Isabel - door Kristel

[Anny]

Hoi Kristel

Wat een mooi hoofdstuk weer. Leuk om te zien hoe verliefde mensen op elkaar reageren. Seb die eerst niet in de gaten heeft wat het probleem bij Renee is en Renee op haar beurt die gelijk weer het verkeerde denkt.

Het ziet er naar uit dat Isabel langzaamaan over haar verliefdheid met Carlos heen komt. Dat is maar goed ook al maken ook deze twee het zich veel te moeilijk door hun gestuntel.

Laat maar komen Kristel ik ben benieuwd hoe dit allemaal gaat lopen
_________________
[img:756e51a060]http://i158.photobucket.com/albums/t105/Aqualady_2007/eigen%20ontwerpen/siggijunibl.jpg[/img:756e51a060]

[konsalik]

Ik zie mijn modje is me weer net voor.

Kristel dit is dus echt genieten. Heerlijke fanfic om te lezen. Goed te volgen, prettig leesbaar geschreven en zo romantisch. Heerlijk die verliefde mensen en ja hoor die moeten soms gekke en domme dingen doen voor ze door hebben dat ze bij elkaar horen. Seb, Seb toch je gaat toch niet enthousiast lopen doen over een andere dame terwijl er eentje binnen jouw handbereik staat. Zeker niet als je die dame ook nog ziet zitten

Tot maandag weer

liefs Conny
_________________

mijn site klik hier

[Kristel]

Hallo dames,
Anny, Conny en Maria bedankt voor jullie trouwe reacties. En, Conny, bedankt dat je mijn verhaal zo goed vind, ik werd bijna verlegen van jou commentaar. Maar nu terug naar het verhaal, vanavond gaat het er ietsje pittiger aan toe, hoop dat jullie het leuk vinden

Hoofdstuk 25
De wereldtournee van Il Divo was een overdonderend succes. Momenteel waren ze bezig met optredens in Europa: ze hadden al opgetreden in Zürich, Barcelona en Londen. Op dit moment waren ze in Parijs, daarna volgde nog Brussel, Rotterdam en de Scandinavische landen waarna ze doorvlogen naar Canada. Binnen twee maanden zou hun tournee eindigen in Los Angeles.
Sébastien en Renée waren ondertussen stapelverliefd, maar het was niet evidend om elkaar veel te zien. Na Sydney had Sébastien geen andere keuze gehad, dan haar achter te laten. Renée was fotografe en werkte voor een plaatselijke krant. Ze had het kunnen regelen met haar baas om drie maanden vrijaf te krijgen op voorwaarde dat ze een fotoreportage maakte van Il Divo, wat natuurlijk fantastisch goed uitkwam. Nu was ze dus op weg naar Parijs, waar Sébastien haar van het vliegveld zou afhalen. Ze hadden elkaar in drie maanden niet gezien, en alleen via de telefoon dagelijks contact gehad. Sébastien stond vol ongeduld te wachten in de aankomsthal van de luchthaven van Orly. Er werd juist omgeroepen, dat het vliegtuig uit Sidney geland was. Even later kwam Renée de aankomsthal binnen; ze zag bijna onmiddellijk Sébastien staan; ze vloog in zijn armen en ze kustten elkaar hartstochtelijk.
“Eindelijk!” zuchtte Sébastien, “Dit heeft veel te lang geduurd...”
“Absoluut, maar nu zijn we drie maanden samen. Je wordt me misschien wel beu...” lachtte Renée zachtjes.
“Onmogelijk! Tijdens de optredens kan ik natuurlijk niet zoveel tijd met je doorbrengen als ik wel zou willen, maar...”
“Hé schat, dat begrijp ik toch wel? Je hebt nu eenmaal geen alledaags beroep. Ik zal me heus wel weten bezig te houden. Maak je maar geen zorgen.”
Ze liepen ondertussen naar de parkeergarage en stapten in de wagen, die Sébastien voor deze gelegenheid gehuurd had. Toen hij zich in het drukke verkeer van Parijs had gemengd, vroeg Renée:
“En, hoe gaat het met David, Carlos en Urs?”
Sébastien keek strak voor zich uit en reageerde niet.
“Séb?”
Na lange tijd keek hij haar even aan en antwoordde:
“Met David en Carlos is alles ok. Urs daarentegen...” Hij stokte even, toen ging hij verder: “het wordt stilaan tijd, dat deze tournee een einde neemt, nog twee maanden...iedereen begint stilaan moe te worden. Het is ook zo hectisch...”
Ze reageerde niet op de laatste opmerking van hem en in de plaats daarvan vroeg ze:
“Wat is er met Urs? Nog steeds problemen met – hoe heet ze ook al weer – Isabel?”
“Inderdaad...ik ben zelfs bang, dat Urs op een depressie afstevent. Tot hiertoe, als we optreden, zie je niks aan hem, maar toch heb ik de indruk, dat hij meer en meer moeite moet doen om zich te concentreren. Wat die vrouw met hem doet...het is ondertussen toch zeven maanden geleden, dat ze elkaar nog gezien hebben. Misschien ligt daar het probleem...”
“Ik ken haar natuurlijk niet, maar zou het zo simpel niet kunnen zijn, dat ze elkaar gewoon verkeerd begrijpen? Het feit dat ze aan jou zijn GSM-nummer vroeg en hem zelf heeft opgebeld; zegt toch ook iets?”
“Misschien, maar het feit, dat ze zei niet verliefd te zijn op iemand, heeft voor Urs alle hoop weggevaagd. Ondertussen is dat gesprek toch al drie maanden geleden. Waarom gaat hij niet gewoon verder met zijn leven? Er zijn honderden vrouwen die zo haar plaats willen innemen...”
Renée klopte met haar hand even op Sébastien’s knie:
“Schat, als het zo gemakkelijk zou zijn...Urs houdt duidelijk heel veel van haar en die honderden vrouwen heten niet Isabel. Plus het feit, dat Los Angeles bij manier van spreken steeds dichterbij komt...”
“Wat bedoel je?” vroeg Sébastien.
“Ik weet het niet, Séb. Maar het zou me niet verbazen, dat hij haar nog één keer wil zien, voor hij dat hoofdstuk in zijn leven kan afsluiten.”
Even later arriveerden ze aan het hotel waar Sébastien de bagage van Renée meteen naar zijn kamer droeg. Hij zette haar koffer naast het bed neer, trok haar in zijn armen terwijl hij de deur sloot, kustte haar vederlicht op de lippen en begon zachtjes haar rug te strelen. Renée legde haar hoofd tegen zijn schouder en zo bleven ze geruime tijd staan. Toen hief Renée haar hoofd op en keek diep in Sébastien’s ogen:
“Ik ga douchen en naar bed, schat. Ik heb verschrikkelijk veel last van jetlag, ik ben doodmoe: voor mij is het midden in de nacht, alhoewel het kort na de middag is. Trouwens,” ging ze verder, “moeten jullie niet naar de concertzaal voor een soundcheck?”
Hij knikte, terwijl hij haar tegen zijn zin losliet. Ze greep wat toiletspullen uit haar koffer en verdween in de badkamer. Enkele minuten later hoorde hij het water van de douche stromen. Er kwam een glimlach op zijn lippen; Sébastien kleedde zich snel uit en sloop zachtjes de badkamer in. Renée stond reeds onder de douche, druk bezig haar haar te wassen. Hij deed snel de deur van de douchecel open en stapte mee onder het warme water.
“Wat...?”fluisterde Renée verbaasd.
Sébastien zei niets, nam de zeep van haar over en begon sensueel haar rug in te zepen. Toen ging hij verder naar beneden, over haar billen, langs haar benen, dan terug naar omhoog, tot hij uiteindelijk haar borsten beroerde. Renée liet zich tegen hem aanzakken en slaakte een diepe zucht. Ze legde haar hoofd achterover tegen zijn nek en Sébastien begon haar hals te overladen met kussen. Zijn tong likte langs haar oor, wat haar een opwindend kreetje ontlokte. Renée dacht dat ze het ging besterven van genot. Als Sébastien haar niet had vastgehad, was ze ter plekke neergestort. Uiteindelijk hield ze het niet meer, draaide zich in zijn armen om en begon hem wild te kussen. Toen ze haar lichaam tegen het zijne drukte, voelde ze hoe opgewonden hij was. Ze stapten beiden uit de douche, Sébastien tilde Renée op en droeg haar naar het bed. Hij sloeg de lakens weg en legde haar voorzichtig neer. Ze keek hem met een blik vol verlangen aan. Hij bleef even op haar neerkijken, beseffend wat een mooie vrouw ze toch was. Toen liet hij zich op haar neerzakken en terwijl hij haar hartstochtelijk kustte drong hij zachtjes bij haar binnen. Ze sloeg haar benen rond zijn lichaam, begon hem sensueel te strelen en beantwoordde zijn kus vol overgave. Wat later begonnen ze in een aloude ritme samen te bewegen, tot ze beiden hun hoogtepunt bereikten en Renée een kreet van pure extase niet kon onderdrukken. Hij liet zich van haar afrollen en sloeg zijn armen om haar heen. Zo bleven ze een tijdje liggen. Renée had moeite om haar ogen open te houden.
“Dit was...onverwacht...” zei ze met een gelukzalige glimlach op haar lippen.
Sébastien keek liefdevol op haar neer en zag dat haar ogen steeds dichtvielen. Hij kuste het puntje van haar neus en stapte uit bed:
“Ga jij maar lekker slapen, lieverd. Dan ga ik mij eens klaarmaken om met de jongens naar die soundcheck te gaan.”
Renée knikte en draaide zich om, hij trok de lakens over haar en bedacht hoeveel hij van haar hield. Hij verdween naar de badkamer en kwam even later volledig gekleed terug buiten. Renée was op dat moment reeds in diepe slaap. Hij glimlachte en verliet de kamer.
Hij liep naar de kamer van David en klopte aan. Toen deze open deed, zag Sébastien dat Carlos ook aanwezig was.
“Is Renée goed aangekomen?” vroeg David.
“Ja hoor, geen problemen...”
Sébastien kon een glimlach niet onderdrukken. Carlos en David zagen het, en dachten er het hunne van.
“Zijn jullie klaar om naar de concertzaal te gaan?” vroeg Sébastien, en toen: “waar is Urs eigenlijk?”
Carlos haalde zijn schouders op:
“Hij had geen zin om mee te gaan en bleef liever op zijn kamer...”
De drie mannen keken elkaar aan, schudden hun hoofd en vertrokken.

Urs lag op bed een boek te lezen. Het kon hem echter niet boeien. Duizenden gedachten gingen door zijn hoofd:
‘Wat zal ik blij zijn, als deze tournee achter de rug is. Ik kan dit niet meer. Nog twee volle maanden alvorens we in Los Angeles zijn. En wat dan?’ vroeg hij zich af.
Hij stond op van bed en liep naar het raam. Het regende pijpestelen in Parijs, perfect weer, dat bij zijn stemming paste.
‘Zal ik ooit nog gelukkig zijn?’ dacht hij bij zichzelf.
Urs voelde zich doodmoe en had nergens zin in. Er moesten echter nog verschillende concerten afgewerkt worden in Europa, voor ze vertrokken naar Canada. Hij keek rond in zijn kamer en had het gevoel alsof de muren op hem afkwamen. Waarom was hij niet meegegaan met Carlos, David en Sébastien? Waarom wou hij altijd maar alleen zijn?
‘Oh Isabel, waarom ben ik je ooit tegengekomen en waarom kan ik je niet vergeten?’
Bij de gedachte aan Isabel had hij het gevoel alsof er een loodzware steen op zijn borst werd gelegd. Hij zuchtte diep en besloot iets te gaan drinken in de bar van het hotel. Hij keek op zijn horloge: het was 17.00 uur; dat moest kunnen. Ze moesten pas om 21.30 optreden, dus één glaasje kon zeker geen kwaad. Toen hij de deur van zijn kamer opendeed, stond Renée Murphy voor zijn neus.
“Dag Urs...” zei ze zacht.
Met een stralende glimlach begroette hij haar:
“Renée! Wanneer ben je aangekomen?”
Hij kustte haar op de wang.
“Vanmiddag rond 12.00 uur, maar ik had wat last van jetlag, dus ik heb heel de middag geslapen...”
Renée keek Urs met een doordringende blik aan en zag, dat de glimlach op zijn gezicht geforceerd was. Zijn ogen glansden ook niet meer, zoals in Sydney. Hij had iets heel triests over zich en ze kreeg medelijden. Ze werd met de dag nieuwschieriger naar die Isabel, die Urs al zeven maanden in haar ban hield.
“Wou je net weggaan?” vroeg ze.
“Och, niks speciaals. Ik wou even iets drinken in de bar van het hotel. Heb je misschien zin om mee te gaan?”
_________________

[konsalik]

Hoi Kristel

Wat een geweldig hoofdstuk is dit. Die Sebastien ook een door en doorgewinterde romanticus. Gek he maar zo zie ik hem nu ook altijd. Ik ben echt heel blij voor hen dat ze weer bij elkaar zijn. Die twee horen gewoon bij elkaar. Ik kreeg het wel een tikkeltje warm toen ik die spetterende scene las.

En nu gaat Renee met Urs praten? Misschien laat hij bij haar wel meer los dan bij de mannen. Enne Kristel je hoeft niet verlegen te worden want ik ben blij dat je voor dit forum schrijft.
_________________

mijn site klik hier

[Maria]

Hoi Kristel

Je had wel mogen waarschuwen hoor. Het spat er van af die scene met Sebastien en Renee Wat een heerlijke scene, zie het helemaal voor me. Eerst onder de douche en dan verder in de badkamer.

Die arme urs zit helemaal met zichzelf overhoop, misschien kan een gesprek met een vrouw hem meer inzicht geven.

Dank je wel Kristel ik heb weer genoten, ga zo door.

[Anny]

Hoi Kristel

Wat een mooi hoofdstuk weer. *stapt over Conny heen die is flauwgevallen* Je had geloof ik wel de sirens moeten waarschuwen

De manier waarop je liefdesscene beschrijft, heerlijk. Ze lijken wel haast te hebben om zonder af te drogen richting bed te gaan Zie het helemaal voor me.

Wat goed van Renee om met Urs te praten. Gaat zij daadwerkelijk met hem over Isabel praten?

Tot de volgende keer, Kristel en bedankt.
_________________
[img:756e51a060]http://i158.photobucket.com/albums/t105/Aqualady_2007/eigen%20ontwerpen/siggijunibl.jpg[/img:756e51a060]

[Kristel]

Hallo dames,
Bedankt Conny, Anny en Maria voor jullie trouwe reacties. Ik vind het steeds weer zo leuk jullie gedachtengang te volgen. En, Conny, ik moet eerlijk toegeven dat ik het ook warm kreeg toen ik die douche/bed-scene aan het schrijven was. Maar toch even een kleine waarschuwing: in het volgende hoofdstuk zullen jullie Séb van een heel andere kant zien, maar denk eraan het is nog altijd "fiction" hé Veel leesplezier!

Hoofdstuk 26
Renée bedacht, dat ze dat beter kon doen, omdat ze bang was, dat hij anders misschien teveel zou drinken; hij moest per slot van rekening vanavond nog optreden:
“Ja, graag.” zei ze daarom.
Nadat ze aan een tafeltje waren gaan zitten in de hoek van de bar en beiden een glas witte wijn hadden besteld, vroeg Urs:
“En, zeker blij, dat je hier bent bij Séb na drie maanden?”
Ze was voorzichtig voor ze antwoordde, ze wou hem niet nog meer pijn doen, door al te enthousiast te reageren:
“Ja, natuurlijk. Wel jammer van het weer hier in Parijs...”
Er viel een ongemakkelijke stilte. Renée kende Urs niet zo goed; ze wist alleen van heel de situatie met Isabel van wat Sébastien haar verteld had. Ze besloot toch een risico te nemen en vroeg:
“Hoe gaat het met jou, Urs?”
Misschien was het wel beter voor hem als hij er eens met iemand anders kon over praten...Urs keek haar even aan en ze zag het verdriet in zijn ogen. Op dat moment kwam de ober met de twee glazen en zette die voor hen neer. Ze namen allebei een slokje, toen pas antwoordde Urs:
“Met mij gaat het fantastisch...” zijn stem droop van sarcasme. Hij keek haar niet aan maar staarde met nietsziende ogen naar zijn glas.
“Zo klinkt het in ieder geval niet. Misschien helpt het als je er eens over praat?”
“Dat heb ik al geprobeerd en dat werkt niet, Séb...”
Maar Renée liet hem niet uitpraten:
“Séb is een man, ik ben een vrouw, misschien werkt het nu wel...”opperde ze voorzichtig.
Urs keek haar verwonderd aan en moest toen glimlachen, een oprechte glimlach ditmaal. Dat gaf haar moed om verder te gaan:
“Wat heb je te verliezen?” drong ze aan.
“Niks. Hoe kan ik iets verliezen, wat ik nooit heb gehad?”
“Je bedoelt...Isabel?”
Bij het horen van haar naam, sloot hij even zijn ogen. Renée was bang dat ze te ver gegaan was:
“Sorry, het zijn mijn zaken niet en ik ken Isabel helemaal niet, ik had het recht niet...”haastte ze zich te zeggen.
Urs keek haar lange tijd aan voor hij reageerde:
“Geen probleem, ik vind het wel lief van je, dat je zo bezorgd bent...Ik zal je zeggen hoe ik me voel en wat ik zou willen, iets wat ik zelf nog niet eens tegen Séb heb gezegd...”
Hij wachtte even en ging toen verder:
“Ik zou willen dat die tournee voorbij was, ik zou willen, dat ik nu op een vliegtuig kon stappen richting Los Angeles en in Isabel’s gezicht kon zeggen, wat ik voor haar voel, in plaats van alleen maar te kunnen communiceren via de telefoon. Ik haat het dat ik nog twee maanden moet wachten en wie weet wat gebeurt er in tussentijd nog allemaal voor ik haar terugzie. Als ik haar al ooit terugzie...”
Toen hij zweeg en Renée aankeek, zag ze dat hij tranen in zijn ogen had. Ze legde haar hand op zijn arm om hem te troosten. Op dat moment werden ze beiden verblind door de flits van een fototoestel. De fotograaf verdween even snel als hij gekomen was.
“Verdomme!” vloekte Urs, “morgen staat die foto in alle kranten!”
“Laat maar, we kunnen er nu toch niets meer aan veranderen.” suste Renée, “maar over wat je daarnet zei: heb je er nooit aan gedacht om haar te bellen en te vragen of ze naar hier komt?”
Urs keek Renée verbijsterd aan:
“Naar hier? Je bedoelt naar Parijs?”
Renée knikte:
“Ik ben Séb toch ook gevolgd?”
“Dat is iets anders...jullie houden van elkaar. Isabel’s laatste woorden tegen mij waren, dat ze op niemand verliefd was...”
“Misschien heb je wel gelijk. Maar je kan Il Divo toch niet in de steek laten en vertrekken?” vroeg ze bezorgd.
Weer glimlachte hij naar haar:
“Dat ben ik ook niet van plan. Ik wilde alleen maar zeggen, dat die laatste maanden nog heel zwaar gaan worden.”
Ze knikte begrijpend. Toen nam Urs haar hand in de zijne en fluisterde:
“In ieder geval, jij bent erg bedankt. Het heeft me in ieder geval goed gedaan er is met een...vrouw over te kunnen praten. En weet, dat ik jou en Séb alle geluk in de wereld toewens...”
Nu was het Renée, die tranen in haar ogen kreeg, en ze kon alleen maar knikken. Even later rekende Urs af en samen verlieten ze de bar.

Die avond tijdens het concert in La Bastille, kon Urs zich voor de eerste keer na lange tijd volledig ontspannen en alles geven wat hij in zich had. Na het concert zei hij zelfs tegen de anderen:
“Jongens, laten we nog wat gaan drinken. De adrenaline stroomt door mijn lichaam, dus aan slapen moet ik echt nog niet denken.”
David, Carlos en Sébastien keken hem verbijsterd aan. Dit was geleden van voor die toestand met Isabel, dat hij zo reageerde.
“Goed idee,” haastte David zich te zeggen, bang dat Urs alsnog van gedachten zou veranderen.
Ze gingen een klein cafeetje binnen vlakbij het hotel, bestelden vier glazen rode wijn, en genoten van de avond. Het was lang na middernacht voor ze hun kamer in het hotel opzochten.

De volgende morgen beslisten Sébastien en Renée, ontbijt op de kamer te bestellen. Even later klopte de ober aan en toen Sébastien de deur open deed, reed hij een mooi gedekt tafeltje de kamer binnen, waarop een uitgebreid ontbijt stond, samen met de ochtendkrant. Renée schonk voor hen beiden koffie in; ondertussen nam Sébastien een slokje van een gekoeld glas vers fruitsap en sloeg de krant open. Na een tijdje gelezen te hebben zei hij tegen Renée:
“Schat, hier staat weer een zeer lovend artikel in over de show, die we gisteren gegeven hebben. Sinds we gestart zijn met Il Divo, is het het ene succesverhaal na het andere. Soms denk ik wel eens, dit is te goed om waar te zijn en zal dit blijven duren?”
“Daar moet je niet over nadenken. Geniet van het succes dat jullie nu hebben en je ziet wel wat er verder gebeurt. Jullie werken er hard genoeg voor...”
Sébastien knikte, maar was ondertussen verder aan het lezen. Hij sloeg de volgende bladzijde van de krant om en werd lijkbleek. Renée zag het gebeuren en vroeg bezorgd:
“Séb, wat scheelt er? Voel je je niet lekker?”
Séb antwoordde niet en bleef maar naar de krant staren.
“Séb, lieverd, wat is er?” drong Renée aan, toen hij totaal niet reageerde.
Eindelijk keek Sébastien langzaam op van de krant en keek Renée aan met een blik, die haar rillingen van angst bezorgde.
“Wat is dit?” vroeg Sébastien doodkalm, en hij gaf haar de krant.
Toen ze de krant aannam en zocht naar wat Sébastien zo van streek maakte, werd ze zelf ook lijkbleek: in de krant stond achter het artikel van Il Divo de foto, die gisteren genomen was van haar en Urs in de bar van het hotel. Renée met haar hand op Urs’ arm. De foto liet niets aan de verbeelding over. Onder de foto stond een kleine tekst:

'Urs Bühler, één van de zangers van Il Divo, wist zich duidelijk te vermaken met zijn vriendin in het romantische Parijs.'

‘Oh nee!’ dacht Renée, ‘ik ben dit helemaal vergeten te vertellen tegen Séb. Hoe kon ik nu zo dom zijn?’
Ze keek terug naar Sébastien, die haar nog steeds met ondoorgrondelijke blik zat aan te staren, wachtend op een antwoord.
“Séb, het is niet wat je denkt...” begon ze, beseffend dat dit een cliché was.
“Wat denk ik dan?”
Sébastien moest verschrikkelijk veel moeite doen om kalm te blijven. Dit was het laatste wat hij had verwacht. Renée en Urs? Dit kon niet waar zijn!
“We zijn gewoon iets gaan drinken in de bar van het hotel, en daar stond plots die fotograaf...”
“En jij had toevallig je hand op Urs’ arm...?”
“Ik wou...”stamelde ze, ‘dit gaat volledig de verkeerde kant op’ dacht ze vertwijfeld.
Voor ze verder iets kon zeggen, stond Sébastien op:
“Als jij het me niet wil vertellen, ga ik het wel even aan je ‘vriend’ vragen.”
Met deze woorden beende hij de kamer uit. Renée rende hem achterna:
“Séb, néé! Je begaat een onvergefelijke vergissing!”
Ze botste bijna tegen hem op, toen hij plots stilhield voor de kamer van Urs. Sébastien keek haar aan:
“Dat zullen we dan vlug genoeg merken!”
Hij was helemaal buiten zichzelf van woede; het feit dat zijn beste vriend hem zo iets kon aandoen...Hij klopte zachtjes op de deur en wachtte. Hij hoopte maar, dat Urs op zijn kamer was, want als hij hem moest gaan zoeken...Tot zijn opluchting hoorde hij voetstappen naar de deur komen. Het volgende moment had Urs de deur geopend. Bij het zien van Sébastien en Renée, kwam er een glimlach op zijn gezicht:
“Goedemorgen, S...”
Verder kwam hij niet, want Sébastien haalde uit met zijn vuist met alle kracht, die hij in zich had en sloeg Urs midden in het gezicht.
Urs’ hoofd sloeg achterover en hij strompelde achteruit. Urs keek verbijsterd naar Sébastien, terwijl hij met zijn hand over zijn mond streek, waar een beetje bloed uitliep. Renée greep Sébastiens arm:
“Séb...hou op, alsjeblief!” smeekte ze.
Sébastien was buiten zinnen en ging terug op Urs af:
“Jij vuile smeerlap!” siste hij tussen zijn tanden; op hetzelfde ogenblik hem een nieuwe vuistslag verkopend, nu in Urs’ maag.
Urs plooide dubbel van de pijn en zakte op zijn knieën. Sébastien greep hem bij de kraag:
“Verdedig je, lafaard!” riep Sébastien, wit van razernij.
Hij was Urs opnieuw te lijf gegaan, als op dat moment David en Carlos niet op het tumult in de gang waren afgekomen. David kon Sébastien nog net op tijd tegenhouden vooraleer hij Urs een nieuwe mep verkocht.
“Wat is hier in godsnaam aan de hand?” vroeg David verbijsterd en hij keek van Sébastien naar Urs.
_________________

[konsalik]

Hoi Kristel

Ik moet zeggen dat ik verbaasd ben over Sebs reactie. Hij had op zijn minst er eerst met haar over kunnen spreken. Helaas heeft hij dat niet gedaan. Hopelijk kunnen de betrokkenen het uitpraten. Renee had ook de dag ervoor al moeten vertellen over het incident met de fotograaf. Was op 5 vingers uit te tellen dat dit in het nieuws kwam

En ik ben niet geschrokken Kristel want ikzelf heb in mijn eerste verhaal Seb op de vuist met Carlos laten gaan
_________________

mijn site klik hier

[Maria]

Hallo Kristel

Renee bedoelde het zo goed door met Urs te willen praten. Wat een vervelende fotograaf ook. En dan gelijk maar in de krant posten Ik kan me wel voorstellen dat dit voor Sebastien schrikken is. Schijnbaar houd hij heel veel van Renee dat hij direct naar Urs gaat om verhaal te halen. Goed dat de andere twee er ook op af zijn gekomen. Spannend Kristel, ik ben benieuwd hoe zich dit gaat ontwikkelen

[Anny]

Hoi Kristel

Ik moet glimlachen als ik dit hier zo lees. Heb de heftige liefdesscene van Sebastien en Renee nog vers in mijn geheugen. En nu laat hij zich door een foto van de paparazi van zijn stuk brengen? Het is niet geloven. Maar ik moet wel bekennen dat Renee heeft verzuimt iets belangrijks te melden. Je weet hoe de media is, niet alleen in fanfics ook in het echt. En voor je er erg in hebt zit je er midden in.

Spreek sinds deze week uit ervaring want ik zag ineens een wallpaper van mij in een indiaas roddelblad opduiken en nog wel bij die roddels over Carlos.
_________________
[img:756e51a060]http://i158.photobucket.com/albums/t105/Aqualady_2007/eigen%20ontwerpen/siggijunibl.jpg[/img:756e51a060]

[Kristel]

Hoi dames,
Bedankt weer voor jullie reacties, Anny, Conny en Maria, ben blij dat jullie het verhaal blijven volgen . Ben steeds benieuwd naar jullie reacties. Zo, gaan we verder met het verhaal:

Hoofdstuk 27
Carlos knielde bij Urs neer:
“Gaat het, Urs?”
Urs probeerde te antwoorden, maar de lucht was uit zijn longen geslagen en hij snakte naar adem. Carlos hielp hem voorzichtig overeind en drukte hem een zakdoek in de hand. Terwijl Urs het bloed van zijn mond veegde antwoordde hij eindelijk op David’s vraag:
“Ik heb geen idee... ik deed de deur open...en het volgende moment...sloeg Séb me in het gezicht...” hijgde hij, terwijl hij Sébastien maar bleef aankijken.
David had alle moeite om Sébastien in bedwang te houden; plots rukte deze zich los en stormde weer op Urs af. Voor hij hem echter weer kon slaan, kwam Carlos tussenbeiden en sloeg Sébastien met de vlakke hand in het gezicht. Er ging een siddering door Sébastien heen en hij bleef plots staan, verdwaasd van de één naar de ander kijkend. David greep hem terug bij de schouders en siste:
“Hou je nu eens even kalm! En leg ons even uit wat je zo door het lint doet gaan!”
Renée liet David en Carlos ondertussen de bewuste foto zien:
“Het gaat hierom...” fluisterde Renée zachtjes, en liet de anderen de ochtendkrant zien.
Ze draaide zich om naar Urs en zei:
“Het spijt me, ik ben het Séb vergeten te vertellen gisteravond, en nu denkt hij...” ze maakte haar zin niet af.
Carlos en David bekeken de foto van de krant en Carlos reageerde met een blik op Sébastien:
“Wel, Urs heeft het hele verhaal aan ons verteld tijdens het ontbijt. En je kan er niet verder naast zitten, met wat je denkt. Séb, Urs is je beste vriend, denk toch eens na!”
“Vriend?!” riep Sébastien nog steeds helemaal buiten zichzelf, “wel met zo’n ‘vriend’ heb je geen vijanden nodig!”
En toen tegen Urs:
“Was het dàt wat je bedoelde gisteravond met ‘de adrenaline stroomt door mijn lichaam’,...vriend?” voegde hij er sarcastisch aan toe.
Urs werd lijkbleek bij deze woorden; het was alsof hij opnieuw een slag in zijn gezicht kreeg en hij wankelde achteruit.
“Séb, hou op! Je zegt dingen waar je straks spijt van krijgt! Waarom geef je Urs of Renée niet de kans het uit te leggen?” siste Carlos.
Stilaan begon Sébastien zich te realiseren, dat hij inderdaad zowel Renée als Urs de kans niet had gegeven zich te verdedigen. Een lichte twijfel nam bezit van hem, vooral ook door het feit, dat Urs zich helemaal niet verdedigd had, toen hij hem sloeg.
“Kan ik je loslaten, of ga je weer als een bezetene op Urs af?” onderbrak David Séb’s gedachten.
“Nee,...ik...zal me koest houden...”stamelde Sébastien met een blik op Urs.
Deze stond met zijn rug tegen de muur en keek Sébastien aan met een van verdriet verwrongen blik. Renée pakte Sébastien zachtjes bij de arm en liep met hem terug naar hun eigen kamer. Daar vertelde ze hem het hele verhaal. Toen ze klaar was, keek ze Sébastien aan. Deze zat in een stoel en liet zijn hoofd in zijn handen zakken:
“Wat heb ik in godsnaam gedaan? Hoe kan ik zoiets denken van de vrouw waar ik van hou en mijn allerbeste vriend? Alsof Urs nog niet genoeg moet meemaken! Kan je het me ooit vergeven, Renée?”
Hij keek haar niet aan bij die woorden. Renée zag dat hij het moeilijk had en glimlachte; ze liep op hem toe en legde haar hand op zijn schouder:
“Volgens mij was je jaloers, maar ik vergeef het je. Voor Urs zal het echter niet zo simpel zijn, vrees ik...” voegde Renée er zacht aan toe.
Hij keek naar haar op en ze zag tranen in zijn ogen blinken. Hij sloeg zijn armen om haar middel en legde zijn hoofd tegen haar buik. Renée streelde zachtjes zijn haar. Na een tijdje vroeg hij zich af:
“Kan ik dit nog ooit goedmaken met Urs? Ik heb hem vreselijk gekwetst met het feit, dat ik hem niet vertrouwde en wat ik allemaal tegen hem gezegd heb. Wat bezielde me toch?”

Ondertussen in de kamer ernaast, keken Carlos en David met een bezorgde blik naar Urs. Deze stond nog steeds tegen de muur, zijn gezicht wit weggetrokken.
“Gaat het, Urs?” vroeg David zacht, “Kan ik iets voor je doen?”
Urs, schudde zijn hoofd:
“Nee, bedankt...laat me maar even alleen, als je wil...”
David en Carlos knikten en maakten aanstalten om de kamer te verlaten. Carlos draaide zich nog even om:
“Urs, ik zou hier maar niet te zwaar aan tillen. Volgens mij heeft Séb al enorm veel spijt over wat er gebeurd is...”
Urs reageerde niet en toen Carlos de deur achter zich sloot, zakte hij langzaam op de grond en bleef zo een tijd wezenloos voor zich uit zitten kijken. Toen ging er een schok door zijn lichaam en voelde hij tranen achter zijn ogen branden. Hij drukte zijn handen tegen zijn ogen om ze tegen te houden, maar dat hielp niet echt. Op dat moment hoorde hij een zachte klop op de deur.
“Carlos, David, laat me even alsjeblief...” zei Urs.
Geen antwoord. Na enkele minuten werd er weer op de deur geklopt. Urs zuchtte, stond op en liep naar de deur, terwijl hij de tranen van zijn gezicht veegde. Toen hij opendeed stond Sébastien met een schuldbewuste blik in zijn ogen voor zijn neus. De angst stond in Urs’ ogen te lezen en hij deed een stap achteruit. Sébastien zag de blik in de ogen van zijn vriend en mompelde:
“Is het zo erg? Heb je nu al schrik van mij, Urs?”
Urs zei niets en keek Sébastien alleen maar aan. Sébastien kwam langzaam de kamer binnen en sloot de deur achter zich.
“Ik weet niet hoe ik moet beginnen...ik heb enorm veel spijt van wat er gebeurd is... ik was helemaal niet meer voor rede vatbaar...maar ik had in ieder geval beter moeten weten...ik heb geen excuus voor mijn achterlijk gedrag...het spijt me zo verschrikkelijk...”
Hij zweeg even in de hoop op een reactie, maar die kwam er niet.
“Alsjeblief, Urs, zeg iets. Kijk me niet zo aan. Roep tegen me...sla me...”smeekte Sébastien.
Eindelijk reageerde Urs:
“Dat zijn jou taktieken...niet de mijne...” mompelde hij.
Het was alsof Sébastien een emmer ijskoud water over zich heen kreeg. Voor hij iets kon zeggen, ging Urs verder:
“Ik ben erg geschrokken van je reactie daarstraks. Ik had nooit gedacht, dat je zo weinig vertrouwen in me had. En vooral omdat je geen van ons beiden de kans hebt gegeven het uit te leggen. En nu kom je je verontschuldigingen aanbieden? En ja, ik geloof echt wel, dat je oprecht bent en dat je veel spijt hebt. Maar zo eenvoudig is het niet, Séb. Je hebt me diep gekwetst, en nu spreek ik niet over die meppen, die je me verkocht hebt – die zal ik echt wel overleven – maar wat je allemaal tegen me gezegd hebt, is iets moeilijker te vergeten...”
Sébastien aarzelde even en zei toen:
“Ik weet het, ik ben te ver gegaan. Kan ik iets doen om het goed te maken?”
Urs schudde zijn hoofd:
“Laat me alleen, Séb. Ik moet hier rustig over kunnen nadenken.”
Bij deze woorden liep Urs naar de deur en opende die; Sébastien keek Urs even aan, maar liep toen toch de kamer uit. Urs sloot de deur zachtjes achter hem. Toen hij terug in zijn eigen kamer kwam zat Renée vol ongeduld op hem te wachten:
“En, hoe is het afgelopen?”
Sébastien liet zich in een stoel zakken en legde zijn hoofd op zijn handen:
“Het is voorbij, Renée. Ik heb hem veel dieper gekwetst dan ik voor mogelijk hield. Ik denk, dat...onze vriendschap kapot is...”
Renée knielde voor hem neer en keek in zijn diep bedroefde gezicht:
“Dat kun je nu toch nog niet zeggen? Geef het wat tijd. Als Urs er eens rustig over heeft kunnen nadenken, begrijpt hij ook wel, dat je het zo niet bedoeld had...”

Later die middag vertrokken ze met de auto richting Brussel voor hun volgende concert. Renée zou later met de trein arriveren, ze wou nog een fotoreportage maken van de bekendste monumenten in Parijs.
Er heerste een gespannen sfeer in de auto: David en Urs zaten vooraan, terwijl Carlos met Sébastien achteraan in de wagen zaten. Urs negeerde Sébastien compleet. Carlos en David maakt zich zorgen en deden alle mogelijke moeite om een gesprek gaande te houden. Toen ze eindelijk aan hun hotel arriveerden, was iedereen opgelucht. Ze hadden de avond vrij; pas de volgende avond moesten ze optreden. ’s Avonds in een klein restaurantje in de stad, zaten Carlos en David het hele voorval te bespreken. Urs en Sébastien bleven in het hotel.
“Dit is uit de hand aan het lopen, Carlos. Wat gaat dat morgenavond geven, bij het concert?” vroeg David bezorgd.
“Daar ben ik ook bang voor. Séb is zijn verontschuldigingen gaan aanbieden, maar Urs was nog niet klaar om hem te vergeven. Wat heeft Séb ook allemaal niet gezegd? Je zag aan het gezicht van Urs, dat hij er verschrikkelijk onder leed.” antwoordde Carlos.
“En nu spreekt Urs niet meer tegen Séb. En morgen, bij het concert, gaan ze dan heel de avond komedie spelen?” vroeg David zich af.
“Afwachten, maar. Ze zijn professioneel genoeg om dit een paar uur van zich af te zetten.” reageerde Carlos.
_________________

[Maria]

Oeps, dat ziet er niet goed uit voor Sebastien. Ik kan het wel begrijpen dat Urs hem niet zo maar vergeeft. Seb heeft hem echt heel erg gekrenkt. Hopelijk komt het wel nog goed tussen die twee. Zou toch wel verschrikkelijk zijn als ze boos op elkaar bleven en het hun werk zou beinvloeden.

Misschien kunnen Seb en Renee iets doen voor Urs. BV Isabel weer in zijn leven brengen? Weet ook niet waarom ik dit denk Kristel, het is zomaar een gedachte die tijdens het lezen in me op komt.

Super goed hoofdstuk weer. Kan bijna niet wachten op vervolg.

[konsalik]

Hoi Kristel

Over spannend houden gesproken. Jij kan er ook wat van Ik heb wel wat medelijden met onze Frenchy hoor. Hij is zo verliefd en daardoor zo jalours. Natuurlijk geen excuus om Urs in elkaar te timmeren. Urs is terecht boos op hem maar ik hoop wel dat hij het hem binnenkort toch kan vergeven en zijn excuses accepteerd. Zou voor de groep niet zo goed zijn vrees ik. Het geeft onnodige spanningen. Zeker nu Urs toch al op zijn 'tandvlees' loopt. Hopelijk snel een verzoening tussen de heren en ik heb net als Maria het idee om Isabel maar weer eens te laten opduiken in Urs zijn buurt.

Bedankt Kristel voor je geweldige hoofdstuk. Ik zal het gelijk naar de hoofdsite voor je plaatsen.
_________________

mijn site klik hier

[Anny]

De bom is dus toch ontploft. Niet verstandig van Renee om het vergeten te melden, maar aan de andere kant is het natuurlijk ook niet goed te praten dat Seb zo onbesuist naar Urs stormt en hem een paar rake klappen verkoopt. Als er toch iemand is die moet weten wat Urs voor Isabel voelt dan moet Seb dat toch zijn. Was hij het niet die erbij Urs op aandrong om vooral contact te zoeken met haar? Hoe kan hij nu in hemelsnaam geloven dat Renee iets met Urs zou kunnen hebben?

Ben echt wel benieuwd of Urs bij draait in deze kwestie. Laten we het hopen.
_________________
[img:756e51a060]http://i158.photobucket.com/albums/t105/Aqualady_2007/eigen%20ontwerpen/siggijunibl.jpg[/img:756e51a060]

[Kristel]

Hoi dames,
Het is weer zover, een week stelt toch echt niets voor hé? Bedankt voor jullie trouwe reacties, ben blij dat jullie het verhaal zo spannend vinden en er staat nog heel wat te gebeuren, maar dat is voor later. Hier het vervolg:

Hoofdstuk 28
Maar de volgende avond, begreep Carlos, dat hij zich daar duidelijk in vergist had. Vorst Nationaal zat afgeladen vol. Het publiek was laaiend enthousiast en hun optreden verliep perfect – zoals gewoonlijk – tot aan de pauze. Na de pauze begon Il Divo met het nummer “Passera”. Op het einde van dat nummer gaat Carlos bij David staan en legt zijn hand op zijn schouder, Sébastien doet hetzelfde bij Urs, ook nu dus. Maar op het moment dat Sébastien zijn hand op Urs’ schouder wou leggen, trok deze zijn schouder weg en ging een pas opzij staan. Sébastien was hier zo van onder de indruk, dat hij bij het volgende liedje vergat mee te zingen. De mensen op de eerste rijen keken verwonderd naar Sébastien. Daarna ging het van kwaad naar erger: Sébastien vergat delen van zijn tekst, waardoor Urs, David en Carlos de leegtes moesten opvullen met hun eigen stemmen, zodat alles een beetje rommelig begon te klinken. Het publiek werd doodstil en staarden allemaal naar Sébastien. Bij het laatste liedje “A mi manera” werd het Sébastien allemaal teveel: zijn ogen vulden zich met tranen en voor het einde van het lied verliet hij het podium, Carlos, David en Urs verbijsterd achterlatend. Toen de muziek stopte, bleef het muisstil in de zaal. David begreep, dat er iets moest gebeuren, deed een paar passen naar voor en richtte zich tot het publiek:
“Dames en heren, wij bieden onze verontschuldigingen aan voor het tweede deel van de show, maar Séb heeft juist heel slecht nieuws ontvangen. We hopen, dat jullie onze excuses aanvaarden. Jullie waren een fantastisch publiek.”
Even bleef het stil, maar toen begon iemand te applaudiseren en stilaan volgde de hele zaal, terwijl ze rechtstonden van hun stoel. Het geluid was oorverdovend. Opgelucht bogen David, Carlos en Urs, en verlieten ook zij het podium.
Toen ze terug aan hun kleedkamers kwamen, was Sébastien nergens te bespeuren.
“Waar is hij in hemelsnaam naartoe?” vroeg Carlos zich af.
Eén van de security-mensen, die Carlos’ vraag gehoord had, kwam op hen af en zei:
“Hij heeft een taxi besteld en is terug naar het hotel vertrokken.”
David wendde zich tot Urs:
“Luister Urs, wat er vanavond gebeurd is, is niet voor herhaling vatbaar. Nog zo’n twee concerten en het is gedaan met Il Divo. Ik begrijp echt wel, dat hij op je hart getrapt heeft – ik was er tenslotte bij – maar kunnen jullie dit niet uitpraten? Je ziet toch ook, dat hij er enorm onder lijdt?”
Urs keek David en Carlos lange tijd aan voor hij antwoordde:
“Je hebt gelijk, David. We moeten dit inderdaad uitpraten, de spanning van de twee laatste dagen is voor niemand goed.”
Even later ging hij verder, terwijl hij glimlachte:
“En ik moet toegeven, dat ik hem wel een beetje mis...”
Ze besloten alle drie onmiddellijk naar het hotel te vertrekken, zodat Urs diezelfde avond nog met Sébastien kon praten. In het hotel aangekomen, zei Urs:
“Renée zal ondertussen gearriveerd zijn; ga haar even halen. Bedenk maar iets...”
Urs wachtte in zijn kamer, tot David en Carlos terugkwamen met Renée.
“Kom even binnen, Renée.” mompelde Urs, “ik zou dringend met Séb willen praten, alleen. Kan dat?”
“Dat kan,” zei ze, “maar dan zal je toch snel moeten zijn: hij is zijn koffers aan het pakken...”
“Wat?!” fluisterde David.
Renée keek Urs even aan:
“Séb heeft je heel erg gekwetst, is het niet, Urs? Maar zelf is hij ook ziek van verdriet voor wat hij gedaan heeft. Hij vindt het verschrikkelijk dat jullie vriendschap kapot is...”
“Zo ver is het nog niet,” reageerde Urs, “gaan jullie in de bar even iets drinken, terwijl ik met Séb praat.”
Ze knikten instemmend, en terwijl David, Carlos en Renée naar beneden gingen, liep Urs naar de kamer van Sébastien. De deur stond op een kier; Urs ging binnen en sloot de deur zachtjes achter zich. Sébastien stond met zijn rug naar de deur en was inderdaad volop aan het inpakken.
“Séb, kunnen wij misschien even praten?” vroeg Urs zacht.
Sébastien stokte in zijn beweging en rechtte zijn rug. Hij draaide zich om, bang voor wat er ging komen.
“Ben je echt van plan om Il Divo in de steek te laten?” ging Urs verder, toen Sébatien niet reageerde.
“Het is beter zo voor iedereen. Je hebt vanavond duidelijk laten merken, hoe je over me denkt...” bracht Sébastien er met moeite uit, “niet dat ik je geen gelijk geef...”
Urs liep de kamer door en bleef vlak voor Sébastien staan:
“Toch heb ik daarstraks wat overdreven gereageerd. Ik weet, dat je enorm veel spijt hebt van wat er gebeurd is. En het is duidelijk, dat je onze vriendschap erg mist.”
Urs zweeg even en keek Sébastien alleen maar aan.
“Dat heb ik dan alleen maar aan mezelf te danken, niet?” reageerde Sébastien.
Hij ging verder met inpakken. Urs greep hem bij de arm om hem tegen te houden; beide vrienden keken elkaar lang aan; uiteindelijk zei Urs:
“Ik wil niet, dat die banale ruzie onze vriendschap in de weg staat...Laten we het vergeten en achter ons laten, Séb...”
Sébastien keek hem met grote ogen aan en durfde niet geloven wat hij juist gehoord had:
“Meen je dat?” vroeg hij hoopvol.
Urs knikte alleen maar. Weer kreeg Sébastien tranen in de ogen.
“Ik heb jou ook gemist, Séb.” lachte Urs en beide vrienden vielen elkaar in de armen.

Het was een druilerige zondagmiddag en het had de hele dag nog niet opgehouden met regenen. Isabel had in haar appartement een lichte lunch genomen en zat nu op de bank met een heleboel tijdschriften en de krant. Het was echt een dag om lekker te luieren; daarom besloot ze wat lectuur in te halen. Ze zette de radio aan met zachte achtergrondmuziek en begon de krant te lezen. Plots viel haar oog op volgende krantenartikel:

‘Tijdens het transport van de gevangenis van Los Angeles naar de streng beveiligde gevangenis in Colorado zijn drie zware gangsters ontsnapt. Het gaat om Tony Burke, Brian Corbett en Bruce Duschinsky. Ze worden beschouwd als zeer gevaarlijk en hebben ook wapens kunnen bemachtigen. Indien iemand deze gangsters opmerkt, gelieve dan alle voorzichtigheid in acht te nemen en onmiddellijk het dichtsbijzijnde politiekantoor te verwittigen.’

Achter het artikel stonden de drie foto’s van Tony, Brian en Bruce.
Isabel las het verhaal nog een tweede keer:
‘Dit kan niet waar zijn...’ dacht ze bij zichzelf.
Ze was opgelucht dat David, Carlos, Sébastien en Urs op dat moment nog in Europa waren voor hun tournee en daarna nog eerst naar Canada moesten alvorens terug te keren naar Los Angeles. Het zou altijd kunnen, dat die gangsters uitwaren op wraak. Tenslotte lag het aan de mannen van Il Divo, dat ze achter de tralies waren beland.
‘Hopelijk tegen de tijd, dat ze terug in Amerika zijn, hebben ze die gangsters te pakken’ dacht ze.
Ze sloeg een pagina van de krant om en haar oog viel op een groot artikel over Il Divo:

‘Het concert in Parijs was een overdonderend succes zoals gewoonlijk. La Bastille was maanden op voorhand uitverkocht en de jongens gaven het beste van zichzelf. Van Parijs ging het richting Brussel, maar daar liep alles grondig fout. De duizenden fans die waren komen opdagen, kregen zeker geen waar voor hun geld. Het eerste deel van het concert verliep perfect, maar na de pauze ging het mis. Sébastien Izambard, de enige popzanger van de groep, vergat stukken van zijn tekst, zodat de andere leden van de groep moesten inspringen en de liedjes niet meer overeenkwamen met de stemmen. Sébastien verliet het podium voor het einde van het concert en kwam niet meer terug. ‘Zijn er problemen bij Il Divo?’ vragen wij ons af.’

“Hoe kan dat in hemelsnaam? Wat zou er gebeurd zijn?” mompelde Isabel bij zichzelf.
Ze draaide het blad om, benieuwd of er nog meer in stond, en haar gezichtje trok wit weg. Ze staarde naar de krant en hete tranen brandden achter haar ogen. In de krant stond de bewuste foto van Urs met Renée in de bar van een Parijs’ hotel. Ze las de kleine tekst die bij de foto hoorde:

‘Urs Bühler, één van de zangers van Il Divo, wist zich duidelijk te vermaken met zijn vriendin in het romantische Parijs.’

De tranen stroomden Isabel over het gezicht:
‘Oh nee! Dit kan niet waar zijn! Oh mijn God, néé!’ snikte ze.
Op dat moment besefte ze hoe verschrikkelijk veel ze van Urs hield. De gevoelens die ze acht maanden geleden voor Carlos voelde stelden niets voor in vergelijking tot dit. Hier zou ze nooit over raken. Ze liet de krant uit haar handen vallen en begon hartverscheurend te huilen. Ze kroop in een hoekje van de bank en kon niet stoppen met huilen; op de grond lag de krant en ze bleef maar staren naar de foto van Urs en Renée. Uiteindelijk had ze geen tranen meer over en zat ze in het niets voor zich uit te staren. Een half uur later ging plots de telefoon. Isabel liet hem rinkelen, ze was niet in de stemming om met wie dan ook te praten. Toen het geluid gestopt was, ging even later haar GSM, ook die nam ze niet op. Ondertussen begon het buiten stilaan donker te worden, maar ze sloeg er geen acht op. Isabel had het gevoel alsof haar wereld volledig ingestort was. Ze schrok op van de deurbel. Ze wou niemand zien, dus reageerde ze hier ook niet op. Maar degene die buiten stond, was niet van plan het zo vlug op te geven en weer werd er gebeld, langer deze keer. Isabel slaakte een diepe zucht en liep naar de huistelefoon:
“Hallo?” zei ze niet al te enthousiast.
“Isabel? Laat me binnen!”
Het was de stem van haar moeder. Na enige aarzeling drukte ze op de knop om de deur beneden open te doen; ze zette de deur van haar appartement op een kier en kroop terug op de bank, naar buiten starend zonder iets te zien. Toen Annie het appartement van haar dochter betrad, was het er pikdonker, en zag ze Isabel als een klein vogeltje ineengedoken op de bank zitten. Het enige licht dat binnenscheen kwam van een straatlantaarn. Annie knipte een schemerlamp aan en liep op haar dochter toe:
“Waarom beantwoord je de telefoon niet of je GSM? We maakten ons doodongerust! Wat scheelt er? Waarom zit je hier in het donker?”
Isabel bleef naar buiten staren en reageerde totaal niet. Toen zag Annie de krant op de grond liggen en fluisterde:
“Oh nee! Je hebt de foto ook gezien. Dat is de reden waarom ik je belde...”
Haar moeder ging naast haar op de bank zitten en trok Isabel in haar armen. Op dat moment kwamen de tranen weer te voorschijn en begon Isabel weer onbedaarlijk te huilen. Annie wiegde haar als een klein kind, maar wist nu ook weinig te zeggen, om haar dochter moed in te spreken, dus liet ze haar maar even uithuilen. Na lange tijd snikte Isabel alleen maar wat na en trok ze zich voorzichtig los uit de armen van haar moeder.
“Tot zover...jou theorie...dat Urs...”er ontsnapte weer een snik toen ze zijn naam moest uitspreken, “verliefd...op mij...is...” huilde Isabel.
Annie keek haar even aan en mompelde:
“En toch...zou ik...hebben durven wedden...” ze zweeg toen ze de blik in Isabel’s ogen zag.
“In ieder geval, ik was even verbijsterd als jij, toen ik vanmorgen deze foto zag.” ging Annie verder.
“Wat moet ik nu, mam? Met die foto te zien, besef ik nu pas, hoeveel ik van hem hou. Ik heb het gevoel, dat ik zonder hem niet kan leven. Gek eigenlijk, vermits we nooit echt...” zei Isabel met gebroken stem.
_________________