Keuzes

[Kristel]

Hallo dames,

Bedankt Conny en Anny voor jullie reacties. Anny, hoe was het concert in Madrid? Prachtig veronderstel ik.

We gaan verder met het verhaal: veel leesplezier!

Hoofdstuk 43

“Dit zijn mijn beste vrienden, ze mogen horen wat u te zeggen hebt. Hoe is het met mijn vrouw, dokter?” bracht Urs er met moeite uit.
De dokter keek even naar de drie mannen en knikte toen:
“Goed dan, uw vrouw is buiten levensgevaar. De kogel is uit haar been verwijderd, hij zat niet diep, dus had weinig schade aangericht. Haar hoofdwonde moest wel genaaid worden, daar zal ze wel een litteken aan overhouden. Maar een plastische chirurg zal het meeste van het litteken wel kunnen wegwerken als ze volledig hersteld is. We hebben ook haar bloed moeten onderzoeken om te weten welke bloedgroep ze had vermits ze een transfusie nodig had. De resultaten van de rest van het onderzoek hebben we nog niet. Ik verwacht echter dat er daar ook geen problemen zullen zijn.” glimlachte de dokter.
Urs voelde zijn benen het onder hem begeven; als Sébastien en David niet naast hem hadden gestaan en hem hadden vastgegrepen, was hij in elkaar gestort.
“Bedankt, dokter Cookson...dat is geweldig nieuws...” zei Urs opgelucht, “mag ik haar zien...?”
“Geen probleem, maar niet te lang; ze is nog niet helemaal ontwaakt uit de narcose. Komt u maar mee.”
Urs aarzelde even en keek zijn drie vrienden aan:
“Jongens, ik...” begon hij verontschuldigend, maar Carlos onderbrak hem:
“Ga maar, Urs. Wij wachten hier wel.”

Terwijl de dokter hem voorging naar Brittany's kamer, vroeg Urs:
“Zal ze lang in het ziekenhuis moeten blijven, dokter?”
Dokter Cookson schudde zijn hoofd:
“Een paar dagen, gewoon om zeker te zijn. Ze heeft een zware slag op haar hoofd gekregen; dat moeten we even in het oog houden. Maar voor haar been zal ze wel een tijdje in revalidatie moeten.”
Even later stopte de dokter aan kamer 15:
“Dit is haar kamer, meneer Bühler. Maar nogmaals: niet te lang; ze heeft haar rust groot nodig.”
Langzaam ging Urs de kamer binnen en sloot de deur zachtjes achter zich. Hij liep naar het voeteinde van het bed en keek op Brittany neer. Er zat een wit verband rond haar hoofd en ook haar been was vanaf haar knie tot haar enkel verbonden. Urs ging op de stoel naast het bed zitten en nam haar hand in de zijne. Brittany was nog in diepe slaap en bewoog niet. Urs kuste haar hand en mompelde terwijl hij liefdevol op haar neerkeek:
“Britt, ik ben zo blij, dat alles goed met je komt. Een groot deel van wat er gebeurd is, is mijn schuld. Had ik maar naar je willen luisteren, toen je over Marino begon, maar nee, mijn ego zat in de weg.”
Hij sloeg zijn ogen neer en streelde haar hand:
“Hopelijk komt er ooit een dag, dat je me kan vergeven, maar...”
Urs kon niet verder praten; weer rolden de tranen over zijn wangen; hij voelde zich zo schuldig!
“Wat vergeven...?” hoorde hij de stem van Brittany vragen.
Urs keek op en zag, dat Brittany hem zat aan te staren.
“Liefje, je bent wakker! Hoe voel je je?”
“Alsof ik...onder een...trein heb...gelegen...” kwam er moeilijk over haar lippen.
Urs glimlachte door zijn tranen heen. Toen kwam er plots een alarmerende blik in Brittany's ogen:
“Kira! Is ze...?”
“Rustig maar, Britt. Met Kira is alles in orde. De eerste persoon waar ze tegen liep, toen ze het park kwam uitgerend, was Joe O'Leary en zijn vrouw. Ken je hem nog?”
Ze moest even nadenken, maar toen herinnerde ze het zich weer:
“Dat is die agent, die me kwam vertellen, dat Tom vermoord was...”
“Inderdaad, Kira blijft overnachten bij Sarita en Carlos, maak je dus maar niet ongerust.”
Brittany had moeite haar ogen open te houden en ze voelde zich slaperig worden. Op dat moment kwam er een verpleegster binnen en raakte zachtjes Urs' schouder aan:
“Meneer Bühler, u moet nu gaan. Uw vrouw heeft haar rust nodig.”
Urs stond op en knikte; hij boog zich naar Brittany toe en kuste haar vederlicht op de lippen. Even bleef hij nog op haar neerkijken en zag een glimlach op haar lippen verschijnen.

De volgende middag liep Urs door de gangen van het ziekenhuis naar haar kamer. Hij voelde zich doodmoe en had de hele nacht geen oog toe gedaan. Vandaag was de laatste dag, dat hij haar zou zien; hij wou zeker zijn dat alles met haar in orde kwam en dan zou hij verdwijnen; zijn belofte indachtig. Hij had de hele nacht gezwoegd over een brief aan haar, die hij door het verplegend personeel zou laten bezorgen.
Urs hoorde gelach vanuit haar kamer komen toen hij die naderde en hij meende Davids stem te horen. Toen hij binnenkwam zaten David en Lauren naast Brittany's bed.
“Hallo schoonheid,” glimlachte Urs, terwijl hij zijn vrouw op het voorhoofd kuste, “het gaat blijkbaar een stuk beter met je dan gisteren, zo te zien.”
Brittany keek hem met een verlangende blik in de ogen aan, in de hoop dat hij haar ook op de mond zou kussen, maar dat deed hij niet. In plaats daarvan draaide hij zich om naar David:
“En David, ben je weer de grapjas aan het uithangen, zoals gewoonlijk?”
“Wie? Ik?” antwoordde deze verongelijkt, maar kon een glimlach niet onderdrukken.
“Schat, misschien is het beter dat we deze twee alleen laten.” zei Lauren, terwijl ze opstond en haar hand op Davids schouder legde, “Dan komen we morgen nog wel even langs, om te kijken hoe het gaat.”
David stond op en kuste Brittany op haar wang:
“Tot morgen Britt, en laat je niet gek maken door deze Zwitserse loverboy hé?” zei hij met een knipoog.
Brittany grinnikte, terwijl Urs zijn ogen ten hemel sloeg. Nadat David en Lauren waren vertrokken, ging Urs naast het bed zitten en vroeg:
“Hoe gaat het nu met je Britt? Voel je je al wat beter?”
_________________

[Anny]

Hoi Kristel

Het concert was geweldig. Ik ben zo blij dat ik daar was. Ik heb het hele concert op mp 3 om nog na te genieten. Verder trof ik Carlos midden in Madrid maar kon alleen mijn uitbrengen"Carlos"en toen liep hij voor mij door met een vriend. Ik durfde hem niet hard na te roepen maar gelukkig wel een foto van hem gemaakt

Maar nu naar je verhaal. Gaat dan nu eindelijk het grote gesprek beginnen? Zal Urs nog steeds bij haar weg willen? Dat kan hij haar en Kira niet aan doen.
_________________
[img:756e51a060]http://i158.photobucket.com/albums/t105/Aqualady_2007/eigen%20ontwerpen/siggijunibl.jpg[/img:756e51a060]

[konsalik]

Hallo Kristel

nu weten we nog niet hoe het verder gaat. Je houd ons wel in spanning. Net op het moment surpreme is het hoofdstuk ten einde. Ik vind ook dat die twee eerlijk en open met elkaar moeten praten en dan samen besluiten wat en hoe ze verder willen.

Top hoofdstuk meid
_________________

mijn site klik hier

[Kristel]

Hallo dames,

Anny en Conny, bedankt voor julllie reacties. Ik post een dagje eerder, vermits ik er morgen niet ben.

Veel leesplezier!

Hoofdstuk 44

Ze knikte:
“Alleen nog een lichte hoofdpijn en mijn been doet nog pijn, maar het is uit te houden. Zal wel door de pijnstillers komen, die ik gekregen heb.”
“Weet je al iets van dat bloedonderzoek?”
“Nee, de dokter zou vanavond nog langskomen met de resultaten.”
Urs knikte en er viel een ongemakkelijke stilte. Na lange tijd haar echtgenoot doordringend aangekeken te hebben, vroeg ze plotseling:
“Urs, scheelt er iets?”
Urs keek geschrokken op; hij had heel de tijd naar haar hand zitten staren, die hij zachtjes was beginnen strelen, terwijl zijn gedachten mijlenver weg waren.
“Nee,” haastte hij zich te zeggen, “wat zou er zijn?”
“Ik...ik weet het niet. Je bent erg stil, zelfs voor jou...” probeerde ze met een grapje.
Hij keek haar aan met een peinzende blik, maar antwoordde niet. Als hij straks wegging, zou hij haar nooit meer zien en hij had het daar verschrikkelijk moeilijk mee. Brittany zag de wanhoop in zijn ogen en begreep er niets van. Plots dacht ze aan iets:
“Kun je...het me nog steeds... niet vergeven? Van Tom Marino bedoel ik...en Kira...” vroeg ze met een klein stemmetje.
Urs keek haar stomverbaasd aan. Haar niet kunnen vergeven? Het was hij die om vergiffenis moest vragen, maar in zijn ogen was het daarvoor te laat.
“Breek daar je hoofd maar niet over, alles komt wel in orde. Daar zorg ik wel voor.” was zijn raadselachtige antwoord.
Voor ze hier op kon reageren, veranderde hij van onderwerp:
“Kira wou absoluut meekomen, ze mist je heel erg. Ik vond dat niet zo'n goed idee, met al dat verband, zou ze misschien wel schrikken en vermits je vrijdag waarschijnlijk toch al naar huis mag...”
“Ja, inderdaad...beter zo...” stemde Brittany in, “ik zal blij zijn als ik mijn kleine meid weer in mijn armen kan houden...”
Plots kon Brittany een geeuw niet onderdrukken. Urs zag het en stond op:
“Misschien beter dat je nog wat probeert te slapen. Anders wordt het veel te vermoeiend voor je. Ik weet dat Seb en Cathérine vanmiddag ook nog wilden langskomen. Dan kom ik...vanavond terug, goed?”
Urs moest de leugen uit zijn keel wringen, maar hij moest toch iets zeggen. Tegen vanavond zou hij waarschijnlijk het land al uit zijn...Waar hij naartoe ging wist hij nog niet, maar dat was van later zorg.
“Goed...” mompelde Brittany.
Toen hij haar weer op het voorhoofd wilde kussen ten afscheid, sloeg Brittany haar armen om zijn nek, trok zijn hoofd naar zich toe en drukte een hartstochtelijke kus op zijn lippen. Een golf van emoties overspoelde hem. Hij maakte zich zachtjes los uit haar omarming:
“Ik zie...je...van...vanavond wel...” fluisterde hij met verstikte stem en even later was hij weg.
Toen hij voorbij de verpleegstersruimte liep vroeg hij naar de hoofdzuster.
“Dat ben ik,” zei de vrouw aan de balie, “wat kan ik voor u doen?”
Urs gaf de brief voor Brittany aan haar:
“Zou je deze brief vanavond aan mijn vrouw, Brittany Bühler, kunnen bezorgen?”
De vrouw bekeek de brief even en zonder op zijn vraag te antwoorden, vroeg ze:
“Waarom geeft u hem zelf niet aan haar?”
“Omdat...omdat het een...verrassing is...” antwoordde Urs snel.
“Oké, geen probleem.”
En bij deze woorden stak de hoofdzuster de brief in de zak van haar uniform.

Die avond zat Brittany ongeduldig op het bezoek van Urs te wachten. 's Middags waren Seb en Cathérine nog langs geweest en ze hadden gezellig bijgepraat. Ondertussen was dat ook alweer enkele uren geleden en Brittany had verwacht dat Urs na het avondeten wel zou arriveren, maar niet dus. Het was nu 18.00 uur en binnen twee uur was het bezoekuur afgelopen. Ze begreep niet waar hij bleef. Zijn rare gedrag van vanmiddag gaf haar het gevoel dat er iets mis was, maar ze had geen idee wat er zou kunnen zijn. Op dat moment ging de deur open en tot haar teleurstelling kwam Maggie, de hoofdzuster binnen.
“En? Hoe voelt u zich mevrouw Bühler?” vroeg ze vriendelijk.
“Dat gaat wel...” mompelde Brittany afwezig.
“Scheelt er iets?”
“Nee, niet echt. Ik zit te wachten op het bezoek van mijn echtgenoot en het wordt al erg laat...”
Maggie keek even op haar horloge en knikte:
“Ja, het is inderdaad...” ze stopte midden in haar zin, en tikte zichzelf tegen het hoofd, “dat is waar ook! Uw man heeft mij vanmiddag een brief gegeven, die ik u vanavond moest overhandigen! Hij zei dat het een verrassing was...”
Ze haalde de bewuste brief uit haar zak en gaf hem aan Brittany. Deze nam hem aarzelend aan.
“Ik zal je even alleen laten, kan je rustig lezen wat hij schrijft.”
Even later was Maggie verdwenen. Brittany draaide de brief verschillende malen om in haar hand; hier begreep ze niets van. Langzaam scheurde ze de envelop open en begon te lezen:
_________________

[Anny]

Dit is verschrikkelijk. Urs loopt net als voorheen weg voor problemen. En dat terwijl de kans toch groot is dat zij tweeën eruit zouden komen. Waarom Urs? Waarom laat je de twee meiden waar je zielsveel van houd, zo in de steek?

Dank je Kristel voor dit mooie hoofdstuk. Je weet ons wel weer in spanning houden.
_________________
[img:756e51a060]http://i158.photobucket.com/albums/t105/Aqualady_2007/eigen%20ontwerpen/siggijunibl.jpg[/img:756e51a060]

[konsalik]

Hoi Kristel,

Fijn dat je vandaag al hebt gepost. Maar het blijft spannend. Nu naar je hoofdstuk


Arme Britt, wat haalt Urs nu weer in zijn hoofd. Dit komt volgens mij niet meer goed. Waarom bied hij de problemen niet eens het hoofd. Waarom gedraagt hij zich zo? Hij jou van Britt en Kira. Maar hij beloofd haar te komen en wat doet hij dan? De benen nemen. Urs schaam je.
_________________

mijn site klik hier

[loveforUrs]

Hey Kristel!

Ik ben er weer hoor (:
Meteen toen ik gister eeeeindelijk weer internet had, de gemiste hoofdstukken gelezen!

Wat een vreselijke oen is Urs toch! Hij weet toch dat Britt van hem houdt, en hij houdt van Britt en .....ooooh waarom maakt hij er toch telkens zo'n potje van? Vreselijk...
Je weet de spanning er zeker wel in te houden, ik kan niet wachten tot het volgende hoofdstuk!

Tot volgende week!!
_________________

[Kristel]

Hoi dames,

Iedereen terug! Bedankt Anny, Conny en Annalies voor jullie trouwe reacties!

Hier het vervolg:

Hoofdstuk 45

Liefste Britt,
Als je deze brief leest, zul je je wel afvragen waarom ik niet in het ziekenhuis ben bij jou. De waarheid is, dat ik me verschrikkelijk schuldig voel over wat er gebeurd is met jou en Paul Robbins. Hoe dikwijls heb je me niet willen vertellen over Tom Marino? Maar nee, ik wou nooit luisteren! Ik dacht heel de tijd, dat je nog sterke gevoelens had voor hem, maar niets was minder waar. Ik heb het hele verhaal van wat jou overkomen is, gehoord van Sarita. Verwijt haar niks alsjeblief! Ze heeft het pas verteld na het voorval in het park; ze heeft op dat moment besloten – en terecht – dat ze niet langer kon zwijgen. Ik kon niet geloven wat ik hoorde. Wat jij hebt moeten doormaken tart alle verbeelding! Het is mijn schuld, dat je bijna vermoord werd en dat zal ik mezelf nooit vergeven! Als ik eraan denk hoe ik je behandelt heb, draait mijn maag om. En het enige dat ik je kan verwijten, is dat je van me hield ondanks alles.
Daarom heb ik besloten je te laten gaan, Britt. Dat is het minste wat ik voor je kan doen. Je verdient veel beter dan een man als ik. Iemand die je respecteert voor de fantastische vrouw die je bent. En daar ben ik enorm in tekort geschoten. Ik hou zielsveel van je, maar toch kon ik je blijkbaar niet voldoende vertrouwen.
Het spijt me, voor wat ik je heb aangedaan en ik hoop ooit dat je me zal kunnen vergeven. Het ga je goed, Britt...

Vaarwel, Urs.

P.S.: als je wilt scheiden, zal ik je niets in de weg leggen. Carlos weet me wel te vinden, moest het zo ver komen.

Brittany zag lijkbleek en de tranen stroomden over haar wangen, terwijl ze de brief nog een tweede maal las.
'Dit kan niet waar zijn...dit kan niet echt gebeuren...' dacht ze steeds bij zichzelf, 'oh...Urs...wat ben je in hemelsnaam van plan?'
Ze huilde nog steeds toen de dokter binnen kwam:
“Brittany, ik heb...” hij onderbrak zichzelf, toen hij haar betraand gezicht zag, “wat scheelt er? Voel je je niet goed?” vroeg hij bezorgd.
Ze haalde haar schouders op, maar antwoordde niet. Hij zag de brief op haar bed liggen:
“Heb je slecht nieuws gekregen?”
Ze knikte en liet duidelijk merken, dat ze er niet over wilde praten. Hij liep op haar toe en ging op de rand van het bed zitten:
“Dan beurt dit nieuws je misschien een beetje op... ik heb hier de resultaten van het bloedonderzoek en alles is in orde, behalve...” even wachtte hij en keek glimlachend op haar neer.
“Wat is er dokter? Meer slecht nieuws kan ik echt niet aan.” fluisterde Brittany.
“Het is geen slecht nieuws....je bent zwanger, Brittany...”
Ze stopte onmiddellijk met huilen en keek de dokter verbijsterd aan:
“Zwanger? Hoe kan dat...?”
De dokter keek haar vreemd aan.
“Ik bedoel...” begon Brittany toen ze zijn gezicht zag, “hoe lang...? Sinds wanneer...?”
“Ongeveer 2 maanden.” beantwoordde hij haar onsamenhangende vraag.
Ze staarde peinzend voor zich uit en duizenden gedachten gingen door haar hoofd.
“Ik zie dat dit nieuws een beetje onverwacht komt. Ik zal je alleen laten, zodat je aan het idee kan wennen. Misschien moet je Urs bellen om hem het goede nieuws te vertellen...”
Met deze woorden verliet hij de kamer. Langzaam drong de realiteit tot Brittany door. Zwanger en Urs liet haar in de steek. De brief die hij haar geschreven had, was duidelijk een afscheidsbrief, daar was geen twijfel over. Misschien was het nog niet te laat en kon ze hem tegenhouden. Ze greep de telefoon en belde Urs' GSM. Tot haar ergernis ging hij onmiddellijk over op de voicemail. Ze probeerde de huistelefoon van het appartement, maar ook daar werd niet opgenomen. Ze vloekte binnensmonds. Waar hij ook was, ze moest hem zien te vinden. Daarvoor moest ze wel het ziekenhuis uit en de dokter had gezegd, dat ze pas vrijdag weg mocht en het was nu dinsdag...Zonder nadenken drukte ze op het knopje naast het bed. Enkele minuten later verscheen er een verpleegster in de kamer:
“Is de dokter er nog?” vroeg Brittany dringend.
“Ja, hij staat bij de verpleegstersbalie alles af te ronden en dan gaat hij naar huis.”
“Ik moet hem dringend spreken, kan je vragen, dat hij nog even binnenkomt?”
“Ik weet niet...” begon de verpleegster, maar Brittany onderbrak haar:
“Het is van levensbelang! Ik moet hem echt vanavond nog spreken!”
De verpleegster zag dat Brittany erg opgewonden was en knikte, even later was ze verdwenen.
“Brittany? Wat scheelt er?” vroeg de dokter toen hij binnenkwam.
“Dokter, ik wil naar huis. Vanavond nog.” viel ze met de deur in huis.
“Dat is onmogelijk, Brittany. Je moet rusten met je been en je hoofd. Het zou onverantwoord zijn je nu te laten gaan .”
“Ik moet hier weg. Urs...”
“Ik begrijp dat je het goede nieuws zo vlug mogelijk aan Urs wilt vertellen, maar je kan hem toch bellen? Dan staat hij hier waarschijnlijk binnen 10 minuten.”
“Heb ik al geprobeerd, hij neemt niet op.”
“Dan probeer je straks toch opnieuw?”
“Je begrijpt het niet, dokter. Die brief...”
“Ik kan je onmogelijk laten gaan, Brittany. Het is te vroeg. Er zou teveel kunnen misgaan, ik wil dat risico niet lopen.” onderbrak hij haar.
“Maar...” begon ze
“Niks te maren,” zei hij kordaat, “ik moet aan het welzijn van mijn patiënten denken. Je zal moeten wachten tot je Urs telefonisch kan bereiken. Misschien weet één van zijn vrienden waar hij is. Tot morgen.”
_________________

[loveforUrs]

oh man oh man oh man....

jongens jongens toch. Mag ik Urs slaan? Alsjeblieeeeeeeeeeeeeeft?
Sukkel.
Goed, Britt is dus zwanger en Urs gaat er vandoor.
Ik snap best dat Britt naar huis wil...maarja, dat risico is wel groot inderdaad. Als ze Carlos ofzo nou kan bereiken dan kan die naar Urs. Als het niet al te laat is...

Aaaaaaaargh spanneeeeeeeeend!!
Kan je niet stiekem 2 keer per week posten?

Tot volgende week!
_________________

[Kristel]

Hoi Annalies,

Bedankt voor je trouwe reactie, jij geeft niet op hé? We naderen zo stilaan het einde van het verhaal. Nog enkele weekjes. Hier het vervolg:

Hoofdstuk 46

Intussen arriveerde Urs eindelijk aan hun appartementsgebouw. Hij had heel de middag doelloos rondgereden en nagedacht over de hele situatie. Hij was tot het besluit gekomen, dat hij er goed aan deed te vertrekken. Hij was ervan overtuigd dat Brittany het hem nooit zou vergeven.
Toen hij op de verdieping kwam waar hij woonde, liep hij regelrecht door naar het appartement van Carlos en Sarita en belde aan.
“Hallo, Urs! Hoe...?” begon Sarita toen ze de deur open deed.
“Is Kira nog wakker?” onderbrak Urs haar, zonder haar te begroeten.
Er verscheen een spijtige glimlach op haar gezicht:
“Nee, helaas niet. Ze heeft geprobeerd wakker te blijven tot je terugkwam, maar ze was zo moe door heel de dag met Ricardo te spelen en ze zijn nu allebei vast in slaap.”
Urs zuchtte diep:
“Kan ik haar toch even zien?”
“Natuurlijk! Je weet waar het is.”
Langzaam deed hij de deur van de kinderkamer open en glimlachte toen hij de twee kinderen vredig zag slapen. Hij liep op het bed van Kira toe en ging voorzichtig op de rand zitten, terwijl hij zachtjes het haar van zijn dochter streelde.
“Oh Kira...” fluisterde hij en kon zijn emoties niet langer in bedwang houden; hij voelde dat zijn keel dicht zat en er ontsnapten enkele tranen die over zijn wangen liepen.
“Papa...?” mompelde Kira slaperig, terwijl ze langzaam haar ogen opende en hem aankeek, “Je huilt...waarom?”
Urs veegde de tranen van zijn gezicht:
“Er is niets, schat. Papa is alleen maar een beetje moe. Ga maar weer slapen...”
Totaal onverwacht sloeg Kira haar armpjes om zijn hals en gaf hem een zoen:
“Ik hou van je, papa...”
Urs drukte zijn dochter dicht tegen zich aan en sloot zijn ogen om zijn tranen terug te dringen. Hij moest een paar keer slikken alvorens hij kon antwoorden:
“Ik hou ook heel veel van jou, lieverd. Vergeet dat nooit...”
Hij legde Kira terug neer op bed en dekte haar toe. Terwijl hij haar nog een zoen op haar voorhoofd gaf, fluisterde hij met gebroken stem:
“Slaap zacht, liefje...”
Toen stond hij op en liep naar de deur.
“Wanneer komt mama naar huis, pap?” hoorde hij zijn dochter vragen.
“Binnen een paar dagen...nog enkele nachtjes slapen...en voor je het weet is ze weer thuis...”
Hij kwam de kamer uit, terwijl de tranen over zijn gezicht stroomden.
“Urs, wat scheelt er? Is er iets met Britt?” vroeg Sarita bezorgd.
Urs schudde zijn hoofd:
“Niet voor zover ik weet...”
“Hallo, Urs. Hoe...?”
Carlos begroette zijn vriend, toen hij uit de keuken kwam, maar zweeg onmiddellijk bij het zien van Urs' gezicht.
“Scheelt er iets? Alles in orde met Britt?”
“Dat vroeg ik net ook al,” antwoordde Sarita, “maar blijkbaar is ze oké.”
Carlos leidde Urs naar de bank en liet hem plaats nemen:
“Vertel eens wat er aan de hand is, Urs. Kom je net van Brittany?”
Urs haalde een paar keer diep adem en schudde uiteindelijk zijn hoofd.
“Ik heb heel de middag rond gereden om na te denken...”
“Na te denken...? Over wat?” vroeg Carlos niet-begrijpend.
“Over Britt en...mij.”
Langzaam kreeg Urs zijn emoties terug in de hand en hij stond op en liep naar het raam. Met zijn rug naar Carlos en Sarita toe zei hij zo zacht, dat ze hem amper konden verstaan:
“Ik ga weg...”
Sarita en Carlos keken elkaar verbijsterd aan:
“Weg? Wat bedoel je? Waar ga je naar toe?” vroeg Carlos.
Urs draaide zich om en keek Carlos recht aan:
“Dat weet ik nog niet, maar ik vertrek in ieder geval vanavond nog.”
Hij keek smekend naar Sarita: “Wil jij zolang voor Kira zorgen, tot Britt uit het ziekenhuis komt?”
“Natuurlijk, geen enkel probleem. Maar waarom loop je weg, Urs? Als jullie problemen hebben, kunnen jullie het toch uitpraten?” probeerde Sarita voorzichtig.
Weer schudde Urs zijn hoofd:
“Voor praten is het te laat. Ze is beter af zonder mij. Ze verdiend iemand die veel beter is dan ik.”
“Vind je niet, dat Britt daar zelf kan over beslissen of ze iemand beter wil? Ze houdt van je, Urs, waar komt dit plots allemaal vandaan?”
Urs keek Sarita lang aan vooraleer hij antwoordde:
“Britt was bijna dood, Sarita. En het is allemaal mijn schuld, dat het zover is kunnen komen...”
“Jouw schuld? Hoe kom je daarbij?” onderbrak ze hem.
“Als ik van in het begin naar haar had geluisterd, was ik nooit naar deze verdomde stad gekomen en was dit alles niet gebeurd!”
“Maar alles is toch goed afgelopen? Britt zal het je zeker wel vergeven...”
“Maar ik vergeef het mezelf niet!” barstte Urs los.
Carlos liep naar het raam en ging voor Urs staan:
“Wat ga je dan doen, Urs? En wat met Kira? Laat je haar ook in de steek?”
“Ik...ik...” begon Urs, en weer kwamen er tranen in zijn ogen, “ze is beter af zonder mij...de manier waarop ik haar moeder behandel...”
“Ze houdt zielsveel van je, Urs. Ze kan nooit over jou zwijgen; haar papa is haar grote held...” zei Sarita, terwijl ze ook tranen in haar ogen kreeg.
“Mooie held...” mompelde Urs, zich omdraaiend naar het raam.
_________________

[loveforUrs]

Hey Kristel!

Natuurlijk geef ik niet op! Dit verhaal is goeeed!

Hopelijk kunnen Sarita en Carlos Urs tegenhouden en het idee van weggaan uit zijn hoofd krijgen! Urs mag gewoon niet weggaan, het kan gewoon niet weer zo fout gaan...

Wacht met smart hoe dit afloopt Kristel!
Tot volgende week!
_________________

[konsalik]

Jeetje Urs wat doe je nu? Dit kan toch niet waar zijn. Hij blijft het ongeluk opzoeken. Eerst is het
Britt die niets kan doen dat ze zwanger is van Urs en met Tom verder moet dan gaat Urs zonder te weten dat hij weer vader wordt. Wil hij ook de eerste jaren van zijn tweede kind missen? En Kira dan? Dat arme kind. Ik hoop echt dat Carlos hem op andere gedachten kan brengen

Top hoofdstuk weer Kristel.Ben benieuwd og het nog goed gaat komen
_________________

mijn site klik hier

[Anny]

Kristel dit gaat volgens mij helemaal fout. Urs loopt weg voor problemen die er niet zijn. Hoe krijgt hij het in hemelnaam in zijn hoofd om de vrouw en zijn kind achter te laten. En om het drama nog meer compleet te maken ziet het er naar uit dat Brit de 2e ook niet zal zien opgroeien.

Bedankt weer voor deze twee hoofdstukken. Was vorige weekend in Berlijn en was dus niet in de gelegenheid om je hoofdstuk te lezen.
_________________
[img:756e51a060]http://i158.photobucket.com/albums/t105/Aqualady_2007/eigen%20ontwerpen/siggijunibl.jpg[/img:756e51a060]

[Kristel]

Hoi dames,

Bedankt voor jullie trouwe reacties, Annalies, Conny en Anny. Ik ga onmiddellijk het volgende hoofdstuk plaatsen, want heb weinig tijd, maar ik wil jullie toch niet langer in spanning houden voor het vervolg:

Hoofdstuk 47

Carlos en Sarita keken elkaar wanhopig aan. Het was duidelijk dat Urs' besluit vast stond en dat hij zich niet liet ompraten. Urs streek nerveus met zijn hand door zijn haar en draaide zich om:
“Ik moet nu echt gaan. Ik ga mijn spullen pakken en dan vertrek ik. Sarita, alsjeblief zorg goed voor Kira tot Britt terug is. Dat is het enige, dat ik vraag...” smeekte hij.
Sarita zag het immense verdriet in zijn ogen en knikte:
“Je kan op me rekenen. Maar toch denk ik, dat je de vergissing van je leven maakt, Urs.”
“Wil je niet zeggen waar je naartoe gaat? Zodat we je ten minste kunnen bereiken?” probeerde Carlos opnieuw.
“Je hebt mijn Gsm-nummer, Carlos. Dat is voldoende. Ik heb trouwens tegen Britt gezegd, dat ze jou moest contacteren als ze...” hier haperde hij even, “als ze wil scheiden...”
Stomverbaasd keek Carlos hem aan:
“Weet Brittany hiervan?”
Urs keek op zijn horloge:
“Ik heb haar een brief geschreven, die moet ze nu al lang ontvangen hebben.”
“Oh mijn God, Urs...” stamelde Carlos.
“Tot ziens, Carlos, Sarita. Bedankt voor alles.” even verscheen er een vage glimlach om zijn lippen, toen was hij verdwenen.
Carlos en Sarita lieten zich langzaam op de bank zakken en keken elkaar vertwijfeld aan:
“Dit is totaal verkeerd, maar wat...?” begon Sarita, maar ze werd onderbroken door haar GSM die begon te bellen.
Ze keek naar de display en zag tot haar verbazing dat het Brittany was:
“Hallo Britt. Alles oké?” vroeg ze, terwijl ze veelbetekenend naar Carlos keek.
“Voor zover mogelijk. Weet je of Urs al vertrokken is?” kwam ze onmiddellijk ter zake.
“Hij is nog afscheid komen nemen van Kira en is net vertrokken. Hij moest zijn spullen nog pakken en dan was hij weg, zei hij.”
“Sarita, als ik ooit je hulp nodig heb, dan is het nu wel. Hou hem tegen! Verzin iets, maar zorg dat hij niet vertrekt. Alsjeblief help me!”
“Goed, ik zal mijn uiterste best doen, maar...”
Maar Brittany onderbrak haar:
“Bedankt! Geef me Carlos even....”
Blijkbaar wist Brittany duidelijk wat ze wilde.
“Hallo Britt,” zei Carlos, “wat kan ík doen?”
“Ik moet zo vlug mogelijk bij Urs zien te geraken. Maar de dokter wil me niet laten gaan. Kan jij me misschien komen halen?”
“Is dat wel verstandig? Je verwondingen...”
“Kan me niet schelen! Ik sta op het punt de liefde van mijn leven te verliezen, mijn hoofd en been zijn het minste van mijn zorg! Kom je of moet ik een taxi bellen?” drong Brittany aan.
Carlos dacht hier even over na, maar antwoordde toch:
“Ik kom onmiddellijk, zorg dat je klaar bent!”
Hij greep zijn autosleutels die op het kastje naast de deur lagen en op weg naar buiten zei hij tegen zijn vrouw:
“Ik ga Brittany halen. Jij ook veel succes!”

Brittany zat ongeduldig te wachten op Carlos, het was al na 21.00 uur en het was muisstil in het ziekenhuis. Nadat de verpleegster een laatste check-up had gedaan voor de nacht, was Brittany zo goed en zo kwaad als het kon uit bed gekomen en had zich aangekleed. Dat was niet evident met haar been, maar het was haar toch gelukt. Ze voelde een lichte hoofdpijn opkomen, maar hoopte dat het niet erger werd voordat ze Urs had gesproken. Hopelijk lukte het Sarita Urs tegen te houden om te vertrekken. Langzaam ging de deur open en kwam er tot Brittany's ontsteltenis een chirurg de kamer in. Ze zat volledig aangekleed op bed en wist dat haar kansen nu verkeken waren het ziekenhuis te kunnen verlaten.
“Wacht u op een taxi?” vroeg de chirurg.
“W...wat?” stamelde Brittany.
De man nam zijn mondmasker af en knipoogde naar Brittany:
“Carlos!” riep ze opgelucht.
“Ssst! Straks horen ze je! Wacht even!”
Hij ging de kamer uit en kwam even later terug met een rolstoel:
“Uw koets wacht op u mevrouw.” grapte Carlos.
Brittany moest lachen en probeerde van het bed te komen;
“Laat mij je maar helpen...”
Bij deze woorden tilde Carlos haar op en zette haar in de rolstoel. Hij keek even de gang op en neer en reed toen door naar de liften. Op de verpleegstersbalie was niemand aanwezig; de nachtzuster was waarschijnlijk haar ronde aan het doen. Ze raakten veilig het ziekenhuis uit en enkele ogenblikken later waren ze op weg naar huis. Brittany keek even opzij:
“Bedankt, Carlos, voor alles.”
Hij glimlachte:
“Graag gedaan. Hopelijk heeft Sarita haar deel van de opdracht ook kunnen vervullen en kunnen jullie straks alles uitpraten. Dit heeft lang genoeg geduurd...”
Ze arriveerden aan hun appartementsgebouw en Carlos tilde Brittany uit de wagen en zette haar terug in de rolstoel, die hij van het ziekenhuis had meegenomen. Sarita kwam net uit het appartement van Urs toen Carlos en Brittany uit de lift kwamen.
Ze zuchtte:
“Ik heb alles geprobeerd om hem tegen te houden, maar hij is vastbesloten. Hopelijk kan jij hem overtuigen, meid. Veel succes, ik moet terug naar onze flat; David en Lauren passen even op Ricardo en Kira, dus iedereen heeft wat meegeholpen, zogezegd.”
Ze kuste Brittany op haar voorhoofd en stak haar duim omhoog, daarna verdween ze de gang door, gevolgd door Carlos, die haar rolstoel tot vlak voor de deur van Urs' appartement had gereden. De deur stond op een kier en langzaam duwde ze de deur verder open en stuurde haar rolstoel de kamer in. Ze sloot de deur zachtjes achter zich. Er was niemand te zien in de woonkamer, maar ze hoorde wel geluiden vanuit de slaapkamer.
_________________

[loveforUrs]

AAAAARGH KRISTEL!!!

cliffhangeeeeer!! Vreselijk!

Carlos heeft Britt bij wijze van dus eigenlijk ontvoerd...nog een wonder dat ze niet gesnapt zijn! Het is bijna zo'n vage film, waarin mannen zich vermommen als dokters om wanhopige vrouwen uit ziekenhuizen te redden

Maar Urs is er nog...aan hem de keus of hij blijft, of het leven van zijn andere kind ook mist...ik ben zooooo benieuwd naar het volgende hoofdstuk!

Tot volgende week!
_________________