KROONVAARDERSKNSM

[Huub.]

Tanamo reis 2, deel 6.

Als 3e wtk. liep je de 0 – 4 wacht. Dat gold voor op zee maar op de bananenboten doorgaans ook voor in de haven. Hoogstzelden dat er werd overgegaan op havenwacht. Logisch natuurlijk, want bij laden en/of lossen had je het meeste werk. Koeling aan, koeling opschakelen, koeling regelen, koeling afschakelen. En hetzelfde gold natuurlijk voor de ruimventilatie. Werk zat dus en daarom met een volledige bezetting in de wacht.

Omdat je toch wel eens de wal op wilde moest je werken, slapen en stappen slim op elkaar afstemmen.

In een plaats als Golfito werkte dat dan als volgt. Vaak zag je om 18.00 uur, dus na het avondeten wolkenrafels langs de bergen naar beneden zakken en dan wist je wel hoe laat het was. Omstreeks 19.00 uur zou het gaan stortregenen. Bijna elke dag raak! Maar ervaring had je geleerd dat men zich daarover niet druk moest maken want omstreeks 21.00 uur werd het weer droog en was daardoor de warmte van de dag ook meteen een stuk gereduceerd. Ideale omstandigheden om te gaan stappen dus! Wat je dus ging doen was je tijd nuttig besteden door te gaan voorslapen. Direct na het avondeten te kooi en om 21.00 er weer uit en de wal op. Min of meer ideaal dus! Daarbij, wanneer je in Golfito de pier afliep, langs de elektrische centrale en de locomotievenwerkplaats, stond je meteen bij het “Danspaleis”, een groot afdak met daaronder een podiumpje, een bar en een soort van dansvloer. Met leuke muziek en eigenlijk altijd goed bezocht. Volop ingrediënten voor een plezierige avond dus en met als groot voordeel dat je binnen 10 minuten weer aan boord kon zijn om nog snel even je overall aan te schieten en stipt op tijd om middernacht je wacht over te nemen van collega’s die reeds stonden te popelen om je af te lossen aan de bar en op de dansvloer.



De “Choluteca” langs de pier van Golfito.



Straatje in ik weet niet meer waar.



Zonsondergang bij Golfito.





De zon verdwijnt achter de bergen bij Golfito.


Dit was het laatste hoofdstuk over mijn tweede reis op de “Tanamo”.

De volgende hoofdstukken zullen gaan over de “Tinto”.

Mvg. Henk en Huub .

[Huub.]

“Tinto” deel 1.

Begin december 1974 begon ik als 3e wtk aan een reis op de “Tinto”. Tijdens deze reis maakte ik in Los Angeles promotie naar 2e wtk.

De “Tinto” was een zusterschip van de “Tanamo”. Het schip werd in 1947 in de USA gebouwd als “Metapan” en kwam in 1971 onder de Nederlandse vlag.

Na een ommelandse vliegreis vanaf Groningen Airport Eelde stapte ik aan boord in Golfito (Costa Rica).

Met name het laatste deel van deze reis (de binnenlandse vlucht in Costa Rica van San José, via Palmar naar Golfito) was gedenkwaardig. Als enige passagier zat ik op een stoeltje achter beide piloten in een aftandse Dakota. Verder was er wat lading bestaande uit een stapel matrassen, allerlei huishoudelijke artikelen en kippen. Levende kippen, met z’n zessen in kooitjes. Een gezellige boel onderweg kan ik melden!

Voor die liefhebbers die de atlas al weer klaar hebben liggen vermeld ik hier de complete reisroute.

Golfito – Panamakanaal – New Orleans – Belize – Cristobal – Santa Marta (Columbia) – Almirante – Rotterdam – Bremerhaven – Panamakanaal – Puerto Bolivar (Ecuador) – Los Angeles – Seattle – Golfito – Puerto Armuelles – Panamakanaal – Baltimore – Belize – Riversdale (Jamaica) – Kingston – Montego Bay – Port Antonio – Southampton – Montego Bay – Kingston – Belize – Riversdale – Kingston – Montego Bay – Port Antonio – Southampton en aldaar afgemonsterd.

De dame die op een aantal foto’s in beeld komt is mijn, die reis meevarende echtgenote.



De “Tinto” op de rede van Belize .



Lekker onderweg naar ……



Langs de kant in Golfito met achter ons de “Castilla”.



Straat in Golfito.



Barretje in Golfito.

Wordt vervolgd.

Mvg. Henk en Huub .

[Huub.]

“Tinto” deel 2.

Met veel plezier (en ook af en toe wel een beetje leedvermaak) lees ik de reacties van de diverse heren op het wel en wee van het leven en werken van een machinist aan boord van een bananenboot met stoombedrijf. En aangezien ikzelf ook de nodige ervaring heb met het varen op andere schepen (met dieselbedrijf) en in andere diensten, kan ik me daar dan ook best iets bij voorstellen. Echter heren, er zullen nog meer van dit soort jaloersmakende reisjes volgen. Wat te denken van laadhavens als Montego Bay, Port Antonio etc.? Havens die tijdens een cruise voor de hand zouden liggen maar bij de reguliere handelsvaart sporadisch worden aangelopen. Heren, geniet ervan en blijf vooral reageren. Want daar geniet ik dan weer van!

Bedenk daarbij ook dat velen een vermogen betalen om met zo’n cruiseding dit soort plaatsen kortstondig en onder strikte begeleiding te bezoeken. Waren zij (en ook jullie) destijds nou toch maar op een bananenboot met stoombedrijf gaan varen dan had iedereen daar frank en vrij (en met geld toe) heerlijk rond kunnen kijken en er kunnen doen wat men zelf wilde.



Passage Panamakanaal.



Idem.



Idem.



Idem.



Idem.



Op zee.

Wordt vervolgd.

Mvg. Henk en Huub .

[Huub.]

“Tinto” deel 3.

Aangezien er nog tientallen foto’s zullen volgen over deze reis op de “Tinto” moge het duidelijk zijn dat ik niet over voldoende stof beschik om bij elk hoofdstuk een passend stukje te schrijven.

Deze keer een hoofdstuk zonder tekst.



Passeren onze Engelse collega’s op zusterschip “Roatan”.



French Quarter New Orleans.



Idem.



Gezicht op Santa Marta.



Langs de kant in Santa Marta.



Straatbeeld Santa Marta.

Wordt vervolgd.

Mvg. Henk en Huub .

[Huub.]

“Tinto” deel 4.

Kwamen we doorgaans in bananenhavens die we al veelvuldig eerder bezochten, deze reis kwamen daar een paar, voor mij nieuwe havens bij. Havens als Santa Marta in Columbia en Puerto Bolivar in Ecuador.

Puerto Bolivar ligt niet al te ver van het meer bekende Guayaquil en is eigenlijk de haven van de stad Machala.

In tegenstelling tot in veel andere bananenhavens werden de bananen in Puerto Bolivar niet per trein aangevoerd en geladen met behulp van de zogenaamde conveyors. Neen, hier werden ze - ondanks dat we langs de kant lagen - aangevoerd met bootjes en was er nogal wat mankracht en tijd benodigd om alles aan boord en op z’n plek te krijgen.



Gezicht op Santa Marta.



Straatbeeld Santa Marta.



Regenbuien.



Stuurman Bosma op wacht.



Deense collega ten anker voor Puerto Bolivar.



Aanvoer van de bananen in Puerto Bolivar.

Wordt vervolgd.

Mvg. Henk en Huub .

[Huub.]

“Tinto” deel 5.

In de vaarschema’s spreek ik steeds over Los Angeles maar eigenlijk is dat onjuist want officieel bevond de bananenlosplaats zich in de Port of Long Beach. Behalve de losplaats (die ik volgens mij al eens eerder heb beschreven) herinner ik mij een grote brug, watervliegtuigen die zomaar pardoes in de haven landden en ergens in de verte de oude “Queen Mary” die volgens mij toen werd gebruikt als hotelschip.

Een manier om in de stad te komen was met het busje van de spijkerbroekenkoopman, een Nederlander (ik dacht uit Zuidhorn) die een bestaan gevonden had in de verkoop van spijkerpakken (de echte Levi’s) die hij met een busje uitventte langs de schepen. Tevens bemiddelde hij in de aanschaf van allerlei andere zaken en kon je een beroep op hem doen aangaande vervoer. Kortom, een man waar je wat aan had!

Ergens kwam ik destijds de volledige benaming tegen zoals de Spanjolen ooit de stad Los Angeles genoemd zouden hebben: El Ciudad de nostre Signora la Reina de todos los Angeles.

Ik vond dat wel een grappig weetje en heb het onthouden. En nu maar hopen dat mijn schrijfwijze de juiste is.



Kerk in Machala.



De schoenenpoetsbrigade van Machala.



Pleintje in Machala.



Aanlopen Los Angeles.



Los Angeles.



Idem.

Wordt vervolgd.

Mvg. Henk en Huub .

[Huub.]

“Tinto” deel 6.

Toen ik er nog niet eerder was geweest leefde ik in de veronderstelling dat Seattle bijna direct aan de Stille Oceaan zou liggen. Dit bleek echter niet het geval want het ligt honderden kilometers landinwaarts aan een soort van fjord.

Vanaf de Oceaan vaar je eerst door de Straat van San Juan de Fuca langs de zuidkust van het Canadese Vancouver Island. De grens tussen Canada en de USA ligt min of meer in het midden van deze Straat. Een wat grotere plaats aan de Amerikaanse kant is Port Angeles waar zich volgens mij ook het loods station bevond.

Aan het einde van de Straat van Sun Juan de Fuca splitst de vaarweg zich in een noordelijke en zuidelijke tak. De noordelijke tak voert naar Vancouver en de zuidelijke tak genaamd Puget Sound, voert naar Seattle. Nabij Seattle gaat de Puget Sound dan over in de Elliott Bay en daar aan de zuidkant van die baai bevond zich dan de bananen pier.

Een opvallend punt aan de andere kant van de baai was de Space Needle, een soort van Euromast maar dan anders en volgens mij een overblijfsel van een eerdere wereldtentoonstelling.

De opvaart naar Seattle vond ik altijd wel een leuk stukje varen. In mijn ogen lijkt die omgeving sterk op het landschap en de omstandigheden van Scandinavië. Mooi, je ziet er nog eens wat en het is best leuk dus!



Los Angeles.



Idem.



Idem.



Passeren Port Angeles.



Idem.



Straat San Juan de Fuca.

Wordt vervolgd.

Mvg. Henk en Huub .

[Huub.]

Tinto, deel 7.

Deze keer een bijdrage zonder verdere tekst.




Straat San Juan de Fuca.



Idem.



Gezicht op Seattle vanaf losplaats.



Brandje in Puerto Armuelles.



White House, Washington.



Washington Monument, Washington.

Wordt vervolgd.

[edeerbeek]

hoi huub, ik heb genoten van, de door jouw geplaatste , serie van henk.
we lagen een keer samen ongeveer 1968 in prt cortez en kwamen aan de praat met mensen van de ss calameres en gingen bij hun aan boord nog wat drinken.

we keken onze ogen uit onze kop want s'avonds was bij hun de bar gewoon open, was toen bij de knsm nog niet het geval.
ook hadden ze een grote filmkist aan boord en kon je buiten op dek kijken op een doek wat ze tussen de zg tweeling masten spanden.
ook hun machinekamer zag er hagelschoon uit tov onze stork motoren.

snachhts zijn we weer terug gekropen naar ons simpele knsmmertje mááár waar het er ook altijd gezellig aan toe ging zonder deze luxe.

kwam hierop door het lezen van de vele hierboven geplaatste foto's.
gr ed

[Huub.]

Door drukte thuis even wat vertraging met plaatsen van verhalen en foto's.

En Ed we zijn er nog lang niet hoor er komt nog veel meer .

Tinto, deel 8.

Tijdens een verblijf in Baltimore hadden we het geluk dat de Paasdagen daarin vielen en dat er die dagen niet werd gelost. En dus werd er zoveel als mogelijk vrijaf gegeven en was men vrij om daarvoor een invulling te kiezen.

Mijn keuze was een bezoek aan Washington en zo kon het gebeuren dat mijn vrouw en ik op Tweede Paasdag bijtijds de Greyhound bus namen om naar die stad te gaan.

In Washington werd met een bus een uitgebreide city-tour gemaakt met daarbij volop gelegenheid om al of niet met een gids rond te lopen op allerlei bekende en tot onze verbeelding sprekende plaatsen.



United States Capitol, Washington.



Washington Monument, Washington.





Washington Monument, Washington.





De kust van Jamaica bij aanlopen Riversdale.




Piertje bij Riversdale.



Strandgezicht Riversdale.

Wordt vervolgd.

Mvg. Henk en Huub .

[Huub.]

Tinto, deel 9.

Tijdens onze grotere oversteken hield mijn echtgenote zich regelmatig bezig met wat je een soort van “zeepost” zou kunnen noemen. Met enige regelmaat gooide ze lege Bacardi flessen overboord met daarin een briefje. Bacardi flessen omdat ze een goeie, waterdichte schroefdop hadden en doorgaans in ruime mate aanwezig waren vanwege de toenmalige populariteit van het drankje genaamd “Cuba libre” aan boord van de bananenboten.

In de fles kwam dan een briefje met een tekst die begon met “This bottle has been thrown into the Ocean by …… etc.” en dan volgden haar naam, hoedanigheid, naam schip, reisroute, lading en postadres enz..

De actie was redelijk succesvol want ze kreeg min of meer regelmatig reacties van vinders en had met meerdere daarvan nog langere tijd briefcontact en werden er foto’s uitgewisseld. Zo herinner ik me dat ze met een gezin op Guernsey nog jarenlang contact had en dat er tot in lengte van jaren elk jaar weer Kerst- en Nieuwjaarswensen werden uitgewisseld.



Een beetje slingeren.



Zeetje.



Port Royal bij Kingston.



Gezicht op Montego Bay.



De baai van Montego Bay.



Haven Montego Bay.

Wordt vervolgd.

[Huub.]

Tinto, deel 10

Wanneer je als passagier van een cruiseschip de paradijselijke Caribische eilanden ging bezoeken zou je verwachten dat er volop gelegenheid zou zijn om op die eilanden rond te kijken. In een plaats als Montego Bay echter waren volgens mijn waarnemingen de mogelijkheden om als cruisepassagier de wal op te gaan en eens rustig rond te kijken zeer beperkt. Want los van de beschikbare tijd (de schepen lagen amper vast of ze vertrokken alweer) was je overgeleverd aan een strak keurslijf zonder ruimte voor vrije, persoonlijke invulling. In de praktijk betekende dit dat de enige gangway waarmee de passagiers van boord konden, aan de wal met z’n uiteinde in een soort van kooi werd gelegd. Beide zijden gaas en ook van boven gaas. Deze kooi was via corridor (ook aan alle kanten gaas) verbonden met een klein shopping centrumpje dat op zijn beurt ook weer was omheind met een hoog hek van gaas. Kortom, de passagiers konden bijna niet anders dan vanuit een soort van gevangenenkamp “kennismaken” met Jamaica. Of, beter gezegd, met de op dollars beluste en prullaria verkopende middenstanders van het eiland.

Voor de echte liefhebbers onder de passagiers bestond de mogelijkheid tot deelname aan een excursie om iets meer cultuur te snuiven. In het hekwerk bevond zich daartoe een goed bewaakt poortje waardoor je onder begeleiding in een busje kon stappen voor een rondritje in de omgeving.

Goed geregeld dus, zo’n cruise. Na afloop kon je in elk geval thuis vertellen dat je op Jamaica was geweest. En je (veel te duur gekochte) souvenirtje laten zien.

Al die hekwerken en maatregelen waren er natuurlijk niet alleen maar om cruisepassagiers in het gareel te houden. Helaas was het destijds vanwege de hoge criminaliteitscijfers en de geringe kans daarvan geen slachtoffer te worden, niet aan te bevelen om je als vreemdeling onder de plaatselijke bevolking te begeven. De hekken waren dus meer bedoeld om de passagiers te beschermen dan om hen te beteugelen.



De “Tinto” langs de kant in Montego Bay.



Montego Bay.



Opvaart naar Port Antonio.



Vuurtoren aan opvaart naar Port Antonio.



Opvaart naar Port Antonio.



Opvaart naar Port Antonio.

wordt vervolgd .

Mvg. Henk en Huub .

[Huub.]

Tinto, deel 11.

In tegenstelling tot de passagiers van die cruiseschepen konden wij in Montego Bay wel vrij gemakkelijk de wal op gaan, zij het niet dat we te horen kregen dat we er wel verstandig aan zouden doen binnen bepaalde grenzen te blijven. Ga niet alleen, maar met een wat grotere groep. Ga niet zomaar ergens heen, maar naar omheind terrein van de hotels. Of van het shoppingcenter. Aldus handelend konden we een aantal keren probleemloos de wal op. Naar zo’n groot toeristenhotel en daar vermaakten we ons dan aan het zwembad en met leuke muziek en bijzondere, lekkere drankjes die daar terplekke door de barmannen in elkaar werden gehusseld. Lekkere exotische cocktaildrankjes met opwindende benamingen en mooie kleurtjes. Ware artiesten op drankjesgebied, die barmannen van Montego Bay. En dat wisten ze want hadden zichzelf allemaal een artiestennaam aangemeten.



Aankomst Port Antonio.



Aankomst Port Antonio.



Aankomst Port Antonio.



Port Antonio.



Port Antonio.



Haveningang Port Antonio met vuurtoren.

Wordt vervolgd.

Mvg Henk en Huub .

[Huub.]

Tinto, deel 12.

Ondanks dat het in Port Antonio nog riskanter scheen te zijn om de wal op te gaan dan in Montego Bay dachten we dat het met de nodige voorzichtigheid toch wel even zou kunnen. En aangezien we met de bak zo ongeveer in het clubhuis van de plaatselijke Yacht Club lagen en omdat het daar best wel gezellig leek, vonden we dat we met een groep daar best wel even naartoe zouden kunnen. Dus wij naar die Club. En inderdaad, het was er best gezellig. En ook de drankjes smaakten er uitstekend. Niks in de weg dus!

Aan het einde van de avond met z’n allen weer naar boord. Een stukje van pakweg 150 meter. Wel hield de verlichting niet over. Even flink doorlopen dus! We hebben het geweten want we waren nog niet halverwege of van alle kanten regende het opeens kluiten en stenen. En opeens waren daar vanuit het donker allemaal mannetjes die het op ons en onze spulletjes hadden voorzien. Wij rennen, we wisten niet hoe snel we de gangway op moesten komen. Eenmaal aan boord kon de balans worden opgemaakt. Naast hier en daar wat schrammen en gescheurde shirts bleken er twee man hun horloge te missen. De prijs voor een avondje Yacht Club. Leve Port Antonio!



Gezicht op Port Antonio.



Haveningang Port Antonio.



Langs de kant in Port Antonio.



Port Antonio.



Vertrek Port Antonio.

Wordt vervolgd.

Mvg. Henk en Huub .

[Wout.P]

Mooie verhalen en prachtige foto,s.Iedere keer weer genieten