Millershill - door Conny Konsalik

[Kristel]

Hoi Conny,

Ik doe het graag hoor, reageren. Je verhaal leest heel vlot. En ik weet van mezelf ook dat ik zit te springen om jullie reacties te lezen, dus....

Nu over het verhaal:
Arme Mickey, ze heeft blijkbaar een hele slechte jeugd gehad, gelukkig is Seb en Willy daar om haar op te vangen en te verwennen. Die shoppingpartij gaat leuk worden. Het gaat een gezellige middag en avond worden, dat weet ik zeker.

Sonja gaat zich niet van de wijs laten brengen bij Urs (hihi). Ze weet niet hoe ze de middag moet doorkomen: zal ik het even overnemen?
Ben toch benieuwd hoe dat met Degan Oil gaat aflopen. Ik heb steeds het gevoel dat ze die firma danig onderschatten. Afwachten maar.

Prettig week-end, Conny en tot de volgende
Kristel
_________________

[konsalik]

Kristel bedankt weer meid.

Deze week gaat het verder met Carlos en David. Beiden heren worden met minder leuke dingen geconfronteerd.

Veel leesplezier, een fijn weekend en tot volgende week

liefs
Conny


Hoofdstuk 16
Als Carlos die zaterdag bij de disco komt ziet hij dat Carola er nog niet is. Hij neemt een drankje en zoekt zijn favoriete plekje aan de dansvloer op. Het is al aardig druk en het lijkt wel of iedereen nog eens wilt oefenen voor de wedstrijd van volgende week. Carlos ziet vele bekenden maar ook onbekende gezichten. Hij houdt de dansparen nauwlettend in de gaten. Dat zijn immers hun concurrenten.
“Hoi Carlos” klinkt het naast hem.
“Hoi, Carola wil je gelijk beginnen of liever eerst iets te drinken?”
“Doe maar een Cola light. Dat heet als jij het niet erg vind.”
“Natuurlijk niet, ik haal het wel even. Doe me een plezier en kijk eens naar de dansparen op de vloer.”
Carola laat haar blik over de dansvloer gaan. Jeetje, wat zijn daar goede paren bij zeg. Ze dacht dat ze met Carlos best aardig voor de dag kon komen maar wat ze hier ziet doet haar twijfelen. Haar blik blijft hangen op een jongeman die ze herkent als de jongen waarmee ze in botsing is gekomen. Zou hij ook mee doen? De dame in zijn arme is erg knap. Een lange slanke brunette met sprekende blauwe ogen. Het is overduidelijk wie de regie voert bij dat danspaar. Geen twijfel mogelijk, zij. Carlos komt terug als de dans is afgelopen en de paren lopen van de vloer af om plaats te maken voor een disconummer, waarvoor de jeugd de vloer op vliegt.
“Hier Carola, drink maar op dan kunnen we met de volgende ronde de latindansen meedoen en oefenen. Eens kijken of we uit die nieuwe figuren kunnen komen. Wist je trouwens dat Pierre zich zorgen maakt dat wij wellicht niet kunnen winnen?” Carola’s hoofd gaat met een ruk omhoog.
“Natuurlijk wil ik graag winnen Carlos maar je moet ook een portie geluk hebben. En als we niet winnen is dat gewoon jammer. Voor ons maar ook voor Pierre. Als ik kijk wat hier net op de vloer was dan denk ik eerlijk gezegd dat we geeneens een kans maken.”
“Dat meen je niet? Ik zou geeneens meedoen als ik zeker wist dat we geen kans zouden maken.”
“We zullen zien Carlos maar ik kan niet meer dan mijn uiterste best doen.”
“Is wel goed Carola, ik begrijp het. We zien wel waar we stranden. Zo ik ben eventjes die kant uit daar zag ik net Pierre, maar ik ben op tijd terug voor de volgende ronde. Kan ik jou hier even alleen laten?”
“Natuurlijk Carlos en ik beloof dat ik niet zal weglopen.” Hij loopt grijnzend weg. Heerlijke meid die Carola.
Als Carola een tijd naar de dansvloer kijkt duikt ineens de jongeman van de botsing op.
“Hoi, leuk je hier te zien. Ken je me nog? Van eergisteren? Je weet wel de botsing?” Er gaat een glimlach over haar gezicht.
“Ja, ik ken je nog maar ik vrees dat ik alleen je naam kwijt ben.”
“Ik ben Mark en jij bent Carola als ik het goed heb.” Ze knikt verlegen.
“Zullen we dansen?” vraagt hij naar de dansvloer wijzend waar net een twist is ingezet. Waarom ook niet denkt ze. Even later is ze met Mark aan het rock en rollen. De jongeman kan heel goed dansen en daar is Carola blij om. Als de dans is afgelopen kondigt de diskjockey een Engelse wals aan waar een verzoek voor is binnen gekomen.
“Kun jij toevallig de Engelse wals?”vraagt Mark haar. Ze knikt en laat zich van hem leiden in de Engelse wals. Ze ziet langs de dansvloer Carlos gebaren dat ze moet komen. Maar ze wil eerst deze dans afmaken. Ze mag toch wel met iemand anders dansen. Ze kijkt Mark aan die haar stralend aankijkt. Ze weet niet wat er aan de hand is maar ze weet wel dat ze dit moment zo lang mogelijk wil vast houden. Ineens wordt ze hardhandig gescheiden van haar danspartner door een stampvoetende brunette die haar toe sist: “Back of meisje. Met je handjes van andermans eigendom afblijven.”Mark protesteert luid. “Sasja laat haar. Ik heb haar ten dans gevraagd.” Sasja's ogen spuien vuur en dwingt Mark te zwijgen. Carlos die het allemaal van dichtbij mee heeft gekregen pakt Carola’s hand en trekt haar zachtjes zijn kant uit. Hoe verder ze weg is bij dit stel, hoe beter het is. Hij weet tenslotte als geen ander wat voor een tijgertje Sasja is. Een tijgertje dat hij maar al te graag wilde temmen maar ook eentje die hem nog niet echt dichtbij heeft laten komen. Op dit moment echter ook hun allergrootste concurrenten. Dus verboden terrein voorlopig. Pierre zou hem wat doen als hij met de concurrenten in zee ging.


David loopt nerveus de ziekenhuisgang op en af. Hoe lang duurt het nu nog? Hij mocht de verloskamer wel in maar heeft geweigerd omdat hij het niet op zijn plaats vond om zijn schoonzus bij te staan. Marina is wel binnen. David heeft al enkele verpleegkundige aangeklampt maar niemand kan hem zeggen hoelang het nog duurt. Na, het lijkt een eeuwigheid, komt Marina naar buiten. David rent naar haar toe.
“Marina, is alles goed met Peggy?”
“Ja en nee David.” David kijkt verontrust want hij heeft sterk het idee dat er iets niet klopt.
“Hoe bedoel je?” vraagt hij.
“Het kindje is net al geboren en alles is goed gegaan. Peggy heeft een dochter die voorzichtigheidshalve eerst de couveuse in moet. Ze zijn haar nu aan het verzorgen en dan mag ze over enkele uurtjes naar de afdeling gebracht worden.”
“Marina, wat is er dan niet goed? Alsjeblieft vertel het mij. Dit voelt niet goed.” Vertwijfelt kijkt hij haar aan.
“Zullen we de ziekenhuistuin inlopen en een rustig plekje zoeken? David ik moet echt iets met je bespreken.” Hij knikt en slaat een arm om haar heen en leidt haar de ziekenhuistuin in. Even later heeft hij een bankje gevonden in een patio waar ze ongestoord zijn.
“Wat is er Marina? Is er iets gebeurd?” Marina zucht diep en vraagt zichzelf vertwijfeld af of ze er goed aan doet om hem Peggy’s geheim te vertellen. Peggy zal boos op haar zijn maar hoe dan ook David heeft recht op de waarheid.
“Ik weet niet hoe ik moet beginnen David maar ik denk dat ik het beste kan beginnen met je te vertellen wat Peggy mij vanmiddag in vertrouwen heeft verteld. Ik weet dat het niet netjes is om dat vertrouwen te beschamen maar ik zou er ook niet mee kan leven als ik jou dit niet vertelde.” David snapt er steeds minder van. Hij kijkt Marina vragend aan. Hij ziet dat zij het er moeilijk mee heeft en neem haar hand in zijn handen en drukt die bemoedigend om vooral maar van wal te steken.
“Marina, ik beloof jou dat ik dit voor mezelf zal houden. Het is duidelijk dat jij je verhaal kwijt moet. Dus toe maar, ik luister.” Marina kijkt hem aan en iets in zijn blauwe ogen geeft haar dat laatste zetje en met horten en stoten vertelt zij het verhaal dat zijzelf vanmiddag pas gehoord heeft. Gedurende het gesprek ziet ze David lijkwit wegtrekken. Het liefste zou ze hem nu troosten maar ze zou niet weten hoe. Aan het einde van het gesprek is hij opgesprongen en loopt nu ijsberend heen en weer. Het lijkt alsof hij diep in gedachten is maar in werkelijkheid werken zijn hersenen op volle toeren om alle informatie die hij net kreeg te plaatsen. Ineens loopt hij weg van Marina en schopt hard tegen een steen die op zijn weg ligt. Het lijkt wel of hij kwaad is. Hij slaat tegen een boom en na enkele minuten zinkt hij verlagen op een bankje neer. Marina heeft hem gadegeslagen en het doet haar pijn hem zo te zien. Die arme kerel. Hij heeft niets meer. Langzaam staat ze op en gaat ze zijn richting uit. Ze gaat naast hem zitten en slaat en arm om zijn schouders. David kan niet meer en legt zijn hoofd op haar schouder en komt een snik onder vandaan. Ze slaat ook haar andere arm om hem heen en laat hem tot zichzelf komen.
“Sorry, David dat ik je zo pijn moest doen. Geloof me ik had het liever niet gedaan maar dat vond ik ook niet eerlijk ten opzichte van jou.” Zijn hoofd komt langzaam omhoog en hij veegt zijn tranen af.
“Het is goed dat je het gezegd hebt Marina. Op dit moment is mijn wereld ondergegaan maar ik denk dat het erger zou zijn als ik er later was achter gekomen. Maar weet je ik moet hier eerst over nadenken. Ik weet nu even niet wat ik moet doen en hoe ik Peggy weer onder ogen kan komen.”
“Dat is begrijpelijk David. Neem je tijd en ik praat wel met Peggy. Ik zal haar opbiechten dat ik jou dit verteld heb.” David kijkt haar aan en beseft dat dit voor Marina ook moeilijk is. Hij slaat zijn arm om haar heen en trekt haar tegen zich aan. Marina laat hem en een tijdje zitten ze zo tegen elkaar aan.
“Zullen we naar huis gaan?” vraagt David naar een poosje. “Peggy is in goede handen en met de baby is alles okay.” Marine maakt zich los uit zijn armen en staat op. David doet het zelfde maar slaat zijn arm om haar heen en trekt haar gelijk weer tegen zich aan. Het lijkt wel of hij steun zoekt.
_________________

mijn site klik hier

[Kristel]

Hallo Conny,

Wat gebeurt er allemaal met Carola en Marc? Ik heb de indruk dat ze hem wel interessant vindt, maar wat dan met Carlos? En die Sasja is ook geen katje om zonder handschoenen aan te pakken, lijkt me. Hoe gaat dit zich verder ontwikkelen, ik ben benieuwd.

Arme David. Ik kan goed begrijpen dat hij instort, als je zo'n verhaal te horen krijgt. Nu heeft hij geen enkele familie meer, hopelijk kan Marina hem de steun geven, die hij zo hoog nodig heeft.

Weer prachtig geschreven, Conny, bedankt.
Tot volgende week, Kristel
_________________

[konsalik]

Hartelijk dank Kristel voor je reactie. Deze week komen Carlos en David weer aan bod, veel leesplezier



Hoofdstuk 18

“Carola ben je helemaal gek geworden?” sist Carlos in haar oor, terwijl hij haar mee trekt naar buiten. Hij neemt zijn autosleutels en opent zijn auto.
“Kom we gaan even in de auto zitten. Ik moet even rustig met je kunnen praten hierover.” Carola stapt mokkend in. Is Carlos nu helemaal gek geworden? Ze mag toch wel met iemand anders dansen?
“ Dat was geen goede zet Carola, uitgerekend met onze grootste concurrent te dansen.”
“Carlos, verdorie. Wat is er gaande? Mag ik niet eens meer met iemand anders dansen? Moet ik iedereen afwijzen? Ik zag geen kwaad in een dans met deze jongen.” Ze snapt er helemaal niets van. Ze heeft tenslotte niets verkeerd gedaan. Carlos die duidelijk boos is bindt nu een beetje in.
“Kijk, Mark en Sasja dansen voor Foot Loose. Sasja Draca is daar de eigenaresse van. Zij wil kostte wat kost winnen volgende week. Maar dat wil ik ook. En de enigste manier om van hun te winnen is om gewoon beter dan zij te zijn. Sasja is een perfectioniste die alles tot in de puntjes geregeld wil hebben. Haar vriend Mark is daar een middel voor. Ik weet niet of ze echt van hem houd maar hij komt goed van pas en hij danst niet onaardig zoals je hebt kunnen ontdekken. Hoe kwam het eigenlijk dat hij jou ten dans vroeg?” Carola zucht.
“Ik botste gisteren, toen ik naar huis wilde gaan, tegen hem op. Het was eigenlijk niets maar op één of andere manier had hij een grote aantrekkingskracht op mij. Ik kon geen woord zeggen en voelde mij een beetje stom. Maar toen hij mij ten dans vroeg kon ik eigenlijk alleen maar instemmen.” Carlos’ boosheid ebt weg want hij weet dat tegen verliefdheid niets bestand is. Maar dat dit nu verstandig is kan hij niet zeggen. Hij slaat een arm om haar heen.
“Is het mogelijk dat je hem op afstand houd tot na de wedstrijd van komende zaterdag?”
“Hoe bedoel je? Ik heb toch niets gedaan. Hij botste tegen mij op en hij vroeg me ten dans?” Carola is verontwaardigd.
“Weet ik Carola maar het is nu op dit ogenblik niet verstandig. Laten we onze hersenen bij de wedstrijd houden. En als je daarna nog denkt, jacht op Mark te moeten maken, dan heb je mijn zegen.” Zijn gedachten dwalen af naar enkele jaren geleden. Toen hij op dansles ging bij dansschool Foot Loose. In die tijd was hij helemaal verliefd op Sasja. De beginselen van de Latijnse dansen heeft zij hem destijds bijgebracht. Alleen op één of andere manier wilde ze niks met hem te maken hebben. Ze katte hem af en was nooit tevreden over zijn vorderingen. Nu deze wedstrijd wilde hij bewijzen dat hij beter was dan zij. En hij hoopt van harte dat Carola bestand is tegen de druk die nu op haar schouders ligt.
“Kom, we gaan naar binnen zodat we nog wat kunnen oefenen. En denk erom oogjes open om te kijken naar onze concurrenten en dan bedoel ik niet dat je alleen naar Mark kijkt. Richt je aandacht maar op Sasja, die maakt nooit fouten als ze op de vloer staat.” Carola weet dat tegengas geven geen zin heeft. Ze besluit haar verstand op nul te zetten en tweehonderd procent te gaan voor de wedstrijd volgende week. Daarna ziet ze wel hoe het verder gaat. Ze stapt uit en volgt Carlos. In de zaal is de volgende ronde Latin begonnen en Carlos en Carola werken gestaag door. Pierre staat langs de kant te kijken en kan niet anders zeggen onder de indruk te zijn van dit danspaar. Carola doet haar uiterste best om Carlos te volgen. Het lijkt wel of er dynamiet in die man zit. Zijn bewegingen zijn nog intenser dan ze normaal al waren. Zijn ogen fonkelen tijdens de Argentijnse Tango. De manier waarop hij haar vasthoud en aankijkt. Maar in een flits ziet ze ook een ander danspaar langs komen. Te laat bemerkt ze dat het andere paar tegen hen aanbotst. Niet hard want Carlos zag het vanuit zijn ooghoeken gebeuren en haastte zich om haar uit de baan van het ander paar te houden.
“Verdorie” moppert hij. Een grijns op het gezicht van het andere paar is hem echter niet ontgaan. De toon voor de wedstrijd schijnt gezet te zijn, denkt hij grimmig. Nog meer is hij vast besloten te winnen volgende week.


David is naar huis gereden zonder Marina. Hij moet eerst alleen zijn en hierover nadenken. Aan de ene kant zou hij Peggy met haar hele hebben en houden buiten willen zetten maar aan de ander kant zou zijn broer zich in zijn graf omdraaien als hij dat deed. Maar wat moet hij dan? Haar en de baby bij zich laten wonen? Hij weet niet of hij dat kan. De teleurstelling is te groot. Ineens beseft hij dat hij nog maar alleen is. Niemand van zijn familie leeft nog en de laatste hoop op naaste familie is net met de grond gelijk gemaakt. Hoe moet het nu verder? Hij kan Peggy en haar kind toch niet aan haar lot overlaten. Zo een slecht mens is hij toch niet? Hij neemt een glas whisky mee de tuin in. Wat moet hij in hemelsnaam doen nu? Hij moet hoe dan ook zorgen dat Peggy met haar kind een onderkomen krijgt en verzorgd wordt. Dat wil hij zo zeker omdat hij weet dat James dat ook gewild zou hebben. Haar bij hem laten wonen is geen optie. Misschien voor nu eventjes tot alles geregeld is maar daarna is het zaak dat zij op zich zelf komt te wonen. Even schiet door zijn hoofd je kunt haar ook trouwen en zorgen dat haar kindje een stabiele omgeving opgroeit in een normaal gezin. Maar gelijk verwerpt hij deze gedachte weer. Marina’s gezicht verschijnt voor zijn ogen. Kan hij haar vragen zich over haar nichtje te ontfermen? Ze heeft ook al haar handen vol aan haar zusje dat een moeilijk jaar achter de rug heeft. Nee, dat is ook geen optie. Als hij Marina een beetje goed in schat, zal zij zeker Peggy met haar baby in huis nemen en haar leven aan dat van Peggy aanpassen. Hij leegt zijn glas met één teug en schenkt nog eens in. Hij neemt de fles en zijn glas mee en loopt naar de vijver achter in de tuin. Onbezonnen leegt hij de fles whisky en laat zich op een bankje vallen. Hij heeft intens medelijden met zich zelf. Hij is alles kwijt, zijn ouders, James, Millershill en nu ook nog zijn laatste hoop op een familielid lijkt in rook op te gaan.

Marina heeft ondertussen een gesprek met Peggy gehad. Zoals ze al verwachtte is Peggy woest op haar. En ze heeft nog gelijk ook. Ze had het er niet met David over mogen hebben maar ze kon niet anders.
“Peggy alsjeblieft kunnen we hier niet over praten?” vraagt Marina.
“Nee, Marina je hebt wel genoeg gedaan. Ik heb nu geeneens een dak boven mijn hoofd dankzij jou. Bedankt hoor. Was jij maar thuis gebleven in plaats van mijn leven te ruineren. Maak maar dat je weg komt, ik wil je niet eens meer zien.”
“Peggy jij bent onredelijk” probeert ze nog eens.
“Nee, en nu der uit.” Ze pakt een mok van haar nachtkastje en slingert die in Marina’s richting. Marina blijft verstijfd staan. De deur gaat open een verpleegkundige komt binnen.
“Wat is hier aan de hand?” vraagt hij. Maar hij overziet de situatie heel snel en loopt naar Peggy toe die nu allerlei verwensingen naar Marina’s hoofd gooit. De jongeman probeert haar rustig te krijgen maar dat lukt niet.
“Mag ik u vragen weg te gaan mevrouw?” vraagt hij aan Marina. Marina kan alleen maar knikken en loopt naar de deur. Eenmaal op de gang loopt ze naar het toilet om te kijken wat de schade van de theevlekken zijn. Er zit niets ander op ze moet naar huis om te verkleden. Ze ziet er niet uit. Ze weet dat Peggy in goede handen is en besluit eerst maar naar de Miller-residentie te gaan om zich te verkleden. Morgen zal ze terug gaan en proberen weer met Peggy te praten. Er moet een oplossing voor haar gezorgd worden en ook voor de baby.
Eenmaal bij Davids huis vindt ze het vreemd dat de terrasdeuren open staan maar David niet op het terras zit. Zal ze eerst verkleden? Of even kijken waar hij is? Ze kan alleen maar vermoeden dat ook hij helemaal van streek is. Ze loopt de tuin in maar ziet geen David. Ze besluit nog een eindje verder te lopen en vind David tenslotte op het bankje zitten met zijn hoofd in zijn handen.
“David?” Geen reactie. Ze overweegt even wat ze doen zal maar besluit naast hem te gaan zitten. Ze legt een hand op zijn schouder en zijn hoofd komt met een ruk omhoog. De alcoholgeur komt haar te gemoed. Jakkie, hij heeft gedronken en zo te ruiken niet zo een klein beetje ook. Verdwaast kijk hij haar aan. Ze heeft het zo met hem te doen. Die arme man. Ze kan niet anders dan haar armen om hem heen slaan en laat hem zo een beetje tot zich zelf komen.
“David zullen we naar binnen gaan?” Hij staat op en zwalkt richting terrasdeur. Hij loopt de trap op en blijft halfweg staan en gaat zitten.
“David kom je kunt hier niet zitten, kom dan help ik jou het bed in.” Hij kijkt haar vreemd aan.
“Naar bed met jou?” mompelt hij.
“Nee, David natuurlijk niet. Kom je bent dronken.” Marina trekt hem weer omhoog en is blij als ze hem eindelijk op bed heeft liggen. Ze kijkt op hem neer en het lijkt alsof hij alweer slaapt. Ze trekt zijn schoenen uit en dekt hem met een deken toe. Ze sluit onder alles af, neemt een douche en kruipt het bed in. Morgen moet ze weer met David praten, neemt zij zich voor.
_________________

mijn site klik hier

[Kristel]

Hoi Coinny,

Wat gaat dat met die danswedstrijd worden? Een wedstrijd of wereldoorlog 3 ? Als je zo schrijft zou je er eigenlijk beeld bij moeten hebben. Die ogen van Carlos tijdens de Argentijnse Tango had ik zoooo graag eens willen zien .

Arme David! Hij zit er zo door! Maar ik begrijp, dat wel, hij heeft inderdaad niks meer, behalve Marina, maar dat weet hij nog niet. Even dacht ik dat Marina hem in het zwembad zou vinden, je weet wel mond op mond beademing en zo, maar zo dramatisch was het gelukkig niet.


Leuk hoofdstuk weer, Conny!
Groetjes, Kristel
_________________

[konsalik]

Dank je wel Kristel voor je reacties. Deze week gaan we eerst weer verder met Sebastien die Willy verdrietig voor vindt op haar terras. Urs doet Sonja een voorstel dat ze moeilijk weigeren kan.

Veel leesplezier, een fijn paasweekend en tot volgende week

liefs
Conny



Hoofdstuk 19

Willy zit thuis op haar bankje op het terras met een lekker kopje thee en laat de afgelopen dag de revue passeren. Het was erg gezellig om met Mickey op pad te gaan. Wat een leuke en spontane meid is het ook. Ze denkt terug aan Ralf, haar overleden man en krijgt tranen in haar ogen. Wat zouden zij gelukkig kunnen zijn als die verschrikkelijke ziekte er niet was geweest. Wellicht hadden zij dan nu ook zo een geweldige dochter gehad als Mickey. Ze heeft het niet in de gaten maar ze is spontaan beginnen te huilen. Als ze het gewaar wordt poetst ze verwoed haar tranen af. Ze trekt haar benen op de bank en omklemt die met haar armen. Bij de buren is de vrolijke stem van Mickey te horen die haar oom uitdaagt voor een wedstrijdje zwemmen. Willy wordt weer overmand door haar verdriet en legt huilend haar hoofd op haar knieën en laat haar tranen de vrije loop.

“Nee, Mickey ik ga geen wedstrijdje zwemmen met je doen.” Seb is er zeker van dat hij van die meid niet kan winnen en wil het daarom niet eens proberen. Mickey lacht hem uit en plaagt.
“Bangerik.” Nu is Sebastien het zat en hij tilt haar op en gooit haar in het zwembad. Op de terug weg naar het terras kijkt hij toevallig over de muur en ziet Willy in een vreemde houding op haar tuinbankje zitten. Haar hoofd ligt op haar opgetrokken knieën en het lijkt wel of ze huilt. Zijn hart slaat een slag over. Even twijfelt hij wat hij zal doen. Maar niet voor lang. Hij klimt over de muur en loopt zachtjes haar tuinpad op. Ze schijnt hem niet te horen maar hoe dichterbij hij komt hoe zekerder hij is dat ze zit te huilen. Eigenlijk kan hij helemaal niet tegen huilende dames en normaal gesproken had hij allang de benen genomen. Hij weet ook niet waarom hij zich zo tot deze dame aangetrokken voelt. Als hij naast haar staat slaat de twijfel weer toe. Hij vermand zich en legt voorzichtig een arm om haar schouders.
Willy is zo in zich zelf gekeerd dat ze eerst niet eens in de gaten heeft dat een arm om haar heen gelegd wordt. Pas als er zachtjes tegen haar gepraat wordt komt ze met een ruk omhoog en kijk recht in de ogen van Sebastien.
“Willy, wie of wat heeft jou zoveel verdriet gedaan?” vraagt hij fluisterend.
“Sorry, ik liet me een beetje gaan. Het is echt niks, Sebastien.” Ze slaat haar ogen neer en Seb maakt van de gelegenheid gebruik om naast haar te komen zitten. Willy kijkt verbaast naar zijn handelingen. Hij alleen maar gekleed in een korte broek. Hij pakt haar handen en kijkt haar doordringend aan.
“Wil jij erover praten Willy?”
“Waarover?”
“Waarom jij hier zit te huilen. Heb je problemen? Of zit je in moeilijkheden?” vraagt Sebastien. Ze schudt haar hoofd.
“Ik liet me even gaan. Eigenlijk zou ik allang gewend moeten zijn aan het feit dat ik weduwe ben maar toen ik straks Mickeys vrolijke stem hoorde toen jullie aan het stoeien waren dacht ik: Als Ralf niet ziek geworden was dan hadden wij misschien ook wel zo een meid hier rondlopen.” Weduwe? Sebastien fronst zijn voorhoofd. Volgens hem heeft Willy al veel tegenslag in haar leven gehad. Eigenlijk schaamt hij zich een beetje voor hoe hij zich in het begin tegenover haar gedragen heeft. Eigenlijk mag hij haar heel graag. Hij heeft genoten van het etentje met haar en Mickey. Willy snuit haar neus en meldt dat het alweer met haar gaat en bedankt hem dat hij even naar haar toegekomen is.
“Heb je zin in een wedstrijdje zwemmen?” vraagt Sebastien grijzend omdat hij ineens weet hoe hij onder dat wedstrijdje met Mickey uit kan komen.
“Je durft zelf niet” geeft Willy gelijk terug.
“Nou ja durven is een groot woord maar ik denk dat ik het niet zo erg vind om van Mickey te verliezen als jij erbij bent.” Ondanks haar verdriet moet Willy nu wel hard lachen.
“Okay dat is goed maar dan moet je wel even die buurman van hiernaast weg zien te krijgen, die kan er niet tegen als ik in zijn zwembad kom….” Even weet Seb niet wat te zeggen maar dan komt er een glimlach op zijn gezicht.
“Maak je geen zorgen, die kerel houd ik met plezier bij je weg. Ik zal je persoonlijk begeleiden.”
“Oom Seb, komt Willy ook mee zwemmen?”gilt Mickey over de heg.
“Ja, ja juffrouw ongeduld en maak je borst maar nat wij gaan jou inmaken.”
“En daar moeten jullie voor met zijn tweeën zijn?” Mickey schatert het uit.

Urs wacht op een parkeerstrook aan de grote weg op Sonja. Waarom mocht hij haar huis niet zien? Vraagt hij zich af. Schaamt ze zich voor de omgeving waar ze woont? Lang kan hij er niet over nadenken want in het volgende moment stapt Sonja alweer bij hem in de auto. Ze zucht genietend van de koele lucht die de airco door de auto verspreid. Dat is wel even anders dan in haar ouwe karretje daar zit ARKO in. Geen wonder dat Urs niet met haar mee wilde.
“Waar heb jij ineens zoveel plezier aan? Vraagt Urs als hij haar ziet glimlachen.
“Ik was me net aan het bedenken dat ik nu weet waarom jij perse met je eigen auto wilde gaan.”
“En tot welke slotsom ben je gekomen?” vraagt hij nieuwsgierig.
“Dat er maar één letter verschil in zit.” Urs kijkt haar verwonderd aan.
“Ik geloof dat ik hier meer uitleg bij nodig heb.”
“Jij hebt Airco en ik heb Arko.”
“Arko? Wat is dat in hemelsnaam?” vraagt hij.
Ze grijnst heerlijk breeduit alvorens te melden dat hij wel weet waar een airco voor is en dat Arko de afkorting is voor Alle Ramen Kunnen Open. Urs schatert nu. Die is goed zeg en daar was hij beslist niet opgekomen. Hij start de auto en zet koers op Millershill. Onderweg babbelt Sonja er vrolijk op los. Af en toe kijkt Urs haar aan en dan verschijnt er als vanzelf een glimlach op haar gezicht. Hij parkeert de auto op de voor hem gereserveerde plaats en stapt uit. Voor hij echter de kans heeft gekregen om Sonja galant uit de auto te laten is ze er zelf al uit gekomen. Ze lopen naar de receptie waar Urs even overlegd met de receptioniste welke bungalows momenteel vrij zijn zodat hij er ééntje aan Sonja kan laten zien. Hij begint zijn rondleiding door het hoofdgebouw en gaat zo langzaam richting bungalows. Sonja wordt steeds enthousiaster. Het park is werkelijk prachtig en past precies bij het natuurgebied. Alleen jammer dat de huisjes een beetje achterstallig onderhoud hebben.
“Eigenlijk hebben alle bungalows een opknapbeurt nodig” begint Urs alsof hij haar gedachten heeft kunnen lezen. “Maar helaas hik ik telkens tegen het bestemmingsplan aan van de gemeente. Ik mag namelijk wel gewoon schilderen en zo maar ik mag er geen nieuw ramen in zetten in een andere stijl en de binnenkant verbouwen is ook aan duizend en één regels gelegd.” Hij zucht hard grondig.
“Vertel mij wat Urs , ik weet er alles van. Ze tolereren nog eerder dat je de boel laat onderkomen dan dat je het opknapt. Maar misschien moet je wel een plan opstellen met bij milieuvriendelijke bouwstoffen van gerecycled materiaal.” Urs denkt hierover na, dat zou misschien wel een oplossing zijn. Hij sluit één van de bungalows aan het water open en laat haar binnen. Ze is verrast van de indeling van het huisje. Een mooie grote kamer met in de aanbouw de keuken. Een heerlijk groot terras met een steiger in het water. Wat een luxe hier en wat een verschil met haar eigen huisje.
“En boven zijn nog twee slaapkamers en een badkamer” vertelt hij als hij haar voor gaat naar boven.
“Ik zou zo zin krijgen in vakantie” lacht ze. Ze kijkt door de raam en blijft gefascineerd staan kijken. Ziet ze dat goed daarachter? Is dat niet de plaats waar Degan Oil aan de slag wil? Ze spreekt haar vermoedens hardop uit en Urs is in twee tellen naast haar en tuurt gespannen in de aangewezen richting.
“Daar is in ieder geval iets gaande al weet ik niet wat natuurlijk. Ik zal even naar de receptie lopen voor een verrekijker.”
“Hoeft niet Urs ik heb er altijd eentje bij me in mijn handtas” antwoordt Sonja ondertussen de inhoud van haar tas op het bed omkieperend. Urs ziet de verrekijker als eerste en grist hem tussen haar spullen uit.
“Jij ook bedankt Urs, het is mijn kijker” moppert ze verontwaardigd. Ze gooit de rest weer in haar tas en gaat naast hem aan het raam staan. Hij overhandigd haar de verrekijker.
“Kijk zelf maar ze zijn daar al gestart met de bouw van de drilboor.” Sonja zet de kijker voor haar ogen en gromt gevaarlijk.
“Urs, we moeten die werkzaamheden door de politie stop laten leggen, zij hebben nog geen vergunning hiervoor. Hij is achter haar komen staan en heeft zijn handen om haar taille gelegd.
“Rustig maar meisje ik kreeg op weg hierheen al een telefoontje van mijn rechter hand en die heeft al alles in de wegen geleid. Ze zijn gestart maar nu gestopt. We zouden eigenlijk hier moeten posten. Van hieruit zijn ze goed in de gaten te houden.”
“We kunnen een schema maken zodat we om en om de boel in de gaten kunnen houden” meent Sonja.
“Ik heb een beter idee Sonja. Ik laat jou de komende tijd hier wonen en dan installeren we een verrekijker op een standaard zodat jij alleen maar af en toe hoeft te kijken.” Ze draait zich naar hem om.
“Je bedoelt dat ik hier mijn intrek moet nemen?” Urs knikt waarom niet? Ze kan met moeite haar blik van hem losmaken en knikt dan zenuwachtig.
“Mooi dan laat ik deze bungalow in orde maken en dan breng ik je nu thuis zodat je wat spullen kunt pakken, afgesproken.”
‘Is goed Urs” murmelt ze.
_________________

mijn site klik hier

[Kristel]

Hoi Conny,

Iedereen krijgt het wat moeilijk in jouw verhaal, heb ik de indruk. Eerst David, nu Willy, die dierbare herinneringen koestert aan haar overleden man. Gelukkig is Seb er om haar te troosten en af te leiden. Samen met hem en Mickey zal ze vlug van haar sombere gedachten verlost zijn, denk ik.

En Sonja verhuist naar Millershill. Zoals je de plaats van die bungalow beschreef, zou ik er ook wel willen wonen. En die uitleg van ARKO vond ik hillarisch. Benieuwd of Sonja nog andere dingen gaat ontdekken van Degan Oil als ze daar woont.

Bedankt weer, Conny en jij ook een prettig paasweekend!
Kristel
_________________

[konsalik]

Hoi Kristel

Bedank voor je reactie. Deze week gaan we verder met Carlos die samen met Carola invulling geeft aan het vrije gedeelte van de danswedstrijd. DAvid dacht zijn verdriet weg te moeten drinken maar komt er al gauw achter dat dit niets oplost

Veel leesplezier

liefs Conny



Hoofdstuk 20

Carola is bekaf. Elke dag naar de universiteit en ’s avond repeteren voor de wedstrijd. Maar ze kan niet anders zeggen: het gaat werkelijk heel goed met Carlos en haar. Ze begrijpt dat deze wedstrijd voor hem heel veel betekend. En omdat ook zij graag wil winnen en Carlos haar zo geweldig heeft geholpen met die geschiedenis tentamens, neemt zij zich voor, zich voor 200% in te zetten. Ze gunt hem deze overwinning van harte en als ze eerlijk moet zijn gunt ze het die Sasja in ieder geval niet. Maar dat komt misschien wel om ze een oogje heeft laten vallen op Mark. Ze snapt werkelijk niet hoe die twee een stel kunnen zijn. Haar mobiele telefoon rinkelt en ze neemt op.
“Marina wat een verrassing. Alles goed? Hoe is het met Peggy, wanneer komt de baby?” Marina zucht als ze de stormvloed van vragen over zich heen krijgt. Ze besluit niet te vertellen wat er allemaal gebeurd is maar alleen maar dat Peggy de baby heeft gekregen.
“Oh Marina dat is geweldig. Zodra ik paasvakantie heb kom ik die kant uit om de baby te bewonderen. Ik vind baby’s altijd keileuk” ratelt ze door. Ze heeft niet in de gaten dat Marina erg stil is. Ze is over de aankomende wedstrijd aan het vertellen. Ineens gaat bij Marina een licht op.
“Carola, hoor ik dat goed heb jij een relatie met één van jouw profesoren?” Carola schatert.
“Tuurlijk niet joh. Hij helpt mij met geschiedenis en ik help hem bij een wedstrijd stijldansen.” Marina zucht enigszins opgelucht. Één relatie met een oudere man is wel genoeg voor Carola, die moet eerst maar eens zien haar studie te voltooien.
“Hoe gaat het met je studie verder?” vraagt Marina in gedachten verzonken.
“Hartstikke goed hoor. Zelfs mijn eerste voldoende voor geschiedenis is binnen, dankzij professor Marin.” Marina is blij dat Carola het over professor Marin heeft en de man niet bij zijn voornaam noemt. Het schijnt dat iedereen in haar familie voor problemen moet zorgen. Haar gedachten gaan weer terug naar Peggy die heel boos op haar is. Dat is natuurlijk wel terecht maar aan de andere kant.
“Hé Marina, ben je er nog?” klinkt het ineens in haar oor.
“Ja, ik ben er nog. Ik was even over Peggy aan het nadenken. Kan ik met je afspreken dat je zondag na de wedstrijd deze kant uit komt? Ik moet dringend wat met je bespreken. Er zijn wat moeilijkheden die ik niet heb zien aankomen.”
“Marina, wat is gebeurt? Zo ken ik je helemaal niet.” Carola snapt niets van haar zus momenteel.
“We praten zondag okay?”
“Okay, Marina maar ik moet nu gaan oefenen voor de danswedstrijd. Ik bel je zondag voor ik hier vertrek okay?” Marina stemt in en Carola haast zich naar de dansstudio waar Carlos al op haar wacht.
“En Carola, huiswerk geschiedenis af” plaagt hij haar. Ze geeft hem een por en grijnst.
“Weet je Carlos die hele geschiedenis kan me gestolen worden en dat zal ik die prof van mij morgen wel eens haarfijn uitleggen.”
“Dametje je speelt met vuur” waarschuwt hij haar. Ze schatert en loopt bij hem weg. Carlos krabt op zijn hoofd en vraagt zichzelf even af hoe hij hier op zal reageren. Hij besluit het af te doen als ondeugendheid van de jeugd en volgt haar naar de studio waar Carola de muziek al heeft aangezet. Carlos wenkbrauwen gaan omhoog. http://youtu.be/aC-DRot97o4
”De Bolero van Ravel?” vraagt hij verbaast. Maar zijn gevoel voor beweging en muziek maakt dat hij gelijk mee danst op het ritme van de opzwepende muziek. Een prachtig spaans muziekstuk geschreven door Marice Ravel die er bewust voor koos geen spaanse muziekinstrumenten en het tempo een vierde lager componeerde dan de echte Bolero (spaanse dans). Hij kijkt Carola strak in de ogen terwijl hij de combinaties met haar afwerkt. Het vreemde is dat ze nog niet eerder de Bolero gedanst hebben en dat dit nu zo vloeiend gaat. Als vanzelf glijdt haar arm om zijn nek en volgt hij haar in die beweging. Als de muziek ten einde is, is Carlos nog steeds verbaast.
“Ik wist niet dat jij deze dans ook kon. Ik bedoel het is een oudere dans waar wij op de dansschool weinig aandacht aan geven. Althans aan deze langzamere versie.” Carola glimlacht.
“Ik vind deze muziek gewoonweg een meesterstuk. En toen ik hem voor het eerst hoorde ben ik gaan zoeken naar informatie en vond dat dit stuk al in 1928 geschreven is voor een danseres.”
“Carola, jij hebt dus toch interesse in geschiedenis. Dit muziekstuk is bijna een eeuw geleden geschreven en is nog steeds een prachtig nummer.” Carola glimlacht naar hem.
“Het is echt prachtig. Waarom hebben wij deze dans niet in ons wedstrijdrepertoire opgenomen?” vraagt ze.
“Geen idee, maar we kunnen hem natuurlijk wel in het vrije gedeelte doen. Maar dan moeten we wel nog wat meer spannende figuren erin verwerken.” Gelijk zijn de twee aan het discussiëren over hoe en wat maar één ding is zeker. Het wordt Ravel’s bolero in het vrije gedeelte.



David wordt wakker met een enorme hoofdpijn. Ook dat nog. Hij voelt zich hondsberoerd. Hij probeert zich te herinneren aan gisteren. Ineens schiet hem te binnen dat Peggy’s kind niet dat van James is. Hij voelt zich ineens nog beroerder. Hij moet het bed uit en een aspirine nemen. Met de grootste moeite kruipt hij het bed uit en dwingt zich richting badkamer. Hij is niet blij als hij in de spiegel kijkt. Hij ziet eruit alsof hij nachten is gaan stappen. Na een douche gaat hij naar de keuken voor ontbijt en is verrast Marina daar al aan te treffen. De koffie geur komt hem tegemoet even als de geur van gebakken spek met eieren. Zijn misselijkheid verdwijnt en hij merkt dat hij eigenlijk wel honger heeft.
“Goedemorgen David. Wilde jij ook een gebakken eitje?”
“Graag Marina. En ja, goedemorgen trouwens.” Marina monstert hem van top tot teen. Hij ziet er beroerd uit denkt ze bij zichzelf. Ze gaat verder met het maken van het ontbijt wat David de tijd laat om even over de hele situatie na te denken. Hij zal er ook met Marina over kunnen praten. Misschien dat zij het wel voorzichtig met Peggy erover kan hebben, bedenkt hij zich ineens.
“Koffie, David?”
“Ja. Lekker , Marina” antwoord David.
Marina schenkt de koffie in de verdeeld de gebakken eieren over de sneetjes brood en zet ze op de tafel. Een tijdje zitten beiden zwijgend te eten. David gluurt over zijn mok koffie heen en zijn ogen ontmoeten die van Marina die hem vragend aan kijkt.
“Heb ik mij gisterenavond misdragen?” vraagt hij twijfelend.
“Nou zo zou ik het niet willen noemen David, maar je had wel een hele fles whisky meester gemaakt en toen heb ik je het bed in geholpen.”
“Ik weet nu dat dit niet zo een goede zet was maar ik dacht gisteren dat ik mijn problemen even kon vergeten als ik in een alcohol roes was. Nu weet ik dat het niks oplost. Ik zit nog steeds met het probleem van Peggy en haar baby. Ik weet echt niet wat ik nu moet doen. Aan de ene kant zou James me iets aandoen als hij wist dat ik ook alleen maar zou overwegen haar op straat te zetten. Maar aan de andere kant kan hij ook niet van mij verwachten dat ik haar hier houd. Er moet een oplossing komen voor haar en de baby maar ik weet nog niet hoe ik dat moet gaan doen.” Marina is aan de ene kant geschokt door zijn eerlijke uitspraak maar begrijpt hem ook wel. Het moet wel verschrikkelijk zijn om de laatste strohalm waar jij je aan vastklampt kapot te zien gaan. Ze wil niets liever dan David en ook Peggy helpen al weet ze niet of die laatste zich wel van haar zal willen laten helpen. Ze had gehoopt even open met Carola te kunnen praten alvorens haar idee bij David aan te kaarten. Maar nu ze de man hier zo hopeloos ziet kijken komt ze toch op de proppen met haar voorstel.
“Ik weet nog niet of het in goede aarde zal vallen bij Peggy maar ik wilde haar voorstellen bij mij te komen wonen met de baby. Ik ben gisteren zo eerlijk tegen haar geweest en heb eerlijk verteld wat ik jouw heb gezegd. Ze was furieus en wil me niet meer zien. Ze gooide me zelf een mok naar mijn hoofd. Ik begrijp dat ze boos is maar ik kon het echt niet opbrengen om jou dit niet te zeggen. Al jouw hoop was op dit kindje gericht. Stel dat ik niks gezegd had en jij was er ergens in de toekomst achter gekomen. Was dan de klap niet nog groter?”
“Misschien wel, Marina. En ik ben ook blij dat jij eerlijk tegen me bent geweest maar we moeten echt een oplossing voor Peggy zoeken. Ik weet echter niet of het een goed idee is om haar bij jou te laten wonen. Kijk je bedoelt het waarschijnlijk heel goed allemaal maar het is belangrijk dat Peggy op eigen benen komt te staan. Dat zij haar kindje kan verzorgen en kan bouwen aan een toekomst voor hen beide. Ik wil alles doen wat in mijn macht staat om haar financieel bij te staan. Maar ik weet niet hoe ze daarop zal reageren.” Marina weet precies wat hij bedoeld. Peggy heeft bewust voor David verzwegen dat het kind niet van James is. Misschien wel omdat James het als zijn eigen kind zou accepteren maar misschien ook wel niet.
“Kun jij niet met haar gaan praten David? Ik vrees dat ze mij gelijk eruit laat zetten als ik mijn neus al om de deur steek.”
“Is goed Marina, dat zal ik dadelijk gelijk doen. Hoe eerder we hier een oplossing voor hebben hoe beter het is.”
_________________

mijn site klik hier

[Kristel]

Hoi Conny,

Ben toch zo benieuwd naar die danswedsgtrijd en wie die gaat winnen. Maar de relatie tussen die twee daar begrijp ik niks van (is misschien wel de bedoeling) Ze zijn blijkbaar niet verliefd op mekaar....

Ik vind het inderdaad ook geen goed idee dat Peggy bij Marina gaat wonen, een hele verantwoordelijkheid die je er bij neemt....en vermits ze momenteel ruzie hebben... Misschien vind David wel een oplossing.

Ben benieuwd hoe dit verder gaat, bedankt voor dit hoofdstuk weer Conny.

Groetjes, Kristel
_________________

[konsalik]

Kristel bedankt voor je trouwe reactie. En ja het is allemaal een tikkie gecompliceerd maar gaande weg het verhaal komen we daar vast wel uit.

Deze week kijken we mee met Urs en Sonja. Verder genieten we mee van Seb en Willy die er een gezellige avond van maken.

Veel leesplezier

liefs
Conny


Hoofdstuk 21

“Ik ga even een badpak aantrekken Sebastien. Ga maar alvast dan kom ik zo die kant uit” zegt Willy als ze haar woning weer in wilt gaan. Sebastien grijnst maar staat erop om te wachten tot ze klaar is. Bedenkelijk zinkt hij weer op het bankje neer en overdenkt het gesprek van daarnet. Hij voelt zich een beetje schuldig zich zo aan haar te hebben opgedrongen. Hij wist niet dat ze weduwe was en ook niet dat ze daar zoveel verdriet van had. Hoe lang zou het geleden zijn dat zij haar man verloor? En waarom was hij zo jong gestorven? Was hij ziek? Had hij een ongeluk gehad? Zo te horen speet het haar geen kinderen te hebben met hem. Die arme meid. En nu ziet ze Mickey elke dag en nu komt haar verdriet weer naar boven. Als hij dit geweten had zou hij nooit hebben ingestemd om Mickey onder haar hoede te geven. Maar aan de andere kant doet haar dit ook weer plezier.
Willy verwenst zich zelf dat ze zich zo heeft laten gaan met haar buurman in de buurt. Ze is hevig geschrokken toen ze ineens bemerkte dat hij naast haar stond en zijn arm om haar heen legde. Wat is het lang geleden dat dit iemand had gedaan. Overpeinzend trekt ze haar badpak aan en gluurt even door haar slaapkamerraam of Sebastien er inderdaad nog is. Hij zit op haar bankje te wachten. Vanuit hier kan ze ook Mickey in het zwembad zien die zich alvast aan het warm zwemmen is om haar oom en buurvrouw in te maken. Nou dametje je kon nog eens versteld staan. Willy kan een brede grijns niet onderdrukken. Na een laatste blik in spiegel, grist ze een handdoek uit de kast en haast zich naar beneden.
“Kom dan klimmen we hier over het muurtje” stelt Sebastien voor.
“Is goed, maar hou jij die buurman even voor me in de gaten? Grapt Willy.
Sebastien gaat als eerst en tilt aan de andere kant van de muur, Willy eraf.
“Zo Mickey. Wij zwemmen eerst even een paar baantjes om erin te komen en dan gaan wij jou inmaken” zegt Sebastien plagend tegen Mickey. Mickey schatert. Dit is echt dikke pret want ze is er zeker van die twee in te kunnen maken.
“Brr, dit is wel een beetje koud hoor. Eerst even wennen.” Willy gaat voorzichtig het zwembad in via het trapje. Sebastien volgt haar. Als ze even later enkele baantjes gezwommen hebben zijn ze er klaar voor. Ze spreken af dat vijf baantjes gezwommen zullen worden dat degene die het eerst op de rand van het zwembad zit de winnaar is.
Na enkele valse starten zijn ze dan eindelijk op weg. Mickey die zo een grote mond had moet al heel gauw erkennen dat Willy een ervaren zwemster is. Ze ligt al een armslag voor op haar. Ze doet moeite om haar bij te houden. Gelukkig ziet ze in een ooghoek dat oom Sebastien nog achter haar ligt. Na vijf baantjes heeft Willy voldoende tijd om op haar gemak uit het water te komen. Mickey doet nog een verwoede poging sneller dan haar uit het water te komen maar dat lukt niet. De dames kijken elkaar aan en grijnzen als Sebastien als laatste finisht.
“Ziet, u wel oom Sebastien dat ik sneller ben als u?”
“Dat is geen kunst moppie maar Willy heb je toch niet kunnen verslaan.” Sebastien kijkt haar triomfantelijk aan als heeft hij net zelf gewonnen. Mickey komt naar hem toe gerent om hem in het water te gooien maar Sebastien is veel sneller en tilt haar op.
“Zo dame jij verdiend een afkoeling.” Terwijl hij dit zegt gooit hij haar weer het water in. Mickey gilt het uit. Willy kijkt lachend toe als Mickey weer proest boven komt.
“Willy wil jij iets te drinken? Koffie, thee of liever iets anders?”
Willy denkt even na of ze zijn aanbod wel aan kan nemen maar ziet er tenslotte geen gevaar in.

“Een kopje thee zou wel lekker zijn” antwoord ze. Sebastien gaat naar binnen om het water aan te zetten en ondertussen komt Mickey uit het water met de mededeling naar een vriendin te moeten. Ze schiet snel iets droogs aan zegt haar oom gedag en weg is ze.
“Nou en weg is juffrouw wervelwind weer. Weet je ik snap niet veel van haar vrees ik. Ik ben ook niet gewend om met kinderen om te gaan. Aan de ene kant is het best leuk met haar maar aan de andere kant zo vermoeiend.” Willy moet glimlachen om zijn dramatisch antwoord.
“Gaat vanzelf over” zei mijn moeder vroeger altijd. En ze heeft gelijk gekregen.”
“Normaal gesproken groei je daar in maar met Mickey had ik gelijk een puber in huis. Maar het is een lieve meid hoor en als ik eerlijk ben wil haar nu al niet meer kwijt” biecht Sebastien haar op.
“Ze is een lieverd al denk ik nu wel dat ze ons tactisch alleen laat voor een goed gesprek” lacht Willy. Sebastien kijkt verbaast.
“ Denk jij dat echt?”
“Ze wil graag dat wij elkaar aardig vinden. Ze vond het verschrikkelijk hoe wij in het begin met elkaar omgingen. Althans dat heeft ze me zelf verteld.” Willy kijkt hem onderzoekend aan.
“Okay laten we dan maar geen ruzie maken en er een gezellige avond van maken. Dat heet als jij mijn gezelschap op prijs stelt?”
“Zeker Sebastien en ik ben blij dat we weer een beetje gewoon met elkaar om kunnen gaan. In het begin dacht ik echt dat wij nooit een gewoon gesprek zouden kunnen voeren.” Sebastien grijnst verlegen. Hij weet precies hoe ze dat bedoeld. Hij voelde het ook zo. Zijn tenen kromde zich al als alleen maar een kat van haar in zijn buurt kwam. Hij kijkt naar Willy die hem lachend aankijkt. Hij glimlacht terug en weet zich geen houding te geven met zijn kopje thee.



Sonja’s hersenen werken op volle toeren. Waar heeft ze nu weer mee ingestemd? Ze heeft zich van Urs aan de grote weg af laten zetten en hem verteld dat ze zelf met haar auto naar het park zal gaan zodra zij haar spullen bij elkaar gezocht heeft. Ze kijkt naar de berg kleren op haar bed. Heeft ze daar genoeg aan? Ze weet niet hoelang ze op Millershill zal wonen dus ook niet hoeveel ze mee moet nemen. Maar aan de andere kant is ze snel eventjes naar huis gereden mocht ze iets missen. Ze gooit alles in een grote reistas en propt er als laatste haar toiletartikelen in. Ze kijkt nog een laatste maal rond of ze niets vergeten heeft, sluit de boel af en loopt naar haar auto. Ze werpt nog een laatste blik op haar huisje maar stapt dan toch resoluut in haar auto. Ze kan op Millershill gelijk het terrein oprijden omdat ze van Urs een kaartje voor de hefboom heeft gekregen. Ze grinnikt als er mensen zijn die haar nastaren in haar ouwe autootje. Ze parkeert voor de bungalow en is verbaast dat de voordeur open staat. Nieuwsgierig gaat ze naar binnen en is verwondert dat een schoonmaak ploeg de boel aan het soppen is. Een vrouw van middelbare leeftijd meldt dat ze met tien minuten klaar zijn maar dat boven al klaar is mocht ze haar spullen daar al neer willen zetten. Sonja knikt en loopt de trap op. Ze snapt nog steeds niet waarom men hier aan het schoonmaken is. Het was toch schoon daar straks. Hoofdschuddend pakt ze haar tas uit en zet haar toiletspulletjes in de badkamer. Ze kijkt nog even naar de plek waar de boorinstallatie in aanbouw is. Zo te zien geen verschil met daar straks. Ze gaat naar beneden waar de poetsploeg net klaar is met hun werk. Ze loopt met hen mee naar buiten en neemt afscheid van hen.
Ze besluit op het terras te gaan zitten en eventjes te genieten van de rust hier. Het water kabbelt rustig en de eenden en zwanen deinen met de golfjes mee. Sonja kan genieten van dit alles. Ze zakt onderuit in haar tuinstoel en sluit haar ogen. Het is hier heerlijk rustig. Voordat ze er erg in heeft is ze in slaap gevallen. Ze merkt niet meer dat er iemand haar terras op komt en ook ziet zij niet wat degene van plan is. Ineens lijkt het wel of de wind langs haar lippen strijkt. Het duurt even voor zij zich realiseert dat dit niet kan omdat het windstil is. Ze zucht onwillekeurig en de persoon die naast haar staat laat zich voorzichtig naar beneden zakken en beroert haar lippen nogmaals. Hij glimlacht en is verbaast dat ze niet wakker wordt. Brutaal kust hij haar nog eens. Nu nog intenser en haar lippen wijken als vanzelf vaneen. Ineens gaan haar blauwe ogen open en kijkt ze hem grijnzend aan. Urs die weer omhoog wilde komen, wordt onzacht aan zijn shirt naar beneden getrokken en wordt nu door haar hartstochtelijk gezoend. Hij kan alleen nog maar zijn armen om haar heen slaan en haar uit de stoel omhoog trekken. Zonder hun zoen te onderbreken, tilt hij haar op en draagt haar naar binnen, naar boven en naar haar slaapkamer. Daar legt hij haar op bed en streelt haar verleidelijk. Ze kijkt hem zwoel aan.
“Waar denk jij mee bezig te zijn?” vraagt ze ondeugend. Urs kijkt haar quasi boos aan.
“Waar lijkt het op denk je?” zegt hij met verongelijkte stem.
“Het lijkt erop dat ik een inbreker op heterdaad heb betrapt. Dat betekent dus dat ik bepaal wat er met jou gebeurt.” Ze kan een grijns niet onderdrukken en haar blauwe ogen fonkelen verleidelijk als ze begint de knoopjes van zijn shirt te openen. Meer aanmoediging heeft Urs niet nodig en hij gaat direct in de tegenaanval. Geen van beiden hebben nog besef van hun omgeving. Maar ineens wordt de idylle wreed verstoort door een rinkelend geluid. Urs vloekt binnensmond dat hij zijn mobiel niet heeft uitgeschakeld. Sonja kijkt hem vragend aan.
“Moet jij die niet opnemen? Het is misschien belangrijk.” Met tegenzin staat Urs op van het bed en gaat op zoek naar zijn mobiele telefoon. Hij ziet dat Sebastien het is.
“ Seb, ik mag toch hopen dat jij een goede reden hebt om mij te storen” gromt hij in de hoorn.
Sebastien kijkt verbaast naar zijn telefoon. Waar zit dat heerschap? En hij wil niet gestoord worden? Nou dat is dan jammer want dit is verduivelt belangrijk.
“Nou makker die heb ik. Zit je?”
“Nee, maar waarom?”
“Zitten, zei ik” klinkt het bevelend van de andere kant.”
“Ik zit, Seb. Wat is er?”
“We hebben een probleem. Degan Oil heeft een kort geding aan gespannen tegen onze stopzetting en mag nu maandag weer verder met de werkzaamheden.” Urs vloekt binnensmonds. Zijn blik gaat naar Sonja die inmiddels naast hem staat en iets van het gesprek op probeert te vangen.
“Seb, luister daar heb ik niet zo één, twee , drie een passende oplossing voor. Laat me even nadenken. Ik moet ook eerst even onze mensen ter plaatse spreken.” Verbouwereerd legt hij zijn telefoon neer.
“Problemen?” vraagt Sonja. Urs knikt en begint Sebs verhaal te herhalen.
_________________

mijn site klik hier

[Kristel]

Hoi Conny,

Wat leuk die zwemwedstrijd! En hoe tactisch van Mikey om hen alleen te laten! Kunnen ze misschien écht elkaar beter leren kennen

OOOOh en dan Sonja en Urs...wow! Had je me niet even kunnen verwwittigen? Stomme telefoon!
Volgens mij hebben we het laatste nog niet meegemaakt met Degan Oil....

Prachtig hoofdstuk weer, zoals gewoonlijk,
bedankt Conny
groetjes, Kristel
_________________

[konsalik]

Hoi Kristel bedankt voor je trouwe reactie. Vandaag verder met Carlos die een danswedstrijd heeft en David die eindelijk een gesprek met Peggy aangaat.

Veel leesplezier

liefs
Conny



Hoofdstuk 22

Het is zaterdagavond en vanavond vind de danswedstrijd plaats. Carlos is lichtelijk nerveus als hij de zaal binnen komt. Het eerste dat hij ziet is dat Carola in gesprek is met Mark, de tegenstander dus. Zijn ogen glijden als vanzelf verder op zoek naar Sasja. Hij kan zich voorstellen dat de dame in kwestie niet blij is met het feit dat haar vriend en partner met de concurrent aan het praten is. Carola ziet hem en wenkt dat ze eraan komt. Als ze even later voor hem staat kan hij het niet laten een snerende opmerking te maken.
“Jij leert het ook nooit Carola. Had ik jou niet gevraagd dit te laten tot na de wedstrijd?” Carola kijkt hem berouwvol aan. Carlos zucht en overdenkt de hele situatie even.
“Wil jij dat wij ons terugtrekken van de wedstrijd? Ik bedoel misschien wil je liever met Mark dansen. Dat heet als Sasja jou niet van te voren iets aan doet. Je weet toch wel hoe ze reageren kan. Je hebt nog geluk dat ze er niet is anders had je de poppen al aan het dansen gehad.”
“Nee, Carlos. Ik dans gewoon met jou en Mark danst met Sasja. Dat heet als ze nog komt. Hij heeft ruzie met haar gehad om mij. En nu weigert zij de wedstrijd te dansen.” Carlos wenkbrauwen gaan omhoog.
“Dat geloof ik niet. Als Sasja iets in haar hoofd heeft gezet krijg je dat er niet meer uit. Die komt. Misschien pas in de laatste minuut maar ze komt.” Carlos is zeer zeker van zijn zaak. Hij besluit eerst maar eens zijn rugnummer op te halen want de wedstrijd begin binnen het kwartier.
Net voordat de wedstrijd begint komt Sasja Draca inderdaad binnen. Ze is opvallend stil en doet alleen wat ze moet doen op de dansvloer. Carlos kijkt het paar na en het verbaast hem Sasja zo heel anders is dan anders. Normaal straalt ze en nu kijkt ze strak voor zich uit. Dat zit goed fout tussen die twee, denkt hij. Zijn blik gaat naar Carola die het paar ook volgt maar zich vooral met Mark bezig houd. Als enige minuten later de volgende vier paren de vloer op gaan voor hun verplichte kuur in Latin, kan Carlos het niet laten om Sasja en Mark met zijn ogen te volgen. Eerst lijkt het zwijgen tussen hen maar al gauw wordt duidelijk dat ze echte ruzie hebben. Hij kan zich er niet verder mee bemoeien omdat hij en Carola zelf de vloer opmoeten voor het verplichte deel. Hij schakelt automatisch af en is de volgende tien minuten alleen maar bezig met dansen. Hij knikt Carola bemoedigend toe want het gaat heel goed tot nu toe. De twaalf paren krijgen punten voor het verplichte onderdeel en het is de bedoeling om nu alle paren alleen op de vloer aan het werk te zien in de vrije kuur. De tussenstand is dat Sasja en Mark ondanks hun beslommeringen op de eerste plaats staan. Carlos en Carola volgen met 2 punten minder op de tweede plaats. Dit betekent dat de vrije kuur de doorslag moet geven. De loting heeft bepaald dat Carlos en Carola als allerlaatste moeten dansen en Sasja en Mark als eerst.
Carlos kan niet anders zeggen dan dat hun kuur voor de vrije kuur perfect is. Hij en ook Carola applaudisseren welgemeend nadat zij klaar zijn. Maar ook de andere paren zijn erg goed.
“Ben jij er klaar voor Carola?”
“Ja, natuurlijk Carlos. En we doen alles wat we wilden doen ook die laatste oefening die niet elke keer goed ging.” Carlos kijkt haar grijzend aan. Want als zij die combinatie aandurft weet hij zeker dat zij zullen winnen.”
“We gaan ervoor meisje en ik ben trots op jouw” zegt hij haar naar de ander kant van de dansvloer sturend om haar positie in te nemen. Het is doodstil in de zaal als eindelijk het trommelgeluid Ravels Bolero wordt ingezet. Carlos kijkt naar Carola die uitdagend terug kijkt voordat ze de eerst stappen in zijn richting zet. De komende zeven minuten is het publiek getuigen van een zeer spektakulair uitgevoerde dans. Sasja en Mark kijken met stijgende verbazing toe. Dit is werkelijk een geweldige kuur.
“Volgens mij had jij toch met je liefje hier aan moeten deel nemen Mark. Ze danst uitermate goed.” Mark kijkt Sasja gespannen aan.
“Jij denkt dat zij winnen?” Sasja knikt, geen twijfel mogelijk.
Carlos en Carola zijn bij de laatste en moeilijkste figuur aangekomen. Hij lift Carola omhoog, die een halve slag om haar eigen as draait en nu horizontaal boven Carlos zweeft. Ze steek haar vrije hand omhoog, wat voor Carlos een teken is haar naar beneden te laten rollen. Zoals hij gehoopt had komt ze precies goed terecht, daar op de vloer waar hij van plan was. Het publiek gaat uit hun dak en applaudisseren luid. Carlos is heel blij dat het zo goed ging en trekt Carola grijnzend omhoog.
“Dat was beslist een tien waard” fluistert hij in haar oor.
“Laten we hopen dat de jury dat ook vind” antwoord zij.

David klopt op de deur van Peggy’s kamer. Hij heeft de hele weg gerepeteerd hoe hij het gesprek zal voeren. Het zal echter eraan liggen in welke mood ze is. Hij hoort geen binnen en doet voorzichtig de deur op een kiertje en gluurt naar binnen. Gefascineerd kijkt hij naar het tafereel dat zich daar afspeelt. Een verpleger helpt Peggy met het goedleggen van de baby voor borstvoeding. Het ziet er zo vredig uit. Hij trekt zich behoedzaam terug en besluit op de gang een poosje te wachten tot de baby gevoed is. Het lijkt wel of Peggy verandert is. Hij overdenkt het aankomende gesprek en is er steeds meer van overtuigd dat het beter is voor haar en de baby om zelfstandig te wonen. Niet bij hem en ook niet bij Marina. Maar een plekje voor hen zelf. De financiële kant wil hij heel graag voor zijn rekening nemen. James zou het hem kwalijk nemen als hij zijn weduwe niet zou helpen. Maar hij weet ook dat zijn broer hem zou begrijpen. Al zou hij waarschijnlijk gewoon met Peggy getrouwd zijn als hij nu in Davids schoenen zou staan. Een licht schuldgevoel bekruipt hem maar dat veegt hij gelijk weer van tafel. Peggy verdient een man die van haar houd in de toekomst niet een zwager die zich opoffert voor haar om een vader voor haar kind te hebben. De verpleger komt naar buiten en David haast zich te vragen of moeder en kind nu bezoek mogen hebben.
“Natuurlijk, meneer. De baby is net gevoed. U mag wel naar binnen.” De verpleger knikt en laat de deur achter zich open. David schuifelt naar binnen, waar Peggy zachtjes tegen haar dochter aan het praten is. Hij kucht om zich bemerkbaar te maken. Peggy kijkt op en krijgt een verschrikte uitdrukking op haar gezicht.
“David? Ik had je niet binnen horen komen.” David glimlacht omdat ze helemaal opging in haar kindje.
“Maakt niet uit Peggy. Hoe voel jij je?” Hij loopt verder naar het bed en zijn blik blijft op de baby gericht. Dat roze hoopje mens met die minuscule handjes en nog kleiner vingertjes boeien hem.
“Goed, David. Dank je wel.” Het blijft even stil en beide zeggen niets.
“Wil je haar even vasthouden?” vraagt Peggy dan ineens. Ze heeft gezien hoe David naar de baby bleef kijken.
“Ik weet niet Peggy. Ze is zo klein en zo fijn. Ik weet niet goed hoe ik haar moet vast houden.” Hulpeloos gaan zijn handen de lucht in. Peggy glimlacht.
“Ga zitten dan leg ik haar in jouw armen,David. Tenminste als je wilt.” David antwoordt niet maar neemt plaats op een stoel naast het bed en laat zich de kleine meid in zijn armen leggen. Het is eigenlijk heel wonderbaarlijk. Zo een klein mensje met alle erop en eraan. Zo hulpeloos nog maar ook heel lief en vertederend.
“David, we moeten praten. Ik heb veel dingen helemaal fout gedaan sinds James is overleden. Ik had jou veel eerder moeten vertellen dat ik niet James baby verwachte. Maar James vond het geen discussiepunt en we hebben al die tijd gewoon gedaan of het van hem was. We wilde een klein gelukkig gezinnetje vormen. Gisteren was Marina hier en daar heb ik echt een knallende ruzie mee gehad omdat ze jou alles verteld heeft. Ik heb er lang over nagedacht en vind eigenlijk dat ik schoon schip moet maken. Geef mij wat tijd om een woning te zoeken. Als ik die gevonden heb zal ik bij jou uittrekken. Als dit James’ dochter was geweest had ik misschien wel overwogen te blijven maar dat is niet zo. Ik moet verder met mijn leven en zien dan ik mijn dochter opvoeden kan.” David heeft de hele tijd niks gezegd. Alleen maar geluisterd en ondertussen naar de kleine meid gekeken. Nu kijkt hij omhoog en zijn ogen ontmoeten die van Peggy.
“Peggy, ik wil je helpen waar ik kan. Ook al is zij hier niet James’ dochter. Je bent mijn schoonzusje en je hebt hulp nodig. Ik zal je helpen met een woning zoeken. Maar ik zal je ook bijstaan met de opvoeding van deze hummel. Financieel en ook voor andere zaken kun je bij mij terecht. Mag ik evengoed een oom voor haar zijn?”
Tranen rollen over Peggy’s wangen. Na alles wat zij hem heeft aangedaan, wil hij dit nog allemaal doen?
“Dank je wel David. Jij bent een hele bijzondere schoonbroer en natuurlijk mag jij haar oom zijn.” Ze laat haar tranen de vrije loop en het lijkt wel of er een hele last van haar schouders afglijdt. Ze merkt niet dat David is opgestaan, de baby weer in haar armen legt en vervolgens zijn armen om haar heen slaat.
“Peggy, alles komt goed dat beloof ik jou.” Hij drukt een kus op haar voorhoofd.
_________________

mijn site klik hier

[Kristel]

Hoi Conny,

Nu moet ik weer een week wachten om te weten wie die wedstrijd gewonnen heeft En nog iets, volgens mij breng jij je lezers op een dwaalspoor: ik ben helemaal niet zo zeker meer, dat Carola en Carlos samen horen, maar wat weet ik ervan?

David en Peggy hebben een heel goed gesprek, hier begin ik ook weer te denken, dat het niet om David en Marina gaat, maar...

Met andere woorden: je brengt me helemaal in de war

Kijk uit naar volgende week, weer goed geschreven, Conny, prettig week-end!
Kristel
_________________

[konsalik]

Dank je wel KRistel enne ik vrees dat jij nog iets langer moet wachten op de wedstrijd. Eerst gaan we nog een kijkje nemen bij Willy en Sebastien en bij Sonja en Urs. Veel leesplezier

liefs
Conny


Hoofdstuk 23
Willy en Sebastien hebben een heerlijke avond samen. Van de thee zijn ze overgegaan op een glaasje rosé en binnen korte tijd was de fles leeg en ging Sebastien met alle plezier een volgende halen.
“Volgens mij moeten we die fles niet meer openmaken Sebastien.”
“Waarom dan niet? We hebben hem vast en zeker binnen het uur leeg.” Willy schatert. Wat een man ook. Ze zou zo kunnen beweren dat hij haar graag dronken zou zien. En als ze eerlijk is, voelt ze zich al een beetje tipsy.
“Nou ik geloof niet dat ik dit tempo lang mee kan houden. Dadelijk ga ik wartaal verkopen en dat moet ik dan nog jaren van jou te horen krijgen.” Sebastien schenkt haar glas alweer vol.
“Maak je geen zorgen Willy. We hebben het strijdbijl voor goed bewaren dus laat ons dit vieren met een lekker glaasje rosé. En ik beloof je plechtig, ik breng je wel naar huis.” Wat zou het ook denkt Willy het is gezellig en ze is zo thuis. Ze heft het glas en brengt een toast uit.
“Op goede buren.”
“Op goede vrienden” toast Sebastien terug. Willy bloost een beetje.
“Op vriendschap, Sebastien.” Sebastiens ogen fonkelen in het schemerlicht. Hij vraagt zich af waarom hij überhaupt ruzie heeft gemaakt in het begin met Willy. Waarom heeft hij niet direct gezien dat ze gewoon een aardige buurvrouw was? Hij ziet haar glimlach. Ze is een mooie vrouw, schiet het door zijn hoofd.
“Ik geloof dat ik nog even een baantje moet zwemmen” zegt Willy ondertussen opstaand en haar handdoek afdoend. Zonder verder nog op commentaar van Sebastien te wachten duikt ze het verkoelende water in. Dit had ze nu precies nodig. De wijn en ook Sebastiens nabijheid hebben haar gevoelstemperatuur doen stijgen. Ze schrikt zich een hoedje als Sebastien niet veel later in het water duikt. Hij trekt enkele baantjes en komt dan weer naar haar toe zwemmen. Willy voelt zich zweven als ze hem haar kant uit ziet komen. Zijn natte haren geven hem een sexy uiterlijk. Zijn ogen kijken haar vragend aan. Ze begrijpt het niet helemaal. Stelde hij nu een vraag? Ze hoorde toch niets. Maar zijn mond gaat wel op en neer. Ze dwingt zichzelf weer terug op aarde te komen. Maar dat lukt niet helemaal. Ze wil uit het zwembad maar Sebastiens handen om haar middel houden haar tegen. Hij kijkt diep in haar ogen en zijn mond komt steeds dichter bij. Even dreigt Willy in paniek te raken maar dan laat ze zich terug in het water zakken en staat toe dat Sebastien haar kust. Als vanzelf glijden haar armen om zijn hals. Ze kust hem hartstochtelijk terug. Duizenden gedachten gaan door haar hoofd. Gedachten van dit kan niet tot ik mag niet. Als Sebastien haar even later los laat, kijkt ze hem verdwaast aan.
“Sorry” mompelt ze.
“Zeg geen sorry Willy, dat hoeft niet. Ik wilde jou graag kussen en ik geloof dat jij het ook wel wilde, toch?” Koortsachtig probeert Willy haar gedachten te ordenen. Tenslotte knikt ze. Sebastien begrijpt dat hij niet te hard van stapel moet lopen en stelt voor om weer op het terras gaan te zitten. Het duurt even voor ze hun gesprek weer op gang hebben. Als Sebastien dan later voorstelt haar naar huis te brengen zegt ze geen nee. Samen kruipen ze over het muurtje. Grinnikend als een stel tieners die iets uithalen wat niet mag. Bij de achterdeur is Sebastien zo brutaal haar weer in zijn armen te nemen en haar een tedere nachtkus te geven. Willy kust hem terug maar staat op haar benen te trillen.
“Welterusten lieve Willy” fluistert hij in haar oor.
“Welterusten Sebastien.” Met enige tegenzin opent ze haar achterdeur en gaat naar binnen. Sebastien blijft een moment staan en trekt dan een sprintje naar de muur waar hij lenig overheen klimt.

Sonja heeft met stijgende verbazing naar Urs zijn verhaal geluisterd. Dit is werkelijk ongehoord. Snel begint ze haar kleren bij elkaar te zoeken en zich aan te kleden. Urs kijkt een moment toe en besluit het zelfde te doen. Er is werk aan de winkel en dus geen tijd voor romantische dingen.
“Waarom wisten wij niets af van dat korte geding?” vraagt Sonja nadenkend.
“Geen idee. Ze wilde ons vast te slim af zijn.”
“Ik zal mijn bron ter plaatse even bellen.” Ze neemt haar mobiele telefoon en loopt het terras op.
“Jorge met Sonja”meldt ze zich.
“Wat gebeurt daar allemaal. Waarom heb je me niet gemeld dat er een kort geding was en dat ze daardoor maandag weer mogen drillen?” Jorge begint uit te leggen.
“Sonja dat ging hier met zeer veel geheimhouding gepaard. Pas toen ik orders kreeg om verder te gaan met de opbouw van de boorinstallatie een uur geleden, kreeg ik in de gaten dat er iets heel goed mis was. Maar ik kan moeilijk praten. Stel voor dat iemand ons hoort.” Sonja begrijpt het helemaal. Bel mij vanavond nog even mobiel, wil je?”
“Ja dat is goed. Ik zal proberen hier ook nog iets wijzer te worden, tot vanavond” sluit Jorge het gesprek af. Urs heeft zwijgend het gesprek gevolgd. Vervolgens loopt hij met de verrekijker in zijn hand naar boven om te zien wat er gebeurd bij de installatie. Sonja volgt hem op de voet.
“Ze zijn weer aan het werk” meldt Urs bitter en geeft Sonja de verrekijker.
“Dat wist ik al, hoorde het net van Jorge. Wat moeten we nu doen Urs?”
“Ik weet het ook niet. Voor het weekend krijgen we in ieder geval niks meer gedaan. Ik betwijf of we de politie kunnen vragen de bouw stop te leggen met deze beschikking van de rechtbank.” Sonja zucht.
“Dat denk ik ook niet Urs. Maar we kunnen natuurlijk wel een kort geding volgende week aangaan om hen weer te laten stoppen met hun werkzaamheden. Het is gewoonweg van de zotte dat jij hier niet mag verbouwen zoals je wilt maar dat op een steenworp afstand wel naar olie geboord gaat worden.” Sonja loopt woedend op en af over het terras. Hier kan zij zich zo boos over maken. Het lijkt verdorie wel of met geld alles kan. Urs probeert haar te kalmeren maar dat lukt niet erg.
“Kom Sonja we vinden wel een oplossing dat beloof ik jou. Ik wil net zo min dan jij dat men daar olie wint. Ik heb nu al de eerste klachten van onze gasten. Het uitzicht vanuit deze kant is niet erg florissant. En dadelijk krijgen we beslist ook nog lawaaioverlast. Weet je wat? Ik ga gelijk onze bedrijfsjurist op deze zaak zetten. Hij was er al mee bezig maar hij moet nu maar in het weekend door werken zodat we maandag gelijk een aanvraag voor een kort geding kunnen doen bij de rechtbank.” Sonja laat Urs woorden op zich inwerken en opeens heeft ze het gevoel dat zij en Urs op één lijn zitten. Hij wil ook dat dit park met de natuur omheen bewaard blijven. Ze moet grinniken als terug denkt aan zijn ontvoering. Dat was allemaal niet nodig geweest. Maar aan de andere kant, zou ze zo dicht in zijn buurt gekomen?
“Je grijnst Sonja. Wat ben je aan het bedenken?”
“Eigenlijk zie ik nu pas in hoe onzinnig jouw ontvoering was.” Urs komt naar haar toe en neemt haar gezicht in zijn handen. Zijn ogen worden donker en hij fluistert: “Dat is het allerbeste wat mij ooit is overkomen. Je mag mij zo weer ontvoeren maar alleen onder bepaalde condities. Jij moet mij verzorgen.” Sonja zucht. Mannen ook.
“De volgende keer maak ik jou niet meer zo snel los en voer jou de meest delicate vegetarische gerechten. Vergeet niet dat ik nu jouw zwakke punten ken.” Urs kust haar voorzichtig.
“Je weet nog lang niet alles van mij, dame. Je zou nog weleens voor verrassingen kunnen komen te staan.” Sonja kust hem terug en mompelt: “Ik ben dol op verrassingen, zeker als van zo een goeduitziende man als jij komen.” Urs grijnst.
“Geef me enkele minuten voor wat telefoontjes en ik ben zo weer bij jou, schatje.”
_________________

mijn site klik hier

[Kristel]

Hallo Conny,

Wat gaat het daar superromantisch aan toe aan dat zwembad... en ze hebben elkaar gekust, dat lijkt mij een goed begin. Wat een glaasje wijn allemaal kan doen hé

En op Millershill is het al niet anders... Die dialogen tussen die twee, dat zit ook wel lekker. Samen een front formen tegen Degan Oil, dat kan natuurlijk ook niet stukl.

Ben benieuwd hoe dit verhaal zich verder ontplooit.
Bedankt, Conny, tot volgende week
Kristel
_________________