Bonnie & Clyde - door Conny Konsalik

[konsalik]

Kristel en Maria bedankt voor jullie reacties. Jullie hebben gelijk. Stilte voor de storm. Lees zelf maar zou ik zeggen.

liefs

Conny

Hoofdstuk 36
Maria nadert de grens en is in dubio over de laatste woorden die Carlos haar na riep. Ze zouden allebei gezocht worden? Nu twijfelt ze er over of het verstandig is de grens over te gaan. Na een tijdje wikken en wegen besluit ze de gok toch te nemen. Misschien is de controle wel niet zo streng vandaag. Eerst komt ze bij de Zwitserse douane die haar door wenkt. Ze haalt opgelucht adem. De Italiaanse douane wil even later, echter haar papieren zien. Ze krijgt het er warm van maar geeft wel haar papieren af.
“Mevrouw Gonzales, wilt u even uitstappen en mee naar het kantoor komen, we hebben een paar vragen voor u” vraagt de beambte vriendelijk. Even overweegt ze te vluchten maar dan moet ze eerst haar auto weer starten en dat vraagt weer tijd. Ze besluit haar meewerking te verlenen. Misschien betreft het hier een routine onderzoek. Ze stapt uit en volgt de douanier naar binnen. Ze wordt een kantoor binnen geleid en verzocht plaats te nemen. Zodra ze zit wordt de deur achter haar afgesloten. Ze raakt in paniek. Wat heeft dit te betekenen?

Carlos is inmiddels tot bij de grensovergang gekomen en heeft gezien dat Maria door gewenkt werd aan de Zwitserse kant. Hij besluit via een landweggetje, de douane post te omzeilen. Hij rijdt een berg op en pakt zijn verrekijker uit de auto en kijkt of hij kan zien of Maria al de grens, aan Italiaanse zijde is over gegaan. Hij schrikt als hij haar auto bij de Italiaanse douane ziet staan. Hij speurt de omgeving af en ziet tot zijn schrikt, in de verte, een politieauto naderen.

Maria wordt ondertussen ondervraagd door eerst de douane en later door de politie. Ze was zo boos op Carlos dat ze heeft gedreigd hem te verraden en nu ze hier tegenover de politie zit kan er geen kwaad woord over haar lippen komen. Dit was dus echt niet slim van haar. Volgens de politieman tegenover haar wordt ze gezocht door de politie van Rome in verband met een bankoverval.
“Daar heb ik toch ook een verklaring voor afgegeven agent en wel al voor ik verhuisd ben. Ik snap werkelijk niet wat de politie van Rome nog van mij wil” probeert Maria uit te leggen.
“Dat weet ik ook niet mevrouw. Ik weet alleen dat er een arrestatiebevel tegen u is uitgevaardigd. Wat betekent dat ik u vast moet houden tot mijn collega’s van Rome u op komen halen voor verhoor. Tot die tijd zult u bij ons op het politiebureau te gast zijn. Hij grijnst om zijn eigen lompe opmerking en haalt een paar handboeien tevoorschijn. Maria deinst achteruit.
“Is dat werkelijk nodig?” vraagt ze geschrokken.
“Helaas wel mevrouw, maar als u meewerkt is dit snel achter de rug. Ik heb nu eenmaal mijn aanwijzigingen.” Ze knikt en laat zich geboeid en wel naar de gereedstaande politieauto brengen en hoopt in stilte dat deze nachtmerrie snel voorbij is.

Carlos wordt bijna gek als hij ziet hoe Maria geboeid in de politieauto wordt gestopt. Zijn eerste gedachten is er na toe te rijden en haar met geweld te bevrijden. Maar daar schiet hij niets mee op want dan hebben ze hem ook nog. Hij besluit naar huis te rijden en zijn vader te bellen. Hier moet de familie maar iets voor regelen. Hij heeft zo vaak voor hun klusjes opgeknapt. Het wordt hoog tijd dat zij iets terug doen.

Zijn vader neemt gelijk de leiding en beveelt hem om in Zwitserland te blijven en het huis van zijn oom Enrique in Bern in orde te maken voor de komst van Ginevra. Zij heeft namelijk orders gekregen om met spoed te vertrekken uit Italië. Haar relatie met die politieman is te diepgaand. Dit zou de familie kunnen schaden. Arme Ginevra denkt Carlos, het enige wat zij wilde was gelukkig zijn met haar politieagent. Hij had wel verwacht dat zijn oom en zijn vader en vroeg of laat een stokje voor zouden steken.
Hij hoopt maar dat zijn familie Maria vrij kan krijgen en bij hem terug kan brengen. Verdorie waarom hebben ze nu ook ruzie gekregen om niks. Waarom heeft hij haar niet eerder gezegd dat ze gevaar liep in Italië? Hij maakt zichzelf heftige verwijten.

Het is weer een gewone werkdag op het politiebureau en Seb, David en Urs zijn gezellig aan het nakeuvelen met een kopje koffie over de geslaagde bruiloft. Als Sebs telefoon rinkelt.
“Izambard” meldt Seb zich om vervolgens aandachtig te luisteren wat men hem daar zegt.
“Oké ik regel dat ze opgehaald word. Ik bel zo snel mogelijk wanneer dat dit gaat worden. Prima. Tot dan.” Hij legt de hoorn neer en kijkt Urs en David beurtelings aan.
“Ja, wat is er Seb?” vraagt David gespannen.
“Gisterenavond hebben ze Maria Gonzales gearresteerd aan de grens bij Tirano. Ze wilde daar de grens over om terug te keren naar Italië. Ze zit nu in op het politiebureau daar.” Urs is opgesprongen en begint door Sebs kantoor te ijsberen.
“Urs, is er nog iets wat jij ons wilde vertellen?” vraagt Seb hem strak in de gaten houdend.
“Nee, chef. Hoezo denkt u dat?” antwoordt Urs net iets te snel. David kijkt van de één naar de ander en heeft toch sterk het idee dat Seb meer weet dat hij. Hij neemt zich voor hem straks erna te vragen.
“David, ik wil dat jij Urs meeneemt naar Tirano en daar mevrouw Gonzales ophaalt en haar naar Rome meeneemt. Jullie nemen maar twee agenten mee en de gevangenisbus.
“Moet zij vervoert worden met de gevangenisbus? Vraagt David schaapachtig.
“Natuurlijk David, zolang we niet weten hoe de vork precies in de steel zit is zij hoofdverdachte nummer één.” David komt gelijk in actie en begint te regelen.
“Urs we vertrekken binnen het uur, ga naar huis en haalt van spullen op en rijdt dat ook even bij mij thuis langs. Ik zal Natalia even bellen dat ze wat spullen voor me klaar zet.” Het dringt nu pas tot Urs door wat er van hem verwacht wordt.
“Urs, ben je oké? Of moet ik iemand anders met David mee laten gaan?” vraagt Seb, die Urs bezorgd aankijkt.
“Ja chef ik ben oké. Ik ga al en ben zo terug” zegt Urs waarna hij maakt dat hij weg komt. Het komende uur vliegt voorbij. Het viertal kan tijdig op pad richting noorden.

Martinque Galatsy is druk in de weer om operatie donderwolk op te zetten. Dit is al de zoveelste keer dat zijn familie in de problemen raakt door verliefde mensen die domme dingen doen. Zijn broer Enrique zit met zijn dochter Ginevra overhoop, die nota bene op een politie agent verliefd is en nu dreigt zijn eigen zoon gekke dingen te doen om zijn vrouw vrij te krijgen.
“Wat denk je Enrique, gaat dit plan zo lukken?”
“Ik denk het wel, al zal het nog een hele klus worden dat agentje te temmen. Het is een schande dat ik een politieman in de familie ga krijgen”moppert hij.
“Misschien komt dat jochie nog wel van pas” grijnst Martinque.
“Lach jij maar niet te vroeg we hebben Maria nog niet vrij. En als we haar al vrij hebben heeft Carlos ook nog het één en ander recht te zetten. En daarmee zijn er weer twee uit de onderwereldcircuit.
Maar goed laten we even checken. Vasco rijdt de bus, Carlo, Joël en Patrick zitten achterin de bus. De bus staat tegenover het politiebureau en als Maria dan opgehaald wordt volgen wij hun en dwingen hen op de weg naar het zuiden tot stoppen en overvallen hen, bevrijden Maria en nemen dat agentje in gijzeling” begint Enrique uit te leggen.
“Weet je heel zeker dat die Bühler erbij is?”
“Heel zeker, Carlo heeft ze zelf zien vertrekken. Twee gewone agenten en dan die Bühler en die Miller. Moet een makkie zijn als je het mij vraagt” gaat Enrique weer verder.

David en Urs zijn bijna op hun plaats van bestemming. De heren hebben om de beurt een eind gereden. Als ze Tirano inrijden lijkt het erop alsof het stadje is uitgestorven. David die nu achter het stuur zit, zet de bus aan de kant en stapt uit. Hij rekt zich uit en gaat dan samen met Urs het politiebureau binnen. Hij groet zijn collega’s en laat zich alle papieren geven, die hij ondertekent. Als hij Maria herkent, kijkt hij haar strak aan.
“Mevrouw Gonzales, wij komen u ophalen en zullen u naar Rome terug brengen. Onze inspecteur Izambard had nog een paar vragen voor u” begint hij zijn introductie. Maria’s ogen spuien vuur als ze hem hooghartig aankijkt. “Daar had hij u toch niet voor laten hoeven komen. Als hij zelf de moeite had genomen hadden we het hier en nu kunnen afhandelen en had ik weer terug naar huis gekund.”
“Helaas mevrouw. U zult het met ons moeten doen. Wij hebben orders u in Rome af te leveren en dat is precies wat wij nu gaan doen.” Hij doet haar de handboeien om en begeleid haar naar buiten, naar de gereedstaande bus.
_________________

mijn site klik hier

[Kristel]

Hallo Conny,
Stop je hier nu met je verhaal???????Moet ik weer een week wachten op het vervolg???????
Nee, grapje.....maar wat een spannend hoofdstuk! Ik zat op het puntje van mijn stoel. Mijn Ursie staat er niet goed voor, denk ik. Ben zo vreselijk benieuwd naar het vervolg!

Fantastisch geschreven, Conny, dank je wel en prettig week-end.

Groetjes, Kristel
_________________

[Maria]

Nou Conny ik ben het met Kristel eens. Stop je nu met je verhaal? Ik zit op het puntje van mijn stoel en wil verder lezen maar er is niets meer.
Ik had al gespiekt op je site of je toevallig het vervolg al had opgezet maar niets hoor.

Post je snel weer want ik wil absoluut weten hoe jij je hier uit gaat schrijven.

Super hoofdstuk weer. Mijn aandacht heb je

[Anny]

Ik moet wel lachen om de reacties hier. Conny je hebt het te spannend gemaakt maar dat zei ik ook al op het andere forum. Je bent zeker niet genegen ons het hoofdstuk eerder te laten lezen?
_________________
[img:756e51a060]http://i158.photobucket.com/albums/t105/Aqualady_2007/eigen%20ontwerpen/siggijunibl.jpg[/img:756e51a060]

[konsalik]

Kristel en Maria bedankt voor jullie reacties. Fijn dat jullie zo mee leven. Ik was me terdegen bewust dat ik een clifhanger had gecreëerd maar ik zal jullie niet langer in spanning laten. Hier is hoofdstuk 37 en nee Anny mocht het niet eerder lezen
Veel leesplezier

Conny

Hoofdstuk 37

David en Urs zijn op de terugweg als Urs achter het stuur zit. Hij kijkt in zijn achteruitkijk spiegel naar een busje dat al een tijdje achter hen rijdt. Aan de ene kant vindt hij dit niet alarmerend want er is hier maar één grote weg richting zuiden, maar aan de andere kant doet de bestuurder ook geen poging om hun in te halen. David zit te dutten en ook de twee andere agent nemen even rust alvorens zij weer achter het stuur moeten. Maria zit vastgeketend met haar handboeien aan een stang achter in het busje. Voor haar zijn tralies en er is geen mogelijkheid om weg te komen. Zelfs als zij die handboeien los kreeg met een haarspeld. Net als Urs, David wil informeren over het achter hun rijdende busje, besluit de bestuurder ervan om in te halen. Urs haalt opgelucht adem en gaat zoveel mogelijk rechts rijden zodat het inhalende busje makkelijk voorbij kan. Hij wenkt vriendelijk naar de bestuurder die naar hem terug zwaait. Het volgende moment komt het busje weer naar rechts en komt dwars over de weg te staan. Urs reageert alert en duwt op de rem. David schrikt wakker en overziet gelijk wat er gebeurt.
“Wapens mannen, we worden overvallen” roept hij naar achteren. De andere twee springen op en trekken hun pistolen. Urs heeft zijn handen vol om de bus tot stilstand te krijgen. Uit het andere busje stormen vier gemaskerde mannen die zich toegang tot hun bus verschaffen. David schiet op de eerst dader die de bus binnenkomt, maar mist. De man springt terug en hij hoort buiten stemmen. Hij spitst zijn oren om te horen wat de mannen buiten van plan zijn. Het volgende moment wordt een rookbom naar binnen gegooid wat David, Urs en de twee andere dwingt naar buiten te komen. David springt naar buiten en al schietend zoekt hij dekking. Urs geeft dekking aan de twee anderen en wil dan zelf ook gaan, maar er staat ineens een man voor hem die hem terug de bus in duwt. Hij dwingt hem de tralie deur te openen en de handboeien van Maria die zit te hoesten van de rook. Urs heeft het idee geen adem meer te kunnen krijgen door de rook maar hij verbijt zich en probeert de man te overmeesteren. Dan klinkt een schot en ……………….. Urs zakt in elkaar. Vasco en Carlo die buiten de bus zijn gebleven besluipen David en de andere agenten. Ze kijken elkaar aan en beide nemen één van de drie in het vizier en schieten. De twee agenten zakken in elkaar en David besluit er van door te gaan in de hoop dat hij Urs nog kan redden. Hij rent naar een rots maar wordt geraakt door het mes van Vasco. Alles wordt zwart voor zijn ogen en hij zakt in elkaar. De mannen handelen snel en dragen Maria naar hun bus.
“Wie van de vier is nu dat liefje van Ginevra?” vraagt Patrick.
“Geen van die twee in politie uniform. Het moet één van de inspecteurs zijn” denkt Joël hardop.
“Dan zal het die in de bus wel zijn” redeneert Vasco. “Al heb ik die wel aangeschoten. Dat zal Ginevra me niet in dank afnemen.”
“Noodweer, we konden niet anders. Maria is in ieder geval ongedeerd. Kom laten die Bühler even omladen en maken dat we weg komen. Er wordt op ons gewacht in Zwitserland” antwoordt Patrick.

Enige tijd later wordt David weer wakker. Hij heeft helse pijnen in zijn rug. Hij krijgt amper adem en moet even nadenken wat er is gebeurt. Hij kijkt rond en ziet de bus midden op de weg staan. Hij probeert omhoog te komen en kruipt naar de bus. Hij moet alarm slaan. Ze zijn overvallen. Dan ziet hij zijn twee collega’s liggen. Hij voelt hun hals en constateert geen hartslag. Hij wordt boos en begint wanhopig naar Urs te roepen. Hij besluit eerst alarm te slaan met behulp van de politieradio in de bus. Dan zakt hij in elkaar en verliest opnieuw het bewustzijn.

Seb kan zichzelf wel voor zijn hoofd slaan. Hij had zelf naar Tirano moeten gaan. Hij heeft net te horen gekregen dat de bus is overvallen door waarschijnlijk, de maffia en dat David zwaargewond naar het ziekenhuis is gebracht en dat de twee agenten die hij ter versterking mee had gestuurd, beide dood zijn geschoten zijn. Maar het meeste zorgen maakt hij zich om Urs die niet op de plek des onheil is aangetroffen. Dat kan twee dingen betekenen. Hij is als gijzelaar meegenomen ofwel hij wist van de overval en is één van de handlangers van de maffia. Hoe meer hij nadenkt hoe meer hij denkt dat het dit laatste is. Hij is misschien wel gedwongen door haar familie. Als je verliefd bent doe je soms gekke dingen. Hij besluit zelf naar Noord-Italië af te reizen zodat hij daarna naar Natalia kan gaan om haar het één en ander uit teleggen. De vervangende hoofdcommissaris zal de familie van de overleden agenten op de hoogte gaan stellen.

Urs wordt wakker in een witte ziekenhuiskamer. Hij heeft heftige pijnen en ziet alles wazig om zich heen. “Meneer Bühler? Blijft u vooral rustig. Wij hebben u moeten operen omdat u door een kogel geraakt bent. De operatie is goed verlopen, al zult u het wel rustig aan moeten doen” hoort hij een mannenstem naast zich.
“David?” komt er fluisterend over zijn lippen.
“Sorry meneer maar voor zover ik weet bent u de enige overlevende aan het ongeluk.”
Urs probeert koortsachtig zich dingen te herinneren maar het lijkt wel een groot zwart gat waar niets in te herkennen is. Hij valt weer in slaap en droomt van Ginevra, die hem huilend verteld van haar familie.
Als hij weer wakker wordt, zit de vrouw uit zijn dromen naast zijn bed en kijkt hem bezorgd aan.
“Gine, wat doe jij hier?”
“Ik ben gekomen om jou te verzorgen. Je zult nog een paar weken verpleging nodig hebben maar ik beloof je alles komt goed” begint ze te vertellen.
“We hebben onze getuigen verloren. We zijn overvallen” mompelt Urs weer. Dan komt er een ander gezicht boven hem.
“Nee, hoor Urs ik ben hier” zegt Maria hem indringend aankijkend. Urs snapt er niets meer van.
“Waar ben ik?” vraagt hij.
“Bij je familie, Urs. En wij zullen goed voor jou zorgen” zegt Ginevra.
“Jouw familie?” Ze knikt hem geruststellend toe. Langzaam dringt tot hem door dat hij beland is in de grootste maffia familie, die Italië rijk is. Zij hebben een keuze voor hem gemaakt maar hij weet niet of hij hier blij mee moet zijn.
“Ga nu maar slapen Urs, we praten er later wel over. Ik blijf bij je lieverd. ” Ginevra kust hem teder en lacht hem toe. Urs voelt zich erg moe en valt al gauw weer in diepe slaap.

Carlos stormt het ziekenhuis in. Hij komt net van zijn vader af die in Bern in het huis van zijn broer gebivakkeerd was tijdens de hele operatie. Carlos mocht zich er niet mee bemoeien en zijn vader en oom hielden hem dan ook nauwlettend in de gaten. Toen Vasco meldde dat Urs gewond in het ziekenhuis lag had Enrique, Ginevra gelijk naar het ziekenhuis gebracht. Daarna had hij hen gebeld dat Maria er ook was maar naar een check up weer naar huis mocht. Bij de intensive care twijfelt hij even hoe hij het zal aanpakken. Net als hij besluit de zuster op de zusterspost onder water te houden ziet hij Maria de gang op lopen. Ze gaat voor het raam staan en kijkt afwezig naar buiten. Hij sluipt naar haar toe en pakt haar voorzichtig vast. Even blijven ze zo staan.
Maria had niemand anders dan Carlos verwacht. Ze hoeft zich niet om te draaien om te weten dat haar man achter haar staat. Ze hoorde een snik achter zich en draait zich langzaam om. Daar staat een man aan het eind van zijn Latijn, die zich onwijs veel zorgen om haar heeft gemaakt en geen andere uitweg zag dan zijn familie in te schakelen om haar weer terug te krijgen. Tranen wellen op achter haar oogleden.
“Carlos, houd me alsjeblieft vast, wil je?” Hij laat zijn tranen de vrije loop en drukt zijn vrouw stevig tegen zich aan. Er zijn momenten geweest de afgelopen dagen dat hij dacht haar voor goed kwijt te zijn. Dat hij haar nooit meer terug zou zien. Dat hij haar nooit meer in zijn armen kon houden.
“Maria, ik kan niet zonder jou. Blijf alsjeblieft bij mij” smeekt hij haar. Ze kijkt hem aan, veegt zijn tranen weg en kust hem voorzichtig op zijn mond. Ze proeft zijn zoute tranen en laat haar tranen ook de vrije loop.
“Ik blijf bij jou Carlos want ik houd ook heel veel van jou.” Zwijgend staan de twee een hele tijd in elkaars armen. Carlos neemt zich voor om dit nooit meer voor te laten komen. Hij wil geen dingen meer doen die niet door de beugel kunnen. Hij wil zijn leven voor goed beteren. Hij wil alles doen om met zijn Maria een gelukkig leven te leiden.
_________________

mijn site klik hier

[Kristel]

hoi Conny,

Geweldig hoofdstuk! Hoe je die overval beschreef, alles gebeurde eigenlijk tegelijk. Even was ik bang, dat Urs....maar nee. Je hield de spanning er wel in met niet te vertellen waar hij geraakt was.

Seb, die denkt dat hij voor de maffia werkt. Logische gevolgtrekking maar toch, vond ik niet leuk cry:

En dat emotionele weerzien tussen Maria en Carlos, toen moest ik wel even slikken.

Prachtig geschreven, Conny, maar ik had ook niet anders verwacht.
Kijk uit naar volgende week

Groetjes, en prettig week-end
Kristel
_________________

[Anny]

Ja erg hé Kristel moeten we alweer tot volgende week wachten. Is het al bijna vrijdag?
_________________
[img:756e51a060]http://i158.photobucket.com/albums/t105/Aqualady_2007/eigen%20ontwerpen/siggijunibl.jpg[/img:756e51a060]

[Maria]

Hoi Conny en hoi Anny, hier ben jij me net voor

Conny ik weet niet wat ik moet zeggen, wat een heftig hoofdstuk. Je laat ons met nog meer vragen zitten als we al hadden.
Hoe ernstig zijn Urs en David gewond. Twee doden mijn hemel dat is niet niks. Maar dat is de maffia ook niet. Wat hangt Urs nog boven het hoofd? Hoe kun je dit weer in elkaar gebreid krijgen. Want we zijn gewend aan een happy end. Of wordt dit de eerst fanfic met een droevig eind?

Tot vrijdag

[konsalik]

Kristel, Anny en Maria bedankt voor jullie reacties. Ik weet het was heftig maar ik heb beloofd het goed te maken en dat zal ik ook doen. Veel leesplezier weer en tot gauw

Hoofdstuk 38
Vandaag worden de twee politieagenten begraven en de voltallig collega’s zijn aanwezig. Van de inspecteurs ontbreken Urs en David. Urs omdat hij nog steeds niet gevonden is en David ligt nog steeds in het ziekenhuis. Hij is geopereerd en is nu buiten levensgevaar. Natalia wijkt niet van zijn bed.
“Ben je wakker lieverd?” Hij glimlacht naar haar.
“Ja. Liefje ga naar huis, zodat je rust krijgt. Je moet aan onze baby denken” fluistert hij.
“Ik doe niets anders dan aan jou en onze baby denken David.” Ze strijkt een lok uit zijn gezicht en drukt een kus op zijn voorhoofd.
“Hoelang moet ik hier nog blijven?”vraagt hij.
“Enkele weken, denk ik” zegt ze luchtjes.
“Redt Seb het alleen?” vraagt hij.
“Seb redt zich prima alleen” klinkt het, op dat moment, vanuit de deur.
“Seb” roept Natalia blij. “Wat fijn dat je ook even komt.”
“Hoi Natalia, hoe is het met jullie twee?” vraagt Seb. Ze glimlacht trots.
“Goed, dank je wel.”
“David ik ben blij jou weer aan de beterende hand te zien. Ik had Natalia niet onder ogen durven komen als jij het niet overleefd had.”
“Seb, niet doen. Dat kan nu eenmaal gebeuren in jullie werk. En David heeft het overleefd” zegt ze.
“Goddank wel. Maar ik kreeg vanmorgen een geheimzinnige brief. Daar stond in dat Urs Bühler is opgenomen in de familie en met directe ingang ontslag nam. Ik vraag me af of dit Urs eigen keuze was” zegt Seb nadenkend.
“Dat betekent dus dat hij ook op de zwarte lijst staat en Italië niet meer in mag?” vraagt David. Seb knikt.
“Waarschijnlijk weI. Maar aan de andere kant geloof ik niet dat Urs dingen uithaalt waardoor hij in de problemen komt. Daar voor is hij veel te veel politieman. Ik denk eerder dat hij iets heel anders gaat doen, zodat hij bij zijn geliefde kan blijven. Dat lijkt mij erg moeilijk om te moeten kiezen. Ik maakte destijds de verkeerde keuze. En of Urs er nu goed aan doet weet ik ook niet maar ik gun die jongen alle geluk van de wereld” gaat Seb verder. David knikt begrijpend.
“Dan zullen we er maar weer samen de schouders onder zetten, hé Seb?” Seb knikt en neemt afscheid van David. De bankovervallen zullen wel niet meer opgelost worden al denkt hij wel dat er ook geen nieuwe meer zullen komen van het duo Bonnie & Clyde. Wat zou hij graag weten of Maria Gonzales en die man van haar dit werkelijk waren. In gedachten verzonken rijdt hij naar huis.

Daar aangekomen wordt hij stormachtig begroet door Elisa. Hij tilt haar op en gooit haar in de lucht om haar vervolgens weer op te vangen. Elisa gilt het uit van pret.
“Hoi meisje van me” fluistert Seb in haar oortje. Ze giebelt en fluistert in zijn oor.
“Papa, mama heeft een verrassing voor jou.”
“Voor mij? Eerlijk waar?” vraagt Seb enthousiast. “Wat is het dan?” Zijn dochter schudt driftig haar hoofdje.
“Nou dan ga ik mama opzoeken en dan ga ik haar kietelen net zolang ze mij het vertelt” zegt Seb grijnzend. Hij loopt naar het winkeltje van Sofie, dat een groot succes blijkt te zijn.
“Sofie?” roept bij als hij binnen komt. Ze komt van achteren af met een krat druivensap, die ze in de vitrine van haar winkel zet.
“Seb je bent er al. Hoe is het met David?” Seb geeft haar een kus en vertelt dat David aan de beterende hand is.
“Gelukkig maar want de baby moet binnen nu en een maand komen. Als het maar niet te zwaar voor Natalia is” zegt ze bedenkelijk.
“Zeg schat nu even wat anders, die kleine dondersteen van ons zei dat jij en verrassing hebt voor mij.”
“Elisa, je mocht papa niks verklappen”zegt Sofie berispend.
“Nou mama ik heb alleen verteld dat jij een verrassing hebt maar niet dat ik een broertje of zusje krijg” gooit de kleine meid er verontwaardigd uit. Om in het volgende moment geschrokken haar handje voor haar mond te houden.
Seb kijkt Sofie aan.
“Sorry, lieverd ik had je dit zelf willen zeggen maar Elisa was mee naar de dokter en die begon gelijk over dat ze een broertje of zusje kreeg en toen…………” Seb is in twee stappen bij haar en neemt zijn vrouw stormachtig in zijn armen en smoort haar mond met een kus. Als hij haar even later los laat kijkt hij haar overgelukkig aan.
“Dat is het allerbeste nieuws dat ik in tijden heb gehad, weet je dat ook wel. Ze glimlacht.
“Dat vind ik geweldig lieverd, dat jij er zo blij mee bent. Nu worden wij een echt gezin en deze zwangerschap en opvoeding ga jij helemaal meemaken. Ik ben zo gelukkig Seb.”
“Ik ook lieverd, ik kan bijna niet wachten tot onze zoon geboren is.” Sofie kijkt hem lachend aan.
“Misschien krijgen we nog wel meer girl-power erbij.”
“Ook goed, maakt mij niet uit alles er maar alles op en aan zit.” Iemand trekt Seb aan zijn broekspijp.
“Lisa, wil ook knuffelen” klinkt het naast hem. Hij tilt haar op en geeft haar en dikke knuffel. Hij houdt van haar, van Sofie en van de baby die op komst is.

Urs heeft zich, na een lang ziektebed, bij de situatie neergelegd en een boerenbedrijf opgestart in Zwitserland. Hij is verhuist van Bern naar Wallisau een piepklein bergdorp waar niemand hen kent. Hij is maar wat blij dat de Galatsy familie niet van hem verwachtte dat hij met hun onderwereldpraktijken mee zou doen. Na een goed gesprek met haar vader, heeft hij hen geholpen met deze boerderij te kopen en de rest moeten ze zelf doen. Heel anders dan het politiewerk maar het geeft wel enorm veel voldoening. Koeien en geiten melken. Stallen uitmesten. Groente van het land halen en weer nieuwe zaaien. Hij vind het alleen jammer dat hij geen contact meer mag hebben met David en Sebastien. Hoe graag had hij hen nog eens willen spreken en uit willen leggen waarom hij nu niet meer bij de politie wil en kan zijn. Maar aan de andere kant weet hij dat Seb en ook David hem zullen begrijpen en hem niets kwalijk nemen. Hij loopt de berg op naar zijn huis en ziet Ginevra al op het terras staan. Voor haar heeft hij letterlijk alle schepen achter zich verbrand.
“Urs, kom je? Het eten is klaar” roept ze vanaf boven.
“Ben zo bij je, lieverd.” Hij fluit naar de hond die aan het ronddollen is in de weide.
“Ik wil eerst een kus en dan wil ik weten of jullie nog van mij houden” zegt Urs als hij de keuken inloopt. Ze knuffelt hem.
“Ik kan je natuurlijk wel zeggen dat ik van je houd maar deze hier, kan dat nog niet zelf. Ze legt haar handen op haar zwangere buik en kijkt Urs verliefd aan. Voor hem zou ze alles opgeven. Ze was eerst niet blij met haar vaders en haar ooms actie, maar gelukkig heeft Urs niets overgehouden aan die overval en bleek hij meer dan bereid het politie leven de rug toe te keren. Beiden moesten een leven in Italië achter zich laten maar daarvoor in de plaats hebben ze een heel nieuw leven terug. Een leven samen.


Vijf jaar daarna:
Er is een receptie ter gelegenheid van het eervolle ontslag van inspecteur Izambard, die besloten heeft zich op zijn wijngoed te storten samen met zijn vrouw Sofie. Collega’s, vrienden en familie zijn in grote getale gekomen om met hem afscheid van het politiewerk te nemen. Tegelijkertijd betekent dit voor David dat hij hoofdinspecteur is geworden. Een titel waar hij apetrots op is. Natalia staat naast hem en neemt gelukwensen in ontvangst voor de benoeming van haar man. De kleine Dave amuseert zich met de kinderen van Seb. Elisa is negen en kan goed op de kleintjes letten. Haar broertje Luca vindt het maar niets zo een grote zus. Lachend kijkt Seb de kinderen na, als hij weer voor zich kijkt, ziet hij Urs staan. Hij is blij verrast.
“Urs, mijn god jongen, wat heerlijk jou te zien.” Seb omhelst hem stormachtig.
“Seb, ik moest komen om jou nog één keer te spreken en alles uit te leggen” begint Urs.
“Hoeft niet jongen, die zaak ligt al jaren in de kast en daar laten wij hem ook. Hoe is het met je? Ben je gelukkig geworden met Ginevra?”Urs knikt overgelukkig en kijkt waar Ginevra en Sepple zijn.
“Mag ik jou dan aan mijn vrouw en mijn zoon voorstellen”zegt Urs. Seb geeft beide een hand en knikt Urs bemoedigend toe.
“Zal ik jou dan aan onze nieuwe hoofdinspecteur voorstellen?” zegt Seb lachend.
“David, mag ik jou voorstellen aan…”begint Seb. David vliegt Urs om zijn nek.
“Ursje alles goed met jou?” Urs knikt geëmotioneerd.
Later na de receptie heeft Urs eindelijk de kans om met Seb en David te praten over wat er vijf jaar geleden gebeurt is.
Door deze hernieuwde kennismaking kan Urs een hoofdstuk in zijn leven verwerken en afsluiten. Hij slaat zijn arm om zijn vrouw en zegt: “Zullen we maar weer eens naar huis gaan.”
“Is goed Urs, op naar Zwitserland. Sepple, kom je mee?”
“Ja mama,” klinkt het heldere kinderstemmetje.




Epiloog

Maar nu vraagt iedereen zich natuurlijk af wat er met die twee bandieten gebeurt is……………………..
Nou vooruit dan nog even naar Lugano een blik werpen bij de familie Marin………………………..


“Maria, waar ben je?”
“Boven Carlos.” Hij stuift de trap op. Hij glimlacht als hij haar ziet. Ze is werkelijk kogelrond.
“Doe jij een beetje rustig aan lieverd?”
“Kan niet” zucht ze. “De baby komt.” Carlos raakt helemaal in paniek.
“Wanneer, hoe? Wat moet ik doen?”
“Nu, hier en de dokter bellen” fluistert ze tussen de weeën door. Carlos belt snel de arts, die belooft direct te komen. Hij voelt zich zo hulpeloos als Maria al het werk aan het doen is. Dit is hun eerste kind en hij weet echt niet wat hij kan verwachten. Als na uren lang hard werken eindelijk gehuil klinkt, kijkt Carlos naar het hoopje mens op Maria’s buik.
“Gefeliciteerd u heeft een gezonde dochter. Hoe noemt u haar?” vraagt de arts.
“We noemen haar Hope” zegt Carlos, zijn dochter en zijn vrouw een kus gevend.
Maria kijkt gelukkig naar haar man. Na een onstuimig leven is alles weer in een rustig vaarwater gekomen en kunnen zij gelukkig zijn met elkaar. Ze kunnen Zwitserland niet meer uit want ze staan nog steeds op de zwarte lijst, maar dat deert hen niet. Zwitserland is hun nieuwe thuis. Hier kunnen zij weer gelukkig zijn. En dat geluk is vandaag bekroond met een wolk van baby.


Einde
_________________

mijn site klik hier

[Kristel]

Hoi Conny,

Wat een goede verhaallijn! Je begint automatisch zelf vanalles te veronderstellen, maar het liep helemaal anders dan ik verwacht had.

Ben wel blij dat je nog een stukje aan je verhaal gebreit hebt, zodat Urs toch nog een gesprek heeft met David en Séb, en hoe het verder gaat met Carlos en Maria. Ik hou niet zo van verhalen met open eindes....

En dan een echte "baby-boom"! Wat leuk!

Elk personage in het verhaal heeft zijn weg gevonden, en is gelukkig op zijn manier.

Wat moet ik zeggen, Conny? Gewoon een prachtig verhaal! Hopelijk is dit niet het laatste wat je schrijft.

Bedankt en prettig week-end, Kristel
_________________

[konsalik]

Geen zorgen Kristel ik kom terug met een nieuw verhaal met als titel Silhouette Island, dat start vrijdag want die houd ik als vast postdag.

Bedankt voor je reactie en het lezen van mijn verhaal.
_________________

mijn site klik hier

[Maria]

Oh Conny wat een prachtig einde. Ik moet zeggen zwaar twijfels te hebben gehad hoe jij dit weer recht getrokken kreeg, en zie hier je doet het allemaal in 1 hoofdstuk. Ik was zo aandachtig aan het lezen, zie ik ineens einde.

Bedankt Conny dit was weer een heel mooi verhaal en met een happy end. Daar houd ik wel van.

Fijn dat er nog een nieuw aankomt.

[konsalik]

Maria ook jij weer bedankt voor je trouwe reacties.
_________________

mijn site klik hier