Keuzes

[Kristel]

Hallo dames,

Hier ben ik dan met mijn nieuwe fanfic. Anny ik heb jou een berichtje gestuurd via de messenger, maar blijkbaar heb je dat niet ontvangen. In ieder geval begin ik vandaag met posten en zal dat vanaf nu elke dinsdag doen: ENJOY!

Hoofdstuk 1

Er heerste een drukke bedrijvigheid in The New York Palace Hotel op Madison Avenue. Aan de receptie stonden heel wat mensen die in- en uit checkten. Het personeel achter de balie had hun handen vol. In de lobby liepen mensen van alle nationaliteiten rond. Je waande je meer in een luchthaven dan in een hotel. Langzaam naderde er een limousine door het chaotische verkeer, die even later halt hield voor de ingang van het hotel.

“Ik ga ons even inchecken, jongens. Ik zie dat het erg druk is, dus blijf zolang even in de wagen zitten, oké?” zei de passagier naast de chauffeur tegen de 4 mannen achterin de wagen .
Zonder hun antwoord af te wachten, verliet hij de wagen en ging het hotel binnen.
“Dit kan wel even duren, zo te zien...” mompelde Carlos, terwijl hij naar de drukte keek in de lobby.
“Hopelijk kunnen we het hotel en onze kamers ongezien binnenkomen. Als er hier fans rondlopen en ze weten dat we hier logeren, krijgen we waarschijnlijk een belegering.” merkte David op.
“Laat ons hopen van niet. Morgen komen onze dames hier naartoe; de meeste fans behandelen ons met respect, maar sommige denken dat we hun eigendom zijn en dan krijg je van die jaloerse toestanden. Toch zal ik blij zijn als ik Cathérine weer zie. Met die serie optredens die we aan het afwerken zijn hier in Noord-Amerika hebben we elkaar een tijd niet gezien.” mijmerde Seb.
David en Carlos wierpen hem een waarschuwende blik toe. Seb begreep onmiddellijk wat er aan de hand was en keek heimelijk naar Urs. Deze had aan het hele gesprek niet deelgenomen en keek met nietsziende ogen door het autoraampje naar buiten.
“Sorry, Urs...” begon Seb
Urs keek zijn drie vrienden aan en glimlachte bitter:
“Hé jongens, het geeft niet. Het is niet omdat mijn relatie met Claire zes maanden geleden afgesprongen is, dat jullie niet blij mogen zijn dat jullie je vriendinnen en vrouw morgen terug zien.”
De relatie van Urs was na drie jaar voorbij, toen Claire iemand anders had leren kennen en verliefd was geworden. Claire vond het verschrikkelijk zo dikwijls alleen te zijn, maar dat was niet te vermijden doordat Urs zoveel in het buitenland was met Il Divo. Ze kon ook niet verdragen, – zoals de andere vrouwen van Il Divo – dat Urs zoveel tijd aan de fans besteedde. Dat nam echter niet weg dat Urs het verschrikkelijk moeilijk had met de breuk. Vooral ook omdat hij zag dat zijn collega's heel gelukkig waren in hun relatie. Hij had van Claire heel veel gehouden en het kwam hard aan haar nu met een ander te zien.

“Daar is Peter terug. Blijkbaar is het toch nog vlot verlopen met het inchecken.” zei Carlos, toen hij hun manager op de wagen zag toelopen.
“Komen jullie? Alles is oké, ik heb hier de kamersleutels.” zei Peter, toen hij de deur van de limousine opentrok. De vier mannen stapten uit en liepen het hotel in, rechtstreeks naar de liften.

De volgende morgen zaten Carlos, David, Sébastien en Urs te ontbijten in Davids kamer. Ze hadden geen zin om het ontbijt in het restaurant te nemen, bang om eventueel fans tegen te komen. Bij David konden ze rustig ontbijten en in alle rust het concert dat vanavond in het Beacon Theatre zou plaatsvinden, bespreken.
“We zingen vanavond weer voor een uitverkochte zaal. En jullie dames zitten op de eerste rij, dus we zullen extra ons best moeten doen.” grapte Urs.
De anderen lachten met hem mee, blij dat hij er toch grapjes kon over maken. Meestal kon Urs alles wel relativeren, maar op sommige momenten, zoals gisteravond had hij het dan weer moeilijk. Alleen Carlos lachte niet. Toen de anderen dat zagen, vroeg Seb:
“Wat is er Carlos? Je bent al heel de morgen zo stil...”
Carlos keek de andere drie lange tijd aan voor hij antwoordde:
“Ik heb een slecht gevoel bij dit concert, jongens. Ik kan het niet omschrijven maar ik heb een voorgevoel en het is niet goed.”
De ernst in zijn stem verbaasde iedereen; normaal was Carlos niet zo zwaarmoedig.
“Wat bedoel je met een voorgevoel? Je maakt ons een beetje bezorgd hier.”
David was de eerste die sprak, nadat er een lange stilte gevallen was na Carlos' woorden.
“Dat is zeker mijn bedoeling niet,maar toch....” zei Carlos, plots glimlachte hij “Ach, vergeet gewoon wat ik gezegd heb. Het zal mijn fantasie wel zijn die op hol slaat.”
David, Seb en Urs keken hem met een bedenkelijke blik aan, maar besloten er niet meer over door te gaan.

Kort na de middag vertrokken Seb, David en Carlos naar de luchthaven om hun vrouwen af te halen, Urs besloot even de stad in te trekken. Hij wandelde doelloos rond en zijn gedachten dwaalden steeds af naar Claire en de drie jaar die ze samen hadden doorgebracht.
'Oh Claire, we hadden het zo goed samen. Waarom heb je niet gevochten voor onze relatie?' vroeg hij zich vertwijfeld af.
Toen schudde hij zijn hoofd en riep zichzelf in gedachte tot de orde. Het werd tijd om haar te vergeten en verder te gaan met zijn leven, het was ondertussen toch al zes maanden geleden. En ze was gelukkig met haar nieuwe vriend, zoveel was duidelijk. Een paar uur later liep hij terug het hotel binnen en terwijl hij op weg was naar de liften kwamen David, Seb en Carlos met hun vrouwen de lobby binnen.
“Hallo, Urs! Hoe gaat het met je? Ik ben blij je nog eens te zien!” zei Sarita, de vrouw van Carlos. Ze liep naar hem toe, kuste hem op de wang en keek glimlachend naar hem op. Ook Lauren, de vriendin van David en Cathérine de vriendin van Seb liepen op hem toe en begroeten hem.
“Hallo dames, goeie vlucht gehad?” zei hij lachend, terwijl hij hen alle drie omhelsde.
“Ja, prima,” antwoordde Lauren, “ ik kijk zo uit naar het concert vanavond. Kan ik jullie eindelijk eens bezig zien. Weet ik ineens waar al die vrouwen zo gek voor doen.”
_________________

[konsalik]

Hoi Kristel fijn dat je we weer bent met een nieuw verhaal. Ik ben nog niet zo ver dus dit komt goed uit.

Wat een heerlijke start drie van de mannen zijn gelukkig met vrouwen en vriendin. Alleen die arme Urs die is even vrijgezel. Nu maar hopen dat ze een beetje met rust gelaten worden in dat drukke hotel.

Tot dinsdag ik ben benieuwd wat er allemaal gaat gebeuren daar.
_________________

mijn site klik hier

[Anny]

Hoi Kristel

Ik zie onze admin is mij weer voorgegaan.

Welkom terug en wat fijn dat we hier weer mogen meegenieten van jou nieuwe verhaal. Keuzes is de titel en daar kun je alle kanten mee uit. De mannen zijn druk en op tour zo te lezen. Carlos heeft een slecht voorgevoel en dat geeft mij te denken. Wat kan er gebeuren tijdens het concert met hun dames op de eerste rij?

Ben benieuwd. Way to go Kristel
_________________
[img:756e51a060]http://i158.photobucket.com/albums/t105/Aqualady_2007/eigen%20ontwerpen/siggijunibl.jpg[/img:756e51a060]

[Kristel]

Hallo Conny en Anny,

Bedankt voor jullie reactie, ben blij dat jullie gereageerd hebben. Even over het verhaal: ik heb het me dit maal niet gemakkelijk gemaakt, heb iets geschreven waar ik totaal geen ervaring mee heb, ik hoop dat alles wat ik neergepent heb klopt. Maar dan hoor ik het wel van jullie, nietwaar?
Als ik het soort verhaal moet beschrijven: drama & romantiek, maar vooral drama....en een Uberstory with a little twist of Cutie....

Genoeg geleuterd hier gaan we dan:

Hoofdstuk 2

Lauren was nog maar een jaar samen met David en had nog niet de kans gehad een liveconcert bij te wonen. Ze was dus erg benieuwd naar de avond die komen ging.
Op dat moment arriveerde de lift en ze stapten allemaal in op weg naar de vijfde etage waar hun kamers zich bevonden. De mannen spraken af om 18.00 uur in de lobby: dan zou de limousine hun naar het concertgebouw brengen. Lauren, Sarita en Cathérine zouden later met een taxi komen. Het concert zelf zou beginnen rond 20.30 uur, dan hadden Seb, Carlos, David en Urs tijd genoeg om nog een soundcheck te doen.

Eindelijk was het dan zover, enkele minuten voor het concert zou beginnen.
“Carlos, hoe is het met dat voorgevoel van jou? Nog steeds negatieve gedachten over vanavond?” waagde Seb te vragen.
“Ach nee, denk er niet meer aan. Schrijf het maar toe aan een rusteloze nacht en de vermoeidheid die me wat parten speelde.” antwoordde Carlos met een glimlach.
Hij had inderdaad nog steeds een vreselijk gevoel bij dit concert; het werd zelfs erger naarmate het later werd. Maar hij wou de anderen niet ongerust maken. Hij had zo'n gevoel van naderend onheil nog nooit gehad voor ze moesten optreden en misschien was het allemaal verbeelding en konden ze er straks, na het concert hartelijk mee lachen. Maar Carlos wist op dat moment nog niet dat zijn voorgevoel hem niet bedroog.

In de zaal werden de lichten gedoofd en het orkest begon hun intro te spelen.
“Het is zover, jongens. Succes!” zei David en terwijl hij dit zei, gaven ze elkaar een high five.
Toen ze het podium opkwamen werden ze enthousiast begroet door het publiek; applaus en gegil weerklonk. De zaal zat nokvol. Ze begonnen hun concert met het nummer “Regres a mi”,dan “Isabel” en daarna “Adagio”. Na dit nummer stelde David zichzelf en de andere jongens voor:
“Dames en heren, hartelijk welkom! Voor de mensen die ons niet kennen: wij zijn Il Divo!”
Het publiek moest hartelijk lachen met dit grapje. Nadat hij de anderen had aangewezen en hun naam genoemd, ging hij verder:
“Het volgende nummer op ons programma: 'Passera'! Geniet ervan!”
Urs kwam naar voor en begon te zingen en toen gebeurde alles heel snel. Achter Urs stormden drie mannen het podium op. De eerste sloeg zijn arm rond Urs' nek in een stalen greep en zette een mes op zijn keel. David, die naast Urs stond, draaide zich verbijsterd om, deed een paar stappen in Urs' richting en zei:
“Hé, wat gebeurd hier? Laat...”
Er weerklonk een schot, David zakte kreunend in elkaar en bleef roerloos liggen, zijn gezicht naar de grond gekeerd. Er heerste complete chaos in het publiek: mensen gilden, sprongen van hun stoel en wilden de zaal verlaten. Weer klonk er een schot – ditmaal in de lucht - en het werd muisstil in de zaal. De man die Urs nog steeds vasthield had Urs' micro uit zijn krachteloze vingers gehaald:
“Iedereen blijft rustig zitten! Niemand verlaat de zaal! Als we één verdachte beweging zien, vallen er slachtoffers! Jullie hebben vast wel begrepen dat we het menen!” daarbij wees hij naar David, “er staan hier nog drie anderen op het podium, die dezelfde weg kunnen opgaan als jullie niet doen wat we zeggen!”
Lauren was recht gesprongen toen ze David zag neerstorten op het podium en wou naar hem toe rennen, maar Sarita en Cathérine hielden haar tegen. Ze keken alle drie lijkbleek naar wat er op het podium gebeurde. Carlos en Seb werden onder bedreiging van een pistool in bedwang gehouden door de twee handlangers van de man die Urs vasthield. Er klonk nog wat gefluister in de zaal, maar iedereen ging toch zitten en het was zo stil dat je een speld kon horen vallen.
“Goed zo! Jullie zijn blijkbaar echte fans!”
Met het mes nog steeds op Urs' keel, keek hij langzaam de zaal rond. Urs haalde beverig adem en kon zich amper bewegen. Carlos had het enorm moeilijk om zich kalm te houden, maar hij en Seb konden niets doen, ze werden onder schot gehouden en de gangsters verloren hen geen moment uit het oog.

“Lorraine!” riep de man achter Urs, “Ik weet dat je hier bent! Ik wil dat je naar het podium komt!”
Er gebeurde niets, het bleef doodstil in de zaal.
“Geen spelletjes, Lorraine. Kom hier!” riep hij nogmaals.
Weer geen reactie.
“Ik herhaal het niet meer, hoor je! Misschien heb je wat overredingskracht nodig!”
Tot ieders ontzetting ging hij met het mes heel langzaam over Urs' hals, een bloederige rode streep achterlatend. Urs' gezicht vertrok van pijn en de doodsangst was in zijn ogen te lezen.
“Merde!” siste Seb tussen zijn tanden.
Ditmaal was het Carlos die Seb moest tegenhouden: de gangsters zwaaiden gevaarlijk met hun revolvers.
“Moet ik verder gaan, Lorraine?”
Eindelijk kwam er beweging achterin de zaal en een jonge vrouw met lang rood haar, kwam langzaam de trappen af. Toen ze vlak voor het podium stond keek ze op:
“Frank, waar ben je in hemelsnaam mee bezig?”
“Ik wist het! Ik wist dat je hier zou zijn! Dat bewijst maar weer eens dat ik gelijk heb.” zei Frank triomfantelijk.
“Gelijk? Waar heb je het over?”
“Dat het door hém komt,” bij deze woorden greep Frank Urs nog wat steviger vast, “dat je mij in de steek hebt gelaten...”
Er klonk gemompel vanuit het publiek. Urs sloot zijn ogen: dit was iets waar hij altijd al bang voor was geweest: dat er een vriend of een echtgenoot van een fan zo jaloers zou worden, dat alles uit de hand zou lopen.
“Je bent gek, Frank! Ik heb je in de steek gelaten, omdat het niet meer werkte tussen ons.” antwoordde Lorraine.
“En de reden dat het niet meer werkte was Urs Bühler!”
Lorraine schudde haar hoofd:
“Nee, de reden was, omdat je je agressie niet onder controle hebt. Kijk nu wat je hier aanricht. Wat ben je eigenlijk van plan?”
_________________

[Anny]

Hemeltje Kristel ik van hier bijna van mijn stoel. Wat gebeuren daar verschrikkelijke dingen. Carlos voorgevoel was dus wel goed. Hemeltje.

Wat gat die Frank nu doen met Urs?

Ben razend benieuwd hoe dit verder gaat.
_________________
[img:756e51a060]http://i158.photobucket.com/albums/t105/Aqualady_2007/eigen%20ontwerpen/siggijunibl.jpg[/img:756e51a060]

[loveforUrs]

HULDE
Ik heb weer wat te lezen (:
Ik vond Isabel ook heeel goed, dus ik weet zeker dat het je nu weer gaat lukken, Kristel!


Maaaaaaar wat gebeurt er nu?
Die kerel mag Urs niks aandoen! :O
spanneeeeeeeeend!

Wacht met smart op dinsdag!

[konsalik]

Kristel je doet het alweer. Mijn tenen krommen hier bij het lezen van dit hoofdstuk. Wat gaat er nu gebeuren? Zal Laurene haar ex vriend tot bedaren kunnen brengen? Hopelijk wel. Spannend.


PS: er was een storing bij mijn provider van dit forum daarom lagen we er enkele dagen uit. Bedankt voor je berichtje.
_________________

mijn site klik hier

[loveforUrs]

wachten duurt laaaang laaaaaang laaaaaang...
_________________

[Kristel]

Hallo dames,

Eerst en vooral bedankt voor jullie reacties weer Anny en Conny.
En jij natuurlijk ook Annalies, ben heel blij er een nieuwe lezeres bij te hebben. En ik vond het ook leuk te lezen dat je Isabel goed vond. Hopelijk beleef je aan dit verhaal evenveel plezier. Sorry, voor het lange wachten

Hier het vervolg:

Hoofdstuk 3

Dat wou Urs ook wel weten, maar hij was tegelijkertijd bang voor het antwoord.
“Dat hangt volledig van jou af, Lorraine. Als je terugkomt, laat ik deze heren gaan en gebeurt er verder niets. Maar anders...”
Bij wijze van dreigement, drukte hij het mes iets steviger op Urs keel.
“Hou op! Laat hem gaan! Hij heeft niets te maken met onze breuk!” smeekte Lorraine.
“Kom dan terug...” mompelde Frank, waarbij hij het mes van Urs' keel haalde en de punt van het mes zachtjes tegen diens rechter bovenbeen drukte.
'Oh mijn God, nee!' dacht Urs vertwijfeld en werd lijkbleek.

Enkele straten verderop in het politiedistrict 15 heerste een drukte vanjewelste. Brittany Michaels was bezig de laatste hand te leggen aan een verslag van een roofoverval dat eerder die avond had plaatsgevonden in een supermarkt vlakbij. Ze was nog niet zo lang geleden gepromoveerd tot rechercheur. Wat niet zo evident was, want toch was de politie nog steeds hoofdzakelijk een mannenwereld. Maar ze had bewezen dat ze het kon en daarmee het respect van haar collega's gekregen. Op dat moment rinkelde haar telefoon:
“Michaels!” riep een stem toen ze had opgenomen. Het was haar baas, “Kom onmiddellijk naar mijn kantoor!”
Ze rolde met haar ogen en stond op; Jack Conway was reeds 20 jaar hoofd van de afdeling zware misdaden en was nog steeds erg met zijn job begaan. Dat roepen en blaffen naar zijn personeel zou hij nooit afleren, maar hij had het hart op de juiste plaats. Brittany klopte op de deur van zijn kantoor alvorens binnen te gaan:
“Hier ben ik, Jack. Waar brandt het?”
Jack keek verstoord op en gebaarde dat ze moest plaatsnemen in een van de stoelen voor zijn bureau.
“We zitten met een crisissituatie.” viel hij met de deur in huis.
Voor Brittany hier op kon reageren, ging hij verder:
“Er is op dit moment een gijzeling aan de gang in het Beacon Theatre! Veel informatie heb ik niet, maar blijkbaar heeft één van de security-mensen toch kans gezien om een bericht naar 911 te sturen. Il Divo treed daar vanavond op.”
Hier wachtte Jack even, benieuwd naar Brittany's reactie. Die kwam er, zij het een heel andere dan hij verwacht had.
“Wie of wat is Il Divo?” vroeg Brittany nieuwsgierig.
Jack keek haar aan alsof hij water zag branden:
“Ken jij Il Divo niet?” vroeg hij verbijsterd.
“Nee, moet dat dan?”
“Dan ben je waarschijnlijk de enigste vrouw op deze aardbol. Il Divo is een popopera-groep, bestaande uit vier jonge mannen, die er – volgens hun vrouwelijke fans - ongelooflijk goed uitzien en prachtige stemmen hebben.”
“Jij weet er blijkbaar genoeg van.” grinnikte Brittany.
“Mijn vrouw is een hevige Cutie...” mompelde Jack.
“Een hevige wàt....?” vroeg Brittany niet-begrijpend.
“Luister, dat zal ik je allemaal nog wel eens uitleggen, maar niet nu. We moeten zo vlug mogelijk daar naartoe en ik had aan jou en je team gedacht, Britt. Jij hebt al ervaring met zulke zaken. En het spreekt wel in je voordeel dat je hen niet kent. Kunnen je emoties niet de bovenhand krijgen.”
Ze knikte instemmend.
“Neem al het materiaal mee dat je denkt nodig te hebben en ook je beste mensen. Ik denk niet dat dit een gemakkelijke klus gaat worden.”
“In orde, Jack” zei Brittany terwijl ze naar de deur liep, “ik hou je op de hoogte hoe alles verloopt.”
Met deze woorden liep ze terug naar haar bureau, greep de telefoon en belde haar mensen op. Even later waren ze op weg naar het concertgebouw.
“Luister mannen,” begon Brittany, “we gaan proberen via het dak binnen te komen. Volgens mij kunnen we daar via een glazen koepel binnenkijken en de situatie overzien. Althans volgens de plannen van het gebouw zou die er toch moeten zijn. Ik heb ons klimgerief meegenomen. Hopelijk kunnen we via het dak op de plaats komen waar de spots worden bediend; dan zitten we in de nok van het dak. Jullie begrijpen wel dat dit allemaal geruisloos moet gebeuren. De gangsters mogen ons absoluut niet ontdekken. Een nadeel is wel dat we niet weten met hoeveel ze zijn en dat we met een nokvolle zaal zitten. Het concert zou volledig uitverkocht zijn. Hopelijk raakt niemand in paniek. Ik hoop dat we met ons vieren de klus kunnen klaren, anders moeten we versterking oproepen. Iemand nog vragen?” vroeg ze terwijl ze de drie andere mannen aankeek.
“Momenteel niet.” zei Scott.
“Oké, Pete jij blijft beneden en gaat naar de backstage ingang. Probeer langs daar binnen te komen en je verdekt op te stellen. Als één van hen zou proberen te ontsnappen langs die weg, kan jij hem tegenhouden. Scott en Kyle, jullie gaan met mij meer naar boven.”
Pete was nog een jonge politieman van 25 jaar; dit was de eerste keer dat hij mee op missie mocht. Hij had erg weinig ervaring in dit soort zaken, maar Brittany had het volste vertrouwen in hem. Zijn enthousiasme en motivatie maakten veel goed. Scott en Kyle werkten al lang samen als partners en waren volledig op elkaar ingesteld. Brittany was zelf 31 jaar, maar had meer dan eens bewezen dat ze haar mannetje kon staan in gevaarlijke situaties. Ze was er van overtuigd dat dit niet anders zou zijn.
“We zijn er.” zei Kyle, “Misschien dat we de auto verdekt moeten opstellen, zodat niemand hem opmerkt, moest één van die gangsters buiten de wacht houden.”
“Goed idee. Zet hem achteraan op de parking. We zullen de rest wel te voet doen.” antwoordde Brittany.
Ze haalden hun materiaal uit de auto en terwijl Brittany, Scott en Kyle via de brandladder naar het dak klauterden, probeerde Pete via de backstage binnen te geraken. Tot zijn opluchting was deze zelfs niet op slot!
'Hopelijk hebben de anderen ook zoveel geluk' dacht hij bij zichzelf, terwijl hij zijn dienstwapen te voorschijn haalde en zich langzaam een weg zocht naar de achterzijde van het podium.
_________________

[loveforUrs]

Moet ik echt nog een week wachten op het volgende hoofdstuk?
Je weet de spanning wel schandalig te laten oplopen, Kristel!!
Hihi.
_________________

[konsalik]

Dank je wel Kristel voor dit hoofdstuk

Annalies heeft gelijk je houd de spanning er weer in. Er ging een grijns over mijn gezicht toen ik las dat Britt Il Divo niet kende. Ja er is ook een wereld zonder Il Divo. Maar voor ons fans natuurlijk niet.

Hopelijk gebeuren er geen nare dingen met de mannen en kan het politieteam die Frank in de boeien slaan.
_________________

mijn site klik hier

[Anny]

Kristel je doet het nog steeds?

Ons in onzekerheid laten. Jeetje wat een toestanden zeg. Maar wat ik wel leuk vond is dat die hoofdinspecteur Il Divo kende. Zijn vrouw een cutie Dan hangt Carlos daar natuurlijk overal in huis rond.
Maar goed er is actie ondernomen. Ik ben benieuwd hoe het verder gaat.

Annalies is alweer ongeduldig zie ik
_________________
[img:756e51a060]http://i158.photobucket.com/albums/t105/Aqualady_2007/eigen%20ontwerpen/siggijunibl.jpg[/img:756e51a060]

[Kristel]

Hoi dames,

Heel raar, ik dacht dat ik al gepost had, maar blijkbaar dus niet. Goed dat ik het even nakijk. Hier een tweede poging:

Anny, Conny, Annalies, bedankt voor jullie reacties. Blijven reageren, ik kijk er elke week naar uit...

Het vervolg van het verhaal:

Hoofdstuk 4

Ondertussen waren de drie anderen op het dak aangekomen en er was inderdaad een glazen koepel. Scott probeerde één van de vensters open te krijgen en ook dit was geen probleem:
“De ramen zijn niet eens op slot, wat een meevaller!” fluisterde hij naar Brittany en Kyle.
Brittany liep langzaam naar het open venster toe en keek naar beneden. Ze moest even slikken toen ze de situatie overzag: rechts van het podium hielden twee mannen twee andere mannen onder schot. In het midden lag iemand roerloos op het podium en iets verder hield een man iemand in bedwang met een mes, terwijl hij met een vrouw stond te praten die vlak voor het podium stond. Ze keek verder de zaal rond maar kon niemand anders ontdekken, dan het publiek dat als versteend zat te kijken naar wat er op het podium gebeurde. Brittany draaide zich om naar haar teamgenoten:
“Volgens wat ik kan zien hebben we hier te maken met drie gangsters, dat is dus het goede nieuws. Het slechte nieuws is, dat er blijkbaar al een dode of gewonde is gevallen. Buiten hem worden er nog drie andere mannen bedreigd, die zullen wel van Il Divo zijn.”
Scott en Kyle keken haar aan, zoals even daarvoor haar baas haar ook had aangekeken:
“Ken jij Il Divo niet?”
“Nee, blijkbaar is dat iets onvoorstelbaar?! Zijn jullie vrouwen soms ook...hoe zei Jack het ook al weer...oh ja, Cuties?”
“Nee,” zei Kyle glimlachend, “Jennifer is een Siren.”
“En Mandy is een overtuigde Über.” vulde Scott aan.
“Ik begrijp er niks meer van, maar het is nu niet het moment om er verder op door te gaan. We moeten naar beneden. Ik probeer achter die man te komen die één van Il Divo bedreigd met een mes. Jullie nemen de twee anderen voor jullie rekening, oké?”
Beide mannen knikten.
“Oh, voor ik het vergeet.” begon Brittany opnieuw, “vermits jullie zoveel weten over Il Divo, weet je dan ook hun namen?”
Scott keek nogmaals naar beneden alvorens hij antwoordde:
“Die twee mannen die onder schot gehouden worden zijn Carlos Marin en Sébastien Izambard. Die andere die vastgehouden wordt is Urs Bühler, dus moet diegene die op het podium ligt David Miller zijn.”
“Buiten die David hebben ze wel rare namen...”mompelde Brittany meer tegen zichzelf dan tegen Scott of Kyle.
“Ze hebben allemaal een andere nationaliteit, David is de enige Amerikaan van de groep.” zei Kyle.
Brittany keek hem even aan en begon zich toen klaar te maken om naar beneden te klimmen. De anderen volgden haar voorbeeld.

“Néé, Frank. We hebben dit gesprek al zo dikwijls gehad. Het werkt gewoon niet tussen ons.” zei Lorraine en toen met een blik op de lijkbleke Urs, “laat hem gaan Frank. Je begaat een onvergeeflijke vergissing!”
Hij keek haar lange tijd aan voor hij langzaam zijn hoofd schudde:
“Nee, dat kan ik niet doen. Kom op schat, geef me nog een tweede kans! Ditmaal zal ik goedmaken wat ik je heb aangedaan.” smeekte Frank.
“Dat beloof je elke keer. Ik heb je al zoveel kansen gegeven! Maar telkens als je teveel gedronken hebt, zitten je handen te los. Ik ben die mishandelingen kotsbeu!”
Er kwam een grijns over Franks gezicht, hij keek even zijdelings naar Urs:
“En toch ben ik ervan overtuigd, dat ik je van gedachten kan doen veranderen. Toen je nog bij me was, kon je van 's morgens vroeg tot 's avonds laat niet over meneer Bühler hier zwijgen. Dus hij zal je toch wat waard zijn. Eens kijken hoeveel...”
En voor iemand wist wat er gebeurde, plofte hij het mes met volle kracht in Urs' been. Deze schreeuwde het uit van de pijn. De twee gangsters aan het andere eind van het podium hadden alle moeite om Carlos en Seb in bedwang te houden. Het publiek gilde vol afschuw om wat er voor hun ogen gebeurde.
“God! Frank! Jij bent compleet waanzinnig! Stop hiermee en zoek hulp!” riep Lorraine ontzet.
Frank reageerde niet op haar smeekbede in plaats daarvan zei hij:
“Nog niet overtuigd...? Oké dan....” zijn gezicht vertrok in een duivelse grimas, toen hij het mes langzaam draaide in de wonde..
Weer kreunde Urs van de pijn. Zijn been begon hevig te bloeden. Hij probeerde zich los te rukken, maar Frank had hem in een stevige greep en hij kon geen kant op. Op dat moment hoorde Urs een vrouwenstem achter hem:
“Haal je handen van dat mes! Nu! Ik herhaal het geen tweede keer!”
Frank schrok zich te pletter en aarzelde even.
“Daag me niet uit! Mijn revolver is sneller!”
Urs hoorde het spannen van de haan achter hem. Langzaam liet Frank het mes los, dat nog steeds in Urs' been stak. Ondertussen hadden Scott en Kyle de twee gangsters overmeesterd die Carlos en Seb in bedwang hadden gehouden en brachten hen geboeid naar de politiewagen. Carlos en Seb renden onmiddellijk naar David, die zich al die tijd niet bewogen had.
“Oké, haal nu je arm van hem weg en laat hem los!” siste Brittany.
Frank deed wat hem gevraagd werd; onmiddellijk zakte Urs kreunend in elkaar. Brittany greep Frank bij de arm en wenkte Pete:
“Hier, doe hem handboeien aan en breng hem naar de wagen.”
Pete nam Frank van haar over, maar toen Pete Franks handen op zijn rug wou draaien, trok deze zich los en stormde weer op Urs af. Hij was zo snel, dat niemand hem kon tegenhouden. Frank boog zich over Urs en sloeg hem keihard in het gezicht. Hij wou hem een tweede maal slaan en Urs hief zijn armen al op om de klap af te weren, toen Brittany's hand bliksemsnel Franks arm greep en hem bruusk op de rug draaide. Even later was hij geboeid.
_________________

[loveforUrs]

men oh men oh men oh men
Ik heb hier de hele dag op gewacht (ik begon zelfs aan mezelf te twijfelen of het wel echt dinsdag was ), maar het was het wachten zeker waard!

Hoe zal het met Dave zijn?
en Urs....jeeeeeeeeeeeeetje
Ik was die Frank echt aangevlogen!!

pff...

weet niet of ik volgende week kan lezen, ik zit dan in Berlijn en weet niet of ik dan internet op mijn iPod heb, dus misschien tot volgende week, en anders over 2 weken!
_________________

[konsalik]

Hoi Kristel

Het wordt steeds erger zeg. Dvid gewond. Urs zijn been en zijn gezicht verbouwd.

Gelukkig hebben Britanny en haar mannen alles onder controle. Nu maar hopen dat het niet al te ernstig is met David. En dat Urs geen dingen overhoud aan deze steekpartij.

Spannend, ik ben razend benieuwd hoe het verder gaat.
_________________

mijn site klik hier