KROONVAARDERSKNSM

[Willem Visser]

Firma Alrotin 5 ‘De voorbereiding’

Ik huurde voor Henk een groter uniform dan voor mij, aangezien Henk een grotere vent was dan ik maar ik lette helemaal niet op het aantal strepen op het jasje, want wie zou daar nou op letten? De aardige dame van het verhuurbedrijf was tijdens het passen van mijn uniform zeer behulpzaam geweest en zei dat het mij prima stond en dat ik een echte ‘politiekop’ had. Ik voelde mij hierdoor in het geheel niet gestreeld aangezien ik in het dagelijkse leven eigenlijk niet zo hoge pet op had van onze geüniformeerde vrienden. De dame pakte alles keurig netjes voor mij in en wenste mij een fijne arrestatie van onze directeur toe. Ik lachte haar toe dat het wel zou lukken en bedankte haar voor de fijne hulp die ik van haar had gehad. Ik reed met de auto naar Amsterdam alwaar ik met de tas met de politie uniformen het kantoor binnen stapte. “Heb je lekker gewinkeld Ron”, vroeg Judith achter haar bureau vandaan, wijzend op de tas in mijn hand. Ik gaf haar een geheimzinnig knipoogje en liep door naar Henk zijn domein. Henk was op dat moment net in gesprek met Roy.S, die samen met Henk een eigen kroeg wilde openen in de Amstelstraat, recht tegenover de ‘IT’ Roy was een slimme jongen in de onderwereld, maar van het horeca gebeuren had hij geen kaas gegeten. Roy was een hele leuke gozer, maar je moest geen probleem met hem hebben, want dan zou het wel eens je laatste probleem kunnen zijn. Als hij mij zag, was altijd het eerste wat hij zei, “Ron vertel nog eens een mop”, aangezien ik onder het genot van een biertje altijd de gekste moppen uit m’n mouw kon schudden. Deze keer vroeg hij het weer en ik antwoordde dat hij eind van de week een zeer grappig verhaal te horen zou krijgen. Henk stemde daar mee in en zei met een brede grijns op z’n porem dat hij de eerste zou zijn die het te horen zou krijgen. Roy werd steeds nieuwsgieriger en vroeg’ “wat dan, wat dan.”? “Nee Roy, we zijn geen verraders, dus je moet nog maar even wachten” zei ik.

Die avond bij Henk thuis in Bussum ging de generale repetitie beginnen, maar eerst moest Karin de broekspijpen mooi om zoomen. In de grote spiegel in de slaapkamer van Henk, keken 4 baldadige ogen elkaar aan en we lagen helemaal dubbel van het lachen toen Karin een paar fotootjes van ons nam. Nu moesten we nog een reden vinden om ons de toegang te kunnen verschaffen in het huis van Adolfje. Alie was natuurlijk goed op de hoogte van Adolff zijn capriolen en wist ons te vertellen dat Adolff een paar weken eerder op vakantie was geweest naar Costa Rica, “bingo” zei ik. Onze reden van huiszoeking zou zijn, ontucht met minderjarigen en een nader onderzoek zou door Interpol aan de Nederlandse politie verzocht zijn. Aanstaande vrijdag zou het gaan gebeuren en we leefden er met een gemengd gevoel van spanning en humor naar toe. Ondertussen ging het met de relatie tussen Judith en haar vriendje Remi niet goed. Ik merkte aan die meid dat ze sinds haar omgang met dat joch haar stralende lach en haar glimmende oogjes helemaal kwijt was. Diverse malen heb ik haar gevraagd of ik haar misschien ergens mee kon helpen en of ze soms bang was voor die gozer? Elke keer wees ze het van de hand met de woorden’ “laat maar, ik red me wel”. Aangezien ik nooit een bemoeizuchtig iemand ben geweest, liet ik het dus maar voor wat het was. Van deze beslissing zou ik mijn leven lang spijt krijgen, maar wat moest ik? De vrijdag was aangebroken en toen ik van huis ging zei ik tegen Marcee dat het vandaag wel eens iets later zou kunnen worden omdat ik met Henk een klusje moest doen. Marcee kon mij als d’r broekzak en zei dat ik vandaag een paar ondeugende ogen in m’n kop had en dat ik wat ging uitspoken. Ik gaf haar lachend een zoen en als een moeder die haar kind ziet weg gaan zwaaide ze me uit tot ik uit haar gezichtsveld verdwenen was. Ik ging naar Henk toe, alwaar tot mijn verbazing ook Bert aanwezig was. Bert wou getuige zijn hoe wij dit Oostenrijkse zwijn zouden wassen. Hij had bij de spy shop een balpoint gekocht waar een microfoon in verborgen zat, deze zou Henk bij zich dragen zodat Bert oorgetuige zou kunnen zijn het hele gebeuren. We reden met Bert mee naar het van der Valk hotel bij Breukelen, alwaar om 10 uur de politiewagen zou zijn neergezet door mijn contact persoon. In een van te voren gehuurde kamer was de verkleedpartij zo gebeurd en gingen we naar beneden langs de receptioniste die ons vriendelijk groette met een “goedemorgen heren”. De sleutel van de wagen lag zoals afgesproken op het linker voorwiel en de klucht kon beginnen.
_________________
Old sailors never died

[Willem Visser]

Firma Alrotin 6 ‘Ich habe dass nicht gewust’.

Het was een prachtige zomerdag die vrijdagmorgen, toen wij in de auto plaats namen. Ik zou de chauffeur wezen aangezien Henk als ‘meerdere’ het mooier vond om zich te laten rijden. Henk was al 20 jaar bezig geweest met rijlessen, maar kon toch nog steeds niet het roze papiertje tot zijn eigendom noemen. Hij had vandaag best kunnen rijden, want wie controleert nou een politieman op z’n rijbewijs. Bert reed achter ons aan en liet ons met lichtsignalen en een opgestoken duim weten dat de ontvangst van de zender in de balpoint perfect was. Het idee van ons plan was om een huiszoeking te gaan doen en dan elk stukje papier/foto’s in beslag te nemen en Adolff zou dan later wel weer eens van ons horen. Er werd koers gezet richting Alkmaar. Henk was ondertussen bezig om de mobilofoon uit te proberen. “Henk blijf alsjeblieft overal vanaf”, vroeg ik hem, aangezien deze man in no time iets kon slopen. Henk keek beledigd achter z’n grote bril vandaan en zei dat hij toevallig wel meer dienstjaren had bij de politie dan ik en hing de microfoon zwaar beledigd weer terug in de beugel. ik reed met een normale gemiddelde snelheid van 120 km, toen er met een rotgang een BMW voorbij kwam scheuren. “Volgen”, riep Henk tegen mij"! Ik keek hem verbaasd aan en vroeg of ie wel helemaal goed bij z’n kop was. “Kom op nou wachtmeester”, was het antwoord van Henk, die zich blijkbaar goed in zijn rol voelde. Ik deed wat Henk wou en ging vol gas achter die BMW aan. Henk wou alweer het zwaailicht aanzetten, maar dat kon ik gelukkig voorkomen door de opmerking te plaatsen dat we het project ‘Bergen’ hiermee in gevaar brachten. Ik reed 170 toen ik de jakkeraar op z’n achterbumper zat met een op zijn voorhoofd wijzende Bert achter ons rijdend. De bestuurder van de BMW had ons in de gaten en nam vlug gas terug. “En nu”, vroeg ik? “We hebben niet eens een bonnenboekje bij ons”. “Ja, dat is dan weer een foutje van je Ron, want jij zou al het papierwerk in orde hebben”, lachte Henk. De BMW ging op de rechterbaan rijden en ik kwam naast hem rijden. Henk maakte het handgebaar dat hij zachter moest rijden en attendeerde de chauffeur ook erop dat deze zijn veiligheidsgordel om moest doen. Met een opgestoken duim reageerde de bestuurder als bedankje dat we hem niet op de bon hadden geslingerd. Henk was tevreden met het resultaat en we vervolgden onze weg naar Bergen.

Na een tijdje zie ik dat Henk mij heel aandachtig zit te bekijken. Ik vroeg hem of ik soms iets van hem aan had? “Ja Ron, dat heb je wel degelijk”, zei een zogenaamd beledigde Henk. “Jij hebt meer strepen dan mij en dat kan niet aangezien ik dit onderzoek leid”. Ik probeerde Henk te overtuigen dat dit was gekomen omdat dit de enige grote maat was en dat het gewoon toeval was. Ik kon staffelen wat ik wou maar de jasjes moesten geruild worden. resultaat, Henk een veel te krappe jas en ik verzoop er zowat in, maar ja, Henk was tevreden. Eenmaal aangekomen bij de villa belde Henk aan, onze pet onder ons arm, aangezien deze aan de kleine kant waren (zeker van de kinderpolitie geweest). Het was rond de klok van half 12 en dat was zo gepland, aangezien de werkster van Adolff tot 11 uur stipt bij hem schoon maakte, dat had ik uit eerdere observaties opgemaakt. Adolff opende de deur en stond met een uiterst verbaasd gezicht naar ons te kijken. “Wij komen voor de heer Adolff N. zei Henk op een zakelijke toon”. “Dat ben ik”, antwoordde Adolff, met een onmiskenbaar Mofrikaans accent. “Dan heb ik voor u een huiszoekingsbevel op verzoek van Interpol, omdat u verdachte bent in een zedenzaak in Costa Rica zei Henk”. Adolff staarde met grote ogen naar het document wat Henk hem overhandigde en stamelde iets van “das habe ich nicht gewust”. Tijdens dit gebeuren liepen we gelijk naar binnen, Adolff zachtjes meetronend. “Zijn er nog andere mensen in huis”, vroeg ik hem, waarop Adolff nee knikte, Ondertussen elk woord in het huiszoekingsbevel napluizend. Ik was ondertussen al de laden van een groot bergmeubel aan het lostrekken, toen Adolff naar de telefoon greep en schreeuwde dat hij zij ‘anwalt’ ging anruffen. Ik zei dat er niks werd angeruffen en dat hij tijdens de huiszoeking netjes op de bank moest blijven zitten. Adolff was een echt Adolfje en luisterde niet naar me en ging stug door met een nummer te bellen. Ik nam een sprong over de bank en sloeg de hele telefoon stuk op z’n harses. “Wass macht du”, stotterde Adolff? ‘Ik zei toch dat je moet luisteren”, zei ik hem doordringend aankijkend. De tik met het toestel was goed aangekomen, want ik zag een rode plek door het witte haar van Adolff heen komen. Henk was ondertussen de bovenverdieping aan het doorzoeken en stopte alle papieren en foto’s die hij kon vinden in de koffers van Adolff, die Henk blijkbaar in een berghok had gevonden. “Is mijnheer lastig wachtmeester”, riep Henk van bovenaf. Niet meer commandant”, riep ik terug, “mijnheer heeft nu alleen een kopzorg erbij”. Zelfs de foto’s aan de muur en op de kastjes werden in beslag genomen en de uiteindelijke buit waren 2 flinke koffers en een paar boodschappentassen vol met papieren, diverse skipassen, rijbewijs, sleutels van zijn auto, paspoort en elke foto die daar maar in het huis te vinden was.

Adolff zat met een stuk wc papier z’n kop maar een beetje te deppen, toen Henk met de koffers naar beneden kwam en aan Adolff met een vragend gezicht vroeg wat er met z’n hoofd gebeurd was. Adolff wees op de telefoon en zei dat ik hem op z’n kopfe geschlagen hatte. “Dat komt omdat de wachtmeester z’n been heeft gebroken afgelopen winter in Gerlloss en nu elke skileraar dat aanrekent”, zei Henk, mij vermanend met een wijsvinger bestraffend. Adolff begreep er volgens mij geen woord van en vroeg wat er nu ging gebeuren? “Wij gaan met deze spullen naar het bureau en deze worden onderzocht en u wordt verwacht om 4 uur op bureau Alkmaar”. Adolff had daar helemaal geen trek in en zei dat hij gelijk mee wou om de boel op te helderen. Dit stond in het geheel niet in ons manuscript en wij konden ons geen verandering in ons plan veroorloven. Maar Henk zei dat dit oke was, en zou eerst even door de mobilofoon contact opnemen met het bureau in Alkmaar. Henk liep naar buiten en ik bleef op Adolff passen. Na twee minuten kwam Henk terug met de mededeling dat bureau Alkmaar de zaak had overgedragen aan het hoofdbureau in Amsterdam en dat daar het bewijsmateriaal naar toe moest. Adolff hielp behulpzaam mee om alles in de kofferbak te krijgen en zelfs de halve achterbank was gevuld met tassen. Adolff op z’n badslippers ging naast de tassen op de achterbank zitten en Henk sloot zijn portier.“Op naar het hoofdbureau commandant”, zei Henk. "Godver” dacht ik bij mezelf, “wat moeten we nu”? Henk zat onderweg naar Amsterdam helemaal in z’n rol van agent, door met mij een conversatie aan te gaan over het laatste politiebal wat er vorige maand was geweest. Hij had het over adjudant huppeldepup die hij al in geen jaren had gezien, hij was hem uit het oog verloren sinds zijn opleiding op de politieschool. Wat een slappe ouwe hoer, dacht ik zo bij mezelf, ondertussen een manier te bedenken om Adolff uit de wagen te kunnen krijgen zonder dat er getuigen bij waren.

In de Westhaven wist ik stekkies zat, maar nu was het op klaarlichte dag. Op de ringweg van Amsterdam besloot ik maar om bij mij in de buurt wat te vinden en nam afslag Zeeburg, alwaar ik de Merwededijk afreed welke doodlopend was en er alleen op het eind een schietclub gevestigd was. Ik zag Adolff in mijn spiegeltje een verbaasde kop trekken toen ik aan het einde van de weg kwam en er alleen het oude gebouwtje van de schietclub langs de weg stond. “Ist dass der haubtburo, informeerde Adolff. “ja ja”,zei Henk rustig. Draait u de wagen alvast commandant, dan laat ik mijnheer even uit. Henk stapte uit en liet ook Adolff uitstappen. Ik draaide de wagen en kon nog net zien hoe Henk Adolff een paar stompen voor z’n kop gaf en toen deze op de grond lag, z’n been 360 graden in de rondte probeerde te draaien. Ik reed naar achteren en liet Henk instappen. Henk riep de mof toe onder het instappen “And never fuck anothers his wife again”! Met een vaartje van tegen de 180 knalde ik de smalle weg af en was binnen 2 minuten bij mij thuis voor de deur. Ik belde aan en Marcee kwam op het balkon kijken. Gooi 2 joggingpakken op, riep ik tegen haar en binnen 10 seconden was dat gebeurd en reden we weer weg. Aangezien onze kleding in Bert z’n wagen lag en deze niet meer achter ons aangereden was, moesten we deze oplossing wel inlassen in ons plan aangezien het nu totaal anders was gelopen dan gepland. Henk verkleedde zich onderweg in de auto al en ik deed het achter in een hoek op het parkeerterrein van het motel in Breukelen. Met de koffers en tassen liepen we het hotel binnen en namen een kamer, alwaar we later op de avond een taxi bestelden om de spullen bij Bert te gaan brengen.
_________________
Old sailors never died

[Willem Visser]

Firma Alrotin 7 ‘Oplevering project Bergen’.

Ik had ondertussen contact opgenomen met de monteur, om hem te vertellen dat hij de auto in Breukelen kon oppikken en of hij de auto ‘schoon’ kon maken om eventuele vingerprints te wissen. Dit werd bevestigd en daarmee was dit stukje geregeld. Na lekker gegeten te hebben bij van der Valk in het restaurant, zagen wij dat de auto al opgehaald was. Wij bestelden een taxi en begaven wij ons op weg naar het kantoor van Bert in Huizen wat op de kop van de haven was gevestigd. Al het personeel was om deze tijd al naar huis en het was dan ook Bert zelf die voor ons de deur met een vette smile op z’n gezicht open deed. De koffers en tassen werden in z’n kantoor neergezet, waarop Bert nieuwsgierig vroeg hoe de show was verlopen. Het bleek dat Bert een beetje poep in z’n broek had gekregen toen bleek dat het hele plan werd veranderd doordat Adolf bij ons in de auto was gestapt. Bert is met een rotgang weggereden, aangezien hij er rekening mee had gehouden dat de afloop wel eens heel anders zou kunnen uitpakken dan normaal het geval zou zijn. Bert wou geen getuige of medeplichtige zijn van ‘vrijheidsberoving of ontvoering, zware mishandeling, poging tot doodslag etc’. Na ons verhaal te hebben gedaan over de gehele gebeurtenis werd besloten om naar het theehuis-cafe van ‘Jan Sint’ te gaan wat ergens midden in de bossen ligt in de omgeving van Huizen en Blaricum. In deze tent kwam Bert altijd met al zijn directeuren van de diverse afdelingen die zijn bedrijf rijk was Bij onze binnenkomst zaten aan diverse tafels de opgedirkte hoge pieten met een goed glas wijn en een vette sigaar de gebeurtenissen van hun werkzaamheden de afgelopen week met elkaar te bespreken. Henk en ik hadden op Bert z’n kantoor de joggingpakken alweer omgeruild voor onze dagelijkse kloffie. Henk liep weer eens in een van z’n gedurfde outfits met bijpassende bril. Bij onze binnenkomst waarbij Bert voorop liep, werd het opvallend stil in die tent en keken al die hoge pieten naar Bert, als een hond naar z’n baas kijkt. Een rondje van mij” riep Bert, ondertussen aan de bel trekkend. De hoge omes juichten Bert toe en de spanning bij die hoge jongens was gebroken. Later in de tijd zou ik begrijpen hoe die lui in elkaar zaten, als Bert een rotbui had hield iedereen z’n treiter, maar als Bert een keer lachte, dan was iedereen vrolijk.

Bert stelde ons voor aan zijn ‘marionetten personeel’ als zijn vrienden. En een ieder gaf ons een hartelijke hand, want ze dachten, ‘vrienden van Bert is natuurlijk goed en rijk volk’. Er werd aan ons gevraagd in welke branche wij zaten, waarop Henk zei dat hij in de horeca verbouwing zat en op mij wijzend, lachend vertelde dat ik in de kledingbranche zat. Ik leverde kleding aan de overheid, zoals bv. aan de politie. Bert was zichtbaar opgelucht dat de buit binnen was en riep tegen de eigenaar dat alles wat genuttigd werd voor zijn rekening was. Bert stond waarschijnlijk niet zo goedgeefs bekend want de directeurtjes gaven mekaar een verbaasde blik. Alie en Karin kwamen ook binnen en namen deel aan het feestgedruis, waarvan maar een paar mensen wisten waarom dit feestje door Bert ineens werd gegeven. Alie kwam mij hoogst persoonlijk zelf bedanken met een kus op m’n wang, wat door de rest van de aanwezigen werd gezien als dat ik een zeer goede bekende van de familie moest zijn. Ik heb die avond ook heel wat moeten liegen en slap ouwehoeren om me er maar uit te kunnen blijven staffelen. Vooral de opmerking van Henk over mijn vermeende kledingbranche praktijken moest ik maar zien te omzeilen. Na een hele gezellige avond te hebben gehad, nam ik afscheid van het zooitje en belde een taxi om naar huis te gaan, waar natuurlijk toch wel een ongeruste Marcee zou zitten wachten op haar politieagent. Bert nam mij even apart in het prive gedeelte van deze tent en vroeg mij wat de ’schade’ bedroeg voor de geleverde diensten. Ik vertelde hem dat ik dit als vriendendienst voor Henk had gedaan en geen beloning hoefde. Bert stond stomverbaasd te kijken en zei mij, dat als ik hem ooit in mijn leven nodig zou hebben, hij er voor mij zou zijn. “Oke Bert, als het ooit zo ver komt, hoop ik dat je je woorden waar maakt”, zei ik hem, waarop hij het aloude zweer gebaar maakte.

Ik groette hem en stapte in m’n taxi. Onderweg was ik in gedachten over het gebeuren van deze dag en moest wel om mezelf lachen. Wat kon het leven verdomme weer eens raar lopen voor die klere Spijker, bedacht ik mezelf! Nu zat ik weer in de ‘hogere kringen’, wie had dat nou weer een tijdje geleden kunnen bedenken? Wat zou er nog meer op mijn pad komen en zou dit zaakje met Adolff wel allemaal goed aflopen? Ik had er in ieder geval voor gezorgd dat alle door mij geleverde spullen (auto, uniformen en papieren) niet direkt met mij in verband konden worden gebracht en ik hoopte maar dat Bert of Alie geen stommiteiten zouden uithalen. Er was een ding wat mij dwars zat van het hele gebeuren, dat was de opmerking die Henk tegen Adolff had gemaakt tijdens het instappen, “and never fuck anothers wife again”. Dit zou voor Adolff een aanwijzing kunnen zijn uit welke hoek dit voorval zou kunnen komen. Thuis aangekomen begroete Marcee mij op een manier die ik niet zo van haar gewend was. Ze omhelsde me innig en met de tranen in d’r ogen zei ze dat ik ook wel een beetje gek was om vermomd als agent bij haar aan te bellen, met de mededeling dat ze 2 joggingpakken moest opgooien. Ik zei haar dat ze het goed had gedaan en dat ze deze gebeurtenis moest vergeten. Dat vond ze oke en heeft mij ook nooit in de tussentijd ook maar 1 ding hierover gevraagd, totdat ze het zelf een keer in de zaterdag krant op de voorpagina kon lezen. Marcee was wel wat gewend uit haar vorige leventje, waarin haar ex-man als een zware jongen bekend stond en aan Marcee had geleerd dat spreken zilver is maar zwijgen goud. De volgende maandag zijn we gewoon weer aan de gewoonlijke werkzaamheden gegaan, maar ik merkte aan Judith haar gezicht dat ze vermoedde dat Henk en ik wat uitgevreten hadden. Dit kwam zeker omdat wij de afgelopen vrijdag ons helemaal niet op kantoor hadden laten zien en Roy.S. waarschijnlijk een opmerking had gemaakt over het beloofde verhaal wat ik hem die avond zou vertellen. De komende weken was onze verbouwing’s agenda goed gevuld en zouden we lange dagen moeten maken om alle beloofde afspraken na te kunnen komen. Op 1 of andere manier voelde ik dat onze klucht in Bergen wel eens op een hele stomme manier tot een ontknoping kon komen.
_________________
Old sailors never died

[Willem Visser]

Pahkon/Noord-Oost Thailand -17 December 2006

After Sailng next day - Inleiding 2e EPISODE

Na meer dan een jaar gestopt te zijn met deze story, schrijf ik nu het vervolg hiervan op mijn gemak tijdens een vakantie in Thailand. De reden van deze onderbreking had ik al eerder eens ergens uitgelegd, maar het kwam er in het kort op neer dat ik meermaals mijn eigen verhaal had terug gelezen en de hele mikmak onbewust weer mee maakte. Wat ik beschreven had waren eigenlijk alleen maar de hoofdgebeurtenissen, maar een ieder zal begrijpen dat er nog veel meer dingen speelden in die tijd, maar waren te veel om die in een keer op papier te zetten. De episode ging vooral over de tijd dat ik met Marga was en beschouw deze tijd als de moeilijkste tijd van mijn leven waar ik menige opsodemieter heb gehad, die voor de rest van mijn leven altijd onbewust in mijn kop zal blijven zitten. Na het terug lezen zat ik bijna weer net zo psychisch in de shit als toen der tijd en besloot op dat moment dat het beter was om voorlopig te stoppen met schrijven over die tijd. Ook het feit dat er in het laatste stuk van mijn eerder schrijven (Firma Alrotin), mensen in voort kwamen die liever niet zullen hebben gehad dat ik dit op papier zou zetten, hebben die overweging gesterkt. Het is een ieder wel duidelijk dat in de aankomende episodes in het verhaal, ik meer met ‘stoute jongens’ zal gaan omgaan, waar van er de laatste tijd een heleboel een onnatuurlijke dood zijn gestorven. Ik speelde in die situatie’s absoluut geen hoofdrol, maar heb een heleboel vanaf de zijlijn mee kunnen maken. Veel mensen die de eerste episode van AFTER SAILING/THE NEXT DAY hebben gelezen hebben hun reactie’s bij mij kenbaar gemaakt. De meeste waren zeer positief en er werd zelfs geopperd om er een boek van te gaan maken of zelfs om de boel te laten verfilmen. Ook waren er reacties van mijn ex-familie van Marga haar kant, welke mij verweten dat ik een paar leugens tussen door op papier had gezet. Het betrof hier in hoofdzaak het gebeuren waarin ik beschrijf dat Marga geld van haar moeder had gehad om onze baby te laten aborteren bij dokter Wong in de Oosterparkstraat. Een nicht van Marga was furieus toen die dit gelezen had en vroeg opheldering over deze leugen. Later heeft zij op mijn verzoek navraag gedaan bij Marga en deze vertelde na 25 jaar de waarheid!

Het is ook absoluut niet mijn bedoeling om mensen te kwetsen of er kwaad over te spreken, maar ik vertel alleen maar hoe IK mijn leven heb ervaren. Hoofdreden dat ik dit verhaal schrijf, is eigenlijk het feit dat mijn zoons Ronald en (Kevin in het bijzonder), begrijpen hoe ik tot sommige beslissingen ben gekomen in het leven. Als ik later ooit mijn ogen voorgoed sluit, hoeven deze boys niet het slap geouwehoer van anderen aan te horen HOE de dingen in elkaar hebben gezeten. Denk daarom niet dat ik mijzelf als een lief en braaf jongetje beschouw.........dat in het geheel niet!! Ik heb mijn hele leven genoeg gezopen, gehoerd en gesnoerd, maar ben wel altijd een oprecht persoon geweest, die zijn naasten nooit iets te kort heeft gedaan. Voor een ieder altijd klaar staan en in moeilijke tijden helpen, ja daar stond ik wel bekend om. Op dit ogenblik is dat denk ik voor 90% verminderd, aangezien mijn, ’vrienden’ waar ik altijd voor klaar stond mij beschaamd hebben toen IK hun echt een keer nodig had! Ik knap normaliter altijd mijn eigen zaakjes op, maar stond toen letterlijk en figuurlijk met de rug tegen de muur. Helemaal niemand was er voor mij in die tijd en van de smoezen die verzonnen werden kan ik nu ook wel een apart boek van schrijven.............bah! Toch kom ik op onverklaarbare wijze altijd wel weer terug in de maatschappij en dank God op mijn blote knieën dat ik het weer eens in m’n eentje heb gered.

Op dat moment kwamen ook weer de uitvreters om de hoek kijken en willen wel graag mee doen met Ron zijn nieuwe idee. Snel kunnen denken en handelen is een aangeboren iets, waar ik pas op latere leeftijd achter kwam. Ik ben blij dat mijn oudste zoon Ronald de verhalen kan beamen die ik wel eens schrijf in mijn topic VANDAAG DE DAG, waar in ik de dagelijkse gang van zaken wel eens op papier zet. Deze jongen heb ik vorig jaar meegenomen naar Thailand waar ik hem de ‘lege gaten’ van mijn verhaal verteld heb. Onderweg met de auto, heb ik hem dingen verteld waar zelfs die grote gozer de tranen in zijn ogen niet kon bedwingen. Als ik later deze gehele story heb uitgeschreven, zal deze in feite naadloos moeten aansluiten op VANDAAG DE DAG en dus mijn verhaal compleet beschreven staat. Het idee dat wel eens geopperd wordt om met mijn verhaal langs een uitgever te gaan, zit wel in m’n achterhoofd, maar is geenszins de reden van dit schrijven! Zou trouwens wel leuk zijn, voor een jongen die op school steevast een 5 of minder voor dictee /taal op zijn schoolrapport had en waar van de meester altijd zei dat ik het wel nooit zal kunnen leren.........mooi hè? Nou dat was wel zo'n beetje de inleiding van het tweede gedeelte van AFTER SAILING/THE NEXT DAY episode 2. Ik wens u veel leesplezier en anders een welgemeend excuus voor de in beslag genomen tijd.
_________________
Old sailors never died

[Willem Visser]

Firma Alrotin DE ONTHULLING...............................(1) ©

Op de een of andere manier zit er bij mij een ingebouwd alarm in het lijf, wat mij waarschuwt bij onraad. ls iets niet lekker in de haak zit sta ik ‘s morgens op met een vreemd gevoel in m’n kop. Enige aanleiding is daar nooit zo maar voor te vinden, maar uit ervaring weet ik gewoon dat dit zintuig altijd gelijk heeft! Ook zo was het na een week of zes na het voorval met Adolfje. Ik wist gewoon dat de politie ons op het spoor was en maakte dit ook kenbaar aan Henk. Henk wuifde dit van de baan en zei dat we anders al lang opgepakt waren. Het was hartje zomer die tijd en ik besloot mij maar bij Henk’s oordeel neer te leggen en het werk weer op te pakken zoals het was en de bijhorende gezelligheid. Na het werk was onze stamkroeg ‘Heuvel’ altijd een welkome afwisseling. Alle soorten mensen kwamen hier over de grond, zowel van de bovenwereld als de onderwereld. Dat dit zeer goed samen gaat, zal u onlangs wel gemerkt hebben toen bekend werd dat grote ontroerend goed magnaten gearresteerd of vermoord zijn, aangezien deze lui werden gebruikt als een grote wasmachine, waar drugsgeld werd ingezet om panden aan te kopen en later weer te verkopen. Vriend Endstra is daar maar een school voorbeeld van, maar is voor een ieder wel bekend. Deze man was in die tijd trouwens ook een graag geziene gast in de ‘Heuvel’. De kreet, “SNEUVEL BIJ HEUVEL” was ook geen loze kreet aangezien de meeste lui met een stuk in de reet de deur uitgingen. De dag dat ik met het rare voorgevoel was opgestaan, werd dan ook afgesloten met een stevige borrel bij die kroeg. Samen met Henk en Judith sloten we het kantoor af en wandelden naar de kroeg, die gezeteld was (is) op de hoek van de Spiegelgracht en de Prinsengracht. Een steenworp afstand van ons kantoor op de Leidsekruisstraat.

Onderweg was ik met Judith in gesprek over haar verkering met haar dubieuze vriendje Remi. Ik voelde al tijden aan dat deze mooie blondine uit het Brabantse Dongen, niet zo erg meer genoot van het leven sinds ze deze knaap had leren kennen. Haar altijd stralende glimlach was al een tijdje verruild voor een treurig en bedenkelijk gezicht. Ik had al meerdere malen aan haar gevraagd of ik haar ergens mee kon helpen, maar dat werd meteen naar de prullenbak verwezen, aangezien zij wel op haar zelf kon passen. Eenmaal in de stampvolle kroeg te zijn aangekomen, namen we aan het door Henk gereserveerde tafeltje plaats. Henk was een graag geziene klant, aangezien deze kroeg ook altijd op onze calamiteiten service kon rekenen, die 24 uur per dag, 7 dagen in de week gold. Het was op dat moment beren gezellig en een ieder was met elkaar aan het praten. Een stelletje aan de bar hield ons nauwlettend in de gaten en dat gaf mij weer hetzelfde gevoel als waar ik die ochtend was opgestaan. Ik maakte Henk hier op attent, maar vroeg mij of ik soms aan achtervolging waanzin leed. Het zou wel aan mij liggen bedacht ik mij en ging verder met het gezellig de dag af te sluiten. Toen ik later naar het toilet ging, werd ik aangesproken door de vrouwelijke helft van het stelletje aan de bar. Een mooi vrouwtje van in de dertig, verzorgd uiterlijk en een leuke kop. Met een accentloos Nederlands vroeg zei mij of we soms wat te vieren hadden, omdat we het zo gezellig met onze ploeg hadden. Ik vertelde haar dat we dit bijna elke werkdag deden om zo het teamverband nog meer op peil te houden. Zij stelde zich voor als Anita en haar mannelijke collega Frans. Frans was een aardige vent en vertelde dat zij in het verzekering wezen zaten, een heel iets anders dan wij deden.

Na aan mij gevraagd te hebben in welke branche wij zaten, antwoordde ik met het verhaal over Alrotin, waar ik de sloper was en een stukje mede eigenaar van de firma was. Hoogst geïnteresseerd stelden zij allerlei onschuldige vragen, waar in ik mij met mijn antwoorden toch wel een beetje op de vlakte hield. Na een biertje heen en weer te hebben gegeven, nam ik afscheid en ging weer naast Henk aan tafel zitten. Henk had uit de verte mijn gesprek gade geslagen en vroeg mij waar ik over gesproken had. Ik vertelde het verzekering verhaal en Henk zei......”zie je nou wel Ron, niks aan de hand”! Maar toch had ik mijn twijfels over dit hele gebeuren en zou weldra weten dat dit voorgevoel weer eens juist zou wezen. Ik heb die avond een taxi genomen en heb toch wel meermalen achterom gekeken om te zien of er zich vreemde situaties voor deden, zoals een plakkertje. In dit soort situaties laat ik mij steevast bij het Muiderpoort station afzetten, waar ik dan lopend de onderdoorgang neem en deze niet toegankelijk voor auto’s is. Via een paar andere straatjes arriveerde ik thuis, waar Marce haar opwachting maakte en aan mijn kop wel zag dat er iets mis was. Ik vertelde haar niks, maar vroeg wel om de boel thuis een beetje in de gaten te houden, zoals telefoontjes die opgehangen werden. Ook vroeg ik haar om bepaalde dingen niet meer telefonisch te bespreken. De volgende morgen toen ik weg ging, vertelde ik haar dat het beter was als zij een tijdje naar haar eigen huis zou gaan en even geen contact meer met mij zocht. Marce was een vrouw van weinig woorden en wist dat ik dit soort dingen nooit zonder enige aanleiding zou zeggen. Als ik ooit iemand in mijn leven heb ontmoet die het spreekwoord ‘Spreken is zilver....maar zwijgen is goud’ zijn eer aan heeft gedaan, dan was het wel deze vrouw. Daar kon je zo gezegd een moord mee plegen!
_________________
Old sailors never died

[Willem Visser]

Firma Alrotin...................DE ONTHULLING (2)©

Over opdrachten inde horeca verbouwing hadden wij geen klagen, aangezien het wel leek of elke dans en eetgelegenheid toe was aan een facelift die paste bij deze tijd. Niemand vroeg om een korting op de aanneemsom als men maar direct geholpen zou kunnen worden. Veel geld, ja heel veel geld ging hier in om en de kassa draaide overuren maar ook het personeel. Een extra ploeg stukadoors en timmerlieden werden uit het zuiden des land ingehuurd, aangezien wij wel een beetje klaar waren met werklui uit de Randstad. Met die lui had je altijd gezeik en een grote bek. Mensen uit het zuiden zijn nog blij dat er een zeer goede boterham viel te verdienen en namen de reisuren graag voor lief. Ik maakte in die tijd gemiddeld 18 uur per dag, inclusief het nuttigen van de diverse consumpties. Na een paar dagen sinds het voorval met het stelletje uit café Heuvel, belde Bert naar Henk op zaak. Hij was door de hoofdcommissaris van de politie in Huizen gebeld en werd verzocht om een dezer dagen langs het bureau te komen. Bert was (is) een zeer vooraanstaand persoon in deze gemeenschap en ging zelfs met de burgermeester vaak een balletje slaan op de golfclub. Een angstige Bert vroeg Henk of ze er soms lucht van zouden hebben of zou het soms te maken hebben dat hij ‘s nachts door een rood licht was gereden? Henk schatte de situatie vlug in en zei tegen Bert dat hij naar onze vaste afspreek plaats (Victoria Hotel) moest komen en geen dingen meer door de telefoon moest roepen. Eindelijk zag ik bij Henk ook een stukje onzekerheid in z’n grijns, toen hij mij vertelde van het telefoontje van Bert. “Die schijtert komt binnen een half uurtje hier naar Amsterdam toe en dan zullen we het wel precies horen wat er aan de hand is”, opperde Henk. Stipt op tijd was Bert op de afgesproken plaats aanwezig en aan z’n rode kop kon ik wel zien dat hij in zak en as zat.

Het was natuurlijk wel het feit dat deze man in kwetsbare positie zat, aangezien het 1 van de notabelen van de gemeenschap van Huizen en omstreken was! Misschien zelfs wel de meest vooraanstaande persoon!! Een ietwat over z’n toeren herhaalde hij hetzelfde als hij Henk al telefonisch had verteld. Als het niet de verkeersovertreding zou zijn geweest, dan moest het wel met het voorval in Bergen te maken hebben, concludeerde hij. Ik vertelde dat er bij ons geen fouten zijn gemaakt in het hele gebeuren en verzweeg het voorval met Henk, die geroepen had tegen Adolf, “Never fuck anothers wife again”!! Ik vroeg aan Bert of hij soms de laatste tijd een echo in zijn autotelefoon hoorde? In die tijd (1990) hadden nog weinig mensen een autotelefoon, alleen de rijkeren of zakenlui. Op mijn vraag antwoordde Bert positief en vroeg met een verbaasde blik hoe ik dat wist? Bij mij was het verhaal zo klaar als een klontje, de zaak was gewoon stuk en het blauwe korps wachtte gewoon op het juiste moment om in te grijpen. Hoofdzaak was gewoon om de hele club te pakken te krijgen in 1 keer, zo werkt dat nu eenmaal bij die lui. “Heb je met Alie ook over de telefoon gesproken over het gebeurde Bert”, vroeg ik door aan Bert? Met rode oortjes gaf hij het beschamend toe en wist meteen welke kant ik op wilde met mijn veronderstellingen! “Jij bent het lek Bert en we zullen allemaal wel snel opgerold worden, het is alleen een kwestie van tijd”. Henk vond dat ik op dat moment te veel op de zaken vooruit liep en zei dat het wel eens los kon lopen, aangezien het ‘toch maar een grap was’. We zijn in ieder geval die middag bij ons thuis en op kantoor een grote schoonmaak gaan houden, want ik had op dat moment dingen in huis die onze wetgever niet zo zeer op prijs zou stellen als die gevonden zouden worden door de platte petten.

Een dag of twee later was er nog steeds niets gebeurd en Bert zou die middag naar het bureau in Huizen gaan en dan zouden we wel vernemen wat er aan de hand was. Die ochtend stond ik zoals gewoonlijk om half 5 op om mij te gaan douchen. Onder de douche hoorde ik wel een zoemend geluid, maar dacht dat 1 van de Turkse buren een stofzuigkolder had. Niets was minder waar bleek later. Op dat moment was de sleutelmaker van het arrestatieteam bezig om de anti-inbraakstrip met een schroefmachine aan het losdraaien. Ik liep net achter de deur langs de douche uit en op dat zelfde ogenblik werd met de stormram de deur open gebeukt, die ik precies voor m’n kop kreeg. Een man of zes met bivakmuts getooide leden van het arrestatieteam stormden met getrokken pistool naar binnen en in 10 seconden lag ik geboeid op de grond. Zijn er wapens in huis schreeuwde de gozer die met z’n knieën in mijn nek zat. Ik ontkende het, maar toch werd het gehele huis minutieus uitgekamd op eventuele sporen van wapentuig, zelfs de hond werd ingezet. Tijdens de overmeestering had ik niet in de gaten gehad dat er een rechercheur was binnen gekomen achter het arrestatieteam aan. Deze man vertelde mij dat ik werd aangehouden in verband met verdenking van vrijheidsberoving en zwaar lichamelijk geweld c.q. poging tot doodslag. Ik was blij dat ik Marce twee dagen van te voren al naar haar eigen huis had gestuurd, zo dat die meid niet die ellende ook voor haar niks hoefde mee te maken. Ik kreeg een zak over m’n kop getrokken en werd vanaf twee hoog hardhandig de trap af geholpen en naar het hoofdbureau in Alkmaar getransporteerd. Eenmaal daar aangekomen werd mij gesommeerd om in de cel niet achterom te kijken als de zak van mijn kop werd gehaald en de boeien werden los gemaakt. Wat dachten die lui wel .....dat ik Superman was, die wel even zou ontvluchten? In deze situatie’s kan ik mij altijd wel vlug schikken en weet ook wanneer het spel uit is. Dat zijn nu eenmaal de spelregels van het spel, of zoals we dat wel meer zeggen: IT’S ALL IN THE GAME.........! Na een paar uurtjes in de cel te hebben door gebracht werd mij een paar droge broodjes met een bak koffie gebracht. Na op m’n gemak te hebben gegeten, ben ik nog maar even op de betonnen brits gaan leggen, om af te wachten wat komen zou. Ik vroeg mij af hoe het Henk en Bert zou zijn vergaan en dutte lekker nog een tijdje in. Later op de dag zou mij nog een grote verrassing te wachten staan, die ik eigenlijk wel van te voren had geweten!
_________________
Old sailors never died

[Willem Visser]

Firma Alrotin................De onthulling (3)

Na een tijdje mijn ogen gesloten te hebben gehad, werd ik gewekt op een nog al rumoerige wijze door twee bewakers, waar van 1 mij er een schop tegen mijn poten gaf, met de woorden, “Het is hier geen hotel, slapen kan je hier nog lang genoeg, maar alleen wanneer het je door ons gezegd wordt”. Ik had al weer in de gaten dat het hier om mensen ging, die waarschijnlijk thuis niks te vertellen hadden en zich op hun werk in een machtspositie voelden en daar graag gebruik van maakten om hun frustraties af te reageren op mensen die op dat ogenblik niet in de gelegenheid waren om wat terug te doen. Ik was dat soort lui wel gewend en besloot om normaal op hun wensen in te gaan, aangezien zij later ook konden beslissen wanneer en hoe lang je gelucht kon worden en dat was wel belangrijk als je een fervent roker bent! Ik werd meegenomen naar de eerste verdieping alwaar twee bekende gezichten hun opwachting maakten in het verhoorhok. Anita en Frans, de collega’s van de verzekeringen die ik een week terug ontmoet had in café Heuvel, bestudeerden mijn gezicht toen ik binnen liep. Geen enkele verbazing zal op dat moment op mijn gezicht aanwezig zijn geweest, aangezien ik voorheen al overtuigd was geweest van hun eigenlijke functie. Als rechercheur huppeldepup stelden zij zich voor en bleek dat hun gegeven voornamen niet gefingeerd waren. Ze vertelden mij op welke gronden ik was aangehouden en waarom het arrestatieteam hierbij aanwezig was geweest. Ik was eerder in de jaren al twee keer met wapens betrapt en op zo’n moment krijg je dan een kruisje achter je naam, welke er waarschijnlijk altijd zal blijven staan en bij een arrestatie altijd de hulp van het arrestatieteam zal worden ingeroepen. Dan krijg je van zelf wel de twijfelachtige status van vuurwapen gevaarlijk, welke deze aparte behandeling met zich mee brengt. Dat dit ook echt je hele verdere leven zo zal zijn, bleek een jaar of 4 geleden nog toen ik weer eens visite van deze lui kreeg (1 april 2002) toen Jeab eigenlijk voor de eerste keer in Nederland was en ik weer eens wat had uitgevreten wat niet door de beugel kon, maar hier eigenlijk niets aan kon doen, maar hier over later in deze story.

Ik zei dat ze mij gewoon Ron konden noemen en dat ik hen ook bij de voornaam aan kon spreken. De vraag van Frans aan mij, of ik begreep dat ik werd verdacht van een ernstig geweldsdelict met ver strekkende gevolgen voor het slachtoffer, beantwoordde ik met de opmerking dat ik niet wist waar over hij het had en misschien wel in de war was met een ander. Frans zei dat zij alles al wisten en dat mijn vrienden Henk en Bert, als mede Ali ook gearresteerd waren en nu ook in voorlopige hechtenis zaten. Bert was ‘s morgens aangehouden toen hij het hek van zijn landgoed uit wilde rijden. Er was gewacht tot dat de kinderen door de chauffeur naar hun school waren gebracht. Ali was thuis aangehouden en verzocht om mee te gaan naar het bureau in Hilversum. Dat deze arrestaties op zeer discrete wijze zijn verlopen, kunt u natuurlijk wel begrijpen. Zelfs Bert werd in zijn eigen auto gereden door een agent. Doet me denken aan het lied van Willy Alberti, ‘Jongens kom kijken, de wagen staat voor’. “Nou Frans, als je alles al weet, hoef ik jou niet verder te spreken”, zei ik met m’n brutale koppie. Wij zouden van jou graag de toedracht willen weten vulde Anita aan en zouden dan graag jou bekentenis op papier willen zetten. Ik vertelde dat ik geen idée had waar ze het over hadden en zei dat hun kostbare tijd misschien beter elders kon worden gebruikt. “Zo begint het altijd Ron en is voor ons dagelijkse kost”, vertelde Anita,en vervolgde dat het geen enkele zin had om er het zwijgen toe te doen, aangezien Bert op dat moment zat te, zingen” als een vogeltje op het bureau Hilversum. Met een verder stilzwijgen van mijn zijde, werd besloten door het team dat ik weer terug kon naar mijn cel en mocht mij onverhoopt toch nog wat te binnen schieten zou ik dat tegen de bewakers kunnen zeggen en zouden zij naar het bureau komen om mijn verhaal als nog te kunnen aanhoren.

Zo ging het die dag drie keer en bij het laatste verhoor die dag werd mij een getekende verklaring voor gelegd die ondertekend was door Bert en Alie. Aandachtig las ik wat er allemaal op de papieren stond beschreven en kwam er al snel achter dat Bert een open boekhouding had gegeven over het gebeurde. Frans zei dat Bert het er zeer moeilijk mee had dat hij nu in een cel zat en nog nooit in zijn leven ooit met de politie te maken had gehad. Ook dit keer deed ik er het zwijgen toe en vroeg of mijn advocaat John Engelsma al op de hoogte was gebracht over mijn aanhouding. Ik zei verder geen mededelingen te willen doen voordat ik met hem enige ruggenspraak gehad zou hebben. Die avond werd ik nog in verzekerde bewaring gesteld door de officier van Justitie te Alkmaar. Een Chinese maaltijd completeerde de dag en een bak koffie met twee sigaretten op de luchtplaats deed wonderen. Ik voelde mij echt op m’n gemak en zou wel zien wat de volgende dag brengen zou. Is toch wel lekker als je wat gedaan hebt en geen verantwoording tegen je baas moet hebben over het feit dat je bij de politie vast zit. De directeur van Alrotin zat per slot van rekening ook op kosten van de staat in zijn cel, haha. Ik vroeg mij af hoe het met Henk zou gaan en of hij zich met zijn altijd trendy kleding wel thuis voelde in zo’n grijze cel. Ik denk dat hij al lang tegen de bewakers zou hebben gezegd dat hij die cellen wel voor een zacht prijsje van een ander kleurtje kon voorzien. Henk was ook een grapjas en ik wist zeker dat hij ook z’n kop zou houden tot het bittere einde. Onze afspraak was dan ook zo in elkaar gezet dat als ik van hem een verklaring onder ogen zou krijgen, de boel pas opgegeven moest worden en anders zou het allemaal maar bluf wezen van de zijde van de kit.
_________________
Old sailors never died