flikken - Zone Stad

[Tati - Merel]

Dit verhaal gaat over het verloop van Eva's zwangerschap en de miskraam en hoe zij zicht daarbij allemaal voelt. Het is maar een klein verhaaltje

Reacties

Blij,pijn,verdriet en gemis

Ik hou mijn adem in en blaas daarna weer uit. Positief. De zwangerschapstest is positief. Wat moet ik nou doen? Een kind, daar ben ik toch nog niet klaar voor. En wat moet ik tegen Wolfs zeggen? Ik wil hem niet kwijt maar ben bang dat ik hem wel kwijt ga zijn en zeker omdat ik niet zwanger ben van hem maar van Peer. Marion heeft meteen door dat ik zwanger was. Ze is een hele goeie steun voor mij.

Als ik twee weken ver ben dan vertel ik het eindelijk aan Wolfs maar hij wist het ook al en toen ik zei dat het van Peer was zei het is van jou. Hij was niet eens kwaad. Was ik nou echt bang geweest voor niets. Ik heb ontslag genomen bij Mechels. Ik wil voor mijn kindje zorgen. Wolfs is er niet blij mee dat ik ontslag heb genomen en blijft me maar overtuigen om niet te stoppen. Ik wordt er knettergek van. Ik heb vandaag mijn eerste echo. Voor het eerst zie ik mijn kindje. Wat is het prachtig om te zien. Er groeit gewoon een klein wezentje in mijn buik.

Toen ik bij die Thiedemann binnenkwam overspoelde hij mij met een spuit in mijn nek. Ik werd wakker en zag hem bezig met iets snijden en dan kwam hij naar mij. Hij wilt mijn kind opeten wat voor een ziek mens is dat wel niet. Ik had gewoon naar Wolfs moeten luisteren en op hem moeten blijven wachten. Hopelijk is hij hier gauw. Ik ben bang, ik ben echt bang. Swarz duwde hem dan weg. Ik zag een gevecht tussen die twee maar dan opeens valt Swarz op mij en voel ik een steek in mijn buik. Een schreeuw ontsnapt mij. Ik voel het bloed over mijn buik stromen en voel me langzaam wegzakken.

Ik wordt wakker als ik een hand over mijn wang voel. Het is Wolfs. Hij brengt me dan naar huis. Als Wolfs naar beneden is ga ik naar het toilet en zie ik dat ik bloed en ga naar beneden. Half huilend Wolfs ik bloed. Wolfs komt meteen naar mij toegelopen en pakt mij vast. Hij brengt mij naar het ziekenhuis. Daar vertelt de dokter dat ik een miskraam heb gehad. De tranen beginnen dan over mijn wangen te stromen. Mijn kindje gewoon weg. Weg uit mijn buik. Ik voel me opeens leeg vanbinnen. Het doet enorm veel pijn. In het begin was ik onzeker of ik het wel wou houden. Nu dat ik het wou houden en Wolfs er ook voor wou zorgen deed het mij heel veel pijn.

Ook al regende het pijpenstelen ,was er hagel, wind en storm ,de lucht zag ik helder en zo blauw,het geluk dat ik voelde was enorm. Zodra ik hoorde dat het mis was gegaan, zag ik die lucht alweer vergrijzen ,toch bleef ik hopen en ging ik door om het tegendeel te kunnen bewijzen. Dat had geen nut, de test was negatief zoals mijn gedachten en mijn gevoel,onbegrip en eenzaamheid,een toekomst zonder doel . Steeds maar worden herinnerd aan iets wat ik had kunnen zijn,een lege,moeizame, oneerlijke strijd dat doet het meeste pijn .Tijd heelt alle wonden,dat wordt zo vaak gezegd. Ik heb daar tot nu toe ook steeds bij neergelegd. Confrontaties, elke dag weer ,dus ook niet snel vergeten dan maar leven met een lach en zelf, jammer genoeg, veel beter weten! Ik zeg nu vaarwel mijn ongeboren kind. Eva bleef huilen maar nu in Wolfs zijn armen.


Einde
_________________

Merel: Ik weet hoe het is om een zus van een flik te zijn. Ze denken altijd eerste, ergste bij Ben is het juist hetzelfde wss daarom dat ze zo goed bij elkaar passen