Silhouette Island - door Conny Konsalik

[konsalik]

Hallo allemaal,

Vandaag voor het eerst een nieuw verhaal van mijn pen. Ik hoop dat jullie het met net zoveel plezier zullen lezen als met de andere verhalen.

Ik ben even aan het denken hoe ik zal formuleren. Het is weer anders dan mijn vorige verhalen en ik zou eigenlijk er wel 4 losse verhalen van hebben kunnen schrijven. Alle vier de mannen leven een apart leven. Er zijn punten in het verhaal waar hun wegen kruisen. Centraal is het eiland Silhouette Island in de stille Zuidzee. In de eerste twee hoofdstukken krijgen jullie een idee van de rollen van de vier hoofdpersonen. Waarvan ik vind dat Urs wel een speciale rol heeft, dus met hem maken we het eerst kennis. Verder kunnen we kennis maken met David. Volgende week volgt dan de kennismaking met Sebastien en Carlos.

Zullen we dan maar?

Veel leesplezier weer en tot vrijdag

liefs Conny

BTW: Anny bedankt voor mijn nieuwe jasje en cover van dit verhaal.







Hoofdstuk 1
Zuid Duitsland
Het glooiende landschap van de Allgau ligt er rustig bij. Herten staan aan de bosrand, een eekhoorntje verzamelt noten en de boswachter houdt in de gaten dat de rust in dit ‘stiltegebied’ bewaard blijft. De boswachter strijkt neer op één van de banken die het natuurgebied rijk is. Hij zucht genietend, hij heeft best een aardige baan, denkt hij bij zichzelf. Dan trekt iets zijn aandacht. Daar in de verte ziet hij een stofwolk zijn kant uit komen.
“Welke onruststoker is dat in hemelsnaam?” vraagt hij zich hardop af. Hij staat op van de bank en pakt zijn verrekijker en tuurt erdoor in de verte. Hij is niet verbaast wat hij daar ziet. Daar is Graaf Urs Bühler Von Zickenau met zijn paard in aantocht. De jonge graaf is een fervent paardrijder die meedoet aan jacht wedstrijden. Hij staat bekend om zijn roekloze rijgedrag. Nog nooit heeft hij de jonge graaf rustig een ritje zien maken. Het mag een wonder heten dat hij nog niet alle botten in zijn lijf gebroken heeft. Er wordt nu gefluisterd dat de ouders van de graaf hem willen uithuwelijken aan freule Rosa Von Glitsch zu Fichtenstein.
“Goedemorgen heer graaf” groet de boswachter hem.
“Morgen boswachter, sorry ik heb haast en moet er gelijk weer vandoor” zucht de jonge graaf spijtig, die normaal gesproken altijd een praatje met de boswachter maakt. “Mijn vader verwacht mij. Ik wens u een fijne dag.” Hij geeft zijn paard weer de sporen en is uit de boswachters zicht verdwenen voordat hij überhaupt heeft terug kunnen groeten. Hij kijkt de jongeman hoofdschuddend na. Het zal hem benieuwen of de freule de onstuimige graaf kan temmen.

Aangekomen op het landgoed van zijn ouders rijdt Urs gelijk naar de stallen en geeft de Arabische hengst over aan de staljongen, die hem moet verzorgen. De jonge graaf heeft halflang bruin haar, groen grijze ogen en is sportief en atletisch gebouwd. Met soepele tred loopt hij de trappen naar het bordes op. Philip, de butler begroet en hem en geeft hem door dat zijn vader hem nu onmiddellijk wil spreken.
“Nu, Philip? Ik moet me nog opfrissen. Je ziet toch dat ik net terug ben van mijn dagelijkse rit te paard?” begint Urs geagiteerd uit te vallen tegen de butler.
“Mijn excuses, heer graaf, maar u vader zei dat het dringend was.”
“Oké, ik ga wel.” Hij zet koers op de bibliotheek en stormt, zonder te kloppen binnen.
“Goedemorgen vader, u wilde mij spreken? ” valt hij gelijk met de deur in huis. Nu pas ziet hij dat ook zijn moeder aanwezig is.
“Goedemorgen moeder.” Hij geeft haar een kus op haar wang.
“Goedemorgen, mijn jongen” groet zijn moeder terug. Urs kijkt afwachtend naar zijn vader.
“Ik heb een overeenkomst kunnen sluiten met de Von Glitsch over een huwelijk met freule Rosa” begint zijn vader. Urs verstijft zichtbaar.
“Wat heet een overeenkomst kunnen sluiten? U weet vader dat ik een dergelijk huwelijk niet wens” begint Urs tegen zijn vader in te gaan.
“Urs, het is belangrijk voor onze familie dat jij iemand van adel trouwt. Elke andere partij is uitgesloten en aangezien jij zelf nog geen geschikte vrouw hebt kunnen vinden doen wij het voor jou.”
“Ik heb, dacht ik, al eerder duidelijk gemaakt. Ik wil niet met freule Rosa trouwen want ik hou niet van haar. En de familie kan mij gestolen worden, als ik trouw zal dat enkel en alleen uit liefde zijn en niet om het familiekapitaal te vergroten” zegt Urs boos.
“Jij doet wat er van jou verwacht wordt. Dat is je plicht. Ik wil dat jij vandaag nog naar Fichtenstein gaat om daar freule Rosa een aanzoek te doen” gaat zijn vader verder.
“Over mijn lijk vader. U kent mijn beweegredenen maar al te goed en Rosa is niet de vrouw die ik aan mijn zijde wil.”
“En wat dacht mijn zoon te doen dan? Weglopen? ” sneert zijn vader. Urs denkt even na.
“Goed idee vader, laat ik dat maar doen, weglopen. Alles beter dan hier blijven en moeten trouwen zonder dat er liefde in het spel is. Als u me nu wilt excuseren ik ga douchen en mijn koffers pakken en vertrek vandaag nog.” Vervolgens stuift hij de bibliotheek uit en gaat aan de slag. Zijn ouders beduusd achterlatend. Dat had de oude graaf niet gedacht, hij dacht zijn zoon te kennen.
“Die draait wel weer bij” zegt hij tegen zijn vrouw, maar die daar niet zo zeker van is. “Ik geloof dat we te ver zijn gegaan. Zo heftig reageert hij normaal nooit”zegt ze bezorgd.
“Laat hem maar gaan. Hij zal wel met vrienden de beest uit gaan hangen en morgen neem ik hem mee naar de Von Glitsch zu Fichtenstein. We zullen nog wel eens zien wie hier het laatste woord in heeft” zegt Urs’ vader geïrriteerd.



Londen
David Miller zit in zijn kantoor en kijkt naar buiten. Hij is aan het piekeren over enkele dingen. Hij wil het regenachtige Londen zo snel mogelijk verruilen voor Silhouette Island. Maar dan zal hij eerst hier nog het één en ander moeten regelen. Hij had een vacature geplaatst bij het arbeidsbureau en daarop is slechts één sollicitante gekomen. Met die sollicitante heeft hij zo dadelijk een afspraak. Hopelijk is het iemand die hij kan gebruiken op Silhouette Island. Zijn intercom zoemt en zijn secretaresse meldt dat ene Danique Millar er voor hem is. Er glijdt een glimlach over zijn gezicht. Het was hem al opgevallen dat de dame in kwestie dezelfde initialen als hij heeft en wat zeer opmerkelijk was, dat zij Millar heette terwijl hij Miller heet.
“Goede middag miss Millar. Hoe maakt u het?” begint David beleeft als zijn sollicitante binnen wordt geleid door zijn secretaresse. “Neemt u plaats.” Ze glimlacht naar hem.
“Dank u wel mister Miller.” Ze schiet in de lach om zijn achternaam die maar één letter verschilt met de hare.
“Miss Millar, ik zie dat u veel ervaring heeft in boekhouding van bedrijven? Ik zie ook dat u afgelopen jaar drie verschillende werkgevers heeft gehad. Wat is de reden dat u daar betrekkelijk snel weer weg was? Ik bedoel u referenties van alle drie de bedrijven zijn goed.” Ze knikt.
“Dat klopt mister Miller maar ik kan u verzekeren dat het niets met mijn capaciteiten als boekhoudster te maken had. Je zou kunnen zeggen dat mijn privé leven het en ander met zich mee bracht. Daarom wil ik ook graag deze baan, die is mijlenver weg van Londen” legt ze uit.
“En uw privéleven achter volgt u niet naar een eiland in de stille Zuidzee?” David kijkt haar verwachtingsvol aan.
“Nee, dat geloof ik niet want ik zal niemand laten weten waar ik heen ga, mocht ik deze baan krijgen. Mag ik vragen wat de baan precies inhoud?”
“Natuurlijk miss Millar. Het is de bedoeling dat u de boekhouding van mijn restaurant doet. Ik zal het even uitleggen hoe het op Silhouette Island ervoor staat. Het eiland is behoorlijk groot maar slecht gedeeltelijk bewoont. Mijn restaurant ligt in de buurt van een vakantieoord, waar wij dus vele klanten van krijgen. Bij dat resort is ook nog winkelcentrum en verschillende mogelijkheden tot het ondernemen van tochtjes naar bijvoorbeeld de jungle en watervallen op het eiland. Ik heb een beheerderechtpaar in dienst, dat mij helpt met het restaurant. Het zou dus aangenaam zijn als u ook af en toe een handje toe zou willen steken in de bediening, mocht het nodig zijn.”
“Geen probleem mister Miller. Hoe meer afwisseling hoe beter” stelt zij hem knipogend gerust.
“Kunt u goed met kinderen omgaan?” vraagt David dan ineens onverwachts. Ze kijkt hem verrast aan.
“Ja, ik dacht het wel. Maar waarom wilt u dat weten?”
“Ik heb een achtjarige zoon die bij mij op het eiland woont en het zou prettig zijn als u het goed met hem kon vinden en misschien af en toe eens op wilde passen. Zoals ik al eerder zei het is een afwisselende baan die zeker niet van negen tot vijf zal zijn” gaat David verder. Danique knikt gretig en zegt dat dit precies is wat zij nodig heeft op dit moment.
Als David later op de middag alle referenties nog eens heeft nagecheckt besluit hij Danique aan te nemen, mits zij nog geïnteresseerd is natuurlijk. De dame is niet op haar mondje gevallen en daar houdt hij wel van. Ze lijkt rechtdoor zee en dat zijn niet zo veel mensen tegenwoordig meer.
Danique is meer dan geïnteresseerd des te eerder ze Londen kan verlaten hoe beter het is.
“Miss Millar, wanneer kunt u vertrekken?” vraagt David haar uit haar overpeinzingen halend.
“Als het zijn moet vandaag nog” zegt ze dan snel. David kijkt haar onderzoekend aan.
“U kunt morgen met mij mee vliegen naar Silhouette Island” stelt hij tot zijn eigen verbazing voor.
“Oké, hoe laat moet ik op Heathrow zijn?”
“Tegen tien uur morgenvroeg. Verder wilde ik u vragen om mij gewoon David te noemen en elkaar te tutoyeren” antwoordt hij.
“Graag David, maar alleen als je mij dan Danique noemt.” Ze schiet weer in de lach om de namen van hun. Ze hebben de zelfde initialen en bijna de zelfde achternaam.
“Is goed miss Millar, ik bedoel natuurlijk. Is goed Danique. Dan zie ik jou morgenvroeg op het vliegveld.” Hij laat haar uit en zakt vervolgens weer in zijn stoel. Dat belooft wat met deze dame. Haar blonde haren en blauwe ogen vormen een mooi geheel met de rest van haar. Hij leunt achterover en verheugt zich nu al op de samenwerking met haar. Ze zal wel schrikken als ze hem niet meer in maatkostuum ziet. Want hij heeft haar niet vertelt dat hij zelf in de keuken staat van zijn restaurant en niet alleen de directeur uithangt. Hij grijnst in zichzelf. Hij is er klaar voor.
_________________

mijn site klik hier

[Kristel]

Hoi Conny,

Eerst en vooral : wat een mooie siggy!

Dan over je nieuwe verhaal: ik moest al lachen met dat stuk over Urs, begrijp best dat hij niet wil trouwen, en zeker niet met iemand die zo'n naam heeft (alhoewel zijn naam er ook mag zijn, hihi). Hoe bedenk je het Conny?

Dan over David: door zijn verhaal te lezen krijgen we al meer een idee wat dat Silhouette Island inhoudt. Moet volgens mij een paradijselijk eiland zijn. En met Danique klikte het ook direkt. Ben wel een beetje benieuwd, wat er in haar privéleven aan de hand is...maar daar komen we misschien nog wel achter.

Is zeker al een goed begin. Benieuwd hoe je Séb en Carlos in dit verhaal gaat beschrijven, maar dat is voor volgende week.

Bedankt Conny en prettig week-end!
Kristel
_________________

[konsalik]

Kristel bedankt weer meid. Wat de siggi betreft die heeft Anny voor me gemaakt, ik ben niet zo creatief dus toen zij het aanbood..........

Hoofdstuk 2: Zoals beloofd gaan we kennis maken met Sebastien en Carlos en daarvoor moeten we naar Silhouette Island vliegen

Gaan jullie mee?

liefs Conny


Hoofdstuk 2
Sebastien Izambard is op weg naar zijn werk als zijn mobiele telefoon rinkelt. Als hij opneemt hoort hij dat het Elisabeth is één van de winkelbeheerders van het resort, waar hij manager is.
“Elisabeth, goedemorgen wat kan ik voor je doen?” begroet hij haar vriendelijk.
“Goedemorgen meneer Izambard. Ik heb een klein probleempje en dacht dat ik u hiervan maar even in kennis moest stellen” begint Elisabeth te vertellen.
“Is er iets gebeurt Elisabeth?”
“Ik heb een klein ongelukje gehad en nu zit mijn voet in het gips. Ik kan dus niet in mijn bloemenzaak staan. Chantal is er maar een paar uurtjes per week en nu heb ik mijn nichtje Hedwig gevraagd om mij te komen vervangen de komende drie weken. Zij heeft namelijk nu vakantie en had niets op het programma staan” legt Elisabeth uit.
“Is je nichtje dan ook bloemenbindster?”vraagt Seb belangstellend.
“Nee, dat niet maar ze is erg creatief en kan het wel, al zullen haar bloemstukken zeker anders zijn dan de mijne. We hebben namelijk een iets andere smaak om het zo maar te zeggen. “
“Wat doet je nichtje dan in het dagelijkse leven?”
“Ze heeft een eigen praktijk als voetreflexologe” vertelt Elisabeth enthousiast.
“En wat heeft dat met een bloemisterij te maken?” vraagt Seb verbaast.
“Nou niets maar ze doet nuttig werk en help veel mensen die klachten hebben en niet geholpen kunnen worden. Maar goed wij dwalen af. Ik zou u willen vragen om een oogje in het zeil te houden. Als u wilt.”
“Natuurlijk Elisabeth doe ik dat, blijf jij nu maar rustig thuis zitten en zorg dat je beter wordt. Ik red me hier wel en als ik jou zo hoor die nicht van jou ook.” Hij sluit het gesprek af en opent de deur van de winkelgalerie, waar hij inmiddels is aanbeland. Hij besluit een kijkje in de bloemisterij te nemen. De winkels zijn net open en het is er nog niet druk. Hij kijkt om zich heen in de winkel en doet of hij zeer geïnteresseerd is in een bloemstuk. Een donkerharige onbekende dame, staat een klant te woord. Chantal kent hij dus dit moet Hedwig zijn. De dame is gekleed in een felle oranjekleurige tuniek en haar voeten steken in een paar gemakkelijke sandalen. Ze legt de klant geduldig de mogelijkheden uit. Maar de klant staat erop een ander bloemstuk te krijgen in de trant die Elisabeth altijd aan houd. Hedwig blijft vriendelijk ook op het punt waar Seb deze klant al lang en breed had verteld dat ze beter kon gaan als het haar niet aanstond wat er in de winkel te koop was. Maar Hedwig toverde een bloemstuk van vorige week uit de koeling dat eigenlijk niet meer in de winkel kon en kwam met een stralende glimlach op de klant toe met de mededeling dat haar tante deze vorige zaterdag nog speciaal gemaakt had voor zulke trouwe klanten als zij. De klant begon te stralen en wilde het bloemstuk gelijk kopen. Seb moet bij zichzelf lachen. Hij besluit de proef op de som te nemen en een bloemstuk voor op zijn vergadertafel te bestellen. Eens kijken wat de dame in huis heeft.
“Kan ik u helpen” vraagt Hedwig beleeft.
“Ja”antwoordt Seb lachend. “Ik zoek een bloemstuk voor op mijn kantoor”
“Welke soort kantoor heeft u? Groot, klein? Strak of klassiek ingericht? Heeft u een voorkeur voor kleur?” vraagt ze.
“Nou ik heb een modern ingericht kantoor in de kleuren grijs met rood. Kunt u daar iets mee?”
“Rood met grijs zei U?” Hedwig denkt even na. Als ze deze man zo bekijkt is hij geen type dat voor rood of grijs zou moeten gaan. De kleuren geel en donkerblauw zouden veel beter bij hem passen. Afkeurend kijkt ze naar zijn rode stropdas op zijn witte sporthemd en grijze pak. Ze walgt, die man slaat de plank volkomen mis.
“Is er iets mis juffrouw?”vraagt Seb twijfelend.
“Nee ik kan die kleuren alleen niet bij u passend krijgen. Elk mens heeft namelijk kleuren die het beste bij hem passen en deze twee kleuren flatteren u niet, als ik zo vrij mag zijn om dat op te merken.” Sebastien grijnst, eindelijk een vrouw van kaliber.
“Nou juffrouw maakt u maar een mooi bloemstuk en dan laat ik mij heel graag verrassen. Mijn kantoor is boven op de derde etage, zou u het daar willen afgeven en de rekening er ook bij willen doen? Trouwens mijn naam is Sebastien Izambard en ik ben de manager. ” Hedwig slaat haar hand voor haar mond. Dat heeft zij weer. Loopt gelijk de baas hier te bekritiseren. Ze steekt hem vervolgens haar hand toe en stelt zich voor: “Hedwig van Dam.” “Tot later dan”zegt Seb en gaat een paar etages hoger aan het werk.


Nancy is fluitend aan het werk. Ze is bezig met het updaten van de site van het resort als ze melding krijgt van een email. Ze kijkt ernaar.

Geachte mejuffrouw Harrison,
Het doet ons genoegen u te kunnen mededelen dat u uitgekozen bent om de fotoreportage voor ons blad Flora en Fauna te mogen maken. Uw ingezonden foto van de jungle was van dermate kwaliteit dat wij bereid zijn u de reportage te gunnen. Wij willen u dan ook vragen om op zeer korte termijn ons meer foto’s en een verslag te doen toekomen. Uiteraard tegen betaling. Verder zullen wij uw naam alsook de website van uw resort op Silhouette Island vermelden. Neemt u alstublieft zo snel mogelijk contact met ons op.
Met vriendelijke groeten

Henri Jason Travor,
Hoofdredacteur
Flora en Fauna

Nancy leest het berichtje nog eens over en springt vervolgens jubelend op om een rondedans door haar kantoortje te maken. Ze denkt na wat ze nu eerst moet doen. Na even te hebben gebeld met Henri Jason Travor besluit ze een plan van aanpak op te stellen. Over vier dagen beginnen de excursies naar de jungle weer. Maar eigenlijk wil ze de foto’s morgen gaan maken. Alleen zit ze met het punt dat niemand alleen de jungle in mag. Daarbij heeft ze geen zin haar baas te vragen haar te begeleiden. Die mopperpot is altijd zo humeurig. Nooit kan er een lachje vanaf. Het lijkt wel of hij niets van vrouwen moet weten. Behalve die ene dan waar een foto van op zijn bureau staat. Ze zal toch naar hem toe moeten om een paar dagen vrij vragen, want een tocht door de jungle is minimaal voor twee dagen. De vorige keer toen ze mee was met gasten van het resort heeft de enkele foto’s gemaakt waarvan ze er eentje had ingestuurd. In gedachten verzonken klopt ze op de deur van haar baas.
“Binnen” klinkt het humeurig. De moed zakt Nancy al in haar schoenen. Meneer heeft weer een humeur om op te schieten denkt ze. Ze spreekt zichzelf streng toe en opent de deur.
“Wat is er Nancy? Zijn er problemen?” moppert de man vanachter een bureau.
“Nou, niet echt, maar ik vroeg me af of ik twee daagjes vrijaf kon hebben.” Carlos kijkt met een ruk omhoog naar zijn assistente.
“Waarom moet jij dan vrij hebben? Ik bedoel over vier dagen gaan we weer met een groep de jungle in en ik kan me voorstellen dat we die tijd nodig hebben om het één en ander voor te bereiden.”
“Weet ik wel maar daarom dacht ik dat het juist nu een goede gelegenheid is. Over twee dagen ben ik weer terug en dan hebben we nog twee dagen voor de voorbereiding” probeert Nancy voorzichtig.
Carlos kijkt haar doordringend aan.
“Ik neem aan dat het iets belangrijks is?” Ze knikt heftig ja.
“Oké, je mag vrij hebben maar daarna wil ik jou hier om zes uur in de morgen hier hebben begrepen?”
“Ja natuurlijk Carlos en dank je wel. Ik zal gaan want ik heb nog een heleboel te doen voor ik ga.” Snel maakt ze zich uit de voeten. Opgelucht dat dit zo snel geregeld was. Nu nog even een mogelijkheid zoeken dat ze ongezien weg kan komen. Als Carlos er lucht van zou krijgen dat zij alleen van plan was de jungle in te gaan, kon ze het schudden. Zo goed kent ze haar baas wel.
_________________

mijn site klik hier

[Kristel]

Hallo Conny,
Een drukke bedoening daar op dat eiland! Seb die Hedwig al direkt uittest met dat bloemstukje, maar ze handelt het goed af, ik denk dat ze bij Seb goede punten scoort.

Nancy, die vrijaf krijgt maar alleen de jungle wil intrekken, als dat maar goed afloopt....

Ben benieuwd hoe dit verhaal zich verder ontplooit.

Zoals gewoonlijk goed geschreven, Conny. Prettig week-end en tot volgende week.
Groetjes, Kristel
_________________

[Maria]

Hoi Conny

Sorry dat ik je eerste hoofdstuk gemist had. Ik ben nl behoorlijk ziek geweest en dus niet op mijn pc geweest.
Maar wat een geweldige start van een nieuw verhaal. Ik vind de rollen die jij de heren heb toegedeeld erg leuk. Vooral die van Urs Maar de andere hebben ook allemaal een leuke rol. Sebastien als manager en ja Carlos hoort in de jungle.

Tot volgende week weer

[konsalik]

Kristel en Maria bedankt voor jullie reacties. Maria is niet zo erg hoor. Ik heb het ook wel eens te druk. We zien je wel verschijnen. enne ik vind het natuurlijk wel leuk als het lukt om op elk hoofdstuk te reageren maar er moet niks hier.

Wij gaan snel verder kijken hoe het met Urs, David en Sebastien verder gaat. Carlos komt volgende week weer als eerste aan de beurt.

fijn weekend

liefs


Hoofdstuk 3
Urs besluit het boek dat hij aan het schrijven is mee te nemen naar Hedge. Hij heeft dringend behoefte aan zeelucht en rust. Hedge is een klein eiland dat hij geërfd heeft van zijn grootvader. Er is een strand met een middelgroot huisje. Voor levensmiddelen en dergelijke moet hij naar het nabije Silhouette Island. Dat maakt Urs echter niet uit. Hij reist alleen en zal onder zijn schrijversnaam Urs Bühler reizen. De adellijke titel heeft hij lekker thuis gelaten. Na enkele uurtjes vliegen landt hij op Silhouette Island. Vandaar uit kan hij met zijn boot naar Hedge. Hij besluit eerst proviand in te slaan. Zijn moeder zou een beroerte krijgen als ze wist dat hij zonder personeel op pad was. Hij heeft thuis echter niets gezegd en een briefje voor zijn moeder achtergelaten, maar niet gemeld waar hij heen is gevlucht. Hij heeft even alleen behoefte aan rust en dat krijgt hij zeker op Hedge. Hij kan verder aan zijn boek schrijven en ondertussen al zijn gedachten eens op rij zetten. Dat zijn ouders hem aan een vrouw willen koppelen waar hij niet van houdt staat hem erg tegen. We leven verdorie in de eenentwintigste eeuw en zijn ouders gedragen zich alsof ze nog in de zestiende eeuw leven. Hij snapt het wel en ze willen kosten wat kost adel bij adel houden maar hij is hier zeker niet voor te vangen. Als hij de boodschappen en zijn koffers aan boord heeft besluit hij nog even zijn motorboot vol te tanken. De bediende herkent hem en is blij hem weer eens te zien. Dat is een tijd geleden dat jij hier was Urs” begint de man zijn praatje.
“Inderdaad het is alweer drie jaar geleden. Maar ik had weer eens behoefte aan rust dus dacht ik laat ik maar eens naar Hedge gaan.”
“Daar heb jij zeker verstandig aan gedaan. Op Hedge komt niemand. Zelfs voor een zwemmer ligt het te ver uit de kust. En voor de motor- en zeilboten staan overal waarschuwingsborden dat het privéterrein is” gaat de pompbediende verder.
“Ik zou het op prijs stellen als mijn aanwezigheid hier onopgemerkt kon blijven”zegt Urs de man een royale fooi gevend.
“Ik weet niet dat jij er bent” zegt hij met een knipoog.
“Dank je wel. Fijne avond en tot ziens.”
“Tot ziens”

Eenmaal op Hedge pakt hij alles uit en veegt even de ergste stof van de meubels. Daarna neemt hij een flesje bier en gaat op het terras zitten dat uitzicht op zee geeft.
“Proost Urs” toast hij zich zelf toe. Genietend zakt hij onderuit en besluit vannacht in de hangmat op het terras te slapen. Dan wordt hij morgenvroeg gewekt door een heerlijk zonnetje. Hier kan hij weer inspiratie opdoen voor zijn boek. De laatste maanden lukte het gewoon niet meer. Maar dat kwam misschien wel omdat de hoofdpersoon uit zijn boek ongelukkig was. Misschien moest hij van tactiek veranderen en de hoofdpersoon van zijn boek zelf zijn geluk laten zoeken. Misschien kon hij hem wel naar een tropische eiland genaamd Hedge schrijven. Wie weet leerde hij tijdens het winkelen op Silhouette wel een aardige dame kennen. Hij grijnst tevreden. Nog maar enkele uren hier en nu weet hij alweer de schrijversdraad op te pakken. Hij neemt nog een biertje en maakt op een kladblok wat aantekeningen die hij morgen op zijn laptop kan uitwerken. Zuid Duitsland lijkt ineens zo ver weg. Vergeten zijn, zijn ouders en de dame waar ze hem mee in het echt willen verbinden. Hij zorgt zelf wel dat hij gelukkig wordt, dat hoeft niemand voor hem te doen.

Danique Millar kijkt rond op het vliegveld of ze David Miller al ziet. Ze had toch kunnen zweren dat die man drie koppen groter was dan zijzelf. Waarom vindt ze hem dan niet hier op het vliegveld. Verdorie dadelijk is ze nog te laat om in te checken. Ineens tikt haar iemand op de schouder.
“Was jij toevallig op zoek naar mij?” vraagt een bekende stem
“Nee, Richard ik sta op iemand anders te wachten dus maak dat je wegkomt” sneert ze naar de persoon, die de reden van haar vertrek uit Groot Britannië is.
“Lieverdje toch, je kunt niet zomaar weglopen. Je weet dat ik jou overal zal vinden. Ik zal wel in de buurt blijven zodat ik kan uitvinden waar jij naar toegaat.” Danique tandenknarst hoorbaar.
“Maak dat je weg komt Richard en laat me met rust” zegt ze met stemverheffing.
“Miss Millar” zegt David die uit het niets opduikt en de situatie gelijk overziet. “Ik geloof dat wij een afspraak hadden. Wil u ons excuseren?” zegt hij zich naar Richard wendend.
“Wat denk jij wel niet, jij ingebeelde kwast” begint Richard. “Denk jij nu werkelijk dat jij mijn meisje kunt inpalmen en meenemen.” David kijkt naar Danique die heftig ontkent zijn liefje te zijn.
“Jij bent deze dame dus lastig aan het vallen, mannetje” zegt David gevaarlijk zacht. “Security” roept hij dan, en binnen enkele seconden staan twee mensen van de beveiliging naast hem.
“Deze dame wordt lastig gevallen door deze man. Kunt u ervoor zorgen dat hij verwijderd wordt van het vliegveld?” vraagt David.
“Zeker mister Miller, daar houden wij niet van. Lastige types die gaan mee voor uitgebreid onderzoek. Komt u vrijwillig mee of moeten er handboeien aan te pas komen?” Richard begint te protesteren en wordt door de beveiliging mee genomen.
“Dank je wel, David. Je kwam net op tijd” zegt Danique dankbaar.
“Was dat jou reden voor vertrek uit Londen?” vraagt David. Ze knikt en vertelt hem dat hij haar al jaren aan het stalken is. Voordurend loopt hij achter haar aan. Zelfs twee keer verhuizen en van baan veranderen had niet geholpen.
“Weet je zeker dat hij niet kan achterhalen waar ik naar toe ga?” vraagt ze aarzelend.
“Zeker weten want wij gaan met mijn vliegtuig naar het eiland en dat staat niet bij de lijnvluchten.”
“God dank” zucht ze opgelucht. David neemt haar mee naar een gate die normaal niet gebruikt wordt. Alleen voor hoge gasten. Eenmaal in het vliegtuig is Danique verbaast over de luxe aan boord. Ze kijkt haar ogen uit. Ze heeft wel eens gevlogen maar dit vliegtuig is weliswaar even groot maar het aantal stoelen is aanzienlijk beperkt. Verder is alles aan boord van keuken tot badkamer.
“Is dit jouw eigen vliegtuig?” vraagt ze. David moet lachen om haar.
“Nou ik werk voor Miller Holding enkele weken per jaar, omdat mijn vader dat zo graag wil maar voor de rest ben ik te vinden in mijn eigen restaurant. En dit vliegtuig is van Miller Holding en staat ter beschikking voor mijn vluchten van en naar Silhouette Island. Zodat ik in geval van nood snel weer in Londen ben.” Ze knikt begrijpend, al weet ze niet wat haar nog allemaal te wachten staat op het eiland Silhouette.

“Seb ik ga lunchen, moet ik voor jou nog iets meenemen?” vraagt zijn secretaresse.
“Nee Tanja laat maar. Ik heb al een order bij de broodjeszaak hier beneden geplaatst en dat zouden ze zo komen brengen.
“Oké, tot straks dan.”
Seb trekt zich uit en besluit even te relaxen. De hele morgen is hij in de weer geweest met cijfers en statistieken. Het resort is een winstgevende onderneming met meer dan honderd vijftig mensen in dienst. Na een klopje op de deur komt een bediende van de broodjeszaak binnen met zijn broodje. Hij betaalt en besluit maar gelijk te gaan eten. Hij schenkt een glas karnemelk in en hapt in zijn broodje gegrilde kipfilet. Heerlijk even zo genieten. Als hij de boel heeft opgeruimd doet hij zijn schoenen uit en legt zijn voeten op zijn bureau. Hij zet zijn stoel ietsjes naar achteren, zodat hij ontspannen ligt.
Hedwig is op weg naar de derde verdieping. Ze heeft het bloemstuk klaar voor de manager. Ze hoopt maar dat hij het iets vind. Ze opent de kantoor deur en ziet dat de secretaresse er niet is. Even twijfelt ze. Zal ze de bloemen met rekening gewoon op haar bureau leggen? Of zal ze op de deur van de manager kloppen? Na even nagedacht te hebben besluit ze voor het laatste. Ze klopt op de deur maar hoort niemand binnen roepen. Ze klopt nog maar eens. De manager zal wel lunchen zijn denkt ze bij zichzelf. Ze voelt nog even aan de klink en schrikt dat de deur gewoon open gaat. Voorzichtig kijkt ze naar binnen en ziet de manager met zijn voeten omhoog in zijn stoel zit te slapen. Ze sluipt naar binnen en zet het bloemstuk op de vergadertafel. De factuur legt ze ernaast. Ze kijkt nog even naar de slapende man. Hij moet toch wel erg moe zijn dat hij op klaarlichte dag hier in een bureaustoel in slaap valt. Ongemerkt is ze dichter bij hem gekomen. Zijn voeten trekken haar aandacht. In gedachten is ze al bezig met de plekken die ze zou moeten masseren voor meer vitaliteit. Voetenreflexologie is tenslotte haar beroep. Ze gaat op de punt van zijn bureau zitten en neemt de bovenste voet in haar handen. Ze trekt de sok uit en voor ze het goed en wel in de gaten heeft, is ze al bezig met masseren. Seb wordt wakker met een zeer aangenaam gevoel. Even denkt hij dat hij in zijn bed ligt. Langzaam doet hij zijn ogen open en kijkt in het lachende gezicht van Hedwig.
“Bent u vaker zo moe, midden op dag?” vraagt ze. Seb springt verschrikt op en ziet nu pas dat hij maar één sok aan heeft.
“Wat doe jij hier?” moppert Seb. “En waarom heb ik maar één sok aan?”
“Sorry, maar ik kan voeten nu eenmaal niet weerstaan. Daarbij wilde ik u alleen helpen zodat u zich niet zo moe meer voelt” begint ze haar uitleg. Seb bedenkt dat hij toch wel heel lekker wakker was geworden.
“Als je nu gaat zitten dan kan ik het even afmaken.”
“Dat zal niet nodig zijn”zegt Seb verlegen. Dit heeft hij nog nooit meegemaakt.
“Waarom niet? Baat het niet schaad het toch ook niet?” probeert ze hem te overtuigen. Seb kijkt naar beneden naar zijn voeten en gaat weer zitten. Hij wil de andere sok weer aantrekken maar Hedwig houdt hem tegen.
“Wat heb je te verliezen? Je kunt je alleen maar beter gaan voelen. Ik weet zeker dat ik iets vind in jouw voeten waar jij last van hebt.” Seb staakt zijn handeling en trekt daarvoor in de plaats ook zijn andere sok uit en steek haar zijn voeten toe. Ze glimlacht en trekt een stoel dichterbij en begint zijn voeten af te tasten.
“Ik heb de vitaliteit al bevorderd maar ik zie dat je ook last hebt van je linkerschouder zal ik die ook even doen?” Seb kijkt haar schaapachtig aan. Hij heeft inderdaad al enkele dagen last van zijn linker schouder. Hij is nu wel heel benieuwd wat zij daar aan kan doen dus knikt hij dat het goed is.
Vakkundig gaat Hedwig te werk en als ze dan een half uurtje later weer naar beneden gaat laat ze een goedgehumeurde Seb achter die voor het eerst sinds dagen geen pijn meer in zijn schouder heeft.Conny
_________________

mijn site klik hier

[Kristel]

Hoi Conny,

Dat eiland van Urs, dat moet een klein paradijs zijn. Zoals jij dat beschrijft. Dus daar moet ik naar toe als ik inspiratie wil opdoen voor een tweede verhaal!

Die situatie met Richard heeft David goed afgehandeld. Hopelijk vindt hij hen niet meer terug. Zo'n privéjet heeft eigenlijk ook wel iets. Benieuwd hoe het verder gaat met die twee op het eiland

Dan Seb en Hedwig: wat een samenloop van omstandigheden! Blijkbaar heeft ze gouden handen, ik zag het helemaal voor me. En Seb lekker ontspannen, waarschijnlijk vraagt hij haar elke middag langs te komen

Goed geschreven Conny, prettig weekend en tot volgende week!

Groetjes, Kristel
_________________

[Maria]

Zucht Conny, wat een heerlijk hoofdstuk. Urs een eigen eiland, ik ben benieuwd of hij tot rust komt en weer inspiratie voor zijn boek krijgt.

David als reddende engel, zo zie ik hem eigenlijk wel. Een rots in de branding

En Seb die is helemaal met zijn neus in de boter gevallen. ik zie het zo voor me. Zit hier breeduit te grijnzen om haar actie

Kom maar op Conny ik ben klaar voor het volgende hoodstuk

[konsalik]

Hallo allemaal

Allereerst Kristel en Maria bedankt voor jullie reacties. Altijd fijn om te lezen wat jullie ervan vinden.

Vandaag hoofdstuk 4 met daarin: Carlos betrapt Nancy als die naar de jungle wil vertrekken. Urs doet een ontdekking op zijn eiland en David en Danique zijn gearriveerd op Silhouette Island. Ik wens jullie weer veel leesplezier en tot volgende week donderdag

liefs Conny


Hoofdstuk 4
Op het resort staan allemaal huisjes voor het personeel. In één van die huisje woont Carlos. De volgende morgen staat hij in zijn keuken een boterham te maken als buiten iets zijn aandacht trekt. De huisjes liggen niet ver van elkaar af en schuin tegenover hem woont zijn assistente Nancy, die net bepakt en bezakt haar woning uitkomt. Wat is zij van plan? Vraagt hij zich af. Hij kijkt kritisch en komt tot de conclusie dat Nancy haar Jungle bepakking mee heeft. Inclusief tent en slaapzak. Ze heeft twee dagen vrij maar wat gaat zij doen? Of belangrijker nog waar gaat zij heen? Hij besluit haar te volgen. Hij neemt snel een hap van zijn boterham, neemt zijn verrekijker en besluit naar de uitzichttoren aan de rand van het resort te gaan. Vandaar uit heeft hij een prima uitzicht op de omgeving. Hij trekt een sprintje naar de toren en neemt de trappen met drie treden tegelijk. Eenmaal boven tuurt hij naar beneden waar de huisjes van het personeel liggen richting parkeerplaats. Nancy is net bij haar auto aangekomen en laad haar spullen in. Vervolgens start ze haar auto en rijdt een kilometer verder naar de parkeerplaats van de Jungle waar ze haar spullen weer uit de auto haalt en het pad op gaat dat via de waterval door de Jungle voert. Goedgehumeurd gaat ze op pad.
Carlos staat vloekend op de uitzichttoren.
“Regel één: Ga nooit alleen in de Jungle. Regel twee: Vertel altijd iemand waar je naartoe gaat, zeker als je alleen weg gaat” dreunt hij zijn eigen regels op. Hij sprint terug naar zijn huis om zijn spullen te halen. Hij is boos op Nancy. Waarom vertelt ze niet dat ze de Jungle in wilde? Hij had haar met alle plezier begeleid. Hij houd van de Jungle en kent die op zijn duimpje. Als er iemand alleen in de Jungle kon gaan dan was hij het zelf wel maar niet zijn assistente. Als hij het goed inschatte vergat die alle veiligheidregels zodra ze haar fotocamera in haar handen had. Nancy is namelijk een verwoed amateur fotografe, die ook tijdens hun tochten met gasten altijd foto’s maakt, die de gasten dan na de tocht konden bestellen. Een half uurtje later gaat ook Carlos richting Jungle al neemt hij geen auto maar loopt binnen door naar het pad dat hij Nancy op heeft zien gaan. Hij is ervan overtuigd dat hij haar zal inhalen voor het donker wordt.
Nancy geniet van de tocht door de Jungle met haar camera in de aanslag om mooie plaatjes voor haar opdracht te schieten. Een vlinder dwarrelt om haar hoofd. Ze steekt haar linkerhand uit en tot haar genoegen gaat de vlinder er even op zitten. Met haar rechterhand maakt ze een close-up foto.
Carlos is bijna bij haar maar heeft besloten haar niet te overvallen maar alleen in de gaten te houden dat er niets gebeurt. Hij zit in een boom en kijkt door zijn verrekijker naar haar hoe ze aan het fotograferen is. Hij kreunt. Precies zoals hij al dacht. Nancy die op een wolk zit te fotograferen en niet ziet wat er omhaar heen gebeurt.
Als Nancy bij de waterval aankomt besluit zij haar tent voor de nacht op te zetten en iets te eten. Ze heeft genoeg brood voor deze twee dagen meegebracht. Behendig gaat ze aan de slag, niet wetende dat Carlos haar gade slaat. Na het eten pakt ze haar fotocamera en schiet nog wat plaatjes van de waterval en een kolibri. Ze is tevreden. Hier zou ze dagen kunnen blijven om foto’s te maken. Als de schemering valt besluit ze te gaan slapen zodat ze morgen weer vroeg aan de slag kan.

Urs heeft zoals hij zich had voorgenomen in de hangmat geslapen op het terras. Hij wordt gewekte door warme zonnestralen. Genietend trekt hij zich uit en kijkt naar de zee die er vandaag rustig bij ligt. Hij trekt zijn kleren uit en rent het water in. Heerlijk is het hier. Hij is helemaal alleen en ziet dus ook geen kwaad in om naakt te zwemmen. Met krachtige slagen zwemt hij een stuk de zee in. Als hij na een uurtje zwemmen terug aan land is besluit hij te gaan ontbijten. In zijn de keuken maakt hij een roerei met brood voor zichzelf. Maar goed dat zijn ouders niet weten dat hij kan koken. Laat die maar denken dat hij personeel nodig heeft. Hij heeft het koken geleerd van hun kokkin in Duitsland, waar hij tijdens zijn jeugd vele uren in de keuken heeft doorgebracht om te kijken hoe zij al dat lekkers maakte. Van tijd tot tijd mocht hij haar helpen en later mocht hij ook zelfstandig kleine dingen klaar maken. Het was hun geheimpje geweest. Nu is er alweer sinds enkele jaren een nieuwe kokkin, nadat Theresa met pensioen was gegaan. Dat was nog eens een heerlijke tijd.
Na zijn ontbijt besluit hij zijn lichaam in conditie te houden door te gaan joggen. Hier kan hij immers geen uren paardrijden zoals in Duitsland. Hij besluit langs de kustlijn te joggen. Ineens ziet hij voor zich uit een hond. Vreemd denkt hij. Een hond hier op het eiland? Zou iemand die hier uitgezet hebben? Hij staakt het joggen en loopt in de richting van de hond. Voorzichtig om geen onverhoedse beweging te maken. De hond is echter door het dolle heen als hij Urs in zijn vizier heeft gekregen. Blij springt hij tegen hem op en jankt van blijdschap.
“Hoe kom jij hier?” vraagt hij. Hij aait de hond en ziet nu pas dat hij door en door nat is. Zou hij dat hele stuk hebben gezwommen? Dat lijkt hem toch wel sterk. De hond draait rondjes om Urs heen en begint te blaffen.
“Ja, gekkie wat wil je me nu eigenlijk vertellen” vraagt Urs. Het lijkt inderdaad wel alsof de hond hem iets wil vertellen. Urs pakt en stok en gooit die weg. Hij had verwacht dat de hond erachter aan zou gaan maar dat gebeurt niet. Hij blijft Urs aandacht aan het trekken door op hem te blaffen.
“Wil je dat ik meekom?” De hond blaft weer en rent een stuk vooruit.
“Raar beest” mompelt Urs en besluit achter de hond aan te gaan. De hond rent voor Urs uit maar komt geregeld terug om dan weer een stuk vooruit te rennen. Ineens blijft de hond staan en begint te janken. Urs rent naar de hond en ziet nu pas dat er iemand op de grond ligt. Hij zakt door zijn knieën en voelt de pols van de jongedame, die hier wel aangespoeld lijkt. Haar ademhaling gaat onregelmatig maar haar hartslag is duidelijk voelbaar. Hij probeert haar wakker te krijgen. Ze reageert niet. De hond duwt zijn snuit onder Urs’ hand.
“Is dat je vrouwtje? Ik help jullie wel.” Urs denkt even na wat hij het beste kan doen en besluit het meisje naar zijn woning te dragen. Daar kan hij haar schaafwonden verzorgen en eventueel naar Silhouette brengen mocht zij een arts nodig hebben. Voorzichtig tilt hij haar op en begint aan de terugweg naar zijn huis. De hond uitgelaten voor hem uitrennend.

“Welkom op Silhouette Island” zegt David als Danique voor het eerst voet aan de bodem van het eiland Silhouette zet. Ze kijkt naar de wuivende palmen en de stralend blauwe lucht. Hun koffers worden uitgeladen door de bemanning en David loopt met haar naar zijn auto. Hij zet de koffers achterin en gebaart dat zij in kan stappen.
“Wat is het schitterend hier”zucht Danique. “Wat een hemelsbreed verschil met Londen.” David moet lachen om die uitspraak want dat is nu net de meest belangrijke reden dat hij zich hier op het eiland gevestigd heeft. David stuurt de auto de weg op en zet koers op zijn restaurant. Op het grondgebied staat buiten het restaurant nog een grote woning van hemzelf. Een iets kleiner woning die bewoond wordt door zijn beheerders Richard en Sarah en dan is er nog een piepkleine woning en die heeft hij in gedachten voor Danique. Het is niet meer dan een badkamer en een slaapkamer met een klein keukennisje. Maar voor één persoon meer dan voldoende. Als hij de auto voor het restaurant neerzet, kijkt Danique haar ogen uit.
“Wat is dit mooi en zo dicht op het strand. Zover ik kan kijken geen mensen te bekennen.”
“Nee”lacht David. “Nu nog niet maar dat veranderd wel als straks tegen etenstijd de gasten arriveren. Kom ik zal jou even wijzen waar jouw woning is” stelt David voor.
“Mijn woning? Ik dacht eerder aan een kamertje boven het restaurant” laat Danique zich ontvallen.
“Nou het is ook niet erg groot maar ik denk wel groot genoeg voor jou alleen. Kom dan nemen we jouw koffers gelijk mee dan droppen wij die daar en dan kan ik jouw een rondleiding geven” legt David uit.
Enige tijd later klopt David op de deur van zijn beheerders. Sarah doet open en begroet hem hartelijk.
“Je ben weer terug en ik zie je hebt versterking mee gebracht” zegt ze lachend, Danique ondertussen onderzoekend aan kijkend. Richard, haar man komt nu ook naar buiten om hun te begroeten. Hij ziet zijn vrouw kijken naar hun nieuwe medewerkster en denkt het zelfde als zijn vrouw. Hij zoekt haar ogen en laat zo weten dat ze er niets van moet zeggen. Ze knikt onopvallend.
“Papa.” David draait zich om en vangt het kind op.
“Hoi boefje, ben je braaf geweest toen ik weg was? Heb jij het Sara en Richard niet te zwaar gemaakt?”
“Pap we hebben een heleboel vissen gevangen vanmorgen die mag jij allemaal hebben voor het restaurant” vertelt de jongen enthousiast.
“Tom, mag ik jou voorstellen aan Danique, zij komt ons hier helpen en ook zo af en toe op jou passen. Geef eens even netjes een hand.” Tom kijkt nieuwsgierig naar Danique, die zich net aan het bedenken is dat vader en zoon wel erg veel op elkaar lijken. Zelfs de lengte schijnt hij van zijn vader geërfd te hebben. Ze reikt Tom haar uitgestoken hand en stelt zich voor. De jongen krabt op zijn hoofd en denkt even na.
“Dat is geen gemakkelijke naam” zegt hij dan.
“Nou dan kort je hem toch gewoon af” stelt Danique voor.
“Geen sprake van” moppert David. “Jij noemt haar gewoon Danique en niet anders. Begrepen?”
De jongen kijkt mokkend naar zijn vader op, niet van plan gehoor te geven aan diens verzoek.
“Hij mag mij gerust Dani noemen” zegt Danique toegevend. David steekt zijn handen in de lucht want hij weet als je Tom een vinger geeft pakt hij je hele hand. En Danique heeft hij nu al in zijn zak en dat is wel duidelijk.
_________________

mijn site klik hier

[Maria]

hoi conny

Ik heb net die van Kristel gelezen en zie dat jij ook een nieuwe hebt gepost. Ben ik ook eens de eerste

Leuk hoofdstuk. Carlos sluipt achter zijn personeel aan. Maar waarom zegt hij niet gewoon dat hij het er niet mee eens is?

Urs naakt aan het zwemmen? slik Je weet wel een sfeertje te creeren zou ik zeggen. Maar goed hij is dus nu niet meer alleen op het eiland. Ben benieuwd wie de dame is.

David en Danique zijn op het eiland. Maar waarom reageert Sarah en Richard zo raar? Kennen zij Danique?

[Kristel]

Hoi Conny,

Ja, Maria je bent eerst, ik zat gisteren te wachten op je verhaal, Conny, maar nee niks en vandaag ook niet. Besloot toch maar het onderwerp aan te klikken en toen zag ik dat je donderdag al gepost had.

Nu over het verhaal:
Je beschrijft de jungle zo prachtig, vooral met die vlinder, je ziet het helemaal voor je. Maar toch denk ik dat het een geluk is dat Carlos haar gevolgd is, want volgens mij zit er in de jungle nog wat anders dan vlinders...

Urs die naakt gaat zwemmen wow! En dan vindt hij een drenkelinge op het strand. Wie zou dat zijn? De secretaresse van Seb misschien?

David en Danique zijn ook gearriveerd en Danique is helemaal verrukt van het eiland. De eerste ontmoeting met David's zoon valt ook best mee, afwachten hoe dit verder gaat.

Leuk geschreven, Conny, tot volgende week maar waar en prettig week-end!
_________________

[konsalik]

Maria en Kristel bedankt weer en ja soms wijk ik af omdat ik nogal druk ben met andere dingen sorry. Ik probeer zo veel mogelijk om do/vr te posten

Hoofdstuk 5: Sebastien besluit Hedwig thuis te brengen na haar eerste werkdag. Carlos voelt zich ongemakkelijk door een impulsieve actie van Nancy.

Volgende week komen Urs en David weer aan bod. Volgende week ben ik er op vrijdag ipv donderdag omdat ik donderdags weg moet.

Veel leesplezier weer tot dan

liefs Conny



Hoofdstuk 5
Seb zit in gedachten verzonken te werken. Geregeld dwalen zijn gedachten af naar de lunchpauze en naar Hedwig. Vanmorgen toen hij naar zijn werk kwam was nog niets aan de hand en nu kan hij alleen maar aan Hedwig denken. Wel opmerkelijk dat hij zijn schouder niet meer voelt. Zou het dan toch kunnen dat je door voetenreflexlogie van bepaalde klachten kunt afkomen? Hij gaat het bijna geloven. Tegen zessen besluit hij zijn kantoor af om naar huis te gaan. De dag was immers lang genoeg. Maar het lukt hem wel vaker om nog tot ’s avonds laat op kantoor aanwezig te zijn.
Hij sluit zijn kantoor af en gaat naar beneden. De meeste winkeltjes zijn gesloten. Nieuwsgierig kijkt hij naar de bloemisterij waar nog volop licht brand. Zou Hedwig nog steeds aan het werk zijn? Hij loopt naar de deur en voelt eraan. Op slot maar waarom is er dan overal licht aan? Hij klopt op de deur en ziet vervolgens Hedwigs hoofd achter uit het atelier komen. Ze maakt de deur open.
“Moest jij nog iets hebben?” vraagt ze beleeft.
“Nee, sorry maar ik vroeg me alleen af of het niet eens tijd werd dat jij naar huis ging. Ik bedoel morgen is er ook nog een dag en ik neem aan dat jouw tante op je wacht” begint Seb zijn inleiding. Ze zucht hoorbaar.
“Dat klopt ook wel maar als ik die bloemstukken nu niet afmaak kan ik ze morgen niet verkopen. Ik zal tante Elisabeth zo wel even bellen dat ze alvast eet en dat ik later kom.”
“Dat zal niet gaan, zegt Seb want deze passage wordt om zeven uur gesloten. Maar dan kom je morgenvroeg toch gewoon iets eerder. De deur gaat open om zeven uur want dan kunnen de gasten verse broodjes komen halen”stelt Seb haar voor. Daar zit natuurlijk wel wat in en ze heeft eigenlijk best wel honger want haar lunch is er ook al bij in geschoten.
“Oké, ik moet eventjes nog wat bloemen terug in het water zetten en dan sluit ik af” antwoordt ze. Seb blijft wachten alsof hij zelf de boel moet sluiten. Ze kijkt hem aan en fronst haar wenkbrauwen.
“Kan ik jou misschien een lift geven?” vraagt hij dan snel.
“Moet jij die kant dan op?” Seb knikt driftig dat dit zo is, al woont hij aan de andere kant van het eiland. Hij wacht geduldig tot ze klaar is en alle lichten heeft uitgedaan. Ze inspecteert een laatste keer alles en draait het slot op de deur. Als Seb een poosje later stopt voor Elisabeths huis, stelt hij voor om eventjes mee naar binnen te gaan om haar tante gedag te zeggen. Ze ziet er geen kwaad in en babbelt opgewekt tegen hem. Ze opent de deur en een heerlijke geur komt hen tegemoet.
“Jippie hete bliksem mijn lievelingseten” roept ze opgewonden uit. Ze stormt de kamer binnen en geeft haar tante een dikke knuffel.
“Heeft u nu toch weer zelf in de keuken gestaan” moppert ze gemaakt.
“Nee, mijn lieve kind ik heb in de keuken gezeten en ik moet zeggen dat ging best goed. Zittend koken. Zeker als je een ovenschotel maakt” zegt Elisabeth haar nichtje stralend aankijkend.
“Hoe was je eerste dag. Kon je alles vinden? Heeft Chantal jou van alles op de hoogte gesteld?” Dan ziet ze Sebastien.
“Ojé meneer Izambard u bent er ook. Sorry ik had u niet zien binnen komen” begint Elisabeth tegenover hem. Sebastien lacht toegeeflijk.
“Is niet erg Elisabeth ik wilde alleen even kijken hoe het met je ging. Zo te zien ben je nog wel eventjes zoet met die voet. Maar maak je geen zorgen je nichtje doet het fantastisch, ze heeft zelfs mevrouw Dracken overleeft” meldt hij met een vette knipoog.
“Dat mens is een ramp” roept Elisabeth uit. “Ik wed dat ze de winkel is uitgegaan zonder iets te kopen.” Seb schatert.
“Jij had haar moeten zien met een bloemstuk dat jij gemaakt had afgelopen zaterdag. Speciaal voor vaste klanten zoals u” aapt Seb, Hedwig na. Beiden schieten in de lach.
“Geweldig” hikt Elisabeth nog na. “Meneer Izambard, mag ik u misschien uitnodigen voor een hapje met ons mee te eten? Er is genoeg en u zult toch nog wel niet gegeten hebben.”
Seb denkt even na om vervolgens met veel plezier de uitnodiging voor dit onverwachtse etentje aan te nemen.

De zon is net op als Nancy wordt wakker in haar tentje. Even moet ze nadenken waarom ze in een tent ligt. Ineens weet ze het weer, ze is de jungle in gegaan voor een fotoreportage. Ze rekt zich uit en opent de rits van haar tent. Wat is het hier toch mooi. Ze kruipt naar buiten en geeuwt. De waterval klatert verleidelijk. Eigenlijk zou ze wel een duik willen nemen in dit heerlijke heldere water. Ze kijkt om zich heen en trekt snel haar kleren uit om vervolgens naakt het water in te duiken. Ze slaakt een gilletje. Dat is kouder dan gedacht. Ze zwemt naar de water val.
Ondertussen was Carlos allang op, had hij gegeten en zijn tent en al weer ingepakt. Hij is weer de boom in gekropen waar hij gisteren ook zat en zet zijn verrekijker voor zijn ogen. Het lijkt er niet op dat Nancy al wakker is. Haar tent is nog dicht geritst en van haar geen enkel spoor. Hij neemt een hap uit het laatste broodje dat hij nog over heeft van zijn proviand. De jungle lucht maakt hongerig weet hij. Hij kijkt weer door zijn verrekijker en ziet Nancy uit haar tentje komen. “Aha mevrouw is ook eens wakker” mompelt hij bij zichzelf. Ze is gekleed in enkel een slipje en een dun nachthemdje. Carlos slikt, zo heeft hij haar nog niet gezien. Ze heeft een mooi figuur valt hem ineens op. Wat gaat ze nu doen? Ze kijkt om zich heen alsof ze hem heeft ontdekt. Onwillekeurig krimpt hij ineen. Voorzichtig gluurt hij weer door de verrekijker en ziet nog net hoe zij naakt het water induikt. Zijn hart slaat een slag over en van schrik valt zijn broodje naar beneden. Hoe kan ze dit nu doen? Wie gaat er nu naakt zwemmen? Het volgende moment grijnst hij want dat heeft hij ook al vaker gedaan bij deze waterval. Aan haar gil te horen was het water koud. Hij pakt de verrekijker weer en ziet dat onder de waterval aan het douchen is. Hij kan zijn blik niet afwenden en blijft gefascineerd naar Nancy kijken. Hij weet dat het niet hoort een dame zo begluren maar hij kan even niet anders. Ze zwemt nu terug naar de kant en komt uit het water. Carlos kijkt nu wel uit dat hij de verrekijker niet laat zakken. Ze lijkt wel een waternimf. Ze pakt een handdoek en begint zich af te drogen en slaat de handdoek om haar lichaam hen. Haar lange haren wringt ze uit en maakt er een hoge staart van. Ze neemt wat te drinken en eet wat boterhammen en een appel. Daarna pas laat zij de handdoek die ze omgebonden had vallen en begint zich aan te kleden. Carlos had ondertussen wat gegeven voor een verkoelende duik maar hij durft zich niet kenbaar aan haar te maken. Hij kijkt toe hoe ze handig haar tent en haar spullen inpakt om even later bepakt en bezakt verder te gaan. Nu weet Carlos het zeker. Hij zal haar moeten volgen om te voorkomen dat ze te diep de jungle ingaat. Ze blijft af en toe staan en fotografeert. Carlos volgt haar op afstand. Dan ineens klinkt er een ijselijke gil door het oerwoud. Carlos versnelt zijn pas omdat de gil uit Nancy’s richting kwam. Hij schrikt als hij ziet dat een stuk pad weg is gevaagd door een modderstroom. Zijn ogen glijden over de omgeving op zoek naar Nancy.
“Help” hoort hij dan iemand roepen. Voorzichtig buigt hij over de rand en ziet haar bungelen met één hand aan een boom wortel en de andere aan een steen. Haar rugzak zorgt dat ze gevaarlijk achteruit helt. Carlos maakt een inschatting van de hoogte tussen haar en hem.
“Nancy?”
“Carlos, help me alsjeblieft ik hou dit niet lang” klinkt het angstig van uit de diepte.
“Houd goed vast, sluit je ogen en concentreer je op de kracht in je armen. Ik kom zo naar beneden om je te halen. Oké?” Ze durf niet naar boven te kijken en dwingt zichzelf te doen wat Carlos net zei. Concentreren op haar kracht. Het lijkt wel of er uren overheen gaan, voor ze een arm rond haar middel voelt.
“Nog niet loslaten, Nancy. We hebben het bijna gehad” zegt hij geruststellend een touw om haar middel bindend. Carlos is met een dubbeltouw de afgrond in gegleden en klimt nu met Nancy voor zich weer naar boven. Nancy heeft bijna geen kracht meer in haar armen en benen maar doet haar best om boven te komen. Op het laatste stukje duwt hij haar naar boven zodat zij als eerste op de kant kan klimmen. Hij volgt even later. Nancy ligt uit geteld op haar rug op de modderige bodem. Dit was niet ingepland. Hij gaat naast haar zitten en kijkt op haar neer.
“Ben je oké?”
“Ja nu wel weer. Dank je wel Carlos ik weet niet wat ik zonder jou had moeten doen om hier uit te komen” begint ze met een bibberige stem.
“Regel één” begint Carlos. Ze kijkt hem berouwvol aan.
“Sorry ik had niet alleen mogen gaan. Maar ik wilde je niet lastig vallen en eigenlijk verrassen met die reportage in Flora en Fauna waardoor er ook weer reclame werd gemaakt voor ons resort.
“Reclame voor het resort? Hoe bedoel je?” vraagt Carlos nieuwsgierig, waarna zij hem vertelt van de mail die ze ontvangen heeft.
“En heb je genoeg foto’s denk je? Vraagt hij belangstellend.
“Geen idee maar ik wilde eigenlijk nog enkele foto’s van de chimpansees nemen daarom wilde ik deze kant uit. En nu kan ik dat geloof ik wel vergeten”zucht ze spijtig.
“Ja” antwoordt Carlos. “Voor straf terug naar het park en twee dagen huisarrest” laat hij er lachend op volgen. Hij is al veel te blij dat ze ongedeerd is. Ze kijkt bedrukt.
“Nee, natuurlijk niet kom je mee ik weet nog wel ergens apen te zitten.” Hij reikt haar een hand en trekt haar omhoog.
“We zien er niet uit” meldt als ze haar eigen kleren en die van Carlos ziet.
“Daar is wassen goed voor, als je het mij vraagt” lacht Carlos. Ze is blij dat hij niet zo heel boos is en loopt achter hem aan zich afvragend of hij haar heeft zien zwemmen bij de waterval. Als ze er nu aan terug denkt voelde ze zich wel bespied.
_________________

mijn site klik hier

[Kristel]

Hoi Conny,
op jouw verhaal heb ik gisteren ook gereageerd, maar blijkbaar is er iets compleet misgelopen. Even kijken of het nu wel lukt. Tekst zal niet helemaal hetzelfde zijn (hihi)

Die voetmassage heeft duidelijk indruk gemaakt op Seb, hij kan Hedwig niet uit zijn hoofd zetten. Valt natuurlijk ook wel mee dat Elisabeth hem uitnodigt te blijven eten. Ben benieuwd hoe het verder gaat met die twee.

Carlos die Nancy bespiedt terwijl ze naakt gaat zwemmen, valt me nog mee dat hij niet uit de boom valt. En gelukkig is hij net op tijd om Nancy uit een benarde situatie te redden.

Leuk geschreven Conny.
Groetjes, Kristel
_________________

[konsalik]

Bedankt Kristel voor je berichtje.

Het volgende hoofdstuk gaat weer over Seb en Carlos.

Veel leesplezier

liefs
Conny



Hoofdstuk 7
Fluitend staat Sebastien op. Gisterenavond was een hele aangename avond. Hij denkt terug aan het aangename gezelschap van Elisabeth en vooral aan haar nichtje Hedwig. Ze is een integrerende dame. Ze heeft een apart manier van denken en zegt rechtuit waar het opstaat. Ze heeft vertelt over haar beroep als voetenreflexologe. Ze heeft hem tekeningen laten zien waarin te zien was welke lichaamsdelen waar in de voet te bewerken zijn. Vreemd die voetenreflexologie maar bij die schouder had het wel gewerkt. Hij verheugt zich er al op om haar dadelijk te zien. Hij heeft zich voorgenomen haar uit te nodigen voor een lunch vanmiddag. Als hij voor de klerenkast staat besluit hij iets anders dan normaal te kiezen. Hedwig heeft wat met kleuren en gisterenavond had ze hem verklapt dat de kleuren grijs en rood niet bij hem flatteerde. Hij moet lachen dat zij de kleuren donkerblauw en geel noemde. Een donkerblauw pak heeft hij wel maar geen geel kledingsstuk. Na veel dubben besluit hij het donkerblauwe pak met een witte blouse en een donkerblauwe leren stropdas om te doen. Ze zal niet kunnen zeggen dat hij het niet geprobeerd heeft. Hij kijkt in de spiegel en denkt: Ik lijk wel gek dat ik dit doe. Even overweegt hij gewoon weer zijn grijze pak aan te trekken maar hij besluit ervoor te gaan in deze kleding. Snel maakt hij een boterhammetje voor zichzelf klaar en gaat op pad. Eenmaal in het resort zet hij gelijk koers op de bloemenwinkel van Elisabeth. Hij gaat naar binnen en ziet Hedwig niet in de winkel. Hij loopt naar het atelier waar de bloemstukken gemaakt worden. Er gaat een glimlach over zijn gezicht. Ze is druk in de weer met een bloemstuk en heeft zo te zien handen te kort om het een en ander vast te houden.
“Niet schrikken, Hedwig. Ik ben het maar” zegt hij zachtjes. Ze laat de bloemen die ze vast heeft los en kijkt hem stralend aan.
“Sebastien, goedemorgen.” Haar blik glijdt over hem heen en dan begint ze te grijnzen.
“Je hebt een donkerblauw pak aan. Mooi, zie je nu wel dat dit veel beter staat?” vraagt ze.
“Ik moet er geloof ik nog even aan wennen denk ik” zegt Seb een beetje verlegen. Ze komt naar hem toen en legt haar handen op zijn revers.
“Ik mis alleen iets.” Ze kijkt hem lachend aan. Seb wordt nog onzekerder dan hij al is.
“Ik heb geen geel shirt” geeft hij dan toe. Ze lacht erom. Ze kijkt diep in zijn ogen. Seb voelt zich wat draaierig en legt onbewust zijn handen rond haar taille en trekt haar naar zich toe.
“Ik wilde je eigenlijk vragen of je met mij wilde lunchen tussen de middag?” Zijn gezicht is nu dicht bij het hare. Haar armen glijden van de revers omhoog naar zijn nek. Voorzichtig kust hij haar lippen.
“Graag Sebastien” antwoordt ze zich weer van hem losmakend. Seb is nog steeds een beetje beduusd.
“Zal ik je dan rond half één ophalen” gooit hij er dan snel uit. Ze knikt lachend en dan ineens heeft Seb haast om weg te komen. Als hij in de lift staat overdenkt hij zijn actie van net. Dat was niet zijn bedoeling maar om één of ander reden kon hij niet anders dan deze dame kussen. Hij trekt aan zijn stropdas. Wat is het heet hier in het gebouw denkt hij.
Eenmaal boven geeft hij zijn secretaresse opdracht om een lunch voor twee personen te bestellen bij de catering en wel op zijn kantoor.
“Moet ik dan in de middagpauze hier blijven?” vraagt zijn secretaresse.
“Dat zal niet nodig zijn, ik red me wel. Je gaat maar gewoon met lunchpauze” draagt hij haar op.
Hij wil snel aan het werk maar er komt niets meer uit zijn handen. Zijn gedachten dwalen af naar een donkerharige dame die vandaag weer opvallend fleurig gekleed was. Hij moet wel gek zijn, hij heeft haar gekust. Hoelang nog tot aan de lunch? Hij zucht en probeert zich te concentreren.

Carlos neemt Nancy mee naar een stuk oerwoud waar ze nog niet eerder is geweest. Haar fotocamera maakt overuren. Ze wil zoveel foto’s maken. De apen vliegen van de ene naar de ander boom. Daarbij heeft ze spierpijn in haar armen en schouders. Ze zakt zuchtend op een steen neer.
“Ik kan niet meer Carlos. Zelfs mijn camera is me nu te zwaar. Ik heb zo’n pijn in mijn armen en schouders” klaagt ze. Carlos laat zijn rugzak van zijn schouders zakken en haalt er een tube crème uit tegen verkrampte spieren. Geen wonder dat ze last heeft. Ze heeft er straks veel kracht voor moeten zetten om niet te vallen. Hij helpt haar om haar rugzak af te doen en stelt voor dat ze voor hem komt zitten. Ze kijkt hem vragend aan. Hij zit op de grond, spreidt zijn benen en wijst haar op het plekje ertussen. Ze krijgt het er warm van maar durft hem toch niet tegen te spreken. Als hij er niet geweest was, had zij dit waarschijnlijk niet na kunnen vertellen. Verlegen gaat ze met de rug naar hem toe zitten.
“Misschien moet jij je sweatshirt even uitdoen dan kan ik wat crème op je schouders smeren” stelt hij voor. Ze aarzelt even maar trekt dan het kledingstuk uit. Hij pakt haar paardenstaart en legt die na voren. Hij doet haar BH bandjes wat omlaag en begint de crème op haar schouders te smeren. Gelaten laat zij hem zijn gang gaan en geniet van zijn sterkte handen. Dit doet werkelijk goed. Ze zucht onbewust.
“Ben ik te hardhandig?” vraagt hij.
“Nee, je bent precies goed” antwoordt ze. Er gaat een grijns over zijn gezicht. Dit is voor hem beslist geen straf om dit te doen.
Als ze na een poosje weer op pad gaan voelt Nancy zich een heel stuk beter. Ze besluit haar camera op de bergen, zodat de terug weg sneller gaat. Carlos zit op een steen van het uitzicht te genieten. Als vanzelf gaat haar lens zijn richting uit. Ze zoomt in, stelt scherp verhoogt het brandpunt nog ietsjes, stelt weer scherp en knipt. Net als ze er nog eentje wil nemen kijkt hij verrast haar kant op.
“Ben je klaar Nancy?” Ze knikt en bergt snel haar camera op. Gezamenlijk gaan ze op pad. Allebei zwijgzaam en in verzonken in hun eigen gedachten. Carlos krijgt het beeld van de waternimf eerder die dag niet meer uit zijn gedachten en Nancy voelt nog steeds zijn handen op haar schouders. Ze mag het niet toegeven maar dat vond ze werkelijk heerlijk. Ze zou bijna willen dat hij dat nog eens deed. Onbewust kleurt ze. Ze spreekt zich zelf streng toe. Ze wil niet verliefd worden maar waarom voelt het dan alsof het al gebeurt is. Hij draait zich om.
“Ga ik te snel Nancy?”
“Nee hoor, ik houd je gemakkelijk bij. Maar we maken toch wel nog een stop onderweg? Toch?”
“Als jij dat wilt, wil ik wel stoppen bij de waterval. Ik wil eigenlijk wel een duik nemen.” Nancy krijgt een brok in haar keel en vraagt zich af waarom juist daar. Maar na al zijn hulp wil ze hem dit wel gunnen.
“Oké is goed. Dat lijkt mij inderdaad wel lekker een frisse duik” hoort ze zichzelf tot haar schrik antwoorden. Carlos kan een grijns niet onderdrukken. Zwemmen met een waternimf, dat is heel verleidelijk. Als ze na een uur bij de waterval komen heeft Carlos ineens haast om in het water te komen. Geschrokken kijkt Nancy hem na als hij in adam kostuum erin duikt. Langzaam kleedt ze zich uit en wil in ondergoed gaan zwemmen.
“Hé waternimf, die outfit van vanmorgen vond ik veel mooier” roept hij haar toe. Ze gromt en is boos op hem, zie je wel. Ze wist wel dat ze bespied werd.
“Dat zet ik jou betaald kereltje” roept ze boos vanaf de waterkant.
“Nou ik wacht. Kom me maar halen als je durft” gaat Carlos brutaal verder. Even twijfelt ze nog of ze wel of niet naakt erin moet springen maar ze besluit zich niet te laten kennen. Hij heeft haar vanmorgen ook al naakt gezien. Nu wil ze hem eerst eens flink soppen. Als ze het koude water voelt slaakt ze weer een gilletje en begint dan naar Carlos toe te zwemmen. Als hij binnen handbereik is sopt ze hem ongenadig onder water. Als hij boven komt ziet hij haar niet meer. Hij kijkt rond. Waar is ze? Hij grijnst en denkt het te weten. Hij duikt onder de waterval door en komt in de grot erachter. Daar zit Nancy inderdaad op de rand en hij trekt haar weer het water in. Ze heeft hem niet in de gaten en schrikt als ze ineens weer in het water ligt. Ze klemt zich automatisch aan hem vast en kijkt in zijn donker bruine ogen. Zijn gezicht komt steeds dichter bij en ze denkt dat hij haar zal kussen. Het duurt oneindig lang voor hun lippen elkaar raken. Een zucht ontsnapt aan haar lippen.
“Nancy, alles goed met je?” vraagt hij teder.
“Nu wel weer. Ik wil nog een kus” fluistert zij. Hij trekt haar dicht tegen zich aan en kust haar nu met meer overgave.
“We moeten terug meid anders zijn we niet terug voor het donker” onderbreekt hij hun romantische zwempartij.
“Ja, natuurlijk Carlos. Sorry ik liet me even gaan.” Ze zwemmen naar de kant en kleden zich zwijgend aan om de terugweg de aanvaarden.
_________________

mijn site klik hier

[Kristel]

Hoi Conny,

WOW!! wat een hoofdstuk! De romantiek droop van het computerscherm!

Seb met zijn donkerblauwe pak: het maakte wel indruk op Hedwig.
En dan Carlos: ik voelde zijn handen bijna op mijn schouders! Dan die zwempartij bij de watrerval; ik zag het zo voor me.

Prachtig geschreven, Conny.
Groetjes, Kristel
_________________