Inner peace

Geplaatst: 14 Jul 2009 09:18:46

Mijzelf ??

Er is geen mijzelf!

Mijn persoon, of mijn persoonlijkheid, of mijn karakter zijn allemaal objecten in het zien. Ik kan alles, maar dan ook alles van mijzelf waarnemen. Mijn denken, mijn emoties, mijn voorkeuren, mijn lichaam. Alles. Als ik maar bereid ben op te letten. En eigenlijk maakt zelfs d?t niet uit. Alles wordt altijd waargenomen.

Het meest centrale en permanente deel van mij is dus het zien, ofwel bewustzijn. Ik weet dat ik b?n omdat ik w??t dat ik ben. Ik ben Aanwezig! Ik weet dat ik leef! Ik besta! Ook zonder dat het denken het benoemt.

Het weten dat ik besta blijkt dus de noodzakelijk voorwaarde van het bestaan te zijn. Zonder dat 'Weten' is er geen enkel besef van een bestaan. Dus bestaat er ook niets. Wie zou weten dat er iets is?

De hele schepping is dus van bewustzijn afhankelijk. Niet alleen kunnen wij dankzij bewustzijn het bestaan kennen, maar wij moeten concluderen dat bewustzijn de voorwaarde voor alle bestaan is. Bewustzijn is derhalve geen aan de vorm toegevoegde eigenschap: Leven = Bewustzijn.

Wanneer ik dat bewustzijn ga zoeken, kan ik al gauw beseffen dat de zintuigen daar een belangrijke rol bij spelen. Maar ga ik die onderzoeken, gebeurt er iets vreemds. Ik zie hen niet. Ik zie wel oren in de spiegel, ogen in de spiegel, een neus (het puntje is vaag zichtbaar), maar de functies die zij uitoefenen, zijn absoluut niet waar te nemen. In de on-middel-lijkheid van het moment zijn zij onkenbaar. Ik kan mijn horen niet horen, mijn zien niet zien, mijn ruiken niet ruiken. Mijn zien niet zien. Maar de zintuigen helpen mij ook niet te andere zintuigen te onderzoeken. Ik kan mijn zien niet horen en mijn horen niet ruiken.

De zintuiglijke functies hebben dus geen objectkarakter. Zij zijn geen ding. Zij zijn onvindbaar!

Die onvindbaarheid slaat ook op mijn centrum, mijn echte 'Ik'. Wat ik ook doe of waar-neem (voor 'waar' aan-neem), altijd zie ik weer 'dingen', bewegingen, gevoelens etc. Maar Dat-wat-kijkt blijkt elke keer weer onvindbaar! Het is nergens te vinden. Altijd is er weer dat Iets dat wat ziet, maar dat zelf niet gezien kan worden.

Hoe ik ook zoek, ik vind niets, niet-iets, No-thing. Ik weet nu dat mijn Aanwezig-zijn gebruik maakt van de zintuigen. Ik ben horen wanneer ik hoor, ik ben zien, wanneer ik zie...etc

De conclusie is dat wat ik in feite ben, onvindbaar is, maar altijd, moeiteloos in actie is als het waarnemen. Ik kan nooit verder terug dan dat.....omdat ik d?t in essentie ben. Ik ben dat onvindbare Niets.

En dat Niets delen 'wij' met elkaar, met de hele natuur. Wij zijn het. Er is maar ??n Niets. Niets is Niets. Er kunnen geen veelvouden van Nietsen zijn. Geen taal heeft ook een meervoudsvervoeging voor het woord Niets.

Er is maar ??n Niets

Dat is alles...

Alles

Geplaatst: 14 Jul 2009 09:18:46

Geplaatst: 18 Jul 2009 10:37:24

Licht is onzichtbaar.
Er wordt alleen iets zichtbaar zodra licht interacteert met wat nog niet licht is.
Zolang wij een lichaam hebben is ons bewustzijn gerelateerd aan iets in een dergelijke betekenis als basis voor ons zelfbewustzijn.
Dit zelfde bewustzijn komt ook te weten dat het lichaam vergankelijk is, dat dit ook natuurnoodzakelijk minder moet worden.
Ook ligt in dit bewustzijn de kiem verborgen als mogelijkheid om de afgronden van het onbewuste te leren kennen.
In onze vooralsnog onbewuste slaap schijnt onze ziel boven ons lichaam als de zon op onze aarde...
Wanneer ontwaken wij uit onze slaap en staan wij op uit de dood?

Geplaatst: 3 Sep 2009 09:28:32

De oplossing voor het aanvankelijke ontbreken van het objectkarakter is gegeven in het gebod je naaste lief te hebben in gelijke mate als jezelf.
Deze goede boodschap van Jezus staat tot de leer van de Boeddha als de relativiteitstheorie van Einstein tot de universele gravitatietheorie van Newton.
Zo kunnen we dan toch nog tot gnosis komen.

Gjalt

Geplaatst: 3 Sep 2009 09:54:26

Hallo Gjalt,

Jouw relatie met ieder ander mens is uiteindelijk een afspiegeling van de houding die je aanneemt jegens jezelf.

Zou je je hier in kunnen vinden?
Dit i.v.m. je naaste als jezelf.

groetjes....

Geplaatst: 4 Sep 2009 09:21:27

Goedemorgen Innana,

Mijn relatie met mijn medemens vloeit voort vanuit hoe ik ben en opent de mogelijkheid dat die medemens een relatie met mij aangaat.
Alleen in het laatste geval is er een mogelijkheid jezelf beter te leren kennen.
Want het is niet aan de orde jezelf te zien zoals je zou willen zijn, maar zoals de mensen je zien c.q. leren kennen.
Jouw omschrijving van "afspiegelen" en "houding jegens jezelf" spreken mijn niet aan en vloeien mijns insziens voort uit de huidige tijdgeest.

Wat ik beschrijf als je naaste liefhebben in overeenkomstige mate als je van nature zelfliefde (= egoïsme ) hebt stemt overeen met het beginsel van gelijkwaardigheid van de mensen voor God en is een waarborg voor een afzien van het soort egoisme die anderen tekort doet.
Want de liefde die van een ander naar je toe komt maakt zelfliefde in dat opzicht overbodig.
Hierdoor, namelijk elkaar liefhebben in gelijke mate als jezelf, vindt vanzelf een "boeddhistische" onthechting plaats; gehechtheid maakt plaats voor vertrouwen.

Volgens Lorber zou de liefde voor je naaste die voor jezelf moeten overstijgen.
Dit is alleen mogelijk wanneer je in voldoende mate ernaar verlangt om te veranderen.
Veranderen is leven.

groetjes,

Gjalt