KROONVAARDERSKNSM

[Willem Visser]

Woensdag 22 februari 2012 05.40 u

Vandaag voel ik me nogal pessimistisch maar ik wil m'n verhaal toch zo eerlijk en compleet mogelijk houden, dus ik schrijf dit hier ook.

Toen ik net met verlof was en ik de eerste specialist zag in verband met m'n tumor, bleek dat dokters bezoekje mij liefst 700 dollar te kosten. En dat was alleen om me in 10 minuten te vertellen dat hij niets voor mij kon doen: hij kon de tumor helaas niet operatief verwijderen.

Het begint er op te lijken dat ook al hebben de specialisten nu zelfs de hoop opgegeven dat ze met chemo behandelingen mijn leven iets meer kunnen rekken, ze me nu als een honing pot van de een naar de ander doorschuiven. Iedere specialist kan nog wel wat aan me verdienen, of hun behandeling nou nut heeft of niet. En de laatste mode is "adviezen van voedings specialisten": ik krijg nu regelmatig telefoontjes van deze specialisten om afspraken te maken.

Misschien eet ik inderdaad te weinig: ik weeg nu nog maar 63 kilo. Nena probeert me wel meer te laten eten, maar ik heb daar gewoon geen zin in. Maar Nena's redenering is dat zolang ik maar genoeg eet en ik op een normaal gewicht blijf, dan kan ik die tumor de baas blijven en zolang blijven leven als ik maar wil.
En ik weet dat er gewoon niets aan meer te doen is. Hoe je het ook bekijkt, ik kan alleen nog maar wachten totdat ik dood ga. En m'n levens verwachting is nu nog maar een paar maanden.

Maar goed, ik heb nu een afspraak om volgende week dinsdag een nieuwe voedings specialist te gaan zien. Die specialist is een kennis van de de specialist die ik nu zie voor de "palliative care". Die palliative care specialist zie ik verder eens in de drie weken en ik zie ook m'n oude chemo-specialist nog een keer in de drie weken.
Als ik dit dus een beetje pessimistisch bekijk dan kan ik zeggen dat ik verder iedere drie weken een andere specialist ga bezoeken, maar ik heb niet het gevoel dat wie dan ook van deze drie praktisch gezien iets voor me kan doen. Als zij ook ieder per bezoekje 700 dollar kunnen vangen, dan begrijp ik wel dat zij onderling goede vrienden zijn en elkaar patienten toe schuiven.
Maar ik voel me niet meer als een patient; ik ben meer een lekker hapje dat van de ene specialist naar de ander wordt door geschoven.

Vanochtend kreeg ik ook nog een telefoontje van de specialist die een dag of tien geleden de block-interventie deed. Hij vroeg hoe ik me voelde en toen ik zei dat ik nog even veel pijn heb, zei hij dat in sommige gevallen je pas een paar weken later de positieve resultaten van zo'n block gaat voelen.
Ik vroeg hem ook nog wat het resultaat was van de biopsie van de tumor, want volgens zijn rapport was er tijdens deze interventie ook weer een biopsie van de tumor gedaan. Zijn antwoord was dat dit een foutje in het rapport was: de regel waarin over de biopsie werd gesproken was een beetje een standaard uitdrukking die eigenlijk niet in dit rapport thuis had gehoord......

Overigens vragen jullie je misschien af waarom ik bij dat allereerste bezoek toch 700 dollar moest betalen, hoewel ik een prive ziekte verzekering heb. Wel, mijn prive verzekering dekt alleen behandelingen in een ziekenhuis; het dekt niet mijn bezoekjes aan specialisten. Verder heb ik ieder jaar een "eigen risiko" van 500 dollar te betalen, zelfs als het om behandelingen in een ziekenhuis gaat.

Volgende week horen jullie wel of deze voedings specialist me toch een goede raad heeft kunnen geven, afgezien van de logische dingen zoals "het is beter vaker per dag kleine hapjes te nemen, in plaats van drie grote maaltijden per dag."

Job

[Willem Visser]

Vrijdag 2 maart 2012 05.06 u

Mannen, sorry voor de vertraging maar ik voelde me nogal teneer geslagen; te rottig om te schrijven.

Er was weer wat misverstand doordat ik dacht dat ik op dinsdag een dietist zou zien en dat bleek niet te kloppen.
Ik had wel gevraagd naar de naam van de persoon die ik dan in het St. Vincents ziekenhuis zou moeten zien, maar om de een of andere vreemde reden kreeg ik alleen maar als antwoord: "Ga maar naar de eerste verdieping van het St. Vincents en meld je daar maar."

Het bleek tenslotte dat ik daar een zekere dokter Good moest zien. Die man is ook al belast met palliative patienten zorg en het klikte absoluut niet tussen mijzelf en die dokter. Overigens nog even: ik had vroeger dat woord "palliative zorg" nooit gehoord en ik vraag me nu nog af of dit alleen een Engels woord is, of dat het woord net zo in de Nederlandse taal is over genomen. Het betekent dus "de zorg die je nog aan een patient kan geven als je zijn ziekte niet kan genezen". Dat komt in mijn geval dus neer op proberen m'n levens verwachting nog met een paar weken te verlengen, en proberen de pijn helemaal weg te halen.

Dat hele St. Vincents ziekenhuis schijnt op de palliative zorg gericht te zijn. Ik weet nog niet of dit betekent dat ik nu van de palliative afdeling van het Mater ziekenhuis (waar ik tot nu toe verzorgd werd) helemaal ben door gegeven aan het St. Vincents, of dat ze die mogelijkheid achter de hand willen houden voor het geval er straks in het Mater ziekenhuis geen ruimte beschikbaar is. Ik wil dat komende dinsdag wel even duidelijk proberen uit te zoeken, als ik weer een afspraak heb met de palliative specialist van het Mater. Nu heb ik het gevoel alsof ik als een pakketje van de ene dokter naar de andere word door gegeven.

Ik schreef in het begin van dit mailtje dat het niet klikte tussen die Dr. Good en mijzelf: ik kreeg de indruk dat die man zijn patienten zeker het gevoel gaf dat zij voor hem alleen een pakketje zijn. Een van de mottos van het Mater ziekenhuis is "De patienten in hun waarde laten" maar daar had deze man nog nooit van gehoord.
Ik begrijp wel dat hij zekere informatie moet vragen aan de patienten, om daarmee zijn werk beter te kunnen doen, maar dat deed hij niet bepaald op de meest diplomatieke manier.
Bijvoorbeeld: natuurlijk wil hij weten of ik al last krijg van Alzheimer of aan geheugen verlies begin te leiden, maar ik ben nog mens genoeg dat hij me dat rechtstreeks had kunnen vragen. Nu kwam hij met vragen zoals "Welke dag van de week is het vandaag en welke dag van de maand; welke maand en welk jaar is het? Wanneer ben je geboren en hoe oud ben je dan nu? Hoe lang geleden ben je van je eerste vrouw gaan scheiden? Welke hobbies heb je?" Als hij met zulke vragen komt, dan gooi ik m'n kop in de wind en ik zeg dat als ik thuis op vakantie ben dan vliegt de tijd en ik hoef niet te weten welke dag van de maand het is. En als ik dat wil weten dan kijk ik wel op de kalender ! Verder zei ik tegen hem dat ik ook geen hobbies heb, en ik ben nooit van mijn ex gaan scheiden want ik was om te beginnen nooit met haar getrouwd.
Het hele onderhoud verliep in die stijl en ik wil komende dinsdag zeker vragen of ik verder in het Mater verzorgd kan worden, niet in het St. Vincents ziekenhuis.
Nu had ik op dezelfde dag als ik deze Dr. Good ontmoette, ook een afspraak met een begrafenis ondernemer. Nena word nogal emotioneel als ik over zulke zaken praat, en zij wilde liever niet mee gaan voor dat tweede gesprek. Maar ik was die dinsdag middag na mijn onderhoud met die Dr. Good ook niet meer in de stemming en ik besloot om de begrafenis ondernemer nu op woensdag te gaan zien. Maar die woensdag voelde ik me nog zo uit het veld geslagen door die Dr. Good dat ik Nena vroeg of ze mee wilde gaan; ik kon dat alleen niet meer bolwerken. Gelukkig deed ze dat maar het werd voor ons alletwee emotioneel een van de moeilijkste en zwaarste dagen sinds ik te horen had gekregen dat ik een ongeneesbare tumor heb.

Ja, Nena had vier vakantie dagen opgespaard en ze nam die dagen in het begin van deze week op. Blij toe, want het gaf ons nu de kans om zulke dingen rustig thuis te verwerken. Nu moeten we alleen zien hoe we het kunnen regelen als ik straks echt tegen het einde loop. Nena kan blijkbaar nog geen onbetaald verlof aanvragen, omdat ze daar nog geen jaar werkt. Ze zou dan ontslag moeten vragen en daarna hopen dat ze haar later weer kunnen en willen aan nemen. Aan de ene kant zie ik haar natuurlijk dolgraag thuis maar aan de andere kant, als dat inhoudt dat Nena ontslag moet nemen en daarna op de goede wil en de beloftes van haar manager moet vertrouwen om weer aangenomen te worden.... ik zou mijn familie dan helemaal onverzorgd achter laten en dat kan ik eigenlijk niet maken.
Nena had eigenlijk haar vrije dagen in deze week willen gebruiken om aan de immigratie zaken van haar zus te gaan werken, maar je begrijpt wel dat daar nu niets van is gekomen.

Verder is er niet veel nieuws. Mijn gewicht was tot 63 kg gezakt maar dankzij het vele aandringen van Nena met allerlei kleine hapjes erbij weeg ik nu weer 65 kg.
Maar ik voel wel dat ik beetje bij beetje achteruit ga, en ik kan dat kamperen op Fraser Island wel vergeten. Ik heb alle topografische kaarten die ik had (voor gebruik met 4WD) al aan de 4WD club cadeau gegeven; die heb ik toch niet meer nodig. Het wordt een beetje moeilijk om te beslissen wanneer ik m'n auto ook wel kan verkopen, maar dat tijdstip zal niet ver weg liggen. We zien wel hoe het verder gaat....

Job

[Willem Visser]

Maandag 5 maart 2012 10.57 u

Het blijft hetzelfde: soms heb je een goede dag, en even later verandert het in een dag die je liever wil vergeten.

Afgelopen zaterdag kreeg ik een onverwacht telefoontje: de "Zirku" van AMPTC lag in Brisbane te lossen en de kapitein, de Hwtk, de eerste stuurman en de eerste machinist op dat schip waren oude vrienden van mij.
Nou, ik ging natuurlijk meteen naar dat schip toe en toen bleek dat er nog een oude bekende aan boord was: een technische superintendent. Hij werkt normaal op het kantoor in Cairo maar ik leerde hem kennen toen ik met de "Album" in Singapore in droogdok ging. Hij was nu even naar de Zirku gekomen omdat ze daar een inspektie van Shell hadden gekregen. Die inspekties zijn zo belangrijk (en vooral de inspektie van Shell) dat de maatschappij er graag het geld voor over heeft om een superintendent naar het schip te sturen: niet alleen kan hij dan proberen om heel diplomatiek bepaalde defekten weg te praten, maar het geeft voor Shell ook aan hoe belangrijk we die inspektie opnemen. De Zirku had slechts drie opmerkingen gekregen van deze Shell inspekteur, dat is een goede prestatie.

Ik wllde ook graag horen hoe de bemanning was behandeld toen de "Zirku" door de Somalische piraten was gepakt. Blijkbaar had de hele bemanning gedurende deze periode op de brug moeten blijven, terwijl alle hutten open stonden zodat de piraten overal vrij toegang hadden. Alle duurdere prive bezittingen van de bemanning (dingen zoals laptops en extra harde schijven) waren in een kast op de brug opgesloten en toen het schip tenslotte na twee en een halve maand werd vrijgegeven, namen de piraten daarvan alleen drie laptops mee.
De maatschappij heeft de bemanning goed behandeld: de salarissen werden natuurlijk gewoon door betaald. Maar ik heb ook wel gehoord dat er maatschappijen zijn die in de tijd dat hun schip werkeloos door de piraten bij de kust van Somalie ten anker lag, de bemanning niets hebben betaald want "die werkten in die tijd toch niet"... De bemanning van de Zirku kreeg ook ieder 1000 dollar als schade vergoeding voor dingen die ze eventueel hadden verloren, en verder kreeg iedereen anderhalf maandsalaris extra, als een soort smartegeld.
Het schip had tijdens de aanval vrijwel geen schade opgelopen: de "Album" had blijkbaar meer schade van RPG granaten en AK-47 kogels opgelopen toen wij werden aangevallen, dan de "Zirku".

Nu krijgen alle schepen van AMPTC een drietal scherpschutters aan boord, als ze door het piraten gebied moeten gaan. Maar volgens de superintendent beginnen alle Arabische landen die zo'n 35 jaar geleden geld bij elkaar legden om daarmee AMPTC op te richten, er nu de balen van te krijgen. Als de maatschappij winst maakt, dan delen ze allemaal in de winst maar als er verlies wordt gemaakt dan moeten ze dat ook allemaal voor hun rekening nemen. En door diverse redenen (vooral politieke beperkingen) maakt AMPTC niet vaak winst.... Dus in de laatste vergadering van de deelnemende regeringen werd er gezegd dat ze net zo goed de maatschappij kunnen opdoeken...... Dat zou voor heel wat mensen een ramp zijn. Officieren met een Palestijnse nationaliteit kunnen bijvoorbeeld in vrijwel geen enkele Arabische maatschappij werk vinden (Palestinie koos tijdens de Irak - Koeweit oorlog de verkeerde kant, dus daar moeten nu alle Palestiniers voor boeten); alleen AMPTC nam hen wel aan. Ook de Pakistaanse bemanningsleden kunnen moeilijk ander werk vinden, en er zijn er heel wat die al 30 jaar bij AMPTC in dienst zijn. Ik hoop voor iedereen dus dat AMPTC toch door blijft draaien.

Maar goed, ik had dus een goede tijd met mijn bezoekje aan de "Zirku". Toen ik thuis kwam en m'n email opende, vond ik weer een mailtje van mijn zus. Ik wist al dat haar zoon vorig jaar zomer ook pijn in zijn rug had gekregen; ze hield me regelmatig op de hoogte. Hij kreeg die pijn in de rug in de zomer; een paar maanden nadat ik te horen had gekregen dat bij mij die pijn werd veroorzaakt door pancreas tumor. Maar hij hoopte toch dat zijn pijn door stress zou zijn veroorzaakt en dat het wel over zou gaan als hij op zomer vakantie zou gaan. Maar het werd alleen erger; hij bleek een soort beenmerg tumor te hebben. En nu is hij daar afgelopen vrijdag aan overleden.
Ik kan alleen maar tegen iedereen zeggen: "Als je ooit pijn in de rug voelt, neem het dan meteen heel serieus op; verspil geen tijd om uit te vinden wat de oorzaak is."

Job

[Willem Visser]

Zondag 18 maart 2012 03.28 u

De afgelopen week hoefde ik voor de afwisseling geen dokters te gaan bezoeken, en ook deze komende week staat er niets op het programma. Maar dan moet ik op 27 maart ineens naar zowel de "palliative care" specialist gaan, als ook de dokter die mijn chemo behandeling heeft gedaan. Omdat ik sinds eind december geen chemo behandeling meer krijg, heb ik geen idee waarom ik nog naar die man toe zou moeten gaan. Zal wel een kwestie van geld zijn: hij vraagt me in een gesprek van vijf minuten alleen even hoe of ik voel; daar schrijft hij dan een rekening van een paar honderd dollar voor. Gelukkig betaalt mijn verzekering dit ook.
En die verzekering betaalde ook de rekening van 7000 dollar voor de blokkage van de zenuwen die ze een week of vier geleden hebben gedaan (en die helaas zonder succes was).
Ik ben in m'n hele leven vrijwel nooit ziek geweest en ik vetrouwde er jaren lang op dat ik met zo'n sterk gestel jaren zo door zou kunnen gaan. Ik heb daarom ook jaren lang geen ziekte-kosten verzekering gehad; dat was naar mijn gevoel voor mij toch weggegooid geld. Maar toen ik ouder werd, ben ik beetje bij beetje van mening veranderd en ik heb op een gegeven moment toen toch zo'n verzekering afgesloten. Ben ik even blij dat ik dat toen gedaan heb !!

Maar ik ben gelukkig wel iets verder gekomen met het onder controle houden van de pijn. De palliative care dokter had me een paar weken geleden "Allegron" (Nortriptyline) pillen gegeven. Ik zocht toen in Google en ik vond daar dat die pillen vooral worden gebruikt in het bestrijden van depressies. Daar was ik nogal verbaasd over, want ik voel me echt niet gedeprimeerd.
Volgens die arts kan deze pil ook heel goed werken in de pijn bestrijding dus toen ik de eerste paar weken geen resultaat voelde als ik 's avonds een enkele pil nam, begonnen we langzaam die dosis op te voeren. Ik moest iedere vijf dagen een extra pil erbij nemen, totdat ik op 21 Maart op vijf pillen per avond zit.

Ik slik nu al twee dagen 's avonds vier van die pillen, en het lijkt er op dat ik nu tot twaalf uur 's middags geen pijn voel. Maar dat was alleen over twee dagen dus het is zeker nog geen garantie; het kan gewoon toeval zijn.
Een nadeel van deze Allegron pil is dat je er nogal slaperig van wordt; daarom moet je het ook slikken 's avonds als je naar bed gaat. En 's ochtends voel je je echt nog een beetje slaperig en "onder de invloed". Die pillen worden dan ook geacht 24 uur lang te werken.
Maar zoals ik me dan voel, denk ik dat het niet verstandig zou zijn om achter het stuur te gaan zitten. Dan wordt het langzaam aan toch tijd om m'n auto te verkopen....

Job

[Willem Visser]

Dinsdag 20 maart 2012 01.53 u

We hebben deze keer hier in het gebied rond Brisbane gelukkig geen last gehad van overstromingen. Het regenwater dat in zuid Queensland die overstromingen veroorzaakt, viel vooral in het westelijke centrum van de staat. Daar heb je grote vlakke gebieden waar het regenwater maar langzaam van verdwijnt.

Er viel in de afgelopen twee weken ook veel regen in New South Wales en in Victoria; die twee staten vormen de kust streek zuidelijk van Queensland. Ook dat regenwater loopt langzaam via riviertjes naar de zee en de verwachting is dat het wel weken kan duren voordat het daar allemaal weer droog is. Iedere dag horen we op de tv nieuwe waarschuwingen voor steden die aan die riviertjes liggen en die naar gelang dat het regenwater verder stroomt, ieder op hun beurt evacuatie orders krijgen.

Drie dagen geleden was er een sterke tyfoon aan de Noord-West kust van Australie, en afgelopen nacht was er een onverwacht sterke storm met een tornado in de buurt van Townsville, in het Noorden van Queensland. Die storm komt nu langzaam naar het zuiden en men verwacht dat daar ook veel regen uit gaat komen.
Die storm zat al een tijdje als een lagedruk gebied in die buurt en men verwachtte dat het misschien een cycloon zou worden. Maar ze bleef teveel boven het vaste land hangen, terwijl ze alleen energie kan opbouwen als ze boven een warme zee oppervlakte hangt. Het lijkt er op dat het een beetje een verrassing is geweest voor de meteorologen toen dat lagedruk gebied in de afgelopen nacht toch ineens zoveel wind- en regenschade veroorzaakte.

Over een weekje zijn er in Queensland verkiezingen voor de premier van deze staat, en daar komt de verantwoordelijkheid voor de overstromingen van Brisbane in Januarie 2011 een rol bij spelen. Brisbane krijgt haar drinkwater namelijk via stuwdammen die het regenwater vast houden. Maar er zijn ook dammen die niet voor het drinkwater zorgen maar ze dienen als tijdelijke opslag plaatsen voor dat regenwater. met de bedoeling daarmee het gevaar voor overstromingen te kunnen beperken.
Het grootste stuwmeer zit achter de Wivenhoe Dam, en toen die dam werd ontworpen zou het alleen gaan dienen om dat overstromings gevaar in de hand te kunnen houden. Later werd die dam ook gebruikt als opslag ruimte van drinkwater voor Brisbane.
Nu kwamen die overstromingen van Jan.2011 aan het eind van een jarenlange droogte en dat is natuurlijk de reden waarom toen in Dec.2010 eindelijk weer regen begon te vallen, men dat niet graag meteen weer zou gaan spuien. Maar toen daarna een flink deel van het winkel- en zaken centrum van Brisbane onder water kwam te staan, begon men zich af te vragen of die overstroming minder belangrijk zou zijn geweest als ze eerder het water van Wivenhoe Dam waren gaan spuien. Ze zouden dan meer ruimte hebben gehad om al dat regenwater in op te vangen, en daardoor zou de overstroming van Brisbane minder omvangrijk zijn geweest.

Nou, eerst was er een onderzoeks commissie die al snel vond dat de leiding van die dam precies de instrukties van hun boeken hadden gevolgd. Maar toen de datum van de verkiezing voor de premier van Queensland dichter bij kwam, werd er een nieuwe onderzoeks commissie benoemd. En die vond uit dat de technici van de Wivenhoe Dam helaas dat instruktie boek niet hadden gevolgd. Ze hadden zoveel mogelijk water vast gehouden achter die dam, en ze hadden daarna hun logboeken veranderd om aan te geven dat ze toch precies dat instruktie boek hadden gevolgd. Wat dus niet het geval was....

Dit is misschien een goed ding voor de honderden mensen die toen overstromings schade opliepen, maar bij wie de verzekerings maatschappij weigert uit te betalen voor welke reden ze dan ook maar in de kleine lettertjes kunnen vinden. Die mensen kunnen nu de waterleidings maatschappij die de Wivenhoe Dam beheert, aansprakelijk houden. En "die waterleidings maatschappij" betekent in dit geval de regering van Queensland.... Je ziet wel wat een rommeltje dit kan gaan worden, en dat net voor de verkiezingen !

Job

[Willem Visser]

Maandag 2 april 2012 04.45 u

Het wordt weer hoogste tijd dat ik iets van me laat horen; dat is waar.
Ik ben afgelopen dinsdag bij de twee artsen geweest: dokter Hardy, een vrouwelijke arts die aan het hoofd van de palliative afdeling staat; en dokter Walpole, een Schot die belast was met mijn chemo therapie. En we zijn het overeen gekomen dat ik alleen nog maar om de drie weken naar het ziekenhuis hoef te komen; de ene keer zie ik dan dokter Hardy en de ander keer is het de beurt van dokter Walpole. Ik was wel blij dat ik alleen over de drie weken die artsen hoef te zien, maar ik vraag me af of dat lange interval komt omdat zij toch niets meer voor me kunnen doen...

Maar dat is niet helemaal waar: de anti-depressant pillen die ze me nu erbij hebben gegeven, die werken wel degelijk. Ik neem nu dus twee keer per dag 200 mg tabletten aan Oxycodone Hydrochloride plus net als ik ga slapen nog als extra 50 mg Nortriptyline. Dat spul is zo sterk dat ik waarschijnlijk meteen in slaap zou vallen als ik het overdag zou slikken !

Misschien herinneren jullie je ook dat ik een paar maanden geleden vertelde dat mijn buik begon op te zwellen. Maar dat verdween vanzelf en de arts leek zich geen zorgen te maken. Inderdaad verdween die zwelling vrij snel, maar nu is het weer terug gekomen en de twee artsen zijn het nu niet met elkaar eens. Dokter Hardy wil dat vocht aftappen, maar toen ik haar vroeg wat het nadeel zou zijn als ik dat niet zou doen, zei ze dat het alleen maar zo pijnlijk zou worden dat ik toch wel zou komen. Maar het had geen nadeel als ik niet kwam. Verder was het mogelijk dat ze me iedere vijf weken weer zouden moeten aftappen.

De mening van dokter Walpole was dat die vloeistoffen vooral veel voedende stoffen bevat die mijn body nodig heeft. Dus waarom zou ik dat aftappen als mijn gewicht nu toch al aan het zakken is ?
Voorlopig laat ik het er maar bij zitten; ik ben tenslotte niet zo'n held als het zulke ingrepen betreft.

Maar gisteren dacht ik dat ik daar een foutje mee had gemaakt, want ik had behoorlijk pijn in mijn rug. Verder kon ik Nena niet te pakken krijgen (misschien een lege batterij op haar mobieltje?) dus dat was alles bij elkaar niet leuk om dan alleen met Kirsty thuis te zitten. Maar toen vroeg ik me af of ik de ochtend pillen wel had genomen, en na wat nadenken dacht ik dat ik die pillen was vergeten. Dus ik nam die nog erbij en een half uur later kon ik al voelen dat de pijn langzaam wegging.

Verder gaat alles hier nog steeds wonderbaarlijk goed en ik hoop dat we dit nog een tijdje zo kunnen houden.
Job

[Willem Visser]

Donderdag 19 april 2012 11.35 u

Ik heb Job zojuist een mail gestuurd en hem gevraagd, mij een mail terug te sturen i.v.m. de ongerustheid op het forum.

Willem

[Willem Visser]

Donderdag 19 april 2012 16.54 u

We kregen dit bericht binnen van Nena, de vrouw van Job.

Hi, I dont really understand the language but just to let you know in case you don't hear from job anymore as according to the doctor he only have now days to live. He's now confined at Mater Private hospital in Brisbane. He is now deteriorating he has now very limited in his mobility and his memory is not sharp as usual. Im totally confused at the moment and feeling very sad but my 6 years old daughter told me not to worry mom daddy is still alive. Im sorry I don't know you but I have the responsibility to let you know of my husband's condition. Thank you so much, job, nena and kirsty.

Hoi, ik begrijp de taal niet helemaal, maar voor het geval dat je niet meer van Job hoort. Volgens de dokter heeft hij nog maar een paar dagen te leven. Hij ligt nu in het Mater Private ziekenhuis in Brisbane. Zijn toestand verslechterd en is nu erg beperkt in zijn beweging en zijn geheugen is ook niet even scherp als normaal. Op het moment ben ik erg verward en voel mij erg verdrietig, maar mijn 6 jaar oude dochter vertelde me om me geen zorgen te maken, omdat papa nog leeft. Het spijt me dat ik je niet ken, mar ik heb de verantwoordelijkheid om je op de hoogte te houden van mijn man zijn toestand. Heel erg bedankt Job,Nena en Kirsty.

[Willem Visser]

Exact 5 jaar na Job,s eerste berichten,zullen we die ouwe zeerot binnenkort moeten missen.
Voor ONS is het alleen het feit dat we niet meer mogen genieten van Job zijn schrijftalent en prachtige foto,s.
Voor de familie zal het ongetwijfeld meer impact hebben......
Hoop zelf in ieder geval dat Job zo pijnloos mogelijk en menswaardig mag sterven........velen hebben dit voorrecht in de huidige maatschappij namelijk niet!

Troost ons wel de gedachte dat we met ons ploegje Kroonvaarders,Job en zijn familie nog iets aan hebben kunnen bieden nog niet zo lang geleden,en daarmee onze speciale waardering voor deze man hebben kunnen tonen.
Voorheen waren er nog wel eens opstakels om iets te organiseren,maar na Willem Visser zijn oproep om iets voor Job te willen doen, werd meteen zonder gezeur de buidel open getrokken en gelapt.

Jeab heeft net verse rozen en wierook bij het huisaltaar gezet, en vraagt voor Job zijn familie de kracht die zij heel hard nodig hebben de komende tijd.

Ron.

[Willem Visser]

Vrijdag 20 april 2012

De laatse mail die ik van Job kreeg was op 25 maart, een dag na mijn vertrek naar Thailand. Hieronder een deel van deze mail. De laatste zin is helaas aan het uitkomen.

Willem

"De dagen lopen gewoon voorbij voor mij; ik moet nu soms echt even nadenken welke dag van de week of zelfs welke datum het is. Dat komt natuurlijk doordat alle dagen nu hetzelfde zijn voor mij; er is geen verschil tussen de dagen.

Hoe ik me voel, dat kan per uur verschil maken. Gisterenmiddag vroeg Nena ernaar, en ik kon haar eerlijk zeggen dat ik me de hele dag prima had gevoeld. En een half uur later zat ik aan tafel te grienen en te verrotten van de pijn in de rug. Het gevolg is dat als je me gisterenochtend had gevraagd hoe ik me voelde en hoe lang ik zelf dacht dat ik nog kon leven, dan had ik gezegd dat ik mischien nog wel een jaar kon halen. Maar als je mij gisterenavond hetzelfde had gevraagd, dan had ik gezegd dat ik misschien nog geen maand meer te gaan had."

[Willem Visser]

Dinsdag 24 april 2012 23.07 u

Het volgende korte mailtje heeft Ton ontvangen van Nena, de vrouw van Job.

Its very difficult for me to watch my husband. The doctor had stopped feeding him and stopped giving water. I just cannot bear to watch him. Hes organs are now shutting down but he could still open his eyes but cannot talk anymore and the nurses said he could go tomorrow or the next next day, im sorry i tried to email you all about his conditions but just cannot finish the email. I find it really difficult to watch my husband. I always cry in the hospital.

Nena

Het is erg moeilijk voor mij, om mijn man zo te zien. De dokter geeft hem geen eten of water meer. Ik kan het niet aan om hem zo te zien. Zijn organen begeven het, maar hij kan zijn ogen nog wel openen, maar kan niet meer praten. De zusters zeiden dat het morgen of overmorgen over kan zijn. Het spijt mij, ik probeerde jullie allemaal te emailen over zijn toestand, maar ik kan de email gewoon niet afmaken. Ik vind het erg moeilijk om mijn man zo te zien. Ik huil altijd in het ziekenhuis.

Nena.

[Willem Visser]

Zondag 29 april 2012 11.10 u

Het volgende berichtje ontvangen van Nena.

Job looks so peaceful and i had been whispering on his ear yesterday he once opened his eyes but all night last night and this morning no more reaction but he is breathing so peacefully, please pray for him. Regards Nena and Kirsty.

Job ziet er zo vredig uit en fluisterde ik gisteren in zijn oor en opende hij zijn ogen, maar vannacht en vanmorgen  was er geen reactie meer, maar hij ademt zo vredig, alsjeblieft bid voor hem. Groeten Nena en Kirsty.

[Willem Visser]

Woensdag 2 mei 16.09 u

Bericht van Nena, de vrouw van Job.

Sorry to tell you Job passed away on his sleep yesterday Tuesday 11.40 in the morning.

Nena.

Het spijt mij om je te vertellen, dat Job gisteren, dinsdagmorgen om 11.40 u in zijn slaap is overleden.

Nena

[Willem Visser]

Hollandse kapitein is piraten te slim af

Gepubliceerd in Opmerkelijk door iMAGO • 5 Januari 2010 om 14.53 uur

Uiterst heldhaftig optreden, gecombineerd met stuurmanskunst én een flinke portie geluk van de Nederlandse kapitein heeft ervoor gezorgd dat een olietanker op het nippertje niet is gekaapt door Somalische piraten. De bemanning en de eigenaar van het schip beschouwen de Nederlander door zijn koelbloedigheid nu als een held. De 244 meter lange tanker de Album, op weg van Singapore naar Saoedi-Arabië, werd bij de Golf van Aden ruim drie kwartier lang bestookt met raketten en machinegeweren. Onder andere de bemanningsverblijven raakten flink beschadigd, nadat ze waren getroffen door een reeks van zogeheten Rocket Propelled Grenades en door salvo's uit AK-47 machinegeweren. Niemand aan boord van de Album - naast de Nederlandse kapitein Job Mattijssen vrijwel alleen Pakistani - raakte gewond. De aanval werd gepleegd vanaf een zogeheten skiff, een snelle polyester speedboot van zo'n zes meter lang, die werd 'weggestuurd' van een vissersboot.

"De skiff kwam steeds dichterbij en we konden vijf mannen tellen. Ze zwaaiden met hun armen dat we langzamer moesten gaan varen en we konden hen zelfs 'Stop, stop' horen roepen. Waarschijnlijk hoopten ze dat we zouden denken dat ze hulp nodig hadden en zouden stoppen, maar dat deden we natuurlijk niet", zo doet Mattijssen zijn relaas op een zeemansforum op internet. Eerst werd een raket afgeschoten als dreiging, later werden ze gericht afgevuurd.

Door allerlei manoeuvres uit te voeren wist Mattijssen de piraten na ruim drie kwartier van zich af te schudden.

"Nog geen tien minuten later zien we de skiff op ons af komen, maar die schiet door de golven niet erg op. Voor de zekerheid verander ik 90 graden van koers, zodat ik recht tegen de zee in vaar." Hierdoor wordt het voor de piraten lastiger om langszij te komen. "Zowel aan bakboord als aan stuurboord hebben zij nu te maken met een golfhoogte van ongeveer twee meter. Iedereen die geen speciale taak heeft, gaat naar de kombuis. De machinisten starten de extra generator, zodat we genoeg vermogen hebben om twee stuurmachines te kunnen gebruiken, waardoor het roer sneller beweegt. De eerste stuurman heeft het idee om de ballasttanks open te gooien." De ballast-pomp wordt gestart en binnen een paar minuten loopt het zeewater vanuit de tanks over het dek. "Het water is bedoeld als afweermiddel tegen de piraten: niet omdat ze er een hekel aan hebben om nat te worden, maar hun skiffs zijn open bootjes en die willen ze niet vol water hebben."

Omdat de Album stug door blijft varen, schieten de piraten een granaat over het schip heen. "Omdat ik het schip niet stop, begint het spel in alle ernst." Het schip wordt beschoten met granaten en de piraten gebruiken ook hun AK-47. "Ze komen steeds dichterbij. Nu komt het op mijn stuurmanskunst aan en voor een nog veel groter deel op puur geluk. Wanneer de piraten proberen om aan bakboord aan boord te komen, dan kan je het roer hard naar stuurboord draaien. Aan stuurboord worden de golven dan gladgestreken, maar de zee aan bakboord, dicht bij de scheepsromp wordt dan juist veel ruwer. Wanneer je het schip zo snel laat draaien, verlies je ontzettend veel vaart en hoe lager jouw snelheid, hoe makkelijker het voor de piraten is om aan boord te komen." Twee keer gooi ik het roer hard om en de taktiek werkt: na drie kwartier geven de piraten op. De bemanning aan boord haalt opgelucht adem: de schade valt mee. "Ik heb het gevoel dat de piraten alleen maar hebben geschoten om ons te intimideren.

Ze hadden met hun AK-47 makkelijk de ramen van het stuurhuis onder vuur kunnen nemen, maar dat deden ze niet. Ik heb de indruk dat ze er niet op uit waren om mensen te raken, dat ze dat zelfs bewust vermeden."

Hij durfde bijna niet te geloven dat het voorbij was. De hoofdwerktuigkundige kwam de kapitein als dank een bord met Iraakse dadels in pindasaus brengen. "Verder kwam de hele bemanning naar mijn hut om me te bedanken dat ik niet voor de piraten was gestopt; sommige waren in tranen, zo emotioneel." Ook de rederij was dolblij. Alle opvarenden kregen als dank een extra maand gage.

Ron Swaab

[Willem Visser]

7 april 2013

"Een klein beetje bij me...."

Het is al weer een jaar geleden dat onze grote schrijver Job Mattijssen, op dt forum zijn laatste bericht postte (4 april) en op 1 mei is overleden.
Toch denk ik nog vaak aan deze man en zijn familie.....
Ook een paar maanden terug toen ik onderweg was naar Dusseldorf om het vliegtuig naar Thailand te nemen.
Weet niet waarom mij dat op dat moment te binnen schoot, maar waarschijnlijk omdat ik voor de zoveelste keer in gedachten bezig was om alle spullen die ik straks nodig had in Thailand voor de aankomende geboorte van Simon af te kruisen van mijn lijstje.
Ook alle door Jeab bestelde dingen die je in Thailand niet of bijna niet kan kopen, welke zij speciaal per e-mail had opgeschreven.....

Jaja, ik had alles, ook alle benodigde vertaalde en gelegaliseerde papieren om bij de Ambassade in Bangkok aangifte te kunnen doen van de geboorte.
Aangezien ik deze reis wel vaker maak, wordt je een beetje geroutineerd in het inpakken van je koffer, en gebruik je dan ook minder je briefje waar je alles op hebt geschreven .....
Ook deze keer waren de papieren en boodschappen voor Jeab het belangrijkste ,en had deze dan ook nog een keer goed nagekeken of echt alles in mijn koffer zat.

Net voor ik Utrecht was gepasseerd, schoot mij ineens te binnen dat ik wat was vergeten, wat ik ten alle tijden bij mij heb, als ik langere tijd van huis af ben...
Verdorie, hoe had ik dat nu kunnen vergeten!!
Ik keek op mijn klokje, en besefte als ik nu zou omdraaien en naar huis terug zou rijden, ik wel erg krap in mijn tijd zou komen te zitten.....
Toch keerde ik de auto bij de eerste afslag, en ging terug naar Amsterdam om het op te halen.

Ben nu blij dat ik dat destijds heb gedaan, en onderwijl dat ik dit schrijf, schenk ik uit het koffiepotje wat ik destijds van Job heb gekregen na het bezoek bij hem aan boord van de Kiowa Spirit.
Op deze manier is Job altijd een beetje bij me en ben ik dankbaar dat ik Job ooit heb mogen leren kennen.

Vaak....ja, heel vaak,lees ik zijn verhalen nog wel eens en bedenk ik dat Job veel te vroeg is heengegaan.....

Ron.