Hooggevoelig

[Hipparchia]

Het leek me een goed idee een speciaal topic hierover te openen.
Zelf vond ik niet zo heel veel documentatie en dat is deels ook wel logisch.
Erkenning van hooggevoeligheid is pas van de laatste decennia.
Specifieke doelgroepen zijn daarbij al uitgelicht.
Kinderen/pubers/vrouwen/mannen.

In deze benieuwd ben naar ervaringen van anderen die zelf al wat ouder zijn en zich bewust van hun hooggevoeligheid.
Of juist niet en dan ervaringen/observaties van nut kunnen zijn die jullie zelf hebben met ouderen.
Dan ontstaat hier misschien een mooi 'document' waar anderen ook wat aan zouden kunnen hebben.

Zelf zal ik regelmatig hier even wat plaatsen. Over mezelf of anderen
waar ik mee omga en ook vermoed dat ze hooggevoelig zijn.
-----------------------------------------------------------------------------------
Voor mezelf merk ik gewoon dingen die wellicht meer met hsp te maken hebben dan met omstandigheden/verleden.
Waar het soms ook wat moeilijk te duiden is met de toch al complexe omstandigheden en verleden.

Ook de oudere vrouwen, zoals kleurrijke vrouw, maar ook boekenvrouw en nog anderen constateer ik dat zij mogelijk ook hsp zijn.
Wellicht ook mijn pleegmoeder.

Waar ik dan gelukkig dat heb kunnen ontdekken en van daaruit mezelf
meer ben gaan begrijpen en hoe ik in verhouding sta tot anderen en de wereld.
Wat een gemene deler bij de vrouwen lijkt te zijn is dat zij zich deels afgesloten hebben van hun gevoel en 'hard' zijn geworden.
Behalve kleurrijke vrouw.
Hard is misschien een verkeerd woord. Het is hard in niet klagen, doordouwen etc. en ook een houding die ze van anderen verwachten.
Bij allen merkte ik in het contact een zekere opluchting omdat ik me kan 'inleven' en/of hen begrijp.
Meestal ook zo min mogelijk van mezelf uitga, maar vanuit hun omstandigheden, tijdsgeest en ook vrouwen zijn die of de oorlog nog hebben meegemaakt als kind of in die oorlog geboren zijn.
Waar ik dan ook regelmatig hoor dat het vooral een tijd was van niet klagen, zeuren, het land weer opgebouwd moest worden
Soms lijkt het erop dat ik net die snaar raak waarin zij niet gezien zijn.


_________________
perhaps the butterfly is proof that you can go trough a great deal of darkness, yet become something beatiful like stars in the sky

[Neo]

Een zeer interesssante invalshoek, Hipparchia. Ouder worden we namelijk allemaal. Ik ga er eens over nadenken hoe en in welke mate mijn ervaring met hooggevoeligheid veranderd is door de jaren heen.

[GroenDraakje]

Een mooi topic Hippa.
Ik ga hier zeker meelezen en -schrijven.
_________________
compassie!

[Lila&&]

Met het ouder worden heb ik nu af en toe een leesbril nodig. En dat is best wel gek, vroeger hadden alleen ooms en tantes zo’n bril nodig, en nu dus zelf ruim volwassen.

Over aspecten m.b.t. hooggevoeligheid zal ik eens nadenken.

[Hipparchia]

@ Neo

[Neo]

Het vreemde is wellicht dat oudere zijn anders is dan je er vroeger naar keek.

[Hipparchia]

[1977Ikke]

In tegenstelling tot wat ik vaak om me heen van mensen hoor die ouder worden, keek ik er ergens juist naar uit.

Ik was al hooggevoelig, maar kreeg daarnaast op betrekkelijk jonge leeftijd (vanaf mijn 16e zo ongeveer) lichamelijk klachten (die beperkingen opleverde) en nog wat later (toen ik midden 20 was) een paniekstoornis. Hoewel ik het lang geprobeerd heb (vandaar waarschijnlijk op den duur ook een paniekstoornis) was ik verre van de typische jongeling om mee heen, die ieder weekend wilde stappen, die reizen wilde maken, die sportte, die een carrière aan het najagen was.

In plaats van naar een feest gaan, zat ik gewoon liever met een boek op schoot thuis en dat ik op een gegeven moment ging werken was ik allang blij als het het einde van de werkdag was, laat staan dat ik er nog eens extra tijd in moest investeren om hogerop te komen.

Een frustrerende tijd best wel, omdat ik echt wel zag dat ik qua doen en laten enorm afweek van de leeftijdgenoten om me heen en alsof dat nog niet genoeg was, werd het me ook nog eens continue ingewreven door anderen. 'Je bent nog jong, geniet eens wat meer', 'Je bent nu nog jong, dus nu moet je in je toekomst infesteren', 'Ga ook eens lekker de hort op zoals die of die'..........en zo kan ik nog wel even doorgaan.

Ook nu ben ik niet de 'typische' 45-jarige om me heen. De meesten hebben nu kinderen die op een leeftijd zijn dat ze zichzelf kunnen redden en beginnen zo'n beetje aan een twee jeugd ofzo. Ze hebben een druk sociaal leven, zijn veel de hort op, sporten meermaals per week etc. Maar ik ben inmiddels 45 en krijg dus niet meer de opmerkingen dat ik nog jong ben en de bijbehorende adviezen wat ik allemaal wel niet zou moeten doen. En dat voelt behoorlijk fijn moet ik zeggen. Uiteraard scheelt hierbij ook dat ik een man heb die me volledig neemt zoals ik ben en ook van een rustig voortkabbelend leven houdt.

Waar ik momenteel wel mee worstel zijn de (pre)overgangsklachten, dat is echt soms geen pretje en zorgt dat ik nog prikkelgevoeliger ben en daardoor ook nog meer rust nodig heb.

[Hipparchia]

[Hipparchia]

Nieuwe apparaten, andere diensten, nieuwe vervoersmiddelen enzovoort en alles regelen daarvoor vraagt best veel als je wat ouder bent maar ook niet meer alles kan bijbenen.

Het is deels onzekerheid, al het nieuwe, vragen, handelingen.
Verschillende websites.
Heb ik wel de goede bundel nu?
Wel weet ook dat het altijd aan te passen is.
Heb ik de kleine lettertjes wel gelezen?
Simpele feiten/vragen van hoe gaat het eigenlijk technisch gezien als je een telefoon overzet van prepaid naar abonnement.

Het nieuwe tijdperk in, waar anderen het al veel langer doen, is niet gemakkelijk als je achterloopt en voelt best als overweldigend.
Het 'leren' ook steeds meer moeite kost. Het onthouden.
Niet eens alleen dat, maar de stress, dus energie die het kost.
Kan me steeds meer voorstellen dat het voor mensen die nog ouder zijn als ik best een hele opgave is en/of niet meer te doen.
Natuurlijk er zijn tegenwoordig punten waar je naartoe kunt, onder andere bibliotheken maar dan moet je wel je apparatuur meenemen en ook nog eens mobiel zijn.
Te veel wat georganiseerd wordt daar gaat men al van vanzelfsprekendheden uit. Een verkeerd startpunt.
Eerst inventariseren bij mensen dat zou het startpunt moeten zijn van het hulp aanbieden.

Met name ouderen die geen smartphone, computer etc hebben lijkt
het me heel erg lastig.
Dan moet je toch echt hopen dat je in je omgeving mensen hebt die je kunt vertrouwen die een en ander kunnen regelen voor je.
Ik heb zelf al veel te gemakkelijk gedacht over ouder worden/zijn.
Dat komt omdat je van buitenaf naar kijkt.
Het is een gegeven natuurlijk wat in meer aspecten van het leven speelt, dat je pas echt weet hoe iets gaat, is, voelt als je het meemaakt.
Dit is echter wel iets wat we allemaal mee maken, maar misschien vanuit een ander startpunt.
De afhankelijkheid niet altijd prettig is, maar de hulp wel echt nodig
_________________
perhaps the butterfly is proof that you can go trough a great deal of darkness, yet become something beatiful like stars in the sky

[Hipparchia]

Het wordt nogal eens gezegd dat je met het ouder worden steeds minder tegen alles kunt.
Drukte, geluiden.
Natuurlijk wordt daarbij uitgegaan van gemiddelden.
Dat laatste is natuurlijk niet mijn situatie, gemiddeld.
Met name juist het bikkelen draagt bij mij toe aan dat ik al dan niet minder aankan.
Nog wat voorzichtig zeg ik dat met mijn elektrische fiets het
al wat gemakkelijker wordt.
Misschien over de hele linie wat minder moe?
Nog maar even afwachten wat de winter doet.
Drukte, geluiden zijn voor veel hsp-ers sowieso al lastig.
Van daaruit leidt ik al een rustiger leven dan gemiddeld.
Ook door de andere omstandigheden, het geen contact hebben met familie.
In een aantal aspecten voel ik geen toename in hinder.
Met name onrust, geluiden hier die ook toegenomen zijn door de komst
van jonge gezinnen, waar er zowaar ook van buiten zitten in de avond heb ik eigenlijk weinig last van.
Het is ook vooral je eigen evenwicht vinden. Los van de norm.

Het is net alsof het feit dat ik hier nu eenmaal mijn oude dag zal slijten, een stuk acceptatie geeft dat daar ook de nadelen bij horen.
In dat opzicht ook besluit er geen last van te willen hebben.
In mijn hangmat liggen al rustgevend is en me daarbij kan verliezen in een goed boek.
Ik heb een klamboe en extra licht dus kan ik redelijk lang doorlezen.
De voordelen van winkels, ziekenhuis en ov dichtbij zijn een belangrijker aspect.
Fietstochten ook de nodige ontspanning brengt, het in de natuur zijn.
Bovendien woon ik beneden, is er een lift.

Tegenover wat ik wel eens op tv zie, leef ik dan toch in redelijke luxe.
Me wel wat meer bewust waar de term mensen van de dag vandaag komt.
Dat niet zozeer nog voor mij geldt.
Ik een jongere oudere ben.
Gemoedstoestand natuurlijk ook meespeelt in hoe heftig je hinder ervaart.
Of de komende jaren dat toch ook verandering geeft.
Het is ook besef dat het ineens ook anders kan zijn, worden.
Dat blijkt ook wel uit de huidige situatie waarin allerlei crisissen meer de norm lijken te worden.
Mijn vermogen tot aanpassing, wat ik wellicht meer in me heb dan gemiddeld, deels voortvloeiend uit mijn jeugd ook voordelen geeft.
Het is ook allemaal wat betrekkelijk lijkt mij zo.

_________________
perhaps the butterfly is proof that you can go trough a great deal of darkness, yet become something beatiful like stars in the sky

[Hipparchia]

Misschien heeft het weinig van doen met hsp, maar toch.
Gisteren ging ik even naar boekenvrouw.
Daarna moest ik nog even boodschappen doen, wat uitgebloeide viooltjes vervangen voor op mijn balkon.
Eerst naar het tuincentrum en via een omweg kwam ik langs Bauhaus, een nieuwe bouwmarkt met een stadstuin, gewoon ander woord voor tuincentrum.
Daar besloot ik ook even te kijken.
Bij de fietsenstalling aangekomen zag ik een oudere vrouw, ja veel ouder dan ikzelf.
Over de 80.
Ze stond daar met een winkelwagen bij haar fiets en deed net wat vetplantjes in haar fietstas.
Verder had ze een zware 'betonnen' parasolvoet (wat ik toen ik ter plekke kwam nog niet wist hoe zwaar) en een parasol in een doos verpakt.
Ze maakt een opmerking naar me van U heeft uw helm op.
Jazeker, als je eenmaal het een keer doet, wordt het gemakkelijker en gelukkig heb ik geen 'haarproblemen'.
Vaak zie je echtparen waarvan de man wel een helm draagt, maar de vrouw niet, vaak met netjes gepermanent haar.
Tja..als dat in de war raakt.
Ik zei zoiets van het moet elke keer toch allemaal weer mee, waarop ze antwoordde dat ze haar autosleutels kwijt was, dus de fiets had gepakt, maar dus ook haar fietshelm maar thuis had laten liggen.
Ze begon wat te stuntelen en ging nerveus van de winkelwagen naar de fiets toen er een man stopte die ook een opmerking maakte.
Ik wilde eigenlijk doorlopen, toen ik hoorde dat ze de man vroeg of die de parasolvoet uit het wagentje wilde tillen.
De verbazing was voelbaar bij hem en hij zelfs met moeite het ding uit het wagentje tilde, nog verbaasder dat de bedoeling was dat die achterop haar fiets moest.
Met de fietssnelbinders probeerde hij het wat vast te zetten, maar ook ik weet dat een doos al een probleem is, dus heb ik altijd een meerdere spinnen bij me.
Een goede met 4 beugels, en wat van mindere kwaliteit met 2 beugels.
Dus gaf ik een van die beugels aan haar.
Of ik mijn adres wilde geven, dan kon ze het terugbrengen.
Met veel moeite lukte het dat stuk beton op haar fiets te binden.
Nu de parasol nog, een doos van wel 2 meter lang.
En op de grond lag ook nog een rugzak.
Toen hij de parasol op haar fiets zette, protesteerde ze, want zo kon ze niet fietsen.
Beiden, de man en ik vielen nu bijna op van verbazing, of meer ontzetting.
Was ze echt van plan te gaan fietsen.
Dat konden we uit haar hoofd praten.
Vooral met het argument dat ze dan niet thuis zou komen, maar waarschijnlijk in het ziekenhuis en ze de parasol niet eens zou kunnen gebruiken.
Ze kreeg de fiets niet eens uit het fietsenrek, laat staan gedraaid om verder te kunnen lopen.
Ook dat deed de man nog, gaf de fiets aan haar en zag dat ze even wat naar links helde.
Daar ging ze de stoere dame, of de overmoedige of gewoon dom.
Ik wist het niet goed.
Wel dacht ik dit is wel een uiterste vorm van zelfredzaamheid.
De man en ik liepen richting winkel en moesten ook wel lachen.
Hij zei, ze had beter de spullen terug kunnen brengen om thuis haar autosleutels te zoeken.
Waarop ik zei dat ze het voor een paar euro's ook had kunnen laten bezorgen.
Maar nee schijnbaar moest ze perse met de fiets en alle spullen thuiskomen.
Het bracht wat vragen naar boven en stof tot nadenken of soms zelfredzaamheid niet TE letterlijk wordt genomen, of dat het domweg eigenwijsheid was.
Natuurlijk ik heb ook het onmogelijke met de fiets veilig thuisgebracht, maar dit ging mij met toch wel enige jaren jonger zelfs te ver.
_________________
perhaps the butterfly is proof that you can go trough a great deal of darkness, yet become something beatiful like stars in the sky

[Goudvanstro]

Dit lijkt mij meer een voorbeeld van eigenwijsheid.
Iemand die nog niet goed wil accepteren dat ze niet meer degene is, die ze vroeger was.
Best gevaarlijk ook hoor.