Keuzes

[konsalik]

Gelukkig dat URs niets overkomen is. Sebastien heeft goed gehandeld. Verder zie ik dat Urs ongelukkig is. Hij moest eens weten hoe Britt zich voelt.

Dank je Kristel weer een geweldig hoofdstuk.
_________________

mijn site klik hier

[Anny]

Verdorie zeg, heeft die Tom direct zijn dreigement in een daad omgezet? Wat een $#%$#^. Verschrikkelijk hoe ongelukkig Urs is met Vanessa. Hij zal toch zelf er een eind aan moeten maken. Dit kan zo toch niet? En bij Britt is het al idem dito. Ongelukkig met de verkeerde man, die niet de vader van haar kind is.
_________________
[img:756e51a060]http://i158.photobucket.com/albums/t105/Aqualady_2007/eigen%20ontwerpen/siggijunibl.jpg[/img:756e51a060]

[Kristel]

Hallo dames,

Bedankt voor jullie reacties Annalies, Conny en Anny! Ik ben altijd zo benieuwd wat jullie ervan vinden.

Nu over het verhaal:
1. we nemen weer een sprong in de tijd (néé, het wordt geen science fiction! )
2. er is ook GOED nieuws!
3. het hoofdstuk is ook wat langer, ik wou het een beetje spannend laten eindingen....

Hoofdstuk 22

Er werd aan de deur gebeld. Ze was in de keuken en schrok op van het geluid.
“Ik doe wel open!” gilde haar vijfjarige dochter.
“Kira! Nee!”
Maar het was al te laat en Kira had de deur reeds opengerukt. Brittany was haar achterna gekomen en zag dat er een politieman voor de deur stond. Ze keek haar dochter streng aan:
“Kira ga jij even verder met die leuke puzzel af te maken op je kamer? Dan komt mama je zo helpen...”
Haar dochter knikte en rende naar haar kamer. Ondertussen deed Brittany haar schort uit en liep naar de voordeur.
“Kan ik iets voor u doen, agent?” vroeg ze.
“Mevrouw Marino?” vroeg de agent terwijl hij zijn badge liet zien.
Ze knikte.
“Mijn naam is Joe O'Leary. Ik heb slecht nieuws voor u. Kan ik misschien even binnenkomen?”
“Ja, natuurlijk!”
Brittany leidde hem naar de keuken, ze vroeg zich af, wat dat slechte nieuws wel kon zijn.
“U kan misschien best even gaan zitten, mevrouw.” begon Joe.
Toen ze beiden plaats hadden genomen aan de keukentafel vroeg Brittany, die nu toch een beetje ongerust werd:
“Wat is er gebeurd?”
“Het gaat over uw echtgenoot, Tom Marino. Hij is vanmorgen...dood teruggevonden...vermoord...”
Brittany keek de agent wezenloos aan. Tom vermoord? Ze begreep het niet.
“Hoe vermoord, wat...” begon ze onsamenhangend.
“Duidelijk een afrekening, mevrouw. Wij hebben het vermoeden dat de maffia hier achter zit.”
“Nee, dit kan niet waar zijn. Bent u zeker?” vroeg Brittany, terwijl haar ogen zich met tranen vulden. Tranen van opluchting, maar dat wist die agent natuurlijk niet.
“Heel zeker, mevrouw. Het spijt me.”
Joe keek de jonge vrouw voor hem doordringend aan en zag het verdriet in haar ogen. Wat een manier om je man te verliezen. Hij zou hier nooit aan wennen.
“Er zou iemand het lichaam moeten komen identificeren. Is er misschien iemand, die dat voor u kan doen?”
Hij wou haar niet nog meer van streek maken, door haar het zelf te laten doen.
Brittany schudde haar hoofd.
“Ik doe het wel...” mompelde ze.
Ze wou dit niet aan iemand anders overlaten, ze wou zeker zijn dat hij dood was.
“Bent u zeker?”
Ze knikte:
“Wanneer?”
“Als het u uitkomt. Liefst zo vlug mogelijk, maar ik begrijp het als...”
“Ik doe het vanmiddag wel. Ik moet eerst vragen aan mijn buurvrouw of ze even op mijn dochter kan passen...”
Joe knikte:
“Er zal deze week nog een rechercheur van de politie bij u langskomen om u enkele vragen te stellen, maar dat is gewoon routine.”
Joe stond op en reikte haar de hand:
“Ik ga nu maar. Ik wens u nog veel sterkte mevrouw.”
Brittany glimlachte naar de man terwijl ze hem de hand schudde en hem naar de voordeur begeleidde. Ze sloot de deur en leunde er tegen aan. Was dit echt? Was Tom echt dood? Ze kon het niet geloven.
Kort na de middag had ze Kira bij haar buurvrouw afgezet en was ze op weg om haar echtgenoot te gaan identificeren. Toen ze in de kleine ruimte was waar haar man opgebaard lag, moest ze toch even slikken.
“Gaat het mevrouw?” vroeg de rechercheur die met haar mee was gegaan en haar reactie opmerkte.
Ze kon alleen maar knikken. Even later werd het laken weggehaald en staarde ze naar het levenloze lichaam van Tom Marino Ze werd lijkbleek, keek in de ogen van de rechercheur en weer knikte ze. Ze vertrouwde haar stem niet. De man leidde haar het mortuarium uit naar een kantoor waar hij haar de persoonlijke bezittingen van Tom overhandigde.
“Ik probeer einde deze week nog even bij u langs te komen, om u op de hoogte te houden van het onderzoek en misschien nog enkele vragen te stellen.” zei de man terwijl hij haar het gebouw uitleidde.
Brittany nam afscheid, stapte in haar wagen en reed naar huis. Hij was dood! Echt dood! Het was alsof er een zware last van haar schouders was gevallen. Nooit had ze gedacht zo blij te zijn met iemands dood. De nachtmerrie was eindelijk voorbij, na vijf lange jaren! Eindelijk was ze vrij en kon ze met haar dochter een nieuw leven beginnen. Ze moest veel dingen regelen en daar zou ze haar tijd voor nemen, maar wat ze nu al wist was, dat zodra de begrafenis geregeld was, ze zo vlug mogelijk uit San Francisco zou vertrekken. De stad waar alles haar aan Tom deed denken. Ze dwong zichzelf na te denken over de voorbije vijf jaar. Ze was nooit in verwachting geraakt van Tom, en bij verder onderzoek was gebleken, dat hij onvruchtbaar was. Die dag had hij haar voor het eerst zwaar mishandeld en daarna gebeurde dat meer en meer; vooral omdat hij zag dat haar dochter, terwijl ze opgroeide, meer en meer op haar vader begon te lijken: dezelfde donkere krullen, dezelfde hazelbruine ogen. Kira had hij gelukkig nooit aangeraakt. Brittany glimlachte toen ze aan haar dochter dacht. Maar die glimlach verdween even snel dan hij gekomen was. Kira had nooit een sterke band gehad met Tom, maar toch moest ze haar dochter vertellen dat de man, die ze alleen kende als haar vader, dood was. En Urs! Hij had een vijfjarige dochter en hij wist het niet eens! Ze kon het hem nu niet meer vertellen, het was te laat. Het laatste wat hij nu waarschijnlijk wilde was opgezadeld te worden met een kind van vijf jaar, waar hij het bestaan nooit van had geweten. Bij die gedachte had Brittany het gevoel of haar keel dichtgeknepen werd en vulden haar ogen zich met tranen, die weldra over haar gezicht stroomden. Het had zo anders kunnen zijn! Als ze Tom maar nooit had ontmoet, dan hadden ze misschien...nee, ze wou die gedachtegang niet volgen, dat had toch geen zin. Ze zou er het beste van maken samen met Kira. Haar dochter was nu het belangrijkste in haar leven.

Zes maanden later was ze helemaal gesetteld en woonde ze in een klein huisje even buiten Barcelona. In de stad had ze een kleine boekenwinkel overgenomen, met het geld dat ze van Tom had geërfd. Haar eerste gedachte was het geld niet aan te nemen, maar uiteindelijk begreep ze dat dat niet verstandig was. Het geld dat er over was had ze opzij gezet voor Kira. Hun leventje kabbelde rustig verder, maar Brittany bleef het gevoel hebben, dat ze een stuk van zichzelf was kwijtgeraakt op de dag dat Urs uit haar leven was verdwenen.

Het was een zonnige zondagmiddag en Brittany besloot haar voortuintje klaar te maken voor de aankomende zomer. Kira was met een paar kinderen uit de buurt aan het voetballen op straat. Vanwaar Brittany bezig was, kon ze haar dochter in het oog houden, want Kira had soms de neiging de kwajongen uit te hangen.
“Kira, wees alsjeblief voorzichtig en niet op de rijweg lopen!” had Brittany haar op het hart gedrukt.
“Ja, mam!” riep ze, terwijl ze wegrende naar haar vriendjes.
Er verscheen een glimlach op Brittany's gezicht en ze ging verder met haar rozenstruik.
Aan de overkant van de straat wandelde een man die duidelijk genoot van het zomerse weer. Hij ging op een bank zitten en keek glimlachend naar de voetballende meisjes en jongens aan de andere kant. Plots schopte één van de jongens de bal zo keihard weg, dat hij op de rijbaan belandde. Een meisje met zwarte krullen rende er achteraan en zag niet dat er een auto op haar afkwam.
“Kira! Kijk uit!” riep een jonge vrouw vanuit één van de voortuintjes in doodsangst.
De man op de bank reageerde bliksemsnel en rende op het kind af, duwde haar voor de aankomende wagen weg, zodat ze onzacht op de stoep belandde en onmiddellijk begon te huilen. Zelf was hij echter niet snel genoeg; hij kreeg een slag van de auto en werd hard op het beton gesmakt. Daar bleef hij roerloos liggen. De auto stopte niet en verdween met hoge snelheid om de hoek.
“Oh mijn God, Kira! Ben je oké?” vroeg Brittany doodongerust, terwijl ze haar huilende dochter in haar armen nam.
Na haar dochter even onderzocht te hebben, vond ze tot haar opluchting geen kwetsuren en was het kind blijkbaar alleen maar van de schrik gaan huilen. Ze knuffelde haar dochter even heel stevig totdat deze protesteerde:
“Mam, je doet me pijn!”
“Sorry, schat, maar je hebt me zo doen schrikken...zullen we die meneer even bedanken, die je net op tijd gered heeft?”
Daarbij draaide ze zich om en zag tot haar ontsteltenis de redder van haar dochter bewegingsloos op de rijbaan liggen, dicht tegen de stoep.
Brittany zette haar dochter neer in de tuin:
“Kira, schat, blijf even hier, wil je? Ik ga even kijken hoe het met die meneer is, goed?”
Kira keek haar met grote ogen aan en knikte. Het kind was zo geschrokken, dat ze echt geen zin meer had nog verder te spelen.
Brittany knielde naast de man neer en draaide hem voorzichtig om. Hij bloedde uit een wonde aan zijn hoofd, verder zag ze geen verwondingen. Ze keek naar zijn gezicht en de adem stokte haar in de keel. Dit kon niet waar zijn! Ze werd lijkbleek. Op dat moment bewoog hij kreunend en kwam langzaam bij bewustzijn. Hij keek in haar blauwe ogen en zijn ogen werden groot van verbazing.
_________________

[loveforUrs]

JAAAAAA URSJEEEEE!!
Toch? toch? toch?

Maaaar het is al 5 jaar later! En Tom is dood...ik moet niet zeggen dat ik dat heel erg vind..(maar goed dat is fanfictie is, ik ben niet heel vriendelijk bezig )

Heerlijk hoofdstuk Kristel!
En het is Urs hè?

Tot volgende week, ik kan niet wachten!!
_________________

[konsalik]

Hoi Kristel

Britt heeft een hoge tol moeten betalen in haar leven met Tom. Gelukkig is het nu eindelijk voorbij. Ze kan verder met haar leven. Een leven zonder die misdadiger die zijn vrouw mishandelde. Goed van haar om weg te gaan uit San Fransico.

Wat een ongelovelijk geluk dat die man. Ik denk ook dat het Urs is net op tijd daar was en goed reageerde. Is hij ernstig gewond? Of is het alleen een hoofdwond? Dit kan alleen maar Urs zijn. Hopelijk heeft hij geen geheugenverlies na zijn onzachte aanvaring met die auto.

Super hoofdstuk weer Kristel
_________________

mijn site klik hier

[Kristel]

Hallo dames,

Bedankt voor jullie reactie Annalies en Conny. Vandaag komen we te weten wie er aangereden wordt.
Veel leesplezier:

Hoofdstuk 23

“Brittany?!”
“Carlos?!”
Ze spraken gelijktijdig en waren allebei even verbijsterd de ander te zien.
“Gaat het?” vroeg Brittany, toen ze van de eerste shock bekomen was.
Carlos probeerde rechtop te zitten; bij deze beweging voelde hij een barstende hoofdpijn opkomen.
“Wil je proberen op te staan? Ik zal je wel helpen...”
Carlos knikte en Brittany hielp hem voorzichtig recht. Hij sloeg een arm om haar schouder en leunde zwaar op haar. Langzaam liepen ze naar haar huisje toe.
“Kira, schat, wil jij even Elena's moeder roepen en vragen of ze even tot hier komt?” vroeg Brittany aan haar dochter, die nog steeds in de tuin op haar zat te wachten.
Het meisje knikte en rende weg.
“Sandra is huisarts. Kan zij even naar je hoofdwonde kijken.” verduidelijkte Brittany toen ze Carlos op de bank in de woonkamer liet plaatsnemen.
Carlos antwoordde niet en staarde haar alleen maar aan.
“Britt, woon jij hier? Ik begrijp het niet...hoe is het mogelijk, dat ik je op deze manier terug ontmoet?”
“Het is een lang verhaal, Carlos. En geen prettig. Ik...”
Ze werd onderbroken, toen Kira met Sandra de huiskamer binnenkwam.
“Dat ziet er niet zo goed uit.” zei Sandra, terwijl ze voor Carlos neerknielde en zijn hoofdwonde bekeek.
Hij had een wonde net boven zijn linkerslaap en deze bloedde nog steeds. Brittany nam haar dochter bij de hand:
“Kom schat, we laten Sandra even haar werk doen, gaan wij even naar de keuken.”
Ze vond niet dat Kira naar die wonde hoefde te kijken. Straks kreeg ze nog nachtmerries!
“Gaat die meneer dood?” vroeg Kira angstig.
“Natuurlijk niet! Hij heeft een flinke tik gehad van die wagen, toen hij jouw wegduwde, maar Elena's mama zal hem wel terug beter maken.” suste ze haar dochter en toen wat strenger: “Ik heb je al zo dikwijls gezegd uit te kijken als je de straat oversteekt. Als Ca...die man er niet was geweest, dan...”
Brittany wou er verder niet aan denken. Kira kwam langzaam op haar moeder toe gelopen:
“Niet boos zijn, mammie...”
Brittany keek op haar dochter neer en zag grote tranen in haar ogen blinken; ze tilde haar dochter op:
“Het is al goed, laten we het maar vergeten.”
Ze trok Kira dicht tegen zich aan en kuste haar op het voorhoofd.
Ondertussen had Sandra de wonde uitgewassen en begon deze nu te ontsmetten. Carlos kreunde zachtjes van de pijn, toen ze daarmee bezig was.
“Sorry, maar dit moet even. Het goede nieuws is dat de wonde niet te diep is en dus niet moet gehecht worden.”
Even later plakte ze een pleister op de wonde:
“Zo, klaar. Gaat het wel, meneer Marin?” vroeg Sandra bezorgd, toen ze zag hoe bleek hij werd.
“Ik voel me niet zo...de kamer draait voor mijn ogen...” bracht Carlos er met moeite uit.
“Waarschijnlijk heb je een lichte hersenschudding. Het is misschien beter dat je even gaat liggen.”
Bij deze woorden stond ze op en liep naar de keuken:
“Britt, ik denk dat het beter is dat hij vannacht hier blijft. Laat hem gewoon op de sofa slapen. Morgen zal hij zich wellicht beter voelen.”
Ze wendde zich tot Kira:
“Hé meid, wat zou je er van denken om vanavond bij ons te blijven logeren?” ze keek even naar Brittany: “dan breng ik haar morgenvroeg terug...”
Kira keek hoopvol naar haar moeder, bang dat ze zou weigeren, na wat ze vanmiddag gedaan had.
Brittany keek Sandra dankbaar aan over het hoofd van haar dochter.
“Geen probleem. Maar gedraag je, oké?”
“Joepie!!” riep Kira, terwijl ze haar moeder een kus op de wang gaf.
“Ja,ja, het is al goed...” lachte Brittany.
Bij de voordeur draaide Sandra zich nog even om naar Brittany:
“Ik heb een paar pijnstillers op het tafeltje naast de bank gelegd. Ik denk wel dat hij die nodig heeft.” toen pauzeerde ze even en er kwam een plagerige blik in haar ogen, “Knappe man trouwens.”
Brittany grinnikte, terwijl ze haar dochter nog even knuffelde.
“Tot morgen, schat, veel plezier.”
Toen waren ze weg. Brittany liep langzaam terug naar de huiskamer. Carlos had zijn hoofd achterover tegen de kussen gelegd en zijn ogen gesloten. Even keek ze op hem neer en haalde toen een deken en een hoofdkussen uit de slaapkamer.
“Carlos...” fluisterde ze.
Hij opende onmiddellijk zijn ogen en probeerde te glimlachen, maar ze zag aan zijn gezicht dat hij veel pijn had.
“Het is misschien beter dat je gaat liggen en wat probeert te slapen. Moet ik iemand bellen? Je vrouw misschien?”
“Nee, zij is thuis in Madrid. Niet nodig om haar ongerust te maken. Trouwens, ik...”
Opeens ging er een pijnscheut door zijn hoofd en hij kromp ineen. Brittany legde het hoofdkussen neer, haalde een glas water en liet Carlos de pijnstillers innemen die Sandra voor hem achtergelaten had.
“Rust nu maar, Carlos. Ik ben in de kamer hiernaast Als er iets is ben ik vlakbij.” stelde ze hem gerust.
Toen ze later die avond in haar slaapkamer was, liet ze zich op de rand van het bed zakken:
'Er komt van slapen waarschijnlijk helemaal niks.' bedacht ze.
Ze wist welke problemen Carlos kon veroorzaken. Wat nu? Wat moest ze doen? Met al wat er gebeurd was vanmiddag had Carlos haar dochter niet echt goed bekeken. Als hij dat wel had gedaan...Ze sloot haar ogen. Carlos was niet achterlijk, hij zou onmiddellijk zien dat Kira Urs' dochter was. Hoe moest ze hem ervan overtuigen zijn mond te houden? Ze voelde tranen achter haar ogen branden. Wat kon het lot toch wreed zijn. Nee, dat was ook niet helemaal waar. Als Carlos er niet was geweest, dan zou Kira...ze schudde haar hoofd, daar wou ze zelfs niet aan denken. Ze kleedde zich uit en kroop in bed. Uren later lag ze nog steeds piekerend naar het plafond te staren; pas tegen de morgen viel ze in slaap.

Toen ze de volgende morgen uit de slaapkamer kwam, zag ze dat Carlos nog steeds sliep. Ze sloop op haar tenen naar de keuken, bang om hem wakker te maken en begon koffie te zetten en het ontbijt klaar te maken. Ze schrok zich te pletter, toen ze plots een stem achter haar hoorde:
“Ruikt lekker...”
Ze draaide zich om en zag Carlos tegen de deurpost geleund staan.
“Carlos! Hoe voel je je?”
“Veel beter. Nog een beetje een zeurende hoofdpijn, maar ik overleef het wel.”
Hij kwam de keuken verder in en nam plaats aan de tafel.
“Carlos, ik wou je nog bedanken voor wat je gisteren gedaan hebt. Je hebt Kira's leven gered, dat zal ik nooit vergeten.”
Hij keek haar aan en glimlachte:
“Kira?”
'Nu komt het.' dacht ze
“Mijn...dochter...”
Carlos stond langzaam op en liep op haar toe. Vlakbij haar leunde hij tegen het aanrecht en keek haar doordringend aan:
“Je dochter? Ben je dan toch getrouwd, Britt?”
“Ja, dat was ik, maar T...mijn man is...overleden.”
“Wat verschrikkelijk! En die kleine meid is je dochter? Hoe oud is ze?”
Ze werd lijkbleek, als hij zou gaan rekenen, dan...Brittany wou net antwoorden toen er aan de deur gebeld werd.
“Ik doe wel open, ga jij maar verder met het ontbijt...” zei Carlos.
En voor ze kon protesteren, was hij de keuken al uit. Ze werd wanhopig; ze was er zeker van dat het Kira en Sandra was, die voor de deur stonden. Ze hoorde de voordeur opengaan en even later de stem van haar dochter:
“Mam, Mam! We hebben het zo leuk gehad gisteravond! We hebben tekenfilms gezien en Elena en ik hebben nog een ijsje gekregen voor we gingen slapen!” ratelde Kira terwijl ze de keuken kwam binnen gestormd.
_________________

[loveforUrs]

hè verdikkie, nog geen Urs...
Maar wel onze Carlito, ik ben benieuwd wat hij tegen Britt zegt als hij ziet hoeveel Kira op Urs lijkt...en of hij zijn mond houdt als Britt dat vraagt...Urs heeft het recht te weten dat hij een dochter heeft, wat er ook is gebeurd..en hetzelfde recht heeft Kira.

Ben benieuwd hoe dit verder gaat, Kristel, mooi hoofdstuk weer!

Tot volgende week!
_________________

[konsalik]

Hoi Kristel

Dat is een verrassende wending Carlos was gedegene die Kira redde. Ik denk wel dat hij in Kira Urs zal zien zeker omdat jij al beschreef hoeveel ze van Urs weg had. Zal Carlos er dan iets van zeggen? Of zal hij zwijgen en op onderzoek uitgaan voor zijn vriend Urs. Die momenteel ook ongelukkig is?

Geweldig hoofdstuk ben benieuwd op het vervolg.

Edit: Even over Anny die heeft het mega druk momenteel want zij is bezig het NL Fanforum over te nemen. Is dus razend druk met admin taken en het samenstellen van haar nieue crew aldaar. Maar ik ben er van overtuigd dat zij hier snel bij zal komen lezen.
_________________

mijn site klik hier

[Anny]

Hoi Kristel

Sorry dat ik de vorige er niet was met mijn commentaar. Ik zie Conny heeft al gemeld dat ik waanzinnig druk ben en daarbij ben ik weer eens in de race voor een baan. Dus even wat andere dingen die mij bezig hielden.

Maar ik ruik op afstand als Carlos in het verhaal komt. Gossie raakt ie ook nog gewond als hij Kira red. Ik denk net als Conny dat Carlos de gelijkenis zal zien. Misschien kan hij haar weer in Urs omgeving brengen. Misschien een beetje subtiel zodat geen van beiden argwaan krijgt.

Super hoofdstukken Kristel. Bring it on zou ik zeggen.
_________________
[img:756e51a060]http://i158.photobucket.com/albums/t105/Aqualady_2007/eigen%20ontwerpen/siggijunibl.jpg[/img:756e51a060]

[Kristel]

Hoi dames,

Bedankt voor jullie reacties Annalies, Conny en Anny (ik weet het, ik blijf in herhalingen vallen ).

Anny, geen probleem hoor. Ik weet dat je toch wel gaat reageren als je de kans ziet. Veel succes met de baan zou ik zeggen!

Nu terug naar het verhaal: hoe gaat Carlos reageren?

Hoofdstuk 24

“Rustig, rustig!” lachte Brittany, terwijl ze haar dochter optilde en een zoen gaf.
“Die meneer is hier nog steeds. En hij heeft een pleister op zijn hoofd, mam.” fluisterde Kira.
“Ja, schat. Hij heeft zijn hoofd gisteren gestoten, toen hij je voor die auto wegduwde. Dat weet je toch nog wel?”
Kira dacht hier even over na en knikte toen.
“Ga maar aan tafel zitten, Kira. Krijg je zo een boterham van mij en dan breng ik je naar school, we zijn al laat.”
Brittany wou zich net omdraaien toen ze Carlos de keuken zag binnenkomen en verbijsterd naar Kira keek. Hij ging tegenover haar zitten en bleef het meisje maar aanstaren. Kira keek op naar Carlos en vroeg totaal onverwacht:
“Blijf jij hier wonen en wordt jij mijn nieuwe papa?”
Voordat Carlos kon antwoorden, reageerde Brittany verbijsterd:
“Nee, natuurlijk niet! Hoe kom je daarbij?”
Kira keek nog steeds met een nieuwsgierige blik in haar ogen naar Carlos:
“Mijn papa is dood en...”
Eindelijk mengde Carlos zich in het gesprek:
“Jouw papa is...”
“Alsjeblief Carlos!” onderbrak Brittany hem smekend.
Carlos keek met een veelbetekenende blik naar Brittany; de wanhoop in haar ogen ontging hem niet. Ze moest dringend met Carlos spreken, maar eerst zou ze Kira naar school brengen.
“Ik breng Kira even naar school en ben binnen tien minuutjes terug, kunnen we dan even praten...?” stelde Brittany voor.
Hij keek haar vreemd aan, maar knikte toch:
“Geen probleem, ik wacht wel even.”
Dankbaar glimlachte ze; even later was Brittany met Kira verdwenen. Carlos begon automatisch de keuken op te ruimen en dacht na over de hele situatie. Dit kon niet waar zijn! Als hij het niet met zijn eigen ogen gezien had, zou hij het niet geloven: Kira leek wel het evenbeeld van...Urs! Wat was hier aan de hand? Hij moest wachten tot Brittany terug was...aan haar intense blik van daarnet te zien, had hij begrepen dat hij het bij het rechte eind had. Toen hij klaar was in de keuken ging hij in de woonkamer terug op de bank zitten en nam een tijdschrift van de salontafel. Hij bladerde er wat lusteloos door, maar kon zijn aandacht er niet bij houden. Hij legde het terug neer toen hij de voordeur hoorde opengaan.
Brittany kwam aarzelend de woonkamer binnen. De zenuwen gierden door haar keel:
“Wil je...wil je misschien nog koffie?” vroeg ze aarzelend.
“Nee, dank je. Heb ik gelijk wat Kira betreft?” viel Carlos met de deur in huis.
Brittany werd lijkbleek, zodat Carlos vlug opstond en haar naast hem deed plaatsnemen. Haar ogen vulden zich met tranen, toen ze naar hem opkeek:
“Als je bedoelt, dat je denkt dat Kira Urs' dochter is....ja!” antwoordde ze eindelijk.
Carlos keek haar met open mond aan:
“Dus toch...! Hou oud is ze?”
“Vijf...”
Carlos rekende even vlug en begreep dat het moest gebeurd zijn, die avond dat Urs bij Brittany was gaan schuilen voor het noodweer in New York. Hij zag de tranen over Brittany's gezicht lopen, maar medelijden had hij niet met haar. Hoe kon zij al die jaren verzwijgen voor Urs dat ze een dochter met hem had?
“Was je nog ooit van plan dit aan Urs te vertellen?” vroeg hij boos.
Brittany keek Carlos verblind door tranen aan en zei toen heel eerlijk:
“Nee....en ik hoop dat jij het ook niet doet...”
Toen ze Carlos verbijsterde blik zag, ging ze snel verder:
“Het is te laat, Carlos. Het laatste wat hij wil is opgescheept worden met een kind van vijf jaar...”
“Dus jij denkt te weten wat Urs wil? Hoe lang is het geleden dat je hem gezien hebt? Oh ja, natuurlijk...VIJF jaar!” liet Carlos er sarcastisch op volgen,“Hoe kun je in hemelsnaam zoiets voor hem verborgen houden?”
Brittany zag aan Carlos' blik dat hij totaal niet begreep waarom ze Urs niets verteld had.
“Geloof me, Carlos, ik had totaal geen keuze in deze zaak...”
Het was eruit voor ze het wist en ze hield verschrikt haar mond. Het laatste wat ze wilde was het hele verhaal met Tom aan Carlos vertellen.
“Wat bedoel je daarmee?” vroeg Carlos wantrouwend.
“Niets, ik...”
“Urs vertelde me dat je verloofd was,” onderbrak hij haar, “wat vond...Tom?...”
Carlos trok vragend zijn wenkbrauwen op en Brittany knikte, “wat vond Tom ervan, dat je in verwachting was van een andere man?”
Toen Brittany niet direct antwoordde, trok Carlos de verkeerde conclusie:
“Je hebt het hem niet verteld hé? Je hebt gedaan of Kira zijn dochter was. Heb ik gelijk?”
Dit was haar uitweg! Carlos gaf het haar op een presenteerblaadje! Als ze hierop bevestigend zou antwoorden, zou hij misschien stoppen met vragen te stellen.
“Ja, je hebt gelijk,....” mompelde ze daarom.
Carlos keek haar met een blik vol walging aan, stond op en liep naar de voordeur. Brittany ging hem achterna en greep zijn arm:
“Wacht even, Carlos! Wanneer zie je Urs weer?”
Hij draaide zich langzaam om en keek op haar neer:
“Vanavond. We hebben hier morgen een Tv-optreden. Waarom?”
“Beloof me, dat je hem niets verteld, Carlos. Ik smeek het je!”
Hij trok zijn arm los:
“Zoiets kan ik niet beloven, Britt. Hij heeft het recht dit te weten...”
Bij deze woorden trok hij de voordeur open en was even later verdwenen.
_________________

[loveforUrs]

Hey Kristel!!

Nu heeft Britt ook al tegen Carlos gelogen, over dat ze heeft gezegd tegen Tom dat hij Kira's vader was
Ooit komt de waarheid eruit...

En Carlos: vertel het alsje alsje alsjeblieft aan Urs! Rechtvaardigheid, amen

Ik ben heel benieuwd hoe dit zich verder ontwikkelt en of Carlos het echt gaat vertellen,

Tot volgende week Kristel!!
_________________

[Anny]

OMG wat een toestanden. Britt leert het nooit. Waarom niet gewoon gezegd hoe het zat met Tom? Carlos heeft toch al gezien dat Kira van Urs is. Nu denkt hij slecht van haar. Terwijl zij niet anders kon.

Kristel bedankt.
_________________
[img:756e51a060]http://i158.photobucket.com/albums/t105/Aqualady_2007/eigen%20ontwerpen/siggijunibl.jpg[/img:756e51a060]

[konsalik]

Hoe kan Britt hierover nu liegen? De ultieme kans om Urs weer in beeld te krijgen en dan zwijgt ze? Niet te geloven. Ik weet 5 jaar zijn lang en Urs heeft een heleboel gemist van zijn dochter maar toch hij kan vanaf nu intensief met de opvoeding bezighouden en het wordt hoog tijd dat hij zijn dochter leert kennen

Top geschreven Kristel, ik ben benieuwd hoe het verder gaat
_________________

mijn site klik hier

[Kristel]

Hallo dames,

Bedankt voor jullie reacties Annalies, Anny en Conny.

Jullie vragen je allemaal af waarom ze liegt tegen Carlos. Nu, ze is bang, dat...of nee...lees zelf maar:

Hoofdstuk 25

Die avond in het restaurant van een hotel in Barcelona, zaten drie mannen op Carlos te wachten.
“Zoals gewoonlijk, weer te laat...” mopperde Urs.
“Ja, en dan te bedenken, dat hij hier als eerste in de stad gearriveerd is.” merkte David op.
“Je weet dat Carlos zich niet laat opjagen...door niets...zal wel de manier zijn waarop alle mensen aan de Middellandse Zee leven...” grapte Seb.
Even later verscheen de ober aan hun tafel en vroeg of ze al iets wilde drinken.
“Laten we dat maar doen,” besloot David na hier te hebben over nagedacht, ”maakt het wachten wat aangenamer.”
Toen ze net hun drankjes hadden gekregen, kwam Carlos het restaurant binnen.
“Eindelijk! We dachten al een...” Seb stopte midden in zijn zin, toen hij Carlos' gezicht zag.
“Wat is er met jouw gebeurd?” vroeg hij.
Carlos voelde even aan de pleister op zijn hoofd.
“Oh dat? Een klein ongelukje, niks erg...”
“Is dat de reden dat je zo laat bent?” vroeg Urs.
Carlos keek Urs met een vreemde blik aan.
“Nee, niet echt...” antwoordde hij, waarbij hij Urs maar bleef aanstaren. David en Seb hadden zijn blik opgevangen en keken elkaar niet-begrijpend aan.
“Wil je misschien ook iets drinken?” vroeg David om de rare stemming rond de tafel te doen verdwijnen.
“Goed idee, daar ben ik wel aan toe.”
Carlos wenkte de ober en bestelde een glas whisky. De anderen keken hem verwonderd aan. Carlos dronk nooit sterke drank, hoogstens een glas wijn.
“Wat scheelt er, Carlos?” vroeg David.
“Niks, wat zou er moeten zijn?”
“Je drinkt nooit whisky, dan die wonde aan je hoofd. Alleen dat te laat komen zijn we gewoon van jou.”
De anderen grinnikten toen David dat zei. Alleen Carlos lachte niet mee, in plaats daarvan zuchtte hij diep en nam een slok van zijn glas. Het vocht brandde in zijn keel. Wat moest hij in godsnaam doen? Hij moest Urs vertellen dat hij een dochter had, maar op de één of andere manier kreeg hij de woorden niet over zijn lippen. Weer keek hij Urs aan; deze zat hem met een bedenkelijke blik op te nemen.
Seb hield het niet meer uit:
“Wat zit je toch steeds naar Urs te staren? Je moet toegeven, dat je gedrag vanavond tenminste eigenaardig genoemd kan worden.”
Carlos keek verstoord naar Seb, maar reageerde niet. In plaats daarvan keek hij weer naar Urs en nam een besluit:
“Urs, kan ik je even onder vier ogen spreken? Het is erg belangrijk.”
Urs keek zijn vriend even aan en knikte:
“Oké, goed, laten we maar even naar buiten gaan. Ik zou hier ook wel eens het fijne van willen weten .”
Beide mannen stonden op en liepen het restaurant uit. Eenmaal buiten draaide Urs zich om naar Carlos en vroeg:
“Oké, Carlos, we zijn alleen. Wat is er met je aan de hand?”
“Met mij is alles oké, Urs. Maar ik zou je om een gunst willen vragen.” begon Carlos.
Hij zou Urs zelf laten ontdekken, wat hijzelf al wist. Hopelijk deed hij er goed aan, maar hij zag geen andere oplossing.
“Vraag maar, ik ben benieuwd...” zei Urs.
Hij had geen idee, wat Carlos nodig had, maar als hij hem kon helpen, zou hij dat zeker doen. Tenslotte waren Carlos, David en Seb zijn beste vrienden.
Carlos haalde diep adem en trok een papiertje uit zijn zak, dat hij aan Urs overhandigde. Op het briefje stond het adres van Brittany.
“Ik zou graag willen, dat je hier naartoe gaat vanavond. Het is van levensbelang.” zei Carlos met nadruk.
Urs keek van het papier naar Carlos en begreep er niets van:
“Wat is dit voor een adres? Wat is daar? En waarom moet ik er vanavond heen?”
Zonder op Urs' vragen te antwoorden, stelde Carlos zelf een vraag:
“Vertrouw je me, Urs?”
“Ja, natuurlijk...”
“Doe dan wat ik zeg en ga er heen, zonder vragen te stellen, liefst onmiddellijk. Het zal je allemaal wel duidelijk worden als je er bent. Maar ga, alsjeblief!”
Carlos had het vreemde voorgevoel, dat Brittany zou proberen te vluchten, na wat hij te weten was gekomen. Urs zag aan de blik in Carlos' ogen, dat hij het meende, erger nog hij zag wanhoop in die blik. Wat moest hij met deze situatie? Nu dadelijk vertrekken naar een onbekend adres? Angst, dat hij gevaar liep, had hij niet; hij vertrouwde Carlos volkomen. Carlos had hem al die tijd blijven aankijken en zag de verschillende emoties, die zich op Urs' gezicht afspeelden.
“Goed, ik zal doen wat je vraagt.” antwoordde Urs uiteindelijk, tot grote opluchting van Carlos.

Brittany had heel de middag zitten piekeren, wat ze nu moest doen. De reden waarom ze Urs absoluut niet wou vertellen, dat ze samen een dochter hadden was heel eenvoudig: ze was doodsbang dat hij haar voor de rechter zou dagen en de voogdij zou opeisen, en dan zag ze haar dochter waarschijnlijk nooit meer. Elke rechter zou zijn verzoek inwilligen, als ze wisten dat hij van het bestaan van het kind niet had geweten en zo de eerste vijf jaren van Kira volledig had gemist. Wie zou haar verhaal geloven van wat ze had meegemaakt met Tom? Ze had geen enkel bewijs. Nee, ze moest vertrekken, maar waar naartoe? Ze begon zich hier juist een beetje thuis te voelen en Kira had al veel vriendjes gemaakt op school. Maar ze had geen keuze. Als Carlos vanavond aan Urs zou vertellen, dat hij een dochter had, zou het niet lang duren voor hij hier aan de deur zou staan. Althans dat dacht ze. Zou het mogelijk zijn, dat Urs in het kind niet geïnteresseerd was? Dit kon ze moeilijk geloven, maar je wist maar nooit. Trouwens, zo goed kende ze Urs ook weer niet. Ze moest verdwijnen; hoe meer dat ze daar over nadacht, hoe zekerder ze daarvan was. Misschien kon ze best terug gaan naar New York? Daar had ze tenminste toch nog enige vrienden. Ze dacht niet verder na en belde de luchthaven om een vlucht te boeken naar Amerika. De vroegste vlucht die ze kon nemen was pas de volgende dag om 11.00 uur. Dan had ze in ieder geval nog ruim de tijd om haar koffers te pakken. En zo vlug, zou Urs nu ook weer niet aan haar deur staan.
_________________

[loveforUrs]

Hey!

Carlos heeft goed gehandeld, vind ik. Hij zorgt er wel voor dat Urs het komt te weten, maar heeft Britt toch niet helemaal verraden. Als het fout afloopt, kan hij ten minste nog met zichzelf leven...

En Brittany wil weg...echt waar, hoe dom kun je zijn? Als ze Urs beter had gekend, had ze geweten dat hij haar dochter nooit van haar af zou pakken, zo is hij niet.

Je laat Urs toch wel op tijd komen, hè, Kristel? Ze mogen elkaar gewoon niet weer mislopen...

Tot volgende week!!
_________________