KROONVAARDERSKNSM

[Huub.]

vervolg dokbeurt .



Voorschip vanaf dokvloer.



Schroef en roer in de steigers.



Schroef en roer in de steigers.



Achterschip.



Steiger onder kluisgat.



Schroef en roer in de steigers.

Wordt vervolgd.

Mvg. Henk en Huub .

[edeerbeek]

[quote="Huub."]Ed dat was toch een prachtig plekje bij de manoeuvreerstand op de Ganymedes stonden zelfs 2 rotan stoeltjes en een klein elektrisch kookplaatje onder de ventilatiekoker .
Ik denk er nog vaak aan terug , zeker aan dat lessenaartje met het manoeuvreerboekje . Met een wat nerveuze kapitein had je niet eens de tijd om het boekje in te vullen zo snel volgden de commando's elkaar op en bij de andere kapitein was het alleen maar een klappie achteruit en klaar met manoeuvreren . Ja een mooie tijd zou nog graag een reisje maken . Ik ben in 2019 mee geweest met de technische proefvaart van de Scot Explorer en ik moet eerlijk zeggen dat de huidige mach. kamers er erg mooi en overzichtelijk uit zien en zeker geen straf om erin te moeten werken . M'n zoon Pieter is nu superintendent bij Seatrade en 4 van de schepen die hij onder beheer heeft doen ook Vlissingen aan dus ik hoop nog een keer een kijkje te nemen op zo'n mooie fruitjager

Mvg. Huub .

Mvg. Huub .[/quote

--------------------------------------------------------------------------


er staan weer mooie foto"s hierboven huub, die luxe rotan stoeltjes hadden wij niet, wel hadden we a/b van de mercurius een hoog houten bankske in elkaar geknutseld zodat je over het bedieningspaneel( wat toen supernieuw was) kon kijken als een soort tennisscheidsrechters stoel, je moest er wel voorzichtig in kruipen anders stootte je je kop behoorlijk aan het bordes langs de stork motor, maar in amsterdam aangekomen kreeg de hwtk van kantoor te horen dat dat houten ding weg moest uit die mooie moderne machinekamer was geen gezicht.
dan zijn de tijden wel veel veranderd hë, maar ondanks al dat vroegere kantoor geneuzel een mooie tijd gehad.

we hadden op de maron ook een keer een oude koelkast aangesloten / afgetakt van de freon koelcompressor van de proviand koeling.
vroeger hadden we alleen gelijkstroom aan boord en aan een wisselstroom landkoelkast had je niets, dus compressor oude koelkast eruit gesloopt en koelspiraal aangestoten op de proviand compressor en werkte prima.

later in amsterdam brak hellemaal serieus de pleuris uit van hoe we er bij kwamen om een installatie te veranderen dus de koelkast verdween en is nooit meer terug gekomen.

tegenwoordig is al dat zelf knutselen niet meer nodig want alle luxe en vertier zijn vanzelfsprekend geworden denk ik.

ach, enzo heb je wel meer van die oude herinneringen die af en toe komen bovendrijven door het forum.

lijkt mij wel prachtig voor jou dat je nog veel verbinding hebt met de scheepvaart door pieter

gr ed

[Huub.]

Ed op de Es boten was toch wel 220 ~ aanwezig , ik had m'n eigen cassette recorder aan boord .

Mvg. Huub .

[alex rib]

ik heb op div es boten gevaren
ik had een akai bandrecorder met omvormer
op de maron heb ik een slinger reis gemaakt
daar hadden ze een wasmachine met zo n slinger
hoefde nooit overals te wassen
heb ik op de pericles chilie reis wel gedaan
schroben met groene zeep
gr alex

[edeerbeek]

gisteren paar keer wezen kijken naar de vuelta in breda enz. is wel een heel spektakel maar wel leuk om het meegemaakt te hebben met een groepje en met wat pintjes.
vroeger gingen we naar de "acht van chaam "waar het ook altijd gezellig was alleen na afloop wist niemand wie er gewonnen had.

wat ik me in m'n oude grijze massa kan herinneren was er vroeger gelijkstroom op de schepen ivm de toerenregeling winchen (jaren 60 ) later tijden ombouw automatisering/afstandsbediening enz met het zg fokkerkastje kregen we voor de voeding hiervan een omvormer in de machinekamer deze bestond uit een gelijkstroom motor met een aangekoppelde wisselstroom generatertje .

wij legden toen een geheim wisselstroom kabeltje langs de pijpen door de machinistengang met aftakkingen naar onze hutten.
was makkelijker voor de radio enz enz voor picups was het lastiger omdat het wel het amerikaanse 60 hrtz was, dus moest hierin een wieltje veranderd worden.

mijn eerste schip met volledige wisselstroom was op de mercurius want toen was ondertussen de wisselstrm ook goed te regelen ivm toeren hijskraantjes en winchen.
op de wal bestonden al langer toerengeregelde wisselstroom motoren maar vroeger reden de trams enz ook op gelijkstroom, hoe dat nu is weet ik niet

de mercurius was toen der tijd modern met airco enzo. heb er veel overuurtjes verdiend aan kleppen/zuigers en storingen hijkraantjes en de eigen heftrucjes aan boord, maar wel een leuke tijd gehad.
al gaf ik toch de voorkeur aan de oudere kleinere bootjes

vrg ed

[Huub.]

Ed was deze gelijkstroom motor met een aangekoppelde wisselstroom generator niet aan boord geplaatst voor de radar . Zoiets staat me nog bij .

Mvg. Huub .

[Huub.]

Getafix, eerste reis deel 9.

In Singapore gingen we voor de dokbeurt naar Sembawang Shipyards, een grote werf met dezelfde naam als aan de plaats van vestiging aan de noordkant van het eiland Singapore. De werf lag vrij dicht bij de Causeway, de verbindingsweg tussen Singapore en het vasteland van Maleisië.

Tijdens de dokbeurt werd een veelheid aan survey- en reparatiewerkzaamheden uitgevoerd. De grootste en meest gecompliceerde actie betrof een totale revisie van de hoofdmotor. De belangrijkste reden hiervoor was dat de motor door lekkages wel erg veel smeerolie verloor.

Ten behoeve van de reparatie van die hoofdmotor werd om te beginnen het dek tussen beide schoorstenen geopend waarna de motor bouwlaag voor bouwlaag tot aan de carterpan werd gedemonteerd en de delen stuk voor stuk uit het schip gehesen. Tenslotte werd ook de krukas uitgenomen.

Op de carterpan werd een installatie gemonteerd waarmee de gehele pasrand aan de bovenzijde van de pan werd gevlakt. Hetzelfde gebeurde in de werkplaats aan de wal met de pasvlakken van alle framedelen.

Nadat alles was gevlakt en gereviseerd werden de bouwdelen van de motor teruggeplaatst en de motor weer verder opgebouwd.

Bij het proefdraaien bleken de reparaties uitermate geslaagd en de olielekkages tot zo goed als nihil teruggedrongen.



Schroef en roer in de steigers.



Schroef en roer in de steigers.



Slepertjes bij de vleet.



Roer van onderen af gezien.



Achterschip “Getafix” in dok.



Schroef en roer in de steigers.

Wordt vervolgd.

Mvg. Henk en Huub .

[Huub.]

Helaas er zijn geen mach. kamer foto's .


Getafix, eerste reis deel 10.

Na de geslaagde proefvaart ging de “Getafix” laden bij Ardjoena Fields in Indonesië en via de Kaap naar Rotterdam.

Geladen werd een bijzonder soort ruwe olie. Olie die behoorlijk op temperatuur gehouden diende te worden wilde het spul nog verpomp baar blijven.



Een Maersk in het andere dok.



Nogmaals de slepertjes.



De “Getafix” in dok.



De “Getafix” in dok.

Dit was het laatste deel van mijn eerste reis op de “Getafix”. De volgende bijdrage zal gaan over de “Algorab”.

Mvg. Henk en Huub .

[Huub.]

“Algorab” deel 1.

In de tweede helft van 1977 maakte ik een reis als 2e wtk. op de “Algorab”. De “Algorab” was een zusterschip van de hier al eerder beschreven “Alchiba”. Het schip voer in de Rotterdam Zuid Amerika Lijn en gold destijds als het vlaggeschip van Nigoco. Maar dat was ietwat vergane glorie want het schip was het laatst overgebleven exemplaar van de serie. De zusterschepen waren ondertussen verkocht en de eerste schepen van een nieuwe serie waren inmiddels in de vaart gekomen.

Omdat mijn plakboeken eindigen bij mijn eerste reis op de “Getafix” zal ik bij de rest van de stukjes die nog zullen volgen uit mijn geheugen moeten putten. Maar gelukkig zijn er nog wel de foto’s. En die kunnen bij het schrijven hopelijk voor de nodige ondersteuning en inspiratie zorgen.

De exacte route en aanloophavens van deze reis kan ik me niet meer herinneren, maar in ieder geval monsterde ik aan en af in Rotterdam en werden Santos, Montevideo en Buenos Aires aangelopen. Maar waarschijnlijk zullen er meer dan de genoemde havens aangelopen zijn.

Aangezien het al weer eventjes geleden was dat ik voor het laatst in die plaatsen kwam, vond ik het best de moeite waard om in die steden opnieuw eens rond te kijken. Gelukkig was daar voldoende gelegenheid voor en heb ik dan ook volop van de mogelijkheden gebruik gemaakt om oude herinneringen op te halen en nieuwe ontdekkingen te doen.



De “Algorab” langs de kant in Montevideo.



Ontmoeten de “Adara”, ook VNGC.



Stadsgezicht Montevideo.



Stadsgezicht Montevideo.



Stadsgezicht Montevideo.



Stadsgezicht Montevideo.

Wordt vervolgd.

Mvg. Henk en Huub .

[Huub.]

“Algorab” deel 2.

Tijdens onze ligtijd in Buenos Aires liep daar de in augustus van dat jaar in de vaart gekomen en dus nagelnieuwe “Alhena” binnen. Wij kijken natuurlijk naar die nieuwste aanwinst. Nou, dat zag er best goed uit. Daar waren we het wel over eens. En dachten we, je kunt er op wachten dat je ook op zo’n schip wordt geplaatst. Maar dat zou voor mij uiteindelijk anders lopen, want ondanks dat ik bij Stork-Werkspoor op cursus werd gestuurd om de fijne kneepjes van de hoofdmotor onder de knie te krijgen en daarnaast op cursus ging voor het speciaal voor de serie ontwikkelde Planned Maintenance onderhoudssysteem, zou ik nooit op een schip uit de serie varen. Het binnenlopen van de “Alhena”, die keer in BA zou achteraf blijken de enige keer te zijn dat ik ooit een schip van de serie van dichtbij zag!

Na aankomst in Rotterdam bleek dit de laatste reis onder de Nigoco-vlag geweest te zijn. De “Algorab” werd uit de RZAL-dienst genomen en overgedragen aan Greek-Holland Shipping in Piraeus, volgens zeggen een dochtermaatschappij van Nigoco. Het schip kwam hierbij onder de Griekse vlag en de naam werd veranderd in “Ifestos”.

Aan mij de eer de Grieken wegwijs te maken. Maar aangezien het ervaren lieden waren hoefde ik ze niet al te veel te vertellen en bleek mijn belangrijkste taak het vertalen van de Nederlandse opschriften bij schakelaars, meters en op afsluiters etc. naar het Engels om daarna deze vertalingen met behulp van de Dymo-lettertang over te zetten op labels die in grote hoeveelheden (blaren in de handen van die knijptang) over de Nederlandse teksten werden geplakt.

Nadat ik enkele weken met onze Griekse collega’s opgetrokken was liggende in Rotterdam en met hen meegevaren was naar Antwerpen, werd ik bedankt en kon ik vandaar naar huis. Als beloning voor mijn diensten kreeg ik van de kapitein een schilderij uit de passagiersaccommodatie aangeboden. Ik heb het altijd nog …..




Stadsgezicht Montevideo.



Stadsgezicht Montevideo.



Stadsgezicht Montevideo.



De destijds nieuwste aanwinst, de “Alhena” loopt Buenos Aires binnen.



Idem.



Idem.

Hiermee eindigt het tweede en laatste deel van mijn reis op de “Algorab”.

De volgende bijdrage zal handelen over mijn tweede reis op de “Getafix”.

Mvg. Henk en Huub .

[Huub.]

Getafix reis 2, deel 1.

Na het snoepreisje op de “Algorab” mocht ik opnieuw naar de “Getafix”. Dit keer als tweede wtk.

Het schip was op dat moment aan het laden in de Perzische Golf, naar ik meen bij Kharg Island. Ik zou opstappen op het moment dat Doha werd gepasseerd.

Aldus geschiedde. Ik vloog naar Doha, werd daar opgevangen door de agent en door hem naar een hotel gebracht omdat het schip er nog niet was.

De volgende dag kreeg ik te horen dat het schip pas de dag daarna zou langskomen en dus had ik gelegenheid om de rest van de dag vrij te besteden. Nou, dat was snel bekeken. Allemaal nieuwbouw, weinig interessants en zelfs niet eens een terrasje om even lekker te zitten en wat te drinken. Na wat zoeken vond ik een soort van tearoom waar je een colaatje kon krijgen. Maar verder was het niks. Kil, ongezellig en nauwelijks publiek.

De volgende dag was er gelukkig bericht dat het schip in aantocht was en dat ik in de loop van de middag aan boord gebracht zou worden. Met een open bootje voeren we via een soort van riviertje naar de rede van Doha waar de geladen “Getafix” inmiddels lag te wachten. De overstap verliep vlot en ik kon er weer een aantal maanden tegenaan!



Gezicht op Doha vanaf het bootje.



Gezicht op Doha vanaf het bootje.



Gezicht op Doha vanaf het bootje.



Opvaart Dardanellen Straat.



Istanbul en de moskeeën.



Bosphorus richting Zwarte Zee.

Wordt vervolgd.

Mvg. Henk en Huub .

[Huub.]

Getafix reis 2, deel 2.

De “Getafix” was op het moment van aan boord stappen net begonnen aan de tweede reis uit serie van vijf met crude oil naar Constanta (Constanza) in Roemenië. In tegenstelling tot mijn eerste reis op dit schip gingen we nu wel geladen door het Suez Kanaal maar met dien verstande dat het slechts voor driekwart kon worden beladen vanwege beperkingen in de diepgang. Maar kennelijk waren er ondertussen wel dusdanige vorderingen gemaakt bij de uitvoering van de verbredings- en verdiepingswerkzaamheden dat die dit mogelijk maakten.

Constanta was in die tijd van de toenmalige Russische overheersing een vrij haveloze en troosteloze stad. Veel vergane glorie, gelaten mensen en een boulevard waaraan je kon zien dat het ooit een prachtige, mondaine bedoening was geweest maar waar nu troosteloosheid en leegheid troef waren.

Een leuk onderdeel van deze reizen was steeds weer het doorvaren van de Bosphorus en de passage van Istanbul. Veel beweging op en aan het water, veel bezienswaardigheden langs de kanten en verderop. Kortom, de moeite van het bekijken waard.



Bosphorus richting Zwarte Zee.



Mooi plaatje van Bosphorus richting Zwarte Zee.



Sfeerplaatje Bosphorus.



Sfeerplaatje Bosphorus.



Sfeerplaatje Bosphorus.

Wordt vervolgd.
Mvg. Henk en Huub .

[Huub.]

Getafix reis 2, deel 3.

Na een stuk of wat rondreizen was ik aan de beurt voor aflossing en de “Company” had in z’n alwetendheid besloten dat deze aflossing in Constanta diende plaats te vinden. Samen met 2 Maltese bemanningsleden. Helaas was het hen echter niet gelukt om vanuit Rotterdam volledige vliegreizen naar Nederland en naar Malta te regelen. En dus kreeg ik vliegtickets voor Boekarest en een pak dollars mee om e.e.a. zelf maar ter plekke te regelen. Ik heb het geweten ………

Om te beginnen moesten we ’s avonds nog van boord terwijl we pas de volgende dag zouden vliegen. Protesteren en jammeren hielp niet, we moesten en zouden die avond nog van boord. Allereerst naar de douane. Een drama, alles open, uitpakken, controleren en uitleggen. Toen dat eindelijk klaar was moesten we (het was al bijna middernacht) naar een soort van zeemanshuis. Slapen in een armoedig en niet al te fris kamertje. Ik had de ogen nog maar nauwelijks dicht, of we werden alweer geroepen. Opstaan en met een busje naar het plaatselijke vliegveld. Eenmaal daar aangekomen werden we met allerlei Roemenen in een soort van autobus met een vleugel erop gestopt voor een binnenslandse vlucht naar Boekarest. Ondanks dat het ding mudjevol zat kwam het kreunend en steunend van de grond en werden we zonder problemen naar onze bestemming gebracht.

Aangekomen in Boekarest moesten er dus ter plekke vervolgvluchten geregeld worden. Na van alles en nog wat geprobeerd te hebben lukte het uiteindelijk om voor ons drieën een vlucht naar Wenen te regelen maar wel met dien verstande dat die vlucht pas 24 uur later zou vertrekken. Dus dan maar naar Wenen en dan daar maar verder zien.

Ondertussen zit je dan wel op een troosteloos, armetierig en bijna uitgestorven vliegveld en moet je wachten en wachten. Dus eerst maar eens wat eten. En jawel, er was een restaurant. Zag er ondanks de vergane glorie op het eerste gezicht toch wel aardig uit. En de in het Frans gestelde kaart leek veelbelovend! Maar helaas, wat je ook aanwees, dat bleken ze juist die dag even niet te hebben. Het enige wat ze wel hadden was, ondanks de mooie Franse benaming, iets van een kleffe, grauwe smurrie met een smakeloos worstje. Bij gebrek aan beter er toch maar wat van gegeten. En daarna al snel een stoel gezocht om op te slapen teneinde de schade in te halen van de nacht daarvoor.

De volgende dag vlogen we volgens afspraak naar Wenen en kon ik daar soepel en snel tickets regelen voor de jongens naar Malta en voor mezelf naar huis.



Gezicht op Constanta.



Gezicht op Constanta.



Gezicht op Constanta.



Hut 2e wtk met doorkijk naar slaaphut + badkamer.

Dit was het einde van mijn tweede reis op de “Getafix”. Het volgende hoofdstuk handelt over mijn derde reis op hetzelfde schip.

Mvg. Henk en Huub .

[Huub.]

“Getafix”, derde reis deel 1.

Begin 1979 ging ik nogmaals als 2e wtk. naar de “Getafix”. Onderhand bekend terrein dus, die “Getafix”.

Zoals eerder aangegeven laten mijn plakboeken me helaas in de steek en daarom valt het mij moeilijk weergave te doen van de exacte route die we deze reis voeren. Maar als ik mij goed herinner stapte ik aan boord in Freeport op de Bahama’s waar een lading crude uit de PG moest worden gelost.

Hoogstwaarschijnlijk zijn we in ballast en op economische snelheid via de Kaap teruggevaren naar de PG, alwaar opnieuw werd geladen. Deze keer voor Houston Texas.

Ook deze reis ging weer via de Kaap en op economische snelheid en zou daardoor de langste oversteek worden uit mijn carrière. We deden er namelijk 48 dagen over. 48 dagen non-stop met als enige onderbreking een korte stop ter hoogte van Kaapstad voor een ontmoeting met het bootje voor de aflossers en de post. Voor iemand die van een rustig en regelmatig leven houdt bieden dit soort reizen ideale omstandigheden. Ikzelf had toch eigenlijk liever wat meer afwisseling en mocht graag iets meer zien dan alleen maar water. Maar ja ………

Het varen op economische snelheid had volgens mij te maken met marktomstandigheden. Hoe en wat precies weet ik niet meer. Wat ik nog wel weet is dat het langdurig varen op economische snelheid (= halve kracht) nu niet direct bevorderlijk was voor de conditie van de motor. Vervuiling alom met als gevolg forse vonkenregens uit de schoorsteen. Niet goed natuurlijk en gevaarlijk bovendien. Kwam de wind van voren, dan woei die vonkenregen wel van ons af en was er verder weinig aan de hand. Maar bij wind van achteren kon het gebeuren dat de stuurman (bij nacht) de vonken voor zich neer zag vallen, hetgeen dan reden was om van koers te veranderen en volle kracht te gaan draaien. Volle kracht totdat de boel weer was schoongebrand en de vonkenregen gestopt.

Bij vertrek uit Houston zagen we een geladen tanker van Maersk die op weg naar Houston schuin van achteren was aangevaren met als resultaat een forse schade aan de opbouw en lekkage in de machinekamer. Door de aanvaring was het schip uit de koers geraakt en aan de grond gelopen.



Vertrek Houston.



We laten Houston achter ons.



Aangevaren Maersk tanker.



Schade aangevaren Maersk tanker.



Aan de grond buiten vaargeul.



Zeegang in de buurt van de Kaap.

Wordt vervolgd.

Mvg. Henk en Huub .

[Huub.]

“Getafix”, derde reis deel 2.

Varend langs de Zuid-Afrikaanse kust en bij het ronden van Kaap de Goede Hoop kon het nog wel eens treffen dat je te maken kreeg met nogal wat zeegang. Regelmatig komen er grote golfhoogtes voor en af en toe zelfs zogenaamde freak-waves. Ook op de “Getafix” kregen we er mee te maken al is dat op bijgaande foto’s niet te zien. Hier zien we de min of meer normale zeegang voor die streken. Wat wel is te zien is dat het eigenlijk niet uitmaakt hoe groot je schip ook is, de golven lopen er gewoon overheen. Stampen doen dergelijke schepen nauwelijks omdat ze te lang zijn ten opzichte van de golflengte. Ze varen dwars door de golftoppen heen. Slingeren kunnen ze echter best wel al valt dat op de foto’s ook best mee.

Zoals eerder gezegd weet ik niet meer precies welke havens we deze reis hebben aangedaan. Zeker is in elk geval wel dat we ook in de Middellandse Zee zijn geweest want dit blijkt zonder meer uit de foto van Gibraltar. En daarnaast ook uit m’n aflossing bij Kreta, die ik me dan wel weer goed herinner.

Volgens mij kwamen we in ballast uit de Zwarte Zee. Waar de reis naartoe ging herinner ik me niet maar onderweg gingen we aan bij Kali Limenes, een eilandje aan de zuidwestkust van Kreta, om aldaar te bunkeren. Een eilandje wat eigenlijk niet meer was dan een rots met daarop een stuk of wat olietanks.

En ikzelf zou er afgelost worden. En dat gebeurde dan ook ……. Door een mannetje met een roeiboot!

Ik met m’n spullen in die roeiboot en het mannetje roeien, roeien naar de vaste wal van Kreta. Daar was een strandje met daarachter wat huisjes. Het bootje werd tegen dat strandje opgeroeid en ik mocht uitstappen. Met heel m’n hebben en houden.

En daar sta je dan in het zand. Mij werd duidelijk gemaakt dat één van die huisje een kroegje was en daar moest ik me maar melden.

Zo gezegd, zo gedaan. De kroegbaas was blijkbaar op de hoogte van mijn komst. Hij ging een taxi bellen en ik kreeg een colaatje en moest maar op het terrasje gaan zitten wachten. En zei hij, het kon wel even duren. Dat was inderdaad het geval want het duurde een paar uur. De taxi bleek van de andere kant van het eiland te moeten komen. Nu zat je daar op zich niet verkeerd maar toch, als je afgelost wordt wil je eigenlijk maar één ding en dat is zo snel mogelijk naar huis.

Eenmaal in de taxi gingen we via allerlei kleine weggetjes hoog door de bergen op weg naar Heraklion. Op zich een mooie rit, maar och, wat was het koud daar boven in die bergen. Daar had ik niet op gerekend en dus was ik daar niet echt op gekleed. Logisch toch, want als je aan Kreta denkt, denkt iedereen toch aan vakantie en mooi weer!

Toen we de bergen min of meer achter ons hadden gelaten stopte de taxi. Bij een waterpomp langs de weg. Mij werd te verstaan gegeven dat ik maar op een bankje moest gaan zitten wachten want allereerst moest de auto worden gewassen. Al dat stof van die bergweggetjes moest er toch echt eerst af.

Met een schoongewassen auto kwamen we ten langen leste aan in Heraklion en werd ik afgeleverd bij een hotel aan de haven. ‘sAvonds nog even wat in de buurt rondgekeken en de volgende dag naar huis gevlogen.



Op de Zuid-Afrikaanse kust.



Op de Zuid-Afrikaanse kust.



We naderen Kaap de Goede Hoop.



We naderen Kaap de Goede Hoop.



We naderen Kaap de Goede Hoop.



Gibtaltar met Europa Point Lighthouse.



Getafix bij Kali Limenes.

Dit was het einde van mijn derde reis op de “Getafix”. Het volgende deel handelt over mijn reis op de “SChelderix”.

Mvg. Henk en Huub .