Isabel - door Kristel

[Kristel]

Hallo dames,
Zoals beloofd post ik hier opnieuw mijn verhaal:

Hoofdstuk 1
Het beroep van verpleegster was haar zo romantisch voorgekomen toen ze achttien was. Een soort hedendaagse Florence Nightingale, die een pati?nt alleen maar even over zijn bol moest strijken om hem te laten herstellen. Een vrouw met wie iedere dokter zou willen trouwen. De werkelijkheid was minder romantisch geweest, nu 10 jaar later. Na een opleiding van 3 jaar, waarvan twee in een klaslokaal en ??n op een zaal, was Isabel tot het inzicht gekomen dat er weinig romantiek aan het beroep verbonden was. Je moest verschrikkelijk hard werken en zelfs de onbenulligste dokter zag je nog niet staan. Ze werkte op de afdeling heelkunde, waar mensen binnenkwamen voor kleine ingrepen. Isabel woonde sinds 3 jaar op een leuk appartement in de binnenstad, dicht bij het ziekenhuis. Wat een heel voordeel was, daar ze dikwijls nachtdienst moest draaien en dan toch redelijk vlug thuis was.
Ze was op weg naar het cafetaria voor haar pauze, waar Caroline, haar collega, reeds op haar zat te wachten. Toen Isabel ging zitten, drukte Caroline een krant onder haar neus:
"Heb je dit gelezen, Isabel?" vroeg Caroline.
IL DIVO, bestaande uit drie operazangers en ??n popzanger gaat op wereldtournee. Een eerste concert zal gegeven worden in Los Angeles.
"Ja, dat heb ik, en de zaal is volledig uitverkocht, moest dat je volgende vraag zijn."
"En je hebt geen kaarten?"
Isabel schudde haar hoofd:
"Het concert was volledig uitverkocht op 3 weken tijd, ze hadden zoiets nog nooit meegemaakt vertelde de vrouw aan de kassa."
"Jammer, ik weet dat je hen enorm graag hoort ?n ziet..." grapte Caroline.
"Inderdaad, ze zien er goed uit en ze hebben fantastische stemmen," lachtte Isabel, "ik ga nu even vlug koffie halen want straks is onze pauze voorbij."
Nadat ze hun koffie opgedronken hadden, liepen ze terug naar hun afdeling en bedacht Isabel voor de zoveelste keer hoe jammer het was, dat ze niet naar het concert kon gaan. Ze hield van de muziek van Il Divo.
In hotel Raffles L'Ermitage Beverly Hills, zaten David, Sebastien, Urs en Carlos samen om de laatste detail te bespreken van het aanstaande concert.
"Jongens, het is de eerste keer dat we live optreden, we weten niet wat we te verwachten hebben van het publiek, maar we zullen vlug genoeg weten of we goed bezig zijn, naargelang hun reactie." zei David.
"Daar heb je gelijk in, maar via ons website vragen de fans toch dikwijls naar een live-optreden, dus..." begon Urs.
"Dat is waar. We geven gewoon het beste van onszelf." antwoordde Sebastien.
"Om live op te treden, daar doen we het toch voor? En onze CD's verkopen toch goed? Trouwens ik heb gehoord dat de zaal op 3 weken tijd was uitverkocht. Dat zegt toch ook al iets? We geven gewoon het beste van onszelf, dan wordt het zeker een spetterende show." lachtte Carlos.
De show werd inderdaad een daverend succes: ze werden door het publiek op handen gedragen. Na de show zei David:
"Jongens, ik ga terug naar het hotel. Misschien rustig nog iets drinken in de bar. Iemand zin om mee te gaan?"
"Goed idee," zei Urs met een blik op Sebastien, die instemmend knikte.
"En Carlos, wat doe jij?" vroeg David.
"Ik ga toch liever even de stad in, nachtclubs genoeg in Los Angeles."
"Wordt jij nooit moe? Of is dat je Spaanse bloed?" vroeg Sebastien.
Carlos haalde alleen maar zijn schouders op en glimlachte.
Ze namen afscheid en Carlos wandelde door de straten van L.A. op zoek naar een leuke nachtclub. Wist hij veel, dat de avond heel anders zou verlopren dan hij verwachtte. Hij had er geen idee van dat er reeds geruime tijd een zwart mini-busje hem volgde. Uiteindelijk viel zijn keuze op de club Copacabanna waar ze Zuid-Amerikaanse muziek draaiden. Hij betrad de club en zag onmiddellijk dat er enorm veel volk en ambiance was, de muziek stond loeihard. Hij baande zich een weg naar de bar op zoek naar een koel drankje. Na een paar uur hield hij het voor bekeken: het was ook zo ontzettend warm in de club. Carlos liep naar de uitgang en haalde diep adem toen hij eindelijk in de frisse buitenlucht stond. Hij keek even op zijn horloge en zag dat het al vroeg in de morgen was. Op dit uur was er bijna niemand op straat.Hij schonk helemaal geen aandacht aan het zwarte mini-busje dat nu voor de ingang geparkeerd stond en zich langzaam in beweging zette, toen Carlos terug naar het hotel liep. De zijdeur ging open en er stapten twee mannen uit op het moment dat Carlos een afgelegen straat in ging. Beide mannen ging tot actie over: voor Carlos wist wat er gebeurde, werd er een vuile doek tegen zijn mond gedrukt. Hij probeerde zich nog te verzetten, maar de chloroform deed zijn werk en alles werd zwart voor zijn ogen. Beide mannen vingen hem op toen hij in elkaar zakte en droegen hem naar het mini-busje dat met gierende banden vertrok.
_________________

[Kristel]

Hoofdstuk 2
Toen Sebastien 's morgens in de ontbijtzaal verscheen, waren Urs en David al aanwezig.
"Goedemorgen," begroette hij hen, "nog geen Carlos?"
"Nee, nog niet gezien. Misschien wat laat geworden gisteren?" zei David, terwijl hij een broodje nam en dit begon te smeren.
"Kan natuurlijk, maar een ontbijt slaat Carlos normaal nooit over." reageerde Urs.
"Ach, hij komt nog wel." antwoordde Sebastien, toen Urs hem een kop koffie overhandigde.
Ze namen de tijd voor hun ontbijt, maar Carlos kwam niet opdagen. David keek op zijn horloge en zag dat het al 10.30 uur was.
"Jongens, dit is niet normaal meer. Hij had hier allang moeten zijn."
"Misschien heeft hij wel last van een kater. In dat geval maar goed dat we vanavond niet moeten optreden." mompelde Urs.
"We zullen even naar zijn kamer gaan, dan weten we onmiddellijk wat er scheelt." stelde Sebastien voor.
Ze stonden op van tafel en begaven zich naar de liften.

Carlos werd wakker met barstende hoofdpijn. Hij wist niet waar hij was en had totaal geen besef van tijd; de ruimte waarin hij zich bevond was pikdonker. Toen hij zich wou bewegen voelde hij dat zijn handen en voeten vastgebonden waren.
'Wat is dit? Waar ben ik?' dacht hij in paniek.
Hij dacht terug aan het laatste wat hij zich herinnerde: de nachtclub en dat hij naar het hotel terugwandelde en toen ....niets meer. Plots hoorde hij voetstappen en werd er een sleutel in het slot gestoken: de angst sloeg hem om het hart. Twee minuten later baadde de kamer in het licht. Carlos moest even met zijn ogen knipperen. In de deuropening stond een man met lang rood haar, dat in een staart gebonden was:
"Zo, ben je eindelijk wakker?" vroeg hij met barse stem.
Carlos antwoordde niet, zijn keel zat dicht van angst.
"Je tong verloren, Carlos? Ook niet handig voor een zanger." zei de man lachend.
"Wie...wie bent u? Wat...is er gebeurd?"
Carlos stem was niet meer dan een gefluister.
"Wie ik ben heeft geen belang, wat er is gebeurd? Je bent ontvoerd Carlos!"
"Ontvoered...Waarom?"
"Waarom wordt iemand ontvoerd? Voor losgeld natuurlijk!"
"Losgeld?" Carlos begreep er niets van "Wie zou...."
"Je collega's van Il Divo misschien?" onderbrak de kidnapper hem.
Carlos sloot zijn ogen: waar was hij in verzeild geraakt? Ondertussen kwamen de twee handlangers de kamer binnen, dezelfde die hem gisteren gedrogeerd hadden. Ze lieten Carlos van het bed opstaan, maakten zijn handen los, trokken zijn vest uit en bonden hem terug vast.
"Het is maar dat we moeten kunnen bewijzen, dat we je wel degelijk gevangen houden. En dit is voor jou toch beter, dan een afgehakte vinger of oor."
De angst stond in Carlos ogen te lezen en hij werd lijkbleek. De drie mannen barstten in lachen uit, terwijl ze de kamer verlieten.

David klopte op de deur van Carlos' kamer. Geen antwoord. Hij probeerde het nog een en riep zachtjes:
"Carlos!"
Nog steeds geen antwoord. Het was doodstil in de kamer.
"We moeten zien binnen te geraken" zei S?bastien, "ik heb hier een slecht voorgevoel bij..."
De anderen knikten. Op dat moment kwam er een kamermeisje de gang in.
"Gaan jullie naar je kamer, vlug!" fluisterde Urs, "ik zal proberen te zorgen, dat ze me binnenlaat. Ik doe of dit mijn kamer is, weet zij veel."
David en Sebastien gingen snel naar hun eigen kamer en sloten de deur. Urs stapte glimlachend naar het kamermeisje, niet beseffend wat een effect hij op haar had. Ze keek hem vol bewondering aan.
"Juffrouw, ik heb mijzelf buitengesloten, stom, ik weet het. Maar zou jij me eventueel kunnen binnenlaten?"
"Ik weet niet, of..." begon ze aarzelend, maar Urs onderbrak haar, "ik begrijp dat je dat niet zomaar mag doen, maar dit is echt een noodgeval...voor ??n keertje?"
Ze was kompleet van haar stuk toen ze in zijn smekende hazelbruine ogen keek:
"Ok?, goed dan, maar zorg alsjeblief dat niemand het te weten komt, want dit zou me mijn baan kunnen kosten."
"Ik zwijg als een graf." glimlachte Urs.
Ze ging mee naar de kamer van Carlos en opende de deur.
"Bedankt!" zei hij en wachtte tot ze om de hoek verdwenen was.
Even later stonden David en Sebastien bij hem. Ze gingen de kamer binnen, maar op het het eerste zicht was er niks abnormaals aan de hand. Sebastien liep door naar de slaapkamer, gevolgd door de twee anderen. Geen Carlos en het bed was niet beslapen!
"Jongens, ik begin me nu toch echt ongerust te maken. W??r is hij?" vroeg David zich af, "Hij is duidelijk niet naar het hotel teruggekeerd."
"Er moet iets gebeurd zijn..." mompelde Urs, "we hadden hem nooit alleen mogen laten gaan, Los Angeles is niet zo'n veilige stad. We moeten hem gaan zoeken, maar waar moeten we beginnen?"
"Plus het feit, dat we bekend zijn, maakt het er ook niet makkelijker op," antwoordde Sebastien.
"Als we ieder in een deel van de stad alle nachtclubs nagaan, valle we misschien minder op." zei David.
Daar was iedereen het over eens en ze gingen naar beneden. Toen ze voorbij de lobby kwamen, riep het meisje achter de desk:
"Mr. Izambard er is een pakket voor u afgeleverd!"
Verwonderd liep Sebastien naar de balie en kreeg een grote kartonnen doos overhandigd met zijn naam op.
"Geen afzender?" vroeg Sebastien.
Het meisje schudde haar hoofd. Hij liep terug naar de anderen.
"Wat is dat?" vroeg David.
"Geen idee, maar het is redelijk zwaar. Laat ons even terug naar mijn kamer gaan en kijken wat er in zit."
Op Sebastien's kamer aangekomen, deed hij het deksel open. Er lag een zwarte vest van een kostuum in.
"Oh nee!" fluisterde hij en werd lijkbleek.
"Wat is er?" vroeg Urs bezorgd.
"Dat is de vest van Carlos, diegene die hij gisteravond aan had."
"Laat me even kijken." zei David.
Sebastien overhandigde hem het vest en keek ondertussen verder in de doos. Onderaan vond hij een dichtgevouwen papier.
"Er zit een brief bij..." stamelde hij.
"Mag ik dat even zien?" vroeg Urs, terwijl hij de brief uit Sebastien's bevende handen nam. Hij opende de brief en begon te lezen:
"Hallo jongens, ik hoop dat het pakketje goed aangekomen is en jullie zullen nu ondertussen wel weten, dat er iets mis is. Wel, dat klopt. Wij hebben Carlos ontvoerd en die vest is het bewijs dat we hem hebben. Voorlopig ondernemen jullie geen aktie, dat wil zeggen: geen politie. Blijf op de kamer van Sebastien Izambard en wacht op een telefoontje."
Urs liet de brief uit zijn handen vallen en liet zich in een stoel zakken.
"Dit kan niet waar zijn..." stamelde David, "wat nu?"
"Er zit niet veel meer op dan te doen wat ze vragen...hoe gaat dit aflopen?" vroeg Sebastien zich af.
_________________

[Kristel]

Hoofdstuk 3
Ondertussen was Carlos van de eerste schrik bekomen en ging hij terug op het bed liggen. Bij deze beweging voelde hij dat zijn handen losser zaten dan voorheen. Hij probeerde of hij zich kon bevrijden. En inderdaad, met wat wringen en trekken waren zijn handen los; hij haalde ook het touw van zijn voeten. Wat nu? Hij moest iets doen. Maar hij had niks om zich mee te verdedigen dan dit touw. Koortsachtig dacht hij na. Plots hoorde hij voetstappen op de gang; hij deed onmiddellijk de koorden terug rond zijn handen en voeten en wachtte af. Het volgende ogenblik kwam één van de mannen terug de kamer binnen, met een bord eten.
Carlos, hier is je lunch, smakelijk. Binnen het uur kom ik dit terug ophalen."
Het feit, dat de drie mannen zich volledig herkenbaar opstelden, zei genoeg: het maakte blijkbaar niet uit, dat Carlos van hen een beschrijving zou kunnen geven. Zo wist hij wat de gangsters met hem van plan waren: als het van hen afhing zou hij dit niet overleven! Carlos nam het touw terug tussen zijn vingers en er rijpte een plan in zijn gedachten:
"Als hij terugkomt kan ik hem misschien overmeesteren. Hij verwacht niet dat ik vrij ben, dus de aanval zal een komplete verrassing zijn. Maar kan ik dat? Ik heb me nog nooit in een levensbedreigende situatie bevonden. Ik moet koelbloedig blijven; niet gemakkelijk voor een warmbloedige Spanjaard...
Bij die laatste gedachte glimlachte hij, zolang hij zijn gevoel voor humor niet was kwijtgeraakt...Exact een uur later hoorde hij weer voetstappen op de gang.
"" Het is nu of nooit!" dacht hij.
De gangster kwam binnen en keek naar het bord dat onaangeroerd naast Carlos' bed stond:
"Niets gegeten, jammer. Dan zul je moeten wachten tot..."
Verder kwam hij niet, want Carlos sprong van bed, draaide het touw rond zijn nek en trok zo hard hij kon. De man probeerde zich te verzetten, maar was zo verrast door de aanval dat hij zich kompleet liet overdonderen. Hij snakte naar adem, maar Carlos hield vol. Het bord met eten viel kletterend op de grond. De man sputterde op alle mogelijke manieren tegen, maar kon geen kant uit. Carlos hield echter geen rekening met het feit, dat de gangster niet alleen was. Zijn kompaan kwam af op het geluid van het vallende bord. Hij kwam de kamer in en overzag de situatie. Hij nam zijn revolver en sloeg uit alle macht met de kolf van het wapen tegen Carlos� slaap. Carlos zakte ineen met een bloedende hoofdwonde en verloor het bewustzijn.
"Wat is hier gebeurd, Brian?" vroeg de gangster aan zijn kameraad.
"Weet...ik veel...hij viel me aan...ik dacht, dat hij nog...vastgebonden was..." stamelde Brian, snakkend naar adem.
"In ieder geval, hij is nu wel even rustig"
Beiden keken naar Carlos, die doodstil op de grond lag.
"Rotvent!" siste Brian, terwijl hij Carlos twee harde trappen in zijn zij gaf.
"Hou op, Brian! We hebben hem nog wel nodig! Later mag je je gang met hem gaan..."
"En dat zeg jij? Die hoofdwonde ziet er niet echt goed uit..."
Even later, kwam de leider van de bende, Tony, de kamer in:
�Wat is dit?!� bulderde hij �Brian, Bruce?�
Ze legden in het kort uit wat er gebeurd was. Tony knielde naast Carlos neer, die nog steeds bloedend op de grond lag. Hij voelde even in zijn hals of hij nog in leven was en voelde een zwakke hartslag.
"Bruce, je hebt hem bijna vermoord! Die wonde moet gehecht worden, anders bloed hij dood en daar is het nog wat te vroeg voor..., als ze een "proof of life" vragen voor we het geld hebben, dan valt heel ons plannetje in duigen! Kan iemand van jullie een wonde hechten?"
Beide gangsters schudden hun hoofd.
"Fantastisch!" merkte Tony sarcastisch op, "We moeten iets doen: gaan jullie naar het City of Angels Medical Center, dat is het dichtsbijzijnde ziekenhuis en je brengt een dokter hier mee naar toe. In ieder geval iemand die weet wat hij of zij doet! Zorg wel dat niemand jullie ziet en kom zo snel mogelijk terug. Leg hem nu even op bed en verdwijn dan uit mijn ogen"
"Een dokter zal nooit uit vrije wil met ons meegaan, baas." was de domme opmerking van Bruce.
"Nee, natuurlijk niet! Je hebt toch genoeg overredingskracht bij?" Tony wees op de broeksriem van Bruce waar een revolver in zat.

Isabel bekeek het werkrooster voor de volgende week: vanaf morgen nachtdienst en �stand by� in de operatiezaal voor noodgevallen. Ze zuchtte: nachtdienst, dat betekende van 10.00 uur �s avonds tot 06.00 uur 's morgens!
"Jij hebt een drukke week voor de boeg," zei Caroline, die juist voorbijkwam.
"Ja, inderdaad, zo te zien vandaag mijn laatste vrije dag. Heb je zin om vanmiddag iets te gaan eten? Je hebt toch ook vrij zo te zien?"
"Goed idee, spreken we af in ons Italiaans restaurantje?"
Isabel knikte. Ze namen afscheid en gingen beiden aan het werk.
Toen ze �s middags aan het aperitief zaten, zei Caroline:
"Heb je gelezen wat voor een overdonderend succes de show van Il Divo was gisteren?"
"Ja, verwondert je dat?"
"Jij bent bevooroordeeld," lachtte Caroline "wat vind je toch zo goed aan die gasten? Ik geef toe, dat ze er leuk uitzien, maar toch... die operastemmen, ik weet het toch niet..."
"Ze zien er inderdaad goed uit en ze hebben alle vier een prachtige stem. Ik zou mijn rechterarm geven om ze eens live bezig te zien." eindige Isabel haar vurig betoog.
"Overdrijf je nu niet een beetje?"
"Ja, misschien wel, het is maar bij manier van spreken, kom laten we eerst ons eten bestellen, straks staat onze ober hier terug."
Vervolgens verdiepten ze zich in het menu. Ze hadden juist hun bestelling doorgegeven, toen Isabel's beeper afging.
"Oh nee, wat nu weer?!" ze keek wie het was en zei tegen Caroline:
�Het is dokter Baker, ik moet even bellen.�
Ze nam haar GSM en ging even de straat op:
"Hallo Mark, je had me opgeroepen?"
"Ja, Isabel, je bent je tas met medische benodigdheden vergeten. Je weet dat de direktie wil dat je die elke dag mee naar huis neemt. Ik waarschuw je maar.�
�Bedankt, Mark, ik ben even aan het lunchen, daarna kom ik hem onmiddellijk ophalen."
"Ok", tot straks!"
Ze ging terug naar binnen:
"Ik ben mijn medische tas in het ziekenhuis vergeten, die moet ik even ophalen voor ik naar huis ga." vertelde ze aan Caroline.
Ondertussen kwam de ober met hun bestellingen: ze genoten van een overheerlijke lunch en namen nog een koffie achteraf.
"Ik zal wel afrekenen,� zei Caroline, �ga jij maar terug naar de kliniek, ik moet toch nog een paar boodschappen doen. Volgende keer mag jij trakteren..."
Isabel bedankte haar en repte zich naar het ziekenhuis. Toen ze op de afdeling van dokter Mark Baker kwam, ging ze dadelijk naar de verpleegstersruimte, waar inderdaad haar tas nog stond. Ze liep nog even langs het kantoor van Mark om hem te bedanken.
"Ga nu maar," lachtte hij, "anders heb je helemaal niets meer aan je vrije dag!"
Ze liep het ziekenhuis terug uit en begaf zich naar huis; ondertussen keek ze even op haar horloge: het was reeds 15.00 uur!
"Veel vrije dag is hier niet meer aan" mompelde ze.
Plots stond ze oog in oog met twee mannen, die er nu niet al te betrouwbaar uit zagen. Toen ze hen wilde passeren, hield één van hen haar tegen:
"" Mevrouw, wilt u even met ons meekomen? We hebben uw hulp nodig."
Isabel was er niet gerust in. Ze keek langs beide mannen de straat in, maar er was niemand in de buurt.
"Ik denk niet..." begon ze, maar Bruce onderbrak haar:
"Het is eigenlijk geen vraag," siste hij in haar oor, terwijl hij zijn revolver in haar zij duwde. Isabel verstijfde van angst.
"Ga nu maar gewoon rustig mee, dan overkomt je niets." zei Brian, waarbij hij haar met zachte dwang naar een klaarstaande auto bracht. Ze werd vlug in de auto geduwd, Brian kroop achter het stuur en voegde zich langzaam in het verkeer. Isabel stond doodsangsten uit: ze zat op de achterbank met Bruce, die nog steeds een revolver op haar gericht hield.
"W...waar....brengen... jullie me...naar toe?" vroeg ze bevend.
Als antwoord op haar vraag stopte de wagen plotseling; ze keek door het raam en zag, dat ze in de haven beland waren en stilstonden voor een oude verlaten fabriek.
"Uitstappen en meekomen!" beval Bruce
Ze stapten uit de wagen en gingen een zijdeur van de fabriek binnen. De wildste gedachten ging door Isabel�s hoofd:
"Wat gaan zij doen? Gaan ze me verkrachten? Vermoorden?"
Een golf van paniek overviel haar en ze werd misselijk. Het volgende ogenblik kwam er een derde man tevoorschijn: deze zag er iets minder onbehouwen uit als zijn twee handlangers:
"Ik zie dat jullie iemand hebben meegebracht." zei Tony
Bruce knikte.
"Ze heeft zelfs haar dokterstas bij." zei Brian triomfantelijk.
Toen pas besefte Isabel, dat ze nog steeds haar tas in haar handen had. De drie mannen zagen er gezond uit, waarom hadden ze haar nodig? Alsof Tony haar vraag had gehoord zei hij:
"Je zult je wel afvragen wat je hier doet. Wel het gaat om het volgende: we hebben hier iemand die een ernstige hoofdwonde heeft en we willen dat jij hem verzorgt."
"Oh, fantastisch�, dacht ze, �nu zijn ze al met vier".
Toen Isabel niet reageerde, vervolgde Tony:
"Volg mij maar, ik zal je naar hem toebrengen. Jullie blijven hier." zei hij tegen Brian en Bruce, die aanstalten maakten om mee te gaan, "ullie hebben al genoeg gedaan!"
Isabel volgde Tony een lange donkere gang door, op het einde deed hij rechts een deur open en liet haar voorgaan. Wat Isabel toen zag, deed haar verstijfen van angst: in het midden van de kamer stond een groot tweepersoons bed, waarop iemand lag, zijn gezicht in de kussen gedrukt. Ze zag dat deze man een zware hoofdwonde had en nog steeds bloedde. Ze deed een stap achteruit, maar botste op Tony.
"Ik...kan dit niet..." stamelde ze, nauwelijks hoorbaar.
"Wat bedoel je? Heb je nog nooit iemand met een hoofdwonde verzorgd? Heb je nog nooit een wonde moeten hechten?"
"Nee, niet echt, als verpleegster...."
"Verpleegster? Ben je dan geen dokter?" vroeg Tony ontdaan.
Isabel schudde haar hoofd.
"Verdomme! Kunnen die twee nooit iets goed doen?"
Tony dacht koortsachtig na:
"Je zult het toch moeten proberen, je hebt geen andere keuze. Wat zit er eigenlijk in die tas?" vroeg hij.
"Allerhande spullen om eerste hulp te bieden..." mompelde Isabel.
"Dat is toch al iets; dan zou ik maar vlug beginnen. Hij ligt daar toch al zo�n twee uur."
"Twee uur? En hij bloedt nog steeds? Wie zegt, dat hij nog leeft?"
"Dat heb ik daarjuist nog gecheckt, hij heeft een heel zwakke hartslag, maar...in ieder geval een hartslag"
Isabel liep langzaam naar het bed toe: de gewonde was een man met kort zwart haar. Zijn gelaatstrekken kon ze niet zien, door het bloed dat over zijn gezicht was gelopen. Zijn witte hemd, dat ook onder het bloed zat, was duidelijk van dure makelij, evenals zijn broek. Deze man paste echt niet bij de drie anderen. Ze liep om het bed heen, greep de man bij zijn schouder en draaide hem langzaam om. Wat ze toen zag, sloeg haar met complete verbijstering:
"Oh nee, dit kan niet...! Dit is niet mogelijk...!" fluisterde ze ontdaan
_________________

[Kristel]

Hoofdstuk 4
?Wat is er met jou aan de hand? Het is toch de eerste keer niet, dat je bloed ziet, mag ik hopen?? vroeg Tony.
Ze moest drie keer slikken voor ze kon antwoorden:
?Dat is....C...Carlos...M..Marin!? stotterde ze.
?Oh, je kent hem? Ja, welke vrouw niet natuurlijk!?
?Wat...doet hij hier??
?Hij is onze gijzelaar, daarstraks probeerde hij te ontsnappen en dit is het resultaat.?
?Gijzelaar? ....Hebben jullie hem ...ontvoerd??
?Slim van jou!?
Isabel staarde wezenloos naar het bed. Ze had Tony?s opmerking helemaal niet gehoord.
?Heb je nog iets nodig?? ging Tony verder.
Toen ze niet reageerde, liep Tony op het bed af, en greep haar bij de arm:
?Juffrouw...hoe heet jij eigenlijk??
Nu pas kwam Isabel terug tot zichzelf:
?Isabel.? fluisterde ze, zonder haar blik van Carlos los te maken.
?Wel Isabel, ik vroeg of je nog iets nodig had.?
?Iets nodig?? vroeg ze niet-begrijpend.
Ze was kompleet van de kaart.
?Om de wonde te verzorgen.? antwoordde Tony geduldig.
?Oh ja natuurlijk...heb je misschien een schone handdoek en wat water...??
Tony verliet de kamer en Isabel liet zich langzaam op het bed zakken, naast Carlos. Ze geloofde nog steeds haar ogen niet. Carlos...Carlos Marin! Ze nam heel voorzichtig zijn hand in de hare; de aanraking deed haar meer dan ze verwachtte. Toen ze aan zijn hoofd voelde, merkte ze dat hij koorts had, hij zag ook lijkbleek. Ze probeerde of ze een pols kon voelen, die was er gelukkig wel, zij het heel zwakjes. Even later kwam Tony terug met het nodige en zette het naast Isabel neer. Ze nam de handdoek en dipte die in het water; daarna begon ze voorzichtig met het bloed op te deppen aan zijn hoofd en hals. Toen ze met de handdoek de wonde raakte vertrok zijn gezicht in een pijnlijke grimas en kreunde hij zachtjes. Nadat ze klaar was met de wonde uit te wassen, ging ze in haar tas voor het nodige te vinden om de wonde te hechten.
?Kun je me even helpen?? vroeg Isabel aan Tony, die in de kamer was gebleven, ?als ik de wonde hecht, is het beter dat hij zo weinig mogelijk beweegt. Dus als je hem even wilt vasthouden...??
Tony kwam langs de andere kant van het bed en hield Carlos vast; Isabel haalde diep adem en begon met het dichten van de wonde; haar handen beefden. Ze had Mark Baker dikwijls genoeg moeten assisteren bij iets dergelijks; maar om het zelf te doen...? Het feit, dat het om Carlos Marin ging, maakte het er niet gemakkelijker op, maar ze zette die gedachte volledig uit haar hoofd. Toen ze bezig was, zag ze Carlos? gezicht vertrekken van de pijn. Ze werkte zo vlug mogelijk door, omdat ze voelde dat hij aan het bijkomen was. Ze had gelijk, want toen ze bezig was met het verband over de wonde aan te brengen, opende hij langzaam zijn ogen. Zijn blik dwaalde het vertrek rond, aarzelde even toen hij Tony zag, en bleef uiteindelijk op Isabel rusten. Er zat een engel op zijn bed. Een vrouw met lang blond haar en de mooiste groene ogen, die hij ooit gezien had. Hij keek haar ietwat verbaasd aan:
?Wie... ben.... jij?? vroeg hij met schorre stem.
Voor Isabel kon antwoorden, liep Tony op haar toe, sloeg zijn armen om haar heen en zei:
?Dit, Carlos, is Isabel. Is ze geen schatje??
Isabel was met stomheid geslagen en wist niet waar ze het had.
?Hoor....jij bij ...hun?? stamelde Carlos verbijsterd.
Voor ze kon reageren, draaide Tony haar om, nam haar in zijn armen en kuste haar vol op de mond. Isabel was te verbrouwereerd om zich te verzetten. Hij siste in haar oor:
?Kus me, alsof je het meent! Ik kan Carlos nog wel wat meer pijn bezorgen, dan hij al heeft...?
Veel tijd om na te denken had ze niet; ze sloeg haar armen om Tony?s hals en kustte hem.

Plotseling liet Tony haar los:
?Zo, Carlos, ik denk, dat dat je vraag wel beantwoord.? lachtte hij, ?Oh ja?, fluisterde hij in Isabels oor, ?kijk ook even naar Carlos? ribben. Ik heb gehoord van Bruce, dat Brian hem ook nog twee schoppen gegeven heeft in zijn zij, toen hij reeds bewusteloos op de grond lag. Het is maar... hij zou normaal veel geld moeten opbrengen, maar dan wel niet in beschadigde staat...?
Bij deze woorden verliet hij de kamer. Isabel ging terug op het bed zitten en durfde Carlos niet aan te kijken. Met bevende handen begon ze langzaam zijn hemd los te knopen. Plots greep hij haar pols:
?Wat denk je dat je aan het doen bent?? siste Carlos.
?Ik wil gewoon even kijken of je nog andere kwetsuren hebt.? zei ze zacht.
?Wat kan het jou schelen??
?Heel veel...? mompelde ze bij zichzelf, zodat Carlos niet zeker wist of hij het goed verstaan had.
Ze trok haar hand los en knoopte zijn hemd verder open. Hij liet haar begaan. Toen ze zijn gespierde borstkas zag, moest ze even slikken. Ze voelde met haar vingers voorzichtig aan de recherkant van zijn zij en toen ze naar hem opkeek, zag ze, dat hij haar met ondoorgrondelijke blik zat aan te staren. Toen ze hetzelfde aan de linkerkant wou doen, zag ze, dat hij daar een serieuze kneuzing had. Ze raakte even zijn ribben aan en hij kon een kreet van pijn niet onderdrukken.
?Sorry,? fluisterde ze, ?je ribben zijn blijkbaar zwaar gekneusd. Ik zal ze stevig moeten intapen.?
Hij antwoorde niet, maar ze zag dat hij naar adem snakte en het zweet op zijn voorhoofd stond. Ze haalde het verband uit haar tas:
?Als ik je help, zou je dan rechtop kunnen zitten?? vroeg ze.
Hij knikte. Ze ging van het bed af en hielp hem langzaam overeind. Toen hij op de rand van het bed zat, gutste het zweet van zijn voorhoofd.
?Ik zal me haasten,? beloofde ze.
Ze rolde het verband uit en begon hem in te tapen. Terwijl ze dit aan het doen was, vertrok zijn gezicht in een pijnlijke grimas, maar er kwam geen geluid over zijn lippen. Eindelijk was ze klaar, ze liet hem voorzichtig terug op het bed zakken en dekte hem toe.
?Hoe...kan een vrouw....als jij...zich met gangsters..zoals hen...inlaten?? kreunde Carlos voor hij het bewustzijn verloor.
Ze keek op hem neer en begon over haar hele lichaam te beven:
?Oh, Carlos...? zuchtte ze, ?je moest eens weten...?

Intussen zaten S?bastien, Urs en David vol ongeduld te wachtten op een telefoontje.
?Het is ondertussen al 17.00 uur geweest, en nog steeds niets. Ik word hier gek van! We zouden iets moeten kunnen doen!? zei David.
?We kunnen niks doen, alleen maar afwachten. We weten in ieder geval, dat hij ontvoerd is; het volgende zal wel zijn dat ze losgeld vragen en dan...?? merkte S?bastien op.
Op dat moment begon de telefoon te rinkelen en ze schrokken alle drie van het geluid.
Urs was het eerst bij het toestel. Hij nam de hoorn van de haak en mompelde:
?Hallo??
?Spreek ik met S?bastien?? vroeg iemand, die duidelijk sprak met een stemvervormer.
?Nee, je spreekt met Urs...?
?Maakt niet uit, hebben jullie het pakketje ontvangen??
?Ja, inderdaad.?
?Nu, dan weten jullie, dat Carlos onze gijzelaar is. Ik ga het heel kort houden: morgenavond tegen 23.00 uur wil ik een plastiek zak vinden onder de eerste peiler van de brug van Madison, met daarin ??n miljoen Amerikaanse dollars.?
Urs slikte even.
?Zodra het geld in ons bezit is, en we gecheckt hebben dat alles er is, laten we Carlos vrij. Hij zal dan in de loop van de volgende dag terug bij jullie zijn. Dat was het.?
?Momentje!? zei Urs, ?hoe weten we dat Carlos nog leeft??
David en S?bastien keken hem geshockeerd aan.
?Dat weet je niet. Je zult me moeten vertrouwen.?
?Geen denken aan! Voor we het geld brengen, willen we een bewijs dat hij nog in leven is!?
Het bleef even stil aan de andere kant. Urs sloot zijn ogen. De anderen wachtten angstig af.
?Ok?, blijf waar jullie zijn, ik bel binnen een half uur terug...? toen werd de lijn verbroken.
Met trillende handen legde Urs de hoorn op de haak.
?Wat was dat allemaal?? vroeg David.
?In het kort: ze willen tegen morgenavond 23.00 uur ??n miljoen dollars in hun handen en dan zouden ze Carlos vrij laten. Ik heb alleen ge?ist dat ze een bewijs geven, dat hij nog in leven is, voor we dit doen.?
?En, zijn ze daar op ingegaan?? vroeg S?bastien
?Ze gaan binnen dit en een half uur terugbellen: met een beetje geluk krijgen we dan Carlos aan de lijn....?
Het was het langste half uur, dat ze ooit meegemaakt hadden, maar klokslag 30 minuten later ging de telefoon opnieuw... Urs greep naar de telefoon:
?Urs?? weer diezelfde stemvervormer.
?Ja,? fluitsterde hij.
?Vijf minuten!? was al wat de andere stem zei.
Er was wat gekraak te horen aan de telefoon en toen:
?U...Urs??
?Carlos?! Is alles goed met je??
Urs herkende de stem van Carlos amper.
?Haal me hier weg, Urs, alsjeblief...help me!? smeekte Carlos
?Hou vol, Carlos, we doen ons uiterste best!?
?Zo, genoeg bewijs? Om 23.00 uur, de Madison Brug, en zorg dat je niet te laat bent.?
De hoorn werd op de haak gesmeten. Urs beefde over heel zijn lichaam en liet de hoorn uit zijn handen vallen, hij wankelde op zijn benen. S?bastien liep op hem toe en greep hem bij de arm:
?Ga even zitten, Urs,? zei hij en duwde hem zachtjes in een stoel.
Urs zag lijkbleek en keek wezenloos voor zich uit.
?Urs, gaat het?? vroeg S?bastien bezorgd.
David kwam ondertussen de kamer binnen met een glas cognac
?Hier, drink dit even op, dan zal je je zo beter voelen.? zei David
Urs nam het glas met bevende handen aan en nam een slok.
?Carlos gaat dit niet overleven, als we niet ingrijpen...?mompelde hij.
?Wat bedoel je?? vroeg David.
?Je had hem moeten horen...hij klonk zo wanhopig!?
?Maar wat moeten we dan doen? We kunnen geen kant uit!?
?We hebben hulp nodig....de politie...?
?Wacht even!? onderbrak S?bastien hem, ?er werd duidelijk gezegd in die brief: g??n politie!?
?Dat kan allemaal goed zijn, maar we hebben geen keuze! Wat kennen wij van een reddingsoperatie? Dat verhaal van die gangster: ?als we het geld hebben, krijgen jullie Carlos terug.? Laat me niet lachen, zij zijn helemaal niet van plan om Carlos te laten leven!?
_________________

[Kristel]

Hoofdstuk 5
Urs stond op en begon door de kamer te ijsberen:
?We moeten een soort van plan bedenken voor morgen: eerst en vooral moeten we Peter bellen, hij moet zorgen, dat de volgende twee weken alle concerten worden afgelast. David, jij bent hier goed bekend, ik stel voor, dat jij morgen een wagen gaat huren, en dat wij, S?b, naar de bank gaan om het geld te pakken te krijgen. Het zal niet simpel zijn om zoveel geld zo vlug in onze handen te krijgen.?
David knikte:
?Geen probleem, nog iets??
Urs aarzelde even:
?Een wapen zou ook geen overbodige luxe zijn...?
?Een wapen! Wat ben je eigenlijk van plan, Urs??
?Proberen te zorgen, dat Carlos dit overleeft!? snauwde hij, ?sorry jongens, maar ik weet het ook niet meer...?
?We begrijpen het wel, jij hebt Carlos aan de telefoon gehad, en volgens mij heeft dat een zware indruk op je gemaakt.? suste David, ?Ik zorg wel voor een wapen, maak je maar geen zorgen.?
?Laat ons nu maar iets gaan eten en dan vroeg onder de wol kruipen. Veel slapen zal er niet in zitten, maar we gaan morgen ??n van de moeilijkste dagen van ons leven tegemoet.? stelde S?bastien voor.
Zo gezegd, zo gedaan en ze vertrokken naar het restaurant van het hotel.
De volgende dag, rond het middaguur, zat iedereen weer in de kamer van S?bastien.
?Het is allemaal vlotter verlopen, dan we gedacht hadden,? zei David, ?de wagen en het wapen was geen probleem ?n jullie kunnen het geld binnen een uur van de bank afhalen.?
?Ja, inderdaad,? zei S?bastien, ?het was alleen niet makkelijk om de bankdirekteur te overtuigen.?
?Dus voor de rest zijn we allemaal akkoord? Rond 22.00 uur vanavond, ga ik met S?b met de auto naar de Madison Brug en jij, David, komt met een taxi op het afgesproken uur vanavond met het geld?? opperde Urs.
Ze hadden dan toch een plan bedacht, of het zou werken, was een andere vraag: S?bastien en Urs zouden met de wagen vroeger vertrekken, om ter plaatse, als het zover was, de gangster of gangsters op te wachten als ze het geld kwamen ophalen en hun dan proberen te volgen. Hopelijk brachten zij hun naar de plaats waar Carlos vastgehouden werd. Indien dit zo was, zouden zij de politie verwittigen, zodat die wisten waar naartoe. Intussen zouden Urs, David en S?bastien dan proberen de gangster(s) te verassen en proberen hen in bedwang te houden, tot de politie arriveerde. Dat laatste was een serieuze gok, vermits ze geen idee hadden, met hoeveel de ontvoerders waren.

Om 22.30 uur maakte Tony zich klaar om het geld te gaan afhalen.
?Luister goed, Brian en Bruce, als ik weg ben: geen grappen! Niet zoals vorige keer; we hebben nog tijd genoeg om ons van Carlos te ontdoen, wanneer we het geld hebben. En voor Isabel zullen we ook iets moeten bedenken, maar daar kunnen we eerst nog wat plezier mee beleven, voorlopig, sluit je haar maar in dezelfde kamer op als Carlos, maar Bruce, bindt hem deze keer wel stevig vast, zodat we weer niet voor verrassingen komen te staan.?
?Ok?,? zei Bruce, en hij ging eerst op weg om Isabel te halen, die al die tijd in een andere kamer opgesloten was geweest.
Isabel, was doodmoe, ze had ?s nachts geen oog dicht gedaan in het kleine kamertje waar ze haar hadden achtergelaten. Toen Bruce haar, samen met Brian, kwam halen, dacht ze dat haar laatste uur geslagen was, en een gevoel van panische angst overviel haar, maar zij brachten haar alleen maar naar de kamer van Carlos.Deze lag met gesloten ogen op het bed, maar keek onmiddellijk hun richting uit, toen ze binnenkwamen. Ze duwden Isabel onzacht op een stoel neer.
?Kom even van het bed af, wil je!? eiste Brian.
Carlos deed wat hem gevraagd werd. Toen hij rechtstond, draaide Bruce zijn armen op zijn rug met de woorden:
?Deze keer zul je jezelf niet kunnen losmaken, daar zorg ik wel voor.?
Hij begon Carlos? handen op zijn rug vast te binden. Hij deed dit zo hardhandig, dat de koorden, diep in het vlees van Carlos sneden. Zijn gezicht vetrok van pijn, maar hij maakte geen geluid. Isabel kon het niet meer aanzien en draaide haar hoofd weg.
?Dat gaat hier nog wel even duren, Bruce, kunnen we ons ondertussen niet een beetje amuseren?? vroeg Brian.
?Brian, je weet wat de baas gezegd heeft...?
?Ja, maar...? de rest fluisterde hij in het oor van Bruce. Er verscheen een glimlach op zijn gezicht, naarmate het verhaal vorderde en op het einde knikte hij.
?Een vraagje Carlos,? vroeg Brian, terwijl hij op hem toeliep, ?wat is het meest kostbare in je leven??
Carlos keek hem niet-begrijpend aan.
?Ik wil maar zeggen, dat ik nog niet vergeten ben wat je me gisteren aangedaan hebt,? ging Brian verder en hierbij wees hij naar zijn keel, waar de sporen van de koord nog duidelijk zichtbaar waren. ?Daarom dacht ik zo, bij een zanger zoals jij, zal je stem wel heel belangrijk voor je zijn...?
Brian keek veelbetekenend naar Carlos. Deze reageerde niet, maar de angst stond in zijn ogen te lezen:
?Aha, bingo!? juichte Brian.
Isabel begon ongemakkelijk op haar stoel heen en weer te schuiven. Wat was hij in hemelsnaam van plan?
?Geef me dat touw daar even, Bruce...? zei Brian.
?Brian, ik weet toch niet of dit een goed idee is...? begon Bruce
?Gun mij nu mijn pleziertje, zo lang zal het niet duren...?
Bruce haalde zijn schouders op en gaf hem een lang stuk touw. Hiermee ging Brian naar Carlos, die achteruit deinsde.
?Ga even op het bed liggen, Carlos.? sprak Brian doodkalm.
Toen Carlos niet direkt bewoog, haalde Brian een revolver boven:
"Je hebt geen keus, vriend.?
Langzaam ging Carlos op het bed liggen, wat niet evident was, met zijn handen op zijn rug gebonden.
?Ga met je rug naar mij toeliggen!?
Carlos kreunde bij deze beweging, daar hij nog veel last van zijn ribben had. Isabel zag tot haar ontzetting, dat er bloed tussen zijn handen droop. De koorden rond zijn handen waren veel te strak gebonden. En toen ging het allemaal heel snel: Brian knoopte het touw rond Carlos? hals, trok dit zo hard aan, dat Carlos? hoofd achterover werd gesleurd, toen hij het andere uiteinde aan diens handen vastmaakte. Carlos lag helemaal krom gebogen en snakte naar adem, het touw sneed diep in zijn keel.
?Zo, en nu wachtten we op de baas! Carlos, het zal toch een klein uur duren voor we Tony mogen terug verwachten. Ik hoop, dat je het zo lang volhoudt!? lachtte Brian.
Isabel had met verbijstering de gebeurtenissen gevolgd en smeekte zachtjes aan Bruce:
?Dit is onmenselijk! Maak hem alsjeblief los...?
?Geen sprake van!? kwam Brian tussenbeide, ?Laat hem maar even zweten. Zo vlug zal hij niet zonder adem vallen, voor zijn stem echter... hij mag blij zijn als hij daarna nog een geluid kan uitbrengen, laat staan zingen.?
Isabel keek met tranen in haar ogen naar Carlos, die wanhopig naar lucht snakte. Bij deze beweging drong het touw dieper en dieper in zijn hals.

Iets voor het afgesproken uur dropte David de plastiek zak met het geld op de afgesproken plaats. Hij stapte terug in de wachtende taxi, en reed weg. Aan de andere kant van de brug, liet hij de taxi stoppen, betaalde en verdween te voet in de donkere nacht. De chauffeur begreep er niets van en haalde zijn schouders op. David ging op zoek naar de wagen, waar Urs en S?bastien zaten te wachten om Tony te betrappen.
?Al iemand gezien?? vroeg hij, terwijl hij instapte.
?Nee, nog niet, maar het zou nu alle momenten moeten gebeuren.? zei S?bastien.
Zijn woorden waren nog niet koud, en inderdaad, er kwam zachtjes een wagen met gedoofde lichten het terrein van de brug opgereden. De auto kwam tot stilstand bij de plaats waar David even tevoor het geld gedropt had.
?Jongens, uitkijken nu! Hij mag absoluut niks in de gaten hebben, want dan...? Urs maakt zijn zin niet af, maar iedereen begreep wat hij wilde zeggen.
Tony stapte uit de wagen, keek schichtig om zich heen en begaf zich naar de peiler van de brug. Na even zoeken, vond hij wat hij zocht: hij keek in de zak en er kwam een glimlach op zijn gezicht, terwijl hij terug naar de auto liep.
?Wat zou ik graag die stomme grijns van zijn gezicht slaan...?mompelde David.
?Ik begrijp wat je bedoelt,? zei Urs, ?ik denk, dat we daar allemaal wel zin in hebben. Opgepast, hij vertrekt! S?b, volg hem, maar laat wat afstand, hij mag echt niets vermoeden...?
Het voordeel was, dat het nog redelijk druk was op de weg, zodat het niet direkt opviel voor Tony, dat een zwarte wagen hem al enige tijd volgde. Toen hij rechts een straat in draaide merkte David op:
?Hij rijdt richting haven! Daar kan hij inderdaad alle kanten uit.?
Op het haventerrein was het verschrikkelijk moeilijk om hem te blijven volgen, vermits er geen andere auto?s meer in de buurt waren. S?b doofde de lichten, en volgde hem met een slakkegangetje. Tony was blijkbaar zo in de wolken met het geld naast hem op de passagierszetel, dat hij er niet bij stilstond, dat hij wel eens gevolgd zou kunnen worden. Uiteindelijk stopte hij voor de ingang van een oude fabriek.
?Hier moet het zijn!? fluisterde S?bastien, ?we moeten hem tegenhouden voor hij binnengaat!?
Hij stopte de wagen, en met zijn drie?n renden ze naar de auto van Tony: deze was nog steeds niet uitgestapt en zat blijkbaar het geld te tellen.
Toen ze vlak naast de auto stonden, hoorden ze Tony mompelen:
?Al het geld is er! Nu kunnen we Carlos en Isabel eindelijk uit hun lijden verlossen! Het ging te gemakkelijk, ik had toch minstens politie verwacht...? verder kwam hij niet, want het volgende moment, werd hij uit de wagen gesleurd door Urs:
?Daar wordt momenteel voor gezorgd! Waar is Carlos? Breng ons bij hem, of anders...?
Urs was zo razend, dat hij zonder te verpinken de revolver onder Tony?s neus duwde en de haan spande. David en S?bastien keken hem verbijsterd aan.
?Rustig, Urs...? suste S?bastien
Tony zag lijkbleek, dit was het laatste dat hij verwacht had: dat de andere zangers van Il Divo zelf iets zouden ondernemen. Hij probeerde zich los te rukken, maar Urs hield hem in een ijzeren greep.
?Het spel is uit, vriend,? zei David, terwijl hij de revolver uit de verkrampte vingers van Urs haalde; ?de politie is onderweg. Zeg ons waar Carlos is!?
Hij nam Tony van Urs over en duwde het wapen tussen zijn ribben.
Tony had geen keuze:
?Hij is in de fabriek..?
?Ga ons maar voor, wij volgen op de voet, en denk eraan geen grappen, dit beestje gaat sneller af dan je denkt!?
Tony ging de fabriek binnen, ergens hopend dat Bruce of Brian hem ter hulp zouden komen, maar er was niemand te zien. Hij vloekte binnensmonds:
?Waar hingen die twee nu weer uit??
Hij liep naar het einde van een smalle gang en opende een deur: wat de drie mannen van Il Divo zagen, sloeg hen ? en zelfs Tony - met complete verbijstering: op een stoel tegen het raam, zat een mooie jonge vrouw, met lang blond haar, in tranen. Daarnaast stonden twee gangsters van het ergste allooi. Maar wat hun nog het meest shockeerde was, dat Carlos op een groot bed lag midden in de kamer, zijn handen vastgebonden op zijn rug, een touw strak gebonden tussen zijn hals en handen, waardoor Carlos zijn hoofd volledig achterover moest houden om nog iets van lucht te krijgen. Het zweet stroomde van zijn gezicht. Het was duidelijk, dat Carlos aan het einde van zijn krachten was. S?bastien was de eerste die terug bij zinnen kwam. Hij gritste een mes uit de broeksriem van ??n van de gangsters, snelde naar het bed en sneed het touw door tussen Carlos? hals en handen en haalde toen het touw voorzichtig van zijn hals. Daarna maakt hij ook het touw los rond zijn handen. Carlos? polsen en keel waren bedekt met bloed. Hij begon met lange halen in te ademen, wat hem onmiddellijk een hoestbui opleverde.
?Spijtig,? mompelde Brian, met een hatelijke grijns op zijn gezicht, ?nog tien minuutjes, denk ik en het was...bye bye Carlos!?
Bij deze woorden werd David zo kwaad, dat hij alle voorzichtigheid uit het oog verloor. Hij liet Tony los, en sloeg Brian midden in het gezicht, zodat deze achterover tuimelde. Hiervan maakte Tony gebruik om het wapen van David af te pakken; op dat moment hoorde men de politiesirenes naderen.
?Het spel is voor ons voorbij, maar ik zal toch iemand meenemen!? riep Tony en hij zwaaide gevaarlijk met de revolver.
?Jij, Isabel, gaat dit niet overleven!?
Voor iemand wist wat er ging gebeuren, richtte Tony het pistool op Isabel, die in doodsangst naar de loop van het wapen keek. Urs, die sinds het binnenkomen, zijn ogen niet van Isabel had kunnen afhouden, reageerde bliksemsnel:
?N??!? riep hij en gooide zich tussen Tony en Isabel op het moment dat het wapen afging.


Hoofdstuk 6:
Hij werd vol getroffen in zijn schouder en met een kreet van pijn tuimelde hij achteruit en nam Isabel mee in zijn val. Op dat moment viel de politie binnen en kon de drie gangsters overmeesteren. Ze sloegen hen in de boeien en vertrokken naar het politiebureau.
?Ik bel een ziekenwagen.? zei David.
?Nee...de media...reporters...fans...? kreunde Urs, die met een bloedende schouderwonde op Isabel?s schoot was terecht gekomen.

Een jaar geleden had Urs een traumatische ervaring meegemaakt toen hij tijdens het skie?n een gecompliceerde beenbreuk had opgelopen. Hij werd in allerijl naar het ziekenhuis gebracht waar hij een spoedoperatie onderging. Door deze ingreep moest hij een tiental dagen in het ziekenhuis blijven. Tot op de dag van vandaag wist hij nog altijd niet hoe het gebeurd kon zijn, maar op de tweede dag na de operatie ? het bezoekuur was afgelopen en Urs was net ingedommeld ? drongen een vijftal fans zijn kamer binnen. Hoe ze wisten in welk ziekenhuis hij lag, laat staan welk kamernummer begreep hij totaal niet. Bij het zien van de slapende Urs werden ze compleet hysterisch. Hij schrok wakker van hun lawaai en kreeg de schrik van zijn leven. Urs kon nog net op de knop naast zijn bed drukken, voordat twee van hen op hem toeliepen en hem probeerde aan te raken. Het volgende ogenblik kwam de hoofdverpleger binnen en kon de jongedames met zachte dwang de kamer uitsturen. Sindsdien was Urs doodsbang om in een ziekenhuis te belanden.

?Maar, Urs, jij en Carlos zijn gewond...?mompelde S?bastien, die naast hem neer knielde.
Urs schudde alleen maar zijn hoofd en met een van pijn vertrokken gezicht greep hij naar zijn schouder.
?Ik kan...hen wel verzorgen...ik ben...verpleegster...? stelde Isabel voor met bevende stem.
Ze kon niet geloven, dat ze hier omringd was door Il Divo! En dat Urs B?hler hier op haar schoot lag.
De vier mannen keken haar aan:
?Zou jij dat willen doen?? vroeg David.
?Ik...kan het...in ieder geval proberen.? stamelde Isabel.
Urs keek haar met een tedere blik in zijn ogen aan en glimlachte:
?Bedankt, ik...?
Verder kwam hij niet, de pijn in zijn schouder werd onhoudbaar. Hij kreunde en zakte weg in een diepe bewustloosheid.
?We moeten hier weg,? zei S?bastien, ?maar waar naartoe? Naar het hotel is geen optie, daar zou de media direkt op springen.?
Het was even stil, toen stelde Isabel voor:
?We kunnen naar het strandhuis van mijn ouders in Malibu. Zij zijn op wereldcruise voor drie maanden, dus dat is geen probleem. Het huis ligt volledig afgezonderd en is redelijk groot.?
David en S?bastien keken elkaar aan:
?Ja, waarom niet? Lijkt me een goed idee.? knikte David, ?ik neem Urs wel. S?b, jij kan Carlos misschien helpen??
David tilde Urs voorzichtig in zijn armen en liep de kamer uit. S?bastien liep terug naar het bed, waar Carlos het hele verhaal gevolgd had. Hij keek met een bedenkelijk gezicht naar Isabel.
?Carlos, kun je rechtstaan?? vroeg S?bastien.
Carlos probeerde te antwoorden, maar er kwam alleen maar een soort gekreun over zijn lippen. Hij greep naar zijn keel, sloot even zijn ogen, en haalde diep adem. Toen knikte hij alleen maar. S?bastien hielp hem van het bed en ondersteunde hem.
?Gaat het Mr. Izambard?? fluisterde Isabel
?Noem ons maar bij onze voornamen Isabel. Ik ben S?b....?
?Ja, ik ken jullie voornamen wel...?onderbrak ze hem zacht.
S?bastien liep samen met Carlos de kamer uit, Isabel nam haar tas en volgde hen. Aan de auto gekomen, hielp S?bastien David met Urs in de wagen te leggen. Intussen zorgde Isabel dat Carlos op de passagierszetel kon zitten. Ze maakte zijn veiligheidsriem vast:
?Zit je zo gemakkelijk....Carlos??
Ze was nog steeds ge?ntimideerd door de aanwezigheid van de vier mannen. Weer knikte hij alleen, maar keek haar nog steeds aan met een vreemde blik in zijn ogen. Ze sloeg er verder geen acht op en kroop zelf achter het stuur. De rit naar Malibu duurde toch een klein uur, maar ze arriveerden zonder enig probleem. Ze parkeerde de auto vlak voor de deur en stapte uit. Ze deed de voordeur open en toonde David, die Urs terug had opgetild, waar de eerste slaapkamer was. David legde Urs voorzichtig op het bed. S?bastien hielp Carlos naar de tweede slaapkamer.
?Hiernaast is nog een derde slaapkamer, met twee bedden, daar kunnen jullie misschien slapen.? opperde Isabel.
?En jij dan?? vroeg S?bastien
?Geen probleem, mijn oude slaapkamer is aan het andere eind van de gang. Alhoewel er van slapen voorlopig niet veel in huis zal komen. Eerst moet ik Urs en Carlos verzorgen.?
Isabel wreef over haar ogen, ze was doodmoe, ze had in geen 36 uur geslapen.
?Zal dat wel gaan? Volgens mij ben je zelf uitgeput.? merkte David op.
?Inderdaad, maar ik heb geen keuze. De kogel moet dringend verwijderd worden bij Urs, anders verliest hij teveel bloed.?
?Als we je met iets kunnen helpen?? opperde David
?Graag, maar heb je ooit wel eens zoiets dergelijks meegemaakt? Ik bedoel: kan je tegen het zien van bloed??
?Geen idee...? antwoordde David.
?Ik wel,? antwoorde S?bastien ?ik heb ooit eens een vriend eerste hulp moeten bieden, die in prikkeldraad was gelopen."
?Gelukkig, kom dan even mee naar Urs.?

In de slaapkamer waar Urs lag, brande een klein lampje naast het bed. Urs lag nog steeds met gesloten ogen op bed. Isabel knoopte met trillende vingers voorzichtig zijn hemd open en trok die uit, met de hulp van S?bastien.
?De wonde ziet er niet goed uit, S?b, de kogel is ook van enorm dichtbij afgeschoten. Het verwondert me, dat hij niet los door zijn schouder is gegaan.?
?Gelukkig maar, anders had de kogel, jou alsnog geraakt.?
?Dit heeft nog nooit iemand voor me gedaan...? stamelde Isabel, ?een kogel voor me opgevangen...niet dat dat ooit nodig was?
?Geloof me, hij heeft dit ook nog nooit gedaan...? glimlachte S?bastien
Isabel begon de wonde uit te wassen, ze was er niet gerust in; in tegenstelling tot Carlos - toen ze zijn hoofdwonde verzorgde - bewoog Urs helemaal niet.
?Misschien maar beter zo,? dacht Isabel.
?Kun jij met deze klemmen, de wonde open houden, S?b? Dan kan ik op zoek naar de kogel.?
S?bastien deed wat hem gevraagd werd. Isabel zag tot haar opluchting de kogel snel zitten: hij was blijven steken in Urs? sleutelbeen.
?De kogel zit redelijk diep. Ik hoop, dat Urs niet bijkomt op dit moment, want dit gaat pijnlijk worden.?
Ze ging met een speciaal pincet de wonde in en probeerde de kogel vast te grijpen. Op dat moment liet Urs een zwak gekreun horen en bewoog hij even, waardoor ze de kogel terug moest loslaten.
?Verdomme!? vloekte Isabel, ?sorry, maar we hebben Davids hulp nodig.?
Bij deze woorden verliet ze de kamer op zoek naar David. Deze stond op de gang te wachten:
?David, je moet ons toch even helpen...?
?Zeker, wat moet ik doen??
?Kan jij Urs even vasthouden? Zodat hij niet beweegt als ik de kogel eruit haal??
David kwam mee naast het bed staan:
?Kijk maar een andere kant uit, David, als je niet tegen bloed kunt, maar probeer ondertussen Urs stil te houden.?
David knikte. Bij de twee poging had Isabel meer succes en kon de kogel redel gemakkelijk verwijderen uit het sleutelbeen. Ze ontsmette de wonde en begon hem te hechten.
?Nu het verband nog, kunnen jullie hem even recht helpen?? vroeg Isabel
David en S?bastien hielpen Urs voorzichtig recht. Bij deze beweging zakte Urs? hoofd op de schouder van David en vertrok zijn gezicht van pijn, maar hij maakte geen geluid; hij was nog steeds bewusteloos. Isabel deed het verband rond zijn schouder en liet hem terug in de kussens zakken. Ze dekte hem toe en keek even op hem neer. Hij had een heel onnatuurlijke grauwe kleur. Ze had hier geen goed oog in...normaal had hij toch al wel moeten bijkomen...
_________________

[Kristel]

Hoofdstuk 7
?Er moet iemand bij hem blijven vannacht, voor het geval hij wakker wordt...? mompelde Isabel.
?Ik zal wel blijven..?zei David
?Goed, dan ga ik nu naar Carlos.?
Samen met S?bastien verliet ze de kamer. Toen ze bij Carlos kwamen, lag hij naar het plafond te staren. Hij keek op toen ze binnenkwamen met een vragende blik in zijn ogen:
?De kogel is eruit, maar we moeten afwachten, hoe hij de nacht doorbrengt.? antwoordde Isabel op de onuitgesproken vraag van Carlos.
?Kan je nog steeds niet praten??
Carlos schudde zijn hoofd.
?Het komt wel in orde, Carlos, heb een beetje geduld...?
Ze ging naast hem op het bed zitten en begon zijn polsen te verzorgen: de touwen waren diep in het vlees gedrongen. Eerst pakte ze een desinfecterende zalf en smeerde die op de wonde. Carlos gezicht vertrok van pijn, maar hij maakte geen geluid. Toen ze klaar was deed ze er verband rond. Daarna begon ze zijn hals te onderzoeken, ze tilde zijn kin op. Hier had het touw ook haar werk gedaan:
?Ik zal dit volledig moeten ontsmetten, Carlos, dit gaat even pijn doen,? fluisterde Isabel.
Ze nam een doek gedrenkt in ontsmettingsvloeistof, en probeerde heel voorzichtig te werk te gaan, maar op het ogenblik dat ze zijn hals aanraakte kreunde hij van de pijn en trok hij zijn hoofd weg.
?Probeer stil te blijven liggen, Carlos. Ik weet dat het niet gemakkelijk is, maar zoveel te vlugger ben ik klaar,?suste Isabel.
Hij keek haar even aan en knikte zachtjes. Ze ging verder met haar werk en inderdaad hij bewoog niet meer. Af en toe keek ze naar hem op, maar hij had zijn ogen gesloten. Eindelijk was ze klaar en deed een verband rond zijn hals. Dan haalde ze het verband van zijn hoofdwonde en zag dat dit mooi aan het genezen was.
?Zo, dat verband hoeft er niet meer terug op, je hoofdwonde geneest goed.?
Toen ze aan zijn ribben voelde, stokte zijn adem even en probeerde hij een kreet van pijn te onderdrukken.
?Blijkbaar is dit nog niet helemaal in orde. Zo,? zei Isabel, terwijl ze opstond, ?nu ga ik even naar de keuken een drankje klaarmaken, dat je volledig moet opdrinken, Carlos. Het is een recept, om de zwelling van je stembanden te verminderen.?
Bij deze woorden verliet ze de kamer. Toen ze weg was, keek Carlos naar S?bastien en gebaarde of hij iets had om te schrijven. Op een tafeltje in de hoek van de kamer lag een blocnote met pen. S?bastien overhandigde dit hem, en keek hem nieuwschierig aan. Carlos krabbelde iets op het papier en overhandigde dit aan S?bastien:

?Ik vertrouw haar niet, S?b, zij hoorde bij die gangsters...?

S?bastien las het briefje en keek hem verbijsterd aan:
?Dat meen je niet, Carlos, hoe kom je daarbij??
Op het volgende papier stond:

?Ik heb haar Tony zien kussen. En ze meende het...?

?Dat kan ik niet geloven! Tony wou haar trouwens vermoorden, anders zou Urs niet in de kamer hiernaast liggen.?
Carlos haalde zijn schouders op. Op dat moment kwam Isabel terug de kamer in met een glas donkere vloeistof. Ze ging op de rand van het bed zitten en zei:
?Hier, Carlos, drink dit op alsjeblief. Een paar van deze drankjes per dag is heel goed voor je stembanden.?
Ze reikte hem het glas aan, maar hij maakte geen aanstalten om het aan te nemen. In plaats daarvan keek Carlos haar met een ondoorgrondelijke blik aan.
?Moet ik je helpen?? vroeg Isabel.
Hij schudde zijn hoofd en draaide zijn gezicht weg van haar. Even keek Isabel hem nog aan en plots voelde ze zich doodmoe. Tot haar ontzetting voelde ze tranen achter haar ogen branden:
?Ik moet hier weg, straks barst ik nog in tranen uit...? dacht ze bij zichzelf.
Ze zette het glas voorzichtig op het nachtkastje en fluisterde:
?Ik geef het op...?
Ze stond op, draaide zich om en zag recht in de ogen van S?bastien. Ze liep de kamer uit en sloot zachtjes de deur achter zich. Buiten veegde ze driftig de tranen uit haar ogen. S?bastien keek haar met een bedenkelijke blik na. Toen keek hij naar Carlos:
?Carlos, nu moet je eens goed luisteren! Ik begrijp best, dat wat je meegemaakt hebt, een traumatische ervaring is, ik wil dat zeker niet onderschatten. En dat je haar Tony hebt zien kussen, dat betwist ik niet. Maar heb je nog nooit bedacht dat er aan een verhaal twee kanten zijn? Waarom probeer je er niet achter te komen wat dat betekende in plaats van zelf je conclusies te trekken!?
Carlos schrok van zijn reactie en S?bastien had al spijt, dat hij zo tekeer gegaan was, maar dit sloeg toch nergens op?
?Sorry, Carlos, maar toen Isabel hier buiten ging had ze tranen in haar ogen. Ze is al meer dan 40 uur wakker en ze blijft maar doorgaan; als ze dan toch ? volgens jou ? een gangsterliefje is: denk je nu echt, dat ze al die moeite zou doen om ons te helpen?
En dan nog iets,? besloot S?bastien zijn tirade, ?waarom wil je dat glas niet uitdrinken? Wat denk je eigenlijk dat er in zit? Vergif??
Aan de blik in Carlos? ogen te zien, was dat inderdaad wat hij dacht. S?bastien sloeg zijn ogen ten hemel en zuchtte. Hij nam het glas in zijn handen en zei:
?Carlos, doe het dan voor mij en drink dit op...?
Na enige aarzeling knikte Carlos en stak zijn hand uit om het glas aan te pakken. S?bastien gaf het hem en hij dronk het in ??n teug leeg.
?Bedankt, probeer nu maar wat te slapen, Carlos, dan zal je je morgen waarschijnlijk wel beter voelen.?
Carlos draaide zich op zijn zij en voelde zijn oogleden zwaar worden. Enkele minuten later was hij in een diepe slaap verzonken.
?Dat ging wel erg snel? dacht S?bastien.

Toen Isabel terug een beetje bekomen was, ging ze naar de kamer waar Urs lag. Ze deed de deur voorzichtig open. Urs lag nog steeds met gesloten ogen in bed.
?Hoe gaat het met hem? Is hij al bijgekomen?? vroeg Isabel zachtjes aan David.
?Nee, nog niet. En het ziet er niet goed uit,? antwoordde David, ?volgens mij heeft hij koorts. Hij ligt ook heel de tijd te rillen; ik heb al een extra deken op bed gelegd, maar dat helpt niet. En koud is het hier nu niet bepaald in de kamer.?
Isabel liep naar het bed toe, zij voelde aan Urs? hoofd en dat was inderdaad gloeiend heet, zijn haar was nat van het zweet. Zijn handen, die boven op het deken lagen, voelden echter ijskoud aan. Ze stak zijn handen onder het dekbed en trok het beddegoed op tot aan zijn kin. Toen nam ze een washandje uit de aangrenzende badkamer, maakt het nat, en legde dit op zijn voorhoofd. Ze nam een thermometer uit haar tas:
?We zullen dadelijk weten hoeveel koorts hij heeft, maar dit is inderdaad niet goed. Ik begrijp het eigenlijk niet: de kogel is toch uit de wonde en ze is volledig ontsmet. Hij had allang moeten bijkomen...? fluisterde Isabel tegen David.
Ze bekeek even later op de thermometer en wat ze toen zag, verontrustte haar ten zeerste: 39?!
?Ik ga hem iets geven tegen de koorts.? zei Isabel.
?David, kan jij nog even blijven? Ik weet, dat je moe bent, maar... dan kom ik je over een uurtje aflossen.? vroeg Isabel.
?Natuurlijk, geen probleem. Ik ben nu toch te onrustig om te slapen.? antwoordde hij.
?Dank je, ik ben in de keuken. Als zijn toestand nog verslechtert moet je me onmiddellijk roepen.?
Isabel verliet stilletjes de kamer en begaf zich naar de keuken. Daar aangekomen sloot ze de deur achter zich en leunde ertegen met gesloten ogen. Ze beefde over haar hele lichaam. Ze liep naar het aanrecht en wou zichzelf een kop thee inschenken. Toen ze het kopje uit de kast haalde, staarde ze er met nietsziende ogen naar.
?Probeer je kalm te houden, meid, je kan je nu niet veroorloven om je te laten gaan.?
Maar het was te laat: ze zette het kopje met trillende vingers neer en begon hardverscheurend te snikken. Ze liet zich op de grond zakken. De tranen stroomden over haar wangen; ze drukte een vuist tegen haar mond om het geluid te smoren; de emoties en de stress van de laatste drie dagen werden teveel voor haar. En de toestand van Urs hielp ook niet echt, ze maakte zich verschrikkelijk ongerust. Wat ze ook probeerde, ze bleef onbedaarlijk snikken. Op dat moment ging de keukendeur open en kwam S?bastien binnen:
?Isabel, Carlos heeft...? hij hield midden in zijn zin op, toen hij Isabel als een hoopje ellende op de grond zag zitten, volledig in tranen.
Hij liep snel naar haar toe en knielde naast haar neer:
?Isabel! Wat is er in godsnaam aan de hand??
Ze kon niet antwoorden, ze bleef maar huilen. S?bastien nam haar handen in de zijne en trok haar recht. Toen hij zag dat ze stond te trillen op haar benen, nam hij haar in zijn armen, legde haar hoofd tegen zijn schouder en streelde zachtjes haar rug. Die strelende hand op haar rug begon haar wonderwel te kalmeren en de tranen begonnen te minderen. Uiteindelijk bleef ze alleen nog maar wat nasnikken. Toen de tranenvloed eindelijk ophield, keek S?bastien diep in haar ogen en vroeg:
?Gaat het nu weer een beetje??
Ze knikte.
?Wil je erover praten? Of ben je alleen maar moe??
?Dat natuurlijk ook,? zei ze met een beverig stemmetje, ?maar het is ook alles wat samen: Urs zijn toestand, die helemaal niet evolueert zoals verwacht; daar maak ik me nog het meest ongerust over. En dan.....Carlos...? ze wachtte even, denkend of ze zou doorgaan, maar wat had ze te verliezen? ?Hij vertrouwt me niet h?, Seb??
?Nee, dat klopt, hij vertelde me dat hij je Tony heeft zien kussen??
Na lang zwijgen, S?bastien verwachtte al geen antwoord meer, zei ze:
?Inderdaad.?
Voor S?bastien hierop kon reageren, vertelde ze hem het hele verhaal: vanaf het moment dat ze ontvoerd was door Brian en Bruce, tot op het moment dat David, Urs en S?bastien de kamer binnenvielen.
?Dus hij dreigde ermee Carlos nog meer te pijnigen, als je hem niet kustte?? concludeerde S?bastien.
?Ja.? was haar korte antwoord.
?Maar, als je dit verhaal aan Carlos verteld, zal hij wel...?
?Nee!? onderbrak Isabel hem, ?ik denk er niet aan om dit verhaal aan Carlos te vertellen. En, S?b, ik wil dat je me belooft dat jij het ook niet doet...?
?Maar waarom...?? dit begreep hij niet, en hij keek haar met een vragende blik aan.
?Als Carlos absoluut het slechtste van mij wil denken, na alles wat ik gedaan heb, dan is dat maar zo...ik ga me niet zitten verdedigen; het zou ook niet nodig moeten zijn...? haar stem brak en er biggelde weer een traan over haar wang.
Plots begon het S?bastien te dagen en zachtjes vroeg hij:
?Voel jij iets voor Carlos??


Hoofdstuk 8
Ze keek hem even aan, trok zich los uit zijn armen en draaide zich om. De tranen stroomden over haar wangen, terwijl ze nadacht over wat S?bastien gezegd had. Ja, ze voelde zeker iets voor Carlos, maar wat dat juist was, daar was ze zelf nog niet uit, en daar wou ze nu niet over nadenken. S?bastien ging voor haar staan en zag dat ze weer huilde; hij veegde de tranen van haar wangen en ging niet verder op het onderwerp door; hij had het antwoord op zijn vraag al in haar ogen gelezen. Zonder verder nog iets te zeggen, tilde hij haar op in zijn armen en liep de keuken met haar uit:
?S?b, wat ben je van plan?? vroeg Isabel
?Jij gaat nu naar bed, en ik duld geen tegenspraak...?
?Maar...ik had David beloofd hem binnen het uur af te lossen...? ze keek op haar horloge en zag dat het reeds 04.00 uur was, ze probeerde een geeuw te onderdrukken.
?Ik zal hem wel aflossen, jij gaat slapen. Je bent daar dringend aan toe...?
Hij liep naar haar slaapkamer, en zette haar op bed. S?bastien begon haar blouse los te knopen; Isabel hield zijn hand tegen en vroeg met een beverig lachje:
?S?b, wat ben je aan het doen??
?Ik wil zeker weten, dat je in je bed kruipt, maar dat kan moeilijk met je kleren aan, dus...?
?Ik zal echt wel slapen, maak je maar niet ongerust.?
Weer geeuwde ze. Toen ze zag, dat hij geen aanstalten maakte om de kamer te verlaten, zei ze:
?Ok?, jij je zin.?
Ze nam een nachtjapon uit de kast en verdween naar de badkamer. Toen ze terugkwam stond S?bastien voor het raam de donkere nacht in te staren.
?Zo beter?? vroeg ze, terwijl ze in bed kroop.
Hij draaide zich om en glimlachte:
?Veel beter. Slaap lekker.?
Bij deze woorden, dekte hij haar toe, drukte een kus op haar voorhoofd en verliet zachtjes de kamer. De deur was nog niet gesloten, of ze was al in een diepe slaap verzonken.

De volgende morgen werd ze uitgerust wakker. De zonnestralen schenen door haar kamer. Ze keek op haar wekker en zag, dat het al 10.00 uur was. Ze sprong uit bed en liep snel naar de badkamer, waar ze een overheerlijke douche nam. Het warme water kwikte haar nog verder op en eindelijk kon ze volledig ontspannen. Maar niet voor lang; plots kwamen de herinneringen van de avond daarvoor terug en het eerste waar ze aan dacht was: Urs! Hoe zou het met Urs zijn? Ze kwam snel onder de douche vandaan, droogde zich af en trok andere kleren aan. Toen verliet ze de slaapkamer en begaf zich naar de keuken. Ze zag, dat de bagage van de mannen, was overgebracht van het hotel naar het strandhuis. Daar had hun manager voor gezorgd. Ze liep verder naar de keuken op zoek naar een kop koffie. Toen ze binnenkwam, zat David zelf met een dampende kop koffie voor zijn neus aan tafel.
?Goedemorgen, David.? zei Isabel.
Hij keek op en glimlachte, alhoewel niet van harte, zag ze.
?Goedemorgen Isabel, ook een kop koffie??
?Graag? antwoordde ze.
Hij schonk een beker koffie in en gaf die haar. Terwijl ze voorzichtig een slokje nam, vroeg ze:
?Hoe gaat het met Urs??
David keek haar met een bezorgde blik aan, en ze had het gevoel, dat haar keel werd dichtgeknepen:
?Niet goed, toen ik ging slapen en S?b het overnam, was zijn toestand nog niet veranderd en de koorts nog niet gezakt...? mompelde David.
?Ik ga nu onmiddellijk naar hem toe. Je hebt gelijk, deze toestand kan niet blijven duren...?
Ze verliet de keuken en liep rechtstreeks naar de kamer van Urs. Toen ze binnenkwam stond S?bastien naast het bed bezorgd op hem neer te kijken.
?Hoe is het met hem?? vroeg Isabel zachtjes.
S?bastien draaide zich langzaam om en schudde slechts met zijn hoofd. Hij zag er compleet uitgeput uit. Isabel liep naar hem toe, en toen ze haar hand op zijn arm legde wankelde hij even. Ze trok hem zachtjes de kamer uit:
?S?b, jij gaat nu naar bed. Je bent doodmoe, ik zal verder wel voor Urs zorgen. Ik heb nu toch een paar uur geslapen en voel me uitgerust...?
Eerst wilde hij protesteren, maar daar was hij zelfs te moe voor. Hij knikte en liep naar zijn slaapkamer. Aan de deur draaide hij zich om en zei:
?Als er iets met Urs gebeurt, dan...? zijn stem brak en tranen blonken in zijn ogen.
?Er zal niks met Urs gebeuren,? antwoordde Isabel zekerder dan ze zich voelde, ?probeer nu maar wat te slapen.?
Ze ging terug naar Urs en ging voorzichtig op de rand van het bed zitten. Wat ze zag, maakte haar doodsbenauwd. Zijn ademhaling ging met horten en stoten, hij zag lijkbleek, zijn haar was nat van het zweet en toen ze zijn hoofd voelde was dit nog steeds gloeiend heet. Ze nam de thermometer om Urs? koorts opnieuw te meten. Ondertussen voelde ze zijn polsslag: die ging als een razende tekeer! Hier is iets helemaal fout! Ze nam de thermometer en zag dat zijn koorts gestegen was tot 40.50?! Ze keek naar het verband om zijn schouder, maar daar was zo niets aan te zien. Ze besloot de wonde te onderzoeken. Toen ze het verband had losgeknipt, zag ze tot haar ontzetting, dat de wonde volledig ontstoken was.
?Dit begrijp ik niet! Hoe kan dit? Ik moet hulp hebben, ik kan dit niet alleen...? dacht ze radeloos.
Ze stond op van bed en liep naar de gang. Daar kwam ze David tegen, voor hij iets kon vragen, zei ze:
?Ik ga hulp inroepen, ik weet niet hoe ik.... Hij heeft momenteel al 40.50? koorts! En zijn schouderwonde is ook terug ontstoken...?
Ze liep naar de telefoon en draaide het nummer van Mark Baker van het City of Angels Medical Center. Hij was ??n van de beste chirurgen van de stad. Na drie keer overgaan nam hij de telefoon aan:
?Mark, je spreekt met Isabel. Ik heb je hulp dringend nodig!?
?Isabel! Waar zit je in godsnaam?! Iedereen maakt zich doodongerust over je!?
?Dat leg ik allemaal nog wel uit, maar ik zit momenteel met...iemand, die dringend je hulp nodig heeft. Alsjeblief Mark, wil je me helpen? Het gaat om een zaak van leven en dood...?smeekte ze.
David, die het hele gesprek gevolgd had, trok wit weg.
?Wie is die persoon dan wel? En waar zit je?? vroeg Mark
?Ik zit momenteel in het strandhuis van mijn ouders in Malibu. Wie hij is, is niet belangrijk, dat zie je wel als je hier bent. Kom je, Mark??
Het was even stil aan de andere kant van de lijn en toen:
?Binnen het uur ben ik bij je.?
?Bedankt Mark, en alsjeblief, geen woord tegen iemand waar je naar toe gaat. Het zal je allemaal wel duidelijk worden als je hier bent. En haast je alsjeblief!?
Ze legde de hoorn op de haak, legde haar hand op de arm van David en zei:
?Maak je nu maar niet te ongerust, David. Mark Baker is ??n van de beste specialisten in de stad. Hij zal Urs wel kunnen helpen...?
David knikte.
?Ik ga nu even kijken hoe het met Carlos gaat...? vervolgde Isabel.
Ze liep naar de keuken, om een tweede drankje voor Carlos te maken; ditmaal zonder slaapmiddel in. Ze had van S?bastien gehoord, dat hij gisteravond het drankje toch had uitgedronken. Hopelijk deed hij dat vandaag ook zonder er moeilijk over te doen.
Toen ze de kamer van Carlos binnenkwam, zag ze, dat hij al wakker was.
?Goedemorgen,? zei ze, opgewekter dan ze zich voelde.
Hij probeerde te antwoorden, maar er kwam nog steeds geen geluid over zijn lippen. Hij sloot zijn ogen, en Isabel voelde, dat hij zich vreselijk ongerust maakte over het verdwijnen van zijn stem. Ze kon hem proberen gerust te stellen, maar vermits hij haar toch niet vertrouwde...? Ze zette het glas weer op het nachtkastje en wou vertrekken, maar hij greep haar arm. Ze keek op hem neer en zag, dat hij haar vreemd aankeek, alsof hij met zichzelf een tweestrijd leverde. Uiteindelijk gebaarde hij, dat hij het glas wel zou opdrinken. Isabel overhandigde het hem en glimlachte. Hij beantwoordde haar glimlach echter niet...
?Carlos, je gelooft het misschien niet, maar je stem zal terugkomen...?
Hij keek haar even aan, en draaide toen zijn gezicht weg; maar het was te laat; ze had gezien, dat hij tranen in zijn ogen had. Ze nam het lege glas terug mee, en voor ze van het bed opstond, kneep ze even in zijn hand, waarna ze de kamer verliet. Toen ze terug de keuken binnenkwam, was er gelukkig niemand aanwezig. Ze moest even alleen zijn. Tegen vanavond zou Carlos toch iets moeten kunnen zeggen; ze wist uit ervaring dat het drankje zijn werk wel deed, maar dat het heel langzaam zou gaan. In ieder geval de volle capaciteit van zijn stem zal hij terugkrijgen. Ze begreep wel, als ze dit aan hem zou vertellen, dat hij daar geen woord van zou geloven. Waarom vertrouwde hij haar niet? Waarom vroeg hij niet gewoon naar haar kant van het verhaal? Ze zou het hem met plezier vertellen, maar zolang hij dat niet deed...Haar gevoelens voor hem werden met de dag sterker. Nu ze hen persoonlijk kende, en wat ze samen hadden meegemaakt... De gevoelens die ze nu had voor Carlos waren toch wel iets anders dan gewone bewondering. Het waren vier heel sympathieke mannen: David, S?bastien, Carlos en Urs...Urs! Ze keek op haar horloge en zag, dat het bijna 13.00 uur was. Mark zou hier zo moeten zijn! Op dat moment ging de deurbel. Ze liep de keuken uit, maar David had reeds de voordeur open gedaan. Mark keek hem verwonderd aan. Isabel liep naar hem toe:
?Hallo Mark, kom binnen! Ik ben zo blij, dat je er bent...?
Mark knikte, maar was nog steeds naar David aan het staren.
?Oh, sorry,? zei Isabel, en ze stelde hen aan elkaar voor:?Mark, dit is David Miller. David, dit is Mark Baker...?
Beide mannen schudden elkaar de hand.
?Ken ik u niet ergens van?? vroeg Mark.
David glimlachte alleen maar.
?Kom even mee naar het salon, Mark, dan vertel ik je het hele verhaal.?
Toen iedereen neerzat, zei Isabel:
?Mark, je hebt gelijk, dat je denkt David te kennen. Hij is ??n van de zangers van Il Divo.?
Mark keek verbijsterd van de ??n naar de ander. Toen begon ze hem langzaam het hele verhaal te vertellen, tot op het moment waar Urs zich voor haar gooide om de kogel op te vangen.
?En daar loopt het momenteel fout,? zei ze met bevende stem, ?ik heb de kogel eruit gehaald, heb de wonde ontsmet, en gehecht. Maar hij is in al die tijd niet bijgekomen, hij heeft momenteel 40.50? koorts, de wonde is terug volledig ontstoken, ik weet niet meer wat...? haar stem brak.
?Rustig maar, Isabel,? suste Mark, en hij klopte even op haar hand, ?breng me even bij hem, dan zullen we zien, wat we kunnen doen.?
Mark volgde Isabel naar de kamer van Urs. Daar aangekomen, liep Mark direct naar het bed en keek bezorgd op Urs neer. Deze lag nog steeds te rillen in zijn bed, zijn ademhaling ging heel onregelmatig. Mark legde zijn hand even op zijn hoofd, voelde toen zijn pols en mompelde:
?Dit is helemaal niet goed, zijn hoofd gloeit, en zijn hartslag is veel te snel.?
Hij onderzocht de wonde, draaide zich toen naar Isabel en vroeg:
?De kogel zat vast in zijn sleutelbeen, zeg je? Was het been dan nog intact??
?Ja, dat denk ik wel...daar ben ik eigenlijk niet zeker van.? stamelde Isabel.
?Soms kan het gebeuren ? en zeker als de kogel van dichtbij is afgevuurd ? dat er kleine splinters van het bot afkomen en in de spieren of de zenuwen belanden. Dat zou de reden kunnen zijn dat de wonde nu terug ontstoken is.?
Het bleef even stil, toen vroeg Isabel:
?Wat doen we nu??
_________________

[Kristel]

Hoofdstuk 9
?Eerst en vooral: hoe lang is hij al bewusteloos??
Ze keek op haar horloge: het was nu 03.00 uur in de namiddag:
?Toch al zo?n 15 uur...? rekende ze uit.
?Ok?, het eerste wat we doen, is hem bijbrengen, dat is heel belangrijk; hij is al te lang bewusteloos. Daarna moet de wonde terug opengemaakt worden en ? als ik gelijk heb ? op zoek gaan naar de splinters van...?
?Ga je de wonde openmaken, n?dat je hem hebt bijgebracht?!? onderbrak Isabel hem verbijsterd.
?Ja, inderdaad. Eerst geef ik hem iets tegen de koorts, ik kan hem niet onder narcose brengen, daar heb ik hier de middelen niet voor. Trouwens dat zou onverantwoord zijn. Vervoerd worden naar het ziekenhuis is in zijn toestand ook geen optie en plaatselijk verdoven zou in dit geval niets uithalen. Ik kan toch wel op jou assistentie rekenen, Isabel?? ging hij verder, toen hij haar gezicht zag, ?alleen kan ik dit echt niet. Ik heb jou professionele ervaring als verpleegster nodig.?
Isabel slikte even, maar knikte toen vastberaden. Ze zou haar uiterste best doen; per slot van rekening had Urs haar leven gered.
?Goed zo, dan breng ik hem nu even bij, voor ik dat echter doe, zou er toch iemand in de kamer moeten zijn, die hij kent. Ik heb begrepen uit je verhaal, dat hij jou ook maar heel even gezien heeft.?
?Dat klopt, ik zal even kijken of S?b al wakker is.?
Bij deze woorden verliet ze de kamer. Op de gang kwam ze David tegen, ze vertelde in het kort wat Mark van plan was en vroeg of hij Carlos op de hoogte wou brengen. Daarna liep ze naar de kamer van S?bastien en klopte zachtjes: geen antwoord. Ze deed langzaam de deur open en hoorde juist de kraan van de douche dichtdraaien. S?bastien kwam uit de badkamer met een handdoek om zijn middel, zijn haar nog nat van het douchen. Isabel moest even slikken; mooie lichamen hadden die mannen van Il Divo ook wel!
?Isabel!?
Ze werd opgeschrikt uit haar mijmeringen, door S?bastien?s stem. Ze vertelde in het kort wat er was gebeurd sinds hij was gaan slapen en eindigde met:
?Mark had graag iemand in de kamer gehad, die Urs kent, voor hij hem bijbrengt. Daarom dacht ik...?
?Even iets aantrekken, binnen vijf minuten ben ik er.?
Ze liep terug naar de kamer van Urs, bijna onmiddellijk gevolgd door S?bastien. Toen ze binnenkwamen, zat Mark al te wachten.
?Mark, dit is S?bastien Izambard.?
Mark schudde hem de hand en glimlachte:
?Als jullie er klaar voor zijn, breng ik hem nu even bij...?
Beiden knikten. Mark opende zijn dokterstas, die hij meegebracht had en haalde er een kleine capsule uit. Hij brak deze in twee, en duwde dit onder Urs? neus. Even bewoog Urs zijn hoofd en toen gingen langzaam zijn ogen open. Hij keek met een wazige blik de kamer rond.
?Het zou kunnen, dat hij even verward is,? fluisterde Mark, ?hij is lang bewusteloos geweest.?
De ogen van Urs bleven op S?bastien rusten.
?S...S?b...?? prevelde hij.
?Hallo, Urs. Welkom terug.? antwoorde S?bastien opgelucht, terwijl hij op de zijkant van het bed ging zitten; blij dat Urs hem direkt herkende.
Toen keek Urs langzaam naar de andere kant van het bed, waar Isabel en Mark stonden:
?Wie...ben...jij...?? vroeg hij aan Mark.
?Ik ben Mark Baker, Mr. B?hler, ik ben dokter.? antwoorde Mark zacht.
Toen gleden zijn ogen naar Isabel:
?Jou...ken ik...denk ik...?
Ze was in ieder geval bloedmooi, met dat lange blonde haar en die groene ogen. Ondertussen had Mark een glas water ingeschonken en gaf hij twee pillen aan Urs.
?Deze zou je moeten innemen, Mr. B?hler, dat zal de koorts doen zakken.?
Urs nam de pillen aan, S?bastien hielp hem voorzichtig recht, zodat hij de pillen kon doorslikken met het water. Daarna zakte hij vermoeid terug in de kussens.
?Urs, herinner je je nog iets van gisteravond?? vroeg S?bastien.
?Carlos....de gangsters...en...?hij sloot even zijn ogen, toen hij weer opkeek, keek hij recht in die van Isabel, ?ze wilden...jou...vermoorden. Maar...dat heb...ik verhinderd..., daarvan...ken ik...jou...?sprak hij moeizaam.
Isabel staarde even naar Urs, draaide zich toen om en terwijl de tranen over haar wangen rolden, dacht ze:
?Het is mijn schuld dat hij hier ligt! En wat hem straks nog te wachten staat...! Oh God...!?
Ze vluchtte de kamer uit. De drie mannen keken haar verwonderd na.
?Laat mij maar,? zei Mark tegen S?bastien.
Hij volgde haar de gang op. Ze stond voor de deur van de veranda naar buiten te kijken.
Mark liep langzaam op haar toe:
?Wat scheelt er Isabel??
Zonder zich om te draaien, snikte ze:
?Het is allemaal mijn schuld! Hij heeft die verdomde kogel voor mij opgevangen! En wat hij straks nog allemaal moet doormaken...!?
Mark draaide haar naar zich toe en keek haar diep in de ogen:
?Het is niet jouw schuld! Jij bent even goed een slachtoffer als Urs en Carlos!?
?Maar...?stamelde ze.
?Hou er mee op om je zelf de schuld te geven. Dat heeft totaal geen zin! Droog je tranen, we moeten Urs voorbereiden op wat er gaat gebeuren. Kan ik nog steeds op je rekenen?? vroeg Mark
?Je kan op me rekenen.? antwoordde Isabel gedecideerd.
Toen ze terug de kamer binnenkwamen, zag S?bastien, dat Isabel gehuild had, maar liet niets merken.
De koorts van Urs was al wat gezakt en Mark vroeg:
?Hoe voel je je nu, Urs??
?Alsof...mijn schouder...in brand staat...? kreunde hij.
Mark vertelde hem, dat Isabel de kogel eruit had gehaald, maar dat er volgens hem, nog kleine splinters van het sleutelbeen in de wonde waren achtergebleven, zodat de wonde terug moest opengemaakt worden, om deze volledig te reinigen.
?Er is maar ??n probleem,? eindigde Mark zijn relaas, ?ik kan dit niet onder verdoving doen...?
Urs slikte en keek Mark lange tijd aan voor hij vroeg:
?Waarom niet??
?Ten eerste: je bent te lang bewusteloos geweest, Urs, als ik je nu terug zou verdoven, is er veel kans ? zeg maar 90% - dat je in een coma raakt. Ten tweede: ik heb hier niet de middelen om je onder narcose te brengen en vervoeren naar een ziekenhuis is niet aan te raden.?
Urs sloot zijn ogen en haalde diep adem:
?Dus, dit gaat verschrikkelijk veel pijn doen...?
Mark knikte:
?Terwijl ik met Isabel de wonde schoonmaak, ontsmet en terug hecht, zal S?bastien jou proberen stil te laten liggen. Urs, denk je dat je dat aan kan??
Urs keek even naar S?bastien en antwoordde:
?Nee, maar heb ik een keuze??
?Niet echt...?
?Begin er maar aan, voor ik me bedenk...?mompelde Urs.
S?bastien legde zijn hand op de goede schouder van Urs zodat hij niet teveel zou bewegen.
?Hier gaan we dan? zei Mark.
Hij begon met heel voorzichtig de hechtingen los te maken. Toen Mark met de scalpel de wonde terug opensneed, schreeuwde Urs het uit van de pijn. In de kamer ernaast schrokken Carlos en David zich rot. Isabel moest alle moeite doen om zich te concentreren op wat Mark aan het doen was. S?bastien had al zijn kracht nodig om hem niet te laten bewegen. Urs had S?bastien?s vrije hand gegrepen en deze werd haast fijngeknepen. Toen Mark de wonde nauwkeurig bekeek, zag hij inderdaad verschillende botsplinters in Urs? schouderspier zitten. Langzaam begon hij ze ??n voor ??n te verwijderen. Terwijl Mark bezig was kon Urs een tweede kreet van pijn niet onderdrukken. Hij deed alle moeite om zich los te rukken, maar S?bastien hield hem stevig vast.
?Klaar...nu de wonde nog ontsmetten...en dan hebben we het ergste gehad...?mompelde Mark.
Toen Isabel het ontsmettingsdoekje in de wonde drukte, gilde Urs:
?Hou op! Ik kan dit niet meer aan...!?
Weer probeerde hij zich los te rukken. Op dat ogenblik voelde Urs een zachte aanraking in zijn andere hand. Hij vergat even de pijn en keek naar Isabel, die even in zijn hand kneep en naar hem glimlachte.
?Hou nog even vol Urs, we zijn bijna klaar...? mompelde ze zacht.
Maar Urs was aan het einde van zijn krachten; tranen rolden over zijn wangen.
?S?b, help me....de pijn...laat hen ophouden...? smeekte Urs.
S?bastien draaide zich om naar Mark en Isabel en siste:
?Duurt het nog lang? Hij kan niet veel meer hebben...?
?Bijna klaar.? fluisterde Mark, terwijl hij de wonde reeds aan het hechten was, ?Zo, dat was het. Even nog het verband rond zijn schouder leggen.?
Mark en S?bastien hielpen Urs voorzichtig recht zodat Isabel het verband rond zijn schouder kon vastmaken. Daarna bond ze een mitella rond zijn nek en legde voorzichtig zijn arm erin. Toen lieten ze hem terug in de kussens zakken. Hij lag daar met zijn ogen gesloten, lijkbleek en hij haalde bevend adem.
?Is hij terug bewusteloos?? vroeg Isabel bezorgd aan Mark.
?Nee, laat hem maar even bekomen, hij heeft het het laatste half uur erg zwaar te verduren gekregen...?
Ze verlieten zachtjes de kamer.

Hoofdstuk 10
?Ik heb enorm veel bewondering voor Urs,? zei Mark, ?de pijn, die hij moet gevoeld hebben, kunnen wij ons gewoon niet voorstellen...?
?Inderdaad, dat denk ik ook; ik hoop zoiets nooit meer mee te maken...?antwoorde S?bastien, over de hand wrijvend, die Urs had vastgehad.
?We moeten even naar Carlos en David, die zullen wel geschrokken zijn.? merkte Isabel op.
?Ik ga mezelf even iets inschenken in de salon, jullie zijn zulke situaties gewoon, maar ik moet toch even bekomen...? mompelde S?bastien met bevende stem.
?Je hebt het goed gedaan, S?b, we komen zo...? glimlachte Isabel, toen tegen Mark:
?Mark, ik had toch graag, dat je Carlos ook even onderzocht. Ik heb je verteld, wat de gangsters met hem gedaan hebben. Nu is hij doodsbang ? hij zegt dat niet in zoveel woorden, maar ik zie het wel aan hem ? dat hij zijn stem voorgoed kwijt is. En ik kan hem niet van het tegendeel overtuigen.?
?Geen probleem, hoeveel van die keeldrankjes heb je hem al gegeven??
?Twee nog maar, hij zou nu een derde moeten drinken. Normaal gezien, zou hij zijn stem dan toch al een beetje moeten kunnen gebruiken, niet??
?Dat zou moeten, ja.?
Isabel haalde het drankje op in de keuken en samen gingen ze de kamer van Carlos binnen.
Carlos stond voor het raam naar buiten te kijken, David zat op een stoel wezenloos voor zich uit te staren. Ze keken beiden op, toen Marc en Isabel binnenkwamen:
?Hoe gaat het met Urs?? vroeg David onmiddellijk.
?De ingreep is goed gelukt: de wonde is volledig schoon gemaakt en terug gehecht. Nu is het vooral de bedoeling, dat Urs veel rust en op krachten komt. Hij heeft zich heel moedig gedragen: zonder verdoving moet de pijn ondraaglijk zijn geweest.... Maar dat hebben jullie waarschijnlijk gehoord?? eindigde Mark zijn relaas.
Beiden knikten.
?Je bent waarschijnlijk ook wel aan iets sterkers toe, David? S?b is in het salon, je kan misschien naar hem toe. Ondertussen kan ik Carlos dan nog even onderzoeken??
David keek even naar Carlos, maar die knikte, en David verliet de kamer.
?Kom even op het bed zitten, Carlos,? vroeg Mark vriendelijk. Toen Carlos op het bed zat onderzocht hij diens hoofdwonde, maar die was zo goed als genezen. Toen haalde hij het verband van Carlos? polsen en hals, dat ging ook de goeie richting uit. Daarna knoopte hij Carlos? hemd los en begon de tape te verwijderen rond zijn ribben. Links beneden in zijn zij, was er nog een grote donkerblauwe plek te zien. Mark raakte die heel voorzichtig aan, waarbij Carlos kreunde.
?Dit is nog niet helemaal in orde. Isabel, kan jij over deze plek alleen wat tape binden? Het zal hem steun geven, en hij zal zich toch wat makkelijker kunnen bewegen.?
Isabel knielde voor Carlos neer en plakte de tape heel stevig over de kneuzing; terwijl ze dit deed voelde ze zijn spieren onder haar handen spannen. Ze moest even slikken en sloeg haar ogen naar hem op; hij keek diep in haar ogen en ze had het gevoel alsof hij precies wist wat er in haar omging. Ze knoopte met trillende vingers zijn hemd terug dicht en stond op.
?Nu zou ik even in je keel willen kijken, Carlos...? zei Mark
Nadat Mark zijn keel onderzocht had merkte hij zo nonchalant mogelijk op:
?Je stembanden zijn nog steeds opgezwollen, Carlos, maar dat trekt wel weg. De drankjes, die Isabel je geeft, moet je blijven drinken. Zeker tot je stem helemaal terug is...?
Carlos keek Mark met nietsziende ogen aan en Mark zag, dat hij het heel moeilijk had. Hij nam Carlos bij zijn schouders:
?Luister Carlos, ik begrijp, dat je je vreselijk ongerust maakt, maar ik kan je verzekeren, dat je stem terugkomt. Je moet alleen geduld hebben...drink nu eerst dat drankje van Isabel uit, daarna kan je misschien terug wat gaan rusten.?
Isabel gaf hem het drankje, benieuwd of hij het zou uitdrinken, maar dat deed hij, zonder problemen.
?Ik moet nu echt gaan, Isabel, ik moet terug naar het ziekenhuis...?
?Natuurlijk, Mark, ik loop even mee tot aan je wagen.?
Mark nam afscheid van Carlos en samen liepen ze naar Marks wagen, die voor de deur geparkeerd stond. Voor hij instapte kuste Isabel Mark op de wang en zei:
?Bedankt Mark, voor alles. Ik weet dat je het heel druk hebt, maar wat je voor Urs gedaan hebt...?
Hij kneep even bemoedigend in haar hand:
?Je moet je eigen werk niet onderschatten, Isabel. Urs heeft het heel moeilijk gehad, maar dat komt wel in orde na veel rusten. Carlos, daarentegen...?Mark maakte zijn zin niet af.
?Wat bedoel je? Zijn stem?? vroeg Isabel in paniek.
Voor hij antwoordde keek Mark Isabel heel vreemd aan:
?Je hebt gevoelens voor Carlos, is het niet??
?Jezus, staat het misschien op mijn gezicht geschreven? Eerst S?b en nu Mark...? dacht Isabel vertwijfeld.
Ze vroeg zich af hoeveel Carlos zelf al had geraden.
Omdat Isabel niet antwoordde, ging Mark verder:
?Nee, zijn stem, dat komt in orde. Het feit dat hij daar absoluut zelf niets van gelooft, baart me meer zorgen...vooral omdat zijn stem heel belangrijk is in zijn leven... Hou hem in ieder geval goed in het oog, Isabel, maar ik denk niet dat dat een probleem zal zijn, h??? glimlachte hij.
Met deze woorden stapte Mark in de wagen en vertrok; Isabel met gemengde gevoelens achterlatend.

Carlos zat op bed na te denken over wat Mark had gezegd. Iedereen probeerde hem maar te overtuigen, dat zijn stem wel zal terugkomen, maar hoe? Momenteel kon hij nog geen geluid uitbrengen. En het ging er niet om, dat hij gewoon kon spreken. Nee, hij moest er ook mee kunnen zingen, hij was bariton. Hij haalde ook het meeste uit met zijn stem tijdens hun liedjes...Hij stond op en begon te ijsberen: als hij niet meer kon zingen, dan was het met Il Divo gedaan! Hun carri?re was net begonnen! Ze konden natuurlijk altijd een andere bariton nemen om hem te vervangen....Nee! Daar wou hij niet aan denken! Ik moet hier die kamer uit, ik word hier nog gek! Op de gang bleef hij staan voor de kamer van Urs. Na enige aarzeling klopte hij op de deur.
?Ja...?? zei een zwakke stem.
Carlos ging binnen en liep naar het bed, waar Urs bleekjes weggedoken lag in de kussens; zijn schouder helemaal ingepakt en zijn arm in een draagverband.
?Carlos! Hoe...gaat het...met je??
Carlos greep een stoel en kwam naast het bed zitten. Hij gebaarde, dat hij niet kon spreken.
?Komt dat door de manier waarop ze je vastgebonden hadden? Hebben ze je stembanden geraakt??
Carlos knikte.
?Maar het komt allemaal toch wel goed? Ik bedoel, je krijgt je stem uiteindelijk toch terug...??
Carlos haalde zijn schouders op en probeerde duidelijk te maken, dat hij wou weten hoe het met hem ging.
?Nu gaat het wel, maar wat ik heb moeten ondergaan een uur geleden...je weet er toch van...?? onderbrak Urs zichzelf en ging verder toen Carlos teken deed, dat hij en David het gehoord hadden, ?dit wens je je ergste vijand niet toe, dat kan ik je verzekeren. De pijn, toen Mark Baker de wonde terug opensneed, was gewoon niet te beschrijven...Ik had S?b?s hand vast, ik denk, dat ik die zowat verbrijzeld heb.?
Carlos glimlachte. Op dat moment ging er een hevig pijnscheut door Urs? schouder en kon hij een kreet van pijn niet onderdrukken. Hij kneep zijn ogen dicht en greep naar zijn schouder.
?U...Urs...??
Carlos was zo geschrokken, dat hij eerst niet besefte dat hij gesproken had. Urs opende onmiddellijk zijn ogen en vergat de pijn:
?Carlos! Je stem...! Zeg nog eens iets!?
?Wat...wil je...dat ik...zeg?!? probeerde Carlos.
De klank van zijn stem ging wel alle kanten uit: dan weer hoog, dan weer laag. Hij had ze helemaal niet onder controle. Hier schrok Carlos nog meer van, dan toen hij helemaal niet kon spreken.
?Ik...zal...Isabel...gaan halen...voor je...schouder....?
Carlos greep naar zijn keel, toen hij hoorde hoe die zin eruit kwam.
?Carlos, maak je niet zo ongerust, het komt allemaal wel goed...? probeerde Urs nog, maar Carlos was reeds de kamer uit.
In de gang leunde hij tegen de muur en sloot zijn ogen; hij zakte langzaam door zijn knie?n en legde zijn hoofd in zijn bevende handen:
?Wat is dit in godsnaam? Is dit wat er overblijft van mijn stem? Mijn carri?re als zanger is voorbij! Oh nee...!?
Hij had het gevoel alsof zijn keel werd dichtgeknepen en hete tranen branden achter zijn ogen.
_________________

[Kristel]

Hoofdstuk 11
Ondertussen had Isabel zich bij David en S?bastien gevoegd in de salon. Beiden zaten aan een whisky.
?Wil jij ook iets drinken, Isabel?? vroeg David terwijl hij opstond.
?Ja, een porto graag,? zei ze tegen David, en tegen S?bastien: ?dat hebben we wel verdiend, denk ik...?
?Degene, die het het meest verdiend is Urs,? antwoordde S?bastien, ?maar dat zou nu geen goed idee zijn.?
?Inderdaad, daar heb je gelijk in. Hij heeft zich enorm sterk gehouden; een ander zou de ingreep gewoon geweigerd hebben, denk ik, onder zulke omstandigheden.? beaamde Isabel, terwijl ze de porto van David aannam.
?Volgens mij is elk beentje in mijn linkerhand verpulverd...?glimlachte S?bastien, terwijl hij over zijn nog steeds pijnlijke hand wreef.
?In ieder geval, als dit allemaal achter de rug is, hebben jullie iets om te vieren.? ging Isabel verder, terwijl ze een steek door haar hart voelde.
Ooit zou het afscheid aanbreken: van het moment dat Carlos en Urs volledig hersteld zouden zijn, zullen ze verder gaan met hun wereldtournee, die voor hen zo slecht begonnen was in Los Angeles. Ze keek naar S?bastien en had het idee, dat hij dwars door haar heenkeek, alsof ze een open boek was.
?Dat zal nog wel even duren...? mompelde hij.
?Dat denk ik ook,? mengde David zich in het gesprek, ?vooral de stem van Carlos. Wie weet hoe lang dat nog duurt vooraleer hij volledig terug kan meedraaien...?
?Denken jullie soms aan vervanging?? vroeg Isabel bezorgd.
?Dat is gewoon geen optie. Als we echt zeker weten, dat het nooit meer goed komt met zijn stem, dan zal het waarschijnlijk gedaan zijn met Il Divo. Iemand Carlos laten vervangen zou meer kwaad dan goed doen.? antwoordde David.
Isabel zuchtte opgelucht:
?Het zal goed komen met zijn stem, het zal alleen even duren en ik denk, dat hij daar totaal geen vertrouwen in heeft...?
Toen iedereen zweeg, hoorden ze plots een geluid op de gang.
?Horen jullie dat ook?? vroeg David.
?Inderdaad, wat is dat?? fluisterde S?bastien.
Ze verlieten gezamelijk het salon en keken de gang door. Aan de kamer van Urs, zat Carlos ineengedoken op de grond, zijn hoofd in zijn handen. Een snik ontsnapte aan zijn keel.
David liep naar hem toe en knielde bij hem neer:
?Carlos, wat scheelt er in godsnaam??
Carlos keek naar hem op met betraande ogen. Toen keek hij naar Isabel en ze schrok van de haat in zijn ogen. Ook S?bastien had zijn blik opgevangen en keek Carlos niet-begrijpend aan. Carlos stond op en zei, zonder zijn ogen van Isabel af te wenden:
?Urs...heeft...enorm...veel pijn...aan zijn....schouder. Hij heeft...je...nodig.?
Alle drie keken ze geschokt naar Carlos:
?Carlos, je kan praten! Je hebt je stem terug!? zei David verrast.
?Noem...je dat...een stem??
Inderdaad, de klank van zijn stem ging alle kanten op. En ondertussen bleef hij Isabel met de grootste minachting aankijken.
?Ik ga eerst even naar Urs kijken.? zei ze zacht en ging zijn kamer binnen.
Urs lag met zijn ogen gesloten in bed; zweetdruppels parelden op zijn voorhoofd.
?Oh nee, hij heeft toch niet weer terug koorts...?!? dacht Isabel.
Maar toen ze zijn hoofd aanraakte was die niet warm. Urs opende onmiddellijk zijn ogen en glimlachte naar Isabel.
?Wat scheelt er, Urs? Carlos vertelde me, dat je weer pijn hebt aan je schouder??
?Het is geen constante pijn, het zijn van die...?
Een volgende pijnscheut schoot door zijn schouder en hij kromp ineen van de pijn.
?Ik zal je iets geven tegen de pijn, het is waarschijnlijk de nasleep van de operatie van daarstraks.?
Isabel liep naar de badkamer en haalde uit het medicijnkastje twee redelijke zware pijnstillers.
?Hier neem deze maar in,? ze gaf Urs de pijnstillers, hielp hem voorzichtig recht en liet hem ze doorslikken met een glas water. Daarna zakte hij terug in de kussens.
?Het is zware medicatie, Urs, je zal er waarschijnlijk ook slaperig van worden. Maar dat geeft niet, dan kan je goed uitrusten.? zei ze zacht, terwijl ze zijn haar uit zijn gezicht streek.
Hij keek haar diep in de ogen, en zijn blik verwarde haar. Zijn oogleden werden zwaar; de medicatie werkte snel... Even later was hij in diepe slaap verzonken. Ze keek nog even op hem neer en dacht aan de manier waarop Urs naar haar gekeken had. Ze schudde haar hoofd, sloop de kamer uit en deed de deur zachtjes achter zich dicht.

In de gang was niemand meer te bekennen. Ze hoorde stemmen vanuit de keuken en liep die richting uit. Toen ze binnenkwam zaten de drie mannen rond de tafel. Carlos stond op en liep op haar toe. Hij zag lijkbleek en het duurde even voor ze besefte dat hij razend was:
?Is...het dit....wat je...bedoelde met: ?je...zult je...stem...terugkrijgen??? snauwde hij.
De toon van zijn stem klonk als vals gezang.
?Carlos, kalmeer alsjeblief, ik begrijp, dat het moeilijk is...? probeerde S?bastien te sussen.
?Moeilijk?! Wat...denk je...dat er....gebeurt...met Il Divo...als ik...met....dit geluid...op het...podium sta?!?
?Je zult met ?dat geluid? niet op het podium staan.? antwoordde Isabel zacht, ze zag dat Carlos compleet buiten zichzelf was.
?Nee...inderdaad!...Ik zal...helemaal...niet meer...op een...podium staan!?
Isabel wist, dat ze alle voorzichtigheid uit het oog verloor, maar ze moest proberen tot hem door te dringen:
?Je stem zal zich vanzelf terug normaliseren: je moet geduld hebben, Carlos. Dit is toch al een eerste stap; het is nog maar twee dagen...?verder kwam ze niet.
Voordat iemand het hem kon beletten, sloeg Carlos met de rug van zijn hand keihard in Isabel?s gezicht. Een diepe rode snee van de ring die hij daar droeg, achterlatend op haar wang. Haar hoofd sloeg achterover en ze tuimelde tegen de grond. S?bastien sprong overeind en greep Carlos vast:
?Carlos! Wat bezielt jou in hemelsnaam? Isabel, gaat...??
Maar Isabel was reeds overeind gekrabbeld en de keuken uitgevlucht, langs de achterdeur over de veranda, richting oceaan. Toen ze bijna aan het water was, liet ze zich snikkend in het mulle zand zakken.

Op S?bastien?s vragende blik, zei David:
?Ik zal wel even kijken hoe het met haar gaat, probeer jij Carlos wat te kalmeren...?
David ging de gang op, maar Isabel was nergens te bekennen. Hij zag, dat de achterdeur openstond en liep de veranda op. Daar zag hij voetsporen in het zand, richting zee en volgde die. Even later had hij haar opgemerkt, vlak aan het water, op haar knie?n, hartverscheurend huilend. Hij liep op haar toe en ging naast haar op het strand zitten. Het was ondertussen al donker geworden en de sterren fonkelden aan de hemel. De branding van de oceaan had een kalmerend effect op haar. David nam haar gezicht in zijn handen en draaide het naar zich toe.
?Die wonde moet behandeld worden, Isabel. Hier, gebruik voorlopig maar even mijn zakdoek. Straks zal ik die snee wel verzorgen.?
Hij overhandigde haar zijn zakdoek, die ze voorzichtig tegen de wonde drukte.
?Wat Carlos vanavond bezielde, weet ik niet. Niemand van ons heeft hem ooit zo bezig gezien. Hij was kompleet zijn zelfbeheersing kwijt, zal wel met zijn Spaans temperament te maken hebben...? ging David verder.
?Hij...haat me.? snikte Isabel nog na, ?hij geeft mij de schuld van al zijn ellende. Hij gelooft me niet als ik zeg dat zijn stem volledig zal herstellen, omdat hij me niet vertrouwd...?
?Haten doet hij je zeker niet, daartoe is hij niet in staat...?
?Houden van is het alleszins ook niet...?ze hield verschrikt haar mond, ze had zich versproken!
David keek haar verwonderd aan en zei na lange tijd:
?Hou jij van Carlos??
?Ach, ik weet het niet...? zuchtte ze.
Hoe kon ze nu zo dom zijn om zich te verspreken? Nu had het ook geen zin meer om het te ontkennen:
?Ik heb inderdaad gevoelens voor hem, elke keer als ik hem zie, gaat mijn hart sneller kloppen. Maar of dat ?houden van? is??
?Het lijkt mij, dat het inderdaad die richting uitgaat...?antwoordde David, ?maar ik weet niet of dat zo?n goed idee is, Isabel. Ik bedoel, Carlos is iemand die wel van vrouwen houdt; hij is tenslotte een Spanjaard.?
Bij deze woorden voelde Isabel een steek door haar hart gaan en haar keel werd dichtgeknepen door angst, bang voor wat er komen ging:
?Wat ik maar wil zeggen is, dat Carlos zich niet vlug aan ??n vrouw zal binden. En ik zou niet willen, dat hij je verdriet doet.?
Toen David opkeek naar Isabel, zag hij tranen in haar ogen blinken.
?Blijkbaar is het al te laat?, dacht hij.
?Kom even hier,? zei hij zacht.
Ze kwam dichter naast hem zitten in het zand en hij sloeg zijn arm om haar heen. Samen bleven ze zo een tijd zitten, starend naar de donkere oceaan.


Hoofdstuk 12
Plots hoorden ze voetstappen achter zich, toen David omkeek zag hij S?bastien naderen:
?S?b komt eraan, droog vlug je tranen.? fluisterde David.
?Hoeft niet, hij weet er ook al van...?prevelde Isabel.
Ze stonden op uit het zand en David vroeg:
?Hoe is het afgelopen met Carlos??
S?bastien keek met een vreemde blik van de ??n naar de ander, maar antwoordde toch:
?Hij is kompleet overstuur,? en met een blik op Isabel, vervolgde S?bastien, ?vooral voor wat hij jou heeft aangedaan. Hij is geschrokken van zichzelf. Uiteindelijk heb ik hem toch wat kunnen kalmeren en is hij terug naar zijn kamer gegaan.?
?Een goed idee, laat ons allemaal maar gaan slapen, het was een verschrikkelijk vermoeiende dag.? zei David, ?maar Isabel, ik zal eerst even je gezicht verzorgen.?
Samen liepen ze terug naar het huis. In de badkamer nam David een handdoek die hij nat maakte en terwijl Isabel op de rand van het bad ging zitten, maakte hij haar gezicht schoon. Het bloeden was gestopt, maar haar wang was helemaal opgezwollen.
?Morgen zal dat wel minder zijn...? glimlachte David, toen hij zag hoe verschrikt ze in de spiegel keek.
?Bedankt, David, ik ga nog even kijken bij Urs of alles in orde is, en dan kruip ik onder de wol.?

Ze verliet de badkamer en ging zachtjes de kamer van Urs binnen, hopend, dat ze hem niet wakker zou maken. Er brandde nog een nachtlampje naast zijn bed, maar ze zag onmiddellijk, dat hij nog steeds in diepe slaap verzonken was. Ze bleef even naast het bed staan en keek op hem neer. Voor ze goed en wel besefte, wat ze deed, boog ze zich naar hem toe en kuste hem zacht op het voorhoofd. Ze knipte het licht uit en ging snel naar haar eigen kamer. Ze kleedde zich uit en kroop in bed, maar de slaap wilde niet komen:
?Waarom heb ik d?t gedaan??, dacht ze bij zichzelf, terwijl ze in het donker naar het plafond lag te staren.
Ze kwam er niet uit en na wat onrustig gewoel viel ze uiteindelijk toch in slaap. De volgende morgen, was ze reeds vroeg wakker. Ze liep naar de badkamer en keek in de spiegel: een rode streep sierde haar wang, deze was inderdaad minder gezwollen dan de avond daarvoor, maar helemaal was de zwelling nog niet weg. Ze wastte voorzichtig haar gezicht, kleedde zich aan en liep naar de keuken. Het was amper 06.00 uur! Ze maakte een volle pot koffie klaar, nam een beker, liep hiermee naar de veranda en ging in de schommelstoel zitten. Ze hield van dit moment van de dag, wanneer alles rustig is en ze kon genieten van een prachtige zonsopgang. Ze nam een slok van haar koffie en dacht terug aan gisteravond. Ze wist niet hoelang ze daar zo had gezeten, maar plots ging de verandadeur open en kwam Carlos naar buiten met in zijn hand ook een beker koffie. Hij moest haar wel hebben zien zitten, maar hij liep door tot aan de balustrade en zijn blik dwaalde over het strand, waar op dit uur nog niemand te zien was. Isabel wachtte met gemengde gevoelens op wat er ging komen.
?Het...spijt me...van...gisteravond...?
Zijn stem klonk nu heel zacht en verschrikkelijk hees. Het duurde even voor ze door had, dat hij gesproken had. Hij draaide zich naar haar toe en ze moest even slikken: hij zag er ongelofelijk uit met dat witte t-shirt, waar zijn gebruinde huid goed tot zijn recht kwam, en die gebleekte jeans.
?Ik...weet niet...wat me...bezielde...?
Carlos keek haar aan en zijn blik gleed naar de rode streep op haar wang. Hij sloeg zijn ogen neer.
?Kun je...het me...vergeven?? vroeg hij zachtjes.
Ze keek lange tijd naar zijn gebogen hoofd en dacht:
?Ik hou van je, Carlos...?
Toen ze dat besefte, vergat ze helemaal dat Carlos haar een vraag gesteld had.
?Blijkbaar...niet...? mompelde hij en maakte aanstalten om terug naar binnen te gaan.
Toen hij bijna aan de deur was, zei Isabel:
?Wacht even, Carlos...?
Hij keek haar hoopvol aan.
?Ik vergeef het je. Ik begrijp best wat je moest doormaken, gisteravond, toen je stem wel terugkwam, maar niet op de manier zoals je verwacht had. Niet dat ik het zag aankomen, dat je me zou slaan, maar toch... Ik had het je misschien moeten zeggen van je stem, maar er is ook zoveel gebeurd en ik had de indruk, dat als ik iets tegen je zei, dat je me sowieso toch niet geloofde. Je vertrouwt me gewoon niet, Carlos.? eindigde ze haar verhaal.
Hij wou protesteren, maar bedacht zich; het was nu het moment om eerlijk te zijn:
?Inderdaad, daar...heb je...gelijk in..?
Het spreken ging nog enorm moeilijk, en ze had moeite om hem te verstaan. Ze wou het nu volledig uitpraten en ging verder:
?En allemaal omdat je me Tony zag kussen??
Zijn ogen boorden zich in de hare, maar ze bleef hem recht aankijken. Zonder haar blik af te wenden, vertelde ze hem het hele verhaal, beginnend bij het eerste concert dat Il Divo had gegeven in Los Angeles en waar ze geen kaarten voor had kunnen bemachtigen en eindigend met de reden waarom ze Tony gekust had. Toen ze uitgepraat was, bleef hij haar nog lange tijd aankijken en toen fluisterde hij:
?Oh...Isabel...?
Even later was hij bij haar, trok haar uit haar stoel, nam haar in zijn armen en kuste haar vol op de mond. De kus werd intenser, ze sloeg haar armen om zijn hals en drukte hem dicht tegen zich aan. Op dat moment vergat ze de waarschuwing, die David de avond ervoor tegen haar gezegd had. Zijn handen streelden haar rug en ze had het gevoel alsof ze alleen op de wereld waren. Ze ging zo op in zijn kus, dat ze de naderende voetstappen helemaal niet hoorde. Toen de deur van de veranda open ging, schrokken ze beiden op uit hun omarming.
?Goedemorgen!? zei David, terwijl hij Isabel waarschuwend aankeek. Momenteel had ze geen oog voor David, ze was nog aan het bekomen van de innige omhelzing van Carlos.
?Goedemorgen? antwoordde Carlos, die blijkbaar veel minder moeite had met de situatie.
Hij liet Isabel los, die zich moest vastklampen aan de schommelstoel; ze vertrouwde haar benen niet.
?Ik...ga nog een...kop koffie...halen...?stamelde ze en ze verdween naar binnen.
?Wat denk jij, dat je aan het doen bent?? fluisterde David tegen Carlos.
?Wat bedoel je? Ik heb mij ge?xcuseerd voor gisteravond en we hebben alle misverstanden uit te wereld geholpen, zoals je gezien hebt.? glimlachte Carlos.
Zijn stem klonk nog steeds verschrikkelijk hees, maar de klanken gingen niet meer zo op en neer als gisteren.
?En nieuwe gecre?erd..? mompelde David, ?je weet toch wel, wat ze voor je voelt, h? Carlos??
?Nee, dat weet ik niet, maar jij blijkbaar wel...?antwoordde Carlos.
De conversatie werd een beetje bitsig.
?Ze houdt van je, Carlos.?
David probeerde kalm te blijven.
?Ach, zo?n vaart zal het wel niet lopen...dat zeggen ze trouwens allemaal...?
?Je gaat Isabel toch niet vergelijken met alle fans, die ons bewonderen?!? onderbrak David hem verbijsterd.
Carlos haalde zijn schouders op en verliet de veranda, op het moment dat Isabel terug naar buiten kwam.
?Wat is er aan de hand?? vroeg Isabel, toen ze Carlos op het strand zag verdwijnen.
David liep naar de ballustrade en haalde een paar keer diep adem. Hij probeerde zichzelf onder controle te krijgen. Toen draaide hij zich om naar Isabel:
?Heb je eigenlijk geluisterd, naar wat ik gisteren tegen je gezegd heb?? vroeg hij.
?Jazeker, maar...? begon ze, maar hij liet haar niet uitspreken:
?Maar jij denkt, dat je de uitzondering op de regel bent...?maakt hij de zin voor haar af.
Ze keek hem met grote ogen aan, want dat was inderdaad precies wat ze dacht. Hij liep op haar toe, nam haar bij de schouders en ging verder:
?Ik hoop voor jou dat het gaat zoals je verwacht; maar als het niet zo is, ga je heel erg gekwetst zijn, is het niet??
Ze keek naar hem op met tranen in de ogen en knikte alleen maar. Hij trok haar in zijn armen, gaf haar een stevige knuffel en mompelde:
?Misschien vergis ik me...?
Ze maakte zich los uit zijn omarming en zei:
?We zullen wel zien hoe het verder loopt. Ik ga nu voor het ontbijt zorgen...? met deze woorden verdween ze het huis in.
David volgde haar en toen ze aan de keuken kwamen, zei hij:
?Ik ga even kijken hoe met met Urs gaat.?

David liep naar de kamer van Urs en voor hij aanklopte keek hij even op zijn horloge, bang om hem eventueel wakker te maken: het was ondertussen 08.30 uur. Hij klopte zachtjes.
?Ja?? klonk het van de andere kant.
David ging de kamer binnen en zag dat Urs rechtop in bed zat en inderdaad al wakker was.
?Hoe gaat het met je?? vroeg hij.
?Momenteel gaat het goed. Ik heb in ieder geval heerlijk geslapen, waarschijnlijk door die medicatie, die Isabel me gisteren gegeven heeft.?
?Daar ben ik blij om.? antwoordde David afwezig.
Urs zag direkt, dat David met zijn gedachten ergens anders was en vroeg:
?Is er iets, David??
David keek Urs recht aan:
?Ja, er is gisteravond en vanmorgen nog wat gebeurd...?
?Wat dan?? vroeg Urs nieuwschierig.
_________________

[Kristel]

Hoofdstuk 13
David vertelde hem het hele verhaal. Op het moment, dat hij vertelde dat Carlos Isabel in het gezicht had geslagen, onderbrak Urs hem:
?Wat zeg je?! Waarom in godsnaam??
De reactie van Urs verbaasde David enigszins, maar hij ging toch verder:
?Zijn stem ging alle kanten uit, Carlos ging kompleet door het lint. Daarbij komt nog, dat hij Isabel de schuld geeft, omdat zij volgens hem met loze beloften kwam wat betreft zijn stem.?
?Daarom ga je toch iemand niet slaan?! En van Carlos kan ik dat al helemaal moeilijk geloven...?
?Hij was echt zichzelf niet gisteravond, Urs. In ieder geval S?b wist hem toch te kalmeren...?
?En Isabel...?? vroeg Urs.
?Die was naar het strand gevlucht na de klap, daar heb ik haar even later teruggevonden, volledig in tranen...?
?Ga verder...?drong Urs aan.
?Na een tijd samen gepraat te hebben, kwam er het uiteindelijk op neer, dat ze toegaf gevoelens te hebben voor Carlos...?
Bij deze woorden, had Urs het gevoel of zijn keel werd dichtgeknepen, hij moest even slikken:
?Gevoelens??
?Ja, ik heb het sterk vermoeden, dat ze van hem houdt.?
David keek voor zich uit, terugdenkend aan het gesprek van gisteravond en zag daardoor niet dat Urs lijkbleek werd.
?En toen ik vanmorgen op de veranda kwam, betrapte ik hen in een innige omhelzing, die niets aan de verbeelding overliet.?
Bij deze woorden keek David naar Urs en schrok van de uitdrukking op zijn gezicht.
?Urs, gaat het wel?? vroeg David bezorgd.
Urs had het gevoel, alsof de wereld was gestopt met draaien. Op dat moment begreep hij, dat hij zelf sterke gevoelens had voor Isabel.
?Urs?? vroeg David nogmaals, omdat deze totaal niet reageerde.
Urs keek naar David en probeerde zich in de hand te houden:
?Ik ben ok?, alleen wat moe...?mompelde hij.
?Natuurlijk, dat begrijp ik.? zei David, ?Ik zal je alleen laten, dan kan je nog wat rusten. Je bent in ieder geval op de hoogte van de laatste nieuwtjes.?
Toen Urs alleen was gingen zijn gedachten maar uit naar ??n ding:
?Carlos en Isabel...?
Hij draaide zich om in bed en voelde onmiddellijk een pijnscheut door zijn schouder gaan. Maar de pijn was niets vergeleken met de pijn, die hij voelde in zijn hart. Op dat moment, kwam Isabel binnen met een plateau met ontbijt:
?Goedemorgen, Urs, heb je goed geslapen?? zei ze opgewekt.
Urs kon haar stralende blik bijna niet verdragen. Ze had een lelijke rode streep op haar wang. Haar haren waren in een paardestaart gebonden en hier en daar zaten een paar plukjes los. Het gaf haar een vertederend uiterlijk.
?Goedemorgen...? antwoordde hij, toen hij besefte dat ze op een antwoord zat te wachten, ?en ja, ik heb goed geslapen...? ging hij verder, hij bleef maar naar haar wang kijken.
?Het valt wel erg op, h??? vroeg ze zacht, ?weet je het hele verhaal al??
Hij kon alleen maar knikken.
?Heb je honger?? vroeg ze vriendelijk. ?Ik heb toast met confituur en fruitsap. Wil je misschien ook koffie??
Urs antwoordde niet, maar keek met een tedere blik in haar groene ogen; ondanks die rode streep op haar gezicht, bleef ze een ongelofelijke mooie vrouw.
?Urs, is alles in orde? Je lijkt zo...afwezig.?
Isabel werd ongemakkelijk van zijn starende blik.
Urs herpakte zich:
?Ja hoor, bedankt voor het ontbijt en ik hoef geen koffie.?
Hij zou voor geen geld van de wereld een hap door zijn keel kunnen krijgen, maar liet dit niet merken.Ze plaatste de plateau voor hem neer en hielp hem wat rechter te zitten. Bij deze beweging viel er een lok haar over zijn voorhoofd. Zonder nadenken streek ze deze naar achteren. Bij het zien van de vreemde blik in zijn ogen antwoordde ze:
?Je hebt toch zo?n prachtig haar, Urs...?
Bij deze woorden glimlachte hij en dacht bij zichzelf:
?Maar niet zo prachtig als dat van Carlos.?
?Ik kom straks nog even langs, om je verband te verschonen,? ging ze verder, ?misschien wil je dan wel even douchen, als je denkt dat het gaat??
?Graag...? antwoordde hij,
Isabel knikte en verliet de kamer.

Toen ze weg was, keek Urs naar het bord voor zijn neus en zijn maag draaide om. Hij nam een grote slok fruitsap, maar kwam aan het ontbijt niet aan.
?Waarom?? bleef hij maar denken bij de gedachte van Isabel en Carlos samen. Hij wist ook wel, dat Carlos enorm veel succes had bij de vrouwen, dat latino gedoe sloeg wel aan. Voor het eerst wenste hij, dat ze terug op tournee konden vertrekken, om zo ver mogelijk bij Isabel vandaan te zijn; dan kon hij haar misschien vergeten...Zijn gedachten werden onderbroken, door een klop op de deur. Even later kwam S?bastien de kamer binnen.
?Hallo, Urs, ik kwam even kijken hoe het met je gaat.?
?Vandaag was iedereen wel heel bezorgd om hem? ging er door Urs heen.
?Zou ik dat niet beter aan jou vragen?? zei Urs, en bij de niet-begrijpende blik van S?bastien, ging hij verder: ?je hand...?
S?bastien keek naar zijn hand en lachte:
?Ik kan ze nog gebruiken, Urs. Gisteren dacht ik, dat alle beentjes in mijn hand verbrijzeld waren.?
?Sorry...? mompelde Urs.
?Geeft niet, je had een goede reden. Maar hoe gaat het nu met jou? Nog veel last van je schouder??
?Voorlopig gaat het wel, maar ik zal het toch even rustig aan moeten doen.?
?Dat begrijp ik,? antwoordde S?bastien.
Toen kreeg hij het onaangeroerde ontbijt in het oog en vroeg: ?Geen honger??
?Niet echt,...?
Plots kreeg Urs het erg moeilijk bij de gedachte aan Carlos en Isabel, en voelde hij tranen achter zijn ogen branden. Hij draaide zijn hoofd weg, maar S?bastien had de trieste uitdrukking in Urs? ogen opgemerkt. Hij nam de plateau met ontbijt van het bed en zette het op de tafel.
?Wat scheelt er, Urs??
Urs had zichzelf niet in de hand en antwoordde niet.
?Urs?? drong S?bastien aan; hij had zijn vriend nog nooit zo meegemaakt.
?Niets, er is niets...? fluisterde Urs, met neergeslagen blik.
?Is het je schouder??
S?bastien was niet van plan het zo vlug op te geven.
?Met mijn schouder heeft het niets te maken.?
Nu pas keek hij S?bastien aan, terwijl zijn ogen zich vulden met tranen.
?In hemelsnaam, vertel me wat er is!?
S?bastien begon zich nu echt ongerust te maken.
?Wat heeft het voor zin...? Het verandert toch niets aan de situatie...? zuchtte Urs.
?Het lucht misschien op erover te praten.? probeerde S?bastien.
Urs antwoordde hier niet op, maar keek S?bastien lange tijd aan en zei uiteindelijk:
?S?b, je bent mijn beste vriend, dat weet je toch, h???
?Ja...natuurlijk...?
S?bastien wist niet waar Urs heen wilde.
?Misschien moet ik het inderdaad vertellen, maar dan moet je me beloven, dat je het tegen niemand verder verteld.?
?Je hebt mijn woord, Urs, je kan me vetrouwen.?
Urs knikte en ging verder:
?Je weet het? Van Carlos en Isabel, bedoel ik??
?Ja,? antwoorde S?bastien, ?David heeft het me vanmorgen verteld...?
Op dat moment drong de volle waarheid tot Urs door en kon hij geen woord meer uitbrengen. Hij staarde S?bastien alleen maar aan. Deze begon stilaan te begrijpen waar het om ging:
?Oh nee! Je bedoelt toch niet...? Oh mijn God! Ben je verliefd op Isabel, Urs??
Urs haalde diep adem en knikte:
?En zij is verliefd op Carlos...? prevelde hij.
?Dat heeft zij gisteravond in ieder geval tegen David gezegd, maar David heeft haar ook onmiddellijk gewaarschuwd...? reageerde S?bastien.
?Gewaarschuwd? Waarvoor??
?Voor Carlos. Isabel kent Carlos niet zoals wij hem kennen. Volgens mij is Carlos geen man voor ??n vrouw...?
?Maar Isabel is misschien wel...?
Urs werd onderbroken, doordat de deur open ging en Isabel binnenkwam. S?bastien stond snel op en ging voor het bed staan, zodat Urs de tijd kreeg om zich te herstellen. Hij veegde vlug de tranen uit zijn ogen.
?Hallo, S?b. Ik kwam het verband van Urs verschonen en...,? ze onderbrak zichzelf toen ze het volledige ontbijt op de tafel zag staan, ?heb je helemaal niets gegeten?? vroeg ze aan Urs.
?Ik laat jullie maar alleen. Urs, ik kom straks nog wel even terug.? bij deze woorden verliet S?bastien de kamer.



Hoofdstuk 14
Isabel keek afwachtend naar Urs, hij begreep, dat ze een antwoord verwachtte, maar hij was helemaal niet in de stemming om uitvluchten te zoeken:
?Ik had geen honger.? antwoordde hij kortaf.
Isabel besloot er niet verder op in te gaan en begon met zijn mitella los te knopen.
?Probeer eens of je je arm kunt strekken?? vroeg ze.
Urs deed wat hem gevraagd werd en dat ging zonder problemen. Toen ze het verband verwijderde rond zijn schouder, zag ze dat de wonde mooi aan het genezen was. Ze voelde even voorzichtig met haar handen rond de wonde, terwijl ze daarmee bezig was, vertrok Urs' gezicht even van de pijn.
Ze keek naar hem op en glimlachte:
?Sorry...het ziet er allemaal goed uit. Binnen een paar dagen mogen de hechtingen eruit. Denk je dat je het zou aankunnen om een douche te nemen?? vroeg ze.
?Ik zou het in ieder geval erg graag proberen.? antwoordde Urs.
?Goed, ik zal alles klaarleggen in de badkamer. Als je hulp nodig hebt, vraag je maar...?
Bij het zien van de vreemde blik in Urs? ogen, haastte Isabel te zeggen:
?Ik ben verpleegster, Urs. Het is niet zo, dat ik nog nooit een pati?nt heb geholpen zich te wassen...?
Toch steeg er een blos naar haar wangen.
?Is dat wat ik ben voor jou....een pati?nt??
Het was eruit voor hij het wist en hij kon zich wel voor z?n hoofd slaan!
?Niet echt...? mompelde Isabel.
Ze wist niet wat ze met deze opmerking aan moest. Ze had zo stil gesproken, dat Urs niet zeker wist of hij haar wel goed verstaan had.
?Vergeet maar wat ik gezegd heb,? ging hij verder ?ik ben gewoon in een rare stemming vandaag...?
Isabel keek hem nog even aan, maar liep toen naar de badkamer. Ondertussen probeerde Urs voorzichtig uit bed te komen; dat ging redelijk vlot, maar toen hij rechtstond, voelde hij zich toch maar slapjes. Hij besloot hiervan niets tegen Isabel te zeggen; het laatste wat hij aankon, was dat ze ? bij manier van spreken ? samen onder de douche belandden.
?Alles is klaar, Urs. Ik zal ondertussen schone lakens op het bed leggen; dus als er iets is, ik ben vlakbij.? zei Isabel toen ze terug uit de badkamer kwam.
Urs knikte alleen maar en verdween in de badkamer. Isabel hoorde hem de kraan van de douche opendraaien en plots stelde ze zich Urs voor onder de douche. Ze moest even slikken. Wat was er met haar aan de hand? Ze schudde haar hoofd en begon de lakens van het bed te trekken. Ze was bijna klaar met het bed te verschonen, toen ze een geluid hoorde:
?Isa..bel...?
Ze keek op en zag Urs tegen de deurpost leunen; hij zag er helemaal niet goed uit. Voor ze iets kon zeggen, werd hij lijkbleek, draaide zich om en strompelde terug de badkamer in, richting toilet. Isabel volgde hem: hij liet zich op de grond zakken tussen de badkuip en het toilet en begon hevig te kokhalzen. Isabel haalde een handdoek van het rek, maakte die nat en legde hem in Urs? nek, terwijl deze nog steeds moest kokhalzen. Uiteindelijk werd het minder; Urs legde zijn hoofd tegen de rand van de badkuip en sloot zijn ogen. Zweet parelde op zijn voorhoofd. Isabel trok de handdoek van zijn hals, en begon zijn gezicht te deppen:
?Gaat het een beetje, Urs?? vroeg ze bezorgd.
Hij knikte alleen maar, te moe om zijn ogen te openen. Urs begon plotseling hevig te rillen:
?Ik...heb het...zo koud...? fluisterde hij.
Hij moest van die koude badkamervloer af en terug in bed. Isabel wist, dat ze dat niet alleen aan kon en zei:
?Urs, ik ben zo terug, blijf even rustig liggen...?
Ze liep de kamer uit; op dat moment zag ze Carlos vanuit de keuken de gang in komen en riep:
?Carlos! Kom even, snel! Ik heb hulp nodig...?
Carlos liep op haar toe en vroeg:
?Wat is er aan de hand??
?Het is Urs; hij heeft een douche genomen, maar ik denk, dat dat wat te veel voor hem was. Hij voelt zich helemaal niet goed en ligt momenteel op de badkamervloer. Kan jij hem niet in bed helpen??
?Natuurlijk.? antwoordde hij en volgde Isabel de badkamer in.
Urs lag nog steeds met gesloten ogen tegen de rand van de badkuip te rillen. Carlos knielde naast hem neer:
?Urs, gaat het? Kan ik je recht helpen??
Urs deed zijn ogen langzaam open en keek Carlos en Isabel lange tijd aan; toen knikte hij. Urs pakte Carlos? uitgestrekte arm en probeerde zich recht te trekken; op dat moment kreeg Urs een hevig duizeling over zich heen, moest Carlos los laten en zakte hevig bibberend terug op de grond.
?Dit lukt zo niet,? zei Carlos, terwijl hij naast Urs neerknielde.
Hij stak zijn ene arm onder Urs? knie?n en zijn andere arm onder diens schouders en terwijl Urs zijn armen rond Carlos? nek legde tilde Carlos hem op en droeg hem naar de slaapkamer. Hij legde hem voorzichtig in bed, Isabel legde een nieuw, kleiner verband om Urs? schouder en dekte hem toe, maar Urs bleef rillen. Ze nam een extra deken uit de kast, legde dat over het dekbed en trok dat op tot aan zijn kin. Urs lag nog steeds met gesloten ogen in bed en was kompleet uitgeput. Het rillen werd in ieder geval minder.
?Laat hem maar even bekomen,? fluisterde Isabel, ?ik zal later nog wel even komen kijken hoe het gaat...?
Samen met Carlos verliet ze de kamer. Op de gang zei hij:
?Isabel, mag ik je iets vragen??
Ze knikte.
?Heb je zin om vanavond met mij iets te gaan eten? Er moet een leuk restaurantje zijn aan het strand, iets verder op, wist David mij te vertellen.?
?Ik weet niet...? begon ze met spijt in haar stem, ?de toestand van Urs...?
?Heb ik al afgesproken met S?b en David; zij zullen wel in de gaten houden, dat alles goed met hem gaat...?
?Ok?, dan heel erg graag,? fluisterde ze en voelde haar hart sneller kloppen.
?Goed, dan ga ik nu reserveren? antwoordde Carlos glimlachend; bij deze woorden drukte hij een vederlichte kus op haar lippen.

Toen het 17.00 uur was ging Isabel zich klaar maken, voor het avondje uit met Carlos. Ze nam een uitgebreid bad en dacht na over de afgelopen dag. Urs had de hele middag geslapen en voelde zich nu veel beter. Hij zou proberen uit bed te komen om vanavond samen met David en S?bastien te eten. Isabel had een kip/rijstschotel klaargemaakt, zodat ??n van beiden deze maar even moest opwarmen. Ze dacht aan de komende avond, terwijl ze uit bad stapte, zich afdroogde en toen haar haren begon te drogen. Wie had dat een maand geleden kunnen denken, dat ze vanavond met Carlos Marin zou gaan eten? Zij in ieder geval niet. Ze voelde zich op dat moment zo gelukkig, dat ze zich niet kon voorstellen, dat dit gevoel ooit over zou gaan. Ze stak haar haren op en liet enkele lokjes vrij; het gaf een speels effect. De rode streep op haar wang was bijna zo goed als verdwenen en met een beetje make-up was er niets van te zien. Carlos zijn stem was ook bijna volledig normaal; morgen zou hij proberen of hij nog kon zingen. Zij had het volste vertrouwen, dat het allemaal goed zou komen. Ze wou er niet bij stilstaan wat er ging gebeuren als ze hun wereldtournee zouden verder zetten. Vrijdag werden ze verwacht in New York. Vanavond wou ze daar echter niet aan denken en wou ze vooral genieten. Ze liep naar de kleerkast en haalde haar koningsblauwe cocktailjurk te voorschijn. Ze had deze ooit gekocht in een gekke bui op Rodeo Drive; hij was veel te duur voor haar, maar het blauw van de jurk paste zo prachtig bij haar blonde haren, dat ze er niet had kunnen aan weerstaan. Ze ging voor de spiegel staan en was best tevreden met zichzelf; nog even zilverkleurige sandaaltjes aantrekken en het bijhorend tasje en ze was klaar. Ze keek op haar horloge en zag, dat het reeds 18.30 uur was! Ze liep naar het salon, waar David en S?bastien reeds aanwezig waren, beiden een glas rode wijn in de hand. Toen ze binnenkwam, keken beide mannen op en staarden haar met onverholen bewondering aan. Ze glimlachte.
?Isabel! Je ziet er...fantastisch uit!? reageerde S?bastien als eerste.
David liep op haar toe, greep haar hand en kuste die terwijl hij in haar ogen keek; Isabel giechelde.
?Als Carlos je nu maar behandelt zoals je verdient, anders krijgt hij met mij te maken...?fluisterde David.
De glimlach stierf op Isabel?s lippen. Op dat moment ging de deur open en kwam Urs binnen. Bij het zien van Isabel, stokte de adem in zijn keel; wat zag ze er prachtig uit! En dat allemaal voor Carlos! Isabel liep op hem toe, legde haar hand op zijn arm en keek naar hem op:
?Urs, hoe gaat het met je? Ben je wat uitgerust?? vroeg ze vriendelijk.
S?bastien hield heel de tijd de reactie van Urs scherp in het oog, daardoor zag hij ook, dat Urs - toen Isabel haar hand op zijn arm legde - het verschrikkelijk moeilijk kreeg en zich uit alle macht probeerde in de hand te houden.
?Het gaat wel...? mompelde Urs, ?het zal wel beteren als ik wat gegeten heb...Je ziet er trouwens ongelofelijk mooi uit...?voegde hij er zacht aan toe.
En toen deed Isabel iets, wat niemand verwacht had, ook zijzelf niet: ze glimlachte naar Urs, ging op haar tenen staan en kustte hem op de wang. Urs keek haar verbouwereerd aan. Even later kwam Carlos binnen, gekleed in grijs kostuum met zwart hemd. Hij liep naar Isabel, die nog steeds bij Urs stond, en overhandigde haar een rode roos:
?Ik heb altijd gedacht, dat je zo mooi was als een engel, maar je schoonheid is gewoon niet te beschrijven.? zei hij.
?Jij ziet er anders ook niet slecht uit, Carlos,? lachtte ze, terwijl ze de geur van de roos opsnoof.
Urs was ze helemaal vergeten. Carlos bood haar zijn arm en zei:
?Zullen we dan maar gaan, schoonheid??
_________________

[Kristel]

Hoofdstuk 15
Samen liepen ze naar de deur van de veranda: langs het strand was het tien minuutjes wandelen naar het restaurant en het was een prachtige avond. David liep met hen mee tot aan de deur:
?Maak er een gezellige avond van!?
Toen liep hij naar de keuken, om het avondmaal voor te bereiden. In het salon bleven S?bastien en Urs alleen achter. S?bastien kon het verdriet in Urs? ogen niet langer aanzien en liep naar hem toe:
?Jij gaat nu met mij mee naar de veranda. Het wordt tijd dat je wat frisse lucht krijgt. Ik ga jou een glaasje whisky inschenken, zodat je wat kunt ontspannen.?
?Het gaat wel...? mompelde Urs.
?Het gaat helemaal niet, Urs!?
Hij nam Urs mee naar de veranda en liet hem in ??n van de zeteltjes plaatsnemen. Er kwam een koel zeebriesje opzetten.
?Ik ben zo terug...?mompelde S?bastien en liet Urs even alleen.
Urs wist nu wat het was: het gevoel hebben alsof je hart in duizend stukken brak. E?n ding begreep hij niet: waarom had Isabel hem gekust? Of moest hij daar niets achter zoeken? Het was misschien alleen maar uit vriendschap bedoeld. Even later stond S?bastien terug op de veranda met een klein borreltje whisky voor Urs, zelf had hij een tweede glas wijn ingeschonken:
?Hier, drink dit rustig op, wij moeten eens praten...?
Urs nam het glas aan en nam voorzichtig een slokje. Het vocht brandde in zijn keel, maar het verwarmde hem wel van binnen.
?Dit kan zo niet langer, Urs,? begon S?bastien, ?je moet Isabel proberen te vergeten. Je maakt jezelf nog ziek...?
?Gemakkelijker gezegd, dan gedaan...?fluisterde Urs en zijn stem brak.
Hij stond op, liep naar de ballustrade en liet zijn tranen de vrije loop. Hij had zich daarnet al teveel moeten inhouden. S?bastien zag Urs? schouders schokken en liep op hem toe; hij legde zachtjes een hand op zijn schouder:
?Verdomd, Isabel!? dacht hij, ?wat doe je hem aan??
?Het is misschien maar goed, dat we vrijdag onze tournee verder zetten, als Carlos zijn stem het doet, natuurlijk.? mompelde S?bastien.
Urs antwoordde niet, maar staarde met nietsziende ogen, de donkere nacht in. Door de whisky begon hij te kalmeren en hij haalde diep adem:
?Je hebt gelijk, S?b, ik moet afstand nemen. Per slot van rekening heeft ze toch alleen maar oog voor Carlos. Ik ben wel benieuwd hoe lang dat gaat duren, Carlos kennende...?
?Dat weet je inderdaad met Carlos nooit, maar als hij het niet serieus meent....in ieder geval, David heeft hem ook al gewaarschuwd, dus....? reageerde S?bastien.
Voor de eerste keer kwam er een glimlach op Urs? gezicht:
?We stellen ons allemaal wel heel beschermend op als het om Isabel gaat, niet??
?Inderdaad, ik denk niet dat wij ooit zullen vergeten, wat zij voor ons gedaan heeft.?
?Jongens! Komen jullie?? riep David vanuit de keuken.
?Ik ga me vlug even opfrissen, ik ben er zo,? fluisterde Urs tegen S?b.

Toen Isabel en Carlos in het restaurant aankwamen, kregen ze een tafeltje aan het venster, met uitzicht op de oceaan. Vele ogen keken bewonderend naar het paar toen ze door het restaurant liepen op weg naar hun plaats. De ober bracht hun de menukaart en vroeg of ze misschien al iets wilden drinken.
?Geef ons maar een fles van de beste champagne die je in huis hebt.? zei Carlos.
?Zeker, meneer.? antwoordde de ober en verdween.
?Je bent wel van plan om dit goed te doen, h? Carlos.? fluisterde Isabel lachend.
Carlos keek op van zijn menukaart en glimlachte:
?Ik heb wel het ??n en ander goed te maken, vind ik.?
Isabel antwoordde niet en verdiepte zich in het menu. Ze bestelden allebei vis en pas toen de ober hun bestelling had opgenomen en de champagne had uitgeschonken reageerde Isabel:
?Ik ben blij, dat je stem helemaal terug normaal is. Die drankjes hebben echt wel geholpen. En als je morgen naar de studio gaat om te kijken hoe het zingen gaat, zal dat ook wel meevallen.?
Carlos antwoordde niet en de glimlach verdween van zijn gezicht.
?Je bent erg nerveus voor morgen, is het niet?? vroeg Isabel zacht.
Carlos knikte alleen maar. Ze nam haar glas champagne in de hand en zei:
?Een toast: dat morgen alles naar verwachting mag verlopen en op nog een succesvolle carri?re met Il Divo.?
?Daar drink ik op,? antwoordde Carlos en ze tikten zachtjes hun glazen tegen elkaar, alvorens een slokje te nemen.
Het bruisende vocht smaakte heerlijk.
?En op jou,? ging Carlos verder, terwijl hij haar hand nam, die op tafel lag, ?als we jou niet hadden gehad...?
Weer namen ze een slokje. Haar hand in de zijne deed haar meer dan ze voor mogelijk hield. Ze keek hem vol liefde aan, maar zag niet dat er in zijn blik een waarschuwing lag.
?Vrijdag begint onze tournee terug. Wat ga jij dan doen? Terug naar het ziekenhuis?? vroeg Carlos en liet Isabel?s hand los.
Het was alsof ze een koude douche kreeg met die vraag. Maar waarom reageerde ze zo? Ze wist toch dat het hervatten van de tournee dichter bij kwam. Wat verwachtte ze nu eigenlijk? Deze situatie kon niet blijven duren. Trouwens de week daarna zouden haar ouders terugkomen van hun cruise, dus...
?Isabel?? ze begreep, dat Carlos nog steeds op antwoord zat te wachten:
?Ik heb daar nog niet over nagedacht, maar ik denk het wel...?
Ze nam vlug een slokje van haar champagne. Ze was blij, dat op dat moment de ober kwam met hun bestelling. De vis smaakte heerlijk en tijdens het eten hielden ze de conversatie een stuk luchtiger dan voorheen. Daardoor werd het toch nog een gezellige avond en toen ze aan de koffie zaten, zei Isabel:
?Ik heb een heerlijke avond gehad, Carlos, dank je wel...?
Weer keek hij haar met een vreemde blik in de ogen aan; deze keer zag ze het wel, maar kon er niet wijs uit worden. Toen Carlos de rekening vroeg zei hij:
?Heb je nog zin om even langs het strand te wandelen? Het is zo?n prachtige avond en ik zou even met je willen praten...?glimlachte Carlos, zijn glimlach bereikte alleen zijn ogen niet.
?Graag.? antwoordde Isabel.
Waar zou hij me over willen spreken? Misschien vraagt hij wel of ik mee op tournee wil gaan? Dit durfde ze echt niet te hopen. Ze liepen het restaurant uit en wandelden over het strand naar de oceaan. Isabel had haar schoenen uitgetrokken en het mulle zand voelde zacht aan haar voeten. Carlos had haar hand in de zijne genomen en Isabel bedacht dat ze zich nog nooit zo gelukkig gevoeld had als op dat moment. Na een tijdje vroeg Carlos:
?Willen we hier even gaan zitten??
Ze lieten zich in het koele zand zakken en Carlos streelde afwezig de binnenkant van haar hand. Hij keek haar diep in de ogen, toen hij vroeg:
?Isabel, mag ik je een heel persoonlijk vraag stellen??
Ze vertrouwde haar stem niet en knikte alleen maar. Hij aarzelde even, toen vroeg hij:
?Heb jij gevoelens voor mij, Isabel??
Ze keek hem met grote ogen aan: alles had ze verwacht, maar dit zeker niet. Hij bleef haar doordringend aankijken, wachtend op antwoord.
?Wat...wil je...dat ik...hier op zeg?? stamelde ze.
?De waarheid, meer niet.?
Ze voelde zich in een hoek gedrukt, dit gesprek ging de verkeerde kant op, maar wat moest ze doen? Hij zat nog steeds op antwoord te wachten. Ze besloot het er op te wagen en zich volledig bloot te geven:
?Ik hou van je, Carlos? antwoordde ze, hem recht aankijkend.
Hij sloot even zijn ogen, voor hij verder ging:
?Daar was ik al bang voor...?
Ze bleef hem aankijken, maar tranen brandden achter haar ogen.
?Oh Isabel...,? begon hij, ?ik had al zo?n vermoeden, maar hoopte dat het niet zo was. Wij leven in twee verschillende werelden, Isabel, jij en ik. Mijn leven met Il Divo komt op de eerste plaats; onze carri?res zijn maar juist begonnen en toch zijn we al een enorm succes. Overal waar we komen, staan duizenden vrouwen ons op te wachten. Urs is daar veel nuchterder in dan ik, maar ik ben dan ook een Spanjaard en hij een Zwitser. Ik wil maar zeggen, een vaste relatie ? hoe graag ik je ook mag ? behoort gewoon niet tot de mogelijkheden. Ik weet, dat ik je gevoelens kwets, maar ik wou eerlijk zijn...?
Isabel had, verblind door tranen, naar zijn vurig betoog geluisterd. Tijdens zijn verhaal was ze van intens geluk naar onbeschrijfelijk verdriet gegaan. Ze wou geen moment meer op deze plaats blijven; ze stond recht en begon over het strand naar huis te rennen. Ze had echter nog maar een paar passen gedaan of Carlos had haar ingehaald en greep haar bij de arm. Door deze beweging verloor ze haar evenwicht en tuimelden ze beiden in het zand. Zo bleef ze snikkend liggen, geen kracht meer om zich te verzetten. Carlos knielde naast haar neer en liet haar even tot bedaren komen. Toen eindelijk het snikken wat minder werd, zei Carlos zacht:
?Isabel, alsjeblief, zeg iets...?
?Wat moet ik nog zeggen? Jij hebt alles al gezegd...? snikte ze, ?Had ik jullie maar nooit ontmoet, dan...? haar stem brak.
Hij wou haar in zijn armen nemen om haar te troosten, maar ze rukte zich los.
?Raak me niet aan!? riep ze, volledig buiten zichzelf. ?Waarom heb je me eigenlijk gekust, toen op de veranda? Was het je bedoeling om me alleen maar gek te maken??
Ze stond recht en hij volgde haar voorbeeld.
?Wat ben ik toch stom,? ging ze verder, ?David had me nog zo voor jou gewaarschuwd, maar ik wilde niet luisteren...?
?Had je het maar wel gedaan...? mompelde hij.
Ze stond voor hem en keek recht in zijn ogen, woede en verdriet streden om de voorrang en voor ze wist wat er gebeurde, gaf ze hem een harde klap in zijn gezicht. Haar hand stond in zijn wang, maar hij bleef haar aankijken. Opeens voelde ze zich doodmoe, draaide zich om en liep terug naar het huis. Deze keer hield hij haar niet tegen. Ze liep de veranda op en ging stilletjes het huis binnen, het was reeds 01.00 uur. Ze ging direkt naar haar slaapkamer en deed de deur op slot. Ze stapte uit haar jurk en gooide die in een hoek van de kamer: het zou lang duren voor ze hem nog eens zou aantrekken, toen liep ze verder naar de badkamer. Toen ze in de spiegel keek zag ze, dat haar ogen opgezwollen waren van het huilen en haar mascara was uitgelopen. Ze waste haar gezicht en kroop in bed. Een nieuwe huilbui overviel haar en ze drukte haar gezicht in de kussens om het geluid te smoren. Na een tijdje viel ze huilend in slaap.

Hoofdstuk 16
De volgende morgen was iedereen aan het ontbijt, behalve Isabel.
?Laat geworden gisteren, Carlos?? vroeg David.
Hij had al gezien dat Carlos? wang ietsje opgezwollen was.
?Niet echt...?mompelde hij.
Carlos zag er ook niet uit of hij de avond van zijn leven beleefd had. De andere drie keken elkaar veelbetekenend aan.
?Jullie hebben toch geen ruzie gemaakt?? waagde S?bastien te vragen.
Carlos antwoordde niet direkt en nam een slok van zijn koffie, toen zei hij:
?Jullie zullen het sowieso toch te weten komen; we hebben inderdaad een woordenwisseling gehad...?
Iedereen keek met verbijstering naar Carlos.
?Waarover in godsnaam?? vroeg S?bastien verder.
?Dat is persoonlijk...?
Bij deze woorden schoof hij zijn stoel naar achter en liep naar de veranda. David volgde hem.
?Heb je haar gekwetst, Carlos?? vroeg hij gevaarlijk kalm.
Carlos, reageerde niet onmiddellijk, maar zei uiteindelijk:
?Ja! Ik heb haar gekwetst, maar het moest gebeuren. Ze is verliefd op mij en ik kan haar niet geven wat ze wil...?
Verder kwam hij niet, want David had Carlos vastgepakt en tegen de muur van de veranda geduwd. Op dat moment kwam Isabel langs het strand gelopen; ze was heel vroeg opgestaan om te gaan joggen. Dat hielp meestal om haar gedachten te verzetten. Toen ze aan het huis kwam, zag ze dat David op het punt stond Carlos een mep te verkopen. Ze haastte zich de veranda op en wrong zichzelf tussen de twee mannen.
?Hou op!? riep ze tegen David, ?waar zijn jullie in hemelsnaam mee bezig??
Door het plotse verschijnen van Isabel, had David Carlos onmiddellijk losgelaten. S?bastien en Urs waren op het lawaai afgekomen en keken met grote verbazing naar het schouwspel dat zich voor hun ogen afspeelde.
?Ik wil niet dat jullie ruzie maken, en zeker niet om mij!? ging Isabel verder, ?Jullie zijn Il Divo! E?n van de succesvolste groepen van de laatste jaren! E?n van de redenen van jullie succes is, dat jullie zo goed kunnen samenwerken! Laat deze situatie nu niet alles kapotmaken waar jullie zo hard voor gevochten hebben!?
Ze moest even op adem komen. Zo?n tirade na een uurtje joggen, was er wel teveel aan. De vier mannen keken haar verbijsterd aan. Isabel draaide zich om naar Carlos:
?Carlos, zou ik deze drie heren even alleen mogen spreken?? vroeg ze.
Carlos keek haar met een onderzoekende blik aan, uiteindelijk knikte hij en mompelde:
?Ik moet toch naar de studio vertrekken...?
Ze keek hem na, toen hij het huis inliep, wat hield ze toch van hem! Toen wende ze zich tot de anderen:
?Luister, ik waardeer het ten zeerste dat jullie mij in bescherming willen nemen. Niet iedere vrouw kan zeggen, dat ze door vier knappe mannen wordt behandeld als een prinses. Nu, over de situatie van daarjuist gesproken: waarom zijn jullie eigenlijk zo kwaad op Carlos?? vroeg ze.
Toen niemand reageerde ging ze verder:
?Het is zijn fout niet, dat ik verliefd op hem ben, je kan iemand niet verplichten om van je te houden, alleen maar omdat jij van hem of haar houdt.?
Bij deze woorden keek S?bastien even snel naar Urs om zijn reactie te peilen, maar Urs keek de andere kant op.
?Hij is gisteravond heel eerlijk tegen me geweest. Ok?, ik geef toe, dat ik daar toen niet zo over dacht, maar nu ik rustig alles op een rijtje heb kunnen zetten, is hij correct geweest. Hij heeft zeker niet van mij geprofiteerd of mij aan het lijntje gehouden.? vervolgde Isabel haar verhaal.
Urs liet zachtjes zijn adem ontsnappen toen Isabel zei, dat Carlos niet van haar had geprofiteerd. Hij had er wel aan gedacht, dat ze misschien samen in bed zouden belanden.
?Wat je zegt, klinkt heel redelijk,? antwoorde S?bastien, ?maar wij waren alleen maar bang, dat hij je verdriet zou doen.?
Isabel liep op S?bastien toe en glimlachte:
?Dat is inderdaad gebeurd, maar dat was sowieso niet te vermijden. Toch lief van jullie om zo bezorgd te zijn.?
Bij deze woorden kustte ze S?bastien en David op de wang, maar toen ze zich omdraaide naar Urs, betrapte ze hem erop, dat hij haar met een zeer intense blik zat aan te staren. Ze aarzelde even, maar bedacht toen dat ze het zich verbeeld moest hebben, ook hem gaf ze een kus. Terwijl ze dat deed, voelde ze, dat hij haar even dicht tegen zich aantrok. Ze maakte zich los en keek in zijn ogen, maar hij glimlachte alleen maar. Op dat moment hoorde ze een auto voor het huis vertrekken.
?Dat was ik helemaal vergeten!? riep Isabel, ?Carlos gaat vandaag naar de studio om zijn stem te proberen!?
?Ja, dat weten we allemaal, waarom is...? vroeg David niet-begrijpend.
?Hij is daar verschrikkelijk bang voor,? onderbrak Isabel hem, ?vinden jullie niet dat je hem hierin moet steunen? Wat als het niet lukt? Hij haalt ook altijd enorm uit met zijn stem, dus het gaat hier niet om zo maar een deuntje zingen. Het zou ieder van jullie kunnen overkomen. Bovendien gaat het hier niet om een solo-zanger, maar om Il Divo!? ze keek van de ??n naar de ander.
Na een korte stilte zei Urs:
?Ze heeft gelijk. We gaan naar de studio!?

David haalde de wagen, blijkbaar was Carlos met een taxi vertrokken. Op weg naar de studio zei S?bastien:
?We zorgen eerst dat we ongezien binnengeraken en dan kijken we het even aan. Als alles goed gaat, dan zullen we hem daarna wel feliciteren. In het andere geval kunnen we hem misschien helpen.?
Iedereen was het daar mee eens. Even later parkeerde David de wagen op de grote parking voor de muziekstudio. Ze gingen binnen en kwamen een geluidstechnicus tegen. Ze vroegen in welke studio Carlos aan het oefenen was, en hij wees hen de weg. Bij de desbetreffende studio aangekomen, bleven ze even staan om te luisteren. Ze hoorden de beginklanken van het nummer: ?Si tu me amas?, maar op het moment, dat Carlos moest zingen, kwam er geen geluid en hoorde ze alleen de instrumenten, plots werd de muziek afgebroken. David, S?bastien en Urs keken elkaar aan met een bezorgde blik in de ogen.
?Dit gaat niet goed,? fluisterde David, ?we moeten zien binnen te geraken, zonder, dat hij ons ziet. Het zijn misschien alleen maar de zenuwen, die Carlos parten spelen.?
?Ik geloof, dat deze kamer ook een ingang heeft langs de andere kant, dan komen we achter Carlos uit, als hij het dan nog moeilijk heeft, kunnen wij misschien inspringen.? opperde Urs.
Ze liepen snel het gebouw rond en toen ze binnenkwamen in de studio, was het er gelukkig pikdonker; alleen de plaats waar Carlos stond was verlicht.
?Probeer het nog eens, Carlos, doe het gewoon rustig aan, op je eigen tempo.? zei de technicus achter de mengtafel.
Carlos knikte. Weer begon de muziek te spelen, Carlos zong het eerste stuk van het lied, maar de zenuwen gierden door zijn keel en het klonk niet echt zuiver; de anderen zagen de bezorgdheid op zijn gezicht. Toen de muziek het tweede stuk tekst inzette kwam S?bastien te voorschijn en begon te zingen. Daarna volgde Urs en uiteindelijk David. Carlos keek stomverbaasd van de ??n naar de ander en kreeg tranen in de ogen, maar toen hij weer aan de beurt was, zong hij nu veel beter. David haalde alles uit zijn stem, wetende dat Carlos hem zou proberen te volgen, en inderdaad alles ging perfect en het klonk fantastisch. Toen het nummer gedaan was, vielen ze elkaar lachend en huilend in de armen. Zelf de technicus had het moeilijk.
?Het is gelukt, Carlos! Je hebt je stem volledig terug, ze klinkt zelfs nog beter als vroeger! Voor zover dat mogelijk is...? grapte David.
Carlos werd er stil van:
?Bedankt, jongens...zonder jullie steun had ik nooit durven doorzetten...?hij kon niet verder spreken, de emoties werden hem teveel.
?We zij in ieder geval klaar voor het hervatten van onze tournee.? reageerde Urs.
?Dat zeker. Nog een paar dagen en we vertrekken...? antwoordde S?bastien, ?zullen we het goede nieuws aan Isabel gaan vertellen? Uiteindelijk was zij het, die ons erop wees, dat Carlos wel wat steun kon gebruiken.?
Iedereen knikte en ze vertrokken terug naar het strandhuis. Onderweg belde S?bastien naar Isabel om het nieuws te vertellen en dat ze op de terugweg waren.

Isabel liep naar de keuken en haalde vijf champagneglazen uit de kast: dit moest gevierd worden. Ze was heel blij voor Carlos, maar begreep ook, dat nu niets het vervolg van hun tournee in de weg stond. Vandaag was het woensdag, vrijdag zouden ze dus vertrekken. Even later hoorde ze haar GSM:
?Hallo??
?Isabel? Het is je moeder. Hoe gaat het met je??
?Mam! Met mij is alles in orde,? ze moest even slikken, ?hoe gaat het met jullie??
?Fantastisch! We hebben een ongelofelijke reis gehad, maar dat vertellen we wel als we thuis zijn.?
Ondertussen hoorde Isabel een wagen voor de deur stoppen, ze opende de voordeur en David, S?bastien, Urs en Carlos kwamen uitgelaten binnen. Ze deed teken, dat ze telefoon had en of ze even rustig wilden zijn.
?Isabel ben je daar nog?? vroeg haar moeder, ?wat is dat tumult, dat ik hoor??
?Niks speciaals, er was iemand aan de voordeur. Wanneer denken jullie terug te zijn??
?Maandag, we kunnen dan misschien meteen afspreken? Of moet jij in het ziekenhuis werken?? opperde ze.
Isabel vroeg zich af of ze eigenlijk nog wel een job had. Ze was al zolang afwezig...
?Ik moet dat even nakijken,? loog ze, ?maar ik regel wel iets...?
?Goed, dan zien we je maandag.?
Haar moeder nam afscheid. Alvorens ze naar de keuken liep, bedacht ze dat het leven stilaan terug op normale wijze begon te verlopen. Zeker als David, S?bastien, Urs en Carlos vertrokken waren. Alhoewel normaal.... Ze zouden een enorme leegte achterlaten, vooral daar ze nog steeds sterke gevoelens voor Carlos had. En ze zou hen waarschijnlijk nooit meer terug zien; daar wou ze al helemaal niet aan denken: ze voelde zich heel erg verdrietig worden. Op dat moment kwam Urs de keuken uit:
?Isabel! Je glaasje champagne staat warm te worden, kom...?
Hij hield midden in zijn zin op toen hij haar gezicht zag. Hij liep op haar toe, tilde haar kin op, zag dat ze tranen in de ogen had en vroeg:
?Wat scheelt er? Slecht nieuws, dat telefoontje??
?Nee, helemaal niet. Dat was mijn moeder om te zeggen, dat ze volgende week terug zijn van hun wereldcruise...?
?Dat is toch perfect? Wij vertrekken vrijdag, dus dat komt mooi uit...? hij keek haar scherp aan om haar reactie te peilen.
Zelf had hij het er verschrikkelijk moeilijk mee, dat hij haar moest achterlaten, maar dat liet hij niet merken. Ze sloeg haar ogen neer en reageerde niet.
?Je bent verdrietig om Carlos...dat hij vertrekt...? opperde hij zachtjes; hij moest het weten.
Ze keek Urs lange tijd aan en voelde zich heel raar van binnen:
?Ja, inderdaad, daar heb ik het verschrikkelijk moeilijk mee, maar misschien is het beter zo, nu dat hij niet dezelfde gevoelens heeft voor mij als ik voor hem. Maar ik ben ook verdrietig omdat jullie alle vier vertrekken, niet alleen Carlos. Ik ben jullie heel graag gaan mogen in die korte tijd, dat we samen zijn en zal jullie allemaal erg missen. Toch hoop ik van harte, dat de wereldtournee een overdonderend succes zal worden...?
Ze kon niet verder spreken, emoties overvielen haar. Ze had zichzelf zo voorgenomen niet te huilen en nu rolden de tranen over haar wangen. Toen Urs haar betraande gezichtje zag, kon hij zich niet langer beheersen: hij nam haar in zijn armen en kustte haar hartstochtelijk; hij proefde de tranen op haar lippen. Voor ze wist wat er gebeurde, had hij haar al terug losgelaten:
?Het spijt me, dat had ik niet moeten doen...? fluisterde hij.
_________________

[Kristel]

Hoofdstuk 17
Ze stond hem met grote ogen aan te kijken. Zonder dat ze het zelf besefte ging ze met haar tong langzaam over haar lippen. Dat maakte haar zo sexy, dat Urs moeite moest doen om haar niet weer in zijn armen te nemen. Hij nam haar hand en zei:
?Kom op, we gaan naar de anderen, ze zullen niet weten waar we blijven.?
Toen ze de keuken binnenkwamen, zei David:
?Ah, daar zijn jullie! We waren al bang, dat we die fles champagne helemaal zelf moesten uitdrinken.?
Hij overhandigde Isabel haar glas en samen staken ze hun glazen omhoog naar Carlos:
?Gefeleciteerd! Il Divo is volledig terug!? ging David verder, en naar de anderen toe: ?Laten we van deze tournee iets fantastisch maken!?
Ze tikten hun glazen tegen elkaar, en dronken van het bruisende vocht. Er heerste een uitgelaten stemming. Ze bestelden pizza?s en dronken nog een tweede fles champagne. Toen de avond op zijn einde liep, stond S?bastien recht en zei:
?Ik wil nog een toast uitbrengen.?
Iedereen keek hem verwonderd aan:
?Op Isabel. Bedankt voor alles wat je voor ons gedaan hebt, en zeker wat Carlos en Urs betreft. Zij zullen dit zeker beamen.?
Beide mannen knikten.
?We zullen je nooit vergeten.?
Bij deze woorden liep hij naar Isabel toe, liet haar rechtstaan uit haar stoel en gaf haar een stevig omhelzing. Isabel wist niet waar ze het had. Ze kreeg het verschrikkelijk moeilijk. Ook de andere mannen kwamen naar haar toe. Toen Carlos voor haar stond, nam hij haar hand en trok haar zachtjes bij de anderen vandaan:
?Gaat het een beetje, Isabel? Denk eraan dat ik je nooit heb willen kwetsen. In een andere tijd en plaats, misschien...? fluisterde hij.
?Ik zal het wel overleven, Carlos.?
Ze keek hem met ogen verblind door tranen aan. Ze hield nog steeds van hem en wist, dat ze tijd zou nodig hebben om hem te vergeten. Voor die reden was het misschien maar goed dat ze overmorgen vertrokken, zodat ze haar gewone leven terug kon hervatten. Hij glimlachte, kneep even in haar hand en kustte haar op de wang. Als laatste kwam Urs naar haar toe, ze keek hem met gemengde gevoelens aan. Die kus van daarstraks had haar compleet in de war gebracht.
Hij keek haar diep in de ogen, nam haar in zijn armen en streelde even haar rug, terwijl hij in haar oor fluisterde:
?Het komt allemaal wel goed, Isabel.?
Daar was hij zelf niet zo van overtuigd, maar hij begreep, dat ze veel verdriet had over Carlos. Toen Urs haar losliet, richtte ze zich tot de vier mannen en lachtte door haar tranen heen:
?Bedankt voor de mooie woorden. Ook ik zal jullie nooit vergeten.?
Ze keek hierbij met een liefdevolle blik naar Carlos en Urs voelde een steek door zijn hart gaan.
?Jullie moeten me ??n ding beloven,? ze wachtte even en toen ze alle vier knikten, ging ze verder: ?zorg, dat jullie er een spetterende tournee van maken.?
?Doen we!?
En weer tikten ze hun nu bijna lege glazen tegen elkaar en dronken het laatste restje champagne op.

De volgende morgen na het ontbijt, zei Isabel tegen Urs:
?Urs, kom even mee naar de badkamer, ik zal de hechtingen uit je schouder halen. Heb je nog veel last van de wonde??
?Het trekt nog een beetje bij sommige bewegingen, maar voor de rest is alles in orde.? antwoordde hij.
Hij volgde haar naar de badkamer en deed zijn hemd uit. Ze moest even slikken bij het zien van zijn gespierde lichaam. Wat had ze toch met die tegenstrijdige gevoelens voor Urs? Ze wilde er niet verder over nadenken en begon voorzichtig de draadjes te verwijderen.
?Zo, klaar.? zei ze, even later vervolgde ze: ?Heb ik je eigenlijk ooit bedankt voor wat je toen voor me gedaan hebt??
?Wat gedaan?? vroeg Urs, intussen trok hij zijn hemd terug aan.
?Die kogel voor me opgevangen...?fluisterde ze, ?als je dat niet gedaan had...?
Ze huiverde bij de gedachte.
?Ach, ik heb gewoon gereageerd zonder nadenken.?
Hij vertelde er niet bij, dat hij toen al sterk onder de indruk was van haar verschijning.
?Toch bedankt.? zei ze zacht.
Hij glimlachte naar haar en samen verlieten ze de badkamer. De rest van de dag ging bliksemsnel en voor Isabel het wist, was het vrijdagmorgen. Het ontbijt verliep in doodse stilte, iedereen was met zijn eigen gedachten bezig. De bagage van de mannen stond reeds klaar in de gang. Om 14.00 uur kwam de wagen hen ophalen om hen naar het vliegveld te brengen. Zaterdagavond zouden ze dan een eerste optreden geven in New York en vandaar nog enkele steden aan de oostkust. Dan ging het richting Zuid-Amerika, Zuid-Afrika, Australi?, Azie, Europa en Canada. Het laatste concert van hun wereldtournee zou terug plaatsvinden in Los Angeles, 9 maanden later.
Om kwart voor twee werd er aan de deur gebeld. Isabel opende de deur en liet de chauffeur binnen om de bagage in de wagen te laden. Toen brak het afscheid aan. Isabel stond bij de voordeur volledig verkrampt en deed alle mogelijke moeite om zich sterk te houden.
?Isabel, dit is het dan...ik wens je nog het allerbeste en...?
Verder kwam David niet, zelfs hij kreeg het moeilijk; hij omhelsde haar en liep toen naar de wagen.
S?bastien kwam op haar toe en nam haar ijskoude vingers in zijn handen:
?Je bent ??n van de indrukwekkenste vrouwen die ik ooit ontmoet heb en je hebt een goed hart, Isabel.? zei hij ernstig.
Hij gaf haar een dikke knuffel, kustte haar op de wang en ook hij verdween naar de wagen.
Toen volgde Carlos, hij keek haar heel diep in de ogen en Isabel dacht: ?nog even en ik ga gillen...?
?De man van je dromen loopt hier ergens rond, Isabel, en hij mag de hemel danken als hij jou als vrouw heeft...?
Bij deze woorden gaf hij haar een zachte kus op de lippen en liep daarna naar buiten. Ze stond met gesloten ogen tegen de muur geleund en haar keel zat volledig dicht. Ze dacht dat ze het zou besterven als hier niet vlug een einde aan kwam. Toen ze haar ogen opende keek ze recht in die van Urs. Hij keek haar met een vreemde blik aan en als ze niet beter wist, zou ze denken, dat het verdriet was, wat ze in zijn ogen las.
?Isabel, ik...?
Hij kon niet verder spreken. Op dat moment begreep hij, dat hij zielsveel van haar hield en dat hij absoluut geen afscheid wilde nemen, wat moest hij in hemelsnaam zonder haar? Maar haar hart behoorde aan Carlos. Isabel zag verschillende emoties op zijn gezicht verschijnen en ze begreep er niets van. Hij keek haar maar aan en zei geen woord. Na een tijdje vroeg ze:
?Urs, is alles in orde??
Hij keek heel diep in haar ogen, deed alle moeite om te glimlachen en antwoordde:
?Hou je goed, Isabel, ik wens je het allerbeste.?
Urs liep de deur uit en sloot deze zachtjes achter zich.
?Dat was het dan,? dacht ze bij zichzelf, ?ze zijn weg.?
Het afscheid van Urs verbaasde haar nog het meest; geen kus, geen omhelzing, zelfs geen handdruk. Ze kon er niet wijs uit worden. Op dat moment begaf haar zelfbeheersing het en begon ze hartverscheurend te snikken. Ze liep met trillende benen naar de keuken. Er werd aan de deur gebeld op het moment, dat ze de keuken wilde binnengaan.
?Wat...??
Ze liep terug naar de voordeur, ondertussen haar tranen uit haar ogen wrijvend. Toen ze open deed stond tot haar stomme verbazing Urs terug voor haar neus, met twee grote passen was hij binnen en sloot de deur.
?Ach, wat kan het mij ook schelen?? was al wat hij zei.
Toen nam hij haar betraande gezichtje tussen zijn handen en drukte een hartstochtelijke kus op haar mond. Even later was hij verdwenen.

Ze wankelde naar de keuken en liet zich op een stoel zakken. Buiten hoorde ze de wagen starten en vertrekken. Toen kwam ze tot het volle besef, dat ze echt weg waren en kwamen de tranen opnieuw. Ze legde haar hoofd op haar armen en liet zich volledig gaan. Ze huilde tot ze geen tranen meer overhad. Toen ze eindelijk opkeek, zag ze, dat het buiten al begon te schemeren. Een blik op haar horloge vertelde haar dat het reeds 17.00 uur was. Ze begon na te denken over de reactie van Urs: ze begreep er niets van. Het was de tweede keer, dat hij haar zo kustte, wat betekende dat? Waarom had hij dat gedaan? En wat belangrijker was: hoe voeldde zij zich hierbij? Ze wist het niet, haar emoties lagen momenteel zo in de knoop, dat ze er verder geen aandacht meer wenste aan te spenderen. Ze besloot een lange strandwandeling te maken. Het huis was zo leeg en stil. Ze zou zo vlug mogelijk terug naar haar appartement in Los Angeles gaan. Eerst moest ze wel zien, dat het huis een grote schoonmaakbeurt kreeg. Maandag kwamen haar ouders terug en dan moest alles piekfijn in orde zijn. Ze wist nog niet of ze dit hele verhaal aan haar vader en moeder zou vertellen, dat zou ze later wel beslissen. Ze nam haar jas en liep naar buiten. De koele zeebries deed haar goed en ze kikkerde een beetje op.
_________________

[Anny]

Hoi Kristel

Het is fijn dat je weer terug bent. Deze had ik nog gelezen als laatste en natuurlijk weer benieuwd hoe het verder gaat. Of Isabel nu uit de levens van de mannen blijft. Laten we hopen dat ze elkaar snel weer zien.
_________________
[img:756e51a060]http://i158.photobucket.com/albums/t105/Aqualady_2007/eigen%20ontwerpen/siggijunibl.jpg[/img:756e51a060]

[Maria]

Hoi Kristel

Wat een verrassing om nog een fanfic hier te vinden. Ik moet zeggen dat ik het een heel erg mooi verhaal vind. Een verliefde urs en een verliefde Isabel. Verliefd maar niet opelkaar. Ben benieuwd hoe het hier verder gaat. Ik zal geregeld komen gluren of er al een nieuw hoofdstuk staat.

[Kristel]

Hallo dames,
Ben ik gisteren even vergeten te vermelden - was ook erg laat toen ik mijn verhaal opnieuw gepost heb - zoals op de andere site zal ik ook elke maandagavond een hoofdstuk posten.

Groetjes, Kristel

P.S. en Maria, bedankt voor je lovende woorden, ben altijd blij als ik er een nieuwe lezeres bij heb!
_________________

[Kristel]

Hallo dames,
Vanavond post ik per uitzondering twee hoofdstukken. Veel leesplezier!

Hoofdstuk 18
Toen Urs voor een tweede maal in de auto stapte, startte de chauffeur de wagen en vertrok. David en Carlos, die vooraan zaten, keken hem verwonderd aan, alleen S?bastien begreep hoe moeilijk hij het had.
?Wat was dat allemaal?? vroeg Carlos.
?Niks...? mompelde Urs en keek met nietsziende ogen uit het raampje.
S?bastien keek met een dwingende blik naar Carlos, om hem te laten merken, dat hij niet verder moest vragen. Carlos begreep de hint en draaide zich terug naar voor. Toen niemand zag, legde S?bastien een hand op de arm van Urs en kneep er zachtjes in, als om hem moed in te spreken. Urs keek hem met een verdrietige blik in de ogen aan, maar glimlachte toch. Toen ze aan het vliegveld kwamen stond hun priv?-jet al te wachten. Ze stapten onmiddellijk in, Urs ging aan ??n van de raampjes zitten en sloot zijn ogen, S?bastien kwam naast hem zitten. De anderen zochten ook een plaatsje en het vliegtuig taxiede naar de startbaan. Even later steeg het op richting New York. Toen ze goed en wel in de lucht zaten en hun veiligheidsriemen hadden losgemaakt, vroeg S?bastien zachtjes:
?Waarom ben je terug naar binnen gegaan, Urs??
Urs antwoordde eerst niet, haalde zijn schouders op en keek met een nietsziende blik door het vliegtuigraampje. S?bastien wilde niet verder aandringen, maar dan sprak Urs zo stil, dat S?bastien hem amper kon verstaan:
?Ik heb haar gekust...?
?Gekust? Hoe reageerde ze daarop??
?Daar heb ik niet op gewacht, ik ben onmiddellijk terug naar de auto gelopen...?
?Oh, Urs....?
Urs keek S?bastien aan:
?Ik weet het, S?b, ik kan het niet helpen. Ik hou van haar. Wat ik voor haar voel, heb ik nog nooit voor een andere vrouw gevoeld.?
S?bastien wist niet of hij de volgende vraag moest stellen, maar besloot het toch te doen:
?Urs, je begrijpt toch, dat we aan een wereldtournee beginnen van negen maanden? Heb jij hier eigenlijk wel zin in? Er kan veel gebeuren in die tijd.?
?Als ik eerlijk mag zijn: ik heb hier inderdaad geen zin in. Maar ik ben ook professioneel genoeg om dit van me af te zetten en mij volledig te geven op het podium. De fans zullen echt niets merken.?
S?bastien wist dat hij het meende en was gerustgesteld.

Maandagmorgen werd Isabel wakker in haar vertrouwd appartementje. Ze had het hele week-end geschrobt in het strandhuis van haar ouders alsof haar leven ervan afhing, om maar niet te hoeven nadenken. Ze kon Carlos niet uit haar hoofd zetten en de gevoelens, die ze voor hem had, werden er niet echt minder om. Het zou tijd nodig hebben. Ze betrapte er zichzelf op, dat ze ook meer en meer aan Urs moest denken, maar wat haar gevoelens hierbij waren, daar kwam ze niet echt uit. Het was allemaal zo verwarrend. Ze glipte uit bed en nam uitgebreid een douche. Nadat ze ontbeten had, besloot ze Mark Baker te bellen om te vragen of ze nog een job had. Hij nam gelukkig direkt op:
?Mark, met Isabel...?
?Isabel! Hoe gaat het??
?Dat is een lang verhaal, Mark. Ik bel eigenlijk om te vragen of ik terug kan komen werken...?
Het bleef even stil aan de andere kant, wat Isabel niet als een goed teken opvatte.
?Zijn ze vertrokken, Isabel?? vroeg Mark zachtjes.
Ze moest even slikken:
?Ja, hoe weet je...??
?Ik heb zaterdag het laatavond nieuws gezien en er werd gezegd, wat een overdonderend succes hun eerste optreden in New York was...?onderbrak Mark haar.
?Gaat het een beetje met je?? vroeg hij verder, toen ze daar niet op reageerde.
?Het zal wel moeten..., maar Mark, terug over dat werk...? begon ze in de hoop, dat hij verder geen vragen meer zou stellen.
?Oh ja, je bent welkom Isabel, we zijn momenteel onderbemand en als je het niet erg vindt had ik graag, dat je meteen nachtdienst zou draaien. Is dat een probleem??
?Nee, helemaal niet. Maar ik kan pas morgen beginnen; mijn ouders komen vandaag terug van hun wereldcruise en ik had graag met hen afgesproken...?
?In orde, dan zie ik je morgen. Doe John en Annie de groeten van me.?
?Zal ik doen, tot morgen, Mark.? ze legde de hoorn neer.
Dat was een meevaller. Hoe harder ze moest werken, hoe liever ze het had. Als ze maar niet teveel moest nadenken.

Kort na de middag vertrok ze naar het strandhuis; haar ouders zouden in de loop van de voormiddag aankomen en inderdaad, toen ze kwam aangereden, stond haar vader aan de voordeur. Hij zag er meer uit als een stoere zeekapitein dan als een gepensioneerd chirurg, met zijn 1m90 en brede schouders. John had altijd gewerkt als chirurg in het City of Angels Medical Center en had de kans gekregen om op 55 jaar op pensioen te gaan. Hij had dit met beide handen aangenomen en was beginnen reizen met zijn vrouw. Isabel parkeerde haar wagen en rende op hem toe. Hij tilde haar op in zijn armen en draaide haar in het rond alsof ze vederlicht was:
?Wat ben ik blij jou te zien, meisje. Het is veel te lang geleden. Je ziet er trouwens goed uit. Hoe gaat het met je??
Ze kneep haar vader haast fijn:
?Het gaat goed met me, pap. Hoe is het met jullie? Fantastische reis gehad, heb ik begrepen. Volgende keer moet je me toch eens meenemen.?
Isabel ratelde maar door. Haar vader trok zich los uit haar omhelzing en hield haar een eindje van zich af, waarbij hij haar doordringend aankeek:
?Ben je zeker, dat alles goed is??
John kende zijn dochter door en door en kon haar lezen als een open boek.
?Natuurlijk, waarom zou het niet??
Isabel toverde een stralende glimlach op haar gezicht. Om verdere vragen te voorkomen, vervolgde ze:
?Pap, mag ik misschien binnenkomen??
Het werkte.
?Ja, natuurlijk!?
Hij ging even opzij en liet haar voorgaan. Op dat moment kwam haar moeder de gang in:
?Isabel! Daar ben je!?
Moeder en dochter vielen elkaar in de armen. Na een innige begroeting, ging ze samen naar het salon. Het was voor Isabel niet makkelijk om in het strandhuis rond te lopen, na wat ze hier allemaal had meegemaakt. Ze was echter niet van plan hier iets van de laten merken; haar vader zag zo al veel te veel. Het werd een hele gezellige middag: haar moeder had een pot thee gezet en zij en haar vader bleven maar verhalen vertellen van wat ze allemaal gezien en beleefd hadden. Toen ze uitgepraat waren, vroeg Annie aan haar dochter:
?En heb jij niks te vertellen over wat je de laatste drie maanden gedaan hebt. Buiten natuurlijk in het ziekenhuis te werken??
Isabel?s glimlach bevroor op haar gezicht en ze dacht razendsnel na:
?Ach, hier is niet veel gebeurd. Alles gaat z?n gewone gangetje. Het was nogal druk in het ziekenhuis; ik moest je trouwens de groeten doen van Mark. Nee, echt wilde verhalen, zoals jullie heb ik niet...?
Ze hoopte, dat het overtuigend klonk. Ze had al voor zichzelf besloten het hele verhaal aan haar ouders te vertellen, maar vandaag was niet het moment.
?Ben je nog uitgeweest?? vroeg John.
?Uitgeweest?? herhaalde Isabel.
?Ja, een afspraakje...met een man? verduidelijkte John, daar hij zag, dat Isabel hem niet-begrijpend aankeek.
Even dook Carlos voor haar geestesoog op, maar ze verdrong die geachte onmiddellijk.
?Nee, niet echt...?
Isabel kreeg het moeilijk, maar haar moeder kwam haar onbewust te hulp:
?John, wat ben je aan het doen? Is dit een derderangs verhoor? Laat haar toch met rust. Als Isabel iemand in haar leven heeft, zal ze ons dat echt wel zeggen, nietwaar schat??
Isabel kon alleen maar knikken. Annie keek op haar horloge en stond op:
?Isabel, we hebben gereserveerd in een restaurantje iets verderop. We gingen er vanuit dat je wel mee zou gaan,? toen dacht Annie opeens aan iets, ?je moet toch niet werken vanavond??
?Nee, morgen begin ik pas terug...?
Ze gingen te voet naar het restaurant. Tot Isabel?s grote ontzetting was het hetzelfde restaurant waar ze met Carlos was gaan dineren.
?Hoe moet ik in godsnaam de avond doorkomen, een hap door mijn keel krijgen en mijn gevoelens voor mam en pap verborgen houden?? ging er door haar heen.
Bij het binnenkomen werden ze begroet door de ober; hij bracht hen gelukkig naar een tafeltje aan de andere kant van het restaurant. Toen ze aan de ap?ritief zaten, zei Isabel:
?Ik ga even naar het toilet, ben zo terug.?
Toen ze weg was, fluisterde John tegen Annie:
?Lieverd, ik kan me vergissen, maar volgens mij scheelt er iets met Isabel. Haar ogen schitteren niet meer, ze heeft iets heel triest over zich. Ze probeert het wel te verbergen, maar toch...?
?Je hebt gelijk, John. Ik merk het ook. Maar we kunnen niets doen. Onze dochter kennende, zal ze wel met ons praten, als de tijd er rijp voor is, dat hoop ik tenminste.?

Het was reeds twee maanden nadat ze Los Angeles verlaten hadden en de mannen van Il Divo zaten momenteel in een hotel in Zuid-Afrika. Carlos en S?bastien zaten op een terras in Johannesburg. David was even de stad in gegaan en Urs was in het hotel gebleven. Hun wereldtournee was tot hiertoe een geweldig succes. Overal waar ze kwamen werden ze opgewacht door duizenden fans. Elke zaal was op korte tijd volledig uitverkocht. Momenteel hadden ze twee dagen vrij.
?Dit is z?lig.? zei S?bastien, terwijl hij een slok van een koel biertje nam, ?we waren wel even toe aan wat rust. Tenslotte zijn we nog niet halverwege.?
?Daar heb je gelijk in...?antwoordde Carlos afwezig.
S?bastien keek Carlos even aan, deze zat met een bedenkelijke blik naar zijn glas te staren.
?Carlos? Zit er je iets dwars??
Carlos keek met een peinzende blik naar S?bastien:
?Ja, eigenlijk al een hele tijd, maar ik weet niet of ik er tegen jou moet over beginnen...?
?Probeer het toch maar, misschien kan ik je helpen.?
?Het gaat over Urs...?
S?bastien was onmiddellijk op zijn hoede:
?Wat is er met Urs??
?Ik denk, dat jij dat beter weet dan ik.?
Carlos keek hem recht aan.
?Ik begrijp je niet...?
S?bastien was heel voorzichtig, tenslotte had Urs hem in vertrouwen genomen, maar momenteel wist hij niet waar Carlos naar toe wilde.
?Het is je toch ook wel opgevallen, dat Urs niet meer hetzelfde is als voor die kidnapping in Los Angeles??
Toen S?bastien hier niet op reageerde, ging hij verder:
?Je moet me niet verkeerd begrijpen. Als we op het podium staan geeft hij alles van zichzelf en is er niets aan hem te merken, maar voor en na... Trouwens in Mexico, toen we het nummer brachten van ?Everytime I look at you?, heb je toch ook gezien, dat hij tranen in zijn ogen had? Zo heb ik hem nog nooit meegemaakt...?
Carlos maakte zijn zin niet af en keek vragend naar S?bastien. Deze wist, dat hij i?ts moest zeggen, Carlos had tenslotte de spijker op de kop geslagen. Na elk optreden, als ze terug in het hotel waren, ging Urs altijd onmiddellijk naar zijn kamer. Vroeger dronken ze samen nog iets om gezellig over het afgelopen concert te praten. Voor hun optreden, was Urs ook nooit te zien, tot vlak voor ze het podium op moesten. Voor de fans maakte hij echter wel tijd; alleen de mensen die hem goed kenden, wisten dat het niet van harte ging.
?Je hebt gelijk, Carlos. Urs heeft het momenteel erg moeilijk...? zei S?bastien uiteindelijk.
?Wat scheelt er dan??
?Dat kan ik je spijtig genoeg niet vertellen. Hij heeft me in vertrouwen genomen en me laten beloven aan niemand iets te zeggen...?
?Ook niet aan ons??
S?bastien schudde zijn hoofd. Carlos liet zich achterover zakken in zijn stoel en zuchtte. Er kwam een gedachte bij S?bastien op:
?Carlos, waarom praat je zelf niet met Urs? Zonder me veel te verspreken, denk ik dat jij de uitgelezen persoon bent om met hem te praten.?
?Denk je dat??
S?bastien haalde zijn schouders op:
?Je kan het in ieder geval proberen...?

Hoofdstuk 19
?s Avonds na het diner zei Urs:
?Jongens, ik ga naar mijn kamer. Ik ben moe...?
Hij stond op van tafel en verliet het restaurant. Ook David had gemerkt, dat er iets mis was met Urs en alle drie keken ze hem met een bedenkelijk gezicht na. Carlos keek naar S?bastien en die knikte. Hij wachtte tot de lift vertrokken was en stond toen zelf recht.
?Wens me maar succes. Ik hoop dat hij met mij wil praten.? zei Carlos.
Toen Urs in zijn kamer kwam, schopte hij zijn schoenen uit en liet zich op bed vallen. Hij legde zijn armen onder zijn hoofd en staarde naar het plafond.
?Wordt dit ooit beter? Geen moment van de dag, gaat ze uit mijn hoofd, alleen als we optreden, kan ik haar een paar uur vergeten, en dan nog...met bepaalde liedjes...?
Zijn gedachten werden onderbroken, door een klop op de deur.
?Wie kan dat zijn?? ging het door hem heen.
Toen hij opendeed stond tot zijn stomme verbazing Carlos voor zijn neus.
?Carlos??
?Urs, kan ik binnenkomen??
Urs aarzelde, maar deed toen toch een stap opzij.
?Is er iets?? vroeg Urs.
?Dat weet ik eigenlijk niet. Kan ik even met je praten??
?Waarover??
?Dit gaat moeilijk worden...? dacht Carlos.
Hij besloot maar meteen heel direkt te zijn:
?Over jou.?
Urs keek hem met nietszeggende blik aan en reageerde totaal niet. Carlos liet zich niet uit het veld slaan en ging verder:
?We maken ons zorgen om jou. Sinds Los Angeles ben je niet meer dezelfde, Urs. Kan je mij vertellen, wat je dwars zit??
Urs liep naar het raam en keek naar buiten, zonder iets te zien:
?Liever niet, Carlos. Trouwens, volgens mij heb je het hele verhaal al van S?b gehoord.?
?Daar vergis je je dan toch in. Ik heb het hem inderdaad gevraagd, maar hij zei, dat hij je beloofd had niets te zeggen...?
Urs keek nog steeds door het raam, maar moest toch glimlachen. Hij draaide zich langzaam om.
?Ik wil je alleen maar helpen, Urs? probeerde Carlos.
?Niemand kan mij helpen. En jij al zeker niet, Carlos...?
Nu werd Carlos toch nieuwschierig:
?Heeft het dan iets met mij te maken??
?Je geeft niet op, h???
Carlos schudde zijn hoofd. Urs dacht na en moest plots aan de woorden van Isabel denken: ?Carlos kan er toch niet aan doen, dat ik verliefd op hem ben geworden?? Bij de gedachte aan Isabel, kreeg Urs het gevoel alsof zijn keel werd dichtgeknepen, hij sloot zijn ogen en zuchtte diep. Toen besloot hij even direkt te zijn als Carlos:
?Ok? Carlos, jij je zin. Ik hou van iemand...?
Alles had Carlos verwacht, maar dit niet, hij was even stil, toen zei hij:
?Dat is toch niet erg? Integendeel, dat...?
?Zij houdt niet van mij, Carlos.? onderbrak Urs hem.
?Hoe weet je dat??
?Omdat ze verliefd is op iemand anders.?
?Waar heb je haar ontmoet? Ik bedoel, de laatste drie maanden zijn we altijd samen geweest, ik begrijp niet...?
Carlos was wel traag van begrip vond Urs:
?In een strandhuis in Malibu...?
Duidelijker kon hij het toch niet zeggen!
?In...,? eindelijk begon het Carlos te dagen ?je bedoelt toch niet...? Isabel??
Urs antwoordde niet en keek Carlos alleen maar aan.
?Oh Urs, dat wist ik helemaal niet...?
?Blijkbaar...?
Na een korte pauze, liep Carlos naar Urs en greep hem bij de schouders:
?Weet zij, dat je van haar houdt??
?Nee...?
?Waarom heb je het haar niet gezegd? Wat had je trouwens te verliezen?? vroeg Carlos dringend; hij schudde Urs nog net niet door elkaar.
?Wat heeft dat voor zin? We weten toch allebei, dat ze van een ander houdt, nietwaar Carlos??
Carlos liet Urs zo abdrupt los, dat deze even wankelde op zijn benen.
?Gevoelens kunnen veranderen, Urs.?
Toen ging Carlos verder:
?Sinds we op tournee vertrokken zijn ben je niet meer jezelf. Je eet amper, je komt bijna je hotelkamer niet meer uit, zelfs op het podium heb je het moeilijk om je emoties in bedwang te houden. Je moet een beslissing nemen, Urs: ofwel probeer je haar te vergeten, ofwel probeer je haar voor jou te winnen. Maar op deze manier, maak je jezelf alleen maar ziek...?
?Dat kan dan allemaal wel zo zijn, maar veel kan ik niet doen, is het wel? Zij zit in Los Angeles en ik zit in Johannesburg. En het zal nog zeven maanden duren voor we terug in Amerika zijn. Tegen die tijd kan ze zelfs al iemand anders ontmoet hebben...?
Voor hij deze laatste woorden uitsprak had hij daar zelfs niet bij stilgestaan. Carlos zag de uitdrukking op Urs? gezicht en wist precies wat hij dacht.
?Je moet jezelf niet gek maken. Heb je nog nooit van telefoon gehoord??
?Wat...?!?
Urs begreep totaal niet wat Carlos bedoelde.
?Je kan haar toch bellen?? ging Carlos geduldig verder, ?gewoon vragen hoe het met haar gaat...?
Urs keek met een bedenkelijk gezicht naar Carlos. Hij wist niet of hij het aankon haar stem te horen. Hij paste er wel voor op dit tegen Carlos te zeggen, in plaats daarvan zei hij:
?Wat gaat dat oplossen? Trouwens ik heb haar...?
?Volgens mij heeft S?b haar GSM-nummer wel.? onderbrak Carlos hem, hij wist wat Urs wilde zeggen, ?Hij heeft haar toch gebeld toen we van de muziekstudio kwamen??
Urs had geen argumenten meer en het bleef even stil. Carlos vond dat hij genoeg aangedrongen had en liep naar de deur:
?Denk er eens rustig over na, Urs. Maar er moet iets veranderen, anders ga jij dit geen zeven maanden volhouden.?
Voor Urs hierop kon reageren, was Carlos verdwenen.

Intussen was Isabel helemaal terug in de routine van het werk in het ziekenhuis. Ze werkte veel te hard, nam soms diensten van collega?s over, zodat ze soms twaalf tot veertien uur aan ??n stuk doorwerkte. Ze probeerde van alles om maar bezig te zijn. Als ze dan toch eens thuis was, kon ze bijna geen hap door haar keel krijgen en van slapen kwam er ook niet veel. Daardoor was ze altijd doodmoe. De gevoelens die ze voor Carlos had, leken nu zo onwerkelijk. Ze paste er wel voor op om niet in kranten of tijdschriften te lezen over Il Divo, of programma?s van hen te zien op televisie. Caroline had een paar weken geleden de blunder van haar leven begaan, door Isabel voor haar 29e verjaardag een DVD van Il Divo cado te geven. Het meisje wist natuurlijk niets van het hele verhaal; dat wist in het ziekenhuis alleen Mark Baker. Toen ze het pakje opendeed werd Isabel lijkbleek; zo onverwacht geconfronteerd te worden met de foto van Carlos. Hoe ze het toen presteerde om Caroline te bedanken voor het cado, wist ze tot op de dag van vandaag nog niet. Ze had ook het hele verhaal nog niet tegen haar ouders verteld, maar wist wel, dat ze dit niet lang meer zou kunnen uitstellen. Haar ouders vermoeden, dat er iets mis was, maar stelden zelf geen vragen. En dan was er nog Urs... de laatste kus, die ze van hem gekregen had bij het afscheid kon ze niet uit haar gedachten zetten. Ze had er thuis rustig kunnen over nadenken, maar ze begreep nog altijd niet waarom hij dat gedaan had en dan de manier waarop... eerst buiten gaan met amper een afscheid en dan terug binnenkomen en haar zo hartstochtelijk kussen...ze wist nu dat die kus haar niet onberoerd gelaten had, maar dat verwarde haar nog meer. Ze kon toch geen gevoelens hebben voor twee mannen?

Vandaag was het zaterdag en voor het eerst in lange tijd moest ze niet werken. Haar ouders hadden gevraagd om die avond te komen eten, en ze zag er erg tegen op. Ze zou het liefst in haar bed kruipen en een week aan een stuk slapen, maar ze durfde niet te weigeren. Ze voelde zich de laatste dagen niet echt lekker en als ze ?s morgens opstond had ze wel eens last van duizelingen. Het kwam natuurlijk doordat ze veel te hard werkte en bijna niet at. Isabel was zich in de badkamer aan het klaar maken en toen ze in de spiegel keek zag ze, dat ze heel bleek zag en kringen onder haar ogen had. Ze probeerde dat met wat make-up weg te werken, maar echt veel hielp het niet. Toen ze op het punt stond om te vertrekken, werd er aan de deur gebeld.
?Wie kan dat zijn?? vroeg ze zich verbaasd af, terwijl ze de huistelefoon afnam:
?Ja??
?Isabel? Het is Mark. Ik kom je ophalen.?
Ze begreep er niets van:
?Ophalen??
?Ja, ik ben ook uitgenodigd voor het diner bij je ouders. Hebben John of Annie het je niet verteld?? vroeg hij verbaasd.
?Nee...? toen ging ze verder, ?geen probleem, ik ben toch klaar; ik kom wel naar beneden...?
Toen ze bij het strandhuis aankwamen, stonden John en Annie hun al op te wachten:
?Daar zijn jullie! Kom binnen.? zei haar moeder, terwijl ze een arm door die van haar dochter stak en doorliep naar de veranda.
?Nog meer verrassingen, mam?? fluisterde Isabel.
?Ik hoop dat je het toch niet erg vindt? Je vader heeft Mark al zo lang niet meer gezien...?
John was Mark?s mentor geweest in het ziekenhuis. En toen deze op pensioen ging, kreeg Mark Baker de baan van John aangeboden, wat hij met twee handen aannam. Sindsdien waren Mark en John heel goede vrienden. Ze namen plaats op de veranda, terwijl Annie de ap?ritief ging inschenken. Isabel voelde zich niet lekker en hoopte maar dat ze de avond goed zou doorkomen. Ondertussen kwam haar moeder met vier glazen champagne buiten. Bij het zien van de glazen, kwamen alle herinneringen boven bij Isabel van de voorlaatste avond in het strandhuis met de mannen van Il Divo, toen ze pizza?s en champagne gedronken hadden. Ze kreeg het plots zeer benauwd en moest een paar keer slikken om het gevoel van misselijkheid tegen te gaan.
?Laat ons even klinken op een gezellige avond.? stelde haar vader voor, terwijl hij opstond.
De anderen volgden zijn voorbeeld. Toen ze hun glazen tegen elkaar getikt hadden en wilden drinken, begon alles voor Isabel?s ogen te draaien; haar glas viel kletterend op de grond. Ze hoorde haar moeder van in de verte verschrikt roepen:
?Isabel!?
_________________