Kletsforum

[Boukje]

@ Anky

Proficiat met je sprookjesboek die er o zo mooi uitziet .
Ik heb je een pb-tje gestuurd ik vermeld dat hier maar even want misschien krijg jij daar ook geen bericht van , ik in ieder geval niet . Doordat ik vorige week bij mijn berichten keek zag ik dat er een berichtje was .
groetjes Boukje .
_________________
Het prettige van de toekomst is, dat het met één dag tegelijk komt.

[Anky]

Dank je wel Boukje!
Fijn dat je er blij mee bent.
Ik kan helemaal geen pbtje vinden.
Volgens mij werkt dat hier niet zo goed.
_________________
Altijd blijven lachen

[Anky]

Boukje, ik heb je pbtje toch kunnen vinden en antwoord gegeven.
Ik hoop dat jij dat ook kan vinden.
_________________
Altijd blijven lachen

[Anky]

ALI BABA EN DE VEERTIG ROVERS door Anky

Er was een meisje, ze heette Ali, die alles wilde weten en zien. Het was constant “waarom”en “hoe”. Ze hield haar oren en ogen altijd goed open en zo hoorde en zag ze ook dingen die niet voor haar bestemd waren.
Toen ze nog klein was bracht ze een grote harige spin mee naar binnen die ze aan een wriemelend pootje vasthield om aan haar moeder te vragen waarom een spin 8 poten had, 4 was toch ook wel genoeg?
Haar moeder begon te gillen. “Ali BA BA, weg!!!” Ze had namelijk een spinnenfobie, Ali bracht de spin in de tuin waar hij snel in een hoekje kroop om zijn pootje te masseren. Ook ving ze een keer een groene kikker en kuste hem bovenop zijn bolle kop in de hoop dat hij in een prins zou veranderen. Helaas, geen prins, wel een moeder die begon te krijsen.
“Ali BA BA, weg ermee!” Ze had ook al een kikkerfobie. Ali zette de kikker bij de vijver waar hij meteen verontwaardigd indook.
Eens zag Ali een klein molletje verdwaasd met zijn ogen knipperen boven op een molshoop. Ze nam hem mee om te kijken of ze een klein brilletje kon vinden voor hem. Dat had ze in een boek gezien, ze wist dat mollen hele slechte ogen hadden. Maar haar moeder kruiste haar pad en schreeuwde luidkeels.
“Ali BA BA. Vies!!” Jaja ook al een fobie voor mollen! Ali zette het molletje terug op de molshoop waar hij koortsachtig naar beneden groef en zich voornam nooit meer overdag boven de grond te komen.
Sindsdien noemden haar broers haar Ali Baba. Ze was trots op die naam, want als ze groot was werd ze spion en spionnen hebben een geheime naam, dat wist iedereen. Ze stond dikwijls achter de deur te luisteren als haar broers samen aan het praten waren, want die wisten dingen waar ze nog nooit van gehoord had! Zo hoorde ze hen op een keer over het grote oude huis praten. Ze wist wel waar dat was. Aan de rand van het dorp stond een grote vervallen villa, de oprijlaan helemaal begroeid. Er werd gezegd dat het daar spookte, mensen hadden griezelig gekerm gehoord en gerammel van kettingen.
Haar broers waren een keer in het donker gaan luisteren en hadden ook geluiden gehoord terwijl er niemand te zien was. Ze hadden het niet aangedurfd naar binnen te gaan. Ali geloofde niet in spoken en als het wel zo was moest ze dat toch zelf ondervinden.
Op een donkere avond wachtte ze totdat iedereen naar bed was en sloop de achterdeur uit. Ze had een zwarte spijkerbroek aangetrokken en de zwarte parka van haar broer. Daar zaten grote zakken in waar ze van alles in kon stoppen. Gelukkig was het niet zover lopen. Het grote huis was stil en verlaten in het donker. Ze sloop eromheen totdat ze een kelderraampje vond dat niet zo goed sloot. Met een schroevendraaier wrikte ze het een stukje open zodat ze erdoor kon. Gelukkig was ze klein en tenger. Binnen bleef ze doodstil staan luisteren in het aardedonker. Ze hoorde niets en waagde het haar zaklamp aan te doen. Ze stond in een grote kelder met de nodige rommel erin. Opzij stond een grote kist waar ze achter zou kunnen kruipen als het nodig was. Aan het eind zag ze een grote deur van stevig hout met ijzerbeslag. Ernaast een klein paneeltje met een toetsenbord, ze probeerde de deur, die was op slot.
Ineens hoorde ze boven zich gerommel, een akelige kreet en toen voetstappen op een trap. Ze vloog achter de kist met haar capuchon op, deed de zaklamp uit en hield haar adem in. Een donkere schim met een klein lichtstraaltje liep naar de houten deur. Ze hoorde gemompel “sesam open u” , toen ze om het hoekje keek zag ze de schim een code intoetsen op het paneeltje. De deur ging open, hij bleef wachten tot er een heleboel voetstappen naar beneden kwamen. Ali kroop nog verder achter de kist, ze konden haar echt niet zien. Zelfs als er een lichtstaaltje op haar zou vallen zou het alleen maar lijken of er een hoop vodden achter de kist lag.
Ze zag donkere schaduwen voorbij komen, heel veel! Er kwam geen eind aan, het waren er zeker wel 40! Toen de laatste door de deur was ging hij vanzelf dicht. Ali durfde zich niet te verroeren.
Na een uur ongeveer ging de deur weer open en verdween iedereen weer naar boven, behalve één schim die bleef staan tot ze allemaal de trap op waren gegaan. Hij riep ze nog wel iets na met een donkere stem. “Volgende week, zelfde tijd en vergeet niet ALLES mee te nemen!
Ali zag dat hij weer een code intoetste, jammer genoeg kon ze niet zien welke, wel dat er op elk rijtje een nummer ingetoetst werd en op het middelste twee nummers.
Ze wachtte nog een uur voor ze weg durfde te gaan, toen ging ze op een holletje naar huis.
De week erop ging ze na schooltijd de dag voor de bijeenkomst van de bende naar het oude huis. Ze keek goed rond of ze iemand zag, toen glipte ze door het kelderraam naar binnen. Ze poetste het paneeltje goed schoon en smeerde alle toetsen licht in met vaseline. De avond erop zag ze kans bijtijds in de kelder te zijn en ja hoor, hetzelfde ritueel volgde. Maar nu ging ze niet weg toen ze bende verdwenen was. Ze scheen met haar zaklamp op het paneeltje en zag 4 duidelijke vingerafdrukken. Ze hoopte maar dat ze de goede volgorde kon vinden. De derde keer was het al raak, de deur zwaaide open. Ze zag dat aan de andere kant van de deur net zo'n paneeltje zat maar ze durfde er niet op te gokken dat de code hetzelfde was. Ze legde een grote balk tussen de deur zodat hij niet dicht kon vallen en ging de lange gang door die zich voor haar uitstrekte.
Aan het eind was een grote opslagruimte, ze scheen met haar zaklamp in het rond en zag televisies, laptops, schilderijen, een tafel vol met sieraden, edelstenen, kleding, schoenen, zoveel spullen dat ze ervan duizelde. En ze begreep meteen dat ze op een bende inbrekers gestuit was.
Ze ging er als een haas vandoor en vertelde alles tegen haar vader. Die was een belangrijk figuur in het dorp, dus toen hij haar mee nam naar de politie geloofden ze haar meteen.
Later stonden de kranten vol met verhalen hoe een inbrekersbende opgerold was, die het oude spookhuis als opslagplaats gebruikte. Heel veel gestolen spullen kwamen weer terecht bij hun oorspronkelijke eigenaren.
Ali's naam werd niet genoemd, wilde ze ook niet, ze was immers een spion!

Ze ging een politieopleiding volgen toen ze daar oud genoeg voor was, daarna specialiseerde ze zich. Ze leerde bij de opleiding een jongeman kennen die net zo was als zij, een soort van Peter R. de Vries, zeg maar, maar dan anders. Ze openden een detectivebureau die ze ALIBABA noemden.
En zo losten ze samen nog heel veel moeilijke zaken op.


_________________
Altijd blijven lachen