KROONVAARDERSKNSM

[Willem Visser]

Ik lees af en toe het gastenboek van deze Kroonvaarders site wel eens door en zie dan met een paar zinnetjes verteld worden door sommige mensen over hun zeemansloopbaan. Maar dan vraag ik me vaak af: hoe is het je later vergaan en wat doe je op dit moment, wat beleef je nu? Iedereen maakt toch wel eens grappige dingen mee? Ik hoop dat deze topic gebruikt zal worden door jullie, zodat we misschien een beter beeld van elkaar kunnen krijgen en bij een eventuele ontmoeting meer gesprekstof hebben. Ik hoop dat de beheerder van deze site mijn mening deelt, maar mocht hij het liever alleen over maritiem gebied willen hebben (waar deze site natuurlijk voor bedoeld is) dan moet deze topic maar gewist worden. Ik zal de kop afbijten met een story die mij eergisteren overkwam.
-------------------------------------------------------

Ik ben op het ogenblik werkzaam in de asbestverwijdering en als ik geen eigen werk heb verhuur ik mij aan alle asbestbedrijven in Nederland die vragen om een d.t.a. (deskundig toezichthouder asbest sloop). Maandag was ik werkzaam in Amstelveen waar een schoolgebouw ontdaan moest worden van asbestplaat materiaal op het dak. We hebben de hele dag in de stromende regen alle platen los staan te schroeven en we waren helemaal doorweekt. Het is normaal al zwaar werk, laat staan als je de hele dag je masker met adembescherming op moet hebben en dan nog eens tot op je onderbroek zeiknat geregend. Om twee uur ‘s middags word ik gebeld door Jan Tijsterman, dat is de opdrachtgever waar ik mij nu aan verhuurd heb. Jan is een vrolijke kerel van een jaar of 56 en we hebben elkaar wel gevonden wat werk en humor betreft. Hij vertelde mij door de telefoon dat ik de werkplek moest afschermen zodat er geen onbevoegden bij zouden kunnen en daarna moest ik met 1 man met een rotgang naar Corus (voorheen Hoogovens) toe, want daar was een calamiteit en moest direct opgelost worden. Aangezien het bedrijf van Jan(jbk) een calamiteiten contract heeft met een onderaannemer (isolatiebedrijf) die op het Corus terrein is gevestigd, moet daarom na 1 telefoontje van hun, binnen 2 uur een dta met douchewagen aanwezig zijn, dus daarom moest het andere werk gestaakt worden en met een pleuris gang naar Corus gereden worden. Op dat moment had ik 3 man bij me, maar daarvan had maar 1 een Corus pasje.

Ik was met die jongen (buddie) binnen de tijd aanwezig bij de uitvoerder van dit bedrijf.(Gerrit) deze man nam de zaken waar van Hein, de geen die daar normaal mijn contactpersoon is maar nu met vakantie was. Gerrit is een spontane vent van mijn leeftijd en draagt een mooie snor, waarvan ik vermoed dat hij hem elke dag borstelt en met snorrevet hem in de ‘bromsnor’ look krult. Gerrit gaf ons een bak koffie en legde de situatie uit. ’s Morgens hadden zijn mensen een leiding gedemonteerd waar een asbestpakking op de flens bleek te zitten. Aangezien deze mensen dit niet zelf mogen verwijderen werden wij ingeroepen, wat wel eens vaker voorkomt bij dit bedrijf. Alleen was er nu een uitzondering in deze situatie aangezien het een zuigleiding betrof van een oliepomp, die bla, bla, bla....in ieder geval een heel verhaal heb ik aangehoord, maar het kwam er op neer, dat er bij een lang defect aan die pijp 1 Hoogoven stil stond en dat koste 1 miljoen euro per dag. Na in geklokt te zijn gingen we naar de hoofd technisch dienst en deze man vertelde ons dat er onder geen beding een stofje ter grootte van een zandkorrel in de pijp mocht vallen, anders zou de turbine waar dit aan gekoppeld was stuk gaan en dan waren de poppen aan het dansen. Hij drukte dit nogmaals op ons hart en wij beloofden de nodige voorzorgsmaatregelen te treffen. Na de hele boel te hebben afgezet met lint en borden en ons daarna in het welbekende maanpak te hebben gehesen compleet met masker, begon ik om de binnenkant van de pijp (doorsnee 30 cm) in te spuiten met een speciale lijm, waarna ik daar dubbelzijdig tape op plakte en daarna een mooi stuk plastic op spande.

Zo, die zat gelukkig dicht, daar kon geen kruimeltje meer in vallen dacht ik zo bij mezelf. Buddy had ondertussen de pakking van het los gemonteerde stuk pijp al gesaneerd en keek toe hoe ik de resten van deze pakking er af haalde. Dit alles gebeurt altijd onder punt afzuiging van een speciale stofzuiger. Nadat ik hiermee klaar was verwijderde ik heel voorzichtig de tape en folie uit de leiding en was blij dat dit zonder enig probleem gelukt was. Er lag op de werkvloer nog enige roest en ik vroeg aan buddy of hij even het stoffertje op wou gooien. Buddie (21jaar) gooit hem op, maar ik mis hem. De stoffer ging met een snoekduik de welbewuste pijp in die ik eerst nog zo zorgvuldig afgeplakt had gehad. Ik schreeuwde het uit en had de neiging om achter die klere stoffer aan te duiken. ik riep tegen Buddie, hij zit in die pijp..............., hij zit erin...............ohhhhhhhhh dat kost een miljoen per dag..........!!!! Buddie keek mij door z’n masker aan en lachte tegen me, dan ben je failliet Ron. “Nou, ik heb helemaal geen munt”, lachte ik terug van de zenuwen. Ik piste op dat moment zowat in m’n maanmannetjespak. De tranen van het lachen stonden in onze ogen, maar wat nu, stamelde ik? Na de douche procedure gevolgd te hebben, ging ik naar Gerrit toe, die op het parkeerterrein voor de deur een shaggie stond te roken. Is het gelukt Ron, vroeg hij lachend aan me. Ik zei: ‘Gerrit de pakking is verwijderd, maar ik heb slecht nieuws”. “Er is toch geen stofje ingevallen hoop ik”, zei Gerrit. “Nee Gerrit geen stofje maar een hele stoffer”, zei ik. Gerrit lachte vrolijk onder zijn snor vandaan en zei dat ik hem niet in de maling kon nemen, want hij had allang van hein gehoord wat een grapjas ik ben en dat hij er niet intrapte. Nee heus Gerrit, het is echt waar. Na hem meerdere malen overtuigd te hebben van de situatie, zag ik aan z’n snor, die ineens alle stabiliteit verloor, dat het eindelijk bij Gerrit doorgedrongen was dat het geen geintje van me was. We hebben op alle mogelijke manieren geprobeerd om de stoffer te pakken te krijgen door kleefband aan een flexibele pijp te binden en van alles en nog wat, maar het mocht niet baten. Na de juiste mensen ingelicht te hebben zou de volgende morgen de resterende leiding gedemonteerd moeten worden, waar zich de borstel in bevond, maar daar zou eerst een heel stuk van een machine voor gedemonteerd moeten worden. ik zag het kostenplaatje al oplopen, wat een staafje was ik geweest met m’n “gooi effe dat borsteltje op”.

De volgende morgen waren al die mensen van die firma aan het vergaderen hoe dit probleem opgelost zou moeten worden. Een grote stofzuiger? Een zuigwagen? Gerrit zei om 10 uur dat ik naar m’n klus in Amstelveen kon gaan en dat hij mij wel zou bellen als hij wat meer wist. Ik heb me de rest van de morgen weer zeiknat laten regenen en m’n humeur was ook niet “je van het” en toen kwam een telefoontje van Gerrit. Hallo Ron, wat wil je horen, vroeg hij mij? Dat die poetsborstel eruit is riep ik door de telefoon! Nou zei Gerrit, het is gelukt, maar het kost je wel 3 appeltaarten. Hardstikke bedankt Gerrit, schreeuwde ik door de telefoon en beloofde dat de taarten er aan kwamen. Door de opluchting ben ik helemaal vergeten te vragen hoe ze die borstel eruit hadden gekregen, maar ik wou zo vlug mogelijk Jan bellen om hem het goede nieuws te vertellen. Jan slaakte ook een zucht van verlichting en zei:”Nou Ron, ik hoop dat je d’r van geleerd hebt”, waarop deze eigenwijze balzak antwoord: “Ach jan je hebt toch ook wel eens een stoffertje gegooid”? In ieder geval was ik vanmorgen om 5 uur aan het bedenken hoe ik tussen de werkzaamheden door die beloofde taarten naar de Corus kon brengen. Ik kwam om 6 uur op de zaak om de douchewagen naar Amstelveen te brengen ,maar Jan was niet aanwezig, terwijl hij altijd als eerste op de zaak is. Ik belde hem op en vroeg of hij zich verslapen had? “Nee Ron, ik zit bij de Corus met 3 appeltaarten. Godverd...dacht ik bij mezelf, dat is nou nog eens een kerel naar m’n hart. Ik heb me de rest van vandaag voor de derde keer laten natregenen in Amstelveen, maar nu met plezier. Jan, Gerrit, jongens van Cleton en Corus....bedankt

Ron Swaab
_________________
Old sailors never died

[Willem Visser]

Beste Ron

Ik wil best ingaan op "het balletje" dat jij hebt opgegooid, en vertellen wat ik zoal heb gedaan, nadat ik ben gestopt met varen. Zoals de meesten (?) van ons inmiddels al wel weten, ben ik op 17-jarige leeftijd gaan varen. Daarvoor had ik al 3 1/2 jaar gewerkt als bankwerker bij verlichtingsindustrie "HERDA" van de gebr. Daniels. Destijds gevestigd in de Ververstraat, achter de Zwanenburgwal, nabij het Waterlooplein. Ik kwam van de LTS en leerde voor instrumentmaker, maar moest wegens omstandigheden thuis, voortijdig van school en aan 't werk. Bij de "HERDA" kwam op een zeker moment iemand werken, die had gevaren, en mij vertelde dat iemand met een bril op ook (civiele dienst) naar zee kon. Ik had altijd gedacht van niet! Nou wilde ik graag wat meer van de wereld zien, en dus vertrok ik "koud" een half jaar later op de "DIDO" voor 't eerst het zeegat uit. We gingen naar Kopenhagen, Aalborg en Aarhuus in Denemarken. Voor een "watje" en een "Broekie" als ik was dat al een hele wereldreis. Uiteindelijk heb ik zo'n 8 jaar gevaren. Altijd KNSM. Afwisselend "grot vaart" (de zgn. "slingereizen" naar de West/USA (4 tot 5 maanden), Middellandse zee (6 weken) en daartussendoor kustreizen en bijwerken op de kade (om het verlof aan wal zo af en toe wat te rekken!). Toen ik in december '63 trouwde (ik had "koopvaardijvaarplicht tot januari'64) en nam al m'n verlofdagen op. Daarna ben ik niet meer naar zee gegaan. Het vinden van "a job ashore" verliep aanvankelijk wat stroef. Maar uiteindelijk kwam ik als kelner terecht op de treinen van de Compagnie Internationale des Wagon Lits. Ik was net getrouwd, had al meer dan genoeg "buitenland" gezien, en dus bleef ik uitsluitend werken op de binnenlandse treinen van de NS. Twee dagen op en twee dagen af, van 's morgens heel vroeg tot 's avonds heel laat! Overnachten deed ik (afhankelijk van de dienstregeling) in Groningen, Leeuwarden of Enschede. Dus lange dagen (ca. 1500 km per dag) maar dan was je weer twee dagen vrij. Daarentegen goed verdiend (gem 22% van de omzet - als je klanten er tenminste niet stiekem zonder te betalen vandoor gingen en de schoolkinderen niet alle lege flesje uit het het treinstel wegpikten om vervolgens bij de melkboer om de hoek tegen statiegeld in te wisselen!!!).

Na 3 1/2 jaar was ik "het zat" en wilde wel eens een vaste baan. Ik solliciteerde als cafetariabediende bij IBM Nederland NV te Amsterdam, en was daar al gauw cafetariabeheerder. Ook heb ik daar als "kok kouwe keuken" gewerkt. Na 9 jaar werd de cafetariabusiness uitbesteedt aan van Hecke Bv. Ik kon mee, maar wilde dat niet, omdat ik dan IBM moest verlaten (daar had ik - toen nog wel - een levenslange - tot aan m'n pensioen - "full employment garantie" en bijzonder goede secundaire arbeidsvoorwaarden. Dus maar liever niet! Ik had ondertussen (intern en extern) wat cursussen gevolgd, wat zoveel diploma had ik op m'n 14e jaar nou ook weer niet! - en solliciteerde dus naar de vacature van kassier op een van de bijkantoren. Op grond van m'n uitstekende tentamencijfers (MIddenstandsdiploma) en het behalen van een type-diploma, werd ik aangenomen. (Ook deed ik daarna nog praktijkdiploma boekhouden). Ik werd achtereenvolgens lokatiekassier, kassier hoofdkantoor, en hoofdkassier op het HQ te Amsterdam, en had toen de verantwoording over alle kassiers (financieel afhandelingen, controle kasstukken, geldaanvullingen, en kascontroles) in 18 andere IBM-lokaties in den lande. Zelf had ik (op het HK) de verantwoording over 200.000 gulden Nederlandse valuta en 100.000 buitenlandse valuta + traveller cehques tbv. buitenlandse zakenreizen van 't personeel. Bij 't uitschrijven van de maandelijkse salarischeque (die eerst door de directie en procuratie moest worden goedgekeurd en ondertekend)telde ik "angstvallig" alle nulletjes, want ik kon me (met m'n "lagere" opleidingsniveau natuurlijk geen foutjes permitteren. Dat salaris was destijd (voor 't hele personeel) zo'n 18.000.000 gulden...

Maar na (opnieuw) 9 jaar werden alle kassen binnen IBM Nederland opgeheven en moesten alle deklaraties etc. via de boekhouding lopen en giraal worden uitbetaald, want het "plastic-tijdperk" was aangebroken en ook IBM ging met z'n tijd mee!. Daarna moest ik (voor de 3e keer) binnen het bedrijf een nieuwe functie zoeken. Dat werd administrateur en autolease-coordinator. We hadden binnen IBM zo'n 1000 lease-auto's die regelmatig moesten worden vervangen. Die kwamen van twee lease-bedrijven (Interleasing en Centraal Wagenparkbeheer) en dus altijd veel contrakten afsluiten tussen berijders en die bedrijven, medewerkers adviseren. Men had vrije keuze in het merk, type en uitvoering. Alleen hing aan elke auto natuurlijk een apart prijskaartje vwb de maandelijkse eigen bijdrage, en niet alle kosten werden door 't bedrijf en IBM vergoed. Dat gaf nog wel eens wat problemen tussen de berijders en het lease-bedrijf, en het was mijn taak die eigen kosten op de salarissen in te houden. Bij twijfel ging ik daarover echter eerst in overleg met de betreffende leasingmaatschappij. Zelf beschikte ik ook over een mooie en representative auto van 't bedrijf om m'n werk te kunnen doen. Na (geloof het of niet!) weer (bijna) 9 jaar werd ook die functie weer overbodig, want men besloot personeel van de leasingmaatschappij in te huren, dat was veel goedkoper!. Ik had er geen zin meer in om nog eens opnieuw (intern) naar een andere baan te solliciteren en de avondschool te bezoeken. Maar gelukkig was er op dat moment een reorganisatie binnen het bedrijf gaande, en kon ik met een werkelijk grandioze regeling vervroegd (op 55-jarige leeftijd) nma 26 jaar IBM met pensioen. In principe leverde ik (behalve auto- en onkostenvergoeding) NIETS in tot aan m'n pensioen, ik had vele hobby's en altijd te weinig tijd, dus de keuze was niet moeilijk. Ik had nog drie maanden verlof tegoed en dus kon ik er al voor Kerst'92 uit! Daar heb ik tot op de dag van vandaag geen enkel probleem mee gehad. Ik ben nu 67 en eind dit jaar al 13 jaar (volledig dus geen VUT) met pensioen. Het kostte me uiteindelijk dan wel 10 jaar pensioenopbouw, maar ik dacht, laten we eerst maar eens zien tot m'n 65e in leven te blijven en dan zien we wel weer verder!. Ik had overigens buiten m'n pensioen, omdat ik geen VUT had, wel meteen weer een volledige (100%) nieuwe job kunnen zoeken. Maar dat wilde m'n vrouw niet. Je hebt 41 jaar hard gewerkt en nooit werkloos geweest - zei Ank - ga nou maar eens lekker van je vrije tijd en jouw vele hobby's genieten!

Co Maarschalkerweerd
_________________
Old sailors never died

[Willem Visser]

Co, hardstikke bedankt dat je als eerste “de bal” kaatst. Hopelijk volgen er meer mensen.Ach ja, alle nieuwigheid is eng. Co, ik wou dat ze mij maar eens hoofdkassier hadden gemaakt, dan zou ik.............

De groeten, Ron
_________________
Old sailors never died

[Willem Visser]

Ik zal ook wat proberen te vertellen hoe het na de vaart is gegaan in 1964 mijn laatste reis gemaakt op de Karimun van Maatsschappij Nederland. Ik had voor die reis met carnaval een meisje leren kennen kort daarna vertrokken kreeg al snel bericht dat ze in verwachting was zodoende was dat meteen mijn laatste reis. Na een reis van 5 maanden zijn we in november getrouwd en met vallen en opstaan nog steeds. Nu ruim 40 jaar na mijn afmonsteren moest ik snel werk hebben. Bij ons in de straat was een leerlooierij daar kon je altijd meteen beginnen maar dat was een vieze stinkzooi met die velletjes en verdiende net 100 gulden per week. Ik ben toen opperman geworden in de bouw heb ik zowat 1 jaar gedaan daarna bij exota limonade fabriek gewerkt. En tevens glasfabriek in de los en laad ploeg van 's avonds 7 tot 's nachts 4 uur maar het werd meestal tot 's morgens 7 uur. Een geluk bij ongeluk was bij de poort uitrijden, reed er een fietser onder een vrachtauto en was meteen dood zelf nog vlug naar de portier een ziekenwagen laten bellen. Het was een man uit de kantine en aangezien ik al naar een baantje in de kantine gesolliciteerd had, de volgende dag naar personeels zaken en heb dat baantje gekregen. Het was een 4 ploegen baan dat heb ik een paar jaar gedaan, maar is toen veel minder geworden door Marcel van Dam met de gesprongen fles en exota is het daardoor ter zielen gegaan. Daarna het ik zowat 15 jaar bij een benzinepomp gewerkt met bediening, dat is altijd fijn werk geweest tot er zelfbediening kwam. Toen vond ik er niks meer aan de laatste zowat 15 jaar heb ik gewerkt als beheerder in diverse wijkcentrums en culturele centrums. Nu ben ik 2 jaar met de top zoiets als de (vut) maar mag daar wel onbeperkt bijverdienen en dat doe ik als oproepkracht bij de wijkcentrums zowat 16 uur per week daarnaast verdien ik af en toe wat bij met buffetten maken en met mijn hobby's vind ik dat het een fijn leven is buiten dat wat er allemaal op de wereld afspeelt, daar word ik doodziek van.


Wil van Halteren †
_________________
Old sailors never died

[Willem Visser]

Hierbij het verhaal van Gerrit zijn eerste reis op de Orion. Het was 29 oktober 1959 de verjaardag van Gerrit. En niet zomaar een verjaardag, nee Gerrit werd zeeman, hij ging varen, het zeegat uit, hij werd een zeebonk. Het liefst ging hij als lichtmatroos, want dat klonk toch wel lekker, maar dat was een probleem voor brildragende Gerrit, met een bril mocht je niet als matroos varen. Tja dan maar bij de machine dienst en de titel werd dan jongen machinekamer, jongen machinekamer? Nou dat klonk niet erg stoer hadden ze daar geen andere naam voor? Jazeker bakszeun oftewel zeuntje, zeuntje, dat klonk helemaal voor geen meter. Ja hoor is effe zeun je kan ook bij een Rotterdamse maatschappij gaan monsteren dan heet je ketelbinkie wat word het zeebonk of geen zeebonk? En het werd jongen machinekamer op de Orion, alias zeun, alias zeebonkje. De reis ging van Amsterdam naar Algiers en begon 's avonds op de Levantkade waar Gerrit met de bus naar toe was gebracht door zijn vader, die de hofmeester instructies gaf hoe hij Gerrit moest aanpakken De Orion was al een oud scheepje met de bemannigsverblijven nog in het vooronder. Na de kennismaking en het werk (rantsoenen uitdelen en kooien opmaken) was het ± 23.00 toen iedereen midscheeps, waar Gerrit was beland, te kennen gaf naar de kooi te willen, ach morgen was er weer een dag dacht zeebonk Gerrit en ging ook op weg naar zijn kooi, enkel die kooi was op het voorschip en Gerrit liep naar het achterschip. En omdat we inmiddels ook de pieren van IJmuiden waren gepasseerd en er ook nog een flinke deining stond voelde Gerrit zich niet erg behaaglijk, je zag geen hand voor ogen en elke keer als hij een stap wilde doen ging het dek naar beneden en kwam je een stuk been tekort, of het dek kwam omhoog en dan zat je knie onder je kin. Het heeft niet veel gescheeld of dit verhaal was nooit geschreven, maar goed Gerrit vond het vooronder en zijn kooi en kon het na vertellen. De volgende morgen om 06.30 stond er een vreemde vent aan Gerrit zijn kooi en die vertelde hem dat hij zijn nest uit moest komen om aan het werk te gaan. Nu kwam dat even slecht uit want Gerrit voelde zich niet zo lekker en wou liever in zijn kooi blijven liggen dat ging dus niet door want die vreemde vent vertelde hem dat hij vrijwillig uit die kooi kon komen of dat hij hem anders wel effe een handje wou helpen. Dat helpen zag Gerrit niet zo zitten, dus 1 2 3 in godsnaam de kooi uit. Mijn God wat gaat die boot tekeer, het zal zeker wel windkracht 12 wezen, en ik voel me echt niet lekker. Kom zeun het is prachtig weer, er staat een licht briesje en het eten komt niet vanzelf in de messroom zei de stoker, want dat bleek de vreemde vent te zijn.

Ach alles went ook 5 dagen met een emmer in je kooi liggen, omdat je er anders steeds moet uitklimmen als je moet kotsen, en de grappige opmerkingen van de olielui en stokers over zware shag en reepjes spek aan een touwtje. En het pogen om met je lamlendige lichaam heelhuids van midscheeps naar de bak te komen met windkracht 8/9, want het was helemaal geen prachtig weer, het was pokkenweer en Gerrit was zo ziek als een hond en dat zeebonk gedoe kon hem ook gestolen worden. Echter aan alles komt een eind, ook aan slecht weer en zeeziekte. De Orion zou 's nachts om + 03.00 in Algiers aankomen en het was de avond daarvoor al rustig weer geworden zodat Gerrit eindelijk in een diepe welverdiende slaap was gevallen, doch als je op het voordek je kooi heb staan ben je dicht in de buurt van het anker, en op de Orion liep een stukje van de ankerkluis door Gerrit zijn kooi. Inderdaad 's nachts om 03.00 was het lekko anker, en om 03.00,02 sec stond zeun Gerrit in zijn pendek met zijn monsterboekje in zijn hand aan het dek te krijsen dat er oorlog was uitgebroken, de boot was aangevaren, of dat de vliegende Hollander had toegeslagen, kortom zeun Gerrit was effe de kluts kwijt. De ochtend na deze ellende diende zich weer een nieuwe ervaring aan, er werd door een matroos o/g aan Gerrit gevraagd of hij vanavond de wal opging ,en zo ja of hij ook ging neu......, ja dat was even slikken. Wat heet slikken. Gerrit schrok zich te pletter, dat vraag je toch niet zomaar? Maar die stomme matroos o/g deed dat wel, en als aankomende zeebonk schraap je dan je keel en mompelt iets van, ach ik zie wel, ligt eraan, en maakt je dan pijlsnel uit de voeten. Het werd dus ±19.00 en zeun Gerrit, sorry zeebonk Gerrit ging de wal op samen met de koksmaat en die irritante o/g en nog enkele maten om te stappen Gerrit keek zijn ogen uit, kamelen waterpijpen en mannen in soepjurken. En een geur zoals hij nog nooit had geroken, dit was echt een heel andere wereld. In die andere wereld was er ook een havenkroeg, dat schijnt zo te horen in havens, en in die kroeg waren ook vrouwen en 1 van die vrouwen was Fatima, en Fatima was zomaar op Gerrit zijn schoot gaan zitten, kuste hem en aaide door zijn haar. Om eerlijk te zijn, Gerrit kreeg het Spaans benauwd, wat natuurlijk vreemd is in Algerije, en dacht, Jezus direct moet ik van bil, hoe moet dat? Want Gerrit was nog maagd, Gerrit wist van toeten noch blazen.

Verdomme daar had je het al, hij moest mee met die Fatima, ze stond aan zijn arm te trekken en te roepen joe fokkie fokkie, en de maatjes maar zeggen, ga nou mee, ze vindt je aardig, ze valt op je. Dat, ze valt op je, nam ze nogal letterlijk want voordat zeun Gerrit wist wat er gebeurde lag hij op een bed zijn kleren waren verdwenen en was er een vrouwspersoon bezig met bepaalde delen van zijn lichaam waar hij anders zelf zorgzaam mee bezig was. Tja het was niet wat Gerrit zich had voorgesteld voor de eerste keer, maar het was toch wel prettig vooral die 2 grote borsten die boven zijn gezicht heen en weer schudden, en die hand van Fatima die dat bepaalde lichaamsdeel van hem bij haar naar binnen geleide. Het werd Gerrit ietsje licht in het hoofd, het werd steeds lichter en lichter, verdomme wie deed nou dat licht aan? Nou dat waren de koksmaat, die irritante matroos o/g en nog enkele maten die aan de rand van het bed stonden en luidkeels begonnen te zingen: Floep zei me dobber daar gaat hij weer, het is zo lekker voor de eerste keer. Ach geachte lezer(es) zeun Gerrit heeft die reis op de Orion toch wel een hoop ervaringen opgedaan, en voor mij werd hij ook nog een klein beetje ZEEBONK. Tja en nog 10 jaar gevaren bij de roggebrood, en daarna 8 jaar gemeente waterleiding, en daarna nog 28 jaar bij de Metro Amsterdam. En momenteel in de FPU/VUT of hoe dat ook moge heette. Bezig als zendamateur, en met numastiek (Nederlandse bankbiljetten en munten)en druk bezig met een klein Kroonvaardertje. O ja ben momenteel "single" en heb 2 zoons van 51 en 49 jaar. De rest, pinpas en zo houd ik maar voor mezelf.

Gerrit Hofmeijer
_________________
Old sailors never died

[Willem Visser]

Pracht verhaal Gerrit, ik denk dat iedereen die in die tijd zeebonk wilde worden ongeveer op die manier gedoopt werd. Ik zag er een heleboel in van mijn eerste keer, in Paramaribo tijdens mijn eerste reis op de Marathon als Jongen dek. Maar mijn hele zeemansloopbaan wat de schepen betreft dan staat al in "mijn monsterboekje". Na mijn carrière op zee, ik had tijdens de verloven een meisje in Oosthuizen leren kennen dat zo serieus werd dat er gestopt werd met het zeemansbestaan en ik voor het definitieve stoppen ging kijken naar een geschikte walbaan. Toevallig kwamen wij op een van die laatste keren IJmuiden binnen en daar zag ik een klein motorbootje liggen, op de boeg stond RP 6 en ik zag geüniformeerde mensen en mensen in overall rond lopen. Zo werd het idee geboren en toen ik ook nog een advertentie zag in een of andere krant dat zij bij de politie nog mensen zochten, heb ik gesolliciteerd. Die procedure duurde zowat een maand, met allerlei testen, sommige nuttig en sommige lachwekkend. Dat laatste heb ik meestal met psychische testen, lui die net doen of ze je van binnen naar buiten kennen maar geen barst van je afweten.Maar als je hun spelletje meespeelt, wordt het net echt en lukt het wel, nee zeggen ja doen of omgekeerd. Na al die zware testen, werd mijn familie en mijn persoontje door de recherche gescreend of ik geen rode ideeën had, nou die had ik niet dus dat was ook weer goed. Uiteindelijk kreeg ik te horen, dat ik op het eindgesprek in Utrecht was uitgenodigd. Dat verliep zonder smet, al vroeg de man daar "of ik ook,als er geen plaats was bij de Rijkspolitie te Water, eerst vier jaar bij de landdienst wilde werken", daarop volgde van mijn kant een bot "nee,dan kom ik niet" en vervolgens werd in het boek RPtW achter mijn naam gezet. Mijn opleiding zou op 2 augustus 1971 in Horn (Limburg) aanvangen. Maar we waren pas op 15 maart 1971, en zo lang verlof houden was niet de bedoeling, maar Hoogovens bracht uitkomst. Zij zochten nog een "panneman" en Joost ging als zodanig in de drie ploegendienst aan het werk. Dat hield in dat die grote staalpannen waar zich vloeibaar staal in had bevonden vlak na het leeggieten in de staaltreinen door ons schoongemaakt moesten worden en voorzien van nieuwe zandstenen stoppen. Wij deden dat door personeelsgebrek, vindt je dat gek, Jezus wat een klus, zo heet af en toe stond je tegen muur van 1000 graden celcius aangeleund, maar het verdiende wel goed tot zeer goed. In augustus ben ik dus naar de opleidingsschool voornoemd gegaan en ik kwam voor mijn gevoel in een hel terecht.

Ik kon toch al nooit zo geweldig tegen discipline, nou ik vond daar mijn waterloo "verschrikkelijk" ik ben er door gekomen dank zij fantastische mentale ondersteuning van mijn klassenleraren (2) en mijn vrouw. Maar je kunt je misschien wel een beetje voorstellen hoe dat is als vrijgevochten zeeman, ik was bij mijn afscheid stuurman met dispensatie KHV en had het laatste half jaar gevaren met een kapitein die alleen maar tegen mij zei "Je redt het wel he stuur" en daarna terechtkomen in een kadaverdiscipline, waar je ineens als een onmondig kind behandeld werd. De opleiding duurde 45 weken, daarvan heb ik van de vrije weekenden er 21 op school vertoefd als strafweekend. Maar goed eind juni 1972 was alle ellende ten einde en ik werd op 15 juli, geloof ik, beëdigd tot wachtmeester der rijkspolitie, bootsman der Rijkspolitie te Water. Ik werd geplaatst in Dordrecht, maar dat duurde maar negen maanden, tussentijds getrouwd, met een vrouw die hing aan Westfriesland, dus al snel via een medische interceptie overgeplaatst naar Enkhuizen met als werkgebied het IJsselmeer en randmeren. In 1983 werd ik opperwachtmeester-bootcommandant en zo ben ik in juni 2004 met de TOR (VUT) gegaan. Verdere carrière kon ik niet maken, want dan had ik aan de wal gemoeten als vergaderdier, geplaatst in een kamertje met een bureau met daarop later een computer nou dat was niks voor mij. IK wilde op de boot blijven en tussen de schippers van allerlei pluimage. Omdat ik niet geloof in een arbeidsloos bestaan was ik al eerder begonnen in de avonduren als taxichauffeur na schriftelijke toestemming van de Korpsleiding en dat doe ik nu nog steeds. Achteraf een verstandige? beslissing want omdat ik dit al drie maanden voor mijn VUT deed, mag ik hiermee ongelimiteerd bijverdienen. Mijn grootste hobby is VOETBAL, ik heb 22 jaar in West Frisia DP Enkhuizen gespeeld en mijn favoriete betaalde club is Feyenoord. Nu kan ik door slijtage aan de diverse gewrichten niet meer spelen. Ik ben nu toeschouwer hetgeen ook leuk is. Dat zijn wij met een harde kern van 10 man. Als de wedstrijd niets is dan lossen wij in twee maal drie kwartier en 15 minuten rust de wereldproblemen op en is het wel wat kijken en becommantarieren de wedstrijd. Daarvoor had ik al ruim 15 jaar bestuurlijk werk gedaan op alle fronten binnen de vereniging, een superclub. Maar de mooiste tijd blijft die 9 jaar koopvaardij en het meest de KNSM waar je toch steeds weer naar terugkeerde. Van het reizen heb ik nog lang niet genoeg en na tien weken Canada met een camper in 2004, zijn we nu aan het sparen voor een bootreis. Wij willen gewoon als passagiers mee met een containerbak voor enige tijd. ( Nautiek.nl passagierscharterreizen) interessant om die eens te bekijken het kost een paar centen maar dan heb je ook wat. Nee ik denk dat wij van reizen nooit genoeg krijgen, wel van die gore lawaaibakken die ze vliegtuigen noemen maar die je helaas nodig hebt om snel van A naar B te komen. Als wij de tijd en het geld hebben, gaan wij dat ongemak varend oplossen.

Joost Hoebee
_________________
Old sailors never died