Isabel - door Kristel

[konsalik]

Wat een heleboel gebeurtenissen weer in één enkel hoofdstuk Kristel. Ik was eerst even bang dat Sebastien en ook Urs niet zouden willen praten. Ik ben blij dat ze dat in ieder geval wel hebben gedaan en het uit hebben kunnen praten.

Maar dan Isabel zij is nummertje twee die de foto fout intrepeteert. Maar waar ik me het meeste zorgen om maak zijn de boeven. Iets zegt mij dat dit helemaal fout gaat. Ik denk dat ze il divo maar ook Isabel zullen zoeken.

Nieuwe vragen dus. Je weet het wel spannend te houden meid.

Bedankt voor dit hoofdstuk weer.
_________________

mijn site klik hier

[Maria]

Hoi Kristel

Wat een mooi hoofdstuk weer. Wat een drama wat er daar gebeurt met Seb en Urs. Ik kan beide begrijpen maar David en Carlos hebben gelijk dat mag onder geen beding meer gebeuren.

Wat isabelle betreft jammer dat ze die foto zag. Ze weet natuurlijk niet dat Renee de vriendin van Seb is. Misschien moet ze Seb eens bellen om te vragen of hij ok is na dat wat gebeurd is op het concert. Krijgt ze misschien wel het hele verhaal te horen. Laten we hopen dat die ontvoerder hen niet weer in handen krijgen.

Tot volgende week weer

groeten
Maria

[Anny]

Hallo Kristel, hoi Maria (je bent me net voor met reageren )

Us en Seb doen er verstandig aan om te praten. Gelukkig kunnen ze allebei niet zonder elkaar. Maar dat die boeven uit de gevangen kan geen goed voorteken zijn. Als ze maar niet op revenche uit zijn. Ik heb het bange voorgevoel dat de mannen en ook Isabel in gevaar zijn. Hopelijk heb ik het mis.

Bedankt Kristel voor alweer een geweldig hoofdstuk

Tot maandagavond. Kom maar op ik wil meer lezen.
_________________
[img:756e51a060]http://i158.photobucket.com/albums/t105/Aqualady_2007/eigen%20ontwerpen/siggijunibl.jpg[/img:756e51a060]

[Kristel]

Hallo meiden,
Bedankt weer Conny, Maria en Anny voor jullie trouwe reacties! We naderen stilaan een climax in het verhaal en ik moet zeggen dat dit hoofdstuk echt eindigt op een "cliffhanger". Ben ik zelf wel trots op, heb het zo uitgerekend dat ik op dat moment in het verhaal kon stoppen De week gaat volgens mij op die manier wel lang duren

Hoofdstuk 29
“Je zult hem toch moeten loslaten, Isabel. Hoe moeilijk het ook is. Weet je nog, hoe ziek je bent geweest toen ze vertrokken? Met je gevoelens voor Carlos?”
“Dit is heel iets anders. Mijn gevoelens die ik had voor Carlos zijn absoluut niet te vergelijken met wat ik nu voel...”ze wachtte even, “Waarom heb ik niet eerder beseft wat ik voor hem voelde? Voor ze vertrokken, dan had dit misschien nooit gebeurd...”
Weer liepen er tranen over haar wangen.
“Zo mag je niet denken. Het is nu eenmaal zo gelopen, wie had kunnen denken, dat...” Annie maakte haar zin niet af.
Het bleef even stil, ieder was met zijn eigen gedachten bezig. Plots nam Isabel de bewuste krant terug vast en liet haar moeder het artikel lezen van de ontsnapping van Tony, Bruce, en Brian:
“En dan nog iets...heb je dit ook gelezen?”
Annie las vlug het artikel, maar keek haar dochter niet-begrijpend aan.
“Dat zijn die gangsters, die Carlos ontvoerd en Urs neergeschoten hebben...”vertelde Isabel.
“Dus dat is de reden waarom ze in de gevangenis zaten?” vroeg haar moeder.
“Ja, en ze hebben 25 jaar gekregen, maar blijkbaar is er tijdens het transport iets vreselijk misgelopen.”
Annie dacht hier even over na en vroeg toen aan Isabel:
“Waar treedt Il Divo nu op?”
“Ze beginnen nu aan Canada, over één maand zijn ze hier in Los Angeles”
“Daar zullen ze wel veilig zijn, maar als ik jou was, zou ik toch even contact opnemen met de politie. Zodat zij jou op de hoogte kunnen houden van de toestand van de zaak. Als ze hen terug te pakken krijgen, des te beter, maar als het niet zo is, voor Il Divo naar hier komt, zou ik hen toch even waarschuwen. Zodat de jongens hun security kunnen verwittigen.”
“Hen waarschuwen? Je bedoelt, dat ik hen moet bellen?” vroeg Isabel ontdaan.
“Je hoeft niet naar Urs te bellen, je hebt toch ook het nummer van Sébastien’s GSM?” suste haar moeder.
Isabel antwoordde hier niet op.
“Isabel, luister, je weet met zulke gangsters nooit. Misschien zijn ze wel belust op wraak. Is het dan niet beter dat David, Carlos, Sébastien en Urs hiervan op de hoogte worden gebracht?”
“Je zal wel gelijk hebben...” mompelde Isabel niet overtuigd, “en ‘zij’ zal ook niet willen, dat haar ‘vriend’ iets overkomt...” kon ze niet nalaten sarcastisch op te merken.

De laatste maand van hun tournee vloog voorbij volgens Isabel’s gevoel. Ze had contact opgenomen met de politie en die had Isabel – na haar verhaal te hebben gehoord - inderdaad op de hoogte gehouden. Niettegenstaande hun intensief onderzoek, was het hun niet gelukt de drie bandieten terug op te pakken. Niemand had hen gezien en de tips die de politie binnen kreeg, waren allemaal onbruikbaar. Ondertussen was het nog twee dagen voor Il Divo hun laatste concert in Los Angeles zou geven en Isabel kon haar telefoontje niet langer uitstellen. Ze zag er evenwel als een berg tegenop. Ze nam de telefoon en toetste het nummer in van Sébastien’s GSM.
‘Hoe vlugger ik dit doe, hoe vlugger dit achter de rug is.’ dacht ze, terwijl ze de telefoon hoorde overgaan.
Maar het zat Isabel echt niet mee.

De mannen van Il Divo waren in Vancouver de laatste voorbereidingen aan het treffen om te vertrekken naar Los Angeles. Iedereen was druk aan het inpakken. Urs wou juist een dikke pull in zijn koffer steken, toen hij zag, dat die helemaal niet van hem was. Hij bekeek de trui langs alle kanten en herinnerde zich dat het kledingstuk van Sébastien was; hij had die even geleend, toen ze een buitenopname hadden in Montreal waar het verschrikkelijk koud was op dat moment. Urs glimlachte en liep met de trui naar Sébastien’s kamer. Hij klopte aan.
“Ja?!” hoorde hij Sébastien zeggen.
Urs opende de deur, maar er was niemand in de kamer.
“Séb?” zei Urs.
“Ik ben in de badkamer!” riep hij terug.
“Ik heb hier een trui, die volgens mij van jou is!” antwoordde Urs.
Sébastien kwam uit de badkamer, hij was zich volop aan het scheren:
“Leg die maar op het bed, ik zal ze straks wel in de koffer gooien.”
“Oké,” terwijl Urs dit deed, ging Sébastien’s GSM.
“Wil jij die even aannemen, Urs?” terwijl hij wees op zijn gezicht, dat helemaal ingezeept was.
“Natuurlijk, geen probleem.”
Urs nam Sébastien’s telefoon aan:
“Hallo?”
“Séb?” hoorde hij een vrouwenstem voorzichtig vragen.
“Nee, je spreekt met Urs. Séb kan even niet aan de telefoon komen. Met wie spreek ik?”
Isabel sloot haar ogen bij het horen van Urs’ stem.
‘Dit kan niet waar zijn...’
Haar emoties kregen de bovenhand en ze kon geen woord meer uit haar keel krijgen. Omdat Isabel niet antwoordde, vroeg Urs nogmaals:
“Mevrouw? Bent u daar nog?”
Urs keek naar Sébastien met een verbaasd gezicht en haalde zijn schouders op.
“Blijkbaar heeft ze reeds opgehangen.” mompelde hij naar Sébastien toe en wou de telefoon afduwen.
“Néé wacht! Je spreekt met...Isabel.” zei ze gejaagd.
Ze moest hen waarschuwen, ook al was het Urs die de telefoon aannam. Urs werd lijkbleek:
“Isa...bel?” herhaalde hij verdwaasd.
Bij het horen van haar naam werden Sébastien’s ogen groot van verbazing. Hij veegde vlug zijn gezicht af en kwam verder de kamer in. Isabel dacht razendsnel na en besloot zo zakelijk mogelijk te blijven, voor zover ze dat kon natuurlijk:
“Urs, ik bel even om jullie te waarschuwen.” zei ze moeizaam.
“Waarschuwen?”
Urs vervloekte zichzelf, toen hij besefte, dat hij meer leek op een papegaai, dan op een volwassen man met hersens in zijn hoofd. Hij haalde diep adem en vroeg:
“Waarvoor?”
“Een maand geleden zijn tijdens een gevangenentransport Tony, Brian en Bruce ontsnapt. Tot hiertoe heeft de politie hen nog niet kunnen vinden. Vermits jullie over twee dagen naar Los Angeles komen, is het misschien beter dat jullie security-mensen gewaarschuwd worden. Je weet met deze gangsters maar nooit...Per slot van rekening is het door jullie dat ze in de gevangenis zijn beland. Ze worden beschouwd als zeer gevaarlijk en zijn ook gewapend.” eindigde ze haar verhaal.
Het bleef even stil aan de andere kant; Urs was duidelijk onder de indruk.
“Het zou misschien beter zijn, dat jullie niet naar Los Angeles kwamen, om geen risico’s te lopen...” opperde ze.
“Dat kunnen we niet maken. Ons laatste concert is daar, de zaal is al maanden uitverkocht. Maar we zullen inderdaad onze mensen verwittigen, bedankt.” toen ging hij zacht verder, wetende dat Sébastien alles kon horen: “Hoe gaat het met je, Isabel?”
Die zachte warme bezorgde stem van Urs, was meer dan ze kon verdragen. Hij had het recht niet zo vriendelijk tegen haar te zijn. In plaats van op zijn vraag te antwoorden zei ze met verdrietige stem:
“In ieder geval gaat het met jou uitstekend, heb ik begrepen. Veel succes met jullie laatste concert. Hopelijk was mijn waarschuwing overbodig. Doe de groeten aan David, Carlos en Séb.”
Toen duwde ze het toestel uit.
Urs keek naar het GSM-toestel alsof het elk moment tot leven zou komen. Hij legde het voorzichtig terug op tafel en liet zich in een stoel zakken. Sébastien liep naar hem toe en vroeg:
“Wat was dat allemaal?”
In het kort vertelde Urs, wat Isabel hem gezegd had.
“Tony, Brian en Bruce? We kunnen inderdaad niet voorzichtig genoeg zijn. Die gasten deinzen voor niets terug, dat hebben Carlos en jij wel ondervonden. Goed dat Isabel ons verwittigd heeft.” reageerde Sébastien, toen ging hij verder: “wat zei ze toen je vroeg hoe het met haar ging?”
“Daar antwoordde ze eigenlijk niet op, ze zei alleen maar, dat het met mij uitstekend ging, volgens haar. Ik begrijp er niets van.”
“Waarom zou ze zoiets zeggen?” dacht Sébastien luidop.
Urs haalde zijn schouders op:
“Over twee dagen zijn we in Los Angeles. Na het concert wil ik eens en voor altijd duidelijkheid wat Isabel betreft. Dit sleept al te lang aan.”

Het was de avond van hun concert in Los Angeles. De mannen van Il Divo hadden hun security verwittigd inzake de ontsnapping en ook de politie was op de hoogte gebracht van hun terugkeer. Ze zouden een extra oogje in het zeil houden.
“Onze laatste avond, jongens.” zei David in de kleedkamer, “Ik ben er niet echt rouwig om, we zijn echt wel toe aan wat rust.”
“Ja,” beaamde Carlos, “negen maanden is wel erg lang.”
“Om maar te zwijgen van de jet-lag, waar we constant last van hadden...” merkte Urs op.
“We zullen vanavond de fans trakteren op een prachtig optreden. En daarna zijn we drie maanden vrij. Het zal welkom zijn...” zuchtte Sébastien.
The Greek Theatre daverde op zijn grondvesten tijdens hun show, het publiek was laaiend enthousiast en omdat het hun laatste concert was, gaven de jongens alles wat ze in zich hadden. Doodmoe maar tevreden namen ze afscheid van het publiek. David, Carlos, Urs en Sébastien namen een douche in hun kleedkamers, trokken andere kleren aan en liepen toen naar hun klaarstaande wagen achter het concertgebouw. Ze stapten vlug in voor de fans hun in de gaten kregen en de wagen vertrok met gierende banden. De wagen reed met hoge snelheid de autoweg op. Renée, die Sébastien had willen verrassen met haar aanwezigheid, stapte vlug in haar huurwagen en volgde hen. De mannen van Il Divo keken elkaar verbaasd aan door het roekeloze rijgedrag van de chauffeur. Net toen David op het donkere raampje wou kloppen om te vragen wat rustiger te rijden, kwam de auto bruusk tot stilstand. De autoportieren vlogen open en Tony en Brian stapten in, met hun revolvers in de aanslag. Toen vertrok de wagen weer met hoge snelheid. Dodelijk verschrikt keken de mannen van Il Divo naar hun belagers.
“Hallo, jongens! Lang geleden, nietwaar?” grijnsde Tony.
Niemand antwoordde, de angst sloeg David, Carlos, Urs en Sébastien om het hart.
“Jullie zullen ondertussen het verhaal wel gehoord hebben van onze ontsnapping en hier hebben we een maand op gewacht. Niettegenstaande, dat aan het concertgebouw veel security en politie rondliep, is het ons toch gelukt om jullie te ontvoeren.” ging Tony verder.
“Wat...is er...met onze chauffeur...gebeurd?” stamelde Sébastien.
“Dat wil je echt niet weten...”antwoordde Brian met een brede glimlach op zijn gezicht.
Even later stopte de wagen. Bruce, die achter het stuur had gezeten, opende de portieren en Brian en Tony, gebaarden hen uit de wagen te stappen. Toen iedereen uitgestapt was, zagen de mannen van Il Divo dat ze op een donkere landweg waren beland op een open plek aan de rand van een bos. De enige verlichting kwam van de koplampen van de wagen.
“Voordat jullie fantasie volledig op hol slaat, wil ik jullie wel zeggen, dat het niet onze bedoeling is, jullie te vermoorden. Althans niet alle vier. Toen de rechter de straf uitsprak van 25 jaar, konden we er ook niet mee lachen. Eén van jullie zal deze nacht een langzame en vooral pijnlijke dood sterven. De rest is vrij om te gaan en staan waar hij wil... Het gaat er ons maar om, dat Il Divo vanavond gebroken wordt,” vertelde Tony kalm, toen ging hij verder: “de vraag is natuurlijk wie de “gelukkige” is. Zijn er vrijwilligers?”
De drie gangsters begonnen onbedaarlijk te lachen. David, Carlos, Urs en Sébastien, keken de bandieten alleen maar aan; de doodsangst stond in hun ogen te lezen.
“Nee?” vervolgde Tony, toen niemand reageerde, “dat hadden we ook niet verwacht. Daarom hebben we zelf al besproken wie het zou worden...”
_________________

[konsalik]

Hoi Kristel

Wat een geweldig hoofdstuk al ziet het er voor de mannen niet goed uit. Wie willen ze vermoorden? En is er wellicht toch hulp onderweg. Misschien is de chauffeur al gevonden en schreef je niet dat Renee in een huurauto volgde?

Waarom willen ze IL Divo kapot maken? En Isabel wat kan zij nog doen?
JE laat ons mooi met een klifhanger zitten....... Tot volgende week meid. Toppie geschreven
_________________

mijn site klik hier

[Maria]

Kristel wat doe je? Je laat ons in spanning op een heel vervelend ogenblik. Wie van de mannen is in gevaar? Waarom ze het doen is wel duidelijk. Ze willen geen Il Divo meer. Willen ze Carlos alsnog vermoorden? Of Urs omdat hij Carlos te hulp kwam.
En Isabel kan zij hier iets aan doen? Denkelijk niet want ze weet het niet. Dat heeft security weer slecht geregeld zo

[Anny]

Cliffhangertje? Kristel toch dit is een regelrecht drama. Het maakt niet uit wie van de mannen ze op het oog hebben. Ik vind het erg voor allemaal. Laten we hopen dat Renee iets kan doen. Volgens mij maakt zij de beste kans om bij hen te komen. Ze volgde de auto toch?

Hopelijk kom je maandag met de ontknoping. Hier krijg ik het helemaal koud van.
_________________
[img:756e51a060]http://i158.photobucket.com/albums/t105/Aqualady_2007/eigen%20ontwerpen/siggijunibl.jpg[/img:756e51a060]

[Kristel]

Hoi dames,
Een beetje laat vandaag, maar vergeten doe ik jullie niet. Bedankt weer Maria, Conny en Anny voor jullie reacties. Sorry voor de manier waarop ik het vorige hoofdstuk geëindigd ben, maar ik kon het niet laten .
Ik moet jullie wel waarschuwen: de volgende twee hoofdstukken gaan er wel hard aan toe, maar blijf lezen alsjeblief!
Hier gaan we dan:

Hoofdstuk 30
Hij zweeg even en keek van de één naar de ander:
“Het gaat om iemand, die wel heel heldhaftig is, als er het op aankomt, om een schone blondine haar leven te redden – hoe heette ze ook alweer...Isabel? - en de kogel voor haar op te vangen.”
Tony keek plots recht in de ogen van Urs:
“Jij wordt het, Urs.”
Urs sloot zijn ogen, haalde beverig adem, maar zei niets.
“Bruce, bindt Urs’ handen op zijn rug en breng hem naar de auto.” beval Tony.
“Néé! Laat hem gaan! Neem mij in de plaats! Wat maakt het voor jullie uit, wie er vermoordt wordt?”
Dat was de stem van Sébastien. De drie gangsters keken hem verwonderd aan.
“Het maakt ons inderdaad niet uit, maar...” verder kwam Tony niet want hij werd onderbroken door Urs:
“Nee Séb,” zei hij zacht, “laat het. Denk aan Renée. Ik wil niet, dat je mijn plaats inneemt...”
“Je hoort het, en je moet een stervende man zijn laatste wens respecteren, niet?” zei Tony grijnzend.
Urs handen werden op zijn rug gebonden. Bruce greep Urs bij de arm en trok hem mee naar de wagen. Toen Urs op het punt stond in de wagen te stappen, kreeg hij van Brian een harde duw in zijn rug, zodat hij met zijn hoofd zwaar tegen de rand van het autoportier beukte. Urs wankelde op zijn benen, maar bleef overeind; hij zakte tegen de wagen en iedereen zag bloed uit een gapende hoofdwonde over zijn gezicht stromen. Op dat moment ging Carlos door het lint en vloog Brian aan. Hij sloeg hem keihard in het gezicht, zodat deze achteruit tuimelde. Brian greep naar zijn revolver en richtte die op Carlos, maar Tony sloeg het wapen uit zijn handen.
“Hou op, Brian! Het is je verdiende loon! Waarom deed je dat, in godsnaam?!”
Brian keek naar Tony en stamelde:
“Ik dacht, dat...”
Maar Tony onderbrak hem:
“Jij hoeft niet te denken, daar komen problemen van. Stap in de auto!”
Tony ging naar Urs toe, die lijkbleek nog steeds tegen de wagen geleund stond.
“Brian is een idioot!” mompelde Tony, “Ga in de wagen, Urs.”
Urs stapte in en legde vermoeid zijn hoofd tegen de kopsteun van de auto. Hij had het gevoel alsof zijn hoofd uiteen ging barsten. Bruce stapte achter het stuur en voor Tony het portier dicht deed, zei hij tegen Carlos, David en Sébastien:
“Heb nog een goed leven, jongens! De groeten!”
Even later verdween de wagen met hoge snelheid.

Sébastien liet zich op zijn knieën vallen en schreeuwde het uit:
“Néé! Dit kan niet echt gebeuren! Dit kan niet waar zijn!”
Carlos en David, allebei lijkbleek van wat er gebeurd was, kwamen op hem toe en legden hun handen op Sébastien’s schouders.
“We moeten de politie verwittigen, zo snel mogelijk!” zei David na lange tijd.
“De politie verwittigen? Hoe? We zitten hier op een godvergeten plek! Onze GSM’s hebben hier totaal geen bereik! Hoe lang zal het duren voor we terug in de stad zijn? En hoeveel tijd heeft Urs nog? Wat gaan ze met hem doen? Oh, ik mag er niet aan denken!” zei Sébastien kompleet overstuur.
Op dat moment kwam er langzaam een auto de landweg opgereden en stopte vlak bij hun. Ze keken alledrie stomverbaasd op toen Renée uit de wagen stapte:
“Wat is er gebeurd? Wat doen jullie hier? Waar is Urs?” vroeg ze.
Sébastien sprong recht en vloog in haar armen:
“Oh Renée, ik ben nog nooit zo blij geweest jou te zien! Hoe wist je dat we hier waren?”
“Ik ben jullie gevolgd vanaf het concertgebouw, maar jullie wagen reed zo snel, dat ik hem even kwijt raakte. Ik moest even zoeken, maar toen zag ik bandensporen op deze weg en...”
Verder kwam ze niet want Sébastien begon haar te overladen met kussen:
“We moeten onmiddellijk terug naar de stad om de politie te verwittigen! De gangsters waar Isabel ons voor gewaarschuwd had, hebben ons ontvoerd en Urs meegenomen! Ze gaan hem vannacht vermoorden! We hebben geen tijd te verliezen!”
Ze stapten allemaal in de auto en Sébastien brak alle snelheidsrecords om zo vlug mogelijk terug in de stad te geraken. Ze stormden het politiebureau binnen en vertelden hun hele verhaal aan de inspecteur die met de ontsnapping van Tony, Brian en Bruce belast was. De inspecteur zette al zijn bruikbare mannen in om een grote klopjacht te organizeren.
“Ga terug naar jullie hotel,” zei hij tegen Sébastien, Carlos en David, “van het ogenblik dat we iets meer weten, zal ik jullie verwittigen.”
Toen ze buitenstonden, zei Sébastien:
“Ik stap naar de media! Hoe meer mensen we kunnen bereiken, hoe beter!”

Isabel zat naar een laatavond-film te kijken, toen deze plots onderbroken werd voor een nieuwsflash.
‘Wat nu weer?’ zuchtte ze
“We onderbreken het programma even voor een speciaal nieuwsbericht.” zei de omroepster.
Tot Isabel’s grote verbazing kwam Sébastien in beeld met volgende boodschap:
“Sorry voor het onderbreken van het programma. Voor de mensen, die mij niet kennen: ik ben Sébastien Izambard en ben één van de zangers van Il Divo.”
Hij kreeg moeite om zijn emoties onder controle te houden: “Vanavond zijn wij ontvoerd door drie gangsters, die een maand geleden uit de gevangenis ontsnapt zijn.”
Isabel ogen werden groot van angst voor wat er ging volgen:
“Op een verlaten landweg hebben ze ons vrij gelaten, dat wil zeggen...”
Sébastien kon niet verder praten, hij kreeg het erg moeilijk.
Even later kwam David in beeld:
“Dat wil zeggen: drie van ons. Het vierde lid van Il Divo, namelijk Urs Bühler, hebben ze meegenomen met de belofte dat...”
Ook David haperde even:
“Met de belofte dat ze hem vannacht zouden vermoorden...”
De foto van Urs kwam in beeld en daarachter de foto’s van Tony, Brian en Bruce.
“Als iemand iets gezien of gehoord heeft, hoe onbelangrijk het ook mag lijken, vragen wij dringend om het dichtsbijzijnde politiekantoor te verwittigen.” ging David verder.
Isabel keek geschokt naar het beeldscherm en kon haar oren niet geloven.
‘Vermoorden?! Gaan ze Urs vannacht vermoorden?!’ dacht ze radeloos, terwijl ze op haar horloge keek: het was 02.00 uur! ‘Hoeveel tijd had hij nog? Wat gingen ze met hem doen? Oh nee!’
Ook John en Annie hadden het nieuwsbericht gezien en Annie belde onmiddellijk naar haar dochter:
“Isabel, heb je het nieuws gezien?” viel Annie met de deur in huis.
“Ja...” mompelde Isabel met verstikte stem, “ik ben radeloos, ik weet niet wat ik moet doen....ik kan ook eigenlijk niets doen...”
“Niet wanhopen, Isabel, misschien vindt de politie hem nog wel op tijd...” probeerde Annie.
“Ze gaan hem vannacht vermoorden, mam. Het is nu al voorbij 02.00 uur. Dan zullen ze toch erg snel moeten zijn...”
Isabel moest even slikken:
“Dan heb ik nog liever, dat hij dolgelukkig wordt met zijn nieuwe vriendin...”
Het bleef even stil aan de andere kant van de lijn, toen vroeg haar moeder zachtjes:
“Hou je zoveel van hem, Isabel?”
Isabel kon niet meer antwoorden en verbrak snikkend het gesprek. Even later ging haar GSM. Ze probeerde zich wat te herstellen alvorens ze opnam:
“Hallo?” zei ze met trillende stem.
“Isabel?...Je spreekt met...Carlos...”
“Carlos?” herhaalde ze stomverbaasd.
“Heb je het nieuws reeds gehoord?” vroeg hij zachtjes.
“Ja...ik weet niet...hoe is dit gebeurd?” stamelde ze.
Carlos deed haar het hele verhaal; hij vertelde alleen niet, wat Brian met Urs had gedaan voor ze vertrokken.
“Ik wou je dit alleen maar vertellen; je zal wel geschrokken zijn, toen je het bericht op TV zag...”
“Inderdaad, Carlos. En wat nu?”
“De politie heeft een grootscheepse klopjacht ingezet. We kunnen niet meer doen dan afwachten...om gek van te worden...”mompelde hij.
“Ik begrijp wat je bedoelt...laat je me iets weten als er nieuws is?” vroeg Isabel.
“Natuurlijk, daar mag je op rekenen.” antwoordde Carlos en ze verbraken het gesprek.

Tony zat naast Urs in de wagen, die ondertussen terug de snelweg was opgereden. Tony keek zijdelings naar Urs, die met zijn hoofd achterover geleund de andere kant opkeek.
“Mag ik die wonde eens zien, Urs?” vroeg Tony.
Urs draaide langzaam zijn hoofd naar hem toe; de wonde bloedde nog steeds en het bloed liep over zijn gezicht langs zijn hals op zijn hemd.
“Brian, wat bezielt jou soms toch? Heb jij totaal geen hersens in je hoofd?” siste Tony.
Brian antwoordde niet en keek strak voor zich uit. In plaats daarvan mompelde Urs:
“Waarom....maak je je....zo druk? Je bent....toch van plan...me te...vermoorden. Wat maakt...het dan uit?”
“Ja, maar ik heb ook gezegd “langzaam”. Op deze manier gaat het wel erg snel.” glimlachte Tony.
Hij dacht even na, zocht in de zakken van Urs’ jeans en vond een schone zakdoek.
“Luister, ik zal je losmaken en je handen langs voor vastbinden. Dan kun je die zakdoek tegen de wonde drukken. Misschien stopt ze dan met bloeden. Maar geen grappen, oké?” vervolgde Tony.
Urs antwoordde niet en boog langzaam naar voor, Tony maakte hem los en bond zijn handen onmiddellijk terug vast vooraan. Hij drukt Urs de zakdoek in zijn handen. Deze duwde hem zachtjes tegen de wonde; zijn gezicht vertrok van pijn. Hij leunde vermoeid terug achterover tegen de kopsteun van de auto. Na een tijdje verminderde de wagen vaart en draaide een zijweg in, tot hij stilstond voor de oude fabriek waar alles begonnen was.
Brian en Bruce trokken Urs uit de wagen en hielden hem stevig vast.
“Dit gebouw komt je wel bekend voor, zeker, Urs?” vroeg Tony, “Hier heb je het leven van Isabel gered, weet je nog?”
Bij het horen van haar naam, ging er een steek door Urs’ hart. Op dat moment besefte hij, dat hij haar nooit meer zou zien. Hij sloot even zijn ogen. Tony bekeek hem aandachtig:
“Volgens mij heb je het zwaar te pakken voor haar, is het niet?”
Urs keek Tony met nietszeggende ogen aan en reageerde niet.
“Breng hem naar binnen, jongens, we moeten voortmaken.”
Ze gingen de fabriek binnen en liepen naar een grote opslagruimte. Tony beval Brian en Bruce om Urs’ handen vast te maken aan een haak die uit het plafond stak. Tony ging achter Urs staan en fluisterde zachtjes in zijn oor:
“Heb je enig idee, wat we met je van plan zijn?”
Urs reageerde totaal niet. Het volgende ogenblik scheurde Tony het hemd op Urs’ rug open. Deze haalde beverig adem en begon een idee te krijgen van wat er zou gebeuren.
“Niet?” ging Tony verder, “ik zal je een hint geven...”
Hij knikte naar Brian. Brian liet met een voldane grijns een zweep knallen. Urs werd lijkbleek, de doodsangst stond in zijn ogen te lezen bij het horen van dat geluid en zijn ademhaling ging gejaagd.
“Ik denk, dat hij het nu wel begrepen heeft.” mompelde Tony, terwijl hij voor Urs ging staan en hem aankeek, “begin maar, Brian.”
_________________

[konsalik]

Wat een griezels zijn dat om urs ook nog langzaam en met veel pijn te willen doden. Arme Urs hij moet wel doodsbang zijn.
Maar Isabel is wel zo slim om op de oude schuilplaas te komen. Of misschien wel een van de andere mannen

Het blijft wel spannend zo. Super hoofdstuk weer.
_________________

mijn site klik hier

[Anny]

Hoi Kristel wat een hoofdstuk weer zeg. Spannend en ook ik maak me zorgen om Urs. Wat een verschrikkelijke kerels. En wat schieten ze er mee op? Is het alleen maar om Il Divo uit elkaar te krijgen? MAar waarom?
Ik denk net als Conny dat die oude schuilplaats een verkeerde keuze van de daders blijkt te zijn. Isabel en ook Carlos, David en Sebastien weten die te vinden.

Ben benieuwd hoe dit verder gaat ze willen Urs zien lijden anders lappen ze hem niet eerst op voor ze verder gaan. Stelletje sadisten.

Goed geschreven hoofdstuk weer Kristel
_________________
[img:756e51a060]http://i158.photobucket.com/albums/t105/Aqualady_2007/eigen%20ontwerpen/siggijunibl.jpg[/img:756e51a060]

[Maria]

Kristel ik voel me wit wegtrekken hier Wat gaat er in hemelsnaam met Urs gebeuren. Die arme man. En wat een verschrikkelijke kerels, die deinzen voor niks terug lijkt het wel. Hopelijk overleeft hij het zodat hij Isabelle weer kan zien. Zou toch verschrikkelijk zijn als hem iets overkwam.

Bedankt voor dit spannende hoofdstuk, ik zat op het puntje van mijn stoel

[Kristel]

Hoi dames,
Hier ben ik weer! Bedankt voor jullie reacties, het is uiteindelijk de bedoeling dat jullie het spannend blijven vinden. Stel je voor dat dit verfilmd wordt!
En Anny, om even op jouw vraag te antwoorden waarom die gangsters dat doen: omdat ze belust zijn op wraak, en omdat het 3 psychopaten zijn. Zo stel ik ze me in ieder geval voor. We gaan verder, ik heb het vorige week reeds gezegd, maar dit hoofdstuk is nog iets heftiger dan het vorige

Hoofdstuk 31
Urs’ hart ging als een razende tekeer; het volgende moment liet Brian de zweep uit alle macht tegen Urs’ rug knallen. Deze schreeuwde het uit van de pijn; zijn rug werd door de zweepslag open gereten. Brian sloeg een tweede maal en Urs’ lichaam ging mee op de kracht van de slag. Nogmaals slaakte Urs een onmenselijke kreet van pijn. Urs zakte door zijn benen, maar zijn handen hingen nog steeds vast aan de haak boven zijn hoofd. Het bloed stroomde van zijn rug. Hij kreunde bij elke slag, die hij moest incasseren. Na de tiende slag, zakte Urs’ hoofd op zijn borst en kwam er geen geluid meer over zijn lippen. Op dat moment gebaarde Tony, dat Brian moest ophouden. Tony ging voor Urs staan, greep zijn haar vast en trok zijn hoofd achterover: tot zijn stomme verbazing was Urs nog steeds bij bewustzijn en keek hij Tony vol walging aan:
“Ik had...je moeten...vermoorden...toen ik...de kans...had...” kreunde Urs.
“Inderdaad, maar daar is het nu te laat voor. Ik had verwacht dat je nu wel bewusteloos zou zijn, Urs. Je bent sterker dan ik dacht. Pech voor...” verder kwam Tony niet, want Urs spuugde hem in het gezicht.
Urs draaide zijn hoofd weg en sloot zijn ogen, omdat hij zag dat Bruce hem in het gezicht wou slaan. Maar Tony hield hem tegen:
“Nee, wacht, Bruce. Ik weet iets veel beter.” Tony fluisterde iets in Bruce’s oor, deze glimlachte en zei:
“Natuurlijk, Tony. Ik zorg er onmiddellijk voor.” en weg was hij.
Tony greep Urs’ haar zo strak vast, dat Urs zijn hoofd niet meer kon bewegen:
“Dat had je beter niet gedaan, Urs.” fluisterde hij in zijn oor.
Even later was Bruce terug:
“Ik heb het gevraagde, Tony.” Tony liep naar Bruce toe, zodat Urs niet kon zien wat er gebeurde. Hij hoorde Tony fluisteren:
“Geef mij ook een beetje, Bruce.”
Toen ging Tony terug voor Urs staan en zei:
“Het volgende deel op ons programma. Ik moet eerlijk toegeven, dat ik dit niet voorzien had, maar ik had ook niet verwacht, dat je je nu nog zou verzetten...”
Bij deze woorden sloeg hij hard op Urs’ hoofdwonde, zodat deze terug begon te bloeden. Urs kromp ineen van de pijn, maar hij maakte geen geluid. Toen liet hij aan Urs zien wat hij in zijn hand had: zout. Urs werd lijkbleek en trok zijn hoofd zover mogelijk achteruit; maar Tony hield hem tegen en strooide een klein portie zout in de open hoofdwonde van Urs. Weer gilde Urs het uit van de pijn. Kort daarop strooide Bruce een grote hoeveelheid zout over de bloedende wonden op de rug van Urs. Kreunend zakte Urs eindelijk weg in een verlossende zwarte duisternis. Tony tilde zijn hoofd op:
“Hij is bewusteloos. Dat heeft lang geduurd. Des te beter: als hij al bij de eerste zweepslag het bewustzijn had verloren, is er voor ons ook niets aan.” zei Tony terwijl hij het gescheurde hemd van Urs’ lichaam trok.
“Maak hem los en gooi hem in de koelkamer, kan hij wat bekomen.”
Brian en Bruce maakten Urs los en sleepten hem naar een vrieskamer, die ze even tevoren op -10°C hadden gezet. Ze lieten hem los en sloten de kamer af.
“Gaan jullie wat bier en eten halen, terwijl ik bedenk, wat onze volgende stap wordt.” zei Tony toen ze terugkwamen.
Brian en Bruce knikten en vertrokken. Een kwartier later kwam Urs bij bewustzijn. Hij probeerde zich te oriënteren, maar had geen idee waar hij zich bevond. Waar het ook was, het was er in ieder geval verschrikkelijk koud. Hij trachtte zich op te richten, maar een brandende pijn schoot door zijn rug en kreunend zakte hij terug op de grond. Hij sloeg zijn armen om zich heen en trok zijn benen op om zich tegen de kou te beschermen, maar veel hielp het niet.
Brian en Bruce kwamen helemaal in paniek terug de fabriek binnengestormd:
“Tony, we moeten hier zo vlug mogelijk weg!” hijgde Bruce, “De politie is met man en macht naar ons op zoek! Ze hebben een ware klopjacht ingezet! Zelfs Sébastien Izambard en David Miller hebben via de media het publiek toegesproken! Daardoor zijn onze foto’s op TV gekomen! Als iemand ons ziet en herkent zijn we de klos!”
“Verdomme!” vloekte Tony, “Oké, dan moeten we ons sneller van Urs ontdoen, dan we gepland hadden. We zullen een deel van onze plannen moeten overslaan. Ik weet een perfecte plaats om hem zijn laatste uren te laten beleven. Ga hem halen en gooi hem in de pick-up.”
De auto van Il Divo hadden ze op een verlaten weg gedumpt. De nummerplaat was geseind, dus dan zou de politie hen zo te pakken krijgen. Brian en Bruce liepen naar de koelkamer; ondertussen lag Urs daar toch al een half uur in. Ze deden de deur open en zagen Urs rillend ineengedoken van de kou op de grond liggen.
“Kom, je bent volgens mij genoeg afgekoeld.” zei Brian, terwijl hij en Bruce, Urs bij armen en benen pakte, en hem naar de pick-up droegen. Ze gooiden Urs in de laadbak als een zandzak. Toen hij neerkwam op het koude metaal kon hij een kreet van pijn niet onderdrukken. Het was een verschrikkelijk koude nacht voor Los Angeles, er stond een strakke noorderwind. Terwijl de pick-up vertrok, maakte Urs de helste rit van zijn leven mee. Hij werd van de ene kant naar de andere kant geslingerd in de laadbak. Gekleed in alleen een jeans en een half uur in de koelkamer, was Urs tot op het bot verkleumd van de kou. Eindelijk kwam de wagen tot stilstand. De laadbak werd ontgrendeld en Brian en Bruce haalden Urs uit de wagen. Toen ze naast de wagen stonden, zag Urs dat ze aan de kust waren aangekomen. De oceaan ging wild tekeer, door de strakke wind. Hij hing tussen Brian en Bruce in; Urs was te zwak om nog op zijn benen te staan en kon het rillen van zijn lichaam niet onder controle houden.
“We zijn bij je laatste rustplaats aangekomen, Urs.” grijnsde Tony.
Ze liepen door een rotsformatie dicht bij het water:
“Hier gaan we je op het strand vastbinden en vermits het tij aan het opkomen is, is het de bedoeling, dat je uiteindelijk verdrinkt.” ging Tony verder.
Urs probeerde zich met zijn laatste krachten los te rukken, maar hij was teveel verzwakt door het bloedverlies om zich tegen deze mannen te kunnen verzetten. De drie gangster lachten alleen maar. Brian en Bruce sleurden Urs het strand op, legden hem neer en hielden hem in bedwang tot Tony vier paaltjes in de grond geklopt had. Tony bond Urs’ ene arm aan één van de paaltjes vast met nylondraad, terwijl Bruce zijn andere arm vastbond. De nylondraad drong diep in het vlees van Urs en hij kreunde van de pijn. Urs keek Tony met half gesloten ogen aan en rilde over heel zijn lichaam. Zijn ademhaling ging heel onregelmatig. Ondertussen bond Brian de voeten van Urs aan de twee overgebleven paaltjes vast. Ook hier drong de nylondraad diep in Urs’ enkels. De bandieten ging op de rotsen zitten en keken toe hoe het ijskoude water Urs regelmatig overspoelde. Telkens dit gebeurde moesten ze alle drie hartelijk lachen.
“Oh God! Laat het...alsjeblief vlug...voorbij zijn...”fluisterde Urs met gesloten ogen.
Wat Tony, Brian en Bruce niet wisten, was dat ze Urs hadden vastgebonden op het privéstrand van John en Annie Cooper, de ouders van Isabel. Het strandhuis was in de rosten gebouwd en omdat het pikdonker was, was dit niet te zien vanaf de kust.

John en Annie waren rond 03.00 uur naar bed gegaan, maar geen van beiden kon de slaap vatten. Plots hoorden ze een geluid buiten.
“John, heb je dat gehoord?” vroeg Annie fluisterend, “Het lijkt wel op gelach.”
“Inderdaad, ik ga wel even kijken. Misschien een paar tieners, die wat lol willen maken. Alhoewel het er geen nacht voor is, het is verschrikkelijk koud.”
John stond op en begaf zich naar de veranda. Op dat moment kwam de maan achter een wolk vandaan en verlichtte de kuststrook. Hij zag drie mannen op de rotsen zitten aan het einde van het strand en hij zag ook iets in het zand liggen, maar hij kon van zover niet zien wat het was. Hij rende naar zijn studeerkamer en haalde zijn verrekijker. Toen hij terug naar de veranda liep, kwam Annie juist uit de slaapkamer en wou het licht aandoen.
“Néé!” fluisterde John dringend, “laat het licht uit, lieverd. Er is iets gaande op het strand, wat mij zeer verdacht lijkt.”
Hij zette zijn verrekijker aan zijn ogen en keek terug het strand op. De maan was terug achter de wolken verdwenen en John kon niets meer zien. Hij vloekte binnensmonds. Hij hoorde alleen het gelach van de drie mannen. Toen de maan even later weer te voorschijn kwam en hij door zijn verrekijker keek, kon hij een kreet van afschuw niet onderdrukken:
“Oh nee!” mompelde hij; toen tegen zijn vrouw: “Ze hebben daar een man vastgebonden op het strand, dicht bij het water, bijna volledig naakt en daar het tij aan het opkomen is, wordt hij regelmatig overspoeld door wilde golven. Ik denk, dat het de bedoeling is, dat hij op die manier verdrinkt, en die drie gasten staan daar gewoon op te zien...”
John keek weer door zijn verrekijker en zag op dat moment de mannen naar hun auto lopen en vertrekken; hij had nog net de tijd om hun nummerplaat te zien.
“Annie, bel onmiddellijk de politie en geef ze de nummerplaat door,” zei John, terwijl hij het kenteken op een papiertje schreef.
Toen liep hij naar de keuken en haalde een lang mes te voorschijn:
“Ik ga kijken of ik die man kan helpen; als het nog niet te laat is...Ik neem mijn GSM mee, als er iets is bel ik je wel op. Jij blijft binnen, schat.”
John gaf zijn vrouw een kus en liep naar de verandadeur.
“John, wees alsjeblief voorzichtig.” smeekte Annie.
John rende naar het water toe, waar Urs meer dood dan levend vastgebonden lag. Urs hoorde voetstappen en keek langzaam opzij. Hij zag een grote man met een lang mes op zich afkomen. Hij begon wild aan zijn boeien te rukken, waardoor de nylondraad nog dieper in zijn polsen en enkels sneed; het bloed stroomde over zijn armen en voeten.
“Néé...alsjeblief...doe me geen pijn...ik... kan...niet meer...”smeekte Urs.
Toen John bij de vastgebonden man aangekomen was, schrok hij zich te pletter: het was Urs Bühler! Hij was zo in shock, dat hij totaal niet reageerde op het moment dat er een wilde golf aankwam, die uiteenspatte op Urs’ lichaam. Deze kreunde en snakte naar adem. John schrok op en kwam in actie:
“Ik ga jou helemaal geen pijn doen,” zei hij, terwijl hij de boeien rond Urs’ handen en enkels begon los te snijden:
“Ik kom je helpen.”
Er kwam opnieuw een golf aan, John greep Urs bliksemsnel bij de armen en sleurde hem bij het water vandaan. Net op tijd: de golf spatte met een geweldige kracht uiteen op het strand. John knielde naast Urs neer: zijn lange zwarte haar kleefde in natte slierten tegen zijn hoofd en hij rilde over zijn hele lichaam. John trok snel zijn kamerjas uit en legde die over Urs. Hij zag de zware hoofdwonde en de kwetsuren die de nylondraad had achtergelaten. Verder zag John niet direkt iets, buiten het feit dat Urs verschrikkelijk koud aanvoelde.
“Meneer Bühler, kan je me horen?” vroeg John zachtjes.
Urs lag met gesloten ogen in het zand en sloeg langzaam zijn ogen op, hij knikte zwakjes.
_________________

[konsalik]

Hoi Kristel

Goddank hij is gevonden en nog wel door de vader van isabelle. Maar wat heeft hij niet allemaal moeten doormaken. Gelukkig kan Isabelle weer voor hem zorgen. Komt het eindelijk goed met hem.

Bedankt voor dit spannende hoofdstuk
_________________

mijn site klik hier

[Anny]

Hoi Kristel

Ik was wel benieuwd hoe het verder zou gaan. Die arme Urs. Hopelijk pakken ze die kerels nog maar gelukkig is Urs nu veilig bij de ouders van Isabelle

Hij zal wel naar het ziekenhuis moeten maar ik neem net als Conny aan dat Isabelle hem terzijde zal staan.
_________________
[img:756e51a060]http://i158.photobucket.com/albums/t105/Aqualady_2007/eigen%20ontwerpen/siggijunibl.jpg[/img:756e51a060]

[Maria]

Hoi Kristel

Aan de ene kant ben ik opgelucht dat urs nu weer in veiligheid is maar aan de andere kant maak ik me toch wel zorgen om hem. Ze hebben hem wel erg toegetakeld. Hopelijk komt hij er weer helemaal bovenop. Wat een geluk dat Isabelles ouders hem vinden op het strand. Zij zorgen er vast wel voor dat ze bij elkaar komen. Ze weten immers wat hun dochter voor deze man voelt.

Geweldig hoofdstuk dat ik met gemengde gevoelens gelezen heb.