Intervieuws

[guyfreak]

[guyfreak]

en in aspe zal ze rol groter worden heb ik ook ergens gelezen in een boekje

[Lieven]

Merci,dat je het atrikel er dan eens gaat opzetten.
_________________
Zone stad the best

[guyfreak]

Guy Van Sande eert overleden vrouw met fototentoonstelling
,,Voor Mimi was het genoeg geweest''


Guy Van De Sande: ,,De tentoonstelling zal me opnieuw confronteren met de dood van mijn vrouw. Maar ik ga voor de korte pijn, beter nu alle vragen ineens.''

Zone Stad-acteur Guy Van Sande verloor begin november zijn van borstkanker herstellende vrouw Mimi (49). ,,We dachten de kanker te hebben overwonnen, maar toen bleek een onschuldig griepje plots acute leukemie te zijn.'' Als eerbetoon aan Mimi, en om deze periode voor zichzelf en zijn omgeving af te sluiten, zette de acteur de fototentoonstelling Postcards from Heaven op.

,,We dachten alle ellende achter de rug te hebben'', vertelt Guy Van Sande ,,Na 2 jaar radio- en chemotherapie stond Mimi (toneel- en danslerares) er opnieuw. We hadden ons voorgenomen die donkere periode achter ons te laten en alleen nog vooruit te kijken.''

,,Midden oktober voelde Mimi zich plots onwel worden, iedereen dacht aan een griepje. Tot onze huisarts me vertelde dat het vermoedelijk om acute leukemie ging, en dat ik haar beter zo snel mogelijk in het ziekenhuis liet opnemen. Iets in mij zei dat dit het einde was. Mimi had datzelfde gevoel.''

Hard verdict

,,Het verdict van de dokters in het ziekenhuis was hard. In het beste geval had ze nog 2 tot 3 dagen te leven. Wie met kanker te maken krijgt, weet dat er geen zekerheden meer zijn. Toch ben je op dit soort nieuws nooit voorbereid.''

Via zware chemotherapie werden die drie dagen uiteindelijk drie weken. ,,Een onnoemelijk zware en onwezenlijke periode. Elk gesprek dat we hadden, kon het laatste zijn. Tussen de ziekenhuisbezoeken door stond ik op de set van de VTM-reeks Zone Stad . Eén van mijn scènes speelde zich notabene af op de spoedafdeling van een ziekenhuis, waar een personage een hersenbloeding had gekregen. Een hospitaal verder maakte mijn vrouw exact hetzelfde mee. Dat ik toen overeind ben gebleven Een mens is soms sterker dan hij denkt.''

,,Elke dag opnieuw werden er klappen uitgedeeld. Mimi kreeg vocht op de longen, een galontsteking. Goed nieuws was er niet te rapen. Ik zocht een uitlaatklep. Tijdens die drie helse, apocalyptische weken heb ik al mijn gevoelens opgeschreven. Het is een klein boekje geworden, cynisch getiteld Game Over . Mimi hield van die no-nonsensestijl. Ik zou het graag gepubliceerd zien, omdat ik denk dat het mensen die in onze situatie verkeren, kan helpen.''

,,Toch komt er een moment dat je volledig leeg bent, fysiek en psychisch totaal opgebrand en uitgeput. Ik had bijstand nodig. Maar dat bleek geen evidentie. Toen ik aan de balie van het ziekenhuis ook nog mijn SIS-kaartje moest bovenhalen, heb ik het personeel bijna wat aangedaan. Ondertussen blijf je ook een BV, en werd ik in de gangen van het ziekenhuis constant voor een handtekening aangeklampt.''

,,Als echtgenoot moet je oneindig veel belangrijke keuzes maken. Tot twee keer toe hebben de dokters me gevraagd of ze nog moesten doorgaan met de behandeling. Wat antwoord je daarop? Mimi had steeds een kwalitatief leven vooropgesteld, had al enkele keren laten verstaan dat het voor haar genoeg was geweest. Maar omdat er elke keer toch dat sprankeltje hoop is, zijn we doorgegaan, al wisten we dat een definitieve genezing was uitgesloten.''

,,Uiteindelijk ging het plotseling heel snel achteruit. De laatste drie uur heb ik Mimi in mijn armen gehouden. Spreken, kon ze toen niet meer. Langzaam maar zeker zag ik het leven in haar uitdoven.''

,,Ook voor onze twee kinderen Max (16) en Vincent (12) zijn het zware weken geweest, al houden ze zich verbazend sterk. We zijn de laatste dagen sterk naar elkaar toegegroeid.''

,,Noem het een grillige speling van het lot. Maar vijf maanden geleden is mijn moeder aan net dezelfde ziekte overleden. Ik geloof sindsdien in wat de Duitse filosoof Arthur Schopenhauer altijd poneerde: ,,Het ergste moet nog komen.''

Lachen en huilen

,,Mimi's begrafenis was een waardig afscheid. Er is hard gehuild maar even hard gelachen. Ze zou het ook zo gewild hebben. Er was veel volk, maar niet iedereen die haar kende, heeft afscheid kunnen nemen. Daarom het idee voor deze fototentoonstelling met als thema Schoonheid en troost.''

,,De foto's zijn landschapsgezichten van onze reizen naar Afrika, waar ik met mijn gezin een half jaar woonde voor de opnames van de TV1-reeks Kongo . Er zijn ook beelden van trips naar China, Argentinië en Marokko. Bij de opening vanavond lees ik ook enkele passages voor uit Game Over en is het strijkorkest Ad Libitum present.''

,,Het zal me opnieuw confronteren met de dood van mijn vrouw. Maar ik ga voor de korte pijn, beter nu alle vragen ineens. Ook ik moet deze periode afsluiten.''

Postcards from Heaven, vanaf vandaag in Home of Obsession, Lange Gasthuisstraat 28, 2000 Antwerpen,

[Lieven]

Oh,zo spijtig voor hem!!!!
En bedankt guyfreak dat je het hebt geplaatst.
_________________
Zone stad the best

[guyfreak]

Voor acteur en duizendpoot Guy Van Sande past elk schoentje
Een schoen is dé sleutel tot het mysterie van de vrouw
Acteur Guy Van Sande (43) is een bezig baasje. Naast zijn televisiewerk in Zone Stad en Wittekerke, stort hij zich vanuit zijn kersvers atelier-galerie ‘DEPOT 2650’ op zijn andere passies: schilderen, fotograferen en schrijven. Terwijl zijn eigen expositie ‘Verscheurde Stilte’ loopt, zijn ondertussen in Senegal de bouwwerken van een nieuw ziekenhuis begonnen, een initiatief waaronder hij zijn schouders heeft gezet. Een gesprek met een uiterst veelzijdige, maar ook complexe en gevoelige man.


Waar komt de naam ‘DEPOT 1650’ eigenlijk vandaan?

Dit was vroeger een opslagplaats van verf en 2650 is het postnummer van Edegem. Ik vond die naam wel leuk en gemakkelijk te onthouden. Dit gebouw heeft hier sinds de jaren vijftig leeggestaan en men heeft er nooit iets mee gedaan. In eerste instantie wilden we gewoon een studio en werkatelier installeren, maar er lag toevallig ook nog voldoende ruimte om tentoon te stellen. Het is dus niet mijn ambitie geweest om galeriehouder te worden, ook al mag iedereen hier in de toekomst zijn werk tonen. Een architect of een bedrijf kan na tien jaar aan de hand van foto’s of maquettes een overzichtstentoonstelling geven.


Vanwaar die drang om nu naar buiten te komen met je passie voor fotograferen en schilderen?

Ik wil me daar in de toekomst ook wat professioneler op toeleggen. Vroeger schilderde ik in een klein kamertje. Omdat sommige doeken nogal groot zijn, werd dat onmogelijk. En voor mijn fotografie heb ik nu een - voorlopig nog rudimentaire - eigen studio waar ik binnenkort ook mijn nieuw project ‘Shoes are never too expensive’ zal opnemen, met als thema de verhouding tussen schoenen en vrouwen. Volgens mij schuilt de sleutel tot het mysterie van de vrouw namelijk in de schoen.


Ben je zelf ook een schoenenfreak?

Niet speciaal. Het idee achter dit fotoboek is dat ik een paar vrouwen interview en fotografeer in hun eigen wereld en omgeving, en daar horen natuurlijk onmiskenbaar hun schoenen bij. Je kunt een vrouw eigenlijk niet loskoppelen van haar schoenen. Eén paar schoenen heeft ook duizenden verhalen in zich. Schoenen geven onmiddellijk een weerspiegeling van de mens die ze draagt. Het idee is ontsproten toen ik op een dag op een terras zat, vlak naast een fotomodel. Die vrouw droeg heel dure schoenen die ze net had gekocht. Bijna zeshonderd euro voor een paar schoenen! En toch bleef ze volhouden: ‘Schoenen zijn nooit te duur.’ Vanaf dan ben ik een paar vrouwen gaan spreken over hun band met hun schoenen. Dat waren trouwens niet allemaal Bekende Vlamingen, hoor. Er zat evengoed een Afrikaans meisje tussen met een heel merkwaardig en waardevol verhaal.


Je bent een artistieke duizendpoot: acteren, schilderen, schrijven, fotograferen. Is er iets dat je voorkeur wegdraagt?

Acteren is in de eerste plaats mijn inkomen. (lacht). Dat zegt veel, hé. Pas op, ik doe dat heel graag, maar het is een vak als een ander. Het is net hetzelfde als een loodgieter. Er hangt nogal wat valse romantiek rond het theatergebeuren. Ik heb een heel zwaar theaterverleden, maar toen ik op een bepaald moment het grootste theaterfestival had gewonnen, had ik het allemaal een beetje gezien. Hoger kan je hier in Vlaanderen niet gaan. Als je dan avond na avond staat te spelen, hoe goed of succesvol je productie ook mag zijn, blijft alleen nog een dubieus gevoel over. Je bent meer bezig met cultuuropvoeding, in plaats van mensen aan te spreken die het theater ook daadwerkelijk waarderen. Wanneer het doek om acht uur openging, begon de voorstelling, maar dat was in hoofdzaak wèrken. Het vergt energie en concentratie om dat iedere keer opnieuw op te brengen. Het is niet zo romantisch, hoor.

Heeft het niet te maken met het verschil tussen de uitvoerende en de scheppende artiest. Haalt de laatste niet meer voldoening uit zijn werk?

Ja, misschien wel. Acteurs horen het niet graag, maar ze zijn ook maar instrumenten. Helaas denkt iedereen vandaag dat hij of zij iets kan. Iedereen kan acteren, iedereen kan koken en iedereen heeft helaas ook een mening. In de theaterwereld is de leukste periode de repetitieperiode omdat je dan in een soort creatief proces verzeilt en zoekt, droomt, faalt. Maar wanneer het stuk af is, is het vaak minder interessant.


Samen acteren berust wel op meer samenwerken, terwijl schilderen of fotograferen vaak eenzaam is.

Dat samenwerken, die zogenaamde synergie in de theaterwereld vind ik niet zo positief (lacht). Het is een tweesnijdend zwaard. Mijn ervaring in de theaterwereld leert dat die boeiende samenwerking maar voor heel even werkt. Op de een of andere manier gaan de acteurs in het theater elkaar na een bepaald moment naar het leven staan. En ik weet nog altijd niet waarom. Een pedant misverstand omtrent het begrip ‘kunst’, denk ik. Vaak vinden acteurs iets heel serieus en superbelangrijk, terwijl je eigenlijk alleen maar een spiegel ophoudt voor de toeschouwer. Elk theatergezelschap raakt na verloop van tijd ook gewoon ‘op’. Je bent heel kwetsbaar als acteur en daar wordt nogal wat misbruik van gemaakt. In de televisiewereld is er precies meer relativeringsvermogen.


Wordt er nu meer en beter geacteerd in televisieseries, terwijl dat vroeger vooral in het theater zo was?

Ik ga daar niets over zeggen (lacht). Wat is goed acteren? Iedereen kan een kopje thee brengen, een beetje lullen en dat zesendertig keer per seizoen herhalen. Ik wil daar helemaal niet denigrerend over doen, want ook een kopje thee brengen is natuurlijk niet evident, maar veel mensen vallen toch door de mand als je -wat wij in het theater noemen- moet ‘ontdubbelen’. Dat betekent dat je het dan niet rechtlijnig over het kopje thee alleen hebt, maar ook over iets anders dat zich laat lezen tussen de regels. Op televisie komt dat nauwelijks aan bod en dat is, denk ik, vooral doordat de meeste acteurs geen klassieke achtergrond meer hebben. Ook in de banaliteit kan iets méér zitten.


Valt dat aan te leren? Want je bent ook een hele tijd aan de slag geweest als leraar Dramatische Kunst in Gent en aan de Studio Herman Teirlinck.

Ook dat is zeer relatief (lacht). Keer op keer was ik verbaasd door de armoede die je daar aantreft. Als je acteur wilt worden maar je hebt nog nooit een theater bezocht of je hebt nog nooit een boek gelezen, tja, dan heb je daar niets te zoeken. Ik merkte dat de meeste jongeren geen enkel referentiepunt hebben, zowel in het leven, in de literatuur als in de kunst. Als het je ontbreekt aan enige nieuwsgierigheid of emotionele durf, stop er dan in godsnaam mee. En dat werkte heel ontmoedigend. Ik ga daar verder niet te veel over doordrammen of ik ga nog veel vijanden maken (lacht).


Ik begin te denken dat je enkel gelukkig bent als je alleen werkt aan je schilderijen en foto’s. Klopt dat beeld?

Die schilderijen en foto’s zijn vluchtheuvels. Ik zou het acteren nooit kunnen volhouden als het alleen daar bij bleef. Ik heb die andere dingen nodig, als een soort uitlaatklep. Ik heb eigenlijk geen carrière. Ik doe de dingen die ik moet doen, vanuit een grote onrust. Ik doe heel veel en als ik soms aan het eind van de dag bekijk wat ik heb gedaan, dan sta ik soms versteld. Ik ben heel nieuwsgierig en ik ben een observator. Op de een of andere manier lukken de dingen die ik aanpak ook altijd. Voor mij is dit allemaal heel gewoon. Je denkt even na over het opzet, je neemt wat verf en je begint eraan, streep na streep. Meer is dat niet. Met een boek is dat net hetzelfde. Je kiest een thema en je begint aan het eerste hoofdstuk. En dan komt de oncontroleerbare factor die je niet kan aanleren of studeren: het moment van bevlogenheid waardoor het ding ook zijn eigen leven gaat leiden. Maar met structuren kom je al een heel eind. Ik verbaas me dan ook dat de meeste mensen zelfs dàt niet zien.


Je schrijft ook, onder meer over je overleden vrouw Mimi die vorig jaar aan kanker overleed. Is dat ook een verwerkingsproces of een eerbetoon?

Mijn vrouw en ik kenden elkaar meer dan twintig jaar en zij vond dat ik meest talent had voor schrijven. Ik heb drie toneelstukken geschreven, maar verder heb ik er weinig mee gedaan. Ik heb een heel dun boekje geschreven over de laatste drie weken van haar leven. Dat was heel verpletterend voor mezelf en voor de mensen die het lezen. Misschien moet ik het wel uitgeven.


Je hebt je de laatste tijd heel verdienstelijk gemaakt als geëngageerd mens, met name met een project in Toubacouta in Senegal, Afrika. Heeft dat iets te maken met de dood van je vrouw?

Onrechtstreeks. Begin jaren negentig mocht ik meespelen in ‘Kongo’ van Vincent Rouffaer. Toen ben ik samen met mijn vrouw en de twee kinderen zes maanden in Zimbabwe gaan wonen. Daar is mijn liefde voor dat continent gegroeid. Het was een heel ingrijpende verandering voor het hele gezin en toen we terug in het land waren, hadden we allemaal last van de African Blues. We woonden daar in een fantastisch koloniaal huis met een park als achtertuin, uitkijkend over de grote vlakte. Ik was resident van Zimbabwe, met als gevolg dat ik in hotels en winkels met Zim-dollars mocht betalen, terwijl de andere toeristen met American dollars moesten betalen. Toen stond de Zim-dollar aan drie dollar en de American dollar aan dertig. In die tijd had ik ook heel intensieve, maar weinig draaidagen. In totaal heb ik daar misschien vijfendertig dagen van de zes maanden echt gewérkt. Voor de rest heb ik heel Zimbabwe van voor naar achter en van rechts naar links gezien. Door er te wonen leer je Afrika ook heel anders kennen, dan wanneer je er passeert als toerist. Wij hebben de klok, Afrika heeft de tijd, zegt men altijd.


Hoe is je project ‘Fashionforafrica’ ontstaan, een liefdadigheidsproject om 100.000 euro bij elkaar te vinden voor de heropbouw van een ‘Hospitaal tegen Machteloosheid’ in Senegal?

Vele jaren later, na mijn ‘Kongo’-periode, kreeg ik van twee Vlaamse uitbaters van Hotel Les Palétuviers de vraag om een artikel te schrijven. Toen ik de erbarmelijke omstandigheden daar zag, ben ik er onmiddellijk op ingegaan. Het veldhospitaal was om te huilen. Ik dacht toen: ik wil 100.000 bij elkaar krijgen of helemaal niets. Het is het een of het ander. 100.000 is natuurlijk veel geld, maar het project is een succes want op dit moment zijn de bouwwerken begonnen. Ik heb zelf de plannen gemaakt die ter plaatse worden opgevolgd en uitgewerkt door een architect. We gaan het bestaande gebouw renoveren en het huisje van de dokter ernaast compleet met de grond gelijk maken (lacht). Hoe die dokter vanuit zijn huisje het hospitaal binnenging om spuitjes te geven, was compleet onverantwoord. Daarnaast gaan we ook een paar slaapzalen bijbouwen, de wachtzaal verruimen en de sanitaire voorzieningen uitbreiden en vernieuwen.


Wanneer zouden de verbouwingen rond moeten zijn?

Voor het volgende regenseizoen. Dat is dus binnen zes maanden. In anderhalf jaar ben ik er vijf keer geweest, dus ik volg het op de voet. Dat moet wel, zeker in Afrika, want als je daar iets wil organiseren of op poten wilt zetten, moet je van ver komen (lacht). Je krijgt veel tegenwind, zowel hier als daar. Het is frappant en triestig. Eigenlijk is er hier bijna niemand die het opzet werkelijk gelooft. Iemand kwam me gisteren bijvoorbeeld signaleren: ‘Er gaat een gerucht de ronde dat het project helemaal niet doorgaat en je al het geld in je eigen zakken hebt gestoken’. Vanwaar komen die geruchten, denk ik dan. We hebben een heel transparante boekhouding. We zijn wettelijk compleet in orde. In het begin was ik daar werkelijk helemaal kapot van. Er zijn ook veel mensen in Afrika die ons met wantrouwen ontvangen. Zij denken dat ik de zoveelste charlatan ben. Nu trek ik het me minder aan en focus ik me op de werken zelf. Binnen zes maanden zal iedereen dan wel zien wat er van in huis is gekomen.


Cynisme is de ziekte van deze tijd, zeker?

Inderdaad. Als ik mensen zulke opmerkingen hoor maken, dan vraag ik altijd: ‘En wat doe jij dan?’ Er zijn bijvoorbeeld ook veel mensen die daar ter plekke zeer geëmotioneerd aankomen en beloven om van alles te doen, maar uiteindelijk getuigen van veel geblaat maar weinig wol. Ja, vulpennen opsturen, dat kan iedereen. Maar dat is nog iets anders dan een structureel platform aanbieden waarbij je geconfronteerd wordt met bureaucratie en ongeloof. Pas op, ik heb een hekel aan een wedstrijd om liefdadigheid. Dat interesseert me geen zier. Op mijn site lees ik regelmatig ‘Je zou beter wat meer in de schaduw gaan staan’. Maar het is nu net heel de bedoeling dat ik mijn kop gebruik om meer gedaan te krijgen dan de doorsnee mens.


Hoe ben je aan het geld geraakt?

Er zijn diverse pistes geweest. Een benefiet-avond in het kasteel van Brasschaat met een exclusief diner met een paar bekende muziekgroepen, een modeshow, een veiling van een paar exclusieve foto’s,… Die dingen hebben heel wat opgeleverd. Maar daarnaast zijn er ook nog bredere projecten zoals publicaties in mode- en andere magazines en andere media-aandacht.


Hoe zijn de reacties in Afrika?

Positief natuurlijk, al hoor je ook daar soms vreemde dingen. Het is eigen aan de Afrikaan om niet op lange termijn te denken. Er overkomt hem of haar iets en dan moeten ze plotseling reageren op dat probleem. Maar niemand heeft er ooit aan gedacht om dat probleem te voorzien. Eigenlijk kan het daar niemand veel schelen dat er een hospitaaltje wordt opgericht want ze zouden veel liever de vulpennen en de t-shirts krijgen, tot wanneer ze ziek worden en machteloos creperen en sterven. Die cultuur van carpe diem is allemaal heel charmant als je er eens passeert, maar als je daar ter plekke blijft bij stilstaan, denk je vaak: ‘Fuck off, jong. Open jullie ogen eens!’ Je mag dat natuurlijk niet luidop zeggen, maar ik mag dat nu eens wel zeggen, vind ik. Ik wil ze geen vis verkopen, maar leren vissen. Tegen die andere mentaliteit moet je dus opboksen, elke keer opnieuw.


Heb je nog andere projecten in Senegal lopen?

Ik heb daar ondermeer een meisje leren kennen dat wilde studeren, maar niet mocht van haar vader. Hij wilde haar in het dorp houden om te koken en kinderen te maken. Dat meisje is gevlucht. Ze was nog maagd, besneden en werd als het ware in een klopjacht achterna gezeten. Ik ben midden in de nacht in een tent ontvangen door de vader om in een heel speciale, obscure sfeer te onderhandelen en hem te overhalen. Mijn keel werd daar bijna overgesneden (lacht). Maar het resultaat is dat dat meisje nu wel mag gaan studeren.


Geeft je dat het gevoel een beter mens te zijn?

Kijk, dat hele verhaal in Afrika is ontstaan vanuit een ware doodsverachting waarmee ik al een tijd ben geconfronteerd. Als ik ergens ter wereld de dood een hak kan zetten, dan doe ik dat. Dat is voor mij het belangrijkste. Al red ik maar één vrouw. Ga je me de vraag stellen of dat wel zin heeft, als die ene vrouw je moeder is? Want hoeveel euro is een mensenleven waard? Ik heb hier werkelijk heel veel werk, energie en geld ingestoken, maar één mensenleven is genoeg.


Je zei ooit: ‘Het bijzondere aan een duodans is dat je niet alleen je partner ontmoet, maar vooral dat je jezelf tegenkomt.’ Is dit project, net als je artistieke werk, ook geen zoektocht om jezelf tegen te komen?

Het draait daar inderdaad om, maar ik zoek het niet bewust op. Als je niet in staat bent jezelf tegen te komen en die confrontatie aan te gaan, kun je geen enkel van die dingen doen die ik doe. Heel veel mensen verzanden in de kleinburgerlijkheid: een eigen huis, een gezin, kinderen, … In The Great Gatsby vraagt een grote filmproducer aan een vrouw om met hem te trouwen waarop zij antwoordt: ‘I want a quiet life’. Veel mensen kiezen voor dat rustige leven, en daar hebben ze alle recht op, maar dan moeten ze in godsnaam stoppen met een mening te hebben, of die mening op te dringen en iemand te bekritiseren. Er zijn zeer weinig mensen die in staat zijn zichzelf tegen te komen. Ik heb dat op een gruwelijke manier ervaren door de dood van mijn vrouw. De dood is voor iedereen een verpletterende confrontatie met jezelf. Als je honderd mensen over de dood vraagt, zal niemand het hebben over zijn eigen dood, maar altijd over de dood van anderen, terwijl we er allemaal mee zullen geconfronteerd worden. Ik heb al mijn vrienden verloren. Ik heb niemand meer van vroeger. Dat is een constatatie én een confrontatie. Ik doe ook al heel mijn leven examen: elk leeg doek, elk onaf stuk wacht om ingevuld te worden en beoordeeld te worden door andere mensen.


Niet iedereen moet zomaar zijn mening spuien, maar je kan je die meningen ook gewoon niet aantrekken.

Dat doe ik dus wel (lacht). Ik ben er altijd kapot van. Ik zou dat beter niet meer doen. Vroeger was het nog erger en kon ik niet buiten komen.


Je speelt soms vaak de rol van de slechterik, maar in het echte leven lijk je een complex, soms getormenteerd, maar ook gevoelig en goedhartig persoon. Een paradox?
Ik ben de vleesgeworden paradox, ja (lacht). Degene die me willen leren kennen, mogen me leren kennen, maar ze moeten er moeite voor doen. Ik doe dat niet bewust, hoor. De duivel verschijnt in de gedaante van de witte engel. Dus ik kan nooit de duivel zijn. En hoedt u voor wolven in schaapskleren. Zo heb ik er veel ontmoet.

Zijn die wolven ook de reden waarom je opkwam in Edegem tijdens de gemeenteverkiezingen?

Er moet nog worden beslist of ik schepen word of niet, maar dat heeft er wel mee te maken, ja. Het Vlaams Belang wordt een beetje geminimaliseerd, denk ik. De cijfers spreken voor zich. Het is géén nederlaag. Ze worden altijd zo hard aangepakt en dat is niet de juiste methode. Ik heb dezelfde mening over die 0110-concerten. Ik vraag me af of dat wel zoveel goeds heeft gedaan. De meesten mensen die kwamen luisteren, stemden sowieso niet voor het Belang, en de twijfelaars werden misschien juist over de streep getrokken om het wel te doen. Want toen ik er die dag rondliep, heb ik weinig verdraagzaamheid gezien. Antwerpen was plotseling een festivalweide geworden en mensen dachten dat ze zich vanalles konden veroorloven. De agressie die die avond naar mijn wagen werd geslingerd, had ik nog nooit gezien. Maar dat is ook maar mijn mening en over meningen hebben we het daarnet al gehad, he (lacht).

[guyfreak]

Guy Van Sande goes Dylan...

Guy Van Sande (45) gaat levende legende Bob Dylan (67) achterna. Zoeken naar Bob heet de 'muziekvoorstelling' die op 11 december plaatsvindt in theater Cartouche in Edegem. Voor Zone Stad -acteur Van Sande is dit een terugkeer naar zijn oude liefde, het theater. Zijn Dylanhommage, waarbij hij hulp krijgt van gitarist en pianist Wim Van Deuren, noemt Van Sande 'verwonderend essentieel'. (kbz)

info@tttartists.be

[Lieven]

Merci,dat je de tekst hier hebt geplaatst!!!!!
_________________
Zone stad the best

[guyfreak]

[youtube]http://www.youtube.com/watch?v=X_ATZV3Z5so[/youtube]

[Lieven]

Mooi clipje!!!
_________________
Zone stad the best

[guyfreak]

[guyfreak]

[guyfreak]

[guyfreak]

[guyfreak]