KROONVAARDERSKNSM

Willem Visser

Wink, de tranen liepen over me wangen, wat kan jij dat mooi vertellen. Ik zag het zo gebeuren, een dot lapzalf, ik schiet nog steeds in de lach. Wat een humor. Dat doet me denken aan jaren geleden, ik liep met me vrouw en 2 zoons op het strand en we waren schelpen aan het verzamelen. De oudste zoon graaide steeds de grootste en mooiste schelpen voor onze neus weg, tot ik in de verte een hond een drol zag neerleggen, toen we een beetje in de buurt waren liep ik quasi verbaasd er naar toe met de opmerking "goh een bruine schelp" Die oudste weer met een rotgang voor ons langs met de kreet "die is voor mij" Nou dat was het begin van wereldoorlog III.

Gerrit Hofmeijer
_________________
Old sailors never died

Willem Visser

Ik heb eens meegemaakt op O-boot,dat zat zo,er kwam jongen van een jaar of 15 aan boord. Hij was lichtmatroos.De mensen kwamen aan boord en kleden zich om voor aan het werk gingen.Het jongentje bleef in zijn goede pak lopen en wou zich niet omkleden en wat de bootsman ook zei, hij luisterde niet. Dus de kapitein erbij gehaald en die vroeg aan dat jongentje "Zeg, knaap, zou jij niet eens eigen omkleden en aan het werk gaan".Het jongentje zei: Kap.ik kom om te varen en niet om te werken, het heeft nog een poos geduurd voor dat ze hem aan zijn verstand hadden gepeuterd, dat bij Nederlandse Christelijke Zeevaart, dat OOK nog je handjes moet laten wapperen, maar het was wel humor. Hij nam gelijk de zak en is in IJmuiden van boord gestapt met de woorden "Als je graag werken wil,doe het maar zelf, je doet je best maar,ik ga naar huis" en zo verdween hij met zijn bagage van boord en we hebben hem nooit meer terug gezien. De Mazzel.

Tina
_________________
Old sailors never died

Willem Visser

We hadden een bootsman aan boord een Fin van origine geloof ik,maar dat doet er eigenlijk niet veel toe. Ergens tussen Tahiti en de Fiji eilanden lag hij op een middag te slapen op zijn rug en snurken de masten trilde ervan. Hij had een slok op vandaar misschien. Toen hebben ze een touwtje aan zijn grote teen gebonden dan een paar meter touw en daaraan een zware schoen en hebben die schoen met een klap op zijn pens gezet.Het snurken hield op, een vloek en hij zag die schoen op zijn donder en smeet die naar ons. Man wat ging die vent toen tekeer.Wij als de donder ervan door. De andere dag die teen vijf keer zo groot en later alle kleuren van de regenboog. We hebben nooit durven te vertellen wie het gedaan had.Alleen toen we van boord gingen, maar we hebben dagen in een deuk gelegen.

Wel we waren net voor het weekend vertrokken uit New York voor de volgende slinger. Zondag zaten we rustig te keilen op de poop. Toen kwamen de verhalen los. We hadden Forbes? een Engelse klamhouwer. Die had voor het eerst een T.V gezien in Amsterdam. Dat was volgens mij 53? dat hij hier op de markt kwam. Hij zelf kwam van een Engels eiland in de Caribien. Hij wou zelf ook een T.V kopen als hy met verlof was. Dus in zijn verlof ging hij naar zo zaak waar je radio's kon kopen. Maar in de zaak hadden ze nog nooit van die radio's gehoord. Wat was nou het geval hij had aan de verkoper gevraagd om een radio. Als je hem aan zette dat je gelijk het beeld van de zanger zag. Nou daar had de kerel nooit van gehoord en vondt het ook een gekke radio. Maar hij bedoelde een T.V. Ja op die eilanden liepen ze nog wel aardig achter dan in Amsterdam.

Dirk Wink
_________________
Old sailors never died

Willem Visser

Wij lagen met de Mississippi LLoyd in Singapore en een deel van de bemanning was voor de laatste avond nog even de wal op. En toen net voor vertrek de laatste mensen aan boord kwamen. Waren wij al aan het zeeklaar maken , komt daar een maat aan boord prachtig nieuw pak aan wat hij had laten maken in Anson Road naast Toby's Paradise een goede hoerentent. Wilde hij gelijk helpen met zeeklaar maken, de bootsman riep nog kleed je eerst maar om, eigenwijs toch doorgaan ,kortom een vette runner op zijn rug en alle kardeel sporen zichtbaar op zijn nieuwe pak. Maar nu komt het hij moest zijn handen nog ontvetten , en vroeg om peut, bracht de o/g hem een open blik en een paar dotten, bleek er novilox in te zitten dat droogde helemaal hard en groen op en heeft echt een poos geduurd eer dat door huid verjonging er af was. Zelfs reizen later noemde men hem nog De Hulk.

Voer in 1971 op de Geopotes 9 vanuit Wilhelmshaven in Duitsland om daar een vaargeul uit te diepen. De Geopotes 9 was een sleephopperzuiger , ik was daar als matroos aan boord. En op een avond kom ik met mijn maat van wacht af en hingen er 3 lange onderbroeken te drogen in een soort droogkamer , en wij wisten dat die van de bootsman waren. En eigenlijk hoe gek het ook klinkt kwamen wij op het zotte idee om een stunt uit te halen. Kortom een groot aangebroken blik supermarine wit verf uit het verfhok gehaald , die 3 pendekken erin gedompeld en met een grote uitdruip bak er onder weer opgehangen de verwarming voluit en deur dicht. Nu ja je kan het raden er hingen na verloop van tijd 3 harde witte pendekken , die boskikker vreselijk op zijn poes en naar de ouwe met die pendekken onder zijn arm, om zijn beklag te doen. Antwoord van de ouwe was volgens de stuurman , welke erbij was ( In de baggerwereld schipper ) Nu boots dan zien wij jou prostaatvlekken ook niet meer. Overigens de onderbroeken wel vergoed.

Frans Masurel
_________________
Old sailors never died

Willem Visser

Op een reis naar Peru en Chili liggen we ergens buitengaats voor anker. We konden toch niet aan de wal, ze kwamen met houten lichters die iets dikker waren dan onze boot lading lossen en brengen, maar dat ging wel goed. Dus niks te doen, dus de halve bemannig gooit een lijntje met een haak over boord en probeert wat vis te vangen, gewoon voor de lol. Nadat er bij ruim IV al aardig wat vis aan dek lag te spartelen komen plots de kok en zijn bakker-maatje met de grootste ketel die ze konden vinden en de heren slingeren met heel veel bombarie het kleinste visje met een één, twee, drie in die grote soepketel en willen weer weglopen. Nou dat ging dus even niet, want die ouwe, zelf een verwoed visser greep in. Alle vis in de ketel en we hebben het geweten. We aten dagen lang vissoep, vis bij het eten, vis als dessert,vis overal. Ik heb heel lang geen vis meer gegeten. Achteraf was het wel om te lachen.. Ja die ouwe ging vaak in de werkgiek met de eerste meester pluswerphengels achter de boot vissen. Dus leerlingmachinist voor de motor en een matroos voor diversen klussen, dus was ik ook vaak de pineut. En maar scheuren met dat bootje in de hoop dat ze een tonijn of zaagvis aan de haak sloegen. Nou meestal was alles voor de kat z'n viool. Maar ik had wel een uitje en hoefde dus geen staande want af te soppen.

Ton Kompier
_________________
Old sailors never died

Willem Visser

In mijn tijd moest je altijd aan het einde van de reis je conduite tekenen ( Eventueel onder protest of voor gezien ) En dat leidde wel eens tot komische situaties , er was een matroos bij mij aan boord die heette Teun Kracht en in zijn conduite stond Matroos Teun Kracht is te licht voor zwaar werk, te zwaar voor licht werk kortom doet zijn achternaam geen eer aan. En bij een ander welke veel schurfies at , verspreid tijdens zijn roertorn een geur welke het navigeren in gevaar brengt. Maar dat deed die niet alleen op de brug , maar overal die liep echt de gehele dag in zijn broek te hoesten.

Mij is ook een keer een leuk geintje geflikt, ik was altijd nogal schoon op mijn hut. Dus zouden zij mij wel een keertje pakken, welnu dat is goed gelukt , ik was wezenstappen en tijdens mijn afwezigheid met een paskey mijn hut opengemaakt en 3 lege olievaten in mijn hut gezet. De lieverdjes hadden de bovenzijde van de lege vaten eruit geslepen. En een brandslang via de patrijspoort naar binnen gehaald , de vaten afgevuld. En weer keurig mijn hut afgesloten , dus toen ik redelijk in alcohol nevelen gehuld aan boord kwam , heb ik mezelf de pokke gelopen met emmers om die klote vaten leeg te krijgen.( Vele uren ! ! ) En toen kwam de grote grap , ik kreeg in eerste instantie die lege vaten er niet meer uit , mede door de drank ging het denken ook niet goed en pas later kwam ik er achter dat ik eerst ook nog de deur en posten moest demonteren om die vaten eruit te krijgen. Ik weet wel dat ik goed op mijn poes stond, maar ja na de nodige potten bier was alles weer oke. Dat geintje speelde op de Slamat 1968 , moet er nu wel om lachen.

Op de Eemhaven lagen wij in Buenos Aires en daar kwam altijd een Nederlandse Pater aanboord met zo'n ouderwetse Fongers fiets. Welke hij dan parkeerde in het gangboord, hij bracht dan tijdschriften eventueel ontwikkelde filmrolletjes en probeerde soms een dansavond te organiseren. Maar niemand van de gewone bemanning heen ging , daar er absoluut niets voor ons te versieren viel. Maar die pater ging eerst naar het achteruit en dronk daar een gezellig borreltje etc. tegen etenstijd ging hij dan naar de officieren om zich daar tegoed te doen aan eten en nog meer drinken. Nu hadden wij het plan opgevat om zijn fiets in de zaling van de achtermast te parkeren. De fiets met een 18 garens lijn naar boven gehaald , en tevens de bakboords vlaggen lijn erbij gehangen welke veel te kort was , de 18 garens lijn weer meegenomen. Toen dus om zeg 15.30 uur de eerwaarde naar huis wilde was zijn fiets weg. Dus een hoop gezoek en gekijk tot plotseling de 4e stuurman de fiets signaleerde in de achtermast. Wij zaten bij de bootsman in de hut , welke net als wij op die Zaterdag na het vastwerken al aardig wat drank op hadden , toen had je nog van die telefoons met zo'n keuze schakelaar en een slingertje aan de zijkant. Plotseling ging de telefoon bij die boskikker in de hut en dat gesprek vergeet ik nooit meer. Of de bootsman die fiets uit de mast wilde laten halen , antwoordde die bootsman dat fietsen niet op het generaal tuigplan stonden en dat hij nog zijn matrozen gemonsterd waren om fietsen uit de zaling te halen. Hij wist nergens van dus werd hij pissig omdat hij dacht dat hij in de zeik genomen werd. Toen is een 4e stuurman met nog een van de midscheeps naar boven gegaan en hebben getracht die fiets naar beneden te laten zakken , is de vlaggenlijn uit hun handen geschoten waardoor de fiets via de trommel van een winch in het openstaande ruim flikkerde. Uiteraards fiets naar de klote en een partij geouwehoer waar een nijlpaard de hik van zou krijgen. Wij hebben toen geld opgehaald voor een nieuwe fiets maar kwamen daarmee niet onder gage straf uit , ook wel begrijpelijk. Maar omdat wij de fiets hebben vergoed en eerlijk hebben toegegeven dat de bootsman nergens van wist , werd ons dat op de Nieuwe Waterweg kwijtgescholden , de boot stond keurig in de verf en Kapitein Fokke bleek een principieel tegestander van gagestraf wat ik pas later hoorde. Het is maar wat je als humor ziet , ik heb blijkbaar meer van dat soort gekke invallen gehad , maar dat schrijf ik misschien nog wel.

Frans Masurel
_________________
Old sailors never died

Willem Visser

Op de zaterdag morgen kregen we inspectie. Nou je weet hoe dat gaat. Ouwe, 1ste stuurman, Hwtk, Hofjood en de bootsman. Zo in volgorde. We hadden een marinepik Jongejeugd, met witte hand schoentjes. Nu de tremmer had een geintje uit gehaald, en op een stuk karton geschreven. Bij brand om draaien. Toen was de hut van de tremmer aan de beurt, de ouwe zag de tekst hangen. En je zou het al raden kunnen. Hij draaide het bordje om. En wat stond er achter op. Er is nu geen brand balzak. Hij draaide het bordje weer om en liep weg.

Dirk Wink

Op die ES-Boten had je weinig of geen luxe. Ook in de machine kamer niet. Een controle-kamer was er niet. Je stond met je platte bek voor die motor. Als alles goed ging, dan werkte de brugbediening wel, en hoefde je dus weinig te doen. Dwz, temperaturen met de hand regelen, pompen knijpen, De lucht Compressors moest je na elke start weer opstarten, de centrifuges sludgen, en je rondjes maken. Ik weet niet of ik toen "ongeluk" bracht, maar twee keer moesten we door het Panama Kanaal op "de Hand". De brugbedienig was of kapot of niet te vertrouwen. Dus bij elke vooruit- of achteruit, dat grote StorkWiel bedienen, met de omkeer handel rechts, en de brandstof handel rechts (ook). Die poes veer achter die brandstof Stork handel achtervolgt me nog elke nacht. Dat was toen echt wel rennen. Na je wacht had je het wel gezien. Ook als je bijv. vanuit de warme Caribbean naar NY ging. Dan storte de zeewater temperatuur bij Kaap Hatteras in een half uur in elkaar. En maar rennen en op de hand regelen die temperaturen.

Bij die manouvreerdstand had je ook zo'n telefoon-cel. Een echte zwarte bakelieten telefoon. Door al dat geraas en gedonder hoorde je niet veel meestal, dus de hoorn flink aan je oren drukken. 99% waren het telefoontjes van de brug. Als je als assistent dus een tweede meester had die blond was, dan was het wel leuk om een beste lik zwarte zware olie op die hoorn te doen. Had hij gelijk een zwarte zijkant op z'n hoofd. Aldus de anekdote.

Skrol

Zo geintje hebben ze ook met een radar geflikt. Dat radar stond in een hoekie met een gordijn er omheen. Er stond ook wel eens een kap over dat het zicht beter was. Maar iemand had er een zwart randje op gesmeerd.( schoensmeer)? Dus als iemand een blik op het radar wierp ,had hij gelijk een afdruk van het kijkgat op zijn bek. Ieder die op de brug kwam keek wel op met zo grote zonnebril. Ik ben van wacht gegaan . hoe het verder is gegaan op de brug weet ik niet. Andere dag zochten ze wie het gedaan had. Ik wist van niks. Ze hebben er later wel om gelachen.

Dirk Wink
_________________
Old sailors never died

Willem Visser · Geplaatst: 13 Nov 2024 14:39:24 Onderwerp:

De mooiste mop is vaak die, welke zomaar ineens ontstaat, en in feite geen mop maar een ware gebeurtenis is. Hier is er zo eentje! Op de "THEMIS" hadden we een bediende die Jantje Wallaardt heette, waarmee ik destijds goed bevriend was. In Paramaribo gingen we een avondje stappen en kwamen daar terecht bij een bar, welke wij toendertijde "de chinees" noemden. Straat ben ik vergeten. Maar het was - als ik me goed herinner - Vanuit de poort recht zo die gaat landinwaarts, dan 90 graden stuurboord, 100 meter verderop met stuurboordzijde aanmeren!... Toen we wilden verkassen en weer buiten stonden, wilde onze Jan het "meisje" naar huis brengen waarmee hij aan de bar had gezeten. Ze was met de damesfiets gekomen, die voor de deur stond, dus ging Jan op 't zadel zitten en zei: "Nou kom maar achterop meid, dan breng ik je thuis". Waarop het grietje zei: "Ik ga je vertellen hoor, dat gaat niet lukken, want ik heb geen bagagedrager!" Jan, ook niet voor een kleintje vervaard, zei toen: "Maak niets uit schat, dan kom je toch lekker bij mij voorop de stang zitten!"......

Co Maarschalkerweerd

Ben op een ES-boot bezig met het tjetten van de zijkant van ruim IV aan BB kant, daar waar je vanuit de midscheeps naar achteren komt. Terwijl ik in het warme weertje, alleen een pendek aan in de zon de terracotta paint erop deponeer, staan er wat passagiers te kijken hoe handig ik dat doe?! Ja zowel links als rechts kan ik schilderen. Ik sta gebukt met de rug naar midscheeps, komt ineens de matroos eraan en die bespringt me van achteren als een hitsige stier, neemt me in een dubbele nelson en schreeuwend dat hij zo hoog nodig even moet naaien, maakt hij de naaiprocedure als een hond. Wat hij niet wist is dat die passagiers staan te kijken. Hij hoort ineens een gelach en gegil van de dames, kijkt verschrikt naar boven en .... ik heb nog nooit iemand zo snel naar achteren zien verdwijnen. De eerste dagen sloop hij stiekem over het schip en bleef wel even uit het zicht van de passagiers. Men snapt wel dat hij dit vele malen heeft moeten ontgelden.

Ton Kompier

Zo kwamen wij ,na goed ingenomen te hebben uit de MIRA-MAR(Trinidad), je weet wel bij het binnenkomen die lange trap vol verwachting op. Bij het weg gaan met doodsverachting die trap weer af (slecht zicht). Afijn we gaan met een paar man richting schip dat was altijd een moeilijk stuk met je Cuba-libre blik. Een van de jongens, een matroos ziet een leuk blondje (wat zeldzaam was daar) en vraagt of ze meegaat nou, dat was oke. Halverwege op die weg naar boord had je een open stuk met palmbomen aan de rechterkant van de weg , de matroos steekt met zijn verovering de straat over en gaat tegen een palmboom staan te pissen. Wat schets onze en zijn verbazing als zijn blonde stoot naast hem gaat staan onder haar rok graait en iets te voorschijn haalt wat de matroos ook had en mee gaat staan te pissen. het werd een zeikzooitje, want wij lagen aan de andere kant van de weg ook zo'n beetje in onze broek te pissen van het lachen. Onze Don Juan had een travestiet versiert.

Hanfran
_________________
Old sailors never died

Willem Visser · Geplaatst: 30 Nov 2024 17:08:41 Onderwerp:

In 1948 zat ik als koksmaat op de Bloemfontein, tijdens de oversteek naar Kaapstad, dat was een dag of twaalf, de lamlendigheid sloeg om zich heen. Aan boord waren de verblijven voor de 1e en 2e klas bedienend personeel op het voorschip, dus de boeg. Uit verveling bedachten wij het volgende scenario, we zouden een zelfmoord scene spelen. Een van de mess bediendes was in het bezit van een echt lijkend alarmpistool, uit de kombuis haalde we een paar gekonfijte kersen en een flesje kersensap. Het 'slachtoffer' werd in de natte ruimte onder de bak gelegd, de rode sap rijkelijk op zijn slaap en voorhoofd rond gedruppeld, wij hebben gewacht totdat alle oude bedienden in hun dag verblijf waren. Het slachtoffer vuurde zijn pistool af, het duurde maar enkele seconden toen de eerste mannen al kwamen aangerend, het slachtoffer wachtte totdat ze in een kring om hem heen stonden en stond toen heel langzaam op. Inmiddels was een van de mannen richting brug gerend met beide handen in de lucht schreeuwde hij "STOP , STOP DE BOOT ER HEEFT ER EEN ZELFMOORD GEPLEEGD". Het gebeurde tijdens de eerste wacht dus duurde maar een paar seconden voordat de eerste stuurlui kwamen aangestormd. Het slachtoffer stond er bij als of het hem allemaal niet aanging, ondertussen stond zowat de hele bemanning aan dek en gingen de eerste verhalen al in het rond over dit voorval. Het slachtoffer werd meegenomen naar de brug waar hij enorm op zijn doder kreeg van de ouwe. Hij kreeg 14 dagen gage straf die we gezamenlijk hebben opgebracht. Wij vonden het humor, maar achteraf had best een van die oude bedienden een hartverlamming kunnen krijgen.

Adrianus

We liggen in Port of Spain en het eerste tussenruim van luik 1 is leeg, beneden wordt nog gelost maar er liggen alweer een aantal pontons aan de voorkant van het luik. Een aantal matrozen heeft het tussendek al schoon geswiept, het afval ligt netjes in een laadnet bovenop een stuk oud dekkleed. Ik heb ruimwacht beneden. Een van de bootwerkers gaat omhoog en besluit een plas te doen in de berg afval. Hij flikt ook het restant van z'n joint erin. Een geweldige steekvlam is het gevolg en een klein brandje ontstaat. Ik heb nog nooit iemand zo naar z'n fluit zien staren en dat smalle trapje op zien vliegen. Ik denk dat hij totaal flipte op die joint. Ik weet niet meer of de gulp gesloten was maar ben bijna zeker van niet. Hebben het net met afval even over de muur gehangen (uiteraard aan de waterkant). Nader onderzoek.... Luik 1 was altijd het luik waar de gevaarlijke lading gestuwd werdt? Een deel van de lading was carbiet en waarschijnlijk is 1 vaatje lek geweest en een aantal kristallen gemorst, met bovenstaand als gevolg.

Ronald

Op de Schelpwijk(tanker Erhardt & Dekkers),Was de vrouw van de 2e stm aan boord en dit was nogal een "kakmadam"die het voor elkaar kreeg dat de ouwe iedereen verbood in het zwembad(je) te komen wanneer zij er in was. (klaarblijkelijk door bepaalde opmerkingen van matrozen en andere officieren). De 3e wtk die al een jaar of 6 aan boord zat en echt elk afsluitertje op het hele schip kende, liet toen via e.o.a. leidinkje rechtstreeks vanaf de verdamper zeik heet water in het zwembad lopen waardoor dit behoorlijk opwarmde. Zij klagen dat het zo warm was en wij meewarig met uitgestrken gezichten vertelden dat zij natuurlijk niet gewend was aan die tropische temperaturen, waarna zij het voor gezien hield en het bad weer voor ons was. Probleem opgelost!!!

Piet

Ooit heb ik op de Nedlloyd Delft een vrouw van een 2e wtk mee gemaakt, die de gewoonte had altijd op het schavotje te gaan zonnen en ik toevallig de paalmasten een lik verf moest gaan geven en zodoende een mooi uitzicht op haar had. Waarschijnlijk had ze dat door en geloof het of niet, voor mij gaf ze een topless showtje weg en moet toegeven dat het schilderen van de paalmast steeds langzamer ging vanwege het mooie uitzicht. Ik zeg nou wel dat ze het voor mij deed, maar ze was er in ieder geval wel van bewust dat ik met een paal in die paalmast zat en was ze me gewoon een beetje aan het uitdagen. Een half uurtje heeft het geduurd en verscheen haar man op het toneel en heb die kerel nog nooit zo kwaad gezien als toen en was ze in een mum van tijd aangekleed en van het schavotje verdwenen. Ik was ook kwaad, maar dan wel op de 2e wtk, dat hij dit mooie uitzicht voor me weg haalde, maar ja, wat zou jij doen als je vrouw daar lag. In ieder geval heb ik haar nooit meer zien zonnen, misschien omdat ik daarna nooit meer een job heb gehad in de paalmast. Met dit verhaal wil ik zeggen, dat een vrouw aan boord heel wat te weeg kan brengen.

Willem Visser
_________________
Old sailors never died

Willem Visser · Geplaatst: 6 Dec 2024 14:11:10 Onderwerp:

We krijgen op Curacao een nieuwe hovo aan boord met zijn vrouw, een marine klant. Wij aan de bar, zal wel zo bluffertje wezen. De eerste week de kat uit de boom kijken, toen kwamen de praatjes over de marine. ik vroeg wat doe je dan bij de Shell als het daar beter was en dat na een week. Hij wou zich een beetje uitsloven voor zijn wijfie, dat kon die bij de marine niet. Maar nu het mooie, in Valpo lagen we voor anker te lossen, niet zo als bij de KNSM voor de kaai. Dus als we wilden stappen, moest je met het bootje mee. Ruim een half uur op de deining, dat was best heftig, de deur zat dicht voor het buiswater. Ja, het was een eindje dus maar een peuk draaien, een Zware van Nelle. Nou daar werd er toch één zeeziek, het was de marine klant en het zweet brak hem uit. Wij de grootste lol, dus gauw nog één draaien en ja hoor, de deur open en daar stond meneer in de frisse lucht. Zijn wijfie had medelijden met die kwal maar wij niet. Later in het Nordfolk Hotel zat ie er bij of het zijn laatste dag was. De terugreis naar boord heb ik niet mee gemaakt, ik ging de andere dag terug.

Maar hij was er nog beroerd van, nooit meer met een bootje. Ja zeiden we, er stond een beetje deining, dan varen ze niet uit bij de marine. Toen zat ie helemaal op de kast. Zijn wijfie zag het ook niet meer zitten, maar hij pakte ons wel terug 's avonds zo weinig in de kombuis laten staan. Normaal kon je van alles pakken. Het was niet tenenkaas van de KNSM, alles was vrij maar nu niet meer. Maar tussen 2-4 werd het druk in de kombuis, toen stond er alles nog en wij maar eten slepen naar onze hut. Ja, een eitje met spek ging er wel in als je van wacht kwam, maar nu hadden die goudguppen ook niks als ze uit de bar kwamen. Toen is er wat van gezegd door die ouwe. Maar nu kwamen we zonder bier te zitten net voor het Panamakanaal, dus tot Curacaou geen bier. Toen een fles jenever besteld en daar een mix van gemaakt. Om 1 uur toen we moesten beginnen was die goed half leeg, ik voelde me ook een wankel. Ik ben maar naar me kooi gegaan. De andere dag vroeg de baas aan me hoe ver ik was gekomen met me klus, ik zei dat het aardig ging en ik weet niet of ze het geweten hebben dat ik die middag naar me kooi ben gegaan. Maar een paar jongens hadden wel me spullen opgeruimd. Die hovo ben ik nooit meer tegengekomen of van gehoord . De baas was bij de Shell de HWTK, bij de KNSM timmerman. Ik heb nooit meer jenever gezopen.

Derk Wink

Hier wou ik jullie een verhaal vertellen als oud K.N.S.M.er en het zou leuk zijn als iemand dit nog herkent. Ik was als koksmaat aangemonsterd op de ms Sarpedon bij de K.N.S.M. We vaarden toen via de Caribische zee naar New York toen de bootsman en timmerman mij even toespraken, dat ik, die de eerste keer naar Amerika kwam, er behoorlijk uit moest zien en niet met dat lange haar. De timmerman zei dat hij als kapper wat geleerd had en ik groen zoals ik was zei 'ok dan mag U mij knippen'. Op het achterdek nam daar toen het ritueel plaats, maar er was geen spiegel, dus na 10 minuten werd er mij gezegd dat alles in orde was. Ik vroeg om een spiegel waar iemand er prompt mee kwam en zag tot mijn verschrikking dat er niet veel meer van mijn mooie haar was en dat ik als een zwerver eruit zag. Tegen de "kapper" zei ik, 'maak het nu maar geheel af met een scheermes, beter kaal dan zo". en wat hij ook deed. Bij aankomst in NY werd er een foto en vingerafdrukken genomen en jaren later toen ik terug in de States kwam, geloofde de Amerikanen (immigration) niet dat ik dat was en moeite mee had om aan de wal te komen. Ik vroeg hun om weer vingerafdrukken te nemen en naar Washington te sturen om te bewijzen dat ik dat wel was. Alles verliep goed, maar mijn Amerikaanse pas heb ik nooit kunnen gebruiken Wel als herinnering en leuke souvenier van mijn 10 jaar varen bij de K.N.S.M. Als iemand daar is die nog contact op wil nemen ben ik bereikbaar op hermannhh@simnet.is Dit is een email uit IJsland waar ik nu al bijna 40 jaar woon.

Herman Huijbens
_________________
Old sailors never died

Willem Visser · Geplaatst: 7 Dec 2024 16:24:38 Onderwerp:

"Poetsen" deden we aan de wal en kwamen daarna (vaak) weer "Zwabberend" aan boord. Het was het jaar 1973 en een paar dagen na mijn 22e verjaardag mocht ik met de gehele bemanning naar Genua vliegen om daar de toen net aangeschafte "Amersfoort" uit dok te halen en daarna maar meteen de grote reis op te gaan. Ik was toen leerling stuurman en mijn hut was die naast de "assistent werktuigbouwkundige" zoals deze graag zelf genoemd wilde worden en de 4e machinist Douwe. Wij gedrieën hadden dezelfde hut-bediende, volgens mij Ramos geheten, zoals zovelen in die tijd heetten. Met Douwe heb ik daarna nog op verschillende schepen gevaren, beiden toen als "derde". "Onze ouwe" was de heer Brunt en als ik het wel heb, had hij zijn "strepen" verdiend op de passagiersschepen. Na een weekje op zee, had deze beste brave man "verzonnen" dat er iedere zaterdag een inspectie moest plaatsvinden op het schip, met dien verstande, dat alles "proper en rein" moest zijn. Hiertoe begon hij zijn "ronde" samen met de Hwtk, beiden getooid, buiten al hun strepen en in vol ornaat, ook met witte handschoentjes aan. Met deze witte handschoentjes werd in iedere hut op de onmogelijkste plaatsen gewreven om te zien of daar soms nog stof zat....... Er werd door die ouwe een doos bier uitgeloofd aan degene met de schoonste hut.. Ik heb deze "prijs" twee maal in successie in ontvangst mogen nemen, maar edoch... Daar ik vond dat "onze" hut-bediende alle eer toe kwam, heb ik de doos bier aan hem overhandigd. Om een lang verhaal kort te maken.....
Uiteraard kwam die ouwe hier achter en kon ik, meteen voor gaats..... Hoe ik het in mijn hoofd haalde om mijn doos bier aan de hut-bediende te geven...? Ik heb hem, die ouwe, heel beleefd, denk ik, uitgelegd dat Ramos mijn hut schoon hield en niet ik. Dat ik daarom vond dat Ramos de doos bier verdiend had. De "ouwe" knikte een paar keer en ik kon inrukken..... Het enige wat ik daarna hiervan nog op deze reis gemerkt heb.......? Glimlachende hut-bediendes, die hun welverdiende doosje bier verdiend hadden.

Jan Prins van Wjngaarden

Ik maakte het mee op mijn eerste reis aan boord van de Boskoop in 1958, daar kwam het hele koor ook op zaterdag langs voor inspectie,we hadden een zeuntje die zou het die ,,ouwe'' wel even afleren had hij een ratteval onderdeks geplaatst die klapte dus dicht, de zeun moest toen bij de ,,ouwe''(Stevenson) in de hut komen die heeft hem toen alle hoeken laten zien. In de kombuis kwam hij niet meer daar hadden wij een,,kachel''die op zware olie liep en er zat wel eens een beetje water en vuil in dan ging dat kreng uit dat loste we meestal op door de branders even helemaal open te draaien en dan sprong hij weer met een klap en een steekvlam aan,afijn we hadden zwaar weer gehad en de eerste inspectie vond plaats na de Azoren dus de heren liepen net in hun witte uniform. Hebben we gezorgd dat hij weer uitging de 2e kok waarschuwde dat ze opzij moesten gaan,Nou zij de Hoofdmachinist zo erg is het toch niet, nee hoor zei de 2e kok en gaf de brander een slinger wij gelijk de kombuis uit een grote klap en zij zaten gelijk onder de oliespetters ze konden gelijk naar de wasbaas toe.

Jan de Jong

ach zomaar iets over de zo genaamde humor aan boord, vaak werden nieuwelingen beetgenomen door meestal zg. grappige dikdoende personen vaak mensen die denken zelf te slagen in hun beroep, maar vaak mislukken in hun leven vind ik. ikzelf zou nooit meegedaan/gewerkt hebben aan deze oelewapperige festijnen zoals : naar de bak voor het postbootje, kompassleutel halen in machinekamer, bilge-dweil halen, pesten om een niet bestaand onderdeel op te halen en ook aan het stompzinnige Neptunus feest en nog meer van dat koekenbakkers gedoe, terwijl ik toch echt van een leuk/gezellig feestje hou. nu moet ik wel zeggen dat ik op geen enkel schip dit heb meegemaakt dus het alleen van horen zeggen heb. Ook op mijn reis met ms palamedes 1996 naar chili waar je de evenaar passeert waren geen idiote neptunus festiviteiten aan boord. Hier hadden we genoeg wal-festiviteiten toch en daar kon iedereen van heerlijk genieten en lachen. Denk nu ook opeens aan het zillertall in hamburg, waarom weet ik ook niet. :smiley_hollandflag: Ontgroenen op universiteiten gebeurd helaas nog steeds door de altijd stamelend radeloze onzin uitkramende tweede-jaars puistenkoppen met veel dropstaafjegestaafje en nu al verslaafd aan de deskundigheid van zichzelf, dit worden onze land opbouwers, maar dat waren de zeevarenden met geen 9 - 17 mentaliteiten toch ha ha ha, als we er maar mee kunnen lachen mannen.

Ed Eerbeek
_________________
Old sailors never died

Willem Visser · Geplaatst: 9 Dec 2024 17:08:30 Onderwerp:

Op de oude schepen was boven een bepaalde grote een marconist verplicht. Deze lieden werden door Radio Holland uitgeleend aan diverse maatschappijen. Men heeft mij zelfs wijsgemaakt dat ook aan de K.L.M. op deze voorwaarden marconisten werden geleverd. Marconisten waren als regel een buitenbeentje. De meeste ook een beetje getroebleerd, er werd beweerd, dat door het geknetter en gezoem in hun koptelefoon, het verstandelijk vermogen van een marconist hard achteruit holde. Het is merkwaardig hoeveel ongemakken en slechte omstandigheden, door oude zeelui, aan elektriciteit en elektronica werden toegeschreven. Hoe dan ook een marconist zonder een merkwaardige afwijkingen heb ik nog nooit meegemaakt. Door de officieren werd een marconist sparks (vonken) genoemd, wij spraken meestal over de draad. Hij vormde immers door de antenne een draad met het de rest van de Wereld en andere schepen. Gedurende één van de reizen had onze marconist met een Haitiaanse schone verkering gekregen, de man was helemaal kapot van het meisje. Doordat we een volle lading suiker moesten laden bleven wij een lange tijd in deze haven liggen. Elke avond was het feest, het bier en vooral rum was zeer goedkoop. De meeste van ons hadden ook verkering, maar we waren realist genoeg om te weten dat als het geld op was, de verkering automatisch eindigde. De marconist echter liep in een roze rode waas en dacht dat er geen einde aan zou komen, hij maakte al trouw plannen en wist precies hoe zij over moest komen naar Holland. Het onvermijdelijke gebeurde door het lange verblijf raakte het geld op. In die tijd mochten we maar een derde van ons verdiende geld in buitenlandse valuta opnemen, dat was om de Nederlandse economie weer op de been te helpen. Op slag was de verkering over, het eerst van de marconist, die had al vast wat huisraad gekocht en opgeslagen om later met zijn bruid naar Holland te laten verschepen, de man was helemaal hoteldebotel.

Toen de kapitein vroeg om het radiodagboek in zijn hut te leggen om het te controleren en te ondertekenen rende hij, zonder wat te zeggen de wal op en bleef uren lang op een meerpaal zitten. Naar aanleiding hiervan werd het volgende gedicht gemaakt, "De marconist van groot belang zat op een meerpaal uren lang en toen hij van de paal opstond zat er een cirkel op zijn kont." Dat was volgens ons een realistischer strofe dan de keukenmeid op de bril van de W C. Het lied "laat haar gaan Jack, zij komt niet terug no more, no more" was zeer populair. Kortom de marconist had zich in een onmogelijke positie gemanoeuvreerd en ongelooflijk belachelijk gemaakt. De volgende dag kwam hij bij de kapitein met het verzoek om onmiddellijke, ter plaatse, aflost te worden door een andere marconist. Hij was er gemakshalve aan voorbij gegaan, dat een andere marconist minstens een week onderweg zou zijn, om vanuit Holland bij onze ligplaats te komen. Aflossen was niet mogelijk, hij moest nog twee maanden de moppen en de liedjes aanhoren. Het is overbodig te zeggen dat hij in Amsterdam, het eerst van boord was. Zonder gedag te zeggen, of de normale overdracht van papieren en gegevens met de kapitein uit te wisselen was hij verdwenen. Ik heb hem nooit meer terug gezien.

Dick van Rietel

De vriendin van sterke Jantje
Op de Chili reizen is iedereen vrolijk. Het is een lijndienst van ongeveer 2 ½ maand en het wordt bijna nooit langer. Tussen de reizen maken we een behoorlijke kustreis van een dag of tien en dat is gunstig voor verlof en kan je wellicht weer mee. Het klimaat langs dit deel van de Pacific kust herinner ik mij als gematigd. Veel vis in zee en ook walvissen. Pelikanen, ook wel Peruaanse adelaars genoemd, vreten zich zo vol met vis, dat ze niet meer kunnen vliegen; na een aantal pogingen blijven ze dan op het water tot het eten is verteerd. Peru zie ik nog als het land van de Indianen met lama's op de hoogvlaktes, vissers en oudheden. Vanuit Callao heb ik enkele uitstapjes gemaakt naar bezienswaardigheden. We voelen ons daar op ons gemak. Een keer was er een revolutie; dat is minder. Dan is de grondwet buiten werking, is het gevaarlijk op straat en zijn de kroegen dicht. Revolutie dient in die landen als een soort mechanisme om de leiders kenbaar te maken; nu heb je genoeg en wegwezen, anders wordt je een kopje kleiner gemaakt. Tijdens de kerkgang kan je de grote contrasten tussen arm en rijk heel goed zien; namelijk 10% van de bevolking bezit bijna alles. Over Chili is bij mij het idee gebleven van veel geëmigreerde Europeanen, plantages en vee. Vandaag met een DNA-onderzoek, zoals men op de Beagle-reis heeft gedemonstreerd, zou dit wellicht worden bevestigd. De taal en cultuur kennen per land grote verschillen. In Chili spreekt men een soort Portugees en toch ook veel Duits. Peru is voornamelijk Spaans sprekend. (Castiliano). Een zeeman kan zich bijna overal met taal wel een beetje redden; desnoods met handen en voeten. Eenmaal heb ik in Finland een gebaar moeten maken om te verduidelijken, dat ik nodig moest plassen; met woorden lukte het niet. Tijdens mijn reizen bij de KNSM heb ik een schriftelijke cursus Spaans gevolgd en praktijk in de kroeg opgedaan; een leuke opleiding.

De schepen van onze rederij zijn in de havens van Chili en Peru goede bekenden; in de bars rouleren lijsten, waarop staat, welke schepen van welke nationaliteit er binnen zijn of spoedig komen. De dames, die op een bepaald schip een vriendje hebben, weten precies, wanneer hij arriveert. Hoe men het oplost, wanneer er twee geliefden tegelijk binnen zijn, is mij niet bekend. Ondanks, dat de vrouwen van lichte zeden zijn, ontstaat er soms tussen hen en de zeevarende een band. Dat betekent, wanneer het schip binnen is, dan wacht ze op haar vriend; er is dan niemand anders in beeld. Tijdens deze reizen is mij menige keer gevraagd, om een Nederlandse brief in het Spaans voor te lezen, welke door een collega zeevarende is geschreven. Het klinkt vreemd, maar is toch bijzonder. Telkens heb ik weer mijn best gedaan om goed te vertalen, wat er is geschreven. Soms komt een dergelijke brief van iemand, die voorlopig deze haven niet maar zal aandoen; ik neem aan, dat de liefde dan snel zal overgaan. Toch is het voorgekomen, dat zeevarenden met vrouwtjes uit dit milieu zijn getrouwd; zij wonen in Nederland en vormen een gezin. Een matroos van ons schip wordt "sterke Jantje" genoemd. Hij is een frisse kerel om te zien en hij beschikt over een stel stevige armen. Conflicten gaat hij niet uit de weg, toch het is zijn gewoonte om zaken geweldloos op te lossen; eigenlijk wel sympathiek. Jan heeft een vriendin in de zeer ongezellige en door ons veel bezochte American Bar. Marta, een corpulent meisje van Indiaanse afkomst, heeft een prachtig gezichtje; een schilderij waard. De vorige reizen, dat ons schip deze haven heeft aangedaan zijn Jan en zijn Marta onafscheidelijk geweest. Helaas is Jan deze reis niet aan boord. In de American bar aangekomen bestel ik een flauw biertje, waarvan ik er best een paar kan hebben. Het is druk aan de bar, we staan en zitten mannetje aan mannetje. Achter de bar werken ook barjuffrouwen; dikwijls is het om de reden, dat zij tijdelijk niet beschikbaar zijn voor de liefde. Op een geven moment pakt iemand naast mij mijn Cerveza Cristal en denk ik nog een vergissing. Bestel een nieuw biertje; plotseling zie ik een bruine hand opnieuw richting mijn flesje gaan. Ik pak de arm, kijk de man strak aan en laat mijn "verschrikkelijke" vuist zien, opdat hij het niet meer zal doen. Hij glimlacht vriendelijk. Meer hoefde gelukkig niet. De kroegbaas zet de boosdoener het café uit. Een mollige bardame met een prachtig gezicht komt naar mij toe en biedt mij een biertje aan. "Dit is Marta, het wijfie van sterke Jantje"; roept de bootsman nog.

Wanneer ze even niets te doen heeft, komt Marta tegenover mij staan en pakt mijn hand; ze kijkt mij heel lief aan, vind ik. Haar mooie kopje doet mij helemaal zwijmelen. De bootsman roept nog: "Ga met der mee assie; ze mag je; ben je blind of zo?" Dit laatste is niet gebeurd. Er ontstaat een gesprek. Dat Jan deze reis niet op dit schip vaart, weet ze al. Zij laat een aantal familiefoto's zien; daaruit blijkt, dat haar inkomsten grotendeels worden besteed aan een vrij grote familie. Men is te jong of te oud om te werken, of is werkeloos; het is pure armoede. Persoonlijk heb ik nooit op dit soort vrouwen neergekeken, maar kennis van de achtergrond van Marta pleit voor een mild oordeel van anderen over hoe zij haar leven leeft. Na een tijdje komt ze weer naar mij toe en haalt een brief tevoorschijn, die in het Nederlands is geschreven; van Jan dus en ze vraagt mij om hem voor te lezen. Marta zal wel weer een andere "sterke Jantje" vinden. Persoonlijk hoop ik, dat ze nog lang voor haar familie zal kunnen zorgen of een man vindt. Ze is licht van zeden en goed van waarden.

Eduard E. Keus
_________________
Old sailors never died

Willem Visser · Geplaatst: 11 Dec 2024 16:36:32 Onderwerp:

Op mijn eerste reis werd ik geplaatst op de Willemstad en daar werd ik na 1 reis alweer van afgeschopt. Absoluut niet geschikt voor een passagierschip. Ruzie met de stuurman. Moest winches bikken met een wit uniform aan en dat vond ik belachelijk dus deed ik een oud kloffie aan. Slechte reis gehad. 6 weken gezeik. Daarna moest ik aanmonsteren op de Achilles. Recht van de werf. Wat een verschil. Toen ik aan boord kwam en de eerste stuurman zocht bleek hij verfblikken en andere zaken onder de bak in het kabelgat te stuwen. Dat had ik dus op mijn vorige boot nog nooit gezien. Dit was het begin van mijn Chilireizen die ik maakte tot het einde van mijn leerlingentijd. Mijn eerste keer in Callao ging ik naar de Blue Moon en daar ontmoette ik Esperanza Flores en het was gelijk dik aan. Ik had een salaris van 75 gulden per maand dus niet zo veel te makken. Maar dat maakte haar niet zoveel uit. Er waren genoeg Yanken om wat te halen. Dit was het begin van mijn verkering en brievenschrijverij. Zij kon goed Engels en ik ook nog een beetje Spaans geleerd op de zeevaartschool. Dus wij begrepen elkaar prima. Elke keer in Callao wachtte zij inderdaad op mij en hadden wij de grootste lol. Eén keer waren we een dag te vroeg binnen op goede vrijdag en er werd niet gewerkt. Maar ook geen meisjes aan de wal. Ik een taxi gepakt en naar haar huisadres in Lima gereden. Daar ontmoette ik haar man en kinderen, die wel van mij afwisten alleen had ik ze natuurlijk nog nooit gezien. Was heel gezellig en Esperanza ging haar vriendinnen halen. Ik met allemaal meiden in de taxi en weer naar Callao waar we met gejuich werden ontvangen. Ben nog nooit zo populair aan boord geweest als toen. Werd het toch nog een feestje.
Ook heb ik meegemaakt dat ik binnen kwam en zij met iemand aan het kletsen was. Ik wilde niet storen dus ging ik naar de bar en ontmoette daar een studente waar ik mee begon te kletsen. Maar ik werd blijkbaar goed in de gaten gehouden want toen ik een plasje ging plegen vloog Esperanza ineens in mijn nek en gaf me een paar petsen en zei dat ik niet moest denken dat ik vreemd mocht gaan. En ik kon niet veel terug doen in mijn positie. Jaloers was ze best wel, maar het kwam altijd wel weer goed. Het was een fantastische tijd en de verkering duurde inderdaad tot het einde van mijn leerlingentijd. Daarna ben ik nooit meer die richting op geweest. Het adres van haar weet ik nog steeds uit mijn hoofd en vergeten doe ik haar nooit meer. Heb er nog steeds spijt van dat toen ik ging trouwen haar foto's en brieven allemaal vernietigd heb. Heb nog wel eens met Google opgezocht waar ze woonde en dat bestond nog wel. Wat was ik blij dat ik niet geschikt was voor de Willemstad! Dit was mijn leerlingen verhaal.

Willem de Roo
_________________
Old sailors never died