Inner peace

Geplaatst: 18 Jul 2009 19:43:45

Zalig zijn de armen van geest; want hunner is het Koninkrijk der hemelen.

Is dit niet de voornaamste eigenschap van een discipel?
Ja, dit is de voornaamste eigenschap van een discipel die hij moet bezitten voordat hij in staat is om iets van een leraar te aanvaarden.

Met andere woorden; hij moet nederig zijn.
Als iemand trots is op zijn geleerdheid, zijn rijkdom, zijn schoonheid, zijn afkomst of wanneer hij en vooropgezet idee heeft ten aanzien van geestelijk leven en de manier waarop hem dat onderwezen zou moeten worden, is zijn geest niet ontvankelijk voor de hogere elementen van de leer.

Wij willen allemaal leraar zijn,maar alvorens leraar te worden, moeten we leren discipel te zijn. We moeten leren nederig te zijn.

Inanna

Geplaatst: 18 Jul 2009 19:43:45

Geplaatst: 19 Jul 2009 11:33:51

Ja, zo is het Innana.
De aanvangstoestand van het leerlingschap is het besef niets meer te weten, te zien.
En dit is vanwege onze lichamelijkheid, de eerste trap, overigens wel weer noodzakelijk voor ons zelfbewustzijn , en dit is meteen weer zo'n constatering die vragen oproept zoals "Wie ben ik?"
Die vraag wordt, zoals ik het nu kan zien c.q. vermoeden, beantwoord in de vijfde zaligspreking over barmhartigheid.

Gjalt

Geplaatst: 21 Jul 2009 15:02:39

Citaat:

Zalig zijn de armen van geest; want hunner is het Koninkrijk der hemelen.

Ja, als je niks meer wilt, nergens meer naar streeft en wéét dat alles met een reden gebeurd, dan kan je jezelf overgeven aan datgene wat wil gebeuren.

Ik weet niet of we allemaal leraar willen zijn.
Leerstof ... voeding ... ik moet denken aan brood ... je hebt er zelf van gegeten en datgene wat over is gooi je weg naar buiten.
Daar mógen de vogeltjes en andere dieren (én ongedierte) ervan eten.
Geen dwang, het wordt toch wel opgegeten, verteerd, door wezens die er wat mee kunnen.
Niks is overbodig of onbruikbaar !
We strooien het brood naar buiten, eenvoudigweg omdat het naar buiten moet, omdat het binnenin gaat stinken.
We laten los en hebben er geen invloed meer op waar het naartoe gaat en wie of wat het tot voedsel dient.
En daar zit mijns inziens de sleutel ... we laten het los !
Je bent al een leraar maar je weet niet wat je aan een ander leert of aan wie !
We willen enkel maar sommige dingen leren aan sommige mensen.
Tis de voorkeur die alles verdraait.
En ondertussen verrot dan het goede brood binnenin ...

Geplaatst: 22 Jul 2009 11:03:27

Zelfs het lagere kan aan het hogere iets leren: kinderen aan oude wijzen, dieren, planten, enz. aan nieuwsgierige onderzoekers en aan dichters!
Leren is een vorm van gemeenschap hebben met, inderdaad net zoiets als brood eten.
Elkander leren en vermanen in onderworpenheid aan elkander, schreef ooit Paulus, so what?

Gjalt

Geplaatst: 9 Aug 2009 06:19:32

1. zij, wier geest zich straatarm voor God voelt (Ned. Bijbelgenootschap: zalig de armen van geest)

Het gaat hier, vanzelfsprekend niet over 'arm van geest' in de betekenis van 'dom', 'niet intelligent' of wat voor betekenissen men vroeger aan deze zaligspreking ook mag toegekend hebben.

Wat Jezus bedoelt met 'arm van geest zijn' is, dat de mens zich moet bewust zijn van het feit dat alle aardse kennis die men zich verwerven kan, niet betekent dat men daardoor toegang heeft tot de ware kennis over God. Wanneer wij dus zo nederig zijn om te bekennen dat wij eigenlijk 'niets weten' en ons openstellen voor de ware kennis, dan zal die kennis ook tot ons komen door middel van de H. Geest.

Jezus heeft dit op verschillende momenten proberen duidelijk te maken: dat aardse kennis nergens toe leidt, bv in zijn gesprekken over de 'schriftgeleerden' en 'farizeeërs'.

Later wordt het ook nog eens uitgelegd door Paulus in zijn eerste brief aan de Korinthiërs (hfdst. 1)

Het mysterie der Zaligsprekingen Citaat:

«Zalig zijn de armen van geest» - de eerste noodzakelijke toestand voor hen die het pad van regeneratie willen bewandelen.

Zij die naderen tot de berg zijn doodgelopen in deze wereld. Zij zijn, levende, verstorven naar de natuur; zij verwachten niets meer van deze wereld en zij zijn niet van zins, buiten het betalen van de noodzakelijke tol voor hun aanwezigheid-in-de-natuur, zich ook maar enigermate dialectisch verder in te spannen. Zij bevroeden en ervaren innerlijk de aanwezigheid van een andere realiteit dan deze wanorde, maar zij kennen die nog niet. Zij hebben de roep gehoord, zij reageren erop; zij komen nader tot de bron, maar het levende water zelf kunnen zij nog niet grijpen, de nieuwe werkelijkheid kunnen zij nog niet naderen. Het geestelijke en zieleformaat daartoe bezitten zij nog niet. Hun ik blijkt terzake een begoocheling te zijn. Zij bezitten geen geest die, naar men zei, inwonend was, doch een zeker ik-bewustzijn, een biologisch instinct met denkvermogen. Zij weten zich het mens-dier. Maar in hen is een grote honger, een intense licht- en krachtnood. Zij zoeken en worstelen naar de ware geest, die de hunne is, maar die hun onthouden wordt. Zij hunkeren naar de geest, die een nieuw scheppend fiat zou kunnen uitspreken. Zij zoeken een deur, maar zij kunnen haar niet vinden. Zij verkeren in diepe zielennood, in grote verslagenheid. Zij ondergaan het ledigheidgevoel. Zij zijn bewust «arm aan geest». Hun zelfverzekerdheid zijn zij kwijt. Al die bluf is uit hen gejaagd. Zij zijn hoogst bescheiden mensen geworden, want zij weten zich paria’s. Zij kennen hun armoede van geest, en tegelijk hun onbevredigde hunkering naar de geest.

Zodra deze psychologische toestand, die uit bloed en tranen, uit nacht en nood, uit het leven zélf geboren is, tot een crisis is gekomen, wordt de zoeker opgetrokken tot de berg en hoort hij de stem: «Zalig zijn de armen van geest, want hunner is het Koninkrijk der Hemelen.»

De toestand van niets zijn, van niet willen en niet kunnen zijn, gepaard met de innige behoefte aan het nieuwe bereiken, schept de voornaamste voorwaarden voor de binding met het verre Koninkrijk, dat toch zo nabij is.

Déze armoede van geest is dus de primaire voorwaarde op het pad van zelfverwerkelijking.

bron: Spirituele vrienden.

Geplaatst: 12 Aug 2009 10:49:42

Arm zijn van geest, het besef hiervan, berust op onze lichamelijkheid die ons onze geestelijke oorsprong doet vergeten ieder moment dat wij ontwaken uit onze slaap.

Gjalt

Geplaatst: 9 Sep 2009 19:19:10

BD.2465
4 september 1942

Zalig zijn de armen van geest - Het niet herkennen van de goddelijke gave

Hoe klein toch is de mens en hoe wijs en machtig meent hij te zijn. 'n Goddelijke gave gelooft hij te kunnen verwerpen en zijn eigen wijsheid wil hij hoger stellen. En hij denkt er niet aan dat ook het denken van zijn verstand een gave Gods is, die hij echter misbruikt wanneer hij ze niet zo gebruikt dat hij God leert herkennen.

God is de Oorsprong - maar hij (de mens) slaat zichzelf al te hoog aan, hij wil niets boven zich accepteren, want anders zou hij ook aan zijn wijsheid minder waarde hechten dan hij doet. Maar hij glimlacht uit de hoogte als hem een weten wordt geboden dat zijn weten ver te boven gaat, hij glimlacht omdat hij meent zelf te weten en zich dus ook bekwaam acht een oordeel te vellen. En daarom kan hij niet toenemen in (waar) weten, omdat het verlangen in hem er niet is.

En daarom deelt God de wijsheid uit aan diegenen die zich gering en onwetend achten, die hun weten zouden willen vergroten en die een Wezen boven zich erkennen Dat van alles op de hoogte is, dus ook van de geestelijke armoe van Zijn schepselen, die Hij kan opheffen.

En zalig die zich arm voelen van geest, die geen wereldse kennis hun eigendom noemen dat hen aanmatigend van geest maakt - zalig die hongerig zijn naar de wijsheden van boven, die uit de Bron willen putten die God Zelf geopend heeft, ieder mens heeft toegang tot deze Bron, maar geringschattend gaat de mensheid daaraan voorbij.

Doch het levende water dat uit deze Bron stroomt is het kostelijkste dat de mens ter beschikking staat. Het bezorgt hem een schat die alle aardse goederen verre overtreft. Want de wijsheid uit God is een genadegeschenk dat de mens nooit meer wil ontberen zodra hij het eenmaal heeft ontvangen. De wijsheid uit God heeft eeuwigheidswaarde, de wijsheid uit God maakt de mens onbeschrijflijk gelukkig en de wijsheid uit God geeft de kracht om opwaarts te streven.

De wereldse kennis daarentegen verbleekt en is waardeloos, dat wil zeggen: ze heeft slechts nut voor de tijd van het bestaan op aarde en levert ook alleen maar aards voordeel op. Maar geestelijk weten levert weinig resultaat op voor het aardse leven en toch geeft de mens het niet meer prijs, zodra hij het eenmaal heeft gevonden. En diegenen die het afwijzen bewijzen daardoor alleen hun wereldse instelling en hun geringe verlangen naar de waarheid, anders zouden ze het moeten herkennen als een kostbaar geschenk en zouden zij er eveneens naar streven.

Amen

Geplaatst: 16 Sep 2009 12:09:35

Verwondering is de brug tussen (wereldse) kennis en de geest.
Wanneer de ziel enigszins ontheven is van het stoffelijk lichaam zijn gedachten, als die er zijn, ook veel helderder.
We hebben dit allemaal wel eens meegemaakt.
Als je je armoede beseft, dan wil je rijk worden.
En dan begint de zoektocht naar het wezen der dingen ...

Gjalt