Inner peace

Geplaatst: 27 Jun 2009 19:25:17

Goddelijke pelgrims
Jelle Bosma

We zijn geen mensen die het goddelijke pad gaan, maar goden die tijdelijk het menselijke pad gaan. Sinds de tijd dat we als pelgrimmonaden afdaalden tot in de dichte sfeer van dualistische manifestatie, zijn we zo opgegaan in het stoffelijke dat we bijna zijn vergeten wie we werkelijk zijn. Maar we zijn het niet helemaal vergeten omdat de innerlijke trilling vanuit het hart, de fluisterende Stem van de Stilte ons verzekert dat er meer is.

Individuen besteden misschien aandacht aan deze stille Stem, maar de mensheid als geheel slaagt er vaak niet in haar te horen. Mensen volgen religieuze opvattingen die niet langer zijn geworteld in de oorspronkelijke leringen van een goddelijke boodschapper maar in de denkbeelden van latere volgelingen. De innerlijke sleutels tot rituelen en ethische voorschriften zijn reeds lang vergeten. Gelukkig kunnen de wereldgeschriften ons nog steeds een diep inzicht geven in wie en wat we zijn en in wat onze bestemming is. Als we van deze geschriften gebruikmaken kunnen we langzaam opklimmen naar de top van het geconditioneerde gebied; maar het is heel erg moeilijk om vanuit deze top de stap te maken naar het uiteindelijke Ene. In plaats van onderaan te beginnen met een dualistische visie, kunnen we ook voor een andere benadering kiezen. Over de onderliggende eenheid zegt H.P. Blavatsky:

Zij is het ene leven, eeuwig, onzichtbaar en toch alomtegenwoordig, zonder begin of einde en toch periodiek in haar geregelde manifestaties, terwijl tussen die perioden het duistere geheim van het niet-zijn heerst; onbewust en toch absoluut Bewustzijn; niet te verwerkelijken en toch de ene op zichzelf bestaande werkelijkheid; inderdaad ?een chaos voor het gevoel, een Kosmos voor de rede?. Haar ene absolute kenmerk, die zijzelf is, eeuwige, onophoudelijke beweging, . . . is de eeuwigdurende beweging van het Heelal in de zin van grenzeloze, altijd aanwezige ruimte. Wat bewegingloos is, kan niet goddelijk zijn. Maar er is ook in feite en in werkelijkheid niets absoluut onbeweeglijk binnen de universele ziel.
? De Geheime Leer 1:32

Alle leringen monden, zoals rivieren, uiteindelijk uit in de ene Zee. Het eeuwige Ene Leven is wat we zijn en wat iedereen is. Meditatie hierover leidt tot wijsheid, vrijgevigheid, geduld, wilskracht en altru?sme, die zich van boven naar beneden ontvouwen, en op deze manier worden we een ontwaakt bewustzijn dat klaarstaat om anderen te helpen.

Geplaatst: 27 Jun 2009 19:25:17

Geplaatst: 2 Sep 2009 05:49:43

Aanwezigheid betekent hier en nu wakker en alert zijn en nergens anders zijn dan in dit moment. Dit betekent niet dat wij niet aan morgen denken en geen afspraak meer hoeven voor te bereiden. Het betekent niet dat wij als elfjes van moment naar moment dansen. Als het om voorbereiden gaat voor de dag van morgen is ook deze voorbereiding volkomen afhankelijk van onze aanwezigheid nu.
En het valt waarachtig niet mee om echt te zijn. Echt, wat betekent dat wat van jou of van mij hier en nu actief is, een weergave is van wie wij zijn en niet voornamelijk afhankelijk van het getij van de omstandigheden, de echo van het verleden en van allerhande verwachtingen van en projecties op een toekomst die maar niet komen wil.

Wij kunnen dit niet vaak genoeg horen: wat wij hier en nu zijn is niet alleen een weergave van het talentvolle volkomen deel, maar evengoed van het gebrekkige onvolkomen deel. De weg naar aanwezigheid wordt vaak omschreven als een weg van wakker worden uit de slaap van de onbewuste wereld, van halfslachtigheid en automatismen, als een ontwaken in en voor ons eigen (ge)weten.
De wijze waarop wij onze kinderen opvoeden, waarop wij ons onderwijs geven en hoe wij onszelf in het leven in een leerhouding weten te plaatsen is bepalend voor de kwaliteit van de weg naar onze aanwezigheid, bepalend voor de kwaliteit van onze graad van echtheid. Deze graad van echtheid is onze enig werkelijke realiteit. Een echtheid van waaruit wij beter in staat zijn om onderscheid te maken tussen oorzaak en gevolg, werkelijkheid en illusie.

Marcel Derkse

Geplaatst: 2 Sep 2009 10:12:27

Probleemstelling

Een pelgrimage is een reis naar een plaats die een bijzondere betekenis heeft binnen een religie. Het kan zijn dat de plaats verbonden is met de stichter of een heilige van een religie, of op een andere manier een belangrijke plaats inneemt in de geschiedenis van een religie. Redenen voor het ondernemen van een pelgrimage kan zijn om over een hogere waarheid, of over het leven na te denken; om respect te betuigen; om inspiratie te verkrijgen; om tot bezinning te komen; om een poosje afstand te nemen van een hectisch dagelijks bestaan; om 'de ervaring'; 'om er geweest te zijn'; of om andere mensen te ontmoeten. In de presentatie lees je over twee vormen van pilgrimage. Misschien ben je zelf wel een pelgrim?

***

Pelgrimage in Hindoeïsme en Boeddhisme
Het goddelijke mag dan wel overal aanwezig zijn toch lijken in bijna alle delen van de wereld mensen op weg te gaan naar bijzondere plekken, plekken waar je dichter bij de mysteriën staat, plaatsen waar het goddelijke of bovennatuurlijke zich nog sterker openbaart dan elders.
Hindoeïsme en boeddhisme zijn waar het gaat om het ritueel van de pelgrimage bepaald geen uitzonderingen

Tamil Nadu in Zuid-India kent hele pelgrimsroutes en het hele jaar door kan men pelgrims aantreffen die in groepen de namen van de goden bezingend van de ene naar de andere plek trekken. In Brindavan, het kleine dorpje bij Agra waar Krishna zou zijn opgegroeid, veranderen de pelgrims in Krishna zelf en in zijn gezellen zodra ze het 'stof van Brindavan' onder hun voeten voelen. Ayodhia in Noord-India zou de hoofdstad zijn geweest van koning Rama en komt men daar aan dan betreedt men het 'meest rechtvaardige rijk aller tijden', althans in de ogen van de pelgrims. Binnen het boeddhisme bestaan routes langs de plaatsen waar de Boeddha zou hebben gepredikt of waar hij zijn grote wonderen zou hebben verricht die tot op de dag van vandaag grote groepen pelgrims trekken.

Pelgrimage verandert mensen. Het gezamenlijke doel dat de pelgrims voor ogen hebben verbindt hen en zo kan het voorkomen dat mensen die elkaar in het normale leven nooit zouden opzoeken omdat ze bijvoorbeeld van verschillende kasten zijn gedurende de pelgrimage met elkaar optrekken en zelfs met elkaar eten. Bindend element is het doel dat de pelgrims delen, de ontberingen om de plek van het grote heil te komen, de ervaring van hun gedeelde nietigheid als ze eenmaal tegenover het grote mysterie staan. Later keren de pelgrims weer terug naar hun eigen dorp, hun eigen huis. Ze nemen kleine herinneringen mee van hun tocht, een flesje Gangeswater, een fossiele steen die Vishnu representeert, zand dat de voeten van Krishna en Radha zou hebben beroerd, een klein boekje of beeldje, een bloemenkrans die in de loop der jaren verdroogt en voortaan op hun huisaltaar wordt vereerd.

Dr. Paul van der Velde, docent boeddhisme en hindoeïsme

***

De moderne westerse pelgrim
Door de snelle secularisering vertrekt de hedendaagse pelgrim niet langer vanuit een stabiele geloofsgemeenschap. Hij is peregrinus, vreemdeling, thuisloze, ontheemde. Hij is het beschermende heem kwijt geraakt waaruit hij in vroeger eeuwen op pad ging. Hij vertrekt vanuit de verwarring en de onzekerheid waarin secularisering, individualisering en ontideologisering hem geworpen hebben.

Heeft het wellicht met die situatie van ontheemding van de hedendaagse mens te maken dat het fenomeen van de pelgrimage zo veel belangstelling trekt?. Er bestaat enerzijds een toename van wat je het recreatieve en toeristische pelgrimeren zou kunnen noemen. De bedevaart wordt herontdekt als een seculiere rite de passage, bijvoorbeeld bij de beëindiging van een studie, bij een wisseling van baan of werkkring, bij de intrede van de pensionering of als verwerking van een scheiding. Daarnaast is er een tweede ontwikkeling: de toename van de belangstelling voor pelgrimage en bedevaart. Mensen willen graag lezen over bedevaarten en bezoeken tentoonstellingen over pelgrimsobjecten. Bedevaarten zijn object geworden van folklorisering: ze worden gereconstrueerd en nagebootst. Bedevaart is ook performance geworden, opvoering. Zij wordt bekeken zonder dat er aan geparticipeerd wordt. Dat betekent dat ook bedevaarten deelhebben aan het proces van theatralisering van de religie, waar ook het gregoriaans op de concertpodia, de rozenkrans als binnenhuisdecoratie en de Madonna van de Bijenkorf uitingen van zijn. In plaats van deel te nemen aan religieuze praktijken bezoeken mensen tentoonstellingen over religie.

Maar, zo zou ik voorzichtig willen stellen, is de geseculariseerde pelgrim, de pelgrim zonder god, de toeristische pelgrim, wel zo heel veel anders dan de zoekende gelovige? Ook hij is op zoek naar symbolen die zin en betekenis aan zijn individuele bestaan kunnen geven.

Prof. Dr. Peter Nissen, hoogleraar geschiedenis van het christendom

***

Mensen die onderweg zijn naar God; goden die vlees worden ...
De broodkruimeltjes zijn al lang opgegeten door de vogels, dus er is geen weg terug meer!
Er zijn vele vormen van escapisme, vormen van jezelf voor de gek houden, verslavingen, zoeken naar iets enkel om iets anders te ontvluchten.
Maar vluchten kan niet meer ....
Onze goddelijkheid is niets meer, maar ook niet minder dan een potentie, wij zijn kinderen van God.
Wij hoeven dus niet op pelgrimstocht te gaan om te vluchten voor onze medemensen, want God is in ieder te ontdekken, zowel in "gelovigen" als in ongelovigen.
Vrijheid beleven we in de natuur, eigenlijk omdat we er altijd al mee verbonden zijn en omdat we in die verbondenheid iets beleven wat groter is dan jezelf.
Het zich losmaken van het geheel is ons ooit voorgespiegeld als "vrijheid", maar het is de zonde die tot verslaving voert.
Verslaving omdat we gevangen zijn in angst en verlatenheid.
De angst die ons zekerheid doet prefereren boven waarheid en die onvermijdelijk voert tot machtsuitoefening, zelfhandhaving en uitbuiting van onze naasten inclusief de natuur waar we oorspronkelijk van afhankelijk zijn.
De pelgrimstocht is dus niet het zich isoleren van het geheel, maar onze zekerheden inwisselen voor waarheidsliefde, een avontuur dat initiërend-progressief danwel uitdagend-provocerend is en waarin niets bij voorbaat zeker is.
Het is onze angst dat we niet meer kunnen luisteren, we willen gehoord worden.
De pelgrimstocht is dus het weer leren ademen, het is de weg der empathie.

De borstkas is half open en beweeglijk, bestaande uit 12 paar ribben, die door intercostale spieren beweeglijk met elkaar verbonden zijn.
Door deze gesteldheid, in combinatie met de functie van het middenrif kunnen we ademen....
Ademen is communiceren met onze medeschepselen hetzij belichaamd hetzij onbelichaamd, in wezen is het bidden .... ('s nachts gedurende onze slaap doen we eigenlijk niet veel anders dan dat!)
I n s p i r a t i e ....

Gjalt