Millershill - door Conny Konsalik

[konsalik]

Hoofdstuk 1
Het is rustig in het uitzendbureau van Marina Classen. Dat vindt zij momenteel niet zo erg want ze moet zo nog eventjes weg.
“Kun jij het de komende uurtjes dan alleen af, Melanie?” vraagt ze haar medewerkster.
“Ja, natuurlijk Marina ga maar gauw, Carola zal wel op je zitten te wachten.” Marina haast zich haar jas en tas te pakken. Melanie heeft gelijk want het is al bijna twee uur en om drie uur moet ze met haar zusje in de rechtbank zijn waar ze moet getuigen in een echtscheidingszaak. Ze heeft recentelijk een verhouding gehad met een man die bij nader inzien getrouwd was. Nu wil zijn vrouw geld zien en het onderste uit de kan hebben bij de verdeling van de goederen. Carola was zo aangedaan toen ze erachter kwam dat Bert getrouwd was dat ze de verhouding gelijk gebroken heeft. Het heeft haar een jaar studie gekost op de universiteit. Een jaar dat ze alles maar op zijn beloop heeft gelaten. Nu moet ze door de zure appel heen bijten en de draad weer proberen op te pakken.
Als ze even later bij haar zusje komt zit die alweer te huilen. Ze legt troostend een arm om haar heen en dirigeert haar naar haar auto.
“Alsjeblieft Carola, dat is die kerel toch niet waard dat je daar nu nog zoveel tranen om vergiet.”
“Je begrijpt het niet. Mijn leven is geruïneerd, Marina. Ik dacht dat hij van mij hield en met mij wilde trouwen. We hebben zelfs al uit gekeken naar een eigen huisje en nu….” Ze huilt weer hartverscheurend verder. Marina is zich ondertussen aan het opwinden over die man. Ze parkeert haar autootje bij de rechtbank en geleid haar zusje naar binnen. Wat een bedrijvigheid is hier. Advocaten lopen af en aan, sommige kijken serieus maar een enkeling kan een grijns van overwinning niet onderdrukken. Aan de overkant zit nog een vrouw te huilen.
“ Zeker ook in de steek gelaten door zo een man met de hoofdletter O van Ongeluk” mompelt ze bij zichzelf. Ze blijft haar zusje kalmerend toespreken en hoopt oprecht dat ze haar tranen kan bedwingen als ze de rechtszaal in moet voor verhoor. Haar blik dwaalt over de gang en blijft hangen bij een lange man die druk in overleg is met een andere man, naar het schijnt zijn advocaat. Ze snuift, nog een meneertje ongeluk. De man in kwestie is een knappe verschijning. Donker blond haar dat brutaal overeind steekt. Een markant gezicht met blauwe ogen en een paar sensuele lippen. De deur van de rechtszaal wordt geopend en Carola Classen wordt binnen geroepen. Ze kijkt verschrikt naar Marina die haar bemoedigend toespreekt. Het gaat alleen maar om materiële dingen. Tranen weg en je kijkt hem gewoon niet aan” geeft ze nog advies aan Carola. Marina zakt bezwaard terug op haar stoel. Hopelijk kan Carola dit aan.
“Jufrouw Classen?” Ze kijkt langzaam omhoog en ontmoet de ogen van meneertje ongeluk. Zijn blauwe ogen kijken haar koel en strak aan. Ze is verbaasd, waarvan kent hij haar naam? Hij steekt zijn hand uit en stelt zich voor als David Miller.
“Mag ik even plaats nemen?” vraagt hij beleefd. Marina kijkt hulpeloos rond en komt tot de conclusie dat ze de man moeilijk kan weigeren.
“Sorry, dat ik u hier stoor, juffrouw Classen maar ik heb dringend uw hulp nodig. Marina staart de man aan alsof hij haar juist vroeg om voor een auto te springen.
“Mijn hulp nodig?” weet ze uiteindelijk uit te brengen. “U had zich tot mijn kantoor kunnen wenden, Mr Miller.” De man kan duidelijk geen grapje waarderen en blijft haar strak aankijken om vervolgens verder te gaan met zijn verhaal.
“Weet u dat uw nichtje Peggy, u dringend nodig heeft?” Marina schudt haar hoofd en vraagt zich af wat deze man daarmee te maken heeft. Ineens schiet haar te binnen dat Peggy, op negentienjarige leeftijd hals over kop getrouwd is met ene James Miller, die drie maanden geleden bij een bootongeluk om het leven is gekomen en daar mee een zwangere vrouw achterlaat. Ze heeft al met Peggy kontact gehad maar de jonge vrouw is zeer neerslachtig. Ze denkt aan Carola die maar één jaar ouder is dan Peggy. Ze kan zich inderdaad wel voorstellen dat Peggy iemand nodig heeft nu. Als ze het goed heeft moet ze nog twee maanden alvorens de baby komt. Ze heeft al eens geprobeerd een einde aan haar leven te maken. Een dramatische situatie.
“Wat een ellende ook en dat alleen allemaal door mannen” gooit ze er dan strijdlustig uit. De man tegenover haar trekt bedenkelijk zijn wenkbrauw omhoog.
“Ik ben ook een man jufrouw Classen maar ik was van plan uw nichtje te helpen. Maar ik kan niet tot haar doordringen. Ze is neerslachtig en depressief en het lijkt wel alsof ik niets goed kan doen. U moet weten dat deze baby heel belangrijk voor mij is. Hij is het enige wat van mijn broer is overgebleven. Ik wil dat dit kind gezond ter wereld komt. En daar zal ik alles voor doen.” Op dat moment gaat de deur open en komt Carola huilend naar buiten. Marina springt op en loopt naar haar toe en omarmt haar zusje.
“Liefje het is voorbij nu” troost ze haar.
“Ze verdraaide elk woord van mij zo dat het nu zo lijkt dat ik de reden van hun scheiding ben” snikt ze.
“Meisje toch zo zijn advocaten nu eenmaal, kom laten we naar huis gaan.” Ze pakt haar tas en jas en wil zo snel mogelijk met haar zusje weg hier. David is ze even vergeten. Zonder te groeten vertrekt ze. Pas later in de auto herinnert ze zich het voorval weer. Ze schuift het voorval naar de achtergrond en neemt zich voor Peggy binnenkort eens te bellen.

Urs Bühler kijkt uit op de bedrijfstuinen. Een oase van rust als er net geen pauze is. Nu zijn alle werknemers vlijtig aan het werk en dat hoort hij als directeur ook te zijn. Hij kan echter zijn gedachten niet opzij zetten. Hij wil namelijk zijn vakantiepark “Millershill verkopen. Het park is vroeger van de Miller - holding geweest maar door wanbeleid daar werd de vader van de huidige directeur destijds genoodzaakt het park te verkopen. Hij was net op tijd met zijn bod destijds en kon het park voor een betrekkelijk lage prijs kopen. Nu vijf jaren naar dato, wil hij ervan af maar alleen met grote winst. Hij kwam er een tijdje geleden achter, dat de huidige directeur van Miller – holding het terug wil kopen. Hij besloot een visje uit te gooien en al gauw was het eerste serieuze maar anonieme bod binnen. Geen slecht bod maar toen hij er achter kwam dat David Miller de bieder was heeft hij acuut de vraagprijs verdubbeld. Als er iemand bereid is hier veel geld voor te betalen is hij het wel. Het park loopt goed en is zeer rendabel. Hij zou het niet verkopen als hij het mocht verbouwen zoals hij wilde. Maar hij heeft destijds een overeenkomst met een milieuorganisatie gesloten om de vrede te bewaren en het park niet ingrijpend te zullen veranderen om de flora en fauna, erom heen, intact te laten. Zonder een dergelijke grootscheepse verbouwing kunnen de hoognodige voorzieningen niet worden gerenoveerd. Als hij nu het park tegen een goede prijs kan terug verkopen aan Miller – Holding dan kan hij met de opbrengst een nieuw park bouwen aan de kust. Hij hoopt maar dat Miller toehapt voor hij erachter komt wie in zijn bedrijf heeft gelekt.
“Yvette, kun je even Sebastien op trommelen en naar me toe sturen?” vraagt hij zijn secretaresse terwijl hij de intercom ingerukt houdt.
“Zeker, ik ga gelijk aan de slag” antwoordt zij.
“Dank je” sluit Urs het gesprek af.
Even later klinkt er een klopje op zijn deur en Yvette komt binnen met Sebastien in haar kielzog.
“Willen de heren koffie of iets anders te drinken?” Vraagt ze beleefd.
“Twee koffie”antwoordt Urs nadat hij oogcontact met Sebastien heeft gehad.
De mannen nemen plaats en kletsen over ditjes en datjes tot de koffie geserveerd word. Pas daarna steekt Urs van wal.
“Sebastien weet je zeker dat wij onze bron binnen Miller – Holding kunnen geheim houden?“
“Zoals de zaken er nu voorstaan wel Urs. Ik heb de vraagprijs verhoogd zoals jij me opgedragen hebt en onze infiltrant op de hoogte gebracht. Nu moeten we afwachten of Miller toehapt.” Urs wrijft vergenoegd in zijn handen. Hij ziet deze deal helemaal zitten. Wat zal Miller opkijken als hij erachter komt dat alles gemanipuleerd is. Maar hij is net zozeer zakenman dan ik, dus moet hij maar uitkijken wat hij doet.
“Sebastien dat betekent voor jou dat ik je naar de kust kan sturen. Jij mag op onderzoek voor dat stuk grond in de Normandie. Ik wil dat jij daar op zoek gaat naar eventueel ogen en haken en aan de hand daarvan een zo gunstig mogelijke prijs eruit sleept” draagt Urs hem op. Sebastien komt grijnzend overeind.
“Je weet dat je van mij op aan kunt Urs. Ik zal mijn best doen en dan ook bij die gelegenheid de bloemetjes buiten zetten. Viva la France, Viva las belle Françaises. Urs kijkt zijn vriend lachend na. Daar kan hij wel iets van om mooie dames het hoofd op hol te brengen. Alleen is hij ze ook snel weer moe. Urs heeft het al opgegeven om de dames te tellen, die zijn vriend al heeft gehad. En hij is er zeker van dat er in Frankrijk weer een paar bij komen. Hij moest zich ook wat meer met dames bezig houden maar op één of ander manier heeft hij het altijd te druk. Niet dat hij te klagen heeft over te min aandacht van de dames maar de meeste geven hem het gevoel alleen maar vastigheid te willen en dat is nu juist iets wat hij zeker niet wil. Ja, zoals Sebastien dat deed zo wilde hij dat ook wel. Geen verplichtingen gewoon samen een leuke tijd hebben en zien wat het wordt.
Hij dwingt zichzelf weer aan de slag te gaan en al snel is hij weer verdiept in zijn dossier.
_________________

mijn site klik hier

[Kristel]

Hoi Conny,

Je nieuwe verhaal is blijkbaar ook af! Wat een verrassing! We gaan nog hoofdpijn krijgen van al dat gelees

Nu naar je verhaal: Urs en Sebastien zien mij er gehaaide zakenmannen uit. Niet echt positief, en zeker niet goed voor David.
David is in de rechtzaal en vraagt hulp voor zijn schoonzusje, vraag me eigenlijk af waarvoor hij op de rechtbank is...hopelijk kan Marina én wil zij hem ook helpen.

Een beloftevol begin, ik kijk uit naar het vervolg,
Prettig week-end en groetjes, Kristel

P.S. prachtige afbeelding van Millershill heb je ook trouwens
_________________

[konsalik]

Dank je wel Kristel De cover, ava en mijn siggi werden door Sonja van het NL Il divo forum gemaakt. Ze maakte er twee. Eentje voor hier en eentje voor daar.
_________________

mijn site klik hier

[konsalik]

Hoofdstuk 2
Fluitend loopt Carlos Marín de universiteit binnen. Maandag beginnen de colleges weer en hij wil nog eventjes zich in het één en ander verdiepen. Niet dat hij dat zo nodig heeft maar wel omdat hij altijd goed beslagen ten ijs wil komen.
“Hallo professor, bent u niet een tikkeltje te vroeg?” vraagt een vrouwenstem.
“Goedemorgen collega, hoe maakt u het. Hoe was uw vakantie?” vraagt hij vriendelijk. De ogen van de dame in kwestie lichten op en kijken hem verleidelijk aan.
“Ik zou zo weer de schoolbanken in willen kruipen, al was het alleen maar om van jou Spaanse les en geschiedenis te kunnen krijgen” zucht ze zijn arm pakkend. Carlos grinnikt.
“Helga, ik houd je niet tegen, je mag gerust tijdens mijn colleges aanschuiven hoor” antwoordt hij vriendelijk. “Ik weet alleen niet of deze colleges te combineren zijn met jouw colleges van fiscaal- en internationaal recht.” Hij knipoogt naar haar en maakt zich uit de voeten. Hij weet dat Helga zeer vasthoudend kan zijn en ze is nu eenmaal niet zijn type vrouw.
“Sorry, Helga. Ik moet echt even flink aan de slag” mompelt hij tijdens het weglopen. Eenmaal op zijn werkkamer zinkt hij zuchtend neer achter zijn bureau en is al snel verdiept in de materie die hij in het eerste semester wil behandelen. Hij geeft meestal les aan tweede en derde jaar studenten. Hij bekijkt de leerlingenlijst en schiet in de lach. Het lijkt wel of Spaans en geschiedenis dames vakken zijn want negentig procent van de lijst is van het vrouwelijke geslacht. Hij zucht dat wordt weer verliefde blikken doorstaan. Het is al eens voorgekomen dat men hem zat aan te staren, hij tegen de dame in kwestie een betoog aan het houden was en die dan na enkele minuten verbaast opmerkte niet te weten wat hij zojuist had verteld. Niet dat hij denkt onweerstaanbaar te zijn maar met zijn latino uiterlijk en bruine ogen mag hij er zeker zijn. Zelfs de veertig jaar die hij is, zijn hem niet aan te zien. Hij kan doen en laten wat hij wil want hij is zo vrij als een vis in het water en dat wil hij graag zo houden. Hij houdt nu eenmaal niet van opdringerige mensen en zeker niet als het dames zijn die perse denken hem te moeten versieren. Als er iemand versiert is hij dat wel en dan bepaalt hij welke dame hij gaat versieren.

Dit is de laatste avond voordat Carola terug naar de universiteit gaat. Marina heeft ingestemd met een feestje in de jaren zestig stijl. Alle jongelui vermaken zich uitstekend. Het lijkt wel of alleen Marina zich opgelaten voelt met haar petticoat en korte sokjes. Ineens wordt haar een glas in de handen geduwd. Ze nipt ervan. Mhh lekker Bacardi rum. Niet dat dit verstandig is want ze weet nu al zeker dat ze morgen met een mega kater zal zitten maar nu maakt het haar wel losser. Op en gegeven moment krijgt iemand het idee om limbo te dansen. Al snel houden twee mensen een bezemsteel horizontaal en vormt er zich een rij mensen voor eronder door te gaan. Marina wordt gewoon meegenomen in de rij en voor ze er erg in heeft doet ze enthousiast mee. Na een half uurtje behoort zijn tot de laatste drie. De omstanders moedigen haar aan om door te gaan. Als ze bijna onder de stok door is klinkt de deurbel. Iemand roept dat hij wel open zal doen. Marina is uit haar concentratie gehaald en zakt nu onderuit. Haar rok is omhoog gekropen en ze heeft een rood hoofd van inspanning. Haar ogen zien nu een stel lange benen in een grijze broek. Ze blijft liggen zoals ze lag en haar ogen gaan omhoog om uiteindelijk recht in de ogen van …………… David Miller te kijken. Zijn koele blik kijkt haar onderzoekend aan. Dat had hij niet achter haar gezocht. Hij steekt zijn handen uit en trekt haar omhoog alsof ze zo licht als een veertje is. Haar rode krullen blijven in beweging zo lijkt het wel. Haar groene ogen schitteren. David is even van zijn à propos gebracht. Wat een verschil met vanmiddag. Zijn handen hebben die van haar nog steeds vast. Het duurt even voor David weer bij positieven is.
“Zou ik jou nog even kunnen spreken” komt er dan uiteindelijk uit zijn mond. Ze knikt en gaat het voor naar haar studeerkamer, wat volgens haar de enige geschikte plek is voor een zakelijk gesprek. Ze trekt haar rok zover mogelijk naar beneden. Ze vindt het niet prettig dat hij haar zo ziet.
“Mr. Miller vertelt u het eens. Wat is zo dringend dat u mij hier ’s avonds voor lastig moet vallen?”
“Zoals ik vanmiddag al zei, ik heb uw hulp nodig, Ik zou graag hebben dat u enkele weken naar ons thuis komt om u nichtje bij te staan. Ze heeft u echt heel hard nodig. De laatste weken van haar zwangerschap zijn heel zwaar. Ze heeft zelfs geprobeerd zichzelf iets aan te doen. Wist u dat?” Marina kijkt hem geschrokken aan.
“Mijn hemel al weer? Is ze wel oké?”
“Ja, en nee want ze is zeer depressief. Ik zou het echt niet vragen als het niet zo dringend was. Zie het als een vakantie. We wonen in bergrijk gebied en u mag van alle faciliteiten die mijn huis bied gebruik maken.” Marina overdenkt de hele situatie en neemt een besluit. Haar nichtje heeft haar al verschillende malen geschreven hoe een verschrikkelijke man deze David Miller is. Maar aan de andere kant is het wel die zelfde man die nu probeert haar nichtje bij haar te krijgen om haar op te monteren.
“Oké, ik kom maar wel pas overmorgen want ik moet morgen eerst Carola naar de universiteit brengen en dan nog even regelen dat ik weg kan op mijn werk.” David dankt haar hartelijk en heeft ineens haast om weg te komen. Haastig krabbelt hij zijn adres op een blaadje en stopt dit in haar handen. Ze kijkt hem onthutst na. Dit was niet de bedoeling maar nu heeft ze A gezegd en zal al snel B moeten zeggen.

Sebastien loopt fluitend in de richting van de taxistandplaats van het vliegveld Charles de Gaulle in Parijs. Hij is een tevreden mens. Hij heeft een geweldige baan als adjunct directeur bij zijn goede vriend Urs Bühler die zaken doet in vakantieparken. Veel afwisselingen en op zijn tijd een snoep reisje als dit hier. Hij stapt in een taxi en noemt het hotel waar hij heen wil. Al snel vergaapt hij zich aan zijn geboortestad. Hij wordt altijd blij om hier te zijn. Ook al woont hij al jaren in de States. Urs weet dat als geen ander en gunt hem ook meestal de Europa reisjes. Alleen Zwitserland die doet hij altijd zelf. Daar is Urs namelijk geboren en getogen en daar wonen zijn ouders nog steeds. Het is dan ook niet verwonderlijk dat “Happy Holidays” vijf parken in Zwitserland heeft. In Frankrijk zijn er ook een al drie en de vierde gaat dus nou er komen in de Normandie. Tenminste als hij het klaar krijgt om dat stuk grond te kopen van de eigenaar. Zodra hij in zijn hotel is aangekomen neemt hij contact op met de eigenaar. Monsieur Trabellieu. In rap Frans vertelt hij dat hij net is aangekomen en dat hij morgenvroeg naar de Normandie zal komen om de afspraken van beiden partijen op papier te zetten, in de hoop later in de week het koopcontract te kunnen ondertekenen. Als hij het gesprek heeft beëindigd besluit hij de stad in te gaan. Zijn stad. Wat heeft hij hier al vele uurtjes doorgebracht in zijn jeugd en met hoeveel meisjes is hij hier in de stad der liefde aan de haal geweest? Hij grijnst met ontelbaar vele. Even later slentert hij langs de Seine en besluit een boottochtje te maken. Hij gaat het trapje af en wil een plekje bij het raam nemen. Wat hij echter niet heeft gezien is dat een serveerster met een vol dienblad net de hoek om komt. Er klinkt gerinkel van glazen en een paar helderblauwe ogen kijken hem ontzet aan. Zijn kostuum is geruïneerd en alle drankjes zijn gevallen. Snel bukt de dame zich om alle scherven op het dienblad te leggen. Eerst wil Seb boos worden maar hij realiseert zich dat dit meisje er niets aan kan doen. Hij zakt door zijn knieën om haar te helpen.
“Sorry, dat was mijn fout” mompelt Seb. Ze kijkt omhoog en schudt haar hoofd.
“Nee, ik had beter moeten uitkijken. Gaat u maar zitten ik kom zo bij u” zegt ze vriendelijk. Seb laat zich niet wegsturen en gaat gewoon verder om alle glas op het dienblad te leggen. Hij trekt een paar servetten uit de houder op tafel en sopt zo goed als het kan het vocht op en legt de vieze servetten ook op het dienblad. Het meisje verdwijnt maar komt even later terug met een handveger en blik en een emmer met een dweil. Ze ruimt alles op en ziet dan pas dat Sebastiens kostuum helemaal onder de koffie en wijn zit. Ze begint zich te verontschuldigen en stelt voor het pak te laten stomen en haar de rekening te geven. Seb wuift haar bezwaren weg en zegt dat het niet zo erg is als het lijkt. Je hoeft de stomerijkosten niet te betalen hoor. Trouwens ik ben Sebastien.”
Ze glimlacht. “Ik heet Colinda.” Ze geeft hem een hand die hij vastpakt en er teder een kus opdrukt. Ze kijkt hem aan. Dit is nog een Franse charmeur uit de oude school. Wat heeft hij een prachtige ogen. Hij kijkt haar vragend aan. Het duurt even voor ze zich realiseert dat hij haar iets gevraagd heeft.
“Sorry, ik was eventjes afgeleid” verontschuldigd zij zich.
“Ik vroeg hoe laat jij klaar bent met je werk en of je met mij mee wil gaan uit eten vanavond?”
“Tot vijf uur. Ja graag dus.” Sebastien straalt en spreekt af met haar bij een restaurant in het centrum.
_________________

mijn site klik hier

[Kristel]

Hoi Conny,

Aha, Carlos Marin is ook ten tonele verschenen! In dit hoofdstuk hangt er duidelijk verliefdheid in de lucht. Ik denk zo: Carola en Carlos(dit is pure speculatie van mij), David en Marina, Seb en Colinda, Urs en...(geen idee, nog niet)

Erg grappig hoe je die scene beschrijft met dat Limbo dansen, en op dat moment staat David voor haar neus, heel serieus....

En de manier waarop je Carlos omschrijft, moet inderdaad een knappe man zijn

Leuk hoofdstuk, Conny, ik heb genoten, kijk al uit naar volgend hoofdstuk.

Groetjes en prettige Kerstdagen gewenst,
Kristel
_________________

[konsalik]

Bedankt Kristel voor jouw reactie. Je denkt dus dat Carola met Carlos? en Marina met David? Seb met colinda? Je zult verstelt staan hoe het gaat lopen. Niets is zo veranderlijk als een mens

Vandaag hoofdstuk 3. Met daarin Urs, Carlos en Marina die onderweg is naar David zijn huis.

Fijne kerstdagen en tot volgende week

liefs
Conny



Hoofdstuk 3
Urs kijkt zijn chauffeur vragend aan terwijl hij vanuit zijn ooghoeken de mensen die te toegangspoort blokkeren in de gaten houd.
“Ik denk dat de milieugroepering het niet eens is met uw verkoop van Millershill” antwoordt de chauffeur voorzichtig. Urs kijkt naar de mensen met spandoeken voor de poort. Op de spandoeken staan leuzen zoals ‘Red Millershill’ en ‘Geen verdere bouw op Millershill’. Urs tast in zijn binnenzak en duikelt zijn telefoon eruit op. Hij belt security en geeft hen opdracht de mensen voor de poort te verwijderen. Hij geeft de chauffeur opdracht om via de achteringang het bedrijvencomplex op de gaan. De demonstranten worden zo te zien aangevoerd door een vrouw. Ze heeft lange blonde haren en er ligt een vastberaden blik op haar gezicht. Ze deelt duidelijk de lakens uit. Urs blijft naar haar kijken tot de auto de hoek om gaat. Als hij even later op zijn kantoor zit blijft zijn telefoon rinkelen. De ene naar de andere journalist wil weten wat er aan de hand is en waarom hij Millershill wil verkopen. Hij doet er echter het zwijgen toe en geeft zijn secretaresse opdracht dergelijke telefoontjes af te wimpelen.
Ondertussen hebben de beveiligingsmensen hun handen vol aan het verwijderen van de demonstranten. Sonja Hendriks is woedend dat ze zo worden afgescheept.
“Dat die maffe Bühler maar niet denkt zo van ons af te komen” roept ze zich boos lostrekkend uit de ijzeren greep van de beveiligingsman. Het duurt zeker een uur voordat alle demonstranten inclusief Sonja van het terrein gehaald zijn.
“Kom, jongens mee naar ons clubhuis voor overleg. Er moet een weg zijn om die Bühler dat milieurapport te laten lezen. Desnoods onder dwang.” Ze snuift en zet koers op hun clubhuis. Jorge, Hans, Erik, Tanja, Henk en Gerard volgen haar op afstand. Eenmaal binnen neemt ze gelijk weer de leiding en begint weer te brainstormen.
“ Mensen, we hebben geprobeerd het rapport en ons verzoek om niet te verkopen aangeboden bij de receptie van zijn bedrijf en dat is geweigerd, we hebben het telefonisch geprobeerd om een afspraak met de heer Bühler of Izambard te krijgen. En nu hebben we zelf de ingang gebarricadeerd en nog hebben wij hem niet te spreken gekregen. Alles dus zonder resultaat. We moeten iets bedenken zodat we, desnoods onder dwang het rapport laten lezen” steekt ze van wal.
“Hoe stel jij, je dat voor Sonja? Ga jij jezelf vastketenen aan de verwarming op zijn kantoor?” vraagt Jorge.
“Of wil je bij hem inbreken, hem vastbinden op bed en hem dan dwingen om het te lezen?” doet Erik er nog een schepje bovenop. Tanja begint te grinniken en krijgt beelden bij de laatste suggestie. Ook Sonja kan een grijns niet onderdrukken.
“Weet je wat, laten we hem ontvoeren” roept Jorge enthousiast uit. Henk en Gerard juichen dit voorstel toe.
“Nu ga je toch echt te ver” werpt Sonja tegen. “Ik zal nog eens een poging wagen om bij hem op kantoor te komen.” Na een tijdje besluiten ze het even te laten rusten en volgende weekend weer opnieuw erover te hebben.

Fluitend trekt Carlos de deur achter zich dicht. De laatste blik in de spiegel daarnet leert hem dat hij er tiptop uit zien. Een flinke partij gel in zijn haren en zijn shirt wijd open geknoopt. Daar zijn de vrouwen dol op weet hij. Hij ziet er nu in ieder geval niet uit als een professor die colleges aan de universiteit geeft. Hij stapt in zijn auto en rijdt naar het centrum waar hij de parkeerplaats van een grote discotheek opdraait. De portier kent hem goed en wenkt dat hij door kan lopen. Hij houdt van de sfeer in deze discotheek. Zeker omdat er op zaterdagavond altijd een danswedstrijd in Salsa en andere latin dansen is. Hij kan er uren naar kijken hoe mooie dames hun best doen om samen met hun danspartner de hoogte plaats te behalen. Hij zoekt een plekje in de buurt van de dansvloer en besteld een cola light. Hij zelf beheerst alle dansen maar meestal zijn alle dames voorzien van een danspartner, dus houd hij het bij het kijken. Zijn ogen volgen de paren op de vloeren die net een paso doble dansen. Een heerlijke dans waar de man de leiding heeft en de vrouw verleid. Je kunt aan de ogen van de mannen zien hoeveel plezier ze erin hebben. Ineens voelt hij een hand die brutaal haar weg zoekt in het decolleté van zijn shirt. Met zijn vrije hand omvat hij eerst de dame haar hand om vervolgens zijn blik langzaam naar beneden te laten glijden naar de eigenaresse ervan.
“Aranka, waar denk je dat jij mee bezig bent?” vraagt hij haar strak aankijkend. Ze glimlacht en schijnt niet onder de indruk te zijn van zijn forcerende blik.
“Carlito”pruilt ze. “Je bent al zo lang niet meer hier geweest. Ik heb je zo gemist……….” Carlos zucht. Waarom trekt hij altijd verkeerde vrouwen aan. Aranka is werkelijk net een kauwgum als die eenmaal vast zit krijg je hem er niet meer vanaf.
“Kom, kom Aranka zo erg zal het toch niet zijn. Voor zover ik kan zien zat knappe mannen om mee te dansen.” Hij probeert vriendelijk te blijven.
“Maar niemand danst zo goed als jij, Carlito. Je wilt toch wel met mij dansen? Één dans alsjeblieft?” Carlos denkt even na en besluit toe te geven aan één dans zodat hij haar daarna niet meer hoeft te spreken. Verder is hij natuurlijk gevlijd over het feit dat ze hem goed vind dansen.
“Oké Aranka, één dans en ik doe niet mee met de wedstrijd begrepen?” Ze knikt enthousiast en trekt hem van de kruk af richting dansvloer waar de paso doble net is afgelopen en een tango wordt ingezet.
“Het zit mij weer mee” bromt hij. “Uitgerekend de tango.” Maar Aranka schijnt het niet gehoord te hebben en drukt zich al tegen hem aan om een verleidelijke tango met hem te dansen.


Het ronkend geluid van de vliegtuigmotoren maken Marina slaperig. Ze schrikt dan ook wakker als een steward haar erop attendeert dat ze haar veiligheidsriem moet vastmaken omdat ze weldra gaan landen. Ze maakt haar riem vast en kijkt naar buiten. Canada is werkelijk prachtig vooral hier in de bergen bij Vancouver Island. Als ze door de douane komt ziet ze een man in uniform met een bordje met haar naam. Het blijkt de chauffeur van de heer Miller te zijn. Hoe had ze ook kunnen aannemen dat hij haar zelf op zou komen halen. Zwijgend legt ze de weg naar het grote huis af. Daar wacht haar een verdrietige Peggy, die te neer geslagen zitten te mokken. Marina zet haar koffer in de kamer en besluit maar eens eerst een gesprek met haar nichtje te hebben, om haar een beetje op te peppen.
“Peggy, ik weet dat het niet gemakkelijk voor je is nu, maar je moet aan je kindje denken. Dat voelt tenslotte als jij zo verdrietig bent. James zou niet willen dat je ongelukkig bent.” Peggy begint ineens te huilen. Na een tijdje is ze in staat om te spreken.
“Weet je het is allemaal zo verschrikkelijk. Eerst raak ik zwanger en denk dat James me nu wel zou dumpen maar dan trouwt hij met mij en ik denk dat ik nooit gelukkiger ben geweest en dan na een paar maanden dat verschrikkelijke ongeluk met zijn boot en nu sta ik er weer alleen voor.” Ze legt haar handen op haar buik en kijkt Marina verdrietig aan.
“Maar David zorgt toch heel goed voor je? Hij is echt heel bezorgd om je en daarom heeft hij mij ook laten overkomen zodat je wat opgevrolijkt wordt” gaat Marina verder.
“Goed voor mij zorgen” zegt Peggy boos. “Hij is een krent. Ik kan nog niet eens spulletjes voor de baby kopen omdat hij James erfenis beheert totdat ik meerderjarig ben.” Ze begint weer te snikken en Marine slaat een troostende arm om haar heen. Dat begint al gelijk goed, denkt ze. Mag ze gelijk bij Mr Miller voor een gunst aankloppen. Maar met nog enkele weken te gaan tot de bevalling wordt het wel hoog tijd dat er iets in huis gehaald wordt. Dus neemt zij zich voor om het gesprek met hem aan te gaan zodra hij zijn neus laat zien. Ze praat nog een tijdje met Peggy over James en over de baby. Wat kan het noodlot toch wreed zijn dat het twee jonge mensen uit elkaar rukt en dat terwijl ze pas drie maanden getrouwd waren. Het wordt hoog tijd dat Peggy wat verzet krijgt. De hele dag hier binnen hangen is niet goed voor haar en ook niet goed voor de baby.
_________________

mijn site klik hier

[Kristel]

Hoi Conny,

Volgens mij zit Urs in slechte papieren, vastbinden, ontvoeren....hopelijk heeft Sonja een beter idee, dat minder drastisch is.

Carlos in de discotheek, dat Aranka zomaar haar hand in zijn hemd steekt, sorry, maar daar vraagt hij toch zelf om? Hoe zou je zelf zijn? Carlos die de tango danst, ik zag het helemaal voor me.

Ben benieuwd of Marina Peggy uit haar depressie kan halen; ze heeft natuurlijk veel te verwerken: James dood en hoogzwanger, je zou voor minder...

Leuk hoofdstuk weer, Conny, ben benieuwd hoe dit verhaal zich verder ontwikkelt.

Groetjes, Kristel
_________________

[konsalik]

Bedankt Kristel voor je reactie. Ik moest wel lachen om jouw reactie met Carlos Je bent nog steeds voor een gedeelte Cutie.

Maar nu naar dit hoofdstuk: Sonja en Co komen in actie, Sebastien doet een ontdekking in zijn zwembad, Marina praat met David en Carlos is op zoek naar een danspartner........Rennen Kristel

Veel leesplezier en fijne jaarwisseling

liefs
Conny



Hoofdstuk 4
Sebastien is alweer op de terugreis naar Amerika. Hij is tevreden met het gesloten contract. Urs zal blij zijn. Hij is benieuwd of hij al in zijn nieuwe huis kan. Zijn moeder zou het voor hem in orde laten maken. Het is nu over en uit met de charmeur uit te hangen, want de komende tijd moet hij voor zijn nichtje zorgen. Haar moeder, zijn zus is vroeg gestorven en haar vader is alcoholist en ontzet uit zijn vaderschap. Zijn moeder heeft Michelle een tijdje verzorgd maar gezien haar leeftijd is dat een ondoenlijke situatie. In een zwak moment voor zijn Europa trip heeft hij zich laten ontvallen het graag te willen alleen is zijn appartement er niet geschikt voor. Tot zijn grote schrik vatte zijn moeder dit als aanbod op en nu heeft ze een huis met zwembad voor hem geregeld, zodat hij zijn nichtje bij zich kan laten wonen. Hij durfde zijn moeder niet tegen te spreken want ze zag er vermoeid uit de laatste tijd. Hij neemt zich voor de dingen op zich af te laten komen en zien hoe het klikt tussen Michelle en hem.
Als hij enige uren later stopt voor zijn moeders huis, is hij nog steeds in gedachten verzonken. Zijn moeder groet hem hartelijk en overhandigt hem trots de sleutel van zijn nieuwe huis.
“Hier, jongen. De koelkast is gevuld en je eten staat in de oven. Maar alleen voor vandaag hoor. Morgen mag je weer zelf koken.” Sebastien knuffelt zijn moeder en bedankt haar voor de goede zorgen.
“Wat spreken we af dat Michelle morgen of overmorgen naar mij komt?” vraagt hij haar.
“Doe maar overmorgen, dat komt beter uit met school” antwoordt zij. Sebastien stemt in en besluit naar zijn nieuwe huis te gaan. Het is al donker als hij de sleutel in het slot omdraait. Hij loopt door zijn nieuwe onderkomen en is tevreden. Het ziet er goed uit. In de keuken haalt hij zijn eten uit de oven en maakt het zich gemakkelijk in de keuken. Opeens spitst hij zijn oren. Wat hoort hij? Het lijkt wel alsof het van buiten afkomt. Hij schuift zijn stoel weg en loopt naar de achterdeur. Hij is verbaast, zijn achterom is verlicht met sfeervolle verlichting. Zijn ogen zien het zwembad en is verbaast dat er iemand in is. Even twijfelt hij. Dit is toch wel zijn huis? Wat doet een vreemdeling dan in zijn zwembad? Hij loopt erheen en blijft aan de rand van het zwembad staan tot de onbekende tot aan zijn voeten is gezwommen. De zwemster tikt de rand aan en komt omhoog. Ze kijkt verschrikt naar Sebastien.
“Wat doe jij hier? Wie ben jij? Wat moet jij in mijn zwembad?” Sebastien is boos zoveel brutaliteit heeft hij nog nooit meegemaakt.
“Ik ben de buurvrouw” stottert de donkerharige dame. “En het was zo warm en het zwembad lokte zo erg.” Sebastien kijkt haar boos aan, ondertussen zijn blik over haar lichaam glijdend. Zijn buurtvrouw klimt gauw op het muurtje en springt er aan de andere kant weer af. Seb neemt zich voor haar daarover nog eens aan te spreken. Zoiets is toch werkelijk ongehoord. Even overweegt hij haar terug te roepen. Hij zucht eens diep en gaat weer naar binnen.


“ Mr Bühler er is hier een dame die u wil spreken. Ze heeft geen afspraak maar zegt dat het dringend is.” Urs zucht diep zodat zijn secretaresse hem horen kan.
“Yvette, ik moet zo een vergadering dat weet jij drommels goed” moppert Urs. Yvette mompelt enkele excuses en besluit de betreffende dame aan de balie met een smoes weg te sturen.
Even later komt Sonja Hendriks boos naar buiten. Wat een verschrikkelijk man is die Bühler ook. Ze vroeg maar vijf minuten van zijn tijd en hij laat zijn secretaresse een smoes verzinnen. Boos stapt ze in haar auto en besluit naar het clubhuis te gaan. Daar zijn Tanja en Gerard, die benieuwd zijn of ze iets heeft kunnen bereiken. Ze schudt haar hoofd en ploft op een bank neer.
Een poosje later stormen Jorge, Hans en Henk luidruchtig binnen. Sonja kijkt op en vraagt zich af waarom die drie zo opgewonden zijn.
“We hebben hem” roept Jorge opgewonden.
“We hebben wie?” vraagt Sonja niet begrijpend.
“Nou, wat dacht je van Urs Bühler?” roept Hans nu uit.
“Wat hebben jullie gedaan?”vraagt Sonja met ijskoude stem. Ineens is het doodstil en de drie kijken haar angstig aan. Jorge begint uiteindelijk te vertellen dat ze Bühler hebben opgewacht toen hij naar buiten kwam en hem verdoofd hebben met chloroform.
“Waar is hij nu?” vraagt Sonja.
“Hij ligt in de van, maar is nog buiten bewust zijn” meldt Hans.
Sonja roept een verwensing naar de mannen en stormt naar buiten waar ze de deur van de van opent. Ze schrikt ervan hoe die man daar in ligt. Zijn ogen zijn gesloten en hij is gekleed in een merkpak. Zijn gezicht ziet asgrauw. De andere zijn achter Sonja aangelopen.
“We kunnen hem toch wel even vast houden tot dat hij het rapport heeft gelezen?” oppert Henk voorzichtig.
“Daarna laten we hem direct weer vrij” vult Hans aan. Sonja denkt eventjes na en besluit dan hem door de mannen naar het achterste kamertje in het clubhuis te laten dragen. Ze strijkt gefrustreerd door haar haren. Dit was niet de bedoeling geweest. Gelukkig is het maar voor korte duur. Ze gaat ervan uit dat deze man het rapport snel zal lezen om zo weer snel hier weg te kunnen. Hoe eerder dit achter de rug is hoe beter.

Met moeite heeft Carlos zich los kunnen maken van Aranka. Hij heeft zijn plekje aan de rand van de dansvloer weer ingenomen. De DJ meldt dat er volgende maand een grote danswedstrijd zal worden gehouden waar een grote geldprijs aan verbonden is. Dat zijn pas leuke uitdagingen. Alleen jammer dat hij geen vaste danspartner heeft. Hij zou best willen deelnemen. Hij weet bijna zeker dat alle grote dansscholen vertegenwoordigt zullen zijn. Hij besluit de inschrijvingslijst in de gaten te houden en op de dansschool waar hij geregeld komt, een danspartner te zoeken.
Zijn ogen volgen op dit moment een danspaar dat erg goed de rumba danst. Met name de dame is erg goed. Hij kent haar maar ook hem. Zij is Sasja Draca, de eigenaresse van Foot loose een grote dansschool en hij is haar vriend Mark. Geïntegreerd volgt hij het dansende paar. Als zij deelnemen maken zij zeker kans om te winnen.
Hij besluit al vrij vroeg voor zijn doen de discotheek te verlaten. Ineens heeft hij geen zin meer.
Als hij even later weer thuis is gaat hij met een drankje op zijn terras zitten en overdenkt wie hij kan vragen om met hem die wedstrijd te dansen. De professionele dames zullen zonder meer allemaal bezet zijn. Als hij zou mogen kiezen zou hij zeker gaan voor Sasja Draca. Ze kan geweldig dansen. Hij zou haar zo graag eens in zijn armen hebben voor een rumba of paso doble. Maar zij is geen optie want hij weet zeker dat zij met haar vriend Mark aan de wedstrijd zal deelnemen. Even overweegt hij Aranka te vragen, maar dan neemt hij het risico om aan haar vast te blijven hangen. En dat wil hij zeker niet. Nee dat is geen optie. Er moet iemand anders gevonden worden en snel ook. Hij neemt zich voor om maandagavond eens in de dansschool rond te kijken. De dansschool waar hij zelf ook lesgeeft in Latijns Amerikaanse dansen. Misschien zit daar wel een natuurtalent tussen die hij met wat extra lessen kan klaar stomen voor de wedstrijd. Hij neemt een flinke slok en leunt tevreden achterover. Het zou toch te gek zijn als hij geen danspartner kon vinden.


David komt thuis en is in een vreselijke bui. Zijn bod op Millershill is geweigerd. Sterker nog de vraagprijs is torenhoog opgedreven. Hij is aan het overdenken hoe hij meer geld los kan maken binnen zijn holding om de vraagprijs te kunnen betalen. “Millershill” betekent veel voor hem. Dit was het allereerste park dat zijn vader liet bouwen jaren geleden. David heeft hier veel tijd in zijn jeugd door gebracht. De natuur waarin het ligt is prachtig. De rust die je daar hebt, heb je nergens anders. Voor hem hoort Millershill gewoon binnen de Miller holding thuis. En dat is precies waar hij voor zal zorgen. Als zijn vader nog leefde zou hij zielsgelukkig zijn als hij deze deal kon rond krijgen. Goed er moest een heleboel gebeuren maar een grondige renovering moest er zeker iets van te maken zijn.
Hij loopt de veranda op achter zijn huis en ziet Marina in een stoel zitten op zijn terras. Dat was hij bijna vergeten dat zij vandaag zou komen. Hij loopt naar haar toe om haar te begroeten.
“Wat fijn miss Classen dat u er bent. Heeft u een goede reis gehad?” vraagt hij haar een hand toestekend.
Marina reikt hem de hand en wil opstaan. Hij gebaart echter dat ze vooral moet blijven zitten. Zelf neemt hij ook plaats.
“Ja, ik had een goede reis. Dank u wel. Alleen zou u mij alstublieft gewoon Marina willen noemen?”
“Graag, maar alleen als jij mij David noemt.” Ze vraagt zichzelf af of ze al gelijk kan beginnen over geld voor de babyuitzet. Hij ziet er moe uit, schiet het ineens door haar hoofd.
“Zou ik wat mogen vragen David?”
“Natuurlijk Marina, vragen staat vrij” antwoordt hij gelaten.
“Ik vind het eigenlijk een beetje generend maar het gaat om de babyuitzet voor Peggy. De baby komt al over enkele weken en buiten een baby kamer is er niets in huis. Geen kleertjes, luiers, talkpoeder, babyolie en ga zo maar door.” Davids gezicht betrekt, dat had hij niet gedacht dat Peggy al de eerste dag haar beklag over geld zou doen ten overstaan van haar nichtje. Hij kan werkelijk alle geld voor de baby kwijt maar het is helaas in het verleden telkens zo geweest dat als hij haar geld gaf zij dat verbraste aan dingen voor zichzelf. Er waren in de afgelopen maanden al vele ruzies over geweest. Daarom waren er nu geen babyspullen. Hij overdenkt even hoe hij dit tegen Marina kan zeggen. Hij besluit recht door zee te gaan.
“Als ik Peggy geld geef voor de baby koopt zij er allemaal nutteloze dingen van zoals make-up, schoonheidsproducten, kleding enzovoort. Daarom weiger ik haar ook nog maar een cent te geven. Maar ik zal er nog eens over nadenken. Marina kijkt hem verontwaardigd aan alsof zij iets voor zich zelf ervan zou kopen. Ze begint onderhand te begrijpen waarom het tussen David en Peggy telkens op een ruzie uitdraait.
_________________

mijn site klik hier

[Kristel]

Hoy Conny,

Ja, je hebt gelijk, ik blijf toch een Ubercutie, daar zal niks aan veranderen.

Nu naar het verhaal:
Seb heeft een nieuw huis met zwembad, dat al drukt grebruikt wordt door de buurvrouw. Ik denk dat hij het laatste nog niet van haar gezien heeft en vraag me af hoe het zal gaan als Michelle bij hem komt wonen.
Ze hebbben Urs dan toch te pakken, hoe gaat dit aflopen? Ik kan me veronderstellen als hij bijkomt dat hij een beetje boos zal zijn.
Carlos, die geen danspartner vindt: ONMOGELIJK! Anny, waar zit je!
De verstandhouding tussen David en Marina loopt niet van een leien dakje. We weten nu in ieder geval waarom er geen babyspullen zijn. Hopelijk lukt het hem ook alsnog Millershill te kopen.

Kijk uit naar het vervolg van dit verhaal, zit erg goed in elkaar. Bedankt Conny!
_________________

[konsalik]

Hoi Kristel, bedankt voor je reactie, enne geen zorgen om Anny die is al voor Geschiedenis en Spaans ingeschreven. LOL ze is zelfs op dansles gegaan
In dit hoofdstuk maken we kennis met de dame in het zwembad.
We kijken hoe het met Urs is en ja ook Carlos is erbij

Veel leesplezier:D

Conny



Hoofdstuk 5
Willy is buiten adem als ze de achterdeur achter zich dicht trekt. Nou dat was dus niet zo een goed idee om in het zwembad van de buurman te gaan zwemmen die ze nog niet eens kende. Ze zakt op een stoel neer en ziet nu pas dat ze haar been geschaafd heeft door zo snel over de muur te klimmen. Wat een verschrikkelijk man is het ook. Ze snuift en loopt boos naar boven. Als ze eerlijk is, is ze eerder boos op zichzelf dan op hem. Ze douchet nog snel even en kruipt dan met tegenzin haar bed in. Ineens bedenkt ze dat haar oudste kat, Blacky nog buiten is maar besluit er niet meer uit te gaan om haar binnen te laten. Die oude kat weet zich wel te redden en soms vertikt ze het gewoon om naar huis te komen. Al snel valt ze in slaap. De volgende morgen wordt ze echter al heel vroeg gewekt door de huisbel.
“Wie is dat op zo een onmenselijke tijd?” vraagt ze zich af. Ze loopt in haar korte nachtpon naar beneden en opent de deur. Boos kijkt ze in het gezicht van de man, die voor haar deur staat. Ze wil net tegen hem van wal steken maar hij is haar voor.
“Is die kat daar van jou?” vraagt de man boos. Ze volgt zijn vinger en ziet tot haar schrik dat Blacky prinsheerlijk op zijn motorkap ligt. Dat stomme beest ook. Ze kijkt de man aan die haar nu aanstaart alsof ze niets aan heeft. Zijn groene ogen dwalen vanaf haar gezicht naar beneden en zijn lippen krullen, met moeite een lach onderdrukkend. Op dat moment realiseert zij zich dat haar nachtpon wel erg doorschijnend is en door de zon wordt het alleen maar erger.
“Heb ik iets van je aan?” vraagt ze boos.
“Nee, maar ik zou willen dat jij je kat daar weg haalt want ik moet naar mijn werk en daar heb ik mijn auto voor nodig.” Seb laat nog een keurend blik over haar lichaam glijden. De dame mag er zijn. Maar na wat ze gisteren heeft uit gehaald is hij niet in haar geïnteresseerd. Ze heeft een jasje aangeschoten en loopt op haar blote voeten naar de auto om haar kat eraf te halen. Het beest heeft het echter al in de gaten en springt ervan af om vervolgens onder de auto te gaan liggen. Willy ligt languit voor de auto en probeert haar kat te pakken te krijgen echter zonder resultaat. Seb heeft dit staaltje enkele minuten lang aangezien en is het nu eigenlijk zat. Hij moet verdorie naar kantoor.
“Laat maar ik rij wel over hem heen” zegt hij dreigend in de auto stappend. Het duurt slecht een seconde of zijn portier gaat open en kijkt hij in het boze gezicht van zijn buurvrouw. Dat had zijn moeder wel eerst mogen checken alvorens deze woning te kopen, denkt hij bij zichzelf.
“Als jij dat doet dan, dan, dan……..” begint ze tegen hem uit te vallen. Hij start de motor en Blacky kiest eieren voor haar geld en stuift van schrik onder de auto uit. Willy ziet het niet want die heeft het te druk met Seb, voor alles wat lelijk is uit te maken. Er verschijnt een grijns op zijn gezicht.
“Moet jij je poesje niet gaan troosten, dat net bij jou binnenstormde?” vraagt hij. Willy is woest en gooit het portier met geweld dicht en stuift naar binnen, waar Blacky miauwend voor de keukendeur zit. Wat een verschrikkelijke kerel is die nieuwe buurman ook.

“En is hij al wakker?” vraagt Sonja bezorgd aan Jorge die net is gaan checken bij Urs. Hij schudt zijn hoofd.
“Nee, Sonja maar ik heb hem zekerheidshalve met een ketting, aan zijn enkel vastgemaakt aan het bed. Wist jij dat die man zwarte band judo heeft?” Sonja kijkt bedenkelijk, dat wist ze niet. Ze kan zich voorstellen dat die man woest is als hij wakker wordt.
“Ik ga zo wel eventjes kijken” zucht ze. “Hebben jullie hem wellicht te hardhandig aangepakt?” Jorge, Hans en Henk schudden tegelijk dat dit niet zo is. Sonja steekt haar handen machteloos in de lucht en loopt naar de ruimte waar Urs ligt. Ze sluit de deur open en loopt op haar tenen naar het bed, waar Urs nog steeds in de zelfde houding ligt als daar straks. Zijn colbert jasje hebben ze uitgedaan, evenals zijn stropdas. Sonja blijft even staan en kijkt naar zijn gezicht. Hij is zeker een knappe man. Een knappe maar ook een domme man. Waarom las hij nu niet gewoon hun rapport? Ademt hij nog wel? Ze schuifelt dichter bij en legt haar vingers in zijn hals om te voelen of er een hartslag is. Ze raakt even in paniek ze voelt geen hartslag. Ze duwt hem op zijn rug en legt haar gespreide hand onder zijn ribbenboog. Hij ademt maar heel zachtjes. Ze gaat op het bed zitten met de bedoeling zijn pols te voelen. Precies op dat moment gaat alles razend snel. Ze weet niet hoe het zo snel kon maar het volgende ogenblik ligt zijzelf languit op bed met Urs die bovenop haar ligt. Ze kan amper ademhalen door de druk van zijn borstkast. Hij heeft haar polsen omklemt en kijkt haar woest aan.
“Wat heeft dit te betekenen?” vraagt hij gevaarlijk zacht. Het duurt even voor Sonja bij positieven is. Ze probeert zich los te maken uit zijn ijzeren greep wat uiteraard niet lukt.
“Laat me los” zegt ze boos.
“Niet voordat jij mij los maakt” klinkt zijn antwoord. “Ik wil weten wat jij van plan bent en waarom ik hier vastgeketend lig.” Sonja’s verweer zakt weg. Ze heeft zijn ogen gevonden en kan haar blik niet meer afwenden. Ze blijft hem aanstaren. Urs weet dat deze dame geen partij voor hem is maar hij heeft wel overdacht haar uitgekozen om bij wakker te worden. Hij kijkt in haar blauwe ogen en het lijkt wel alsof hij gehypnotiseerd wordt. Het is bizar onder deze omstandigheden maar hij moet haar kussen. Omdat de dame onderhem helemaal van de wereld lijkt, neemt hij brutaal bezit van haar mond en kust haar ruw. Sonja hapt naar adem en weet even niet wat er gebeurt. Vervolgens begint ze, met haar vuisten, op zijn borst te trommelen.
“Laat me los, smeerlap” roept ze uit.
“Ho, ho dame als ik het hier goed overzie ben ik gekidnapt niet jij. Dus gedraag je alsjeblieft en vertel mij eerst maar eens waarom ik hier ben.” Urs is inmiddels van Sonja afgeschoven, zodat ze weer op adem kan komen. Sonja grijpt die gelegenheid aan en vlucht het bed uit. Op veilige afstand blijft ze staan en vertelt hem over het rapport.
“Zal ik het halen dan kan jij het even lezen en dan kunnen wij je weer vrij laten” stelt ze hem voor.
“Geen denken aan dame, ik lees niets.” Hij gaat in kleermakerszit zitten en sluit zijn ogen. Het lijkt wel of hij aan het mediteren is. Sonja ploft bijna uit haar vel en stuift de kamer uit.


Carola puft. Wat een warmte ook hier in de collegezaal en die prof draaft maar door over de geschiedenis van de franse revolutie. Het lijkt wel of die man er zelf bij is geweest. Na een jaar afwezigheid valt het niet mee om de draad weer op te pakken. De overige mensen zijn aandachtig Professor Marins betoog aan het volgen. Al die jaartallen ze krijgt er een punthoofd van. Waarom heeft ze in hemelsnaam een minor geschiedenis genomen.
“Dat was het mensen voor vandaag ik zie jullie overmorgen weer en dan kunnen verder gaan met de rol van Napoleon in dit tijdperk.” Hij kijkt de collegezaal rond en ziet dat iedereen zijn spullen bij elkaar zoekt en weg gaat. Hij neemt zijn boeken en papieren en haalt de sheets van de overheadprojector af. Als hij zich omdraait ziet hij dat niet iedereen weg is. Hij legt de sheets op zijn lessenaar en slentert met zijn handen in zijn broek naar de jongedame die is blijven zitten.
“Jij wilde zeker nog iets vragen?” stelt hij vriendelijk vast. Carola kijkt hem verschrikt aan en stamelt: Dat weet ik eigenlijk niet. Ik…………” Ze kijkt de professor aan, die geduldig op haar antwoord wacht.
“Weet u ik denk dat ik verkeert aan heb gedaan door geschiedenis te kiezen. Het ligt mij gewoon niet. Ik weet dat dit college over de Franse Revolutie ging maar al die jaartallen. Die kan ik echt niet onthouden. Ik ben er een jaar uit geweest en nu krijg ik gelijk alles voor mijn kiezen. Ik heb voordurend tijd te kort en werk en leer van ’s morgens vroeg tot ’s avonds laat.” Carlos herkent dat want daar zitten veel studenten mee. Ze hebben weinig inkomen en moeten hard werken om hun minoren en majors te halen.
“Vertel eens waarom heb je een jaar gemist?” vraagt hij dan. “Maar alleen als je erover wilt praten” haast hij zich er achter aan te zeggen.
“Ach, ik kan het u ook gewoon zeggen. Ik had me in een relatie gestort met een getrouwde man en die heeft mij driekwart jaar aan het lijntje gehouden. Toen ik erachter kwam dat hij getrouwd was heb ik de relatie verbroken. Daardoor zit ik nu wel met een achterstand. En zoals ik het nu kan overzien is deze nieuw start al een flop voordat ik een week hier ben.
“Nou zeg, kop op zo erg zijn mijn colleges toch niet?” vraagt hij quasi geschrokken. Ze schiet in de lach als ze hem zo ziet. Ze schudt haar hoofd.
“Nee, hoor het ligt niet aan u. Ik heb het gewoon verbruid en nu moet ik zien hoe ik er weer inkom.”
“Weet je wat? Heb je er iets aan als ik je na college tijd bijspijker? Althans wat geschiedenis betreft?” Carlos heeft medelijden met de dame tegenover zich. Het moet voor haar heel moeilijk zijn om de draad weer op te pakken. Haar vriendinnen van twee jaar geleden zitten nu een jaar verder dan zij. Zo te zien staat ze er dus helemaal alleen voor. Hij heeft nu eenmaal en zwak voor de jeugd.
“Wilt u dat dan doen?” vraagt ze ongelovig. Hij knikt. Dit is een kans om een goede start te maken denkt ze. Even twijfelt ze en uiteindelijk stemt ze toe en spreekt met hem af morgen om vier uur in zijn kantoortje. Opgelucht staat Carola op en verlaat snel de collegezaal alsof ze bang is dat die man zich bedenkt.
_________________

mijn site klik hier

[Kristel]

Hoi Conny,

Wat een prachtig hoofdstuk!
Seb heeft duidelijk wat 'problemen' met de buurvrouw.... dat zou nog wel eens voor vuurwerk kunnen zorgen.
Alsjeblief, Conny, mag ik de rol van Sonja spelen PLEASE en ik zou hem ook niet losmaken: voor geen geld van de wereld, milieurapport of niet
En dan Carlos: ik wist het! ik zag het aankomen van die 'privélessen', de vraag is of dat echt over de Franse revolutie zal gaan....

Nog meer van dat Conny, bedankt.
Groetjes en prettig week-end
Kristel
_________________

[konsalik]

Dank je wel Kristel. Fijn dat je mijn verhaal mooi vind. Ik kan begrijpen dat je graag in Sonja's schoenen zou willen staan Sonja is ook uber en van het NL forum. Zij maakte de cover voor dit verhaal. Deze week gaat jet verder.

Hoofdstuk 6: Marina en Peggy gaan op jacht naar babyspullen. En Sonja moet de anderen opbiechten wat er gebeurd is. Willy vind een meisje op de stoep van haar buurman.

Veel leesplezier en tot volgende week

liefs
Conny


Hoofdstuk 6
Als Marina de volgende morgen aan ontbijt komt, denkt ze een humeurige Peggy aan te treffen, maar niets is minder waar. Peggy is vrolijk en uitgelaten.
“Ben jij uit bed gevallen?” vraagt Marina verbaast.
“Nee, hoor ik kon niet meer slapen. Schiet op en ga zitten en eet. We moeten zo weg” zegt ze. Marina kijkt haar niet begrijpend aan. Peggy zwaait met een wit papiertje door de lucht. Marina pakt het en kijkt naar wat erop staat. Het is een check met wel een zeer genereus bedrag erop vermeld. Ze kijkt Peggy aan.
“Hoe kom jij hieraan?”
“Dat lag in de gang met een briefje erbij. Voor de baby” antwoordt Peggy een stukje kaas in haar mond stoppend. Marina zinkt op haar stoel neer en denkt terug aan haar gesprek met David gisteren. Hij was volgens haar toch echt heel duidelijk. Ze neemt zich voor de kosten in de gaten te houden en alleen maar dingen voor de baby te kopen. Zodat hij nooit niets kan zeggen naderhand. Na ontbijt gaan de meiden eerst de check verzilveren en dan op naar het centrum om inkopen te doen. Tegen lunchtijd hebben ze al een hele boel tassen mee te slepen.
“Ik voel mijn voeten niet meer” kreunt Peggy. Marina kijkt afkeurend naar het hakjessandaaltje dat zij aan heeft. Geen wonder daar kan een niet zwangere vrouw nog niet oplopen. Ze kijkt haar nichtje aan en doet een voorstel.
“Als we nu eerst eens een kapper voor je opzoeken dat kun je misschien die uitgroei eruit laten knippen. Het ziet zo niet uit.”
“Ik weet het Marina maar gedurende mijn zwangerschap mag ik het niet verven. En nou is de uitgroei zover dat ik inderdaad zou kunnen overwegen het geverfde deel eruit te laten knippen.” Ze hoeft niet lang na te denken en stemt in op de voorwaarde dat Marina ook een ander kapsel neemt.
“Afgesproken” zegt Marina. “Kunnen we tenminste even onze voeten rust gunnen.” Peggy steekt haar voeten dramatisch omhoog.
“Goddank” zucht ze.
Marina schudt lachend haar hoofd. Ze is blij dat Peggy zo vrolijk is.

Als Willy terug van de uitgever komt ziet ze een meisje op de stoep bij haar buurman zitten. Het lijkt haar niet verstandig te vragen of ze bij hem moet zijn. Zeker niet na twee aanvaringen met hem binnen vierentwintig uur. Ze heeft haar neus nu al vol van hem. Ze opent de deur en Tijger, Blacky en Whitey komen haar al tegemoet. De oudste kat is van haar zelf de twee jonkies heeft haar tante thuis gelaten toen ze op wereldreis ging en haar het huis verhuurde. Willy was destijds haar tante zeer dankbaar. Zeker na de dood van Ralph was het zwaar om weer overeind te krabbel. Ze kijkt naar Ralphs foto op de schoorsteen. Veel te jong was hij toen hij stierf aan leukemie. Ze waren slechts vier jaren gelukkig mogen zijn. Nog elke dag knaagt het verdriet aan haar dat ze wegdrukt door hard te werken. Ze schrijft kinderboeken en haar uitgever heeft haar vanmorgen vertelt dat ze vertaalt gaan worden in het chinees en dan geïntroduceerd worden in Azië. Ze is uiteraard heel blij met deze ontwikkeling. Ze voert haar katten en besluit buiten weer verder te gaan met haar boek. Kinderen zijn werkelijk een heerlijk publiek om voor te schrijven. Wat jammer dat zij en Ralph er nooit geen hebben gekregen. Ineens denkt ze weer aan het meisje op de stoep bij haar buurman. Voorzichtig gluurt ze door de woonkamer raam en ziet nog net de voeten van het meisje. Ze zit duidelijk te wachten. Ze overlegd even met zichzelf en besluit dan het meisje aan te spreken. Dat kan haar buurman toch niet maken haar hier gewoon op de stoep te laten zitten. Ze opent de voordeur en richt zich tot het meisje.
“Hoi, ben jij op iemand aan het wachten?” vraagt ze vriendelijk.
“Ja, ik wacht op oom Sebastien”antwoordt het meisje.
“Oh, ik zal me even voorstellen ik ben Willy en ben zijn buurvrouw sinds kort. Wil je misschien bij mij wachten? Ik weet niet hoe laat hij terug komt.” Het meisje twijfelt zichtbaar.
“We kunnen een briefje op zijn deur plakken dat hij jou hier af kan komen halen” stelt Willy haar gerust. Het meisje reikt haar hand en stelt zich voor als Michelle.
“Noem mij maar Mickey” zegt ze goedmoedig. “ Zo noemen mijn vrienden mij ook. Willy lacht en gaat haar voor naar het terras waar de katten in de zon liggen.
“Wil je wat drinken?”
“Ja, graag. Heb jij cola?” Willy schudt spijtig haar hoofd.
“Alleen ijsthee en vruchtensap” biedt zij aan.
“Dan ijsthee alsjeblieft” antwoordt Mickey die gelijk is afgeleid door de katten. Blacky zet een hoge rug op en verdwijnt maar de jonkies zijn altijd in voor een knuffelparty.
“Zijn dit jouw katten? Hoe heten ze?”
“Whitey, Tijger en die daar net zo verontwaardigd weg liep is Blacky.”
“Ik vind katten werkelijk helemaal te gek” roept ze enthousiast uit. Willy kijkt lachend toe hoe het meisje zich vermaakt met de katten. Ze trekt haar laptop op schoot en gaat verder met haar verhaal van Joris en de gouden draak. Veel fantasiefiguren, maar daar houden kinderen van. Joris wil zo graag zijn vriend Casimir vinden maar daarvoor zal hij de gouden eieren van de gouden draak moeten stelen en dat is een ingewikkelde zaak. Al snel is ze verdiept in haar werk en hoort niet dat de deurbel gaat.


Stampvoetend komt Sonja de keuken binnen waar de andere zitten. Ze ploft neer op een stoel en kijkt boos voor zich uit. Jorge kijkt haar verbaast aan.
“Is hij nog steeds niet bij bewustzijn” vraagt hij dan. Sonja gromt hoorbaar.
“Heeft hij iets gezegd?” wil Hans weten. Sonja knikt maar vertelt niet wat er precies gebeurt is.
“Moeten we alles uit je trekken?” moppert Henk.
“Nou ik heb hem gevraagd het rapport te lezen maar hij weigerde. Hij zit in kleermakerszit op bed en zei dat hij niets zou lezen.”
“Misschien moet je dat rapport gewoon daar neerleggen, dan kiest hij vast eieren voor zijn geld” suggereert Jorge.
“Zullen we dan maar eerst eens kijken of we wat te eten in huis hebben” komt Tanya ertussen. Tanya heeft altijd honger en kan de hele dag blijven eten. De andere kijken haar verwonderd aan.
“Alweer?” klinkt het dan in koor.
“Nou lunch was karig en alweer uren geleden” verdedigt Tanya zich. “Zal ik koken” stel ze dan voor. Daar zeggen de andere geen nee op. Tanya gaat neurend aan de slag om macaroni te maken. De andere gaan ondertussen verder met overleggen hoe ze Urs kunnen dwingen het rapport te lezen. Er wordt van alles geopperd maar ook weer verworpen. Ze komen tot de slotsom dat ze hem gewoon vasthouden totdat hij leest. Hij zal toch eens toegeven.
“Eten is klaar” roept Tanya luidruchtig. De mannen schuiven luidruchtig aan, aan de gedekte tafel. Sonja die als laatste binnenkomt draagt Hans op om een bord eten naar Urs te brengen.
“Die zal beter kunnen lezen met een volle maag” zegt ze in zichzelf grijnzend. Hans trek een bivaksmuts over zijn hoofd. Het is al erg dat hij Sonja al gezien heeft. Hij wil zeker niet herkent worden van dat heerschap. Voorzichtig opent hij de deur en gluurt naar binnen. Urs zit nog steeds in kleermakerszit op bed en verroert zich niet. Pas als Hans een tijdje voor hem staat met een heerlijk geurend bord eten, gaan zijn ogen open en kijken hem strak aan.
“Wat kom jij hier doen” zegt hij dan gevaarlijk kalm. Hans schuifelt naar het bed en wil het bord eten voor hem neer zetten. Hij wordt gewoon bang van die koude ogen die zijn bewegingen blijven volgen.
“Eruit” sist Urs dan. Als Hans niet gelijk aanstalten maakt om te verdwijnen, springt hij van het bed en wil Hans pakken. Die schrikt zo hard dat hij maakt dat hij weg komt. Urs pakt het bord macaroni en gooit hem gefrustreerd na. Hans is net op tijd weg want het bord klettert tegen de deur kapot. Urs probeert weer zijn kalmte te hervinden. Mediteren helpt daar goed bij. Hij wrijft over zijn enkel die doet zeer door zijn onverwachte sprong van het bed. Niet meer aan gedacht dat hij aan zijn enkel vast zat.
_________________

mijn site klik hier

[Kristel]

Hoi Conny,

Het is Marina en Peggy dan toch gelukt wat spulletjes voor de baby te kopen. Peggy is in een vrolijke bui, daar moet inderdaad van geprofiteerd worden.
Willy maakt kennis met Mickey (leuke bijnaam trouwens) en dat klikt blijkbaar best. Willy hoort de deurbel niet, toch weer geen reden om ruzie te maken met Seb?
Het viel me erg mee, dat ze Urs toch wilden te eten geven, niet dat hij er dankbaar voor was, maar goed. Ik verwachtte al dat hij pas eten zou krijgen als hij dat rapport gelezen had. Ben toch eens benieuwd hoe ze hem gaan overtuigen te lezen. Maar hier kan Sonja misschien iets aan doen?

Bedankt voor dit hoofdstuk weer, Conny, prettig week-end!
Kristel
_________________

[konsalik]

Hoi Kristel bedankt voor je reactie. En ja ik geloof inderdaad dat er weer een aanvaring met Seb komt.

Fijn weekend en veel leesplezier

Tot volgende week

liefs
Conny


Hoofdstuk 7

Carlos is op zoek naar een sheet met geheugensteuntjes in zijn bureaula. Hij wil de jongedame die dadelijk komt er in ieder geval een kopie van meegeven. Dat zal haar zeker helpen. De sheet heeft hij enkele jaren geleden samengesteld voor enkele studenten die het zelfde probleem hadden als Carola. Niet dat die studenten dan ineens keien in geschiedenis werden maar het was meestal wel genoeg om hen te leren hoe ze een vak als geschiedenis moesten bestuderen. Hij heeft de sheet gevonden en haast zich naar het kantoor van de administratie om een kopie te maken. Als hij even later terug komt vindt hij Carola al voor de deur van zijn kantoortje.
“Hoi, je bent er al. Sorry maar ik moest even een kopie maken voor je, dat werkt gemakkelijker”verontschuldigt hij zich. Ze wuift zijn bezwaren weg en volgt hem naar binnen.
Ze neemt plaats voor zijn bureau en hij begint haar uit te leggen hoe ze moet omgaan met de sheet. Verder geeft hij haar tips hoe een vak als geschiedenis bestudeerd moet worden.
“Kijk het is het één of het ander. Of je hebt van nature interesse in geschiedenis en slaat dat daardoor ook gemakkelijk op hierboven” legt hij naar zijn hoofd wijzend uit. “Of je moet een andere manier vinden om deze stof in je op te nemen en te onthouden. Deze sheet geeft een heleboel ezelsbruggetjes om bijvoorbeeld jaartallen gemakkelijker te onthouden. Verder raad ik je aan veel over de stof te lezen. Maar kijk ook eens in de mediatheek van onze universiteit. Ook daar zijn bijvoorbeeld veel documentaires te vinden. Met beeld blijft het misschien nog makkelijker bij.” Carola kijkt de man ademloos aan. Die schudt dat ook zo uit zijn mouw. Maar ze is wel blij ingestemd te hebben met zijn hulp. Zonder die hulp komt zij dit komende collegejaar zeker weten niet door. Als Carlos haar een uur later naar zijn deur begeleid is Carola al veel optimistischer over het vak geschiedenis.
“Zo Carola nu vanavond niets meer aan doen pas morgen weer. Want je kunt er ook te zeer mee bezig zijn en dat is ook niet goed. Ga vanavond wat gezelligs doen dan kun je er morgen weer fris tegen aan.” Carola schiet in de lach en gniffelt.
“Dat zal ik zeker doen, professor. Dat was ik trouwens toch al van plan.”
Carlos kijkt haar nu nieuwsgierig aan.
“Jij gaat jezelf toch niet laten vollopen? ” vraagt hij weifelend.
“Nee, hoor ik ga alleen naar de dansschool en hoop er iemand te vinden waarmee ik mee kan doen aan de danswedstrijd over twee weken” antwoordt ze. Carlos’ wenkbrauwen gaan verrast omhoog.
“Welke wedstrijd bedoel je? Die in La Mirage?”
“Ja, die. Ken u La Mirage?”vraagt ze verwonderd.
“En of ik die ken. Welke dansschool ben je? Foot loose?” vraagt hij verder.
“Nee, daar wordt niet iedereen toegelaten. Ik dans bij Johnsons. Misschien kent u die wel.” Carlos schatert en komt niet meer bij. Dat is een toeval. Ze zijn allebei bij de zelfde dansschool en het is hem tot nu toe nog niet eens opgevallen. Carola kijkt verbaast naar hem.
“Ja, Carola die ken ik en dat is een goede dansschool. Ik weet zeker dat je daar iemand vind om die wedstrijd mee te dansen.”
“Denkt u?
“Zeker weten. En nu maak dat je weg komt anders sluiten ze ons hier nog in.” Carola bedankt hem nogmaals en gaat snel naar haar kamer om een hapje te eten en dan naar de dansschool te gaan.

David leunt met zijn hoofd op zijn handen. Hij is aan het piekeren. Er zijn zoveel dingen die zijn aandacht moeten hebben en hij kan zich maar tot twee ervan zetten. Één van die dingen is de zorg over Peggy de weduwe van zijn overleden jongere broer en de andere is Millershill. De eerste weet hij in goede handen van haar nichtje en de tweede neemt steeds grotere problemen aan. Er moet een lek zijn binnen zijn bedrijf. Dat is de enigste mogelijkheid hoe het mogelijk was dat zijn bod op Millershill afgewezen werd en de vraagprijs opgedreven werd. Maar wie doet zo iets? Is er iemand in zijn bedrijf die een hekel aan hem heeft? Hij laat zijn nauwste medewerkers de revue passeren. Hij zal zijn bod nu moeten verhogen maar daar zal hij eerst wat extra geld voor vrij moeten maken. Hij neemt wat papieren en bekijkt ze nog eens kritisch. Hij zal zelf eerst een park van de hand moeten doen om met nog meer geld over de brug te kunnen komen. Of misschien moet hij zijn vakantiehuis in Florida verkopen. Wel met pijn in zijn hart maar als hij een park verkoopt heeft hij daar ook geen inkomsten meer van. Hij denkt niet al te lang meer na en neemt een makelaar in de arm om zijn luxe strandhuis met privéstrand en zwembad te verkopen. Hij was daar toch bijna nooit en hij kan als de tijden weer beter zijn gewoon weer een nieuw kopen. Hij staat op en besluit een nieuw bod uit te brengen op Millershill. Nadat hij dit in gang heeft gezet besluit hij eerst even te gaan lunchen. Hij had er niet meer aan gedacht dat zijn schoonzusje en haar nichtje de stad in zouden gaan voor babyspullen. Hij kijkt dan ook verbaast als hij de dames bepakt en bezakt ziet lopen. Hemeltje als hij niet beter wist zou hij denken dat ze drie baby’s moest krijgen. Wat een boel tassen hebben de dames bij zich. Hij wil zijn hand opsteken maar bedenkt zich op het laatste moment. De dames strijken neer aan een tafeltje een eind bij hem vandaan. Hij pakt snel het financiële dagblad en verschuilt zich erachter. Af en toe steels erlangs kijkend en zijn oren spitsend of hij iets van hun gesprek kan opvangen. Wat hem opvalt is dat Peggy er vandaag stralend uitziet. Zijn blik blijft hangen op Marina’s gezicht. Hij is wat blij met haar komst. Het is te zien dat Peggy helemaal opfleurt. Ze heeft een knap gezichtje en een paar stralende ogen. Ze heeft een wipneusje ziet hij ineens als hij de contouren van haar gezicht volgt. Hij grijnst en wenst zich het niet zo druk te hebben. Deze dame zou hij heel graag beter willen leren kennen. Er iets aan haar wat hem mateloos interesseert. Als ze praat gebruikt ze haar handen veelvuldig. Hij vergeet zelf zijn lunch te eten.
“Is alles naar wens?” vraagt een serveerster op dat moment.
“Ja, natuurlijk, dank u” mompelt David, zich haastend een hapje van zijn caesar salade te nemen. Hij besluit de meiden niet te storen en kijkt even later toe hoe de dames lachend vertrekken. Hoogst waarschijnlijk op weg naar de volgende winkel.


“Willy…………er is iemand aan de deur.” Willy kijkt omhoog naar Mickey.
“Ging de bel dan?” vraagt Willy haar stoel naar achteren schuivend.
“Ja, ik hoorde hem heel duidelijk” antwoordt Michelle.
Willy loopt naar de gang en opent de deur om in het boze gezicht van haar buurman te kijken. Het lijkt wel of hij geen andere gezichtsuitdrukking kent als deze, denkt ze hem afwachtend aankijkend. Ze kan zich nog net inhouden om niet te vragen, wat mot je.
“Wat heb jij met mijn nichtje gedaan?” briest hij. Willy vouwt haar armen strijdlustig over elkaar.
“Niets, alleen haar opgevangen omdat jij er weer eens niet was” dient ze hem van repliek. Sebastiens ogen worden nog donkerder.
“Jij hebt mijn nichtje Michelle ontvoerd” beschuldigd hij haar. Voordat Willy iets kan zeggen komt Michelle de gang in. Ze vliegt in Sebs armen.
“Oom Seb, eindelijk.” Seb knuffelt zijn nichtje en houdt haar een eindje van zich af.
“Jij groeit ook als kool. Volgens mij ben je alweer groter gegroeid sinds ik jou voor het laatst zag. Hier is de sleutel ga alvast maar naar binnen. Ik moet nog even een praatje maken met mijn buurvrouw.” Seb wacht tot Michelle de voordeur achter zich dicht heeft getrokken.
“Zo, dame jij kunt het dus niet laten om je met mijn leven te bemoeien. Eerst vind ik jou in mijn zwembad en dan kan ik niet weg omdat jouw kat op mijn auto ligt en nu denk je zelfs mijn nichtje binnen te moeten halen. Knoop je één ding goed in de oren, blijf op je eigen terrein ik wil rust hebben.” Willy heeft zijn relaas met stijgende woede aangehoord. Die kerel denkt zeker dat hij God is of zo. Arrogante kwal ook.
“Zo, buurman. Nu is het wel genoeg geweest. Als dit de dank je wel is, voor je nichtje te hebben opgevangen, dan kan ik niet anders concluderen dat jij een verschrikkelijke kerel bent. Ik heb nu al medelijden met Micky dat jij voor haar moet zorgen. Een kind heeft liefde en aandacht nodig maar dat zijn woorden die niet in jouw vocabulaire voorkomen.” Seb knijpt zijn ogen samen en kijkt haar woedend aan.
“Micky? Ze is eventjes bij jou geweest en jij verbasterd haar naam gelijk. Ze heet Michelle…… ” Seb kan zijn verhaal niet afmaken want Willy geeft hem een duw zodat hij buiten de deur komt te staan en sluit die met een klap voor zijn neus. Ze is zo woedend op die man. Ze overweegt een ogenblik om niet meer buiten te gaan zitten. Maar aan de andere kant heeft ze geen zin om voor de buurman binnen te blijven zitten met dit weer. Ze schenkt een glas ijsthee vol en gaat weer buiten zitten om verder te schrijven. Maar op één of andere manier komt er weinig meer uit haar vingers.
_________________

mijn site klik hier

[Kristel]

Hallo Conny,
Dat gaat lekker tussen Carlos en Carola: samen op dansschool, wat toevallig... Maar Conny, die uitleg over dat studeren: heb jij in een vroeger leven misschien les gegeven aan de univ?

David heeft Marina eens wat beter bekeken en wil haar meteen beter leren kennen, benieuwd hoe zij daar op gaat reageren. Wie zou die lek in zijn bedrijf zijn? Iemand die we kennen? Hopelijk wordt zijn nieuwe bod wel aangenomen...

Tussen Willy en Seb lijkt het maar niet te lukken, integendeel...wat moet er gebeuren voor die twee anders tegen elkaar aankijken?

Leuk hoofdstuk weer, Conny, bedankt. Tot volgende weerk
Groetjes, Kristel
_________________