Keuzes

[Anny]

Hoi Kristel

Allereerst mijn excuses voor mijn afwezigheid. Mijn nieuwe baan beheerst momenteel een beetje mijn leven. Maar als ik ingewerkt ben zal ik wel weer regelmatige reageren. Nu even teru naar de laatste twee hoofdstukken. Wat is die Urs aan het doen? Dwingt Britt om met hem te trouwen en behandeld haar daarna alsof zij zijn sloofje is? Denkt hij werkelijk zo een gelukkige familiesfeer te creëren? Wordt wakker Urs en kijk verder dan je neus lang is. Tegen Britt zou ik willen zeggen, laat je niet alles gevalllen in een huwelijk hebben twee mensen recht van spreken.
_________________
[img:756e51a060]http://i158.photobucket.com/albums/t105/Aqualady_2007/eigen%20ontwerpen/siggijunibl.jpg[/img:756e51a060]

[Kristel]

Hoi dames,

Bedankt voor jullie reacties, Conny, Anny en Annalies.

Ik moet nu toch even ter verdediging van mijn Ursje optreden: hij is gewoon heel erg gekwetst en de enige fout dat hij maakt is dat hij niet naar Britt wil luisteren, maar voor de rest is hij nog steeds dezelfde knappe, vriendelijke.....zucht.

Anyway, het volgende hoofdstuk: H&S!! Enjoy dames

Hoofdstuk 31

Met deze woorden verdween hij de keuken uit en hoorden ze hem even later te trap opgaan. Toen Brittany boven de deur van de slaapkamer hoorde dichtvallen fluisterde ze tegen Sarita:
“Zie je nu wat ik bedoel?”
Sarita knikte:
“Ik zag je reactie toen hij je kuste; je bent echt stapelgek op hem hé?”
“Ik hou van hem, Sarita.” antwoordde Brittany eenvoudig, “die kus van daarnet; zoiets doet hij alleen maar als er andere mensen bij zijn. Als we alleen zijn blijft hij mijlenver uit mijn buurt. Voor zover dat mogelijk is natuurlijk.”
Sarita stond op:
“Ik moet eens gaan, Britt. Carlos weet niet dat ik hier ben, dus...”
“Ja, natuurlijk! En nogmaals bedankt voor je hulp.”
Brittany sloot de voordeur en liep langzaam de trap op naar de slaapkamer. Toen ze binnenkwam hoorde ze het water van de douche lopen in de aangrenzende badkamer. Ze liet zich langzaam op het bed zakken en staarde met nietsziende ogen voor zich uit. Ze hoopte dat vanavond alles vlot zou verlopen en dat Urs een goed humeur had. Brittany voelde wel, dat deze situatie niet lang meer kon duren voor ze eraan kapot ging. Ze werd uit haar gedachten opgeschrikt door Urs' stem:
“De badkamer is helemaal van jou, ik ben klaar.”
Ze draaide zich om en moest even slikken; Urs kwam de slaapkamer binnengelopen, met alleen een handdoek om zijn middel. Hij was druk bezig zijn haar te drogen en de blik van zijn gespierde torso deed haar naar adem snakken. Zonder er verder bij na te denken, stond ze langzaam op en liep naar hem toe. Toen ze vlak bij hem was sloeg ze haar ogen naar hem op. Even later ging ze op haar tenen staan en kuste hem zacht op de lippen. Ze aarzelde even, bang voor zijn reactie, maar die kwam er niet, dus ging ze verder en maakte de kus intenser. Ondertussen streelde ze zijn borst en dwaalden haar handen steeds lager tot ze op de handdoek rustten. Met een zachte kreun trok Urs haar dicht tegen zich aan en beantwoordde haar kus vol overgave. Zijn mond trok een spoor van haar hals naar haar schouder en verder naar de welving van haar borsten. Brittany hield haar adem in toen ze voelde hoe opgewonden hij was. In één vlotte beweging tilde hij haar op en legde haar op het bed neer. Hij keek diep in haar ogen terwijl hij haar blouse begon los te knopen en even later ook haar jeans uittrok. Toen ze naakt onder hem lag keek hij met een bewonderende blik naar haar lichaam. Het volgende moment daalde zijn mond weer op de hare in een allesoverheersende kus. Zijn ene hand streelde zachtjes haar borst, terwijl zijn andere hand de handdoek rond zijn middel wegtrok. Haar handen boorden zich diep in de spieren van zijn rug toen hij hen één maakte en ze kon een kreet van genot niet onderdrukken. Hijgend liet hij zich van haar afrollen en staarde wezenloos naar het plafond.
Wat had hij gedaan? Dit was niet de bedoeling geweest, maar toen ze zo op hem afkwam met die onschuldige blik in haar blauwe ogen, kon hij haar niet meer weerstaan. Zijn emoties hadden de bovenhand gekregen. Hij had zich nog zo voorgenomen haar niet meer dichtbij te laten komen en nu dit... Dat hij nog steeds sterke gevoelens had voor Brittany was voor hem nu wel duidelijk. Maar de aarde zou moeten stoppen met draaien voor hij dat aan haar bekende. Ze had hem eens vreselijk gekwetst en hij zou haar geen tweede kans geven dat nog eens te doen.
Brittany richtte zich op, steunend op een elleboog en keek met een voldane glimlach op hem neer, terwijl ze met haar vingers door de zachte haartjes op zijn borst streek:
“Urs, dit was...” begon ze
“Haal jij je maar niks in je hoofd!” onderbrak hij haar bruusk, terwijl hij opstond van het bed en zijn handdoek greep.
Haar glimlach stierf op haar lippen en ze keek hem niet begrijpend aan:
“Wat bedoel je?” vroeg ze.
“Dit...” hij haperde even, “had nooit mogen gebeuren!”
“Waarom niet? Urs,...”
Ze aarzelde even, zou ze het hem zeggen?
“Wat?” vroeg hij ongeduldig.
“Ik hou van je...” mompelde ze amper verstaanbaar.
Urs liet een honend gelach horen:
“Laat me niet lachen! Dat zou ik moeten geloven na al wat je mij hebt aangedaan?”
“Het is de waarheid, Urs! Als je me de kans zou geven het uit te leggen. Tom...”
“Spreek die naam niet meer uit! Ik wil het niet horen!”
Voor Brittany nog iets kon zeggen, was hij al terug naar de badkamer verdwenen en sloeg hij de deur keihard achter zich dicht.
Brittany bleef verdwaasd op het bed achter; ze voelde tranen achter haar ogen prikken en deed alle moeite ze tegen te houden. Maar het was nutteloos: weldra stroomde de tranen over haar wangen en snikkend drukt ze haar gezicht in de kussens.
Een uur later zat Brittany volledig opgemaakt en aangekleed te wachten op hun gasten. De sporen van het huilen had ze kunnen wegwerken met wat make-up. Urs stond voor het raam naar buiten te staren. Hij zat nog steeds aan het gebeurde van die middag te denken. Hij had het nooit zover mogen laten komen! Maar ze zag er zo sexy uit zoals ze naar hem opkeek en hij had zich niet langer kunnen bedwingen. Hij begreep nu, dat hij nog steeds van haar hield, maar was doodsbang weer gekwetst te worden. Ze had gezegd dat ze van hem hield en ze klonk zelfs oprecht, maar waarom had zij hem dan nooit verteld dat ze in verwachting was? En het sterkste van het verhaal was, dat ze toch met die Tom getrouwd was, ondanks dat ze zijn kind droeg. Was ze bang geweest, dat hij het kind niet zou gewild hebben? Maar waarom had ze er nooit iets van tegen hem gezegd? Hij begreep er niets van.
Op dat moment ging de deurbel en hij draaide zich weg van het raam en keek naar zijn vrouw:
“Zullen we de gasten maar ontvangen?”
Ze knikte, stond op van de sofa en samen liepen ze naar de voordeur.
_________________

[Anny]

Hoi Kristel,

Natuurlijk neem jij het voor Urs op. Je verhaal doet alleen even vermoeden dat hij niet meer lief en aardig is. Ik snap niet waarom Urs niet, net als Britanny toegeeft van elkaar te houden. Die twee maken het elkaar onnodig moeilijk. Ik ben heel benieuwd wanneer die twee daar achter komen.
_________________
[img:756e51a060]http://i158.photobucket.com/albums/t105/Aqualady_2007/eigen%20ontwerpen/siggijunibl.jpg[/img:756e51a060]

[konsalik]

Kristel bedankt voor dit hoofdstuk. Ik geloof wel dat Urs en Britt eruit gaan komen. Hij geeft voor zich zelf al toe dat hij van haar houd. Een betere basis kun je niet hebben voor een huwelijk. Alleen moeten ze met elkaar blijven praten dat is belangrijk. Ben benieuwd hoe dit verder gaat,
_________________

mijn site klik hier

[Kristel]

Hoi dames,

Bedankt Anny en Conny voor jullie reacties. Annalies heeft het opgegeven vrees ik

Vandaag post ik twee hoofdstukken, gewoon omdat ik daar zin in heb. Het zijn rustige hoofdstukken, laat ons zeggen: de stilte voor de storm

Hoofdstuk 32

Twee weken later was Brittany in de keuken bezig een taart te bakken, samen met de hulp van Kira. Ze hadden een dolle pret. Beiden zaten van kop tot teen onder de bloem.
“Er zit meer bloem tegen de muren dan in de taart, denk ik.” zei Brittany lachend terwijl ze de taart in de oven plaatste. “Straks mag jij papa die taart laten proeven en dan kan je zeggen dat je mama geholpen hebt met ze te bakken.”
“Echt? Mag ik papa verrassen?” vroeg Kira blij.
“Natuurlijk, maar nu gaan we eerst de keuken opruimen en daar mag je mij ook mee helpen.” grapte Brittany.
“Moet dat, mam? Kijk wat een troep! Bah!”
Kira trok haar neus op. Haar moeder glimlachte bij het zien van haar dochters gezicht.
“Het is al goed, ga maar spelen. Je hebt daarstraks al flink geholpen anders had ik nooit die taart op tijd afgekregen...” mompelde ze, terwijl ze met haar hand speels door Kira's krullen ging.
Kira gaf haar nog een dikke zoen en verdween toen naar de woonkamer. Brittany keek nog even de keuken rond en zuchtte.
'Beter maar ineens aan beginnen, zo veel te sneller ben ik klaar.' dacht ze bij zichzelf.
Ze was juist bezig de vuile handdoeken op een rek te hangen om ze te laten drogen, toen ze de sleutel in de voordeur hoorde steken en een maar al te bekende stem riep:
“Waar is mijn kleine meid?”
“Papa! Papa!” gilde Kira en ze rende naar Urs en vloog in zijn armen.
Hij tilde haar op en zwaaide haar in het rond, waarbij Kira lachte van plezier.
“Ha, daar ben je kleintje.” lachte Urs, terwijl hij Kira een kus op haar voorhoofd gaf alvorens haar terug neer te zetten.
“Ik ben niet klein, ik ben al vijf jaar!” zei Kira verontwaardigd, en toen: “Mama en ik hebben vanmiddag een taart gebakken en ik heb heel flink geholpen, nietwaar mama?”
Urs was met zijn dochter aan de hand de keuken ingewandeld, waar Brittany de taart net uit de oven haalde.
“Dat heb je inderdaad erg goed gedaan, schat. Kijk zelf maar!”
Brittany keek vluchtig naar Urs en glimlachte. Zijn gezicht bleef echter uitdrukkingsloos.
“Wil je misschien een stuk proeven pap?” vroeg Kira.
“Nee, schat, nu niet. Als we gegeten hebben straks, krijgt papa een stuk van je lekkere taart.” antwoordde Brittany voordat Urs kon reageren, “ga nog maar even wat TV kijken, ik begin zo aan het eten.”
Terwijl Kira wegliep, kwam Urs op haar toe. Hij bleef vlak voor haar staan en keek diep in haar ogen. Met zijn vinger streek hij langzaam over haar neus:
“Je hebt hier nog wat bloem zitten...” zei hij zacht.
Ze keek hem met grote ogen aan en durfde niet te bewegen. Sinds die middag, nu twee weken geleden was er toch iets veranderd in hun relatie. Niets wereldschokkends, maar Urs was toch ietsje vriendelijk tegenover haar. Hun verstandhouding was zo fragiel, dat Brittany doodsbang was iets verkeerds te doen of te zeggen, zodat ze terug gingen naar die koele relatie van daarvoor.
“Ik moet verder doen...” begon ze, maar Urs onderbrak haar:
“Laat de keuken even voor wat ze is en ga even mee naar het salon om een aperitiefje te drinken. Ik heb de indruk dat je al heel de middag druk bezig bent. Ga even zitten.”
Met zachte dwang leidde hij haar naar de sofa en schonk hen beiden een glas wijn in. Brittany wist niet wat er gebeurde: zoiets had hij nog nooit gedaan! Maar ze besloot zo lang mogelijk van dit moment te genieten. Ze wou vanavond spaghetti bolognese maken en alles was al voorbereid, dus veel werk had ze niet meer. Toen ze beiden van hun glas genipt hadden, begon Urs:
“Als straks Kira in bed ligt, moet ik even met je praten. Simon heeft ons vanmiddag verteld dat we een promotietoer moeten doen voor de nieuwe CD aan de westkust van Amerika en daar komt heel wat bij kijken.”
Brittany knikte en keek even naar Kira maar die zat heel geconcentreerd naar een tekenfilm te kijken. Op zo'n momenten was haar dochter volledig van de wereld en bestond alleen het televisiescherm nog.
Nadat ze gegeten hadden, was het eindelijk tijd om de taart aan te snijden. Brittany gaf Urs een groot stuk en hij nam nieuwsgierig een hap. Kira keek vol spanning naar haar vader, terwijl deze langzaam slikte.
“Mmmm...erg lekker...” zei hij met een twinkeling in zijn ogen, terwijl hij schuins naar zijn dochter keek.
“Je bent me aan het plagen, papa!” riep Kira.
Urs tilde Kira op zijn schoot:
“Nee, echt lieverd, het is héél lekker. Ik ben heel trots, dat jij mama al zo goed kunt helpen in de keuken.”
Het kind glunderde van blijdschap. Toen Urs het laatste stuk taart in zijn mond gestoken had en doorgeslikt zei hij:
“En nu naar bed jongedame! Morgen is het weer school.”
Hij stond recht en tilde zijn dochter op.
“Ik zal haar wel in bed leggen. Kan jij ondertussen misschien de vaat doen? Als je klaar bent, kan jij Kira ook nog even instoppen. Dan kunnen we daarna praten.” zei hij.
Brittany knikte en begon de borden op te ruimen van tafel en de vaat bij elkaar te zetten. Toen ze klaar was in de keuken, liep ze naar de woonkamer en knipte de lamp aan naast de sofa. Even later liep ze naar boven, waar Urs net het boek toesloeg waaruit hij had voorgelezen. Hij trok het dekbed over haar en kuste haar op het voorhoofd. Daarna liep hij naar beneden, zodat ook Brittany hun dochter een nachtzoen kon geven.
“Wil je misschien een kop thee of koffie?” vroeg Brittany toen ze ook beneden kwam; Urs zat reeds op de bank op haar te wachten.
“Ja, graag. Thee dan maar.”
Ze kwam met twee mokken thee de kamer binnen en gaf er één aan Urs, terwijl ze zelf ook op de bank plaatsnam.

Hoofdstuk 33

“Oké, vertel me nu maar eens wat er allemaal staat te gebeuren.” viel ze met de deur in huis.
“Volgens Simon moeten we binnen twee weken naar de westkust voor die promotietoer, en dat zou meer dan een maand duren.” begon Urs.
Méér dan een maand? Dat was een lange tijd. Ze keek Urs aan en wist nu al hoe erg ze hem zou missen. Hij keek haar doordringend aan:
“Jij en Kira gaan natuurlijk mee. Trouwens de jongens nemen hun aanhang ook mee.” zei hij alsof hij haar gedachten kon lezen, “Kira zit nog in de kleuterschool en binnen twee weken begint de vakantie. Als ze die laatste weken mist, is dat nu ook niet zo erg.”
“Nee, inderdaad, dat kan geen probleem zijn. Wanneer moeten we vertrekken?”
“Liefst tegen het einde van deze week, zodat we daar nog ruim de tijd hebben om ons te installeren.”
“Waar gaan we eigenlijk juist naar toe?”
“Naar San Francisco.”
Brittany voelde het bloed uit haar gezicht wegtrekken:
“San...Francisco?”
“Britt, wat scheelt er? Je ziet lijkbleek.”
Ze keek op naar Urs en dacht een bezorgde blik in zijn ogen te zien. Maar het was zo snel verdwenen, dat ze het zich moest ingebeeld hebben. Brittany stond recht en liep naar het raam. Ze keek naar buiten zonder iets te zien. San Francisco! Daar had ze tijdens haar huwelijk met Tom gewoond! Ze had gehoopt die stad nooit meer te zien en nu...
Urs volgde aandachtig haar reactie, stond langzaam op en liep naar haar toe. Hij bleef een ogenblik achter haar staan zonder iets te zeggen en draaide haar dan langzaam naar zich toe:
“Wat is er? Heb je een probleem met San Francisco?”
Bij deze woorden keek hij haar onderzoekend aan, alsof hij op die manier het antwoord in haar ogen kon lezen.
“Nee, niet echt, het is...” begon ze fluisterend, “laat maar...het is niet belangrijk...”
“Aan je reactie van daarnet te zien, is het wel degelijk belangrijk. Vertel het me, Britt.”
Urs streelde langzaam haar bovenarmen, als om haar gerust te stellen, terwijl hij haar doordringend bleef aankijken. Ze begreep dat hij niet zou rusten voor hij een antwoord had en zuchtend zei ze:
“Ik heb daar vijf jaar gewoond, tijdens mijn huwelijk met...Tom.”
Urs liet haar onmiddellijk los bij het horen van die naam en keek haar met een koele blik aan:
“Tom...altijd weer Tom! Je wilt dus zeggen, dat je prettige herinneringen hebt aan die stad. Leuk voor je, kan je misschien nog wat “oude vrienden” opzoeken!” siste hij tussen zijn tanden.
'Prettige herinneringen? Hij moest eens weten! Maar dat was het nu juist, hij wilde het helemaal niet weten...' dacht Brittany vertwijfeld.
“Ik heb daar geen vrienden.” antwoordde ze in de plaats daarvan.
Ze probeerde nogmaals een poging te doen hem over Tom te vertellen:
“Urs,” begon ze, “waarom laat je me niet vertellen hoe het met Tom was?"
Dat was duidelijk de verkeerde woordkeuze, want hij snauwde:
“Wanneer ga jij eens begrijpen, dat ik niets over Tom wil horen! En zeker niet hoe je huwelijk was met hem!”
“Maar, JIJ begrijpt het helemaal niet...” probeerde ze wanhopig.
“Hou erover op! Vrijdag vertrekken we naar San Francisco en dat is het laatste, dat ik erover te zeggen heb!”
Met grote passen beende hij de kamer uit en liet Brittany ontredderd achter. Langzaam ging ze op de bank zitten en liet haar tranen de vrije loop. Waarom wou hij toch niet luisteren? Dat zou alles zo veel gemakkelijker maken tussen hen. Vooropgesteld dat hij haar zou geloven natuurlijk. Zoals het er nu uitzag was daar weinig kans voor.
Boven in zijn slaapkamer liet Urs zich op het bed zakken. Het was haar weer gelukt! Ze had hem weer kwaad gekregen. Telkens hij probeerde een meer vriendschappelijke relatie met haar op te bouwen, begon zij over die vervloekte Tom! Hij stond recht en liep naar het raam waar hij uitkeek voor de tuin, die nu in volstrekte duisternis lag. Hij dacht aan zijn vrouw beneden in het salon. Wanneer zou ze nu eindelijk eens zwijgen over Tom? Tom, die zijn dochter vijf jaar lang had opgevoed! Die haar had weten geboren worden en de belangrijkste dingen in haar leven had meegemaakt. Als hij daarover nadacht had hij zin Tom te vermoorden, moest dat niet al gebeurd zijn! En hoe Brittany met die vent had kunnen trouwen, wetende dat ze in verwachting was van hém, was voor hem helemaal een raadsel! Het enige antwoord dat hij daarop kon verzinnen was dat Brittany veel meer van Tom had gehouden, dan van hem. Dat moest het wel zijn, vermits ze nu nog steeds niet over die man kon zwijgen! Hij greep naar zijn autosleutels die nog op het nachtkastje lagen en liep de slaapkamer uit. Toen hij beneden kwam en naar de voordeur liep, vroeg een geschrokken Brittany:
“Urs, waar ga je zo laat op de avond nog naar toe?”
“Ik moet even naar buiten. Ik heb frisse lucht nodig!”
Met deze woorden sloeg hij de voordeur achter zich dicht.

Een week later arriveerden de mannen van Il Divo en hun vrouwen in San Francisco. Simon Cowell had voor elk van hen een appartement gehuurd in hetzelfde gebouw. Toen de mannen enkele dagen later de hele dag weg waren voor Tv-interviews en korte optredens, besloten de vrouwen samen te gaan winkelen. Kira en Ricardo, het zoontje van Carlos en Sarita, bleven bij de opvang, die het kantoor ook voor hen geregeld had. 's Avonds hadden ze afgesproken met de jongens in een restaurant vlakbij hun appartementsblok.
“Pfff, ik voel mijn voeten niet meer.” zuchtte Cathérine toen ze 's middags in een kleine bistro stopten voor een lichte lunch. Ze plofte neer naast Lauren, die druk bezig was een plaatsje te zoeken om haar inkopen neer te zetten, die ze die morgen gekocht had.
_________________

[loveforUrs]

Oops, ik denk dat ik vorige week zo van slag was dat ik vergeten ben te reageren Maar ik heb dat hoofdstuk zeker gelezen, hoor, tsjonge, wel minstens 3 keer

En deze hoofdstukken...waarom kan Urs niet gewoon voor een keertje naar Britt luisteren...? Ik snap wel dat hij zich gekwetst voelt, maar hij trekt veeeel te snel zijn eigen conclusies...
En er gaat wat gebeuren in San Fransisco, ik voel het aan m'n water!!

Tot volgende week, Kristel!!
_________________

[konsalik]

Kristel jij weet ons wel altijd in spanning te houden. Wanneer zal Urs eens naar Britt luisteren? Snapt hij dan niet dat zij er mee zit? Ik ben bang dat er nog veel water door de Maas moet eer dat Urs dit toelaat. Als dit de stilte voor de storm is dan ben ik benieuwd naar de storm
_________________

mijn site klik hier

[Anny]

Hallo Kristel,

Bedankt voor dit dubbele hoofdstuk en nog steeds is Urs dwars en wil niet de kant van Britt horen. Dit moet een keer exploderen. Alleen is dan de vraag wie trekt er aan het kortste eind? Misschien kunnen de andere mannen Urs wakker schudden tijdens deze promotoer. Het kan toch niet onopgemerkt blijven.
_________________
[img:756e51a060]http://i158.photobucket.com/albums/t105/Aqualady_2007/eigen%20ontwerpen/siggijunibl.jpg[/img:756e51a060]

[Kristel]

Hoi dames,

Bedankt voor jullie trouwe reacties Annalies, Conny en Anny. Blij dat je er weer bent Annalies

Hier komt het volgende hoofdstuk, veel leesplezier!

Hoofdstuk 34
“Het hoeveelste paar schoenen is dit nu, Lauren? Het honderdvijftigste?” vroeg Sarita, benieuwd naar het antwoord.
“Niet overdrijven, hé? Ik denk dat ik maar een tachtigtal schoenen heb.” antwoordde Lauren verongelijkt.
“Mààr...??” lachte Brittany.
Cathérine en Sarita lachten nu ook hartelijk.
“Ja, ik geef het toe, ik heb iets met schoenen.” glimlachte Lauren.
“Geeft niet hoor, chérie. Zo hebben we allemaal wel wat.” zei Cathérine.
Op dat ogenblik kwam de ober hun bestelling opnemen. De lunch verliep in een ontspannen sfeer. Het was een tijd geleden, dat de vier vriendinnen elkaar nog gezien hadden, en ze moesten heel wat bijpraten.
“Zullen we maar eens verder op rooftocht gaan?” stelde Sarita voor, nadat ze haar laatste restje koffie had uitgedronken, “Ik moet nog op zoek naar een nieuwe jurk voor die receptie van volgende week.”
“Goed idee, laten we gaan!” zei Lauren.
“Ik moet nog even naar het toilet. Wachten jullie buiten op mij?” vroeg Brittany.
De dames knikten en liepen naar de uitgang. Terwijl ze door de zaak liep op weg naar de damestoiletten hoorde ze opeens:
“Mevrouw Marino? Brittany Marino?”
Brittany verstijfde ter plekke en draaide zich langzaam om. Er kwam een klein gedrongen man op haar afgelopen, die haar met priemende ogen aankeek.
“Ken ik u?” vroeg ze ijzig.
De man had haar met de naam van Tom aangesproken, wat op zich al niet veel goeds beloofde. Brittany bekeek de man wat aandachtiger en inderdaad, hij kwam haar vaag bekend voor.
“Brittany? Natuurlijk ken je mij. Ik ben Paul Robbins, één van Toms beste vrienden.”
Nu hij zijn naam had gezegd, begon er een belletje te rinkelen bij Brittany. Ze had Paul enkele malen thuis ontmoet, toen ze nog met Tom getrouwd was.
“Oh ja, nu weet ik het weer. Blij je nog eens te ontmoeten, maar ik moet er nu echt vandoor...”
“We moeten dringend praten, Brittany.” onderbrak hij haar fluisterend met opeen geklemde tanden.
“Dat gaat echt niet, ik ben hier met vrienden. Zij zullen niet weten waar ik blijf.” antwoordde Brittany beleefd maar kordaat.
Ze vond Paul een echte griezel, en ze was absoluut niet van plan naar zijn praatjes te luisteren. Ze wilde hem passeren, maar hij versperde haar de weg.
“Wanneer kunnen we eens afspreken? Ik had gedacht je nooit meer te zien.”
“Ik zie niet in waarom wij zouden moeten afspreken. Ik heb je niks te vertellen, Paul.”
“Maar ik jou wel. Het is van het grootste belang dat we elkaar spreken. Ik kom je hier nu toevallig tegen en ik ben niet van plan je weer te laten ontglippen.” zei hij dreigend.
“Ik heb hier geen zin in, Paul. Laat me met rust!” siste Brittany.
Bij deze woorden liet ze hem staan en liep met opgegeven hoofd naar het toilet. Daar aangekomen kon ze haar koele houding niet lang volhouden en ze voelde dat ze beefde over haar hele lichaam. Ze strompelde naar de wasbak en plensde wat koud water in haar gezicht. Gelukkig was er niemand anders in de ruimte, zodat ze wat tijd had om tot zichzelf te komen. Paul Robbins! Inderdaad een vriend van Tom en wetende, dat Tom een huurmoordenaar was, dacht ze van Paul niet veel beters. Hoe kon iemand als Tom nu vrienden hebben? Ze keek naar haar spiegelbeeld en zag alleen maar grote blauwe ogen in een lijkbleek gezicht. Ze voelde tranen achter haar ogen prikken en ze vocht om ze terug te dringen. Brittany wist als ze nu zou gaan huilen, dat ze niet meer zou kunnen ophouden en haar vriendinnen mochten niets merken. Ze was nu al veel te lang weggebleven en de anderen maakten zich waarschijnlijk ongerust. Hopelijk was Paul verdwenen als ze terug naar buiten kwam.
“Britt, is alles in orde?”
De deur ging open en Sarita kwam binnen. Bij het zien van haar vriendin kon ze haar emoties niet langer bedwingen en ze begon onbedaarlijk te huilen.
“Hemel, Britt, wat scheelt er? Wat heeft die man tegen je gezegd?” vroeg Sarita dodelijk ongerust.
“Heb...je...hem gezien?” stotterde Brittany.
“Ja, door het raam. Ik hield je heel de tijd in het oog en kon me niet van de indruk ontdoen dat je niet gelukkig was met de ontmoeting. Wie was dat?”
“Een...een vriend...van...Tom...”
“Wàt?! En wat zei hij tegen je?”
“Hij wou met me afspreken. Hij moest dringend met me praten zei hij. Maar dat wilde ik niet en toen ben ik doorgelopen naar hier.”
Na een korte stilte vroeg Brittany met een duidelijke angstige blik in haar ogen:
“Staat hij nog steeds te wachten?”
“Nee, hij is naar buiten gelopen, toen ik deze richting uit kwam...”
“Sarita, wat als hij ook een...een... je weet wel...hetzelfde beroep heeft als Tom? Wat wou hij van me?”
“Denk daar nu maar niet aan. Hij is weg. Het zou al moeten lukken dat je hem nog eens tegenkomt.” suste Sarita terwijl ze haar armen troostend om haar vriendin sloeg.
“Kom fris je wat op, we moeten echt terug naar de anderen...We verzinnen wel een smoes, waarom je zo lang wegbleef. Lauren en Cathérine hebben die man niet gezien waar je mee stond te praten.”
“Hey, ladies, zijn jullie van plan hier...” lachte Lauren toen ze samen met Cathérine het toilet binnenkwam.
Ze stokte midden in haar zin toen ze het gezicht van Brittany zag:
“Britt, wat scheelt er? Heb je gehuild?”
“Nee,” antwoordde Sarita snel, “ze is ziek geworden. Die salade met scampi's is haar niet echt bekomen...”
_________________

[loveforUrs]

Dit krijgt nog een staartje!
Wat een griezel!!
Ik kan me die Paul helemaal voorstellen: klein en gedrongen, 3 sprieten haar die hij met gel op zn hoofd heeft geplakt, wat dik, echt zo'n slang...brrrrr..

En pff, wat als hij inderdaad ook een huurmoordenaar is!!

Je houdt de spanning er goed in Kristel!

Tot volgende week!!
_________________

[Kristel]

Dag Annalies,

hoe gaat het met je? Het is hier wel gezellig met ons tweetjes hé Nog bedankt voor je reactie.

Genoeg gelachen, we gaan verder met het verhaal: er komen nog spannende weken aan....

Hoofdstuk 35

Cathérine liep bezorgd op haar toe en legde zachtjes een hand op haar arm:
“En gaat het nu weer een beetje?”
Brittany kon alleen maar knikken, ze vertrouwde haar stem nog niet.
“Misschien is het beter onze shopping trip kort te sluiten. We kunnen misschien beter terug naar huis gaan.” stelde Lauren voor.
“Nee, dat hoeft niet...” begon Brittany, maar Sarita onderbrak haar:
“Lauren heeft gelijk, Britt. Maar we moeten niet allemaal stoppen met winkelen. Cathérine, Lauren, jullie kunnen gewoon verder gaan. Dan zorg ik dat Britt veilig thuis komt.”
“Weet je het zeker?” vroeg Cathérine twijfelend.
“Heel zeker. En wat dat etentje vanavond betreft, misschien kunnen we dat verzetten naar een andere datum. Wat denken jullie?” vroeg Sarita, terwijl ze samen de bistro verlieten.
“Goed idee, ik bel Seb wel dat de plannen veranderd zijn.” antwoordde Cathérine.
De dames namen afscheid van elkaar en Sarita en Brittany liepen langzaam terug naar hun appartementsblok.
“Wat moet ik tegen Urs zeggen als hij vanavond thuis komt?” vroeg Brittany met bevende stem.
“Vertel gewoon hetzelfde, dat je ziek bent geworden. Zolang hij het hele verhaal van Tom niet weet, kan je de waarheid niet vertellen. Trouwens je ziet zo bleek, dat hij je onmiddellijk zal geloven.”
In het appartement aangekomen, dat ze deelde met Urs, liep ze direct door naar de slaapkamer, kleedde zich uit en kroop in bed. De doorstane emoties van die middag hadden haar volledig uitgeput.
“Ik blijf wel bij je, tot Urs er is. Maak je maar niet ongerust. Als er iets is, ben ik in de kamer hiernaast. Ik bel Carlos, dat hij de kinderen even ophaalt bij de opvang.”
“Bedankt, Sarita, ik zou echt niet weten wat ik zonder jou moest doen...”
“Daar zijn we vrienden voor, meid. Probeer nu maar te rusten. Ik hou Kira wel bij ons vanavond. Ze vindt het altijd zo leuk met Ricardo en niet te vergeten 'oom Carlos'.” glimlachte Sarita.
Brittany keek haar vriendin dankbaar aan. Sarita liep naar de deur en draaide zich nog eenmaal om:
“Probeer wat te slapen, ik leg het straks wel uit aan Urs.”
Toen Sarita verdwenen was, draaide Brittany zich op haar rug en staarde wezenloos naar het plafond. Ze kon absoluut niet in slaap komen. Paul Robbins! Wat wilde hij van haar? Ze had een bang voorgevoel dat ze het laatste van die man nog niet gezien had. Na een tijd rusteloos te hebben liggen draaien in bed viel ze uiteindelijk toch in een onrustige slaap.

Ze had net de keuken opgeruimd, toen er aan de deur werd gebeld. Terwijl ze haar handen afdroogde aan haar schort opende ze de voordeur. De angst sloeg haar om het hart, toen ze zag wie er op de stoep stond.
“Dag Brittany, eindelijk heb ik je gevonden!”
Ze keek recht in het gezicht van Paul Robbins. Zijn ogen stond ijskoud terwijl hij haar van top tot teen opnam. Brittany wilde de deur dichtgooien, maar hij duwde ze verder open en kwam het huis binnen. Hij sloot de deur achter zich en kwam dreigend op haar af.
“Wat wil je Paul?” vroeg Brittany.
Ze probeerde niet te laten merken hoe bang ze was, maar ze hoorde zelf hoe haar stem trilde. Ze ging langzaam achteruit, maar hij bleef op haar afkomen.
“Wat denk je?” antwoordde hij “ik kom Toms werk afmaken. Jij hebt zijn leven tot een hel gemaakt en het wordt tijd dat je de rekening betaald.”
Bij het horen van deze woorden werd Brittany zo kwaad, dat ze even haar angst vergat:
“Ik heb....?! Het is juist omgekeerd, Paul! Ik heb in een nachtmerrie geleefd tijdens mijn huwelijk met Tom!”
“Praatjes!” siste Paul en hij kwam weer dichterbij.
Brittany week nog verder terug, maar merkte dat ze met haar rug tegen de muur stond, letterlijk. Ze kon geen kant meer op. Ze zag aan de blik in zijn ogen dat hij van plan was haar te vermoorden. Hij was nu vlak bij haar en greep haar bij de schouders; zijn vingers drongen diep in haar vlees en ze kon zich amper bewegen. Met de moed der wanhoop trok ze zich los en gaf hem een keiharde slag in zijn gezicht.

“Au!” hoorde ze hem als van heel ver zeggen.

“Jij kreng! Dat zet ik je betaald!”
Even later had Paul haar tegen de grond gegooid en was hij boven op haar. Hij scheurde haar blouse open.
“Néé!” gilde ze, terwijl ze wild met haar armen naar hem uithaalde, maar hij lachte slechts.

“Britt, liefje, wordt wakker!” hoorde ze plots een stem uit de verte.
Ze knipperde langzaam met haar ogen en zat plots rechtop in bed: klaarwakker! Haar hart ging als een razende tekeer, toen ze besefte dat het een droom was geweest, of liever gezegd een nachtmerrie! Hijgend keek ze de kamer rond en haar blik bleef op Urs rusten die op de rand van het bed zat.
“Gaat het? Dat moet een verschrikkelijke droom geweest zijn. Wil je erover praten?” vroeg hij vriendelijk.
Uit zijn blik kon ze alleen maar bezorgdheid lezen. Ze schudde haar hoofd terwijl ze hem maar bleef aanstaren. Wat zin had het om hem haar droom te vertellen? Hij had het meer dan eens duidelijk gemaakt, dat hij niets over Tom wou horen. Oh, wanneer zou die ellende nu eindelijk eens voorbij zijn? Wat had ze in haar leven verkeerd gedaan om zo te moeten lijden? Langzaam vulde haar ogen zich met tranen en weldra liepen ze over haar wangen. Toen Urs dat zag, trok hij haar zachtjes naar zich toe. Ze wilde zich losrukken, maar hij hield haar stevig vast. Hij sloeg zijn armen om haar heen en langzaam gaf ze zich over aan haar verdriet. Ze begroef haar gezicht tegen zijn schouder en snikte het uit. Terwijl Urs langzaam haar rug streelde sprak hij haar sussende woordjes toe als om haar te kalmeren. Ze voelde zich zo veilig nu hij haar zo vasthield; konden ze maar altijd zo blijven zitten! Na lange tijd hield het huilen eindelijk op en maakte ze zich met spijt los uit zijn armen.
_________________

[konsalik]

Hoi Kristel bedankt voor deze twee laatste hoofdstukken. De nachtmerrie schijnt voor Britt nog niet over te zijn. Wat moet die Paul van haar? Hij moet haar met rust laten. Kan ze Urs niet vertellen dat ze bedriegt wordt door een man?

Wat spannend jammer dat ik dit achteraf moet bijlezen.
_________________

mijn site klik hier

[Anny]

Hoi Kristel

Wat een toppie hoofdstukken weer. Gaat Britt het nog eens proberen om met Urs te praten. Hij lijkt iets toegankelijker nu haar haar zo troost. Wat lief van Sarita dat ze Britt zo bij staat.

Ik zal proberen je volgende hoofdstuk te lezen voor ik as zondag naar Madrid vlieg.
_________________
[img:756e51a060]http://i158.photobucket.com/albums/t105/Aqualady_2007/eigen%20ontwerpen/siggijunibl.jpg[/img:756e51a060]

[loveforUrs]

*vliegt de hoek om*

Jaaaaaa ik ben er hoor.

Tsjonge, ik heb het zo druk voor school en moet zoveel onthouden, dat dit me soms een beetje ontglipt

Maar gelukkig kreeg ik een ingeving en dacht: wacht, het is allang dinsdag geweest, dus Kristel heeft gepost Dat maakt mijn dag goed

Brittany heeft de schrik van haar leven gekregen, ik hoop dat die droom GEEN werkelijkheid wordt (hint hint).
Het heeft inderdaad geen zin haar droom aan Urs te vertellen...wel lief dat hij haar troost. Ik hoop zo dat Urs een keer wel naar haar wil luisteren, of dat Sarita haar daar misschien mee kan helpen.. (nog een keer: hint hint )

Niet vergeten dat je morgen weer post!

Tot morgen of later!
_________________

[Kristel]

Hallo dames,

Bedankt voor jullie reacties weer, ik kijk er altijd naar uit.
Anny, veel plezier in Madrid, doe Carlos de groetjes
Annalies, geeft niet hoor, maakt niet uit wanneer je reageert, àls je maar reageert

Hoofdstuk 36

“Dank je...sorry, ik...die droom...” fluisterde ze met trillende stem.
“Ja, je mag je wel verontschuldigen. Zeker nadat je me zo hard in het gezicht hebt geslagen...” mompelde Urs glimlachend.
Ze keek hem verbijsterd aan en zag dan pas dat er een rode streep over zijn wang liep.
“Heb ik dat gedaan?” zei ze ongelovig.
Hij knikte:
“Je was zo vreselijk aan het dromen en toen ik je vastpakte om je wakker te maken, haalde je zo keihard uit dat je me midden in mijn gezicht sloeg. Ik schrok me te pletter.”
Brittany raakte met trillende vingers de wonde voorzichtig aan en voelde dat deze wat bloedde.
“Kom, ga even mee naar de keuken, dan zal ik die snee even verzorgen.”
In de keuken aangekomen ging ze naar de kast waar de verbandkist stond. Ze liet Urs aan tafel plaatsnemen en terwijl ze de wonde ontsmette, zag ze dat zijn gezicht wat vertrok van de pijn, maar hij bleef haar doordringend aankijken.
“Nogmaals sorry, ik voel me verschrikkelijk, dat...” begon ze schuldbewust.
“Geeft niet, ik overleef het wel.” zei hij, “hoe gaat het trouwens met je maag?”
Brittany keek Urs niet-begrijpend aan:
“Mijn maag?”
“Ja, Sarita vertelde me dat je vanmiddag ziek bent geworden na de lunch.”
Natuurlijk! Hoe kon ze dat nu vergeten?!
“Beter, dat dutje heeft me goed gedaan ondanks die nachtmerrie.”
“Daar ben ik blij om, ik was toch een beetje ongerust toen Seb ons het verhaal vertelde vanmiddag, nadat Cathérine hem gebeld had. Gelukkig dat Sarita bij je gebleven is.”
“Het zal in ieder geval nog wel even duren eer ik nog eens scampi's eet.” liet ze er op volgen in de hoop dat Urs geen vragen meer zou stellen.“Wel spijtig van het etentje vanavond...”
Urs haalde zijn schouders op:
“Doen we gewoon een andere keer over.”
Hij was ongerust over haar geweest! En daarnet met die droom was hij ook zo bezorgd geweest! Zou hij haar dan eindelijke vergeven hebben, wat Kira betrof? Ze keek hem aan, maar uit zijn blik kon ze niets opmaken. Ze moest het weten, die onzekerheid kon ze niet meer aan:
“Urs, mag ik je iets vragen?” begon ze voorzichtig.
“Zeker, wat is er?”
“Het feit dat je...dat je zo bezorgd was....Wil dat...wil dat zeggen, dat je me eindelijk...vergeven hebt?”
Ze keek hem aandachtig aan, maar zag tot haar teleurstelling dat zijn gezicht een gesloten masker werd. Alle gevoel verdween uit zijn ogen. Hij stond recht en liep naar het aanrecht. Vergeven? Hoe kon hij haar dàt vergeven? Hij hield van Brittany, daar was geen twijfel over. Urs had zich al lang neergelegd bij zijn gevoelens voor haar. Maar er zou veel moeten gebeuren voor hij dat aan haar bekende. Er waren ogenblikken waarop hij kon vergeten wat ze hem had aangedaan, zoals daarstraks toen ze die droom had...hij was echt bezorgd om haar geweest.
Brittany keek naar de rug van haar echtgenoot en zag hoe gespannen hij was. Hij wreef met zijn hand over zijn nek en hoorde hem een lange zucht slaken.
“Laat maar, je reactie is voldoende antwoord voor mij. Ik had het niet moeten vragen, maar ik dacht...” mompelde Brittany, toen ze begreep dat Urs op haar vraag niet zou antwoorden.
Hij draaide zich plots om:
“Vertel me eens, Britt, wat wil je eigenlijk van mij?”
Ze keek hem recht aan en antwoordde heel eerlijk:
“Ik zou willen dat je van me houdt, zoals ik van jou hou. We zijn tenslotte getrouwd en hebben een dochter. Is dat zoveel gevraagd?”
“Voor mij wel,” zei hij zacht en ze zag tranen in zijn ogen blinken, “de vijf jaar van mijn dochter die ik gemist heb, krijg ik nooit meer terug. En dàt kan ik je niet vergeven.”
Na deze woorden liep hij de keuken uit en verdween naar boven naar zijn slaapkamer, waar hij zachtjes de deur achter zich sloot.

Twee weken later zaten moeder en dochter bij McDonald's te eten tijdens de middag.
“Waarom wou papa niet mee gaan?” vroeg Kira voor de zoveelste keer.
Brittany voelde een steek door haar hart gaan toen ze het trieste gezichtje van haar dochter zag.
“Schat, papa heeft het erg druk met zijn werk, momenteel. Nog een weekje en dan is alles voorbij. Daarna hebben we een hele maand vakantie, dat is toch leuk?”
Kira stak een frietje in haar mond en keek bedenkelijk voor zich uit alsof ze even over deze vraag moest nadenken. Uiteindelijk knikte ze:
“Ja, dat wel. Waar gaan we dan naartoe mam?”
“Geen idee, lieverd. Papa heeft gezegd, dat het een verrassing was.”
Dat leek haar dochter tevreden te stellen en ze nam nog een hap van haar hamburger.
Na hun laatste gesprek, twee weken geleden, had Urs haar zoveel mogelijk vermeden. Met het gevolg, dat hij zijn dochter ook maar weinig zag. Soms moesten de mannen van Il Divo even naar Los Angeles om daar wat optredens te verzorgen en meestal bleven ze daar dan overnachten, omdat het meestal te laat was om diezelfde dag nog terug te keren. Brittany zou blij zijn als ze binnen een week San Francisco eindelijk konden verlaten. Ze voelde zich niet goed in deze stad - teveel slechte herinneringen - en zeker niet nadat ze die Paul Robbins had ontmoet. Gelukkig had ze hem na die ene keer niet meer terug gezien. Ze werd uit haar gedachten opgeschrikt door haar dochter:
“Mam, mag ik nog een ijsje?”
Brittany zag dat Kira alles had opgegeten en ze knikte:
“Oké, dat is goed. Maar daarna vertrekken we. Ik moet nog een paar boodschappen doen voor het eten vanavond.”
_________________