Keuzes

[Kristel]

Hoi Annalies,

Bedankt voor je reactie: ja, ik hou wel van een cliffhanger

Ik heb goed nieuws en slecht nieuws:
het slechte nieuws is, dat ik vanavond mijn laatste hoofdstuk post. Ja, ik weet het....

Het goede nieuws is, dat ik een epiloog heb geschreven, waar je nu al een deel van krijgt. Het laatste stuk post ik dan als jullie alle drie hebben gereageerd.

Veel leesplezier!

Hoofdstuk 48

Enkele ogenblikken later kwam Urs met een reistas de kamer uit en liep naar de voordeur. In het midden van de woonkamer bleef hij plots staan toen hij Brittany in het oog kreeg. Zijn reistas viel uit zijn handen en hij werd lijkbleek.
“Dag...Urs...” zei Brittany zacht terwijl ze naar hem opkeek, “ga je ergens naar toe?”
Urs reageerde niet dadelijk en bleef haar ongelovig aanstaren. Na lange tijd vond hij zijn stem terug:
“Britt? Hoe...? W...waarom ben je niet in het ziekenhuis? Heeft de dokter je ontslagen? Hoe kom je hier?” vroeg hij verward.
“Ik ben niet in het ziekenhuis, omdat ik vanavond een brief ontvangen heb, die me ten zeerste verontrustte. De dokter heeft me niet ontslagen, ik heb mezelf ontslagen. Carlos is me komen halen en heeft me hier gebracht. En blijkbaar net op tijd. Was je echt van plan te vertrekken?”
“Ja, en dat ben ik nog steeds. Je had niet moeten komen Britt.”
Brittany keek naar Urs en voelde een oncontroleerbare woede opkomen. Was het de hoofdpijn die maar niet wilde overgaan? Ze wist het niet. Maar nu hij het hele verhaal wist van wat ze had doorgemaakt, zou hij toch beter moeten weten! Ze probeerde haar kalmte te herwinnen:
“Heb jij eigenlijk één woord gehoord van wat Sarita je verteld heeft over mij en wat ik doorgemaakt heb?” vroeg ze bedrieglijk zacht.
Urs keek haar stomverbaasd aan:
“Ja, natuurlijk! Waarom...?”
Brittany stond met haar rolstoel dicht tegen de eetkamertafel en voor ze het wist sloeg ze keihard met haar vlakke hand op het tafelblad:
“Dan snap ik niet waarom je me in de steek wil laten! Dat je een lafaard was, had ik nooit van je gedacht, Urs!” riep ze kwaad.
Urs schrok zich rot van haar reactie:
“Britt, je begrijpt het niet, ik...” begon hij, maar ze liet hem niet uitpraten:
“IK begrijp het niet?!” stoof ze op, en toen iets kalmer, “nee, misschien begrijp ik het inderdaad niet. Leg me eens uit als je in de brief schrijft dat je van me houdt en dat je nu toch wegrent! Want iets anders dan een vlucht is het niet voor mij, Urs!”
Ze keek hem aan en voelde tot haar ontsteltenis een traan over haar wang rollen. Dat was niet de bedoeling! Ze wou helemaal niet huilen, ze wou niet, dat hij zag hoe kwetsbaar ze was! Brittany zag Urs op zich afkomen en voor haar neerknielen; hij legde teder een hand op haar knie:
“Het is omdat ik van je hou, dat ik vertrek, Britt. Je verdient iemand die veel beter is dan ik. Voor zover ik het bekijk, heb ik je alleen maar verdriet gebracht...”
Ze keek hem recht aan en zag dat zijn ogen zich vulden met tranen. Brittany nam Urs' gezicht tussen haar handen – van haar woede was niks meer te bespeuren – en zei:
“Niet alleen verdriet, oké je had misschien naar mij moeten luisteren, maar vanuit jou standpunt gezien kan ik wel begrijpen waarom je het niet deed. Maar weet één ding, Urs: JIJ bent het beste wat me ooit is overkomen! Wat moet ik met een andere man? Niemand kan jou vervangen!”
Ze liet zijn gezicht los en wachtte op zijn reactie. Ze moest hem toch kunnen overtuigen? Ze zag hem recht staan en met een nietsziende blik naar de voordeur staren:
“Zet je hart open voor iemand anders en je zal me snel genoeg vergeten zijn.” antwoordde hij.
Brittany kon haar oren niet geloven.
“Trouwens ik heb beloofd, dat ik je zou verlaten, als je die aanval van Paul Robbins zou overleven. Het was mijn schuld, dat je hem tegen het lijf gelopen bent. Je liet me duidelijk merken, dat San Francisco niet je favoriete stad was, maar ik wou zoals gewoonlijk weer niet luisteren...” ging hij verder.
“Beloofd? Aan wie?”
Urs antwoordde hier niet op en langzaam drong het tot Brittany door wat hij bedoelde.
“Vergeet die belofte en blijf!” smeekte ze hem, “En wat met Kira? Ga je haar ook in de steek laten?”
Weer keek hij haar alleen maar aan zonder te reageren, maar ze zag het verdriet in zijn ogen.
“Ik heb geen keuze,” mompelde hij, “ik wil dat jullie gelukkig worden, zonder...”
Brittany was het beu. Urs was blijkbaar niet voor rede vatbaar en ze voelde zich terug boos worden:
“Ga dan! Als mijn liefde voor jou niet voldoende is om te blijven en ook je dochter blijkbaar niet het belangrijkste is in je leven, dan zie ik je liever vertrekken!”
Bij deze woorden, draaide ze haar rolstoel en stuurde hem richting voordeur. Ze had de deur al half geopend toen Urs ze met zijn vuist terug dichtsloeg. Hij draaide haar rolstoel naar zich toe:
“Denk je echt, dat wij nog een kans maken?”
Brittany keek hem aan zonder te antwoorden.
“Ik voel me zo schuldig, Britt. Maar als jij me kan vergeven...”
“Er valt niks te vergeven. Laat ons gewoon opnieuw beginnen. Ik hou zoveel van je, Urs. Ik zou nooit van iemand anders kunnen houden.”
Eindelijk verscheen er een hoopvolle blik op Urs' gezicht.
“Meen je dat?” vroeg hij.
Brittany knikte en met een geheimzinnige blik in haar ogen fluisterde ze:
“Zou je ons dan nu in je armen kunnen nemen en me kussen?”
Dat hoefde ze geen twee keer te vragen; Urs tilde haar uit de rolstoel en kuste haar hartstochtelijk op de lippen. Ze sloeg hunkerend haar armen rond zijn hals en beantwoordde de kus vol overgave. Plots onderbrak hij de kus en keek haar verward aan:
“Ons?”
Een stralende glimlach verscheen op Brittany's gezicht en ze keek Urs met een plagende blik in de ogen aan. Plots begon het hem te dagen en hij vroeg verbijsterd:
“Ben je...ben je...zwanger...?”
“Yes! En dit maal hoef je niks te missen van de geboorte van je zoon of dochter.” zei ze zacht.
“Oh Brittany! Wat maak je me hiermee ontzettend gelukkig!”
Weer daalde zijn mond op de hare neer en draaide hij een giechelende Brittany rond in zijn armen.

EINDE


EPILOOG

“Komaan! Nog even volhouden! Ik zie het hoofdje al! Nog één keer goed persen!” moedigde de dokter de vrouw op het bed aan.
En met nog een laatste krachtinspanning werd het kind geboren. Even later hoorden ze de baby huilen. Het was het mooiste geluid dat de kersverse vader en moeder ooit gehoord hadden.
“Gefeliciteerd! Het is een jongen!”
De dokter legde de baby in de armen van de moeder.
Zowel vader als moeder keken vertederend neer op hun pasgeboren zoon:
“Is hij niet prachtig?” mompelde de moeder bewonderend.
De vader kon alleen maar knikken, hij werd overmand door emoties. De dokter onderbrak hun gedachten en vroeg:
“Papa, wil u misschien de navelstreng doorknippen?”
De vader knikte en met bevende handen knipte hij de navelstreng door.
Zijn schoonbroer had alles gefilmd:
“Perfect! Dat is op de gevoelige plaat vastgelegd. Een film, die je elke keer op zijn verjaardag kan afspelen. Alhoewel, als hij 15 wordt is dat misschien niet zo'n goed idee...” grapte hij.
“Alec, kan jij nou nooit eens serieus zijn?” glimlachte zijn zuster, terwijl ze haar hoofd schudde.
De verpleegster kwam naar het bed toe:
“Zal ik uw zoon even overnemen? Zodat we de routine-onderzoeken kunnen doen? Dan is hij klaar om daarna het bezoek te begroeten.”
De moeder knikte, maar liet met tegenzin haar zoon los. Toen iedereen uit de kamer verdwenen was, keken man en vrouw elkaar liefdevol aan.
“Ik heb zoveel bewondering voor je, schat. Je hebt dat fantastisch gedaan.” zei de man.
Hij boog zich naar haar toe en kuste haar liefdevol op de mond.
“We hebben het samen gedaan; zonder jou steun had ik het nooit volgehouden.”
“Dat betwijfel ik, je bent sterker dan je denkt.”
“We hebben in ieder geval een prachtige zoon: Yago. Als je dat kleine wezentje ziet ben je snel de pijn vergeten...”
Haar man knikte:
“Straks staan onze ouders hier. Ze zullen stapelgek zijn van hun eerste kleinkind. Hij wordt waarschijnlijk rot verwend...”
“Ja, jouw en mijn vader zullen wel het ergste zijn.” glimlachte ze.
“Vooral mijn vader dan...” zuchtte haar man.
“Ach, hij is nu eenmaal erg uitbundig, maar dat vind ik juist leuk aan hem. Toen ik klein was kon hij me altijd aan het lachen brengen wanneer hij...”
Ze werden onderbroken toen de verpleegster terug binnenkwam met hun zoon in hun armen:
“Hier is jullie kleine kereltje terug. Perfect gezond:hij weegt 3,200 kg en meet 52 cm. Zal ik hem even aan de papa geven?”
De verpleegster legde Yago voorzichtig in de armen van zijn vader, die vol ontzag op zijn zoon neerkeek. Hij ging op de rand van het bed zitten en samen keken ze naar het wonder dat hun zoon was.
_________________

[loveforUrs]

Hey Kristel!

Wat een mooi einde!! Geluuuukkig heeft Britt Urs weten te overtuigen!
Ik neem aan dat het Britt en Urs zijn in de epiloog, dus dan hebben ze ook een zoontje

Nu maar hopen dat Anny en Conny snel reageren (hint hint) zodat we het tweede deel van de epiloog krijgen!

Tot....ziens, dan maar
_________________

[Kristel]

Hoi Annalies,

Ik laat je niet langer in spanning; vandaag krijg je het laatste deel van mijn epiloog.
Nogmaals bedankt voor je trouwe reacties elke week, ik keek er altijd naar uit.

De interesse bij Anny en Conny is blijkbaar weg: so be it.

Veel leesplezier!

EPILOOG (vervolg)

Een uur later werd er op de deur geklopt. Yago lag ondertussen vredig te slapen in zijn vaders armen.
“Hier gaan we dan...” mompelde Ricardo, “Binnen!” zei hij niet te luid, bang om zijn zoon wakker te maken.
De deur ging open en Carlos en Sarita kwamen binnen. Ze begroeten elkaar hartelijk.
“Mag ik jullie voorstellen,” zei Kira apetrots, “uw kleinzoon Yago.” en daarbij wees ze naar het bundeltje in Ricardo's armen.
Beiden keken naar het slapende kind:
“Wat is hij mooi. Is de bevalling goed verlopen?” vroeg Sarita.
Kira knikte:
“De dokters waren zeer tevreden; voor een eerste bevalling ging alles heel vlot.”
“Wil je hem even vasthouden?” vroeg Ricardo aan zijn vader, die tot dan nog niks gezegd had en vol ontzag naar Yago had gekeken.
“Kan dat?”
“Natuurlijk.” antwoordde Ricardo terwijl hij zijn zoon in de armen van zijn vader legde.
Sarita kwam naast Carlos staan en legde haar hand op zijn schouder. Vol bewondering keken ze beiden naar hun eerste kleinkind. Het werd muisstil in de kamer. Enkele minuten later werd er weer geklopt en langzaam ging de deur open.
“Mam, pap!” begroette Kira haar ouders.
Urs en Brittany kwamen de kamer binnen, gevolgd door hun zoon Alec.
“Hoe gaat het met je, meid?” vroeg Brittany terwijl ze haar dochters voorhoofd kuste, “alles oké?”
“Zeker, Yago bezegelt de liefde tussen mij en Ricardo. ” daarbij keek ze liefdevol naar haar echtgenoot.
Urs kuste zijn dochter, klopte Ricardo op de schouder en feliciteerde hem. Daarna liep hij naar Carlos, die met tranen in zijn ogen naar Urs opkeek.
“Dit is een echt mirakel, Urs. Kijk toch eens naar die kleine handjes en voetjes! Toen Ricardo geboren werd, kon ik me daar ook zo over verwonderen en kijk hem nu: zelf 26 en ook al vader...”
Urs glimlachte:
“Mag ik hem ook even vasthouden?”
“Ja,ja natuurlijk.”
Voorzichtig legde Carlos zijn kleinzoon in de armen van Urs. Met het kind in zijn armen liep hij naar Brittany toe. Ze streelde zachtjes het hoofd van de baby:
“Oh, wat is hij prachtig! Nogmaals hartelijk gefeliciteerd allebei.”
Kira en Ricardo glimlachten:
“Dank je, jullie trouwens ook: oma en opa!”
Iedereen moest lachen bij het zien van Carlos' gezicht. Ricardo liep naar zijn vader toe en terwijl hij een arm rond zijn schouders sloeg lachte hij:
“Wat denk je opa? Heb je misschien zin in een glaasje champagne?”
Zonder een antwoord af te wachten liep Ricardo naar een kleine frigo waar hij een fles van het heerlijke vocht uithaalde en zes glazen inschonk.
“Ik hou het nog even bij water,” zei Kira, “ik zal morgen wel een glaasje meedrinken, als onze vrienden op bezoek komen.”
“Oké, Alec, dan is het zesde glaasje voor jou.” zei Ricardo, met een vragende blik naar Brittany en Urs.
“Ja, dat moet kunnen.” antwoordde Brittany.
“Héhé, mam. Ik ben al wel 19 hé?!”
Urs legde Yago voorzichtig terug in zijn bedje en dekte het kind liefdevol toe.
“Dat kan best zijn, maar dat neemt niet weg, dat je voorzichtig moet zijn met alcohol.” reageerde Urs op de opmerking van zijn zoon. Daarna nam hij het glas van zijn vrouw aan en toostten ze op het nieuwe gezinsgeluk.

Die avond zaten Urs en Brittany voor de open haard, te staren in de vlammen. Urs had zijn arm op de rand van de sofa gelegd en speelde onbewust met een haarlok van zijn vrouw. Zijn gedachten gingen terug naar het verleden.

Vijftien jaar had het sprookje van Il Divo geduurd, daarna hadden ze gezamenlijk besloten, dat het genoeg was geweest. Ze hadden er alles uitgehaald wat er uit te halen viel en vonden het dus beter om te stoppen. Hun hechte vriendschap die ze met de jaren opgebouwd hadden, was echter niet stuk te krijgen en jaarlijks spraken ze nog zo'n viertal keer af. Telkens bij één van hen thuis.

David en Lauren woonden in Londen en hadden een tweeling: Sarah en Joy. Sarah wou volgend jaar gaan studeren in Parijs maar daar had haar vader toch wat problemen mee gehad. Hij vond haar nog veel te jong om al zover van huis te zijn en hij gaf pas zijn toestemming toen Seb en Cathérine beloofden, dat ze bij hun zou kunnen logeren.

Sebastien en Cathérine woonde in een penthouse in het centrum van Parijs en waren kinderloos gebleven. Nadat ze enkele jaren geleden op vakantie waren geweest naar Australië, hadden ze er beiden hun hart verloren. Ze waren dan ook van plan binnen enkele jaren te emigreren en er van hun oude dag te genieten.

Carlos en Sarita waren verhuisd naar Sevilla, Sarita's geboortestad, en hadden één zoon: Ricardo, die getrouwd was met de dochter van Urs en Brittany: Kira. En nu waren beiden voor het eerst ouders geworden van een zoon Yago.

Nadat Il Divo gestopt was, zijn Urs en Brittany definitief in Zwitserland gaan wonen, waar ze een grote chalet gekocht hadden in de buurt van Luzern.

“Urs! Hallo!”
Urs schrok op uit zijn gedachten, toen Brittany met een hand voor zijn gezicht aan het wuiven was.
“Sorry...” mompelde hij schaapachtig.
“Waar zat je met je gedachten? Ik heb al drie keer gevraagd of je misschien zin had in een kopje thee?”
“Ik was helemaal verdiept in het verleden. Je weet wel, de periode van Il Divo en hoe onze levens – dat van mij en de andere jongens bedoel ik – zo veranderden en toch voor iedereen goed is uitgedraaid.”
“Dat is zo, en dat we met elkaar bevriend zijn gebleven, vind ik ook erg belangrijk. Sarita, Lauren en Cathérine zijn mijn beste vriendinnen.” beaamde Brittany, terwijl ze naar de keuken liep om thee te zetten.
“Ja, met de jongens is dat ook zo. Dat samenkomen om de drie maanden was een prachtig idee van David. En het is toch ook altijd een beetje vakantie. Zeker als Seb en Cathérine écht naar Australië verhuizen.” grinnikte Urs.
“Ja, wat fantastisch!” riep Brittany vanuit de keuken.
Brittany kwam met twee mokken thee de kamer in en zette ze op het salontafeltje. Ze kroop terug op de bank en nestelde zich in de armen van Urs.
“Waar is Alec eigenlijk?” vroeg Urs.
“Die is met een paar vrienden naar de bioscoop. Hij zou het niet laat maken, had hij gezegd.” antwoordde Brittany en ging toen verder:
“Ik ben zo blij, dat Kira besloot hier in Zwitserland te bevallen.”
Urs knikte:
“Ja, op zulk moment wil ze haar moeder natuurlijk dicht bij haar in de buurt hebben. En andersom ook, veronderstel ik...”
Brittany keek hem van opzij met een gespeelde boze blik aan, maar voor ze iets kon zeggen, had Urs haar reeds naar zich toegetrokken en een kus op haar mond gedrukt. Samen genoten ze van hun kopje thee en staarden mijmerend in de open haard. Na een lange stilte, fluisterde Urs:
“Britt, schat, ik wil je iets vertellen. Ik moet dit echt even kwijt en daarna zal ik er nooit meer over spreken.”
Brittany richtte zich op en keek hem vragend aan.
“Weet je nog, toen ik je wou verlaten, de dag dat je me vertelde zwanger te zijn van Alec?”
Brittany durfde niks te zeggen en knikte alleen maar.
“Ik dank God elke dag, dat je me toen hebt kunnen overtuigen te blijven. Niemand had me ooit zo gelukkig kunnen maken als jij, Britt. Want weet je, JIJ bent ook het beste dat me ooit is overkomen.”
_________________

[loveforUrs]

heyyy Kristel!

Het waren dus Kira en Ricardo! Ik had beter moeten lezen...zag net pas dat zinnetje van "toen ik klein was..." van vorige week

Een supergoed verhaal Kristel, je hebt de spanning er elke keer goed in weten te houden! Ik heb genoten!

Ben je nog van plan een ander verhaal te posten ofzo?
Ik hoor het wel, mocht het ooit zover komen. Ik zal proberen deze site in de gaten te houden!

We spreken elkaar vast nog wel!

doeei!!!!
_________________

[Kristel]

Bedankt Annalies, ik ben heel blij dat je mijn verhaal goed vond.

In verband met een nieuw verhaal: momenteel heb ik nog niks concreets, maar als het zover is, hou er dan rekening mee, dat ik meestal een jaar over zulk een verhaal doe

Moest het zover komen, dan post ik zeker weer hier.

Groetjes, Kristel
_________________

[konsalik]

Hartelijk bedankt Kristel voor dit mooie en ontroerende verhaal met een prachtig happy end. En ja mijn interesse was even weg maar dat had privé redenen en de oorzaak was niet jouw verhaal.

Succes met schrijven en nogmaals bedankt.
_________________

mijn site klik hier