KROONVAARDERSKNSM

[Willem Visser]

Donderdag 19 januari 2012 00.49 u

Het is idioot zoveel verschil als er zit tussen hoe ik me de ene of de andere dag voel. En dat kan zelfs per uur een verschil maken.... Het is hier nu Donderdag ochtend en ik voel me prima, alsof er (bijna) niets aan de hand is.
Ik kreeg vandaag ook een mailtje van een goede kennis die verpleegster is in Engeland, en zij schreef dat ze die coeliac block wel kent. Het is volgens haar een heel goed systeem, dus ik denk dat ik dat straks toch laat doen.
Maar ik wacht totdat Rachel weer naar huis is, gewoon om zeker te maken dat er uit die block geen complicaties komen die haar verblijf hier kunnen verpesten.

Gisterenavond zei de kleine meid ineens tijdens het avondeten: "Ik wou dat pappa niet meer ziek was; dan was hij meer normaal en dan kon hij me ook vaker meenemen naar de speeltuin." Een minuutje later kwam ze met "Maar pappa hoeft me niet mee te nemen naar Lollipop Kids, want soms legt hij zijn hoofd op tafel en doet hij zijn ogen dicht, en ik wil niet dat iedereen om hem lacht als hij dat in Lollipop Kids zou doen."
Ik zat daar toen wel even samen met Nena om te snotteren. Kirsty begrijpt wel dat ik flink ziek ben, maar ze beseft nog niet wat het voor haar wil zeggen dat ik straks dood ga en er dan helemaal niet meer ben.

Even nog als uitleg: Lollipop Kids is een een grote ruimte dat deel uitmaakt van een winkel centrum, en de ouders kunnen er met hun kinderen tegen betaling naar binnen. De kinderen kunnen zich vermaken met allerlei opgeblazen glijbanen, spring vloeren en dergelijke, en de ouders kunnen een kop koffie drinken of een kleine lunch nemen.
Ik voelde me daar nooit erg thuis want de meeste volwassenen die daar met hun kinderen komen zijn ofwel vrouwen, ofwel echtparen. Er zijn niet veel alleenstaande mannen dus als ik daar heen ging, zat ik altijd in m'n eentje aan een tafeltje te wachten totdat Kirsty helemaal happy en moe gespeeld was en we weer naar huis konden gaan. Ik heb niet het karakter dat ik daar als alleenstaande man zou kunnen aanschuiven bij een tafeltje waar een alleenstaande vrouw zou zitten, dus ik zit daar dan zo'n beetje duimen te draaien. Vroeger, voordat ik de tumor had, ging ik wel samen met Kirsty rondspringen in Lollipop Kids, maar nu is dat een andere zaak. Maar de kleine meid was daar altijd heel happy.

Anyway, ik vond die reaktie van Kirsty gisteren avond ontzettend lief en ik wou jullie daar even in laten delen.

Job

[Willem Visser]

Zaterdag 21 januari 2012 09.40 u

Overigens: de reden waarom ik bij mijzelf dat block laat wachten totdat Rachel weer naar huis is, komt doordat de specialist tegen me zei dat ik daarvoor waarschijnlijk maar een enkele dag in het ziekenhuis hoefde te blijven, maar het zou ook tot een paar dagen kunnen uitlopen. Als ik zoiets hoor, dan gaat er bij mij een rood lampje branden: wat kan er dan fout gaan zodat ik een paar dagen in het ziekenhuis zou moeten blijven, en kunnen die "paar dagen" misschien nog verder uitlopen ? Ik ga er van uit dat je altijd op het slechtste geval moet zijn voorbereid en dat kan inhouden dat als ik nu die block doe en ik heb de pech dat er van alles mis gaat lopen, dan zou de tijd die ik samen met Rachel kan hebben, daardoor helemaal in de soep kunnen draaien.
De kans dat er met die block iets mis gaat lopen is blijkbaar wel heel erg klein, maar evengoed..... Ik probeer altijd om voorzichtig te zijn.

Overigens: toen ik de chemo-specialist de laatste keer zag en hij me dus vertelde dat deze chemo verder weinig nut had, toen zei hij ook dat hij me een verwijsbrief zou geven voor een andere specialist die misschien andere ideeen zou kunnen hebben over wat ze nog voor me kunnen doen.
En tot mijn verrassing kreeg ik gisteren een telefoontje van de secretaresse van die andere specialist, om een afspraak te maken voor een gesprekje. Die specialist werkt in de "bestralings" afdeling van hetzelfde ziekenhuis.
Toen ik pas had gehoord dat ik pancreas tumor heb, keek ik via Google welke methodes konden worden toegepast voor de genezing. Ik vond een stuk of drie mogelijke oplossingen, en een daarvan was via bestraling.
Maar toen ik de chemo-specialist zag en ik deze mogelijkheden aan hem voorlegde, was zijn antwoord steeds dat die andere mogelijkheden voor mij niet toepasselijk waren; alleen chemo behandeling kon mijn leven nog iets verlengen. Dat werd dus later bevestigd door een andere specialist die ik zag voor een tweede mening.

Het was dus een verrassing te horen dat er nu mogelijk toch over bestraling wordt gedacht. Maar na een tijdje nadenken begreep ik waarom de specialisten nu van mening waren veranderd: het is mogelijk dat bij zo'n bestraling niet alleen de tumor het doelwit wordt, maar andere belangrijke organen die dicht in de buurt liggen zouden ook een dosis bestraling mee kunnen krijgen. En dat wil je wel voorkomen... tenzij de overblijvende levensduur van de patient toch al zo kort is, dat het niet veel meer uitmaakt of andere organen ook een opdonder krijgen van de bestraling.
Maar dat is alleen een beetje gissen van mijn kant; ik hoor er dinsdag wel meer van als ik die bestralings specialist ontmoet.

Goed weekend voor iedereen,
Job

[Willem Visser]

Dinsdag 24 januari 2012 04.50 u

Ik eet nu heel weinig. Soms eet ik een alleen maar paar hapjes over de hele dag, en mijn gewicht ligt nu op 67 kg. Als ik alleen maar aan eten denk, dan heb ik al een gevoel alsof ik moet gaan overgeven. Maar gelukkig komt het nooit zo ver.

Vanochtend ben ik voor een praatje bij die nieuwe specialist geweest. Zij bleek te werken in de bestralings afdeling van het ziekenhuis dus ik dacht dat ze misschien nu bestraling wilden proberen. Maar dat was niet het geval; ze praatte meer als een sociale werkster met me dan als een dokter. Dat klopte wel: ik zag later dat ze (als dokter, dat wel) werkt in de "palliative care" afdeling. Ik weet het nederlandse woord daar niet voor, maar palliative care wil zeggen "de zorg die een dokter je nog kan geven om je een comfortabel leven te geven, zonder veel pijn enz." Het heeft dus niets met genezen te maken; je gaat in palliative care als je geen kans op echte genezing hebt.

De chemo-specialist wilde nooit zeggen hoe lang ik volgens hem nog kon leven, dus ik vroeg dat vandaag weer aan deze dokter. Zij zei: "Het is geen kwestie van jaren en niet van weken; je moet in maanden denken." Daarna kwam ze met "Nog 4 maanden" wat wel zo ongeveer is wat ik zelf ook al heb gedacht. Maar het is toch een flinke klap als je officieel zoiets te horen krijgt. Dit moet ik dus even verwerken.

Beste wensen van Job

[Willem Visser]

Denk dat we hier allemaal met"de bekende mond vol tanden" staan Job.
Wat moet een mens nou voor een antwoord geven?......verschrikkelijk gewoon!
Zoals jij aan het aftellen bent,tellen hier er een heleboel mee met jou....
Het onvermijdelijke gaat gebeuren.......maar wanneer en hoe...?

Betrap mijzelf de laatste tijd op het feit,dat ik ook veel aan mijn eigen einde denk,en besef dat we gewoon maar een mens van de dag zijn.
Een ieder probeert zijn dierbaren zo goed als mogelijk achter te laten,en weet ook dat de eigen dood meestal meer verdriet en pijn geeft aan de nabestaanden,dan aan degene die de grote reis gaat maken......

Ik hoop dat die "palliative care"iets voor jou kan betekenen Job,en dat meen ik uit de grond van m,n hart.
Gewoon klote als je een ouwe taaie ziet spartellen......
Hou je hoofd zoveel mogelijk boven water Job....we denken aan je!

Sterkte,Ron

[Willem Visser]

Woensdag 25 januari 07.34 u

Ron, ik begrijp wel dat het voor jullie ook niet gemakkelijk is om steeds een goed antwoord te geven. Maar je daar maar geen zorgen over; ik weet dat er aan mij gedacht wordt.

En over het denken aan hoe jouw einde zal komen; dat heb ik ook al gedaan toen ik nog aan boord zat en nog geen idee had van die tumor. Dus ik vroeg me af hoe mijn einde zou komen en wat het beste zou zijn.... en dit is het zeker niet.

Het was gisteren ook voor Nena niet gemakkelijk om dit nieuws te verwerken. Zij wil eigenlijk nog steeds niet geloven dat ik nog maar zo'n korte tijd voor de boeg heb; ze denkt nog steeds dat ik wel een van die patienten zal zijn die veel langer leven dan wat de dokter hen heeft voorspeld. Ik zou voor haar willen dat ze gelijk heeft, maar ik geloof het niet.

Maar goed, morgenavond kan ik al tegen middernacht van huis gaan en naar het vliegveld om mijn dochter Rachel op te halen (die komt vrijdag in de vroege ochtend aan) en ik hoop dat we met ons allen een goede tijd zullen hebben.
Voorlopig regent het hier al twee weken lang, maar dat zal toch wel een keer omslaan

Beste wensen van Job

[Willem Visser]

Ik lees net dat noorden in Queensland een cycloon over zich heen krijgen.
hopelijk zakt het niet af naar Brisbane en omgeving.

Geniet de komende dagen maar lekker met de 3 dames om je heen.

Doe ze namens ons maar de groetjes.

Ton

[Willem Visser]

Donderdag 26 januari 2012 03.58 u

Ton,  we hoeven ons hier geen zorgen te maken over die cycloon: dat ding is zich bij de Noord-West kust van Australie aan het vormen. Daarna draaien ze vanaf de zee het land in, en omdat ze hun energie krijgen van het warme zeewater zwakken ze vrij snel af zodra ze boven het land komen. Dat geldt voor al dat soort stormen, dus orkanen (hurricanes), typhoons, cyclones en dergelijke. Ze worden in diverse gebieden anders genoemd maar het komt altijd op hetzelfde principe neer.

Hier in Queensland noemen ze die dingen typhones. Ze ontstaan Noord-Oostelijk van Queensland, ook weer boven de zee, en ze draaien ofwel naar het zuiden om een beetje parallel met de kust te gaan lopen (en in dat geval kunnen we zelfs hier in Brisbane nog onder de invloed van die dingen komen), ofwel ze schieten rechtsreeks het land in.

Op het Oostelijke strand van Fraser Island ligt het wrak van de "Maheno", dat schip werd in 1935 voor de sloop naar Japan gebracht maar toen de sleepdraad brak in een typhoon, strandde ze op Fraser Island.



Dan was er ook nog het wrak van de "Cherry Venture": die sloeg in 1973 van zijn ankers, ook weer in een typhoon met golven van 12 meter hoogte en wind 140 km/uur. Dat gebeurde bij Double Island Point, een stukje bezuiden Fraser Island. 
Toen ik pas in Brisbane kwam wonen en mijn eerste 4WD auto had gekocht, heb ik dat wrak ook nog op het strand zien liggen maar er was toen al niet veel meer van over. Je kon de kleppenstoters van de hoofdmachine boven het zand zien uitsteken; dat was zo ongeveer alles. Er was weinig of niets meer over van de romp van dat schip; niets dat nog een foto waard was. Evengoed hebben ze resten van het wrak in 2007 helemaal verwijderd vanwege het asbest risiko.

Ik heb via het internet nog deze fotos van de Cherry Venture gevonden; de eerste werd genomen toen het schip pas op het strand was gelopen:




En de tweede foto werd jaren later genomen:



Zo hebben diverse malen geprobeerd zowel de Maheno als de Cherry Venture  van het strand te trekken, maar steeds zonder succes.

Beste wensen van Job

[Willem Visser]

IS wel vreemd dat de schepen die op het strand beland zijn .
en dacht ik er gemakkelijk bij kunnen voor de sloop .
ze laten liggen tot ze vergaan zijn .
je zou zeggen een oud ijzer boer het graag zou slopen .
hier nu de oud ijzer prijs [schroot ] dacht ik € 0.28 pr kg .
je hebt zo wat kilo's bij elkaar .

Wil van Halteren

[Willem Visser]

Zaterdag 28 januari 2012 01.54 u

Wil, het moet niet gemakkelijk zijn geweest om de "Maheno" te slopen, want dat schip strandde op Fraser Island waar je alleen met een 4WD uit de voeten kan: er zijn geen verharde wegen.
Ik geloof dat ze wel hebben geprobeerd om het schip weer vlot te trekken, maar zonder succes.

Het is daarna nog wel een beetje "gebruikt"; er is bijvoorbeeld in de allereerste jaren dat het schip op het strand lag eens een bruiloft gehouden op het dek. En omdat het schip een beetje slagzij had, hebben ze van alle tafeltjes en stoelen aan een kant een stuk van de poten af gezaagd, zodat de gasten toch redelijk recht-op konden zitten.

Er is natuurlijk ook onofficieel door de plaatselijke bevolking heel wat aan mooie inventaris mee naar huis genomen, zoals een prachtige grand-piano uit de salon van de "Maheno". Men zegt dat die piano nog steeds in het huis van een van de plaatselijke politici te vinden is.
De "Maheno" werd ook in de Tweede Wereldoorlog door de Australische en Amerikaanse luchtmacht gebruikt als oefen doel voor bombardementen.

Men heeft ook geprobeerd om de "Cherry Venture" weer vlot te trekken; iemand kocht het schip op met het idee om het als een casino-schip in het gebied van het Great Barrier Rif te gaan gebruiken. Maar ondanks dat hij met bulldozers en andere bagger apparaten geprobeerd heeft een kanaal naar open water vrij te maken, had hij geen succes. Het schip is daarna vrij snel weggerot.

Het goede nieuws is verder dat mijn oudste dochter Rachel zonder problemen is aangekomen. Het vliegtuig lag zelfs een kwaartier voor op het officiele schema, dus ze kwam al rond 0130 uur door de douane en immigratie heen. En het was nog redelijk droog weer ook, hoewel het gisteren weer regende ... en vandaag ... en morgen ... ga maar door
Er komt een lage-druk gebied over Queensland heen; dat geeft al die regen. Er staan hier in het zuiden van Queensland en in het Noorden van New South Wales heel wat wegen onder water, en sommige huizen staan een meter in het water. Maar het is lang niet zo erg als een jaar geleden.

Aan de westkust van Australie heb je "Iggy", een orkaan die daar langzaam aan sterker begint te worden. Een maand geleden kregen ze daar met de orkaan "Heidi" te maken, dus al de regen (en wind) die ze nu van Iggy kunnen verwachten, is niet bepaald welkom.

Voor wat mijzelf betreft, dat gaat niet geweldig. Vanochtend was het de eerste keer dat ik wakker werd doordat ik de pijn in de rug voelde; tot nu toe werd ik altijd gewekt doordat ik Nena en Kirsty hoorde opstaan. Ik heb dit met Rachel en Nena besproken, en ik ga proberen om maandag een afspraak te maken met een specialist in het ziekenhuis. Hij kan dan kijken wanneer hij die "block" tegen de pijn kan doen.
Ik was eerder een beetje (nou ja; wel ietsje meer dan "een beetje") benauwd door het idee dat ze twee flinke naalden on m'n rug zouden moeten steken om dan te proberen de juiste zenuwen te vinden. Maar ik hoorde van mijn nieuwe specialist dat zij die ingreep niet op deze manier doen; ze doen het via jouw mond, dan door de slokdarm en de maag. Dat klinkt ook niet geweldig, maar ze deden hetzelfde toen ze in het begin een stukje van het weefsel van die tumor moesten weg nemen. Daarmee konden ze dan onderzoeken of het een kwaadaardige tumor was of niet. Die hele procedure werd onder een mooie verdoving gedaan: ik kan me niet eens herinneren wanneer ik in slaap viel, hoe ik wakker werd enzo. Dus als nu de procedure voor die "block" op dezelfde manier gaat, dan weet ik al dat ik me daar niet benauwd voor hoef te maken. Mooi !!
En volgens de nieuwe specialist is het beter om die "block" in een vroeg stadium te doen; hoe langer je wacht, hoe meer kans je hebt dat het niet helemaal werkt.

Beste wensen voor het weekeinde,
Job

[Willem Visser]

Dinsdag 31 januari 2012 12.52 u

Even een korte update vanuit Brisbane.

Ik ga morgen samen met Rachel naar het ziekenhuis, waar ik een afspraak heb om nog eens te gaan praten met mijn nieuwe "specialist in palliative care".
Dan ga ik proberen zo vroeg mogelijk een behandeling te krijgen voor die "block" tegen de pijn in de rug, want dat is zelfs met mijn steeds sterkere pijnstillende tabletten anders niet onder de knie te krijgen. En het is nu natuurlijk niet leuk als ik thuis de hele dag op bed lig. Ik hoop nog steeds dat ik met Rachel een paar tochtjes kan maken; vooral Fraser Island staat hoog aan ons lijstje.

Rachel heeft af en toe ook iets last van hart kloppingen, dus het is misschien niet zo geslaagd voor haar om de "Bald Rock" op te gaan.

Verder wil ik alvast een grote groep van jullie bedanken voor het geld dat jullie bij elkaar hebben gebracht om ons hier met een mooi etentje te kunnen verrassen.
We waren van plan om afgelopen zondag uit eten te gaan, maar dat idee hebben we laten vallen vanwege het regen weer en omdat ik me toen ook niet geweldig voelde. We denken nu om bijvoorbeeld met ons viertjes naar "Australia Zoo" te gaan: dat is een grote dierentuin op twee of drie uur rijden Noord van Brisbane, opgezet door Steve Irwin. In het begin hield hij daar vrijwel alleen krokodillen, maar nu is het een complete dierentuin geworden. De kosten van dat bezoekje komen wel een beetje overeen met de kosten van een goed etentje, en ik denk dat zowel Rachel als Kirsty daar behoorlijk pret zullen hebben.

Jullie zien straks de fotos wel en ik houd jullie verder ook op de hoogte van het verloop met die "block" in het ziekenhuis.
Die behandeling kan (als ik bof) in een dag achter de rug zijn. Als dat inderdaad het geval is, dan ben ik waarschijnlijk meteen in een veel betere conditie om nog wat uitstapjes te maken. Duimen !!

Job

[Willem Visser]

Donderdag 2 februari 2012 u 01.08 u

Nadat Steve Irwin overleed was er een beetje ruzie tussen zijn vader die de beginnende dierentuin meer in de stijl van Steve wilde verder bouwen (dat wil zeggen "de belangen van de dieren komen op de eerste plaats"), en de echtgenote van Steve die het meer op een commerciele basis wilde voortzetten.

Die echtgenote heeft tenslotte gewonnen en de dierentuin is nu een groot complex, met een safaripark en dergelijke erbij. Zij is ook verder gegaan met tv series (documentaires) waarbij ze hun dochtertje Bindi een goede toekomst hopen te bezorgen.

Gisteren was ik ook in het ziekenhuis om weer die pijn block te bespreken. Ik hoorde nu dat er geen garantie is dat het nu nog werkt: blijkbaar was het beter geweest als ik dat veel vroeger had gedaan. Helaas kreeg ik in dat vroegere stadium niet de volledige informatie over wat die block zou inhouden, en ik besloot toen om even te wachten voordat ik die block zou nemen. In de tussentijd zouden de pillen wel goed genoeg werken. Dat is dus de verkeerde beslissing geweest maar met de informatie die ik toen had, was het voor mij een logische beslissing. Maar goed, nu wordt er gesproken over die block en wanneer ze dat nu kunnen doen.

Daarbij kreeg ik gisteren de volgende informatie:
= Het is niet zeker dat de block veel gaat uithalen.
= Als de block wel werkt, dat slijt de werking toch langzaam af en ze moet na een maand of drie weer herhaald worden.
= De block wordt in twee stappen gedaan. In de eerste stap wordt de betreffende zenuw een beetje tijdelijk verdoofd, om te kijken of ze de juiste zenuw te pakken hebben en of de block echt werkt. Als dat blijkt te kloppen en het werkt goed, dan doen ze een weekje later de tweede stap waarin ze die zenuw met alcohol dood spuiten.
= De block is geen wonder middel; zelfs als dat goed werkt dan moet ik toch nog pijnstillende pillen blijven slikken.
= In een later stadium (tegen het einde van m'n leven?) willen ze een permanente aansluiting maken op een ader, om op die manier gemakkelijk wat dan ook maar te kunnen inspuiten. Ik denk dat ze daarbij denken aan het morfine pompje dat Ton al heeft genoemd. Maar met mijn fobie voor naalden ben ik daar niet erg happy mee... Moet nog eens bespreken wat de voor- en nadelen zijn als ik zou besluiten die permanente aansluiting niet te nemen.

Het wachten is nu op nieuws van de specialist die de allereerste block moet zetten. Dat gaat inderdaad via mijn mond, slokdarm en maag dus onder goede verdoving en ik maak me daar geen zorgen over.

Job

[Willem Visser]

Donderdag 2 februari 12.49 u

Vanochtend kreeg ik een telefoontje van het ziekenhuis: ze kunnen op zijn vroegst komende dinsdagmiddag die block ingreep doen. Maar de specialist zei ook dat zijn secretaresse me een minuut of tien later nog terug zou bellen met de juiste tijd waarop ik dan in het ziekenhuis moet zijn, en ik heb verder niets gehoord van die dame. Die moet ik dus morgen even proberen te bellen om dit uit te zoeken.

De specialist zei me vandaag nog wel dat ik een nacht over moet blijven in het ziekenhuis. Je hebt blijkbaar het risiko dat door die ingreep jouw bloeddruk flink gaat dalen, en het kan ook zijn dat jouw pijn in de rug tijdelijk flink toeneemt. En als je die nacht in het ziekenhuis blijft liggen (aangesloten aan een infuus) dan kunnen ze meteen ingrijpen als dat nodig mocht blijken.

Het klinkt dus een beetje alsof het toch niet zo'n kleine routine ingreep is als ik eerder te horen kreeg, maar ik heb weinig keus. Ze hebben me alweer sterkere morfine pillen gegeven: ik slik nu 160 mg 's ochtends en hetzelfde 's avonds. Dat zijn langzaam werkende pijnstillers, die me de halve dag op het goede spoor zouden moeten houden. Maar vanochtend nam ik voor de eerste keer die 160 mg dosis en dat leek alweer weinig of geen verschil te maken in vergelijking tot de vorige 140 mg dosis: ik zit nog steeeds met redelijke pijn in de rug en dat verziekt m'n dag.
Hopelijk gaat het na komende woensdag beter lopen.

Job

[Willem Visser]

Woensdag 8 februari 2012 13.00 u

Gisteren ben ik naar het ziekenhuis gegaan voor die ingreep waarbij ze de zenuwen die klem zijn komen te zitten door de groeiende tumor (en die daarmee een pijn signaal naar de hersenen sturen) probeerden uit te schakelen.
Die behandeling zou via endoscopie worden gedaan, wat wil zeggen dat ze via jouw mond, slokdarm en maag de juiste plaats van die zenuwen proberen op te zoeken. Daarbij gebruiken ze natuurlijk wel iets om te kijken waar ze met hun instrumenten zitten; dat was in dit geval geluidsgolven. Als ze die zenuwen hebben gevonden, dan proberen ze die met alcohol dood te spuiten.

Ik maakte me geen zorgen over die behandeling: toen ze maanden geleden een sample van die tumor namen voor een biopsie, deden ze het op dezelfde manier en ik heb toen nergens iets van gemerkt. En dat was nu ook zo; geen problemen dus.

Maar hun schema liet deze keer wel het een en ander te wensen over. Niemand leek het er over eens te zijn of ik nou die nacht voor observatie in het ziekenhuis moest blijven of dat ik na die ingreep naar huis kon (zoals de vorige keer wel het geval was geweest).

Die hele endoscopie toestand werkt een beetje zoals een lopende band: je gaat in een kleine ruimte die met gordijnen is afgesloten op een bed liggen en je doet zo'n ziekenhuis jurk aan. Daarna wacht je op jouw beurt om geholpen te worden. Als dat zover is, dan rijden ze je met bed en al een centraal gelegen behandel ruimte binnen waar ze de operatie gaan doen.

Maar ik bleef maar onenigheid horen tussen die ziekenhuis staf: niemand leek zeker te weten of ik na die ingreep moest blijven of dat ik naar huis kon. Na de ingreep werd ik weer naar zo'n kleine ruimte gereden, waar de toegepaste verdoving langzaam kon verdwijnen. En voor de rest werd die zaal steeds verder leeg: alle andere patienten werden ofwel naar kamers gereden waar ze de nacht moesten blijven, ofwel ze gingen naar huis. Alleen ik bleef daar maar staan wachten.

Tenslotte besloot iemand dat ik toch maar voor observatie de nacht moest blijven, en ik werd met bed en al via een klein electrisch dingetje een stukje van de vloer gelicht waarna ik naar een kamer werd gereden.
Afgelopen nacht sliep ik natuurlijk weinig: er kwam om de twee uur iemand om mijn bloeddruk en temperatuur te meten. Ik lag ook met een naald in mijn hand via een slangetje aan een zak vol vloeistof gekoppeld, en ik was bang dat als ik in slaap zou vallen en ik zou me onverwachts omdraaien, dat die naald klem zou komen te zitten en misschien ongewild uit m'n hand zou worden getrokken. Dus ik bleef de hele nacht wakker.

Ik had gisteren wel gehoord dat de dokter om acht uur 's ochtends zijn ronde langs de patienten in de kamers zou maken, en als hij happy was dan kon ik daarna om negen of tien uur 's ochtends naar huis.
De verpleegsters kwamen intussen wel met ontbijt opdraven ("Ik heb geen zin, ik wil naar huis" !!!) maar ik zag geen dokter. Rond negen uur kreeg ik er de balen van en ik zei tegen de verpleegster dat ze moest uitzoeken wanneer ik naar huis mocht, want anders zou ik gewoon zelf gaan lopen. Ik had er de balen van.
Even later kwam er een andere verpleegster die zei dat ze heel verbaasd was dat ik de vorige avond niet naar huis was gegaan: er was geen speciale instruktie en geen reden geweest om mij die nacht te laten blijven....
Maar ik mocht niet zelf naar de uitgang lopen; een verpleegster zou me moeten begeleiden. En alle verpleegsters waren net bezig, zou ik een half uurtje kunnen wachten? Ik heb me dus laten ompraten om maximaal een half uur te blijven wachten, maar ik legde uit dat er thuis familie op me wachtte die ik in jaren niet had gezien. Dus als er na een half uur geen verpleegster beschikbaar zou zijn dan zou ik gewoon naar huis gaan, met of zonder begeleiding. Gelukkig konden ze toen ineens wel iemand vinden die met me mee kon lopen naar de uitgang....

Nena moest werken en ik wilde een taxi naar huis nemen; een verpleegster dacht toen dat ze me misschien in het ziekenhuis hadden gehouden omdat ze niet graag zien dat je na zo'n ingreep met een taxi of een stads bus naar huis gaat.

Maar goed, wat is het resultaat van die ingreep ? Wel, in het begin (vanochtend) leek het alsof ik zeker minder pijn in de rug voelde. Maar de dokter had me al gezegd dat met deze ingreep de pijn zeker niet helemaal zou verdwijnen: ik zou hooguit de sterkte van de pijnstillende pillen kunnen halveren. Maar die pillen zouden nog steeds de voornaamste pijnstillers zijn.

Vanmiddag kreeg ik iets meer pijn in de rug, dus nu is het afwachten en kijken hoe het er in de komende twee dagen uit gaat zien. Nena en Rachel waren vanochtend heel enthousiast toen ze hoorden dat de pijn veel minder was geworden, en ik hoop dat het morgen niet teveel een teleurstelling gaat worden als de pijn weer helemaal terug is gekomen... Maar dat is nog even afwachten.

Ik ga nu maar slapen; ik moet een paar uurtjes inhalen van afgelopen nacht.
Tot volgende keer maar weer,

Job

[Willem Visser]

Woensdag 15 februari 2012 01.54 u

De dokter had me al gewaarschuwd dat in misschien vijf procent van de gevallen, zo'n blockage ingreep geen verschil maakt. Je hebt dan na die ingreep nog net zoveel pijn als daarvoor, en bij mij is dat helaas het geval.

De eerste twee of drie dagen na de ingreep vroeg iedereen me natuurlijk of ik me beter voelde en soms was dat inderdaad het geval, maar soms ook niet. Maar nu er meer tijd overheen is gegaan is het wel zeker dat het bij mij niets heeft geholpen. Pech.

Voordat ze die ingreep deden slikte ik ook twee keer per dag 160 mg pijnstillende pillen, maar dat hielp niet veel meer. Ik had altijd wel pijn in de rug; niet echt veel maar toch genoeg om jouw dag te verpesten. Maar ik heb nu gevonden dat als ik nog meer pijnstillende pillen slik en daarmee van het oude niveau van 160 mg naar 200 mg ga, dan heb ik soms vrijwel geen pijn. Dus ik slik nu twee keer per dag die 200 mg.

De nieuwe specialist geeft me nu ook een receptje voor een nieuw soort pillen die volgens haar de moeite van het proberen waard zijn, dus die ga ik ook doen.
Intussen heb ik Maandag avond Rachel hier naar het vliegveld gebracht en ze is vanochtend (gerekend in mijn tijd) weer thuis aangekomen. Het laatste stukje van haar reis (van het vliegveld in Parijs met de metro; de trein en tenslotte haar auto naar huis) moet wel het zwaarste zijn geweest. Ze had alles bij elkaar zo'n 40 kilo aan bagage, verdeeld over twee rugzakken en een grote weekend-tas. Dat moet flink slepen zijn geweest; ik was wel blij toen ik een sms-je kreeg van haar om me te vertellen dat ze thuis was aangekomen.

Ik had haar graag meer van Queensland willen laten zien, maar vooral in de eerste week voelde ik me niet zo geweldig. Ik lag toen meer op m'n bed te rusten dan dat ik me in staat voelde om met haar te gaan rijden. Er is bijvoorbeeld niets terecht gekomen van ons kampeertripje naar Fraser Island, maar we zijn wel samen naar de Natural Bridge gaan kijken. Dat was echt een succes; ik zal er nog wel een paar fotos van plaatsen.

Maar iedereen heeft een goede tijd gehad en er is een goede band gevormd tussen Rachel, Nena en Kirsty. Daar ben ik echt blij mee. Nu is Nena begonnen te werken aan een visum-aanvraag voor haar jongere zus Dolly, om die vanuit de Filippijnen over te laten komen. Dolly kan haar dan hier in huis helpen, en natuurlijk is ze straks een grote morele steun voor Nena in de eerste weken of maanden dat ik er niet meer ben.
Rachel had graag langer gebleven, maar zij zit helaas zelf met de zorg voor haar dieren. Vooral nu het ook in haar woon-gebied in Frankrijk ineens serieus winter werd en al het dieren-drinkwater bevroor, hadden haar dieren wel extra aandacht nodig.

Ik hoop alleen dat de immigratie autoriteiten niet te lang doen over de behandeling van Dolly's visum aanvraag. Nena gaat optreden als de officiele sponsor voor Dolly en dat houdt in dat Nena om te beginnen haar eigen paspoort moet gaan vernieuwen; dat staat nog op haar meisjes-naam ook al zijn we al bijna tien jaar getrouwd. Als ik het tot 01 Juni kan uithouden, dan kunnen we die tiende verjaardag ook nog samen vieren Maar dat zou wel krap worden; ik moet daar maar niet teveel op te hopen. En daarna zouden we op 18 Juli de zevende verjaardag van Kirsty kunnen vieren.... maar er komt voor mij toch een keer een eind aan. Helaas.

Gisterenavond kwam Kirsty heel opgewonden met een grote bos bloemen aan: dat was het Valentijns cadeau van Nena en haarzelf voor haar daddy. Ze had er zelfs echte "cup cakes" bij; dat zijn kleine cakes die in een papieren vormpje worden gebakken en ze worden blijkbaar traditioneel bij Valentijns dag gegeven.
We hadden eerst gehoopt dat we voor een Valentijns etentje uit zouden kunnen gaan, maar nadat ik 's middags een uurtje samen met Nena in de city had rond gelopen (voor mijn bezoek aan de specialist in het ziekenhuis en voor Dolly's immigratie papieren) kon ik het toch net even teveel in m'n rug voelen. We zijn dus gisterenavond thuis gebleven maar de bloemen blos en Kirsty's enthousiasme maakten dat meer dan goed.

Nu ga ik verder met het regelen van dingen, zodat Nena zo weinig mogelijk heeft uit te zoeken als ik er niet meer ben. Ik zei gisteren tegen haar dat ik om te beginnen nu m'n Landcruiser wil verkopen, maar daar was ze het niet mee eens. Zij had het gevoel dat die auto nog het laatste ding is dat ik heb en dat me levenslustig kan houden, dus die moet ik nog even aanhouden. Dat is wel lief gezien van haar.

Job

[Willem Visser]

Vrijdag 17 februari 2012 09.29 u

ik denk er nog steeds over om een paar dagen op Fraser Island te gaan kamperen en daar heb ik deze auto zeker nodig....  Het is jammer dat ik er niet samen met Rachel heen kon gaan, maar er zijn daar nog heel wat leuke tracks die ik nog niet heb gereden. Die doe ik dan maar in m'n eentje.

Verder heb ik nog een paar fotos uit de twee weken dat Rachel hier was.
Om te beginnen twee fotos die onze hele familie bij elkaar laten zien. Eerst nam Nena een foto :



En daarna was het Rachel's beurt om fotograaf te spelen:



Toen ik me de tweede week van Rachel's bezoek even iets beter voelde, liet ik haar de "Natural Bridge" zien. Ik heb daar een paar jaar geleden al een paar fotos van laten zien (en uitgelegd hoe deze "waterval in een grot" is onstaan) dus ik laat nu alleen een paar fotos zien.
Om te beginnen kwamen we halverwege onze trip een kangaroo tegen; die stond heel rustig aan de kant van de weg gras te eten. Hij stond daar precies bij het ingangs hek van een gevangenis, maar dat is zeker geen "top security" gevangenis geweest :



Tenslotte kwamen we bij de waterval van de Natural Bridge aan. Het had een paar weken flink geregend en je kon zien dat de lucht in de grot iets meer met waterdruppels was gevuld; daarom heb ik de fotos van het interieur van die grot maar weg gelaten.
De eerste foto laat de bovenkant van de waterval zien, met het begin van een nieuwe doorbraak door het plafond van de grot:



Hier zie je halverwege de waterval :



En hier zie je waar het water door het plafond van de grot is gebroken, nadat het door middel van een draaikolk een perfekt rond gat heeft geboord :



Rachel was ook druk bezig met haar camera, maar die werkte niet zo goed. Daarom heb ik de meeste fotos genomen (inclusief deze laatste foto van Rachel):