Silhouette Island - door Conny Konsalik

[Kristel]

Hallo Conny,
Wat staat er toch allemaal te gebeuren in Liechtenstein? Urs zal worden uitgenodigd, ik veronderstel wel dat hij zal komen. Zal hij dan eindelijk zijn ware identiteit prijsgeven? En zal Fleur zijn bedrog dan kunnen vergeven? Waarschijnlijk wel, denk ik.

Deze situatie zag ik echt niet aankomen: van David en Merrit bedoel ik, dat zij broer en zus zijn! Knap gedaan van je Conny, je lezeres zo op een dwaalspoor zetten!

Ben benieuwd hoe dit verder gaat.
Groetjes Kristel
_________________

[konsalik]

Dank je wel Kristel en je was niet de enige die dit niet aan zag komen. Op het ander forum waren ze al hele contructie aan het bedenken om er uit te komen

Maar ben gerust ik heb nog wel wat verrassingen in petto voor jullie.

Hoofdstuk 26: Sebastien doet een verzoeningspoging. Carlos vertelt Nancy eindelijk wat er een jaar geleden is gebeurt.

Veel leesplezier en tot de volgende week

liefs
Conny


Hoofdstuk 27
Sebastien voelt zich al de hele week niet lekker. Hij wordt doodziek bij de gedachte Hedwig weer onder ogen te moeten komen. Wat heeft hij in godsnaam weer gedaan? Onder een valse naam een afspraak gemaakt. Hij weet nog niet eens meer welke naam hij genoemd heeft. Anders had hij die afspraak alweer afgezegd. Hij piekert maar door. Wel weet hij ondertussen dat hij Hedwig terug wil maar hij denkt bot bij haar te vangen omdat hij haar en haar tante slecht behandeld heeft. Elisabeth mijdt hem als hij in de buurt van haar winkel komt. Hij heeft haar geprobeerd telefonisch te bereiken maar zodra ze hoorde dat hij het was ging de hoorn zonder pardon weer op de haak. Hij zucht. Hij kijkt naar de telefoon op zijn bureau en draait zonder het zelf in de gaten te hebben het nummer van Hedwig. Ze neemt op.
“Hedwig, kan ik je even spreken?” start hij zonder zich eerst te hebben gemeld.
“Met wie spreek ik” vraagt ze terwijl ze het antwoord al weet. Ze wacht met ingehouden adem op zijn antwoord.
“Ik ben het Hedwig, Sebastien. Wanneer kan ik jou even spreken?” vraagt hij opnieuw. Hedwig weet even niet wat ze moet antwoorden. Waarom belt hij? Wil hij excuses aanbieden? Ze weet inmiddels dat hij haar tante uit het resort heeft gezet. Daar is ze woedend over. En nu komt hij weer bij haar proberen.
“Nee, Sebastien ik ben druk met mijn werk. En nee ik wil niet met je praten. Zeker niet na wat jij mijn tante hebt aangedaan. Wat denk jij je wel niet? Dat je god zelf bent of zo? Omdat je boos bent op mij stuur je haar de straat op? Ik dacht het niet. Laat me met rust Sebastien en smoor maar lekker gaar in dat toeristisch resort van jou.” Ze wacht zijn antwoord niet meer af maar gooit de hoorn op de haak. Vervolgens loopt ze stampvoetend door haar praktijk. Die egoïstische man, die verschrikkelijke huichelaar, die……………..” Er vliegen nog een aantal verwensingen aan Sebs adres door de lucht. Wat heeft ze zich in hem vergist. Ze dacht dat hij een schat van een man was tot hun eerste botsing en die was gelijk goed raak geweest. Het allerergste vindt ze nog wel dat haar tante weg moet uit het resort. Tante Elisabeth was zo boos op Seb omdat hij haar zo voor een blok had gezet. Het spijt haar voor haar tante en hoopt dat zij snel weer een ander pand vind voor haar bloemenwinkel. Ze voelt zich best schuldig aan het hele voorval.
Even overweegt ze Sebastien terug te bellen en hem te dwingen haar tante te laten blijven maar dan komt haar trotsgevoel weer naar boven en weigert ze hem op welke wijze dan ook tegemoet te komen. Ze neemt zich voor Sebastien voorgoed uit haar gedachten te zetten. Schijnbaar dat een combinatie Seb en Hedwig alleen maar een explosie kan opleveren. Ongemerkt dwalen haar gedachten af naar de nacht op zijn boot. Hoe ze in de maneschijn in zijn armen over het dek dansten. Hoe ze later met champagne hun weg naar de, op het beneden dek gelegen, slaapkamer hebben gemaakt. En hoe teder hij haar het hof had gemaakt. Ze dacht toen dat niets meer tussen hen zou kunnen komen. Ze had zich zo goed bij hem gevoeld. Ze was zo verliefd.
“Was ze wel verliefd?” Ze denkt diep na en komt er al gauw achter dat ze Sebastien enorm mist. Maar aan de andere kant wil ze niet toegeven dat zij fout was met de etalage. Daar was helemaal niks mis mee. Sebastien is een stijfkop als het om toegeven gaat. Ze vergeet voor het gemak dat zij dat ook is. En twee stijfkoppen dat werkt niet.
Ze dwingt zich weer tot haar werk en ziet tot haar schrik dat het al bijna vier uur. En dan staat er een afspraak met Erik gepland. Een hele aardige man die meer dan eens heeft laten blijken wel nader kennis met haar de willen maken. Een hele rustige man die zodra hij binnen is een sirene rust over haar heen brengt. Ze staat glimlachend op om nog snel een kopje thee te halen voor het vier uur is. Ze betrapt er zichzelf op zich te verheugen op Eriks consult. Neuriënd gaat ze naar de kleine keuken.

Carlos zit bij het kampvuur en doet net alsof hij druk is met het vlees roosteren. Nancy komt net aanlopen en kijkt hem vragend aan.
“Carlos is er iets?”
“Nee, natuurlijk niet Nancy. Het vlees is bijna klaar.”
“Jij kijkt zo bedenkelijk ik dacht dat er iets was maar misschien praat ik ook wel weer te veel” antwoordt zij. Hij kijkt haar over het vuur aan en zegt: “Jij praat niet te veel. Ik ben echt blij met jouw gezelschap. De laatste keer dat ik hier was, was ik met………..”
“Alexandra?” vraagt Nancy fluisterend. Hij knikt.
“Wil je erover praten?”
“Nu nog niet Nancy maar ik beloof je binnenkort vertel ik jou het hele verhaal.” Nancy is inmiddels opgestaan en loopt om het kampvuur heen naar hem toe en knielt naast hem neer. Ze legt haar hand op zijn arm en zegt: “Dit is moeilijk voor jou, Carlos. Als je wilt praten, praat er maar over. Wil je dat liever niet, dan is het ook goed. Ik wil eigenlijk alleen maar zeggen dat ik er voor je ben als je een luisterend oor nodig hebt.”
“Dank je wel Nancy. Ik zal er over nadenken. Maar nu moeten we eerst eten. Heb je trek?”
“Zeker weten, wacht ik haal de borden wel eventjes uit de tent.”
Carlos kijkt haar na als ze bij hem weg loopt naar de tent. Waarom voelt hij zich toch zo aangetrokken door haar? Waarom lijkt ze ook zoveel op Alexandra. Hij moet haar beschermen. Er mag haar niets overkomen. Hij zou het niet aan kunnen dat nog eens mee te moeten maken.
Ze eten zwijgend ieder verdiept in zijn eigen gedachten.
“Heb je zin in een wandeling langs de rivier?” vraagt Carlos als ze samen aan het opruimen zijn.
“Ja, dat lijkt me wel leuk” antwoordt ze.
Onbewust neemt Carlos dezelfde route dan hij ongeveer een jaar geleden heeft gelopen. Toen met Alexander naast zich. Ze hadden genoten van de volle maan en elkaar. Hij is zo in gedachten verzonken dat hij niet in de gaten heeft dat hij al bijna op de plek is waar Alexandra naar beneden gevallen is.
“Carlos, niet zo dicht op die rand, dadelijk val je” roept Nancy ineens uit en trekt hem aan zijn arm terug. Geschrokken kijkt hij haar aan en draait zich vervolgens om en beent snel bij haar weg. Ze volgt hem en ziet dat hij enige tijd later op de grond neerzakt en zijn armen om zijn knieën slaat en zijn hoofd laat rusten op zijn knieën. Nancy is geschrokken van deze reactie. Die arme kerel zit zo met zich zelf overhoop. Volgens haar geeft hij zichzelf de schuld van het ongeluk van zijn vrouw. Ze weet niet wat er gebeurt is maar hoopt oprecht dat Carlos er over wil praten. Ze nadert hem zachtjes en hoort een zacht snik onder zijn armen vandaan komen. Ze houdt de pas in, niet wetend wat nu het beste is om te doen. Ze besluit achter hem op de grond te gaan zitten en zijn schouders te masseren. Eerst voorzichtig en dan steeds steviger. Ze voelt heel langzaam zijn spieren ontspannen. Na een tijdje komt zijn hoofd omhoog en draait zich naar haar toe.
“Dank je wel meid. Het werd me eventjes te veel sorry.” Zonder haar handen van zijn schouders te halen staat ze op en gaat nu voor hem zitten.
“Volgens mij zit hier nog een verkrampte spier” zegt ze zijn schouders van de voorkant masserend. Hij spreidt zijn benen en trekt haar in zijn armen.
“Nancy, sorry dat ik mij zo liet gaan” begint hij. Ze glimlacht.
“Maakt niet uit Carlos. Voel jij je alweer wat beter?”
“Ja, dank je wel. Het was geloof ik toch niet zo een goed idee jou hierheen mee te nemen. Alle herinneringen komen zo weer boven. Ik ben ik hier niet meer geweest sinds Alexandra’s ongeval. Weet je daar waar jij riep dat ik uit moest kijken precies daar viel zij in de afgrond. Ze was op slag dood. Ik heb geprobeerd haar met een touw te bereiken maar het dat mislukte zo jammerlijk dat ze mij ook nog hebben moeten redden. Ik had veel beter op haar moeten letten, dan was dit nooit gebeurt. Weet je Nancy, ik hield heel veel van haar……..” Zwijgend en geschrokken kijkt hij haar aan. Zei hij nu echt hield? Zei hij dit echt in de verleden tijd? Normaal roept hij altijd nog steeds van haar te houden. En nu zit hij hier met Nancy in zijn armen die hem bemoedigend in zijn schouders knijpt om vooral maar erover te praten.
“Natuurlijk hield je van haar Carlos, ze was jouw vrouw. Wat verschrikkelijk om te horen wat er destijds gebeurt is. Ik kan me voorstellen dat dit je bij blijft. Alexandra moet een geweldige vrouw zijn geweest.” Ze kijkt hem in de ogen en het lijkt wel of er lichtjes in opblinken.
“Nancy ik………..ik weet niet hoe ik dit moet zeggen maar ik geloof dat jij ook veel voor mij betekent. Ik praat hier normaal niet over maar jij weet het wel uit mij uit te krijgen.”
“Jij, mijn lieve baas, jij wilt alleen maar iemand waar je tegenaan kunt schoppen, iemand die je uit laat razen en dan verwacht je ook nog dat die gene niet boos op je wordt” zegt ze op een doordringende toon. Geschrokken kijkt hij haar aan.
“Ben ik echt zo onredelijk geweest?” Ze knikt maar kan een glimlach niet verbergen. Weer ziet ze dat engeltje met hoorntjes en schiet in de lach.
“Nancy nu vertel je mij maar eerst eens waarom je mij weer aan het uitlachen bent.” Nancy hikt ondertussen van het lachen. Als ze even later een beetje bedaard is kijkt ze hem aan en vertelt hem haar gedachten. Hij moet onbewust lachen als hij van het engeltje met de hoorntjes hoort.
“Ben ik zo erg?”
“Nog veel erger” antwoordt zij beslist.
“Hoe kan ik het goed maken? Vraagt hij haar brutaal grijnzend aankijkend.
Nancy zucht, waarom moet zij ook telkens het initiatief nemen als ze van hem gekust wil worden. Ze tuit haar lippen en wacht op zijn reactie. Hij neemt haar gezicht in zijn handen en kust haar heel teder. Rillingen gaan over haar rug.
“Heb jij het koud?” fluistert hij zacht in haar oor. Ze knikt. Hij staat op en trekt haar omhoog.
“Kom terug naar de tent met jou dan zal ik jou eens lekker warm instoppen.” Ze ziet niets van zijn grijns en het is ook maar goed dat ze niet weet wat hij op dit moment denkt.
_________________

mijn site klik hier

[Kristel]

Hallo Conny,
Wat een prachtig hoofdstuk weer. Het zit wel erg hoog bij Hedwig, ik denk dat Sébastien alles uit de kast zal moeten halen om het weer goed te maken. En nu is er ook nog een kaper op de kust. Spannend!

Wat een mooi stuk van Carlos en Nancy, ik had zo'n medelijden met hem. Maar Nancy weet exact hoe ze hem moet benaderen. En ik denk dat er haar een interessante nacht staat te wachten, aan de grijns van Carlos te zien.

Heb daar juist op een verkeerde knop gedrukt blijkbaar toen ik aan het typen was en mijn reactie werd al doorgestuurd. Zo'n laptop ook....

Groetjes en prettig week-end, Kristel
_________________

[konsalik]

Hoi Kristel

Leuk te horen dat je zo kunt genieten van je laptop. Ik moet zeggen dat als ik schrijf dat nooit op de laptop doe omdat om één of andere onverklaarbare rede de cursor soms helemaal ergens anders komt en tussen de tekst verder tikt. Vreemd maar bij mijn gewone pc gebeurd dat niet. Zal wel zijn omdat ik zo super thechnisch ben

Bedankt voor je reactie weer en ja Sebastien moet alle charmes uit de kast trekken en maar hopen dat de dame er voor zal vallen.

Hoofdstuk 28: Urs en Fleur spreken af wanneer Urs naar haar toe zal komen. David en Tom hebben een leuke dag aan het strand.

Veel leesplezier weer, een fijn paasweekend en tot volgende week


Liefs
Conny


Hoofdstuk 28

“Met Urs” meldt Urs zich, als hij zijn telefoon aanneemt.
“Met Fleur.” Urs springt op zijn stoel op de veranda. Wat heeft hij haar stem gemist de afgelopen tijd. Hij is al druk geweest om een audiëntie bij Groothertog Hans Adam te verkrijgen. Hij wilde op die manier in ieder geval bereiken opnieuw contact met Fleur te krijgen maar nu hij haar aan de telefoon heeft smelt hij bijna weg.
“Lieverdje, hoe is het met je? Wat heerlijk dat je me even belt.”
“Hoi Urs met mij is alles prima. Maar weet je ik mis jou zo erg, dat mijn moeder voorstelde jou hier uit te nodigen. Heb je zin en tijd om naar hier te komen?”
“Ja natuurlijk heb ik daar zin in. Ik heb je zo gemist.” Ineens realiseert hij zich dat hij naar Liechtenstein gaat, dat betekent dus dat Fleur hem zal vertellen wie ze werkelijk is. Zijn hersens werken op volle toeren. En dat betekent dat ook hij moet vertellen wie hij is.
“Urs ben je er nog?”
“Ja, meisje natuurlijk. Ik was alleen even ergens aan het denken. Zeg maar wanneer je mij in Innsbruck verwacht” antwoordt hij snel.
“Gisteren?” klinkt het vragend. Urs grijnst zij heeft hem net zo gemist als hij haar. Dat moet wel anders zou ze hem nooit uitnodigen. Zijn hart maakt een sprongetje nu hij zicht heeft op een hernieuwde kennismaking met Fleur.
“Ik boek het eerste vliegtuig en ben zo snel mogelijk bij je meisje. Kom jij me dan van het vliegveld ophalen want ik weet echt niet waar ik moet zijn” vraagt hij voorzichtig.
“Natuurlijk kom ik je ophalen wat dacht jij dan. Laat maar even weten wanneer je vliegtuig land en ik ben er.”
“Ik laat het zo snel mogelijk weten Fleur en je hebt geluk dat ik schrijver ben anders kon ik niet zo één twee drie wegkomen hier.” Daar moet Fleur even niet aan denken. Ze heeft die man zo gemist. Het vooruitzicht dat hij heel binnenkort weer bij haar is maakt haar intens gelukkig. Ze wil nog niet denken aan haar vaders reactie en hoopt stilletjes dat haar moeder iets heeft kunnen bereiken. Haar ouders houden van haar en willen haar gelukkig zien maar niet ten kosten van de monarchie. Voor de zoveelste keer verwenst ze dat ze een prinses is. Wat moeten normale mensen toch gelukkig zijn denkt ze zuchtend.
“Ben jij er nog Fleur?” haalt Urs haar uit haar overpeinzingen.
“Ja, natuurlijk. Maar ik zal nu de verbinding verbreken dan kan ik mijn telefoon aan mijn laptop hangen en even een vlucht boeken. Ik bel jou gelijk daarna terug zodat je weet wanneer je mij in Innsbruck kunt verwachten.”
“Is goed Urs tot dadelijk” antwoordt ze met tegen zin.
“Tot dadelijk, Fleur.”
Urs spoed zich naar binnen en start zijn laptop op. Eenmaal verbinding met internet ziet hij dat hij morgen een vlucht kan hebben naar München. Hij besluit die te nemen en dan met openbaar vervoer naar Innsbruck te gaan. Als hij dit even later aan Fleur doorgeeft stelt die voor hem in München op te halen.
“Is voor mij bijna even ver” meldt ze hem. “En dan hoef je niet nog weer extra te reizen.”
“Geweldig, dan zie ik je morgen in München. Fleur wat is dit een heerlijk vooruitzicht. Ik heb jou zo gemist.” Fleur moet even wat tranen weg slikken. Ze realiseert zich dat ze van hem houd en hem zo gemist heeft. Alleen is ze een beetje bang hoe hij zal reageren als hij hoort wie ze is. Ze besluit het hem in de auto te vertellen. Zodat hij het weet voor ze in het slot aankomen. Ze hoopt maar dat hij er niet boos om zal zijn.
“Ik heb jou ook gemist, Urs. Tot morgen.”
“Tot morgen, Fleur.”

David geniet van de middag surfen met zijn zoon en zijn zus. Als later in de middag zich de gelegenheid voordoet, begint Merrit hem vragen over Danique te stellen.
“Volgens mij is mijn broertje verliefd” daagt ze hem uit.
“Merrit, dat gaat je niks aan.”
“Ik dacht het wel want jouw toekomstige vriendin zal ook met mijn zoon te maken krijgen.” Boos kijkt David haar aan.
“Dat had je dan eerder mogen bedenken. De situatie ligt nu anders.” David zet gelijk zijn stekels overeind. Hij wil helemaal niet dat Merrit hun hele leven overhoop komt gooien. Zo ziet hij haar maar eens per jaar en nu denkt ze zich te kunnen bemoeien met hun leven.
“Hoezo anders, David. Ik ben en blijf zijn moeder. En als jij een vriendin hebt wil ik zeker weten dat hij in goede handen is” gaat Merrit verder.
David werpt haar een woedende blik toe en sist zacht: “Bemoei jij je er niet mee. Ik zorg ervoor dat Tom niets te kort komt. Het is alleen maar loyaal van mij dat ik je toesta om hem te bezoeken.”
Merrit weet dat ze te ver is gegaan en wil eigenlijk geen ruzie met hem maken. Ze wil alleen maar dat haar broer gelukkig is. En als dat is met een vrouw in zijn leven moet zij dat accepteren.
“David, nu niet boos worden. Ik weet dat Tom helemaal vol zit van Danique. Hij vind haar geweldig. Volgens mij klikt het wel tussen die twee. Maar je kunt mij het toch niet kwalijk nemen om me te verzekeren dat het goed gaat tussen jullie drie. Je weet dat ik jou heel dankbaar ben dat jij toen Tom hebt geadopteerd. En het is geweldig te zien dat hij jou ook als zijn vader ziet. En natuurlijk wil ik ook dat jij gelukkig bent. Eigenlijk wilde ik je ook alleen maar uit de tent lokken.” David draait zich met een ruk naar haar om.
“Merrit, jij leert ook nooit hé?” roept hij verontwaardigd uit. Normaal weet hij precies wanneer zijn zus de draak met hem steekt maar nu heeft ze hem mooi bij de neus. Dat komt waarschijnlijk omdat hij telkens aan Danique zit te denken. Wat had hij graag thuis gebleven bij haar om met haar te praten en van haar aanwezigheid te genieten. Hij dacht telkens dat zij wist dat hij verliefd was op haar. Maar zij scheen te denken dat Merrit meer dan de moeder van zijn zoon was.
“Pap, kom je mee zwemmen?” roept Tom al vanaf afstand.
“Ik weet wat beters. Wij twee gaan je moeder ingraven.” Hij grijnst naar zijn zoon die het idee wel ziet zitten.
“Deal, pap”gilt hij en rent naar zijn moeder en begint gelijk aan en zijkant zand weg te scheppen. David doet het zelfde aan de andere kant.
“Nee, hé jongens. Dit doen jullie toch niet echt. David zeg wat. De laatste keer dat jullie mij hebben ingegraven heb ik uren vastgezeten omdat jullie weigerde mij weer uit te graven.” David kijkt lachend naar zijn zoon die zijn schouders ophaalt en doorgraaft. Merrit blijft protesteren maar kan niet voorkomen dat ze wordt ingegraven. De heren hebben dikke pret en gaan zwemmen. Merrit protesteert maar legt zich uiteindelijk bij de situatie neer. Ze hoopt vurig dat die twee haar dadelijk ook nog uitgraven. Ze probeert het zand van zich af te duwen echter zonder resultaat. Ze gromt: “Mannen, een verschrikking.”
David en Tom zijn samenzweerderig met elkaar in gesprek.
“Pap, hoe lang laten we mam zo zitten” grinnikt Tom.
“Een paar uurtjes? Wat denk jij?”
“Nou dat vind ik toch ook weer zielig. Dan heeft ze morgen als ik jarig ben misschien wel slechte zin” peinst Tom hardop.
“Dat is ook alweer waar. En zij is vanavond aan de beurt om te koken want ik moet nog naar het restaurant”overdenkt David de situatie.
“Doe maar een half uurtje”stelt Tom voor. “Dan vertellen we eerst dat zij moet koken en als ze dat goedvind maken we haar pas los.”
“Jij bent al een aardige zakenman Tom. Goed voorstel. Zo doen we het” zegt David lachend.
_________________

mijn site klik hier

[Kristel]

Hoi Conny,

Eerst en vooral jij ook prettige paasdagen.
En ja ik heb dat ook met mijn laptop, dat stukken tekst op de verkeerde plaats staan, heeft met dat "touchpath" te maken denk ik. Gelukkig typ ik meestal blind en heb ik het vlug door.

Nu terug naar je verhaal:
Eindelijk gaan Urs en Fleur elkaar terug ontmoeten. En wat houden die twee van elkaar, dat lees je zo tussen de lijnen door. Hopelijk doen haar ouders niet te moeilijk, maar als ze weten dat Urs ook van adel is (hoe kan het ook anders ) zullen ze wel bijdraaien en zijn ouders natuurlijk ook!

Dat was niet netjes van Merrit om David zo op de kast te jagen, maar dat werd direkt gecompenseerd toen David en Tom op het idee kwamen haar in te graven. Leuk! Hopelijk gaat Merrit niet moeilijk doen over David's relatie met Danique.

Prachtig hoofdstuk weer, Conny, ik kijk uit naar het vervolg.
Groetjes, Kristel
_________________

[konsalik]

Hoi Kristel

Bedankt voor je reactie weer. Altijd fijn om jouw mening te horen.

Vandaag gaat Seb een poging ondernemen om nader tot Hedwig te komen en voor de Cuties las ik even een Cutiewarning in. Althans op de andere site was ijs nodig

Veel leesplezier

liefs
Conny

Hoofdstuk 29
Vrijdag half zes. Hedwig kijkt op de klok in haar praktijk. Hopelijk is die Mark Stevens op tijd, want ze wil eindelijk aan haar weekend beginnen. Dit had ze dus nooit moeten doen hem er na tijd nog tussen te zetten. Nu zit ze hier te wachten op iemand die ze niet kent. Ze heeft zelfs geen telefoonnummer van deze man zodat ze even kan informeren. Ze besluit nog vijf minuten te wachten en dan de boel af te sluiten en naar huis te gaan. Dan hoort de deur van de wachtkamer al open gaan. Ze staat grijzend op. Hij heeft haar zeker horen denken. Ze doet de deur naar de wachtkamer open om haar nieuwe cliënt te begroeten. Haar glimlach bevriest op haar lippen als ze Sebastien ontwaard.
“Wat doe jij hier?” vraagt ze gevaarlijk zacht. Seb staart haar met open mond aan en weet even niet wat hij moet antwoorden.
“Draai je maar gelijk om want ik ben nog op een cliënt aan het wachten. Ik heb jou niets meer te zeggen dus dag Sebastien.” Ze houd de buitendeur voor hem open. Op dat ogenblik komt Sebastien weer enigszins bij positieven.
“Hedwig alsjeblieft. Ik moet met je praten” begint hij.
“Maar ik niet met jou Seb, de groeten en kom alsjeblieft niet meer terug.” Seb voelt haar hand onder zijn elleboog en de zachte drang om hem die kant uit te trekken. Hij laat zich een stukje meetrekken maar trekt zich los.
“Nee, Hedwig we moeten praten en wel nu meteen.”
Sebastien kijkt haar smekend aan. “Alsjeblieft?”
“Dat kan niet zelfs al zou ik willen er staat nog iemand voor een behandeling op mijn agenda” zegt ze nu minder kattig.
“Dat weet ik toch Hedwig, ik heb die afspraak gemaakt en ik wil ook behandeld worden” gooit hij er dan uit.
“Sebastien. Jij hebt dus pijn op je borst?”
“Ja, vooral ’s morgens” zucht hij.
“Ja, maar ik heb hier een…..”
“Mark Stevens staan” herinnert Seb zich ineens weer de naam die hij had opgegeven.
“Dan vertrek maar gelijk want ik heb geen zin in deze spelletjes.” Ze houdt de deur weer open nu toch echt met de bedoeling hem eruit te zetten. Sebastien weigert uiteraard en loopt zonder zich iets van haar aan te trekken de behandelkamer in en positioneert zich daar op de behandelstoel. Hedwig gaat woedend achter hem aan.
“Wat denk jij je wel niet. Jij ingebeelde ………” Seb springt uit de stoel en loopt naar haar toe. Onzacht trekt hij haar in zijn armen.
“Hedwig stel je alsjeblieft niet zo aan. Ik ben toch gekomen om je te vertellen dat het me spijt. Luister nu toch eens eerst na mij……..” Hedwig wrikt zich uit zijn armen en kijkt hem vuurspuwend aan.
“Spijt? Jij weet niet eens wat spijt is. Je hebt mijn leven en dat van mijn tante kapot gemaakt. Ik heb hier nog mijn praktijk maar die arme tante Elisabeth heeft niks meer. En dat terwijl zij zo verknocht was aan haar winkeltje. Jij bent de grootste kwal die ik ooit ben tegen gekomen. Ik wil van jou geen spijtbetuigingen ik wil alleen maar dat je gaat en me met rust laat.” Demonstratief vouwt ze haar armen over elkaar en kijkt hem strijdlustig aan.
Sebastien voelt zich een beetje hulpeloos. Hij had eigenlijk gedacht dat wel met Hedwig zou kunnen praten en ook wilde hij Elisabeth terug in haar winkeltje hebben. Maar nu ze hem zo strijdlustig aankijkt is hij niet meer zo zeker van zijn zaak.
“Hedwig, alsjeblieft laat mij het allemaal uitleggen. Ik wil geen ruzie met jou of met jouw tante. Jullie zijn me allebei heel dierbaar. Ik mis jou in mijn leven. Ik mis zelfs je tante in het winkeltje in het resort. Wat moet ik in hemelsnaam doen om dit terug te draaien. Ik ben misschien wat conservatief dat ik zo over die…….. je weet wel viel.”
“Die, je weet wel Sebastien, hebben nog een naam. Condooms en die zijn heel normaal in onze samenleving. Ik ga bijna geloven dat jij nog in de middeleeuwen leeft” moppert ze. Sebastien kijkt berouwvol.
“Hoe kan ik het weer goed met jullie maken?” Hedwigs hersenen werken op volle toeren. Wat kan ze hier op zeggen? Eigenlijk moet ze hier eerst over nadenken. Sebastien is alweer veel te dicht bij gekomen.





Als ze weer bij het kampvuur zijn aangekomen, haalt Carlos een vest uit zijn rugzak en hang het haar om.
“Dank je, Carlos. Het gaat alweer.” Ze snuift zijn lucht op die aan het vest hangt. Een mannelijke geur die vaag naar muskus ruikt. Carlos is in de tent bezig. Ze weet niet wat hij aan het doen is maar hij schijnt het er erg druk mee te hebben. Ze is blij dat ze nu weet hoe het met zijn vrouw is gegaan maar is nog steeds op haar hoede. Ze stelt zichzelf steeds kwetsbaar tegenover hem op. En dat moet ze niet doen. Maar aan de andere kant, kan die man bij haar geen kwaad doen. Ze kan het niet ontkennen. Ze is verliefd op haar baas. Misschien was het toch verstandiger geweest in het resort te gaan werken en hem niet meer dagelijks te zien.
“Zo, je kunt er zo in als je wilt. Een warme kruik komt er zo aan.” Ze kijkt hem verbaast aan.
“Kruik? Waar tover jij nu een kruik vandaan?” vraagt ze.
“Dat zul je wel zien. Zie maar dat je in de tent in je slaapzak komt. Ik maak het vuur uit en ben zo bij je.” Ze snapt het niet echt maar gaat toch naar de tent. Hé waar is haar slaapzak? Ze ziet alleen maar die van Carlos, die open geritst ligt. Ze tilt een hoek op en ziet dan pas wat hij net heeft uitgespookt. Ineens weet ze welke kruik ze krijgt. Ze gooit het vest uit en kruipt in de grote slaapzak die hij heeft gemaakt door twee slaapzakken aan elkaar te ritsen. Ze rilt onwillekeurig nu de slaapzakken nog koud zijn.
“Ik zie je ligt er al in. Mooi” zegt hij.
“Mooi? Carlos jij zou een kruik halen weet je nog” plaagt ze hem.
“Dat is waar en beloofd is beloofd, jij krijgt een kruik waar jij je aan kunt warmen. Zeg, lig jij nu alweer te rillen?” Ze knikt klappertandend. Hij kruipt aan zijn kant in de slaapzak en trek haar naar zich toe.
“Is deze kruik warm genoeg” vraagt hij ondeugend.
“Heerlijk”zucht ze tegen hem aan kruipend. Haar handen leiden een heel eigen leven als ze onder zijn shirt gaan. Onwillekeurig houdt hij zijn adem in als haar koude handen over zijn borstkast gaan. Nancy voelt dit en kust hem verleidelijk in zijn nek, knabbelt aan zijn oor en kust hem brutaal. Het kan haar even niets meer schelen of hij haar baas en of dit verstandig is om te doen. Misschien zet ze nu wel alles op het spel maar dat kan haar nu niet meer deren. Ze weet wat ze wil. En dat wat ze wil ligt hier binnen handbereik. Vrijpostig neemt zij de leiding in hun liefdesspel wat Carlos de adem beneemt. Duizenden dingen gaan door zijn hoofd. Het gezicht van Alexandra verschijnt en verdwijnt. Hij geniet van de tedere strelingen, de gevoelige kussen en manier waarop hij buiten zinnen wordt gedreven. Dit is veel te lang geleden. Hij wil meer, veel meer dan dit. Hij wil haar.
“Alexandra” kreunt hij. Nancy denkt even dat ze hem niet goed heeft gehoord. Zei hij daarnet Alexandra? Dat moet ze niet goed verstaan hebben. Ze kijkt hem aan maar zijn ogen zijn gesloten.
“Carlos, kijk me aan” fluistert ze. Hij opent zijn ogen en kijkt haar vragend aan.
“Querida, kus me” smeekt hij.
“Carlos, hoe noemde jij mij net?” vraagt ze hem.
“Querida dat is het Spaanse woordje voor schat” fluistert hij haar weer kussend. Ze kust hem terug en besluit het er niet meer over te hebben. Zijn handen glijden over haar rug naar beneden en omvatten haar billen. Hij trekt haar nog dichter tegen zich aan.
“Nancy, wat doe je met mij?” Ze glimlacht.
“Weet ik niet. Ik ben nog op onderzoek uit” grijnst ze.
Hij kijkt haar doordringend aan.
“Als je nog even doorgaat is er geen weg meer terug, lieverd.”
“Wie zegt dat ik nog terug wil? Carlos, ik kan het niet helpen maar ik geloof dat ik hopeloos verliefd op jou ben geworden. Ik….”
Hij snoert haar mond met een kus en neemt nu de leiding weer van haar over.
_________________

mijn site klik hier

[Kristel]

Hoi Conny,

Seb heeft het niet gemakkelijk met Hedwig van zijn goede bedoelingen te overtuigen. Hij heeft heel veel goed te maken. Begrijpelijk dat ze over de hele situatie moet nadenken, maar ik denk niet dat hij zal willen vertrekken voordat alles goed is.

Oh Oh Oh....! Wat een stomend stukje over Carlos en Nancy. Goed dat je gewaarschuwd hebt; ik ben dan wel maar een halve cutie, maar toch....Ik zag het helemaal voor me, het idee.....rustig, Kristel! Toen Carlos de naam van zijn vrouw uitsprak, dacht ik nog even: dit gaat fout, maar het was goed van Nancy er niet teveel aandacht aan te besteden.

Was weer heel leuk om te lezen Conny, dank je wel.
Groetjes, Kristel

P.S.: volgende week zou het kunnen dat ik pas later kan reageren, gaan week-endje weg en ik weet niet of ik vrijdag nog tijd heb om te reageren.
_________________

[konsalik]

Kristel bedankt voor je reactie en veel plezier van het weekend. Je ben al weg maar evengoed.

liefs
Conny




Hoofdstuk 30
Het vliegtuig van Urs is tijdig geland op het vliegveld van München. Hij kan niet wachten tot hij Fleur weer ziet. Het duurt hem nog te lang alvorens hij zijn koffer op kan halen. Ongeduldig staat hij bij de kofferband te wachten. Als hij dan eindelijk zijn koffer heeft moet hij nog door de douane. Als hij dan in de ontvangsthal komt kijkt hij zoekend om zicht heen. Waar is ze? Ineens ziet hij een man met een chauffeurspet een bord met zijn naam omhoog houden. Hij loopt naar de man toen en vraagt of hij Fleur kent. De man haalt zijn schouders op en zegt dat hij opdracht heeft gekregen om hem op te halen. Urs zucht diep. Hij is teleurgesteld. Hij had gehoopt Fleur hier in zijn armen te kunnen sluiten en nu wordt hij opgehaald. De chauffeur gaat hem voor naar een zijuitgang en houdt beleeft de deur open. Even later staat hij voor een limousine die voorzien is van een vlag met kroon.
Natuurlijk, Fleur kan niet zomaar gaan en staan waar ze wil. Ze moet zich aan de regels houden. De chauffeur houdt de deur voor hem open en neemt zijn koffer van hem over. Eenmaal in de limousine moet Urs even wennen aan het schemerlicht. Hij knippert met zijn ogen en ziet dan pas dat Fleur hier binnen zit. Stormachtig trekt hij haar in zijn armen.
“Eindelijk, liefje.”
“Urs” zucht ze haar tranen onderdrukkend. Hij kust haar onstuimig en kijkt haar pas een hele tijd later aan.
“Wat heb ik jou gemist meisje.”
“Ik jou ook Urs maar ik moet met je praten daarom heb ik een chauffeur meegebracht.”
“Dat is inderdaad een beetje vreemd, ik had gedacht dat je zelf met jouw auto zou komen” zegt Urs.
“Urs alsjeblieft. We hebben alle tijd, het duurt wel anderhalf uur voor we bij mij thuis zijn en die tijd heb ik nodig om jou een heleboel uit te leggen. Dingen die ik je eerst niet uit wilde leggen omdat ik dacht dat ik zonder jou mijn leven weer op kon pakken maar dat gaat niet. Ik wordt gek als jij niet bij mij in de buurt bent. Weet je ik heb bewust verzwegen dat ik een bekend iemand was. Iemand die rekening moet houden met zijn ouders en met een monarchie. Urs mijn ouders willen dat ik iemand trouw waar ik niet van houd en dat alleen maar om de monarchie zeker te stellen.”
“Ik heb geen problemen met een meisje van hoger komaf Fleur. Sterker nog. Ik zit in de zelfde boot dan jij. Ook mijn ouders wilden mij uithuwelijken daarom ben ik gevlucht naar Hedge.” Ze kijkt hem ongelovig aan.
“Urs wie ben jij dan? Een baron of zo?” Hij schudt zijn hoofd.
“Nee, Fleur mijn volledige naam is Graaf Urs Toni Bühler von Zickennau en mijn ouders wonen in Zuid Duitsland en hebben daar een groot landgoed.
“Maar jij bent toch schrijver?” vraagt ze hem ademloos. Dit moet ze even verwerken dit brengt misschien wel perspectief voor de toekomst.
“Aangenaam heer Graaf, prettig met u kennis te maken. Mag ik mij dan aan u voorstellen?” Hij knikt gretig.
“ Tatjana von Liechtenstein zur Wihinitz en Tatow.“ Ze zwijgt en kijkt hem afwachtend aan . Hij neemt haar hand en drukt er een kus op.
“Prettig kennis met u te maken hoogheid” fluistert hij.
“Urs je weet wie ik ben?” vraagt ze nog eens.
“Ja, Fleur al een poosje. Ik heb zelfs audiëntie aangevraagd bij je vader omdat ik je terug wilde zien. En ik wilde met mijn titel aanhouden om je hand. Niet omdat jij de kroonprinses van Liechtenstein bent maar wel omdat ik heel veel van jou houd en niet meer zonder je kan.” Ze laat haar tranen de vrije loop. Ze is zo blij hem te zien. Te zien dat hij niet boos op haar is. En ze is nog blijer dat ook hij van adel is. Dat maakt het voor hen binnen de hofmuren een stuk gemakkelijker.
“Alleen zal ik jou altijd Fleur blijven noemen want die naam heeft ons geluk gebracht” fluister hij voordat hij haar weer opnieuw kust. Een tijdje later rijdt de limousine de brede oprijlaan op van het kasteel. Urs wordt er stil van. Hij dacht dat zijn ouders veel grond rond hun huis haddden maar hier duurt het wel 2 kilometer voor de auto tot stilstand komt voor het bordes.
Haar ouders haasten zich naar buiten om de vriend van hun dochter te begroeten. Haar vader is sceptisch na wat zijn vrouw hem heeft verteld. Tatjana is verliefd op een schrijver. Hij reikt de jongeman zijn hand en verwelkomt hem.
“Hoogheid mag ik mij aan u voorstellen? Urs Bühler, Graaf Urs Bühler von Zickenau“ Haar vader kijkt hem verbaast aan.
“Liefje dat heb jij me niet verteld” richt hij zich tot zijn vrouw.
“Dat wist ik ook niet, wel heb ik Jana op het hart gedrukt om hem te vertellen waar hij terecht zou komen zodat hij niet ineens met ons hoogheden geconfronteerd zou worden. Misschien kunnen we naar binnen gaan. Ik heb thee laten serveren in de rode salon. Heer graaf mag ik u uitnodigen?”
“Alstublieft, hoogheid. Ik zou het een eer vinden als u mij gewoon Urs zou willennoemen.”
“Is goed graaf Urs. Komt u?” Urs zucht en hoopt snel wat amicaler met de Von Lichtensteins te kunnen omgaan.

Merrit heeft het eten op het vuur staan en heeft nu wel even tijd om Danique gezelschap te houden.
“En Danique heb je vanmiddag nog wat kunnen rusten toen wij weg waren?” begint ze het gesprek. Danique kijkt haar verbaast aan en vraagt zich af wat David tegen haar heeft verteld.
“Ja, hoor . Ik heb wel wat kunnen rusten. Was het gezellig aan het strand?”
“Erg gezellig” roept Merrit uit. “De mannen hebben mij ingegraven en waren pas bereid mij uit te graven nadat ik instemde om te koken.” Danique ziet onbewust voor zich hoe David en Tom, Merrit ingraven en haar niet meer uitgraven tot ze hun zin hebben.
“Mannen, ook en dat terwijl David er zijn hand niet voor omdraait om een maaltijd op tafel te toveren” antwoordt zij lachend.
“Ja, ik weet het. Die man is een ster in de keuken. Wel fijn dat hij van zijn hobby zijn beroep heeft kunnen maken. Hij is echt helemaal in zijn element tussen de potten en pannen. Weet je Danique je boft maar met David.”
“Hoezo bof ik met David?” vraagt Danique verbaasd.
“Nou eigenlijk zeg ik het verkeerd. David boft met jou. Als ik zie hoe hij is opgebloeid sinds jij er bent. Vorige keer was hij best mopperig en nu mopperde hij enkel op mij toen ik vroeg hoe het met hem en jou zat.”
“En wat zei hij?” vraagt Danique zo argeloos mogelijk.
“Dat het mij niks aan ging. Maar ik ben niet blind en zie dat er wat gaande is tussen jullie. Ik heb gelijk of niet soms?” ratelt Merrit maar door. “Even naar de keuken kijken of de aardappelen koken.” Ze vliegt de kamer uit naar de keuken. Dat geeft Danique even de gelegenheid om na te denken over het antwoordt dat ze wil geven.
“Zo daar ben ik weer. Waar waren we gebleven? Oja bij jou en David. Ik heb gelijk hé?”
“Merrit, dat gaat je niks aan” verzucht Danique.
“Yes, ik wist het. Wat leuk voor Tom en voor jullie natuurlijk. Eigenlijk passen jullie wel bij elkaar. Voor Tom is dit natuurlijk geweldig…………………” Ze ratelt maar door en Danique is aan het bedenken hoe ze ertussen moet komen als er hulp uit onverwachte hoek komt.
“Merrit, wat had ik jou gezegd?” dondert David boos vanuit de deuropening. “Waar ben jij hier in godsnaam mee bezig?”
Merrit springt verschrikt op en stamelt: “Niets David, ik was alleen een babbeltje met jouw vriendin aan het maken. Dat mag toch wel?” Ze kijkt schuldig naar de grond en weigert David aan te kijken. Precies zo ziet zag ze er altijd uit als ze wat uitgespookt had vroeger. Daarom weet David heel zeker dat ze Danique aan het uitvragen was.
“Die babbeltjes van jou ken ik dame. Wil je ons nu even alleen laten?” Merrit schuift snel richting keuken maar laat de deur op een kier staan.
David die niet anders van zijn zusje had verwacht loopt haar na en trekt de deur met een klap dicht. Danique kijkt David verschrikt aan.
“Heb ik wat verkeerd gedaan? Jij lijkt zo boos.” David neemt plaats op haar bed en kijkt haar diep in de ogen.
“Waarom zou ik boos op jou zijn lieverd? Ik ken mijn zus en precies dat was de reden dat ik besloot even naar huis te komen om polshoogte te nemen. Maar nu ik toch hier ben kan ik ook net zo goed met jullie eten.” Hij drukt glimlachend een kus op haar mond.
“Heeft ze het jou erg moeilijk gemaakt?” Ze schudt haar hoofd van niet.
“Stuur haar maar gewoon wandelen als ze teveel aandacht vraagt. Ik ken haar al langer dan vandaag. Een lieve meid maar eentje met de nodige gebruiksaanwijzingen.” Hij kijkt haar verliefd aan,
“Ik heb je gemist vanmiddag.” Tranen prikken achter haar ogen. Haar hart jubelt. Hij heeft haar gemist. Hij moest eens weten hoe ze de middag piekerend is door gekomen. Zich steeds afvragend wat hij en Tom ondertussen aan het doen waren.
“Ik heb jullie ook gemist, David. Het was zo stil in huis.” Ze trekt hem naar zich toe en kust zijn wang. David heeft geen verdere uitnodiging nodig en kust haar hartstochtelijk. Het is toch van de zotte. Hij lijkt wel een jochie van zestien die voor het eerst zoent met een meisje. Hij kan niet ontkennen dat hij vlinders in zijn buik heeft en nog niet eens zo weinig.
“Papa, mama zei dat we kunnen eten……………” Tom stormt binnen en overziet de situatie gelijk.
“Oh ik zie al, jij hebt geen honger meer” en draait zich gelijk om.
“Tom…….”David verwenst zijn zoon op dit ogenblijk. Spijtig kijkt hij Danique aan. We maken dit een andere keer af. Als we eens ongestoord zijn. Ik zal even jouw en mijn bordje eten halen en dan kom ik hier bij jou eten.” Hij knipoogt en verdwijnt achter de keukendeur.
_________________

mijn site klik hier

[Kristel]

Hoi Conny,

Weer terug van weggeweest! Prachtihg week-end gehad, het weer was dan ook fantastisch!

Eindelijk leert Urs de ouders van Fleur kennen. Goed dat ze nu van elkaar weten dat ze van adel zijn. Nu zou niets een officiële relatie hen nog in de weg mogen staan, toch?

Tussen David en Danique schijnt het ook erg goed te gaan. Merrit is wel heel erg nieuwsgierig, maar ik denk toch dat ze het goed bedoelt.

Leuk hoofdstuk weer, Conny. Op naar het vervolg!
Groetjes, Kristel
_________________

[konsalik]

Dank je wel Kristel en wat heerlijk te horen dat jij een geslaagd uitje had. Dit weekend schijnt weer goed te zijn qua weer. Ik hou wel van de lente zeker als het zonnetje zo aangenaam schijnt.

Hoofdstuk 31: Sebastien timmert aan de weg om de ruzie met Hedwig en Elizabeth bij te leggen. Carlos en Nancy besluiten om naar de waterval te gaan. De plek waar beide herinneringen hebben

Veel leesplezier en tot volgende week

liefs Conny



Hoofdstuk 31
Seb kijkt Hedwig hoopvol aan. Ze neemt echter de tijd voordat ze hem antwoordt.
“Seb, ik kan er nu niet over praten. Er tolt nu van alles door mijn hoofd. Maar je mag gerust weten dat ik kwaad op jou ben. Hoe alles gegaan is en hoe jij reageerde. Zou je nu dus alsjeblieft willen gaan en mij met rust willen laten?”
Het is voor Seb net alsof hij onder een ijskoude douche staat. Hij is wanhopig. Hij heeft sterk het idee als hij nu gaat dat hij haar nooit meer zal zien. Koortsachtig denkt hij na wat hij het beste kan doen. Hij probeert nog één keer haar in zijn armen te nemen. Ze wijkt terug.
“Hedwig, kunnen we alsjeblieft praten? Voor mijn part over een week als je die tijd nodig hebt maar hoe dan ook ik wil hier uit komen. Ik wil geen ruzie met jou en ook niet met je tante. Ik ben een lomperik om zo te reageren. Geef mij alsjeblieft nog een kans.” Seb kijkt haar smekend aan.
Iets in Hedwig breekt als ze hem zo ziet staan. Meent hij dit nu? Ze wordt een tikkeltje onzeker en verplaatst haar gewicht van de ene op de ander voet. Ze denkt even na, maar stemt dan in voor een gesprek met Sebastien volgende week zaterdag. Dan heeft ze ruimschoots de tijd om na te denken en met Elisabeth te overleggen. Stilletjes hoopt ze dat het goed komt en dat haar tante haar optrekje in het Resort weer terug krijgt.
“Waar en hoe laat?” vraagt Sebastien gelijk. “Mijn boot misschien?” Hedwig kreunt.
“Nee, Sebastien. Vooral niet jouw boot. Doe maar in een restaurant of zo. Een publieke gelegenheid waar we niet alleen zijn.” Seb is teleurgesteld, hij had liever onder vier ogen met haar gesproken zoals nu maar kiest nu wel eieren voor zijn geld.
“Goed tegen zes uur zaterdagavond bij “De Bombardon”?”
Ze stemt zwijgend toe en opent de deur om hem uit te laten. Als ze even later de deur achter hem sluit zakt ze vermoeid op de eerste beste stoel die ze tegenkomt. Aan de ene kant is ze blij dat hij contact heeft gezocht. Ze heeft hem zo gemist. Ze kan het niet helpen maar ze is verliefd op die man. Hopeloos verliefd. Ze weet bijna zeker dat ze hem kan vergeven maar wil dit nog niet hardop zeggen. Eerst wil ze haar tantes toekomst zeker stellen. Zij heeft recht op haar eigen winkeltje en dat hoort ze ook te krijgen. Ze besluit met die instelling het gesprek van zaterdag in te gaan.

Sebastien stapt met gemengde gevoelens in zijn auto. Hij rijdt nog niet gelijk weg maar overdenkt het gesprek van daarnet. Hij zou de maan voor haar kopen als zij dan toestemde om weer met hem verder te gaan. Hoe heeft hij zo stom………..nee, hoe heeft hij zo stijfkoppig kunnen zijn en voet bij stuk te houden met die etalage? Misschien moet hij deze week maar benutten om het probleem bij de bron aan te pakken. Hij neemt een besluit en start zijn auto. Hij rijdt niet naar huis maar naar het huis van Elisabeth. Het heeft geen zin om eerst te bellen want dan hoeft hij geeneens te komen. Hij besluit dat een verrassingsaanval het beste is. Als hij een uurtje later op de bel drukt bekruipt hem een gevoel dat hij beter een dagje had kunnen wachten. Kan hij een tweede confrontatie met en familielid van Hedwig aan? De deur gaat open en Seb kijkt in het verbaasde gezicht van Elisabeth. Die verbaasde blik verdwijnt echter snel en nu kijkt Seb in haar boze gezicht. Ze wil de deur weer dicht doen maar net op dat moment komt Seb weer bij positieve en duwt haar naar binnen.
“Elisabeth, alsjeblieft. Elke misdadiger moet een gelegenheid hebben om zijn verhaal te doen” begint hij. Elisabeth kijkt hem boos aan en realiseert zich ineens dat hem dit heel veel overwinningskracht heeft gekost om bij haar deur te komen. Even wil ze bruusk doen en hem de deur wijzen maar iets in zijn wanhopige gezicht weerhoud haar daar van.
“Goed, maar ik mag hopen dat u een goede verklaring heeft anders kunt u gelijk weer gaan” zegt ze naar de deur wijzend.
“Ik beloof je Elisabeth, die heb ik. Mag ik alsjeblieft even binnen komen?” Ze gaat hem voor naar de eetkamer en wijst hem een stoel om vervolgens zelf plaats te nemen.
“Elisabeth, ik heb me gedragen als een olifant in een porseleinkast. Ik had nooit zo moeten reageren op Hedwigs etalage. Als ik dat niet gedaan had was deze ruzie tussen ons er nooit gekomen.” Hij zucht en denkt even na hoe hij dit moet formuleren.
“Ik heb volgens mij wat kleinburgerlijk gereageerd op de ……….moderne aanpak van jouw nichtje. Maar op dat moment vond ik het gewoon niet kunnen. Weet je ook wel dat ik heel veel complimenten en brieven heb gekregen met verzoeken om jouw winkel daar vooral te laten blijven?” Elisabeth kijkt hem sprakeloos aan. Waren er dan ook nog meer mensen die haar werk en winkel waardeerde? Zo waardeerde dat ze een dergelijk verzoek bij de manager hadden gedeponeerd? Haar hart jubelt stilletjes. Wat zou het geweldig zijn als ze in haar winkeltje kon blijven. Wat zou het heerlijk zijn als Hedwig weer gelukkig zou worden. Ze droomt verder zonder nog te horen wat Sebastien allemaal verteld.


Carlos neemt nog een mok koffie en is verbaast dat Nancy nog steeds niet wakker is. Hij denkt terug aan gisterenavond toen hij haar alles over Alexandra verteld heeft. Er gaat een glimlach over zijn gezicht als hij aan de nacht met haar denkt. Ze heeft hem zover gekregen dat hij even niet meer zijn overleden vrouw dacht. Hij moet bekennen voor het eerst weer gelukkig te zijn. Zijn hart maakt een sprongetje als hij aan haar verleidingsactie terug denkt. De dame weet van wanten en neemt graag de leiding. Dat is hij niet gewend van een dame. Alexandra liet het initiatief altijd aan hem over. Dan schiet hem haar bekentenis binnen. Ze is zei verliefd op hem te zijn. Hij weet niet of hij verliefd is maar hij voelt zich heel erg tot haar aangetrokken.
“Goedemorgen, ruik ik koffie?” klinkt het grijnzend achter hem.
“Jij laat je dus ook door koffie uit je tent lokken” lacht hij. Ze knikt verlegen als hij haar aan blijft kijken. Hij loopt naar haar toe en kust haar teder.
“Dank je wel liefje voor een heerlijke nacht” fluistert hij in haar oor. Hij voelt haar arm om zijn middel slaan en ze kruipt tegen hem aan. Even blijven ze zo staan.
“Ik heb een voorstel Nancy. Wat zou je zeggen als we nu opbreken en langs de andere kant naar de waterval lopen. Daar heb ik laatst een mooie waternimf gezien.” Ze kijkt hem ondeugend aan.
“Dat is goed Carlos ik heb daar laatst een goddelijke waterman gezien en die zou ik zo graag weer terug zien………” Hun lippen vinden elkaar weer. Carlos is degene die uiteindelijk voorstelt om toch te ontbijten en dan op te breken. Het zal zeker nog vijf uren lopen zijn voor ze er zijn.
Beiden vertrekken een uurtje later in een uitstekend humeur. Nancy geniet van de omgeving, steevast gewapend met haar fototoestel. Ze treuzelt zo nu en dan en wordt weer door Carlos aangemaand verder te lopen. Carlos grijnst. Die meid is altijd in dromenland als ze haar camera in haar handen heeft. Ze heeft wel duizend foto’s op haar geheugenkaartje staan maar het schijnt nog niet genoeg te zijn. Ondertussen zijn ze op een glibberig pad aangekomen. Carlos moet voortdurend kijken waar hij loopt. Ineens bedenkt hij dat hij haar moet waarschuwen en draait zich om. Vreemd ze zat toch net achter hem. Hij besluit terug te lopen maar geen Nancy. Hij zet zijn handen rond zijn mond en roept haar naam. De echo kaatst haar naam terug. Er bekruipt hem een onheilspellend gevoel. Dit is niet normaal. Er moet iets gebeurt zijn. Omdat hij haar niet ziet besluit hij haar mobiele nummer te bellen. Misschien is ze wel in de buurt en houd hem een beetje voor het lapje. Hij hoort het geluidje van haar telefoon maar wel maar heel veraf. Hij loopt in de richting van het geluid en schrikt als hij ineens aan een afgrond staat. Hij kijkt naar beneden en krijgt bijna een hartstilstand. Een dertig meter onderhem hangt Nancy in een scheef in de rots gegroeide boom. Zijn eerste reactie is naar beneden, maar gelijk verschijnt het beeld van een jaar geleden voor zijn geestesoog.
“Mijn god Alexandra” kreunt hij. Hij pakt weer zijn telefoon en belt Daniel. Snel vertelt hij wat gebeurt is. Daniel kijkt raar naar de telefoon als hij Carlos hoort zeggen dat Alexandra verongelukt is en op een boom in de afgrond hangt. Hij heeft zijn coördinaten door gegeven en hem gevraagd hem te komen helpen en alvast hulp te bellen.
“Carlos, blijf waar je bent. Doe geen gekke dingen en ga vooral niet naar beneden. Heb je mij gehoord?” Carlos heeft echter al opgehangen en is nu zijn touw uit zijn rugzak aan het halen. Hij moet wat doen, zelfs als dat betekent dat ze hem weer moeten redden. Dit keer zal hij niet falen. Hij moet en zal de vrouw van zijn hart gaan halen hoe dan ook. Hij bidt in stilte dat ze nog niet bij komt en beweegt want dan valt ze nog dieper naar beneden. Hij vervloekt de modderige weg en gaat op zoek naar een boom waaraan hij het touw vast kan maken. Dan ziet hij ineens Nancy rugzak aan een struik hangen. Hij helt gevaarlijk naar voren en kan de tas dan beet pakken. Hij haalt uit haar tas het tweede touw vast en maakt die ook vast maar nu aan een andere boom. Langzaam daalt hij af. Het touw is net een paar meter te kort om tot de scheve boom te komen. Hij besluit de zekeringen los te maken en zich op de boom te laten vallen. Niet dat hij weet hoe dan weer bij het touw te komen maar het belangrijkste nu is dat hij bij haar is mocht ze bij komen. De boom kraakt gevaarlijk. Even denkt Carlos dat de boom het gewicht niet kan houden. Een schietgebedje en hij sluit zijn ogen. Als dit dan het einde is, is hij in ieder geval bij haar. Hij houdt de adem in en wacht gespannen tot het gekraak ophoud.
_________________

mijn site klik hier

[Kristel]

Hallo Conny,

Seb meent het duidelijk wel om het goed te maken met Hedwig. Hij heeft in ieder geval een afspraak kunnen versieren en dat hij onmiddellijk naar Elisabeth is gegaan is ook wel een goeie zet van hem denk ik. Kwestie van goede punten te scoren.

Maar dan Carlos en Nancy! Dat doe je toch niet, het hoofdstuk zo laten eindigen? Nu moet ik weer twee weken wachten op het vervolg... Maar wel erg spannend, nu gaat die boom daar twee weken staan kraken, niet wetende of hij hen gaat houden. Je reinste thriller.... En dan het feit dat Carlos denkt dat het zijn overleden vrouw is die daar ligt, hier staat nog van alles te gebeuren, dat voel ik...

Prachtig weer, Conny, zal blij zijn als ik weet hoe dit afloopt...
Groetjes en prettig week-end! Kristel
_________________

[konsalik]

Hoi Kristel

Ik moet zeggen dat ik hier grijzend achter mijn PC zit. Dat moet jij nodig zeggen dat je zo geen hoofdstuk mag laten eindigen. Als ik het mij goed herinner kun jij er anders ook wat van.

Maar goed het was tijd voor drama en dat is er nu. Wie weet wat er nog allemaal gebeurd.

Hoofdstuk 32: In Liechtenstein verloopt de kennismaking met Fleurs ouders niet van een leie dakje en in huize Miller is er iemand jarig.

Veel leesplezier en tot volgende weer

liefs
Conny


Hoofdstuk 32
Het kennismakingsgesprek met Fleurs ouders verloopt stroef. Urs wist dat hij niet met open armen ontvangen zou worden maar had eigenlijk gehoopt dat als hij zijn titel bekend zou maken dat dit wel in zijn voordeel zou werken. Maar het lijkt wel of haar ouders alleen de schrijver in hem zien. Een graaf die net als hun dochter van huis is weg gelopen om aan zijn verplichtingen als graaf te ontkomen. Hij onderdrukt een zucht als de Hertog aangeeft dat het gesprek ten einde is en dat hij weer aan het werk moet.
“Heer graaf, wij zien elkaar tijdens het diner vanavond en ik hoop daarna nog wat tijd met u te kunnen doorbrengen” zegt de groothertog beleeft. Urs knikt instemming maar is het er in zijn hart niet mee eens. Hij besluit de rest van de middag met Fleur door te brengen en hoopt dat die hem wat tips kan geven voor een gesprek met haar vader.
“Wat gaan jullie twee nu doen?” vraagt Fleurs moeder zo argusloos mogelijk. Urs haalt zijn schouders op maar Fleur stelt voor om te gaan paardrijden. Urs’ ogen blinken op. Dat is al weer een tijd geleden dat hij paard heeft gereden.
“Dat lijkt me een uitstekend idee, hoogheid” zegt hij plagend. Ze schatert en trekt hem mee.
“Mama als u ons wilt excuseren. We zien u weer tijdens het diner” aapt ze haar vader na. Haar moeder kijkt de jongelui hoofdschuddend na. Ze neemt zich voor een privé detective te laten speuren naar de levenswandel van graaf Urs Bühler.
Fleur trekt Urs mee naar de stallen, waar hij zijn ogen uitkijkt. Wat een prachtige paarden staan er in deze stoeterij. Hij pakt het hoofd van een merrie streelt haar bles.
“Jij bent me een prachtige meid” spreekt hij het dier toe.
“Daar mag je wel op rijden Urs, die is zo mak als een lammetje onze Elsa” plaagt ze hem.
“Welke is van jou?” vraagt hij.
“Raad jij dat maar eens“ stelt ze lachend voor. Urs kijkt rond en zijn oog valt op een zwarte hengst, die onrustig in zijn box staat.
“Nou ik hoop niet dat deze van jou is want hier zou ik dus heel graag een ritje mee maken.” Hij steekt zijn hand uit naar het paard dat nu luidruchtig begint te hinniken maar uiteindelijk toch zijn neus onder Urs’ hand duwt.
“Jij weet zeker een ritje op dit paard te willen maken?” vraagt Fleur ademloos. Urs knikt en is helemaal in de ban van dit prachtige dier. Hij klopt het dier in zijn hals.
“Urs, dat moet ik eerst aan mijn vader vragen want het zijn hengst al is hij er de laatste tijd weinig mee uit gaan rijden omdat hij heel onrustig is. Ik kan hem in ieder geval niet aan als er iets mis gaat.”
“Er gaat niets mis Fleur ik ben een uitstekende ruiter en ik weet zeker dat ik hem aan kan. Hoe heet hij?”
“Simbala. Maar ik zal even mijn vader bellen.”Urs die ervan overtuigd is een ritje op dit prachtige dier te maken opent box en begint het paard te zadelen.
“Wij kunnen het uitstekend met elkaar vinden. Niet waar Simbala?” Het dier snuift en schraapt zijn hoef over de grond. Urs glimlacht.
“Je hebt wel temperament.”
Fleur komt terug en begint gelijk tegen Urs te mopperen.
“Je had toch wel even kunnen wachten tot ik mijn vader gebeld had voor toestemming. Verdorie Urs, hoe heb je hem zo snel gezadeld gekregen?”
“Fleur, alsjeblieft ik ben met paarden opgegroeid en als ik thuis ben rijdt ik elke dag uren paard. Vraag de boswachter maar eens, die moppert altijd dat ik in het stiltegebied rijdt” Grijnst hij.
“Nou het mag maar op jouw verantwoordelijkheid. Mijn vader zei letterlijk als hij zo nodig zijn nek wil breken moet hij vooral Simbala nemen.” Fleur is boos maar Urs schatert.
“Zo snel breek ik mijn nek niet. Maar ik denk dat die bruine hengst daar rechts van jou is. Heb ik gelijk?” Ze knikt en moppert binnensmond verder.
Ze besluit haar paard te zadelen en hoopt maar dat alles goed gaat als Urs op Simbala rijdt.

De kamer deur gaat open en Tom komt binnensluipen. Voorzichtig om Danique niet wakker te maken kruipt hij op de bank. Het liefste had hij zijn vader en moeder wakker gemaakt maar zijn gevoel zegt hem dat hij dat beter niet kan doen. Hij pakt een tijdschrift van de tafel en begint erin te bladeren. Danique heeft hem echter allang gehoord en ligt grinnikend onder de dekens. Het is ook wel erg spannend als je jarig bent. Haar cadeautje voor Tom heeft ze al een poosje geleden gekocht. Om precies te zijn een dag nadat David een spelcomputer heeft gekocht. Ze zit nu in dilemma. Aan de ene kant wil ze Tom dolgraag zijn cadeautje geven maar als hij haar spel ziet, weet hij bijna zeker wat hij van zijn vader krijgt. Ze gluurt onder haar wimpers door naar Tom die nogal rusteloos op de bank zit te schuiven. Ze besluit hem te feliciteren en trekt zich geeuwend uit.
“Morgen, jarige”groet ze hem. Tom glundert van oor tot oor.
“Morgen Danique, wat ben jij lekker vroeg wakker?” zegt hij het leesboekje opzij leggend.
“Zeg jongeman zou je niet eens deze kant uitkomen. Ik wil zo een knappe jongeman best wel eens een dikke knuffel en een kus geven voor zijn verjaardag. Zoals je weet kan ik hier niet uit voorlopig.”
Tom springt van de bank en gaat op haar bed zitten en laat zich uitgebreid knuffelen, kussen en feliciteren. Hij kijkt Danique afwachtend aan als die ineens een cadeautje in haar hand heeft.
“Voor mij?” glundert hij.
“Ja, maar ik moet je toch vragen te wachten omdat het cadeautje van je vader erbij hoort. Als je dit open maakt kun je nog niks en weet je gelijk wat je vader heeft.” Tom kijkt beteuterd en krijg ineens een idee. Hij loopt naar de slaapkamer van zijn vader en loopt zonder te kloppen binnen. Eenmaal binnen hoort Danique hem zingen en ze schiet in de lach.
“Er is er een jarige hoera, hoera dat kun je wel zien dan ben ik…..”
“Tom” hoort Danique David mopperen. “Dat meen je niet, het is nog midden in de nacht.”
“Nee hoor pap het is al bijna acht uur.” David moet lachen om het snoetje van zijn zoon. Hij stapt uit bed geeft hem een dikke knuffel en een hand.
“Een kus wil je zeker niet meer?” vraagt David.
“Nee, want die heb ik al van Danique gehad en als mama straks opkomt wordt ik weer helemaal vol gekwijld. Maar een cadeautje wil ik wel” laat hij er ondeugend op volgen.
“Kom mee naar de kamer jij, want daar ligt het namelijk.” Tom komt met David de kamer in en loopt naar de kast waar het in ligt. Hij overhandig het aan Tom met de mededeling dat hij er voorzichtig mee moet doen. Tom scheurt het papier eraf en is, zodra hij de spelcomputer ziet, helemaal uit gelaten.
“Jippie een Wii die heb ik altijd al willen hebben”roept hij blij uit. Na een degelijke inspectie kijkt hij ineens beteuterd.
“Pap er zit geeneens een spelletje bij dan kunnen we nog niet gamen” zegt hij bedroeft. David draait Tom naar Danique die nu met haar cadeautje zwaait. Hij rent glunderend naar haar toe.
“Dank je wel, Danique. Welk spel is het?”
“Maak open zou ik zeggen” lacht Danique.
“Crash mind over mutant ? Dat is gaaf” roept hij uit.”Dat zijn verschillende spelletjes in een level, pap. Dat is heel leuk want bij Peter thuis hebben ze dat ook.” David en Danique kijken elkaar lachend aan. David besluit maar gelijk het toestel en het spel aan te sluiten, zodat de jongeman ermee aan de slag kan. Tom vliegt zijn vader om de nek.
“Pap dat is het aller gaafste wat ik ooit voor mijn verjaardag heb gehad. Dank je wel.” Hij vliegt weer terug naar Daniques bed en omhelst haar. Dank je wel voor dat gave spel. Je doet toch wel mee hé? We kunnen het met vier tegelijk spelen en pap heeft er vier controllers bijgedaan.”
“Is goed, Tom. Al vrees ik wel dat jij me weer genadeloos afmaakt” laat ze er lachend op volgen.
“Pap, als jij dat doet ga ik gauw douchen en aankleden dan kan ik dadelijk gelijk ermee beginnen.” En weg is Tom. Danique schudt van het lachen. David dat heb jij weer mooi voor elkaar. Volgens mij vindt jij computer spelletjes zelf heel leuk dat jij dit apparaat voor Tom hebt gekocht. “
“Pst, niemand zeggen maar ik hen hem inderdaad voor mij gekocht.” Hij loopt naar de kast en haalt er een racespel uit.
“Voor ons, dat ik jou ook eens in kan maken”grijns t hij. Danique schiet in de lach. Van iemand die niks van computers moet hebben is David toch wel erg snel om naar de spelcomputer. Ze heeft er zin in. Ze zal hem en ook Tom wel eens inmaken.
_________________

mijn site klik hier

[Kristel]

Hoi Conny,

Je hebt inderdaad wel gelijk, met die cliffhangers.....

Oei, dat gaat niet echt lekker, met de ouders van Fleur. Hier is nog veel werk aan de winkel. Ben benieuwd hoe die rit te paard gaat aflopen, ik vind Urs hier wel heel zelfzeker, misschien een beetje te....?!

Wat een leuk verhaal over Tom's verjaardag. Ik kreeg er echt kippevel van en zag het helemaal voor me: het enthousiasme van Tom, het samenzweerderige van David en Danique, prachtig hoofdstuk.

Weer heel leuk geschreven, Conny, je hebt echt wel talent...
Groetjes en prettig week-end (wat er nog van overblijft...)
Kristel
_________________

[konsalik]

Dank je wel Kristel. Ik zit hier onderhand te blozen van jouw complimenten.

Hoofdstuk 33: Sebastien is op de goede weg maar wordt nu toch wel een tikkeltje te overmoedig. Krijgt Carlos het voor elkaar om bij Nancy te komen? En dan? Kan hij haar in veiligheid brengen?

Veel leesplezier en tot volgende weer

Liefs
Conny



Hoofdstuk 33

“Daarom stel ik voor dat we die opzegging ongedaan maken en dat jij gewoon in het winkelcentrum blijft. Wat vind je daar van Elisabeth?” Hij kijkt naar een Elisatbeth die dromerig voor zich uit kijkt.
“Elisabeth, hoorde je wel wat ik zei? Vraagt Seb een hand voor haar ogen zwaaiend.
“Meneer Izambard” hervat Elisabeth weer.
“Elisabeth, alsjeblieft noem mij niet zo. Ik heet Sebastien maar je mag ook gewoon Seb zeggen.” Er gaat een grijns over haar gezicht. Sebby zo noemde Hedwig hem altijd.
“Sebastien, ik zou heel graag mijn winkeltje weer terug hebben, maar ik vind aan de ene kant het niet fair tegenover Hedwig. Zij voelt zich zo schuldig aan de hele affaire. Ze vindt dat ze mijn leven kapot heeft gemaakt en dat terwijl ze er zelf doodsongelukkig bij is.” Sebs hoofd schiet omhoog.
“Is Hedwig ongelukkig Elisabeth?”
“Ja, maar dat weet u……uch je toch wel?”gaat Elisabeth verder.
Seb schudt zijn hoofd. Dat wist hij niet. Hij dacht echt dat dit een weloverwogen keuze van Hedwig was geweest. Betekende dit nu dat zij nog iets in hem zag?
“Elisabeth, ik houd van jouw nichtje” gooit hij er dan ineens uit. “Jij moet me helpen want ik weet niet eens meer wat ik moet doen. Ze wijst me telkens af en is boos op me. Ze heeft me net de deur nog gewezen.”
“Sebastien, hoe moet ik jou helpen? Ik bedoel ik kan proberen met haar erover te praten maar ik denk dat ze het meer op prijs stelt als jij dat zelf doet. Je weet dat zij recht door zee is en ze zal jou zeker weten, zeggen wat ze denkt. Spreek met haar af op een neutrale plaats en bereid je goed voor.”
“Elisbeth, ik zie haar volgende week in ‘de bombardon’ maar ik ben als de dood dat ze de afspraak annuleert. Ze is werkelijk zo boos op mij en zeker omdat ik jou uit de winkel heb gezet. Je moet me helpen, alsjeblieft. Misschien moet je eerst maar besluiten om gewoon weer terug in de winkel te komen. Ik zal uiteraard een schadevergoeding regelen voor de geleden schade in verband met de uitverkoop die je noodgedwongen hebt gestart.” Seb kan niet meer stoppen en wil gelijk horen dat ze het doet. Pas dan kan hij met een gerust hart het gesprek met Hedwig aangaan.
“Weet je wat Sebastien. Wat zou je zeggen als ik een heropening deed. Dan kan ik Hedwig vragen of ze komt helpen. We houden een kleine feestje ter gelegenheid van de heropening en dan moet jij maar zien dat je met haar door een deur komt.” Sebastien straalt.
“Dat is een goed idee en zeg jij haar dan wel voor zaterdag dat je weer terug in het resort komt?”
Ze moet lachen om zijn smekende blik. Maar ze weet dat Hedwig gelukkig met hem kan worden en wil dan nu ook alles doen zodat haar nichtje zich niet verwijt dat door haar toedoen zij haar winkel is kwijt geraakt. Ze denkt even terug aan de korte tijd dat Hedwig en Sebastien met elkaar omgingen. Een prachtig verliefd stel, dat heel gelukkig leek. En nu door een kleine onenigheid is dat gelijk over gewaaid. Ze kijkt naar Seb die haar smekend aankijkt. Ze steekt haar hand uit ter bevestiging van hun deal.
“Daar krijg je geen spijt van Elisabeth dat beloof ik jou.”
Als Seb even later weer in zijn auto zit heeft hij voor het eerst het gevoel dat het weer goed kan komen met Hedwig. Als hij zijn wapenstilstand met haar tante al heeft kunnen bereiken moet het toch ook lukken haar te overtuigen van zijn oprechte liefde. Hij denkt aan haar elke dag. Het doet pijn haar elke dag te moeten missen. Hij neemt zich voor gelijk het contract met Elisabeth opnieuw opstellen en daar enkele clausules in haar voordeel in te bouwen. Clausules die haar meer vrijheden geven. Ze heeft zoveel plezier in haar winkeltje, dat mag niemand haar meer afnemen. En als hij het nu goed aanpakt hoeft dat ook niet meer. Verder is er op het einde van de gang een fitnessruimte vrijgekomen. Hij heeft het idee opgevat die aan Hedwig aan te bieden voor haar praktijk in voetenreflexologie. Hij wil haar dicht bij zich hebben. En voor zover hij weet is er geen dergelijke praktijk hier op het eiland. Twee vliegen in één klap. De gasten van het resort vinden dat misschien wel een pluspunt. Hij trapt het gas onbewust wat dieper in. Hij zit vol met ideeën maar ziet niet dat hij nu veel te hard rijdt. De weg zigzagt door de rotsige afgrond. Te laat ziet hij een hert dat de weg oversteekt. Hij remt krampachtig en ziet de vangrail met volle vaart op hem afkomen. Zijn armen automatisch voor zijn ogen slaand slaakt hij een ijselijke gil. Dan wordt het stil en is alleen nog maar de wind te horen die is komen opzetten.



Voorzichtig opent Carlos zijn ogen. Hij kijkt rond en ziet dat hij op de dikke stam van de boom terecht is gekomen. Nancy ligt ongeveer één meter bij hem vandaan. Hij kijkt achter zich of daar iets is waar hij op kan gaan staan. Hij is verrast daar een spelonk te zien. Als hij daar met Nancy naar toe wil zal hij eerst een meter of anderhalf naar voren moeten en dat drie meter achteruit. Hij schat zijn kansen in en besluit het dan te wagen. Hij merkt niet dat zijn been bloed en zijn broek gescheurd is. Hij heeft alleen maar oog voor de dame voor hem die nog steeds geen teken van leven vertoond. Voorzichtig schuift hij haar richting uit. Ze kreunt zachtjes. Ze leeft dus nog. Hij begint zachtjes tegen haar te praten.
“Lieverd, ik weet dat je veel pijn hebt maar we moeten jou daar weg krijgen. Blijf liggen zo en dan probeer ik naar je toe te komen.” Voorzichtig schuift hij verder, centimeter voor centimeter.
“Ik ben bij je” zegt hij met een hand haar broekriem vastpakkend. Voorzichtig trekt hij haar naar zich toe. Zijn hart bonst als waanzinnig en zijn ademhaling is gejaagd. Als ze dichterbij hem ligt glijden zijn handen van haar middel naar onder haar armen en probeert haar rechtop te zetten. Nancy die sinds ze is bijgekomen zich niet meer verroerd heeft geeft een gil van pijn. Carlos stopt midden in zijn beweging.
“Meisje waar doet het zeer?” De boom kraakt gevaarlijk onder hun gewicht.
“Overal”
“We moeten het toch proberen” zegt hij haar weer verder omhoog trekkend. Even later zit ze tegenover hem en laat ze zich tegen hem aan vallen. Carlos slaat opgelucht zijn armen om haar heen. Hij realiseert zich dat hij van de boom af moet zien te komen. Het lijkt wel of hij steeds harder kraakt.
“Nancy kijk me aan, niet naar beneden maar alleen naar mij. We gaan nu naar die rots daar. Hij wijst achter zich. Ze knikt en blijft hem aan kijken. Samen schuifelen ze over hun achterwerk richting rots. Het lijkt wel uren te duren voor ze de korte afstand hebben afgelegd. Even dreigt het nog mis te gaan als Carlos van de boom op de rots kruipt. Nancy begint gevaarlijk te wiebelen en Carlos kan haar nog net aan haar blouse vast grijpen. Met alle kracht trekt hij haar nu op de rots. Uitgeput blijven ze liggen. Even dacht Carlos dat hij haar weer kwijt was. Hij neemt haar in zijn armen en wiegt haar zachtjes heen en weer.
“Alles komt goed meisje. Daniel is op weg met hulp. Ik beloof je dat alles goed komt.”
Nancy is zo opgelucht dat ze veilig in zijn armen ligt. Zachtjes begint ze te huilen. Ineens valt haar iets in.
“Carlos mijn camera is weg” roept ze ineens verschrikt uit.
“Nancy het is maar een camera die vinden we wel en als we hem niet vinden krijg je van mij een nieuwe….. probeert Carlos haar gerust te stellen.
“Carlos hij is in de afgrond gevallen, die vinden we niet meer. Er stonden duizenden foto’s op en niet alleen van deze tocht” begint ze boos.
“Liefje het maakt niet uit. Die foto’s kun je opnieuw nemen dat ik beloof ik jou. Het is nou niet mijn favoriete stukje jungle maar als ik jou er een plezier mee doe dan doen we de tocht nog een keer over, geen probleem. Ik ben zo blij dat jij oké bent.”
“Ik wil niet dat jij een nieuwe koopt Carlos. Deze was hartstikke duur. Die ga ik zelf kopen. Al moet ik wel nog even sparen.” Hij trekt haar naar zich toe. Die krijg jij van mij. Het maakt niet uit wat hij kost. Je hebt hem ook voor je werk nodig tenslotte.” Ze laat zich weer in zijn armen nemen en laat haar hoofd op zijn borst rusten. Ze hoopt maar dat ze hier gauw weggehaald worden. Ze heeft overal pijn en ze heeft het koud. Haar hand ligt op zijn bovenbeen en ineens realiseert zij zich dat hij bloed. Ze komt omhoog en kijkt.
“Carlos je bent gewond” roept ze verschrikt uit.
“Stil maar liefje het is maar een schrammetje” sust Carlos. Hij kust haar zachtjes en neemt haar weer in zijn armen. Hij hoopt maar dat Daniel gauw hier is.
_________________

mijn site klik hier

[Kristel]

Hoi Conny,

Nou doe je het weer!!!! En dan mogen we van geluk spreken dat je alleen de wind maar hoort en geen explosie... Hoe is Seb er aan toe? Maar Hedwig zal nu wel beseffen dat ze veel van hem houdt en niet zonder hem kan.

Oef, Carlos en Nancy zijn van de boom, gelukkig. Maar ik hoop dat Daniel niet lang op zich laat wachten, want dat "schrammetje" van Carlos, ik weet het niet....

Spannend hoofdstuk, Conny, bedankt.
Groetjes, Kristel
_________________