Keuzes

[konsalik]

Hoi Kristel,

Dat heeft Carlos taktisch opgelost. Urs gaat naar het adres en ziet met eigen ogen wat er gaande is. Zelfs als hij het kind niet gelijk ziet zal hij met Britt willen praten en zij op haar beurt zal denken dat Urs het al weet. Spannend.
_________________

mijn site klik hier

[Kristel]

Hallo dames,

Bedankt Annalies, en Conny. Soms moet ik wel stiekem lachen als ik jullie reacties lees.

Ik wil jullie al maar verwittigen, vanavond eindigen we met de cliffhanger van het jaar (ben blij dat jullie niet weten waar ik woon of ik werd waarschijnlijk gelyncht )

Maar ik zal het goedmaken: volgende week post ik 2 hoofdstukken én een dagje vroeger, want dindsdag ben ik er niet!

Veel leesplezier!

Hoofdstuk 26

Toen Kira 's namiddags van school kwam vertelde Brittany haar, dat ze op vakantie gingen en dat ze de volgende morgen vroeg zouden vertrekken. Nadat haar dochter gegeten had 's avonds en in bad was geweest, liet ze haar nog even TV kijken. Zelfs had ze geen hap door haar keel kunnen krijgen. Het vooruitzicht dat ze alles moest achterlaten en weer helemaal opnieuw moest beginnen, had haar eetlust bedorven. Toen Kira in bed lag, begon ze met inpakken. Rond een uur of negen begon haar maag toch om voedsel te vragen en ze besloot een pizza te bestellen. Ze had net haar laatste koffer gesloten toen er aan de deur gebeld werd.
“Perfecte timing.” zei ze hardop terwijl ze de gang in liep.
Ze opende de voordeur en bevroor ter plekke. Compleet in shock staarde ze naar de man voor haar. Urs keek verbijsterd naar Brittany, toen deze de deur opende. Brittany voelde al het bloed uit haar gezicht wegtrekken en zakte even later in elkaar. Urs had haar lijkbleek zien worden en was net op tijd om haar op te vangen, voordat ze de grond raakte. Hij tilde haar in zijn armen, schopte de deur met zijn voet dicht en liep de woonkamer in, waar hij haar op de bank legde. Hij keek op haar neer en kon nog steeds zijn ogen niet geloven:
“Britt...” fluisterde hij zachtjes.
Hoe was het mogelijk? En hoe wist Carlos waar ze woonde? Waarom had hij niet gewoon gezegd, dat het Brittany's adres was dat hij gegeven had? Wat gebeurde hier allemaal? Hij begreep er niets van. En aan Brittany's reactie te zien was zij ook stomverbaasd hem te zien. Terwijl hij een kussen onder haar hoofd legde en naar haar lijkbleke gezichtje keek, voelde hij een steek door zijn hart gaan. Hij kon de herinneringen niet tegen houden van hun laatste avond samen, nu meer dan vijf jaar geleden. Hij had van haar gehouden en zij had hem gebruikt. Urs werd opgeschrikt uit zijn gedachten door de deurbel. Langzaam liep hij naar de deur en opende die.
“Eén medium pizza peperoni!” zei de pizzaman opgewekt.
“Wat...?” vroeg Urs niet-begrijpend.
“Uw vrouw of uw dochter heeft een pizza besteld, meneer.” legde de man geduldig uit.
“Oh...ja, natuurlijk...”
Urs greep snel naar zijn portefeuille en betaalde de man. Hij liep met de pizzadoos terug naar de woonkamer, waar Brittany net begon bij te komen. Hij legde de doos op de koffietafel en knielde naast haar neer. Langzaam opende ze haar ogen en keek recht in die van hem. Haar ogen werden groot van angst:
“Urs...” prevelde ze.
“Gaat het nu weer een beetje? Waarom kijk je zo angstig?”” vroeg hij zacht.
Ze ging wat meer rechtop zitten. Carlos had het Urs dan toch verteld! En hij liet er geen gras over groeien om naar hier te komen. Maar kon ze hem dat eigenlijk kwalijk nemen?
“Je was blijkbaar even verbaasd mij te zien als ik jou.” ging Urs verder, “Ik had helemaal geen idee wat ik kon verwachten, toen ik op de bel drukte, maar dat jij hier woonde was wel het laatste...”
Wantrouwig keek Brittany naar Urs:
“Wist je niet dat ik hier woonde?” herhaalde ze ongelovig.
“Nee, Carlos heeft me gewoon dit adres gegeven en gevraagd hier zo snel mogelijk naar toe te komen. Op al mijn vragen wou hij geen antwoord geven en vroeg alleen hem te vertrouwen.”
“Carlos, natuurlijk...”mompelde ze.
Dus Carlos had nog steeds niets aan Urs verteld! Hij had hem gewoon naar hier gestuurd in de hoop dat zij, Brittany, het allemaal wel zou oplossen. Dat betekende natuurlijk ook, dat Urs nog steeds niet wist dat hij een dochter had! Ze kon Carlos op dat moment wel vermoorden!
“Hoe wist Carlos, dat je hier was? Ik dacht dat je nog steeds in New York woonde?” vroeg Urs.
“Hij...kwam hier gisteren toevallig voorbij gewandeld en zag me in de tuin bezig...”
“Oké, dat begrijp ik. Maar waarom deed hij hier dan zo geheimzinnig over?”
Brittany deed een schietgebedje, dat Kira zeker niet wakker zou worden, want dan...
“Geen idee,” ze moest hem zo snel mogelijk de deur uitkrijgen!
Na deze opmerking viel er een wat ondraaglijke stilte.
“Hoe gaat het met je?” vroeg Urs na lange tijd, “Is je huwelijk nog doorgegaan? Of is hij er achter gekomen, dat je nog een laatste keer met een ander in bed bent gedoken?”
Brittany sloeg haar ogen neer bij zijn hatelijke woorden. Urs schrok zelf van zijn uitbarsting. Waarom had hij dat gezegd? Alsof het hem nog iets kon schelen, wat ze verder met haar leven gedaan had. Of wel? Nee, dat kon niet! Hij was volledig van haar genezen.
“Sorry, dat had ik niet moeten zeggen...” mompelde Urs toen hij zag dat Brittany helemaal niet reageerde.
Langzaam keek ze op in zijn hazelbruine ogen. Op dat moment besefte ze, dat ze nog steeds zielsveel van Urs hield.
“Ik ben inderdaad gehuwd, maar ik ben nu weduwe...Tom is vermoord...”
Bij deze woorden keek ze hem recht aan en zag de verbijstering op zijn gezicht.
“Het spijt me, dat moet...”
Maar Brittany onderbrak hem:
“Bespaar me je medelijden, Urs.”ze stond op, “Ik denk dat het beter is dat je nu vertrekt.”
Urs volgde haar de gang in en liep naar de voordeur. En toen werd Brittany's ergste vrees waarheid. Urs had de deurknop reeds in zijn handen, toen de deur van Kira's slaapkamer open ging:
“Mam, ik kan niet slapen...ik heb dorst! ”
_________________

[loveforUrs]

En of dat een cliffhanger is, zeg, inderdaad!

Maar Urs is wel gekomen, en nog op tijd, gelukkig!
Ik snap wel dat Britt daar erg van schrok! Ik hoop echt zo ontzettend dat ze alles uitpraten en gaan trouwen en nog veel meer kindjes krijgen...of ben ik nu te optimistisch?

Oh yes, volgende week eerder en 2 hoofdstukken! Hulde

Tot volgende week!!
_________________

[konsalik]

Kristel

Je weet dat ik cliffhangers leuk vind maar alleen als ik ze zelf schrijf.
Ik wil zo graag weten hoe Urs reageert op Kira en wat hij zal doen en zeggen als hij haar ziet.

Spannend verheug mij al op een dubbel hoofdstuk
_________________

mijn site klik hier

[Anny]

Hoi Kristel

Ik moest even 2 hoofdstukken bijlezen. Vorige week was ik op vakantie en afgelopen week ben ik begonnen aan een nieuwe baan.
Carlos heeft op een sublieme wijze Urs naar Brittany gelokt. Ik ben heel benieuwd naar zijn reactie, Zal hij net als Carlos de gelijkenis met Kyra zien? Ik denk het wel. En dan? Wordt hij boos? Kom maar op ik ben klaar voor 2 hoofdstukken
_________________
[img:756e51a060]http://i158.photobucket.com/albums/t105/Aqualady_2007/eigen%20ontwerpen/siggijunibl.jpg[/img:756e51a060]

[Kristel]

Hallo dames,

Zoals beloofd een dagje vroeger en een paar uurtjes vroeger!

Bedankt voor jullie reacties, Annalies, Conny en Anny; ik kijk er altijd weer naar uit.

Vandaag lezen we hoe Urs reageert op Kira. Maar kleine waarschuwing: DRAMA - TISSUE WARNING (denk ik toch... )

Hoofdstuk 27

Het meisje wreef in haar ogen en liep op haar moeder toe. Brittany sloot haar ogen en terwijl ze haar dochter over het haar streek, zei ze:
“Schat, ga terug naar je kamer. Ik kom zo met een glas water...”
Maar Kira luisterde niet en draaide zich langzaam om naar de vreemde man bij de deur.
“Wie is dat, Mam?” vroeg het kind.
Toen Kira uit haar slaapkamer was gekomen, had Urs zich terug omgedraaid en keek met verbijstering naar het meisje. Toen het kind zich omdraaide naar hem ging er een schok door hem heen. Dit kon niet waar zijn, dit kon niet echt gebeuren! Het meisje trok als twee druppels water op...hem! Hij schudde zijn hoofd en sloot zijn ogen, maar toen hij ze terug open deed, stond het kind nog steeds op dezelfde plaats hem aan te staren. Zijn adem stokte in zijn keel en hij voelde het bloed uit zijn gezicht wegtrekken. Hij keek met een verbijsterde blik naar Brittany, wankelde achteruit tot hij met zijn rug tegen de voordeur leunde en zakte toen langzaam door zijn knieën. Zo bleef hij zitten, terwijl zijn ogen zich vulden met tranen, die weldra over zijn wangen liepen. Brittany zag Urs voor haar ogen in elkaar storten en haar hart ging naar hem uit. Voor de zoveelste maal in haar leven vervloekte ze Tom Marino! Wat had ze Urs in godsnaam aangedaan? Maar welke keuze had Tom haar gelaten? Hij had gedreigd Urs te vermoorden, als ze niet met hem trouwde. En nu wist ze zeker, dat hij dat dreigement zou hebben uitgevoerd. Ze gaf haar gevecht op en nam een besluit. Urs had het recht zijn dochter te leren kennen en als hij haar voor de rechter sleepte om de voogdij, dan was dat maar zo. Ze zou het risico nemen.
Brittany knielde naast haar dochter neer en zei:
“Kira, lieverd, dit is.....je vader...je échte vader...”
Zo, het hoge woord was eruit. Het meisje keek van Brittany naar Urs. Toen liet ze haar moeder los en liep langzaam naar Urs toe. Deze had zijn handen voor zijn ogen geslagen op het moment dat Brittany zei, dat hij Kira's vader was. Dit was teveel: hij had een dochter van vijf jaar en hij had nooit van haar bestaan geweten! Hoe was het mogelijk, dat Brittany dit voor hem verborgen had gehouden! Kira greep zijn handen en trok die weg voor zijn gezicht.
“Waarom huil je?” vroeg het meisje.
Urs probeerde te glimlachen door zijn tranen heen. Hij tilde het meisje op en trok haar op zijn schoot. Kira keek even nieuwsgierig naar hem op en sloeg toen haar armpjes om Urs' nek en kuste hem op de wang. Brittany keek verwonderd toe. Normaal had Kira het niet op vreemde mensen begrepen, maar bij Urs voelde ze zich blijkbaar op haar gemak.
“Ben jij echt mijn papa?” vroeg Kira.
Urs knikte. Zijn keel zat helemaal dicht en hij kon geen woord uitbrengen. Hij bleef haar maar aanstaren en keek met een verwonderde blik naar zijn dochter. Urs knuffelde haar en gaf een kus op het puntje van haar neus. Het meisje giechelde, legde haar hoofd op zijn schouder en nestelde zich dicht tegen hem aan. Zo bleven vader en dochter enkele ogenblikken zitten. Even later voelde Urs dat Kira terug in slaap was gevallen. Brittany had het ook gemerkt en liep naar Urs toe:
“Ik zal haar wel even naar bed brengen, ze is doodmoe...”
“Néé!” siste Urs tussen zijn tanden, “dat doe ik wel.”
Hij stond op met Kira in zijn armen en liep naar haar slaapkamer. Brittany keek hen na en liet haar armen slap langs haar lichaam vallen. Ze zuchtte, de reactie van Urs zag er niet veelbelovend uit, maar wat had ze anders verwacht? Ze liep terug naar de woonkamer en merkte toen pas de pizzadoos op. Deze was ondertussen ijskoud geworden en ze kieperde hem in de vuilnisbak. Ze kon nu onmogelijk een hap door haar keel krijgen. Toen zag ze haar ingepakte koffers in de hoek van de kamer staan. Van vertrekken was er nu geen sprake meer. Even later kwam Urs uit Kira's slaapkamer. Urs ging op de bank zitten:
“Kom hier naast me zitten. Wij moeten eens praten.”
Brittany keek hem even aan, maar deed toen toch wat hij gevraagd had. Na een eindeloze stilte nam Urs het woord:
“Ik wist niet dat je me zo haatte...” zijn stem was niet meer dan een gefluister en ze hoorde dat hij veel moeite had zijn emoties bedwingen.
“Ik haat je niet, Urs...” zei Brittany zacht.
Hij keek haar doordringend aan:
“Niet? Dan moet je me toch eens uitleggen hoe jij het noemt. Waarom heb je me dit aangedaan? Heb je enig idee hoe ik me op dit moment voel?”
Weer kwamen er tranen in zijn ogen, hij deed geen moeite om ze tegen te houden. Voor ze iets kon zeggen ging hij verder:
“Vijf jaar! Mijn dochter is vijf jaar en ik heb alles gemist: haar geboorte, haar eerste stapjes, haar eerste woorden,...”
Hij kon even niet verder praten. Hij slikte de brok in zijn keel weg en zei met gebroken stem:
“Was je ooit van plan me te vertellen, dat ik een dochter heb?”
Brittany staarde voor zich uit, ze kon zijn getergde blik niet langer verdragen. Ze vond het verschrikkelijk hem zo wanhopig te zien. Wat had ze er veel voor over hem deze pijn te besparen.
“Antwoord!” snauwde hij, toen ze niet reageerde.
“Nee...” mompelde ze naar waarheid, geschrokken van zijn uitval.
Hij werd lijkbleek bij haar eerlijke antwoord. Hij keek naar Brittany alsof hij haar voor het eerst zag. Toen kwam er ineens een gedachte bij hem op:
“Tom was zeker euforisch toen je vertelde dat je zwanger was?”
“Nee, niet echt...”
Hij keek haar doordringend aan en wachtte tot ze verder zou gaan. Brittany keek hem recht aan, ook zij had nu tranen in haar ogen:
“Urs, dit heb ik nooit gewild, maar ik had geen keuze...Ik kon je het niet laten weten...”
“Waarom niet?”
“Omdat, omdat...” ze kwam er niet uit, “Mijn huwelijk met Tom was...”
“Bespaar me de details!” onderbrak Urs haar, ziedend van woede.
Hij stond op en liep naar het raam. Met nietsziende ogen keek hij naar buiten. Hij deed alle moeite zichzelf terug onder controle te krijgen. Toen hij eindelijk wat gekalmeerd was vroeg hij, zonder zich om te draaien:
“Hoe wist Carlos van heel deze zaak af?”
“Hij heeft gisteren het leven van mijn....onze dochter gered.”

Hoofdstuk 28

Ze vertelde hem het hele verhaal.
“Is Kira in orde?” vroeg Urs bezorgd.
“Geen schrammetje. Carlos zelf was echter niet snel genoeg, vandaar die hoofdwonde.” legde ze uit.
“Carlos...” mijmerde Urs; hij schudde zijn hoofd bij de gedachte wat zijn vriend gedaan had. Hoe kon hij deze schuld ooit afbetalen? Daarom was hij zo overstuur geweest vanavond: Carlos had ontdekt, dat hij, Urs, een dochter had. Als Carlos er niet was geweest, was hij er waarschijnlijk nooit achtergekomen. Hoe kon Brittany zo wreed zijn? Dat had hij nooit achter haar gezocht. En zelfs nu, gaf ze toe, dat ze het hem nooit verteld zou hebben.
Brittany hield het niet meer uit, toen Urs, diep in gedachten verzonken, nog steeds door het raam zat te staren. Ze stond op en liep langzaam naar hem toe
“Wat...ben je nu...van plan, Urs?” vroeg ze met een klein stemmetje, terwijl ze voorzichtig haar hand op zijn schouder legde.
“Raak me niet aan!” siste hij, terwijl hij haar hand wegsloeg en zich naar haar omdraaide.
Geschrokken deed ze een stap achteruit en keek hem angstig aan. Hij zag dat ze radeloos was, maar het gaf hem geen genoegdoening haar zo te zien.
“Wat ik van plan ben? Dat weet ik niet. Ik ben in ieder...” hij stopte midden in zijn zin, toen hij haar koffers in de hoek van de kamer zag staan.
Hij keek haar met een beschuldigende blik aan:
“Was je van plan te vertrekken?” vroeg hij zacht.
Er ging zoiets dreigend van hem uit, dat ze nog een stap achteruit deed. Ze was die koffers helemaal vergeten!
“Ik....ik....ja!” zei ze uiteindelijk.
“Vergeet het maar! Niet als ik er iets aan te zeggen heb! Ik heb vijf jaar van mijn dochters leven gemist, ik ben niet van plan nog één seconde te missen!”
Urs had met stemverheffing gesproken en Brittany gebaarde dat hij stiller moest praten om Kira niet opnieuw wakker te maken. Hij haalde diep adem en bedaarde:
“Jij gaat in elk geval nergens heen.” besloot hij nu veel rustiger.
“Hoe zie je dat dan, Urs? Ga je Kira van me afpakken? Na alles wat ik heb meegemaakt? Dat kun je me niet aandoen, alsjeblief!” snikte ze, terwijl de tranen over haar wangen stroomden.
De ellende die ze had moeten doorstaan tijdens haar huwelijk met Tom, kwam plots allemaal boven en ze stortte in. Ze wankelde naar de sofa en ze liet zich bevend op de kussens zakken, terwijl ze hevig begon te huilen. Urs keek haar verbijsterd aan, stomverbaasd van haar reactie.
“Kira is het...enige wat...ik nog heb...” mompelde ze, na lange tijd, toen ze eindelijk wat bedaarde.
Urs dacht razendsnel na, wat moest hij doen? Het liefst was hij inderdaad onmiddellijk naar de rechter gestapt om de voogdij op te eisen. Maar het was duidelijk dat Brittany zielsveel van hun dochter hield. En het was niet omdat zij hem niets verteld had, dat hij haar nu moest kwetsen tot in het diepste van haar ziel. Trouwens Kira haar moeder ontnemen was ook geen goed idee. Hij zou waarschijnlijk nooit begrijpen waarom Brittany hem niet had laten weten dat ze zwanger was, laat staan dat ze samen een dochter hadden! Er kwam een gedachte bij hem op, maar verwierp die onmiddellijk weer. Nee, dat zou nooit werken, of toch? Hoe meer hij over zijn absurde idee nadacht, hoe meer hij ervan overtuigd was, dat dit de enige oplossing was. Zonder er nog langer over na te denken, flapte hij eruit:
“Ik denk dat ik wel een oplossing weet, voor ons probleem...,” hier wachtte hij even, “Er zal niets anders opzitten dan dat je met me trouwt.”
Brittany keek hem aan alsof hij een buitenaards wezen was, dat plots in haar woonkamer verschenen was.
“M...met je trouwen? Heb ik dat goed verstaan?”
Hij knikte:
“Kira heeft zowel een vader als een moeder nodig. En op deze manier heeft ze hen allebei.”
In andere omstandigheden had Brittany dolgelukkig geweest met Urs te trouwen, ze hield tenslotte van hem, maar nu...
“Maar je houdt niet van mij en...ik niet...van jou...” hopelijk hoorde hij de aarzeling in haar stem niet, “Hoe kan een huwelijk dan werken?”
“Als we op voorhand de juiste afspraken maken, zal het volgens mij wel lukken. Trouwens liefde is zwaar overroepen. Geloof me, ik kan het weten...”
Urs moest even terug denken aan Claire, dan Brittany, waar hij vijf jaar geleden toch ook sterke gevoelens voor had en dan Vanessa. Daar wou hij helemaal niet aan denken, dat was een totale catastrofe geweest, maar van haar had hij niet echt gehouden.
“Dus wat denk je?” vroeg hij opnieuw.
Brittany keek Urs recht aan en ze zag aan de uitdrukking op zijn gezicht, dat hij het meende. Wat moest ze doen? Ze hield van hem, dat was het probleem niet. Maar zou hij haar ooit kunnen vergeven voor wat ze had gedaan? Misschien als ze hem het hele verhaal vertelde van het dreigement van Tom en de reden waarom ze hem niets verteld had. Nee, Urs zou haar nooit geloven; hij zou denken dat ze naar excuses zocht. Trouwens hoe zou dat in zijn werk gaan? Ze zou het niet kunnen verdragen met hem samen te leven en altijd die minachting in zijn ogen te zien, telkens hij naar haar keek.
“Urs, ik weet het niet...volgens mij kan zoiets nooit werken en Kira gaat het merken als wij...” begon ze.
“We kunnen toch wel beschaafd met elkaar omgaan?” onderbrak Urs haar, “heb jij een beter voorstel?”
“Waarom kunnen we de situatie niet laten zoals ze is?”
Brittany ging snel verder, toen ze Urs gezicht zag:
“Ik bedoel, je kan Kira zien zoveel je wil, ik zal je niet tegenhouden...”
“En dat moet ik geloven? Heb je me daarnet niet gezegd, dat je helemaal niet van plan was me te vertellen, dat ik een dochter heb?”
_________________

[loveforUrs]

ooooh ik heb meer van dit soort verhalen gelezen! (je weet wel, van die kleffe doktersromannetjes )

Ze vertikken het toe te geven dat je van elkaar houden, ze trouwen om het kind, en vertellen uiteindelijk toch dat ze van elkaar houden! Geweldig

maargoed.

Heerlijk, twee hoofdstukken!
Urs ziet meteen dat Kira zijn dochter is, en Kira vertrouwd hem, ontzettend lief hoe ze daar zaten in de hal!
Maar Urs is wel laaiend op Britt, en niet zonder reden. Ik denk toch dat Britt Urs het hele verhaal moet vertellen, van haar huwelijk met Tom en alle dreigingen.

En dat trouwen, daar heb ik mijn mening dus al over gegeven

Even een ander vraagjes.
Hoe lang is dit verhaal eigenlijk? Moeten we nog veel? Dan kan ik me daar mentaal op voorbereiden

Tot volgende week Kristel!!
_________________

[konsalik]

`Hallo Kristel

URs weet het eindelijk en hij zag het natuurlijk gelijk. Natuurlijk is hij boos. Het is ook niet niks als je de eerste 5 jaar van je kinds leven moet missen. Maar kunnen die twee nog samenleven en gelukkig worden? of zal Kira van vader naar moeder geslingerd zullen worden?

Bedankt voor een dubbel hoofdstuk Kristel
_________________

mijn site klik hier

[Anny]

Eindelijk weet ook Urs dat hij de vader van Kira is. Alleen jammer dat die twee geen fatsoenlijk gesprek met elkaar kunnen hebben. Waarom vertelt Britt niet gewoon zoals het gelopen is. Carlos heeft het echt goed opgelost. Anders was Urs nooit erachter gekomen. Maar hoe gaat het nu verder? Ik ben heel benieuwd Kristel.
_________________
[img:756e51a060]http://i158.photobucket.com/albums/t105/Aqualady_2007/eigen%20ontwerpen/siggijunibl.jpg[/img:756e51a060]

[Kristel]

Hallo dames,

Bedankt weer voor jullie reacties Annalies, Conny en Anny.

Annalies, ik hoop dat mijn verhaal toch ietsje beter is als een stuiverromannetje Zoals jij het beschrijft: zo simpel zit het verhaal niet in elkaar hoor

Nu wat betreft jouw vraag hoe lang het verhaal is: we zijn net even voor de helft, dus.....

We gaan verder met het volgende hoofdstuk: veel leesplezier!

Hoofdstuk 29

“Ja, maar...”
“Luister, Britt. Ik zie geen andere oplossing.” onderbrak hij haar voor de tweede maal, “Trouwens wat gebeurt er als we op tournee gaan? Zoiets duurt soms meer dan een jaar. Dan zou ik al die tijd Kira niet kunnen zien? Ik denk het niet. Ofwel trouw je met me, ofwel stap ik morgen naar de rechter en vraag ik de volledige voogdij aan. Geen rechter die me dat gaat weigeren, als ik dit verhaal vertel. Aan jou de keuze.”
Brittany was lijkbleek geworden, toen hij zei, dat hij naar de rechtbank zou stappen.
“Doe me dat niet aan, Urs! Alsjeblief!” smeekte ze terwijl de tranen over haar wangen stroomden.
Het idee dat ze zonder Kira zou moeten verder leven, was te erg voor woorden.
“Maar jij mag het mij wel aandoen? Is dat wat je bedoelt?” zei hij zacht.
Ook hij had alle moeite zijn tranen tegen te houden, die hij achter zijn ogen voelde branden. Brittany keek hem aan en zag hoe moeilijk hij het had. Het was allemaal haar schuld! Of nee, het was Toms schuld, dat deze man zijn dochter niet had zien opgroeien. Ze vervloekte de dag dat ze Tom had ontmoet! Op dat moment nam ze een besluit: ze zou met Urs trouwen. Ze hield zielsveel van hem en misschien kon hij na verloop van tijd haar vergeven.
“Ik zal met je trouwen, Urs...” mompelde ze na lange tijd.
“Meen je dat?” vroeg hij verwonderd.
“Ja, veel keuze heb ik niet, is het wel?” zuchtte ze.
Urs liep langzaam op haar toe en schudde zijn hoofd. Ze keek naar hem op en zag een blik in zijn ogen die ze niet kon thuis brengen. Ze voelde haar hart sneller slaan. Misschien was het toch beter hem de waarheid te vertellen over Tom. Wat had ze te verliezen? Ze gingen trouwen! Ze wou geen geheimen meer voor hem hebben. Ze raapte al haar moed bij elkaar en haalde diep adem:
“Urs, ik moet je iets vertellen...” begon ze, maar hij onderbrak haar:
“We hebben vanavond genoeg gepraat, ik ben doodmoe.”
Hier wachtte hij even alvorens verder te gaan:
“Ik denk dat we best volgende week naar Londen vertrekken.” ging hij verder, “Ik heb daar een huis, met drie slaapkamers, waar we kunnen wonen. Er is ook een grote tuin; dat zal Kira vast wel leuk vinden. En dan heb jij nog even tijd hier alles te regelen. Eens we in Londen zijn kunnen we zorgen dat we zo snel mogelijk trouwen. Je wil toch geen groot huwelijksfeest hoop ik?”
“Nee, natuurlijk niet, maar...”
Het duizelde haar in het hoofd. Urs wist blijkbaar van aanpakken. Een huis met drie slaapkamers? Was het de bedoeling, dat...?
“Urs, het gaat hier toch om een verstandshuwelijk als ik het goed begrijp?”
Weer die eigenaardige blik in zijn ogen:
“Waarom vraag je dat?”
“Omdat...omdat je...drie slaapkamers...ik dacht...”
Er steeg een blos naar Brittany's wangen en ze kwam niet uit haar woorden.
Hij keek op haar neer en zijn blik verzachte:
“Wat probeer je eigenlijk te zeggen, Britt?” plaagde hij haar.
Voor ze hierop kon antwoorden boog hij zich naar haar toe en kuste haar vederlicht op de mond. Hij was niet voorbereid op de schok van emoties die door hem heenging toen hij haar zachte lippen tegen de zijne voelde. Onmiddellijk duwde hij haar ruw van zich af en keerde Brittany de rug toe. Hij moest zichzelf terug onder controle krijgen. Wat gebeurde er met hem? Je kon dit amper een kus noemen en toch... Hij mocht geen gevoelens voor haar krijgen; ze had hem op een manier gekwetst, zoals nog nooit iemand in zijn leven gedaan had en hij zou haar geen tweede kans geven, dat nogmaals te doen. Woedend – meer op zichzelf dan op haar – draaide hij zich om:
“Dit is wat er gaat gebeuren, Britt. Voor de buitenwereld én voor Kira zijn we het gelukkigste paar op aarde. Voor de rest mag je doen waar je zin in hebt, behalve er een minnaar op na houden natuurlijk. Als ik zoiets ontdek, ben je Kira kwijt voor je weet wat er gebeurt!” beet hij haar toe.
Brittany schrok van zijn uitval. Een minnaar?! Wat dacht hij wel niet van haar? Ze keek hem recht aan en koos zorgvuldig haar woorden:
“Hoe denk jij, dat deze “relatie” gaat werken? Dat je niet stapelverliefd op me bent, had ik al gemerkt. En ik kan je dat ook niet echt kwalijk nemen; in jouw ogen moet ik een echt kreng zijn! Maar wederzijds respect is toch wel het minste! Kira zal het merken als er een gespannen sfeer tussen ons is. Ze is heel slim...”
“Respect?! Wil je het over respect hebben?!”
Urs stikte bijna in zijn woorden; het lef dat deze vrouw had! Zijn ogen schoten vuur toen hij haar aankeek:
“Vanaf nu gebeurt alles op mijn manier! Het enige dat jij moet doen is je aan de regels houden!”
Hij keek even op zijn horloge:
“Ga naar bed, Britt. Het is al vroeg in de morgen. De volgende dagen zullen verschrikkelijk druk worden...” mompelde hij, moe gestreden.
Toen hij zelf geen aanstalten maakte om te vertrekken, vroeg ze voorzichtig:
“En wat ga jij doen?”
“Ik slaap wel op de bank vannacht. Ik laat je nu niet alleen, je zou waarschijnlijk je koffers pakken en er met onze dochter vandoor gaan.”
“Urs, dat zou ik nooit doen! Ik heb je mijn woord gegeven, dat ik...”
“Jouw woord is me momenteel weinig waard. Ga slapen, Britt. We praten morgen wel verder.”
_________________

[loveforUrs]

oei, Urs is boos.
Maar hij heeft haar wel gekust! En hij voelde heel veel! Ik ben nog steeds van mening dat dit helemaal goed gaat komen

Ik ga me alleen wel afvragen of dat huwelijk gaat werken...En zoals Britt al zei, Kira merkt de spanningen tussen haar ouders echt wel...

Britt moet gewoon tegen Urs zeggen dattie zn mond even moet houden en hem dan het hele verhaal vertellen, of hij het nu gelooft of niet, ze moet het hem vertellen!

Ik ben benieuwd hoe dit zich ontwikkelt Kristel!
Tot volgende week!
_________________

[konsalik]

Ahum wordt het niet hoog tijd dat die twee eens bij elkaar gaan zitten en open en eerlijk vertellen hoe en wat er volgens hen moet gebeuren?

Britt wordt eerst door Tom gedwongen om met hem te trouwen en nu doen Urs het zelfde. Dat geeft mij een nare bijsmaak. Het is allemaal te eenzijdig. Urs beslist om te trouwen en naar Londen te gaan. Maar heeft niet de ergste misdadiger het recht om zijn zegje te doen?

Top hoofdstuk weer Kristel
_________________

mijn site klik hier

[Kristel]

Hoi dames,

Bedankt weer voor jullie reacties, Annalies en Conny.

Jullie reacties zijn wel verrassend: toen ik dit verhaal schreef heb ik er nooit bij stilgestaan dat de situatie met Urs vergelijkingen vertoont met die van Tom.
Interessaant....

Kijken hoe het verder gaat: veel leesplezier

Hoofdstuk 30

Het was bijna 4 uur in de namiddag, toen Brittany de keuken inliep om met de voorbereidingen van het eten te beginnen voor die avond. Urs had haar de vorige dag meegedeeld dat hij zijn collega's van Il Divo, samen met hun vrouwen had uitgenodigd voor een etentje. Hij had het gezegd alsof hij vertelde wat voor weer het buiten was. Het kwam niet in hem op om te vragen of zij het goed vond. Zo ging het de laatste tijd wel vaker: Urs zei iets en Brittany hoefde alleen maar te gehoorzamen. Ze zuchtte; het was nu drie maanden geleden dat ze met Urs getrouwd was en ze had gehoopt dat ze hun problemen wel zouden kunnen oplossen, maar niets was minder waar. Telkens ze probeerde om over Tom te praten, was Urs kwaad weggelopen met de mededeling, dat hij niet geïnteresseerd was. Met Kira echter ging het heel anders; vader en dochter hadden een sterke band gekregen en waren dicht naar elkaar toegegroeid. Het vertederde Brittany telkens weer hoe Urs liefdevol met zijn dochter omging. Waarom kon hij niet met haar... Haar gedachten werden onderbroken door de deurbel. Toen ze even later opendeed stond Sarita voor haar neus.
“Sarita! Wat leuk om jou te zien! Kom binnen!” begroette ze haar vriendin hartelijk.
De vrouw van Carlos was haar beste vriendin geworden en ook de enige aan wie ze het hele verhaal van Tom verteld had. Anders dan Urs wou Sarita wel luisteren naar haar en geloofde Brittany onvoorwaardelijk. Ze had er meermaals op aangedrongen het hele verhaal ook tegen Urs te vertellen, maar dat was tot hiertoe dus niet gelukt. Brittany had haar met het hand op het hart laten beloven niets tegen Carlos te zeggen wat Sarita ook niet gedaan had.
“Wat kom jij hier doen?” vroeg ze terwijl Sarita haar de keuken involgde.
“Ik dacht dat je misschien wat hulp kon gebruiken. Een etentje voor acht mensen klaar maken is niet zo evident...”
“Bedankt,” zei Brittany en omhelsde haar hartelijk. “Je bent een schat.”
“Ik doe het graag, geen probleem. Waar is Kira trouwens?”
Brittany keek even op haar horloge:
“Ze is nog op school en daarna gaat ze naar een verjaardagsfeestje van een vriendinnetje, waar ze dan ook ineens blijft slapen. Morgen is het zaterdag, dus dat kwam goed uit met het etentje vanavond.”
Sarita knikte:
“Oké, vertel me maar wat ik kan doen.”
De twee vrouwen werkten naast elkaar verder: terwijl Sarita zich bezig hield met de groenten zorgde Brittany voor het gebraad. Om 17.30 uur waren alle voorbereidingen klaar en was het wachten op de gasten die rond 20.00 uur zouden arriveren.
“Hoe gaat het nu met je, Britt? Is er al iets veranderd? Ik bedoel weet Urs al...” begon Sarita voorzichtig, toen ze beiden aan de keukentafel zaten van een kop thee te genieten.
Het duurde even voor Brittany antwoordde, en toen ze haar vriendin eindelijk aankeek, zag deze dat ze tranen in haar ogen had.
“Nee. Hij wil gewoon niet naar me luisteren, Sarita. Ik weet niet meer wat ik moet doen en of ik deze situatie nog lang vol hou. Zoals dat etentje vanavond...hij vraagt me niet of ik er mee akkoord ben, néé hij zegt iets en ik moet springen...”
Een enkele traan liep over haar wang:
“Als ik maar niet zo verdomd veel van hem hield...”
Een snik ontsnapte aan haar keel. Sarita sloeg een arm om Brittany's schouders om haar te troosten:
“Britt, ik weet dat je het niet wil, maar...laat me je verhaal aan Carlos vertellen, misschien kan hij met Urs...”
“Néé, alsjeblief niet!” onderbrak Brittany haar dringend, “Ik weet, dat je het goed bedoelt, maar dit moet ik zelf doen.”
“Oké, goed, ik zal niets zeggen.” Sarita dacht even na, toen zei ze: “Britt, ik wil je iets vragen. Als je vindt dat het mijn zaken niet zijn, zeg het me dan gewoon, maar hoe behandelt Urs jou eigenlijk?”
Brittany sloeg haar ogen neer en dacht even na:
“Hoe hij me behandelt? Heel koel en heel beleefd.”
“Hij zou je...” Sarita haperde even en kon de vraag niet stellen maar Brittany wist onmiddellijk wat haar vriendin wilde zeggen:
“Néé, néé. Urs zou me nooit slaan, daar ben ik zeker van! Trouwens dat zou nogal moeilijk zijn ook. Hij raakt me gewoon helemaal niet aan.”
Dat laatste kwam eruit met een snik.
“Dit is toch geen leven, Britt? Hoe hou je dat in hemelsnaam vol?”
“Hoe hou je wàt in hemelsnaam vol?”
Beide vrouwen hadden Urs niet horen binnenkomen en keken verschrikt op toen hij in de deuropening verscheen. Hij glimlachte toen hij Sarita zag zitten:
“Sarita, wat doe jij hier?” vroeg hij verwonderd.
Hij liep op haar toe en kuste haar op de wang. Vervolgens liep hij naar zijn vrouw en streek even met zijn lippen over de hare. Er ging een schok door Brittany heen. Niettegenstaande het maar een heel vluchtige aanraking was geweest, begon haar hart sneller te kloppen en moest ze haar emoties in bedwang houden. Urs keek haar even doordringend aan en wist precies welke uitwerking hij op haar had. Hij richtte zich weer tot Sarita en glimlachte:
“En, wat doe jij hier? Ben je niet wat vroeg?”
“Ik heb Britt geholpen met de voorbereidingen voor het eten vanavond. Ik ga zo naar huis om me om te kleden en terug te komen met Carlos.”
Er viel een ongemakkelijke stilte. Urs draaide zich langzaam naar Brittany:
“Heb jij haar gevraagd je te helpen?” vroeg hij beschuldigend.
Voordat Brittany kon antwoorden zei Sarita snel:
“Nee, Urs. Ik stond hier ongevraagd op de stoep en heb mijn hulp aangeboden. Er komt heel wat bij kijken om een diner voor acht personen klaar te maken.”
Urs keek even van de één naar de ander, maar ontspande toch:
“Dames, ik ga even douchen en mij omkleden. Sarita, ik zie je straks wel.”
_________________

[loveforUrs]

Vanuit Belgie dit keer:), ben zo dood als een sardientje, 3 dagen Parijs achter de rug en nog 2 dagen survivalen te gaan, dus vergeef me spellingsfouten ed;)

Goed:
Nooit geweten dat ik dit zou zeggen, maar wat is Urs een vreselijke man!
Dat is alles wat ik op het moment kan zeggen.
Als hij Britt nou eens laat praten, hij zou zich diep diep schamen voor zijn gedrag als hij alles zou weten!

Benieuwd hoe het verder gaat!
Tot volgende week!
_________________

[konsalik]

Hoi Kristel

Bedankt voor dit super hoofdstuk. Ik moet even wat kwijt. Wat is Urs toch een kouwe kikker. Wat heeft hij gehoord van het gesprek tussen Britt en Sarita? Hoe zou hij gereageerd hebben als Sarita niet had gezegd dat zij uit zich zelf was gekomen? Ik hoop dat Urs snel veranderd want dit past niet bij hem.

liefs
Conny
_________________

mijn site klik hier