KROONVAARDERSKNSM

[Willem Visser]

Evita Puta

In een wolk van lawaai lag het stoomschip 'Aldebaran' uit te hijgen in het Dique 4 van de oude haven van Buenos Aires. Maar zowel aan dek als in de machinekamer werd hard gewerkt; de lading en aantal lekke vlampijpen eruit en nieuwe erin. Stuurmansleerling Chrissie Maree leerde geforceerd Spaans in die dagen en kon zich aardig redden door achter een Frans of Engels woord o of os te plakken. Derde stuurman Hans Larsen alias Dokter King had hem echter gewaarschuwd niet op politieke uitingen in te gaan want de gewezen dictator Senor Juan Peron was hier en daar nog erg gezien en vooral diens blonde vrouw Evita hield de aandacht van El Pueblo nog gevangen. Het naar Kaap Hoorn puntig toelopende land was nogal nationalistisch getint en dacht dat het in het middelpunt van de wereld lag in plaats van aan de rand van een continent dat koude voeten kreeg aan de Zuidpool. Chrissie die veel in de ruimen en tussen de bootwerkers rondscharrelde, absorbeerde allereerst veel Spaanse krachttermen, hoewel hij nog niet kon weten dat er voornamelijk geslachtsdelen door de ruimen vlogen als er een kist of baal niet omhoog wilde. Het in Nederlandse boekjes 'caramba' was niet aan de orde, maar wel conju, caracho en hijo de puta – zoon van een hoer. Er waren veel termen die Chrissie niet begreep, hoewel hij zelf vaak werd uitgescholden voor ruigpoot, klauwe-lale-wapperen of stinkieals-de-pest. Stuurman Veringa had hem verteld dat het vaak gehoorde woord 'PUTA' net zoiets betekende als het Japanse 'MARU', zoals de Jappen aan kostbare dingen als schepen toevoegden.

Nou, puta was nóg duurder. Er waren Argentijnse schepen met namen als Argentina Puta, La Plata Puta, Rosario Puta, Andes Puta, enzovoorts. Er was bij Cornelis Verolme aan de Botlek eens een schip gebouwd met de naam Evita Puta. Chrissie had al rondgekeken in de haven, maar zag geen Argentijnse schepen met een dergelijk toevoegsel voor de kant liggen, zodat hij aannam dat alle putas dan zeker het ruime sop gekozen hadden. Hij had al begrepen dat Argentina één grote specialiteit had, het biefie de lomo, volgens overlevering 'n stuk van een os die wild over de pampas had gezworven, door een gaucho was gevangen en héél aan het spit was gebraden voor er een geweldig groot en sappig deel op iemands bord werd geschoven. Het water liep hem in de mond als hij eraan dacht! Chrissie koesterde een intens verlangen eindelijk weer eens land onder de voeten te voelen, maar verdiende het zout in de pap niet en had de strop dat de Zwarte Bende zijn als watertank in de sloep vermomde sigaretten had gevonden. En het leek nogal zo'n prachtideel Het kwam erop neer dat de leerling zich berooid in B.A bevond. Hij verkwanselde een paar sloffen sigaretten die hij uit zijn zeelaarzen haalde en die de aanslag hadden overleefd, en schoof de wal op toen hij eindelijk verlof gekregen had, mits hij zich netjes zou gedragen. Met grote ogen zweefde hij over de brede Avenidas Florida, San Martin, Lavalle en Cordoba, waar begeerlijke jonge vrouwtjes gearmd liepen met veel oudere, besnorde vetzakken van Argentijnen, ontweek de aanstormende Colectivos of stadsbusjes die als een zwerm horzels van alle kanten op hem aanstormden, en loerde langs het Plaza de Mayo naar die andere lekkere hompen vlees in de etalages van de tientallen restaurants en eethuizen. Het geld brandde hem in de zak maar hij kon niet besluiten het uit te geven en belandde tenslotte toch in het Zeemanshuis waar hij getuige was van het afslachten van een Engelse bootsmansmaat die in de boksring probeerde zijn gram op z'n bootsman te halen. Het bier was er goedkoop want de tipsy Engelse kok die naast hem zat bleek erg vrijgevig.

Chrissie verzwolg een paar cervezas waarna het bij de pater steeds leuker werd, want deze klom zelf in de ring en maakte in zijn lange rokken uitdagend een serie schijnbewegingen. Een paar onnozele nieuwelingen die wel eens 'n pater rot wilden slaan, lieten zich grinnikend maar te overmoedig in de bokshandschoenen hijsen. Ze werden achtereenvolgens met christelijk vuur door de pater uit de ring geslagen, kregen onder groot gelach een pleister op de linker- en daarna op de rechterwang, maar ook een bidprentje met de tekst: 'Zoek uw troost bij de Heer.' De Engelse kok fluisterde keihard dat de platte neus van de pater niet door een stuitbevalling was ontstaan, maar oebehoorde aan een beroepsbokser die zich uit wroeging voor een dodelijke knockout had bekeerd. Tegen die tijd had Chrissie het hier wel gezien; de cerveza kwam hem letterlijk de neus uit en hij besloot nu inderdaad een lomootje te gaan eten. Moeilijk opstaande uit zijn stoel op de eerste rij, zag hij de hofmeester staan die naar hem zwaaide en hem aan de mouw trekkend overtuigde mee te gaan naar de enige plek waar een Nederlandse zeeman zich op de duur thuisvoelde: de Bar Olandesa aan de Veinty Cinco de Mayo. Daar bleken veel maats te zitten, en er speelde een bandje dat van 'IK GOU VAN GOLLAND' een tango wist te maken, hoewel 'Piet Hein zijn naam is klein' het ritmisch beter deed. Na enige tijd was Chrissie zelfs bereid op de tonen van het Wilhelmus een Ppp ... olonaise te gaan lopen, vooral omdat ze het verdomden 'n biefie de lomo te serveren. 'Quero biefie de lomo!' riep hij hongerig, waarna een dame zijn hand op haar grote boezem legde en zei:' Ik heet biefie. Segat, me quero?'

Haar warme en blanke vlees stond hem niet tegen en hij dacht aan iets lekkers en waardevols, zodat hij 'Puta!' zei, wat hem een klap zonder bokshandschoenen op het linkeroog opleverde. 'Hijo de puta!' riep de dame razend, maar Chrissie wilde het weer goedmaken en antwoordde: 'Evita puta!' De barman brak daarop in een woordenstroom los, waar tussendoor Chrissie erg veel herkende dat hij van de bootwerkers had opgestoken, en liet zich op zijn eigen wijze ook niet onbetuigd. 'Hola, hola!' riep de barkeeper eigenwijs in de telefoon. 'Policia militar, por favor!' Op dat toverwoord stroomde de Bar Olandesa plotseling leeg, terwijl in de verte een sirene begon te loeien. De weg terug naar boord was steil, bochtig en kort, en ging rond graansilo's en onder treinstellen door naar de verlaten haven, waar de 'Aldebaran' verstild in een krans van lamplicht op de morgen lag te wachten. In de hut van de bootsman op adem komend kwam Chrissie erachter dat hij het gewezen staatshoofd van Argentinië voor een publieke vrouw had uitgemaakt. Hij wist precies wáár hij Veringa een blauw oog kon slaan, maar hoe kreeg hij de tweede in de ring van de pater? In de vroege morgen wist hij zeker aan een siefie de lomo te zijn ontsnapt en prees de wijze lessen van Dokter King, die dansend aan boord kwam stappen, nog even met een handkusje afscheid nam van een mujer linda (= mooie vrouw) in een supersnelle aportwagen, en fluitend de wacht overnam.
_________________
Old sailors never died

[Willem Visser]

Stoppe Dogge

Op een zinderende avond sloop in de oude haven van Buenos Aires een hongerige hond ongezien langs de matroos-van-de-wacht aan boord van het stoomschip 'Aldebaran' en meldde zich zacht jankend aan de deur van de kombuis. Het schip had er een leven bij. Maar scheepskok Ome Jakkes had op dit late, hete uur geen pottekijkers nodig en joeg het dier met een schop weg dat zich daarop, met de staart tussen de benen maar als een waar psycholoog, bij de eenzame timmerman Freek Lelieveld in het achteruit aanmeldde. Freek ging meteen voor de bijl toen het magere beest de natte snoet in zijn ruwe hand legde en met hangende kop uit treurige, tranende en trouwe hondenogen naar hem opkeek. Hij timmerde snel een kasteel van een hok in elkaar en stal op een goed moment een nekbiefstuk uit de kombuis. Sobot - het Arabische woord voor goede vriend, en hóe zou de scheepshond van de 'Aldebaran' anders moeten heten? - had het weer eens gemaakt. Zonder naar Sociale Zaken te gaan, kreeg hij kost en inwoning, nadat hij van een ander schip was gedrost. Maar stuurman Markus was niet zo gelukkig met de nieuwe aanwinst. De meeste scheepshonden sprongen tijdens verblijf in een haven op het luikhoofd dat dan echter open stond, en vielen te pletter. Toegegeven, zei hij tegen de bootsman en de timmerman, het was een erg lief beest, maar het bleek een teef en voor je het wist had je meer zeehonden dan mensen aan boord. Het zou anders zijn als ervoor gezorgd kon worden dat het beest niet in verwachting raakte. Bootsman Stobbe die in de gaten had dat de Houtluis nodig afleiding moest hebben, knipoogde overmoedig naar de stuurman en verzekerde hem dat Freek dáárvoor wel zou zorgen.

'Bedankt, stuurman!' zei Freek met trillende lip, de hond aan een eindje touw meesleurend naar zijn hut, waar hij onmiddellijk als een volleerde modinette een kuisheidsgordel van canvas naaide die hij op het Model Herself kon uitproberen en een volgens hem perfecte pasvorm bereikte. Sobot vond dit korset echter niet zo prettig, beet er venijnig in of het een vlooienbroedplaats was en schuurde ermee met haar achterwerk over het dek, terwijl ze kennelijk niet wist of ze moest zitten of staan als ze wat kwijt wilde en zich waarachtig als een mannetje ging gedragen door de rechterachterpoot op te tillen. Het gejank was niet van de lucht en de scheepsraad in de matrozenmessroom besloot dat het beest de gordel alleen moest dragen als ze loops was nadat een poging met oude pendekkies en plastic was mislukt; de eerste omdat er een gulp in zat en de tweede omdat het spul doorzichtig was en dat stond zo slordig. Ook peper dat op aanraden van de hofmeester werd uitgeprobeerd, bleek niet het aangewezen middel want Sobot begon ervan te janken, te likken en te niezen, en wel in die volgorde. Goede raad was duur voor Freek, maar gelukkig kwam een intellectueel als marconist Voorthuysen met een goed idee. In een Amerikaans blad had hij een advertentie gelezen waarin zogenaamde 'STOPDOG' werd aanbevolen. Het middel was op mensen uitgeprobeerd en daarna ook voor honden geschikt bevonden. Tijdens loopsheid behoefde men het er alleen maar op te smeren om de wildste reu of rekel als een kat het hazepad te laten kiezen. Freek was enthousiast en vroeg raad aan de bootwerkers die 'Perro lindo' oftewel hond mooi wel begrepen, maar 'Perrostop' niet. Ten slotte ging hij met Voorthuysen en Sobot aangelijnd de wal op, op weg naar de eerste de beste farmacia, die een aantal cafés verder in de stad gelegen was, en een bord 'prohibido a perros' droeg.

Daar mochten dus geen honden naar binnen waarop Freek voorstelde dat de marconist dan maar buiten moest blijven en hijzelf om Stopdog zou gaan vragen. 'Hoe,' vroeg Voorthuysen. 'Hoe kan jij dat in het Spaans uitleggen?' Freek bleef besluiteloos in het zonnetje staan, terwijl een groot aantal honden uit het niets verscheen en Sobot notabene in het openbaar het hof begon te maken waar zijn baas bijstond! Telkens als Freek 'Zitten!' riep om een ramp te vermijden ging het beest staan, en omgekeerd. Zelfs de belezen Voorthuysen snapte dat niet, omdat er hem geen taal bekend was waarin zitten staan betekende. De herkomst van Sobot bleef een raadsel. Met de hond schielijk tussen zich in wisten ze het volgende café te bereiken, waar Freek zich liet inschenken en de andere twee ook te drinken gaf, waarna ze voldoende moed verzameld hadden om gedrieën in draf de apotheek binnen te rennen. 'Perro no!' zei de beeldschone juffrouw achter de balie die verdacht veel op een tapkast leek. Freek grinnikte opgelucht. Ze hád het al in de gaten. 'Sisi,' sprak Freek. 'Perro no gusto pappa!' Dat begreep ze niet waarop de marconist ingreep. 'Perro no quero mamma!' zei hij met een smile. Ze snapte het nog niet, de imbecila. De juffrouw begon in rap Spaans te oreren, maar Voorthuysen stak als een Mussolini de hand op om de vloed af te remmen en verduidelijkte: 'El perro no gusto matrimonio!'. Nu was het zelfs voor de mooie juffrouw duidelijk dat Sobot niets voor het huwelijksleven voelde hoewel dat niet klopte met het feit dat het beest kwispelstaartend naar buiten stond te loeren waar een groeiend aantal Argentijnse straathonden de kans stond af te wachten. Er kwamen een paar klanten binnen en de juffrouw werd nog ongeduldiger dan de honden buiten. Ten einde raad zakte Freek op de knieën en begon aan het achterwerk van Sobot te snuffelen, sprong als een hete kangeroe achter de hond aan door de apotheek en bracht hijgend uit: 'Nosotros no joven perros!' hetgeen goed bedoeld was maar letterlijk vertaald betekende dat ze geen jonge honden waren.

Voorthuysen besloot een nieuwe taktiek toe te passen, zette zijn duim tussen wijs- en middelvinger, schudde die voor de toonbank en de juffrouw heen en weer, wees op Sobot en de honden buiten en zei: 'Prohibido caminar!' Er verscheen een heer uit het niets met een bezem in de hand, waarmee hij naar Sobot uithaalde die achter de tapkast was beland. 'Stoppe de dogge!' riep hij uit. 'Yes, stopdog!' schreeuwde Voorthuysen enthousiast. Als bij toverslag begonnen heer en juffrouw te stralen. 'Ah, stoppedógge!' klonk het uit twee monden tegelijk, waarna er subiet een klein glanzend pakje uit een kast tevoorschijn kwam, dat veel dure pesos moest kosten. Freek betaalde graag. De beide hondeliefhebbers zeiden in koor 'Muchas gracias!' en gingen de winkel uit waar die honden nog stonden te wachten, maar op het moment dat Freek het doosje openmaakte als katten het hazepad kozen. 'Laat me 's ruiken,' vroeg Voorthuysen. 'Verrek, Freek. Een bekend luchtje!' 'Ja .' zei deze ontstemd. 'Het ruikt naar péper!' Op dat moment zag Sobot een kat en nam de poten, maar het kan ook zijn dat ze niet van de lucht van peper hield. Ze kwam niet terug aan boord. Freek en de Sparks wel, maar niet nadat ze hun verdriet voldoende hadden weggedronken. De volgende morgen stond er in de Oceaanpost 'Opsporing verzocht van ontrouwe viervoeter, mogelijk genaamd Sobot en vermoedelijk in gezegende omstandigheden. Zwart met witte vlekken of wit met zwarte vlekken. Loopoor aan bakboord. Tegen beloning terug te bezorgen bij Frederico el Carpentario'. Het schip had een leven verloren en Freek een vriend.
_________________
Old sailors never died

[Willem Visser]

Dokter in love

De lading stukgoed van de 'Aldebaran' zweefde nu al dagenlang aan gierende laadrepen naar de zinderende kade van Buenos Aires en kwam daar ondanks haar naam overwegend heel aan. Lawaaierig verdwenen kisten, balen en kratten in de wachtende loodsen, die overdag wemelden van de duiven en 's nachts van de katten en de ratten die zich vet vraten aan elkaar en aan de spil van de enorme graansilo's in de buurt. Telkens als hij die beesten zag, begon scheepskok Ome Jakkes wat spijtig voor zich uit te grinniken, omdat hij dacht aan die keer dat hij door de kapitein de wal op was gestuurd om kerstproviand in te slaan. Het was hem toen gelukt in Norfolk, Virginia, waar ze graan lagen te laden, een paar dakhazen en waterkonijnen oftewel katten en ratten te vangen, die hij als konijn respectievelijk saté ajam op tafel wist te toveren. Hoewel men in een haven de trossen viert en niet de kok, had hij menig complimentje gekregen en dat was een zeldzaamheid waaraan hij met weemoed terugdacht. Toch was het niet eenvoudig geweest die krengen katjefrik te maken. Hij had de krabbels op zijn handen moeten verklaren door te vertellen dat hij aan de wal tegen een wilde Indiaanse was aangelopen die aan een huwelijksnacht toe was. De kapitein had geen redenen te twijfelen aan de aankoop van kippen en konijnen, omdat de kok een rekening kon overleggen van de Hudson Bank die bij nadere bestudering best van de Hudson Bar had kunnen zijn, maar de Ouwe was in kerststemming, vooral omdat Ome Jakkes 'de katjes lagen bij nachte' had gefloten, toen hij het spul in de kombuis toebereidde. Dat waren nog 's gouden tijden, maar hier in B.A. was het armoe!

De dagen en de nachten waren heet en lang, de verdiende gage was óp en zelfs de voorraad sigaretten slonk onrustbarend. Kok en hofmeester waren toch nog veel beter af dan bijvoorbeeld derde stuurman Hans Larsen, alias Dokter King, wiens amoureuze avonturen handenvol geld kostten, maar nergens nog sloffen tevoorschijn kon toveren en steeds roder kwam te staan. Ook de machinist leegde geleidelijk de geheime bergplaatsen en het 'Quanto?' was niet van de lucht; notabene werd de prijs opgevraagd door leden van de Zwarte Bende, die in het tawarren de gelijken bleken van het Zwarte Koor. Er werd benedendeks in de dienstgangen heel wat afgesloft. Marconist Voorthuysen kon aanvankelijk nog vooruit, maar als hij zijn toestellen opende, kwamen de zendbuizen al bedenkelijk in zicht. De twee sloffen sigaretten in de middengolf zendspoel liet hij het langst zitten, omdat ze het minst opvielen, maar vergat ze toen een Argentijnse PTT-ambtenaar onverwacht het radiostation kwam inspecteren. Alles werkte, behalve de sloepzender, waar een aantal gebaarde Players uitvielen, die volgens de Sparks voor noodgebruik op zee bestemd zouden zijn. Dramatischer was het feit dat de middengolfzender bij beproeving niet kon worden afgestemd en sigaretten begon te roken. De gretige ambtenaar ontdekte de oorzaak, nam de aangebrande sloffen mee in ruil voor een OK in het radiodagboek en een aantekening over de uitstekende wijze waarop op het Estacion de Radio was onderhouden. De marconist was witheet, net als zijn laatste sigaretten. Zelfs de kettingrokende hofmeester kwam tekort. Soms had Kooistra als hij in de spiegel keek en die eeuwige peuk onderin zijn bakboordsmoel zag hangen, een gruwelijke hekel aan zichzelf. Maar hij genas op slag toen hij, naakt onder de douche staande, een peuk in zijn mond hoorde sissen.

Dat was de limit! Zóver was hij dus gezonken! Het was zijn laatste sigaret, beweerde hij met stemverheffing. 'Ophouden met roken is gemakkelijk,' zei stuurman Markus. 'Ik heb het al twintig keer gedaan!' Maar Kooistra bleek standvastig, schroefde zelfs het bord Prohibido Fumar van 'n loods en zette dat boven zijn toiletspiegel. Arremoedzaaiers die kwamen vragen wanneer de store weer openging, wees hij er vermanend op, hetgeen de stemming niet verbeterde. Het lossen ging vijfmaal langzamer dan er in Rotterdam was geladen, maar maakte geleidelijk plaats voor de retourlading die in lichters, schepen, spoorwagons en vrachtwagens werd aangevoerd en door tweede stuurman Veringa in een eentonig stuwplan werd ingetekend. De 'Aldebaran', die zich eerst boven de kade had uitgetild, begon weer te zakken, terwijl de ruimen zich vulden met graan, vismeel en stinkende koeiehuiden, alles op de gerede plaats. Wie nog geen Spaans kon tellen, leerde het in die dagen wel van de Argentijnse bootwerkers die onder uno, dos, tres, enzovoorts de aangevoerde huiden laag voor laag badend in uitgestrooid zout in de ruimen uitspreidden. De doordringende stank van vismeel en rottend vlees verspreidde zich over het schip, er zelfs in slagend de bekende uieluchtjes van de kok te overheersen. Intussen was de toestand van Dokter King niet zo rooskleurig als menigeen had gedacht. Hij kon eenvoudig niet aan de gang blijven met kistjes bier weg te geven aan Veringa, als die de wacht weer eens van hem moest overnemen, en ook ging zijn gespijbel zwaar in de gaten lopen. De stuurman leerde kennelijk de taal van de ware liefde spreken en bleek steeds minder toerekeningsvatbaar te worden. 'Gebruiken ze hier Spaanse Vlieg?' vroeg Veringa vrij onschuldig aan tafel, waarop Larsen hem dringend verzocht zijn vunzige praatjes voor zich te houden en ontkende in het openbaar ooit ergens op de Atlantic beweerd te hebben dat hij Chichi in B.A. weer eens flink zou raken.

Zelfs leerling Chrissie leverde zijn aandeel in het opstijgend homerisch gelach. Dr. King was zichzelf niet meer, dat was duidelijk. Hij was smoorverliefd. Hoofdschuddend keek hij naar de zweer op de jongeheer van een meneer die weer eens verkeerd was gegaan, schold hem woedend uit en zond hem met een grauw naar de dokter. Een vrouw, zo doceerde hij, was geen lustobject, maar een wezen dat recht had op het respect van een man. Meester Holleman had zo zijn eigen gedachten over de verliefde stuurman, die hij tot zijn ongenoegen vele avonden als een Don Juan in vol ornaat de wal op zag schuiven. Een typisch produkt van de Kweekscholen voor de Zeevaart, waar afgekeurde leraren met aderverkalking roerende verhalen opdisten, die jonge stuurlui hun Übermensch mentaliteit bijbrachten, hoewel die uit de zeiltijd stamde. 'Let maar op, Aai,' zei hij tegen zijn tweede. "t Benne rare kerels. Ik heb eens met een kapitein gevaren die aan de grond gelopen was en voor de Raad voor de Scheepvaart beweerde: 'Ik gaf hard stuurboord, en wij liepen aan de grond! Voel je 'm, Aai?' 'Nee,' zei Aaipoes, 'daar kan ik niet bij!' 'Zie je wel!' zei Holleman triomfantelijk, 'ze benneniet als wij, Aai. Die Markus is ook zo'n rare. 'n Tijdje geleden zegt ie tegen me: 'Weet je wat ik op mijn visitekaartje laat zetten als ik met pensioen ben gegaan? Jan Markus, first officer, RTD, en dat staat voor RETIRED oftewel Buiten Dienst. Wat laat jij erop zetten?' En toen ik niet gauw genoeg antwoordde zij hij: 'Zet maar NEUS HOLLEMAN, VTD, en dat staat voor VERY TIRED. Is dat nou grappig, Aai?' Maar Aai zat te piekeren en zei: 'Weet je wat ik zou zeggen, meester? Wij gaven hard stuurboord en ik liep aan de grond. Dat snijdt hout, dat noem ik mentaliteit en karakter!' Velen aan boord vroegen zich intussen af hoe het met de mentaliteit en het karakter van Dr. King gesteld was, en hoe hij in het Nauw van Chichi aan de grond had kunnen lopen. Hoe lang zou Larsen op dat droge stekkie blijven zitten voor hij om sleepboothulp verzocht om hem eraf te trekken. De meesten in de buurt hadden in ieder geval nog geen noodsignalen opgevangen, maar de marconist- z'n beste vriend -wel.
_________________
Old sailors never died

[Willem Visser]

Argentijns voetbal

Terwijl het op het noordelijk halfrond stevig koud was, lag het doorgewinterde Nederlandse stoomschip 'Aldebaran' onder een felle Argentijnse zon langdurig te smeulen in de haven van Buenos Aires. De Social Manager van de Britse Zeemansmissie aldaar, de Nederlander Drs. Piet (Pedro) Jansen (Gansèn), die daar bij gebrek aan zwaartekracht neergestreken was, zag een bui hangen en oordeelde vanuit zijn optiek dat er nodig gevoetbald moest worden. Gansèn was indertijd aan de Vrije Universiteit van Amsterdam cum laude gepromoveerd op het proefschip: 'Het tragisch lot van scheepshonden', dat internationaal sterk de aandacht had getrokken van leidende psycho-, bio-, socio-, seksuo-, geologen en canifielen maar op de vloot weinig indruk had gemaakt. Drs. Jansen had besloten daaraan iets te doen, gaf de pijp aan San Martin, voer als werkend passagier om de zuid en meldde zich tot zijn stomme verbazing bij de pater in B.A. voor sociaal werk onder de zeelui, waar hij weldra bekend stond als El Doktór, hoewel dat natuurlijk verwarring stichtte. De boodschap die hij ditmaal hijgend aan boord van de 'Aldebaran' kwam brengen was: de aangeslagen bemanning werd verzocht in het snikhete veld te treden tegen die van het Sovjet vaartuig 'Iwan Trampski', dat toevallig graan lag te laden voor een onbekende bestemming, 'Black Sea for Orders', dus de haven van Odessa. De Russen, zo verklaarde hij in de messroom, vertoonden nog grotere uitputtingsverschijnselen (no hard currency, no amor) dan de Nederlanders die tenminste de kans nog hadden op de solotour te gaan.

Bij de Russen aan boord gebeurde alles collectief, zei El Doktór. Ze gingen met elkaar de wal op, bijvoorbeeld. Ome jakkes, de kok, schudde meewarig het hoofd. 'Wat erg!' zei hij, 'groepsseks!', waarop Drs. Jansen geen weerwoord had. Maar intussen zat aanvoerder Marconista Voorthuysen wel met een groot probleem opgescheept, want op het terrein van de Zeemansmissie liepen de in vuurrode shirts en broekjes gestoken Russen al zo verbeten te oefenen dat hij een nationale ramp vreesde en zich afvroeg of ze tegen een vermomd Dynamo Moskou moesten spelen. Het bijeen geronselde elftal van de 'Aldebaran' bleek met een Koopvaardijfiguur Uitgerust, trachtte de buik weliswaar dapper in te houden, en had grote moeite het blauwe shirt, het witte broekje, de rode kousen en de afgesleten voetbalschoenen van de Missie aan te krijgen. De Russen hadden een klein en breed wonder in de goal gezet, dat bij nader inzien een vierkante Russische kokkin bleek te zijn, die verende snoekduiken weggaf en als een killer-raket afstoof op de vele ballen die als Sputniks de ruimten van de goal ingeschoten werden. Problemas, problema! De Nederlanders hadden een veel kleinere bemanning dan de Russen, er moest wacht gelopen worden, maar pogingen om diverse bemanningen van bevriende NATO-schepen te hulp te roepen, werden door El Doktór falikant afgewezen. Ook het tijdelijk inhuren van de état major van de Casas Rojas van achter de Veinty Cinco de Mayo, teneinde de scherp staande Russen door Argentijnse Schones te laten afleiden, viel niet binnen het bestek van zijn sociale opdracht. Dus stevende Nederland op een nederlaag af, welke ramp zich zienderogen voltrok. Ome Jakkes, die men als tegenwicht ook in de goal had gezet, bleek niet voor één keiharde gehaktbal te vangen en liet ze gloeiendheet uit zijn vingers glippen voor het gelukkig rust was. Viermaal had hij het nakijken, maar hij beriep zich op de Amerikanen die dit bijna dagelijks meemaakten.

Midvoor Aai Adriaanse, tweede WTK, die nog in het derde van Feijenoord gespeeld zou hebben, maakte dit niet waar. Voorthuysen degradeerde hem tot derde goalpaal in welke functie hij een paar promotieschoten op maag en lever moest incasseren, wat de stand echter gunstig beïnvloedde. Derde WTK Bassie Kloek, stopperspil, kreeg een trap tegen zijn toch al kromme benen, zodat hij naar een passerende Rus uithaalde die notabene alléén plat ging, waardoor enige uit het niets opdoemende Casa Rojas Damessupporters toch nog moed vatten en de Olandeses begonnen aan te moedigen met: 'Horizontales todos los Sovieticos!' Drs. Pedro Gansèn die als scheidsrechter fungeerde en - typisch Nederlands bevooroordeeld - met een rode kaart tegen Bassie dreigde, zag van dit asociaal voornemen af toen rechtsback, bootsman Janus Stobbe, en linksbuiten, timmerman Freek Lelieveld, hem burgemeester wilden maken, wat El Doktór kennelijk iets te ver ging. Intussen was keeper Ome Jakkes naar voren gedrenteld, omdat hij zijn opponente aan de andere kant van het veld wel eens wilde bekijken, daarbij de goal aan Aai overlatend. Linksback stuurmansleerling Chrissie Maree zag een gaatje, omzeilde een aantal Russen op verbluffend navigatorische wijze, de Rules of the Road negerend, wees voor de goal gekomen hijgend in de lucht en riep: 'Saljoetl' zodat de kok kon scoren op het moment dat de keepster tegen de zon in een Russische kunstmaan trachtte de ontdekken in de verblindende Argentijnse blauwe luchten. Hoe Ome Jakkes de voorzet benutte en daarna in de rechterhoek van de goal - en niet in de linker - bovenop zijn counterpart terecht kwam, die daarvan niet onder de indruk bleek maar hem stevig vastgreep, zodat er een modern sculptuur ontstond dat weinig met voetballen te maken had, is onbekend. De strijd had zich intussen alweer naar de andere zijde van het veld verplaatst waar waarnemend keeper Aai Adriaanse door een bal in het kruis werd getroffen en de verkeerde vastgreep. Cinco-Uno. Problemas, problemas!

Op dat moment kreeg Ausputzer Veringa een brainwave. De avond daarvoor was hij naar een stierengevecht geweest en de Russen droegen donkerrode shirts en broekjes. Dus liet hij zich tegen het rechterbeen schoppen, werd het veld afgedragen en ging ijlings op zoek naar een of andere toro, die hij op een naburig veld meende te zien. Met een makke koe aan de horens kwam hij tenslotte aanstappen die hij, op beide veelbelovende biefstukken slaande, het veld in probeerde te jagen. Maar de vaca bleef als de befaamde Heilige oeien in de straten van Calcutta rustig staan, begon voor de goal van de Russin te grazen en kopte zelfs hoofdschuddend een bal uit. De beide scheepskoks waren intussen overeind gekrabbeld, omdat ze in de nabije koe plotseling veel meer zagen dan in elkaar. Er ging een culinair lichtje branden: biefstuk, hamburgers, worst, uierboord, broodjes tartaar, etc. etc. Terwijl het water hen in de mond liep, verwaterde de wedstrijd. Beide ploegen verzamelden zich om de koe, zodat Drs. Gansèn maar besloot af te fluiten. 'Baarbekjoe!' schreeuwde Ome Jakkes en de Russin antwoordde met dikke, vette ogen kinderlijk: 'Da da!' intussen rondkijkend naar steppehout, hoewel ze praktisch in de pampa zaten. De Russische midvoor, een boom van een kerel met een Tartaars uiterlijk, klom als een Don Kozak op het beest, dat hem warempel trachtte af te werpen! De andere Russen gingen door de knieën en begonnen te dansen op de tonen van een balalaika. En toen was er wodka. Het wordt in Argentina vrij snel donker, maar er was een linkerhoek van het veld waar een groot vuur werd aangelegd door een overijverige Drs. Jansen, die na een rituele moord voor een hoger doel te hebben toegestaan, op wonderbaarlijke wijze van alles wist te versieren. Het stonk weldra naar geroosterd vlees van het type biefie de lomo. Op zeker moment onttrokken beide koks, zich in het donker tijdelijk aan de waarnemers en de collectiviteit, maar dat is een detail! De zichtbare verbroedering in die toen al barre tijden was moedgevend. Het werd een van die zeldzame avonden waarvan El Doktór op de V.U. altijd had gedroomd; dat fraterniserende, dat intermenselijke, dat sociale! Maar tegen middernacht was hij niet de enige met tranen in de ogen.
_________________
Old sailors never died

[Willem Visser]

'SOS, Save Our Stuurman'

Derde stuurman Hans Larsen alias Dokter King van het s.s. 'Aldebaran' dat in Buenos Aires lag te laden, begreep steeds minder van zichzelf. Natuurlijk, die kleine senorita Chichi Zoboli Posado had prachtige zwarte haren, een mondje om rauw in te bijten, maten die een argeloos beeldhouwer bij nader inzien slapeloze nachten bezorgde en een paar lange slanke benen die uitmondden in een sprakeloos makende driehoek. Maar moest dit alles een ervaren man als Dr. King tot een hulpeloze, gefrustreerde, stamelende beginneling degraderen? Porque? Porque! Larsen had haar tijdens het optreden van Xavier Cugad en zijn machtige Latino band ontmoet. Voor hij het wist, gleed ze in zijn armen weg op de maat van de stormenderhand aan populariteit winnende Samba. Maar de aanwezigheid van een chaperonne had als een rode lap op het licht ontvlambare gemoed van de stuurman gewerkt. Het was hem de vorige reis niet gelukt die barbaarse, nijdige, aanklevende broer van Chichi kwijt te raken. De man rookte en dronk niet, en weigerde de machinekamer te bezichtigen als z'n zuster niet meeging. Deze reis was het iets beter; Chichi ontliep haar broer, maar die duivel dook overal op waar hij niet zijn moest! Chichi's ouders hadden een huisje in het beroemde El Tigre, een buitenoord ten noorden van B.A. in de delta van de Plata; een moerassig gebied waar het barstte van de bootjes en de eilandjes. Het was daar een groen en stil paradijs vergeleken met de stinkende, lawaaierige haven en de sombere, withete 'Aldebaran'.

Larsen had er gezeild, geroeid, biefie en gepofte mais gesmuld, wijn gedronken en zoveel gezond dat hij er als een bronzen god bij lag, terwijl hij uit spleetogen naar haar loerde. Paardrijden op de oneindige pampa's buiten Cordoba, waar het lange gras ruiste op de wind van de Andes, echte gaucho's met de gratie van een jongleur een jong rund vingen, en de gitaren de zoele avond openbraken. Maar zij bleef ongenaakbaar, beschermd, oneindig ver weg. De hele terugreis had hij ermee getobd. Haar brieven die hij in Holland ontving, vormden een aansporing. Dagenlang tijdens stille, lange wachten op de brug alleen onder de sterren, of eenzaam in zijn kooi, stond hij met haar op en ging hij met haar naar bed. Chichi werd een obsessie en tastte zijn mannelijkheid aan. Ze beheerste hem, knaagde aan hem. 'Hier 's ik weer, hier 's ik weer met mijn stijve ... jongeheer,' hoorde hij zichzelf neuriën, 'ik sal jou krij, ek sal jou vrij!' Maar dat was lang geleden. Dat alles had plaats moeten maken voor genegenheid van een kracht die hem hulpeloos maakte. In feite kon dat niet, wist hij. Dit was pure onzin, wáánzin! 'Wat héb jij toch!' zei Marconist Voorthuysen op een avond toen Larsen verdoofd aan boord stapte. 'Voel je je niet goed, of zo?' 'Maarten, 'bracht Larsen zuchtend uit. 'Ze wil met me trouwen ... Wat moet ik nou.' 'Wil je dan soms van d'r af, Hans?' 'Nee ... eh ... ja ... kan dat dan?' had Dr. King aarzelend gevraagd. 'Dat kan wel geregeld worden,' zei de Sparks, 'als je het écht wilt!' 'Meen je dat nou?' vroeg Larsen, tranen in de ogen. 'Hoe dan?' 'Simpel,' zei Voorthuysen. 'Kom vanavond met 'r naar Café Libertod aan de Plaza Independencia en de rest doe ik ...' 'Wat ga je dan doen, Maarten?' 'Lars, jij besluit! Ik zie je nog niet trouwen in B.A. Volgende reis stuurt de kompenie je naar de P.G. of de Oost, en wat dan?'

'Je hebt gelijk, Sparks. Argentina is een uithoek van de wereld. Het heeft geen zin, voor n zeeman bedoel ik. Daar mot je verstandig in wezen.' Maar diezelfde, heerlijke koele avond aan de Plaza tussen de knoflook, de muggen en de tango's, hielden ze elkaars hand vast terwijl haar broer zich op de achtergrond hield. 'Hans,' zei Chichi, 'ik wou dat ik met je meekon naar Holland ... Het lijkt me zo'n geweldig land, darling!' 'Dat is het ook,' zei Larsen hees, terwijl hij een huivering van ellende langs zijn vochtige rug voelde glijden en een beetje radeloos het Plein afkeek. Wat zou die stomme Vonketrekker gaan uithalen? Hij had het nooit moeten toestaan! 'Mi amor!' hoorde hij zichzelf zeggen, terwijl hij zijn mond in dat zwarte haar begroef en de vrouwelijke geur ervan als nectar opsnoof. 'Ik... ' Toen zag hij de waggelende gestalte van Voorthuysen naderbij komen, slordig gekleed, hoedje onverschillig op het achterhoofd, sigaretje rokend, flesje bier in de hand. 'Darling,' zei ze fluisterend, 'je bent zo afwezig vanavond ... Ik vind het zo erg dat je binnenkort B.A. verlaat... Ik wil je niet kwijt, liefste ... ' Ze had tranen in de ogen en Dr. King dreef voor de poorten van de hel. 'Chichi, I love you!' bracht hij uit. Hij wilde dat de naderbij laverende Sparks maar opdonderde! Gelukkig keek die wankelende figuur ver over het plein, maar toen recht in Café Libertad. Die rotsparken, dacht Larsen: waren overal waar je ze in feite niet nodig had. Voor de veiligheid aan boord zonden ze SOS uit als de kapitein dat nodig oordeelde. En nu had hij het zelf gezegd: SOS, help me. En dáar was ie! Zonder mankeren volgde hij z'n stomme roeping. De staafje! Dokter King begon te grommen maar tot zijn grote opluchting liep Voorthuysen voorbij.

Chichi die hem herkende, wilde hem notabene terugroepen, zodat Larsen zijn grote hand op haar heerlijke mond legde. Het hielp niet. 'Hee,' zei Voorthuysen, kennelijk zwaar aangeschoten en in hun richting schuivend. 'Jullie hier? Dag Lars! Waar is die blonde stoot waarmee je gisteren de koffer ingegaan bent, aan boord?' 'Maarten,' zei Dr. King, rood aanlopend, 'donder op!' En tegen Chichi: 'Hij is lazerus, zie je wel?' 'Tipsy?' antwoordde Voorthuysen lacherig. 'Krijg ik wat van je mooie meid, of moet ik mezelf inschenken? Jij bent toch Chichi, van die hete telegrammen? La grande amor Argentina, mi unica mujer!' 'Hou je smoel. Sparks!' zei Dr. King. 'Ach, marconisten zijn zo'n beetje de biechtvader van iedereen aan boord. Jij bent de enige niet, Chichi. Hij kán er wat van. Die meid in Den Haag is stapelgek op 'm!' 'Vamos!' gromde de broer. 'Vamos immediatemente a la casa. Nu zie je het zelf met die Vreemdelingen! Mee jij!' Maar Chichi aarzelde nog, waarop Voorthuysen zei: 'Zal ik die kerel even plat slaan, Larsen, dan kan jij met háár aan boord de kooi in!' En dat deed de deur dicht. Met tranen in de ogen liet ze zich naar de auto brengen, een verpletterende Larsen achterlatend die haar weliswaar achterna liep, maar haar bleke, betraande gezicht achter het ruitje door de bocht zag gaan. 'Dat is dat,' zei Voorthuysen, plotseling weer nuchter. 'Gefeliciteerd, amigo. Je bent weer vrijgezel! Un hombre solo!' Hij stak de hand uit, maar Dr. King smeet hem met een houdgreep op de keiharde Andeskasseien en sloeg hem een blauw oog, dat hij van de verbouwereerde marconist dubbel terugkreeg. Ze zagen elkaar niet terug in de boksring van de pater in het Zeemanshuis, maar wel in de calebuso van de politie van B.A., die de gewoonte had dronken en weerspannige buitenlanders letterlijk en figuurlijk uit te kleden. Totaal beroofd en berooid, zonder portefeuilles, horloges en ringen of andere bezittingen, werden ze de volgende morgen met een dienstauto van de maatschappij door Kapitein Haring, Veringa als grinnikende bijzitter, aan boord afgeleverd. 'Dos carachos Olandeses!' doceerde stuurman Markus toen hij los miserablos de gangway zag opkomen. Van Dokter Kings pontificaal was niets meer over. Zijn pet was weg, zijn schoenen ook, het dure uniformjasje lag aan flarden. En hij had een gat in zijn hart, maar dat zag niemand. Hij liep gelijk naar zijn hut, sloot de deur en huilde het hart uit zijn lichaam. Marconist Voorthuysen zweeg in alle talen; tenslotte was hij geheimhouding verplicht, ook in noodgevallen.
_________________
Old sailors never died

[Willem Visser]

Levendige lading

Weliswaar was voor derde stuurman Hans Larsen alias Dokter King van het ss withete 'Aldebaran' de hemel nog niet op Buenos Aires gevallen, maar die Schone Luchten zinden hem niet meer omdat z'n meisje Chichi hem de zak gegeven had. De wal trok hem niet langer; hij wilde weg. 'Kop op,' zei stuurman Markos. 'We krijgen nog genoeg vrouwen aan dek!' En daar leek .het op, want kapitein Haring had opdracht gekregen een lading van driehonderd stuks Argentijns vee aan dek naar Rotterdam te vervoeren; iets dat nog nooit was vertoond. Als pleister op de wonde had men hem beloofd twee Argentijnse gauchos als verzorgers met de dieren mee te zenden. Dokter King die getracht had per telefoon, telegram en taxi contact met Chichi te krijgen, kreeg te horen dat ze met de zuiderzon naar Patagonia was vertrokken en hem niet meer wilde zien. Tenslotte was Larsen nuchter genoeg om zijn nederlaag te erkennen. Het was trouwens zijn eigen schuld, vertrouwde hij Voorthuysen toe, die daardoor behoorlijk opgelucht was omdat hij sterk aan het drama had bijgedragen. Larsen was intussen tot Veearts benoemd en wierp zich met hartstocht op dit werk. Die van de 'Aldebaran' voelden dat hij problemen had en probeerden zijn gevoelens te sparen, behalve tweede stuurman Veringa die het bestond een foto van een koe in Chichis fotolijstje te zetten met als opschrift: ''n Koe, 'n koe, 'n koninkrijk voor 'n koe.' Als tegenprestatie kreeg hij een anonieme koeiehoop in z'n kooi gedeponeerd met een vlaggetje: 'Echte Friese boerestront.'

Timmerman Freek Lelieveld moest leiding geven aan een grote groep carpentarios die hokken aan dek timmerden, maar zijn gedegen aanwijzingen om alles goed zeevast te krijgen niet altijd opvolgden. Soms tikte hij hen met een klauwhamer gevoelig op de vingers, want hij wilde op last van de stuurman geen enkel risico lopen dat de zaak op zee overboord kon spoelen. Met klampen, keggen, grote draadnagels en staaldraden over hokken en door ogen en uitsparingen in de reling of luithoofden werden de hokken gesjord. Een wirwar van draden. Het werd hordelopen naar het voorschip. Intussen ging het laden gewoon door en schampte de lading rakelings over de hokken heen, deze af en toe rakend en beschadigend, wat een koor van verwensingen opleverde. De koeien die in spoorwagens werden aangeleverd, begeleid door tierende gauchos met bullepezen en prikstokken, vielen en struikelden aan boord waar ze met tien tegelijk in de hokken werden gejaagd, aangehalsterd en met schuim op de bek vastgezet. Wildwest! Een halve dag later leek de 'Aldebaran' op een drijvende boerderij vol koeiegeloei en dito luchtjes, weldra begeleid door een bende vliegen die als een plaag door het schip zwierven en in de kombuis aanleiding gaven het visseizoen te openen. Soep werd vliegesoep, pap vliegepap, melk vliegemelk, het brood kreeg krenten en zelfs een eerlijk glas jenever werd niet gespaard. Ze gingen gewoon met z'n tienen liggen zwemmen en dat was de ergste vorm van drankmisbruik die de kok ooit had meegemaakt. Toen de tot de nok toe gevulde ruimen dichtgelegd waren en de presennings met keggen waren vastgeslagen, stonden de beesten onwennig te kwijlen in de hokken. Sommige werden wild en moesten worden afgemaakt, andere met gebroken poten afgevoerd. Zij die het overleefden, vraten voor het eerst uit de troggen en voerbakken. Aan het treurig geloei te horen, hadden ze heimwee naar de Grote Voerbak, de machtige Argentijnse Pampa.

'Vamos a la patria!' zei kapitein Haring en iedereen was het met hem eens, zelfs Dokter King die gespannen tot het laatste moment naar de wegschuivende wal keek. Zou ze nog te voorschijn komen, daar aan de ronding van de grote graansilo, waar de ratten en de katten altijd liepen? De enige die wel een bekende zag, was Freek die z'n gewezen hond Sobot herkende tussen het gewone volk op de kade, maar ook voor hem was het te laat. De 'Aldebaran' floot een paar keer klaaglijk en zakte Rio de la Plata af, tot de loods 'Adios, capitan, buen viajel' zei en daar lag het schip weer alleen op de harde rand van de verschuivende horizon, richting Rotterdam, eenentwintig dagen en zesduizend zeemijlen om de Noord. De vliegen woeien grotendeels van dek, waarbij ook de dekslang door de bootsman op de hopen stront werd gezet, en de bemanning herademde. Zee, koelte, zuiverheid, frisse lucht! Eindelijk weer schoonschip! Er was maar één vreemd element: het geloei van de koeien. 'Het zijn dekkoeien,' zei de hofmeester. 'Nee, het benne ossen,' kwam de kok. 'Heb je dan niet gezien wat er onder hangt? Geen uièr, maar één ui!' 'Ja, maar ze staan aan dek,' zeurde de hofmeester die gelijk wilde hebben. 'En berg je slagersmes maar op, want ossestaartsoep is er niet bij van de reis. Hoewel ...' Als het schip flink haalde en de gauchos kotsend te kooi bleven liggen, leken de beesten een dansje te maken. Als aan stuurboord die stomme koppen allemaal tegelijk naar voren kwamen, weken die aan bakboord in cadans terug. En omgekeerd. Alsof het een revérence betrof. Van de brug uit gezien kwam je er niet op uitgekeken.

Intussen had Ome Jakkes Chrissie zover gekregen dat hij verse melk wilde gaan versieren. Maar de leerling werd met emmer en al weer uit het hok getrapt omdat de ossen niet wilden dat er aan hun speen getrokken werd. 'Ken je toch zien dat er wat mee loos is,' filosofeerde de kok. 'Wat is eigenlijk een os?' wilde Chrissie weten. 'Da's de maagdelijke, ongetrouwde oom van het kalf,' verduidelijkte stuurman Markus. 'Een os is een gecastreerde koe,' zei de kapitein. 'Stier,' zei Veringa, daarmee zijn agrarische afkomst niet verloochenend. 'Het middel zou wel wat voor Larsen wezen... Was ie gelijk uit zijn lijden!' 'Sla jezelf niet over, Veringa.' zei Markus. 'Je zou de mensheid een grote dienst bewijzen.' 'Het ruikt hier lekker, Jan,' kwam de kapitein, de lucht van verse mest en hooi opsnuivend. 'Een zéé-farm! Wie had dat ooit kunnen denken! We zijn al met pensioen, stuurman. Héérlijk!' 'Ja, we verkeren onder gezegende omstandigheden, kapitein,' antwoordde de stuurman, een droge traan uit zijn linkeroog wegpinkend. 'Dat we dit nog mogen meemaken, op onze leeftijd ...' 'Ik vaar liever passagiers,' zei Veringa. 'Da's praktisch hetzelfde,' zei Markus. 'Levendige lading, in beide gevallen. We voeren indertijd in de Oost ook met passagiers aan dek en daar bivakkeerden sappies tussen. Hele volksverhuizingen, man en beest. Ik heb trouwens gelezen dat ze bij de Holland Amerika Lijn bang zijn het passagiersvervoer en de cruise-vaart kwijt te raken. Krijg ik me daar 'n idee!' 'Wat voor 'n idee?' vroeg de kapitein, ditmaal als Lid van de Kapiteinsvereniging. 'Nieuw type schip bouwen. Daar is Nederland nog goed in. 'n Speciaal schip voor massavervoer over de oceaan, in concurrentie met de luchtvaart.

Hokken aan dek zetten, passagiers erin en drie slangen eruit; een voor de lucht, een voor de pap en een voor de shit. Goedkoper kan het niet. Je kunt ze nog invriezen ook en laten ontdooien bij aankomst...' 'Mijn God!' riep kapitein Haring die in de verte een schim als een Vliegende Hollander zag opdoemen: het spookbeeld van lege passagiersterminals en vreemde gedrochten van schepen vol kisten in de ruimen en aan dek, de containerschepen. De stuurman had terloops een paar Jules Verne-achtige uitdrukkingen gebruikt. waaraan hij later nog vaak moest terugdenken. 'Tja, waar een lading stomme ossen een nauticus toe kan brengen, stuurman,' zei hij met onrust in zijn stem. De toekomst stond hem op dat moment niet aan. 'Wat denk jij ervan, Dokter King?' 'Laat mij er maar buiten,' zei Larsen, een schaduw van zichzelf, starend naar het kielzog dat hem steeds verder van B.A. vandaan bracht. 'Niet zo somber, Hans,' zei Haring. 'Gedane zaken nemen geen keer, zeun. Sommige zaken moet iemand met zichzelf uitknokken. Je overleeft het wel. En zij ook. Ik zou niet weten hoe wij jou zouden kunnen helpen!' Maar marconist Voorthuysen dacht daar anders over. Hij zon op middelen om iets te doen. Hij was de enige die hét middel tussen duim en wijsvinger van zijn rechterhand bezat: morse-telegrafie, de communicatietaal voor de verre afstand. Als er één Chichi Zoboli Posado boven de horizon kon krijgen, was hij het.
_________________
Old sailors never died

[Willem Visser]

De uitvinding

Matroos Arend Didam van het ss ' Aldebaran' had een doel in zijn leven en daarom was hij er in Buenos Aires goed doorheengerold. Maar dat was mede te danken aan de wijze sekslessen van derde stuurman Hans Larsen alias Dokter King, die hem tijdens dat recente halfuurtje in de messroom meer had bijgebracht dan hij thuis, op straat of op school ooit had geleerd. Maar sinds ze uit Buenos Aires waren vertrokken, begreep hij uit de grote stilte tijdens het wachtlopen dat z'n zeepa Dokter King nu zelf ook met grote seksueel gerichte problemen worstelde, want de man deed z'n kop niet open. Zo achter het roer staande droomde Arend vaak van een gouden toekomst als stuurman op de grote vaart, zich daarbij spiegelend aan de grote kerels zonder blabla als stuurman Markus of Dokter King. Was hij maar vast leerling, zoals Chrissie Maree! Die jongen kwam voorgebakken van school en hoefde alleen nog maar kort door het hete vet. Maar waar haalde hij, Arend, het geld en de tijd voor een lange studie vandaan? Was het al te laat? Kon hij het mentaal nog wel opbrengen om na dit vrije leven maanden, misschien wel jaren op de schoolbanken te gaan zitten? Vóór aankomst Rotterdam had hij er, zo tijdens de wacht, nog uitgebreid met Dokter King over willen spreken, maar die stapte als een doofstomme over de brug heen en weer en was nauwelijks aanspreekbaar of benaderbaar. Soms ontmoette Arend de stuurman aan dek, waar hij als een sjagrijnige veearts tussen de spuitgasten doorklauterde, die de hokken moesten schoonhouden.

Dokter King had in zijn beste Spaans al pogingen gedaan de twee voor pampus liggende Argentijnse gauchos te interesseren voor het hun opgedragen werk. Het was op slaande ruzie uitgelopen. Arend besloot er zelf wat aan te doen; hij liet de stuurman niet zakken! 'Mañana mucho spoite!' beval hij op een avond de gauchos die in het achteruit woonden. 'Comprendo?' De gauchos knikten, want mañana is pas morgen en wie dan leeft, dan spuit. Of anders mañana- mañana. En zo werd de toestand aan dek langzaam onhoudbaar, want de ongeschreven wet aan boord luidde dat iedereen het werk deed waarvoor hij was gemonsterd. Een zeeman voer en een boer voerde. Niettan?, dacht Arend. Stuurman Markus had samen met bootsman Stobbe intussen een aantal eigen scenarios overwogen om de gauchos uit hun hut te krijgen, waar ze sliepen, kookten en leefden. 'Sloepenrol houden,' zei Stobbe, maar Markus schudde het hoofd. 'Daar trappen ze niet in,' zei hij. 'Maar als het schip nou 's dreigde te zinken? Ik trek vele malen aan de fluit en jij zorgt dat ze in de sloepen terechtkomen!' 'Morgenochtend,' zei kapitein Haring. 'Alsóf het sloepenrol is.' Die morgen tegen achten, toen er dringend gespoten moest worden, omdat de koeien er gedurende de tropische nacht geen gras over hadden laten groeien, raasde de fluit van de 'Aldebaran' langdurig over dek, terwijl de bootsman ter plekke van het achterschip uitriep: 'Emergencia! Abandonarel barco! Rapido al los barcos de salvavida!' Het hielp dramatisch. Kapitein Haring die het tafereel met gemengde gevoelens gadesloeg, zag vanaf de brugvleugel hoe de twee gauchos als hazen naar de midscheeps kwamen rennen en zich in de richting van het sloependek spoedden, waar ze in de armen liepen van een groot deel van de bemanning onder leiding van een grimmig kijkende matroos Arend Didam, die hen verzocht mee te gaan naar El Capitan.

Haring onderhield het tweetal over de geneugten van regelmatige arbeid en de gauchos, allang blij dat ze niet vergaan waren, beloofden beterschap. Ze zouden onmiddellijk aan het werk gaan en dat trof, want aan dek riep Arend hen toe één van die twee rooie kranen open te draaien. 'Ola, Juan, overto el krano! Nó, l'otro!' Het gevolg was dat een slang die toevallig door de open poort van de boerenhut hing, daar als een wilde tekeer ging en het water alle hoeken en gaten van de hut liet zien, zodat de 'Aldebaran' er op het achterschip een lekkend zwembad bijgekregen had. Dat was niet erg bevorderlijk voor de werklust, noch voor de pas gesloten eeuwige vriendschap Olanda-Argentina. Kapitein Haring, die persoonlijk in het achteruit poolshoogte ging nemen nadat de gauchos hun beklag kwamen doen, zag de ravage aan en constateerde: 'Nou zijn ze toch verzopen.' Stuurman Markus verklaarde met een twinkeling in zijn ogen dat een onder druk staande slang de neiging had erectus te gaan en toevallig stond er een gat open waarin ie was blijven steken. Typisch farce majeur. De imbecilo had trouwens zelf de verkeerde kraan opengedraaid. 'En wie betaalt dat allemaal?' zei Haring ontstemd. 'Die lui hebben toch van de honger al weinig ontlasting!' 'Die ossen anders wel!' zei de bootsman. 'Schijten als reigers!' 'Hoe weet je dat?' vroeg Markus. 'Wat, stuurman?' vroeg Stobbe verbaasd. 'Nou, van die reigers ...' antwoordde deze. 'Jan.' zei Haring, de keel schrapend. 'Schei uit met die flauwekul. We moeten dokken!' 'We zijn net in dok geweest,' zei de stuurman hardleers.

'Als ze van nu af an meewerken, houden we aan het einde van de reis een collecte,' zei de bootsman. 'Ja. mannen?' 'Ja voor de mannen,' zei Arend. 'Meewerken?' zei Markus. 'Ik heb er weinig vertrouwen in. Ik vind dat we de Technische Staf erbij moeten halen. Dit is geen agrarisch, politiek of sociaal probleem, maar een technisch!' Haring peinsde daarover. Markus had in principe gelijk. Het was een nautisch probleem met driehonderd ossen zee te houden, maar een technisch om die beesten te vervoeren en te verzorgen. Daarover had Haverkamp in zijn vele nautische boeken nooit gedoceerd. Ook de TH Delft had er nooit over gerapporteerd. Er was geen voorbeeld, geen leidend artikel in NTT-de Zee, geen uitspraak van de Raad voor de Koevaart of Schip en Werf. De Engelse literatuur? The Nautical Almanac, Safety at Sea? Het MARIN! Nada! Ze moesten het zélf doen. 'Ik denk aan één plaatijzeren onderbroek per os,' zei Markus. 'Of een soort plasgootje met een róets! Over the side with the shit. Geen stront of stro meer in de log. Terminalo el diarrhea!' Haring begon enthousiast te grinniken. 'Een soortement groep,' zei hij. 'We moeten een automatische groep maken.' 'En een automatische ruif,' completeerde de bootsman. 'Completemente automatico! Een groots karwei!' En zo is ooit in het midden van de Atlantische Oceaan, ter hoogte van de Allerheiligenbaai of Bahia de Toelos Os Santos, de allereerste voeren mestmachine van de Verenigde Nederlanden aan boord van het s.s. 'Aldebaran' uitgevonden. Toegegeven, de bemanning stond onder de technische leiding van de hoogbegaafde meester Holleman - HWTK. V /TD. Dr. Hon. Causa Vetenario - en de nautische leiding van kapitein Haring - MNI. GVH. KHV. KVD. GVD. Esq. - maar men verzuimde naar goed zeemansgebruik patent aan te vragen. Toegegeven ook dat de uitvinding géén melkmachine bevatte, gezien de uitrusting van het vervoerde vee, nader gespecificeerd als ossen die van generlei kunne zijn, getuige de leerling die naar melk had gezocht. Het waren de heikneuters van de Fielips Koeilampen Fabrieken te Eindeloos die de fakkel na binnenkomst van de nietsvermoedende zeelieden overnamen en er in binnen- en buitenland een fortuin mee verdienden door de apparatuur als bovengenoemd te maken, te verhandelen en te exporteren. Zelfs de derde Wereld had er profijt van. Dokter King niet; die had zich weer eens afzijdig gehouden, en daaraan moest nodig wat worden gedaan.
_________________
Old sailors never died

[Willem Visser]

Dokter Kings verre verloving

Wanneer marconist Voorthuysen van het s.s. 'Aldabaran' de eermalige Dokter King oftewel derde stuurman Hans Larsen in de messroom in zichzelf gekeerd en voorovergebogen aan tafel zag zitten, of als een geslagen hond voorbij de radiohut naar de brug zag sluipen, kreeg hij bloed voor zijn hart. Tenslotte had hij geen eelt op zijn niet te blanke ziel en begreep hij dat de methode die in Buenos Aires was toegepast om de stuurman van z'n meisje Chichi te scheiden te extreem was geweest. In stilte leed hij met Larsen mee, hoewel deze zelf had uitgelokt dat Chichi met de zuiderzon vertrokken was. Elke dag luisterde hij met een bepaald schuldgevoel naar de radioverkeerslijst van Buenos Aires-Radio/LPD en een paar keer had hij het station opgeroepen met de vraag QRU?, - de internationale code voor Heeft-u-iets-voor-mij?, maar het antwoord luidde elke keer QRU (zonder vraagteken) oftewel NIL. Senorita Chichi Zobili-Posado bleek omstreeks de zuidpool verzwolgen, maar Sparks had daar geen vrede mee. 'Stuurman,' zei hij op een regenachtige dag ergens tussen Brasil en Las Palmas, 'ik heb een plan om onze Dokter King weer op de been te krijgen. Hij heeft, tegen u gezegd, nog geen enkel telegram in de richting van z'n ouwe liefde in Rijswijk gestuurd. Ik geloof dat ie het ditmaal meent!? 'Daar lijkt het inderdaad op,' zei Markus met overtuiging. 'Maar wat doen we daaraan? Ik loop me suf te piekeren!' Voorthuysen begon te grinniken. 'Ik heb haar adres,' zei hij. 'Ik kan haar zó een telegram sturen!'

'Verrek!' zei Markus, hem spontaan op de schouder slaande. 'Doe dat! Ik betaal!' 'Dat hoeft niet, stuur,' zei Voorthuysen getroffen. 'Ik zal proberen er 'n diensttelegram of SVC van te maken. Als die Ptt-ambtenaren daar in het kuststation in B.A. tenminste intrappen ...' 'Wat zet je erin?' vroeg Markus. Voorthuysen haalde een verfrommeld stuk papier uit zijn broekzak, dat hij langdurig gladstreek. 'Ik had al wat voorbereid,' zei hij. 'Lees maar, tussen de doorhalingen door.' 'Chichi Zobili-Posado,' las Markus, 'Corrientes 1245, Buenos Aires via LPD-Radio - Sorry for my conduct - Hans loves you and wants to marry you - I consider you engaged - please write your ok - love – Sparks Aldebaran -' 'Gossamme,' zei de stuurman. 'Ik krijg het er heet van, Maarten! Ik zou ervoor vallen. 'n Verloving op afstand! 'n Verreverloving! Maar we weten natuurlijk niet hoe het uitpakt ...' 'Daar heb ik alle vertrouwen in,' zei Voorthuysen en Markus keek hem even scherp aan voordat hij de ogen weer op de boeg richtte, waar het water van de onafzienbare Oceaan, even wazig wordend, onderdoor liep. 'Probeer het maar, Sparks,' zei Markus hees. 'Je hebt mijn zegen!' Terug in de radiohut riep Voorthuysen LPD meer dan vijftig maal voor hij antwoord kreeg en was toen in alle staten. 'PACK de LPD K' 'HR SVC OM', seinde hij. 'Diensttelegram, ouwe jongen.' 'K'. Kom maar. Hij begon te seinen, eerst het adres, maar hij werd door een lange streep van LPD onderbroken. 'Dit is geen diensttelegram OM.' 'Es mi mujer. Het is m'n meisje,' loog Voorthuysen '-... wacht even.'

Voorthuysen zat zich minutenlang te verbijten en dat is erg lang na een seinsnelheid van 25 woorden per minuut. Maar na een eeuw kwam LPD terug met 'K' en Voorthuysen kreeg tranen in de ogen terwijl hij het telegram letter voor letter overseinde. Een dikke R van well received was het antwoord, gevolgd door: 'Roep me over drie uur maar terug. Ik zal er persoonlijk voor zorgen.' 'Volgende reis kom ik je opzoeken OM. Mni Mni tks (veel veel dank). Ik zal je met sloffen sigaretten terugbetalen. 88. (love & kisses).' 'Don't mention,' seinde LPD terug. 'De nada. Hasta luego.' Voorthuysen zette de zender af en bleef een minuut lang stil zitten voor hij naar Markus toeliep en hem roerend verslag deed van zijn recente uitstapje naar B.A., Argentina, nu al weer duizend mijlen in het kielzog verdwenen. 'Ik wist het, stuurman!' zei hij. 'Wat, dat ze van Larsen hield, Sparks?' 'Nee ... , maar dat de mens ... van binnen ... góed is ... Er is een broederschap, de broederschap van telegrafisten. The fraternisation of radio!' Markus keek hem aan of hij water zag branden, maar hij zei niets. Tegenover zoiets voelde hij zich altijd machteloos en onzeker. 'Ik moet het allemaal nog zien,' zei hij. 'Blijven gaan Sparks! Ik blijf er niet voor op!' Voorthuysen ging in zijn kooi liggen, probeerde te lezen, kwam er weer uit en begon administratie te doen, in afwachting van het uur U. De klok wilde maar niet opschieten! Maar toen het zover was, startte hij de zender opnieuw, riep LPD en kreeg het station vrij snel aan de draad. 'QTCSVS,' nam hij. 'Ik heb een diensttelegram. QRV? Bent u klaar?' 'K OM,' seinde hij gespannen. Tekens werden letters en letters woorden.

'Radio officier ss Aldebaran,' nam hij. 'Sparks I forgive you - tell Hans I love him very much - consider myself engaged- want to marry him – love and kisses - Chichi.' Tegen die tijd zat hij zwaar te ademen en seinde: 'R R R Thanks OM - U R invited at the wedding', en noteerde naam en adres van de telegrafiste. Toen hij de zender had afgezet, bleef hij een tijdje met de boodschap brandend in de handen zitten, typte die netjes uit en bemerkte dat er druppels op het formulier vielen. Pas toen hij Larsen naar de brug had horen gaan en Veringa omlaag, waagde hij onzeker de sprong naar de duistere brug en zei: 'Hallo, Dokter King. Ben je nog kwaad?' 'Op jou, Sparks? Nee, natuurlijk niet. Ik heb het immers aan mezelf te danken. Het is mijn eigen stomme schuld! Ik heb er nog aan gedacht te telegraferen, Maarten, maar dat heeft weinig zin, geloof ik.' 'M ... misschien wél!' hakkelde Voorthuysen. 'Als je nou zeker wist dat zij het dan wel is. lk bedoel, zij wordt Senora Larsen-Zobili-weet-ik-veel. En jij voorgoed vrijgezel af...' 'Nou, dat zou ik echt wel willen,' zei Larsen. 'Wishful thinking, natuurlijk.' 'Hans,' zei Voorthuysen moeilijk. 'Dan heb ik groot nieuws voor je. Ik heb een telegram uit B.A.' Stuurman Hans griste het formulier uit zijn handen, las de inhoud en zakte neer op de bank in de kaartenkamer, zijn ogen niet gelovend. Hij scheen ineen te schrompelen en daarna plotseling te groeien. Dreigend stond hij op, zwaaiend met het telegram, greep Sparks bij de kraag en brulde: 'IS DAT WEER EEN VAN JE ROTSTREKEN?' 'Nee, Hans,' zei deze. 'Ik bezweer je dat het echt is,' en daarna ratelde hij het hele verhaal op. Toen pas ontspande zich die dreigende vuist en werd Larsens gezicht als smeltende was.

Hij drukte Voorthuysen aan zijn borst alsof het Chichi was en er klonken een paar geluiden in de kaartenkamer waarvoor Voorthuysen de benen nam, omdat hij niet tegen 'n snotterende Dr. King kon. Vroeg in de morgen had de scheepstamtam haar werk gedaan en was er geen houden meer aan. Het dreigde een groot feest te worden. Tegen twaalf uur reikte kapitein Haring eigenhandig en voor scheepsrekening een extra oorlam uit en de hofmeester sloot zich daarbij aan. Tweede meester Aai Adriaanse draaide snel een paar koperen verlovingsringen en Ome Jakkes, de kok, een paar speciale officiersballen à la Dr. King, vergezeld door een ondefinieerbare Belle de Chichi. 'n Heerlijke mix, die twee! De puriteinse HWTK, meester Holleman, die de verhalen met afgrijzen aanhoorde, gaf zijn zegen door op te merken: 'Nou word je eindelijk een fatsoenlijk mens, stuurman!' Terwijl de 'Aldebaran' de noordelijke deining begon te voelen die een verre cycloon in de Golf van Mexico in het water teweegbracht en de levende lading koeien op het voorschip een macabere koppendans begon uit te voeren, vloeiden er nog wat diensttelegrammen naar B.A. heen en terug. En ook een naar de Waldeck Piermontlaan in Rijswijk. Dat was een kort en duidelijk telegram van Larsen, maar wat daarin stond is dienstgeheim.
_________________
Old sailors never died

[Willem Visser]

Biljarten op zee

Toen het gemakkelijk door de deining rollende Nederlandse s.s. 'Aldebaran' het eiland Fernando de Noronha achterlijker dan dwars had gekregen, kwam de evenaar weer in zicht en werd het een kwestie van uitkijken en dagen tellen tot aan de bunkerhaven Las Palmas. Die term sloeg ook op de enkeling die de wijze lessen van de oplevende derde stuurman Hans Larsen alias Dokter King in de wind had geslagen en er nog aan twijfelde iets te hebben opgelopen in B.A. Dan was het dubbel uitkijken geblazen. Uitkijk lopen en vuurtjes uitpraaien door de matroos van de wacht vanaf de brug of bak was in principe verplicht als het nodig was, bijvoorbeeld tijdens een mist, maar stuurman Markus zette de uitkijk liever elders in. Ditmaal stond het voorschip nog vol levende ossen ook, hoewel die alleen naar elkaar keken. 'Boe is een vuurtje aan bakboord en boeboe een aan stuurboord,' zei stuurmansleerling Chrissie op een morgen tegen stuurman Markus, toen er weer een concert aan de gang was. 'Nou, dan zitten we in het Kanaal!' zei Markus grinnikend. 'Overal schepen om ons heen! Hoor maar!' Hij snoof de indringende lucht van gier op en voegde eraan toe: 'Het is dik van mest, leerling. Maar ik zou géén halve kracht gaan varen, da's nou ook weer niet nodig!' Chrissie grinnikte. Er heerste een ontspannen sfeer aan boord; een van regelmaat, leegte, overgang en doorgang. De dagen vlogen praktisch eender onder de evenaar door. Ook de uitkijk op de bak kon daar niet onderuit. Het werk verslapte, er was niet veel uit te praaien in deze lege zee met zoveel ruimte om de 'Aldebaran' heen.

Daarom stond er een luie ligstoel naast de ankerwinch. Deze was vanaf de brug door al die ossehokken aan dek niet te zien, maar stuurman Veringa was het al een paar maal opgevallen dat hij een vuurtje eerder zag dan de uitkijk had uitgepraaid en besloot poolshoogte te gaan nemen. Na de wacht schoof hij het voorschip op, passeerde een erewacht van kwijlende ossekoppen en kwam op de bak aan, waar hij een iets te laat gealarmeerde uitkijk aantrof die fluitend over de muur leunde en kennelijk geen tijd meer had gehad de stoel weg te halen. 'Wat doe je daar, Peter?' vroeg Veringa. De uitkijk draaide zich kwasie-verrast om en antwoordde: 'Hee, dag stuurman! Ik sta de dolfijnen aan de boeg te voeren!' 'Zozo,' zei Veringa bits. 'En dat schip daar zie je niet?' 'Waar?' vroeg Peter. 'Die zeemeeuw ginds? O, u bedoelt dat schip! Nou, dat zou ik net uitpraaien, stuurman ...' 'Je belazert de boel,' zei Veringa. 'Dat wordt gestrafd.' 'Ik ben altijd wat voorzichtig met uitpraaien, stuurman,' zei Peter onverstoord. 'Op m'n laatste schip zei de stuurman ook: "Stommeling, zie je die logger daar niet?" Maar er liep een bromvlieg over de ruit. Tja, ik ken die man natuurlijk niet naar de oogarts sturen!' 'En wat doet die stoel dan hier?' vroeg Veringa woedend. '0 , u bedoelt dat stuk kanvas tussen die paar houtjes? Zeker van de gauchos, stuurman ...' 'Zorg dat dat ding onmiddellijk verdwijnt, begrepen!' schreeuwde Veringa. 'Je hoort hier meer van!' Daarna beende hij nijdig naar Markus op de brug die hem grinnikend aanhoorde. 'Ik moet ergens aan denken,' zei hij. 'In de Oost voeren we met Chinezen in het vooruit. Die hadden een touwtje aan de ankerbel gebonden en trokken tijdens het mahjongen vanuit hun messroom onderdeks af en toe willekeurig aan de bel.

Nou, je zag van alles voor de boeg dat er niet was ...' 'Die stoel moet wég, stuurman!' kwam Veringa terug. 'Anders ga ik naar de kapitein!' 'Zozo,' antwoordde Markus. 'Die stoellaten weghalen is geen probleem, maar dan kan je toch voor verrassingen komen te staan, Veringa. Heb je wel eens gebiljart op zee?' 'Ik snap niet waar u heen wilt, stuurman,' kwam Veringa. 'Dat je moet oppassen met oordelen en conclusies trekken,' zei Markus. 'Ik heb heel wat mensen meegemaakt die jarenlang bezig waren met het perfectioneren van een biljart op zee, in de hoop daarmee het Perpetuum Immobile oftewel de Perfecte Antislingerbeweging uit te vinden. Snap je dat?' 'Nee,' zei Veringa ontstemd. 'Simpel,' zei Markus met een twinkeling in zijn grijsblauwe ogen. 'Een reder bestelt een schip. Waarom laat ik in het midden. Hij zet 'n aantal zeelui aan boord. Dat zijn mensen die graag willen varen. Comprendo?' 'Nou, en?' antwoordde Veringa. 'Zo'n schip slingert,' ging Markus verder. 'En da's niet goed voor de lading én voor de maag. Dus wat gaan sommige zeelui doen? Juist! Ze werpen zich op het neutraliseren van die bewegingen! Wel 's van antislingertanks of een cardanisch opgehangen kooi gehoord?' 'Ja, natuurlijk,' antwoordde Veringa onzeker. 'Prima. Nou, als je kunt biljarten op zee, heb je het volmaakte bereikt. Snap je, Abe? Wel 's geprobeerd een hangmat op te hangen met een stuk triplex erop, om uit te proberen of daar een balletje stil op wil blijven liggen, terwijl het schip slingert?' 'Ik niet!' zei Veringa verontwaardigd. 'En Gij, Brutus?' vroeg Markus aan Chrissie. 'Daar kan ik wel inkomen,' zei deze. 'Je hebt immers ook stabilisatievinnenl'

Het leverde hem een verpletterende blik van Veringa op. 'Biljarten op zee is onzin!' doceerde Veringa. 'Kán gewoon niet!' 'En waarom niet?' vroeg Markus. 'Omdat... biljartballen... niet mogen... worden ... beïnvloed ... door de bewegingen ... van het schip ...' bracht Veringa moeizaam uit. 'Precies,' zei Markus. 'Maar daar heb je nog nooit over nagedacht totdat ik het je aangaf...' 'Nee,' zei Veringa. 'Maar wat heeft dat met m'n stoel te maken?' 'Van alles,' zei Markus. 'Kwestie van verbeeldingskracht. Ik wil een wedden-schap met je afsluiten dat die stoel straks weg is ...' 'Wel verdomme!' antwoordde Veringa. 'Dat heb ik toch bevólen!' 'Dat wel,' zei Markus fijntjes. 'Maar we hebben intussen wel een boegbeeld gekregen, omdat ze 'm met een eindje touw vóór de boeg hebben gehangen en 'm weer ophalen als je weg bent!' 'Daar wed ik dan maar niet op!' kwam Veringa verbaasd, maar hij bleek de uitdaging toch op te nemen en constateerde een half uurtje later dat de stoel op de bak inderdaad verdwenen was en er een eindje touw in de richting van het kluisgat overboord verdween. De stuurman had dus tóch gelijk, constateerde hij wrang, terwijl hij het touw binnenboord begon te halen, wat in tegenstelling tot zijn verwachting vrij licht ging. Eerst kwam de staart boven de reling uit en toen de hele rat met een kaartje eraan: 'Deze rat had teveel stoelgang en verliet het stinkende schip.' Veringa herkende het handschrift en keek woedend naar de brug, waar het bekende silhouet van stuurman Markus stond, kijker in de hand, pijp in de mond, engelswit wildevaartpetje losjes op het grijzende haar, starend naar iets ver, ver voor de boeg. Wat hij daar zag, wist niemand. Misschien zijn eigen toekomst. Er speelde een dunne glimlach om de lippen toen hij Veringa, nadat deze op een van de ossehokken was geklommen, de vuist zag schudden. Veringa had geen humor, besloot hij.
_________________
Old sailors never died

[Willem Visser]

Dolor del Mar

Onder drukkende hitte en felle zon was Hare Majesteits Oxcarrier 'Aldebaran' weer op het noordelijk halfrond terecht gekomen en rolde traag door een olieachtige zee. De levende lading ossen aan dek stak de moord. 'Bloedheet,' kenschetste de bootsman de situatie. 'De reuzel loopt uit hun reet!' Op aanraden van stuurman Markus was hij intussen al bezig een aantal presennings pasklaar te maken, die in geval van zwaar weer te loef over de hokken gesjord konden worden als het schip nabij de Portugese Noord kuilen water begon over te nemen. Maar voorlopig was het nog niet zover. Plannen van kok Ome Jakkes om op Luik Twee een stieregevecht of rodeo te organiseren, werden in de kiem gesmoord doordat een groeiend aantal ossen de geest gaf. Ze werden zonder ceremonieel uit de hokken getrokken en aan een laadreep over de muur gezwaaid. Als ze zo met hun kop in de strop hingen, rekte hun nek tot die van een giraf uit terwijl de opgezwollen buik naar de staart zakte. Het leek op een cartoon, maar de kok keek er hoofdschuddend naar. Als de bootsman de strop doorsneed, plonsde het beest in zee maar bleef enige tijd als een vat in het kielzog drijven. Zonde! De kok had nog voorgesteld ze eerst te villen, maar kapitein Haring trapte daar niet in omdat hij niet zeker was of het de kok en hofmeester om verlaging van het voedinggeld ging en hij een portie overleden os op zijn bord geschoven zou krijgen. Op zijn beurt vond stuurman Markus het ook niet nodig het aantal geladen koeiehuiden te vermeerderen.

Over de oorzaak van de sterfte bestond geen eensgezindheid. Wel was het een gewoonte geworden bij het aflossen van de wacht het aantal graden op het kompas en het aantal overleden ossen over te dragen. 'Veertien graden, tweehonderdvijftig ossen, stuurman!' 'Ik had gedacht dat die gauchos tijdens het overboord zetten van hun landgenoten wel in de houding zouden gaan staan en het Pampabed aanheffen,' zei Dokter King. 'Maar ze blijven te kooi, en ze zijn even ziek als die ossen.' 'Ze bennen zeeziek,' doceerde kapitein Haring. 'Dolor del mar. Da's net zoiets als zwangerschap. Een tijdelijk verschijnsel waarmee iemand tegen wil en dank wordt opgezadeld tot ie het kwijtraakt.' Hij tuurde in de verte of hij het zag gebeuren; het eerste en het tweede of allebei. 'Ja, maar daar moet je als vader niet aan toegeven,' vond Markus. Anders ben je verkeerd bezig!' 'Dolor del mar provocado,' zei Chrissie plotseling. Kapitein Haring draaide zich verrast om en zei, de leerling even over de bol aaiend: 'Nee maar! Jij hebt van de reis veel opgestoken, geloof ik!' 'Hij wel,' grapte Markus. 'Ik vroeg hem nog die ossen eerst in de verf te zetten voor ze vrij gezet werden. Maar daar trapt ie niet meer in!' 'Eerst goed getjet, dan vrij gezet,' kwam Larsen, alias Dr. King. 'Sjonge!' zei Veringa. 'We hebben een dichter aan boord. Nou ja, de een krijgt dolor del mar en de andere dolor del amor. Ik weet niet wat erger is!' 'Jij weet het verschil niet tussen liefdesverdriet en zeeziekte,' zei Markus. 'Ossen ook niet.' Veringa liep snuivend weg. 'Zeg!' riep Markus hem nog na, 'Laat de Sparks de familie in Argentina even waarschuwen. Moet je de stamboeknummers nog hebben?' 'Schei uit met die flauwekul, Jan,' zei de kapitein, die niet van dit soort confrontaties hield. 'Intussen wel een belangrijke vraag.

Kunnen ossen zeeziek worden of niet? De warmte kan het niet zijn. Daaraan zijn ze in B.A. wel gewend!' 'Misschien hebben ze toch luhduhveduh,' kwam Markus. 'Ik zal meester Holleman erbij halen,' zei Haring, de telefoon grijpend, en nog geen twee minuten later was het kamerdebat in volle gang. 'Nee,' zei de HWTK met volle overtuiging. 'Koeien kunnen niet zeeziek worden, want die hebben vier magen en je kunt maar uit één overgeven. 'Waar sláát dat nou op!' zei Larsen. 'Kijk, zei Holleman, naar hoofd en maag grijpend en heen en weer deinend. 'Zeeziekte is een kwestie van evenwichtsgevoel. Je deint heen en weer en via je evenwichtsorgaan voel je dat in je maag. Da's een directe lijn.' Markus knikte. 'Je hebt gelijk, meester. Die zijn er. Als ik m'n teen knip, begint m'm oog te tranen. En als je een mooie meid ziet lopen, gaat je jongeheer omhoog.' 'Tja, nou je het zegt, stuurman,' antwoordde Haring filosofisch gestemd. ''t Is eigenlijk casuéél!' 'Maar we hebben het over ossen,' kwam Larsen. 'Die lijn is doorgesneden!' 'Kan rudimentair aanwezig blijven,' zei de kapitein, handen in de zakken en met een blik in de ogen of hij een stel mooie mannequins voorbij zag komen. ''t Is inderdaad casueel!' 'Een koe kan niet zeeziek worden,' herhaalde Holleman hardnekkig. 'Dan is het liefdesverdriet,' zei Markus. 'Dat hebben we aan Dokter King hier gezien.' 'Misschien is het wel een mix van ... eh ... beide aandoeningen,' zei de kapitein. 'Dolor del amar,' zei Chrissie daarop. 'Onzin,' zei Holleman. 'Ik ben bereid mijn achterban te raadplegen om tot een meer gefundeerd oordeel te komen.' 'Ja, raadpleeg je achterwerktuigkundigen,' zei Markus.

'Doe dat,' zei de kapitein zuchtend. 'Ik zal de civiele dienst en de radiodienst raadplegen.' 'Ik kan het via de radiomedische dienst opvragen,' kwam de Sparks. 'Goed idee,' zei Haring. 'Er is ook een Veeartsenij in Wageningen. Die lui lopen ook niet achter de wagen!' 'Goed idee,' zei Holleman. 'Maar dan wel via de rederij natuurlijk. Technische dienst.' 'Nautische dienst.' zei Markus. 'Directie en/ of aandeelhouders,' zei Larsen. 'What about Prinses Margriet?' opperde Chrissie. 'What about die gauchos in het achteruit?' zei de roerganger plotseling van achter het stuurwiel. De Staf van de 'Aldebaran' draaide zich verbaasd om. 'Recht zo die gaat!' riep de kapitein uit. 'Jij bent de enige met verstand!' Dr. King sleurde de gauchos met goedgerichte Argentijnse trefwoorden naar de brug. Sisi, ossen konden dolor del mar krijgen en ook dolor del amor. Dat was toch logisch! Hadden ze zelf ook last van. Ze verlangden naar de ruisende, wuivende pampa's van Patria en hun vrouw! Ze waren bang voor dat grote, oneindige, lege gevaar vol water! 'Comprendo, comprendo!' zei kapitein Haring herhaaldelijk. Hij leerde in een half uur meer van ossen, stieren, kalveren en vrouwen dan Dr. King tijdens zijn lange, eermelige strooptochten naar de Maagdeneilanden. De ossen kregen kamfer uit de medicijnkist om ze over hun rudimentaire gevoelens heen te helpen en de gauchos een aspirientje met een gleufje. Ze voelden zich meteen een stuk beter.
_________________
Old sailors never died

[Willem Visser]

The captains canary

Waarschijnlijk heetten de Canarische Eilanden niet zo omdat men er kanaries kon kopen. Maar ook de naam 'Gelukzalige Eilanden', die Iberiërs eraan gegeven hadden, scheen niet langer te slaan op de vogel van de kapitein van het Nederlandse s.s. 'Aldebaran'. Het beest had een tik, floot niet en at niet meer uit de hand. Volgens eerste stuurman Markus kwam dat, omdat de kanarie aanvoelde dat er - stand van vandaag - nog maar 248 ossen aan dek stonden, die het overgrote deel van de aandacht van kapitein, officieren en bemanning opeisten. Er bleef te weinig voor Piet over. Maar kapitein Haring geloofde daar niet aan en besloot het dier meer vrijheid te geven door de deur van het kooitje open te zetten. Er gebeurde een tijdlang niets. Toen sprong Piet op de rand en tripte het bureau van de kapitein op, waar het doodverbaasd en nerveus trillend van ondernemingslust bleef zitten. Haring haalde de Staf erbij. 'Je moet je zaad op het bureau storten,' zei HWTK Holleman, wat hem een reprimande van Markus bezorgde. Maar Piet, die de Staf enige tijd met een schuin kopje had geobserveerd, ging plotseling op de vleugels en landde op kapitein Harings hoofd waar hij parmantig bleef zitten en zelfs een fluittoontje te beste gaf. Haring bleef trots als een pauw staan en zei: 'Zie je wel, hij herkent zijn baas! Hoe bestaat het. Die beesten zijn niet zo stom als een os!' Stuurman Markus krabde onder zijn wildevaartpetje. 'Verrek,' zei hij, 'ik heb nooit geweten dat het insekteneters waren! Merkwaardig scherp van verstand om juist die landingsplaats uit te kiezen!' Haring reageerde daar niet op. Zijn hand ging langzaam omhoog alsof hij probeerde de Piet van haar op hand te krijgen.

'Pas op!' waarschuwde Markus, 'straks wordt ie kwaad en begint te roffelen als een specht! Ik maak graag promotie, maar niet op deze manier!' 'Stuurman,' zei Holleman bezorgd, 'kan je nou niet één keer serieus reageren! Laat 'm maar lekker vliegen, kapitein, maar hou de horren voor de poort! Anders kiest ie het ruime sop!' 'Zeekanaries bestaan,' zei Markus. 'Effe serieus! Weten jullie dat?' Ze keken hem argwanend aan. Als Markus 'serieus' zei, moest je oppassen. 'Nee, ik meen het oprecht!' zei Markus. 'Ze hebben met onderwatermicrofoons de geluiden van walvissen opgenomen. Die beesten praten onder water met elkaar. Ze roepen, schreeuwen, krijsen en fluiten ... als kanaries. Vandaar de naam zeekanaries.' 'Jaja,' zei Holleman. 'Je méent het! Heb je wel eens geprobeerd onder water te schreeuwen? Dat lukt helemaal niet, man!' 'Onder de douche wel,' zei Markus. 'In een kerk kun je trouwens ook goed zingen!' Maar intussen zat de vogel rustig op Harings harige hand en draaide zijn kop in de richting van de stuurman, zodat Markus plotseling in vier ogen keek. De stuurman keek gefascineerd naar de hem scherp observerende kanarie en zei: 'Voor het zingen je kooi uit, dát is het natuurlijk!' Holleman schudde het grijze hoofd. 'Dat beest heeft gezelschap nodig,' filosofeerde hij. 'Piet!' zei het beest plotseling, een poepje laten vallend op Hollemans uitgelopen rechterslof. 'Volgens mij heeft ie er schijt aan,' merkte Markus op. 'Maar misschien heb je gelijk, Holleman. Ik weet wat beters. Er zit nog wel zo'n fopkuikentje in de Kerstkist. Dat zetten we bij het monster in de kooi,
voelt ie zich aangesproken en gaat eieren leggen.'

'Niks geen rottigheid!' zei Het Gezag streng, een zakdoek tevoorschijn halend en op Bijbelse wijze Hollemans slof afvegend. De vogel nam dat gebuk niet, en zocht zijn kooi weer op. 'Best leven,' zei Markus. 'Hele dag Wacht-te-Kooi!' 'Ga jij maar naar je ossen!' kwam Holleman. 'Die liggen jou beter, geloof ik. Dit begrijp je niet!' Markus vluchtte inderdaad weg. 'Hopeloos,' zei hij tegen Veringa, die de wacht had op de brug. 'Hebben we net Larsens problemen opgelost en nou schijnt de kanarie van de kapitein weer dolor del mar te hebben! Wat doen we daaraan?' 'Stuur een telegram naar Las Palmas,' zei de uit het niets opduikende marconist. 'Handsome, suntanned female captains canary seeks mate in the Canary Islands'. Markus' ogen begonnen te glimmen. 'Should be of equal good position.' ging hij verder, 'and be able to sing outside the cage!' 'Wat bedoel je?' vroeg Veringa niet begrijpend, maar Markus veegde de tranen uit de ogen. 'Alle gekheid op een stokje ... ,' probeerde Veringa, waarop Markus er bijna in bleef. 'Da's 'n goeie!' probeerde hij, maar Veringa snapte het weer niet. 'Laat maar,' zei Markus. 'Er wordt van ons verwacht dat we meedenken. Tenslotte hebben we de zaak met Larsen en die andere ossen aardig onder de knie. Nou alleen die kanarie nog even oplossen.' 'In accuzuur?' vroeg de Sparks. 'Bah,' zei Markus. 'Ik heb 'n ander idee. Luistert!' Het was een goed plan. Het wachten was op een tijdstip dat Holleman en Haring aan tafel gingen. Kok Ome Jakkes toverde bliksemsnel enkele rode, witte en blauwe kippe-eieren tevoorschijn die door Larsen tijdens de middagschaft tussen het bakboordszitstokje en het fonteintje in Piets kooi werden gelegd. En toen was het afwachten geblazen.

Haring, Holleman en Markus zaten intussen beneden aan de lunchtafel waar de boordradio toevallig 'Volare oho!' uitstootte, wat de kapitein aan zijn kanarie deed denken. De kouwe kip smaakte hem niet meer. 'Ik ga maar even plat,' zei hij gehaast, snel naar zijn hut lopend. 'Piet,' zei hij daar. 'Waar zit je dan!' Piet zat inderdaad, trachtend een wit kippe-ei onder de kont te krijgen, daarbij als een koekoek het rode en blauwe negerend. Nu werd kapitein Haring werkelijk kwaad, stak de ruige hand in de kooi en trok de rode en blauwe eieren naar zich toe. Toen hij het witte wilde afpakken, werd hij gevoelig in de wijsvinger geprikt, zodat hij daar maar van af bleef. Een tijd lang stond hij woedend naar Piet te kijken en sloot toen behoedzaam het deurtje in het besef dat het beest aan het broeden toe was, en die gekke Markus 'm dat wel weer geleverd zou hebben. Wie anders? Larsen, Veringa, de leerling? Kapitein Haring nam een kordaat besluit en liep met de eieren in zijn gebalde vuisten naar de brug waar Dr. King op wacht stond. 'Weet jij hiervan?' vroeg hij. 'Dus niet,' constateerde hij, te oordelen naar de opperste verbazing van de derde. De dienstgang instuivend, kwam hij voorbij de radiohut waar Voorthuysen de pers zat te nemen. 'Laat maar!' zei hij, doorstomend naar Veringa's hut die juist de koopvaardijhouding wilde aannemen en geeuwend, met wijd open mond ontkleed op de rand van zijn kooi zat. Haring opende de deur en zag hem als een luie aap zitten. De twee gekleurde eieren als projectielen naar de tweede gooiend, riep hij: 'Broeier! Broed ze zelf maar uit! Zou jij het leuk vinden als een olifant van 'n kerel twee levensgrote eieren in je kooi legde!' Beng, en de deur was al weer dicht. De verbouwereerde Veringa, een ei in de mond en het tweede halverwege zijn slapen, liep verontwaardigd naar stuurman Markus, maar die zei: 'Lust jij wat 'n ander in de mónd gehad heeft?' 'Nee!' zei Veringa woedend. 'Maar je lust zelfs 'n ei,' zei Markus met een stalen gezicht.
_________________
Old sailors never died

[Willem Visser]

De wonderdokters

Op een bloedrode avond kwam de loods van Gran Canaria, Las Palmas, aan boord en bracht het s.s. 'Aldebaran' langszij van de kade, en dat werd hoog tijd want de bunkers raakten leeg en stuurman Markus had een dokter nodig. Tijdens het uittakelen van de dooie os, zo ging het verhaal, had Markus zich kennelijk bezeerd. Zijn linkerschouder leek wel beurs en de bovenarm scheen als in een bankschroef van meester Holleman geklemd te zitten. Derde stuurman Hans Larsen, alias Dr. King, had er eens ernstig naar gekeken en geconstateerd dat er kennelijk een spier gescheurd was. 'Goed,' zei Markus, 'als het maar geen gespierde scheur is,' en dat was dat, tot de agent een taxi liet voorrijden die de stuurman naar de nederige stulp van een Deense arts leidde, welke de naam Gammeltolt droeg en op onverklaarbare wijze op dit Gelukzalige Eiland was neergestreken. 'Ah,' zei dokter Gammeltolt die de lucht van rum uitstraalde toen hij zich over de ontklede stuurman heenboog en hem handtastelijk in de bovenarm kneep. 'You are a captain, yes?' 'Yes,' antwoordde Markus die weinig keus had omdat hij barstte van de pijn, hoewel hij niet begreep waarom hij zich had moeten uitkleden. Wat had z'n onderlijf met z'n bovenarm te maken? 'You lucky man!' zei Gammeltolt 'Ik ben een specialist in het behandelen van zeekapiteins. Zolang je kapitein bent, is er niets in de weg. Een ogenblik, want de telefoon gaat.' Markus, die geen telefoon hoorde, zag vanuit zijn liggende houding de man in het achterhuis verdwijnen, waarna hij een paar klokkende geluiden hoorde, gevolgd door een languitgerekte 'eh' en het neerzetten van een glas.

Toen de dokter terugkwam, had hij een kegel rum om zich heen die zelfs Markus het gevoel gaf in een distilleerderij op San Thomas, Virgin Island, rond te lopen, maar de man zei 'Yes yes', kneep hem opnieuw in de bovenarm en schudde zijn grijzig wordende haren. 'I see, I see.' Daarna verdween Gammeltolt weer in het achterhuis, waarna het woord 'eh' weer klonk. Opnieuw aan de operatietafel verschijnend, liet hij zijn grove handen grijpend en masserend over de linkerbovenarm glijden, ontdekte een hard stuk in een spierenbundel, die hij als kauwgummie tussen een paar stevige kaken te lijf ging, zei nogmaals 'Yes, yes' en liet Markus krimpend van pijn op de pijnbank achter. 'My wife is calling, just a minute,' zei de dokter. Markus hoorde het traditionele gescharrel met flessen en glazen, gevolgd door 'eh' en het fluiten van de dokter die onder' Anchors Aweigh' weer binnen kwam laveren. 'So you are a captain, eh,' zei de Deense dokter die Markus op dat moment meer een dronken Deense dog toescheen die de tanden in 'm zette. 'Ik heb al honderden captains met succes van exact ditzelfde kwaaltje afgeholpen, captain. Yes, yes, dit is een beroepsziekte!' Markus had er schoon genoeg van. Hij was blij niet te roken want dan zou er een explosie volgen. De dokter kwam en ging en Markus hoorde met gesloten ogen de ceremonie, 'eh', 'klokklok', en loerde naar het Certifikaat van bevoegdheid dat aan de muur hing. 'Now, captain,' zei de Bevoegde, luchtig een wolk verdovende damp de richting van de stuurman uitblazend, 'Nu zullen we er even snel een eind aanmaken!' En Markus die vermoedde dat de dag des oordeels nabij was, prepareerde zich dapper op het ergste maar voelde een plotselinge steek met een enorme naald precies in het midden van de in de knoop zittende spierenbundel, die zo karakteristiek is voor in de knoop zittende kapiteins. 'Pomperepompom!' zong de dokter die iets over telefoon mompelde en naar achteren verdween.

Na 'eh', 'klokklok' en een gedeelte van 'Anchor Aweigh', was het ditmaal de 'Radetski Mars' waaronder de dokter weer binnenkwam, glas in de hand, gebarend dat Markus moest opstaan en uitroepend: 'You need a drink, captain! Die diagnose was juist. De naakte stuurman dronk bekkentrekkend iets dat op kruidenbitter leek en voelde zijn maag ineen krimpen onder het geweld van een glas pure alcohol aangelengd met een dosis kruiden die een lavastroom op een vuurspuwende berg hadden overleefd. De tranen sprongen hem in de ogen en Gammeltolt aannemend dat de stuurman dankbaar was, bracht uit: 'Ah, captain, you like Gammel Dansk! Ik zal er nog eentje voor je halen: Kleed je maar vast aan!' Markus tobde daar niet mee, maar op het moment dat hij zijn wildevaartpetje opzette, ontdekte hij dat dit pijnloos met de linkerarm ging, waardoor hij de pet weer afzette op het moment dat Gammeltolt weer binnenmarcheerde. Deze had die dankbaarheid niet verwacht. 'Don't thank me, captain,' zei hij. 'Have a few on the house! Yes, yes, captains disease,' mompelde hij, tranen in de ogen omdat de zoveelste kapitein fier van lijf en leden naar zijn schip kon terugkeren om het commando weer op zich te laden. 'Bye, bye, captain. Ben je lid van de kapiteinsvereniging? Stuur ze maar. See you later!' Dat laatste beviel Markus niet. 'En als het nou eens eerste stuurlui betreft?' vroeg hij argwanend. 'Tjee,' zei de dokter. 'Ik had hier 's een eerste stuurman die zich ten onrechte als kapitein voordeed. Nou, die heeft 't geweten! Moet je d'r nog een?' 'Nee,' zei Markus geschrokken. 'Thanks, en het beste met je lever!' 'Wat weet u van mijn, lever, captain?' vroeg Gammeltoft met een gejaagde blik in zijn ogen op z'n rug kloppend. 'Is er iets met mijn lever?'

'Tja,' zei Markus. 'Waarschijnlijk wel. Als stuurman was ik waarnemend dokter aan boord en als zodanig heb ik honderden mensen behandeld voor leverkwalen, syfilis, gonorroe, tabes dorsalis, dementia paralitica en andere kinderziektes. Kleed u maar 's uit, dokter!' 'Tjeesis,' zei Gammeltoft, de fles abrupt neerzettend en de broek afstropend. 'Doe me dat niet aan, captain!' 'Ga op de bank,' zei Markus streng, naar achteren lopend en zich eh, eh, klikklokklok, een ruime borrel inschenkend van een beter soort whisky waaruit hij in de bar kon kiezen. Daarna floot hij' Anchors Aweigh' en zeilde naar de pijnbank, waar hij de lendenen van de dokter als een kadetje begon te kneden. 'Captain, captain,' schreeuwde deze. 'Hoe'st met mijn lever? Je doet me verdomd veel pijn!' 'Oog om oog, hand om hand,' zei Markus die er zin in kreeg. 'Ik ben een specialist in het behandelen van scheepsdokters en aanverwanten. Zolang het echte dokters zijn, is er niks in de weg. Maar kwakzalvers nou die zullen het weten!' ''Ik heb echte papieren!' kreunde Gammeltoft. 'De Papieren Dokter!' meesmuilde Markus, flink knijpend, masserend, de dokter als een Thaise op de rug roffelend. 'You are a lousy doctor!' 'OK, OK!' zei Gammeltoft, 'maar hoe' st met m'n lever?' 'Je lever is best,' zei Markus, knedend, als een bakker in de morgen. 'Maar ik heb wat op m'n lever. Je bent een bange schijthuis!' 'Thank you, captain,' zei Gammeltoft ontroerd, opstaand en de stuurman op Russische wijze omarmend. 'Wat zal het zijn?' 'To hell with your bitterdram or gammeldansk!' zei Markus. 'Pure whisky, please. Ze dronken er nog 'n paar en toen stond de dokter erop hem naar boord te brengen. Hij dramde maar door over z'n 'Gammelbil' en Markus vertrouwde de zaak niet, totdat hem werd uitgelegd dat 'gammel' oud was en 'bil' auto. Althans in het Deens. Het stormde behoorlijk op weg naar de haven. Er bleek veel zijwind en er waren veel tegenliggende ezels die niet volgens de Rules of the Road werden benaderd. 'The Mules of the Road!' zei Markus en ze lagen allebei slap in die gammele wagen. Net toen de fluit van de 'Aldebaran' over de haven daverde om de onvindbare stuurman op zijn plichten te wijzen, kwam deze 'Anchors Aweigh' zingend met een bebaarde idioot de kade op rijden, waarop kapitein Haring hoofdschuddend 'voor en achter' dicteerde. De 'Aldebaran' zocht het ruime sop. Een paar ossen aan dek loeiden klaaglijk, vermoedend wat hen op noordelijker breedte te wachten stond. Markus ging naar kooi. Zijn hart bonkte en zijn linkerarm begon weer pijn te doen. Hij kreeg een vermoeden maar - dacht hij toen - als je toch aan de grond moest lopen, dan maar met volle zeilen.
_________________
Old sailors never died

[Willem Visser]

_________________
Old sailors never died

[Willem Visser]

_________________
Old sailors never died

[Willem Visser]

_________________
Old sailors never died