Vorige onderwerp :: Volgende onderwerp |
Auteur |
Bericht |
konsalik Site Admin
 Geregistreerd op: 23 Jun 2009 Berichten: 274 Woonplaats: everywere my dreams take me
|
Geplaatst: 29 Mei 2011 13:49:32 Onderwerp: |
|
|
Dank je wel Kristel. Ja het goed met de hoofdpersonen uit dit verhaal. Deze week terug naar Carlos die met Carola wacht op de uitslag van de danswedstrijd. David heeft na zijn gesprek met Peggy nu ook nog een gesprek met Marina.
Veel leesplezier en nog even ter info ik ben van 18 juni t/m 25 juli met vakantie. Ik zal dan niet posten omdat ik geen internet heb
Tot volgende week
liefs
Conny
Hoofdstuk 24
Als het gejoel in de zaal is verstomd, neemt de jury het woord. De voorzitter van de jury is vol lof over deze gewaagde maar ook zeer geslaagde kuur. De muziekkeuze is gedurfd maar het paar heeft een voortreffelijk invulling gegeven. Carlos staat naast Carola die van het ene op het andere been staat te wippen. Waarom praat die man ook zoveel. Hij wil cijfers zien. Hij houd de juryleden nauwlettend in de gaten als de bordje uiteindelijk omhoog gaan. Viermaal de tien en tenslotte steekt ook de voorzitter van de jury, het bordje met tien omhoog. In het volgende moment wordt Carola hoog in de lucht gegooid en weer opgevangen door Carlos zijn sterke armen.
“We hebben gewonnen, Carola. Is dat niet geweldig?” Ze grijnst haar geschiedenis professor aan.
“Dat is geweldig Carlos maar mag ik nu weer wat grond onder mijn voetjes?” In het volgende moment laat Carlos haar weer terug op de bodem glijden.
“Ik ben zo blij Carlos dat ons dit gelukt is. Dat was toch een goede samenwerking tussen ons twee of niet dan?”
“Helemaal geweldig” stemt Carlos in.
Als even later de prijsuitreiking begint staan Carlos en Carola te wachten tot ze naar voren geroepen worden. De derde prijs wordt als eerste uitgereikt en het paar blijft bij de jurytafel staan. Dan worden Sasja en Mark naar voren geroepen en gefeliciteerd met hun tweede prijs. Als dan eindelijk Carola en Carlos naar voren mogen staat Pierre te jubelen alsof hij zelf gewonnen heeft. Als het officiële gedeelte voorbij is komt het paar dat derde is geworden Carlos en Carola feliciteren. Daarna vliegt Mark Carola om haar hals en kust haar uitbundig terwijl Carlos en ook Sasja enigszins geschokt toekijken. Carlos blikt dwaalt af naar Sasja die niet weet waar ze moet kijken. Carlos steekt zijn hand naar haar uit en zegt: “Jullie ook gefeliciteerd, dat scheelde niet veel.” Pas nu gaan Sasja’s blauwe ogen omhoog en kijkt Carlos direct aan. Wat een opmerkelijke combinatie schiet het door Carlos’ hoofd. Een brunette met blauwe ogen.
“Dat scheelde inderdaad niet veel Carlos. De volgende keer geven wij jullie het nakijken. Proficiat dat was een geweldige kuur. “
“Dank je wel” mompelt Carlos en ziet dat nu ook Mark zich los heeft kunnen maken van Carola en naar hem toe komt om te feliciteren. Sasja loopt naar Carola toe en kijkt haar star aan. Voor een moment zegt geen van de dames iets.
“Jij hebt geluk meisje. Je hebt de eerste prijs en als toegift mag je mijn vriendje erbij hebben. Die wil ik niet meer zien. Ik wens jou veel geluk.” Sasja draait zich om en loopt weg. Carlos kijkt haar na. Hij heeft respect voor haar. Ze moet intens verdrietig zijn op dit moment. De wedstrijd die ze zo graag wilde winnen verloren en dan ook nog haar partner.
De muziek begint weer te spelen en Carlos loopt naar de bar en bestelt een colaatje light. Er komen telkens mensen om hem te feliciteren. Alleen zuur dat Carola niet naast hem staat. Die heeft het te druk met Mark. Als dan ineens Ravels Bolero weer klinkt , glijden Carlos ogen richting Carola. Hij ziet haar samen met Mark de vloer op gaan. “Jammer” denkt hij. “Ik had nog graag een keer die dans gedanst.”Zijn ogen glijden verder de zaal in en vind Sasja die hem aanstaart. Hij hoeft niets te zeggen of te doen. Hij weet dat zij het zelfde denkt als hij. De trommels zwellen aan en Sasja komt op de maat van de muziek naar hem toe. Snel zet hij zijn glas op het buffet en gaat dansend haar richting uit. Hij ziet niet meer dat Carola en Mark met elkaar dansen. Ook niet dan vele andere paren de vloer opgaan, hij ziet alleen miss blue eye zijn richting uitkomen. Als zijn hand dan eindelijk om haar middel glijdt, lijkt het wel of er een zucht van de dame komt. Het oogcontact blijft en de dansfiguren worden afgewerkt alsof ze altijd samen gedanst hebben. Voor Sasja is het alsof ze in trance verkeerd. De magnetische bruine ogen die haar gevangen houden. Zoiets heeft ze nog nooit meegemaakt. Ze heeft altijd wel oog voor mooie mannen maar deze heeft toch iets extra. Iets dat ze niet thuis kan brengen. Het ritme van de dans maakt het allemaal nog magischer. Het paar bemerkt niet dat alle andere met voor en na stoppen en naast de kant gaan staan om te kijken. Ook Carola en Mark stoppen om te kijken wat een energiek paar daar op de vloer staat. Carola die precies weet wat Carlos volgende stap telkens is, is zeer verbaasd dat Sasja hem zo moeiteloos kan volgen. Daar heeft zij lang op moeten oefenen om Carlos zo aan te voelen. Maar met Sasja schijnt dat allemaal heel natuurlijk te gaan. Mark staart met ingehouden adem naar zijn ex-vriendin die nu door Carlos wordt gelift en weer perfect terug in de dans wordt gezet. Het schijnt dat het paar alleen maar oog heeft voor elkaar. De muziek die steeds intenser wordt bezorgt menigeen kippenvel. Carola vraagt zich koortsachtig af of Carlos het laatste figuur ook met Sasja zal doorvoeren. Ze ziet Sasja’s been om Carlos been glijden. In het volgende moment tilt Carlos haar iets omhoog en maakt een draai waarbij zij tegen hem aanvalt. Het oogcontact tussen de twee wordt nooit verbroken. En dan zet Carlos in tot de laatste lift en laat Sasja, zonder dat zij haar arm heeft gestrekt naar beneden rollen. Carola is onder de indruk. Deze uitvoering was zo mogelijk nog beter dan die van haar en Carlos daarnet. Het publiek gaat wederom uit hun dak. Carlos tilt Sasja omhoog en trekt haar in zijn armen. Hij kan niet anders. Hij moet haar kussen. Overgelukkig sluit hij zijn ogen als hij merkt dat haar lippen vaneen wijken. Hij hoort niet meer dat de mensen nog harden joelen, hij hoort niet dat ze roepen en fluiten. Voor hem is er alleen de dame in zijn armen.
David loopt opgelucht het ziekenhuis uit. Hij is heel blij zo een goed gesprek te hebben gehad met Peggy. Eigenlijk was dit boven verwachting. Het leek wel of Peggy verandert was. Zou dat komen door de baby? Hoe dan ook hij heeft met haar kunnen praten en ze heeft zijn hulp geaccepteerd. Nu is er werk aan de winkel. Er moet een huisje gevonden worden en ingericht. Er moet een rekening geopend worden voor Peggy maar ook voor de kleine meid. Fluitend loopt David naar zijn auto. Hij zal dadelijk thuis gelijk op internet gaan speuren wat er in de buurt allemaal te krijgen is. Want heel ver wil hij Peggy niet laten gaan. Ze moet in zijn buurt blijven zodat hij bij kan springen als ze hulp nodig heeft. Na een kort ritje draait hij de parkeerplaats op van zijn huis. Marina’s auto staat er ook, wat betekent dat zij er ook is. Eenmaal binnen roept hij haar naam. Geen gehoor. Hij kijkt in de woonkamer en dan in de keuken. Hij vind haar tenslotte op het terras, waar ze slapend op een ligbed ligt. Haar rode haren zijn los en liggen als een krullende waaier om haar gezicht. Gefascineerd blijft David kijken. Bijna zonde om haar wakker te maken denkt hij. Nu ze zo ligt te slapen kan hij haar stiekem bekijken zonder in haar altijd onderzoekende ogen te hoeven kijken. Haar haren lijken wel een waterval. Hij aarzelt of hij haar zal wekken. Luidruchtig verzet hij een stoel op het terras en Marina’s ogen gaan open. Even weet ze niet waar ze is. Verbaast kijkt ze David aan. Ineens herinnert ze zich dat hij naar Peggy is geweest voor een gesprek. Ze rekt zich uit en gaat in een stoel tegenover David zitten.
“Hoe was het met Peggy? Heb je een gesprek met haar kunnen voeren?” vraagt Marine gespannen. David glimlacht als hij haar bezorgde gezicht ziet.
“Het ging prima Marina. Het lijkt wel of Peggy veranderd is. We hebben een goed gesprek gehad en heeft mij toegestaan voor haar en de baby te zorgen. Ze blijft de weduwe van mijn overleden broer. Ik voel me verplicht om haar te helpen. En zo ben ik toch een klein beetje een oom.” Marina weet precies hoe David zich voelt. Hij is helemaal alleen. Zijn enige broer is overleden en daarom zal hij ook nooit oom kunnen worden. Zij staat op van haar stoel en David doet instinctief het zelfde. Onzeker kijkt ze hem aan.
“Ik geloof…… Ik wilde jou alleen een knuffel geven geloof ik…….” Nog voor zij actie heeft kunnen ondernemen is David bij haar en drukt haar stevig tegen zich aan.
“Dank je wel, Marina. Die kan ik op het ogenblik inderdaad goed gebruiken. Maar volgens mij zit jij er ook mee in je maag.” Ze knikt maar weet niet of ze er over praten wil. Zou Peggy haar toelaten als ze weer naar het ziekenhuis ging voor een gesprek? Ze weet dat ze fout is geweest maar wil ook geen blijvende ruzie. Ze zucht hoorbaar, wat David doet besluiten haar nog dichter tegen zich aan te trekken. Het lijkt wel of David begrijpt wat ze nu denkt. Na een poosje schuift hij haar een stukje van zich af en vraagt: “Wil je dat ik mee ga als je met Peggy wilt praten?” Tranen prikken achter haar ogen. Ze knikt en dreigt te verdrinken in zijn blauwe ogen. Ze voelt zijn handen die haar weer dichter naar zich toe trekken. Een moment later voelt ze zijn lippen op de hare. Het voelt zo vertrouwd. Haar handen gaan omhoog om zijn nek. Davids hersenen werken koortsachtig. Hij zoekt een excuus om haar langer in zijn armen te houden. Nog nooit is hij zo te werk gegaan bij een vrouw. Marina is anders. Het lijkt wel of ze hier hoort. Bij hem. In zijn armen. Haar te mogen kussen. Van haar te mogen houden. Als hij haar even later los laat ziet hij dat ze glimlacht.
“Waarom glimlach je?”
“Ik geloof dat dit niet de bedoeling was van mijn knuffel.”
“Marina……… Ik geloof dat ik meer voor jou voel dan goed voor me is. Ik heb je hiernaar toe gehaald om Peggy bij te staan tijdens haar zwangerschap maar onbewust ben jij meer en meer voor mij gaan betekenen. Ik weet niet hoe ik het moet omschrijven maar jij vult mij op één of andere manier heel goed aan. Je weet wanneer ik in een slechte bui ben. Wanneer je me op moet monteren.”
“David ik moet onderhand terug naar mijn werk. Mijn uitzendbureau draait wel maar ik ben daar nodig. Ik ben al langer dan twee weken gebleven, die ik gepland had. Misschien is het verstandig dat ik na een gesprek met Peggy terug ga. Ik haar natuurlijk blijven steunen en helpen waar dat kan. Met de verhuizing bijvoorbeeld.” Het is voor David net alsof er een emmer ijskoud water over hem leeg gegoten wordt. Hij dacht toch werkelijke dat er meer kon zijn. Hij staart haar aan. Dit moet ik verkeerd gehoord hebben denkt hij vertwijfeld.
“Zullen wij morgen dan maar naar Peggy gaan?” vraagt Marina. David knikt een beetje afwezig. _________________
mijn site klik hier |
|
Terug naar boven |
|
 |
|
Geplaatst: 29 Mei 2011 13:49:32 Onderwerp: |
|
|
|
|
Terug naar boven |
|
 |
Kristel Fanfic schrijfster
 Geregistreerd op: 06 Jul 2009 Berichten: 162 Woonplaats: Schoten BE
|
Geplaatst: 30 Mei 2011 12:36:02 Onderwerp: |
|
|
Hallo Conny,
Ja, wat moet ik met dit hoofdstuk? Ik had dan toch een beetje gelijk wat Carlos en Carola betreft. En hoe je die dans met Carlos en Sasja beschrijft: prachtig! Ik zag het zo voor me.
Maar met David en Marina gaat het niet zo goed. Zou het kunnen dat zij niet hetzelfde voelt dan David? En zou hij dan toch troost zoeken bij Peggy of slaat hier mijn fantasie weer op hol? Afwachten maar.
Leuke vooruitzichten heb jij, Conny. Lekker lange vakantie: geniet er maar van!
Dit jaar zal er voor mij geen vakantie inzitten, denk ik
Groetjes en tot de volgende,
Kristel _________________
 |
|
Terug naar boven |
|
 |
konsalik Site Admin
 Geregistreerd op: 23 Jun 2009 Berichten: 274 Woonplaats: everywere my dreams take me
|
Geplaatst: 12 Jun 2011 12:53:19 Onderwerp: |
|
|
Dank je wel Kristel voor je reactie en wat jammer dat er voor jou geen vakantie inzit. Voor jou dus ook geen tripje richting Engeland/Ierland in augustus naar de mannen? Balen.
Vandaag mijn laatste hoofdstuk voor de vakantie. Een rustig hoofdstuk, dus geen clifhanger.
Veel leesplezier en tot de volgende keer
liefs
Conny
Hoofdstuk 25
Willy ligt in haar bed voor zich uit te dromen. Ze kan niet slapen en moet telkens terug denken aan de heerlijke avond met Sebastien. Wie had dat ooit durven dromen dat ze verliefd zou kunnen worden op die akelige buurman van hiernaast. Bij nader inzien is hij veel aardiger dan hij tijdens hun eerste confrontatie deed vermoeden. Als ze eerlijk is moet ze bekennen dat Mickey een rol heeft gespeeld in het geheel. Zoals zij hen vanavond tactisch alleen liet, getuigd van een volwassen aanpak voor een tiener die vaker lastig zijn kan. Ze mag Mickey graag en ziet ook wel dat het voor Sebastien niet altijd gemakkelijk is. Normaal gesproken wordt je ouders heel langzaam. Maar hij kreeg van de één op de andere dag de zorg over zijn nichtje die gelijk al in een moeilijke leeftijd zat. Ze is ervan overtuigd dat het goed gaat tussen die twee. Sebastien heeft laten zien een open oor voor zijn nichtje te hebben. Ze slaat de dekens terug en swingt haar benen naast het bed. Ze kijkt op de wekker en ziet dat het half één is. Ze hoort stemmen buiten en sluipt voorzichtig naar haar openstaande raam. Voorzichtig schuift ze haar gordijn een stukje weg om te kunnen kijken wie daar praten. Het geluid komt uit de tuin van de buren. Ze ziet dat Mickey weer terug is en nog even met Sebastien aan het babbelen is. Ze glimlacht en sluit het gordijn weer. Ze kruipt weer terug in bed en valt enige tijd later in een droomloze slaap.
“Willy?” klinkt een gil door haar brievenbus. Willy schiet wakker en kijkt verbaast om zich heen. Haar blik op de wekker leert haar dat het al negen uur is.
“Willy?” klinkt Mickeys stem weer door de brievenbus.
Hemeltje ze heeft verslapen. Snel springt ze haar bed uit en schiet haar duster aan. Ze doet de deur van het nacht slot en opent hem. De grijns op Sebastiens gezicht ontgaat haar niet. Haar ogen gaan naar beneden en ontwaarden Blacky in zijn armen.
“Sorry ik heb verslapen” mompelt Willy ondertussen de kat van Sebastien overnemend.
“Dat is niet zo erg Willy. Je hebt aan ons een tweede wekker” antwoord Sebastien lachend. Ze laat Mickey binnen en wenst Sebastien een fijne dag. Ze sluit de deur en spreek Blacky bestraffend toe omdat hij weer op de auto van Sebastien heeft gelegen. Mickey grinnikt.
“Dat maakt niet uit Willy. Ik geloof dat ook oom Sebastien er al aan gewend is.” Willy kan er gelukkig ook om lachen en besluit maar eerst een kopje thee te zetten voor hen beide.
Sebastien heeft haast om naar kantoor te komen. Er zijn problemen op Millershill. Net voor het weekend kreeg de baggermaatschappij middels een kort geding toestemming om weer verder te gaan met de installatie. Hij vervloekt Urs in stilte dat hij dat vakantiepark niet gelijk van de hand heeft gedaan heeft toen Miller met zijn eerste bod kwam. Volgens hem is de enige reden dat het park nog in hun eigendom is, een blonde dame waar zijn partner hopeloos verliefd op is geworden. Hij ontkend het glashard maar Sebastien heeft zijn ogen tenslotte niet in zijn zak zitten. Hij is zich alweer meer aan het opwinden dan goed voor hem is. Ruw parkeert hij zijn auto op de voor hem gereserveerde plaats. Hij rent de trappen naar de receptie met twee treden tegelijk omhoog. Gromt een groet tegen de dames aan de receptie en stuift gelijk door naar de directiekamer van Urs. Hij vliegt zonder kloppen binnen en begint gelijk uit te pakken tegen Urs, die hem verbaast aankijkt.
“Nu zie wat je hebt aangericht. Nu zitten wij met de gebakken peren. Had dat verrekte park maar terug aan Miller verkocht toen hij met dat tweede bod kwam. Nu kost het ons klauwen met geld om te procederen tegen die oliemaatschappij. En daarbij komen nog eens de renoveringskosten om dit park weer aantrekkelijk te maken bij het publiek. Weet je wat het is?” Urs heeft nog geen woord gezegd en haalt nu zijn schouders op dat hij niet zou weten, wat Sebastien gelijk doet besluiten verder te gaan.
“Het is een bodemloze put. Dat park heeft ons alleen maar ergernis gebracht. Eerst krijgen we niet de vergunningen die we nodig hebben om te verbouwen. Dan hebben we die milieuactivisten op onze hals. En nu weer die oliemaatschappij die daar dadelijk grof geld verdiend als daar daadwerkelijk olie zit. Dan kun jij je park sluiten Urs, realiseer jij je dat wel?” Urs wil wat zeggen maar Sebastien is niet meer te stoppen.
“En nu? Wat moeten we nu doen? Als wij het niet klaar krijgen om die oliemaatschappij te laten stoppen dan is Millershill geen dollar meer waard.” Voor Urs is de maat vol. Zijn vuist komt met een harde klap neer op zijn bureaublad. Geschrokken kijkt Sebastien hem aan.
“Nu is het genoeg Seb. Ga zitten en laat mij jou eens vertellen wat ons te doen staat. Je komt hier binnen als een olifant in een porseleinkast.” Urs neem de telefoon en bestelt bij zijn secretaresse twee koffie. Hij staat op uit zijn stoel en begint te ijsberen door zijn werkkamer.
“Dit gedrag valt mij vies tegen van jou Sebastien. Je mag dan wel naast mijn partner ook mijn vriend zijn dat heet niet dat jij mij hier ongevraagd de les kunt lezen. Ik heb nota bene het hele weekend in actie geweest om voorbereidingen te treffen. En wat heb jij gedaan van het weekend? Lekker bij je zwembad gelegen?” Sebastien weet dat Urs gelijk heeft. Hij had ook moeten bellen. Nou ja dat heeft hij ook gedaan maar hij zag geen reden om in actie te komen. Er klinkt een klopje op de deur en Yvette zijn secretaresse komt binnen met twee koffie. Urs wacht even tot ze weer weg is alvorens verder te gaan. Ik heb met Sonja de eerste hand gelegd aan het korte geding dat ik er morgen doorheen wil drukken.”Sebastiens ogen spuwen vuur.
“Ik wist het wel jij hebt een verhouding met die milieu activiste. Volgens mij is zij de reden dat Millershill nog steeds niet verkocht is. Zij houd het tegen, heb ik gelijk?” Sebastien is opgesprongen en wil op Urs af komen lopen. Urs is hier echter op bedacht en pakt Sebastien aan zijn revers en drukt hem weer terug in de stoel.
“Sonja is geen vijand maar een vriend die aan onze kant staat” gromt hij gevaarlijk. Sebastien wil zijn mond weer open doen maar bedenkt zich tijdig.
“Okay Urs wat stel je voor dat we ondernemen?” vraagt hij weer enigszins gekalmeerd.
“De juristen doen het korte geding dat wij tegen de oliemaatschappij uitvaardigen. Daar hoeven wij niets meer aan te doen. Sonja is naar de gemeente om te kijken of ze in het kader van de milieuwet de oliemaatschappij het werk kan laten stil leggen. Ik heb het hele weekend mij suf gepiekerd wat we nog kunnen doen. Nu zeg jij wel dat we deze malaise niet gehad hadden als wij Millers aanbod hadden geaccepteerd. Misschien niet. Maar we hebben zijn laatste bod naast ons neergelegd. Dat is niet meer terug te draaien. Maar officieel weten wij niet dat hij het bod heeft gedaan. Dat heeft ons tenslotte een klein vogeltje ingefluisterd. Misschien wil die David Miller ons wel helpen als wij hem het park in het vooruitzicht stellen.” Urs ogen kijken naar Seb die eerst verbaast maar daarna enthousiast opspringt en begint te ijsberen.
“Geniaal, Urs. Dan mag hij meedragen in de kosten en wij zijn evengoed nog van het park af en hoeven het niet te renoveren. Dan mag Miller zich met de gemeente gaan bemoeien voor een vergunning.” Er glijdt een glimlach over Urs’ gezicht. Hij wist wel dat Sebastien zo zou reageren.
“Moeten we alleen nog even bedenken hoe we het naar hem toe gaan aanleggen zonder dat hij argwaan krijgt en wellicht het park helemaal niet meer terug wil hebben” denkt Urs hardop.
“Denk je niet dat hij het kostte wat kost terug wil hebben” stelt Sebastien als tegenvraag. “Het park heeft voor hem tenslotte een grote emotionele waarde. Het eerste park van Millersholding. Het park waar zijn vader hard voor heeft gewerkt om het op poten te zetten. Urs kijkt Sebastien peinzend aan.
“Daar kon je wel eens gelijk in hebben, Sebastien. Wat denk je zal ik Miller gewoon bellen en een balletje opgooien?” Sebastien denkt even na maar ziet geen kwaad in om eens te polsen wat de tegenpartij ervan vind. Ze vechten tenslotte voor het zelfde doel.
“Doen” zegt hij dan. Urs neemt de telefoon van de haak en draait het nummer van Yvette en vraagt een verbinding met Miller-holding. Als even later zijn telefoon weer overgaat heeft hij de secretaresse van David Miller aan de lijn.
“Goede morgen, juffrouw. U spreekt met Bühler van Happy Holidays. Ik zou graag met de heer Miller willen spreken. Is hij beschikbaar?”
“Momentje heer Bühler ik zal even proberen of ik u er tussen kan zetten. Heeft u een momentje?”
“Ja, zeker”antwoordt Urs een tikkeltje te joviaal. Een moment is de lijn stil.
“David Miller” meldt zich een stem.
“Met Urs Bühler van Happy Holidays.” Davids tenen krullen zich als hij die naam hoort. Happy Hollidays heeft iets wat hij heel graag terug wil hebben. Millershill. Hij moet voorzichtig te werk gaan. Niets overhaasten eerst kijken waarom hij belt.
“Meneer Bühler wat kan ik voor u doen?” vraagt hij beleefd.
“Noemt u mij gerust Urs. Dat praat misschien gemakkelijker. Heeft u nog steeds interesse in uw eerste vakantiepark Millershill?”
“Onder de juiste bedingingen ben ik altijd geïnteresseerd”zegt David zich enigszins op de vlakte houdend. Niet te snel happen, denkt hij.
“Wanneer schikt het u om er eens met elkaar van gedachten te wisselen?” vraagt Urs. Inwendig blij dat er nog interesse is.
“Zegt u het maar. Ik heb net een gaatje vrij gekregen in mijn agenda voor vanmiddag. Maar dat zal voor u wel te kort dag zijn” denkt David hard op.
“Vanmiddag? Laat ik eens even zien” zegt Urs in zijn agenda kijkend. Hij weet duvels goed dat hij op maandag middag altijd vrij houd voor directiezaken te regelen. Maar ook hij wil niet te enthousiast klinken.
“Het zou kunnen tegen één uur. Maar waarom maken wij er geen lunchafspraak van dan kunnen op informele wijze de zaak bespreken” stelt Urs voor.
“Dat is een uitstekend idee. Laten we zeggen tegen half één in La Mirage?”
“Afgesproken” stemt Urs toe en beëindigd het gesprek. Hij kijkt lachend naar Sebastien die zich al in zijn handen wrijft.
“Seb, zoek jij alle ins en out met betrekking to Millershill uit en zorgen dat we alle documenten bij ons hebben mochten snel tot zaken kunnen komen?”
“Zeker Urs ik ga gelijk aan de slag.”
Hoofdstuk 26
Carlos en Sasja zijn in trance. Ze weten niet wie als eerst de magische kus verbrak maar één ding is zeker. Zweven doen beide nog. Carlos vindt als eerst zijn stem weer terug.
“Super gedaan meid. Ook zonder dat wij uren hebben geoefend voelde jij precies aan hoe de dans zou verlopen. Er gaat een glimlach over haar gezicht. Ze heeft de kuur intens gevolgd toe Carlos met Carola op de vloer stond. En als choreografe sla je nu eenmaal combinaties in je hoofd op. De rest ging van zelf. Ze hoefde alleen maar zijn lichaam te volgen en dat ging perfect.
“Ik heb goed naar jullie kuur gekeken”antwoordt ze lachend.
“Ik geloof dat we in de belangstelling staan”mompelt Carlos. Zullen we even aan de bar een drankje nemen?” Hij bied haar zijn arm aan.
“Graag, Carlos.”
Tijdens het drankje hebben de twee meerdere gespreksthema’s zoals dansen, wedstrijden maar ook haar beroep als choreografe en zijn beroep als geschiedenisprof. Ze kunnen het gelijk goed met elkaar vinden. Tegen drie uur stopt de muziek en langzaam aan vertrekken de meeste mensen. Carlos heeft al eerder opgemerkt dat Carola en met Mark tussenuit geknepen is. Hij stelt daarom voor om Sasja naar huis te brengen. Hij kan een mooie dame toch niet alleen naar huis laten gaan.
“Kan ik jou nog ergens afzetten? Vraagt hij beleefd.
“Graag, Carlos want ik vrees dat Mark mij niet meer naar huis zal brengen. Ik geloof dat die met jou liefje door gebrand is.”
“Mijn liefje?” Carlos schatert hard. Carola is een studente en volgt bij mij een semester Geschiedenis. Door toeval kwam ik er achter dat ze aan stijldansen deed en dat ze bereid was met mij aan deze wedstrijd deel te nemen.” Sasja’s gezicht betrekt omdat ze zich realiseert hoe jong haar rivale is. Geen wonder dat Mark voor haar gevallen is. Ze kijkt Carlos taxerend aan. Hoe oud zou hij zijn?
“Nou ja dan heeft mijn ex dus een groen blaadje.” Ze probeert erom te lachen wat niet helemaal lukt. Carlos ziet het en slaat een arm om haar heen.
“Je moet maar zo denken dat jonge spul wil op zijn tijd iets anders. Voor het zelfde geld is jou ex haar binnen de kortste keren weer kwijt.” Sasja weet niet of ze zich daarbij goed moet voelen of niet. Ze houd van Mark en het doet heel veel pijn hem zo te zien dartelen met die jonge griet. Maar aan de andere kant wil ze hem ook niet meer terug. Nooit zal ze vergeten hoe hij haar bedrogen heeft. En dat gebeurd nu net als zij al plannen aan het maken was om een gemeenschappelijke toekomst op te bouwen. Ze had er zelfs aan gedacht om hem gelijkwaardig partner in haar dansschool te maken. Gelukkig heeft ze dan nog niet hardop uit gesproken.
“Zullen we dan maar gaan? Ik geloof dat we hier toch niets meer te drinken krijgen” zegt Carlos lachend. Galant bied hij haar een arm aan en begeleid haar naar de parkeerplaats waar zijn auto staat.
Carlos zet Sasja keurig netjes af voor haar voordeur. Ze twijfelt of ze hem nog een drankje aan moet bieden als dank je wel. Carlos is meegelopen naar de voordeur en pakt haar hand, drukt er een kus op en bedankt haar voor de mooie avond.
“Misschien mag ik je volgende week of zo uitnodigen voor een dineetje?” Sasja kijkt omhoog en ziet het fonkelen in zijn ogen. Wat zou het ook denk ze. Waarom ook niet.
“Graag Carlos, dat zou ik heel fijn vinden.”
“Volgende week vrijdag avond? Ik kan je tegen 19.00 uur ophalen?”
“Afgesproken, tot volgende week, en bedankt voor het naar huis brengen.” Ze draait zich om de steekt de sleutel in het slot. Carlos wacht tot ze naar binnen gaat en stapt dan pas in zijn auto om naar huis te rijden.
Zijn gedachten gaan terug naar eerder die avond. Hun overwinning tijdens de wedstrijd maar ook aan Sasja waar hij al jaren een klein zwak voor heeft. Maar altijd was zij de concurrent. Snel schuift hij die gedachten weer ter zijde. Het is niet belangrijk. Hij heeft tenslotte geen verplichtingen ten opzichte van Pierre. Hij parkeert zijn auto voor de garage en gaat naar binnen. Hij gunt zichzelf nog een wijntje en besluit dan zijn bed maar eens op te zoeken. Morgen nog een vrije zondag maar dan moet hij wel nog wat voorbereidingen treffen voor colleges van maandag.
David en Marina zijn de volgende morgen eerst naar de stad gegaan om cadeautjes te kopen voor de dochter van Peggy.
“Marina, weet jij toevallig hoe Peggy’s dochter heet? We hebben het de hele tijd over de baby. Ik moet zeggen dat ik er zelf niet aan gedacht heb te vragen.” Marina moet lachen dat is weer typisch iets voor mannen. Die vragen zulke dingen niet.
“Ze heet Faye, David.”
“Faye? Dat klinkt erg mooi. Faye Miller. Wat zeg ik dat klinkt geweldig.” Hij grinnikt jongenachtig.
“Weet je dat zeker , David. Dat Faye de achternaam Miller krijgt?”
“Heel zeker. Peggy is weduwe maar een Miller.” Marina overdenkt even de situatie toen Faye geboren werd en herinnert zich inderdaad dat op het polsbandje van de baby Fay Miller stond.
“Dat is geweldig, David. Wat denkt je? Zou Faye hier al in passen?” Ze houd een leuk babypakje omhoog. David komt al met zijn arm meten.
“Waarom doe je dat met je arm, David?”
“Ik heb Fay op mijn arm gehad. Ze lag hier met haar hoofdje en met haar bips op mijn hand. En dan nog ongeveer zo lange beentjes. Ik geloof dat dit wel moet passen.”Marina hoort zijn uitleg grijnzend aan.
“Ik geloof dat ik de winkeljuffrouw maar eventjes vraag” zegt Marina terwijl ze met het pakje in haar hand naar een verkoopster loopt die haar uitlegt dat de maten de centimeters van het kind zijn. Zij heeft een pakje maat 68 in haar handen en dat past een kind van circa 68 cm lengte.
“Deze maat is voor een baby van ongeveer drie maanden” helpt de verkoopster haar. Na enig aarzelen koopt Marina het pakje en zoekt ook nog een mooie knuffel uit voor de kleine Fay. David komt aanlopen met een slaapliedjes caroussel dat aan het bedje bevestigd kan worden.
“Dat is een goed idee” prijst Marina hem. Hij glundert.
Als ze even later weer buiten staan zijn beide tevreden met hun aankopen. Zo nu nog even langs de bloemisterij om een bloemetje voor moeders te kopen en dan gauw naar het ziekenhuis.
“David laat mij maar eerst even naar binnen gaan. Als het dan escaleert kom jij maar naar binnen” stelt Marina voor. David knikt alleen maar. Hij weet hoe moeilijk zij het ermee heeft. Marina klopt en gaat binnen. David drukt zijn oor tegen de gesloten deur maar kan geen stemverheffing horen. Zou dat betekenen dat het goed gaat? Ongeduldig wacht hij af.
“Peggy, het spijt me maar kunnen we even praten alsjeblieft?” Peggy staart Marina aan en weet niet wat ze moet antwoorden. Aan de ene zijde is ze nog steeds pisnijdig op haar omdat zij David heeft ingelicht maar aan de andere kant kan ze alleen maar zeggen dat het beter is dat hij het weet. Even gaan haar gedachten terug naar haar gesprek met David. Een positief gesprek.
“Kom verder Marina. We moeten inderdaad praten.” In het volgende kwartier wordt alles weerlegd wat beide dames dwars zat. Peggy steekt haar hand uit.
“Weer vrienden?” vraagt ze aan Marina.
“Nee” antwoord deze resoluut. “Vrienden geven elkaar een knuffel niet formeel een hand.”
“Kom hier jij. Of moet ik voor jou mijn bed uit komen?” dreigt Peggy. Opgelucht sluit Marina haar nichtje in haar armen en wiegt haar zachtjes. Ze is volwassen maar ergens nog zo een kind.
“Wij hebben trouwens nog cadeautjes voor jou en de baby.”
“Wij? Heb ik iets gemist?” Peggy snapt niet helemaal wat Marina bedoeld.
“Nee, David was meegekomen maar ik wilde eerst even alleen met je praten. Wacht ik haal hem eventjes van de gang.” Ze opent de deur en ziet nog net dat David terug springt. Was hij luistervinkje aan het spelen? Ze kan een grijns niet onderdrukken.
“” Het is tijd voor de cadeautjes, David.” David haast zich de pakjes bij elkaar te rapen die hij op de vensterbank neer gelegd had. Hij negeert Marina’s blik omdat hij er zeker van is dat zij door had dat hij aan het luisteren was aan de deur. Hij voelt zich een beetje als een klein jongetje dat betrapt werd met iets dat niet mocht.
“Hallo Peggy, hoe gaat het vandaag met jullie?” groet hij zijn schoonzusje.
“Dank je wel David. Zoals je ziet, ligt ik er hier prinsheerlijk bij en wordt goed verzorgd.”
“Allereerst een bosje bloemen voor jou. En dit pakje is voor Faye. Als je het niet leuk vind mag het geruild worden.” Peggy glundert als ze de grote bos bloemen aanneemt.
“Dank je wel. Ik laat ze zo wel even in een vaas zetten. We worden maar verwend.” Ze pakt het cadeau uit en slaakt een gilletje.
“Dank je wel David. Daar had ik nog niet aan gedacht. Wat lief een draaimolen met een inslaapliedje.” Er verschijnt een verlegen glimlach op Davids gezicht. Dat had hij niet gedacht dat Peggy zo ingenomen zou zijn met zijn cadeau.
Ondertussen neemt Peggy de cadeautjes van Marina aan. Ze is helemaal weg van het schattig pakje en dan die knuffel. Zo lief. _________________
mijn site klik hier
Laatst aangepast door konsalik op 29 Jul 2011 19:59:54; in totaal 1 keer bewerkt |
|
Terug naar boven |
|
 |
Kristel Fanfic schrijfster
 Geregistreerd op: 06 Jul 2009 Berichten: 162 Woonplaats: Schoten BE
|
Geplaatst: 14 Jun 2011 08:47:31 Onderwerp: |
|
|
Hoi Conny,
Wat een leuke hoofdstukken weer. Sasja en Carlos: ik zie het helemaal zitten. Bij David en Marina/Peggy ben ik nog niet helemaal zeker hoe de vork in de steel zit.....afwachten
Nogmaals prettige vakantie Conny, zal nu wel even geduld moeten hebben tot je nog eens post
Groetjes, Kristel _________________
 |
|
Terug naar boven |
|
 |
konsalik Site Admin
 Geregistreerd op: 23 Jun 2009 Berichten: 274 Woonplaats: everywere my dreams take me
|
Geplaatst: 29 Jul 2011 19:57:55 Onderwerp: |
|
|
Bedankt Kristel voor je trouwe reactie.
Hier is het nieuwe hoofdstuk dat gaat over Seb en Urs die zaken doen met David. Een beetje zakelijk dus. Maar evengoed veel leesplezier
liefs
Conny
Hoofdstuk 27
“Sebastien, heb jij alle documenten en informatie bij elkaar met betrekking tot Millershill?” vraagt Urs als hij Sebs kantoor binnenloopt.
“Momentje nog eventjes een staatje uitdraaien en dan kunnen we. Urs denk jij dat Miller zal toehappen?”
“Ik weet het niet Seb, maar alle hulp die we kunnen krijgen in dit project is meegenomen. Als we dan ook nog te zijner tijd het park aan hem kunnen terug verkopen zonder daar verlies bij te hoeven hebben ben ik dik tevreden.” Urs trekt zich uit en gaapt. Het wordt tijd dat hij kan gaan eten. Hij heeft honger.
“Kom op Seb, ik wil niet te laat komen” maant hij Sebastien tot spoed. Sebastien checkt nog een laatste maal alle documenten en stopt ze zorgvuldig in zijn aktetas. Samen lopen ze naar de parkeerplaats en besluiten met Urs’ auto naar de afspraak te gaan.
“Laat mij het woord maar doen Seb, dan kun je hier en daar aanvullen en onderbouwen met jouw papieren” stelt Urs voor. Sebastien is in zijn paperassen nog wat dingen door aan het lezen.
“Ja, ja is al goed Urs. Maar ben voorzichtig. Miller moet tenslotte wel geïnteresseerd blijven.”
“Geen zorgen Seb, ik weet wat ik moet doen.” Sebastien kijkt hem vanaf de zijkant aan. Hij ziet de grimas op het gezicht van zijn vriend. Een teken van vastberadenheid, die hij maar al te goed kent.
Als ze bij “La Mirage” aankomen is David Miller er nog niet. Ze besluiten alvast een drankje te nemen en rustig af te wachten.
David Miller heeft in allerijl de papieren bij elkaar gezocht van destijds toen Millershill in handen van Happy Holidays. Hij kan zich nog boos maken over het luttele bedrag dat zij destijds op tafel hebben gelegd. Maar zijn vader kon niet anders dan verkopen zelfs voor zo een lage prijs. Hij is bereid meer op tafel te leggen dan het destijds voor verkocht werd. Maar hij moet er ook aan denken dat het park nog gerenoveerd moet gaan worden. Hij schuift resoluut zijn bezwaren van tafel. Eerst maar zien dat hij het park weer in handen krijgt. Als hij op de afgesproken plaats arriveert ziet hij dat de heren van Happy Holidays al present zijn.
“Heren, goede middag” groet David en geeft de beide heren een hand. Nadat ze plaats genomen hebben besluiten ze eerst maar de lunch te bestellen.
“Zo laten we maar van start gaan. Waarover wilde u met mij praten?” steekt David van wal. Urs glimlacht, kucht en start dan zijn verhaal. Dat hij het park eigenlijk wil verkopen omdat het niet meer zo heel goed in het concept van Happy Holidays past.
“Ik hoorde van één van mijn medewerkers dat er in de nabijheid van het park een oliemaatschappij probeert een vergunning te krijgen om er olie te winnen. Hebben jullie daar als bedrijf iets voor gedaan om dat tegen te houden? Hoe staan de zaken er nu voor?” David heeft zijn huiswerk goed gedaan. Maar zelfs een oliemaatschappij kan hem niet afschrikken om Millershill weer terug in zijn bezit te krijgen. Het is natuurlijk wel weer een extra hindernis om het park rendabel te maken.
“Nu, ja” zegt Urs. “We hebben een kort geding aangevraagd om hen te laten stoppen. Helaas hebben zij voor het weekend middels een kort geding juist zelfs toestemming gekregen voor de opbouw van de boorinstallatie.”
“Hebben jullie de rapporten gezien of er überhaupt wel olie zit? Ik kan het mij niet voorstellen als ik eerlijk ben.” David denkt diep na. Hij kent deze streek op zijn duimpje. Nog nooit eerder werd hier in de buurt olie gewonnen. Blijft de vraag waarom uitgerekend hier.
Sebastien kijkt Urs verbaast aan. Urs weet ook niet wat hij hierop moet zeggen. Ze hebben telkens aangenomen dat er olie zou zitten omdat de oliemaatschappij zoveel onkosten toch niet voor niets gaat maken.
“We hebben de vergunningsaanvraag gezien en bezwaar gemaakt. Onze juristen werken eraan om de bouw stil te kunnen leggen. Ik snap werkelijk niet hoe ze dat voor elkaar hebben gekregen dat ze weer verder konden bouwen” vraagt Urs zich hardop af. David denkt even na. Hij ziet wel dat hij maar ook Happy Holidays baat hebben om dit opgelost te krijgen.
“Ik neem aan dat jullie maar ook wij er baat bij hebben als we dit kunnen oplossen. Ik stel daarom voor dat wij deze zaak samen aanpakken. Uiteraard wil ik daarna wel de garantie dat ik Millershill tegen een redelijke prijs van jullie terug kan kopen.” Taxerend kijkt hij Sebastien en Urs beurtelings aan.
“Het is van belang dat we samenwerken, David. En ja die garantie kan ik jou geven. Ik ben er van overtuigd dat we hier uit gaan komen. Vooropgesteld natuurlijk dat we die olieboeren daar weg kunnen krijgen. Anders vrees ik dat het park nog meer schade op zal lopen. Het is tenslotte natuurgebied.” David knikt instemmend. Hoe graag hij Millershill ook terug wil dat heet niet dat hij een oliemaatschappij die daar aan het boren is zal dulden. Millershill staat bekend om zijn natuurschoon en zijn rustige ligging. David reikt Urs zijn hand.
“Heren, laten wij vooral contant houden over deze kwestie. Ik tel daarom voor om mijn juristen te laten uitzoeken of er een bewijs bestaat dat daar olie zit. Als jullie dan kunnen proberen of jullie de boringen stop kunnen leggen, dan zijn we al een heel eind op de goede weg” stelt David voor. Er worden nog wat meer afspraken op papier gezet, die Sebastien beloofd te laten uitwerken en ieder een kopie van de geven. Toch redelijk tevreden verlaat David enige tijd later het restaurant.
Urs en Sebastien halen toch enigszins opgelucht adem als David vertrokken is. Ze zijn maar wat blij dat hij nog steeds interesse heeft om het park terug te kopen. Dat betekent voor hun in ieder geval geen extra kosten voor vergunningen van de renovatie maar ook geen renovatiekosten. Nu alleen nog zien te voorkomen dat die oliemaatschappij geen poot aan de grond krijgt.
“Zal ik Ike maar even bellen dan?” vraagt Urs. Sebastien knikt instemmend. Ike is hun bedrijfsjurist die het kort geding heeft aangespannen tegen de oliemaatschappij. Urs licht hem even in over het gesprek dat ze daarnet met David Miller gehad hebben. En verzoekt hem contact op te nemen met de Miller-holding en hun jurist. Verder geeft hij ook opdracht uit te zoeken waar de boorrapport op gericht zijn. Als Miller werkelijk gelijk heeft en er zit geen olie, dan heeft de oliemaatschappij er ook niets te zoeken. Maar het zal niet gemakkelijk zijn dergelijke bewijzen boven tafel te krijgen. _________________
mijn site klik hier |
|
Terug naar boven |
|
 |
Kristel Fanfic schrijfster
 Geregistreerd op: 06 Jul 2009 Berichten: 162 Woonplaats: Schoten BE
|
Geplaatst: 1 Aug 2011 10:56:45 Onderwerp: |
|
|
Hallo Conny,
Hopelijk heb je een leuke vakantie gehad.
Inderdaad een heel zakelijk hoofdstuk, maar dat moet ook kunnen. Blijkbaar zitten Urs, Seb en David op dezelfde golflengte. Maar ik blijf erbij: er klopt iets niet met die firma die aan het boren is (ben even de naam kwijt). Zijn die wel naar olie aan 't boren?
Ben benieuwd hoe dit verder gaat.
Goed geschreven weer Conny,
groetjes, Kristel
P.S. nu dat jij en Annie terug zijn, post ik gewoon het volgende hoofdstuk weer dinsdag hoor  _________________
 |
|
Terug naar boven |
|
 |
konsalik Site Admin
 Geregistreerd op: 23 Jun 2009 Berichten: 274 Woonplaats: everywere my dreams take me
|
Geplaatst: 12 Aug 2011 21:14:27 Onderwerp: |
|
|
Kristel bedankt voor je reactie
Vandaag hoofdstuk 28 met daarin Carlos die een beetje mindere dag heeft op de uni. En David die zoekt naar een mogelijkheid om Marina langer in zijn buurt te houden.
Veel leesplezier en tot volgende week
liefs
Conny
Hoofdstuk 28
Carlos kijkt nadenkelijk de collegezaal rond. Het lijkt wel of alle studenten nog slapen. Goed het is maandagmorgen maar toch. Het is al elf uur en er komt weinig uit de jongelui.
“Niemand?” vraagt hij ongelooflijk. Zijn hand strijkt gefrustreerd door zijn haar. Wat heeft hij hier de hele morgen nu uit staan leggen? Geen enkele reactie.
“Okay mensen. Dit hoofdstuk voor overmorgen goed doornemen en dan wil ik antwoorden horen. Beseffen jullie wel dat dit hoofdstuk van urgent belang is voor het behalen van deze minor? Hoe willen jullie een eindscriptie schrijven als dit nog niet in jullie bovenkamers past? ” Hij kijkt weer de zaal rond waar een aantal studenten ronduit onderuitgezakt in de banken hangt.
Zijn handen gaan de lucht in en hij loopt terug naar zijn desk waar hij alle papieren en sheets bij elkaar raapt. Dit heeft geen enkele zin. Hij groet zijn studenten en verlaat de college zaal. Er stijgt geroezemoes op onder de studenten. Dit hebben ze nog nooit mee gemaakt dat professor Marin zomaar de collegezaal uitloopt voordat zijn tijd om is. Als de eerste aanstalten maken om te vertrekken volgen de anderen al snel.
Carlos loopt door naar de lerarenkamer en schenkt zichzelf een kop koffie in. Hij besluit de koffie mee te nemen naar zijn werkkamer. Hij heeft geen zin om collega’s te moeten vertellen dat hij voortijdig zijn college heeft afgebroken. Hij kijkt op zijn horloge en ziet dat hij nog een klein half uurtje heeft voordat hij aan zijn college Spaans moet beginnen. Hij hoopt maar dat de studenten voor dat vak beter wakker zijn.
Het valt hem ineens in dat hij Carola vanmorgen niet bij geschiedenis heeft gezien. Zou ze ziek zijn? Of zou ze bij die Mark zijn? Zijn gedachten gaan terug naar zaterdagavond. Hun glorieuze zege met de danswedstrijd. Maar die hele wedstrijd vervaagt bij het feit wat daarna gebeurde. Het beeld van Sasja verschijnt voor zijn ogen. De opmerkelijke combinatie van haar hemelsblauwe ogen en haar bruin haar. Het lijkt wel of hij de muziek van Ravel weer hoort. Het aanzwellen van de opzwepende muziek en dan de dame die vanuit de andere kant van de zaal, naar hem toe komt. Even is zijn koffie vergeten en lijkt het wel weer zaterdagavond. De telefoon haalt hem uit zijn dag dromen. Het is Pierre, hij is in alle staten omdat Carola met de ‘vijand’ er vandoor is.
“Carlos, wist jij dit? Nu is eindelijk die grote beker in onze dansschool en nu krijgen we dit. Die jongelui hebben geen verantwoordelijkheid gevoel. Carlos bekruipt een gevoel van schuld. Wat zal Pierre niet zeggen als hij erachter komt dat één van zijn dansleraren een oogje heeft op Sasja Draca? Hij kucht luidruchtig.
“Pierre kalmeer toch eens man. Zo dramatisch is het toch niet. Die meid is gewoon verliefd geworden op die Mark maar dat betekent nog niet dat ze onze dansschool verruild voor “Footloose”. Misschien waait het zomaar weer over. Je schijnt te vergeten dat Sasja Draca de eigenaresse is en niet die Mark.”
Carlos hoort Pierre opgelicht adem halen. Daar had hij natuurlijk weer niet aan gedacht. Carlos kan een grinnik niet onderdrukken.
“De beker blijft dus bij ons?” vraagt hij zekerheidshalve.
“Natuurlijk Pierre. Carola en ook ik hebben voor onze dansschool deelgenomen aan die wedstrijd. Zelfs als Carola naar een andere dansschool zou gaan dan blijft die prijs in onze prijzenkast.”
Carlos kan duidelijk horen dat Pierre helemaal opgelucht is. Hij besluit er verder maar niets meer over te zeggen. Ze praten nog even na over de overwinning van afgelopen zaterdag.
“Pierre maar ik moet gaan. Ik heb zo een college Spaans te geven. En ik moet mijn koffie nog opdrinken. Je weet zonder koffie kan ik niet werken.” Hij hoort Pierre grinniken. Carlos en koffie zijn een goed team. De man is verslaafd aan koffie.
“Is goed Carlos. Laat jij je maar niet door mij ophouden. Ik zie je vanavond wel want je stond op voor de Latijns Amerikaanse lessen als ik het goed heb.”
Carlos bevestigd en neem afscheid van Pierre. In het opstaan neemt hij nog snel een slok koffie en pakt zijn pakketje lesmateriaal voor het Spaans college.
Marina zit bij David in de auto. Ze zijn op weg naar het huis van David. Marina weet dat ze met hem moet praten. Hem moet zeggen dat ze terug moet naar haar uitzendbureau. De zaken gaan daar ook zonder haar gewoon door gegaan. Maar zij blijft verantwoordelijk voor het bedrijf. Aan de ene kant wilde ze het liefste nog in Davids buurt blijven. Ze weet dat hij bezig is met Millershill en hoe belangrijk dat park voor hem is. Maar aan de andere kant is ze niet meer nodig. David zorgt voor Peggy en Faye. Het enige excuus dat ze nog heeft is dat ze kan helpen om Peggy te verhuizen, zodra David die voor hun gevonden heeft. David zit onder tussen naast haar met zijn blik op de weg, te overleggen wat hij kan zeggen. Hij weet dat Marina terug moet naar huis. Ze is al langer dan gepland gebleven om Peggy bij te staan. Hij moet met haar praten. Maar beiden doen er het zwijgen toe en als David een tijdje later de auto tot stilstand brengt heeft geen van de beide hun gedachten uitgesproken.
David loopt naar de voordeur, opent die en houd hem voor Marina open. Marina hangt haar jas op en gaat gelijk naar de keuken om thee te zetten. David grijnst hij wist wel dat ze aan thee toe was.
“Doe mij maar kers” roept hij haar na. Ze draait zich verbaast om.
“Hoe wist je dat ik thee wilde zetten?”
“Mannelijke intuïtie? Hij grijnst jongensachtig.
“Kom je mee naar de keuken? Ik wilde even met je praten.” Gelijk is ze alweer verdwenen de keuken in. David haast zich zijn jas op te hangen en haar te volgen. Het is gewoon akelig. Soms denkt hij dat Marina zijn gedachten kan lezen. Hij neemt plaats aan de keukentafel en kijkt naar haar terwijl ze theewater aan zet. Haar rode krullen dansen over haar schouders. David moet inwendig grinniken. Nooit geweten dat je gefascineerd kunt raken door een bos haren. Marina gaat ook zitten, ze moet even wachten tot het water zover is.
“Je wilde praten?” vraagt David.
“Ja, David. Zoals je weet is mijn verblijf hier van tijdelijke aard. Ik ben al langer gebleven dan gepland. En dat is ook niet erg maar nu wordt het onderhand tijd om terug naar mijn bedrijf te gaan. Peggy is goed verzorgd. En als ze gaat verhuizen wil ik natuurlijk helpen. Maar tot die tijd wil ik eigenlijk terug naar huis gaan. Mijn zusje zit op de universiteit en ik heb een beetje het idee haar te hebben verwaarloost de laatste paar weken. Ze kan zich prima zelf redden maar ik blijf mij verantwoordelijk voor haar voelen.” David heeft zwijgend haar verhaal aangehoord. Ze staat nu op om de thee af te maken en te serveren. Hij volgt haar beweging en zegt haar overwegingen te begrijpen. Ze zet de theepot en kopjes op de tafel en schenkt in. Als ze weer zit gaat David verder.
“Marina, ik ben heel dankbaar dat je gekomen bent om Peggy bij te staan. Zonder jou had ik niet geweten wat ik zou hebben gemoeten. Het is allemaal vreemd gelopen. Maar ik ben blij dat ik jou heb leren kennen. En dat ik nu weet hoe het met Peggy in elkaar steekt.” David pauzeert even en kijkt haar aan. Ze zegt niets, ze heeft alleen maar aandachtig zitten luisteren naar hem. Ze weet hoe moeilijk de hele situatie voor hem is.
“Ik heb enkele huizen op het oog, zou jij met mij, vanmiddag mee kunnen gaan om er enkele te bekijken? Je wilt toch niet vanmiddag al vertrekken?” Laat hij er verschrikt achteraan volgen.
“Nee, David niet vanmiddag maar wel overmorgen. Dus wil ik vanmiddag wel even met jou op huizenjacht voor Peggy en Faye.” David haalt opgelucht adem. Hij heeft nog een paar dagen de tijd. Hij verheugt zich dat ze met hem mee gaat. Een vrouw ziet beter wat een vrouw nodig heeft om in te wonen. Hij zou waarschijnlijk iets huren of kopen dat niet geschikt was.
“Oké dan drink je thee op dan bel ik even met de makelaar of hij al enkele huizen heeft uitgezocht en of wij daar vanmiddag terecht kunnen. Marina verheugt zich er al op. De hele middag in Davids nabijheid. Dat is een geweldig vooruitzicht. Ze volgt zijn bewegingen als hij de makelaar belt. Samen gaan ze weer op pad om de makelaar te ontmoeten bij het eerste huis. _________________
mijn site klik hier |
|
Terug naar boven |
|
 |
Kristel Fanfic schrijfster
 Geregistreerd op: 06 Jul 2009 Berichten: 162 Woonplaats: Schoten BE
|
Geplaatst: 13 Aug 2011 14:03:36 Onderwerp: |
|
|
Hallo Conny,
Hoe kan je nu liggen slapen als Carlos een college geeft?
En Sasja heeft blijkbaar indruk op hem gemaakt, benieuwd hoe dit verder gaat.
Dan David en Marina: vraag me af wat David gaat doen als Marina daadwwerkelijk vertrekt. Volgens mij heeft hij wel degelijk gevoelens voor haar, maar hoe zit het met Marina?
Bedankt voor dit hoofdstuk en prettig week-end!
Kristel _________________
 |
|
Terug naar boven |
|
 |
konsalik Site Admin
 Geregistreerd op: 23 Jun 2009 Berichten: 274 Woonplaats: everywere my dreams take me
|
Geplaatst: 28 Aug 2011 17:30:20 Onderwerp: |
|
|
Kristel bedankt voor je reactie. Vorige weekend vergeten te posten. Ik had een familie weekend en toen ik in de trein zat viel mij in dat ik niets neergezet had.
Maar dan nu hoofdstuk 29
Veel leesplezier
liefs
Conny
Hoofdstuk 29
Willy kijkt naar Mickey die verdiept is in één van haar boeken. Ze is al aan het tweede boek bezig. Ze neemt ze telkens mee naar huis om daar verder te lezen.
“Willy, wat kun jij goed schrijven. Dit is echt leuk” zegt Mickey als ze even opkijkt van haar boek. Willy glimlacht. Ze is altijd blij als haar werk wordt gewaardeerd.
“Ik ben blij dat je het leuk vind Mickey. Zullen we even een kopje thee drinken zo dadelijk?”
“Lekker Willy, maar weet je wat? Ik zal wel even zetten. Dan kun jij rustig doorschrijven.” Nog voordat Willy kan antwoorden heeft zij het boek terzijde gelegd en is al op weg naar de keuken. Willy kijkt haar glimlachend na. Wat een heerlijke meid. Ze heeft Mickey in haar hart gesloten en is maar wat blij dat ze zo in contact kan blijven met Sebastien. Als ze het achteraf bekijkt heeft ze het laatste jaar een beetje eenzaam geleefd. Veel van haar vrienden bleven weg nadat Ralph was overleden. Het is tijd om haar leven weer te genieten, bedenkt ze ineens. Ze neemt in stilte het besluit om te proberen te genieten van alle dingen die zich in de toekomst voordoen. Ze heeft niet in de gaten dat ze met een brede glimlach op haar gezicht voor zich uit zit te dromen. Haar gedachten zijn bij die lastige en vervelende buurman van haar.
Mickey kijkt een poosje naar Willy die duidelijk in een andere wereld zit.
“Laat Joris maar even rusten Willy, de thee is klaar. Ik heb er ook een koekje bij gedaan. Hoop dat je het niet erg vind. Ze lagen in de kast naast de thee.”
“Wat, Mickey? Oh, natuurlijk mag je er een koekje bij doen.”
“Wat was je aan het uitdenken voor Joris en zijn vrienden?” wil Mickey weten.
“Dat verklap ik niet, jonge dame want dan lees jij dat verhaal beslist niet meer.” Willy voelt dat ze een kleur krijgt en hoopt dat Mickey het niet ziet. Ze voelt zich betrapt dat ze aan Sebastien aan denken was.
Genietend nipt Mickey aan haar thee. Morgen begint de school weer en dit is haar laatste dag vrij. Het bevalt haar prima bij haar oom Seb en dat ze na school bij Willy mag blijven vindt ze zelfs nog leuker. Vanavond wil ze oom Sebastien verrassen maar dan moet ze wel Willy om hulp vragen.
“Willy, ik zou vanavond eens voor oom Seb willen koken maar ik ben niet zo goed in koken. Zou jij mij kunnen helpen? Als ik het hem zou voorstellen zou hij vast bezwaren maken en voorstellen om het zelf te doen of een hapje ergens te gaan eten.” Willy valt van de ene verbazing in de andere. Dit had ze niet achter Mickey gezocht. Natuurlijk zou ze haar helpen. Geen probleem. Het is eigenlijk ook een beetje gek om alle twee apart te koken. Sebastien werkt de hele dag en moet dan ’s avonds nog eens achter de potten en pannen om voor Mickey en hem iets klaar te maken.
“Waar had jij aan gedacht Mickey. Misschien moeten we een lekker recept uit een kookboek proberen. Dat is altijd leuk” stelt Willy voor. Mickey kijkt heel na denkelijk. Aan de ene kant wil ze iets speciaals voor haar oom koken maar aan de andere kant wil ze niet te veel hulp van Willy vragen.
“Een pasta of zo” antwoordt ze dan.
“Een pasta? Dat is lekker gemakkelijk Mickey, die kun jij volgens mij wel maken.”
“Ik? Ik weet niet eens wat er allemaal in moet” antwoordt Mickey onzeker.
“Nou dan ga maar eens in de kamer kijken in de boekenkast daar staan enkele kookboeken en er staat er ook eentje met alleen pasta gerechten. Ga dat boek maar halen dan zoeken we er een recept uit” stelt Willy voor. Meer aansporing heeft Mickey niet nodig want ze haast zich al naar binnen om het boek te halen. Als ze even later weer tegenover Willy zit weet eigenlijk al snel wat ze wil koken. Pasta met Zalm en spinazie in roomsaus. Willy gniffelt omdat juist dit recept haar favoriet is. Er zat zelf een bladwijzer in bij dit recept.
“We moeten wel eerst boodschappen doen, Willy. Want ik geloof niet dat oom Sebastien al deze ingrediënten in huis heeft.”
“Nou ik heb wel wilde zalm in de diepvries liggen en de spinazie kunnen we achter uit de groente tuin halen. Eens zien die roomsaus lukt ook wel met een rouxsaus van bloem en bouillon.” Systematisch loopt Willy het recept na en kan alleen maar constateren dat ze niet de deur uit hoeven om het te maken. De dames besluiten het bij Willy te koken en Sebastien te vragen een hapje mee te eten.
Urs is in gedachte verzonken. Hij zoekt naarstig naar een oplossing voor de Degan Oil. Hij heeft net een onderhoud gehad met hun jurist en die doet zijn uiterste best om de zaak stop te leggen. Het vervelende is alleen dat Degan Oil beschikt over een stel geslepen advocaten die wel een winst zien in deze zaak. David Miller heeft zijn juridische staf opdracht gegeven nauw met Urs en zijn juristen samen te werken. Beide partijen willen tenslotte het zelfde. Degan Oil weg uit het natuur gebied.
De intercom op zijn bureau gaat open en zijn secretaresse meldt dat er bezoek voor hem is.
“Yvette, ik heb geen afspraken in mijn agenda staan, wie is het?” Hij hoort zijn secretaresse grijnzen.
“Yvette?”
“Nou ze heeft geen afspraak maar ze is blond, heeft blauwe ogen en zegt dat het belangrijk is.”Even is het stil. Urs drukt de intercom uit en staat op om zijn bezoek binnen te laten. Er is maar één dame die aan die beschrijving voldoet en dat is Sonja. Hij opent de deur met een stralende lach.
“Nee, maar Sonja. Wat een verrassing. Kom binnen. Yvette breng jij even thee en koffie?” Dit laatste richt hij aan zijn secretaresse die hem schaapachtig aankijkt.
Sonja is inmiddels zijn kantoor binnen gelopen en bekijkt het luxe interieur.
“Neem plaats” Urs wijst naar een comfortabele zithoek. Zij laat zich in het zachte leer zakken. Urs wacht tot zij zit en neemt dat pas plaats.
“Wat heerlijk jou weer te zien, Sonja. Ben je al wijzer geworden?” Sonja straalt van oor tot oor.
“Yep” antwoordt ze.
“Nou vertel?” dringt Urs aan. Er klinkt een klopje op de deur en Yvette brengt een dienblad met koffie en thee binnen.
“Zet maar neer op het tafeltje, Yvette. Ik schenk zelf wel in.” Urs toon is barser dan hij bedoelde, maar zijn secretaresse kwam meestal op het verkeerde moment storen.
Als ze de deur achter zich dicht heeft, reikt Urs naar de theepot en schenkt voor Sonja een theeglas vol.
“Of wilde je liever koffie?”
“Nee, dank je Urs. Ik heb inderdaad liever thee. Dat heb je trouwens goed onthouden.”
“Sonja………..je dwaalt af. Wat heb je uit gevonden?”
“De geografisch rapporten zijn vervalst.” Urs laat bijna de theepot uit zijn handen vallen.
“Wat? Dat meen je niet? Hoe ben je daar achter gekomen?” Sonja lacht nu breed. Heerlijk om een man zo ontdaan te zien.
“Nou ik heb mijn connecties eens laten werken. En zo kwam ik erachter dat het geografische bodemonderzoek vervalst is. Alleen weet ik niet precies waarom maar ik kan me wel voorstellen dat het te maken heeft met Millershill. Kijk zolang Degan Oil geloof daar het zwarte goud te vinden, zullen ze willen blijven boren. Als zij boren komt dat Millershill niet ten goede. Sterker nog het is voor jouw onverkoopbaar.”
“Zit David Miller hier achter?” vraagt Urs ongelovig?
“Nee, natuurlijk niet. David Miller wil Millershill juist van jou kopen. Hij kan geen boormaatschappij in zijn achtertuin gebruiken.” Haar ogen kijken Urs onderzoekend aan. Valt bij die man nu nog geen kwartje?
“Wie dan wel?”roept Urs gefrustreerd uit.
“Je zou moeten vragen wie Degan Oil financiert?”
“William Degan is de technisch directeur, voor zover ik weet. Heeft hij dit alles in zijn werk gesteld?”
Sonja knikt en ziet Urs van de bank af springen en vervolgens begint hij op en neer te lopen.
“Welk belang heeft William omdat rapport te laten vervalsen?”
“William wil Millershill kopen tegen een minimale prijs, Urs. Hij weet net zo goed als jij en ik dat Millershill weinig waarde heeft zolang er naar olie geboord wordt. Degan Oil zit in de problemen en wil op deze manier een slaatje slaan uit deze situatie. Hij weet dat David Miller bereid is maximaal te betalen voor dit park. Misschien moet je David eens bellen en vragen om William Degan al contact heeft gezocht met hem.” Urs knikt bedenkelijk. Hij loopt naar de intercom en draagt zijn secretaresse op om het dossier Millerhill naar binnen te brengen. Als hij even later alle documenten uitspreid op de vergadertafel valt zijn blik op een brief met het logo van Degan Oil. Deze brief heeft hij niet gezien. Hij pakt hem op en begint te lezen. Het is een belachelijk laag bod op het vakantiepark. Hij loopt met de brief in zijn hand naar de deur en gebied Yvette binnen tekomen.
“Wat is dit?” vraagt hij.
“Dat is een bod van Degan Oil” antwoordt ze.
“Waarom heb ik deze brief niet gezien? Sinds wanneer gaat hier iets het dossier in zonder mijn akkoord?” Yvette bloost. Zij heeft verzuimd het hem te laten zien en op een gegeven moment het maar bij het dossier gestopt.
“Sorry maar ik was het vergeten. Meneer Degan kwam hem persoonlijk brengen. Ik heb hem ingeschreven en gestempeld. Ik wilde hem je laten zien maar jij was er een paar dagen niet. Ik wilde hem ook niet laten rondslingeren en heb hem dus maar in het dossier gedaan.”
“Je kunt gaan, Yvette.”
Alle puzzelstukjes vallen langzaam op hun plaats.
“Sonja, ik heb je hulp nodig. We moeten zien te bewijzen dat het rapport vervalst is.”
“Niets is gemakkelijker dan dat, Urs” antwoordt zij geheimvol. _________________
mijn site klik hier |
|
Terug naar boven |
|
 |
Kristel Fanfic schrijfster
 Geregistreerd op: 06 Jul 2009 Berichten: 162 Woonplaats: Schoten BE
|
Geplaatst: 30 Aug 2011 19:43:42 Onderwerp: |
|
|
Hallo Conny,
Geeft niet hoor dat je een weekje overslaat, kan al eens gebeuren.
Willy en Mickey gaan samen aan het kokkerellen. Hopelijk wordt het een geslaagd dineetje en kan Seb aanwezig zijn, want met die nieuwe ontwikkelingen bij Degan Oil....
Dankzij Sonja weet Urs nu iets meer van wat Degan Oil van plan is. Zij heeft haar huiswerk goed gemaakt, dat zal Urs wel waarderen denk ik
Goed geschreven weer Conny.
Groetjes, Kristrel  _________________
 |
|
Terug naar boven |
|
 |
konsalik Site Admin
 Geregistreerd op: 23 Jun 2009 Berichten: 274 Woonplaats: everywere my dreams take me
|
Geplaatst: 17 Sep 2011 19:25:46 Onderwerp: |
|
|
Dank je wel Kristel. Ik zal zo weer verder lezen aan jouw verhaal. Ik ben razend druk omdat mijn ouders mijn hulp nodig hebben. Oud worden gaat niet altijd van een leie dakje.
Maar nu gauw verder met de volgende drie hoofdstukken want die heb ik net ook op de mainsite gezet
Veel leesplezier
Conny
Hoofdstuk 30
Carlos is vroeger dan normaal van huis gegaan voor de zijn lessen in Latin te geven. Hij hoopt nog even met Pierre te kunnen praten. Hij wil open kaart spelen wat Sasja betreft. Hij weet dat Pierre er niet blij mee zal zijn maar hoe dan ook zal hij erachter komen dat hij omgaat met haar. In gedachten hoor hij Pierre al roepen dat hij een overloper is. Maar hij is tenslotte niet van plan om weg te gaan bij ze dansschool maar wil wel graag normaal met de ‘vijand’ om kunnen gaan.
Zuchtend pakt hij zijn autosleutels en gaat op weg. Als hij even later op de dansschool aankomt staat de parkeerplaats barstens vol. Dat betekent dus dat Pierre het razend druk zal hebben. Natuurlijk veel nieuwe aanmeldingen naar aanleiding van de wedstrijd. Dat is toch altijd weer promotie voor de dansschool. Melanie die aan de info balie zit zwaait naar hem. Hij zwaait terug en geeft haar een knipoog. Hij loopt gelijk door naar de zaal waar Pierre ballroom lessen aan het geven is. Jeetje wat een boel mensen denkt hij.
“Carlos, je komt als geroepen” hoort hij Pierre al roepen.
“Pierre, je weet ik wil jou met alle plezier helpen maar mijn hart ligt bij de Latin dansen.”
“Niet zo bij de hand jongeman. Ik heb je hulp nodig. Kun jij die drie stelletjes even op weg helpen? Je goeft ze alleen maar de basis van de Engelse wals te leren. Dan kan ik verder met de rest van de groep.” Hij kijkt Carlos smekend aan.
“Okay, Pierre. Ik zal het doen maar dan wil ik jou hierna gelijk spreken okay?”
Pierre denkt even en bevestigd dan snel. In het volgende uur heeft Carlos zijn handen vol aan de nieuwelingen in deze groep. Even vergeet hij waarom hij zo vroeg gekomen was. Het gesprek met Pierre.
Als hij na een uur eindelijk Pierre te spreken krijgt is die zo met andere dingen bezig dat hij het idee krijgt dat hij niet naar hem luistert.
“Pierre, hoor je wel wat ik zeg?”
“Ja, natuurlijk Carlos. Eerst Carola met die Mark en nu ga jij mij nog vertellen dat je een oogje op die Sasja hebt. En wie is weer het slachtoffer? Pierre natuurlijk weer.” Zijn handen gaan dramatisch de lucht in.
“Kom nou Pierre, ik vertel jou dit toch eerlijk. En er is geen haar op mijn hoofd die eraan denkt om hier als leraar weg te gaan. Ik heb geeneens een relatie met Sasja maar ik voel me wel tot haar aangetrokken.”
“Carlos, Carlos toch. Jij bent altijd verliefd. De dames hangen met de bosjes om je heen. Je hoeft alleen maar te kiezen.”
Carlos grijnst want aan vrouwelijke aandacht komt hij niets tekort. Maar ergens diep in zijn hart zou hij wel een serieuze relatie wilen met een vrouw die hem door en door kent. Weet wat er in zijn hoofd omgaat. Hem begrijpt zonder dat er woorden gesproken zijn. Eentje die er altijd voor hem is en hem bij staat. Verdorie hij lijkt wel een oude man die nodig gesetteld wil zijn. Hij kijkt naar Pierre die alleen maar loopt te klagen en dat terwijl daar helemaal geen reden voor is.
“Pierre, stop maar ik moet gaan mijn Latin lessen beginnen binnen vijf minuten en ik wil nog even een glaasje water drinken. Je zult het hier mee moeten doen.”
Hij staat op en verlaat het kantoortje van Pierre. Even later is hij Pierre vergeten en geniet hij va het geven van zijn dansles.
David geniet van het bezichtigen van de huizen. Hij is blij dat Marina hem begeleid. Zij ziet meer dingen dan hij. De makelaar dacht zelfs dat Marina zijn verloofde was en dat ze een huis voor hen beide zochten. Hij zag dat Marina bloosde. Hij had haar hand bemoedigend vast gepakt en de makelaar laten denken wat hij wilde.
“David dit is helemaal geweldig” roept Marina enthousiast uit bij het derde huis dat ze aan het bezichtingen zijn.
“Kijk die tuin eens. Helemaal omheind en zo kindvriendelijk. Hier zal Faye heerlijk kunnen spelen over een paar jaar. En het is goed onderhouden. Het scheelt natuurlijk ook als je niet meer hoeft te verbouwen.” David moet lachen om haar enthousiasme maar kan het ook heel goed begrijpen.
Dit huis heeft alles wat zij zochten voor Peggy en Fay. Het is klein en knus, heeft 3 slaapkamers, 2 badkamers, een grote woonkamer met open keuken en niet te vergeten een prachtige tuin. Hij informeert naar de vraagprijs en hoe lang het huis al te koop staat. De zakenman in hem wordt gelijk alert als hij hoort dat dit huisje al meer dan een jaar te koop staat. Meestal willen de eigenaren er dan koste wat kost af.
“Ik zou een bod willen uitbrengen op dit huis” wendt hij zich tot de makelaar. De makelaar is duidelijk zeer verheugd dat hij het met een zeer doortastende klient heeft te maken, die er zo te zien vaart achter wil zetten.
“Aan welk bod had u gedacht Mr. Miller?” David noemt de prijs en de makelaar gaat gelijk overleggen met de eigenaar.
“David, kom eens mee kijken. Dit heb je nog niet gezien.” David volgt haar gelijk. Achter in de tuin staat een prachtig prieel waar je heerlijk en schaduwrijk kunt zitten.
“Marina, dit is perfect.”Hij grinnikt hoorbaar. “Ik heb net een behoorlijk laag bod uitgebracht.” Marina kijkt hem vragend aan.
“Waarom dan David? Wil je het huis niet?”
“Natuurlijk wil ik het huis wel maar ik weet ook dat de eigenaar het al een jaar te koop heeft staan dat betekent dus dat er nog te handelen is. Meestal zitten ze dan met twee huizen en dus dubbele kosten. Ik wil nog wel ietsje omhoog gaan maar dat is het dan. Ik denk wel dat dit gaat lukken.”
Hij pakt haar hand weer en samen lopen ze terug naar het huis waar de makelaar net zijn gesprek met de eigenaar beëindigd.
“Mr. Miller ik heb de eigenaar gesproken en hij heeft een tegenvoorstel gedaan.”
“En dat is?” vraagt David. De makelaar noemt het bedrag dat slechts 2000 euro hoger ligt dan zijn bod.
“Okay, geeft u mij even de tijd om te overleggen.” De makelaar knikt begrijpend en kijkt hoe David weer Marina’s hand neemt en haar weer mee de tuin in neemt.
“Marina, ik denk dat ik dit moet doen. Het is kindvriendelijk, ligt in een leuke buurt, is goed onderhouden en niet onbelangrijk Peggy kan er gelijk in zonder dat er geverfd en behangen moet worden. Zelfs in de kinderkamer zit rose behang op de muur. Peggy kan altijd nog veranderen maar voor nu is het belangrijk dat zij erin kan zodra ze uit het ziekenhuis komt.” Marina glimlacht. Deze lieverd doet zoveel voor haar nichtje en het lijkt wel of hij overal aan denkt.
“Ik ben het helemaal met je eens David. Jij bent een lieverd om dit voor Peggy te doen.” Davids ogen blinken op als hij het woordje lieverd hoort.
“Ik heb beloofd haar te helpen, Marina en ik doe het graag. Zij is en blijft mijn schoonzusje. Wat denk je kunnen we morgen op pad om wat spullen voor de inrichting te kopen. Ze kan de kinderkamer die bij mij staat natuurlijk meenemen. Maar dingen zoals een bank, eettafel en keukengerei moet er natuurlijk wel komen.” Marina grijnst, dat gaat David veel geld kosten maar dat schijnt hem niet uit te maken.
“Dit huis is perfect David. Ik weet zeker dat Peggy en Faye zich hier thuis zullen voelen. Dit is een jonge buurt met veel jonge gezinnen. Maar zal ik mijn vertrek dan maar met een weekje uitstellen? Anders redden we het denk ik niet. En daarbij moet jij ook nog de boel in de gaten houden wat Millershill betreft.” David kijkt haar aan. Haar groene ogen schitteren, haar rode krullen wapperen in de wind die ineens op is komen zetten. Hij laat haar hand los en neemt haar gezicht in zijn handen. Marina weet niet wat er gebeurd. Ze voelt Davids handen op haar gezicht en ziet zijn mond dichterbij komen. Ze laat zich van hem zoenen, sterker nog ze beantwoordt zijn kus met volle overgave.
“Dank je wel Marina. Dat zou ik heel fijn vinden als je nog even bleef om dit huis in te richten.” Ze bloost maar heeft geen tijd te reageren want David heeft haar hand weer gepakt en loopt alweer richting huis waar hij de makelaar verteld dat hij akkoord is met het tegen aanbod en dat hij zo snel mogelijk de sleutel en de overdracht in orde wil hebben. De makelaar beloofd het allemaal op zeer
Hoofdstuk 31
Sebastien is doodmoe. De hele dag met Urs in de weer geweest voor Millershill. Hij zal blij zijn als ze het park weer overdragen hebben aan David Miller. Ongezien de kostenpost v oor dit park de pan uit gerezen. Er moet dringend gerenoveerd worden wil het nog rendabel zijn. Maar dat mag David Miller doen. Hij parkeert zijn auto en ziet Blackie in Willy’s voortuin liggen. Hij krabt de poes achter haar oor en ze begint gelijk te spinnen.
“Jij luiaard, lig jij hier lekker in het zonnetje te genieten?” Hij besluit eerst maar zijn aktentas thuis af te zetten alvorens Mickey bij Willy op te halen. In stilte hoopt hij even een praatje te kunnen maken bij de buurtvrouw. Hij kan haar best meevragen om een hapje te eten, bedenkt hij ineens. Snel verruilt hij zijn kostuum voor een jeans en shirt. Even later springt hij over het muurtje dat tussen Willy en zijn voordeur staat. Hij drukt op de bel en wacht tot Willy open komt doen.
“Oom Sebastien, kom even binnen” groet Mickey hem. Sebastien is verbaasd dat Willy niet open kwam doen. Mickey gaat hem voor naar de keuken. Sebastien twijfelt even. Maar volgt haar toch.
“Mhh, hier ruikt het verrukkelijk” roept hij uit. Willy draait zich om en grijnst.
“Mannen houden altijd van eten”merkt ze op. “Nou Sebastien we hebben een verrassing voor jou. Mickey wilde graag eens voor jou koken en nu hebben we het samen hier gedaan, dus als je honger hebt.”
“Wat hebben mijn meisjes gemaakt?” Mickey begint gelijk uit te leggen wat ze gemaakt hebben. Sebastien en ook Mickey hebben niet in de gaten dat Willy is gaan blozen bij Sebastiens opmerking van mijn meisjes. Ze weet zich geen houding te geven.
“Zo dames, zet het vuur uit, doe de deksels op de pannen en dan naar de woonkamer met jullie. Ik haal hiernaast even een wijntje en Willy vertel me even waar ik het servies en bestek kan vinden, dan maak ik de tafel klaar en zal alles op de tafel zetten. Jullie hebben tenslotte gekookt.” Mickey komt gelijk in actie. Ik haal de wijn wel even oom Seb. Willy kijkt een beetje radeloos en kan alleen maar denken dat ze het volgende ogenblik alleen is met Sebastien. Met open mond kijkt ze hem aan. Ze ziet hem glimlachen en vervolgens zie ze zijn mond bewegen. Help, waarom hoort ze niet wat hij zegt. Hij kijkt haart vragen aan. Ze herstelt zich.
”Het servies staat rechts boven en het bestek in de linker la en in de vitrinekast staan de glazen.”
Sebastien loopt af en aan met servies en glazen en babbelt gezellig erop los.
‘Wat lief van jullie om samen te koken. Ik heb echt wel trek. Het was een zware dag op de zaak.” Willy knikt en glimlacht. Hoe huiselijk is het op dit moment. Hoe lang is het wel niet geleden dat een man haar tafel dekte? Mickey komt binnen met een fles wijn.
“Oom Sebastien, is deze goed voor bij de pasta?” Sebastien geeft Mickey een dikke knuffel.
“Helemaal goed lieverd. Ik ben zo benieuwd hoe het smaakt wat jullie gemaakt hebben.” Mickey straalt van oor tot oor. Ze is helemaal in haar element.
“Ik weet niet of het smaakt” zegt ze onzeker.
“Het smaakt vast heerlijk”zegt Sebastien. “Willy lust je een glaasje wijn?” Willy krijgt er geen woord uit en kan alleen maar knikken. Ze kijkt toe hoe Sebastien het roer heeft overgenomen en de wijn inschenkt. Mickey mag een heel klein glaasje maar niet meer. Vervolgens haalt hij het eten uit de pannen en doet ze in schalen die hij met veel bravoure naar binnen brengt.
“Oom Seb, doe niet gek” giechelt Mickey als Sebastien iedereen opschept alsof hij een volleerde ober is. Sebastien grijnst maar gaat gewoon verder met het bedienen van de dames.
“Alles naar wens, dames?” Mickey voelt zich iets verlegen worden. Ze bloost en Seb geeft haar een vette knipoog.
“Dank je wel, James dat wat het nu even. Je mag gaan” speelt Mickey erop in. Willy proest het uit. Hier geniet ze van. De manier waar Seb met zijn nichtje omgaat is werkelijk heerlijk. Het kind lijkt zo gelukkig.
“Nou, uch James.” Willy doet moeite om serieus te blijven maar schatert het dan uit.
“Mag deze butler dan ook een hapje mee eten?” vraagt Seb lachend. Willy en Mickey elkaar aan en antwoorden tegelijk, ja.
Verbaast kijkt Urs Sonja aan.
“Hoe bedoel je? Niets is gemakkelijker dan dat.” Sonja blijft lachen.
“Weet je Urs, Jorge, je weet wel, degene die ik undercover bij Degan Oil heb geplaatst, heeft uitgevonden dat een neefje van Degans secretaresse, handig is met de computer. Hij heeft het rapport nagemaakt nadat hij de site van het laboratorium gehackt had. Hij heeft er wat fictieve gegevens ingevuld en de handtekening vervalst. Zo heeft William iedereen kunnen overtuigen dat hij in zijn recht stond om daar te boren. Inzet is Millershill. Hij wil dat park voor een appel en een ei van jouw firma kopen. Om vervolgens de opbouw van de installatie stop te zetten, het park te renoveren en met veel winst te verkopen. William heeft zelfs al een eventuele koper in gedachten.” Urs heeft met open mond zitten luisteren. Dit is toch werkelijk niet te geloven. Als er iemand dit park met winst zou moeten verkopen, zou hij dat zijn. Nu ziet het ernaar uit dat iemand anders met zijn plan wil gaan pronken. Hij voelt woede opkomen. Hij balt zijn vuisten en tandenknarsend staat hij op en begin op en af te lopen.
“Hoe kunnen we dit bewijzen, lieverd?” Sonja die tot nu toe goed in haar gesprek zat hoort nu alleen maar het woordje lieverd. Haar mond wordt droog en snel neemt zij een slokje.
“Hoe bedoel je?” vraagt ze onzeker.
“Heb je de naam van dat neefje? Kunnen we hem misschien omkopen?”
“Omkopen? Urs ik zie liever dat je die jongen aangeeft. Als je hem omkoopt ben jij ook verkeerd bezig.”
“Ik zou dol graag een kopie willen zien van dat rapport” mompelt Urs meer tegen zichzelf dan tegen Sonja. Sonja pakt haar tas van de grond en haalt het gevraagde rapport eruit. Jorge heeft geen half werk gedaan. Ze overhandigt hem het document.
Snel leest hij het rapport door. Direkt daarna belt hij het nummer dat in de rechter bovenhoek staat vermeld.
“U spreekt met Bühler van Happy Holidays. Kunt u mij doorverbinden met de afdeling bodemonderzoek cq bodemsanering?” Hij wacht geduldig tot hij wordt door verbonden.
“De Groot” meldt zich tenslotte iemand.
“Meneer de Groot, u spreek met Urs Bühler van happy Holidays. Ik heb hier voor mij een geografisch rapport liggen van uw firma en ik had er nog een paar kleine vragen over. Zou u mij verder kunnen helpen?” Urs glimlacht ondertussen naar Sonja die een grijns niet kan onderdrukken.
“Ik zal het proberen. Zou u mij even het dossiernummer willen geven? Dat staat in de rechter bovenhoek.” Urs leest de letter/cijfercombinatie hard op.
Het is een tijdje stil aan de andere kant.
“Bent U er nog meneer de Groot?” vraagt Urs zekerheidshalve.
“Ja, dat wel. Het is alleen vreemd dat mijn systeem dit dossier niet vind. Kunt u mij even zeggen wie het behandelt heeft? Dat staat ook in de rechterbovenhoek. En voor welke firma?”
“Mhh, even kijken. Bij behandeld door staat WD/fr en het is voor de firma Degan Oil”. Weer is het een tijdje stil.
“Meneer Bühler mag ik uw telefoonnummer dan bel ik u zo spoedig mogelijk terug. Ik snap hier niets van. Ik moet even het één en ander na trekken.”
“Natuurlijk kan dat. Ik begrijp dat u dit even moet na trekken en ik ben u zeer erkentelijk als u mij daarover wilt terug bellen.” Urs noemt zijn telefoonnummer en beëindigd het gesprek.
Hij kijkt Sonja lachend aan.
“Wat zou ik toch zonder jou moeten beginnen?” Sonja voelt zich gevleid en is stiekem blij deze man nog even in haar omgeving te kunnen hebben.
“Je bent al vergeten hoe onze eerste kennismaking was?” stelt zij als tegenvraag. Hij grijnst en staat op en komt naar haar toe. Sonja staat automatisch op en voor ze het goed en wel in de gaten heeft ligt ze in zijn armen. Wat kan mij het ook schelen, denkt ze en slaat haar armen brutaal om zijn hals en trekt hem naar beneden om hem vervolgens hartstochtelijk te zoenen.
Urs die precies het zelfde wilde doen is aangenaam verrast hoe gewillig de dame in zijn armen is. Hoe moet hij ooit van haar weg komen. Hij is hopeloos verliefd beseft hij ineens. En niet alleen verliefd. Sinds lange tijd is er weer een vrouw in zijn leven waar hij van houd. Echt van houd.
Hoofdstuk 32Sasja loopt mopperend door haar dansschool. Het lijkt wel alsof iedereen gek geworden is. Ze heeft net een flinke aanvaring met haar vriend Mark gehad. Nou ja sinds het weekend ex vriend. Hij wil niet meer als dansleraar in haar dansschool werken. Reden is die kleine van de universiteit. Carola, alleen de naam al. Ze begrijpt werkelijk niet wat die meid heeft dat Mark heeft doen besluiten om haar in te ruilen. Ja ze is zeker tien jaar jonger dan zij maar Mark is tenslotte ook al vijfendertig. Mark heeft haar te kennen gegeven helemaal weg te willen. Hij heeft aangeboden om nog een maand zijn taken als dansleraar waar te nemen maar dat daarna alles voorbij is. Hij wil duidelijk verder met Carola. Ze denkt terug aan de danswedstrijd. Ze hadden verloren. En dat deed pijn. Niet alleen omdat uitgerekend Carola wel gewonnen had maar ook omdat ze Mark heeft verloren. Ze vraagt zich af wat zij destijds in hem zag. Nu lijkt het wel of ze zich heeft vergist. Ze is hem kwijt.
Haar gedachte gaan weer terug naar zaterdagavond, na de prijsuitreiking. Ze hoort weer Marice Ravels Bolero, de drietakt en in gedachten weet ze weer hoe zij zich voelde. Haar ogen die zochten Mark en ze vond hem met in zijn armen Carola. Op dat moment brak er iets in haar. Ze wilde iets doen om hem te krenken. Om hem te laten zien dat ze hierboven stond. Als vanzelf gleden haar ogen naar de donkerharige man met de warm bruine ogen en een ondeugende fonkel erin. Zodra haar ogen hem vonden zette ze de eerste pas van de Bolero in. Haar ogen gleden van zijn gezicht naar zijn benen en toen ze ook hem zag bewegen was het einde zoek. De afstand tussen hen was groot maar beide wisten hem al dansend te verkleinen. Ze weet het moment nog toen zijn hand om haar middel gleed. Eén blik in zijn ogen en ze was hopeloos verloren. In trans herbeleeft ze de dans weer. Vervolgens loopt ze naar de muziekinstallatie en zoekt de bolero op, drukt op play en even later danst ze in haar eentje de Bolero, dit keer zonder Carlos. Elke stap, elke combinatie heeft ze opgeslagen. Jammer dat zeg geen lifts kan doen. Met haar ogen dicht danst ze. Ze is tenslotte toch alleen. De volgende lessen zijn pas vanavond. Ze waant zich ongestoord.
Carlos heeft het idee opgevat om Sasja te bezoeken. Hij wil eventjes met haar afspreken hoe laat hij haar kan ophalen voor het etentje. Hij parkeert zijn auto voor dansschool “Footloose”. Als hij de deur opent is hij verrast Ravel’s Bolero te horen. De receptie is leeg daarom loopt hij verder naar de studio waar de muziek vanaf komt. De deur staat open en hij loopt naar binnen. Als aan de grond genageld blijft hij staan. Sasja dans in haar eentje. Met open mond volgt hij haar bewegingen. Ze danst met haar ogen dicht maar wel met volle overgave. Hij weet dat ze de lifts niet alleen kan doen. Hij wil haar niet laten schrikken en overlegd een tijdje met zichzelf wat hij zal doen. Hij neemt een besluit, legt zijn zonnebril op het plankje bij de stereo en loopt geluidloos op Sasja toe. Hij wacht totdat zij met de rug naar hem toestaat. In dat moment slaat hij een arm om haar middel en draait haar om.
Sasja schrikt van de arm om haar middel maar voordat iets kan doen is ze al omgedraaid en kijkt in Carlos’ bruine ogen.
“Dans, Sasja” fluistert hij haar toe. Zonder een woord verder te wisselen maken ze de dans af. Sasja is blij dat hij er is. Tijdens de laatste lift slaakt ze een zucht, wetende dat hij haar zal laten vallen maar weer vast heeft voor zij de grond zal raken. Als de bolero is verstomd trekt hij haar omhoog en neemt haar in zijn armen.
“Dacht jij nu werkelijk in je eentje al die combinaties te kunnen doen?” vraagt hij lachend.
“Ik was na aan het denken over zaterdag en toen kreeg ik ineens de behoefte om hem weer te dansen. Maar zeg eens wat kom jij doen?” vraagt ze.
“Ik kwam even vragen hoe laat ik je op mocht komen halen vrijdag.” Zijn armen liggen nog steeds om haar middel en hij maakt nog geen aanstalten om haar los te laten.
“Maakt mij niet uit Carlos. Zeg jij het maar. Ik heb mijn danslessen in ieder geval vanmorgen aan Mark overgedragen. Dat herinnert mij eraan dat ik nog op zoek moet naar een nieuwe dansleraar.”
Carlos denkt even na. “Acht uur” stelt hij dan voor. Ze knikt. Carlos laat haar los en wil zich omdraaien om weg te gaan.
“Carlos?” Hij draait zich om. Sasja zegt niets en kijkt hem alleen maar aan. Ongemerkt komt hij dichterbij en neemt haar gezicht in zijn handen. Vederlicht kust hij haar lippen om het volgende moment er alweer van door te zijn.
“Tot vrijdag, Sas……ja” klinkt als hij naar buiten loopt.
David heeft een paar dagen vrij genomen. Wel is hij natuurlijk telefonisch bereikbaar en wil op de hoogte gehouden worden over het reilen en zeilen van Millershill. Hij is zo blij als een klein kind dat Marina nog een weekje langer blijft. Nu is hij op weg met haar naar de stad. Ze gaan interieur kopen voor het huis van Peggy en Faye. Marina is zo slim geweest om de maten op te nemen van alle kamers. Ze gaan van winkel naar winkel en strijken rond twee uur bekaf neer op een terrasje in de oude binnenstad.
“Zo nu eerst even iets te eten, voordat ik omval” lacht David.
“Mopperkont, jij hebt het tempo zo hoog opgevoerd. Er was geeneens tijd om een bakje thee te drinken” zegt Marina gemaakt boos.
“Liefje, sorry. Ik heb jou te zeer vermoeid. Maar we kunnen trots zijn, we hebben het meeste al bij elkaar.”
“O, dan kan dit liefje dus morgen wel naar huis” merkt ze kribbig op. Hij schuift zijn stoel naast de hare en legt een arm om haar schouders.
“Marina, zeg dat niet. Ik heb je nodig. Ik wil jou zo graag in mijn buurt houden. Ik vind het fijn als jij er bent en ik loop echt niet te haasten zodat jij eerder naar huis kunt. Ik dacht als we dit klaar hebben kunnen we nog een paar dagen wat leuke dingen doen. Ik bedoel je heb nog zo weinig van deze omgeving gezien. Je bent tot nu toe alleen maar met Peggy bezig geweest. Als we morgen nog even de kleine dingetjes bij elkaar shoppen dan kunnen we dan nog een paar dagen met mijn jacht gaan varen. Dan laat ik jou de eilanden zien die hier voor de kust liggen. Als we geluk hebben zie je zelfs robben en dolfijnen.” Terwijl hij dit zegt ziet hij Marina’s gezicht helemaal opklaren.
“David, sorry. Ja dat wil ik heel graag. Ik wilde alleen niet te veel beslag op jouw tijd leggen. Je hebt vast genoeg te doen nu met je park Millershill.” Hij trekt haar tegen zich aan en knuffelt haar.
“Meisje je weet niet hoe gelukkig jij mij hiermee maakt.” Hij kust haar voorhoofd, tilt met zijn wijsvinger haar kin op om haar teder te kussen. Marina zucht hoorbaar en beantwoordt zijn kus maar al te graag. Duizenden gedachten schieten door haar hoofd. Ze weet dat ze niet kan blijven maar wat zou ze dat graag doen. Stond haar uitzendbureau maar hier, zodat ze zijn buurt kon blijven.
“Marina?” Ze komt weer terug in de werkelijkheid en kijkt in Davids lachende gezicht.
“Zullen we eerst iets te eten bestellen?”
“Ja, doe mij maar een salade met tonijn.” David laat haar los en geeft de bestelling door aan de serveerster die aan hun tafel staat.
“David, gaan wij straks ook nog even bij Peggy op bezoek om haar het goede nieuws te vertellen?”
“Natuurlijk, meisje. En ik heb foto’s van het huis op mijn iphone staan. Kunnen we haar al laten zien waar ze komt te wonen.” Marina grinnikt.
“En ik heb foto’s gemaakt van de meubelen die we uitgezocht hebben” lacht ze.
“Wij zijn een perfect team Marina.” Hij pakt haar hand en drukt er een kus op. Ze begint te blozen.
“Ik denk dat Peggy heel blij zal zijn met haar nieuwe onderkomen.”
“Dat mag ik hopen. Maar als ze het niets vind mag jij er gaan wonen.” David lacht om zijn antwoord. Hij laat duidelijk blijken dat het hem zou verheugen als ze dicht in zijn buurt zou zijn.
korte termijn te regelen. _________________
mijn site klik hier |
|
Terug naar boven |
|
 |
Kristel Fanfic schrijfster
 Geregistreerd op: 06 Jul 2009 Berichten: 162 Woonplaats: Schoten BE
|
Geplaatst: 23 Sep 2011 18:59:57 Onderwerp: |
|
|
Hoi Conny,
Wow! Dat was een hele boterham! Leuk, zo een paar hoofdstukken achter elkaar.
De romances bij de vier hoofdrolspelers beginnen zich zo langzaam te ontplooien. Benieuwd of er nog negatieve zaken staan te gebeuren.
Eerste hoofdstuk met David was niet volledig af, maar toen zag ik op het einde van het verhaal de rest van de zin staan, vond ik wel grappig
Erg interessant verhaal, Conny, bedankt.
Groetjes, Kristel _________________
 |
|
Terug naar boven |
|
 |
konsalik Site Admin
 Geregistreerd op: 23 Jun 2009 Berichten: 274 Woonplaats: everywere my dreams take me
|
Geplaatst: 8 Jan 2012 17:51:14 Onderwerp: |
|
|
Kristel bedankt voor je reacties en sorry dat ik er nu pas weer ben. Zoals ik al melde tijdens onze laatste chat is er veel gebeurd in mijn prive leven zodat ik een beetje overloop. Ik zal proberen in ieder geval de volgende hoofdstukken hier te posten. Neem gerust de tijd om ze te lezen. Ik ben tegenwoordig niet meer zo snel
Ik zal nu 3 hoofdstukken hier posten.
Hoofdstuk 33
Sebastien en Willy zitten met een goed glas wijn op Willy’s terras. Mickey is gaan zwemmen en nu zitten ze dus even alleen.
“Heb ik je al verteld dat Mickey vanaf morgen weer naar school gaat?” zegt Sebastien op een gegeven moment.
“Ja, dat heb ik mee gekregen. Ze verheugt zich er enorm op in ieder geval. Ik geloof dat ik haar zal missen. Ik ben maar wat blij dat ze na school nog gezellig een paar uurtjes bij me kan zijn. Natuurlijk zal ik haar dan aansporen vooral haar huiswerk te maken.” Sebastien lacht haar toe.
“Ik ben zo blij dat wij het nu goed met elkaar kunnen vinden en dat je bereid bent Mickey op te vangen. Voor mij is dat een fijne gedachten te weten dat ze bij jou is. Maar als jij het lastig vind dan moet je het gewoon zeggen dan zoek ik wel een andere oplossing.”
“Nee, Sebastien ik vindt het heerlijk om haar hier te hebben. Zoals je weet heb ik zelf geen kinderen.” Sebastien voelt zich een beetje opgelaten. Hij weet dat dit voor haar een vervelend onderwerp is. Hij slaat zijn arm om haar heen.
“Ik weet het, lieverd en het spijt me echt heel erg dat jij er tot nu geen hebt kunnen krijgen.” Zijn hand verplaatst van haar schouder naar haar nek die hij zachtjes masseert. Willy krijgt weer een brok in haar keel. Beelden van vroeger schieten door haar hoofd. Ralfs gezicht dat lacht naar haar. Haar grote jeugdliefde, waar ze toen ook mee getrouwd is. Voor ze er erg in heeft biggelt alweer een traan over haar wang. Sebastien die het ziet veegt met zijn andere hand de traan weg en trekt haar tegen zich aan.
“Kom hier jij. Ik ben er voor je, lieverd. Ik weet je hebt een hele moeilijke tijd achter de rug na de dood van je man. Het leven kan soms zo hard zijn voor mensen.” Hij streelt haar haren en laat haar even uithuilen. Ze kijkt hem met een betraand gezicht aan en mompelt: “Sorry”.
“Waarom sorry? Als dit oplucht moet jij je gewoon laten gaan. Echt, dit is niet vreemd. En daarbij zijn we vrienden, toch?” Willy lacht door haar tranen heen.
“Dank je wel” mompelt ze.
“Willy?”
“Mhh?”mijmert Willy
“Heb ik jou al vertelt dat ik hopeloos verliefd aan het worden ben op jou? Dat ik veel meer wil dan alleen je vriend zijn? Dat ik er altijd voor je wil zijn. Je elke dag in mijn armen wil houden?” Geschokt kijkt Willy hem aan en schudt haar hoofd. Ze weet niet wat ze moet zeggen. Als ze uiteindelijk iets wil zeggen en haar mond open doet, voelt ze gelijk Sebastiens lippen op de hare. Ze laat zich van hem kussen en kijkt hem dan verlegen aan.
“Het is okay, Willy. Ik wil jou niet met mijn gevoelens overvallen maar ik wil wel eerlijk tegen je zijn. Ik kan het ook niet helpen dat ik gevoelens voor jou heb.”
“Seb, ik weet niet wat ik voel maar ik weet wel dat jij een magische aantrekkingskracht op mij hebt. Het is allemaal zo raar. Misschien voel ik me wel schuldig ten op zichte van Ralf dat ik een jaar na zijn overlijden alweer vriendschap sluit met een man. Een man die mijn leven compleet op zijn kop zet. Iemand die mij weer een gevoel geeft op wolken te lopen. Maar aan de andere kant heb ik in dat jaar alle mensen in mijn directe omgeving buitengesloten. Misschien is het gewoon tijd om weer eens te genieten van het leven.”
“Hey, liefje. Je mag gelukkig zijn. Ik kan me niet voorstellen dat Ralph zou willen dat je als een kluizenaar zou leven.” Seb blijft haar toespreken en houd haar stevig tegen zich aan. Hij wil er voor haar zijn. Willy boent haar tranen weg en zucht eens diep. Dit is heftig. Het liefste zou ze zijn gezicht in haar handen nemen. Haar handen laat ze over zijn eendags baard laten gaan. Zijn verleidelijke lippen kussen en veel verder gaan dan gezond voor haar is. Ze heeft niet in de gaten dat ze haar handen inderdaad op zijn kaaklijn heeft gelegd en nu langzaam dichterbij komt. Seb stopt met praten en geeft zich over aan het moment. Hij beantwoordt haar kus en beiden vergeten alles om zich heen.
Mickey die op dat moment besluit om zich weer bij hen te voegen blijft lachend op het muurtje zitten. Even kijkt ze hoe haar oom en Willy aan het zoenen zijn. Dan besluit ze terug te gaan naar het huis van haar oom en de twee wat privacy te gunnen.
Sonja is op weg naar Degan Oil, ze heeft zich daar aangemeld als stagiaire en hoopt zo meer te weten te komen over de boorwerkzaamheden maar ook over het geologische rapport. Ze meldt zich bij de balie en vertelt dat zij de nieuwe stagiaire is voor het secretariaat van Degan Oil. De receptioniste vraagt haar plaats te nemen en neemt vervolgens contact op met de afdeling. Een poosje later wordt ze opgehaald door een netjes geklede vrouw, die zij tegen de veertig jaar schat. Ze stelt zich voor en volgt de vrouw naar de betreffende afdeling. Daar wordt ze voorgesteld aan twee andere dames. De ene is directiesecretaresse en de andere is een management secretaresse. Sonja wordt gelijk aan het werk gezet. Ze moet brieven uittikken, verslagen van en dicteerapparaat uitwerken. Voor ze het goed en wel in de gaten heeft is ze druk bezig. Ze probeert ondertussen de gesprekken van de andere dames te volgen. Tegen de middag melden de dames dat ze een hapje gaan eten.
“Zou jij willen blijven om de telefoon te bemannen?” vraagt Sandra, haar.
“Geen probleem maar hoe weet ik wat ik moet doen of tegen ze moet zeggen?”
“Je zegt gewoon dat het secretariaat van dhr Degan met lunchpauze is en vraagt of je een boodschap kunt aannemen zodat één van ons later terug belt.”
“Okay, dat is goed” antwoordt Sonja joviaal. Ze heeft gelijk een mogelijkheid om ongestoord te snuffelen in het dossier. De dames vertrekken en zodra ze weg zijn gaat Sonja op onderzoek uit. Ze pakt de ene na de andere ordner uit de kast en bladert ze door. Ze is zo druk dat ze niet bemerkt dat er iemand binnen is gekomen. Ze zit op haar hurken voor een kast en heeft verschillende ordners om zich heen liggen. Haar rok is omhoog geschoven en laat hierdoor een flink stuk van haar dijen zien.
“Ik geloof ik zie een fata morgana” hoort ze ineens een stem. Verschrikt wil ze omhoog komen maar verliest haar evenwicht. Een paar sterke armen vangen haar op.
“Hallo, en wie ben jij dan wel?” Sonja kijkt de man verschrikt aan. Het duurt even voordat ze zich herstelt.
“Ik ben Sonja, de nieuwe stagiaire” hakkelt ze.
“En snoepje, hoef jij niet te eten?” vraagt de man. Sonja bekijkt hem en ze kan alleen maar constateren dat hij niet moeders mooiste is. Hij is niet echt lelijk maar zeker niet knap. Ze vraagt zich af wie hij is. Hij steekt zijn hand uit.
“Ik ben William Degan. Jij bent dus de nieuwe stagiaire? Ik moet zeggen dat jij er beter uit ziet als de laatste grijze muis die we hier hadden.”Ongegeneerd volgens zijn ogen de contouren van Sonja’s figuur. Sonja voelt zich betrapt en geneert zich voor zijn blik. Ze geeft hem haar hand en ziet geschokt dat hij haar hand kust.
“Hebben de meiden jou helemaal alleen gelaten? Het is toch een schande.” Sonja probeert uit te leggen dat ze het niet erg vind en bergt snel de ordners op in de kast. Ze moet weer door haar knieën en haar rokje schuift weer omhoog. Ze hoort Degan zachtjes en waarderend fluiten. Ze verwenst haar rok, die helaas verplicht is voor dit baantje. Als ze weer recht staan trekt ze flink aan haar rokje en loopt enigszins ongemakkelijk op haar hoge hakken terug naar haar bureau.
Degan pakt de telefoon en draait een nummer.
“Sandra, jullie komen nu direct naar boven. Er moet iemand hier zijn om de zaken waar te nemen. Ik ga nu lunchen en neem Sonja mee. Nee, Sandra geen discussie. Jullie kunnen een stagiaire hier niet alleen laten, begrepen?” Sonja beeft bij het horen van dit gesprek. Ze schijnt het verbruid te hebben.
Na dit gesprek loopt hij zijn kantoor binnen en pakt zijn autosleutels. Sonja denkt dat hij weg gaat om te lunchen en wenst hem smakelijk eten. Hij is bijna bij de deur en draait zich verbaast om.
“Ik geloof dat jij het niet goed begrijpt schatje. Jij gaat met mij mee lunchen.” Hij komt weer terug lopen en gaat op de hoek van haar bureau zitten.
“Je hebt toch nog niet geluncht?”
“Nee, maar….” Sonja stopt abrupt als Sandra en Meggie binnen komen.
“Het spijt me chef maar ik dacht Sonja is al zo goed ingewerkt die kan best even de telefoon bemannen.” Ze stopt als Degans hand omhoog gaat en haar zo tot rust maant.
Sandra, Meggie, jullie regelen even alle stukken voor die hoorzitting en kort geding laat in de middag. Jullie weten wel mijn geheime dossier Millershill.” Beiden knikken en gaan aan het werk. Nu pas wendt hij zich weer tot Sonja.
“Wij gaan nu eerst lunchen schoonheid.” Direct daarna trekt hij haar uit haar stoel omhoog, slaat een arm om haar heen en voert haar mee naar buiten waar hij haar op de gang in haar jasje helpt.
Eigenlijk wil Sonja niet maar wie weet wat ze nog allemaal te weten kan komen. Ze glimlacht naar hem en laat zich voorgaan naar zijn lamborghini. Als ze even later wegzakt in het zachte leer, verwenst ze in stilte weer haar rokje. Het ontgaat haar niet dat een paar ogen op haar gericht zijn die haar lijken te verslinden.
Hoofdstuk 34
Carlos loopt fluitend naar de universiteit. Het leven lacht hem toe. Het is vrijdag en vanavond heeft hij een afspraak met een mooie dame. De zon schijnt en hij neemt zich voor, zich vandaag niet op de kast te laten krijgen van zijn studenten. Hij groet enkele studenten bij het naar binnen gaan en loopt met grote stappen de lerarenkamer binnen. Te laat ziet hij dat Helga er ook is. Snel weer weg gaan is geen optie want ze heeft hem al gezien.
“Carlos, je komt als geroepen” roept ze enthousiast.
“Dat geloof ik graag, collega. Ben ik aan de beurt voor koffie in te schenken?” Hij grijnst jongensachtig. Helga straalt.
“Wat heerlijk dat jij het aanbied. Zwart graag.” Carlos legt zijn aktetas in een stoel en loopt naar de open pentry om koffie voor hem en Helga in te schenken.
Als hij even later terug komt begint Helga gelijk te vertellen. Dat ze vanavond een Barbecue geeft en Carlos hiervoor wil uitnodigen. Carlos trekt een spijtig gezicht.
“Helga, wat spijt mij dat nou. Laat ik nu net vanavond een afspraak.” Helga kijkt beteuterd ze heeft alle collega’s gevraagd en de meeste hebben toegestemd. Maar zij zou het helemaal geweldig hebben gevonden als Carlos zou komen. Ze probeert niet te laten merken dat ze het niet leuk vind.
“Helga ik moet er vandoor, bedankt voor je uitnodiging. Echt jammer dat ik niet kan. Veel plezier vanavond met alle collega’s. Helga glimlacht en voor ze het in de gaten heeft is Carlos alweer verdwenen. Carlos loopt snel even langs zijn kantoortje om vervolgens gelijk naar de collegezaal te gaan waar hij Spaans zal geven. Hij heeft een goede bui en besluit met de jongelui in het Spaans te converseren over de Spaanse geschiedenis. Gelukkig valt dit onderwerp goed bij de jeugd en binnen de kortste keren is er een discussie over wie nu de echt rechthebbers waren van de Spaanse Kroon. De tijd onder het regime van Franco die jaren langs Spanje in zijn greep hield.
Carlos geniet van deze discussies. De tijd vliegt voorbij en voor hij het weet is de tijd alweer om. Snel gaat hij nog eventjes naar zijn kantoortje om de spullen voor zijn geschiedenis te pakken. De studenten zijn bezig met hun scriptie te schrijven. Hij was verrast over de verscheidenheid aan onderwerpen wat de studenten hebben gekozen. Hij wrijft in zijn handen en kan niet wachten om ze in handen te krijgen voor beoordeling. De scripts worden ook door enkele profesoren van andere universiteiten voorgelegd. In totaal drie personen beoordelen de scriptie en geven punten. Alleen als alle drie een voldoende hebben toegekend is de student geslaagd. Hij geeft zijn studenten tips, leest hier en daar een stukje en motiveert hen om de puntjes op de i te zetten.
Na zijn geschiedenis les komt Carola naar hem toe. Hij glimlacht haar toe.
“Carola, lukt het met de scriptie? Wilde je nog iets vragen?”
“Volgens mij gaat de scriptie prima. Ik wilde u nog bedanken voor alles. Zonder u had ik het nooit gered.” Carlos wuift haar lof weg.
“Jij hebt mij toch ook geholpen met de danswedstrijd. Maar zeg eens Carola, hoe serieus is het me jou en die Mark?” Carola bloost.
“Carlos, dat gaat je niets aan.” Ze heeft niet in de gaten dat ze uit haar rol gevallen is. Pas als Carlos haar grinnikend aan kijkt snapt ze het.
“Sorry professor ik vergat even dat u in functie was.”
“Geen probleem Carola. Je hebt gelijk het gaat mij tenslotte niets aan. Ik was alleen nieuwsgierig. Vergeet je alleen niet dat je eerst je bachelor ziet te halen?”
“Ik zal voorzichtig zijn. En ik wil niets liever dan eerst mijn studie afmaken. Mijn zus vilt me levend als ik weer vertraging krijg door een man.” Ze knipoogt naar Carlos en maakt dat ze weg komt.
“Wat zijn de studenten toch een heerlijke groep om mee samen te werken. Goed gehumeurd maakt hij zich op weg naar huis. Hij tenslotte een afspraak.
David en Marina zijn op weg naar het ziekenhuis. Peggy is aangenaam verrast als ze het tweetal hand in hand binnen ziet komen. Heeft ze iets gemist? Ze begroet haar zwager en haar nichtje hartelijk.
“Wij zijn gisteren op huizenjacht geweest” vertelt David enthousiast.
“Vertel was er iets bij, dat iets voor ons zou kunnen zijn?” Marina glundert en David gaat weer verder.
“Wij zijn er verschillende gaan bezichtigen en ik moet zeggen dat op eentje werden wij gelijk verliefd. In een hele leuke en kinderrijke buurt, een jonge buurt. Er is een omheinde grote tuin, heel goed onderhouden. Je hoeft zelfs niet te behangen want zelf de kinderkamer is al roze. Wacht ik laat jou de foto’s even zien.” Hij laat de foto’s zien die hij genomen heeft.
“Dit is werkelijk geniaal David. Ik geloof dat ik hier zo in kan. Kan ik het huren?” David besluit een geintje met haar uit te halen.
“Nee jij kunt het niet huren. Het is namelijk verkocht.” David kijkt bewust niet naar Peggy, hij zou zich anders verraden hebben.
“Dat is jammer, David. Hebben jullie verder nog iets gevonden dat wel geschikt is?” Ze probeert niet te laten merken dat ze teleurgesteld is. Ze vraagt zich af waarom David foto’s heeft genomen van een huis dat toch al verkocht is.
“Ja dat wel maar dit vonden wij het meest geschikt. Wil je niet weten wie de koper is?” Grijnzend kijkt hij Peggy aan die intussen door heeft welk spelletje haar zwager met haar speelt. Ze reikt achter zich pakt haar kussen en slingert het naar Davids hoofd. David kan het kussen maar net ontwijken. Hij ziet niet dat er een verpleegkundige binnen komt die het kussen opvangt.
“Zo, wat is hier aan de hand?” vraagt hij quasi streng. Peggy schatert en David en Marina weten zich even geen houding te geven. Marina niet omdat het de zelfde verpleegkundige was, die binnenkwam nadat Peggy haar een kop thee nagegooid had en David omdat hij zich een beetje lullig voelt na dit incidentje.
“Maak je geen zorgen Paul. Dit is een familieplagerijtje” zegt Peggy tenslotte.
“Dan is het goed Peggy. Ik dacht al dat ik jou moest komen redden.” David kijkt van het tweetal naar Marina en haalt zijn schouders op dat hij het ook niet snapt. Paul schudt het kussen op en plaatst het weer achter Peggy. Behoedzaam drukt hij haar weer in de kussens.
“Doe jij wel nog een poosje rustig aan meisje?” Peggy knikt en ze bloost.
“Paul mag ik je voorstellen aan mijn zwager David Miller en mijn nichtje Marina Classen?” Paul reikt eerst David en daarna Marina de hand. Hij stelt zich voor als Paul Peterson. Even later verontschuldigd hij zich met de mededeling dat zijn werk weer roept.
“Peggy, wat had dat de betekenen?” vraagt David met zijn vinger naar de deur wijzend waar Paul net is verdwenen.
“Niets” antwoordt Peggy.
“Hoezo niets? Ik ben toch niet blind. Wat is hier aan de gang? Wat wil die Paul van jou Peggy?” David heeft zonder er erg in te hebben zijn vuisten gebald. Hij voelt zich verantwoordelijk voor Peggy.
“Geen zorgen David, ik heb in Paul alleen een vriend gevonden. Hij is heel aardig en sinds ik hier lig komt hij elke avond als zijn dienst erop zit een praatje met mij maken. Hij wilde mij zelfs helpen om een woning te zoeken voor Faye en mij. Hij bood zelfs aan om bij hem in te trekken, mocht ik niet gelijk iets vinden. Echt maak je geen zorgen Paul is okay.”
“Moet ik nu gerust zijn? Doet hij dat bij alle dames van deze afdeling?”
“David, natuurlijk niet” zegt Peggy verontwaardigt. “Hij is gewoon heel aardig en probeert mij een hart onder de riem te steken. Ik heb met hem afgesproken dat we ook na mijn ziekenhuisopname in contact met elkaar blijven.”
“Okay Peggy, dat moet jij natuurlijk zelf weten met wie je vrienden wilt zijn maar je trekt niet bij hem in want dit huis heb ik namelijk gekocht. Voor jou.” Peggy reikt naar David die snel dichterbij komt om zich te laten knuffelen door Peggy.
“Dank je wel, David. Jij bent de allerbeste. En ik beloof je dat ik geen gekke dingen zal doen. ” Marina heeft tot nu toe gezwegen en denkt er het hare van. Ze heeft Peggy zien blozen toen Paul binnen kwam. Volgens haar is haar nichtje verliefd. Ze pakt haar telefoon en laat Peggy de foto’s zien.
“Wat gaaf, Marina. Zijn die voor in het huis?” Marina knikt en knuffelt haar nichtje die nu begint te huilen. Dit is allemaal te veel voor haar. Al die mensen die het goed met haar voorhebben en haar helpen om een nieuw leven te kunnen starten. Ze kan niet anders zeggen, ze houdt van haar familie.
Hoofdstuk 35
Willy loopt een beetje doelloos door haar huis. Het is maandag en vandaag is Mickey voor het eerst weer naar school. Ze mist het meisje nu al. Sebastien is werken en zij heeft geen inspiratie om te schrijven. Haar gedachten gaan terug naar gisterenavond. Naar het gesprek met Sebastien. Hij heeft haar verklaart verliefd te zijn op haar. En als ze eerlijk is voelt ze ook mee dan vriendschappelijke gevoelens voor hem. Ze is zo in gedachten verzonken dat ze eerst niet in de gaten heeft dat er gebeld wordt. Pas als de tweede keer de bel lang aan blijft houden spoedt zij zich naar haar voordeur. Ze opent en kijkt verbaast naar de onverzorgde man voor haar deur. Ze heeft de neiging om gelijk de deur weer dicht te gooien maar de man doet een stap naar voren en plaatst bliksemsnel een voet tussen haar deur.
“Pardon, wat moet dat?” vraagt ze gepikeerd. De man grijnst en Willy ziet dat hij slecht een enkele tanden heeft. Ze ruikt een vieze geur die ze eerst niet thuis kan brengen. Dan ineens dringt het tot haar door dat het een alcohollucht is.
“Weet jij misschien wanneer mijn neef thuis komt?” lalt hij met een dubbele tong.
“Nee, dat weet ik niet”zegt Willy voorzichtig, zich afvragende wie deze man is en wat hij met Sebastien te maken heeft.
“En Michelle? Wanneer komt die thuis?” Willy bekruipt een raar gevoel. Dit zal toch niet Mickey’s vader zijn? Hoe dan ook ze moet zien van hem af te komen.
“Ik ken geen Michelle en ik bemoei mij ook niet met het leven van mijn buren” moppert ze, hem ondertussen uit de deur werkend.
“Als u nu alstublieft zou willen gaan, ik heb werk te doen, goedemorgen.” Bij het laatste woord heeft ze het klaar gekregen hem uit haar deur te werken. Ze zucht opgelucht als ze de deur in het slot hoort vallen.
Sebastien heeft Mickey op school afgezet en met Willy afgesproken dat zij haar om vier uur weer op zal halen.
“Leer ze, Mickey en tot vanavond.”
Hij knuffelt Mickey, die hem een klapzoen op zijn wang geeft. Gekke meid denkt hij als hij haar na kijkt hoe ze het schoolplein oploopt. Ze wordt gelijk omringt door enkele meiden die zo te zien enthousiast zijn over haar nieuwe uiterlijk. Hij grijnst en is blij voor haar.
Hij start de auto en haast zich naar kantoor. Vandaag zal hij met Urs verder onderhandelen over Degan Oil, die nog steeds roet in het eten dreigt te gooien. Vanmiddag is er een hoorzitting. Urs heeft een geheime bron met informatie. Zijn blonde liefde, al geeft hij dat meestal niet toe. Na een laatste blik op het schoolplein rijdt hij weg.
Mickey heeft de eerste drie uur erop zitten en zit nu met haar vriendinnen op het schoolplein te kletsen. Ineens komt er een jongen naar haar toe met de mededeling dat haar vader bij de ingang staat.
“Wat moet die wel niet?” denkt ze hardop. Ze wil echter niet dat haar vriendinnen meegaan. Anders zien ze haar vader die vast weer in slechte toestand verkeert.
“Meiden, ik ga wel even. Ik ben zo weer terug.” Haar vriendinnen knikken en gaan weer door met kwebbelen. Mickey ziet al op afstand dat het weer mis is met haar vader.
“Pap, wat doe jij hier? Ik heb geen tijd ik moet zo dadelijk weer naar de les.”
“Schatje, ik heb je gemist” lalt haar vader.
“Je hebt gedronken, pa” moppert ze. Ze wil zich omdraaien en gaan maar haar vader pakt haar hardhandig aan haar elleboog. Voor ze er erg in heeft ligt ze op de achterbank van zijn auto. Hij pakt een rol isolatietape en bindt haar handen op haar rug samen. Ze gilt het uit en tenslotte voelt ze hoe er een stuk plakband op haar mond geplakt wordt. Ze is bang want ze weet als haar vader dronken is, is hij onberekenbaar. Haar vader is woest zo te horen. Ze schijnt hem enkele rake klappen te hebben verkocht. Ze voelt hoe de auto in beweging komt en vraagt zich af wat haar vader van plan is. Ze huilt zachtjes en wenst dat ze gewoon op school was en niet naar haar vader was gelopen.
De Lamborghini stopt bij een exclusief restaurant. William Degan loopt om de auto heen en helpt Sonja uit de auto. Ongevraagd legt hij zijn arm om haar heen en leidt haar naar binnen waar de kelners hem buigend begroeten.
“Meneer Degan, wat een genoegen u weer bij ons te mogen begroeten.” William grijnst en vraagt een tafeltje waar hij ongestoord lunchen kan. Als ze even later zitten krijgt Sonja niet de kans om iets te bestellen dat doet William wel voor haar inclusief wijn. Sonja voelt zich ongemakkelijk. Hij voert het gesprek en wil alles over haar weten. Of ze een relatie heeft, wat ze naar haar stage wil gaan doen. Hij laat wel blijken wel interesse te hebben in een extra secretaresse op kantoor. Als Sonja voorzichtig aanhaalt dat ze pas een dag bij de firma aan het werk is en hij dus niet kan oordelen over haar kwaliteiten, doet hij haar een opmerkelijk voorstel. Hij is zo overtuigd van haar kunnen dat hij voorstelt haar mee te nemen naar de hoorzitting vanmiddag inzake een streng vertrouwelijke zaak. Hij is ervan overtuigt dat Sonja het heel leerzaam zal vinden en dat zij zich discreet zal opstellen.
“Je zou wat aantekeningen kunnen maken tijdens de hoorzitting. Ik zal jou dadelijk op kantoor het dossier geven zodat jij je enigszins vertrouwt mee kunt maken.” Sonja ’s hersenen werken op volle toeren. Ze krijgt het gezochte dossier zomaar in haar schoot geworpen. Ze mag mee naar de hoorzitting en moet notuleren? Ze weet dat Urs ook zal zijn en hoopt dat hij net doet alsof hij haar niet kent. Ze grijnst naar William die schijnbaar denkt in de smaak te vallen bij haar.
De komende uren heeft Sonja haar handen vol om zich het dossier Millershill eigen te maken. Ze valt van de ene in de andere verbazing als ze ziet hoe Degan te werk gaat. Het is duidelijk dat hij niets van Happy Holidays moet hebben. Hij wil maar één ding de twee directeuren daar op laten stappen en de zaak over te nemen. Volgens William is dat een lucratieve handel. Er schijnt meer geld in om te gaan dan in de oliebranche. Tegenover haar heeft hij doen blijken dat er wel degelijk olie nabij Millershill te vinden is. Maar ook liet hij doorschemeren accuut te stoppen als hij Millershill kon kopen. Sonja overlegt koortsachtig met zich zelf of en hoe ze Urs moet bereiken. Ze wil geen argwaan wekken en ze wil zeker niet dat men hier in de gaten krijgt dat ze helemaal geen stagiare is. Haar collega’s hebben geen woord meer met haar gewisseld. Sandra weigerde het geheime dossier aan haar over te dragen, waarna William het uit haar handen getrokken had en bij Sonja op bureau had neer gelegd. Sonja voelt zich ongemakkelijk maar niet voor lang. Ze heeft tenslotte en missie en dat is Urs helpen. Degan moest eens weten. De komende uren zit ze aandachtig het dossier te bestuderen. Ze bgrijpt wel waarom Degan dit park wil. Er zijn dus drie partijen die het park willen. Urs wil het om aan Miller te verkopen. Degan wil het om Urs uit te schakelen en Miller wil het omdat het een familiebezit was. Het kort geding gaat over de olieboring en Sonja vraagt zich af wie hier aan het langste eind zal trekken. William heeft duidelijk niet met natuurschoon op dat is wel duidelijk. Hij ziet alleen maar geldbomen. Ze werkt hard door en ineens komt William Degan uit zijn bureau en meldt dat hij naar de hoorzitting gaat. Sandra staat gelijk op om hem te vergezellen.
“Sandra, jij hoeft niet mee. Ik neem Sonja mee, die heeft zich het dossier vanmiddag eigen gemaakt en zal ook notuleren. Je begrijpt wel dat dit heel leerzaam is voor een stagiaire.” Sandra wil haar mond open doen maar besluit bij nader inzien toch maar niets te zeggen.
“Ga je mee schoonheid?” wendt hij zich tot Sonja. Sonja knikt en pakt haar hele dossier bij elkaar.
“Moet dit mee meneer Degan?” vraagt ze zekerheidshalve.
“Alleen dat rode mapje en je blok om aantekeningen te maken, liefje.” Sonja negeert bewust zijn koosnaampje. Ze hoopt vurig dat hij ze niet gebruikt als Urs in de buurt is. _________________
mijn site klik hier |
|
Terug naar boven |
|
 |
Kristel Fanfic schrijfster
 Geregistreerd op: 06 Jul 2009 Berichten: 162 Woonplaats: Schoten BE
|
Geplaatst: 16 Jan 2012 11:22:40 Onderwerp: |
|
|
Hallo Conny,
Toevallig kwam ik erachter dat je weer een stuk verhaal geplaatst hebt. Was weer een hele boterham, maar dat vind ik niet erg. Ik zat onmiddellijk weer helemaal in het verhaal.
Mickey zit in een benarde situatie, wat is haar vader met haar van plan? Seb is duidelijk geinteresseerd in Willy en hij laat haar ook niet helemaal onverschillig.
Die Degan vind ik een echte creep. Ben benieuwd hoe Urs gaat reageren als Sonja aanwezig is op de hoorzitting.
Was leuk om te lezen! Hopelijk komt het vervolg ietsje sneller !
Bedankt Conny en tot de volgende!
Groetjes, Kristel _________________
 |
|
Terug naar boven |
|
 |
|