|
|
Ik heb hier ook wel wat mee.
Voor mijn 8 jaar was ik een echte babbelaar.
Bijna elke dag werd dit op school bestraft.
2 jaar later was ik overgegaan in de denkstand en een stotteraar, tot ik een onderwijzer kreeg, die dat begreep en me solitair na schooltijd even overhoorde.
Het stotteren ging over, het denken bleef.
Veel las ik en veel vragen had ik, die niet beantwoord werden en dus voortaan maar niet meer gesteld werden.
Veel vertellen thuis over wat ik leerde, las en dacht werd niet gehonoreerd, want mijn ouders waren intelligent, maar hadden weinig kennis.
Hun stoorde dat niet, want alles wat nodig was om gewoon te leven, was hun bekend.
Resultaat: veel denken en niet meer praten.
Praten is pas weer gekomen in mijn late twenty's
Maar nog vind ik weinig aansluiting voor mijn diepste gedachten in mijn naaste omgeving. _________________ Groet Mariakat |
|