Kletsforum

[Annie464646]

Ach Anky toch, ik genoten van jouw mooie sprookje, en wat een mooi ende,

Hartelijke dank, en op naar het volgende sprookje

[Anky]

Annie, Boukje en Marlie hartelijk bedankt voor jullie lovende woorden!
Ik ben erg blij dat de sprookjes in de smaak vallen.

Nog even wachten op de volgende, maar die gaat komen hoor!
_________________
Altijd blijven lachen

[Anky]

HET LELIJKE EENDJE door Anky

Er was eens een meisje, heel onopvallend, soms leek het of ze onzichtbaar was.
Als baby werd er gezegd dat ze op een gerimpeld aapje leek, zo lelijk.
Arm aapje om daarmee vergeleken te worden werd er grinnikend gezegd.
Ze had een oudere zus, die zeer mondig was, nergens bang voor en daarom erg werd bewonderd. Ze had een jonger zusje dat zo mooi was dat iedereen bleef stilstaan om naar haar te kijken. Haar moeder verzuchtte soms dat de tweede een beetje mislukt was.
Het meisje heette Jente, ze speelde dikwijls alleen op zolder met haar poppen, dan maakte ze een weeshuis en gaf alle poppen dezelfde kleren aan. Soms dacht ze dat ze een vondeling was, misschien wel gevonden op dezelfde zolder waar ze speelde. Ze had de betekenis van haar naam opgezocht, Jente was het Noorse woord voor meisje, dat sterkte haar in de overtuiging dat ze een vondeling was. Wie noemde haar kind nou meisje?
Er waren heel veel donkere hoekjes op de grote zolder en via het dakraam kon je zo op het dak komen en vandaar naar de grond. Haar zus deed dat dikwijls en lachte haar uit dat ze niet durfde. Zo kon je ook makkelijk met een baby naar binnen kruipen en op een van de oude kussens neerleggen die er lagen. Ze stelde zich voor dat ze op die kussens lag, helemaal bloot en heel lang huilde voor iemand haar hoorde. Eindelijk kwam haar zus naar boven en vond de baby, ze rende naar beneden om haar moeder te halen en besliste meteen dat ze een zusje wilde.
Daar stokte haar fantasie, want haar zus vond haar alleen lastig. Ze moest haar meenemen naar school en rende dikwijls plagend weg zodat ze moest huilen. Dan kwam haar zus terug en mopperde dat ze niet zo moest janken.
Op school stond ze dikwijls te kijken hoe andere kinderen speelden, ze werd nooit op partijtjes gevraagd, maar dat vond ze niet erg. Ze vond het doodeng met veel mensen om haar heen. In feite zag niemand haar staan. Ze kon prima leren en vond dat ook leuk, maar als er in de klas een vraag werd gesteld en je een vinger op moest steken als je het antwoord wist, deed ze dat nooit, ook al wist ze altijd het antwoord.
Ze las ook graag en droomde dan dat ze een heldin was en haar zus uit een brandend huis redde. Of ze trok haar kleine zusje net voor een aanstormende vrachtauto weg en iedereen vond haar ineens knap, maar natuurlijk gebeurde dat nooit echt.
Op de middelbare school ging het eigenlijk precies hetzelfde, ze maakte haar huiswerk en bleef onzichtbaar. Ook de leraren zagen haar nauwelijks, die hadden hun handen vol aan al die lastige pubers.
Ze was ook nooit vervelend, eigenlijk durfde ze dat niet eens! Ze leefde pas op als er muziekles was. Er was een nieuwe enthousiaste muziekdocente die alle vormen van muziek behandelde. Laten we haar meteen maar de muziekjuf noemen, tenslotte zijn alle docenten en leraren uiteindelijk gewoon mezen en juffen die zich ook dikwijls bij de voornaam laten noemen.
Een keer in het jaar gaf de school een uitvoering voor de ouders, meestal een toneelstuk waar heel veel leerlingen aan meededen. Dit jaar kreeg de muziekjuf gedaan dat het een balletvoorstelling zou worden. Ze mocht het proberen maar de meeste juffen en meesters haalden hun schouders op, veel succes! Zie jij deze jongens al aan ballet doen? En de meeste meisjes waren zo lomp als een olifant in de porseleinkast. Maar de muziekjuf begon aan haar taak, ze selecteerde meisjes, zag kans jongens er warm voor te laten lopen. Maar dat was niet zo moeilijk, de muziekjuf was jong en leuk om te zien, alle jongens liepen met haar weg en waren stiekem verliefd op haar.
Jente zou best mee willen doen, ze hield van muziek en dansen. Op de grote zolder thuis danste ze op haar blote voeten geruisloos met haar oortjes in. Ze verbeeldde zich dan dat ze een beroemde danseres was.
Ze was dan ook heel verbaasd dat de muziekjuf, die eigenlijk een witte heks was, haar vroeg mee te doen. De jongens keken verbaasd, wie was dat meisje? Oh ja die zat altijd ergens alleen, de meisjes waren geërgerd. Wat moest dat stille kind er nou bij?
Maar de muziekjuf had allang met haar heksenoog gezien dat dit meisje een ster kon worden.
Het werd nog erger voor de rest, de muziekjuf koos het saaie stille meisje uit voor de hoofdrol!
De hele school gonsde ervan, de andere leerkrachten vroegen of ze wel wist wat ze deed. Dat meisje de hoofdrol geven, waarom gaf ze die niet aan haar jongere zusje die twee klassen lager zat? Dat was een mooi meisje om te zien!
Maar de muziekjuf week niet, ze zette door, gaf Jente muziek mee naar huis zodat ze thuis alvast kon oefenen, het was een hele grote rol. Eigenlijk was ze de hele voorstelling op het toneel. En Jente oefende op zolder elk vrij ogenblikje totdat ze haar rol goed beheerste. Op de school werd ook geoefend, maar daar ging het lang zo goed niet als thuis.
De muziekjuf zorgde voor balletpakjes, er werd gespeeld met de juiste kleren aan.
Jente ging naar de muziekjuf toe en zei dat ze niet durfde voor de hele school en ook nog eens voor alle ouders. Maar de lerares zei dat ze een toverdrankje had, daardoor zou ze niemand anders zien dan alleen de muziekjuf en ze zou constant naar haar blijven kijken.
De grote dag brak aan, Jente hees zich zenuwachtig in haar pakje en dronk het drankje op. Het smaakte zoetig, maar best lekker.
De muziekjuf knikte haar bemoedigend toe nam haar mee naar de grote spiegel.
“Kijk nu naar jezelf,”zei ze. Jente keek en keek, was zij dat, dat slanke meisje met die lange haren en stralende ogen? Ze leek wel mooi, dat kon toch niet? De leukste jongen van de klas lachte haar toe en zei dat ze het helemaal zou maken.
Ze stapte het toneel op, zag niemand en danste zo prachtig dat iedereen er tranen van in de ogen kreeg. De andere balletdansers werden daardoor geïnspireerd en deden extra hun best.
Er brak een ware ovatie los toen het stuk afgelopen was, iedereen stond en klapten de handen stuk.
En zo was het lelijke eendje een mooie zwaan geworden!

Jente kreeg het toverdrankje mee naar huis en iedere keer als ze iets niet durfde nam ze een slokje.
Pas jaren later toen ze een gevierde balletdanseres was geworden en al heel wat keren de stervende zwaan had gedanst, hoorde ze van haar muziekjuf van de middelbare school die haar mentor bleef, dat het drankje in werkelijkheid alleen groene thee met honing bevatte.
Maar ze was ervan overtuigd dat het echt een toverdrankje was en bleef de rest van haar leven groene thee met honing.


_________________
Altijd blijven lachen

[Boukje]

Supermooi en leuk sprookje

Fijn voor Jente dat de groene thee met honing werkt als een toverdrankje , ik drink ook weleens groene thee met honing maar helaas voor mij werkt het niet als een toverdrankje
Ik wens je een mooie vakantie met veel zonnige dagen .
_________________
Het prettige van de toekomst is, dat het met één dag tegelijk komt.

[marlie49]

Wat een mooi sprookje!!
Je hebt een mooi talent om te schrijven Anky, gewéldig!

[marlie49]

dubbel geplaatst

[Anky]

Dank je wel Boukje en Marlie!
Enne wat dat drankje betreft...je moet er wel zelf in geloven hoor..
_________________
Altijd blijven lachen

[Annie464646]

Anky wat mooi, wel een zielig verhaal, maar gelukkig kwam het weer goed jente mooie naam trouwens .

Mijn vader zei altijd lelijk in de luier mooi in de sluier, ik was een beetje jente


Anky hartelijk dank voor het verhaaltje

[Anky]

Dank je Annie, jij bent dus ook duidelijk een mooie zwaan geworden!
_________________
Altijd blijven lachen

[Anky]

DE GELAARSDE KAT door Anky

Er was eens een jongen die helemaal alleen op de wereld was. Nee nee, niet Remy uit het bekende boek! Deze jongen werd op een stormachtige avond te vondeling gelegd in een kerk. De pastoor wilde de kerk afsluiten toen hij een mauwend geluid hoorde. Hij ging op onderzoek uit in de veronderstelling dat er een kat de kerk binnengeslopen was, maar hij vond op de achterste kerkbank een pasgeboren baby op een stapel knielkussens, gewikkeld in een dure blauwe sjaal van Hermes.
Hoe weet een pastoor dat hè, tja hij was niet altijd pastoor geweest natuurlijk en hij hield van mooie dingen. Hij belde de politie die de baby meenam naar het ziekenhuis. Daar constateerden ze dat het een jongetje was van pas een paar uur oud, kerngezond en met krachtige longen. Hij werd naar het kindertehuis gebracht en de politie ging proberen de moeder op te sporen.
Het enige aanknooppunt was de blauwe sjaal van Hermes. Ze kwamen erachter dat de sjaal jaren geleden in Parijs gekocht was, de prijs was bijna 1000 euro, om precies te zijn 925 euro! Verder liep het spoor dood, de moeder werd niet opgespoord.
Ze noemden de baby Storm en als achternaam kreeg hij Pastoor erbij. Dat werd een passende naam gevonden en de pastoor vond het wel leuk.
Het jongetje groeide op in diverse pleeggezinnen en kindertehuizen, hij bleef nergens lang. Zo gauw hij kon lopen nam hij overal de benen. Hij werd iedere keer gevonden en terug gebracht totdat hij 18 jaar was geworden, de kinderbescherming niets meer over hem te vertellen had en hij de laatste deur achter zich dicht trok.
Hij had overal baantjes, genoeg om te eten en sliep waar hij wilde. In een park, onder een viaduct, in een kerk. Hij had altijd de blauwe sjaal bij zich, dat was zijn enige echte bezit, de rest kon hem niet schelen.
Op een nacht sliep hij in een kartonnen doos toen hij wat hoorde krabbelen, hij gluurde door een kiertje en er kwam een pootje naar binnen die de doos verder opentrok. Er gleed iets wolligs naar binnen en een stem zei: “Schuif eens een beetje op.” Verbouwereerd schoof Storm een stukje opzij en een grote kat vlijde zich tegen hem aan.
“Zo even lekker een tukje doen en dan gaan we morgen praten.” De jongen stotterde van opwinding. “Maar jij bent een kat, die kunnen niet praten!”
“Je hoort me toch? Alle katten kunnen praten, het probleem is dat mensen niet kunnen luisteren.
Ik ben de gelaarsde kat en morgen zie je waarom ik zo heet. Truste! “
Hij rolde zich lekker op, begon te snorren en viel zo in slaap. Storm deed geen oog meer dicht en zo gauw het licht was geworden gooide hij het deksel van de doos en bekeek zijn metgezel.
Die nam de tijd om zich even uit te rekken, sprong soepel uit de doos en ging op zijn achterpoten staan. Het was een erge grote kater en zijn achterpoten waren zwart met bovenaan een wit randje, net of hij laarzen aan had.
“Kom, we hebben nog meer te doen. Ik ben een adellijke kat en ik ga jou leren hoe jij ook adellijk moet worden. Op naar het park, daar komt de koning altijd doorheen als hij geen zin heeft om in zijn limo te rijden en in zijn koetsje over de paden rijdt.”
De koning was al op leeftijd, hij was al jaren weduwnaar na een lang saai huwelijk met een even saaie koningin. Kinderen waren er nooit gekomen en de laatste tijd bepeinsde de koning aan wie hij zijn koninkrijk moest nalaten. Hij had wel een prinselijke neef, zoon van zijn zus, maar dat was een losbol die hem echt niet op kon volgen. Zijn hele ministerraad was al jaren bezig hem te laten hertrouwen, maar daar had hij absoluut geen zin in. Weer zo`n saaie koningin! Hij kende geen één prinses die een beetje vlot was. Hij moest denken aan het meisje dat hij jaren geleden in het park had ontmoet. Toen was hij ook met zijn koets over de smalle paadjes gereden naar een meertje midden in het park. Daar stond een bankje waar nooit iemand op zat. Hij bleef graag daar een poosje naar het water staren en als er niemand keek keilde hij steentjes over het water, soms stuiterden ze een paar keer voor ze in het meertje verdwenen. Die keer zat er iemand op het bankje, een meisje met donkere krullen en blauwe ogen. Ze was steentjes aan het keilen en voor hij het wist deed hij mee. Het meisje moest lachen en ze deden een wedstrijdje. Het meisje won, de tijd vloog om. De koning zei spijtig dat hij weg moest, het meisje zei vrolijk dat ze er de volgende dag weer zou zijn. Zo ging het een poosje door totdat het een keer vreselijk regende. De koning had zijn dichte koets genomen en hoopte dat het meisje er toch zou zijn. Ze was er, drijfnat geregend, de koning trok haar gauw de koets in en zei bezorgd dat ze droge kleren moest hebben, anders kreeg ze misschien longontsteking. Hij smokkelde haar via de tuin door een achterdeurtje zijn paleis binnen.
Hij liet warme wijn aanrukken en lekkere broodjes, niemand zag het meisje, ze hield zich verscholen. Heel veel later bracht de koning haar door het deurtje weer naar buiten.
Hij had haar een mooie blauwe sjaal gegeven die prachtig bij haar ogen paste. Jaren geleden had hij die in Parijs gekocht toen hij nog dacht misschien te zullen hertrouwen.
Dat was de laatste keer dat hij het meisje gezien had. Jaar in jaar uit bleef hij door het park rijden in de hoop haar weer te kunnen ontmoeten, maar hij zag haar nooit...
In gedachten verzonken reed hij door het park, ineens sprong er een grote kat voor zijn koetsje die op zijn achterpoten ging staan, het leek net of hij laarzen aan had! De koning stopte en sprong van de bok, hij hoorde gepraat en keek om zich heen of er iemand was. Vreemd, niemand! De kat stak een poot uit en riep: “Koning, dat ben ik, ik ben blij dat er toch nog mensen zijn die me kunnen verstaan! Kom gauw, mijn baasje is in het water gevallen, help me hem op het droge te brengen.”
De koning liep mee naar het meertje en zag op het bankje een bekende blauwe sjaal liggen.
Hij pakte hem op en keek naar het water, daar probeerde een jongeman de kant op de klimmen. De koning schoot toe en toen de jongen naar hem opkeek was het of hij in een spiegel keek en zichzelf zag toen hij nog jong was.....

Later in het paleis vertelde de jongen zijn verhaal, de koning luisterde ontroerd, hij bleef de blauwe sjaal liefkozen. Het meisje werd nooit gevonden, maar de koning erkende Storm als zijn zoon en benoemde hem als zijn troonopvolger.
Gelukkig leefden ze nog heel wat jaren samen en de kat werd dik en vadsig, maar was heel blij met zijn adellijke leven in het paleis. Hij had niet voor niets jaren de koning bespied als hij door het park reed en naar het meertje ging....



_________________
Altijd blijven lachen

[Conny48]

Leuk sprookje weer Anky,met een mooie kat als uitsmijter!
_________________
Nemen vult de hand,geven vult het hart.

[Anky]

Dank je Conny!
Ik vind het altijd leuk om een reactie te krijgen.
_________________
Altijd blijven lachen

[Anky]

Mijn sprookjesboek is uit!!
_________________
Altijd blijven lachen

[Conny48]

Ziet er mooi uit hoor,moet je naam er niet op??
_________________
Nemen vult de hand,geven vult het hart.

[Anky]

Die staat erin, mijn meisjesnaam.
_________________
Altijd blijven lachen