Becomming a Volturi guard.

[BlackSwan]

Ik wil geen boek schrijven ofzo maar ik vind het wel super leuk om verhalen te schrijven ^_^.
Ik ben benieuwd wat jullie ervan vinden en of jullie degene herkennen die ik uitbeeld in mijn verhaal.

Veel lees plezier ;D

Becomming a Volturi guard part1.

Het was ochtend en ik open mijn ogen. Ik kijk moeilijk rond in mijn veel te kleine slaapkamer en zucht even als ik geruzie tussen mijn oudere zussen hoor. Het viel niet mee om in een gezin te wonen met zes zussen en vier broers. Het viel al helemaal niet mee als je de jongste was. Lucky me was ik dus de jongste. Ik rek me uit en ga uit mijn bed, kleed me niet echt opvallend en sluip door de gangen heen. Opvallen wilde ik niet want ik was nou eenmaal de grijze muis in het gezin. De laatkomer. Ik sluip verder en bots tegen me broer aan die me meteen een harde mep geeft tegen mijn hoofd. Duizelig loop ik snel verder met een beginnende bult op mijn hoofd. Ik schiet de eetkamer in en zucht even als er nog maar één broodje ligt. Eén was tenminste beter dan de normale portie niets. Ik knabbel aan het broodje en geniet van het kleine beetje dat mijn maag vult. Als het broodje op is zucht ik en drink wat water uit de pomp. Ik kijk naar de kalender en trek mijn wenkbrauwen op. Morgen is het de dag dat een jong meisje word uitgekozen om bij mijn oom te gaan leven. Luxe, sieraden, jurken en nog veel meer zouden op je pad komen als je werd uitgekozen. Mijn moeder kwam eerst vrolijk op me af en bekeek me even. Haar blik werd woedend toen ze klaar was met de inspectie. Ze schold me uit omdat ik er vreselijk uitzag en al helemaal voor morgen. Mijn oom zou zijn ronde vandaag doen om te kijken wie hij zou kiezen. Soms maakte hij een babbeltje met je en dat was dan een hele eer. Ik vond hem alleen maar eng en wilde uit zijn buurt blijven. Die rode vampierlijke ogen keken je aan alsof je zijn volgende lunch kon zijn. Ik ril even en kijk naar mijn moeder. Ze sleurt me mee naar haar kamer om me eerst eens goed door elkaar te schudden en me een klap te geven tegen mijn wang. De bekende ‘wat bezield je dom kind’ komt om mijn oren gevlogen en ze kleed me uit. Ze doet me een nieuwe jurk aan en slingert me naar de gang met de opdracht dat ik verleidelijk maar lief moest overkomen mocht mijn oom langskomen. Met snelle pasjes loop ik naar beneden naar de tuin. Weg van al die zeurende mensen. Ik haatte mijn familie en als ik de kans kreeg zou ik over een jaar vertrekken. Met een glimlach loop ik naar de vijver in de tuin en laat me daar zakken. Niemand kwam in de tuin behalve ik. Ik had als enige een beetje respect voor de natuur. Mijn handen aaien over het gras niet wetend dat er iemand achter me was komen staan. Als ik in het water kijk schrik ik en val bijna in het water. Ik word vastgegrepen door een koude hand die me net red van een nat pak. Voorzichtig draai ik me om en kijk recht in de ogen van mijn oom. De rode ogen staan eerst streng maar dan vriendelijk. Hij glimlacht en komt naast me zitten. Ik kijk verlegen weg en begin meteen te blozen. “Sorry dat ik je liet schrikken� zegt hij rustig en pakt mijn kin zodat ik hem wel moet aankijken. Verbluft door zijn schoonheid staar ik hem aan en begin nog erger te blozen. “H-het geeft niet� zeg ik zachtjes. Hij grinnikt even en laat me los. “Jij bent morgen één van de meisjes is het niet? Ben je ook door je moeder in een jurk gehezen en verplicht lief te doen?� hij kijkt me met een doordringende blik aan en wacht op mijn antwoord. “Dat klopt meneer.. maar zo ben ik niet.. ik wilde deze hele jurk niet eens aan.. met alle respect voor u maar ik hou niet zo van opvallen� mompel ik zachtjes en kijk hem eventjes aan. Wachtend op zijn reactie die niet komt. Hij knikt alleen maar en loopt dan zonder wat te zeggen weg. Lekker snugger nu heb ik het verknalt. Zeg ik boos in mezelf en sta op. Mijn vader en moeder wachten me op en kijken me hoopvol aan. Ik schud mijn hoofd even en wacht op de reactie van mijn ouders. Mijn vader sleurt me aan mijn haren mee naar zijn kamer waar hij me alle hoeken laat zien. Als hij klaar is lig ik stilletjes op de grond. Als hij weg is durf ik me pas te bewegen. Voorzichtig sta ik op met een pijnlijk gezicht. Ik strompel naar mijn kamertje en kijk in de spiegel. Geweldig een blauw oog en een bloedneus. Nouja één voordeel. Ik werd morgen tenminste niet uitgekozen. Ik bekijk de blauwe plekken die zich op de rest van mijn lichaam bevinden en zucht even. Was ik maar nooit geboren… Ik zeg vaarwel tegen mezelf in de spiegel en ga voorzichtig in bed liggen. Hopen dat deze dag snel voorbij is en die dag daarna en die dag daarna.

Becomming a Volturi guard part2.

Mijn moeder staat al vroeg voor me neus. Schud me ruw door elkaar om me wakker te maken en sleept me mee naar de badkamer. Ze duwt me in een bad met ijskoud water en begint mijn huid ruw te schrobben. Oja.. de dag dat iemand gekozen werd ik doe maar wat mijn moeder zegt en kleed me na het bad om in de jurk die ze had klaargelegd. Mijn spieren voelen beurs aan door gisteravond en mijn blauwe oog was duidelijk te zien. In plaats van boos te worden op mijn vader word ze juist boos op mij en smeert ze er een dikke laag make-up overheen. Mijn haren begint ze ruw te kammen en snauwt dat ik toch niks waard ben. Als ze klaar is met mijn uiterlijk kijk ik in de spiegel en zucht. Dit ben ik niet. Ik zet een neppe glimlach op en loop naar beneden. Mijn zussen en broers kijken niet eens naar me om en lopen naar buiten om maar zo snel mogelijk van het kies moment af te zijn. Ik sta op een rijtje met tien andere nichtjes en zucht even. Ik kijk naar de deur waar mijn oom zo meteen uit komt, iemand kiest en dan weer verdwijnt met het meisje. De make-up jeukte doordat we in de felle zon stonden. Ik veeg met de mouw van mijn shirt de make-up weg en hoor mijn ouders boos zuchten. De deuren vliegen open en ik kijk naar mijn oom. Netjes in een prachtig pak komt hij op ons af. Begint bij het eerste meisje en bekijkt haar nauwkeurig. Hij loopt iedereen af en stopt bij mij. Pakt me bij mijn kin beet en bekijkt mijn gezicht kritisch. “Wie heeft je dat aangedaan meisje?� vraagt hij me. Onee.. door me mouw is de make-up eraf zeg ik geschrokken in mezelf en kijk hem aan. “Eh.. ik ben gevallen nadat u mij verliet. Van de trap heel dom van me� zeg ik zachtjes en kijk hem aan. Mijn blik vertelde een heel ander verhaal en ik zag dat hij het ook zag. Hij knikte even en liep weg met als excuus dat hij er even over na moest denken wie hij koos. Dit was een standaard proces en ik kijk even naar mijn andere nichtjes. Ze waren veel mooier en langer dan ik. Ik was maar een klein grijs muisje. Als er dik een uur voorbij is, is de deur nog steeds gesloten. Geen enkel teken van leven. Na twee uur staat iedereen bijna te koken door de hitte. Waar blijft hij? Kiest hij helemaal niemand? Vraag ik mezelf af en op dat moment gaan de deuren weer open. Hij komt naar buiten en knikt even. Hij vertelt ons dat hij een aantal meisjes heeft gekozen. Een aantal meisjes stuurt hij meteen weg. Ze huilen omdat ze niet gekozen zijn. Tot mijn verbazing sta ik gewoon nog in de rij. Hij zal wel op het laatst merken dat ik er nog sta. En dan is het. Oh ben jij er ook nog meisje? Ik zag je niet ik wil je niet. Niemand wil je ga weg. Ik kijk voor me uit en zucht even. We zijn nog met vijf over als hij opeens vraagt of hij één voor één met ons mag praten. We knikken en wachten af. Ik ben als laatste aan de beurd. De één komt huilend naar buiten en komt niet terug in de rij. De ander grijnst en neemt weer plaats. Nog drie over en ik moet nog. Ik kijk een beetje verlegen als hij mijn hand pakt en me rustig naar binnen begeleid. “Dus hoe heet je meisje? En waarom moet ik jou kiezen?� vraag hij me en kijkt me doordringend aan. Ik begin aan mijn jurk te frummelen en kijk hem nerveus aan. “Ik eh… u moet mij niet kiezen. Ik ben niet geschikt.. ik schrik mensen af. Ik ben een niemand dus waarom zou u mij kiezen? Waarom kiest u me überhaupt bij de laatste vijf? Om me ook uit te lachen daarna en zeggen dat ik niks waard ben?� vraag ik zachtjes. Heel even kijk ik hem aan en kijk weer naar beneden. “Zou je naar buiten willen gaan en in de rij plaats willen nemen naamloos nichtje?� vraagt hij me en geeft me een zetje richting de deur. Ik struikel half en knik. Naamloos nichtje..? Verdorie ik heb me naam niet genoemd. Stilletjes loop ik naar buiten zonder mijn ouders aan te kijken en neem weer plaats in de rij. Het duurt zeker nog een uur voordat hij eindelijk naar buiten komt. “Ahn.. jullie zijn nog met drie over� begint hij “drie dames die er voor mij uitsprongen.. de twee die ik straks niet kies worden sowieso beloond� vertelt hij ons. Mijn blik is naar de grond gericht en ik durf hem niet aan te kijken. Wat ben ik toch een mislukkeling om mijn naam niet te zeggen en hem daarna ook nog eens van iets beschuldigen. “Jou kies ik� hoor ik hem zeggen en schrik wakker uit mijn gedachten. Ik kijk om me heen en was als enige over. “Ik?� vraag ik zachtjes.