Flashback

[~LapisBlue~]

Tatia

Ik glimlachte en zoende zijn voorhoofd zachtjes. Ik voelde zijn
adem in mijn nek en gaf hem nog een zoen. Ik wreef zachtjes
door zijn zijdezachte haren. Het was al laat, en ik wist niet hoelaat..
Maar opeens herinnerde ik me het briefje van Elijah..
Ik hield te veel van Niklaus om dit moment te verstoren, en zou morgen
mij gaan excuseren, dit moment was veel te zeldzaam en belangerijk
voor me. Ik zoende hem nogmaals liefdevol.

[Midnight]

Klaus.

Ik had de ketting voorzichtig en liefdevol opgeborgen in mijn gewaad zodat deze om geen enkel beding kwijt kon raken.
''Je bent erg bijzonder Tatia, beeldschoon en zeer bijzonder. Ik ben zeer vereerd dat ik u ketting bij mij mag dragen als teken van u liefde.''
Zei ik als een echte heer tegen der.

Ik keek naar het meertje verderop en zou wensen dat het minder koud was deze nacht.
In fantaseerde me de vreugde die ze zou hebben bij het zwemmen in dat meertje.
Het zou geweldig zijn, en zal ons helpen de dagelijkse problemen te vergeten.
Mijn ogen bleven een tijdje staren naar het meertje en ik sprak met mezelf af dat als het warmere nachten zou brengen wij daar s nachts nog eens zouden gaan zwemmen.

Mijn blik wende terug naar haar mooie ogen en ik hielt haar nog eens stevig vast terwijl ik naar de maan keek.
''We hoeven niet terug als je dat niet wil...'' Zei ik eigenlijk totaal niet zeker van me zaak.
Mikael zal hoe dan ook op ons jagen en mijn het licht uit me ogen halen als ik Tatia niet terug bracht.
_________________

[~LapisBlue~]

Tatia

Ik glimlachte liefdevol terug. 'Bedankt, mijn heer',zei ik teder terug.
Ik keek naar het meertje en keek toen naar Niklaus.
Volgens de meeste hier in de stad kennen ze geen plezier en zou
het ongehoorzaam zijn en ongemanierd om nu te gaan zwemmen,
ik zou geen echte dame zijn, zouden vele zeggen. Maar wat als dit nou
eens een laatste dag is? Ik glimlachte naar Niklaus. 'Ik wil helemaal
niet weg bij jou, alleen vrees ik voor u vader, mijnheer',zei ik zachtjes.
'Ik denk dat het nu toch te laat is om onopgemerkt terug te gaan',zei ik
terwijl ik even achterom keek. Ik ging rechtop staan en keek plagend
naar Niklaus. 'wie het eerste bij het meer is, mijn lieve heer Niklaus',zei
ik al lachend en ik hefde mijn jurk op zodat ik sneller kon lopen.
Ik liep naar het meer en stopte bij de boom. ik keek glimlachend
achter me en zag Niklaus even verbaasd maar glimlachend opkijken.
Ik deed mijn schoenen uit en hing mijn ketting aan een takje van
de boom en ging langzaam in het water. Ik gilde eventjes kort en
zacht van het koude water maar dat veranderde al snel. Ik ging verder
tot ik net nog kon staan. Ik draaide me om en keek glimlachend naar
Niklaus. 'Ik ben het eerst',zei ik grinnikend en zwom terug om hem erin te helpen.

[Rebekah]

Rebekah

Ik stond op en liep de deur uit.
Ik liep zo ver ik kon tot in het duistere bos ik was ontzettend boos op moeder.
Hoe kon ze, Niklaus is mijn broer.
Hoe kon ze, tegen vader.
Midden in de bos viel ik neer en bloede dan een beetje.
_________________
'I loved you trough everything and you didn't even care!'

♥Rebekah♥

[Midnight]

Klaus

Ik rende zo hard als ik kon richting het meer en gooide ondertussen mijn sprint me shirt uit.
met me gespierde bovenlijf sprinte ik het water in en voelde al snel hoe koud het eigenlijk was.
Er was duidelijk kippenvel te zien over me gehele lichaam.
Ik glimlachte naar Tatia en zwom haar kant op om haar te omhelzen.
Ik had gelijk een excuses om haar vast te kunnen houden, zo zou ze geen kou vatten.

''Heb je het niet al te koud mijn lieve Tatia? zei ik terwijl ik naar beneden keek naar haar prachtige ogen.''
Elke keer als ik daarnaar keek kon ik erin verdrinken en voor eeuwig zwijgen.

Ze duwde me van haar af en begon behoorlijk te spetteren, en natuurlijk deed ik dat terug.
''Wat kan jij gemeen zijn!'' lachte ik.

Ik verdween onderwater en zorgde er net zo lang voor tot zij wild om zich heen keek om mij te kunnen vinden.
Snel greep ik haar enkels en kwam weer omhoog.
Ze was duidelijk geschrokken dus ik pakte sensueel haar gezicht vast en zoende haar liefdevol.

Ik maakte me ineens helemaal niet meer druk om Mikael of hoe ze over me zouden denken in het dorp.
Het ging om het hier en nu, morgen is er weer een dag, dan zal ik waarschijnlijk mezelf moeten verantwoorden.
_________________

[Midnight]

Me nieuwe drama filmpje over klaus en tatia

http://www.youtube.com/watch?feature=player_embedded&v=kgfjA4SxGWc
_________________

[~LapisBlue~]

Omg, suuuuper mooi filmpje, Sav! ;DDDD
tatia-klaus-verslavingggg xd

Tatia

Ik glimlachte en spetterde nog een laatste keer.
Toen ik besefte dat het water best wel koud was zwom ik
terug naar Niklaus. Ik sloeg mijn armen om zijn nek en glimlachte.
'Dankuwel voor de leuke momenten die je mij geeft, mijn lieve Niklaus',
zei ik gemeend tegen hem. 'Ik weet zeker dat er nog momenten zullen komen',zei ik terwijl ik hem een liefdevolle kus gaf. Ik had het meteen
weer wat warmer en we smolten samen weg tot één.

Ik zoende zijn nek en zijn buik en toen weer zijn wondermooie lippen.
Ik wou dat dit moment voor altijd kon blijven, dat we dit moment
iedere dag opnieuw mochten meemaken.. Ik gaf hem nog een tedere kus
en liet hem even los om naar hem te kijken. Wat was hij prachtig..
'U bent wondermooi, mijn lieve Niklaus',zei ik welgemeend en ik
ging terug wat dichter bij hem zwemmen. ik rilde even van het water
dat kouder was zonder Niklaus en ik sloeg mijn armen om zijn middel.
ik glimlachte stralend naar hem en zoende zachtjes zijn voorhoofd.

[Midnight]

Klaus

Ik pakte haar even vast in me armen om haar warm te houden.
''Zullen we het water maar verlaten lieve Tatia?'' Vroeg ik haar liefdevol.
''Ik denk dat de kou ons anders echt onderkoeld en de zon komt ook weer op.'' Zei ik terwijl ik naar de zonsopgang keek.
Ik vond het geweldig om hier met haar te zijn, ze was zo bijzonder, ze maakte me ook zo gelukkig.
''Ik hou van je mij lieve Tatia.''
Ik gaf haar een kus op haar hoofd en hielp haar uit het water.

De zon kwam op en gaf steeds meer warmte af dus dat kwam goed uit met het opdrogen van onze kleding.
''Ik zou willen dat we niet terug hoefde...'' zei ik treurig terwijl ik me broek uitkneep.
_________________

[~LapisBlue~]

Tatia

Ik keek medelevend naar Niklaus..
Als hij terug komt krijgt hij vast weer slaag van Heer Mikeal..
En dat was allemaal mijn fout, dat was allemaal omdat hij hier was,
bij mij en niet thuis.. Ik wrong het laatste water uit mijn jurk uit
en deed hem weer goed. Ik liep naar Niklaus toe en omhelsde hem stevig.
'We kunnen jagen en zeggen dat je voor de familie vannacht eten
wou meenemen zodat Heer Mikeal dat niet meer moest doen',zei ik vragend.
Ik streek wat haar uit zijn gezicht. 'Ik wil niet dat je slaag krijgt omdat je
hier met mij was, mijn lieve Niklaus.. Ik vind dit zo vreselijk voor je..',
zei ik nadenkend. 'zeg maar wat ik kan doen voor je, en ik ben er voor je',zei
ik toen welgemeend tegen hem en gaf een liefdevolle zoen op zijn voorhoofd.

[Midnight]

Klaus

''Ik bedenk wel iets lieve Tatia, hij zal deze morgen al jagen dus hij is waarschijnlijk allang terug.'' zei ik met een glimlach om haar niet ongerust te maken.
ik pakte haar hand om haar mee te nemen richting het dorp.
Voordat we in het zicht kwamen omhelsde ik haar nog en gaf haar een laatste zoen. ''Het was geweldig vannacht, ik zal het zo weer doen wat er nu ook te wachten staat.''

We liepen rustig het dorp binnen en vele boze gezichten keken ons na.
Dit had ik nog nooit eerder meegemaakt, zoveel woede dat ze toonde naar een dorpeling.
Om tatia een beschermend gevoel te geven pakte ik haar hand iets steviger vast en trok haar dicht naar me toe.

Mikael liep naar buiten en stond voor me met zijn zwaar.

Mikael.

''Kijk wie het nest weer komt bezoeken.'' zei ik kwaad toen ik dreigend met het zwaar op Klaus afkwam.
''Je lot is al bepaald jongen, je straf is al gelegd.''

De dorps eigenaar kwam eraan en pakte Klaus bij pijn arm en trok hem ruw mee.

Enkele meters verderop stond de schandpaal midden in het dorp op een houten podium.

Klaus werd er ruw in vast gemaakt en zal hier de aankomende twee weken moeten blijven.

Klaus.

Ik probeerde mezelf uit zijn sterke armen te ontwrichten maar zonder succes.
Voor ik het doorhad stond ik aan de schandpaal.
het stonk er vreselijk, alle rotte tomaten lagen nog rondom me.
Ik kijk smekend naar Tatia, ik wilde dat ze rende en zo snel als ze kon.
Er gierde een doodsangst door mijn lichaam dat ze haar ook zullen straffen.

Dorpseigenaar:

ik zetten enkele manden met rottend groente neer en sprak het volk toe.
''Geacht volk, zie hier het resultaat dat ontstaat als je vrouwen ontvoerd uit het dorp, hun pijn doet of zwanger maakt tegen hun wil!!''
ik schoof de maanden wat naar voren. Het is tijd om hem te straffen.

Iedereen pakte het rotte fruit en begon ermee te gooien.

Ik liep richting Tatia en trok haar mee richting haar familie.
Ze kreeg een verbod om bij Niklaus in de buurt te zijn.
_________________

[~LapisBlue~]

Tatia

Ik liep dicht tegen Niklaus aan en wou nog snel zeggen dat ik bereid ben
om samen met hem weg te lopen. Maar voor ik het wist was het ergste
gebeurd wat er kon gebeuren..
ze namen mijn Niklaus van me af. ik huilde en kon niks uitbrengen..
ze brachten hem naar de schandpaal.. Ik liep zo snel als ik kon naar
mijn moeder en legde uit dat Niklaus niks verkeerds had gedaan..
ze schudde haar hoofd. 'bemoei je er niet mee, lief kind',zei ze emotieloos.
Ik raakte in paniek ik keek naar Niklaus en hij deed teken dat ik moest
wegrennen. Néé, ik zou hem hier niet achterlaten.. dat nooit! Ik voelde
een arm om mijn arm stevig vastgrijpen en keek geschrokken op.
het was de dorpseigenaar. hij zei dat ik een verbod kreeg om bij Niklaus
in de buurt te komen.. ik schudde mijn hoofd en kon mijn tranen niet
meer bedwingen.. Ik stapte zacht achteruit en rende zo snel mogelijk weg.
ik wou net het bos inrennen toen Mikeal me de weg versperde. Ik
kon nog even op adem komen toen hij me naar de dorpswacht terug
bracht. Ik moest thuis zitten en buiten komen wanneer mijn moeder
of iemand anders dergelijks het weet en waar ik heen ga.
Niet meer het bos in en niet bij Niklaus. Ik volgde mijn moeder en keek
nog een laatste keer naar Mijn lieve Niklaus ik keek verontschuldigend
en vol medeleven naar hem.. Néé. Ik kon hem daar niet zo zien zitten!


Ik liep meteen de trap op toen we thuiskwamen en weigerde voor dagen
ook maar iéts te eten. ik zat voor mijn raam en huilde tot ik geen
traam meer overhad. er werd vaak naar mijn aanwezigheid gevraagd
door anderen, maar ik had geen interesse. Ik telde de dagen af. Ik
was altijd de vrolijke Tatia geweest, maar dit mochten ze niet met
mijn Niklaus doen.. Ik was in shok voor dagen en lag in mijn
bed naar het plafond te staren.

Na een week ofzo ging ik verplicht naar buiten en pakte mijn paard mee
aan zijn touw. Ik wandelde en begroette iedereen vriendelijk,
maar vanbinnen was ik kapot aan het gaan. ik kon een stukje zien
van Niklaus en tranen liepen over mijn wangen. ik liep naar de oude eik en zakte op de grond. ik plukte bloemen en begroef mijn gezicht in
mijn hand. niemand mocht me zo zien, ze moesten zich niet bemoeien
met onze relatie.. Ik bleef zolang zitten totdat mijn moeder ongerust als
ze was me kwam halen en ik ging terug naar boven, met een beetje
eten dit keer.

[Midnight]

Klaus.

Ik was sprakeloos, hoe konden ze Tatia dit aan doen. of mij..?
Het was vreselijk om dag in dag uit daar te moeten staan en enkel oud voedsel en water te eten te krijgen. Ik schreeuwde na een grote steen die op mijn rechterbeen terecht kwam.
Het had geen zin om te smeken of ze wilde stoppen, ze genoten er veel te veel van.

Na een week zag ik eindelijk weer een stukje van Tatia, ze ging emt haar paard het bos in en ik was zo gelukkig om te zien dat het weer goed met haar ging.

--------------------------------------

Na twee weken mocht ik de schandpaal verlaten en opende ze de sloten.
Mijn moeder stond er om me op te vangen en ook de rest van de familie stond klaar om me te helpen.
Ik bleef om me heen kijken op zoek naar Tatia maar ze was er niet.
Zal ze nog altijd het verbod hebben mij te zien?
Ik zuchten even en zakte door mijn benen.
Ik zat onder de wondjes van de stenen maar ook was ik zo vies door de rotte eieren en groente.
Me familie had me wat moed toegesproken en toen ze dachten dat ik mezelf kon redden lieten ze me tot adem komen.

Ik stond op en liep richting het beekje, ik moest al die rotzooi van me afspoelen.
Ik zakte door me benen en waste me wonden.
ik kreunde van de pijn en wilde zo snel mogelijk klaar zijn.

Mikael.

Ik was Niklaus gevolgd en renden op hem af bij de beek.
Hij zal hier niet ongestraft mee weg komen!
Met een spurt duwde ik Niklaus het water in en duwde zin hoofd onder water.
Hij bleef tegen stribbelen maar ik zal niet opgeven.
''Niemand geeft nog om je Nikaus! je zal niet langer het dorp terroriseren! niemand geeft nog om je!'' Schreeuwde ik zo hard dat er bijna een echo te horen was.
_________________

[~LapisBlue~]

Tatia

Ik hoorde dat Niklaus terug was.. Ik rende naar beneden en keek
even in de spiegel, ik legde mijn lange krullende haren goed en deed mijn
mantel aan. 'Waar ga je heen?',vroeg mijn moeder die nieuwschierig
aan kwam kijken.. Ik schrok en zei vol vreugde en geluk in mijn stem
en ogen: 'Heer Niklaus is terug, ik denk dat hij wel wat steun zal kunnen
gebruiken moeder, we zijn twee weken verder",zei ik gelukkiger dan ooit
en ik wou dat ik nu al zijn sterke armen om mijn middel voelde.
'Tatia, lief kind, ik zou willen dat je hem vandaag nog niet ziet',zei mijn
moeder en ik hoorde dat ze liever geen tegenspraak had.
Ik voelde een pijnlijke steek en mijn verlangen naar Niklaus werd groter,
met tegenzin gooide ik mijn mantel van me af en liep terug naar boven..
Ik zou hem maar pas morgen terug kunnen zien.. Maar mischien kan ik
een wandeling maken? dacht ik na.. even subtiel achter moeder haar
kruiden gaan..
Ik zei wat ik ging doen en dat bleek ze prima te vinden want ze waren op.
Ik trok mijn mantel aan en liep naar de oude eik en ging zitten om
te kunnen ruiken welke kruiden moeder nodig had.
Ik ging zo meteen nog even wandelen.

[Midnight]

Klaus

Ik stribbelde tegen en probeerde om hulp te roepen.
aangezien me hoofd onderwater zat werd dit een onmogelijke taak.
Ik trapte mikael van alle wegen dat ik kon en probeerde zo los te komen uit zijn greep.
Het lukte me los te komen en ik nam een sprint richting het dorp om te praten met Moeder, ze moest weten wat er allemaal speelde en waartoe mikael toe in staat was.
_________________

[~LapisBlue~]

Tatia

Ik hoorde voetstappen en zette me recht maar de boom stond ervoor
en kon niet zien wie het was.. Straks zijn ze op zoek naar me? Of nog erger..
straks hebben ze Niklaus weer en moet ik zien hoe mijn lieve Niklaus
afziet en hij weer helemaal opnieuw gekweld wordt.. Ik vraag me af waar
Esther was? Haar eigen zoon zo laten behandelen, Niklaus was de liefste
jongen op aarde. Zolang je aardig was, en zelfs soms niet behandelde hij
je als een echte vrouwe. Ik ging dicht tegen de boom staan zodat degene
achter de boom die aan het rennen was, me niet kon zien, en ik keek
heel onopgemerkt naar de gestalte. die me bekend voorkwam. Niklaus!
Het was mijn lieve Niklaus! Ik moest even op besef komen om het echt te
zien, maar hij was het echt! en oh, hij moest verzorgd worden! Mikeal had
hem vast en zeker weer eens onder handen genomen en mijn hart brak
bij het zien van hem.. 'Niklaus',zei ik heel zachtjes maar wel luid genoeg
zodat hij me kon horen. ik nam het zekere voor het onzekere en liep
van boom tot boom zodat niemand me zag, maar ik wel dichter bij
Niklaus kwam. Ik stons dicht genoeg en pakte zacht en teder zijn hand
vast. Ik voelde dat hij schrok maar ik trok hem zachtjes en voorzichtig
mee achter een boom. Tranen rolde over mijn wangen.. Ik verlangde
zohard naar dit moment. Het weerzien van mijn verloofde na twee weken,
was zwaar maar intens. 'Je bent het echt, mijn lieve Niklaus',zei ik en
kuste hem meteen liefdevol. Ik werd weer bij bewust zijn, en zag zijn wondes..
'Mijn lieve Niklaus, ik heb je zo hard gemist, maar laat me jou verzorgen.'
zei ik terwijl ik een klein stukje van mijn mantel scheurde en hem
voorzichtig nat maakte en depte zijn gezicht wat mooi. Ik zag dat hij
erg aan gedaan was van alles en kreeg een steek van medelijden.
'alles komt goed, mijn lieve Niklaus, rustig maar',zei ik terwijl zijn
gezicht al wat beter voorkwam. 'Ik ben bereid met jou te vluchten als
je het wilt, ik wil niet dat ze jou ooit zo nog gaan behandelen, mijn heer',zei ik terwijl ik aan alles terug dacht. ik wreef zachtjes over zijn gezicht.