KROONVAARDERSKNSM

[Willem Visser]

Onheilsplek voor zeelieden.
29 december 1977: een DC-8 van de Amerikaanse maatschappij Braniff Airlines vliegt van New York naar Panama. De lucht is helder, de hoogte is 3000 meter. In de cockpit heerst een ontspannen sfeer. Vanuit het vliegtuig zijn de Bahama´s te zien. Over twee uur zal men onder de tropenzon snel de eindeloze winter van de noordoostkust vergeten zijn.

Opeens gebeurt er iets vreemds: de romp van het vliegtuig begint te trillen, steeds heviger. Dan volgt een ongecontroleerde val. De DC-8 gehoorzaamt niet meer aan de instrumenten en duikt neer als een gewonde vogel. Het toestel zal aanstonds te pletter slaan. Het drama voltrekt zich niet: tweehonderd meter boven de golven richt het toestel zich weer op. De dodelijke duik stopt net zo plotseling als hij was begonnen. In Miami , waar de piloot zijn toestel aan de grond zet, om de gewonden te laten verzorgen, vindt men geen enkel technisch mankement. Wel vloog de DC-8 op het moment van de val over de Bermuda Driehoek.

De Bermuda Driehoek.... ofwel de "Duivelsdriehoek" , "Het Voorgeborchte der Verdwenen Zielen", " de Zee der Verwarring", "het Gebied van de Ondergang", "de Haven der Verdwenen Schepen", allemaal namen voor een hetzelfde gedeelte van de Atlantische Oceaan, ter hoogte van de zuidoostkust van de Verenigde Staten. Een gebied dat aan de noordzijde word begrensd door de Bermuda eilandengroep, ten westen door Florida en in het zuiden door Puerto Rico.

De Bermuda Driehoek! Doolhof voor dwalende wrakken, kerkhof voor ongelukkige bemanningen. Want daar verdwijnen schepen om nooit meer terug te keren, daar verdwijnen vliegtuigen voor altijd in de blauwe hemel, daar lijken zeelieden en vliegers in de lucht op te gaan. De Driehoek heeft de afgelopen 50 jaar meer dan honderd schepen en vliegtuigen verzwolgen, een einde gemaakt aan minstens duizend mensenlevens.
En nooit worden er wrakken, wrakstukken of overlevenden gevonden die tenminste enig licht zouden kunnen werpen op bepaalde aspecten van de ramp.
De mens van de twintigste eeuw, die op de drempel van de ruimte staat, verbaast er zich niet meer over mannen in witte pakken op de maan te zien lopen. Hij stuurt sondes naar Mars en Jupiter, zoals hij honderd jaar geleden monsters nam van zijn eigen aarde.
Voor het einde van de twintigste eeuw zal hij ongetwijfeld contact hebben gelegd met andere planeten uit het zonnestelsel, maar ondertussen blijft drie vijfde van de aardbol, te weten de oceanen met hun onmetelijke diepten, vrijwel onbekend terrein voor hem.
Op de lijst van geheimen die nog niet met behulp van onze technologie zijn opgelost, neem dat van de Bermuda Driehoek een belangrijke plaats in.

[Willem Visser]

De verdwijning van vlucht 19.
Op 5 december 1945 is de tweede wereldoorlog al vier maanden voorbij en als er om 14.10 uur met veel lawaai vijf torpedo bommenwerpers opstijgen van de marinebasis van Fort Lauderdale in Florida, is dat slechts voor een alledaagse missie, een schietoefening waarbij een scheepswrak, gelegen ter zuiden van Bimimi, het meest westelijke van de Bahama eilanden, als schietschijf dient.
Aan boord van deze Avengers, krachtige eenmotorige propellervliegtuigen, bevinden zich vijf piloten, waaronder luitenant Taylor – zes dienstjaren bij de marine – en negen bemanningsleden.
Het is mooi weer; aan de hemel drijven een paar wolkjes, voort geblazen door een lichte noordoostelijke bries en het is 18 graden in de zon.
" Ideale vluchtomstandigheden" zegt een van de mannen van vlucht 19, de naam die aan de missie is gegeven.

5 DECEMBER 1945 - VIJF AVENGERS VERDWIJNEN
Deze bommenwerpers, met aan boord vijf piloten en negen andere bemanningsleden, waren van basis in florida opgestegen voor een schietoefening. Ze zouden nooit terugkeren.
De vliegtuigen worden om 16.00 uur terug verwacht. Om 15.45 uur wordt de verkeerstoren per radio opgeroepen door de squadronleider.
" Dringende oproep voor de verkeerstoren. We zijn niet meer zeker van onze koers, we zien de aarde niet meer."
" Wat is uw positie."
" Dat weten we niet zeker. We zijn verdwaald."
" Zet koers naar het westen."
" We weten niet waar het westen is. Alles is abnormaal.... vreemd..... Zelfs de zee ziet er anders uit dan normaal."
De minuten kruipen voorbij; iedereen is dodelijk ongerust. Na een half uur schrikt de verkeersleider weer op. Nog een boodschap:
" We weten onze positie niet precies. Misschien zitten we tweehonderd vijfentwintig mijl van de basis. Het schijnt dat....."
Storing. Onverstaanbare woorden. Daarna stilte.

In de verkeerstoren realiseert men zich dat het eskader volkomen gedesoriënteerd is. Onmiddellijk stijgt er een Mariner watervliegtuig op, een waar vliegend fort dat is uitgerust met alle mogelijke instrumenten en een dertienkoppige bemanning heeft .
Bijna een half uur later wordt van de Mariner doorgegeven dat men de laatste mogelijke positie van de Avangers nadert. Dat is het laatste bericht. Later die avond moet men het wel accepteren – de Mariner zal niet meer terugkeren. Het toestel is op dezelfde wijze verongelukt als de Avengers, waarvan het eigenlijk de overlevenden had moeten redden.
De volgende morgen is alles in rep en roer. Men zet een der meest intensieve zoekacties in de geschiedenis op. Er nemen 242 vliegtuigen en 18 schepen aan deel en ook nog het vliegdekschip Solomons met zijn 35 toestellen.
De actie strekt zich uit over een gebied van meer dan 725.000 vierkante kilometer, tot aan de golf van Mexico. In Florida en op de Bahama´s speurt men honderden kilometers strand af, maar men vindt niet de geringste aanwijzing over het lot van de 6 vliegtuigen en de 27 bemanningsleden.

Aan gissingen mankeert het niet. Een massale botsing in de lucht? Maar dan had men wrakstukken van de Avengars moeten vinden. Problemen met de brandstofvoorziening? Die hadden zich nooit op hetzelfde moment bij alle toestellen kunnen voordoen.
En bovendien waren de toestellen zo geconstrueerd dat ze lang genoeg konden blijven drijven om de bemanning in staat te stellen de opblaasbare vlotten uit te werpen. Een plotselinge verandering van de windrichting, waardoor de toestellen verscheidene honderden kilometers te ver naar het zuiden waren afgedwaald?
In dat geval zouden ze over talloze eilanden van de Antillen hebben moeten vliegen en die vormen toch een eenvoudig aanknopingspunt. En als ze waren neergestort, had men toch de wrakken moeten zien liggen op de nabije zandbanken van de Bahama´s.

Natuurlijk noemde men magnetische verschijnselen die door UFO´s zouden worden opgewekt en zelfs ook de mogelijkheid van " witte hagel ", zware windstoten waarbij regen wordt vermengd met stuifwater, een verschijnsel dat krachtig genoeg is om een vliegtuig te vernietigen. Maar waarom is de Mariner op zijn beurt ook verdwenen?
Na een onderzoek dat maanden duurde, concludeerde een commissie van de marine dat geen enkele hypothese afdoende was om de ramp te verklaren.
Een officier verklaarde. " Ze zijn op een zodanige manier verdwenen, dat het wel lijkt of ze naar Mars zijn gevlogen."
De verdwijning van vlucht 19 vestigde de aandacht van de hele wereld op dit gebied. De naam waaronder het een sinistere reputatie zou verwerven, werd echter pas twintig jaar later bedacht in een artikel van de journalist Vincent Gaddis in het Amerikaanse tijdschrift Argosoy.
Hij zag voor het eerst verband tussen de ramp met de Avengers en andere onverklaarbare verdwijningen in hetzelfde gebied; de Bermuda Driehoek was een feit.

[Willem Visser]

Overal op de wereld vinden er onverklaarbare verdwijningen plaats.
De Bermuda Driehoek heeft niet het alleenrecht op onverklaarbare scheepsrampen.
Kijk maar eens naar de verdwijning van deze grote schepen in de afgelopen tijd: die van Ithaci Island, die november 1968 vanuit Norfolk naar Manchester was vertrokken met een lading graan; die van de Milton Latrides, onderweg van New Orleans naar Kaapstad; die van de Elizabeth voor de kust van Venezuela in 1971; die van IIIigan Bay, vanuit Europa naar Manilla. En nog voor de kust de Anita, een Noors Kolenschip van 20.000 ton op weg naar Hamburg.

Op 5 april 1975 vertrekt rond het middaguur de Compass Ross, een oude mijnenveger die is omgebouwd tot een schip voor de olieindustrie met aan boord achttien zeelieden en technici, uit de Schotse stad Dundee op weg naar zijn werkplek in de Noordzee.
Ter hoogte van de Orkaden seint het schip dat het in een hevige storm zit. Van De Compas Ross vindt men slechts het stoffelijk overschot van één bemanningslid.

Een ander gebied vol gevaren is het noordelijk deel van de Stille Oceaan. In 1974 vergaat de oceaanreus Transoceaan Shipper er met man en muis. Eind 1975 is de Berge Istra het volgende slachtoffer.
Op 29 december vertrok dit kolenschip, ook en reus van 224.000 ton en een lengte van 300 meter, vanuit Brazilië naar Japan. Het schip gaf voor het laatst positie op toen het zich op 280 mijl bevond van Mindanao op de Filippijnen. Dit schip, dat was voorzien van de meest geavanceerde instrumenten, verdween zonder ook maar een S.O.S. of een noodkreet te laten horen.

Zonder enig spoor achter te laten? Niet helemaal. Enige dagen na het staken van de zoekactie ontdekt een Japanse trawler voor de kust van Borneo een rubberbootje met twee zwaargewonde mannen. Na verzorgd te zijn, vertellen zij hun verhaal.
Ze stonden op de brug toen ze het gevoel hadden alsof ze de lucht in geslingerd werden door een enorme ontploffing. Daarna kwamen ze terecht in een warme draaikolk, half stikkend in het zoute water en vertwijfeld proberend om te overleven in een grote vlek van olie en schuim, waarop de wonderbaarlijke vondst volgende van en omgeslagen boot en het lange wachten op een onwaarschijnlijke redder.
Wat de Berge Istra betreft, dat enorme schip was binnen een paar minuten geheel verdwenen.

[Willem Visser]

De zee der verzwolgen schepen.
Dit hedendaagse raadsel bestaat al sinds lange tijd. Al in 1550 worden op een kaart de Bermuda´s " de Duivelseilanden" genoemd. In 1610 schrijft een kroniekschrijver dat die eilanden nooit meer door de christenen werden bewoond.
" Stormen en onweer vinden daar hun oorsprong."
In de Storm van Shakespeare maakt Ariel gewag van " de immer stormachtige Bermuda´s". na Shakespeare voegt Webster eraan toe dat zij " worden bewaakt door de donder, afschuwelijke bliksemschichten en wonderbaarlijke geluiden ." En een gezegde van de Amerikaanse zeelieden luidt " dat je Kaap Hatteras kunt verteouwen.... als de Bermuda´s je laten passeren.
De Sargasso Zee sterkt zich uit aan de grens van de Driehoek over een gebied van 200 mijl ten noorden van de Grote Antillen. De zeelieden van vroeger vreesden het sinistere algendek en de totale windstilten, die catastrofaal waren voor de zeilschepen. Oude legenden maken ook gewag van de immense dodenstad die in haar noodlottige groen schepen en bemanningen vasthoudt.

De Rosalie.
Toen men de Rosalie in augustus 1840 vond, zeilde zij met een behoorlijke snelheid, de zeilen bollend in de wind. Het schip voer onder Franse vlag en was uit Hamburg vertrokken met bestemming Havanna. Er was geen lek te bekennen, de lading was intact maar de bemanning ontbrak, behalve een ongelukkige kanarie die halfdood van de honger in zijn kooitje zat.

De Ellen Austin.
Het avontuur dat de Amerikaanse schoener Ellen Austin in 1881 overkwam, is nog vreemder.
Halverwege de Bahama´s en de Bermuda´s kwam dit schip een ander groot zeilschip tegen dat geheel verlaten was. Aan boord vond men geen spoor van geweld maar een perfecte orde, teakhouten dekken die onlangs nog waren geschuurd en de fok en de kluiver zorgvuldig opgedoekt.
Het grootzeil klapperde en de giek sloeg tegen de reling, bakboord, stuurboord, bij elke zwenking van het vaartuig. Het schip, dat was geladen met mahoniehout, kwam blijkbaar uit Honduras. Een buitenkansje derhalve voor kapitein baker van de Ellen Austin, die onmiddellijk een bemanning aan boord bracht.

De twee schepen maakten zich gereed om samen koers te zetten naar Boston toe er een geweldige storm opstak. Er gingen twee dagen voorbij voordat de Ellen Austin de schoener weer zag. Hij voer zo grillig dat men er bijna een uur achteraan moest varen voordat men aan boord kon gaan.
Toen dat was gebeurd, verbaasde men zich erover dat er niemand op de brug stond. Men riep de bemanning aan, zocht in ruimen en hutten, maar ook deze bemanning was verdwenen.
Baker was zowel sceptisch als koppig. Hij liet een tweede bemanning aan boord gaan, deze keer tot de tanden bewapend en met de order het schip onmiddellijk te verlaten bij het minste onraad. De schepen volgen elkaar op korte afstand. Doch vlak daarop stak er een nog heviger storm en werd het contact opnieuw verbroken. Daarna heeft men nooit meer iets vernomen van het spookschip en van een derde deel van de bemanning van de Ellen Austin.

De Cyclops.

Op 4 maart 1918 vertrok de Cyclops, het grootste kolenschip van de Amerikaanse marine, van Barbados, het meest oostelijke eiland van de Antillen, met een bemanning van 309 koppen en een lading mangaanerts met als bestemming Norfolk. In het laatste radiocontact dat een voorbijvarend schip met de Cyclops had, melde men mooi weer en geen problemen aan boord.
Toch is de Cyclops nooit op zijn bestemming aangekomen. Er was geen enkel noodsignaal uitgezonden. Duizenden vierkante kilometers van de Atlantische Oceaan werden afgezocht zonder dat men ook maar een spoor van het schip kon vinden.
Er woedde oorlog en men dacht de Cyclops op een mijn was gelopen of was getorpedeerd door een Duitse onderzeeër, maar men toonde later aan dat noch het een noch het ander daar in de buurt was.
Men opperde dat de lading mangaan was gaan schuiven en het schip had doen omslaan.

Het kolenschip Cyclops
In maart 1918 verdween het met 309 man aan boord binnen de Driehoek: ongeluk, oorlogsbuit of muiterij? Men zal het nooit weten.
De theorie dat er muiterij was uitgebroken, viel niet uit te sluiten: in zijn ruimen vervoerde de Cyclops drie matrozen die werden beschuldigd van moord en twee gedeserteerde mariniers.
Wat betreft commandant George Worley, die de scepter over het kolenschip had gezwaaid vanaf de eerst reis in 1910: hij werd door iedereen als een gevreesd despoot beschouwd, een ware concurrent van luitenant Bligh van de Bounty.
Men kon er alles verwachten van deze bruut met zijn twijfelachtige geestelijke gesteldheid, hij had de gewoonte in zijn ondergoed en met een bolhoedje op door het gangboord te lopen – zelfs dat hij zijn schip aan de vijand zou overleveren.
Hij deed voorkomen dat hij in San Francisco was geboren, terwijl hij in werkelijk uit Duitsland kwam en illegaal de Verenigde Staten was binnengekomen door te deserteren van het schip waarop hij voer.
Zelfs tegenwoordig nog is de verdwijning van de Cyclops onderwerp van gesprek. Dit schip, het grootste van de Amerikaanse oorlogsvloot dat verloren ging zonder een spoor achter te laten en het eerste schip met radio dat verdween zonder een S.O.S. uit te zenden, vormt de kern van het " meest verbijsterende mysterie uit de analen van de marine."

De Raîfuku Maru.
De geschiedenis van de Japanse scheepvaart wemelt van de legenden: zeemonsters, demonen, spookschepen..... Toch voeren de matrozen van het Japanse vrachtschip Raîfuku Maru in januari 1921ver van hun thuishaven: na de Stille Zuidzee te zijn overgestoken en het Panama Kanaal te zijn doorgevaren, voeren ze in de richting van New York over het lauwe water van de Caribische Zee.
Het laatst bericht van het schip werd in code verstuurd: " Gevaar, als een dolk, kom snel!"
Daarna stilte; men heeft het schip en zijn bemanning nooit meer teruggezien. De Driehoek had nogmaals toegeslagen.
Men trachtte het raadselachtige bericht te interpreteren, er werd gesproken over piraterij en over een aanval van UFO´s maar de specialisten hebben deze alleen maar beschreven als vliegende schotels, ovale voorwerpen of voorwerpen in de vorm van een sigaar: nog nooit als een dolk.
Blijft de mogelijk van een cycloon nog over, want deze kan inderdaad terwijl hij zich verplaatst over het oppervlak van de oceaan de vorm van een dolk aannemen.

"Gevaar als een dolk, kom snel!"
Dit was de raadselachtige boodschap die door de Japanse vrachtvader Raîfuku Maru werd uitgezonden. Het schip verdween met man en muis.

De Marine Sulphur Queen.
Op 2 februari 1963 vertrok deze vrachtboot uit de haven van Beaumont in Texas. Deze omgebouwde tanker werd nu voor het vervoer van gesmolten zwavel gebruikt en lag diep in het water.
Het schip was voorzien van talrijke ventilatiepijpen. Dit eenvoudige vrachtschip begon aan een routineklus: het transport van de lading die in stalen vaten was verpakt die door middel van stoom op hoge temperatuur werden gehouden, naar Norfolk in de Amerikaanse staat Virginia.
Twee dagen na hun vertrek verstuurt één van de 39 bemanningsleden een telegram aan zijn vrouw om haar zijn aankomst door te geven; een ander die speculeert op de beurs, geeft een opdracht aan zijn agent. Dat was zijn laatst speculatie.
Na door de zeeëngte van Florida te zijn gevaren, is de Marine Sulphur Queen in de vervloekte Driehoek gekomen.

De Marine Sulphur Queen
Deze tanker, die was omgebouwd voor het transport van vloeibare zwavel, verliet op 2 februari 1963 de haven van Beaumont in Texas met als bestemming Norfolk in Virginia.

Op 6 februari wordt hij als vermist opgegeven. De zoekactie levert de ontdekking op van eneige reddingsvesten, een misthoorn en wat wrakstukken. Een oude matroos die op het schip had gevaren, opperde de mogelijkheid dat het schip in bijzonder zwaar weer terecht was gekomen en dat het was gekapseisd en gezonken. Er werd ook gedacht dat er brand was uitgebroken aan boord, waarbij de zwaveldampen door de luchtpijpen en de ventilatoren werden verspreid en de bemanning zodanig zouden hebben gehinderd, dat zij niet meer is staat waren een S.O.S. uit te zenden.
Daarna zou het schip door een zware ontploffing in de lucht gevlogen zijn.
De onderzoekcommissie oordeelde voorzichtig dat " de oorzaak voor het verdwijnen niet met zekerheid kan worden vastgesteld". De De Marine Sulphur Queen was negentien jaar oud.
Na nog een paar reizen zou het schip in een algemeen zeegraf zijn geëindigd op de bodem van een baai. Het noodlot besliste anders.

Naambord van de Marine Suphur Queen
Het schip is nooit in Norfolk aangekomen. Er zijn slechts wat reddingsvesten en deze letters teruggevonden op het strand van Key Biscayne in Florida.

De Saba Bank.
" Verdwenen boot gezocht. 2500 dollar beloning. Inlichtingen bij de Reddingsbrigade van de kustwacht." Dit aanlokkelijke bericht was in maart 1974 te lezen op de scheepswerven en havenkaden van Florida en de Bahama´s na de verdwijning van de Saba Bank, een splinternieuw jacht dat een slordige 300.000 dollar waard was.
De Saba Bank, die speciaal was uitgerust voor duikexpeditie´s, was op 10 maart vanuit Nassau, de hoofdstad van Bahama´s , vertokken voor zijn eerste reis. Er waren acht man aan passagiers, waaronder een beroemde dirigent uit Philadelphia, de tweeëndertigjarige Cy Zenthner. Na het laatste radiobericht op 24 maart had niemand het schip meer gezien.

De door de kustwacht vanaf 10 april geleide zoekacties werden op 25 april gestaakt.
Enige maanden later werd er een speciale waarschuwing verspreid onder de jachteigenaren, waarin hen werd aangeraden nooit zee te kiezen met passagiers waarvan zij de identiteit niet kenden en altijd een namenlijst van de bemanning bij een vriend of bij familie achter te laten.
Dergelijke voorzorgsmaatregelen waren niet overbodig. John M. Murphy, een regeringsafgevaardigde van New York, maakte toen de volgende cijfers bekend: tussen 1971 en 1974 waren er meer dan 600 jachten op mysterieuze wijze verdwenen. Minstens vijftig daarvan waren het slachtoffer geworden van piraten, in de meeste gevallen drugshandelaren.
De Saba Bank kan best het laatste slachtoffer zijn geweest op de lijst......

Opsporingsbericht voor de Saba Bank
" 2500 dollar voor wie het vermiste schip terugbrengt". Dit bericht werd in maart 1974 opgehangen in de havens van Florida en de Bahama´s. Maar de Saba bank heeft men nooit meer teruggezien.

[Willem Visser]

De driehoek van de verdwenen vliegtuigen.
Wat het verdwijnen van vliegtuigen betreft, was de verdwijning van vlucht 19 wel de opvallendste: zes vliegtuigen in één keer! Toch waren er voor die noodlottige dag in 1945 al andere vliegtuigen als vermist opgegeven: vliegtuigen van smokkelaars uit de tijd van de drooglegging die er genoeg van hadden om steeds maar op zee achtervolgd te worden door wetsdienaars en die zich daarom in het rustiger luchtruim waagden.
Ook militaire toestellen, vooral tijdens de tweede wereldoorlog, waarvan men niet altijd goed wist of zij het slachtoffer van de boze geesten uit het gebied waren geworden, of, iets prozaïscher, van de onervarenheid van hun piloten waarvan de meesten nog jong en in opleiding waren.

De Star Tiger en de Star Ariel.
Na zijn vertrek uit het mistige Londen had de Star Tiger, een Todor IV van de British American Airways , een tussenlanding gemaakt in Lissabon en daarna op de Azoren. Op 30 januari 1948 zou het ook een tussenlanding moeten maken Kindley Field op de Bermuda`s voordat het zijn eindbestemming zou bereiken: Kingston op Jamaica. Aan boord bevonden zich 31 personen waarvan 25 passagiers waren.
Om 22.30 uur ontving Kindley Field een bericht van kapitein Macmillan, de piloot van de Star Tiger: " Onze geschatte positie: 640 kilometer noordelijk van u. Wij denken op tijd te zullen landen. Weersomstandigheden en techniek uitstekend. "
De aankomst op Bermuda zou even na middernacht plaatsvinden. Maar het toestel zou geen enkel teken van leven meer geven na de boodschap van gezagvoerder Macmillan. Dertig vliegtuigen, tien schepen en meer dan duizend mensen deden mee aan de zoekacties.
Er werd geen wrak, zelfs geen spoor van de inzittenden, dood of levend, van het vliegtuig gevonden.
" Het lijkt wel of iets van buiten de mensen en het toestel heeft overmeesterd. " , was de conclusie van het verslag van het onderzoek.

Star Tiger
In de morgen van 17 januari 1949, bijna een jaar later, steeg een andere Tudor IV , de Star Ariel, van dezelfde maatschappij op van Bermuda met een bemanning van zeven personen en 13 passagiers met als bestemming Jamaica.
Ook toen was het prachtig weer en het laatste bericht was zelfs optimistisch: " Wij vliegen op kruishoogte, de temperatuur is goed. We rekenen erop dat we een uur eerder in Kingston zullen aankomen."
De Amerikaanse marine was juist met oefeningen bezig ten zuiden van de Bermuda´s . een pantserschip, vliegdekschepen, kruisers en jagers onderbraken hun oefeningen om de sector tussen deze eilanden en Jamaica uit te kammen.
Nadat een lijnvliegtuig op 300 mijl van de Bermuda´s een vreemd groen licht had gezien op de oceaan, spoedde twee jagers zich naar dit punt. Het enige dat ze daar vonden was een volmaakt rustige zee.
Ten gevolge van deze twee ongelukken verbood de minister van Burgerluchtvaart het gebruik van toestellen van het type Tudor IV op de commerciële lijnen. Een schande die snel werd vergeten toen deze toestellen enige maanden later het grootste deel van de " luchtbrug naar Berlijn" voor hun rekening namen.

De DC-3.
Kerstmis, tijd van vreugde, tijd van vrede. Zeker, maar dan wel buiten deze "Duivelsdriehoek."
In tegenstelling tot de rest van de wereld ziet men daar deze tijd van het jaar met angst tegemoet, omdat er dan zoveel rampen plaatsvinden: in december verdwenen de Avengers, in januari de twee Tudor IV en aan de vooravond van 1978 war er bijna de dodelijke val van een DC-8 van Braniff Airlines.
Het was dertig jaar geleden, op 27 december 1948 om precies te zijn. De nacht viel over San Juan op Puerto Rico toen het toestel, een DC-3 charter, opsteeg met als bestemming Miami dat ongeveer 200 kilometer verder ligt.
De stemming aan boord was goed: de passagiers – 29 Puertoricanen die bijna allemaal onder de dertig waren – hadden de kerstdagen bij hun familie doorgebracht. Zij waren nog vol van het feest – en misschien ook nog een beetje van de goede rum die ze meenamen naar het vasteland – en ze zongen Spaanse liedjes. Het was mooi weer. Niets aan de hand.....
Om 16.13 uur neemt kapitein Linquist, de piloot van de DC-3, contact op met de verkeerstoren van Miami : " Wij bevinden ons 80 kilometer ten zuiden van het vliegveld; we zien de lichtjes al van Miami. Ik wacht op landinginstructies."
De toren gaf de gevraagde instructies. Maar Linquist gaf geen antwoord meer. Vlak bij het vliegveld verdween er weer een vliegtuig. De laatst geschatte positie van het toestel lag in de omgeving van Key Largo, witte zandbanken die vijf a zes meter boven water uitsteken. Op die zandbanken had het wrak zichtbaar moeten zijn, zelfs geen reddingsgordel, geen stukje metaal, geen olievlek en ook geen groep haaien die gewoonlijk verzamelt op de plek van de ramp.

De KC – 135`s
Het is tamelijk aannemelijk dat er propellervliegtuigen verdwijnen in dit deel van de Atlantische Oceaan. Het slechte weer, een technische of menselijke fout kunnen daar de reden voor zijn geweest. Maar met straalvliegtuigen, die meesters van het luchtruim, ontworpen om onverstaanbaar hun weg te vervolgen te midden van het zwaarste weer?
Op 28 augustus 1963 begon voor de Bermuda Driehoek het straaltijdperk. Twee viermotorige KC – 135 stratotankers, de militaire versie van de Boeing 707, stegen op van de luchtmachtbasis Homestad in Florida voor een geheime missie boven de Atlantische Oceaan.
De gezamenlijke bemanning van de twee vliegtuigen bedraagt elf man. In de middag geven ze hun positie door: 500 kilometer ten zuidwesten van Bermuda. Dit was tevens het laatste teken van leven.
Deze keer heeft men echter wel iets gevonden; grote stukken metaal en drie opblaasbootjes niet ver van de laatst opgegeven positie. Hieruit leidde men af dat er tijdens de vlucht een botsing had plaats gevonden tussen de twee vliegtuigen.

KC - 135
Eindelijk een eenvoudig antwoord op één van de vele catastrofes van de Driehoek. Helaas! Minder dan 48 uur later werd er een tweede concentratie wrakstukken waargenomen op 250 kilometer van de eerste vindplaats.
Alleen de UFO – specialisten hadden een verklaring voor deze onverwachte feiten: het was voor hen duidelijk dat een derde toestel de radio´s van de twee toestellen had gestoord en het eerste vliegtuig had vernietigd. Het tweede toestel was erin geslaagd nog een paar minuten door te vliegen voordat het werd ingehaald en op zijn beurt vernietigd.
Degene die minder verzot zijn op sciene fiction, hielden zich bij de verklaring dat een storing in het zuurstofsysteem of het druksysteem de bemanning had uitgeschakeld of gedood, waardoor zij niet bij machte waren ook maar het minste noodsignaal uit te zenden, terwijl het vliegtuig nog lange tijd op koers kon blijven dank zij de automatische piloot.
Maar waar kwam dan dat derde reddingsvlot vandaan dat werd gevonden op de eerste vindplaats?

[Willem Visser]

Vreemde verschijnselen.
Niet alleen de verdwijningen intrigeren de onderzoekers van de Bermuda Driehoek. De Driehoek is niet alleen een fatale val, ze is ook het wonderbaarlijke toneel van buitengewone schouwspelen.
Men zegt dat Christoffel Columbus voor het eerst voet zette in de Nieuwe Wereld op het eiland San Salvador van de Bahama´s, middenin de Bermuda Driehoek.
De nacht van 11 oktober 1942 die aan deze historische gebeurtenis voorafging, was zeer emotioneel. Volgens de kroniek van de grote ontdekker zagen ze twee uur na zonsondergang eerst " geheimzinnige, lichtgevende wateren" in de richting van de Bahama´s.
Waren uit dit dezelfde witachtige sporen die de Amerikaanse astronauten zagen als het laatste licht dat werd uitgestraald door de aarde?

Volgens Charles Berlitz, een van de belangrijke schrijvers die over de Driehoek heeft geschreven, werd dit verschijnsel veroorzaakt door kloven of bodemspleten, in het bijzonder in de omgeving van de zandbanken van de Bahama´s in de diepe wateren aan de rand van het continentaal plat.
Hij vertelt dat een zekere Jim Richardson, een piloot uit Miami, een landing had gemaakt op een van de lichtgevende vlekken en een monster van het water had genomen; het had een zeer sterke zwavelgeur.
Bij analyse bleek het inderdaad 20 % zwavel te bevatten en een kalkachtige neerslag die zou kunnen duiden op de aanwezigheid van lava onder de oppervlakte, veroorzaakt door een vulkanische uitbarsting.
Maar de meest aannemelijke verklaring is die van scholen lichtgevende vissen, of gewoon mergel dat door grote vissen van de oceaanbodem is losgewoeld.

Tijdens dezelfde reis zag Columbus een enorme vuurbal aan de hemel die in zee verdween. Het boordkompas werd op onverklaarbare wijze gestoord. De paniek onder de matrozen had zijn hoogtepunt bereikt; er werd zelfs voor muiterij gevreesd.
In september 1494 zag de navigator voor de kust van Hispaniola, het eiland dat tegenwoordig is onderverdeeld in Haïti en de Dominicaanse Republiek, de bewegingen van een " zeemonster ".
Naar de gebruiken van die tijd interpreteerde hij dit als een waarschuwing voor storm. In het zelfde jaar joeg een vreemde " wervelwind " drie van schepen naar de bodem nadat deze " drie tot vier maal als en tol hadden rondgedraaid.... Terwijl er geen sprake was van onweer of van zware zee.
Terwijl hij in mei 1502 van wat rust genoot in de haven van Santo Domingo, gaf de meest ervaren zeeman van heel Spanje aan de gouverneur van Hispaniola, zijn oude tegenstander Bobadilla, de raad het vertrek naar het moederland van dertig met goud en zilver beladen galjoenen op te schorten, omdat hij een storm voelde aankomen.
De gouverneur wilde niet luisteren. Enige dagen later verdwenen zesentwintig van de dertig schepen in het noodweer....
De eerste slachtoffers van de Bermuda Driehoek waarover is geschreven.

Een muur dwars door de oceaan.
De Amerikaanse kustwachten trekken zich niets aan van het mysterie: elke keer dat er zich een buitengewoon voorval voordoet in de Driehoek proberen zij dat op een rationele manier te verklaren. Maar toch... Zij hebben nog geen antwoord gevonden op het avontuur van een van hun eigen boten, de Yamacraw.
Deze oude mijnenveger uit de tweede wereldoorlog die was omgebouwd voor het leggen van kabels en het redden van schepen in nood, voer op 8 augustus 1956 ten noordwesten van de Bahama´s op de Sargasso Zee. Het schip was 58 meter lang en had een bemanning van 58 koppen.
Om 01.30 uur in de nacht seint de marconist: "Groot stuk land op 28 mijl voor ons." – Onmogelijk! Antwoordt de officier van de wacht, het dichtstbijzijnde land is de Dominicaanse Republiek op 800 mijl.

De zee is spiegelglad, de hemel staat vol heldere sterren. Het kompas is normaal, er is geen sprake van een navigatiefout. Toch bevindt " het land " zich nu nog mar 24 mijl, minder dan 40 kilometer.
Twee uur later staan de mannen allemaal op de brug terwijl ze angstig voor zich uit turen. Daar in de verte rijst het op uit de zee, het " ding ", een enorme massa die de horizon geheel doet verdwijnen.
Een paar minuten later vaart de Yamacraw langs die geheimzinnige muur, waarvan de onderkant 50 centimeter boven de oceaan schijnt te drijven. De grote schijnwerpers, die men erop heeft gericht dringen niet verder dan een meter in deze grijs – bruine massa.

Yamacraw (WARC-333
Kapitein Strauch is niet voor een kleintje vervaard. Op zijn bevel gaat de roerganger licht naar stuurboord en de Yamacraw dringt langzaam het "ding" binnen. De temperatuur en de vochtigheid blijven onveranderd; het si dus geen mist.
Op de brug is het zicht nul, alsof de matrozen van de Yamacraw verdwaald waren in een storm van zand en stof – maar kan men wel van een storm spreken als er geen wind is?
Plotseling loopt de druk van de machines terug en de bemanning krijgt het benauwd. Ze beginnen te hoesten. Op het moment dat de kapitein het bevel wilt geven rechtsomkeert te maken, komt de Yamacraw eindelijk uit de massa te voorschijn. " Je zou kunnen zeggen dat we te voorschijn kwamen uit een massieve muur, " zei een van de matrozen.
In de ochtendschemering vaart het schip van de kustwacht nogmaals langs de enorme massa bij de eerste zonnestralen. Op de Yamacraw is geen spoor van stof of neerslag te zien. Men heeft nooit begrepen wat er nu is gebeurd.

Instrumenten die het begeven.
Een jaar eerder was Charles Lindbergh de eerste geweest die over de Atlantische Oceaan naar Frankrijk was gevlogen. In dat jaar 1928 was zijn taak minder glorieus maar net zo zwaar: nieuwe luchtroutes uitzetten voor de luchtvaartmaatschappij Pan Am.
Na zijn vertrek uit Havanna bereikt Lindbergh met de Spirit of Saint Louis het vasteland. Bij zijn aankomst schreef hij in zijn dagboek: "Midden in de nacht hebbeen de twee kompassen boven de zee-engte van Florida gehaperd. De naald die de aarde aangaf, ging trillend heen en weer; de windroos van het kompas draaide voortdurend.
De dikke mist maakte het onmogelijk me op de sterren te oriënteren. Bij zonsopgang kon ik eindelijk mijn positie bepalen. Ik was boven de Baham´s, bijna 300 mijl van mij koers af. De windroos bleef ronddraaien totdat de Spirit of Saint Louis de kust van Florida had bereikt." We moeten wel bedenken dat vliegtuigen destijds slecht elektromagnetische kompassen hadden die aanzienlijk konden afwijken bij krachtige magnetische invloeden.
Maar wat dan te denken van de storingen die de afgelopen jaren zijn voorgekomen bij zeer geavanceerde apparaten? In januari 1955 botste de USS Tigrone SSR 419, een speciaal versterkte onderzeese ijsbreker, tijdens een oefening op de enige onderzeese rots die er in de omgeving bestond.
Hij zou op vier mijl langs het obstakel zijn gevaren als de instrumenten normaal hadden gefunctioneerd.

De zeereus Queen Elizabeth II lag doodstil, verstoken van elektriciteit en airconditioning, op de Sargosso Zee, net als de grote zeilschepen die hem waren voorafgegaan.
De officiële reden luidde: een breuk van een olieleiding van een verwarmingsketel die een algehele storing had veroorzaakt.
Vreemd genoeg was het bootje van de kustwacht dat de opdracht had gekregen het schip te volgen, het op zijn radar kwijtgeraakt op het moment dat het de wateren van de Driehoek binnenvoer, en dat terwijl de Oueen Elizabeth nog prima met het blote oog te zien was.
Andere ongewone gebeurtenissen: radiostiltes. Zo werd de radioverbinding en de sonar van de patrouilleboot Dilligence verbroken waarna deze op de zandbanken van de Baham´s liep. Gedurende een uur kon men niet uitzenden en ontvangen, met uitzondering van radiocontact met een ander schip van de kustwacht voor de kust van San Francisco, 7200 kilometer ver weg!

Nog verbazingwekkender zijn echter de afwijkingen in het functioneren van weersatellieten. Volgens Charles Berlitz heeft een fysicus aan Longwood College in Virginia, Wayne Meshejian, waargenomen dat satellieten die een baan om de pool maken, op een hoogte van 1300 kilometer! – worden blootgesteld aan een energieveld wanneer ze zich loodrecht boven de Bermuda Driehoek bevinden: op twee films die door de satellieten zijn doorgestuurd, bemerkt men een onderbreking in de opgenomen signalen, terwijl er ook telemetrische en elektronische impulsen worden waargenomen.
"Een magnetisch veld dat sterk genoeg is om banden te wissen, heeft ontegenzeggelijk invloed op de satelliet maar doet hem niet van zijn baan afwijken," zou de fysicus hebben verklaard, eraan toevoegend: " Wij moeten dus denken aan een kracht, waarvan we helemaal niets weten.

Onweerstane krachten.
Kapitein Don Henry, 55 jaar, ervaren zeeman, volleerd navigator, uitstekend duiker en eigenaar van een reddingsmaatschappij, heeft slechts denkbeeldige vijanden. Toen hij echter op een prachtige dag van Puerto Rico terugvoer naar Fort Lauderdale in Florida, overkwam hem een vreemd avontuur.
Het kompas werd plotseling dol, de stroom viel uit. " De golven leken ineens van alle kanten te komen, " zei Don Henry. " Je kon de horizon niet meer van het water en van de lucht onderscheiden. De schuit werd ingekapseld door een wolk. Het leek net of iets of iemand ons achteruit trok, wilde dat we een andere route volgden dan we deden. Ik sleurde de schuit met volle kracht voort en raakte uit de wolk; rondom was het zicht uitstekend."
Nog sterker: sommige mensen die aan het gevaar zijn ontsnapt, hebben helemaal niets abnormaals gezien; geen lichtgevend water, vuurballen of geheimzinnige nevel. Toch lopen de rillingen over hun lijf als ze denken aan de strijd die ze hebben gevoerd om de Driehoek te overleven.

Laten we eens luisteren naar de kampioen lange afstandzwemmer Ben Huggard, die de overtocht van 260 kilometer volbracht van Florida naar de Bahama´s; twee dagen zwemmen op volle zee in een kooi die door een motorboot werd voortgetrokken, teneinde de atleet te beschermen tegen de hamerhaaien die in die omgeving in grote getalen voorkomen.
De kooi was afgesloten door een metalen luik dat van dubbele grendels was voorzien. Bij het vallen van de avond kreeg Huggard, die `s nachts doorzwom, in het licht van de schijnwerpers plotseling het gevoel dat er iets klapperde bij het luik. Het stond wijd open.
"Ik zwom er naartoe, " zei hij, " deed de grendels er weer op en zwom door. Het luik ging nog eens open. Twee mannen van de hulpploeg kwamen met gereedschap en verzekerde mij dat het niet meer open kon gaan.
Toch moest ik die nacht nog een keer of drie het luik dicht doen. Ik was ontzettend bang; het leek net of een onweerstaanbare kracht mij naar buiten wilde trekken..."
Is deze geestelijk invloed niet dezelfde als die al eeuwenlang bemanningen overboord heeft doen springen, duikers ertoe heeft gedreven heeft een afdaling voort te zetten tot de dodelijk diepten van de Bermuda Driehoek?

[Willem Visser]

De Russen zetten de aanval op de Bermuda Driehoek in.
Niet alleen in het Westen wordt geïnitieerd door de Driehoek. In een artikel dat in oktober 1977 in Oceans, het blad van de Amerikaanse Vereniging voor Oceaangrafie, werd gepubliceerd, staan de stellingen van verscheidene Russische geleerden op dit gebied.
Volgens Wassalli Tsjoelekin kan het vrijkomen van infrasone trillingen met een frequentie van 6 Hz, die ontstaan in stormzones, bij de bemanning hoofdpijn, problemen met de spijsvertering en zelfs psychische problemen veroorzaken die daardoor denkbeeldige gevaren kunnen oproepen en hen ertoe kunnen aanzetten overboord te stappen.
Aleksander Ylekin, doctor in de fysica en de wiskunde, denkt zelf dat als men de data in ogenschouw neemt waarop de incidenten in de Bermuda Driehoek zijn voorgevallen, er een duidelijk verband bestaat met de periode van volle maan, wanneer deze het dichts bij de aarde staat.

Een andere stelling, van een groep ingenieurs uit Moskou, luidt: de aarde zou een soort reuzenkristal zijn dat bestaat uit twaalf vijfhoeken. Tussen deze vormende elementen van de aarde zouden zich spleten bevinden die magnetische afwijkingen veroorzaken, en ook atmosferische maximale en minimale drukgebieden waarin eventueel oude culturen verborgen zijn. De Bermuda Driehoek zou boven een van deze spleten op onze aardbol liggen.
In de Sovjet – Unie denkt men ook aan een natuurlijke laser die wordt opgewekt door wind op grote hoogte die plotseling de zee zou kunnen laten koken en zo een kortstondige mist zou opwekken.
Ook wordt gedacht aan gassen die vrijkomen door de spleten in de aardkost die als door een deksel wordt dichtgehouden door de bovenlagen in de oceaan. Door dalingen in de luchtdruk zouden deze gassen naar boven kunnen komen, waardoor er voor schepen fatale kolken ontstaan.

Geen enkele van deze " Wetenschappelijke " veronderstellingen is ook maar enigszins bewezen. Net zomin als de informatie in het zelfde artikel in het blad van de Amerikaanse Vereniging voor Oceaangrafie, dat er vanaf juni 1977 in de wateren van de Driehoek negen Russische schepen zouden samenwerken met de Amerikanen in een gezamenlijke oceaanexpeditie die de" Polymode" is gedoopt

[Willem Visser]

Magnetische wervelstormen en "duivelkerkhoven."
Er is nog en plek op aarde waar vliegtuigen en schepen verdwijnen zonder dat men kan begrijpen waarom. Dat is de "Duivelzee", die ligt tussen de zuidoostkust van Japan, de uiterste grens van de Filippijnen en Guam. Het is een veel uitgestrekter gebied dan de Bermuda Driehoek, wat verklaart waarom hier meer verdwijningen worden geregistreerd: tussen 1950 en 1954 niet minder dan negen schepen, geen kleine vissersschepen maar grote, goed uitgeruste schepen.
Dit gebeurde allemaal bij mooi weer, zonder dat er ooit een noodroep werd uitgezonden, gealarmeerd liet de Japanse regering in 1955 het gebied onderzoeken, waarop één van de onderzoeksschepen zelf vermist raakte!
Verdwijningen zonder duidelijke reden; de afwezigheid van wrakken, drijvende brokstukken: de overeenkomsten tussen de Bermuda Driehoek en de duivelszee waren niet alleen maar een toeval.
Men realiseerde zich dat deze twee gevarenzones precies tegenover elkaar liggen, tussen de 20 en 35 graden noorderbreedte en dat de meridiaan 130, die de Duivelszee in tweeën snijdt, dezelfde is als die aan de andere kant van de Noordpool de 50ste westerlengtegraad wordt die de oostelijke kant van de Driehoek doorsnijdt.
Men merkte dat de oostelijke uiteinden van beide gebieden de enige plekken ter wereld zijn waarde kompassen het echte noorden aangeven zonder dat men rekening hoeft te houden met het verschijnsel magnetische declinatie; op die twee plekken worden de geografische en de magnetische pool door elkaar gehaald. De navigatoren moeten rekening houden met dit opmerkelijke feit omdat ze anders ver van hun route zouden afdwalen.

Zouden nu de defecte kompassen, de uitgevallen radars, de doorgebrande elektrische circuits en de enorme gaten in het luchtruim te wijten zijn aan het feit dat in bepaalde zones de wetten van de zwaartekracht en de magnetische aantrekkingskracht niet meer gelden?
Het is zeker dat er plaatselijke magnetische krachten bestaan die een storend effect kunnen uitoefenen. Dat is het geval in het noorden van Minnesota of in het gebied van de Grote Meren in de Verenigde Staten, waar grote hoeveelheden ijzererts liggen; of in New Mexico, waar uitgestrekte lagen lava liggen. Maar onder het oppervlak van de zee?
Een zekere Ralph Baker heeft het idee geopperd dat er "stofdeeltjes met een anti – zwaartekracht werking zijn ingebed in bepaalde zones van de aarde, en dat zee zeer explosief worden wanneer ze in de buurt komen van materie zoals wij die kennen".
Andere hypothesen kennen de turbulente aard van bepaalde gebieden toe aan de botsing tussen warme oceaanstromen die naar het noorden gaan en koude stromen die naar het zuiden gaan. Op de punten waar deze stromen elkaar ontmoeten zouden onder het oppervlak grote vloedgolven, beïnvloed door het temperatuurverschil, magnetische draaikolken opwekken die invloed hebben op radioverbindingen, magnetisme en eventueel de zwaartekracht.

Uitgaand van dit idee determineerde een onderzoeker, Ivan Sanderson, het bestaan van andere zones op het noordelijke halfrond waar men de dezelfde afwijking vaststelde: naast de Bermuda Driehoek en de Duivelszee ook de Middellandse Zee, Afghanistan en een gebied ten noordwesten van Hawaï in de Stille Zuidzee.
Een merkwaardige overeenkomst was dat ze allemaal op gelijke afstand van de evenaar lagen, op precies 72 graden van elkaar en dat ze allemaal ruitvormig waren. Ander onderzoek toonde aan dat er vijf soortgelijke gebieden waren op het zuidelijk halfrond, op gelijke afstand van elkaar met dezelfde kenmerken. Bij al deze "duivelskerkhoven" , in totaal twaalf, deden zich dezelfde verschijnselen voor.

Magnetische afwijkingen stoorden niet alleen de scheepvaart, zij verklaarden ook bepaalde verdwijningen; dat is tenminste de veronderstelling van Charles Berlitz die als bewijs hiervan een onderzoek aanhaalt dat in 1943 is uitgevoerd door het Amerikaanse bureau voor zeeonderzoek.
Dit "Philadelphia experiment" zou tot doel hebben gehad het effect te meten van een door generatoren opgewekt magnetisch veld op een schip en zijn bemanning.
De torpedojager die als proefkonijn diende, bleek reeds als verloren te zijn opgegeven voordat hij weer zichtbaar werd vlak bij Norfolk in Virginia. Sommige bemanningsleden waren zeer van streek door het experiment en bij hen gebeurde het dat ze op straat verdwenen, om even later weer op te duiken voor de ogen van stomverbaasde voorbijgangers.
Men kan zich gemakkelijk het strategische belang voorstellen van een zo complete camouflage.....
Het enige vervelende was dat de marine altijd heeft ontkend een dergelijk experiment te hebben uitgevoerd. Waarom heeft ze een dergelijke vinding nooit gebruikt?
Het opwekken van een magnetisch veld kan een schip "onzichtbaar" maken, zodat ongemerkt een mijn kan passeren.

[Willem Visser]

Andere ruimten, andere tijden.
De verbeelding slaat op hol; als er magnetische afwijkingen bestaan in de Bermuda Driehoek is alles mogelijk; er kunnen zelfs schepen onzichtbaar gemaakt worden terwijl ze gewoon op zee doorvaren. Ga je nog een stap verder dan worden de verdwenen schepen en vliegtuigen getrokken naar een vierde dimensie door "een gat in de lucht", waaruit ze niet terug kunnen keren.
Heeft een helderziende niet eens voorspeld dat de ruimte opeen dag al die schepen met hun bemanning zou teruggeven? Dat die bemanning nog net zo levend en alert zou zijn als op het moment van verdwijning, zodat zij bij terugkomst het geheim van de Driehoek kan onthullen?
Andere ruimten. Welnu, waarom dan geen andere tijden? Heeft men ooit de tijdsverschillen kunnen verklaren die binnen de grenzen van de Driehoek zijn geregistreerd?
Bijna alle boeken over dit onderwerp halen het voorbeeld aan van de piloot die, nadat hij in een Beechcraft Bonanza A36 was opgestegen van Andros op de Bahama´s en steeds werd gehinderd door wolkenformaties, een half uur eerder landde in Miami dan normaal.
Hoe heeft een vliegtuig waarvan de maximum kruissnelheid 300 km/u bedraagt, de afstand van 400 km in 45 minuten kunnen afleggen? Alleen de hypothese van een wind met een snelheid van 1500 km/u die het toestel meevoert, kan deze toename tot snelheid verklaren.

Net zo verwarrend klinkt het verhaal van 727 van Nationaal Airlines die tien minuten voor de landing van het radarscherm van de verkeerstoren in Miami verdween. Op het moment dat men alle hoop had opgegeven, landde de 727... .. precies op het juiste tijdstip. De bemanning was stomverbaasd toen ze op het vliegveld ziekenauto´s en brandweerauto´s klaar zag staan.
Zij had niets vreemds gemerkt, alleen een lichte mist tijdens de laatste minuten van de vlucht. Maar de horloges van alle personen aan boord en ook de chronometer van het vliegtuig, liepen precies tien minuten achter, net zolang als de 727 van het scherm was verdwenen en dit ondanks een routinecontrole die twintig minuten voor het incident was verricht!
Misschien verstrijk de tijd met variabele snelheid in plaats van in een constant ritme, zoals we altijd hebben gedacht. Het volgende voorval kan als bewijs dienen.
Een P2 van de marine die een noodsignaal had uitgezonden boven de Bahama´s, slaagde erin in Jacksonville te landen voordat het bericht op de grond was ontvangen. Alsof het S.O.S. op onverklaarbare wijze in de lucht was blijven steken.
Als de snelheid van de tijd maar voldoende verandert in vergelijking met de snelheid die wij gewend zijn, kan een schip dat in een dergelijke val komt, gewoonweg ophouden te bestaan in onze wereld. Een andere verklaring houdt in dat de tijd niet altijd continu verstrijkt, maar dat tijdsegmenten zich vertakken en daarbij alles met zich meenemen wat zich op die plaats bevindt.
De schepen zouden dan met hun onfortuinlijke bemanning in de toekomst of het verleden worden verplaatst, of zelfs in een parallel heelal.

Nog een ander opzienbarend avontuur over een tijdsafwijking is dat van de Hollyhock, een schip dat was belast met het onderhoud van de bakens en waarvan de radar op volle zee voortdurend land of een eiland aangaf voor de kust van de Verenigde Staten, tussen Bimini en Florida, een land dat eens bestaan heeft maar meer dan 12.000 jaar geleden, voor de laatste ijstijd.

Hollyhock
Misschien is dit te vergelijken met het dolen van "spookschepen" die majestueus met volle zeilen langs varen, alsof het de herhaling van een ongelukkige reis betreft.
"Zou het mogelijk zijn," vraagt Charles Berlitz zich aan de hand van deze voorbeelden af, "dat in bepaalde zones zoals de Bermuda Driehoek, onder invloed van stromingen of krachten die we nu nog niet helemaal begrijpen, de tijd visuele herinneringen aan het verleden of beelden van de toekomst projecteert?" Zien we ook niet sterren aan de hemel staan die al duizenden jaren verdwenen zijn?
Een projectie van het verleden, maar ook van de toekomst. Om het licht te verklaren dat door Columbus op de avond voor de landing op San Salvador werd waargenomen (hij dacht dat dit door de kust werd veroorzaakt, maar hij was daar nog 70 kilometer van verwijderd; men dacht vervolgens dat het een fosforescentie of optisch bedrog was), zegt de hoogleraar James Raymond Wolfe, refererend aan Einstein, dat een ophoping van moleculen met een massa van nul een schip of een vliegtuig kan raken, waarna dit wordt meegesleurd buiten het ruimte – tijd begrip.
Het licht dat Columbus zag, was de noodroep van de verongelukten van de DC–3 die in 1948 uit Puerto Rico kwam.....

[Willem Visser]

Zeemonsters die oprijzen uit de diepte.
Op de bodem van de oceanen waar geen licht doordringt, zouden reusachtige dieren leven die elke beschrijving tarten. Sommige onderzoekers hebben deze schepsels, die qua bouw veel lijken op bepaalde prehistorische monsters, beschreven. De Alvin D.S.R.V., een eenheid die diepzee onderzoek verricht, zou in oktober 1969 een dier hebben gezien tijdens een kabelcontrole: " Een van de mannen van die ploeg vertelde dat het een enorme hagedis was met vier vinnen en een buigzame nek en een kop die deed denken aan die van een slang."
Nog een andere titaan uit de diepte: de reuzeninktvis, waarvan nog nooit een exemplaar is opgevist, maar waarvan men de afmetingen heeft kunnen schatten aan de hand van gevonden skeletfragmenten en ronde afdrukken die men heeft waargenomen op de ruggen van walvissen.
Dit waren zuiglittekens, veroorzaakt door de tentakels van inktvissen tijdens gevechten.

Een tylosaurus. Een hydrosaurus die familie is van de mosasaurus, die de half - tropische zeeën bewoonde aan het einde van het Mesozoicum.

Richard Winer, een onderzoeker die ook geboeid word door het geheim van de Bermuda Driehoek, bevestigd dat hij tijdens een duik tot op een diepte van meer dan 1200 meter een afschrikwekkende, gladde ronde kop heeft gezien, donkerpaars van kleur, 30 meter lang en een doorsnede van 15 meter.
" Die verschijning kwam op ons af. Aan de bovenkant ervan zag je een soort pulsatie maar het water bewoog absoluut niet." Winer meent dat hij toen een grote inktvis of een reuzenkwal had gezien.
Zijn het producten van de verbeelding? Misschien. Maar hebben ook niet walvissen verscheidene keren de schepen die jacht op hen maakten, doen zinken?

Fossiel skelet van de ichtyosaurus. Een zeereptiel met het lichaam en de ruggewervel van een vis, dat leefde tijdens het gehele Mesozoicum.

[Willem Visser]

UFO´s bij de Bermuda´s.
Het meest intrigerende aspect van deze affaire is zonder meer de afwezigheid van sporen, achtergelaten door de verdwenen toestellen.
Daarom zijn sommige van mening dat er een gat in de lucht zit waardoor schepen en vliegtuigen worden opgezogen. Weer anderen hebben de overtuiging dat buitenaardse wezens meer afweten van deze ontvoeringen.
John Spencer, een voormalig piloot die over de Driehoek heeft geschreven, zegt dat gezien het feit dat het verdwijnen van schepen met een lengte van 175 meter bij kalme zee en 50 kilometer uit de kust, en het verdwijnen van vliegtuigen die zich opmaken voor de landing, zich simpelweg niet kan voordoen volgens aardse normen, maar desondanks toch plaatsvinden. Hij moet concluderen dat vliegtuigen en schepen van de aarde zin ontvoerd.
Volgens deze schrijver zouden er twee belangrijke UFO`bestaan: de "vliegende schotel" met een omtrek van ongeveer 25 meter en een groot "moederschip" dat meer dan twaalf schotels kan vervoeren en waarin dus ook aardse schepen passen.
Dit gigantische ruimteschip zou te maken hebben met de langwerpige of cilindervormige voorwerpen (waaronder wordt verwezen naar de term "sigaar") die bij diverse gelegenheden zijn waargenomen.

De grote parade van de UFO`s.
Het is duidelijk dat UFO`s overal worden waargenomen – boven vlakten en woestijnen, bergen, steden en oceanen. Opinie onderzoeken leren ons dat 15 % van de Amerikanen ze weleens heeft gezien en dat 50 % van hen ook heilig in het bestaan van UFO´s gelooft.
Niettemin lijken de UFO`s een voorkeur te hebben voor de Driehoek. Het schijnt dat men in 1972 in Puerto Rico niet omhoog kon kijken zonder er een te zien; er waren zelfs verkeersopstoppingen omdat de automobilisten, door de radio gewaarschuwd, hun auto`s hadden verlaten om de manoeuvres van hele groepen UFO´s te kunnen zien.
Op 15 december 1975 werden in Sint- Johns River, Florida, de manoeuvres van een vliegende schotel door honderden getuigen gevolgd, waaronder de politie en de sheriffs.

Vliegende schotels, zoals die door sommige zijn gezien. Het betreft hier ruimtevaartuigen die op kernenergie werken en die in staat zijn sneller dan 7000 kilometer per uur te vliegen.

Rond Cape Canaveral is het een drukte van belang. De UFO`s zijn naar het schijnt gek op ruimte onderzoek. Heeft op 10 januari 1964 één van hen niet meer dan vijftien minuten lang een Polaris raket gevolgd? Bij de vlucht van de Gemini IV hebben de astronauten McDivitt en Borman ook een UFO waargenomen die parallel aan hun raket vloog.
De maanvlucht Apollo 12 werd op 200.000 kilometer van de aarde een tijd geëscorteerd door twee UFO`s. Een voor en de ander achter. Het is misschien nuttig u eraan te herinneren dat UFO´s niets anders betekent dan "Unidentified Flying Object" ( niet geïdentificeerd vliegend voorwerp).
Het kan in deze gevallen gaan om delen van stuwraketten of andere ruimtewrakken.
Overal op de Bahama´s, op Haïti, in de Dominicaanse Republiek, op Cuba, op de Caribische eilanden, op de Bermuda´s, zijn de verschijningen van UFO´s een normale zaak. Men ziet ze zelfs onder het oppervlak van het heldere water van de Driehoek: in 1963 werd een vreemd voorwerp gedurende vier dagen achtervolgd door een torpedojager en een onderzeeër.
Niemand slaagde erin de precieze aard ervan vast te stellen, maar de meeste berichten vermeldden dat het werd voortbewogen door één schroef.

Een bevoorrecht jachtgebied.
Een groot aantal UFO´s is één ding, maar welk verband is er met de verdwijningen die zich hebben afgespeeld in het gebied van de Driehoek?
Het is waar dat er begin december 1945 grote cilindervormige of sigaarvormige vliegende voorwerpen zijn waargenomen in de buurt van Fort Lauderdale ten tijde van de verdwijning van vlucht 19. Een radioamateur verklaarde dat hij een paar minuten na de door de verkeerstoren opgevangen laatste boodschap de volgende woorden had opgevangen: "Ga mij niet zoeken.... Je zou zeggen dat het om buitenaardse wezens gaat!"
De gestreepte flits die ´s nachts is waargenomen op het moment van de veronderstelde ontploffing van de Mariner, zou erop kunnen duiden dat het net zo goed om een vliegend voorwerp vanuit de ruimte zou kunnen handelen.
Toen de Star Ariel in januari 1949 als vermist werd opgegeven, leidde één van de sporen die men tevergeefs volgde, naar een vreemd schitterend licht dat op 18 januari boven het oppervlak werd waargenomen. In maart van het volgend jaar viel de verdwijning van een US Globemaster nagenoeg samen met door de marine waarnemen van een lichtgevende UFO.

Andere verschijningen van UFO´s deden zich ook voor toen men op 30 oktober 1954 het verlies registreerde van een Super Connestellation van de Marine, van de tanker Southern District op 5 december van hetzelfde jaar, en van nog vele andere.....
Die merkwaardige apparaten, een soort tollen met patrijspoorten, schepten er plezier in om vlak naast lijnvliegtuigen te vliegen terwijl ze, tot grote schrik van de passagiers en de bemanning, af en toe een oranje straal op het vliegtuig richtten.
Twee recente verdwijningen voor de kust van Florida – de Speed Artist en de Imbross – vonden plaats in december 1975, twee dagen nadat men de reuzen UFO boven Saint Johns River hadden waargenomen.
Verder schrijft men aan UFO´s ook de rampen met de Mary Celeste, de Ellen Austin en de Freya, een op 20 oktober 1902 gevonden Duitse driemaster die op drift was geraakt. Verwijzend naar deze drie raadselen der zee concludeert de Amerikaanse astronoom doctor Karl Jessup dat er een "kracht moet zijn die vanuit de hoogte werkt met een ongelooflijke snelheid".
Het "meedogenloze en selectieve" karakter en "sommige kenmerken van verhulling en list" zijn voor hem tekenen die duiden op "intelligentie". We zullen er niet meer over te weten komen.
Doctor Jessup is op 20 april 1959 in zijn auto gestikt; een "zelfmoord" die volgens een aanhanger van zijn stellingen "de gevaren onderstreept van onderzoeken die te diep op de materie ingaan".
Zelfs onder degenen die ervan overtuigd zijn dat de UFO`s te maken hebben met de geheimzinnige verdwijningen, is men het nog lang niet eens over de herkomst, werkwijzen en beweegredenen.

Onbekende buren of boosaardige vreemdelingen?
Komen zij uit de interstellaire ruimte, waar op miljoenen planeten een vorm van leven mogelijk is, hoewel de reistijd berekend in lichtjaren het grootste deel van een leven of zelfs meerdere zou duren? Of komen zij van een plaats die veel dichter bij de aarde ligt, misschien wel uit de oceanen?
Komt de druk – 91 atmosfeer – in de beschutting van de grotten die vlak bij Andros in de oceaantrog liggen, een zeetrog die onmiddellijk onder de bank van de Bahama´s naar een diepte van ongeveer 2000 meter gaat, niet overeen die met die van Venus?
In zijn boek Onzichtbare Bewoners toont Ivan sanderson zich een hartstochtelijke voorstander van dit idee: "Er bestaat al heel lang een onderzeese beschaving op onze planeet. Misschien zijn er intelligente wezens van elders naar toe gekomen , die er de voorkeur aangeven de diepten van de hydrosferen, misschien ook wel de bovenlagen van de onderzeese litosfeer te gebruiken, waar zij wonen en van waaruit zij opereren ."
Volgens doctor Manson Valentine, een zoöloog, archeoloog en oceanograaf, zijn de UFO`s op aarde aanwezig, maar dan in een dimensie die aan de onze grenst.
Vanwege de beperking van ons visuele spectrum zijn wij echter niet in staat ze te zien. "Krachtige magnetische velden zouden in staat zijn condities op te wekken die de bevrijding uit een dimensie mogelijk maken."
UFO`s zouden deze velden gebruiken en ook versterken. Zo zouden sommige zones met aardschokken en magnetische afwijkingen, een "toegangsvenster" zijn voor UFO´s: de noordkust van Puerto Rico, de oceaantrog, of zelfs een andere oceaantrog van onbekende diepte voor de kust van Sint Augustinus.

De UFO´s gaan tot actie over.
Er zijn heel wat theorieën opgebouwd over de acties van de UFO´s en die waren er alle op gericht de meest obscure drama´s van de Driehoek op te helderen. Zij zouden beschikken over de gave zichzelf en hun prooi onzichtbaar te kunnen maken, wat de intervallen in hun verschijningen zou verklaren.
Een andere mogelijkheid die door doctor Manson Valentine wordt genoemd, is dat het schotelvormige schip omgeven zou zijn door kathodische stralen die zich snel zouden kunnen verspreiden in welke richting dan ook, waarbij de generatoren aan de aanvalskant, of aan de kant waarheen men zich wil verplaatsen, in werking word gezet.
De generatoren zouden de lucht voor het toestel ioniseren, waardoor een vacuüm wordt opgewekt waarin het kan manoeuvreren. De geïoniseerde luchtzakken die door de UFO´s worden achtergelaten, zouden de ooraak kunnen zijn van turbulentie bij mooi weer, waarin veel piloten terecht zijn gekomen en die in bepaalde gevallen de totale vernietiging van vliegtuigen veroorzaakt.
Volgens John Spencer zou de operationele kracht van de UFO´s eerder steunen op gebruik van een radiofrequentie die als voortstuwingskracht wordt gebruikt.
Dit zou verklaren waarom de elektronische apparatuur staakte tijdens de meeste incidenten. Heeft men niet vaak de aanwezigheid van een UFO geconstateerd ten tijde van een stroomstoring?

Verzamelaars of koloniseerders?
Wat zijn de beweegredenen voor deze invallen? Wat dat betreft lopen de meningen uiteen. Volgens sommige bevredigen de buitenaardse wezens alleen maar hun verzamelwoede, zij waren erop uit ergens in een ander melkwegstelsel een wonderlijk "museum van de mens" in te richten.
Opereren binnen de Driehoek biedt heel wat voordelen: wat betreft de selectie omdat de zone druk wordt bezocht, en wat betreft de geheimhouding waarmee dergelijke ontvoeringen kunnen worden uitgevoerd.
Als men de lijst van vermissingen bekijkt, ziet men een behoorlijke percentage oorlogsschepen en vooral militaire vliegtuigen. Wat betreft de levende wezens die door de ontvoerders zijn meegenomen is het moeilijk een gemeenschappelijke noemer te vinden.
Op de enkele schepen die zijn teruggevonden , vond men geen enkel bemanningslid, geen enkele passagier.
Daarentegen vond men in 1840 een kanarie op de Rosalie; twee katten op de Carroll A. Deering, een vijfmastschoener die in januari 1921 werd gevonden nadat hij gestrand was op de klippen van Kaap Hatteras; ongeveer twintig jaar later een hond op de Rubicion, een Cubaans vrachtschip dat door de Amerikaanse kustwacht in beslag was genomen, nadat het zonder een man aan boord uit de koers was geraakt voor de kust van Florida.
Meer nog dan een uitdrukking van nieuwsgierigheid, zien andere waarnemers in deze manifestatie van de UFO´s het begin van een kosmisch kolonialisme; de gezanten van gene zijde houden de ontwikkelingen van onze technologie in de gaten, hetzij om het moment te kunnen bepalen waarop wij waardig genoeg zijn om door hoogontwikkelde beschavingen geaccepteerd te kunnen worden, hetzij om ons te verhinderen onszelf te vernietigen.
Voor doctor J.Allen Hynek, sinds lange tijd specialist op het gebied van UFO´s bij de Amerikaans luchtmacht en deken van de onderzoekers van de Driehoek, grenst deze welwillendheid aan bezorgdheid.
Als onze "broeders" zich slechts sporadisch manifesteren, is dat alleen maar om ons langzaam te laten wennen zodat er bij een eventuele massale landing geen"dwaze paniek of verachtelijke verering" ontstaat.

[Willem Visser]

Oude beschavingen en onbekende krachten.
Als de UFO´s zich zo thuis voelen in de Bermuda driehoek, komt dat doordat daar vroeger heilige plaatsen waren. Dit zegt doctor Manson Valentine, die daarmee schippert tussen de voorstanders van buitenaardse grappen en de aanhangers van een andere theorie, die uitgaat van de wraak van een verzwolgen beschaving.

Daar was eens land.
Daar waar zich nu boosaardige wateren van de Driehoek uitstrekken was eens land. Tenminste , bepaalde aanwijzingen wijzen in die richting. Vandaar de aanwezigheid in de "blauwe gaten", de onderzeese grotten die men vindt voor de kust van Florida en de Bahama´s, van stalagmieten en stalactieten die zich alleen maar in de lucht kunnen vormen.
Vandaar de ontdekking van granietrotsen tijdens baggerwerkzaamheden op de bodem van de Caribische Zee (geologische formaties die uitsluitend aan de oppervlakte ontstaan, terwijl de onder water liggende aardkost wordt gevormd door zwaardere basaltrotsen met een donkere kleur); kloven die duiden op de loop van oude rivieren; zoetwateralgen die omhoog zijn gehaald bij een boring tot 3600 meter in de buurt van de mediaan bergrug in het noordelijke deel van de Atlantische Oceaan, deze zouden zijn afgezet in een binnenmeer.
Het is zeer aannemelijk dat een uitgestrekt gebied van de Atlantische Oceaan dat tegenwoordig onder water ligt, ongeveer 12.000 jaar geleden, een tijdperk dat zeer nauw overeenkomt met de leeftijd van de mensheid, voor het smelten van de derde ijskap, niet bedekt was met water.
De meningen verschillen over de gedachte dat het de woonplaats was van hoogontwikkelde cultuur.

Gehouwen stenen onder water.
De afgelopen jaren zijn er bij onderzeese onderzoekingen grote bouwwerken ontdekt die rusten op de bodem van de zee in de Driehoek. Die enorme blokken, die de één na d ander zijn neergelegd, zouden wegen, kaden, haveninstallaties of muren geweest kunnen zijn.
De beroemdste van die ontdekkingen, de "weg" of "muur" van Bimini, die in 1968 door doctor Manson Valentine is gedaan, stelt "een uitgestrekt plaveisel van platte, rechthoekige en meerhoekige stenen voor. De stenen hebben verschillende afmetingen en dikten en zijn met vakmanschap bewerkt en geplaatst en vormen zo een gecompliceerde structuur.
De grootste stenen, die 3 bij 4,5 meter zijn, worden dikwijls voor de wegen gebruikt, terwijl de kleine als een soort mozaïekvorm, voor belangrijker oppervlakken worden gebruikt..... "
De oceanografen verschillen van mening. De ene groep denkt dat de steenblokken een natuurlijke oorsprong hebben; de andere groep, met doctor Valentine, is ervan overtuigd te maken te hebben met een verzwolgen stad.
Kapitein Cousteau heeft brokstukken aan de oppervlakte gebracht die lijken op mortel en in maart 1977 heeft men met sonar een piramide achtige vorm waargenomen die door mensen gebouwd lijkt te zijn.
Andere "ruïnes" heeft men ontdekt bij de wateren bij Haïti , de Dominicaanse Republiek en Cuba.
Men kan zich verbazen over het feit dat zulke overblijfselen zo lang over het hoofd heeft gezien. Het onderzeese onderzoek in de Driehoek was tot nu toe gericht op Spaanse galjoenen met goud en andere edele metalen aan boord.
Deze vondsten zijn financieel meer de moeite waard. Bovendien is het mogelijk dat de ruïnes pas sinds korte tijd te zien zijn, door de invloed van stormen of aardverschuivingen.

Atlantis teruggevonden!
Op zoek naar zijn oorsprong onderzoekt de mens al eeuwenlang oude beschavingen. Een van die beschavingen is Atlantis, het uitgestrekte en schitterende wereldrijk dat door Plato werd beschreven als "het land van het gouden tijdperk, het continent dat zo groot is was als Azië en Libië".
Overal heeft men er naar gezocht. De ontdekkingen die in de Caribische Zee zijn gedaan, hebben verrassende gegevens opgeleverd: Atlantis zou gelegen hebben in het oostelijke deel van de Bermuda Driehoek....
Eén man heeft dat altijd geweten, en wel de in 1945 overleden Edward Cayce, een beroemd genezer en medium in de Verenigde Staten. Hij "zag" tijdens de periode dat hij in trance was het gebied van Bimini (80 kilometer ten oosten van Miami) dat hij Poseida noemde: "Dit is de plek van Atlantis die het eerst herboren zal worden," verklaarde hij in juni 1940. "Het zal plaats vinden in 1968 en ´69.....Het duurt niet meer zo lang".
Precies in 1968 ziet men voor het eerst de grote muur van Bimini. Zeker, het betreft hier niet de langzaam uit het water oprijzende, met algen overdekte paleizen van de verloren stad. Maar toch, dat toeval....

Een duiker onderzoekt de onderzeese "muur" van Bimini. Deze vondst uit 1968, blootgelegd door een storm of een aardverschuiving, bestaat uit kolosale tegels die op een gemiddelde diepte liggen van 6 meter.

Onmiddellijk ging men de voorspellingen van Cayce natrekken. Had hij ook niet de atoombom voorspeld, de moord op Kennedy, de rassenrellen en zelfs de aardverschuivingen in Californië? Voor hem ging de komst van homo sapiens 40 a 50.000 duizend jaar terug terwijl onze eigen cultuur, als men het beginpunt stelt op 4000 jaar voor Christus, in slechts 6000 jaar van het stadium van de jager en de primitieve landbouwer tot de kernsplitsing is gekomen.
Hij achtte het zeer wel mogelijk dat één of meerdere prehistorische beschavingen zich voor de onze hebben ontwikkeld tot ze een niveau bereikt hadden waarop ze zichzelf konden vernietigen.
Zo werden in het koninkrijk Atlantis kristallen gebruikt die veel leken op de huidige lasers en masers.
Cayce voorspelde dit in 1940, toen de laatstgenoemde apparatuur nog niet bestond!
De helderziende beschreef met grote nauwkeurigheid deze "vuursteen" of complex van kristallen, van waaruit energie werd verspreid. " Het stond in het midden van een gebouw met binnenmuren die waren bekleed met een niet geleidend metaal. Het bovenste gedeelte van het gebouw kon worden opgelicht om zo de stralen van de zon of van de sterren te kunne opvangen".
Na de definitieve vernietiging zou de grote energiebron in zee zijn gestort, tegelijk met steden en bewoners. De energiebron zou na duizenden jaren nog gedeeltelijk werken en van tijd tot tijd elektromagnetisme wegtrekken, wat het uitvallen van de boordinstrumenten of het vergaan van schepen en vliegtuigen verklaard.

[Willem Visser]

Een bibliothecaris uit Arizona valt de legende aan.
Magnetische draaikolken in de Atlantische Oceaan, UFO`s en zeemonsters, de meest onwaarschijnlijke theorieën werden bedacht. Is de waarheid niet allerdaagser?
In 1975 publiceerde Lawrence David Kusche, een bibliothecaris aan de universiteit van Arizona, een boek over de Bermuda Driehoek met de veelbelovende titel "De oplossing van het geheim".
Wat heeft Kusche gevonden, waardoor er een einde komt aan alle fantastische theorieën? Welke halfgod beschikte over het lot van de Driehoek?

Monnikenwerk.
Kusche is nooit op de plaats zelf geweest om de sleutel tot het raadsel waarmee hij zich bezighield te zoeken. Maar met geduld heeft hij in het geheim vanuit Arizona een indrukwekkende aantal documenten over de belangrijkste mysteries van de Driehoek verzameld, de feiten weer doorgenomen, de getuigenissen geverifieerd, de radioberichten geanalyseerd, de registers van de verzekeringsmaatschappij Lloyds, de dossiers van de Amerikaanse kustwacht en luchtvaart en de kranten van destijds geraadpleegd.
Vervolgens rangschikte hij de gegevens al naar gelang ze op werkelijkheid berustten dan wel aan fantasie waren ontsproten. Dit monnikenwerk heeft onverwachte resultaten opgeleverd: de Rosalie?
Dit schip stond nergens geregistreerd, De Ellen Austin en zijn spookbemanning? Ook voor dit verhaal zijn geen bewijzen gevonden. De Atlanta, het Britse opleidingschip dat op 31 januari 1880 verdween met 290 kadetten en officieren aan boord, heeft wel bestaan, maar het is niet verwonderlijk dat een vijfendertig jaar oud fregat in een zware storm ten onder gaat.
Storm! Hoeveel rampen worden hierdoor niet verklaard, vooral in dit gebied waar de tornado´s onvoorspelbaar zijn en vaak dodelijk.... De Cyclops, de Raifuku Maru en ook nog de Cotopasi, die in december 1925 op weg was van Charleston naar Havanna , de Suduffc, een vrachtschip dat een jaar later ten zuiden van Port Newark voer.

Als een storm al fataal is voor grote schepen, hebben de kleine schepen al helemaal geen kans, de jockey Al Snider, de miljardair Conover zijn er zonder twijfel slachtoffer van geworden.
Toch leveren ook de legenden gegevens op die bruikbaar zijn bij het zoeken naar een oplossing. Laten we de vlucht van de Avengers eens nader bekijken.
De schrijvers borduren graag voort op thema´s van "de groep ervaren piloten die op een zonnige dag boven een kalme zee vlogen". In feite waren de Avengers lesvliegtuigen, was luitenant Taylor pas sinds kort in Fort Lauderdale en kende hij de Bahama´s slecht. Het weer was bij het opstijgen mooi, maar niet voor lang.

Een schip dat die dag in hetzelfde gebied voer, sprak over "harde wind en zware zeegang".
Het is waarschijnlijk dat Taylor door de wind van koers is geraakt bij het langwerpige eiland Andros, dat ongeveer honderd mijl ten zuidoosten van Miami ligt. Hij heeft dit eiland aangezien voor het uiterste zuiden van Florida. Omdat hij dacht dat hij Florida al voorbij was en hij zich al boven de golf van Mexico waande, liet hij de formatie rechtsomkeert maken waardoor hij ze naar het oosten liet vliegen, de Atlantische Oceaan op, totdat het radiocontact werd verbroken en gebrek aan brandstof hen dwong op zee te landen.
Een gedesoriënteerde instructeur en vier leerling piloten die tijdens een donkere, stormachtige nacht op zee probeerde te landen: een ramp kan niet uitblijven. De vreemde woorden die aan de piloten worden toegeschreven, zijn nooit uitgesproken.
Wat de Mariner betreft, deze kon 10 a 12 uur in de lucht blijven zonder te hoeven tanken en de tank was vol. Een klein vonkje of een bemanningslid dat stiekem zat te roken, kon al een explosie veroorzaken, een ontploffing die is waargenomen door de SS Gaines Mills, een Amerikaans schip.
Zelfs weglatingen – bewust of onbewust – vormen een bijdrage aan de oplossing, zoals het verhaal van de DC-3 die met Kerstmis 1948 terugkeerde van Puerto Rico en die wordt geacht plotseling in het niets te zijn verdwenen op het moment van de landing in Miami.
In werkelijkheid heeft de piloot nooit gezegd dat hij de lichtjes van de stad al zag, alleen dat hij er nog 50 mijl van was verwijderd, een simpele schatting die in dit geval fout was. De onderbreking van het radiocontact is ook verklaarbaar, omdat men weet dat het toestel opgestegen is ondanks een defect aan het elektrisch systeem, waardoor het automatisch kompas en de boordradio konden uitvallen....
Als een verhaal te alledaags is, siert met het graag met wat franje op. De noodroep die door de Raifuku Maru werd uitgezonden, luidde: "Groot gevaar kom snel!" en niet "Gevaar als een dolk..."
Er werd gezegd dat de wrakken van de twee KC-135ers in augustus 1963 mijlen ver uit elkaar zijn teruggevonden. Van het mysterie blijft echter niets over als men weet dat er slecht één hoop wrakstukken is gevonden, een onweerlegbaar bewijs voor een botsing van twee toestellen in volle vlucht.
Op de plek waar het tweede toestel zou zijn gevonden, vond men alleen "algen, stukken drijfhout en een oude boei".

Rekbare geografische begrippen.
In zijn onderzoek schrijft Kusche verder dat men veel rampen aan de Driehoek toeschrijft die daar niet hebben plaatsgevonden.
De Bella, een Brits schip dat in 1854 verdween , zonk ongeveer 12.000 mijl ten noorden van Rio de Janeiro, ver van het dichtstbijzijnde punt van de Driehoek, Barbados. De ramp met de Mary Celeste (1872) voltrok zich in werkelijkheid tussen de Azoren en Portugal. De Freya, die op geheimzinnige wijze in 1902 bij mooi weer aan haar lot zou zijn overgelaten in de Caribische Zee, werd verlaten tijdens een springvloed ip de Stille Oceaan en zij was niet vertrokken uit Manzanillo op Cuba, maar uit Manzanillo uit Mexico!
De Amerikaanse Globemaster ontplofte in maart 1950 op ongeveer 600 mijl ten zuidwesten van Ierland en niet in het zuidelijke deel van de Atlantische Oceaan. Bij dit ongeluk kwamen er 53 mensen om het leven.
De V.A. Fogg, een tanker van 572 voet ligt sinds februari 1972, 90 voet onder water voor de kust van Galveston in de Golf van Mexico. Macabere bijkomstigheid: de kapitein werd in de kaartenkamer gevonden, drijvend tegen het plafond. Het verhaal was te mooi om, ondanks de afstand, niet in verband te worden gebracht met de sage van de Driehoek.
Nog een ander voorbeeld van ie wat rekbare geografische begrippen. Men spreekt vaak over de Duivelszee alsof deze in het Verre Oosten het equivalent is van de Bermuda Driehoek. Maar waar ligt die zee nu eigenlijk? Sommigen zeggen dat zij 70 mijl voor de oostkust van Japan ligt.
Anderen dat zij vlak bij de klippen van Myojin ligt, 300 mijl voor de kust. Weer anderen situeren haar in de buurt van Iwo Jima en de Bonin eilanden, ongeveer 700 mijl uit de kust. Het betreffen hier schattingen die gemaakt zijn in de Verenigde Staten.
Volgens Kusche wet men in Japan niets af van dit verschrikkelijke zeekerkhof! Het verlies van de Kaiyo Maru in 1952, het enige schip dat is vergaan in dit gebied, heeft niets geheimzinnigs; het schip had de opdracht om een onderzeese vulkaan te onderzoeken en is zelf het slachtoffer geworden van een onverwachte uitbarsting.

Weg met de pseudo – wetenschap!
Kusche is vooral gespitst op het weerleggen van de pseudowetenschappelijke verklaringen die de legende van de Driehoek omgeven. Zo herinnert hij eraan dat de marine een serie proeven heeft laten uitvoeren in het gebied om te bewijzen dat er geen magnetische storingen bestaan. (De proeven die bekend staan onder de naam "Project Magnet", hadden niet tot doel het mysterie van de Bermuda Driehoek op te helderen, maar waren een onderdeel van een studieprogramma in het kader van het bijwerken van zeekaarten) Het van slag raken van het kompas is een overbekend verschijnsel bij zwaar weer.
Een heel aardig voorbeeld van wetenschappelijke generalisaties wordt gegeven door Graham Massey, een Engels journalist van het tijdschrift The New Scientist. Hij valt de bewering van Charles Berlitz aan volgens welke de weersatellieten van het Amerikaans Bureau voor Oceanografie en Meteorologie precies boven de Driehoek kapot gaan. De waarheid ligt anders.
Deze satellieten hebben als taak gekoppelde beelden van de weersomstandigheden te verzamelen en door te zenden, waarbij het ene geschiedt in normaal licht en het andere in infrarood. Aangezien beide beelden niet gelijktijdig kunnen worden verzonden, worden de met gewoon licht gemaakte beelden zolang op magneetband opgeslagen.
De satellieten zenden hun informatie naar twee stations op aarde, waarvan er één in Alaska ligt en het andere in de staat Virginia. Op het moment dat de satelliet, op weg naar Virginia, zich boven de Driehoek bevindt, is de band vol. Er moet dan worden teruggespoeld en aangezien de bandrecorder niet tegelijkertijd kan terugspoelen en uitzenden, verschijnt er op dat moment een open plek!
De afwijkingen van de radar van de Hollyhock, die land aangaf op een plaats waar dat niet was, komen volgens de officier van de kustwacht die door Massey wordt aangehaald, tamelijk vaak voor, wat te wijten valt aan het slecht functioneren van het toestel of aan bepaalde weersomstandigheden en niet aan het feit dat er op die plek duizenden jaren geleden een eiland verrees, zoals wordt beweerd door Charles Berlitz....

[Willem Visser]

De Driehoek haalt de koppen.
Joshua Slocum, de man die in 1898 als eerste alleen rond de wereld zeilde (74.000km in drie jaar), vertrok in de herfst van 1909 met de spray voor een nieuwe soloreis naar de Antillen.
Op 14 november lichtte hij het anker om te vertrekken uit Miami, waar hij was binnen gelopen om te ravitailleren. Daarna heeft men hem nooit meer gezien.
De ouderdom van de boot en de vermoeidheid van de zeiler, Slocum was toen 65 jaar, vormen mogelijk ten dele een verklaring van dit drama.


Maart 1948: Al Snider, een jockey met internationale bekendheid, verdwijnt in de wateren van de Driehoek. Met twee vrienden had hij een kruiser gehuurd en het anker uitgeworpen bij de zandbanken in de omgeving van Sandy Key, bij de zuidpunt van Florida. Naar verluidt woedde er die nacht een storm.
De uitgever multimiljonair Harvey Conover, die als een prima zeezeiler gold, vertrok in januari 1958 voor een korte tocht van Key West naar Fort Lauderdale. Hij is nooit aangekomen.
Toch had zijn schip, de Renovoc, de naam van een uitstekend zeegaand wedstrijdzeilschip te zijn. Men denkt dat er een vrachtvaarder het jacht ´s nachts heeft geramd.

[Willem Visser]

De oplossing van heel wat raadsels.
We laten de bovennatuurlijke verklaringen voor wat ze zijn en richten ons op de werkelijkheid, waar de sleutel tot heel wat raadsels te vinden moet zijn.

Afkomstig uit de schoot der aarde.
Voor M.B. Dykshoorn, parapsycholoog te Miami, bestaat er geen twijfel: er bevindt zich midden in de Driehoek een "gigantische kloof met een draaikolk, die wordt veroorzaakt door een breuk in de oceaanbodem die misschien is ontstaan door afkoeling van het binnenste van de aarde.
Wanneer deze kolk de oppervlakte bereikt, wordt alle lucht er om heen weggezogen, waardoor er vliegtuigen worden meegesleurd die op meer dan 3000 meter hoogte vliegen, evenals de grootste schepen".
Ook voor Ronald Waddington, een Canadees onderzoeker, komt het gevaar uit de ingewanden van de aarde. Blokken radioactief materiaal die door de onderzeese vulkanen worden uitgestoten en zich bliksemsnel verplaatsen, zouden door het water schieten en zich aan stalen scheepsrompen hechten zoals magnetische torpedokoppen – en met dezelfde vernietigde eigenschappen. Ze zouden bovendien een sterke straling uitzenden die in staat zou zijn kortsluiting te veroorzaken in de elektrische installatie van een vliegtuig, waardoor het in een fatale duikvlucht kan geraken.
Hoe "natuurlijk" ze ook zijn, deze verklaringen blijven behoren tot het rijk der verbeelding. Hetzelfde geldt voor vloedgolven die worden veroorzaakt door aardbevingen. Deze golven zouden een hoogte van een wolkenkrabber kunnen bereiken en met gemak een heel schip ineens kunnen verzwelgen.
Hetzelfde geldt eveneens voor de immense atmosferische golven die met een snelheid van 200 knopen door de lucht verplaatsen en vliegtuigen doen verongelukken.

Wind en stroming.
Voor het zevende district van de Amerikaanse kustwacht, dat toezicht houdt op een groot deel van de wateren van de Driehoek, zijn de meeste verdwijningen toe te schrijven aan het buitengewone karakter van het gebied.
Ten eerste aan de Golfstroom, die zo snel en turbulent is, dat elk spoor van een ramp meteen wordt uitgewist. Ten tweede aan de weersomstandigheden boven het Caribische Zee; zelfs aan het valse gevoel van veiligheid op een rustige dag! Er kan zich een plotseling onweer ontketenen of stortbuien die piloten en navigatoren fataal worden.
De "mini-orkanen" zijn het allergevaarlijkst. Ze zijn niet groter. Ze zijn niet groter dan dertig vierkante kilometer, maar kunnen enorme rampen veroorzaken.
Er is nog iets bijzonders aan het gebied. De onderzeese topografie omvat uitgestrekte ondiepten in de buurt van de eilanden en enige van de steilste diepzeetroggen van de wereld. In dit gebied kunnen scheepswrakken lang liggen roesten zonder ontdekt te worden.
In andere gedeelten, die meer binnen het bereik van de mens liggen, maken de grilligheid van de stromingen en de manier waarop onderzeese zandbanken zich verplaatsen afdoende duidelijk waarom de meeste zoektochten op een mislukking zijn uitgelopen.
Het is ook niet onmogelijk dat sommige wrakken worden vastgehouden in de "blauwe gaten", de onderzeese grotten bij de banken van de Bahama´s waarin sterke stromingen voorkomen en waarin men al bootjes heeft aangetroffen die daar vastzaten.

Menselijk, al te menselijk.
"De factor van het menselijk falen," stelt men steeds in de verslagen van de kustwacht, "mag niet worden onderschat. Er varen veel boten tussen de gouden kust van Florida en de Bahama´s. Maar al te vaak wordt de oversteek ondernomen in veel te kleine bootjes met een incapabele bemanning."
Er worden zelfs bepaalde ongelukken toegeschreven aan "zondagsschippers" , die kleine boten overvaren. De verdwijning van de Renovoc zou te verklaren zijn. Harry Conover, een uitstekend zeiler, zat aan het roer van dit schip, dat 1 januari 1958 op weg was naar Miami.
Piloten van privé vliegtuigjes verzuimen dikwijls om voor het vertrek een vluchtplan op te geven bij de Federatie voor Burgerluchtvaart waarop het uur van vertrek staat, de bestemming, de voorgenomen koers en het tijdstip van aankomst.
Als er een vertraging van nauwelijks vijftien minuten optreedt, wordt er al begonnen met zoeken. In de "zwarte week " van januari 1967 gingen maar liefst drie vliegtuigen verloren, waarvan er twee geen vluchtplan hadden ingeleverd.
Hulpacties werden respectievelijk pas zes en negen uur na het verwachte tijdstip van aankomst opgezet, er was dus niet de minste kans het wrak en mogelijke overlevende terug te vinden.
Sommige Amerikaanse schepen nemen risico´s door dicht langs de Cubaanse wateren te varen. Wat dit tot gevolg kan hebben, laat zich denken. De Linda, een vissersboot uit Florida, kwam hier in oktober 1973 achter toen het vaartuig met zijn drie bemanningsleden werd aangehouden en opgebracht werd naar de haven van Havanna. Drie weken later mocht het schip weer vertrekken. Ondanks die gelukkige afloop blijft de Linda verbonden met de slachtoffers van de Driehoek.
"De kustwacht erkent geen bovennatuurlijke verklaring voor zeerampen," luidt de conclusie van het verslag van het zevende district. Het is onze ervaring dat verscheidene keren per jaar de natuurkrachten samengaan met het onvoorspelbare gedrag van de mens – en te samen overtreffen zij de meest fantastische science fiction.

Groot gevaar? Niet meer dan elders.
De laatste vraag: is het aantal dodelijke ongelukken echt buiten proportie wanneer vergeleken met de geregistreerde verliezen in andere delen van de wereld, zoals word beweerd door liefhebbers van sensatie? Dat lijkt niet het geval te zijn.
In het reeds aangehaalde artikel in de New Scientist voert Graham Massey zowel de verslagen van de kustwacht aan , als de boeken van de verzekeringsmaatschappij Lloyds. In het verslag van de eerstgenoemde staat dat er in 1975 van de 21 voor de Amerikaanse kust vergane schepen, slecht vier het slachtoffer zijn geworden van de Bermuda Driehoek en in 1976 zes van de achtentwintig.
Een zeer behoorlijk resultaat voor de beroepsredders, als men bedenkt dat er elk jaar meer dan 150.000 schepen varen in dit gebied en dat er 10.000 verzoeken om hulp wordt geregistreerd!
De statistieken van Lloyds laten zien dat er elk jaar twee a drie schepen van een bepaalde afmeting verdwijnen in de Driehoek, maar niet meer dan elders het geval is. Het laatste decennium is geen vliegtuig meer als vermist opgegeven boven de Driehoek.
Het schijnt dat de veiligheid er beter is dan gemiddeld boven de Verenigde Staten en veel beter dan boven de Stille Zuidzee grenzend aan de staat Washington, de gevaarlijkste territoriale wateren van de Verenigde Staten.
In deze tijd van wetenschappelijk redeneren en koude logica heeft men er soms behoeft aan om te dromen. Men heeft behoefte aan geheimzinnigheden en dan moet de nuchtere werkelijkheid soms geweld worden aangedaan. De Bermuda Driehoek is een van die hedendaagse mythen die als een zeldzaam juweel worden gekoesterd.
Maar dan blijven er toch nog feiten die ons verstand te boven gaan, verdwijningen die onverklaard blijven – die van de bemanning van de Caroll A. Deering en die van de Star Tiger meer dan vijfentwintig jaar daarna.
Ook nu vertrekken er nog oceanografische expedities naar de Caribische Zee om de nog steeds duistere verschijnselen te onderzoeken.
De Driehoek, een centrum van cyclonen op zee en van tornado´s op grote diepten? Morgen vinden we misschien een antwoord. Maar beslist ook nieuwe slachtoffers.