Inner peace

Geplaatst: 14 Jun 2009 17:41:55

Waarom reageren wij zo probleem oplossend? waarom zoeken wij vaak naar oplossingen en raadgevingen? waarom moeten we zo nodig steeds weer een opbeurend woord voor de ander klaar hebben? dat heeft simpelweg te maken met het feit dat we ons zo machteloos voelen als we geen antwoord hebben. Want wat moet je dan zeggen? Je moet immers wel wat zeggen, je kunt toch niet helemaal niets zeggen? je kunt toch niet alleen maar zwijgen? DAT KAN WEL! laat je handen en je tranen maar spreken, en durf met een mond vol tanden te staan. Wie niets zegt maar de ander laat voelen dat hij of zij geraakt is door diens verdriet, diens ziekte of wat de ander ook doorleeft, die heeft haar of hem echt wat te geven.

Als je niet met een oplossing of advies komt aandragen en je daar ook niet op concentreert, heb je alle tijd om je met heel je hart te richten op de ander en jezelf af te vragen wat er nu eigenlijk door de ander heen gaat en wat de ander nu eigenlijk doorleeft. Dan heb je de tijd om de wanhoop, het verdriet en de onmacht van de ander in je eigen hart toe te laten en te doorvoelen om zodoende zelf de zwaarte ervan te voelen. Wie zich zo verplaatst in de ander, die heeft de ander het meest gegeven: de bewogenheid van het eigen hart.Apostel Paulus zegt het op zijn manier;'onze kracht openbaart zich het eerst ten volle in zwakheid'.
Dat is dus het geheim van echte troost: dat we ons machteloos durven voelen en niet meer weten wat we moeten zeggen.

Want echte hulp is de hulp die uit machteloosheid voortkomt...

inanna

Geplaatst: 14 Jun 2009 17:41:55

Geplaatst: 16 Jun 2009 07:22:29

luisteren

Echt luisteren.
Het verbindt zich een beetje met een bezoeker die Krishnamurti bezocht had. Door dat bezoek schudde zijn wereld op zijn grondvesten, werd dat wat hij in 25 jaar opgebouwd had, zijn leven op gebouwd had ontmaskerd. Zo moest hij, durfde hij in zijn wezen toe te geven, ja het was illusie.
Dit kon alleen maar gebeuren omdat hij luisterde. Echt totaal luisterde, met zijn hele wezen, zijn totale zijn.
Zo kon de aanraking plaatsvinden.

Maar kunnen wij zo luisteren?
Willen wij zo luisteren,
naar een ander, naar het leven?
Willen wij wel echt veranderen?
Of uiteindelijk toch vooral liever bekrachtigt worden in ons leven, onze wereld, ons wereldbeeld?
Echt luisteren betekent de ander toelaten, naar binnen laten, er niks tussenin zetten. Het helemaal indrinken tot de laatste druppel, en zo het tot je laten spreken.
Dan kan er een verandering optreden waar nodig.
Als we werkelijk de ander toelaten, werkelijk tot ons durven laten spreken, tot in ons diepste wezen durven laten raken, dan kan alles zo kostbaar zijn, van zo grote betekenis zijn.Dan kunnen we elkaar waarlijk helpen, stimuleren, inspireren op onze levensweg.
Zeker kan dit tussendoor dan een schok betekenen. Maar deze schok kan heel vruchtbaar zijn, als je hem durft toe te laten, bevrijdend en helend.
Want ja, woorden kunnen heel helend en transformerend zijn, als ze hun werking kunnen tonen.
Als er waarlijk een delen is van hart tot hart, open en eerlijk.

Iedereen kan luisteren, als we willen luisteren, echt willen luisteren, echt willen begrijpen. De ander, met ons hele wezen, met alle Liefde die in ons is werkelijk willen begrijpen.
Niets ertussenin, alsof we niets weten indrinken wat is.
Als we zo waarlijk kunnen ontvangen, dan kunnen we ook waarlijk geven, weer uitstromen. Dan is er een harmonie tussen dat wat ontvangen is en wat gegeven wordt.
Het ene roept het ander op als een vanzelfsprekendheid. Niet als een automatisme, want dat is het als het denken ertussenin zit, maar als ??n stroom.
In deze Stroom kunnen we ??n Wezen worden, ??n Wezen zijn, omdat we elkaar mogen raken in Essentie.
In diepste Essentie zijn we ??n.
In het Bewustzijn.
We stappen hier zelf steeds tussenin.
Als we zo zouden kunnen luisteren naar elkaar, overal, bij iedereen, de ander waarlijk toelaten. Werkelijk met je hele, hele wezen willen begrijpen zijn/haar achtergrond, dan kan het niet anders dan dat de Liefde vrij komt, en zichtbaar wordt tussen elkaar hoezeer er nog verschillen aan de oppervlakte kunnen zijn.

Geplaatst: 17 Jun 2009 20:53:46

Als je staat aan het begin van je kennen,
sta je aan het begin van je voelen.
Wie alleen kan zien wat het licht onthult
en alleen kan horen wat het geluid verkondigt,
ziet en hoort eigenlijk niets.

De werkelijkheid van iemand anders
is niet gelegen in het feit wat hij je onthult
maar in wat hij je niet kan onthullen.
Als je hem dus wilt begrijpen
luister dan niet naar wat hij zegt,
maar veel meer naar wat hij niet zegt.

Jij en ik blijven vreemden voor het leven,
voor elkaar en voor onszelf,
tot de dag waarop jij spreekt en ik luister
omdat ik meen dat jouw stem mijn eigen stem is
en ik, wanneer ik voor je sta,
meen dat ik mezelf zie staan voor een spiegel.

Kahlil Gibran

Geplaatst: 18 Jun 2009 22:42:01

Citaat:

Als je staat aan het begin van je kennen,
sta je aan het begin van je voelen.

Voelen,

Het zal de aarde waarop je woont omploegen
je leven zal zijn als de zaden
zij komen op vroeg in de morgen.

Aan het begin van je kennen sta je nog rechtop
doch om de volgroeide zaden te oogsten
zal je een buiging maken.

Het lijkt alsof je een buiging maakt voor je eigen werken
dat doe je niet, ook al lijkt het zo vanzelfsprekend
maar in werkelijkheid dank je de aarde.

Je kreeg twee handen die de ploeg beweegden
je werkte van s' morgens vroeg tot laat in de avond
maar wie gaf je de zaden.

Kahlil Gibran, wat een mens....

groetjes Mirjam roos van sharon

ammananda

Geplaatst: 21 Jun 2009 06:32:47

AANVAARD MIJN GEVOELENS

Soms lijkt het vast wel eens vreemd: al die gevoelens die er door mij heen gaan en waarvan ik je zo graag deelgenoot wil maken. Ik wil je vragen: neem mijn gevoelens serieus en zeg niet dat het verkeerd is wat ik voel. Ik heb er vaak zelf al zoveel moeite mee om mijn gevoelens te accepteren zoals ze zijn. Daarom zou je me heel erg helpen als je mijn gevoelens niet vreemd en niet verkeerd zou vinden, maar ze volmondig accepteert en respecteert. Want dan help je me die gevoelens te verwerken en ze een plaats te geven in mijn leven.

ALS GEVOELENS VERDRONGEN WORDEN

Iemand vertelde dat haar moeder vroeger, toen ze nog een kind was, wel tegen haar zei:'Wat je voelt, voel je verkeerd.' Ook toen ze ouder werd, bleef haar moeder soortgelijke opmerkingen maken :'Als je het zo wilt voelen,prima, maar het klopt niet.' Zodra de dochter ook maar iets vertelde over haar gevoelens, werden die door haar moeder meteen veroordeeld en afgewezen.Waarom doet ze dat? Ze zei:'Mijn moeder kon zich niet in een ander verplaatsen, maar beoordeelde alles naar haar eigen maatstaven en overtuigingen. En als mijn gevoelens daar niet mee overeenstemden-wat nogal eens het geval was-veroordeelde ze die. Het heeft me later veel moeite gekost om niet langer door de ogen van mijn moeder naar mezelf te kijken en om niet langer, net als zij deed, mijn eigen gevoelens veroordelen. Want dat is wat er gebeurde:Dat ik ook zelf mijn gevoelens niet serieus meer nam en die veroordeelde en afwees.'

De moeder heeft waarschijnlijk nooit beseft hoe moeilijk ze het haar dochter met haar opmerkingen gemaakt heeft. Ze heeft niet beseft dat ze haar dochter in wezen leerde zichzelf af te wijzen, want wij mensen ZIJN onze gevoelens, en wie zijn gevoelens ontkent, ontkent dus zichzelf.

Nu gaan er voortdurend allerlei verschillende gevoelens door ons heen: die van vreugde, van dankbaarheid, verdriet, angst, onmacht, jaloezie en ga zo maar door. Vaak gaan er zelfs verschillende gevoelens tegelijk door ons heen. Alleen: er zitten nogal wat gevoelens bij die we liever maar niet onder ogen zien omdat we ons daarvoor schamen. Ook tegenover ons zelf.
Het is b.v. moeilijk om jezelf te bekennen dat je jaloers bent; je gaat daarmee af in je eigen ogen en je voelt je zo klein, zo miezerig klein. Want een sterke persoonlijkheid is immers niet jaloers? Net zo gaat het met allerlei andere gevoelens; die van boosheid of zelfs haat, die van verdriet of van erotiek bijvoorbeeld. Het zijn vaak gevoelens waar we niet goed raad mee weten en die we daarom maar verdringen. En die we dus wegstoppen in de beerput van het onbewuste, al die gevoelens die ons niet zo goed uitkomen en waarvan we ons liever niet bewust willen worden. Dit gebeurt niet opzettelijk en dus voortkomt uit een bewust genomen besluit. Integendeel, dat wegdrukken van onze gevoelens voltrekt zich meestal half bewust of zelfs onbewust.

Vergeten we dan niet ??n ding? Wat we verdringen lijkt wel verdwenen, maar is het niet. Verdrongen gevoelens blijven namelijk op een andere, maar nu verborgen manier op ons inwerken en hebben, zonder dat we dat zelf doorhebben, een negatieve inwerking op ons. Wie bijvoorbeeld zijn of haar boosheid verdringt, die is al gauw aangebrand, ergert zich snel en voelt zich heel vlug verongelijkt. De ondergrondse boosheid wordt nu op deze manier op anderen afgereageerd. En wie bijvoorbeeld haar of zijn jaloezie verdringt, die begint anderen heel snel te veroordelen. We staan onszelf onze jaloezie niet toe en veroordelen ons zelf daarvoor; daarom staan we ook anderen hun verlangens niet toe en veroordelen die zelfs. En ten slotte: wie zijn of haar verdriet verdringt, wordt hard. Die kiest immers voor de weg van flink zijn en volhouden, hoeveel het ook kost. En dus gaan de lippen op elkaar-en daarom zit zo iemand flink te wezen. Het gevolg is dat zo iemand iedereen die niet even hard is als hij of zij, maar een slappeling vindt en minacht.

Verdrongen gevoelens werken vooral negatief in op onze relatie met andere mensen. We mogen dan ook rustig concluderen dat het verdringen van gevoelens onze persoonlijkheid misvormt. tot scheefgroei leidt en een volwassen, open relatie met anderen in de weg staat.

Geplaatst: 21 Jun 2009 13:27:20

ECHT LUISTEREN IS EEN ERKENNING EN BEVESTIGING VAN DE GEVOELENS VAN DE ANDER

Maar wat heeft het verhaal over onze gevoelens nu eigenlijk met luisteren te maken? ALLES! Want luisteren betekent ook en vooral dat je de gevoelens die in de woorden van de ander doorklinkt en serieus neemt. Dat je ze ook echt hoort en tot je hart laat doordringen. Luisteren houdt in dat je niet alleen de woorden hoort die gesproken worden, maar ook de gevoelens die IN en ACHTER de woorden besloten liggen, hoort. Luisteren betekent dat je de ander niet om die gevoelens veroordeelt en dat je ze niet gek vindt of als vreemd en ongepast afwijst, maar respecteert, simpelweg omdat het de gevoelens van een ander zijn. Als je de ander wilt accepteren en respecteren, dan heb je dus ook zijn of haar gevoelens te respecteren. Zo eenvoudig is dat eigenlijk.

Goed luisteren heeft daarom als uit werking dat je de ander helpt om de eigen gevoelens te accepteren en die niet weg te stoppen. Als wij die gevoelens van de ander namelijk respecteren en dat- met of zonder woorden- laten merken, zal onze erkenning de ander helpen ze ook zelf te accepteren. En dat betekend weer dat we haar of hem in feite helpen zichzelf te accepteren, ofwel om vrede te sluiten met zichzelf.

Voor het echte luisteren is het in feite heel gemakkelijk om de gevoelens van de ander te erkennen en te bevestigen. Dat ligt aan het feit dat het echte luisteren, het waarachtige luisteren,intu?tief met de aandacht van het hart aanvoelt, waarom zulke gevoelens door de ander heen gaan. Het ware luisteren doet dus als vanzelf aanvoelen en begrijpen waarom de ander zulke gevoelens heeft. Het is nu eenmaal zo dat wij datgene wat we begrijpen kunnen, vel gemakkelijker kunnen respecteren en accepteren dan wat we niet begrijpen (kunnen).

Ook nu zien we dat trouwens dat luisteren genezend kan zijn. Want het bevestigt de ander in haar of zijn gevoelens- een bevestiging die wij vaak maar al te hard nodig hebben! Zeker als we in onze jeugd leerden dat onze gevoelens niet deugden.

Geplaatst: 22 Aug 2009 12:58:15

... en dus ook de erkenning van het feit dat een gesprek nooit afgelopen is, dat vriendschappen nooit verbroken mogen worden, dat we geduldig dienen te zijn, omdat in alles wat tot uitdrukking wordt gebracht meer ligt verscholen dan we in eerste instantie tot ons door laten dringen.
In ons Kooyanisqatsitijdperk is het evenwicht verstoord tussen spreken en luisteren, tussen rechten en plichten, tussen vreugde en verdriet ...
Het ene wordt overgewaardeerd en het andere ondergewaardeerd.

Empathisch luisteren, luisteren met je gevoel, mijnerzijds nu een poging om te verwoorden wat er vandaag alsnog bij me te binnen schoot aangaande dit ware luisteren.
Luisteren met gevoel is zodanig dat je beseft dat nog niet alles is gezegd, dat er nog iets is, dat je je afvraagt waarom iemand dit of dat juist nu zegt, en eigenlijk duidt gevoel ook op e-motie, dat is beweging, dus het is nooit af, het blijft doorgaan de stroom, die pas los komt wanneer echt geluisterd wordt.
Er is ook een luisteren dat een geheel ander gevoel oproept, namelijk iets van stagnatie, fixatie, en dan weet je gewoon dat er vooroordeel is, gebrek aan wezenlijk vertrouwen en ook niet het blij zijn met elkaar...
Oeps, ik kan het niet laten:

Nou, zo kan ie wel weer, ach het is gewoon een manier om het te proberen verwoorden...
En humor in het geheel vergt ook weer een bepaalde manier van luisteren, ......... toch!?

gjalt