Inner peace

Geplaatst: 12 Jun 2009 08:28:55

In een mystieke ervaring dringt een diepere laag van de werkelijkheid in het bewustzijn door.

Een werkelijkheid die er altijd was, maar die men niet ontwaarde, waarvan men zich niet bewust was.

Een werkelijkheid die in het eigen ik en de werkelijkheid rondom als het ware verborgen is.

Uit de diepte van het eigen ik komt ze boven.

Ze doorbreekt de grenzen van het wakend bewustzijn.

In die zin wordt mystiek ook wel 'bewustzijnsverruiming' genoemd.

Het is te vergelijken met dromen: in beelden dringt het onbewuste 'ik' door in het bewuste.

Alleen gaat het om meer dan het onbewuste.

Het gaat om een diepere laag in ons wezen, dezelfde die ook de diepere werkelijkheidslaag is in alle dingen.

Deze doorbraak van een andere werkelijkheid dan die van alledag kan erg verwarrend zijn en sterke emoties oproepen.

Je weet niet wat je overkomt, je bent uit je dagelijkse doen, uit het lood geslagen, en vaak word je overstelpt door een geluksgevoel.

Maar het kan ook in de diepste rust geschieden.

Op langere termijn op je leven terugkijkend, kun je dan als met een schok ervaren dat je vanuit een diep besef anders tegen jezelf en de werkelijkheid bent gaan aankijken.

Het ingrijpende van de ervaring wordt pas achteraf beseft.

Voor de mystieke ervaring is kenmerkend dat ze kort van duur is, onmiddellijk, vaag en alomvattend, maar ook dat ze diep in het leven ingrijpt en in die zin van lange duur is, een voortdurende impuls om het vage vorm te geven, het alomvattende binnen de beperking van de concrete realiteit te brengen, het onmiddellijke in beelden en woorden te bemiddelen.

De doorbraakervaring zelf is kortstondig en wordt daarom ook wel de ervaring van het 'nunc stans' genoemd: het stilstaand nu.

Er is geen besef meer van tijd, van een verloop van tijd met verleden en toekomst.

Een besef van 'eeuwig'.

Ze is een onmiddellijke ervaring, zonder beelden, woorden, maar ook zonder iets tussen het ik en die andere werkelijkheid.

Het besef van een apart eigen ik dat iets anders ervaart, dat zichzelf nog ervaart als genietend, ziend, ervarend - dat besef is er ook niet meer.

Dit alles klinkt nogal vreemd, maar het zou ook kunnen gelden voor een omhelzing waarbij je in de zevende hemel raakt van geluk, jezelf vergeet en geen besef hebt van tijd.

Mystieke ervaring is daarom alomvattend.

Ze is niet alleen iets van gevoel, fantasie, verstand, wil - dit is alles tegelijk - maar ze omvat ook alles wat is.

Ze is een beseffen, met alles wat in je is, dat alle dingen een zijn, een universum, een organisch geheel waarin je zelf past.

Een dergelijk zien is abstract, op geen enkel detail gericht, en in die zin vaag.

Maar het is wel paradijselijk: alles is een, hangt met elkaar samen, is niet gesplitst in goed en kwaad, in ik en de ander, in lichaam en geest.

Alles blijkt dan in wezen goed te zijn.

Daar komt bij dat Liefde de grond van alles blijkt te zijn, de samenhang van dit geheel, het hart van dit organisme.

Dat een dergelijk zien, hoe kort ook, een diepe vreugde betekent en ook een verlangen oproept om het vast te houden, ligt voor de hand.

Alles wat in het dagelijks leven levensvreugde ondermijnt, verbleekt tot een illusie.

De dood is niet meer angstwekkend als het ik opgaat in het onsterfelijk universum en verdwijnt in een stilstaand nu.

De absurditeiten van de huidige samenleving - arm en rijk, verdediging van het bestaan door vernietigingswapens, geweld om zin in het leven te vinden, verslaving om zich vrij te voelen - verdwijnen in die ene liefdesgrond waarin alles een, goed en zinvol is.

...

Geplaatst: 12 Jun 2009 08:28:55

Gouden Roos Geregistreerd op: 09 Jun 2009 Berichten: 767 Woonplaats: sneek

Denk dat dit stuk, hierboven, geplaatst door ammananda, mooi aansluit bij het topic opnieuw geboren worden..

Ook Marcel Messing heeft hierover een verhandeling, die ik hieronder wilde plaatsen.

hartelijke groet Inanna

Gouden Roos Geregistreerd op: 09 Jun 2009 Berichten: 767 Woonplaats: sneek

Gebroken bewustzijn en de Waarheid van Marcel messing.

De dualistische filosofie is al zo oud als het gebroken bewustzijn van de mens zelf. In talloze filosofieën en godsdiensten komen we deze leer tegen, die als uitgangspunt twee niet tot elkaar herleidbare of tegengestelde principes neemt ter verklaring van de werkelijkheid. Tegenover het dualisme staat het monisme, een filosofie die God en het bestaande als een eenheid ziet. Dualisme en monisme vormen op zichzelf al een dualisme.
Tussen dualisten en monisten zijn in de westerse cultuurgeschiedenis al heel wat discussies geweest over de waarheid van een der stelsels. De Waarheid zelf echter hoeft niet bediscussieerd te worden. De Waarheid ìs. Ze staat los van alle meningen en speculaties. Ze is de witte lotosbloem die niet door het slijk der Ganges bezoedeld wordt.

Bijna al diegenen die het dualisme openlijk verkondigden, bedoelden daar in diepste wezen niet twee uiterlijke bestaansorden mee. Het boeddhistische woord maya, het Perzische woord Ahriman, het Egyptische woord Set, het Hebreeuwse woord Satan of het Griekse woord dialectiek, het zijn allemaal woorden die in eerste instantie betrekking hebben op de toestand van het gebroken bewustzijn, het bewustzijn dat in afgescheidenheid leeft van het heelal.
Wie leeft in de wereld van maya, de bewustzijnstoestand der begoochelingen, kan nirvana niet bereiken. Wie zich overgeeft aan het rijk van Ahriman, de bewustzijnstoestand van het kwaad, kan Ahura Masda, het Licht niet ontvangen. Wie gevangen wordt genomen door het rijk van Set, de bewustzijnstoestand der duisternis, zal niet tot verlichting, Osiris komen. Zo ook: wie zich overgeeft aan de bekoringen van Satan, het afgescheiden aardegebonden bewustzijn, hij zal het ware koninkrijk ìn hem, het Christusbewustzijn, niet ontdekken. Wie zich voort laat bewegen in de golfstromen van de dialectiek, zal het goddelijke stiltepunt in hem of haar nooit vinden.

Het dualisme heeft als filosofie in wezen nooit het bestaan van twee gescheiden werelden willen verkondigen, al kent de goddelijke openbaring ontelbare werelden in eenheid. Achter de sluiers van het dualisme kan het bewustzijn ervaren dat het bewustzijn slechts een brug is tot de éne ervaring, tot de eenheid van het Atman/Brahman, tot het Tat tvam Asi, tot het Osiris dat zijt gij, tot het ik en de Vader zijn één.
Als de Christus opmerkt dat zijn koninkrijk niet van deze aarde is, dan spreekt hij over het bewustzijn dat zijn troon niet op aarde heeft staan. God zelf is één en God is alles in allen. Slechts het bewustzijn dat zich verheft tot de top van de berg, kan de bergrede van Boeddha of Christus verstaan. Alles is één.

De dualistische filosofie zoals deze zo fundamenteel door bv de Manicheeen en de Katharen werd verkondigd, was in wezen bedoeld voor het afgescheiden bewustzijn dat de werkelijkheid gebroken ervaart. De talloze mythen over de val van de mens trachten hierover een verklaring te geven. Zo kennen we in de christelijke cultuur de val van het verheven lichtwezen Lucifer, die in zijn val talloze lichtgeesten meesleepte. Hij stichtte zijn koninkrijk der duisternis op aarde en werd van drager en openbaarder van Gods Licht de vijand, de Satan of tegenstander van het rijk van het Licht.

In de esoterie bestaat de overlevering dat ter bescherming van het rijk van het Licht het rijk van de duisternis door de goddelijke hierarchieen werd toegedekt door de ons bekende twaalf dierenriemtekens. Het zijn de poorten van waaruit de wachters van het rijk van het Licht steeds opnieuw impulsen in het rijk van Lucifer zenden en van waaruit onophoudelijk de afgezanten van het Licht op aarde afdalen om de gevallen schepselen de mogelijkheid te geven tot terugkeer naar het huis van de Vader.

In dit rijk van duisternis, zo leren ons dan de esoterische overleveringen, trad na een zeer lang ontwikkelingsproces dat volgde op de val van de oorspronkelijke godmens, de huidige mens naar voren. In deze mens is - als een graankorrel in de akker - het goddelijke zonnezaad aanwezig dat hem de immense mogelijkheid geeft dmv het proces van alchemische omzetting, wederom een kind van God te zijn.
In alle religies wordt onder verschillende benamingen verhaald dat het hart de plaats is van het goddelijke zaad, van waaruit de wedergeboorte kan plaatsvinden. Om deze wedergeboorte nu te kunnen realiseren werkt de Christushierarchie, die te allen tijde en in iedere cultuur dmv grote leraren, ingewijde koningen, priesters, profeten, mystici, broederschappen en mysteriescholen het Licht van het andere Rijk, het Koninkrijk der hemelen, onder de mensen brengt. Het is een voortdurend pogen om het verduisterde bewustzijn, het koninkrijk van deze aarde, in Licht, het Koninkrijk der hemelen, te ontsteken.

Allen wezen zonder uitzondering op het pad van wedergeboorte, door de Christus de geboorte uit water en geest genoemd, een mystieke aanduiding voor het proces van alchemische omzetting. Het is de koninklijke en priesterlijke kunst waarbij het Koninkrijk der hemelen in de mens wordt gescheiden, wordt losgemaakt van het Koninkrijk der wereld. Het is een kruisiging van het aardegebonden bewustzijn waardoor het absolute bewustzijn van het God-alles-in-allen in ons kan ontwaken.
Het is door de Licht en Liefdekracht zelf, de Christus, dat de harmonie van het goddelijke bewustzijn weer op aarde kan klinken als een Levend Woord.

In tallozen heeft dit Levend Woord gestalte aangenomen totdat het zich in een beslissend moment van de menselijke geschiedenis openbaarde in de leraar Jezus, die voertuig werd om het Licht tot in de onderste hellesferen der aarde te doen indalen. Door de innerlijke mystieke kruisweg van Jezus die de Christus werd, door zijn onmetelijke Lichtoffer, kon een mantel zonder naad rondom de aarde worden gespreid, een vissersnet van Licht, waardoor een keerpunt in de menselijke geschiedenis ontstond, een lichtpyramide in het nulpunt van de tijd.
In de mysterieweg van Jezus de Christus wordt ons getoond hoe ieder mens zonder tussenkomst van een priester door het ontvangen van de verticale instraling van het Licht, de horizontale invloeden van het 'koninkrijk der wereld' kan verbreken.

Marcel Messing