KROONVAARDERSKNSM

[Willem Visser]

Kwam nog een foto van mijn vader in betere dagen tegen.

Volgens hem op de Moswijk als inval-kapitein geladen met containers.

Met mijn broer (rechts) en mezelf (links) ...  :smilie_character_pipe:

Floris

[Willem Visser]

Kreeg foto's gestuurd voor op mijn website van Peter Berlijn die ook een korte periode bij de NRM heeft gewerkt
en gevaren op de Sjoukje (charter met als kapitein W.T. ten Wolde), de Dalwijk bij kapt. Chris vd Meer,
op de Oosterwijk en op de Veldwijk bij Gerrit Kaptein.

Weet niet welke origineel van hem zijn of verzameld via internet....


















Floris

[Willem Visser]

Do Strijp

[Willem Visser]

Hier gaat de (rivier)loods aan de wal.
Het voor mijn tijd (1974)  :yahoo: Als de loods, die vanaf Mannheim naar met de omgeving Straatsburg voer, en het schip in de buurt van zijn woonplaats overnachten werd hij met de zwierboom aan de wal gebracht (met een fiets....) :smilie_character_fishing: Er waren op de oudere NRM schepen ook een loodshut. Omdat ze langer als een dag over dat stuk rivier deden en overnachten ze aanboord. +

In mijn tijd, als we al een loods namen, dan ging die vaak met de taxi en de trein naar huis en was de vaartijd ook een stukken korter.
Als we met mijn vader op de Moswijk in Mannheim lagen te wachten op een loods kwam die vaak gewoon niet als er geen 'voorspan' zoals de Waalwijk er was. We waren dan 2 dagen bezig met varen ipv 1 met de voorspan. En met voorspan had je weer geen loods nodig want dan sleepte de voorspan je die gewoon door de rivier
:sport_003:

In mijn tijd zijn er ook de autokranen aanboord gekomen en hijsen ze de auto zo aan de wal of op het (achter)dek en wanneer nodig voor de vaarhoogte in het ruim.
De woningen van de huidige schepen zijn groter dan een luxe appartement en mooier ingericht.  Dat beeld van vroeger klopt niet meer.

Floris

[Willem Visser]

Vond ook de foto van de laatste dag aan boord bij mijn ouders op de Moswijk in de zomer van 1977  :smiley_star:


Floris

[Willem Visser]

In het binnenvaartarchief de Troostwijk opgezocht:
Zoals daar op de kleurenfoto heb ik de Troostwijk nog zien varen.
even de andere foto's lenen  :smilie_character_police:

in 1913


en in 1949


Bijzonderheden:
In 1949 bij Prins in Arnhem omgebouwd tot motorvrachtschip. Had accomodatie voor 4 passagiers.
Op 31-12-1978 afgevoerd en in 1979 in Grave gesloopt.

Floris

[Willem Visser]

Hier weer iets over de Zuidwijk


ss Zuidwijk.              nr. 3.


Een reis met achen en we”en .

We hadden in Duisburg bij Krub (groot staalbedrijf).
Knuppels geladen zijn stalen ruwe half producten de verder nog bewerkt moeten worden, het was al een tijdje oorlog.
De personen die ons laden waren Russische meisjes krijgsgevangenen.
Het was mooi zomerweer en mijn jongste zus zat aardappelen te schillen op de bank naast de roef, toen ze klaar was gooide ze de schillen en wat slechte aardappelen in het water ,viel wat aan de kant net in het water  en op de schuine walkant.
Een van de meisjes gaf een schreeuw en rende er naar toe.
De bewaker een oudere Duitse soldaat met beenprothese liet haar gaan.
Ze stopte een stuk aardappel in haar mond. De meisjes bleek later rammelde van de honger.
We mochten in overleg met de soldaat wat boterhammen en aardappelen aan hun geven.
Een van de meisjes kwam naar mijn zus. Wees op haar halsketting met kruisje eraan.
Ton trok ze onder haar kleding ook een kettinkje met een kruisje eraan, en sprak in gebroken Duits
,ich auch cristin.Mijn vader gaf de soldaat en kraandrijver wat van zijn zelf gesousde tabak.
De lading moest naar Karlsruhe.
In Dusseldorf naar binnen om kolen te bunkeren.
Het was grondklein water (laag),We hadden dus niet veel geladen, ruim een was leeg en in de rest van de ruimen twee drie vier en vijf was de lading uitgevloerd, en de schroeven staken niet geheel onder water.
Aan de stadskant lag een zandbank, mijn vader ging langzaam achteruit de haven uit.
Maar er kwam net een radersleepboot met drie schepen er achter langs de haven en nog een raderpassagiersboot.
Die trokken nogal wat water uit de haveningang, en daar lag aan de stadskant een zandbank.
Er klonk een droge klap, mijn vader terug in de haven ,en gekeken of er wat stuk was.
Niets kunnen zien ,dus de reis naar Karlsruhe vervolgd. In Ludwigshaven een loods aan boord.In de  bovenrijn kwam altijd een loods aan boord.
We hadden 2 vaste loodsen bij de NRM(nieuwe Rijnvaart Maatschappij)De ene was hr. Bender, en klein stevig gebouwd heertje, de andere een statige Duitse heer. Hr Holzinger  Mijn vader had de ss Zuidwijk van voren iets dieper geladen(als je dan soms vast kwam te zitten viel je niet dwars.)
Opvarend langs een zandbank, voelde we een stevige tik, mijn moeder kwam naar buiten en wees naar beneden(was een teken dat we wat geraakt hadden, of dat we over het grind schuurden)Kilometerstand genoteerd in scheepsjournaal, en later doorgegeven aan Wasserbou (Duitse dienst van bebakening).
Mijn vader liet in ruim een via de pompkoker water pijlen(lijntje met aan eind metalen peilstokje van ongeveer 15 cm. En na enige tijd bleek er water in ruim een te staan, gestopt anker er onder. en luisteren maar door geluid van water en rollend grind op de bodem.
Was er niks te horen Dus in het midden van ruim van voren af aan een plank er uit, en ja er was een klinknagel uit. Gaatje afgedicht met stempel.
Ruim met dubbele handpomp lens(leeg) gepompt. Bij Karlsruhe de haven in, want daar moesten we lossen.
Mijn vader ging na invaren van een haven altijd met de kop(voorkant)richting uitgang.
Maar ach toen het roer dwars achter de kont lag, en de schroeven in werking gezet werden, een doffe klap op achterdek, het kwadrant plat op achterdek. Langzaam met een schroef vooruit en andere achteruit naar de wal gekomen. Er was geen roerblad meer onder de achtersteven.
Lading gelost, mijn vader was met de roeiboot, en een man extra, met haakstok het roer gaan zoeken. En heeft er een lierdraad aan vast kunnen maken.
Aan het eind van roer zat een harpsluiting. Daar werd als op stil water de wind van achteren was ,een lierdraad op vast gezet. Dan rammelde het roer niet.
Toen we gelost hadden en leeg waren ,een visbout geplaatst. Visbout is 3/8 ww boutje met bolle kop en aan eind schroefdraad ongeveer 4 cm lang een punt eraan ,en in de punt een klein gaatje. Werkwijze, een dubbele lijn aan SB en eraan vast een enkel lijntje aan BB. Dan van voren af aan onder romp trekken. Enkele lijn aan BB doorhalen zodat dubbele lijn ruim voorbij gat is. Dubbele lijn ver uit elkaar trekken zodat V onder de romp ontstaat.
Afdichting van klinknagel gat er af.Stukje stalen pen met een dun staaldraadje eraan laten zakken. Dubbele lijn omhoog halen ,en pen met staaldraadje omhoog trekken. Gat met dotje afdichten.
Visbout er aan met hennep en vet onder de boutkop. Aan lijntje in ruim  binnen halen, ook daar weer hennep met vet er op, en dan de moer erop(moer is in de vorm van sluit ring wel een cm. dik en aan twee kanten een omhoog gebogen stukje rond  6 mm staal.)Geheel vastdraaien ,en alles is weer dicht.
Het roer met kraan op achter dek.
We zijn toen naar `Straatsburg gesleept(vraag me niet hoe ,dat weet ik niet. Boven de Zuidsluis was een scheepswerf met helling.
We hebben daar een hele poos gelegen, de bemanning ging voor een groot deel met andere boten naar huis.
Met pa veel rondgezworven en gevist en gestroopt. Ook met de roeiboot gezeild, maar wel met zwemvest aan.
In de fundatie van de helling, was water ,met plantjes, en soms wat kleine visjes(allemaal de vrijheid gegeven).
De romp werd een goede beurt met teer gegeven.
Later hoorden we dat de Wasserbou een stuk schroefas met nog twee bladen er aan opgevist had, derde blad was eraf.

Do Strijp

[Willem Visser]

[Willem Visser]

Hier de zusterschepen Westwijk en Waalwijk in de sluis

Floris

[Willem Visser]

Borneokade in 1959




Floris

[Willem Visser]

Do Strijp.

[Willem Visser]

Do Strijp

[Willem Visser]

zag in het archief van Bertus dit logo...

Je moest ergens je overal (kleding) ophalen bij de KNSM, ik weet niet meer waar 
Toen ik in 1974 als scheepjongen bij mijn ouders op de Moswijk aanboord kwam, met 15 jaar, was de kleinste maat nog te groot en heeft mijn moeder de broekspijpen en de mouwen ingekort....
Een paar later ging ik als stuurman naar de Waalwijk en kreeg toen een veel grotere maat (weet zo gauw niet meer welke...)


Dit mooie logo ben ik nooit vergeten:


ook niet omdat ik bijna mijn vader niet anders herinner uit die tijd altijd met een overal ook al ging hij 'naar kantoor'
Mijn andere kapitein, Jan Nijenhuijzen, ging dan altijd 'gewassen en gestreken' naar kantoor.

Ton Kompier

[Willem Visser]

Do Strijp

[Willem Visser]

Zuidwijk

We lagen voor anker stukje onder Niersrein, bij de Nackenheimer-wert. Mijn vader had nog een reep uitgezet om wat paling te vangen.
In de nacht kwam de meester mijn vader roepen dat hij even aan dek moest komen (mijn vader was hardhorend),het leek wel dag ,er hingen overal lichtkogels in de lucht,en door de bomen konden we ,wat leek op een vliegveld zien, maar toen Pa met de verrekijker ging kijken was het namaak, huisjes en opslag en vliegtuigen die heen en weer werden gereden.Even later regende het bommen en brandbommen op het nep vliegveld.
Een brandbom sloeg in de verhaalkop van de achterlier, sloeg daar een gat in en ging daar liggen branden.(brandbom was een langwerpig stuk staal rond ongeveer 6 cm.lang 20 cm. en daarop van blik een bus waar fosfor in zat).Gelukkig liep ook een deel op de beschermplaat van de stoomleiding die naar de lieren liep.
Alles werd afgedekt met natte as uit de vuren in de stoomketels.
De volgende morgen spul buiten boord gegooid met scheppen uit de machinekamer.Er zaten maar een paar palingen aan de visreep.
We moesten in Mannheim laden, bij het omhoog halen van de mast en sprieten prikte mijn Pa zich aan een vleeshaak.Tijdens het laden ging zijn hand erg pijn doen en werd vurig en dik.Dus met vertegenwoordigen van de firma naar ziekenhuis samen met mijn moeder.Het bleek dat er resten van fosfor in de hand zat,Pa moest blijven en direct geopereerd worden .Een paar dagen later kwam hij weer aan boord, met zijn arm in mitella.
De wond moest verzorgd worden, oen het voor de eerste keer open ging lagen er drie rolletjes verband in de wond aan bovenkant van zijn hand.
Hij kon zijn vingers wel buigen, maar niet strekken. De pezen aan bovenkant waren weg, het heeft een tijd geduurd voor de wond dicht was, en het bleef een vreselijk litteken.
Hij kon wel wat vastpakken, maar om iets los te laten moest hij zijn hand buigen, en het vel bovenop de hand trok dan zijn vingers omhoog.
We lagen in Ludwigshafen in de Leopoldshaven en moesten grondstof lossen.Deze haven is na de oorlog gedempt met puin van de stad.
Dat was bij een fabriek die van soort zandsteen grondstof maakte om schuurmiddel van te maken.Zeg maar „vim”.
Dat ging met onze eigen mast en spriet, het waren tamelijk grote stukken steen.
We mochten in geval van luchtalarm onder de fabriek in de kelder schuilen.Er was luchtalarm af gegaan en wij zaten met nog meer personen in de kelder onder de fabriek.
Het regende bommen rondom en de kelder werd gevuld met heel fijn stof vanuit de fabriek ,het leek wel mist.Op eens wat geschreeuw en tumult, er werd een gewonde vrouw binnengedragen, ze was in verwachting.De bevalling begon, en ik heb het kindje horen huilen maar ik mocht het niet zien.
Opeens kwam een brandwacht van de fabriek mijn vader roepen, ze gingen naar boven.Even later ging het luchtalarm op veilig en mochten wij eruit.
Er was een brandbom tegen de luchtkoker van de slaapkamer gekomen en tegen roef aan het branden.Er werd vanaf de walkant met waterstraal geblust, we hadden in de roef
veel rookschade, want de kurk isolatie was gaan smeulen.Er lag op het dek een stuk rond ijzer en wat resten blik.De brandweer vertelde dat we heel voorzichtig moesten zijn met eventuele resten van de brandbom.
We hadden in Keulen gelost maar waren nog niet geheel gelost.In de nacht was er luchtalarm, dat bestond uit drie signalen—vooralarm—luchtalarm —en dan hoogalarm, als dat afging moesten de deuren van de schuilkelders gesloten worden.We moesten nogal een stukje lopen voor we bij de schuilkelder waren, en intussen begonnen de brandbommen en andere al te vallen.Mijn vader drukte mij in de uitsparen onder het perron dat langs het pakhuis liep, er naast was een spoor rails.Er kon een plaat over perron en in de open spoorwagon geplaatst worden, en met steekwagentjes goederen in de wagon geladen worden.Er lag nogal veel afval en er groeide gras en onkruid, even later werd het veilig signaal geblazen.Onze kleren waren nogal vuil geworden, we hoorden later dat er een bom in het trappenhuis van de schuilkelder was ingeslagen en er nogal wat slachtoffers waren.


Het leven aan boord.
Veel met stoom.De twee 3 cil. stoommachines vroegen nogal wat onderhoud, regelmatig op div. punten smeren.Vaak moesten van een lager een vulling getrokken worden, en ook wel lagerschalen vervangen, en pas geschraapt worden.
Maar het was wel allemaal rustig, je kon er zelfs rustig praten.Je hoorde wel het geluid van de 2 machines, en het openen van de vuurdeuren,,het werken met de slijs (zeg maar zeer lange pook, de stokers hadden in een hand natte doek ,want de steel werd behoorlijk warm).Het onder de roosterbaren weg halen van de as.De as moest vaak nog wat nageblust worden. En dan door 2 stokers afgevoerd worden.In de luchtkoker zat in de 1/2 omtrek een schuifdeur, die kon open ,en er boven zat een draadhaspel ,met een zwengel aan de buitenkant, er waren 2 asemmers.Vullen en onder de luchtkoker zetten ,haak aan de beugel.Dan draaide de stoker die aan dek stond de asemmer omhoog en gooide deze leeg buiten boord.
Het ketelwater moest ook regelmatig aangevuld worden, dat ging met een 1 cil. stoommachine waaraan een plunjer pomp verbonden was, dat maakte een duidelijk hoorbaar geluid.Als er soms onverwachts langzaam aan gedaan moest worden, dan ging de veiligheid open.De stoom ging dan via de stoom afblaas pijp, die voor de schoorsteen stond de vrije lucht in, maakte wel goed herrie.
Ook gebeurde het een heel enkele keer ,als de stoker niet goed op lette.Het ketelwater laag was—veel stoom werd gevraagd—en het vuur wat afzakte— de druk zakte dan weg.
Het ketelwater kreeg dan kans om met grote bellen aan de kook te komen, waardoor er veel rumoer en stroming ontstond.De machine ging dan op langzaam, door de grote stoombellen liep dan de druk in eens erg op en de veiligheid ging open.De met veel ketelsteen vervuilde stoom kwam dan met veel geweld uit uit de afblaaspijp.
Aan dek zat dan alles onder de na opdrogen onder witte ketelsteen, die er zeer moeilijk af ging.Tot veel ergernis van dekpersoneel die maar moest zien het er weer af te krijgen.
Ik mocht vaak de meester(machinist) met het maken van likkertjes.De meester had stukjes ijzerdraad, ongeveer 20 cm. lang, hij boog dat dubbel, en hield de einden vast met een tag.Hij had dan een eenvoudig wikkel machientje, bestond uit een stukje lagerbrons met gat van ongeveer 1 cm. Daarin stak een as je ,dat aan een kant tot slinger gebogen was met een houten handvat dat kon draaien om de as.Aan de andere kan uitgesmeed tot ongeveer rond 7 mm.Daar was een haakje aan gebogen.
De meester stak het dubbel gebogen draad achter het haakje en nam het in de tang, jk kon dan draaien tot het geheel getordeerd was.We maakten er altijd een heel stel, als we daarmee klaar waren, staken we een stukje lampenkatoen van ongeveer 20 cm. tot de helft in het oogje, dat werd dan plat geknepen.
Op veel plaatsen in machinekamer had je likkertjespotjes, dat waren potjes van messing ongeveer 12 X5X6 cm.met in het midden een buisje dat 1 cm onder de bovenkant stak.je stak nieuw likkertje in het pijpje en vulde het bakje met olie, door de capillaire werking liep heel langzaam olie naar te smeren punt.Ik weet niet meer of de lieren aan dek ook zo gesmeerd werden.
Ook maakte meester de Rijk een hijskraan voor me ,en daarvoor had hij na veel proberen een grijpertje gemaakt met drie draadjes er aan, moest wel met 2 zwengeltjes draaien, eerst een om de open grijper te sluiten en dan samen omhoog, kraan zwenken en dan de zwengel met 2 draadjes vasthouden en de andere laten vieren.Ik heb daar zeer veel mee gespeeld.Ook had hij een kleine mast en spriet voor mij gemaakt, ik kon als de luiken niet met lading bezet waren, de mast onder de beugel van versluitboutje vast zetten en de stagen op zei en een naar achteren.Ook daar had hij een heel mooi litertje voor gemaakt, de spriet deed ik met de hand heen en weer.
De meester had ook veel leesboeken in zijn hut ,en het allermooiste vond ik 20 duizend mijl onder zee van Jules Verne.
Mijn moeder deed de was in een houten wasmachine, maar ik moest de zwengel bedienen en later de wringer.Ook kolen halen was mijn werk en houtjes hakken(ze waren wel voorgezaagd op 20 cm.Het laatste 2 of 3 houtjes wel met tang vasthouden, en dan pas afhakken.
Mijn vader had vaak op de brug naast de stuurhut konijnen, aan elke kant 2 stuks, en het liefst Vlaamse Reuzen, we gingen als we ergens in een haven lagen gras—paardenstekken —klaver snijden.Pa nam dan vaak een paar strikken mee ,maar die waren dusdanig gemaakt dat ze niet geheel dicht gingen de beestje zaten wel vast maar gingen niet dood.Bij ophalen nam hij een konijn mee en andere liet hij weer los.Als er tenminste wat in zat.



Kind aan boord .
Ik was een nakomertje scheelde elf jaar met mijn jongste zus Cor.
Mijn oudere zus Riet was in de oorlog als hulp in de huishouding gegaan bij een Duits gezin waarvan de moeder Nederlandse was, dat was in Boppard.
Ze had met mijn vader af gesproken dat als wij voorbij kwamen hij een bepaald signaal met de stoomfluit zou geven ,als ze dat hoorde ,zwaaide ze met een handdoek of wit sloop uit het raam. Het huis stond wat hoger tegen de berg aan.
Wij keken dan met de verrekijker naar haar, ook bracht de loods die in gebergte aan boord kwam vaak een brief mee.
De loods was vanaf Caub —>naar St. Goar Ze kwamen met een roeiboot aan boord.
Vandaar kwam de loods met een motor bootje aan boord tot Bingen.
Boven Bingen werd de rivier weer een stuk breder en stroomde ook veel rustiger.
Er lagen in dat stuk ook veel eilanden in de rivier, sommige met mooie landhuizen er op.
Er waren overal aanlegsteigers, waar we vaak wat moesten lossen of laden.
De stoker en matroos en stuurman hielpen dan vaak met lossen of laden, want veel Duitse mannen waren soldaat.
Mijn vader en de meester hadden de handrem van de lier met een verlengstuk langer gemaakt, en de stoomtoevoer gedeeltelijk begrenst, zodat ik maar voor een derde stoom kon geven. De bediening was eenvoudig, je had een afsluiter om betreffende lier stoom te geven, dan een handle met drie standen .
Vooruit—neutraal—achteruit. Mijn Pa of een van het dek personeel draaide de stoommachine eerst warm, dan liep hij rustig een mooi regelmatig.
Pa bleef aan dek staan, hij bediende de gei, dat was een touw dat aan een kant met een harp sluiting aan de buiten boeiing vast zat en via een enkel schijf blok aan de top van de spriet, en dan naar de handen van mijn Pa. De andere gei werd ergens aan de wal vastgemaakt
.De stokers bleven aan boord om te lossen en de matroos en stuurman aan de walkant. De meester zorgde voor de vuren in de ketels.
Mijn vader was ook altijd bang dat ik in het water zou vallen, dus maakte hij diverse soorten zwemvesten voor mij, als ik niks deed dreef ik op mijn rug en hoofd werd ook ondersteund door een zakje gevuld met kurk.
Maar dat was niet ideaal, dus als we ergens in een haven lagen ,en het water een redelijke temperatuur had.
Trap buiten boord, een soort draagrek om, gemaakt van breed band.
Een touw dat Pa vast hield en oefenen maar. Ik had de zwemkunst al snel onder de knie.
Ook sprong ik al snel als we diep geladen waren zo buiten boord.
We hadden in Keulen -Niel kratten met platen glas geladen ,en zijn toen overgestoken naar Keulen om verder te laden.
Ik hoorde de volgende ochtend dat meester de Rijk met een beroerte in het ziekenhuis was opgenomen. We hebben in het Rijngauw op diverse plaatsen nog wat geladen en gelost. Het Rijngauw was boven Bingen(daar was de Rijn weer veel breder met eilanden en langskribben, op de eilanden stonden veel mooie huizen.
In de daalreis kregen we in Keulen een houten kist aan boord met daarin een loden kist met de resten van overleden meester de Rijk.
Vader heeft de rest van de daalvaart de Nationale vlag half stok gevoerd.
Net binnen Zeeburgersluis gestopt, mast omhoog en de loden kist aan dek gezet, en afgedekt met Nederlandse vlag, aan de Rijnloods vastgemaakt.
Daar werd de vlag door bootwerkers van kist gehaald(tot grote ergernis van mijn Pa)met kleedje afgedekt en in een vrachtauto af gevoerd
We lagen Zondags aan de Rijnloods om de andere week weer te vertrekken.
Daar kwamen een oud stuurman Ton Hulsman met vrouw en dochter Ellie op bezoek, ik had een schommel gemaakt aan de gestreken voorspriet.
Een los plankje op het touw om op te zitten. Maar helaas het plankje viel weg en ik viel tegen de lier van de mast, resultaat een gebroken rechter bovenbeen.
Ben toen in Onze lievenvrouwen -ziekenhuis terecht gekomen Hoe weet ik niet.
Daar met rekverband in bed. Mijn moeder hals over kop met wat beddengoed en kleding in de achter woning van ss Baardwijk, in ruim vier stond water, en de voorwoning was uitgebrand. Er lagen daar nog meer boten en schepen met oorlogen schade, naast de verbindingsdam tegenover loods een.
Ik kreeg van mijn pa nog een postkaart dat ze vertrokken waren ,gepost in Tolkamer. Toen ik weer uit ziekenhuis was gekomen.
Moest ik ook naar schippers school naast de spoorlijn Droogbak was de naam, ik ging daar elke morgen heen met een bootje wat het kantoorpersoneel bij het station op haalde. Ik vond het niks leuk op school.
Op een dag kwamen twee vletten onder de brug van de verbindingsdam uit, een met twee lange palen en een met zuurstof flessen en een acetyleen opwekker (was een vat met beetje water ,en daar werd carbid in gedaan).
Ze trokken een meerboei met een paal scheef, onder de waterlijn werd een gaatje gebrand, en de boei weer recht gelaten ,en dan bovenwater ook een gaatje gebrand.
Dan gingen ze naar de volgende boei, het duurde een poos voor de meerboeien onder water verdwenen, en ze borrelde nog een poos na.
Op een dag hoorde we een enorme knal, boven loods zes zagen we rook, en bij de volgende knal verdween er weer een kraan.
Bij loods een stond een opslag aan de waterkant, waar in vuurgevaarlijke spullen voor de zeeschepen was opgeslagen.
Er stond daar ook een kraan boven, de springlading werd aan de waterkant van de hijskraan wielen aangebracht, dan een enorme klap wat rook en de kraan viel in het water, was een droevig gezicht.
Mijn moeder maakte me in de nacht wakker, want er stootte wat tegen het schroefraam.(stalen bescherming rond de schroefas)
Bleek een vat te zijn iets kleiner als een normaal olievat, ik heb het met een touw vastgemaakt zodat het niet meer weg kon drijven.
De volgende dag een hijsblok aan de overloop vastgemaakt, en met de handlier op dubbel werk aan dek getrokken.
Het was een vat van 100 liter gevuld met heel fijne olie.

Do Strijp