50plusser/ouderenforum doorstart

[Klaas]

De laatste tijd probeer ik af en toe mijn zo'n beetje vroegste herinneringen op te sporen en zopas kwam het dood-gaan in mij op, dat ik daar voor het eerst van hoorde. Het was vóór mijn vijfde levensjaar want we woonden nog in het huis waar ik tot 4 1/2 jaar woonde.
"Dan is iemand er niet meer". Dat waren de woorden die beklijfden toen mijn vader en moeder met mij spraken over wat er gebeurt als iemand dood gaat, wat dood gaan eigenlijk is, zoals ik wel gevraagd zal hebben.

Kort daarna kwam ik thuis van de kleuterschool, een weg die ik alleen aflegde maar die niet gevaarlijk en ook niet lang was, en bleek er niemand thuis te zijn. Waar was mijn moeder? Zij was er niet. Ik verbond dat onmiddellijk aan wat mijn ouders mij de vorige dag verteld hadden over dood gaan. Dan ben je er niet meer. Wat te doen? Ik moest zo gauw mogelijk naar oma vond ik, om deze te vertellen dat mijn moeder dood was.
Naar mijn oma was wèl een eind, ik holde en ik holde (die herinnering is er ook nog) en kwam volkomen buiten adem bij oma aan
Daar zat mijn moeder toevallig koffie te drinken en ik was opgelucht maar ook heel kwaad als ik me dat goed herinner.

Later zo rond mijn 7e realiseerde ik mij ook zelf dood te gaan. Ik wist dat allang al natuurlijk, maar dat 'realiseren', dat besef brak toen pas door. Ik weet nog goed dat dat me panisch maakte de eerste jaren wanneer ik aan mijn dood gaan of dood zijn dacht, het ophouden van alle bewustzijn, het volkomen weg zijn van je ik, je zelf, heel je gedachtenwereld, alle indrukken, alles in één keer weg, voorgoed zonder dat er iets overbleef.....

Nu ben ik dat inmiddels volledig kwijt, zelfs die paniek een beetje oproepen lukt me niet. Maar toen in die jaren was het iets onbevattelijks en onverdraaglijks de gedachte aan dood te moeten gaan een keer.

(ps uiteraard blijft een biologische angst voor de dood altijd bestaan, ook al voel ik die niet en kan ik me die zelfs niet voorstellen, maar wanneer ik bv bovenaan een heel hoge ladder zou staan die wat begint te wiebelen dan steekt dié doodsangst zeker de kop op)


Wie wil hier ook iets over kwijt, ik ben heel benieuwd hoe anderen dit hebben ervaren, dat eerste weten dat mensen doodgaan, en dat misschien ook latere besef dat jijzelf ook voorbijgaat.
Misschien geloof je in een hiernamaals en dat je dus helemaal niet voorbijgaat maar op een andere wijze voortleeft, dat kan ook.
Dit is een serieus bedoeld topic, niets is gek of dom, kinderlijk of wat dan ook, alle voorstellingen/denkbeelden, gevoelens zijn allemaal even waar.

[Virgo]

Ik heb eigenlijk uit mijn kindertijd bijna geen herinneringen aan doodgaan. Een opa stierf toen ik 5 jaar oud was. Ik denk dat mijn ouders een kind van die leeftijd te jong vonden om een opgebaarde te zien en om de begrafenis bij te wonen. Daar was ik in elk geval niet bij. In de eerste of tweede klas (6-7 jaar) stierf een klasgenootje. Ik weet zijn achternaam nog, maar herinner me niets van een gesprek in de klas of van een dienst in de kerk.
Na mijn tiende stierven de ouders van mijn moeder en en zag ik hen ook opgebaard in hun bed thuis. De begrafenismis en de teraardebestelling op het kerkhof maakten diepe indruk, vooral vanwege de emoties van sommige volwassenen. De gezangen van de latijnse uitvaartdienst verklankten de gevoelens van droefheid treffend. Van die muziek ben ik gaan houden. Het halve dorp had gehoor gegeven aan de oproep de plechtige lijkdienst bij te wonen.
Er was in de jaren vijftig bij de afscheidsrituelen weinig aandacht voor het individu. In de misteksten moest je zelf op de stippeltjes in gedachten de naam van de overledene invullen. De tegenwoordige termen als dankdienst voor het leven moesten nog uitgevonden worden. Zelf prefereer ik een afscheidsbijeenkomst die het midden houdt tussen de nogal onpersoonlijke kerkelijke samenkomst van vroeger en de in mijn ogen soms bijna té persoonlijke vieringen van tegenwoordig.
Het mysterie van de dood heeft me mijn levenlang geïntrigeerd. Voor mij hoeft er niets na de dood te zijn. Mocht dat wel het geval zijn dan is dat een welkome verrassing. IK geef mijn leven een 7,2; dus de tijd in het vagevuur zal wel redelijk beperkt zijn. De hel is door paus Johannes XXIII afgeschaft. Dat is ook mooi meegenomen.
Op aarde is het een komen en gaan van generaties. De twee generaties vóór mij zijn geleidelijkaan uit de tijd gegleden. Nu ben ik langzaam aan de beurt. Wat is er natuurlijker dan de dood?
_________________
Geloven is jezelf een vlot liegen,

[Dagmar57]

Mijn vroegste herinnering aan de dood is de dood van het broertje van een medeleerling die 1 klas hoger zat. Ik weet nog dat de meester zoals je dat toen noemde uit de klas geroepen werd en ons even later kwam vertellen over het overlijden. De ernst waar mee hij het vertelde is me het meest bijgebleven.

Ik heb mijn leven vaker met de dood te maken gehad, zelfmoord van het zusje van mijn vriendinnetje, zelfmoord van een vriendinnetje op tienerleeftijd, zelfmoord van buurjongetje dat zichzelf had opgehangen.
Mijn 1e man is verongelukt en onlangs is mijn zoon overleden.

Mijn kijk op de dood is vrij simpel, ik ben blij dat ik niet eeuwig hoef te leven en dat ik een keer dood ga. Niet dat ik een doodwens heb, ik hoop heel oud te worden, maar dat het ooit eindigd geeft me een gerustgesteld gevoel.
Enige hierbij is dat het vooral de manier hoe je doodgaat is waarbij angst een rol speelt, niet het doodgaan zelf.

Ik geloof dat er wel iets is na dit leven, dat de ziel doorleeft zeg maar, maar aangezien ik vrij nuchter ben van nature, worstel ik hier wel eens mee, omdat het niet te bewijzen valt. Ergens weet ik het zeker dat er leven is na de dood, maar omdat ik het niet bewijzen kan blijft de twijfel knagen.

Wat me vooral onnoemelijk triggert is, hoe de wereld gewoon doordraait als iemand is overleden, het lijkt soms alsof diegene nooit heeft bestaan, zo ben je er en zo ben je er niet meer, heel vreemd verschijnsel vind ik dat.