KROONVAARDERSKNSM

[Willem Visser]

Wink, de tranen liepen over me wangen, wat kan jij dat mooi vertellen. Ik zag het zo gebeuren, een dot lapzalf, ik schiet nog steeds in de lach. Wat een humor. Dat doet me denken aan jaren geleden, ik liep met me vrouw en 2 zoons op het strand en we waren schelpen aan het verzamelen. De oudste zoon graaide steeds de grootste en mooiste schelpen voor onze neus weg, tot ik in de verte een hond een drol zag neerleggen, toen we een beetje in de buurt waren liep ik quasi verbaasd er naar toe met de opmerking "goh een bruine schelp" Die oudste weer met een rotgang voor ons langs met de kreet "die is voor mij" Nou dat was het begin van wereldoorlog III.

Gerrit Hofmeijer
_________________
Old sailors never died

[Willem Visser]

Ik heb eens meegemaakt op O-boot,dat zat zo,er kwam jongen van een jaar of 15 aan boord. Hij was lichtmatroos.De mensen kwamen aan boord en kleden zich om voor aan het werk gingen.Het jongentje bleef in zijn goede pak lopen en wou zich niet omkleden en wat de bootsman ook zei, hij luisterde niet. Dus de kapitein erbij gehaald en die vroeg aan dat jongentje "Zeg, knaap, zou jij niet eens eigen omkleden en aan het werk gaan".Het jongentje zei: Kap.ik kom om te varen en niet om te werken, het heeft nog een poos geduurd voor dat ze hem aan zijn verstand hadden gepeuterd, dat bij Nederlandse Christelijke Zeevaart, dat OOK nog je handjes moet laten wapperen, maar het was wel humor. Hij nam gelijk de zak en is in IJmuiden van boord gestapt met de woorden "Als je graag werken wil,doe het maar zelf, je doet je best maar,ik ga naar huis" en zo verdween hij met zijn bagage van boord en we hebben hem nooit meer terug gezien. De Mazzel.

Tina
_________________
Old sailors never died

[Willem Visser]

We hadden een bootsman aan boord een Fin van origine geloof ik,maar dat doet er eigenlijk niet veel toe. Ergens tussen Tahiti en de Fiji eilanden lag hij op een middag te slapen op zijn rug en snurken de masten trilde ervan. Hij had een slok op vandaar misschien. Toen hebben ze een touwtje aan zijn grote teen gebonden dan een paar meter touw en daaraan een zware schoen en hebben die schoen met een klap op zijn pens gezet.Het snurken hield op, een vloek en hij zag die schoen op zijn donder en smeet die naar ons. Man wat ging die vent toen tekeer.Wij als de donder ervan door. De andere dag die teen vijf keer zo groot en later alle kleuren van de regenboog. We hebben nooit durven te vertellen wie het gedaan had.Alleen toen we van boord gingen, maar we hebben dagen in een deuk gelegen.


Wel we waren net voor het weekend vertrokken uit New York voor de volgende slinger. Zondag zaten we rustig te keilen op de poop. Toen kwamen de verhalen los. We hadden Forbes? een Engelse klamhouwer. Die had voor het eerst een T.V gezien in Amsterdam. Dat was volgens mij 53? dat hij hier op de markt kwam. Hij zelf kwam van een Engels eiland in de Caribien. Hij wou zelf ook een T.V kopen als hy met verlof was. Dus in zijn verlof ging hij naar zo zaak waar je radio's kon kopen. Maar in de zaak hadden ze nog nooit van die radio's gehoord. Wat was nou het geval hij had aan de verkoper gevraagd om een radio. Als je hem aan zette dat je gelijk het beeld van de zanger zag. Nou daar had de kerel nooit van gehoord en vondt het ook een gekke radio. Maar hij bedoelde een T.V. Ja op die eilanden liepen ze nog wel aardig achter dan in Amsterdam.

Dirk Wink
_________________
Old sailors never died

[Willem Visser]

Wij lagen met de Mississippi LLoyd in Singapore en een deel van de bemanning was voor de laatste avond nog even de wal op. En toen net voor vertrek de laatste mensen aan boord kwamen. Waren wij al aan het zeeklaar maken , komt daar een maat aan boord prachtig nieuw pak aan wat hij had laten maken in Anson Road naast Toby's Paradise een goede hoerentent. Wilde hij gelijk helpen met zeeklaar maken, de bootsman riep nog kleed je eerst maar om, eigenwijs toch doorgaan ,kortom een vette runner op zijn rug en alle kardeel sporen zichtbaar op zijn nieuwe pak. Maar nu komt het hij moest zijn handen nog ontvetten , en vroeg om peut, bracht de o/g hem een open blik en een paar dotten, bleek er novilox in te zitten dat droogde helemaal hard en groen op en heeft echt een poos geduurd eer dat door huid verjonging er af was. Zelfs reizen later noemde men hem nog De Hulk.


Voer in 1971 op de Geopotes 9 vanuit Wilhelmshaven in Duitsland om daar een vaargeul uit te diepen. De Geopotes 9 was een sleephopperzuiger , ik was daar als matroos aan boord. En op een avond kom ik met mijn maat van wacht af en hingen er 3 lange onderbroeken te drogen in een soort droogkamer , en wij wisten dat die van de bootsman waren. En eigenlijk hoe gek het ook klinkt kwamen wij op het zotte idee om een stunt uit te halen. Kortom een groot aangebroken blik supermarine wit verf uit het verfhok gehaald , die 3 pendekken erin gedompeld en met een grote uitdruip bak er onder weer opgehangen de verwarming voluit en deur dicht. Nu ja je kan het raden er hingen na verloop van tijd 3 harde witte pendekken , die boskikker vreselijk op zijn poes en naar de ouwe met die pendekken onder zijn arm, om zijn beklag te doen. Antwoord van de ouwe was volgens de stuurman , welke erbij was ( In de baggerwereld schipper ) Nu boots dan zien wij jou prostaatvlekken ook niet meer. Overigens de onderbroeken wel vergoed.

Frans Masurel
_________________
Old sailors never died

[Willem Visser]

Op een reis naar Peru en Chili liggen we ergens buitengaats voor anker. We konden toch niet aan de wal, ze kwamen met houten lichters die iets dikker waren dan onze boot lading lossen en brengen, maar dat ging wel goed. Dus niks te doen, dus de halve bemannig gooit een lijntje met een haak over boord en probeert wat vis te vangen, gewoon voor de lol. Nadat er bij ruim IV al aardig wat vis aan dek lag te spartelen komen plots de kok en zijn bakker-maatje met de grootste ketel die ze konden vinden en de heren slingeren met heel veel bombarie het kleinste visje met een één, twee, drie in die grote soepketel en willen weer weglopen. Nou dat ging dus even niet, want die ouwe, zelf een verwoed visser greep in. Alle vis in de ketel en we hebben het geweten. We aten dagen lang vissoep, vis bij het eten, vis als dessert,vis overal. Ik heb heel lang geen vis meer gegeten. Achteraf was het wel om te lachen.. Ja die ouwe ging vaak in de werkgiek met de eerste meester pluswerphengels achter de boot vissen. Dus leerlingmachinist voor de motor en een matroos voor diversen klussen, dus was ik ook vaak de pineut. En maar scheuren met dat bootje in de hoop dat ze een tonijn of zaagvis aan de haak sloegen. Nou meestal was alles voor de kat z'n viool. Maar ik had wel een uitje en hoefde dus geen staande want af te soppen.

Ton Kompier
_________________
Old sailors never died

[Willem Visser]

In mijn tijd moest je altijd aan het einde van de reis je conduite tekenen ( Eventueel onder protest of voor gezien ) En dat leidde wel eens tot komische situaties , er was een matroos bij mij aan boord die heette Teun Kracht en in zijn conduite stond Matroos Teun Kracht is te licht voor zwaar werk, te zwaar voor licht werk kortom doet zijn achternaam geen eer aan. En bij een ander welke veel schurfies at , verspreid tijdens zijn roertorn een geur welke het navigeren in gevaar brengt. Maar dat deed die niet alleen op de brug , maar overal die liep echt de gehele dag in zijn broek te hoesten.


Mij is ook een keer een leuk geintje geflikt, ik was altijd nogal schoon op mijn hut. Dus zouden zij mij wel een keertje pakken, welnu dat is goed gelukt , ik was wezenstappen en tijdens mijn afwezigheid met een paskey mijn hut opengemaakt en 3 lege olievaten in mijn hut gezet. De lieverdjes hadden de bovenzijde van de lege vaten eruit geslepen. En een brandslang via de patrijspoort naar binnen gehaald , de vaten afgevuld. En weer keurig mijn hut afgesloten , dus toen ik redelijk in alcohol nevelen gehuld aan boord kwam , heb ik mezelf de pokke gelopen met emmers om die klote vaten leeg te krijgen.( Vele uren ! ! ) En toen kwam de grote grap , ik kreeg in eerste instantie die lege vaten er niet meer uit , mede door de drank ging het denken ook niet goed en pas later kwam ik er achter dat ik eerst ook nog de deur en posten moest demonteren om die vaten eruit te krijgen. Ik weet wel dat ik goed op mijn poes stond, maar ja na de nodige potten bier was alles weer oke. Dat geintje speelde op de Slamat 1968 , moet er nu wel om lachen.


Op de Eemhaven lagen wij in Buenos Aires en daar kwam altijd een Nederlandse Pater aanboord met zo'n ouderwetse Fongers fiets. Welke hij dan parkeerde in het gangboord, hij bracht dan tijdschriften eventueel ontwikkelde filmrolletjes en probeerde soms een dansavond te organiseren. Maar niemand van de gewone bemanning heen ging , daar er absoluut niets voor ons te versieren viel. Maar die pater ging eerst naar het achteruit en dronk daar een gezellig borreltje etc. tegen etenstijd ging hij dan naar de officieren om zich daar tegoed te doen aan eten en nog meer drinken. Nu hadden wij het plan opgevat om zijn fiets in de zaling van de achtermast te parkeren. De fiets met een 18 garens lijn naar boven gehaald , en tevens de bakboords vlaggen lijn erbij gehangen welke veel te kort was , de 18 garens lijn weer meegenomen. Toen dus om zeg 15.30 uur de eerwaarde naar huis wilde was zijn fiets weg. Dus een hoop gezoek en gekijk tot plotseling de 4e stuurman de fiets signaleerde in de achtermast. Wij zaten bij de bootsman in de hut , welke net als wij op die Zaterdag na het vastwerken al aardig wat drank op hadden , toen had je nog van die telefoons met zo'n keuze schakelaar en een slingertje aan de zijkant. Plotseling ging de telefoon bij die boskikker in de hut en dat gesprek vergeet ik nooit meer. Of de bootsman die fiets uit de mast wilde laten halen , antwoordde die bootsman dat fietsen niet op het generaal tuigplan stonden en dat hij nog zijn matrozen gemonsterd waren om fietsen uit de zaling te halen. Hij wist nergens van dus werd hij pissig omdat hij dacht dat hij in de zeik genomen werd. Toen is een 4e stuurman met nog een van de midscheeps naar boven gegaan en hebben getracht die fiets naar beneden te laten zakken , is de vlaggenlijn uit hun handen geschoten waardoor de fiets via de trommel van een winch in het openstaande ruim flikkerde. Uiteraards fiets naar de klote en een partij geouwehoer waar een nijlpaard de hik van zou krijgen. Wij hebben toen geld opgehaald voor een nieuwe fiets maar kwamen daarmee niet onder gage straf uit , ook wel begrijpelijk. Maar omdat wij de fiets hebben vergoed en eerlijk hebben toegegeven dat de bootsman nergens van wist , werd ons dat op de Nieuwe Waterweg kwijtgescholden , de boot stond keurig in de verf en Kapitein Fokke bleek een principieel tegestander van gagestraf wat ik pas later hoorde. Het is maar wat je als humor ziet , ik heb blijkbaar meer van dat soort gekke invallen gehad , maar dat schrijf ik misschien nog wel.

Frans Masurel
_________________
Old sailors never died

[Willem Visser]

Op de zaterdag morgen kregen we inspectie. Nou je weet hoe dat gaat. Ouwe, 1ste stuurman, Hwtk, Hofjood en de bootsman. Zo in volgorde. We hadden een marinepik Jongejeugd, met witte hand schoentjes. Nu de tremmer had een geintje uit gehaald, en op een stuk karton geschreven. Bij brand om draaien. Toen was de hut van de tremmer aan de beurt, de ouwe zag de tekst hangen. En je zou het al raden kunnen. Hij draaide het bordje om. En wat stond er achter op. Er is nu geen brand balzak. Hij draaide het bordje weer om en liep weg.

Dirk Wink

Op die ES-Boten had je weinig of geen luxe. Ook in de machine kamer niet. Een controle-kamer was er niet. Je stond met je platte bek voor die motor. Als alles goed ging, dan werkte de brugbediening wel, en hoefde je dus weinig te doen. Dwz, temperaturen met de hand regelen, pompen knijpen, De lucht Compressors moest je na elke start weer opstarten, de centrifuges sludgen, en je rondjes maken. Ik weet niet of ik toen "ongeluk" bracht, maar twee keer moesten we door het Panama Kanaal op "de Hand". De brugbedienig was of kapot of niet te vertrouwen. Dus bij elke vooruit- of achteruit, dat grote StorkWiel bedienen, met de omkeer handel rechts, en de brandstof handel rechts (ook). Die poes veer achter die brandstof Stork handel achtervolgt me nog elke nacht. Dat was toen echt wel rennen. Na je wacht had je het wel gezien. Ook als je bijv. vanuit de warme Caribbean naar NY ging. Dan storte de zeewater temperatuur bij Kaap Hatteras in een half uur in elkaar. En maar rennen en op de hand regelen die temperaturen.

Bij die manouvreerdstand had je ook zo'n telefoon-cel. Een echte zwarte bakelieten telefoon. Door al dat geraas en gedonder hoorde je niet veel meestal, dus de hoorn flink aan je oren drukken. 99% waren het telefoontjes van de brug. Als je als assistent dus een tweede meester had die blond was, dan was het wel leuk om een beste lik zwarte zware olie op die hoorn te doen. Had hij gelijk een zwarte zijkant op z'n hoofd. Aldus de anekdote.

Skrol

Zo geintje hebben ze ook met een radar geflikt. Dat radar stond in een hoekie met een gordijn er omheen. Er stond ook wel eens een kap over dat het zicht beter was. Maar iemand had er een zwart randje op gesmeerd.( schoensmeer)? Dus als iemand een blik op het radar wierp ,had hij gelijk een afdruk van het kijkgat op zijn bek. Ieder die op de brug kwam keek wel op met zo grote zonnebril. Ik ben van wacht gegaan . hoe het verder is gegaan op de brug weet ik niet. Andere dag zochten ze wie het gedaan had. Ik wist van niks. Ze hebben er later wel om gelachen.

Dirk Wink
_________________
Old sailors never died

[Willem Visser]

De mooiste mop is vaak die, welke zomaar ineens ontstaat, en in feite geen mop maar een ware gebeurtenis is. Hier is er zo eentje! Op de "THEMIS" hadden we een bediende die Jantje Wallaardt heette, waarmee ik destijds goed bevriend was. In Paramaribo gingen we een avondje stappen en kwamen daar terecht bij een bar, welke wij toendertijde "de chinees" noemden. Straat ben ik vergeten. Maar het was - als ik me goed herinner - Vanuit de poort recht zo die gaat landinwaarts, dan 90 graden stuurboord, 100 meter verderop met stuurboordzijde aanmeren!... Toen we wilden verkassen en weer buiten stonden, wilde onze Jan het "meisje" naar huis brengen waarmee hij aan de bar had gezeten. Ze was met de damesfiets gekomen, die voor de deur stond, dus ging Jan op 't zadel zitten en zei: "Nou kom maar achterop meid, dan breng ik je thuis". Waarop het grietje zei: "Ik ga je vertellen hoor, dat gaat niet lukken, want ik heb geen bagagedrager!" Jan, ook niet voor een kleintje vervaard, zei toen: "Maak niets uit schat, dan kom je toch lekker bij mij voorop de stang zitten!"......

Co Maarschalkerweerd


Ben op een ES-boot bezig met het tjetten van de zijkant van ruim IV aan BB kant, daar waar je vanuit de midscheeps naar achteren komt. Terwijl ik in het warme weertje, alleen een pendek aan in de zon de terracotta paint erop deponeer, staan er wat passagiers te kijken hoe handig ik dat doe?! Ja zowel links als rechts kan ik schilderen. Ik sta gebukt met de rug naar midscheeps, komt ineens de matroos eraan en die bespringt me van achteren als een hitsige stier, neemt me in een dubbele nelson en schreeuwend dat hij zo hoog nodig even moet naaien, maakt hij de naaiprocedure als een hond. Wat hij niet wist is dat die passagiers staan te kijken. Hij hoort ineens een gelach en gegil van de dames, kijkt verschrikt naar boven en .... ik heb nog nooit iemand zo snel naar achteren zien verdwijnen. De eerste dagen sloop hij stiekem over het schip en bleef wel even uit het zicht van de passagiers. Men snapt wel dat hij dit vele malen heeft moeten ontgelden.

Ton Kompier


Zo kwamen wij ,na goed ingenomen te hebben uit de MIRA-MAR(Trinidad), je weet wel bij het binnenkomen die lange trap vol verwachting op. Bij het weg gaan met doodsverachting die trap weer af (slecht zicht). Afijn we gaan met een paar man richting schip dat was altijd een moeilijk stuk met je Cuba-libre blik. Een van de jongens, een matroos ziet een leuk blondje (wat zeldzaam was daar) en vraagt of ze meegaat nou, dat was oke. Halverwege op die weg naar boord had je een open stuk met palmbomen aan de rechterkant van de weg , de matroos steekt met zijn verovering de straat over en gaat tegen een palmboom staan te pissen. Wat schets onze en zijn verbazing als zijn blonde stoot naast hem gaat staan onder haar rok graait en iets te voorschijn haalt wat de matroos ook had en mee gaat staan te pissen. het werd een zeikzooitje, want wij lagen aan de andere kant van de weg ook zo'n beetje in onze broek te pissen van het lachen. Onze Don Juan had een travestiet versiert.

Hanfran
_________________
Old sailors never died