Kletsforum

[Boukje]

@ Anky

Proficiat met je sprookjesboek die er o zo mooi uitziet .
Ik heb je een pb-tje gestuurd ik vermeld dat hier maar even want misschien krijg jij daar ook geen bericht van , ik in ieder geval niet . Doordat ik vorige week bij mijn berichten keek zag ik dat er een berichtje was .
groetjes Boukje .
_________________
Het prettige van de toekomst is, dat het met één dag tegelijk komt.

[Anky]

Dank je wel Boukje!
Fijn dat je er blij mee bent.
Ik kan helemaal geen pbtje vinden.
Volgens mij werkt dat hier niet zo goed.
_________________
Altijd blijven lachen

[Anky]

Boukje, ik heb je pbtje toch kunnen vinden en antwoord gegeven.
Ik hoop dat jij dat ook kan vinden.
_________________
Altijd blijven lachen

[Anky]

ALI BABA EN DE VEERTIG ROVERS door Anky

Er was een meisje, ze heette Ali, die alles wilde weten en zien. Het was constant “waarom”en “hoe”. Ze hield haar oren en ogen altijd goed open en zo hoorde en zag ze ook dingen die niet voor haar bestemd waren.
Toen ze nog klein was bracht ze een grote harige spin mee naar binnen die ze aan een wriemelend pootje vasthield om aan haar moeder te vragen waarom een spin 8 poten had, 4 was toch ook wel genoeg?
Haar moeder begon te gillen. “Ali BA BA, weg!!!” Ze had namelijk een spinnenfobie, Ali bracht de spin in de tuin waar hij snel in een hoekje kroop om zijn pootje te masseren. Ook ving ze een keer een groene kikker en kuste hem bovenop zijn bolle kop in de hoop dat hij in een prins zou veranderen. Helaas, geen prins, wel een moeder die begon te krijsen.
“Ali BA BA, weg ermee!” Ze had ook al een kikkerfobie. Ali zette de kikker bij de vijver waar hij meteen verontwaardigd indook.
Eens zag Ali een klein molletje verdwaasd met zijn ogen knipperen boven op een molshoop. Ze nam hem mee om te kijken of ze een klein brilletje kon vinden voor hem. Dat had ze in een boek gezien, ze wist dat mollen hele slechte ogen hadden. Maar haar moeder kruiste haar pad en schreeuwde luidkeels.
“Ali BA BA. Vies!!” Jaja ook al een fobie voor mollen! Ali zette het molletje terug op de molshoop waar hij koortsachtig naar beneden groef en zich voornam nooit meer overdag boven de grond te komen.
Sindsdien noemden haar broers haar Ali Baba. Ze was trots op die naam, want als ze groot was werd ze spion en spionnen hebben een geheime naam, dat wist iedereen. Ze stond dikwijls achter de deur te luisteren als haar broers samen aan het praten waren, want die wisten dingen waar ze nog nooit van gehoord had! Zo hoorde ze hen op een keer over het grote oude huis praten. Ze wist wel waar dat was. Aan de rand van het dorp stond een grote vervallen villa, de oprijlaan helemaal begroeid. Er werd gezegd dat het daar spookte, mensen hadden griezelig gekerm gehoord en gerammel van kettingen.
Haar broers waren een keer in het donker gaan luisteren en hadden ook geluiden gehoord terwijl er niemand te zien was. Ze hadden het niet aangedurfd naar binnen te gaan. Ali geloofde niet in spoken en als het wel zo was moest ze dat toch zelf ondervinden.
Op een donkere avond wachtte ze totdat iedereen naar bed was en sloop de achterdeur uit. Ze had een zwarte spijkerbroek aangetrokken en de zwarte parka van haar broer. Daar zaten grote zakken in waar ze van alles in kon stoppen. Gelukkig was het niet zover lopen. Het grote huis was stil en verlaten in het donker. Ze sloop eromheen totdat ze een kelderraampje vond dat niet zo goed sloot. Met een schroevendraaier wrikte ze het een stukje open zodat ze erdoor kon. Gelukkig was ze klein en tenger. Binnen bleef ze doodstil staan luisteren in het aardedonker. Ze hoorde niets en waagde het haar zaklamp aan te doen. Ze stond in een grote kelder met de nodige rommel erin. Opzij stond een grote kist waar ze achter zou kunnen kruipen als het nodig was. Aan het eind zag ze een grote deur van stevig hout met ijzerbeslag. Ernaast een klein paneeltje met een toetsenbord, ze probeerde de deur, die was op slot.
Ineens hoorde ze boven zich gerommel, een akelige kreet en toen voetstappen op een trap. Ze vloog achter de kist met haar capuchon op, deed de zaklamp uit en hield haar adem in. Een donkere schim met een klein lichtstraaltje liep naar de houten deur. Ze hoorde gemompel “sesam open u” , toen ze om het hoekje keek zag ze de schim een code intoetsen op het paneeltje. De deur ging open, hij bleef wachten tot er een heleboel voetstappen naar beneden kwamen. Ali kroop nog verder achter de kist, ze konden haar echt niet zien. Zelfs als er een lichtstaaltje op haar zou vallen zou het alleen maar lijken of er een hoop vodden achter de kist lag.
Ze zag donkere schaduwen voorbij komen, heel veel! Er kwam geen eind aan, het waren er zeker wel 40! Toen de laatste door de deur was ging hij vanzelf dicht. Ali durfde zich niet te verroeren.
Na een uur ongeveer ging de deur weer open en verdween iedereen weer naar boven, behalve één schim die bleef staan tot ze allemaal de trap op waren gegaan. Hij riep ze nog wel iets na met een donkere stem. “Volgende week, zelfde tijd en vergeet niet ALLES mee te nemen!
Ali zag dat hij weer een code intoetste, jammer genoeg kon ze niet zien welke, wel dat er op elk rijtje een nummer ingetoetst werd en op het middelste twee nummers.
Ze wachtte nog een uur voor ze weg durfde te gaan, toen ging ze op een holletje naar huis.
De week erop ging ze na schooltijd de dag voor de bijeenkomst van de bende naar het oude huis. Ze keek goed rond of ze iemand zag, toen glipte ze door het kelderraam naar binnen. Ze poetste het paneeltje goed schoon en smeerde alle toetsen licht in met vaseline. De avond erop zag ze kans bijtijds in de kelder te zijn en ja hoor, hetzelfde ritueel volgde. Maar nu ging ze niet weg toen ze bende verdwenen was. Ze scheen met haar zaklamp op het paneeltje en zag 4 duidelijke vingerafdrukken. Ze hoopte maar dat ze de goede volgorde kon vinden. De derde keer was het al raak, de deur zwaaide open. Ze zag dat aan de andere kant van de deur net zo'n paneeltje zat maar ze durfde er niet op te gokken dat de code hetzelfde was. Ze legde een grote balk tussen de deur zodat hij niet dicht kon vallen en ging de lange gang door die zich voor haar uitstrekte.
Aan het eind was een grote opslagruimte, ze scheen met haar zaklamp in het rond en zag televisies, laptops, schilderijen, een tafel vol met sieraden, edelstenen, kleding, schoenen, zoveel spullen dat ze ervan duizelde. En ze begreep meteen dat ze op een bende inbrekers gestuit was.
Ze ging er als een haas vandoor en vertelde alles tegen haar vader. Die was een belangrijk figuur in het dorp, dus toen hij haar mee nam naar de politie geloofden ze haar meteen.
Later stonden de kranten vol met verhalen hoe een inbrekersbende opgerold was, die het oude spookhuis als opslagplaats gebruikte. Heel veel gestolen spullen kwamen weer terecht bij hun oorspronkelijke eigenaren.
Ali's naam werd niet genoemd, wilde ze ook niet, ze was immers een spion!

Ze ging een politieopleiding volgen toen ze daar oud genoeg voor was, daarna specialiseerde ze zich. Ze leerde bij de opleiding een jongeman kennen die net zo was als zij, een soort van Peter R. de Vries, zeg maar, maar dan anders. Ze openden een detectivebureau die ze ALIBABA noemden.
En zo losten ze samen nog heel veel moeilijke zaken op.


_________________
Altijd blijven lachen

[Anky]

Hier komt het beloofde kerstsprookje!



DE WONDERBAARLIJKE WITTE BUS

Er was eens een wit busje, nu zijn er natuurlijk wel duizenden witte busjes, meestal van bedrijven of bezorgdiensten, maar dit was een heel bijzondere bus. De chauffeur was een man met wit haar en een lange witte baard.
Natuurlijk denkt iedereen meteen aan sinterklaas of de kerstman. Maar nee dat was hij echt niet. Hij werd vergezeld door een lange magere vrouw met triest gezicht.
Maar zo gauw ze een kind zag keek ze blij.
Ze reden in een groot door oorlog verscheurd land met veel kapotgeschoten huizen. Zolang ze samen waren was het busje klein, er konden net twee mensen in. Maar zo gauw er iemand bij kwam rekte het busje zich uit. Het werd steeds langer. Soms zaten er wel een stuk of tien, twaalf in. Het waren altijd kinderen die er bij kwamen.
De man en de vrouw doorzochten de puinhopen van de huizen, dikwijls hoorden ze heel zacht een geluidje, dan zochten ze net zolang totdat ze het kind vonden. Soms vonden ze kinderen die huilend tussen de puinhopen liepen. Hun ouders waren dood of meegenomen om te werken of te fungeren als kanonnenvoer. Al die kinderen werden in het busje gezet, dat groeide naarmate er meer kinderen bij kwamen.
Ze hadden een schuilplaats in de bergen, in een verlaten dorpje. Daar hadden ze een huis bewoonbaar gemaakt. Er was genoeg hout om het warm te stoken. Ze hadden een oude nog bruikbare aggregaat gevonden om elektriciteit op te wekken. Er was een moestuin met heel veel soorten groenten die ze goed onderhielden. Soms hadden ze zoveel kinderen dat ze een poosje daar moesten blijven. Dan werden de kinderen gevoed en gekleed totdat ze niet meer zo bang waren.
Niemand kon hun schuilplaats ontdekken. Grotere kinderen hielpen de kleintjes. Zo gauw het kon werden ze meegenomen naar een veilig land.
Daar was een organisatie die hielp om de kinderen een veilig thuis te geven. Helaas konden de man en de vrouw niet alle kinderen zelf houden. Ze moesten weer op pad om andere kinderen te redden.
Nu reed er door dat verwoeste land ook een zwart busje met een grote norse vrouw achter het stuur. Ze had zo’n zuur gezicht dat het leek of ze iedere ochtend citroenen at als ontbijt. Naast haar zat een man met een zwarte baard en hele gemene ogen.
Zij reden ook door vernielde plaatsen om kinderen op te pikken. Maar die wilden ze alleen om te verkopen. Er was veel vraag naar schattige kinderen door hele enge mensen die er flink voor wilden betalen. Wat er met die kinderen gebeurde wil niemand weten, dat is te verschrikkelijk!
Het was winter, gemeen koud en bijna kerstmis. De man en de vrouw in het witte busje gingen onvermoeibaar op weg om zoveel mogelijk kinderen te redden. Soms vonden ze ook oude mensen die meehielpen, maar bijna alle grote mensen waren opgepakt en kinderen zwierven hulpeloos rond.
Op een dag kwamen ze in een stadje waar geen huis meer overeind stond. Plotseling gromde het busje en stond ineens stil.
Ze stapten uit en zochten naar een kind. Dat was het mooie van het witte busje, hij rook het als er een kind in de buurt was en gromde dan. Eindelijk na flink zoeken vonden ze een klein meisje van een jaar of zes, verscholen in een soort kelderkast. Ze had een slapende baby stevig vast.
Geschrokken deinsde ze achteruit, maar de vrouw zei sussend dat ze hen alleen maar wilde helpen. Maar het meisje schudde haar hoofd en fluisterde dat haar zusjes meegenomen waren door gemene mensen in een zwart busje. Ze had zich met haar babybroertje op tijd kunnen verstoppen.
De man en de vrouw keken elkaar aan, natuurlijk gingen ze op zoek naar het zwarte busje. De vrouw nam de baby over van het kleine meisje en hielp haar in de bus. Ze rolde het kind in een warme deken en legde haar op een zachte matras. Het meisje viel meteen uitgeput in slaap. De vrouw keek naar de slapende baby in haar armen. Er rolde een traan over haar gezicht.
Lang geleden had ze haar baby verloren, net zo’n klein jongetje als dit kindje. De baby deed zijn ogen open, die waren stralend blauw. Hij reikte met zijn handje naar haar gezicht en veegde de traan van haar wang. Hij lachte zijn tandeloze lachje en de vrouw zwoer in stilte dat ze deze baby zou redden en ook zijn zusjes. De man zat achter het stuur en wachtte tot het busje een aanwijzing gaf. Plots begon het linker licht te knipperen. Tevreden gaf de man gas en stuurde naar links. Ze reden uren door, er zeker van dat ze het zwarte busje konden vinden. Het witte busje kon beter speuren dan de knapste indiaan of speurhond.
En ja hoor, ineens zagen ze het zwarte busje staan. Ervoor stond een man met een zwarte baard. Hij had een geweer in zijn handen en hij richtte dat op de man van het witte busje die snel uitgestapt was. De schuifdeur van het zwarte busje was dicht maar ze konden horen hoe er geschreeuwd, gehuild en gebonkt werd in de bus.
De vrouw met de baby was ook uitgestapt en staarde wanhopig naar de dichte schuifdeur. Het jongetje in haar armen richtte zijn felle blauwe ogen op het geweer. Ineens krulde het geweer om als koekdeeg. Daarna keek de baby naar de schuifdeur. Je zou het niet geloven als je het niet met je eigen ogen had gezien!
De schuifdeur smolt weg als boter in de zon en er kwamen een heleboel kinderen uitrollen. Ze zaten opgepropt in het kale busje. Toen richtte het kindje zijn ogen op de sinistere man met het slappe geweer en de zure vrouw die ook uitgestapt was. Voor ieders ogen werden ze kleiner en kleiner totdat niet groter waren dan een slak. Een paar kinderen renden er naar toe om ze te vertrappen, maar de man met de witte baard hield ze tegen.
“Ze kunnen geen kwaad meer doen, laat ze maar gaan.”
En zo gebeurde het dat alle kinderen in het witte busje werden gezet dat rekte en rekte zodat iedereen een plekje had om ze naar de schuilplaats in de bergen te brengen.
Daar vierden ze kerstmis met zijn allen. De gemene hele kleine kinderhandelaars moesten grote moeite doen om te ontsnappen aan vogels en ratten die wel trek in een hapje hadden. Ze verdwenen in het bos en niemand heeft ze ooit nog gezien.
Na een poosje werd het vrede in het land, mensen die gevlucht waren kwamen terug om hun huizen weer op de bouwen. De man en de vrouw van het witte busje hielpen mee om scholen en kindercentra op te zetten. Ze adopteerden alle kinderen die ze gered hadden uit het zwarte busje en gingen wonen in een groot huis met een tuin in een gezellig dorp.
De baby en zijn zusjes groeiden in veiligheid op. Het was een gewoon vrolijk jongetje, hij had geen herinnering aan het gebeurde met het zwarte busje. Niemand begreep wat er gebeurd was. En niemand maakte zich er meer druk om.
Het was gewoon een wonder in de kerstnacht.
Het witte busje werd nog steeds gebruikt om de kinderschare overal naar toe te brengen. Eens in het jaar hielden ze vakantie in hun voormalige schuilplaats in de bergen waar ze de laatste kerst van de oorlog hadden meegemaakt.
En zo was iedereen gelukkig.


_________________
Altijd blijven lachen

[Annie464646]

Anky haal dat sprookje, maar gauw uit de steigers  ik ben er benieuwd naar

Volgen mij is dat sneeuwwit die in de steiger staat

[Anky]

Welk sprookje bedoel je Annie?
Het kerstsprookje staat hier boven.
Sneeuwwitje hebben we al gehad.
Die staat op pagina 4.
_________________
Altijd blijven lachen

[Annie464646]

Ik zag een plaatje met een meisje dat in bed, EN IK DACHT DAT IS SNEEUWWITJE.

Anky NU ZIE IK DAT IK NOG MEER VERHAALTJES GEMIST HEB.

Ik moet ER VEEL TERUGLEZEN