Keuzes

[loveforUrs]

o-ooooooooooh
Britt krijgt een mini-Ursje, wat schaaaaattig!
Ik denk dat hij het wel goed oppakt...denk ik

Maarja, nu Tom nog...dit gaat wat worden...ik slaap alweer een week niet.
Of, meer dan een week

Volgende week ben ik met vakantie, dus moet ik nog langer wachten voordat ik het volgende hoofdstuk kan lezen

Dus tot over anderhalve week ofzo!
_________________

[konsalik]

Hoi Kristel

Wat een mooi hoofdstuk. Urs is duidelijk onder de indruk van Britt. Ik denk dat hij het goed op zal pakken als zij hem verteld zwanger van hem te zijn.
Daar in tegen is het gesprek met Tom veel moeilijker. Zal ze hem vertellen dat ze zwanger is van een ander? Ik denk dat Tom ontploft.

Benieuwd hoe het verder gaat
_________________

mijn site klik hier

[Anny]

Die arme Britt......... en nu? Wat gaat ze doen? Ik denk in ieder geval niet met Tom trouwen......
Urs is duidelijk over zijn gevoelens alleen jammer dat hij ze wegstopt nu hij weet dat er nog een man in Britt's leven is. Hopelijk trekt hij bij als Britt contact met hem zoekt.

Kom maar op met vervolg Kristel
_________________
[img:756e51a060]http://i158.photobucket.com/albums/t105/Aqualady_2007/eigen%20ontwerpen/siggijunibl.jpg[/img:756e51a060]

[Kristel]

Hallo dames,

Bedankt weer voor jullie reacties. Annalies ik hoop dat je een leuke vakantie hebt. Zal ik nu ook wat geduld moeten hebben voor jou reactie

Vandaag post ik twee hoofdstukken: het gaat over het gesprek met ons Tommeke dus.....

Waarschuwing:probeer rustig te blijven, ga niet met je computer gooien

Zijn jullie er klaar voor? Hier gaan we dan: enjoy!

Hoofdstuk 17/18

Maandag kwam veel te snel. In de voormiddag had Tom al gebeld, dat zijn vliegtuig om 14.00 uur zou landen en zij had hem onmiddellijk uitgenodigd 's avonds bij haar te komen eten. Hij had echter voorgesteld om naar Biago's te gaan en van daaruit naar zijn penthouse, maar dat had ze afgewimpeld. Ze kon dit gesprek niet langer uitstellen en bij Biago's was het daar niet de plaats voor. Uiteindelijk had hij ingestemd en nu was ze in haar keuken bezig de laatste hand te leggen aan een stoofpotschotel. Ze was enorm gespannen en wist niet of ze een hap door haar keel zou kunnen krijgen. Op dat moment ging de deurbel:
'Hier gaan we dan...' dacht ze bij zichzelf, alvorens de deur te openen.
Even later stond Tom in haar woonkamer. Hij trok haar in zijn armen en kuste haar hartstochtelijk op de lippen. Ze beantwoordde zijn kus niet, maar dat scheen hij niet te merken.
“Wat heb ik je gemist, schat. Drie maanden is veel te lang. Maar ik heb ook goed nieuws: we kunnen nu een datum vastleggen om te trouwen.”
Hij keek diep in haar ogen, toen hij dit zei, benieuwd naar haar reactie.
“Het eten is zo klaar. Schenk jezelf al een glas wijn in, ik kom zo.”
Brittany vluchtte bijna naar de keuken. Tom keek haar verwonderd na, maar liep toen toch naar de woonkamer en nam plaats aan de eettafel. Toen ze de stoofpot op tafel zette en hun borden had vol geschept, ging ze ook zitten. Tom at met smaak, maar Brittany speelde maar wat met haar eten. De zenuwen gierden door haar keel. Plots legde Tom zijn mes en vork neer:
“Wat scheelt er Britt? Je raakt je eten amper aan.”
Brittany keek hem aan, maar antwoordde niet. In plaats daarvan nam ze een grote slok van een glas water dat ze zichzelf had ingeschonken.
“En je drinkt geen wijn. Je bent toch niet ziek?' ging Tom verder.
Ze moest het hem zeggen en wel nu direct, dit kon ze niet langer uitstellen.
“Nee, ik ben niet ziek. Toch niet op de manier die jij bedoelt.” was haar raadselachtige antwoord.
Tom keek haar niet-begrijpend aan en wachtte tot ze verder zou gaan.
“Ik kan niet met je trouwen, Tom.”
Tom keek haar geschokt aan, het duurde even voor hij reageerde:
“Waarom niet?”
Nu was het Brittany die Tom doordringend aankeek:
“Omdat ik...omdat ik zwanger ben, en het kind is niet van jou.” flapte ze eruit.
Tom staarde haar aan en werd lijkbleek. Hij probeerde zich uit alle macht te beheersen en haalde diep adem:
“Van wie is het?” siste hij tussen zijn tanden.
“Wat maakt dat uit? Ik heb je bedrogen, Tom. Ik ben er niet trots op, maar het is gebeurd. En ik begrijp heel goed, dat je nu niks meer met me te maken wil hebben.”
Tom sloeg met zijn vuist op tafel:
“Ik wil weten van wie het is! Ik wil weten met wie je in bed gedoken bent!”
Brittany schrok van zijn reactie, maar probeerde kalm te blijven:
“Wat maakt dat voor verschil, Tom? Ik heb liever niet dat je het weet.”
Ze besefte te laat dat ze met die laatste zin in haar kaarten liet kijken. Tom boog naar haar toe en greep haar hand die op tafel lag:
“Ik begrijp het al, laat me raden: het kind is van...” hij kreeg de naam bijna niet over zijn lippen, “van Urs Bühler...”
Brittany keek hem met grote ogen aan. Ze kon het niet ontkennen; hij had op haar gezicht gelezen dat hij gelijk had. Hij kneep haar hand haast fijn. Ze probeerde zich los te trekken, maar hij hield haar stevig vast.
“Laat me los, Tom. Je doet me pijn...” smeekte ze.
“Dat is niets vergeleken met hoe ik me voel!” snauwde hij, “als ik die gast ooit in mijn handen krijg, maak ik hem kapot!” toen vervolgde hij op sarcastische toon: “vertel me eens Britt, zijn jullie al lekker plannen aan het maken om samen een gelukkig gezinnetje te vormen, met zijn drietjes?”
Eindelijk liet hij haar hand los en ging terug achterover zitten in zijn stoel. Brittany wreef even over haar pijnlijke hand alvorens te antwoorden:
“Hij weet het nog niet...” fluisterde ze.
Ze had zo stil gesproken, dat hij niet zeker wist of hij haar wel goed verstaan had:
“Hij weet het nog niet? Die Bühler weet niet dat je zwanger bent van hem?”
“Nee, de dag nadat we...is hij vertrokken naar San Francisco voor een paar optredens, en ik weet niet...”
Ze stopte midden in haar zin. Waarom vertelde ze dit allemaal tegen Tom? Daar had hij toch niets mee te maken? Ze stond op en ruimde de tafel af:
“Het is misschien beter dat je nu gaat, Tom. Nogmaals sorry, ik heb je niet willen kwetsen en ik zal het mezelf nooit vergeven. Ik heb er enorm veel spijt van. Ik weet ook niet hoe dit is kunnen gebeuren, maar ik kan er nu niets meer aan veranderen. En ik zal met de gevolgen moeten leven.”
“Ho...niet zo snel!”
Tom leek in gedachten verzonken. Toen hij eindelijk sprak was Brittany met stomheid geslagen:
“Nu ik er over nadenk, ik zie niet in waarom we onze plannen moeten wijzigen. We kunnen alsnog trouwen...”
“Wàt zeg je? Is dit een grap?”
Maar Brittany zag aan Toms gezicht dat hij heel serieus was.
“Nee,” ging hij verder, “ik meen het. We trouwen en ik voed samen met jou het kind op alsof het van mij was.”
Brittany was ervan overtuigd dat ze het niet goed gehoord had:
“Dat kan toch niet, Tom! Urs zal nooit willen dat je zijn zoon of dochter opvoedt. Waar hààl je het?”
“Urs hoeft toch niet te weten, dat het zijn kind is?”
Haar mond viel open en ze deed een paar passen achteruit. Was Tom gek geworden?
“Hij moet het weten, Tom. Urs heeft het recht te weten dat hij vader wordt.” probeerde ze hem duidelijk te maken.
Ze keek naar de man die aan tafel zat. Ze had het gevoel dat ze Tom voor het eerst zag. Was dit de man waar ze zo lang van gehouden had?
“Ik denk, dat je me niet goed begrijpt, schat. Wij trouwen en jij zwijgt tegenover Urs dat je zwanger bent van hem. Simpel.”
Tom was opgestaan en stond nu vlak voor haar. Er ging iets dreigend van hem uit. Ze liet zich niet gemakkelijk intimideren door mannen, ze kwam alle soorten tegen in haar beroep, maar dit was iets compleet anders.
“Tom, ik kan in deze omstandigheden niet met je trouwen.” probeerde ze hem tot rede te brengen.
“Wil je dan misschien een abortus?” vroeg hij bot.
Ze greep met haar hand naar haar buik en keek hem lijkbleek aan:
“Néé, natuurlijk niet!”
“Wel, dan zit er niets anders op dan mijn voorstel aan te nemen.”
“Waarom zou jij met mij willen trouwen en het kind van een ander opvoeden?” vroeg ze vertwijfeld.
Honderd keer had ze deze avond voor zich gezien en hoe Tom zou reageren, maar dit sloeg alles! Hoe was het mogelijk dat hij nog steeds met haar wilde trouwen?
“Omdat ik vroeger al eens gezegd heb dat je van mij bent en van niemand anders, ongeacht in welke toestand!”
'Het werd tijd om aan deze belachelijke discussie een einde te maken' dacht Brittany.
“Ik trouw niet met je, Tom! Ik heb – meen ik mij te herinneren – ook al gezegd dat ik niemands bezit ben! Ik denk dat het nu beter is dat je vertrekt! We zijn uitgepraat!”
Hij was blijkbaar niet onder de indruk van haar tirade en stelde haar doodkalm een vraag:
“Hou je van Urs Bühler?”
Brittany staarde Tom aan zonder te reageren. Haar gedachten dwaalden af naar die bewuste avond, toen ze met Urs... Ze zag zijn aantrekkelijk gezicht weer voor zich, die ogen die haar teder aankeken, hun hartstochtelijk liefdesspel... Tom keek haar aandachtig aan en zag verschillende emoties op haar gezicht afspelen.
“Ik weet het niet...” en toen zei ze iets verschrikkelijk doms: “hij laat me in ieder geval niet onverschillig.”
Tom voelde een razende woede in zich opkomen en hij had haar het liefst een mep verkocht, maar hij wist zich nog net te beheersen.
“Goed, dat weten we dan ook weer. Dan zal het voor jou helemaal niet moeilijk zijn om met mij te trouwen.” zei hij spottend.
“Waar heb je het over? Tom, dit is een idioot gesprek. Ga nu, alsjeblief!”
Ze probeerde haar geduld te bewaren, maar het was niet gemakkelijk.
“Oké, genoeg rond de pot gedraaid,” zei Tom zo kalm, dat ze er bang van werd, “Jij trouwt met mij en als je het niet doet, zal ik zorgen, dat de vader van je ongeboren kind het niet zal overleven...”
Hier wachtte hij even om haar reactie te pijlen; tot zijn genoegen zag hij al het bloed uit haar gezicht wegtrekken en ze werd lijkbleek.
“Je geeft je ontslag bij de politie en je verhuist met mij naar San Francisco. Waar je een voorbeeldige huisvrouw, moeder én echtgenote zult zijn.”
Op de laatste woorden legde hij extra nadruk.
“Tom, ik begrijp dit niet, ik...” stamelde ze
“Wat valt er niet te begrijpen?” onderbrak hij haar, “ik heb net Urs Bühler met de dood bedreigd. Dat is toch duidelijk mag ik hopen? En denk maar niet dat ik het niet doe. Ik heb genoeg ervaring op dat gebied; hij zou echt niet de eerste zijn, die ik... De beslissing is volledig aan jou.”
Met elke woord dat hij zei, verdween de liefde die zij ooit voor deze man had gevoeld als sneeuw voor de zon. Ze besefte nu, dat ze Tom nooit helemaal gekend had. Werken in de reclame-business...hij was een huurmoordenaar! Dat maakte ze in ieder geval op uit zijn laatste woorden. Misschien had hij ook wel een 'klus' geklaard in Europa. En dan de brutaliteit om haar een aanzoek te doen, terwijl hij wist dat ze politierechercheur was! Alhoewel, knappe rechercheur was ze: ze had zich verloofd met een gangster! Want zo zag ze Tom nu. En die bedreiging aan Urs; ze zag aan Toms gezicht dat hij elk woord meende van wat hij zei. Plots zag ze een visioen voor zich, waarbij Urs in een donkere steeg werd teruggevonden, hevig bloedend, waardoor het leven langzaam uit hem wegsijpelde. Néé, dat mocht niet gebeuren! Ze liet zich langzaam terug op de stoel zakken, en keek wezenloos voor zich uit. Brittany begreep op dat moment dat ze van Urs Bühler hield. De gedachte dat hij....ze schudde haar hoofd en voelde tranen achter haar ogen branden. Ze moest met Tom trouwen, ze had geen keuze! Als ze daarmee de man van wie ze hield zijn leven kon redden. Want ze was er vast van overtuigd dat Tom zijn bedreiging zou uitvoeren als ze niet met hem zou trouwen. Ze kon natuurlijk de hulp inroepen van haar collega's, maar wie zou haar geloven? Tom had zich altijd heel charmant opgesteld de keren dat hij haar op het bureau kwam afhalen. Trouwens ze had helemaal geen bewijzen van haar vermoedens, het was haar woord tegen het zijne. Ze keek langzaam op naar Tom, die haar heel de tijd met een grijns op zijn gezicht zat aan te staren. Hij wist dat ze geen kant op kon.
“Oké, Tom. Ik zal met je trouwen...” zei ze verslagen terwijl de tranen over haar wangen rolden.
_________________

[loveforUrs]

KRISTEL!!!
WAT DOE JE ME AAN?

wat een vre-se-lijk-e man!! Dit geloooooof je toch niet?
uhm...meer weet ik even niet te zeggen

wel een vraagje.
Je gaat het toch niet doen zoals bij Isabel hè? Dat Urs pas in de laatste alinea te weten komt dat hij vader is en dat ze dan pas bij elkaar komen? want...dat overleef ik niet

Tot dinsdag!!
_________________

[konsalik]

Hoi Kristel,

Mijn PC is nog niet het venster uit gegaan maar dat scheelde niet veel. Mijn tenen krommen als ik lees hoe onbehouden die kerel tegen Britt te keer gaat. Moet ze hem zeker ook nog dankbaar zijn? Ik zou toch proberen er onder uit te komen Britt. Je werk opgeven en alleen maar hem zijn kont nadragen is niets voor jou

Toppie hoofdstuk Kristel. Tot volgende week
_________________

mijn site klik hier

[Anny]

Ik moet hier even gal spuwen. Wat een vreselijke kerel is die Tom. Kun je hem geen ongeluk laten krijgen Kristel? Een vliegtuig dat afstort, auto ongeluk of een spontane hartinfact. Ik weet het klinkt hard maar ik kan die kerel schieten. Hij bepaalt en Britt mag order opvolgen. Ik hou niet van mensen die hun 'partner'niet als hun gelijke behandelen.


Die arme Britt. Urs moet het te weten komen en wel snel ook. Ik hoop dat zich hier een oplossing zal aandienen.
_________________
[img:756e51a060]http://i158.photobucket.com/albums/t105/Aqualady_2007/eigen%20ontwerpen/siggijunibl.jpg[/img:756e51a060]

[Kristel]

Hallo dames,

Ik heb die figuur van Tom goed neergepent, aan jullie reacties te lezen! Bedankt daarvoor.

En Annalies, wat betreft de vergelijking met "Isabel". Ik verklap niks, maar misschien is het wel veel erger dan je denkt, je weet het niet hé?

Vanavond nemen we een sprong in de tijd: even kijken wat ons Ursje uitvoert

Veel leesplezier!

Hoofdstuk 19

Bijna een jaar later in Londen: in een restaurant in het centrum van de stad was nog één tafel bezet met acht personen. Er heerste een uitgelaten stemming.
“Jongens, wat denk je? Bestellen we nog een laatste fles wijn?” vroeg Urs lachend, terwijl hij zijn armen om Vanessa sloeg.
“Ik weet het niet Urs, het is al laat...” begon David; hij keek even naar Lauren en deze knikte instemmend.
“Komaan, we zijn een paar weken vrij. De boog kan niet altijd gespannen staan, toch?”
Urs wachtte de reactie van de anderen niet af en wenkte de ober. Carlos, David en Sébastien keken elkaar aan:
“Oké, Urs, maar daarna vertrekken we, akkoord? Het is trouwens al na middernacht.” zei Carlos.
“Zeker, geen probleem! De avond is nog jong! Er zijn nog zoveel dingen die we kunnen doen.”
Bij deze woorden, greep hij Vanessa een tweede maal vast en kuste haar onstuimig. Zijn drie vrienden en hun vrouwen keken hem met een bedenkelijke blik aan, maar Urs merkte dat niet eens. Hij had alleen maar oog voor zijn nieuwe vriendin. Urs had Vanessa enkele maanden geleden leren kennen tijdens een meet & greet van één van hun concerten. Normaal zou hij het nooit in zijn hoofd halen om iets met een fan te beginnen, maar na zijn ervaringen met Claire en Brittany was Urs erg veranderd. Brittany had hem veel erger gekwetst dan hij voor mogelijk had gehouden en hij had besloten vanaf nu alleen nog maar van het leven te genieten. En met Vanessa lukte dat perfect. Hij had allang begrepen dat Vanessa niet zo zeer in hem geïnteresseerd was, als wel in zijn bankrekening, maar zelfs dat vond hij niet erg. Zijn drie collega's hadden het allemaal met lede ogen aangezien. Uiteindelijk had David besloten met Urs te gaan praten op een moment dat Vanessa voor de zoveelste keer was gaan shoppen met Urs' creditcard.
“Urs, kan ik je even spreken?” viel David met de deur in huis, toen Urs hem had binnengelaten in zijn hotelsuite.
“Zeker, wat is er?”
“Het gaat om Vanessa...” begon David, hij wachtte even op een reactie, maar toen die er niet kwam, ging hij verder: “hoe serieus is het tussen jullie?”
Urs keek zijn vriend even aan en antwoordde:
“David, ik hoop dat je dit niet verkeerd begrijpt, maar...”
“Ik weet het, het zijn mijn zaken niet,” was David Urs voor, “maar Carlos, Seb en ik zijn alleen maar bezorgd.”
“Dat hoeft niet,” stelde Urs hem gerust, “Vanessa en ik hebben een zalige tijd en genieten van elkaars gezelschap.”
“Hou je van haar?” waagde David te vragen.
Urs lachte schamper:
“Wat is houden van, David? Ik dacht dat ik de ware gevonden had met Claire en daarna met Brittany. En wat heeft het me opgeleverd? Niets! Buiten een gebroken hart. Dus heb ik besloten om het nu over een heel andere boeg te gooien.”
“Maar je weet toch dat Vanessa je geld belangrijker vindt dan jou?”
“Ja, dat weet ik.” antwoordde Urs tot Davids stomme verbazing, “En dat is een prijs die ik er graag voor betaal. Vanessa is zo ongecompliceerd, met haar kan je plezier maken, zonder dat ik bang moet zijn beloftes te doen.”
David had het onderwerp verder laten rusten en nu zaten ze dus in een Londens restaurant een laatste fles wijn te drinken. Wat ook vervelend was, was het feit dat Cathérine, Lauren en Sarita helemaal niet met haar konden opschieten. Vanessa was zo oppervlakkig, dat de andere dames absoluut geen idee hadden waar ze met haar moesten over praten. Niet dat Vanessa zich daar aan stoorde. De keren dat ze samen afspraken had ze toch alleen maar oog voor Urs en kon ze niet van hem afblijven. Urs vond het allemaal best. Soms betrapte hij zich er op dat hij af en toe nog aan Brittany dacht, maar dan probeerde hij haar zo snel mogelijk uit zijn gedachten te zetten. Het had geen zin, ze was verloofd en nu waarschijnlijk getrouwd. Hoewel hij haar maar heel kort kende, had hij nooit verwacht, dat ze zoiets zou doen. Hij had haar niet meer gesproken sinds die bewuste nacht en de volgende dag waren ze naar San Francisco vertrokken. Urs kon nu wel heel vrolijk doen met Vanessa, maar diep in zijn binnenste wist hij, dat zulk gedrag niet in zijn aard lag.
“Hé baby, waar zit je? Je bent blijkbaar heel ver weg. Is er iets?” fluisterde Vanessa in Urs' oor.
Hij keek op haar neer en glimlachte:
“Niets waar jij je mooie hoofdje moet over breken, schat.”
Vanessa sloeg onbeschaamd haar armen om Urs' nek en kuste hem hartstochtelijk op de lippen, zich van de anderen aan de tafel niks aantrekkend. Dit ging zelfs voor Urs iets te ver en hij maakte zich voorzichtig los uit haar omhelzing.
“Schatje, we zijn hier niet alleen...” fluisterde hij.
Vanessa keek brutaal de tafel rond en zei:
“Niemand houdt jullie tegen om hetzelfde te doen nietwaar? Of doe je zulke dingen niet meer als je getrouwd bent?” vroeg ze uitdagend aan Carlos.
Voor deze echter kon reageren antwoordde Sarita heel kalm:
“Wat wij wel of niet doen tijdens ons huwelijk, gaat jou helemaal niets aan. Maar me als een krolse kat op mijn partner werpen in een openbaar restaurant is niet echt mijn stijl nee.”
Bij deze woorden keek Sarita Vanessa met vlammende ogen aan. Carlos en zelfs Urs grinnikten. Sarita en Urs hadden altijd heel goed met elkaar kunnen opschieten en hij hield wel van haar directe manier van praten. Vanessa keek Urs verongelijkt aan:
“Laat je haar zo tegen me praten, baby?”
“Ach schat, waar is je gevoel voor humor? Trouwens een klein beetje gelijk heeft ze wel...”
Voor de conversatie nog verder uit te hand kon lopen, vroeg Seb de rekening en even later verlieten ze het restaurant.
“Ik doe haar nog eens iets!” siste Sarita, toen zij en Carlos thuis kwamen.
Carlos trok haar in zijn armen en kuste haar zacht op de lippen:
“Ach, je weet toch hoe ze is..” probeerde Carlos zijn vrouw te sussen.
“Daarom juist. Ik begrijp echt niet wat Urs in haar ziet. Hoe oud is ze eigenlijk? 18?”
Carlos moest lachen:
“Nee, toch iets ouder, schat. Ze is 25.”
“Lieverd, je moet toch toegeven dat ze veel te jong is voor Urs? Wat bezielt hem? Het enige waar ze goed in is, is zijn geld uitgeven.”
Carlos haalde zijn schouders op:
“Urs is heel erg veranderd na die situatie met Brittany. Hij probeert zich anders voor te doen dan hij is en blijkbaar moet Vanessa hem daarbij helpen. Een jaar geleden zou hij een vrouw als haar nooit een tweede blik hebben gegund.”
“Zoiets kan toch nooit blijven duren?” vroeg Sarita zich af.
“Nee, dat denk ik ook niet. En ik moet het eerlijk toegeven, dat hopen we ook allemaal...” antwoordde Carlos.
“Ach, laten we er maar over ophouden. Dit heeft toch geen zin. Ik ga slapen...” zei Sarita, en met een verleidelijke blik naar Carlos: “kom je...?”
Dat hoefde ze geen twee keer te zeggen en lachend tilde Carlos haar op en droeg haar naar de slaapkamer.
_________________

[loveforUrs]

[Kristel]

Hallo dames,

Annalies, bedankt voor je reactie; het is hier wel gezellig tussen ons tweetjes

Ik ga onmiddellijk verder met het volgende hoofdstuk, maar toch een kleine waarschuwing: DRAMA, DRAMA!

Hoofdstuk 20

Ze leefde in een hel. Een regelrechte hel. Ze was nu getrouwd met Tom en had een schattig dochtertje, Kira. Zij was het enige lichtpunt in Brittany's leven. Tot haar grote vreugde en tot Toms grote ergernis was Kira het evenbeeld van haar vader.
Brittany had totaal geen eigen leven meer sinds ze getrouwd was met Tom. Na het lange gesprek dat ze met hem had en waarin ze toestemde met hem te trouwen, was alles in een stroomversnelling geraakt. Ze had haar ontslag bij de politie moeten geven en was verhuisd naar San Francisco. Kort daarop waren ze getrouwd: hoe ze haar jawoord over haar lippen had gekregen, wist ze op de dag van vandaag nog niet, maar ze had alleen maar aan Urs kunnen denken. Tom had haar meer dan eens laten verstaan dat hij er geen grappen over maakte toen hij Urs met de dood bedreigde. Brittany wist nu zeker, dat Tom tot alles in staat was. En dat hij genoeg connecties had met gangsters die voor de juiste prijs alles deden. Ooit had ze eens geprobeerd bij Tom weg te gaan, kort na Kira's geboorte, maar voor ze zelfs kans had gezien het huis uit te komen, was hij onverwacht thuis gekomen en had haar betrapt toen ze met een koffer in de hand en de baby op haar arm de trap was afgekomen. Ze was er zwaar voor gestraft.
“Waar denk jij naar toe te gaan?” had hij gesnauwd.
“Tom, alsjeblief,” smeekte Brittany, “dit heeft totaal geen zin. Laat me gaan...”
Terwijl hij langzaam de trap op liep en haar doordringend aankeek zei hij:
“Ik dacht dat we afgesproken hadden, dat jij bij mij bleef in goede en slechte tijden. Weet je nog?”
Tot haar grote ontzetting nam hij Kira uit haar armen en liep verder de trap op, terug naar de slaapkamer. Ze zette haar koffer neer en snelde hem achterna:
“Geef mijn dochter terug, Tom!”
Tom keek om en glimlachte alleen maar. De baby begon te huilen in Toms armen.
“Alsjeblief, Tom!” snikte Brittany angstig, “ze is helemaal overstuur!”
Voor de slaapkamerdeur bleef hij staan en keek neer op Brittany.
“Was je net niet van plan te vertrekken? Ga maar, geen probleem, maar je dochter blijft hier.”
Alsof de baby verstond wat Tom zei, begon het kind nog harder te huilen.
“Tom, néé!! Hou op met dat wrede gedoe! Je weet dat ik nergens heen ga zonder mijn dochter...alsjeblief...”smeekte ze, terwijl ze haar armen uitstrekte naar Kira, in de hoop dat Tom haar dochter terug zou geven.
Hij keek haar met onverholen plezier aan en na een eeuwigheid overhandigde hij haar het huilende kind. Brittany drukte de baby dicht tegen zich aan, en probeerde haar te sussen.
“Waarom wil je toch getrouwd blijven met een vrouw, die... niet van je houdt?” vroeg Brittany vertwijfeld.
Bijna had ze gezegd “die je haat”, maar ze wou Tom niet nog meer provoceren.
“Laat dat mijn probleem zijn. Ooit zul je mij een erfgenaam geven, dat is het enige dat ik wil van jou.”
Brittany slikte, het laatste wat ze wou was een kind van hem! Maar wat kon ze er aan doen? Hij controleerde haar leven volledig. Ze had zelfs geen telefoon, bang als hij was dat ze alsnog haar ex-collega's van de politie zou bellen. En er was bijna altijd iemand in de buurt die haar in de gaten hield, als hij weg was voor zaken. Zonder hem mocht ze gewoon het huis niet uit.
Ze legde de baby terug in haar wiegje en streelde zacht haar ruggetje, terwijl Brittany lieve woordjes tegen haar fluisterde. De baby werd langzaam rustiger en viel uiteindelijk in slaap.
“Ik denk, dat jij eens een lesje nodig hebt, zodat zoiets als vandaag niet meer voorvalt.” begon Tom toen ze beiden de slaapkamer verlieten.
De dreigende toon in zijn stem beviel haar helemaal niet.
“Wat bedoel je?” vroeg ze voorzichtig.
“Volgens mij moet jij eens beseffen, dat ik het wel degelijk meen als ik bedreigingen uit aan Urs Bühler's adres...”
Hier zweeg hij even om haar reactie te pijlen. Brittany werd lijkbleek:
“Dat kun je niet menen...” fluisterde ze ontzet.
Hij keek haar lange tijd aan met een uitdrukkingsloos gezicht:
“Je houdt echt veel van hem, hé?”
Hij hoefde het eigenlijk niet te vragen, hij zag het antwoord in haar ogen. Brittany antwoordde niet op zijn vraag en keek hem recht aan:
“Wat ben je van plan, Tom?”
Het laatste wat ze wou was dat Urs iets overkwam en dat zij daar schuld aan was.
“Dat zul je wel zien.” zei hij kort.
Met deze woorden liet hij haar alleen.
Enkele weken later wist ze wat hij bedoeld had. Op een morgen stak hij haar de ochtendkrant onder de neus. Op het tweede pagina stond een klein artikel over Il Divo, waarbij sprake was van een ongeluk, waarbij één van de Divo's – met name Urs Bühler – op het nippertje aan de dood ontsnapt was, toen er een vrachtwagen door het rode licht reed. Het was door de snelle reactie van Sébastien Izambard, die zijn vriend op het laatste nippertje wegtrok voor het aanstormende gevaar, dat Urs Bühler het had overleefd.
“Ben je nu overtuigd?” vroeg Tom toen ze het artikel gelezen had.
Brittany keek langzaam naar hem op, wit van woede:
“Heb jij...?”
Ze kreeg de zin niet over haar lippen. Had ze ooit van deze man gehouden? Hij was een monster! Ze stond op en voor hij het haar kon beletten sloeg ze hem vlak in het gezicht. Hij sloeg onmiddellijk keihard terug en ze wankelde achteruit terwijl ze bloed op haar lippen proefde.
“Doe dat nooit meer!” siste hij tussen zijn tanden.
Sindsdien was ze nooit meer tegen hem ingegaan en had ze alles onverschillig over zich laten komen. De vele nachten dat hij bezit van haar nam onderging ze gelaten, terwijl de tranen over haar wangen rolden.
_________________

[konsalik]

Hoi Kristel

Ik was er eventjes tussenuit dus had moest ik nu 2 hoofdstukken lezen. Urs en Brittany zijn beide ongelukkig. Maar zolang die Tom in haar leven is betert zich niets. Ze moet op één of andere manier van hem af zien te komen. Urs zal gemakkelijker van Vanessa af kunnen komen dan Britt van Tom. Maar er moet toch een weg zijn...............

2 super hoofdstukken Kristel
_________________

mijn site klik hier

[Anny]

Ha die Kristel

Ik moet zeggen die Tom was, is en blijft een verschrikkelijke kerel. Britt had er beter aan gedaan om hem buiten de deur te houden. Waar is die zelfstandige en vrolijke meid gebleven van het begin van dit verhaal?

Zij was rechercheur. Ze weet de wegen en de wetten die er mee samen hangen. Ze pastte ze toe en hielp iedereen. En nu? Wanneer besluit deze dame eens om zichzelf van dienst te zijn? Waarom laat ze zich chanteren? Om de dreigementen aan Urs' adres? Zo komt ze er nooit uit. Britt is een slimme meid die zou hier uit moeten kunnen komen. Ze zou de weg moeten weten

Toppie verhaal Kristel
_________________
[img:756e51a060]http://i158.photobucket.com/albums/t105/Aqualady_2007/eigen%20ontwerpen/siggijunibl.jpg[/img:756e51a060]

[loveforUrs]

Aaargh Kristel, dit is zo slecht voor mijn gezondheid!
Mag ik een moment met Tom?
Wat een...een...een vreselijke man!

Alsjeblieeeeeft Kristel, beloof je dat het snel positiever word?
Ennee, laat Urs wel leven hoor, en Britt ook! Maar Tom hoeft niet

Tot volgende week!
_________________

[Kristel]

Hallo dames,

Bedankt voor jullie reacties, Annalies, Anny en Conny. En ook bedankt Annalies voor je suggesties....ik zal er rekening mee houden....of niet.
Ben erg blij dat jullie mijn verhaal leuk vinden.

Hier komt het vervolg:
Hoofdstuk 21

Ze hadden net de laatste hand gelegd aan hun nieuwe CD in Londen en waren op weg naar het kantoor van Simon Cowell. Carlos, David en Seb waren geanimeerd in gesprek, terwijl Urs in gedachten verzonken voor het rode licht stond te wachten om de straat over te steken. Toen het licht op groen sprong, stak hij over. Hij had nog maar een paar passen gedaan, toen er vanuit het niets een zware truck opdook met hoge snelheid.
“Urs! Kijk uit!” schreeuwde Sébastien, die het gevaarte op zijn vriend zag afkomen.
Hij rende hem achterna en trok Urs zo wild achteruit, dat ze beiden op de stoep belanden. De truck reed door het rode licht zonder te stoppen en was even later verdwenen.
“Zijn jullie oké?” vroeg David met een lijkbleek gezicht.
Hij en Carlos hadden alles voor hun ogen zien gebeuren en het was alsof hun hart stilstond, toen ze de truck op Urs zagen afkomen.
Met een blik op Sébastien antwoordde Urs:
“Ik denk het wel...” mompelde hij terwijl hij over zijn arm wreef. Hij was hard op de straatstenen terecht gekomen toen Seb hem wegtrok van het aanstormende gevaar. Urs keek Seb lange tijd aan:
“Seb, bedankt, je hebt mijn leven gered...” Urs omhelsde Seb vriendschappelijk.
“Graag gedaan,” glimlachte deze, “wat voor een gek was dat? Hij is gewoon door het rode licht gereden, zonder zelfs maar te vertragen. Gelukkig zijn er geen andere mensen gewond geraakt.”
De anderen knikten instemmend zonder een woord te zeggen. Ze waren nog allemaal van de kaart bij de gedachte van wat er had kunnen gebeuren.
Na de vergadering met Simon hadden de mannen van Il Divo enkele weken vrij alvorens hun promotietour van de CD begon, gevolgd door een nieuwe wereld tournee. Ze spraken af om 's avonds naar een pub te gaan nabij het hotel, morgen zou iedereen naar huis gaan om zijn familie en vrienden te bezoeken.
Toen Urs in zijn hotelkamer binnenkwam, zat Vanessa hem al op te wachten. Hij zuchtte; stiekem had hij gehoopt, dat ze nog niet terug was van haar afspraak bij de kapper.
“Hoi baby, wat ben ik blij dat je al terug bent. Wat vind je van mijn nieuwe kapsel? Ik wou eens iets totaal anders.” ratelde ze terwijl ze opkeek naar Urs.
Hij keek even op haar neer: haar lange blonde haar had ze tot op schouderlengte laten afknippen en had er zwarte highlights laten inbrengen.
“Het is....anders...” zei hij voorzichtig.
In realiteit vond hij het maar niks, maar hij wou haar niet boos maken. De laatste tijd was Vanessa heel lichtgeraakt en hadden ze veel ruzie. Urs had gehoopt met haar een onbezorgde relatie te hebben, maar ze werd steeds veeleisender en wou elke minuut van de dag weten waar hij uithing. Vanessa greep Urs bij de arm:
“Vertel me eens, schat, hoe was de vergadering bij Simon?”
Urs kreunde van de pijn toen Vanessa zijn arm vastpakte. Ze liet hem geschrokken los:
“Wat is er Urs?” vroeg ze bezorgd.
“Niks, ik ben daarstraks op straat gevallen en heb waarschijnlijk mijn arm bezeerd.”
Hij wou haar niet vertellen wat er in werkelijkheid gebeurd was. Vanessa kon soms hysterisch reageren voor niets. Hij trok zijn leren vest uit en zag dat er net onder zijn elleboog een grote schaafwonde zat, die lichtjes bloedde.
“Oh mijn God, Urs!” riep Vanessa, terwijl ze met afschuw naar zijn arm keek.
“Doe even normaal, Vanessa! Zo erg is het nu ook weer niet. Ik verdwijn even naar de badkamer.”
Er klonk irritatie door in zijn stem toen hij naar de badkamer liep. Hij nam snel een douche en deed een verband rond zijn arm. Hij sloeg een handdoek om zijn middel en kwam de badkamer uit. Vanessa zat op het bed, tranen in haar ogen.
“Wat is er nu weer, Vanessa?” vroeg Urs met een vermoeide zucht.
“Hou je nog van me, baby? Ik heb de laatste tijd de indruk, dat je me liever kwijt dan rijk bent...”
Urs ging naast haar op bed zitten en sloeg een arm om haar heen.
“Natuurlijk wil ik je niet kwijt. Hoe kom je daar nu bij?” glimlachte hij, terwijl hij haar vederlicht op de mond kuste Ze sloeg haar armen om zijn hals en trok hem mee het bed op. Ze begonnen elkaar hevig te kussen en te strelen. Na hun liefdesspel lagen ze verzadigd in elkaars armen. Vanessa had haar hoofd op Urs' schouder gelegd en haar arm om zijn middel geslagen; ze voelde haar oogleden zwaar worden. Even later was ze in diepe slaap verzonken. Urs kon echter de slaap niet vatten en weer gingen zijn gedachten naar hun relatie uit. Ze had daarstraks niet gemerkt dat hij eigenlijk geen antwoord op haar vraag had gegeven en daar was hij blij om. Hij kon niet liegen; hij hield niet van Vanessa, zeker niet op de manier die zij bedoelde. Hij was graag in haar gezelschap, maar diepgaande gevoelens? Nee, die had hij alleen maar voor Claire gehad en daarna Brittany. Alhoewel...Brittany...ze hadden elkaar maar kort gekend, maar toch had ze zijn hart weten te veroveren. Maar de manier waarop ze hem gebruikt had...hij kon die laatste nacht dat ze samen waren geweest niet uit zijn hoofd zetten, niettegenstaande dat het al meer dan een jaar geleden was. Waarom kon hij haar niet vergeten? Het was een “one night stand” geweest voor haar, zoveel was duidelijk. Even vlug nog met een andere man naar bed voor ze ging trouwen. Nee, dat was niet waar, moest hij eerlijkheidshalve toegeven, ze kon niet weten dat hij die avond voor haar deur zou staan. Waarom had ze hem niet verteld dat ze verloofd was, dan had hij het zeker nooit zover laten komen. Hij zuchtte: dit had totaal geen zin. Hij moest verder met zijn leven en vergeten wat er gebeurd was; hij zou haar toch nooit meer zien.
_________________

[loveforUrs]

Hee, ik dacht toch echt dat ik al gereageerd had..
goed dat ik nog even check ;)

Het "Ongeluk" vanuit de ogen van de Divos, tjonge, Seb is een held!
En Vanessa wordt steeds bezitteriger...Urs jongen, ga alsjeblieft uitzoeken waar Britt woont, ontvoer haar, trouw met haar en wordt gelukkig.

Korte samenvatting van mijn versie van dit verhaal

Tot de volgende keer Kristel!!
_________________