Keuzes

[loveforUrs]

Even tussen de bedrijven door nu maar alvast reageren, straks vergeet ik het weer

Groeien Urs en Britt eeeeindelijk een beetje naar elkaar toe en toen Urs eindelijk wat gevoelens....stelt Britt de verkeerde vraag

Urs vind het vreselijk dat hij de eerste jaren van Kira heeft gemist, maar nu hij Britt ontloopt, ontloopt hij zijn dochter ook...hij spreekt zichzelf dus een beetje tegen...

Ik hoop dat die maand vakantie wat problemen op gaat lossen!

Tot volgende week Kristel!!
_________________

[Kristel]

Hoi Annalies,

We zullen het een tijdje met ons tweetjes moeten doen vrees ik. Toch bedankt voor je trouwe reacties weer.

Hier het verolg, met een cliffhanger....!

Hoofdstuk 37

Urs had beloofd vanavond vroeger thuis te zijn en ze wilde toch proberen er een gezellige avond met hun drietjes van te maken, voor zover dat mogelijk was, natuurlijk.
Even later stonden Brittany en Kira buiten; hand in hand liepen ze naar de tramhalte op het einde van de straat. Kira vond het prachtig om met de kabeltram door de straten van San Francisco te rijden. Enkele haltes verder stapten ze af en liepen door een klein park naar het gebouw waar hun appartement gevestigd was. Het was een kortere weg naar huis en zo had Brittany nog alle tijd om haar inkopen te doen. Het park lag er meestal verlaten bij, ook nu dus. Brittany liep met Kira nog even langs de eendenvijver in het midden van het park. Ze knielde neer naast haar dochter om een eend aan te wijzen die met zes kleintjes naar de oever zwom. Op dat moment sloeg het noodlot toe.
Brittany voelde plots de loop van een wapen in haar nek drukken:
“Sta langzaam op en geen geintjes!” siste een stem in haar oor.
Ze deed wat haar gevraagd werd en hield de hand van Kira stevig vast. Langzaam draaide ze zich om en zag haar grootste angst werkelijkheid worden: voor haar stond Paul Robbins! Kira keek met grote angstige ogen naar de man voor hun en naar de revolver die Paul nog steeds op Brittany gericht hield.
“Wie is die meneer, mama?” vroeg ze met een klein stemmetje en kroop wat verder achter haar moeder weg.
“Ssst, je hoeft niet bang te zijn. Alles is in orde...” probeerde Brittany haar gerust te stellen.
Zelf was ze daar helemaal niet zeker van, maar het enige wat haar momenteel interesseerde was haar dochter beschermen.
“Wat wil je Paul? Waarom dat wapen?” vroeg ze zo rustig mogelijk.
“Wij hebben nog een rekening te vereffenen, weet je nog?”
“Ik begrijp niet wat je bedoelt.”
“Niet? Tom heeft me het één en ander verteld van jullie zogenaamde huwelijksleven. En om een lang verhaal kort te maken, wil ik dat je boet voor wat je hem hebt aangedaan. Wat je dochter betreft, die neem ik mee. Ik denk wel dat ik die aan een kinderloos echtpaar kan verkopen...” bij deze woorden liet Paul een duivels lachje horen.
Brittany voelde Kira's handen krampachtig haar been vastpakken. Ze wist dat ze in een héél gevaarlijke situatie was terecht gekomen. Paul had in niet mist te verstane woorden duidelijk gemaakt, dat hij haar ging vermoorden en Kira...nee, daar wou ze zelfs niet over nadenken. Haar training bij de politie kwam nu goed van pas, het was heel belangrijk dat ze koelbloedig bleef. Als de angst haar te veel zou worden, was ze verloren en ze moest nu vooral aan Kira denken.
“Luister Paul, doe met mij wat je wil, maar laat mijn dochter gaan.”
Toen ze naar zijn gezicht keek wist ze dat het hopeloos was. Hij keek haar even aan, kwam een stap dichterbij en schudde alleen maar zijn hoofd. Langzaam richtte hij het wapen op Brittany en spande de haan. Ze had geen seconde meer te verliezen; hij wou haar echt vermoorden voor de ogen van haar dochter! Die gedachte gaf haar vleugels en voor Paul wist wat er gebeurde, had ze hem een harde trap tussen de benen gegeven. Met een kreet van pijn plooide hij dubbel en zakte op zijn knieën.
“Kira, rennen!” gilde Brittany en ze sleurde haar dochter met zich mee verder het park in.
Achter zich hoorde ze Paul hartgrondig vloeken, maar ze keek niet om. Brittany en Kira werden gedwongen dieper het park in te rennen, vermits Paul zich op de pad naar buiten bevond. Ze hadden nog maar enkele meters gelopen toen Brittany het wapen hoorde afgaan en onmiddellijk voelde ze een brandende pijn in haar been. Kreunend zakte ze in elkaar. Kira die voor haar uitliep, draaide zich om en kwam naar haar moeder gelopen:
“Mammie, sta op, alsjeblief! Die man komt op ons af!”
Brittany keek naar haar been en zag op haar jeansbroek een donkere vlek verschijnen. In de verte zag ze Paul naderen, het ging niet al te snel, die schop had doel getroffen. Razendsnel dacht ze na; ze haalde uit haar portefeuille het nummer van Urs' GSM en schreef er vlug de naam Paul Robbins bij en drukte dit papier in Kira's handen:
“Kira, schat, nu moet je goed naar me luisteren en doen wat ik zeg, oké?”
Haar dochter keek angstig van Paul naar Brittany, maar knikte toch.
“Iets verderop is een tweede uitgang! We hebben die al meer dan eens genomen, weet je nog?”
Weer knikte Kira. Dikke tranen liepen over het gezicht van het meisje.
“Ren zo snel als je kan en vraag hulp aan iemand op straat! Laat dat briefje zien dat ik in je handen geduwd heb, daar staat het telefoonnummer van papa op....” Brittany moest even slikken toen er een pijnscheut door haar been ging.
“Mam, ik durf niet...” snikte Kira.
“Ik weet dat je bang bent schat. Dat hoeft echt niet, alles komt wel in orde. Als je dat briefje aan iemand geeft, zullen ze papa bellen, die zal wel weten wat te doen,” Brittany keek nog even om naar Paul, die steeds dichterbij kwam, “Rennen nu Kira! Voor die meneer je te pakken krijgt!”
Brittany gaf het meisje nog een laatste zoen en na nog even naar haar moeder gekeken te hebben zette Kira het eindelijk op een lopen. Enkele minuten later was Paul bij Brittany en zag in de verte Kira in de struiken verdwijnen. Hij wou haar achterna gaan, maar Brittany greep hem bij zijn been om hem tegen te houden.
“Met jou reken ik later wel af!” snauwde Paul en hij sloeg met de kolf van het wapen in Brittany's gezicht.
Alles werd zwart voor haar ogen en ze verloor het bewustzijn.
_________________

[loveforUrs]

word ik er nog eens aan herinnert waarom ik cliffhangers zo haat

jeeeeemig wat spannend!!
Ik hoop zo dat iemand Urs belt en dattie als een haas daar naartoe komt en Britt redt.

Ik hoop dat ik morgen niet weer vergeet te lezen, begin net aan de toetsweek, daarna ben ik klaar met school...voor zolang het duurt

Tot morgen Kristel!!
_________________

[Kristel]

Hoi Annalies,

Veel succes met je studies! Ook niet leuk als je zo moet studeren met die weer...pfffff

Hier het volgende hoofdstuk:

Hoofdstuk 38

Joe O'Leary genoot van zijn vrije middag. Hij liep met zijn vrouw door de straten van San Francisco Ze hadden net gezellig samen gewinkeld en waren op weg naar hun favoriete cafeetje op de hoek van de straat, toen er plots een huilend kind uit het park aan hun rechterkant kwam gerend en pardoes tegen hen op botste.
“Hola! Rustig maar!”
Joe knielde voor het meisje neer, zodat hij op ooghoogte was en keek haar vriendelijk aan:
“Wat scheelt er, kleintje? Waarom huil je?”
Kira keek met betraande ogen naar hem op en Joe had het gevoel dat hij dit kind al eerder had gezien, maar hij kon haar niet direct plaatsen.
“Mijn mammie...een boze meneer...”
Kira wees naar het park, waar ze zojuist uitgekomen was. Bij deze beweging viel het stuk papier uit haar handen, dat Brittany daarin gestopt had. Lisa, de vrouw van Joe, bukte zich om het papiertje op te rapen en vouwde het open.
“Oh nee, dit kan niet waar zijn...” fluisterde Lisa ontzet.
“Wat is er?” vroeg Joe, verwonderd door de reactie van zijn vrouw.
“Hier staat een Gsm-nummer van...Urs Bühler op...”
“Urs Bühler? Dé Urs Bühler?”
“Ja, natuurlijk! Hoeveel mensen ken jij die Urs Bühler heten...?”
Joe reageerde niet op de opmerking van zijn vrouw, stak zijn hand uit naar het bewuste papier en vroeg:
“Mag ik dat even zien?”
Hij nam het briefje van zijn vrouw over en las het aandachtig. Plots werd hij lijkbleek.
“Lieverd, wat scheelt er? Voel je je niet goed?” vroeg Lisa bezorgd, toen ze het gezicht zag van haar man.
Zonder te antwoorden, draaide Joe zich terug naar Kira, tilde haar in zijn armen en sprak haar lieve woordjes toe, totdat het meisje uiteindelijk stopte met huilen en alleen nog maar wat na snikte.
“Hoe heet jij eigenlijk?” vroeg Joe glimlachend.
“K...Kira...” antwoordde het kind met bevende stem.
“Dag Kira. Ik ben Joe en dat is mijn vrouw Lisa.”
Kira keek nieuwsgierig van de één naar de ander.
“Kira, weet jij wat er op dat papiertje staat?”
“Ja, het telefoonnummer van mijn papa. We moeten hem bellen, zodat hij mammie kan helpen met die boze meneer...”
Weer keek Kira in de richting van het park.
“Paul Robbins...” mompelde Joe meer tegen zichzelf, maar Kira had de naam gehoord:
“Dat is die boze meneer en hij had een revolver!”
Joe gaf het kind aan Lisa:
“Schat, wil jij even op haar letten? Ik ga het park in; hier is iets vreselijks mis!”
“Wees voorzichtig, Joe!”
Hij greep zijn dienstwapen en liep behoedzaam het park in. Het was er doodstil; geen wandelaar te bespeuren. Systematisch kamde hij het hele park uit, maar er was niemand te zien. Hij had bijna de andere uitgang bereikt, toen hij op één van de wandelpaden een donkere vlek ontdekte. Hij knielde neer en met zijn vingers wreef hij over de nog natte plek: bloed! Snel liet hij zijn ogen over de omgeving gaan, maar hij zag niets abnormaals. Terwijl Joe terug naar de uitgang liep, haalde hij zijn GSM te voorschijn en belde het politiebureau:
“George? Met O'Leary, geef me de baas even!”
Hij werd onmiddellijk doorverbonden. Nadat Joe het hele verhaal aan zijn commissaris had gedaan, beloofde die een paar manschappen te sturen. Ondertussen was Joe terug bij zijn vrouw en gaf haar een blik van verstandhouding, zodat Lisa geen vragen zou stellen waar Kira bij was. Hij wist nu ook waar hij Kira van kende: toen hij aan de weduwe van Tom Marino moest vertellen dat haar man vermoord was had het meisje de deur voor hem open gedaan.
“Zullen we dan nu maar je...papa bellen?” vroeg hij aan Kira.
Hij aarzelde even bij het woord 'papa'. Hij wist niet beter op Tom Marino was de vader van het kind. Kira knikte gretig.

Rond vijf uur die avond kwamen de mannen van Il Divo terug in hun appartement. Urs opende de deur en vond het vreemd, dat er nergens licht brandde. Het was ook verdacht stil:
“Britt? Kira? Waar zijn jullie?” riep hij.
Geen antwoord. Normaal kwam Kira altijd naar hem toegerend van het ogenblik dat hij de deur opende, maar nu hoorde hij geen geluid. Hij liep het hele appartement door en stak hier en daar lampen aan, vermits het buiten reeds begon te schemeren. Als laatste betrad hij de keuken, die kraakhelder was: totaal geen spoor dat Brittany al voorbereidingen voor het eten had getroffen. Blijkbaar was er niemand thuis. Raar, want hij had haar vanmorgen gebeld, dat hij vroeg zou thuis zijn. Hij probeerde haar GSM, maar kreeg onmiddellijk de voicemail. Urs vloekte binnensmonds. Op dat moment kwam er een gedachte bij hem op en hij voelde zijn maag samentrekken alleen al bij het idee. Ze zou toch niet...? Nee, dat kon hij niet geloven? Maar als het nu toch eens waar was? Als ze er nu eens...vandoor was met Kira? Zou het kunnen? Zou ze hem dat werkelijk een tweede maal aandoen? Hij kon het haast niet geloven. Urs werd misselijk alleen al bij de gedachte. Hij stormde naar de slaapkamer en trok de kleerkast open. Tot zijn immense opluchting hingen haar kleren nog steeds op hun plaats. Waar konden ze dan toch zijn? Hij besloot nog een uurtje te wachten, misschien waren ze gewoon boodschappen gaan doen en is het wat uitgelopen. Maar een uur later waren Brittany en Kira nog steeds niet terug. Weer probeerde hij haar GSM en weer kreeg hij de voicemail Nu begon hij zich toch echt zorgen te maken!
_________________

[loveforUrs]

Hey Kristel!

Je weet het wel spannend te houden zeg!
Waar heeft Paul Britt mee naar toe genomen?
Laten ze haar alsjeblieft snel vinden!

En Urs denk dat Britt er vandoor is gegaan...maar hij weet dat ze van hem houdt, en dan gaat ze er toch niet vandoor...zucht, mannen.

Ben zeer benieuwd hoe dit verder gaat Kristel!

Tot volgende week!
_________________

[Kristel]

Hoi Annalies,

Bedankt voor je reactie, Hopelijk zijn de studies goed meegevallen...

We gaan verder met het verhaal: veel leesplezier!

Volgende week zou het kunnen dat ik maandag post, omdat ik er dinsdag waarschijnlijk niet ben.

Hoofdstuk 39

Sarita! Misschien wist zij iets meer! Urs liep naar het appartement van haar en Carlos en belde aan. Even later opende Carlos de deur:
“Hallo Urs, wat doe...” hij stopte midden in zijn zin toen hij het gezicht van zijn vriend zag, “Wat scheelt er?”
Bij deze woorden trok hij Urs naar binnen en sloot de deur.
“Britt en Kira zijn nog niet thuis. Haar GSM gaat onmiddellijk over op de voicemail Het is al laat en ik begin mij ernstig zorgen te maken. Ik dacht: misschien weet Sarita iets meer...” mompelde Urs.
“Zou kunnen...even vragen...”
Sarita kwam op dat moment de keuken uit:
“Hallo Urs, is alles in orde?”
Urs schudde zijn hoofd en vertelde dat Brittany en Kira nog steeds niet thuis waren.
“Weet jij misschien waar ze zou kunnen zijn? Heeft ze iets gezegd?”
“Nee, ze ging vanmiddag met Kira naar McDonald's en daarna ging ze boodschappen doen voor het avondeten. Ze had nu al lang...”
Sarita werd onderbroken door het gerinkel van Urs' GSM. Hij graaide in zijn broekzak naar het toestel in de hoop dat het Brittany was, maar toen hij de display las, was het een voor hem onbekend nummer:
“Bühler!” zei hij kortaf.
“Meneer Bühler? Urs Bühler?” vroeg een onbekende mannenstem.
“Ja, met wie spreek ik?”
“U spreekt met Joe O'Leary, ik ben politie-agent. Ik heb hier uw dochter bij me.”
“Kira? Is er iets gebeurd? Oh mijn God!” Urs was compleet in paniek.
“Kira is in orde, meneer Bühler. Zou je naar het politiebureau willen komen om haar op te halen?”
“Ja natuurlijk! En mijn vrouw...Brittany is zij er ook?”
Het was even stil aan de andere kant van de lijn.
“Komt u zo snel mogelijk naar hier, dan vertel ik u alles. Wij zitten in het Golden Gate Park.” antwoordde Joe ontwijkend, en voor Urs hierop kon reageren had hij de hoorn al ingelegd.
Met bevende handen drukte Urs zijn GSM uit.
“Ik...ik moet naar het politiebureau...Kira...” fluisterde Urs met bevende stem.
Met een lijkbleek gezicht liep hij naar de deur, maar Carlos hield hem tegen:
“Wacht eens even! Wat is er met Kira?”
“Niks,...volgens de politie is alles in orde met Kira. Ik moet...er naartoe...laat me gaan, Carlos!”
“Jij bent helemaal niet in staat om te rijden! Ik ga met je mee, misschien kan je wat steun gebruiken.”
Urs keek Carlos met een dankbare blik in de ogen aan en na afscheid te hebben genomen van Sarita liepen ze samen de deur uit.

Even later arriveerden ze op het politiebureau en Urs liep onmiddellijk naar de receptie:
“Ik ben op zoek naar Joe O'Leary, hij verwacht me...”
“Pappie! Pappie!” hoorde hij de stem van zijn dochter.
Terwijl hij zich omdraaide, zag hij tot zijn grote vreugde Kira op hem toe rennen. Hij tilde haar op en Kira sloeg haar armen zo stevig om Urs' hals alsof ze hem nooit meer wilde loslaten. Ook Urs kneep zijn dochter haast fijn, blij dat ze ongedeerd was. Carlos keek glimlachend naar het tafereel voor zijn ogen. Een politieman van ongeveer 45 jaar kwam op hen toe:
“Meneer Bühler?” richtte hij zich tot Urs, terwijl hij zijn hand uitstak, “ik ben Joe O'Leary.”
Zonder Kira los te laten, schudde Urs de hand van Joe.
“We moeten dringend praten, meneer Bühler.”
“Zeg maar Urs. Mijn vrouw...”
Joe gaf hem een waarschuwende blik zodat hij niet verder zou spreken waar Kira bij was. Langzaam maakt Urs zich los uit de omarming van Kira en zette haar op de grond. Urs knielde voor haar neer en zag dikke tranen in haar ogen blinken. Zelf had hij het ook heel moeilijk zijn emoties in de hand te houden:
“Kira, luister even, lieverd. Papa moet even praten met deze meneer. Blijf jij even bij oom Carlos, oké? Ik ben zo terug...”
“Néé, ik wil bij jou blijven, pappie!”
Weer sloeg Kira haar armpjes om haar vader, terwijl de tranen over haar gezichtje stroomden. Ook Urs zat er volledig door en terwijl zijn ogen zich vulden met tranen keek hij hulpeloos naar Carlos. Deze liep langzaam op hen toe en knielde naast Urs neer:
“Hé querida,” zei hij zacht, terwijl hij haar lief over de rug aaide, “waarom kom je niet even bij oom Carlos zitten? Je papa blijft niet lang weg en ondertussen zal ik jou dat verhaal vertellen van die drie beren, dat je al zo lang wil horen. Weet je nog?”
Langzaam liet Kira haar vader los en keek met betraande ogen naar Carlos.
“Echt?” vroeg ze met een beverig stemmetje.
Carlos knikte:
“En dan krijg je van mij een snoepje uit die kast, die ik bij de ingang heb zien staan. Mag jij kiezen wat je wil.”
Kira keek nog even naar haar vader – deze knikte haar bemoedigend toe – en greep toen toch Carlos hand. Langzaam stond Urs op:
“Sorry, maar...” begon hij tegen Joe, maar deze onderbrak hem:
“Geeft niet, Urs. Je dochter heeft een verschrikkelijke dag achter de rug. Maar zullen we even verder praten in mijn kantoor?”
Urs knikte en volgde Joe een lange gang door. Joe opende een deur aan het einde van de gang en liet Urs plaatsnemen voor zijn bureau. Toen hij zelf ook was gaan zitten, nam hij het papiertje dat Brittany die middag in Kira's hand had gedrukt en gaf het aan Urs:
“Zegt die naam je iets?” wijzend naar de naam Paul Robbins die ze op het papiertje geschreven had.
“Nee, maar dat is wel het handschrift van mijn vrouw. Wat is er met haar gebeurd?” vroeg Urs, tegelijkertijd bang voor het antwoord.
“Eerlijk gezegd, weten we dat niet.”
Joe vertelde Urs het hele verhaal van wat er die middag gebeurd was. Toen hij klaar was, wachtte hij even op een reactie van Urs:
“Dat...dat bloed...dat jullie gevonden hebben, zou dus van...Brittany kunnen zijn?”
“Dat weten we niet, maar wat me het meeste zorgen baart is die Paul Robbins. Ben je zeker, dat je hem niet kent?”
“Nee, ik zou niet weten...”
“Hij was de beste vriend van Tom Marino.”
Tom Marino! Urs dacht hier even over na:
“Dus je wilt zeggen, dat Brittany hem wel kende?”
Joe haalde zijn schouders op:
“Paul Robbins is een huurmoordenaar, net als Tom Marino.”
“W...wat?! Was...was Marino een h...huurmoordenaar?” vroeg Urs verbijsterd.
“Ja, ik dacht dat je dat wel wist, omdat je met Brittany Michaels getrouwd bent. Heeft ze je dat nooit verteld?”
Urs schudde zijn hoofd:
“Bedoel je, dat Britt hiervan wist en toch met hem getrouwd is?”
_________________

[loveforUrs]

URS, SCHAKEL!
Britt heeft je zo vaak geprobeerd te vertellen over Tom, en nu moet je er via een ander achterkomen dat je haar al die tijd had moeten laten uitpraten?

Wedden dat hij later, als je haar vinden, ook nog moet vragen: Waarom heb je me nooit vertelt dat Tom een huurmoordenaar was?
Als hij dat doet...dan is hij dom.

Maargoed.
Kira is goed terecht gekomen, maar ik maak me zorgen om Britt! Ze is ontvoerd door een huurmoordenaar die haar, logisch, wil vermoorden Creepy!

Mijn toetsen zitten erop, heb praktisch vakantie, heerlijk
Tot volgende week Kristel!
_________________

[Kristel]

Hoi Annalies,

Zoals beloofd een dagje vroeger en - vermits het een feestdag is hier - ook een paar uurtjes vroeger

Bedankt voor je trouwe reactie en ja, Urs had inderdaad naar Britt moeten luisteren, maar ik ben blij dat hij het niet heeft gedaan, anders had ik geen fanfic kunnen schrijven .

Hier het volgende hoofdstuk:

Hoofdstuk 40

“Ik vind het ook heel moeilijk te geloven, maar dat moet haast wel...”
Urs stond langzaam op van zijn stoel en liep naar het raam. Brittany getrouwd met een huurmoordenaar? Terwijl ze zelf bij de politie werkte? Zijn Britt? Was het dat wat ze hem telkens wilde vertellen toen ze over Tom Marino begon? Kende hij zijn vrouw dan helemaal niet? Nee, hij hield van haar; hij kon niet geloven, dat...Toen kwam er plots een andere gedachte bij hem op: dat betekende dat Kira vijf jaar was opgevoed door een...huurmoordenaar! Hij sloot zijn ogen en voelde een allesoverheersende woede in zich opkomen.
Joe O'Leary die Urs heel de tijd aandachtig in de gaten had gehouden, zei:
“Trek nu niet te vlug conclusies, Urs. Het fijne weten we er momenteel ook niet van. Het belangrijkste is nu, dat we Brittany zo vlug mogelijk vinden.”
Langzaam ging Urs terug op zijn stoel zitten.
“Het goede nieuws is, dat we Paul Robbins al een hele tijd schaduwen. We weten dus waar hij zich meestal ophoudt. Het is een kwestie van tijd om de juiste locatie te vinden. Aan deze zaak werd de hoogste prioriteit gegeven. Verschillende ploegen zijn alle gekende plaatsen aan het nagaan. Het zal niet lang meer duren voor we weten waar hij zich bevindt.”
Joe stond op van achter zijn bureau:
“Ga naar huis, Urs. Zodra we iets meer weten, bellen we je op.”
Urs stond op en nam afscheid. Even later vond hij Carlos op één van de banken aan de infobalie. Kira zat op zijn schoot, in diepe slaap.
“En?” fluisterde Carlos.
“Laten we er straks over praten. Kira moet dringend naar bed, ze is doodmoe.” antwoordde Urs, terwijl hij zijn dochter voorzichtig optilde.

Kira werd net wakker toen ze voor de deur van Carlos' appartement stonden. Voordat Carlos de sleutel in de deur kon steken, werd deze al open gedaan door Sarita. Ze zag onmiddellijk aan Urs gezicht, dat er iets ernstig mis was.
“Kom binnen, jongens. Dan maak ik een verse pot koffie, en...”
“Nee, bedankt Sarita,” onderbrak Urs haar, “Kira moet dringend naar bed.”
Hij wou doorlopen, maar Sarita hield hem tegen:
“Urs, laat Kira bij ons overnachten. Zij kan mee op de kamer van Ricardo. Ik was net bezig voor hem nog een warme kop chocolademelk te maken. Wil jij er misschien ook één, schat?”
Kira knikte en Urs zette haar op de grond. Sarita nam het kind bij de hand en verdween naar de keuken.
“Dan ga ik maar, Carlos. Welterusten.”
Urs wou doorlopen naar zijn eigen flat, maar werd tegengehouden door Carlos:
“Ik vind niet dat je vanavond alleen moet zijn, Urs. Laat ons iets drinken, en vertel dan eens wat die politie-agent heeft gezegd. Aan je gezicht te zien, niet veel goeds blijkbaar....”
Urs liet zich overhalen en nam plaats op de bank.
“Wil je echt koffie, of liever iets anders?” glimlachte Carlos.
“Ik ben inderdaad wel toe aan iets sterkers...”mompelde Urs.
Ze hadden beiden net een slok van hun glas genomen, toen Sarita de woonkamer binnenkwam en bij hen ging zitten.
“Is met Kira alles in orde?” vroeg Urs bezorgd.
“Ze slaapt als een roos Urs, maak je maar niet ongerust.” verzekerde Sarita hem.
“Wat hebben ze nu op het politiebureau gezegd? Wat is er met... Brittany gebeurd?” vroeg Carlos voorzichtig.
Urs keek hen beiden even aan en besloot hen het hele verhaal te vertellen. Toen hij klaar was nam hij nog een grote slok van zijn glas.
“Britt getrouwd met een huurmoordenaar? Dit is te gek voor woorden! En ze zou dit geweten hebben? Onmogelijk, dat geloof je toch zelf niet, Urs?” zei Carlos compleet in shock.
“Wat moet ik anders? Joe was heel overtuigend...”
“Dit kan niet waar zijn, er moet een andere uitleg voor zijn...” begon Carlos opnieuw.
“Het is wel degelijk de waarheid.” zei Sarita zacht.
Beide mannen keken haar verbijsterd aan.
“Heeft ze er tegen jou iets van gezegd?” vroeg Urs verbaasd.
Sarita keek Urs doordringend aan en na een lange stilte antwoordde ze:
“Ja, inderdaad. Maar Urs, tegen jou heeft ze het ook verschillende keren willen vertellen, maar jij wou nooit luisteren. Ze heeft tegen mij het hele verhaal gedaan en me op het hart gedrukt tegen niemand iets te zeggen. Ook niet tegen jou Carlos.”
Er viel een doodse stilte. Sarita dacht koortsachtig na; ze stond voor een heel moeilijke beslissing: blijven zwijgen of het vertrouwen van haar vriendin schaden?
“Luister Urs,” begon ze, “ik zal je het hele verhaal vertellen. Ik denk dat deze situatie me geen andere keuze laat. Maar ik waarschuw je: het is niet prettig om te horen.”
Urs keek Sarita lange tijd aan en knikte.
Sarita haalde diep adem en begon te vertellen. Naarmate haar verhaal vorderde, werd Urs' gezicht lijkbleek. Ook Carlos keek geschokt naar zijn vrouw.
“....toen werd Tom vermoord, en was dat het einde van de nachtmerrie...” besloot Sarita haar verhaal.
Minutenlang was er geen geluid in de kamer te horen.
“Oh mijn God! Wat heb ik gedaan?! Wat er nu gebeurd is allemaal mijn schuld!” mompelde Urs ontdaan, terwijl hij recht stond en naar het raam liep.
“Waarom zou het jou schuld zijn?” vroeg Sarita verwonderd.
Urs draaide zich naar haar toe:
“Omdat ik nooit naar Britt heb willen luisteren! Hoe dikwijls heeft ze niet geprobeerd het me te vertellen?! Maar néé, ik wou nooit luisteren, ik liet mijn jaloezie de bovenhand krijgen!”
_________________

[loveforUrs]

Ha Kristel!

Geluk bij een ongeluk dat ze Paul al een poos volgen en dus enigszins een idee hebben waar Britt zou kunnen zijn.

Urs weet alles nu en komt er eindelijk achter dat hij stom bezig is geweest...
Ik denk dat Sarita er goed aan heeft gedaan alles aan Urs te vertellen. Ik denk dat hij, als Britt weer was gevonden, wel zou willen luisteren, maar nu weet het in ieder geval waar ze mee te maken hebben...

Laat je Britt snel vinden Kristel, pleeeeeaase?

Tot volgende week!!
_________________

[Kristel]

Hoi Annalies,

Hier zijn we dan, op de dag van onze birthdayboy!
Bedankt voor je trouwe reactie weer, ik ben altijd benieuwd wat je ervan vindt.

Vlug het volgende hoofdstuk:

Hoofdstuk 41

Hij ging terug op de sofa zitten en keek recht naar Carlos:
“Als ik dit had geweten, had ik nooit naar deze verdomde stad gekomen! Ongeacht wat Simon zegt! Britt is me meer waard dan tien Il Divo's samen!” zei hij vurig.
Carlos legde zijn hand op Urs' arm:
“Natuurlijk! Ik denk dat ik voor David en Seb ook spreek, als ik zeg dat we er allemaal zo over denken, wat het onze vrouwen betreft.”
“Maar één ding begrijp ik niet aan het hele verhaal,” ging Urs plots verder, “waarom heeft Britt nooit proberen te ontsnappen? Ze had toch bij de politie gewerkt?”
“Dat heeft ze inderdaad één keer geprobeerd, toen Kira nog een baby was...” mompelde Sarita.
Urs en Carlos keken haar ongelovig aan. Urs moest de vraag stellen, niettegenstaande hij doodsbang was voor het antwoord:
“Wat is er...gebeurd?”
“Tom ontdekte het. Hij was die dag vroeger thuis gekomen. Hij besloot toen dat Britt een lesje nodige had, daar hij dacht dat zij hem niet serieus nam, wat betreft het dreigement aan jou.”
“Wat heeft hij gedaan?”
“Herinner je nog, die dag in Londen, toen Seb je voor die aanstormende truck weg sleurde”
Urs dacht even na en zijn ogen werden groot van verbijstering:
“Bedoel je, dat Tom die truck op me af heeft gestuurd?”
Sarita knikte:
“Toen Tom haar dat krantenartikel liet lezen, besloot Britt dat ze het risico niet meer kon nemen jou terug in gevaar te brengen door een tweede maal proberen te ontsnappen...”
Urs keek wezenloos naar zijn glas, greep het vast en dronk het in één teug leeg.
“Wat een waardeloze hufter ben ik toch geweest! Waarom heb ik nooit naar haar willen luisteren?! En nu...met deze Paul Robbins...wie weet wat hij met haar...”
Bij deze gedachte stortte Urs in; zijn ogen vulden zich met tranen en liepen weldra over zijn wangen. Carlos legde zijn hand op de schouder van zijn vriend:
“De politie zit die gast op de hielen, Urs. Hij kan geen kant uit...”
“Maar Britt...dat bloed in het park...misschien is ze al...”
Urs kon zijn zin niet afmaken. Hij besefte nu dat hij zonder Brittany niet kon leven. Als er met haar iets gebeurde was het zijn schuld dat Kira geen moeder meer had...Op dat ogenblik ging zijn GSM af.
“Urs Bühler.” zei hij met bevende stem.
“Urs? Je spreekt met Joe O'Leary. We hebben Paul Robbins gelokaliseerd. Onze mannen staan nu op het punt bij hem binnen te vallen.”
“En Britt...is ze...?”
“Dat weten we niet. We houden je op de hoogte, zodra we iets meer weten...”
“Néé, ik wil er bij zijn als ze die smeerlap arresteren!”
“Ik denk niet...”
“Het interesseert me niet wat je denkt, Joe! Waar zijn jullie?” vroeg Urs op een toon die geen tegenspraak duldde.

Brittany kreeg ijskoud water over zich heen en opende verschrikt haar ogen.
“Wakker worden, schoonheid! Je hebt lang genoeg geslapen!”
Brittany keek recht in het grijnzende gezicht van Paul Robbins. Langzaam kwam ze tot het besef, dat ze stevig vastgebonden zat op een stoel. Ze had barstende hoofdpijn wat het haar moeilijk maakte helder na te denken. Ook in haar rechterbeen voelde ze een kloppende pijn. Ze herinnerde zich plots het park en wat er daar gebeurd was. Kira! Was ze kunnen ontsnappen of had hij haar ook gevangen genomen? Ze moest het weten:
“Wat heb je met mijn dochter gedaan?”
“Tot mijn grote spijt: niks! Ik heb dat kleine ettertje niet meer te pakken gekregen!”
Een gevoel van immense opluchting ging door Brittany heen. Maar dat duurde niet lang: had Kira hulp gevonden? Ze zou toch niet alleen door de straten van San Francisco dwalen?
'Oh nee! God, laat ze alsjeblief veilig zijn!' bad Brittany in stilte.
“Ik zou maar niet te vroeg lachen,” onderbrak Paul haar gedachten, “een kind van vijf jaar, alleen...midden in de nacht...je weet maar nooit wat er allemaal kan gebeuren...”
Toen Brittany niet reageerde, liep Paul op haar toe en greep haar kin vast, zodat ze haar hoofd niet meer kon bewegen. Even later drukte hij ruw een kus op haar lippen. Ze moest bijna kokhalzen op het moment dat hij haar losliet.
“Zo erg was dat toch niet?” grijnsde hij en weer kwam hij dichterbij.
Voor hij haar echter een tweede maal kon kussen, trapte ze met haar goeie been, keihard tegen zijn knie. Met een kreet van pijn wankelde hij achteruit.
“Jij kreng!” siste hij en sloeg haar keihard in het gezicht.
Een hevige pijn schoot door haar hoofd en ze voelde iets warms langs haar gezicht lopen.
“Dat is wat ik wil: je zien bloeden!”
Paul gezicht vertrok in een lelijke grimas en hij lachte sardonisch.
'Hij is krankzinnig!' dacht Brittany bij zichzelf.
“Vertel me eens, Brittany,” begon Paul toen hij uitgelachen was, “hoe bevalt het huwelijksleven met Urs Bühler je? Ik kan me indenken dat je niet snel genoeg terug in zijn armen kon lopen toen Tom dood was...”
Alhoewel het hem niets aanging besloot Brittany op zijn vraag te antwoorden. Hoe meer tijd ze kon rekken hoe beter. Ze was ervan overtuigd dat Paul haar vanavond ging vermoorden en vermits ze niet wist of Kira het papiertje dat ze in haar handen gedrukt had aan iemand had kunnen geven, probeerde ze Paul zo lang mogelijk aan de praat te houden:
“Niet dat het jou zaken zijn, maar nee, ik ben niet onmiddellijk naar Urs gerend. Ik had tijd nodig na wat ik had meegemaakt met Tom.”
Pauls ogen schoten vuur:
“Wat Tom meegemaakt heeft met joù, zul je bedoelen!”
_________________

[loveforUrs]

Hey Kristel!

Eindelijk heeft Urs door dat hij inderdaad een hufter is geweest!
En gelukkig hebben ze Paul robbins gevonden, wat een zieke vent is dat!
Ik snap alleen niet precies wat hij met die laatste zon bedoeld: wat Tom met haar heeft meegemaakt...?

Laat ze die inval alsjeblieft snel doen Kristel, ik ben toe aan wat romantiek!

Tot volgende week!!

Edit:
Ahem..kleine wijziging in de plannen, compleet vergeten dat ik dit weekend voor 3 weken naar Frankrijk vertrek Ik ben dus op vakantie...Misschien dat als ik een keer internet heb (waar ik om ga bidden ) ik een hoofdstuk lees, maar ik weet niet of ik altijd kan reageren, dus je ziet me over 3 weken wel weer verschijnen!
_________________

[Anny]

Hallo Kristel

allereerst mijn excuses voor mijn lange afwezigheid. Na mijn trip naar Madrid had ik nog twee weken te werken en het was waanzinnig druk. Direkt daarna op vakantie naar Denemarken. Waar ik nu ben in het buurthuis waar internet is. LOL Ik heb je verhaal terug gelezen en kan alleen maar zeggen, spannend. Ik ben blij dat Urs eindelijk het hele verhaal weet. Alleen jammer dat het vanaf Sarita moest komen en niet van Britt. Hopelijk vinden ze haar snel en kunnen die twee alle onduidelijkheden uit de weg ruimen.
_________________
[img:756e51a060]http://i158.photobucket.com/albums/t105/Aqualady_2007/eigen%20ontwerpen/siggijunibl.jpg[/img:756e51a060]

[Kristel]

Hoi dames,

dit is voorlopig mijn laatste hoofdstuk. Ik wacht wel met verder te posten als iedereen terug is uit vakantie

Hoofdstuk 42

Brittany maakte zich verschrikkelijk boos en verloor alle voorzichtigheid uit het oog:
“Tom was een verachtelijk individu! Dat ik ooit echt van hem heb gehouden, begrijp ik tot op de dag van vandaag nog niet. Maar ik verwacht niet, dat jij dat begrijpt! Jij bent waarschijnlijk even erg!”
Ze zweeg; dat laatste had ze beter niet gezegd, want ze zag hem dreigend op haar afkomen. Brittany rukte wild aan de touwen waar ze mee vastgebonden was, maar het had geen enkele zin. Paul knielde voor haar neer en terwijl hij haar doordringend bleef aankijken greep hij haar gekwetste been vast en drukte zijn vuist in de wonde. Brittany schreeuwde het uit van de pijn.

Op dat moment werd de voordeur met groot geweld ingebeukt, tegelijkertijd werd de glazen achterdeur in stukken geslagen. Enkele seconden later kwam het S.W.A.T.-team van de politie de keldertrap afgestormd, waar Paul Brittany vast hield. Paul Robbins had geen schijn van kans en werd door drie mannen overmeesterd. Een andere agent liep op Brittany toe en maakte haar boeien los.
“Britt...? Oh nee...!” fluisterde Urs – die achter de agenten de trap was afgekomen – bij het zien van zijn zwaargewonde vrouw.
Toen kreeg hij Paul in het oog, die net door twee agenten werd rechtgetrokken, en ging door het lint. Hij stormde op hem af,sleurde hem uit de handen van de mannen die Paul vasthielden en begon als een razende op hem in te beuken. Twee sterke armen trokken Urs bij Paul vandaan die half bewusteloos op de grond zakte.
“Hou op, Urs! Straks vermoord je hem nog!” siste Joe O'Leary, terwijl hij Urs uit alle macht probeerde te kalmeren.
“En dan? Aan hem is niks verloren!” riep Urs nog steeds helemaal buiten zichzelf.
“Hij is het niet waard, Urs! Geloof me, Paul zal zijn gerechtigde straf niet ontlopen.”
Ondertussen werd Paul naar buiten geleid waar een klaarstaande politiewagen hem wegbracht. Urs haalde een paar keer diep adem om zichzelf onder controle te krijgen en draaide zich toen om naar zijn vrouw. Een agent hielp haar net rechtstaan. Brittany zag lijkbleek en had haar ogen gesloten.
“Laat mij maar...” mompelde Urs zacht en hij tilde Brittany voorzichtig in zijn armen en droeg haar het huis uit.
“De ziekenwagen is onderweg, meneer Bühler.” zei een agent bij hem in de buurt.
Urs knikte en keek neer op zijn vrouw:
“Britt, liefje, wat heb ik je aangedaan...?”
Zijn ogen vulden zich met tranen en liepen weldra over zijn wangen; hij kon ze met geen mogelijkheid tegen houden. Toen een traan op haar gezicht viel, opende Brittany langzaam haar ogen:
“Urs...?” stamelde ze, verwonderd bij het zien van zijn betraand gezicht.
“Het spijt me zo verschrikkelijk, Britt...” bracht hij er met moeite uit, verteerd door schuldgevoelens.
Brittany probeerde te glimlachen en met trillende vingers veegde ze de tranen van zijn gezicht. In de verte hoorden ze de sirenes van de ambulance naderen. Haar arm viel slap langs haar lichaam, even keek ze nog in die geliefde hazelbruine ogen en voelde zich toen wegzakken.
“Britt! Néé!” schreeuwde Urs ontredderd.
De ziekenwagen stopte met gierende banden vlakbij hun; een verpleger kwam op hen toegesneld en onderzocht Brittany razendsnel:
“Ze is alleen maar bewusteloos. Maar ze moet zo snel mogelijk naar het ziekenhuis. Ze heeft veel bloed verloren.”
Daar aangekomen werd Brittany onmiddellijk naar de operatiezaal ge bracht; terwijl een verpleegster Urs in een wachtzaaltje liet plaatsnemen met de belofte dat de dokter hem iets zou laten weten zodra de operatie achter de rug was. Toen hij alleen werd gelaten liep hij langzaam naar het raam. Hij keek omhoog naar de sterrenhemel en deed een belofte:
“Laat alles alsjeblief in orde komen met Britt! Alsjeblief! Dan beloof ik dat ik uit haar leven zal verdwijnen. Zodat ze de kans krijgt gelukkig te worden met een man die haar wél naar waarde weet te schatten...” mompelde Urs tegen zichzelf en weer liepen de tranen over zijn wangen.
Zachtjes ging de deur van de wachtkamer open en Urs' drie vrienden kwamen binnen. Carlos had aan Sébastien en David verteld wat er gebeurd was en ze hadden besloten met zijn drieën naar het ziekenhuis te gaan, zodat Urs niet alleen was. Ze zagen hem aan het raam staan met zijn rug naar hun toe en uit zijn hele houding was duidelijk te merken hoe radeloos hij was. David was de eerste die naar hem toeliep en zachtjes zijn hand op Urs' schouder legde:
“Gaat het, buddy?”
Langzaam draaide hij zich om en keek verwonderd naar David.
“Weet je al iets, Urs?” vroeg Sébastien, die nu ook dichterbij kwam.
Urs schudde zijn hoofd terwijl hij de tranen van zijn gezicht veegde:
“Ze wordt momenteel geopereerd. Hoe wisten jullie eigenlijk dat ik hier was?”
“Joe O'Leary heeft me gebeld. Ik heb de andere jongens verwittigd. We dachten dat je misschien wat steun kon gebruiken.” antwoordde Carlos.
“Bedankt...” mompelde Urs, “maar ik ben liever alleen nu...”
Hij liep naar één van de stoelen en ging zitten met zijn hoofd in zijn handen. De drie anderen keken elkaar even besluiteloos aan.
“Ik denk niet, dat het verstandig...” begon David, maar werd onderbroken toen de deur open zwaaide en een dokter binnenkwam.
“Urs Bühler?”
Deze hief langzaam zijn hoofd op en keek de dokter vertwijfeld aan, terwijl hij recht stond.
“Ja...” zei hij met bevende stem.
Carlos, Sébastien en David zagen Urs' lijkbleek worden en kwamen rond hem staan.
“Mijn naam is dokter Cookson. Kan ik u even onder vier ogen spreken?”
_________________

[Anny]

Gelukkig Britt is gevonden. Maar wat is er met haar? Waarom wil de dokter Urs onder vier ogen spreken? Je laat ons wel in spanning achter Kristel. Maar ik begrijp dat je liever wacht tot de andere terug zijn van vakantie. Geen probleem.

Als je wilt mag je jouw verhaal ook rustig op mijn forum posten. www.ildivoforum.com

Fijne vakantie
_________________
[img:756e51a060]http://i158.photobucket.com/albums/t105/Aqualady_2007/eigen%20ontwerpen/siggijunibl.jpg[/img:756e51a060]

[konsalik]

Hoi Kristel

Daar ben ik weer. Ik moest echt veel bijlezen maar wat een geweldig verhaal. Alleen wat wil Urs nu doen? Britt verlaten? Het wordt echt tijd dat die twee heel uitvoerig met elkaar praten. Ze zouden zo gelukkig kunnen zijn.

Tot over een aantal weken
_________________

mijn site klik hier